หัวข้อ: แผนลวง บ่วงรัก - ตอนพิเศษ เรื่องราวในเวลาต่อมา (จบสนิท ย้ายได้เลยค่ะ)

[DeShiWa]

มาเปนกำลังใจให้อีกคนครับ

เรื่องสนุกมากๆ

แต่ยังไม่ถึงไหน คืออ่านไม่ถึงไหน นะครับ

[limpingping]

ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจนะค่ะ ทั้งคนเม้น คนไม่เม้น 
ถึงสถานการณ์จะ ตึงเครียดยังไง มันก็ต้องมีมุม งุ้งงิ้ง แก้เครียดบ้าง
กว่าจะลงตัวกันทุกคู่ ก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรคในชีวิตกันไป
ตอนนี้ก็มาดูฝีมือพี่เชนบ้าง ว่าเอาอยู่ รึเปล่า

*********************************************************



แผนที่ 24 ลวงเธอด้วยความจริงใจ



เช้าวันรุ่งขึ้น ทุก ๆ คน ตื่นมาทานอาหารเช้า แล้วเตรียมตัวจะไปลงเรือเร็ว ที่ท่าเรือของโรงแรม
วาทินลงไปเช็คความพร้อมของเรือก่อนที่ทุกคนจะมาที่เรือ เขานัดแนะอะไรบางอย่างกับกัปตันเรือ

“พี่ทิน อรุณสวัสดิ์ค่ะ / ครับ” “อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน”

เชนกระโดดลงมาในเรือ น้ำก็จะกระโดดตาม แต่วาทินรีบ ๆ กุลีกุจอยื่นมือไปรับ น้ำหน้าขึ้นสีทันที หันมามองหน้าเมย์ เมย์เองก็กำลังจะลงเรือ เชนก็รีบ ๆ ยื่นมือไปรับ น้ำมองหน้าเชน แล้วก็มองหน้าเมย์ เมย์หน้าขึ้นสีทันทีเช่นกัน หญิงสาวหันซ้ายหันขวา ทำตัวไม่ถูก จึงยื่นมือไปให้วาทินรับลงเรือแก้เก้อ

พอขึ้นเรือมาได้เมย์ก็รีบ ๆ เดินเข้าไปด้านในเคบิน เชนจึงรีบ ๆ เดินตามไป

วาทินยังยื่นมือไปรับน้ำ และพวกน้องสาวลงมา

พอพร้อมก็เดินเครื่อง เรือเร็ววิ่งฝ่าบนเกลียวคลื่น ตรงไปบริเวณหมู่เกาะน้อยใหญ่ เพียงเวลาไม่นานก็ถึง จุดลงดำน้ำ ทุกคนเริ่ม มาเตรียมตัวเพื่อจะดำน้ำ

“เอ๋ แล้วอุปกรณ์ของเมย์ล่ะค่ะ?” ,มองดูอุปกรณ์ดำน้ำ ก็เหมือนจะไม่ครบคน
“อ้าว ? ก็ให้คนจัดให้แล้วนี่ครับ เฮ้ยคม จัดอุปกรณ์ไม่ครบหรือว่ะ” วาทินถามคนเรือ ด้วยน้ำเสียงดุ ๆ

“เอ่อ คุณทินครับ ขอโทษครับ ลูกน้องผมมันเข้าใจผิดครับ เอาอย่างนี้เดี๋ยวผมกลับเรือไปเอามาให้ครับ” กัปตันเรือ กล่าวขอโทษแทนลูกน้อง พร้อมทั้งเสอนจะกลับไปเอาอุปกรณ์ที่โรงแรมอีกรอบ ซึ่งก็ไม่น่าจะเสียเวลาเท่าไหร่

“อุ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะ เมย์ไม่ดำก็ได้ค่ะ จริง ๆ เมย์ก็ไม่ค่อยถนัดดำน้ำซักเท่าไหร่ เดี๋ยวขอขึ้นที่หาดนั้นดีกว่าค่ะ” หญิงสาว เกรงว่าจะเป็นการรบกวนทุกคน และยังจะทำให้คนเรือถูกตำหนิ จึงรีบ ๆ ห้ามไว้ พร้อมทั้งชี้มือไปที่เกาะใกล้ ๆ ที่มีหาดทรายขาวสวยทอดยาวอยู่เบื้องหน้า

หลายคนก็เสนอจะสละอุปกรณ์ให้เธอ แต่จะให้ใช้ของคนอื่นก็คงไม่ดี เธอเองก็ได้ไม่อยากจะลงดำน้ำซักเท่าไหร่ ดีแล้ว ไปเดินเล่น ๆ แก้เซ็งที่หาดดีกว่า

เมื่อเห็นว่า คงจะเปลี่ยนใจหญิงสาวไม่ได้แล้ว ทุกคนจึงลงน้ำกันไป

เรือออกจากจุดลงน้ำหลังจากทุกคนดำลงไปแล้ว ก็วิ่งตรงไปที่ชายหาด เมย์ก้าวลงจากเรือได้ ก็เดินเท้าเปล่าเตะทรายนุ่ม ๆ  ไปพลาง ก้มเก็บเปลือกหอย และเศษประกาลังหัก ๆ ไปพลาง เธอยังคงคิดไม่ตกว่าจะคุยกับน้ำอย่างไรดี











“ให้พี่เดินด้วยคนนะครับ เมย์”
“พี่เชน” เมย์หันไปมองก็พบว่าชายหนุ่ม เดินตามหลังมา เธอฮึดฮัด  จะหันหนีเดินหลบไปขึ้นเรือ ก็มองเห็นเรือแล่นออกไปจากชายหาดไปแล้ว

“หนีพี่ไม่ได้แล้วนะครับ พี่ว่าถึงเวลาที่เราจะต้องคุยกันซะที “ มองสีหน้าหญิงสาวที่ คิ้วขมวดมุ่น ยกสองมือขึ้นกุมขมับ เห็นว่าหมดทางหนีแล้ว เกือบจะยกยิ้ม แต่ต้องกลั้นไว้ เดี๋ยวจะพาลเสียการ

“........เมย์ไม่มีอะไรจะคุยค่ะ” ร่างน้อย ค่อย ๆ ถอยหลังออกทีละนิด

“แต่พี่มี พี่อธิบายได้นะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น” ชายหนุ่มยังคงเดินเข้าไปหา
หญิงสาว จึงหันหลังจะหนี แต่ก็หยุดยืนนิ่ง ไม่รุ้จะเดินหนีไปทางใหนดี จะเข้าป่าก็กลัว จะลงน้ำเธอก็ว่ายน้ำไม่เก่ง ชายหนุ่ม เห็นเป็นโอกาสจะได้อธิบาย

“พี่ยอมรับนะครับ ....ว่าที่เมย์เห็นในอีเมล์พี่เป็นเรื่องจริง ......ไอ้ทินมันขอร้องพี่ให้ มาสอดส่องเมย์ เพราะมันชอบน้องน้ำ มันอยากรู้ว่าเมย์รักน้ำจริง หรือเปล่า”

ผมคงไม่ต้องมาประสบกับสถานการนี้ ถ้า เช้าวันหลังจากคืนอันแสนสุขของเรา ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้าอย่างอิ่มเอมใจ นอนมองหญิงสาวที่ผมรัก เธอเป็นของผมทั้งกายและใจแล้ว ตอนนี้ผมอยากบอกใครซักคนจริง ๆ  และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนรักของผม คนที่เป็นดั่งกามเทพให้ผมได้มาพบกับเธอผู้นี้ ไม่รอช้าผมตรงไปเปิดโน้ตบุ๊คทันที พอเปิดเมล์ที่ไอ้ทินส่งมาล่าสุดได้ ก็พอดีมีโทรศัพท์เข้ามา ผมเห็นว่า เมย์เพิ่งจะหลับไปไม่นาน เลยประมาท ไม่คิดว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเห็น จึงไม่ได้ปิดเมล์ก่อนออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก เรื่องราวหลังจากนั้นไม่อยากนึกถึง เมย์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่ยอมฟังผมอธิบายเลย หนีผมกลับมาเมืองไทยแทบจะทันที

 
“แล้วไงค่ะ พี่ก็เลยมาเจอผู้หญิงใจง่ายที่ยอมนอนกับคนที่เพิ่งเจอไม่นาน คงสมใจพี่กับพี่ทินแล้วใช่มั๊ยค่ะ จะได้บอกน้ำว่าเมย์ เป็นผู้หญิงใจง่ายหลายใจ”

“เมย์ พี่ขอโทษ ไอ้ทินมันไม่ได้บอกให้พี่ทำอะไรนอกจากสอดแนมเมย์ แต่ที่พี่ทำไปทั้งหมดเพราะพี่รักเมย์นะ”

“อย่ามาพูดว่ารักเมย์ พี่เชนหลอกเมย์ หลอกให้เมย์...ฮือๆๆ” หันไปตะวาดเสียงดัง ไม่อยากได้ยินอีกแล้ว คำว่ารักที่มันไม่จริงใจ จนจำต้องกล้ำกลืนคำพูดที่ไม่อยากจะให้หลุดออกมา

เชนโอบกอดเมย์จากทางด้านหลัง หล่อนขืนตัวทันที แต่ก็สู้แรงชายหนุ่มไม่ได้ เชนพร่ำแต่คำรัก หญิงสาวก็เอาแต่ร่ำไห้ จนไหล่น้อย ๆ สั่นไหว

“พี่เก็บคำรักของพี่ไว้เถอะ เมย์ไม่เหมาะกับ คำ ๆ นั้นหรอก เมย์กลับมาเพื่อขอให้น้ำยกโทษให้เมย์”

 “เมย์ พี่ไม่ยอมให้เมย์ทำอย่างนั้นหรอก เมย์ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นอะไรต้องไปขอโทษน้องน้ำ  เป็นพี่ต่างหากที่ต้องขอโทษน้องน้ำ ที่พี่มาตกหลุมรักเมย์ จนห้ามใจตัวเองไม่ได้ ดึงดันทำทุกอย่างเพื่อแย่งเมย์มาเป็นของพี่”

“ไม่ใช่ เป็นเมย์ นั่นแหล่ะที่ใจง่าย ถ้าเมย์มั่นคงกับน้ำ ต่อให้ใคร ๆ ก็คงทำให้เมย์นอกใจไม่ได้” อ้อมกอดที่โหยหาและอบอุ่น ทำให้หญิงสาวยิ่งนึกเสียใจที่หลงรักเขาเสียมากมาย

“งั้นก็หมายความว่าพี่เป็นคนที่เมย์ รักกว่าน้ำซิ ใช่มั๊ย” ยิ่งฟังคนในอ้อมกอดตัดพ้อตัวเอง ยิ่งทำให้เขาเข้าใจได้ว่า เขาคือคนที่ทำให้หญิงสาวหวั่นไหว

“พี่อย่าพูดเข้าข้างตัวเอง ใครว่าเมย์รักพี่” เมย์หันมาค้อนให้ ขี้ตู่ ไม่ได้พูดว่ารักซักคำ ทำมาทึกทักเข้าข้างตัวเอง คนอะไร หลงตัว

กิริยาที่หญิงสาวค้อนให้เขา กลับดูน่ารักน่าใคร่ยิ่งนัก เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า จริง ๆ หล่อนไม่ได้โกรธเขาหรอก แต่หล่อนกำลังสับสนเพราะรักเขาที่คิดไปเองว่าเขากำลังหลอกหล่อนมากกว่า

“พี่ไม่สน พี่ตัดสินใจแล้ว เมย์ได้พี่แล้ว จะทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอม เมย์ต้องรับผิดชอบ ยังไงเมย์ก็ต้องแต่งงานกับพี่” ก้มลงหอมแก้มใส ฟอดใหญ่ ให้หญิงสาวตกใจหน้าขึ้นสีระเรื่อ

เชนฉวยจังหวะที่ร่างบางกำลังตะลึง ก้มลงอุ้มหญิงสาว ยกลอยขึ้นมาอย่างง่ายดาย  พอได้สติ ร่างน้อยก็เริ่มดิ้น

“ปล่อยเมย์ลง นะพี่เชน” กลัวตก ก็กลัว มือข้างหนึ่งจึงเกาะคอชายหนุ่ม ส่วนมืออีกข้างก็ไล่ทุบอกทุบไหล่ชายหนุ่มเป็นพัลวัน

“ไม่ปล่อยให้หนีไปใหนอีกแล้ว พี่รักเมย์ เมย์เป็นเมียของพี่แล้วนะ ยังไงเมย์ก็ต้องรักพี่” มือน้อย ๆ นิ่ม ๆ อย่างนี้ ทุบให้สุดแรงก็ไม่เจ็บหรอกครับ ดีใจครับ ในที่สุดก็ดูเหมือนเรื่องเข้าใจผิดจะได้รับการอธิบายซะที

“ปล่อยนะ คนบ้า จะพาเค้าไปใหน” ไอ้พี่บ้า อย่ามาพูดเองเออเองนะ ใครเป็นเมียพี่ย่ะ แก้ตัวไปก็ดูจะฟังไม่ขึ้น ก็เธอตอนนี้คงจะอายจนแดงไปทั้งตัวแน่

“พี่เตรียมห้องหอเอาไว้แล้ว ส่วนเรือจะกลับมารับเราพรุ่งนี้เช้า” ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาว เดินไปตามทางเดินหลังแนวป่า ซึ่งถ้ามองจากข้างนอกจะไม่เห็นเลย

“ไม่จริง น้ำต้องมาตามเมย์แน่” คนหายไปทั้งคน จะไม่มีใครตามหาเชียวเหรอ

“อย่าดูถูกไอ้ทินมัน เรื่องวางแผนการเนี่ยะเรื่องถนัดมันเลย รับรองน้ำไม่เอะใจหรอกว่าเมย์หายตัวไป” ใช่ครับ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ ไม่มีอุปกรณ์ให้เมย์ จนกระทั่งหาทางนำเธอมาที่เกาะ อุตส่าพาเรือเข้าใกล้หน้าหาดเรียกความสนใจของเธอ ตอนทุกคนลงน้ำผมหลบอยู่ในห้องน้ำครับ เธอไม่ทันสังเกต ว่าผมไม่ได้ลงน้ำไปด้วย จนตามเธอลงมาที่เกาะเพื่อปรับความเข้าใจ รวมถึงที่เกาะนี้ยังเป็นส่วนของโรงแรม เป็นฮันนีมูนสวีท สำหรับคู่แต่งงานครับ ฮะ ๆ เรื่องต่อจากนี้คงเดาออกแล้วนะครับ

“พี่เชน ปล่อยเมย์นะ ไอ้พี่เชนบ้า”
เห็นว่าเสียรู้พวกผู้ชายเจ้าเล่ห์ จนได้ หญิงสาวยังตะโกน ด่าทอ ต่อไป โดยมีคเชน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่เขาคงต้องใช้โอกาสที่เพื่อนรัก จัดให้ ให้คุ้มค่า ง้อเมียนะไม่ยากหรอกพวกมึง ง้อยากนักก็ลากขึ้นเตียงก็เรียบร้อย

[Lily teddy]

แหม นอกจากโอกาสที่พี่ทินสร้างให้ ก็ต้องบอกว่าโชคดีที่น้องเมย์เธอมีใจอยู่แล้ว แผนการครั้งนี้เลยผ่านฉลุย 
แถมอยู่กันแค่สองคนยังไงน้องเมย์ก็หนีพี่เชนไปไหนไม่รอด ดีนะน้องน้ำไม่เสนอตัวจะอยู่ดูแลน้องเมย์
ไม่งั้นคงต้องวางแผนกันน้องน้ำอีกอะ  แล้วน้องเมย์หายไปทั้งคืนพี่ทินจะบอกน้องน้ำยังไงนะ
หรือจะสารภาพความจริงทั้งหมดไปเลย แต่อย่างงี้ก็เหมือนส่งเสริมให้น้องน้ำถูกแย่งแฟนอะสิ
ถ้าน้องน้ำยังรักน้องเมย์อยู่คงน่าสงสารน้องน้ำมากเลย ก็ขอให้พี่ทินทำสำเร็จนอกจากช่วยให้พี่เชนสมหวัง
ก็ขอให้น้องน้ำเข้าใจว่าสิ่งที่พี่ทินทำไปก็เพราะรักด้วยเถอะ รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า
 

[limpingping]

พี่ทินขอกล่าว  "โหย ระดับผมแล้ว ไม่วางแผนบนความไม่แน่นอนหรอกครับ ก็ดูท่าทีน้องเมย์ หลังจากไอ้เชน
ปรากฎตัวขึ้นแล้ว ฟันธงเลยครับ ว่าแค่งอนชัวร์  งานนี้จัดให้ไม่ยากครับ งานยากนี่ น่าจะทางน้องน้ำมากกว่า
ผมผู้ชายเหมือนกัน ดูออกครับ ว่าน้ำรักน้องเมย์ไม่น้อยเลย แต่ทำไงได้ล่ะครับ ผมรักของผมแล้ว ไม่ยอมแพ้หรอกครับ"

เฮ้อ ขี้โม้เรื่อย พี่ทินนี่ จัดไปจัดมาถ้าไม่สำเร็จจะทำยังไงค่ะ 
ว่าแต่พี่ทินจะมีวิธีจัดการ ไม่ให้น้องน้ำรู้ได้ยังไงนะ ว่าน้องเมย์หายไปทั้งคืน
 "อ้อ ไม่ยากครับ ผมก็.." พี่ทินค่ะ แค่ประโยคโปรยเรื่อง ไม่ต้องตอบค่ะ เดี๋ยวคนอ่านเค้าอ่านเองได้ (เหวี่ยงนิด ๆ)


********************************************************************************



แผนที่ 25 น้องรัก รักน้อง


วันนี้ดำน้ำไม่ค่อยจะสนุกเลยครับ ผมเป็นห่วงเมย์ ที่อยู่บนเรือมาก พี่ทินก็คงสังเกตว่าผมไม่มีสมาธิในการดำน้ำเลย เขาส่งสัญญาณให้ พวกน้องๆ ดำน้ำกันเองต่อไป แล้ว เราสองคนก็ขึ้นมาบนผิวน้ำ

เมื่อขึ้นเรือมา ผมก็ไม่เห็นเมย์ เลยถามหา กัปตันบอกว่าเธอลงไปที่หาดครับ ผมอยากตามลงไป แต่พี่ทินได้รับการติดต่อด่วน จากทางโรงแรม เรื่องงานแต่งงานวันพรุ่งนี้ เขาเลยต้องรีบกลับเข้าฝั่งไปก่อน

“เดี๋ยวน้ำกลับไปกับพี่ก่อนนะครับ แล้วช่วยเป็นเลขาให้พี่หน่อยนะ เพราะมีอะไรให้ต้องจัดการเยอะมากเลย พี่ต้องขอโทษด้วยนะ มาเที่ยวแท้ ๆ แต่ก็ยังต้องให้มาช่วยงานอีก” พี่ทินหันมาบอกกล่าว พร้อมสีหน้า ลำบากใจ ผมรู้ครับว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย และผมก็เต็มใจที่จะช่วย ติดอยู่ที่ว่าผมยังเป็นห่วงเมย์

“เอ่อ แล้วคนอื่น ๆ “ น้องไม่มีทางปฏิเสธผมหรอกครับ ผมรู้นิสัยเขาดี แค่หันไปมองที่หาด ผมก็รู้แล้วว่าเขาคงห่วงคุณเมย์

“อ่อ พอกัปตันส่งเราเสร็จแล้วก็จะเวียนกลับมารับทุกคนเอง พี่ขอโทษนะครับ รบกวนน้ำช่วยพี่หน่อยล่ะกันนะครับ” มีเหรอว่าพี่จะยอมปล่อยน้องไปอยู่กับคุณเมย์

“....ได้ครับ” คงต้องไปช่วยพี่ทินก่อนแล้วล่ะ ค่อยคุยกับเมย์หลังจากเสร็จงานก็ได้

เพราะเป็นงานแต่งงานของคนใหญ่คนโตในท้องถิ่น ทำให้งานใหญ่โตอลังการมาก สิ่งที่ต้องทำ จึงมีเยอะไปหมด แต่พี่ทินก็คล่องแคล้ว จัดการทุกอย่างได้อย่างยอดเยี่ยม กว่าจะเสร็จก็ดึกมากแล้ว ชักง่วงครับ แต่ ยังไงก็ต้องคุยกับเมย์ซะที

“น้ำครับ จะไปใหนครับ” ทันทีที่เห็นน้องเดินไปทางห้องพักของคุณเมย์ ผมจึงรีบเรียกน้องดักไว้ก่อน
“ผมจะไปหาเมย์ครับ”

“แต่พี่ว่ามันดึกมากแล้ว นะครับ เอาไว้พรุ่งนี้ ค่อยคุยกันดีกว่ามั๊ย พี่ว่าคุณเมย์ น่าจะหลับแล้วล่ะ”
“แต่....”

