หัวข้อ: แผนลวง บ่วงรัก - ตอนพิเศษ เรื่องราวในเวลาต่อมา (จบสนิท ย้ายได้เลยค่ะ)

[limpingping]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

[Lily teddy]

555 เสียงคร่ำครวญของพี่ทิน ไม่น่าเล้ย มัวแต่จะเป็นเจ้าบ้านที่ดี ต้อนรับคนนอก
แต่คนในแอบนี้ไปได้โดยละม่อมเลยนะ ทั้งที่เห็นน้องคิดมาก สับสนอยู่แท้ ๆ
ถ้าบอกความจริงน้องน้ำทันที ไม่แน่น้องอาจจะยอมเข้าใจ โดยไม่ต้องพึ่งสองน้องก็ได้
(แต่ไม่ได้ต้องให้พี่ทินผิดแผนบ้างซิเนอะ ) เพราะดูน้องจะรักและยอมพี่ทินมาก
ที่หนีก็ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะรู้สึกผิดกะน้องนุช เป็นใครก็คงไม่กล้าสู้หน้าอะนะ
แต่ถ้าน้องน้ำรู้ว่าน้องนุชโอเคเป็นใจด้วย น้องน้ำอาจใจอ่อนได้ไม่ยาก(หรอกมั้ง)
แต่คนที่จะทำให้เป็นมาม่าชามโตอาจเป็นพ่อ ๆ มากกว่า นอกจากโดนลูก ๆ หลอกทั้งสองคน
ยังหมดสิทธิ์มีหลานทั้งสองบ้าน พ่อ ๆ จะยอมยังไงน๊า แต่ตอนนี้คงต้องรอให้พี่ทินตามน้องให้เจอก่อน
น้องเมย์เป็นตัวช่วยที่เข้ามาพอดี๊จริง ๆ แต่ระวังพี่เชนจะเป็นไส้ศึกนะน้องน้ำ เค้าเพื่อนกันวางแผนช่วยกันมาก็เยอะ
เอ๊ หรือแผนพี่ทินทั้งหมดจะแตกเพราะเพื่อนอย่างพี่เชนก็ได้นะ  อันนี้น้องคงโกรธหนักแน่ถ้ารู้จากคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ทิน
รอติดตาม และ บวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[limpingping]

ทุกคำติชม มีค่าเสมอค่ะ เพราะอยากรู้มุมมอง ของคนอ่านแต่ละคน ว่าคิดเห็นเป็นอย่างไรกับเรื่องนี้ 
ฉะนั้น ไม่โกรธ ไม่ดราม่า ไม่ต้องห่วง วิจารณ์เต็มที่เลยจ้า
มุมมองของแต่ละคน เป็นตัวขับเคลื่อนให้สามารถเขียนเรื่องนี้จนจบได้
ไม่รู้จะกล่าวอะไรดี มีแต่คำว่า "ขอบคุณที่ติดตามค่ะ"

*********************************************************************






แผนที่ 34 ขอทำใจ ต่ออีกนิด


ตอนนี้ผมอยู่บนเครื่องบินที่เพิ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเมืองหลวง ผมชอบนั่งเครื่องบินตอนกลางคืนครับ แสงไฟเบื้องล่าง สว่างสุกสกาว ดั่งอัญมณี มองกี่ครั้ง ๆ ก็ไม่เคยเบื่อ.................... แต่ครั้งนี้ ทำไมผมมองแสงไฟสุกสกาว ไม่ชัดเลย แสงดูพร่าเลือน


“เอ่อ ท่านผู้โดยสารค่ะ รู้สึกไม่สบายรึเปล่าค่ะ”
“อ๊ะ.... เอ่อ เปล่านี่ครับ”

แอร์สาวไม่ได้กล่าวอะไรอีก ยังคงยิ้มและส่งผ้าเช็ดหน้าทิชชู่มาให้ แล้วจึงเดินกลับไปประจำหน้าที่ของเธอต่อไป................ อ้อ.. ผมกำลังร้องไห้อยู่นี่เอง น้ำตาใหลตอนใหนก็ไม่รู้ครับ มันรู้สึกตื้อ ๆ ไปหมด คิดอะไรไม่ออกจริง ๆ ผมอยากจะหายไปเลยครับ ไม่อยากกลับไปรับรู้ปัญหาอีกแล้ว


ไม่อยากให้น้องรู้ว่าผมแทงข้างหลังน้อง ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ว่าผม เป็นคนไม่ดีแย่งคนรักของน้อง ผมไม่รู้ว่าพี่ทินจะจัดการอย่างไรกับปัญหานี้ ทิ้งผม แล้วไปแต่งงานใช้ชีวิตคู่อยู่กับนุช หรือทิ้งนุช แล้วมาอยู่กับผม......

ไม่ว่าจะเป็นทางใหนผมก็รับไม่ได้ซักทาง ตอนนี้คิดได้ทางเดียว ตามแบบฉบับนิยายน้ำเน่าไทย ตัวปัญหาอย่างผม ถ้าหายไปซะ ทุกอย่างก็จะลงตัว............................ แต่อย่าห่วงครับ ผมไม่ฆ่าตัวตายหรอกครับ ผมกลัวเจ็บ

เพียงไม่นานเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินนานาชาติภูเก็ต ผมไม่ได้บอกเมย์ว่าจะมาคืนนี้เลย กลัวว่าเธอจะเป็นห่วง ผมเลือกที่จะพักโรงแรมXXXXXXXXX ที่หาดกะรน ............ใช่ครับมันเป็นโรงแรมเดียวกันที่ผมกับพี่ทินเคยมาพักกันหลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาล คุณคงคิดว่าผมบ้าไปแล้ว อยากตัดใจแล้วยังจะมาพักที่ๆ เคยเป็นความทรงจำอีก ตอนนี้ผม เดียวดายมากครับ หันซ้าย หันขวา ก็ไม่รู้จักใครเลย พอคิดจะจองโรงแรม ผมก็คิดถึงแต่โรงแรมนี้จริง ๆ ครับ รู้แต่ว่าแค่คิดถึงก็อบอุ่นใจ ทุกสิ่งที่พี่ทินทำให้ผม มันเหมือนอากาศห่อหุ้มรอบตัวผม อบอุ่น อ่อนหวาน ชวนให้คะนึงหา



แต่นั่นจะไม่เป็นอุปสรรคครับ ผมต้องตัดใจให้ได้ เพื่อความสุขของน้องสาวคนเดียวของผม















เมื่อคืนแทบไม่ได้หลับเลยครับ คิดนั่นคิดนี่ทั้งคืน เลยลุกขึ้นมาเดินเล่น ที่หน้าหาด ลมทะเลพัดโชย ผ่านผิวเนื้อ ผมยกสองมือตบหน้าตัวเองเบา ๆ ใจอยากตะโกน ว่า “สู้โว๊ย” แต่คิดว่ามันไม่สุภาพ แถมยังมีฝรั่งเดินไปมา ไม่ใช่น้อย ประมาณว่าอายครับ เลยตะโกนในใจ เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจในการจะต่อสู้กับปัญหาต่อไป

หลังอาบน้ำเสร็จก็ไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารในโรงแรม อาหารเยอะมาก แต่กินไม่ลงจริง ๆ เลยแค่จิบ ๆ กาแฟ พราง ๆ ยังเช้าเกินกว่าที่จะไปหาเมย์

8.30 น. ผมขับรถที่เช่ามาจากสนามบิน เพื่อไปหาเมย์ที่โรงแรม XXXXXXXXX ซึ่งอยู่ที่แหลมพันวา ทางขึ้นโรงแรมชันน่าดู แต่ก็ขับขึ้นไปได้ครับ ทันทีที่เดินเข้าไปในล็อบบี้ ก็เห็นเมย์กับพี่เชนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว (ผมโทรบอกเธอตั้งแต่ออกจากโรงแรมของผมแล้วครับ)