“ตามใจครับ แต่พี่ว่าถ้าเธออยากคุยอะไรกับน้ำวันนี้ เธอคงมาคุยแล้ว นี่เราไม่เห็นเธอเลยตั้งแต่กลับมา พี่ว่าเธออาจจะยังไม่พร้อมพูดคุยกับน้ำก็ได้”

“........” นั่นซิ ผมไม่เห็นเมย์เลย เห็นแต่พวกน้อง ๆ ถามดูก็บอกว่ากลับมาด้วยกัน ท่าทางเพลีย ๆ บอกว่าขอตัวไปพักผ่อน ผมคงต้องรอให้เธอพร้อมที่จะพูดคุยกับผม





วาทินยืนมอง ร่างโปร่งที่ยัง หันหน้าไปทางห้องของเมย์ ป่านนี้ไอ้เชนมันคงรวบหัวรวบหางไปแล้ว ก็มัน หมายมั่นจะคืนดีกับเมย์บนเตียงทั้งคืนนี่นา ไอ้หาดนั่นก็เป็นของโรงแรมของเขา เป็นส่วนของ ฮันนีมูน รีสอร์ท ไว้สำหรับคู่แต่งงานใหม่ไว้ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ บรรยากาศ ดีมาก เป็นส่วนตัว มีของกินของใช้ที่จำเป็นเตรียมไว้ให้หมดแล้ว ก็หวังว่ามันจะทำสำเร็จนะ
ส่วนผมก็ต้องมาคิดว่าจะรับมือกับน้ำยังไงถ้ารู้ว่า เมย์กับไอ้เชนเป็นอะไรกัน ผมรักน้องมาก เรื่องที่ทำให้เค้าเสียน้ำตาอย่างนี้ เลี่ยงได้ผมก็อยากจะเลี่ยง แต่ผมว่าครั้งนี้คงจะเลี่ยงยาก




“เอ๊ะ” กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็ต้องสะดุดกับคำอุทานของน้อง
“อะไรหรือครับ น้ำ” น้ำที่เดินตามหลังมา หยุดยืนหันมองไปทางชายหาด ซึ่งก็ค่อนข้างมืด เพราะจะมีคบเพลิงจุดไว้ เป็นระยะ ๆ แค่ช่วงหน้าหาดของห้องอาหารเท่านั้น

“นั่นพวกน้อง ๆ เรานี่ครับ ดึก ๆ แล้วยังจะไปเดินเล่นที่หาดทรายอีก มีอันตรายมั๊ยครับพี่ทิน” ถึงจะมืดไปนิด แต่แค่เห็นรูปร่างทั้งสองคน ก็มั่นใจว่าเป็นพวกน้อง ๆ แน่ ดึกแล้วยังจะออกมาเดินเล่นกันอีก

เกาะนี้มีแค่โรงแรมเดียว และพนักงานก็เป็นคนในพื้นที่ ที่ทำงานกันมานานแล้ว อันตรายนะไม่ห่วงหรอกครับ ห่วงแต่น้ำจะรู้ความจริงนี่แหล่ะครับ เฮ้อ ผู้หญิง 2 คน เดินจูงมือคุยกันกระหนุงกระหนิง มันดูน่ารักดีนะครับ น้ำก็ยังห่วงพวกน้อง ๆ อยู่ดี เราเลยเดินตามไปห่าง ๆ



“สวย ๆ อย่างน้องวินี่คงมีคนมาจีบเยอะซินะครับ”
“ห๊ะ อ่อ ก็มีเข้ามาเยอะนะ” จู่ ๆ น้ำก็จุดประเด็นนี้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าคิดอะไรกับยัยวิหรือเปล่า

“เธอยังไม่มีแฟนหรือครับ”
“....ไม่รู้ซิไม่เห็นพูดถึงเลย” อย่าบอกนะครับว่าน้ำคิดอะไรกับน้องสาวพี่ ไม่ได้นะครับ นั่นนะเป็น (ว่าที่) น้องสามี นะครับ

“นั่นซิครับ ยัยนุชก็เหมือนกัน ป่านนี้แล้วยังไม่เคยได้ยินพูดถึงเรื่องแฟนเลย เจอกันทีไรก็ คุยถึงแต่น้องวิ เก่งอย่างนั้น ดีอย่างนี้ ท่าทางพวกเธอรักกันมากนะครับ” จากที่เมื่อก่อนที่ผมไม่เคยเจอน้องวิ มาก่อน ฟังแต่ ยัยนุชเล่าถึงเพื่อนรัก คนสวย คนเก่งคนนี้แล้ว พอเจอตัวจริง ก็ไม่ผิดไปจากที่น้องสาวผม ชื่นชมไว้เลย น้องวิเองก็กล่าวชื่นชมน้องสาวผม ไม่ขาดปาก ช่างเป็นมิตรภาพที่งดงามจริง ๆ


เอ่อ........ คำพูดที่เจือด้วยความจริงใจ และมาจากท่าทางสบาย ๆ ของน้ำ ทำเอาผมเกือบเดินสะดุดขาตัวเอง เรายังเดินตามพวกน้อง ๆ ห่าง ๆ




“เอ๋ น้องหยุดเดินแล้ว” ผมชี้ให้พี่ทินที่เดินเคียงกันมา แต่สายตามองแต่ผม เมื่อเห็นว่าพวกน้อง ๆ หยุดเดิน (พี่ครับ มองข้างหน้ามั่งก็ได้นะครับ)

ครับ พี่เห็นแล้วครับ แล้วยังเห็นอีกด้วยว่า วิมันเอามือไปจับแก้มของน้องนุช แถมยังค่อย ๆ ก้มหน้าลงไปหา ผมคิดว่าน้องคงจะจูบกันแน่ครับ

“เอ่อ น้ำครับ นั่นดาวตก ……...ว้าไม่ทันแล้ว” ไวเท่าความคิด ผมรีบ ๆเบี่ยงเบนความสนใจ พร้อมทั้งโอบไหล่น้องให้หันมาแล้วเดินไปอีกด้านนึง หางตาเหล่ไปมอง .......เฮ้อ.....น้องพี่ไม่จูบเปล่า เอามือสอดไปในกระโปงน้องนุชด้วย ไอ้พวกนี้นี่ ทำอะไรประเจิดประเจ้อ

“พี่ว่าเรากลับกันเถอะ ก็อย่างที่พี่บอกว่าที่นี่ปลอดภัยแน่นอนไม่ต้องห่วงพวกน้อง ๆ แล้วล่ะ เดี๋ยวซักพักก็คงจะกลับเข้าห้อง” เอ่อ พูดไปงั้นแหล่ะ ไม่รู้ว่าพวกน้อง ๆ จะจบลงที่ชายหาด หรือจะกลับห้อง แต่ถ้าเป็นผมนะ ลากลงไปกินในน้ำดีที่สุด (ตัวอะไรอ่ะพี่ทิน)

“......พี่ทินครับ ปล่อยผมได้แล้วครับ” ก็เห็นด้วยกับพี่นะครับ แต่พี่ครับ พี่จะช่วยปล่อยผมก่อนได้มั๊ยครับ มันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ จน ร้อน ๆ ยังไงไม่รู้

“ไม่อ่ะ พี่หนาว ขอไออุ่นหน่อยนะครับ” พี่ทินไม่พูดเปล่ายื่นหน้ามาใกล้ จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ

ยิ่งเห็นน้องแดงไปทั้งหน้า ก้มหน้างุด ผมสบโอกาสเลยยิ่งโอบน้องมาแนบอก ผมต้องทนไปอีกนานแค่ใหนนะ กว่าจะได้น้องมาเคียงหมอน ไม่อยากรอแล้วล่ะ กลับไปกรุงเทพ ผมจะต้องรีบจัดการตามแผนที่ได้วางไว้

ก้มหน้าหอมผมนุ่ม ๆ หอม ๆ ของน้องเบา ๆ ท่าทางน้องยิ่งอายเข้าไปใหญ่ น่าเสียดายใกล้ล็อบบี้แล้ว ผมเลื่อนตัวออกมาอีกนิด แต่ยังคงโอบไหล่น้องอยู่ ทุกคนที่นี่รู้ว่าผมกับน้ำเป็นใคร ก็คงคิดไปว่า เป็นพี่เป็นน้องกัน โอบกันไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่ตอนนี้ผมอยากเอาพี่เอาน้องแล้วซิ

[krappom]

ลงกฎที่replyแรกนะคะ
แก้ไขด้วยจ้า

[Nus@nT@R@]

พี่ทินนี่จอมวางแผนจริงๆ
น้องน้ำจะรอดไหมเนี่ย อิอิ

[Lily teddy]

และแล้วน้องน้ำคนซื่อ ก็ไม่ทันพี่ทินอีกจนได้ ทั้งเรื่องน้องเมย์ ทั้งเรื่องสองน้อง
ไม่รู้ถ้าน้องน้ำรู้ความจริงทั้งหมด จะโกรธทุกคนไหมนะ ที่เหมือนพากันหลอกน้องน้ำทุกคนเลยอะ
ก็ขอให้พี่ทินทำตามแผนได้สำเร็จได้น้องมาร่วมเรียงเคียงหมอนไว ๆ ก่อนโดนน้องจับได้ละกันน๊า
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[limpingping]

เฮ้อ แล้วคิดเหรอว่าคนอย่างน้องน้ำจะทันพี่ทิน 
มีแต่เรื่องให้ต้องคิดทั้งนั้น ถ้าสุดท้ายน้องน้ำรู้ความจริง จะเป็นยังไงบ้างน้า 
ก. โกรธจนไม่ยอมรับรักพี่ทิน 
ข.ไม่โกรธ แต่ไม่รับรัก 
ค.โกรธ แต่รัก จึงอภัย
ง. โกรธ ถึงจะรัก แต่ต้องแก้เผ็ดบ้าง
จ อะไรอีกดีอ่ะ? 

ส่งคำตอบมานะ ถ้าถูกใจ ไว้นิยายจบจะมีรางวัลส่งไปให้ คริกๆๆๆๆ 

มาว่ากันตอนนี้ดีกว่า เรื่องราวความรัก 4 เส้า จะจบอย่างไร โปรดสดับอ่านกันเอาเอง (อ้าว แล้วที่เกริ่นมาทั้งหมดเพื่อ?) 



*************************************************************



แผนที่ 26 คำรักที่เธอไม่รู้

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า มองไปที่เตียงของน้อง ก็ไม่เห็นน้ำแล้ว มองไปในห้องน้ำก็ไม่มี

ก๊อกๆๆๆๆ

“คุณวาทินครับ เกิดเรื่องแล้วครับ” เสียงเคาะประตูรัว พร้อมกับเสียงเรียกจากพนักงานโรงแรม ทำให้ผม ตื่นเต็มตา
“มีเรื่องอะไรเหรอ” ผมรีบรุดไปเปิดประตู เพราะมันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ

“คุณเชน กับคุณน้ำ ทะเลาะกันใหญ่แล้วครับ”

ชิบหายล่ะ ผมเหมือนจะรู้เลยว่าเรื่องอะไร รีบแต่งตัวลวก ๆ แล้ววิ่งตามพนักงานไปที่ท่าเรือ มองเห็นน้ำดึงมือเมย์เข้ามาหา ส่วนคุณเมย์ก็มองหน้าไอ้เชนเหมือนให้ใจเย็น ๆ แต่ไอ้เชนมันก็คงจะหึงหวงเลยคว้าเอวเมย์ เข้ามากอดไว้แน่น น้ำจะเข้าไปผลักไอ้เชน แต่ผมไปถึงตัวน้ำก่อนจึงรั้งตัวน้ำไว้ได้

“น้ำ ๆ ครับใจเย็น ๆ “ น้องพยายามจะดิ้นให้หลุด แต่ก็จนใจเพราะสู้แรงผมไม่ได้ หายใจหอบเหนื่อยจนหยุดดิ้น

“พี่จะให้ผมใจเย็น ๆ ได้ยังไง พี่เชน พาแฟนผมหายไปทั้งคืน” เขาไม่มีทางจะรู้เรื่องนี้ได้เลย ถ้าเมื่อคืน ไม่ใช่เพราะ ความรู้สึกแปลก ๆ ที่พี่ทินหยิบยื่นให้ ทำให้นอนไม่ค่อยหลับ จนรุ่งสางเขาไม่ก็ไม่อยากนอนต่อแล้ว อยากออกไปเดินชมบรรยากาศยามเช้าที่ชายหาด มองไปก็เห็นพี่ทินหลับสนิท จึงไม่ได้ปลุกให้มาเดินด้วยกัน เช้า ๆ อากาศแจ่มใส สายลมเย็นๆ พัดผ่านผิวกายให้รู้สึกสดชื่น เดินไปเรื่อย ๆ ก็เห็นเรือเร็วของทางโรงแรม วิ่งกลับเข้าท่า ใจก็คิดว่าเป็นแขกมาใหม่ กำลังจะหันหลังกลับมาที่ห้อง แต่พอเรือจอดสนิทดี ชายหญิงคู่หนึ่งลงมาจากเรือ ชั่ววินาทีนั้นใจหายวาบ เมย์ กับพี่เชน ตอนแรกก็ตั้งสติคิดว่าเขาอาจจะออกไปใหนกันมา แต่ก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะทั้งสองอยู่ในชุดเครื่องแต่งกายของเมื่อวาน เท่านั้นก็ทำให้สติสัมปชัญญะขาดผึง ไม่ต้องถามอะไรแล้ว มันตีความได้อย่างเดียวว่าพวกเขาไม่ได้กลับมาเมื่อคืน พวกเขาอยู่ด้วยกันที่เกาะนั่นทั้งคืน
 
“น้ำใจเย็น ๆ ก่อน ฟังเมย์ก่อน” หญิงสาวพยายามเข้ามาเกลี่ยกล่อม
“แฟนใคร? นี่เมียกูโว๊ย” ไอ้เชนตัวดี เรื่องกำลังจะไปได้ดี แมร่งก็มาทำหวงไม่เข้าท่า

“หนอย ไอ้พี่เชน” น้ำเลยยิ่งโกรธเข้าไปอีก พยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของผม มือไม่ได้เท้าก็เตะถีบไปเรื่อย
“พี่เชน เงียบก่อนได้มั๊ย” เมย์หันไปดุ คเชน ส่งสายตาให้ฟังกันบ้าง ดูเหมือนจะได้ผล

“น้ำครับ คุยกันดี ๆ ก่อนนะครับ พี่ว่าน้ำฟังคุณเมย์ก่อนดีกว่า” ผมเห็นน้ำนิ่งไปนิด และดูท่าว่าคุณเมย์เองก็น่าจะจัดการปัญหาระหว่างเธอกับน้ำให้เรียบร้อยไปซักที จึงพยายามกล่อมน้ำอีกแรง

น้ำยังมีอาการฮึดฮัด สะบัดหน้าไม่สบตาใคร ผมปล่อยน้องเป็นอิสระ และบอกให้ทุก ๆ คนถอยออกมา เพื่อที่ว่าเขา 2 คนจะได้คุยกันเป็นการส่วนตัว ไอ้เชนทำท่าจะไม่ยอม แต่คุณเมย์ก็บอกให้ออกไปก่อนมันจึงยอม (มีแววกลัวเมียแล้วเพื่อนกู)



“น้ำ...น้ำรักเมย์มั๊ย” เมย์ยื่นมือขวาจับมือซ้ายของน้ำไว้ บีบเบา ๆ เพื่อให้คนที่กำลังโกรธอยู่ใจเย็นลง
“........” แม้อยากจะตอบว่ารัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะตอนนี้ในหัวมันคิดอะไรไม่ออกเลย

“น้ำไม่ตอบเมย์ไม่เป็นไร แต่เมย์รักน้ำมากเลยนะ .........น้ำคงไม่รู้ ก็เมย์ เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยแสดงออก......... ชีวิตเมย์ผ่านเรื่องราวต่อสู้ชีวิตมามาก เมย์ไม่เคยเล่าให้น้ำฟัง เพราะไม่อยากให้น้ำรังเกียจเมย์ ...........น้ำคงไม่รู้หลังจากน้ำกลับมาเมืองไทย เมย์เหงามาก ถึงจะโทรคุยกัน ก็ไม่รู้สึกว่าความเหงามันจะลดลงเลย ”

“เมย์ รักน้ำก่อนที่เราจะมีอะไรกันซะอีก คืนนั้นน้ำเมา.....แต่เมย์ไม่ได้เมาหรอก ถ้าจะขัดขืนน้ำ เมย์คงทำได้ไม่ยาก แต่เมย์ก็อยากเป็นของน้ำ เมย์อยากอยู่กับน้ำ ตลอดไป” สิ้นคำ หยดน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มนวล

“ก็อยู่ซิ ถ้าเมย์รักน้ำก็อยู่กับน้ำซิ” แค่เห็นน้ำตาหญิงคนรัก เขาก็ใจอ่อนยวบ ยกนิ้วโป้งขึ้นปาดน้ำตาจากสองแก้มนวล อย่างเบามือ

“คงไม่ได้แล้วล่ะ ก็ตอนนี้เมย์ รักพี่เชนแล้ว.......... พี่เชนไม่เหมือนน้ำเลยซักนิด เขาไม่ได้ให้อะไรเมย์ เหมือนที่น้ำเคยให้ ....แต่เขาสอนให้เมย์ทำ และทำไปพร้อม ๆ กันกับเขา...... ตอนเมย์โทรมาขอเลิกกับน้ำ ขอโทษนะที่ทำเหมือนน้ำเป็นคนผิด แต่เมย์ไม่อยากให้น้ำรู้ว่าเมย์เป็นผู้หญิงหลายใจ เมย์มีคนอื่นแล้ว” เธอเองก็ยกมือขึ้นจับมือข้างที่ปาดน้ำตาไว้นิ่ง ๆ สายตามองตรงไปบ่งบอกถึงการตัดสินใจที่แน่วแน่

“เมย์เป็นผู้หญิงหลายใจ เมย์ไม่ขอให้น้ำยกโทษให้เมย์หรอก แต่เมย์อยากให้น้ำรู้ว่า ที่เมย์ไม่เลือกน้ำไม่ใช่เพราะเมย์ไม่รักน้ำ แต่เพราะเมย์รักน้ำ เมย์จึงต้องปล่อยน้ำให้เป็นอิสระ จากความรับผิดชอบที่น้ำไม่ได้เป็นคนก่อ” เธอรวบมือสองข้างของเขาเข้าหากันก่อนจะปล่อยมือ

“เมย์ ไม่จริงเลย น้ำรักเมย์นะครับ ไม่ว่าจะมีเรื่องความรับผิดชอบเข้ามาเกี่ยวข้องหรือไม่ก็ตาม” ในใจผมสั่น ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่ผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก กำลังจะจากผมไป

“แต่เรื่องนี้มันติดอยู่ในใจของเมย์มานานแล้ว ถึงมีหรือไม่มีพี่เชน เมย์ก็รู้ว่าซักวันหนึ่ง เราคงไปกันไม่ได้” นี่ก็เป็นเรื่องจริงอีกเรื่อง ที่ว่า ไลฟ์สไตล์ ของเราสองคนมักสวนทางกัน

“เมย์ แล้วเขารักเมย์มากมั๊ย” น้ำถามออกมาเสียงสั่น ฉันรู้ดีว่าน้ำก็ยังเป็นน้ำ ไม่ว่าฉันจะเป็นอย่างไร เขาห่วงใยฉันเสมอ

“....เมย์ไม่รู้ค่ะ ความรักเป็นแค่อารมณ์ วันนี้ใช่ พรุ่งนี้อาจไม่ใช่ก็ได้ แต่ เวลานี้เมย์มีความสุขมากเมื่ออยู่กับพี่เชน”

“...........”เมย์ก็ยังเป็นเมย์ เด็ดเดี่ยว และมุ่งมั่นเสมอ ตอนนี้ใจผมเริ่มสงบลงแล้ว ไม่ว่านาทีนี้เธอจะรักผมหรือไม่ แต่สิ่งที่ผมจะให้เธอได้คือความห่วงใยเสมอ

“น้ำค่ะ เมย์ว่าบางทีน้ำอาจจะรู้สึกอย่างนี้กับใครซักคน......รักไม่รักไม่รู้ แต่อยากอยู่กับคน ๆ นี้” สิ้นคำพูดของเมย์ ใบหน้าของพี่ทินก็ผุดขึ้นมาในหัวผมแทบจะทันที

“น้ำค่ะ...อวยพรให้เมย์ มีความสุขนะ เมย์ก็จะอวยพรให้น้ำมีความสุขด้วยเช่นกันค่ะ”
เมย์กอดน้ำเบา ๆ อย่างอ่อนโยน แต่มือของน้ำยังทิ้งอยู่ข้าง ๆ ตัว เขายังคงไม่อยากยอมรับกับความคิดที่ว่า เขาอยากอยู่กับวาทินมากกว่าที่จะยื้อเมย์ให้อยู่กับเขา




เรื่องดูเหมือนจะจบลงได้ ไอ้เชนไม่รอช้า รีบพาตัวคุณเมย์กลับทันที ประมาณกลัวคุณเมย์จะเปลี่ยนใจ













น้ำนั่งหันหลังนิ่ง ๆ ร้องไห้อยู่ในห้อง ไม่ได้ออกมาส่งคนทั้งสอง ผมที่นั่งมองไหล่น้อย ๆ ที่สั่นไหว เพียงแผ่ว ๆ ปราศจากเสียงร้องไห้ เสียงสะอื้น

เริ่มคิดนิดนึงว่า ผมโหดร้ายกับเขาทั้งคู่ไปรึเปล่า ผมแย่งน้ำมาจากคุณเมย์ ด้วยเล่ห์กล สารพัด โดยไม่คำนึงเลยว่า น้ำคิดอะไรกับผมหรือเปล่า ตอนนี้ผมก็ทำให้เขาเลิกกันได้สมใจแล้ว แต่น้องที่ร้องไห้อย่างโศกเศร้า ไม่มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา ทำให้ผมรู้สึกสงสาร ผมไม่ได้พูดอะไรเพื่อปลอบในน้อง ยังคงนั่งมองเพียงด้านหลังของน้องเงียบ ๆ ผมคิดว่าเวลานี้ปล่อยเขาทำใจจะดีกว่าพูดปลอบใจเขา











เวลาผ่านไปนานแค่ใหนแล้วนะ ที่ผมนั่งร้องไห้อยุ่ตรงนี้ ตอนนี้ไม่มีน้ำตาอีกแล้ว แต่ผมก็ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น เมย์พูดถูก ถึงเราจะรักกัน แต่ เรามักจะมีหลายเรื่องที่เข้ากันไม่ค่อยได้ ซักวันหนึ่งเราก็คงจะต้องเดินกันไปคนล่ะทาง

น้ำออกไปส่งเมย์ไม่ได้ แต่น้ำก็ขอให้เมย์มีความสุข.....มีความสุขกับรักที่เมย์เชื่อมั่นนี้ ส่วนน้ำ ก็.............หันมองรอบตัว เห็นแต่พี่ทินที่คงจะอยู่เป็นเพื่อนผมตลอด คงเพลีย เลยหลับไปแล้ว ผมล้มตัวลงนอน หันไปทางพี่ทิน

“พี่ทินครับ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนในยามที่ผมไม่มีใครครับ....ผมรักพี่ครับ”

[Lily teddy]

และแล้วน้องเมย์กะน้องน้ำก็จบกันด้วยความเข้าใจ ถ้าน้องน้ำได้บอกลาน้องเมย์จริง ๆ คงยิ่งน่าประทับใจมากเลย
แล้วถึงเรื่องน้องเมย์จะผ่านไปแต่ความผิดพี่ทินนี่น่าจะแค่เริ่มต้นนะ ถ้าน้องน้ำรู้ว่าทุกอย่างเป็นแผนที่พี่ทินวางไว้
ยังไงน้องน้ำก็คงยิ้มและให้อภัยพี่ทินทันทีไม่ได้หรอกมั่ง แบบนี้ต้องให้น้องน้ำวางแผนเอาคืนพี่ทินบ้างก็ดีนะ
เพราะฉะนั้น ตอบ ง. จ้า อิอิ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[AMINOKOONG]

ขอเลือก ก.โกรธจนไม่รับรัก หรือไม่ก็ ง.รับรักแต่เอาคืน
จริงๆอยากเสนอให้แกล้งไม่รับรักและเอาคืนอย่างสาสม
คือเอาจริงๆถ้าเป็นเราคงทำใจลำบาก
เราว่าเป็นวิธีที่....มากที่ทำให้น้ำเลิกกับแฟน
้พราะมันจะทำให้เราไม่รู้เลยว่า สรุปที่ผ่านมาอะไรจริงอะไรหลอก
ความรู้สึกของทินจริงๆคืออะไร คำพูดไหนของทินที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆบ้าง
เอาง่ายๆก็คือ ไม่อาจเชื่อใจผู้ชายคนนี้ได้อีกแล้วอ่ะ 

[mild-dy]

ยังก็สู้ๆนะจ๊ะ
บอกเลยตอนนี้มันหน่วงเนอะ 

[limpingping]

วาทิน "โห๊ย  :a6:ไม่มีใครเข้าข้างผมเลย ที่ทำนี่ก็เพราะรักล้วน ๆ นะครับ  ถ้าไม่รักจริงหวังแต่ง ผมกินน้องไปนานแล้ว ก็มีโอกาสตั้งไม่รู้กี่หน"
ธารา "อะไรนะครับ จะให้ผมเอาคืนพี่ทินเหรอครับ  (ขณะพูดประโยคนี้น้องก็หน้าแดง เอิ่ม น้องค่ะ  เอาคืนในที่นี้หมายถึงแก้แค้นคืนคะ น้องคิดไปถึงใหน) เอ๊ย ไม่ใช่นะครับผมไม่ได้คิดอะไรทะลึ่ง ๆ นะครับ" 
วาทิน "จะเอาคืนได้ยังไงครับ พี่ยังไม่ได้เอาก่อนเลย งั้นมาให้พี่เอาก่อนนะ และน้ำจะได้เอาคืนพี่ไงครับ"  (ว่าจบก็รีบ ๆ รวบคนน้องที่หน้าแดง ทำท่าจะชิ่งเข้าห้องไปเลย)


เฮ้อ ชักจะไปกันคนล่ะเรื่อง แต่ก็ขอบคุณนะค่ะที่ส่งความคิดเห็นมาให้ สรุปพี่ทินควรจะโดนมิใช่น้อยชิมิ?


**************************************************************








แผนที่ 27 งานหมั้น

พวกเรากลับมาจากไปเที่ยวกันได้ซักพักแล้วครับ งานผมก็ยังยุ่งเป็นปกติ ดีครับ มันทำให้ผมทำใจเรื่องเมย์ ได้มากขึ้นแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนเรียบร้อยดี ...................เอ่อ ที่จริงก็ไม่เชิงซะทีเดียว .........พอคิดถึงคำที่ผมพูดออกไป ถึงแม้พี่ทินไม่ได้รับรู้ แต่มันก็ทำให้ผมเขินมาก ยิ่งเวลามองพี่ทิน ปากคอ มือไม้พาลจะไปไม่ถูกเลย

“ต๊าย จริงเหรอเธอ” แว่วยินเสียง พวกพี่สาวเลขา กรรมการท่านอื่น คุยกัน คาดว่าคงจะกำลังออกไปหาอะไรทานกัน

“ก็จริงนะซิ ข่าวนี้ คอมเฟริมส์แล้วจาก พี่นิน่าเชียวนะ” ตอนแรกก็ว่าจะไม่สนใจ แต่พอได้ยินชื่อเลขาประจำตัวพี่ทิน ก็หูผึ่งทันที

“ว๊าย น่าอิจฉาจัง ๆ  ...อ้าวคุณธารา ยินดีด้วยนะค่ะ” พี่โรส กับพี่ พัช เห็นผมก็กล่าวแสดงความยินดี ยินดีอะไร?

“เอ๋ ยินดีเรื่องอะไรครับ” หรือจะเป็นข่าวดีที่พี่ทินทำผลงานอะไรไว้อีก แล้วมายินดีกับผมทำไม?

“อ้าว อย่าบอกว่าคนในไม่รู้นะ” สองพี่สาว ทำหน้าตาเหมือนไม่เชื่อว่าผมไม่รู้เรื่องจริง ๆ
“...เรื่อง?.”

“ก็ท่านประธานวันชัย ให้จัดเตรียมงานหมั้นนะซิค่ะ”
“หมั้น ใครกับใคร”

“อ้าว ก็คุณวาทิน กับคุณวารีไงค่ะ แหม๋เป็นพี่ชายไม่ทราบได้ไงค่ะ”
“.......”

“คุณธารา เป็นอะไรไปคะ”
“เอ่อ ขอโทษครับ ผมรู้สึกเพลีย ๆ นิดหน่อย ผมขอตัวนะครับ”

เรื่องราวที่ได้ยินมาทำให้ผมตัวชาไปหมด หัวใจกระตุกวูบ เหมือนกับถูกแช่แข็ง หน้าซีด มือไม้เย็นเฉียบ สั่นไปทั้งตัว หัวสมองเบลอ ขาวโพลนไปหมด.......................... พอรู้ตัวว่ารัก คน ๆนั้นก็กำลังจะกลายมาเป็นน้องเขยของผม นี่พระเจ้าเกลียดผมมากหรืออย่างไร ผู้หญิงที่ผมรัก ก็คิดว่าผมไม่ได้รักเขา ส่วนคนที่ผมรักอีกคน ก็จะกลายมาเป็นคนที่ผมแตะไม่ได้อีกแล้ว

“อ้าว น้ำครับมาอยู่ที่นี่เอง พี่ตามหาซะทั่ว”
“.......พี่ทิน” สะดุ้งสุดตัว ไม่คิดว่าพี่ทินจะโผล่มาตอนนี้ อ้อใช่ซิ นี่มันเวลาพักเที่ยงแล้วนี่นา คงจะมาชวนผมไปกินข้าว

“เอ๋ น้ำ ๆ เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีด ๆ “ ปกติน้องก็เป็นคนผิวขาวอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูหน้าซีด ๆ หรือจะไม่สบาย คิดได้ก็ยิ่งเป็นห่วงจึงยกมือขึ้นหมายจะแตะหน้าผากวัดไข้

“..เปล่าครับ ผมไม่เป็นไร” มือพี่ทินยื่นมาจะแตะหน้าผาก พอรู้สึกตัวผมก็เบี่ยงตัวหลบจากมือพี่ทินเบา ๆ ไม่ให้รู้สึกไม่ดี

“ไม่เป็นไรได้ไง ใหนดูซิตัวร้อนรึเปล่า” ชายหนุ่ม อดเป็นห่วงหน้าตาซีดเซียว ของคนน้องไม่ได้ พยายามเดินเข้าหา และจะจับมือดูอุณหภูมิ

“ผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ ครับ ขอตัวก่อน ผมต้องออกไปรับรองลูกค้ากับคุณกรณ์ครับ” เพราะความรู้สึกผิดต่อน้องสาวที่ตนเอง ดันไปหลงรัก คนรักของน้อง ทำให้ เขาปัดมือของวาทินออกทันที แล้วรีบเดินหนีออกมา










เราจะต้องเข้มแข็ง จะต้องยิ้มแสดงความยินดีกับน้องสาวของเรา ที่จะได้คนดี ๆ อย่างพี่ทินเป็นคู่ครอง ระหว่างนี้คงต้องหลบหน้าพี่ทิน กลับไปอยู่ที่บ้านก่อนดีกว่า ถ้าเจอกันก็คงไม่สามารถตัดใจได้แน่















แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ พี่บ้า ที่ผ่านมามันคืออะไร คำพูดหวาน ๆ ดอกไม้ช่องาม รสจูบ อ้อมกอด ความอบอุ่น  อ่อนโยน มันเป็นแค่สำหรับพี่ชายของคนที่พี่รักงั้นเหรอ ................รับรู้ได้ถึงหยดน้ำตาที่ไหลมาอาบแก้ม ไม่เป็นไร เราต้องไม่เป็นไร ก็แค่อกหักอีกรอบ ไม่ตายหรอก ฮึก ๆ ก็แค่ขอร้องให้ให้มันผ่าน ๆ ไปให้ได้ เฝ้าแต่บอกตัวเองว่า เราต้องไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไร











หลังจากนั้นอีก 1 อาทิตย์ ท่านประธานก็จัดงานหมั้น ระหว่างลูกชายของท่าน กับ ลูกสาวของเพื่อนสนิทท่าน ที่โรงแรมในเครือ มีแขกแหลื่อมาร่วมงาน เป็นจำนวนมาก ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เหมาะสมราวนางฟ้ากับเทพบุตร พิธีจัดอย่างใหญ่โต มีแขกผู้ใหญ่มาเป็นสักขีพยานในการหมั้นครั้งนี้ สินสอดจำนวนมหาศาล ถูกนำมาตั้งโชว์ ผู้คนในงานต่างมีสีหน้าแช่มชื่น



ธาราจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของน้องสาว วินาทีที่ประตูเปิดเข้าไป เขานึกไปถึง น้องสาวตัวเล็ก ๆ ที่แม่พึ่งคลอดออกมา น้องน้อยตัวแดง ๆ ร้องไห้จ้า พอพี่ชายเอามือเข้าไปใกล้ ก็คว้าหมับจับไว้ซะแน่น น้องน่ารักมาก เขาเฝ้ามองการเจริญเติบโตของน้องสาวอย่างเป็นห่วง และรักใคร่ คิดว่าซักวันก็คงจะส่งต่อมือน้อย ๆ นี้ให้กับผู้ชายที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของน้องในอนาคต




น้องนุชหันมามอง วันนี้น้องพี่สวยน่ารักที่สุด ยิ่งอยู่ในชุดไทยจักรีแล้ว ยิ่งดูงดงาม สวยสง่า น่ารัก ถึงเวลาแล้วซินะ วันที่พี่ต้องส่งมือน้องให้กับผู้ชายที่น้องรัก

“พี่น้ำค่ะ...” พี่ชายเดินเข้ามาแล้วไม่พูดอะไร เอาแต่มองและเหมือนจะเหม่อลอย หน้าของพี่น้ำดูไม่ค่อยร่าเริงเลย

“อ่อ ห๊า อะไรจ๊ะนุช” บ้าจริง มัวแต่เหม่อคิดไปถึงใหนกัน ได้เสียงน้องเรียกสติคืนมา

“เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ ท่าทางเหม่อ ๆ “
“เปล่า ๆ ไม่เป็นไรจ๊ะ พี่แค่ ตะลึงที่เห็นน้องพี่ สวยน่ารักจริง ๆวันนี้” ธาราเดินเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นลูบหัวน้องสาวเบา ๆ อย่างเอ็นดู

พี่น้ำขา หนูจะดีใจมากกว่าถ้าวันนี้เป็นวันของหนูจริง ๆ เฮ้อ น่าสงสารพี่ชายจัง โดนหลอกอยู่คนเดียว ถ้าพี่รู้ความจริงว่าการจัดงานครั้งนี้เป็นแค่แผนการที่ หนูจะได้อยู่กับคนที่หนูรัก พี่จะโกรธหนูมั๊ยค่ะ

“นุชจ๊ะ เราไม่ใช่เด็กแล้ว ต่อไปต้องเคารพ และเชื่อฟังพี่เขานะ อย่าดื้อ”
“พี่น้ำค่ะ นุชแค่หมั้นค่ะยังไม่ได้แต่งงานซะหน่อย พูดอย่างกับหนูจะไปแต่งงานแน่ะ”
“ฮะ ๆ  พี่ก็ลืมไป”
“ช่วงนี้ พี่กลับไปอยู่บ้านตลอดเลย มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“อ้อ เปล่าจ๊ะ พี่แค่มีอะไรต้องทำที่บ้านนิดหน่อย แล้วพี่ก็ไม่ได้กลับบ้านนานแล้วเท่านั้นเอง”

เฮ้อ พี่ทินนี่ก็นะ จะทรมานพี่ชายหนูไปถึงใหนกัน บอก ๆ ไปซะก็น่าจะดี ลองติ้งต่างดูดีกว่า
“เอ่อ...พี่ค่ะ..... ถ้าพี่ต้องโกหกคุณพ่อคุณแม่ไปตลอดชีวิต พี่จะทำได้มั๊ยค่ะ”
“เอ๋..... อะไรนะ เอาอะไรมาพูดนะ โกหกบุพการีมันบาปนะ ไม่ทำหรอก ว่าแต่เป็นเรื่องอะไรเหรอ”
“อ้อ เปล่าค่ะ แค่ยกตัวอย่าง เอ่อ หนูว่าพิธีน่าจะเริ่มแล้ว เราออกไปกันเถอะค่ะ”





อีกด้านนึง ในห้องแต่งตัวของวาทิน วิทิตานั่งทำหน้าเซ็งๆ อยู่ที่โซฟา ดูพี่ชายเธอที่แต่งตัวเสร็จนานแล้ว นั่งเหมือนคนใจไม่อยู่กับตัว

“พี่ทินอ่ะ ใมไม่ให้วิไปอยู่เป็นเพื่อนนุชนะ” โหย เซ็ง ๆๆ ไม่รู้จะให้มาอยู่ทำไมห้องนี้ อยากไปอยู่กับนุชมากกว่า

“อยู่กับพี่นะดีแล้ว ไปทางโน้น เดี๋ยวไปทำรุ่มร่ามอะไรให้น้ำสงสัยเอาจะเสียแผน”
“โธ่เอ๊ย คำก็พี่น้ำสองคำก็พี่น้ำ รักซะขนาดนี้ยังทำให้เค้าร้องไห้อยู่ได้”

“อย่าพูดเหมือนพี่ไม่รู้สึกอะไรซิ นี่พี่ถึงต้องรีบ ๆ จัดงานหมั้นไง แล้วคืนนี้ หลังงานฉลองหมั้น เราคงบรรลุ แผนขั้นที่ 2 ได้”

“ค่ะ หนูจัดเตรียมสถานที่ไว้แล้ว ห้องสวีท ชั้นบนสุด จะไม่มีใครมารบกวนเรา”
“เหอะ ดูจะกระตือรือร้น กว่าพี่อีกนะ” ใช่ซี่ พวกเธอได้ประโยชน์ไปเต็ม ๆ เลยนี่ มีแต่พี่ที่ต้องวิ่งวุ่นทำทุกอย่างอยู่คนเดียว แถมยังต้องทำให้น้ำเสียใจหลายเรื่องอีก


“แหม๋ ก็แค่คิดว่าจะได้อยู่กับนุชตลอดไป วิก็แทบลอยแล้ว และวิเองก็หวังว่าพี่ทินกับพี่น้ำจะมีความสุขเหมือนเราสองคนนะค่ะ” อ๊ายยยยยย แค่คิดก็ฟินแล้ว
“ฮึๆๆ แน่นอน เอา ไปกันเถอะ ม่านเปิดแล้ว”





วันนี้น้องหน้าซีด ๆ ไป แต่ก็ยังยิ้มให้ผมอยู่ ถึงพอมองสบตา จะคอยหลบสายตาอยู่ร่ำไป แต่ผมก็รู้ว่า น้ำมีใจให้ผมแน่นอน ขอโทษจริง ๆ ที่ต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก แต่มันจะดีกับเราในภายหลังนะครับคนดี
“พี่ทินครับ......... ฝากนุชด้วยนะครับ” วาทินเดินเข้าไปหา หยุดยืนอยู่หน้าคนน้องที่แค่เหลือบตามองเขาแว่บนึงก่อนที่จะก้มหน้าหลบสายตา

“......พี่รับฝากครับ” ยินดีรับทั้งพี่ทั้งน้องเลยจ๊ะ คนดี

ผมเคยคิดว่าไม่เป็นไร ๆ ............................แต่มันไม่จริงเลย สิ้นคำพี่ทินผม แทบลืมหายใจ หัวใจยังชาวาบ ผมคงต้องพยายาม ห่าง ๆ พี่ทิน เพื่อว่าผมจะได้ลืมรักครั้งนี้ให้ได้


พี่ทินดูหล่อเหลา ยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ในชุดสำหรับพิธี บรรจงยกแหวนหมั้น สอดใส่นิ้วนางของน้องนุช น้องก็ทำเช่นเดียวกัน จบด้วยการที่ทั้งสองหอมแก้มกัน แสงเฟรชจากช่างภาพต่างแข่งกันสว่างวาบ มันเป็นภาพที่บาดตาบาดใจผมมาก ขอบตาเหมือนจะร้อน ๆ เผลอกำมือจิกเล็บไปบนฝ่ามือโดยไม่รู้ตัว ไม่ ๆ  ผมไม่ร้องไห้หรอก น้องผมกำลังจะมีความสุขนี่นา




จนจบพิธี แขกเหรื่อต่างทยอยกันกลับ เจ้าภาพก็ต่างยังฉลองกันอยู่ แต่พอดึกมากเข้าก็ทยอยกันกลับเช่นกัน เหลือเพียง 2 คู่พี่น้อง ที่ตอนนี้ ธาราเมาฟุบหลับคาโต๊ะไปแล้ว

วาทินประคองผู้เป็นที่รัก ไปที่ห้องชั้นบนสุดของโรงแรมที่จัดเตรียมไว้สำหรับพักผ่อน  โดยมี 2 สาวตามมาติด ๆ ใจนึกอยากจะอุ้มขึ้นไปเลย แต่ก็กลัวจะเป็นขี้ปากพนักงานโรงแรม

“พี่ทิน แล้วยังไงต่อค่ะ” ก็พอจะรู้แผนการคร่าว ๆ แล้ว แต่ก็ยังต้องให้พี่ชายเป็นคนสั่งการอยู่ดี

“อือ พี่ว่ากว่าน้ำจะตื่นก็คงสาย ๆ พรุ่งนี้นั่นแหล่ะ พวกเธอสองคนไปนอนก่อนเถอะ เอาไว้เช้า ๆ พี่จะไปปลุก” วางคนเมาไม่รู้เรื่องลงบนเตียงใหญ่ เขาคอยมองอยู่ ก็กะจะมอมเหล้าน้องอยู่แล้ว แต่เท่าที่สังเกต น้องดื่มเยอะมาก เดี๋ยวยก ๆ น้องเลยเมาโดยไม่ต้องมอมเหล้าเลย ปกติน้องก็ตื่นได้หลังจากเมา แต่คงไม่ใช่ครั้งนี้ ดูจะเมามากกว่าปกติ พรุ่งนี้ยังไงก็ไม่ต้องไปทำงาน

“ก็ได้ค่ะ ก็ดีเหมือนกันนะนุชนะ ไปฮันนีมูนกันเถอะ” วิทิตายิ้มกว้าง เอามือโอบเอววารี ที่ตอนนี้ก็หน้าแดง เพราะเขิน แต่ก็ยังไม่วายเป็นห่วงพี่ชายที่เมาหมดสภาพ

“พี่ทินค่ะ ฝากดูแลพี่น้ำด้วยนะค่ะ”
“อย่าห่วงจ้า พี่จะดูแลเป็นอย่างดีเลยครับ”

[Nus@nT@R@]

    จะดูแลเป็นอย่างดี อิอิ

[AMINOKOONG]

ยิ่งอ่านตอนนี้เรายิ่งเกลียดทินว่ะ เอาตรงๆ เล่นแรงเกินไปนะ
แล้วงี้ถ้าเค้ารู้ความจริงจะให้อภัยง่ายๆเราว่ามันคงไม่สมเหตุสมผลแล้วล่ะ
เพราะมันหลายเรื่องเกินที่จะรับไหว แต่ล่ะเรื่องก็มีแต่เรื่องที่มีผลกระทบต่อความรู้สึกทั้งนั้น
ถ้าจะยกโทษให้ง่ายๆก็ไปจองวัดบวชได้เลยจ๊ะ(ไม่ได้ประชดนะ จริงจริ๊งง)

[Lily teddy]

พี่ทินเล่นแรงจริงด้วย ถึงจะมีสองน้องร่วมสมรู้ร่วมคิดก็เถอะ
แต่คราวนี้นอกจากหลอกน้องน้ำ ยังหลอกแขกในงาน แล้วก็พวกพ่อ ๆ ด้วย
แล้วถึงจะหมั้นกันแล้วพี่ทินกะสองน้องจะหลอกทุกคนถึงเมื่อไหร่ล่ะ
ถ้าน้องน้ำรู้จะยอมเข้าใจและช่วยหลอกคนอื่น ๆ ไปด้วยงั้นเหรอ
แต่ตอนนี้แค่น้องน้ำคนเดียวพี่ทินก็คงอธิบายให้น้องฟังลำบากแล้วล่ะ
ทั้งแผนเก่า แผนใหม่ น้องน้ำต้องโกรธมากแน่ สงสัยใกล้จะต้องกินมาม่ากันแล้วแน่เลย 
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[● MaYa~Boy ●]

สนุกมากครับ แล้วจะมาอ่านอีกนะครับ

[limpingping]

วาทิน "เอ่อ  อ่านคอมเม้นต์แล้วกลุ้มมมมมใจ ผมทำผิดตรงใหน เป็นคุณรักใคร จะไม่อยากให้เค้ารักตอบเหรอ (ชักพาลล่ะ) 
ส่วนวิธีการมันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคน ผมใช้แผนการต่าง ๆ ก็จริง แต่ผลมันก็ไม่ได้เป็นตามที่ผมต้องการเสมอไป แต่ผมก็ยังฝ่าฟัน
เพื่อให้รักของผมสมหวังให้ได้ (เอาง่าย ๆ อธิบายมาทั้งหมดนั่นคือ จะเอาให้ได้ว่างั้นเถอะ พี่ทิน)  แลัวไม่ต้องกังวลเรื่องเมื่อน้ำ
รู้ความจริงหรอก ผมว่าผมรับมือได้ (แน่ใจ๋?) เอาหน่า รับมือได้แหล่ะ ...มั้ง" 

ฟังพี่ทินแล้วก็น่าเห็นใจ (รึเปล่า) เอาเป็นว่ามาติดตามว่าพี่ทินจะเอาตัวรอดได้จากสถานการณ์ในอนาคตจริง ๆ หรือเปล่ากันดีกว่า

*************************************************************************







แผนที่ 28 ค่ำคืนนี้ พี่สุขสำราญ



ส่งพวกน้อง ๆ ออกไปจากห้องแล้ว ผมจึงตามไปล็อกห้องไว้ เพื่อไม่ให้ใครเข้ามารบกวนได้ แล้วหันกลับมาสนใจคนเมาที่ หลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียง

“น้ำครับ เป็นของพี่จริง ๆ ซะทีนะครับ”




















แฮะ ๆๆ ล้อเล่นครับ อยากลองพูดประโยคนี้มานานแล้ว ได้แค่พูดนะครับ ไม่ได้ทำอะไรหรอก มันยังไม่ถึงเวลา

แต่ค่ำคืนนี้ ผมก็คงจะต้องผ่านไปให้ได้ครับ แม้ว่ามันจะชวนให้ระทึกใจทุกวินาที ที่คิดว่าจะได้จัดเตรียม ความพร้อมสำหรับแผนการในวันพรุ่งนี้

ถามว่าผมจะทำอะไรเหรอครับ ฮึ ๆ ไม่อยากบอกเลย ผมกำลังจะเปลื้องผ้าน้องครับ .......................ครับ ทุกคนได้ยินไม่ผิดครับ ตอนนี้ผมกำลังปลดเน็คไทน้องอยู่ ฮึๆๆ ดูซิ เมาหลับคอพับคออ่อนไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย ผิวขาว ๆ เนียน ๆ แดงระเรื่อ เพราะฤทฺธิ์แอลกอฮอล ริมฝีปากอิ่มสวย เผยอเล็กน้อย น่าลักหลับจังเลยเว๊ย (อ๊ายยยยยยยย)

อดไม่ได้ที่จะโน้มลงไปจูบน้อง ตอนแรกก็กะว่าจะแค่จูบเบา ๆ แต่ยิ่งลิ้มรสความหวานจากปากน้อง ผสมกับกลิ่นไวน์ นิด ๆ ทำเอาผมทำเกินเลยกว่าที่คิด ใช้ลิ้นดันให้ปากนุ่มเผยอยิ่งขึ้น ไล้เลียทั่วทั้งฟัน ลิ้นและโพรงปากของน้อง ถึงจะเมาแต่น้องก็ยังตอบสนอง ด้วยการคราง อือๆ อาๆ



“เฮ้ยยยยยยยยยยย ไอ้ทิน เย็นไว้มึง อุตส่าห์อดทนมาจนถึงนี่แล้ว จะมาตะบะแตกตอนนี้ได้ไงว่ะ” เงยหน้าผละจากจูบแสนหวาน แลบลิ้นเลียปากอย่างเสียดาย สะบัดหัวเพื่อเรียกสติ ใช่ อีกแค่นิดเดียว ๆ  เขาจะได้เป็นเจ้าของน้องทั้งตัวและหัวใจแล้ว



หันมาใส่ใจปลดเปลื้องชุดสูท ออก แล้วตามด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใน ค่อย ๆ ปลดกระดุมทีละเม็ด ผิวเนื้อขาว ๆ เรียบเนียนค่อย ๆ เผยออกมา หัวนมสีชมพูเล็ก ๆ ดูน่ารัก อดไม่ได้ที่จะลองเอามือลูบหน้าอกเนียนสวย สองนิ้วขยี้หัวนมน้องเบา ๆ  น้องบิดตัวไปมา คาดว่าคงจะเสียว ชักสนุก ถอดเสื้อเชิ้ตออกจากตัวน้อง ผิวขาว ๆ เนียน ๆ เหมือนมีมนต์สะกด ให้ก้มหน้าเข้าสูดดมกลิ่นกายที่หอมรัญจวน จากซอกคอ ลงลิ้นเลีย ลากมาจนถึงหน้าอก น้องครางฮือ บิดตัวหนี คงจะเสียวมาก




แต่ก็ได้ผลเสียงครางของน้อง เรียกสติผมกลับมาได้อีกครั้ง ถึงมันจะยากกว่าครั้งแรก ผมเริ่มจะคิดแล้วว่า ผมคงจะโรคจิตน่าดู นี่ผมกำลังทรมานตัวเองอยู่ไม่ใช่เหรอ โอ๊ย อยากปล้ำน้องจริง ๆ (ชักเครียด)




ทีนี้ก็มาถึงส่วนสำคัญล่ะ ผมค่อย ๆ บรรจงปลดเข็มขัด ถอนกางเกงตัวยาวออกมาจากขาน้อง สำเร็จแล้วครับ ตอนนี้น้องเหลือปราการด่านสุดท้ายของท่านชายอย่างเดียวแล้ว (ลุ้นซะเหนื่อย)







มีความจริงอีกข้อที่ไม่เคยมีใครรู้ แม้แต่ไอ้เอก เพื่อนสนิทของผม






ผมเคยนอนกับผู้ชายครับ ถึงจะแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ก็เรียกได้ว่ามีประสบการณ์พอสมควร ตอนนั้นเขาเข้ามาจีบ ผมก็เห็นเป็นของแปลกใหม่ เลยอยากลอง ก็เลย ไปโรงแรมกับเขา ถามว่าชอบมั๊ย? ......... ก็ดีครับ แต่ก็แค่ระบายความใคร่ ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย



แต่ขณะนี้ ที่ผมกำลังมองน้องที่สภาพเกือบจะเปลือยเปล่าตอนนี้ ความรู้สึกมันต่างกันมากจริง ๆ ผมรักคน ๆ นี้ รักทุก ๆ อย่างของเขา ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นผู้ชาย แค่เห็นเขาผมก็อยากจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว (เผลอกลืนน้ำลายดัง เอื้อก)

อ้อ แล้วเพื่อให้บรรลุแผนขั้นที่ 2 ผมคงต้องทำอะไรบางอย่าง แต่ขอผมอุบไว้ก่อนนะครับ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาบอกให้รู้

ผมก้าวขึ้นคร่อมร่างเปลือยของน้อง เชยคางน้องมารับจูบที่หนักหน่วงเร่าร้อน อีกครั้ง มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปทั่ว....................






















ไปนอนซิครับ ยังจะมานั่งดูอะไรอีก ก็บอกแล้วไง ว่าพรุ่งนี้จะบอก (แน่ะ ยังจะทำหน้าเหวออีก)

[nunnan]

ติดตามจ้าาา 

[Lily teddy]

ค่ำคืนนี้สุขสำราญก่อนเช้ามาน้ำตานองหน้ารึเปล่าพี่ทิน (เปล่าแช่งแต่เหมือนแช่ง อิอิ)
คราวนี้วางแผนอะไรไว้อีกน๊า ถึงกะต้องจับน้องแก้ผ้าเลยเหรอ น่าสงสารน้องน้ำจัง
พี่ทินคงไม่เหมือนนางอิจฉาที่ตื่นเช้ามาบอกว่าถูกน้องปลุกปล้ำหรอกนะ
หรือจะบอกว่าน้องยั่วยวนจนห้ามใจไม่ไหว เผลอทำอะไรที่ทรยศคู่หมั้นอย่างน้องนุชไปซะแล้ว
เลยต้องเสียสละถอนหมั้น และขอรับผิดชอบน้องน้ำไปตลอดชีวิตรึเปล่า (อิอิ พยามเดามากอะ)
ไม่อยากนั่งหน้าเหวอรอนาน อยากรู้ไว ๆ จัง เช้ามาพี่ทินจะแสดงละครบทไหนหลอกน้องต่อไปหว่า
หวังว่าคราวนี้พี่ทินจะโดนน้องจับได้ ไล่ทัน บ้างนะ จะได้ไม่เอาเปรียบน้องเกินไปไงพี่ทิน อิอิ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[limpingping]

ตอนนี้อาจจะสั้น ๆ ไปนิด แต่เป็นบทสรุปของแผนการเมื่อคืน
ถูกใจใคร ไม่ถูกใจใครก็ขออภัยมานะที่นี้นะเคอะ



**********************************************************


แผนที่ 29 แต่งงานกันนะ (ต้องรับผิดชอบด้วย)

ปวดหัวจังเลย...............นั่นคือความรู้สึกแรกหลังจากลืมตาขึ้นมาในตอนเช้า เมื่อคืนจำได้ว่าผมเมามาก หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ชักคอแห้ง เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวจัง อย่างกับไปออกกำลังกายหนัก ๆ มาเลย






พอจะลุกขึ้นนั่งก็รู้สึกได้ว่าข้าง ๆ กายมีอีกคนนอนอยู่ คงจะเป็นพี่ทิน เมื่อคืนพี่เขาคงมานอนเป็นเพื่อนผม






เฮ้ย!!!!!  ก้มลงมองดูตัวเอง ก็ต้องตื่นเต็มตา สภาพผมที่เปลือยเปล่า แล้วก็ร่องรอยแดง ๆ ทั่วทั้งตัว เมื่อคืน คงไม่ใช่ว่าผมกับพี่ทิน......................



















“ฮ้าวววว อรุณสวัสดิ์ค่ะ ตื่นแล้วเหรอค่ะพี่น้ำ”
“เฮ๊ยยยยย น้องวิ” เหว๊อ ทำไมคนข้างกายผมถึงได้กลายเป็นน้องวิไปได้ แล้วสภาพน้องถึงไม่เห็นทั้งหมด เพราะมีผ้าห่มคลุมมาถึงไหล่ แต่ก็คงพอจะบอกได้ว่าคงจะไม่ได้ใส่อะไร ไม่ต่างอะไรกับผม

“น้อง..น้องวิ...เอ่อ..มันเกิดอะไรกันครับ นี่เรา....” อุ๊บ เกือบหลุดขำ หน้าพี่น้ำตอนนี้ดูไม่จืดเลย เดี๋ยวแดง เดี๋ยวซีด

“....พี่น้ำ พี่น้ำ จำไม่ได้เหรอค่ะ ว่าพี่ พี่......ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ” น้องวิน้ำตาไหลพราก พลิกตัวหันไปร้องห่มร้องไห้เป็นการใหญ่ โอ๊ย ให้ตายเถอะ นี่ผมทำอะไรลงไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไม ๆ ผมเอาอีกแล้ว พลั้งพลาดไปเพราะความเมาอีกแล้ว

“น้องวิครับ พี่ขอโทษนะครับ อย่าร้องนะครับ” ใจอยากจะเข้าไปปลอบ แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องตัวน้องวิ ได้แต่ลนลาน ทำอะไรไม่ถูกเลย

“ฮือๆๆๆๆ เมื่อคืนพี่น้ำเมามาก ส่วนพี่ทินกับนุชก็เหนื่อยจากงานพิธี วิเลยอาสามาดูแลพี่น้ำ แต่...แต่ ...ฮือ ๆๆ  ...........วิพยายามห้ามพี่น้ำแล้ว แต่ดูพี่น้ำไม่มีสติจะรับรู้เลย....... วิ ๆ สู้แรงพี่น้ำไม่ไหว เราสองคนจึง ........ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เฮ้อ ถ้าพี่น้ำตั้งสติคิดดี ๆ ก็คงจะรู้ว่ามันไม่จริงเลย เราที่เตะเสยคางผู้ชายตัวโตกว่าพี่น้ำซะกระเด็น มีเหรอจะสู้แรงพี่น้ำไม่ได้ น้ำตาเทียมยังทำงานได้ดีอยู่ พี่น้ำที่ตกใจจนลนลาน ไม่มีทางคิดได้แน่












ใช่แล้วค่ะ นี่เป็นแค่ฉากที่พี่ทินจัดไว้ เพื่อจับพี่น้ำให้มารับผิดชอบแต่งงานกับวิค่ะ ที่จริงเราไม่ได้มีอะไรกันหรอกค่ะ วิเพิ่งเข้ามาตอนเช้านี่เอง อ้อวิไม่ได้เปลือยเหมือนพี่น้ำนะค่ะ วิใส่เกาะอกอยู่ค่ะ จึงต้องคลุมผ้าห่มให้ถึงหัวไหล่ ส่วนร่องรอยทั่วตัวพี่น้ำ........... ก็เป็นฝีมือพี่ชายวิเองค่ะ (ตอนแรกบอกจะทำนิดเดียว แต่เท่าที่เห็นนี่ มันแทบจะเรียกว่าไม่มีที่ว่างเลยนะคุณพี่ เล่นเอานุชอายแทนจนไม่กล้ามาดูสภาพพี่ชายตัวเองเลย)

แล้วก็เป็นไปตามแผนค่ะ พี่น้ำคนซื่อ มีเหรอจะทันพวกเรา ก็ออกปากจะรับผิดชอบวิ และจะบอกพวกคุณพ่อว่าจะแต่งงานกับวิ โดยไม่ต้องมีการหมั้นเพราะไม่นานวิก็จะเรียนจบแล้ว แล้วเรื่องที่เรามีอะไรกัน(หลอก ๆ) ก็จะไม่บอกให้ใครรู้ เอาเป็นว่าเราคบหากันมาระยะหนึ่งแล้ว และเราก็รักกัน อยากแต่งงานกันก็พอ






วันนี้วิกับนุช ต้องกลับไปเรียนแล้วค่ะ พี่ชายทั้งสองมาส่งเราที่สนามบิน พี่น้ำน่าสงสารมาก ดูจะสลด ไปอย่างเห็นได้ชัด ผิดกับพี่ชายตัวดีของวิ ที่ระรื่นออกนอกหน้าจนน่าหมั่นใส้ ถึงตามแผนจะไปได้ด้วยดี แต่วิจะดูว่าพี่ชายตัวดี จะแก้ปมที่เขาผูกยังไง ถ้าต้องบอกความจริงกับพี่น้ำ

ตอนนี้ วิกับนุชคงต้องขอตัวกลับไปเรียนต่อค่ะ ไม่นานก็จะจบแล้ว ยังไงฝากดู ๆ แล ๆ พวกพี่ชายด้วยนะค่ะ ไปล่ะคะ

[AMINOKOONG]

ทำไมทินมันถึงได้เลวแล้วเลวอีกขนาดนี้ พวกที่ร่วมมือก็ไม่มีจิตสำนึกกันเลยรึไง
เหมือนไม่มีหัวใจไม่แคร์ความรู้สึกน้ำกันเลยเหรอเล่นกับความรู้สึกคนเนี่ย
คือแต่ละอย่างที่เป็นแผนทินเนี่ยเราว่ามันเกินไปนะ คือถ้าเป็นเรารู้ความจริง
แม้จะบอกว่าทำเพราะรักแต่ก็คงทำใจยอมรับคบหาด้วยแน่ๆ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไป
เหมือนทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ ไหนจะหลอกพ่อแม่อีก
ถ้าไม่เรียกว่าเลวกับน้ำก็ไม่รู้จะเรียกอะไร ถ้าพ่อแม่รู้ความจริงเค้าจะรู้สึกยังไง(อย่าบอกนะว่าพ่อแม่ก็ร่วมมือด้วย)
คือยังมองไม่เห็นทางสว่างเลยถ้าน้ำรู้ความจริงว่าจะลงเอยยังไง


ปล.อยากให้รู้ความจริงเร็วๆจัง และขอให้น้ำเอาคืนทุกคนให้หนักกเลยนะ เค้าเชียร์อยู่

[Lily teddy]

เฮ้อ พี่ทินเพิ่มความซับซ้อนของแผนเข้าไปอีกขั้นเหรอเนี่ย ใช้ครบทั้งสองน้องเลยนะ
แล้วถึงจะเป็นแผนที่เอาไว้หลอกพ่อ พ่อ และคนทั้งโลก แต่ถ้าพี่ทินอยากได้น้องเป็นแฟน
ยังไงก็ต้องบอกความจริงกับน้องน้ำอยู่ดี แถมตอนนี้น้องน้ำต้องยอมแต่งงานเพื่อรับผิดชอบน้องวิ
ก็คงกำลังพยามตัดใจจากพี่ทินทั้งในฐานะน้องเขย และพี่เขย ? ให้เด็ดขาดอะนะ
ยังไงพี่ทินก็รีบ ๆ สารภาพบาปกะน้องซะนะ ก่อนน้องจับได้เอง หรือตัดพี่ทินออกจากใจได้จริง ๆ (อิอิ แอบแช่ง)
รอติดตาม และ บวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า   

[limpingping]

ขอโทษที่หายไปพักใหญ่ค่ะ งานหลวงเข้า เลยยุ่ง ๆ นิดหน่อย ตอนนี้จริง ๆ ก็ยังยุ่ง พิมพ์ไปง่วงไป ถ้าผิดพลาดประการไดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้จ้า

เรื่องราวเริ่ม ๆ จะค่อย ๆ เฉลย แผนการของพี่ทิน แต่ก็ยังไม่หมดนะ คนอย่างพี่ทิน ไม่ยอมบอกแผนหมดหรอก 
แต่จะประสบผลสำเร็จ หรือ มีปัญหาอะไรตามมา ก้ต้องขอแรงใจทุก ๆ ด้วยนะจ๊ะ
และพี่ทินฝากมาบอกว่า (ไม่กล้ามาเองกลัวถูกขว้างเปลือกทุเรียน)  "ผมไม่ได้เลวนะครับ แค่ทำทุกอย่างตามหัวใจเท่านั้นครับ"

********************************************************************



แผนที่ 30 วันนี้ที่รอคอย


“คุณธาราค่ะ”
“เอ่อ ๆ ครับ ๆ พี่นิน่า” มัวแต่เหม่อ ไม่ทันฟังว่าพี่นิน่าว่าอะไร

“ฮิ ๆ เหม่อลอยถึงคุณวิเหรือค่ะ นิน่าได้ยินเขาลือกันว่าคุณธารา ก็จะแต่งงานกับคุณวิ ยินดีด้วยนะค่ะ”
“...ครับ “

“ว่าแต่เข้าใจงานในส่วนของคุณวาทินแล้วใช่มั๊ยค่ะ ไม่ต่างกับคุณกรณ์หรอกค่ะ”

“ครับเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณพี่นิน่ามากครับ” ใช่ครับ ตอนนี้ผมกลายมาเป็นเลขาพี่ทินแทนพี่นิน่า เพราะว่าพี่ทินบอกกับคุณลุงวันชัย ว่าผมซึ่งจะมาเป็นน้องเขย (หรือพี่เมีย) เอาเป็นว่าคู่เขยล่ะกันง่ายดี จำเป็นต้องศึกษางานเพื่อที่จะก้าวขึ้นมาบริหารบริษัทในอนาคต พี่ทินจึงต้องการจะเทรนงานผมด้วยตัวเอง ซึ่งทุก ๆ ฝ่ายก็เห็นดีเห็นงาม




ทำไมไม่มีใครถามผมบ้างว่าผมอยากให้พี่ทินเทรนมั๊ย คำตอบไม่ต้องคิดเลย ไม่ล่ะครับ ลำพังผมหลงรักพี่ทิน โดยที่พี่เขากำลังจะแต่งงานกับน้องสาวผมยังว่าแย่แล้ว ส่วนตัวผม ที่พลาดเผลอไปมีอะไรกับน้องวิอีก เพราะเมา เลยต้องรับผิดชอบจะแต่งงานกับน้องวิ ก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ตอนนี้บอกตรง ๆ ผมเข้าหน้าพี่ทินไม่ค่อยสะดวกใจเลย



“อ้าว คุณนิน่า ยังอยู่อีกเหรอครับ”
“....................” โห อดีตเจ้านายฉัน พูดจาไม่รักษาน้ำใจกันเลย ใช่ซี๋ เลขาเก่าก็ขึ้นสนิม มีหรือจะสู้เลขาใหม่หน้าตาจุ๋มจิ๋ม

“อ้าว ๆ ดูทำหน้าเข้า ไม่เอาหน่า คุณนิน่า ผมล้อเล่น คืนนี้ว่าจะไปฉลองตำแหน่งใหม่ให้คุณธารา คุณนิน่า สนใจจะไปแจมด้วยมั๊ยล่ะครับ”

“ไม่ล่ะค่ะ ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ เลขาเก๊าเก่า ขอตัวก่อนนะค่ะ” ว่าแล้วก็ทำเป็นสะบัดบ๊อบใส่ ให้อดีตเจ้านาย หัวเราะอย่างขำ ๆ แต่ด้วยความที่เป็นเจ้านายลูกน้องกันมานาน นิน่าดูออกว่าอดีตเจ้านายของเธอ มีจิตพิศวาส เลขาหนุ่มคนนี้เพียงไร แต่เธอไม่เข้าใจความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของทั้งคู่เลย ก็ในเมื่อต่างก็จะแต่งงานกับน้องสาวของอีกคน แล้วอย่างนี้มันจะเป็นยังไงต่อล่ะนี่

“เอ่อ พี่ทินครับ ผมไม่.......” พีไม่เห็นถามผมซักคำเหรอครับว่าอยากจะไปด้วยมั๊ย (แต่มันเป็นงานเลี้ยงฉลองให้น้ำนะจ๊ะ)

“ห้ามปฏิเสธพี่นะครับ เราไม่ค่อยมีเวลาคุยกันเลยช่วงนี้ พี่รู้สึกเหมือนถูกหลบหน้า”
“......ไม่ได้หลบซะหน่อย” ใช่ไม่ได้หลบนะ แค่ต้องการเวลาทำใจ

“เอ่อ ก็ดีแล้วครับ งั้นพี่คงจะคิดไปเอง เอาเป็นว่าเลิกงานเราไปทานข้าวกันนะ”
“.......ครับ” เฮ้อ จำต้องรับคำ พี่มีทางอื่นให้ผมเลือกอีกเหรอครับ





......................ตกลงแล้วไม่เห็นว่าจะเป็นการเลี้ยงต้อนรับผมตรงใหนเลย เพราะไม่เห็นมีใครมาร่วมงานเลย มีแค่พี่ทินกับผม สองคนเอง


พี่ทินพาผมมาที่บาร์กึ่งร้านอาหารแห่งหนึ่งในโรงแรม ในเครือของบริษัท ผู้จัดการกุลีกุจอ มาต้อนรับ และจัดหาที่นั่งด้านในติดกับกระจกที่มองเห็นวิวยามค่ำคืนของกรุงเทพมหานคร แขกเหรื่อมีพอประมาณ บรรยากาศที่แสนโรแมนติก ทำให้มีแต่คนมาเป็นคู่ซะส่วนใหญ่

ระหว่างที่เดินเข้าไป ก็มีคนมองมาที่พวกเรา โดยเฉพาะสาว ๆ มองพี่ทิน กันตาเป็นมัน (ผมไม่ได้หึงนะ แค่บรรยายตามความรู้สึก) พอถึงที่โต๊ะ พี่ทินเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่งแล้วเขาก็ไปนั่งฝั่งตรงข้าม อยากบอกว่าเขินมากครับ ก็พี่เค้าปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นคู่รักกัน ผมไม่อยากคิดอะไรเข้าข้างตัวเองอีก เพราะความจริงเป็นเช่นไร ก็รู้กันดีอยู่


“น้ำครับ ช่วงนี้ น้องดูซูบ ๆ ไปนะ” น้องปกติก็รูปร่างผอมบางอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งดูบางเข้าไปใหญ่
“..ผมไม่ค่อยอยากอาหารครับ” กินอะไรไม่ค่อยลงครับ ใจมันหวิว ๆ ไม่อยากอาหารเลย

“ทำไมล่ะครับ?” พี่ทินอย่าถามมากได้มั๊ยครับ อยากให้ผมบอกว่าเป็นเพราะพี่หรือยังไง
“.....ไม่มีอะไรครับ ก็แค่ไม่อยากอาหาร” น้องตอบเหมือนเสียไม่ได้ ทั้งที่ยังหลบตาผม

“นี่รู้มั๊ยคนที่ชอบพูดว่าไม่มีอะไรนะ มันมีอะไรแน่นอนอยู่แล้ว ปรึกษาพี่ได้นะครับ” พี่ครับจะให้ผมปรึกษาอะไรครับ จะให้บอกว่าทำยังไงผมถึงจะเลิกรักพี่เหรอครับ
“พี่ทินเอาเวลาไปห่วงน้องนุชดีกว่ามั๊ยครับ” น้องหันมาค้อน มองผมตาเขียว

“อะไร หึงพี่เหรอ?” ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง ผมว่าน้องหึงผมนะ

“พี่อย่าพูดบ้า ๆ ผมจะหึงพี่ทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย”
“............” ถึงจะรู้ว่าคงทำให้น้องพูดว่ารักผมไม่ได้ง่าย ๆ แต่พอได้ยินคำว่า เราไม่ได้เป็นอะไรกัน มันก็ทำผมปรี๊ดได้เหมือนกัน ปากแข็งนักนะ ได้เดี๋ยวพี่จัดให้




อาหารและเครื่องดื่มถูกยกมาเสริฟ ทั้งสองทานกันไปเงียบ ๆ วาทินมองคนน้องที่ทำเป็นก้มหน้าก้มตากิน แต่ก็แค่เขี่ย ๆ ไม่ได้กินอะไรมาก ท่าทางเหมือนไม่อยากสบตาเขามากกว่า หลบได้หลบไปคืนนี้จะต้องรวบหัวรวบหางน้อง ให้เป็นของเขาซะ ต่อไปจะได้ไม่กล้าพูดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คิดก็หัวใจพองโต อยากให้มื้ออาหารผ่านไปเร็ว ๆ จริง ๆ เลย

ธาราที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่อยากสบตาคนพี่ เพราะสายตาที่จ้องมาของพี่ทิน ทำให้เขาทำตัวไม่ถูก กลัวจะพาลใจอ่อน ยอมแพ้แก่ใจตัวเอง เขาต้องเข้มแข็ง ต้องตัดใจจากพี่ทินให้ได้ เขาไม่อยากเป็นมือที่สามของน้องสาวตัวเองหรอก

“พี่วาทิน”
เสียงสวย สดใสเรียกชายหนุ่มให้ ทั้งสองต้องเงยหน้าขึ้นมา พบกับสาวสวย หน้าตายิ้มแย้ม สดใส เธอน่าจะอายุไล่เลี่ยกับธารา

“อ้าว นัท...มาทานข้าวเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ นัท มากับ ท่านแม่ ท่านพ่อค่ะ ว่าแต่คุณคนนี้”

“อ้อ นี่คุณธาราครับ เราทำงานด้วยกัน พี่พาเขามาเลี้ยงฉลองตำแหน่งใหม่”
“โอ้ ยินดีด้วยนะคะ คุณธารา”

“...ขอบคุณครับ คุณ....”
“ณัณทวิมลค่ะ เรียกนัทเฉย ๆ ก็ได้”

“ครับคุณนัท งั้นเรียกผมว่าน้ำนะครับ”
“นัท นั่งก่อนซิ พี่ไม่เจอเรานานเลย”

“อย่ามาใส่ความนัทนะค่ะ ก็พี่วาทินอ่ะ ไม่ว่างตลอด ไม่โทรมาหาด้วย น่าน้อยใจจริง ๆ “

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงไม่ธรรมดาแน่ ท่าทางพูดจาสนิทสนมกันมาก ไม่เคยเห็นพี่ทินพูดคุยสนิทสนมกับผู้หญิงคนใหนเท่านี้มาก่อน ส่วนสาวน้อยเธอก็อ่อนช้อย น่ารัก

“อุ๊ย ขอโทษนะค่ะ เอาแต่พูดกับพี่วาทิน “ เชิญเถอะครับ คุยกันตามสบาย ไม่ต้องมาสนใจผม (คุยตั้งนานแล้ว เพิ่งนึกได้รีไง)

“ไม่เป็นไรครับ เชิญคุณสองคนตามสบาย” ตอนนี้ในใจมันกรุ่น ๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนมันยุกยิก ๆ ในใจ

“ได้ยินว่าพี่วาทินหมั้นแล้วเหรอค่ะ อะไรกัน ใหนบอกนัท ว่ารักนัทคนเดียว ทำไมไปหมั้นกับคนอื่นละค่ะ”
“.....” กำลังจะตักอาหารเข้าปาก ถึงกับต้องหยุดกึก กับคำพูดของคุณนัท สายตาก็จ้องไปที่พี่ทิน เขาไม่ได้มีท่าทีอะไร ยังคงนั่งนิ่ง ๆ สบาย ๆ สองมือของหญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มไว้ พร้อมทำท่าทางกระเง้ากระงอด

อะไรกัน คนเจ้าชู้  บอกรักคนเขาไปทั่ว พี่ทินนี่ แล้วทำไมใจผมมันถึงได้ร้อนรุ่มเพียงนี้

“ก็ตอนนั้น นัท ไม่สนใจพี่เลยนี่นา” แกล้ง ๆ พูด แล้วยิ้มหวาน ๆ ให้หญิงสาว หน้าแดงระเรื่อ แต่หางตาก็คอยชำเลืองมองคนน้อง อื่อเข้าท่าแฮะ กำลังต้องการตัวช่วยอยู่เชียว ดูซิทำหน้าอย่างยุ่งเชียว

“ใส่ร้ายนัทอีกแล้ว งั้นเรากลับมารักกันใหม่นะ พี่วาทิน แค่หมั้นเอง ถอนหมั้นแล้วมาแต่งกับนัทนะ” สาวสวยยิ้มกว้าง เธอเองก็เป็นอีกคนที่อยากครอบครองชายหนุ่มคนนี้เช่นกัน

“อือ เอาไงดีล่ะ” วาทินรู้ความคิดของนัทดี แต่เขาไม่ได้สนใจที่จะสานสัมพันธ์ต่อ แต่ก็ทำเป็นลังเล เพื่อจะดูปฏิกิริยาของคนน่ารักตรงหน้า

“ไม่ได้หรอกครับ” น้ำยืนขึ้น ตบโต๊ะ และพูดเสียงเข้ม
“...เอ๋ คุณน้ำ” นัทสะดุ้งสุดตัว ไม่คิดว่าอยู่ดี ๆ คนที่ท่าทางเรียบร้อยจะลุกขึ้นมาขึ้นเสียง

“พี่ทินหมั้นกับน้องสาวผมแล้ว และกำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ หวังว่าคุณคงไม่อับจนสิ้นหนทางจนต้องมาแย่งของ ๆ ใครหรอกนะครับ” รู้สึกหน้าร้อน ๆ ใจเต้นโครมคราม รู้สึกไม่พอใจผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก นี่ผมไม่ได้หึงพี่ทินนะครับ แต่ผมต้องปกป้องแทนน้องสาวผม

“อะไรกัน ทำไมมาว่านัท อย่างนี้ คุณไม่มีมารยาทเลย” หญิงสาวฉุนขึ้นมาในทันที ที่ถูกกล่าวหา ถึงแม้จะคิดอย่างนั้นจริง ๆ ก็เถอะ

“มารยาทผมมีครับ แต่คุณต่างหากที่ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร คนเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว ยังมาพูดจาอย่างนั้น ไม่รักนวลสงวนตัวเอาซะเลย”

“มันจะมากไปแล้วนะ” หญิงสาวยิ่งโกรธหน้าแดงก่ำ ยกมือจะตบหน้าธารา

วาทินลุกขึ้นหยุดมือของหญิงสาวไว้ได้ทัน
“พี่ทินครับ เรากลับกันเถอะครับ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” ยิ่งเห็นหญิงสาวเกาะเกี่ยวคนพี่ไว้ ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น ขอย้ำว่าผมไม่ได้หึงพี่เขานะ แค่ดูแลแทนน้องผม

“ไม่นะคะ พี่วาทินต้องสะสางให้นัท ก่อน” นัทผวาเข้าไปซบวาทิน เพื่อเรียกร้องความสงสาร
“นัทครับ ปล่อยพี่เถอะครับ ก็อย่างที่น้ำบอกครับ พี่รักทางนี้มากคงไม่เลิกกันง่าย ๆ แน่” เขาใช้คำพูดที่ไม่เจาะจง เพราะจริง ๆ แล้วอยากบอกคนทั้งโลกว่ารักร่างโปร่งตรงหน้ามากแค่ใหน

“พี่วาทิน.......” ผมค่อย ๆ บรรจงดันหญิงสาวออกอย่างสุภาพ อย่างไรก็ดี ครอบครัวเขาก็ยังต้องอาศัยบารมีครอบครัวน้องนัทอยู่

“ขอตัวนะครับ นัท” ก่อนจะบอกลา และเดินตามน้ำที่เดินนำออกมาก่อนแล้ว (แว่ว ๆ เสียงกรี๊ดตามหลังมา)

ทั้งสองคนเดินขึ้นลิฟไปที่ชั้นที่จอดรถไว้ ระหว่างขับรถกลับ คนน้องไม่พูดไม่จา ทำหน้าตาไม่พอใจตลอด แต่อารมณ์ขุ่นมัวก็ยังไม่จาง ไม่เข้าใจเลย พี่ทินก็นะปล่อยให้ผู้หญิงอื่นมาเกาะแกะอยู่ได้

“พี่ทินครับ พี่หมั้นกับน้องผมแล้ว กรุณาหยุดโปรยเสน่ห์ พร่ำเพรื่อซะทีครับ” เสียงสั่น ๆ บอกกับพี่ทิน แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง

“อะไรกัน เขาเข้ามาหาพี่เองต่างหาก” พี่ทินเองก็ตอบผม โดยไม่หันมามอง สายตามองตรงไปที่ถนน

“ก็ถ้าพี่ไม่เปิดโอกาสเขาจะเข้ามาได้เหรอครับ” เชอะ น่าหมั่นใส้ จริง ๆ
“พูดเหมือนหึงพี่เลย” พี่ทินหันมายักคิ้ว ยิ้มมุมปาก

“ใครหึงพี่ ผมแค่ปกป้องสิทธิ์ของยัยนุชเท่านั้นเอง” ขอย้ำเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ผมไม่ได้หึงนะครับ
“เฮ้อ ก็นุชอยู่ตั้งไกล เวลาพี่เหงา พี่คิดถึง จะทำยังไงดีล่ะครับ” อาศัยสถานการณ์ตามน้ำไปตามที่น้องพูดขึ้นมา

“............นั่นมันก็เป็นเรื่องของพี่นี่” คนเจ้าชู้ นุชไม่อยู่แค่ไม่นานก็เริ่มออกลายแล้ว ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห ถึงจะไม่รู้ว่ากำลังโมโหอะไรอยู่ก็เถอะ






“งั้นน้ำก็มาแทนนุชให้พี่ระหว่างที่นุชไม่อยู่ซิครับ...........ไม่งั้น......ถ้าพี่เหงา พี่ก็คงต้องไปหาใครซักคน” พูดยิ้ม ๆ ให้น้องหันมาจ้องตาเขียวปั๊ด ดูซิเจอไม้นี้จะตอบยังไง

“พี่อย่าพูดบ้า ๆ นะ ผมไม่เอาด้วยหรอก พี่คิดได้ไงผมเป็นพี่ชายคู่หมั้นพี่นะ แล้วผมก็กำลังจะแต่งงานกับน้องสาวของพี่ด้วย” น่าโมโหที่สุดพี่ทิน พูดอะไรออกมา อดที่จะแหนบแนมไม่ได้ คนอะไร ไม่มีสำนึกบ้างเลย

“งั้นพี่คงต้องหาใครซักคนมาเพื่อคลายเหงา” ดูซิยังปากแข็งอีกมั๊ย
“.......” พี่บ้า ทำไมชอบทำให้ผมต้องคิดมากอย่างนี้นะ

“เอ๊ะ พี่ครับ นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านผมนี่ครับ” ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็สังเกตว่าสองข้างทางแปลกไป

“แล้วใครบอกจะไปบ้านน้ำล่ะ พี่จะพาน้ำกลับบ้านเราต่างหาก” ไม่ปล่อยให้หนีหรอกครับคนดี

“พี่ทิน ผมไม่ไป ผมจะกลับบ้านผม เดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วง” น้องเริ่มโวยวาย
“พี่โทรบอกคุณลุงธารแล้ว ว่าจะให้น้ำมาอยู่กับพี่เพื่อเรียนรู้งาน” ‘งานนี้โทรไปขออนุญาตกับพ่อเมียแล้วจริง ๆ ครับ





รถวิ่งเข้ามาจอดในบ้านเรียบร้อยแล้ว คนสวนรีบวิ่งมารับ แต่วาทินบอกให้ ไปนอน เขาไม่ต้องการอะไร ชายหนุ่มจับแขนคนน้องไว้ไม่ให้หนีไปใหน น้องพยายามแกะมือเขาแต่ก็สู้แรงไม่ได้ ร่างบางถูกบังคับให้เดินไปด้วยกันกับชายหนุ่ม

เจ็บแขน ก็เจ็บ แต่เจ็บที่ใจมากกว่า พี่ทินทำเหมือนเขาเป็นตัวแทนน้องสาว ใจเขาปวดร้าวมาก เพราะส่วนลึกแล้วก็รู้สึกยินดี ที่พี่ทินต้องการเขา อีกใจก็รู้สึกผิดต่อน้องสาว

วาทินพาร่างโปร่งเข้ามาในห้องได้ ก็เหวี่ยงไปบนเตียง พร้อมทั้งขึ้นคร่อมเอาสองมือกักน้องไว้บนเตียง โน้มหน้าลงซุกไซร้ที่ซอกคอ แล้วขบเบา ๆ ทำเอาร่างโปร่งเสียวสั่นสะท้าน

“อย่าครับพี่ทิน “ ร่างบางปัดป้อง และคว่ำตัวพยายามจะลุกขึ้น

“พี่รักน้ำนะครับ คนดี” วาทินไม่ปล่อยให้คนน้องได้ลุก เขากอดคนน่ารักจากด้านหลัง ทั้งยังพยายามซุกไซร้ไปตามซอกคอและหัวไหล่ขาวเนียน ส่วนมือก็ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวให้ ธารารู้สึกขนลุกซู่

“พี่ทิน พี่กำลังจะแต่งงานกับน้องสาวผมนะครับ” ธาราหดคอหนี แต่คนพี่ก็ตามมาจูบหน้าจูบตา ไล่มาตามจมูก จนมาขบเบา ๆ ที่ริมฝีปาก

“พี่ต้องแต่งงานกับนุช แต่พี่รักน้ำนะครับ” ตอนนี้น้องไมดิ้นแล้ว น้องพยายามพูดต่อรอง แต่นาทีนี้ผม มีสติเหลือน้อยเต็มทีด้วยความต้องการที่พุ่งพล่าน

“พี่ทำอย่างนี้ พวกน้อง ๆ จะเสียใจนะครับ” ธาราหันหน้าหนี น้ำตาเริ่มปริ่ม ๆ จะไหล

“อย่าห่วงเลย พวกเขาจะเข้าใจเรา” ผมประคองหน้าน้อง มาจูบซับน้ำตา พร้อมทั้งพร่ำบอก เพื่อให้น้องคลายกังวล

“พี่ครับ อย่าครับ ไม่ครับ ผมทำไม่ได้” น้องเริ่มจะขัดขืนอีกครั้ง


“น้ำรักพี่มั๊ยครับ” ผมถามเพราะอยากได้ยินคำว่ารักจากน้องซักที
“.....” พี่ทินถามคำถามที่ผมไม่รู้จะตอบได้มั๊ย ถึงผมจะรักพี่ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

“ไม่ตอบพี่จะเหมาว่าใช่นะครับ” น้องมีสีหน้าลังเล แต่ผมไม่มีลังเลแล้ว ผมต้องการน้อง และต้องได้เดี๋ยวนี้ ผมทนไม่ใหวแล้ว

“ถึงผมจะรักหรือไม่ แต่พี่ก็เป็นคนที่ผมเอื้อมไม่ถึงแล้ว” น้ำยกสองมือขึ้นมาปาดน้ำตา
“เอื้อมมาซิครับ แล้วน้องจะรู้ว่าพี่อยู่ใกล้แค่นี้เอง” พี่ทินจับมือผมขึ้นไปประทับที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา สัมผัสบอกผมว่าหัวใจของพี่เขาเต้นเร็วมาก

“พี่ทิน อ๊า”
ร่างกายผมไม่ทำตามคำสั่งของผมเลย มันกลับปล่อยตัวปล่อยใจไปกับรสรัก สัมผัสที่พี่ทินมอบไห้ ทั้งเจ็บปวด เสียวซ่าน ไปทั้งตัว พี่ทินทั้งจูบทั้งขบไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านเหือดหายไปสิ้น ได้แต่นอนดิ้นบิดตัวไปมา รู้ทั้งรู้ว่ามันผิด แต่ก็หยุดไม่ได้ หัวใจมันร่ำร้องแต่คำว่ารักพี่ทิน ผมจะทำอย่างไรต่อไปดี

[limpingping]

ในที่สุดน้องน้ำก็เสร็จพี่ทินจนได้  ถูกใจ ไม่ถูกใจใครก็ว่ากันไป
แต่ถูกใจพี่ทินฝุดๆ 


****************************************************


แผนที่ 31 ข้าวใหม่ปลามัน

แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านช่องม่านหน้าต่าง ลำแสงอ่อน ๆ สัมผัสกับแผ่นหลังขาวนวลเนียน เปลือยเปล่าของคนน่ารักของเขา น้องนอนคว่ำแต่หันหน้ามาทางเขา ดวงตาหลับพริ้ม ท่าทางเหนื่อยอ่อน เมื่อคืนด้วยความที่ผมคอยที่จะได้น้องมาเคียงกายมาตลอด  จึงทำให้ขาดความยับยั้งชั่งใจ รวบรัดน้อง ให้เป็นของผม โดยใช้กำลังบังคับ ร่างน้องบิดเร่าภายใต้ร่างของผม ช่างดูเย้ายวน ทุกอณูร่างกายหวานล้ำ จนอดชิมไปทั่วร่างไม่ได้ รสรักที่เร่าร้อนเมื่อคืนยังตราตรึง เสียงครางของน้องช่วงยวนใจ ทำให้สติผมกระเจิดกระเจิง น้องร้องครางให้พอ แต่ผมก็ยังไม่อาจหยุดความเร่าร้อนลงได้ กว่าผมจะปล่อยให้น้องได้นอนก็เกือบเช้า น้องหลับใหลไปในทันที แต่ผมยังไม่ได้นอนเลย ยังคงลืมตามองดู ร่างน้องที่ผมได้ทำรอยประทับตราจอง ทั่วร่าง อย่างรักใคร่

“น้ำครับ ต่อไปนี้น้องเป็นของพี่แล้วนะครับ คนดี พี่จะไม่มีวันปล่อยน้องไปอีกแล้ว” โน้มหน้าลงจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผาก แก้มนวล  และจบลงที่หัวไหล่ขาวเนียน

ถ้าไม่กลัวว่าน้องจะช้ำเกินไป ผมคงจะลุกล้ำ น้องอีกเป็นแน่ รู้สึกยังไม่พอ ยังอยากจะกกกอดน้องไว้ในอ้อมแขน ทั้งวันทั้งคืน ดวงใจของพี่



พอดีวันนี้เป็นวันเสาร์ ไม่ต้องไปทำงาน ผมจึงปล่อยให้น้องนอนต่อไป คุณพ่อก็เพิ่งกลับมาจากดูงานที่ต่างประเทศ ผมจึงดำเนินแผนการขั้นต่อไป









“คุณพ่อครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษาครับ” วาทินเดินเข้าไปในห้องหนังสือ ซึ่งวันชัยกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

“อ่าว ทินตื่นเช้านะเรา แล้ว น้ำล่ะ เห็นนายคง ว่าเมากันมาเมื่อคืนไม่ใช่เหรอ” ใครว่าตื่นครับพ่อ ผมยังไม่ได้นอนเลย

“อ้อครับ เมื่อคืนน้องเมา ผมเลยให้นอนในห้องผมครับ เผื่อน้องต้องการอะไรผมจะได้ดูแลได้” ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ เมื่อคิดถึงคำคืนอันแสนหวาน

“เออ ๆ พี่น้องรัก ๆ กันไว้ ต่อไปจะได้ดูแลกัน” ขอรับคุณพ่อ กระผมจะทำตามคุณพ่อบอกทุกประการ กระผมจะรักน้องน้ำให้มาก ๆ และจะดูแลน้องไปตลอดชีวิตผมเลยครับ (เอ่อ พี่ทิน คุณพ่อคงไม่ได้หมายความตามทีพี่คิดมังค่ะ)

“ครับคุณพ่อ...........เอ่อ.....คุณพ่อครับ ผมอยากจะปรึกษาเรื่องเรือนหอครับ” วันชัยผู้พ่อได้ยินลูกชายพูดถึงเรือนหอก็ยิ่งเบิกบานใจ ตั้งอกตั้งใจฟังคำลูกชาย






เอาล่ะครับเรามาทบทวนแผนกันซักนิด แผนของผมไม่ได้มีอะไรซับซ้อน ก็แค่ผมแต่งงานกับน้องนุช ส่วนน้ำก็แต่งงานกับยัยวิ ...............เริ่มมองออกแล้วใช่มั๊ยครับ............ เรา 4 คนก็จะได้อยู่ด้วยกัน แต่เพื่อให้ทุกอย่างบรรลุวัตถุประสงค์ ผมจึงต้องมาคิดถึงเรื่องการใช้ชีวิตของเรา 4 คนในอนาคต

ที่ดินของที่บ้านผมมีหลายแห่งครับ นี่ผมก็เลยมาขอที่ดินแถบชานเมือง 5 ไร่ จากคุณพ่อ เพื่อปลูกเรือนหอ ของเราทั้ง 4 คนครับ สร้างเป็น 2 หลัง บ้านแฝดติดกับเลยครับ ทำไมต้องติดกันเหรอครับ ก็เพราะมันจะมีห้องพิเศษ อยู่ระหว่างบ้านทั้งสองหลังนะซิครับ จริง ๆ มันเป็นห้องลับครับ แต่ผมก็ไว้ใจพวกคุณนะเลยบอกให้รู้ไว้ เราเข้าบ้านทางหน้าบ้านแต่ละคู่ แล้วก็ไปสลับกันในห้องพิเศษ





คุณพ่อตกลงแทบจะทันที แต่ท่านติงนิดหน่อยว่าอยู่ไกลท่านเกินไป ฮ่าๆๆ อยู่ใกล้มากไม่ได้ครับ เดี๋ยวความแตก แปลนบ้านผมจัดเตรียมไว้แล้วครับ คงจะเริ่มลงมือได้ในเร็ววัน และเสร็จทัน พวกน้อง ๆ กลับมาแน่ครับ










แสงจ้าที่ลอดเข้ามาบ่งบอก ว่าตอนนี้สายมากแล้ว ผมค่อย ๆ ลืมตามอง แสบตาจัง  กว่าจะตื่นได้เต็มตา ก็ซักพักใหญ่ ๆ แล้วเรื่องราวเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามา เหมือนมันเพิ่งจะเกิดขึ้น ตอนนี้มีความรู้สึกหลากหลายท่วมท้นเข้ามาในใจผม........

..........ผมมีอะไรกับพี่ทินแล้ว

มันช่างเป็นค่ำคืนที่ยาวนาน พี่ทินอ่อนโยน แต่ก็รุนแรงในบางที เราร่วมรักกันครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมไม่ไหว แต่ร้องอ้อนวอนยังไง พี่ทินก็ยังไม่ยอมหยุด

“โอ๊ย เจ็บๆๆๆ” แค่จะขยับลุกนั่งก็ปวดร้าวช่วงล่าง อย่างกับไปโดนรถทับมาเลย ยิ่งมองร่องรอยจ้ำ ๆ ตามตัว หน้าผมก็ร้อนผ่าวจนแทบระเบิด นี่ผมจะเอาหน้าไปมองพี่ทินได้ยังไงกัน



“ตื่นแล้วรึครับ คนดี พอดีเลย พี่เตรียมอาหารมาให้แล้ว หรือจะไปอาบน้ำก่อนดีครับ”

“แว๊กกกกกกกกก  พี่อย่าเข้ามานะครับ” ไอ้พี่ทินบ้าไม่ปล่อยให้ผมได้มีเวลาเตรียมใจเลย อายจนต้องรีบเอาผ้าห่มคลุมโปง

“อ้าว ทำไมล่ะครับที่รัก?” ทันทีที่เห็นผม น้องก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงทั้งตัว เห็นแว๊บ ๆ หน้าน้องแดงมากเลย น่ารักจังเลย น้องคงจะอายผม อายทำไมครับน้อง พี่กับน้องนะไม่ใช่อื่นไกลกันแล้วนะครับ เห็นกันทุกซอกทุกมุมแล้วครับพี่น้อง

“บอกว่าอย่าเข้ามาก็อย่าเข้ามาซิครับ” ได้ยินเสียงพี่ทินวางถาดลงที่โต๊ะหัวเตียง แล้วนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ เขา
“อายพี่เหรอครับ อายทำไมครับ เราไม่ใช่คนอื่นไกลกันแล้วนะครับ แล้วต่อไปอย่าพูดว่าเราไม่เกี่ยวข้องกันอีกนะครับ ไม่งั้นพี่จะลงโทษให้หนักเลย”
“.............”

เมื่อน้องไม่ยอมโผล่ออกมาจากผ้าห่ม ผมเลยโถมทับน้องทั้งตัว หึ ๆ ขนาดผ่านผิวผ้า ตัวยังนิ่ม กลิ่นกายน้องกระตุ้นอารมณ์ผมมาก

“ว่าไงครับ จะออกมาดี ๆ หรือจะให้พี่บุกเข้าไป” ไอ้พี่บ้า ไม่พูดเปล่า ยังเอาจมูกโด่ง ๆ มาไซร้ผมอีก

“ไม่ ยังไงก็ไม่ออก พี่ปล่อยผมนะ ผมอยากอยู่คนเดียว” วาทินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ขำก็ขำ เอ็นดูก็เอ็นดู

“ไม่ได้หรอกครับ น้องเป็นเมียของพี่แล้ว พี่คงไม่สามารถปล่อยน้องไว้คนเดียวได้” วาทินรวบตัวคนน่ารักของเขาไว้ในอ้อมกอดแน่น

“พี่อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ มะ มะ เมียอะไรกัน ใครเป็นเมียพี่ ผมเป็นผู้ชายนะ”

“.........งั้นพี่คงต้องตอกย้ำความเป็นผัว ซักหน่อยแล้วมั้ง” น้องปฏิเสธเสียงสั่น โหยน้ำครับ พี่ได้น้องซะขนาดนั้น ถ้าไม่เรียกน้องว่าเมีย จะให้พี่เรียกอะไรครับ

“อ๊ะ พี่ทิน อย่ามุดเข้ามานะ อ๊า”

ฮ่า ๆ ขอเวลาปรับความเข้าใจกับเมียก่อนนะครับ

[Lily teddy]

เอ๊ ข้าวใหม่ปลามันจริงเหรอ ดูน้องน้ำจะยังพยายามขัดขืนพี่ทินนะนั่น 
ถึงสุดท้ายน้องน้ำจะเรียบร้อยโรงเรียนพี่ทินไปซะแล้วก็เถอะ พี่ทินหื่นอะ ไหนว่าจะถนอมน้อง 
นี่ขนาดไม่ได้วางแผน ยังได้น้องนัทมาเป็นตัวช่วย งานนี้เลยเข้าทางพี่ทินไปเลย
แต่น้องน้ำที่ยังไม่รู้ และคิดว่าตัวเองเป็นตัวแทนน้องนุช คงไม่ยอมรับความสัมพันธ์ผิด ๆ แบบนี้ไปตลอดแน่
ยังไงพี่ทินก็ต้องสารภาพกะน้องแหละนะ ไม่งั้นเรือนหอรอรักของพี่ทินน้องน้ำคงไม่ยอมไปใช้ห้องลับด้วยแน่
แล้วพ่อ พ่อ จะจับได้ตอนไหนนะ รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[limpingping]

เรื่่องราวกำลังจะเข้าช่วง มาม่า 

ฮะๆๆๆ ล้อเล่น ไม่ถนัดต้มมาม่า แต่ก็ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้บ้าง 


*************************************************************





แผนที่ 32 หมดเวลาของคนคลายเหงา

ปัจจุบัน ผมมีความสุขมากครับ น้องอยู่ข้าง ๆ ผมตลอด ไม่ว่าเวลาทำงานหรือ เวลาส่วนตัว เราใช้ช่วงเวลาข้าวใหม่ปลามันกันอย่างคุ้มค่า นับวันผมยิ่งหลงรัก น้องมากขึ้นทุกที

“พี่ทินครับ ตารางงานวันนี้ ยกเลิกหมดเลยเหรอครับ?” ธาราที่เพิ่งรับเอกสารตารางงานใหม่ เดินเข้ามาในห้องทำงานของวาทิน กล่าวอย่างแปลกใจ เพราะช่วงนี้วาทินจะมีตารางนัดทุกวัน

“ใช่ครับน้ำ พีมีเซอร์ไพรส์” พี่ทินเงยหน้ามายกยิ้ม และยักคิ้วให้ ดูน่าหมั่นใส้มากเลยครับพี่
“....พี่มีแผนอะไรอีกครับ” น้องกอดอกหรี่ตามองผมด้วยหางตา

“มองพี่เลวร้ายอ่ะ” หลัง ๆ นี้ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่าพี่ทิน ไม่ใช่แค่ คนขึ้เล่น อบอุ่น ใจดี แค่นั้น จริง ๆ พี่เค้าร้ายไม่เบาทีเดียว
“แล้วมองเป็นอื่นได้ด้วยหรือครับ” ผมยิ้มขำ เอื้อมมือไปจับมือน้องให้เข้ามาใกล้ ๆ ที่ผมนั่งอยู่

“โห เดี๋ยวนี้ กล้าหือ” เมื่อก่อนหัวอ่อน ชี้ซ้ายก็ซ้าย ชี้ขวาก็ขวา พอเป็นเมียพี่นี่กล้าต่อปากต่อคำนะครับ บางทีก็ต้องยอมครับ ยอมเมียไม่เสียอะไรมีแต่ได้กับได้ ว่าแล้วก็กอดเอว ร่างบางให้มานั่งบนตัก

“พี่ทินอย่านะครับ นี่ที่ทำงานนะครับ” น้องพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็สู้แรงผมไม่ได้ ผมเอาหน้าซุกเข้าไปที่หน้าท้องเรียบบางของน้อง กัดเบา ๆ ผ่านผิวผ้า น้องครางเสียงหลง เห็นมั๊ยครับคุ้มค่าทุกนาที ไม่ต้องดูทีวีช่องใหนหรอกครับ เล่นเมียนี่ล่ะครับคุ้มจริง ๆ (ธารา : แต่ผมขาดทุนตลอดเลย ขอโวยหน่อยเถอะครับ)




เฮ้อ กว่าจะแกะพี่ทินออกมาได้ ผมก็ช้ำไปหมดทั้งตัวแล้ว ............ฮึ๊ย.....ยังมีหน้ามาส่งยิ้มหล่อละลายใจอีก ผมไม่หลงกลพี่หรอก (บอกตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วจ๊ะน้ำ) แล้วนี่พี่จะขับรถพาผมไปใหนกันครับพี่

“เอ๊ะ เราจะไปใหนกันเหรอครับ นี่ทางออกนอกเมืองนี่นา” ตอนแรกมัวแต่นอยด์ เลยไม่ทันได้ดูทาง เมื่อครู่ยังเห็นเป็นตึกๆ อยู่เลย แต่ตอนนี้ จะหาบ้านซักหลังยังยากเลย

“พี่จะพาไป..........จริง ๆ เราก็เข้าเขตมาซักพักแล้วล่ะ”
“เขต? เขตอะไรครับ”

วาทินหันมายิ้มก่อนที่จะขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านแฝดหลังงาม
“นั่นไงครับ อณาจักรรักของเรา ขอต้อนรับสู่เรือนหอน้อยๆ ของเราครับคนดี”

บ้านแฝดสองชั้นตรงหน้า สีฟ้าเขียว ดูสบายตา มีอาณาบริเวณ เป็นสวนหย่อม และมีต้นใม้ใหญ่ให้ร่มเงา ใกล้ๆ ตัวบ้านก็มีชุดโต๊ะ และเก้าอี้ ทั้งสองหลังจัดแต่ง เหมือนกันราวกับกระจก มีรถคันหนึ่ง จอดอยู่ก่อนแล้ว

ทันทีที่ผมเดินลงจากรถ หัวใจของผมกระตุกวูบ นุชกับวิ วิ่งเข้ามากอดผม และพี่ทินแน่น















อ่า น้องผมกลับมาแล้ว......... เจ้าของพี่ทินกลับมาแล้ว............ ผมคงหมดหน้าที่คนรักชั่วคราว เพียงเท่านี้

“พี่ทิน พี่น้ำ คิดถึงจังเลยค่ะ” สองสาวยิ้มร่า ตื่นเต้นกับเรือนหอหลังงาม
“ว่าไงสาว ๆ มาถึงนานรึยัง” วาทินลูบหัวพวกน้องสาวอย่างเอ็นดู โดยไม่เฉลียวใจกับสายตาอีกคู่ที่จ้องมองมา

“พักใหญ่ ๆ แล้วค่ะ พี่ทินค่ะ มันยอดมากเลย บ้านสองหลังนี้ สวยน่าอยู่มาก ๆ เลยค่ะ” วิทิตา สำรวจบ้านสองหลังนี้มาพักใหญ่ ๆ แล้ว และเธอกับนุชก็ลงความเห็นว่ามันวิเศษมาก

“อยากจะมาอยู่เร็ว ๆ จังเลย แต่งงานกันพรุ่งนี้เลยดีมั๊ยค่ะ”
“ทะลึ่งล่ะยัยวิ กลับไปให้คุณพ่อชื่นใจก่อนเถอะ เรื่องแต่ง ยังไงก็ต้องแต่งแน่”

ธารายืนมองภาพตรงหน้า ที่ทั้ง 3 คน พูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน รู้สึกเหมือนแขนขาไม่มี เขาขยับตัวไม่ได้ จึงได้แต่ ยิ้ม




















ทันทีที่รถทั้งสองคัน เข้าจอดหน้าบ้านสุวรรณนิวัฒน์ พวกคุณพ่อก็ออกมารอที่หน้าประตูบ้านเลย เพราะวาทินโทรติดต่อบอกกับคุณพ่อไว้ก่อนแล้วว่าพวกเขากำลังจะกลับไปที่บ้าน

“ว่าไงพวกเด็ก ๆ กลับมากันแล้วเหรอ” วันชัยกล่าวต้อนรับลูก ๆ พร้อมทั้งอ้าแขนรับการโถมเข้ากอดจากลูกสาวสุดที่รัก

“มา ๆ เข้ามา พวกเธอสองคนนี่ กลับมาแล้วแทนที่จะมาบ้านก่อนไปเถลไถลที่ใหนมา” ธารเองถึงจะปากบ่น ๆ แต่ก็อ้าแขนรับลูกสาวคนเล็ก ที่อ้อนกอดเอวพ่อพร้อมทั้งเอาหน้าไซร้ท้องพ่อเล่น

“ขอโทษค่ะ แต่พวกเราไปเที่ยวฉลองเรียนจบกันที่กาญจนบุรีค่ะคุณลุง มันวิเศษมากเลยค่ะ ไปถึงสังขะบุรีเลยนะค่ะ” เป็นวิทิตาที่รีบๆ เล่าถึงเรื่องราวการท่องเที่ยวเพื่อฉลองเรียนจบของพวกเธอสองคน เพราะคิดว่าหลังจากนี้คงต้องวุ่นวายกับการเข้าสู่การทำงานจริง จึงอยากไปใช้เวลากันสองคนให้เต็มที่ก่อน

“อย่าว่าแต่พวกคุณพ่อเลยครับ ผมก็เพิ่งรู้เมื่อเช้าว่ากลับมากันตั้งหลายวันแล้ว” ก็พวกน้อง ๆ เพิ่งจะติดต่อเข้ามาเมื่อเช้า เขาจึงยกเลิกนัดในวันนี้ทั้งหมด เพื่อพาน้ำไปดูเรือนหอ พร้อม ๆ กันกับพวกน้อง ๆ

“มีของมาฝากเยอะแยะเลยค่ะ” นุชจูงมือพ่อตัวเอง และอีกมือก็ดึงให้วิทิตา ซึ่งยังมีวันชัยโอบไหล่ให้เดินตามเข้าไปในตัวบ้าน

“เอ่อ ผมขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ อยากจะอาบน้ำแล้วครับ”  ธาราซึ่งนิ่งเงียบมานาน เดินตามทุกคนเข้าบ้าน และพูดบอกเบา ๆ เหมือนจะพูดกับตัวเอง วาทินที่ได้ยิน ก็คิดไปว่าน้ำคงจะเหนื่อยจากการเดินทาง และเพราะกำลังมีความสุขจนไม่ทันสังเกตความผิดปกติของธาราว่าเงียบลงไป

“นั่นซิ ธาร ปล่อยพวกเด็ก ๆ ไปก่อนเถอะ กลับมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อน ตอนค่ำจะมีงานเลี้ยงต้อนรับเราสองคน แต่งตัวให้สวย ๆ ล่ะเจ้าหญิงของพ่อ”




ทุกคนแยกย้ายกันกลับเข้าห้อง ไปอาบน้ำแต่งตัว

ธาราเมื่อเข้าไปในห้องได้ก็ถอนหายใจออกมา




หมดแล้วซินะ................. หน้าที่คนคลายเหงาให้พี่ทิน ก็ตัวจริงเขากลับมาแล้วนี่นา.......... แค่คิดก็เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่อก อึดอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออก..................... ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พลางเอามือลูบไล้ที่นอนที่ว่างเปล่า........ ภาพอีกคนที่เคยมานอนบนเตียงนี้แทบจะทุกคืนปรากฏอย่างแจ่มชัด ............หยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มนวล จนเปื้ยนผืนผ้าปูที่นอน

เขาไม่รู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไร ได้แต่นอนขดตัวคว้าหมอนมากอดไว้แน่น ร้องไห้ทั้ง ๆ ที่ไม่มีเสียง ตอนนี้คิดได้อยู่อย่างเดียว................. ร้องไห้ให้พอ แล้วจะไม่ร้องอีก จะเข้มแข็ง จะไม่ทำให้น้องต้องเสียใจ

[AMINOKOONG]

ทินนี่เป็นพระเอกที่เลวแสนเลวเลยจริงๆ เมื่อไหร่น้ำจะรู้ความจริงซักทีเนี่ยอึดอัดแล้วนะ
อยากอ่านตอนน้ำเอาคืนบ้าง อ่านยังไงเราก็ไม่อินถึงขนาดจะเชียร์ทิน+น้ำได้ลงเลยจริงๆ
ยิ่งคำพูดที่บอกจะหาคนมาคลายเหงาทั้งๆที่มีคู่หมั้นแล้ว
แม้จะเป็นแผนแต่เราก็เกลียดๆๆๆๆๆจนยากจะอภัยให้ได้อ่ะบ่องตรง คือถ้าน้ำรู้ความจริงแล้วไม่เอาคืน
และยังไปคบหรือให้อภัยได้ง่ายๆเนี่ย เชิญหาวัดไปบวชได้เลยเหอะ

ปล.ทินเป็นพระเอกที่เลวและเราเกลียดกว่าพวกตัวร้ายบางเรื่องซะอีกนะ

[Lily teddy]

โถ น้องน้ำ เสียใจขนาดนี้แสดงว่ายอมรับหน้าที่คนคลายเหงาให้พี่ทินด้วยความเต็มใจเลยสิ
แบบนี้ถ้ารู้ความจริง กะแผนการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมดของพี่ทิน น้องน้ำจะโกรธพี่ทินไหมเนี่ย
ยังไงก็ต้องทำให้พี่ทินรู้สึกว่าการหลอกลวงเป็นสิ่งผิดบ้างนะ ให้พี่ทินผิดแผนซะบ้าง
คิดว่าอย่างน้อยพวกพ่อ ๆ ต้องเป็นคนช่วยต้มมาม่าด้วยแหละ อิอิ
รอติดตาม และ บวกบวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[limpingping]

ใคร  ๆ ที่รอจะดูพี่ทินผิดแผน ก็เตรียมเจอได้เลย 
(คาดว่าจะเกือบทุกคน)
ใจมันอยู่ข้างใน ไม่เผยใจ ก็ไม่มีใครล่วงรู้ได้
พี่ทินที่มัวแต่มีความสุขจนลืมเรื่องสำคัญไป กำลังจะได้รับผลของการกระทำของตัวเองแล้วจ้า


*******************************************************



แผนที่ 33 อยากจะขอเวลาตั้งตัว



พวกคุณพ่อจัดงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของสองสาว ไม่ใหญ่โต แต่ก็ไม่จัดว่าเล็กนัก แขกเหรื่อส่วนใหญ่ก็เป็นคนรู้จักคุ้นเคยกันดี ทั้งเป็นการส่วนตัว และในแวดวงธุรกิจ รวมถึงพนักงานของบริษัทบางส่วนด้วย

ทุกคนต่างสนุกสนาม พูดคุยกัน ทั้งกิน ทั้งดื่ม กันอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีพวกเรา 4 คน เป็นตัวเอกของงาน มีคนแวะเวียนเข้ามาพูดคุยด้วยตลอดเวลา

ผมเองก็พูดคุยยิ้มแย้มกับทุก ๆ คน ..............แต่สายตามันคอยแต่จะมองไปทางพี่ทิน พี่เขาก็หันมามองผมเป็นระยะๆ สลับกับหันไปคุยกับพวกน้อง ๆ และแขกเหรื่อ









หัวใจผมเหมือนจะเต้นช้าลง ผมคิดว่าผมคงยืนต่อไปได้อีกไม่นาน












“ขอโทษนะครับ ผมขอตัวซักครู่” ธาราบอกขอตัวกับบรรดาแขกเหรื่อที่ล้อมรอบเขา




ผมค่อย ๆ เดินหลบออกจากงานเลี้ยง ขึ้นไปบนห้องนอน ......เฮ้อออออ..... ผมไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลย............. อีกทั้งยังต้องทนดูภาพพี่ทินกับน้องนุช หยอกล้อกันอีก ..................มันรู้สึกเจ็บลึก ๆ ในอก



ก๊อกๆๆๆ

“น้ำครับ เปิดประตูให้พี่หน่อยครับ” หันไปคุยกับแขกในงานแป๊บเดียว หันมาอีกที น้ำหายไปใหนแล้วก็ไม่รู้ มองหาในงานก็ไม่มี เลยมาดูที่ห้องนี่แหล่ะ

“พี่ทิน” โหย พี่ครับ จะปล่อยผมดราม่าอีกซักพักก็ไม่ได้ ไม่รู้จะรีบมาทำไม ได้แต่เซ็งเล็ก ๆ ในใจ ลุกไปเปิดประตูห้องให้พี่ทิน ที่ยืนยิ้มกว้าง ก้าวเข้ามาในห้อง ดันประตูปิด แล้วรวบตัวผมเข้าไปกอดไว้หลวม ๆ

“น้ำครับ เป็นอะไรรึเปล่า พี่เห็นหน้าซีด ๆ ตั้งแต่กลางวันแล้ว” ก้มลงหอมแก้มน้องเบา ๆ จะว่าไปก็คิดมาตั้งแต่เจอพวกน้อง ๆ แล้ว ว่าน้ำดูหน้าซีด ๆ แต่ด้วยความที่น้องก็ขาวอยู่แล้ว และแดดก็แรง เลยคิดว่า อาจจะเพราะร้อน (หรือว่าไม่ใช่ว้า)

“....เปล่าครับ ผมไม่เป็นอะไร” น้องก้มหน้า ซบไปกับอกของผม เลยมองไม่เห็นสีหน้าน้องตอนพูด

“เอาอีกแล้ว เปล่าทุกทีเลย แปลว่ามีอะไรแน่ๆ เลย คนดี มีอะไรก็บอกพี่ได้นะครับ” พี่ทินพูดด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ เชยคางให้ผมเงยหน้าขึ้นมา แล้วเอาจมูกโด่ง ๆ นั่นมาไซร้จมูกผม  ถ้าเป็นปกติผมจะชอบเวลาพี่เขาอ้อน ๆ และคลอเคลียอย่างนี้

“ไม่มีจริง ๆ ครับ พี่ออกมาอย่างนี้เค้าจะไม่หาว่าทิ้งแขกเหรอครับ” ผมจูบน้องเบา ๆ น้องหลับตาลงเอนตัวออกเล็กน้อยก่อนจะชายตาขึ้นมอง (น่ารักที่สุดเลยขอบอก)

“ช่างประไร ก็พี่เห็นน้ำหายไป ก็คิดไว้แล้วว่าต้องอยู่ที่ห้อง..... ว่าไงครับ มีอะไรจะปรึกษาพี่มั๊ยครับ คนดี” พี่ทินนี่ ช่างตื้อจริง ๆ นึกว่าลืม ๆ ไปแล้วซะอีก เอาไงดี ควรพูดกันตรง ๆ กับพี่เขาไปเลยจะดีกว่า

“ผม...ผมอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านครับ”
“บ้าน? บ้านใหนครับ?”

“บ้าน....บ้านของผมเองครับ”
“ทำไม”

“.........”

“น้ำครับ มองตาพี่ แล้วบอกพี่ซิครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงจะกลับไปอยู่บ้าน.... ไม่อยากอยู่กับพี่แล้วหรือครับ” เสียงของพี่ทินเข็งขึ้นมาทันที มือแกร่งจับไหล่ผมทั้งสองข้าง ตาจ้องมองตรงมาอย่างเคร่งเครียด

“พี่ครับ พี่จะให้ผมอยู่ทำไม ในเมื่อน้องนุชก็กลับมาแล้ว” ใช่แล้ว ตอนนี้ น้องผม คู่หมั้นพี่ก็กลับมาแล้ว พี่จะให้ผมอยู่ต่อไปเพื่ออะไร จะให้ผมทนมองดูพี่กับน้องนุชอีกต่อไปได้อย่างไร

“น้องนุช? น้องมาเกี่ยวอะไรด้วยครับน้ำ” น้องดิ้นจนหลุดจากการจับแขนของผม แต่ผมก็รีบ ๆ คว้าต้วน้องมากอดไว้แน่น ตอนนี้บอกตรง ๆ ไม่เข้าใจว่าน้องหมายความว่าอะไร

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไงครับ พี่กำลังจะแต่งงานกับนุช นุชเป็นน้องสาวผมนะครับ พี่จะให้ผมมองหน้าน้องได้อย่างไร ที่แอบมีอะไรกับคู่หมั้นน้องสาว” น้องหันมาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ น้ำตาไหลอาบแก้มนวล เห็นแล้วก็ใจหายวาบ
 

เขาอึ้งไปนิด ไม่คิดว่าจะทำให้น้องคิดมากอย่างนี้ น้ำกัดปากแน่น กลั้นน้ำตาไว้ ดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำตายังจ้องมองเขาไม่กระพริบ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาน้อง เขาพลาดอะไรไปมั๊ย...............เขาควรจะบอกความจริงกับน้ำ เขาคิดว่ามันสมควรแก่เวลาแล้วที่เขาจะบอกความจริงให้น้ำได้รับรู้ ว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อจะให้พวกเราได้ครองรักกัน

“น้ำครับ รอพี่อยู่ที่นี่ก่อนนะครับ” ผมควรจะบอกความจริงให้น้องได้รู้ซักที แต่ก็ยังมีหน้าที่ต้องดูแลแขกเหรื่อให้งานเลี้ยงผ่านไปด้วยดีด้วย

“พี่จะไปใหนครับ” พี่ทินรวบมือผมขึ้นไปจุมพิตเบา ๆ จับมือผมไว้ แล้วเดินอ้อยอิ่งไปที่ประตู

“พี่จะต้องไปทำหน้าที่เจ้าภาพในงานนี้ให้จบก่อน แล้วพี่จะมาพร้อมกันกับพวกน้อง ๆ พี่มีอะไรจะบอกกับน้ำครับ รอพี่ที่นี่นะครับ งานจบแล้วพี่จะรีบขึ้นมา” ถึงจะอยากกอดน้องมากแค่ใหน แต่ผมก็มีหน้าที่ดูแลให้งานเลี้ยงผ่านไปด้วยความเรียบร้อย

วาทินดึงตัวคนน้อง เข้ามาอีกครั้ง บรรจงจูบหน้าผากน้องอย่างรักใคร่ เขาไม่น่าปล่อยให้เนิ่นนานขนาดนี้เลย น่าจะบอกความจริงไปตั้งแต่วันแรกที่ได้ตัวน้องแล้ว แต่ด้วยความอิ่มเอมใจ สุขล้น จนทำให้ลืมเรื่องนี้ไปสนิท






หลังจากคนพี่ลับออกไปจากห้อง ธารายิ่งเครียดเข้าไปอีก เพราะคิดไปเองว่า พี่ทินจะบอกพวกน้อง ๆ เรื่องความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง

“ไม่......ไม่ได้ ถ้าน้องรู้ พี่จะมองหน้าน้องได้อย่างไร.................. แอบมีอะไรกับคู่หมั้นของน้อง พี่รับไม่ได้แน่ที่จะต้องถูกน้องมองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม .........แล้วยังคุณพ่อคุณแม่อีก ถ้าพวกท่านทราบ คงผิดหวัง และเสียใจมาก”




หนี คือคำ ๆ เดียวที่ผุดขึ้นมาในความคิดตอนนี้ แต่เขาจะหนีไปใหนล่ะ?  ที่นี่เขาไม่รู้จักใครดีพอที่จะไปขอพึ่งพิง หรือจะไปต่างประเทศ ไปใหนดีล่ะ?







TTTTTTTTTT
TTTTTTTT


อดจะสะดุ้งตกใจไม่ได้ เมื่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ ดังขึ้นมา ยกขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลก ๆ แต่ก็กดรับสาย

“ครับ..”
“น้ำ นี่เมย์เองนะ”

“เมย์ ”
“อื่อ ตอนนี้เมย์กับพี่เชน อยู่ภูเก็ตกัน ก็ได้ยินน้ำพูดตอนนั้นว่าสวย แล้วพี่เชนก็ไม่เคยไป ช่วงนี้เมย์กับพี่เชนว่างเลยตกลงมาเที่ยวกันจ๊ะ น้ำก็ชวนพวกพี่ทินมาเที่ยวที่นี่ด้วยกันซิ”

น้ำเสียงเมย์ ที่สดใส ทำให้ผมรู้ได้ว่าเธอมีความสุขดี ซึ่งผมก็ยินดีกับเธอด้วยใจจริง

“เมย์ครับ น้ำขออะไรซักอย่างนะครับ”
“หือ อะไรเหรอจ๊ะ?”

“น้ำจะไปหาเมย์ที่ภูเก็ตนะ แต่เมย์อย่าให้พี่เชน ติดต่อบอกพี่ทินนะครับว่าน้ำไปภูเก็ต”
“น้ำ? เกิดอะไรขึ้นอ่ะ”

“รับปากน้ำนะครับเมย์ ไม่อย่างนั้นน้ำคงต้องไปที่อี่น”
“อื้อ ๆ โอเค ๆ ไม่บอกก็ได้ มาหาเมย์เถอะนะ เมย์คิดถึงน้ำมากเลยจ๊ะ”
“ขอบคุณครับเมย์ น้ำก็คิดถึงเมย์มากครับ งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับ”





เหมือนสวรรค์โปรด กำลังจนหนทาง เมย์ก็มาเสนอทางให้ทันที ผมไม่คิดจะหนีตลอดไปหรอกนะครับ แค่ขอที่หลบ พอให้ทำใจให้กล้าพอที่จะเผชิญกับปัญหาให้ได้ก่อน

ดูเวลาแล้ว ก็ไม่รีรอ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดลำลอง รีบเก็บเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นไม่มาก ขาดเหลืออะไรค่อยไปหาซื้อเอา ใส่กระเป๋าเป้แทนเพราะต้องการความสะดวก

เพราะมีงานเลี้ยงทำให้คนในบ้านไปอยู่หน้าบ้านซะส่วนใหญ่ มีแค่คนสวนที่ก็มัวแต่นั่งดูทีวีไม่สนใจอะไร ธาราจึงหลบออกมาทางประตูหลังบ้านได้ไม่ยาก เดินอีกนิดก็ถึงถนนใหญ่ แล้วจึงเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่สนามบิน
 









กว่างานจะเลิก ก็ดึกพอสมควร ส่งแขกเหรื่อกลับกันเป็นที่เรียบร้อย ดูแลให้คนจัดการเก็บกวาดซักครู่ จึงบอกให้พวกน้อง ๆ ตามกันไปที่ห้องของน้ำ

“พี่ทินค่ะ พี่จะบอกพี่น้ำว่ายังไงค่ะ? นุชที่เดินอยู่หลังสุด ถามขึ้นเพราะชักกลัว ๆ ว่าถ้าพี่ชายรู้ความจริง ว่าถูกหลอกอยู่คนเดียว จะโกรธขนาดใหน

“นั่นซิค่ะ พี่จะบอกแค่ว่า น้ำพี่มีความจริงจะบอก เพราะอยากให้เราทั้ง 2 คู่สมหวัง พี่จึงต้องโกหกน้ำ เหรอค่ะ” วิทิตา หันไปมองหน้าคนรักก็คิดเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่วายแขวะพี่ชายตนเองเล่น ๆ เพื่อคลายบรรยากาศเครียด ๆ ให้คนรัก

“ก็บอกไปตามความจริงซิครับ เลยต้องให้พวกเธอมาช่วยด้วยนี่ไง” วาทินไม่ค่อยมีทีท่ากังวลซักเท่าไหร่ ตามประสาคนมั่นใจตัวเอง เขาคิดว่าเขาจัดการได้

“แล้วถ้าพี่น้ำโกรธล่ะค่ะ” นุชยังรู้สึกหวั่น ๆ อยู่ดี ว่ามันจะไม่ราบรื่นอย่างที่วาทินบอกมา

“เรื่องโกรธไม่เป็นปัญหาครับ พี่เอาอยู่” วาทินเห็นท่าทางหวั่น ๆ ของนุช เป็นเรื่องขำ ๆ

“แหม๋ น่าหมั่นใส้ที่สุด รู้ค่ะว่าเอาอยู่ หื้ย ขอให้พี่น้ำโกรธไม่ยอมดีด้วย” วิทิตาที่หมั่นใส้พี่ชายตัวเอง บ่นขึ้นมา

“วิล่ะก็ ไปพูดอะไรอย่างนั้น ต้องช่วยกันกล่อมพี่น้ำซิ” ถึงจะใจเสีย แต่ก็ยังอยากให้เรื่องมันราบรื่นได้จริง ๆ

ก๊อกๆๆๆ
ก๊อกๆๆๆ

“เอ๋ หรือพี่น้ำจะหลับไปแล้ว นี่มันก็ดึกมากแล้วนะคะ” พี่ชายเคาะอยู่ซักพักแล้ว แต่ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรตอบมาจากในห้องเลย

“นั่นซิค่ะพี่ทิน เอาไว้พรุ่งนี้เช้าดีกว่าค่ะ” นุชถอนหายใจ โล่งอก ที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับพี่ชายในคืนนี้

วาทินยิ้มนิด ๆ เขามีกุญแจ ถึงน้องจะหลับไปแล้ว ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ แต่ยังไงเขาก็ต้องเข้าไปนอนด้วยกันกับน้องอยู่ดี จึงไขประตูเข้าไปในห้อง

ภายในห้องมืดและเงียบสนิท ไม่มีแม้เสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศ ซึ่งนับเป็นสิ่งที่ผิดปรกติมาก พวกน้อง ๆ ทำท่าจะลาไปนอน แต่เขารั้งพวกน้องไว้ แล้วเดินไปเปิดไฟให้สว่างทั่วห้อง เดินเข้าไปดูในห้องนอน ห้องน้ำ รีบไปเปิดตู้เสื้อผ้า เขายกโทรศัพท์มากดโทรหาน้ำทันที แต่น้ำปิดเครื่องไปแล้ว

“บ้าจริง น้ำหายไปใหนนะ?” วาทินหัวเสีย ปาโทรศัพท์ลงบนเตียง ปกติเขาไม่มีทางหลุดมาดสุขุม ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบใหน

“อะไรค่ะพี่ทิน พี่น้ำไปใหนอ่ะค่ะ?” นุชวิ่งไปตามส่วนต่าง ๆ ของห้องเพื่อจะดูให้แน่ใจอีกครั้งว่า พี่ชายของเธอไม่ได้อยู่ในห้องแน่แล้ว

“ไม่รู้ครับ แต่พี่ว่าน้ำแอบหนีออกไปแน่เลย โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องไปแล้ว บ้าชิบ” วาทินยกสองมือขึ้นขย้ำหัวตัวเอง ทิ้งตัวนั่งอย่างหมดแรง

“เดี๋ยววิจะไปดูกล้องวงจรปิดให้ค่ะ”วิทิตา เห็นสภาพพี่ชาย ก็อดจะห่วงไม่ได้ จึงขันอาสาไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดให้




“พี่ทินทำใจดี ๆ ไว้ค่ะ พี่หนูไม่รู้จักใครที่นี่มากนักเราคงหาพี่น้ำไม่ยาก” ใช่พี่น้ำเพิ่งกลับมาไม่นาน แถมทำงาน และอยู่กับพี่ทินตลอด จึงไม่ค่อยได้คบหากับใคร
 
“โอ๊ย อะไรกัน หนีไปใหน หนีไปทำไม ทำไมไม่ฟังพี่อธิบายก่อน” วาทินตะโกนลั่นห้อง เอามือลูบหน้าตัวเอง โกรธที่น้องหนีไปโดยไม่ฟังก็โกรธ แต่เป็นห่วงน้องยิ่งกว่า





ซักพักวิทิตาก็วิ่งกลับมาที่ห้อง
“พี่ทินค่ะ ได้แล้วค่ะ พี่น้ำออกไปทางประตูหลัง นายสนมัวแต่ดูทีวีไม่ได้รู้อะไรเลย น่าไล่ออกนัก”

“นุชไปบอกพวกคุณพ่อก่อนนะค่ะ” วารี เป็นห่วงพี่ชายมาก จึงคิดว่าควรให้พวกพ่อๆ ช่วย และลุกขึ้นจะเดินออกไปจากห้อง

“อย่าครับนุช พี่ไม่อยากให้พวกท่านรู้ ไม่งั้นสิ่งที่เราทำกันมาจะสูญเปล่า” วาทินรีบ ๆ ลุกขึ้นมาห้ามนุชไว้ เพราะไม่ต้องการให้ความลับที่เตรียมกันมาจนถึงตอนนี้ต้องแตกกับพวกคุณพ่อ

“เอาอย่างนี้ ค่อย ๆ สืบไปเรื่อย ๆ แล้วทำตัวให้เป็นปรกติ” พอตั้งสติได้ วาทินก็กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง เขาเริ่มคิดเป็นลำตับ เพื่อตามหาตัวธารา

“พี่น้ำไม่อยู่จะไม่ผิดสังเกตรึค่ะ” นุชยังเป็นกังวลไม่เลิก

“...เอาเป็นว่า พี่กับพี่น้ำยื่นใบลาพักร้อนล่ะกัน เดี๋ยววิจัดการให้คุณนิน่า เข้ามาดูแลงานในช่วงที่พี่ไม่อยู่นะ”

“เอางั้นเหรอค่ะ ก็ได้ค่ะ แล้วพวกคุณพ่อล่ะค่ะ?”
“ก็บอกพวกท่านไปว่าพวกพี่ไปพักร้อนกันที่ต่างจังหวัดละกัน”

“หนูว่าเราลองเช็คตามโรงแรมในละแวกนี้ก่อนดีกว่าค่ะ เผื่อพี่เขาจะเข้าพัก”
“แล้วก็ไปเช็คที่สนามบินด้วยนะ วิมีเพื่อนในนั้นเดี๋ยววิให้ เค้าช่วยดูให้ด้วย”

“ขอบใจมากนะทั้งสองคน” มองน้องสองคนที่กระวีกระวาดช่วยกันคนละไม้คนล่ะมือ ก็เรียกกำลังใจเขากลับมาได้มากโข

“ไม่เป็นไรค่ะก็ มันเป็นผลประโยชน์ของเราทุกคนนี่ค่ะ และนั่นก็พี่ชายหนูด้วย”
“พี่ชายใจร้ายมากเลยที่ไม่บอกพี่น้ำแต่เนิ่น ๆ เนี๊ยะคงคิดแต่ว่าแย่งคนรักน้องสาวแน่ ๆ คงปวดใจน่าดู”

“โธ่วิ อย่าซ้ำเติมหน่า ใครมันจะไปรู้ ก็ไม่เคยเห็นน้ำมีทีท่าอะไรเลย” โหย เพิ่งจะมีกำลังใจขึ้นมา ตอนนี้เริ่มแป๊วไปอีกแล้วครับ น้อง ๆ พูดซะพี่ใจฝ่อหมดแล้ว

“พี่ทินไม่รู้อะไร ขานั้นเขาเก็บเก่งค่ะ ไม่ล้มก็ไม่บอกหรอกค่ะ” เฮ้ออออออ ยิ่งฟังน้องนุชพูด ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด สิ่งที่ผมทำมันจะกระทบกระเทือนใจน้ำขนาดใหนนะ เพราะผมมีความสุข และคิดว่าน้องก็มีความสุขเช่นกัน น้ำไม่เคยปริปากพูดเรื่องนี้ให้ระแคะระคายเลย

“โธ่น้ำ หนีพี่ ไปอยู่ที่ใหน พี่ขอโทษ”

[AMINOKOONG]

สำหรับเรื่องนี้เราอยากกินมาม่าชมโตๆ แต่ขอเป็นของไอเชี่ยพี่ทินนะ
แม่มมาถึงขนาดนี้มันยังไม่สำนึกห่าเหวอะไรกับเค้าเลย ถึงแม้ว่าน้ำจะรู้ความจริง
เราก็ขอให้น้ำโกรธมากกกกกกกกกก จนไม่ยอมยกโทษให้ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องได้ง่ายๆ
อยากให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรู้และเกิดมาม่าชามใหญ่เราคงสะใจพิลึก ที่ทำอะไรไม่รู้จักคิดถึงสิ่งที่จะตามมา
เกลียดพระเอกเรื่องนี้ว่ะ ว่าพี่วุฒิจากบุพเพวายร้าย เลวแล้ว พี่ทินจากเรื่องนี้เลว(ระยำ)ซะยิ่งกว่าที่ทำอะไร
ไม่นึกถึงจิตใจและความรู้สึกของน้ำเลย ขอให้น้ำเอาคืนและดัดสันดารของอีตาทินหนักๆเลยนะ 

ปล.หากเม้นท์นี้แรงต้องขออภัย พอดีอารมณ์มันพาไป อินจัดจนเก็บไว้ไม่อยู่!!!!!!!