“สวัสดีครับ พี่เชน ..หวัดดีจ้าเมย์” ธารา เดินเรื่อย ๆ เข้าไปหยุดยืนหน้าทั้งสองคน ยกมือไหว้คเชน และหันไปยิ้มทักอดีตคนรัก

“น้ำ คิดถึงจังเลยจ๊ะ” เมย์ที่ใจจดใจจ่อรอ เพราะเป็นห่วง หลังจากที่คุยกันเมื่อคืน น้ำเสียงน้ำฟังดูไม่ค่อยดีเลย ก็เข้าไปกอดน้ำแน่น

“อะแฮ่ม ๆๆๆ คิดถึงกันห่าง ๆ ก็พอ” คเชนตาแทบลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉา ถึงเขาจะมั่นใจว่าเมย์รักเขา แต่ ถ้าเป็นแฟนเก่าคนนี้ ก็ไม่อยากให้เมย์เข้าใกล้มาก ไม่ประมาทเป็นดี ลุกขึ้นมายืนขวาง กอดเอวเมย์ซะแน่น

“พี่เชนค่ะ...... ไม่ต้องพูดเลย  ไปนั่งทางนู้นเลยค่ะ เมย์ จะคุยกัน กับน้ำสองคนค่ะ” เมย์ มองแบบเอือม ๆ ใส่คนรัก เพราะความขี้หึงแบบไม่ลืมหูลืมตาของชายหนุ่ม แกะมือที่เกาะเอวออก และชี้มือไปที่เก้าอี้

“แต่พี่...” คเชน ยังไม่ยอมแพ้ เรื่องอะไรจะปล่อยให้คุยกันกระหนุงกระหนิงสองคนว่ะ

“พี่เชนค่ะ” เมย์เสียงเข้ม ตาจ้องเขม็ง
“คร้าบบ” จนใจต้องยอมกลับไปนั่งรอที่เก้าอี้ครับ ได้ยินแว่ว ๆ ใครว่าผมกลัว ไม่มี๊ ไม่ครับ คนอย่างคเชน ผ่านสนามรักมาเยอะ แค่นี้นะ ...เรียกว่าให้เกรียติกันครับ (โห่ เสียงโห่จากรอบทิศ)


“น้ำมาคุยกันทางนี้เถอะจ๊ะ อย่าไปสนใจเค้าเลย เป็นซะอย่างนี้ ผู้ชายเข้าใกล้เมย์เป็นไม่ได้ ออกอาการอย่างกับหมาบ้า” หญิงสาวว่าไม่จริงจังนัก

ธาราอดจะขำกับอาการหูลู่หางตกของพี่เชนไม่ได้ ไม่พบกันไม่นานดูพี่เชนจะอยู่ในโอวาทเมียน่าดู

“เมย์ สบายดีซินะ ดูหน้าตาสดชื่นมากเลย พี่เชนเค้าดีกับเมย์มั๊ยครับ?”
“จ๊ะ เมย์สบายดี งานตอนนี้เพิ่งเริ่มเลยยังไม่ยุ่ง แต่กลับไปก็คงหัวฟูเลยล่ะ ฮ่ะๆ ๆ ........ส่วนพี่เชนเค้าดีกับเมย์มากเลยจ๊ะ ฮิๆๆ ก็อย่างที่น้ำเห็นนั่นแหล่ะ”

“ฮะๆๆ ได้ยินอย่างนี้ น้ำก็ดีใจ และยินดีด้วยนะครับ”

“น้ำ....มีอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้น....น้ำมีปัญหาอะไรกับพี่ทินรึเปล่า ถึงต้องปิดบังพี่ทินว่ามาที่นี่” เมย์ที่หยุดหัวเราะเอาดื้อ ๆ มองตรงมาด้วยสายตาที่เห็นห่วง
“................” ผมตั้งรับไม่ทัน เลยไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดี

“น้ำ” เมย์เอื้อมมือมาจับมือผมที่อยู่บนโต๊ะ และเรียกอีกครั้ง
“.............” ผมกำลังพยายามเรียบเรียงคำพูด จริง ๆ ยังไม่รู้จะตอบคำถามเธออย่างไรดี




“น้ำรักพี่ทินใช่มั๊ย” จู่ ๆ เมย์ ก็ถามคำถามขึ้นมากลางปล้อง
“....เมย์” อดจะสะดุ้ง และลนลาน จนดูเหมือนมีพิรุธไม่ได้ (ก็คนมันไม่ถนัดโกหกนี่นา)

“........รัก..รักไปแล้วจริง ๆ ซินะ... ฮึ๊ย... ทำสำเร็จจนได้นะ พี่ทินคนเจ้าเล่ห์ ขโมยหัวใจน้ำของฉันไปซะได้ น่าเจ็บใจจริง ๆ” เมย์ค้างไป เพราะอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองคิด ไอ้พี่บ้านั่นทำให้น้ำหลงรักได้แล้วจริงๆ

“เมย์ ..คือ มันไม่ใช่อย่างที่เมย์คิดนะครับ เรา เอ๊ย ผมไม่ได้...ไม่ได้มีอะไรกันหรอกครับ .... แค่น้ำเกเรหนีงานมาเที่ยวเลย ไม่อยากให้พี่ทินรู้นะ” ตามประสาคนโกหกไม่เก่ง น้ำยังลน เหงื่อตก พยายามพูด ยิ้ม และหัวเราะแห้ง ๆ เพื่อกลบเกลื่อน

“น้ำจะหลอกใคร ก็หลอกได้ แต่ไม่ใช่กับเมย์ เรารู้จักกันมานานมากเลยนะ น้ำเป็นคนยังไงเมย์ย่อมรู้ดีที่สุด ไม่ต้องมาเฉไฉ บอกความจริงเมย์มาซะดี ๆ”
“.........”

“พี่ทินเขาหลอกน้ำใช่มั๊ย?” และเพราะรู้ดีว่าคงไม่ยอมเปิดปากคนปากแข็งได้ง่าย ๆ จึงต้องโยนหินถามทาง ด้วยคำถามที่ครางเครงใจ

“...เมย์รู้อะไรงั้นเหรอครับ” จากที่ก้ม ๆ หลบหน้าเมย์ ผมก็ต้องเงยมาจ้องหน้าเธอ เพราะคำถามของเธอมันแปลก ....หรือพี่ทินกำลังหลอกอะไรเขา

“น้ำเล่าให้เมย์ฟังก่อนซิคะ แล้วเมย์จะบอกน้ำว่าเมย์รู้อะไร” เมย์ยิ้มอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า   







ธารายกสองมือขึ้นลูบหน้า อย่างจนใจ จริง ๆ แล้วเขาก็อยากได้ใครซักคนเป็นที่ปรึกษา เลยจำต้องเล่าเรื่องราวให้ อดีตคนรักฟัง เขาอายมากเมื่อถูกต้อน จนต้องยอมบอกความจริงว่าเขามีอะไรกับพี่ทินแล้ว

“นี่น้ำก็กลุ้มใจมากเลย..... พี่ทินบอกจะคุยกันกับพวกน้อง ๆ แต่น้ำรับไม่ได้ที่จะต้องเผชิญหน้ากับนุช ถ้าน้องรู้คงเสียใจมาก และคงโกรธเกลียดพี่ชายคนนี้แน่ ๆ  ที่แอบไปทำอะไรลับหลังเธอ”


หญิงสาวรับฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากปากธารา ก็สรุปได้ว่า ไม่ต่างจากที่เธอเข้าใจมากนัก แต่ก็มีบางเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ ............ทำไมพี่ทินที่พยายามแย่งน้ำไปจากเธอขนาดนั้น ถึงต้องแต่งงานกับน้องนุชด้วย เธอคิดว่ามันแปลก ๆ ต้องมี อะไรอีกที่น้ำเองก็ยังไม่รู้ และเธอคิดว่าพี่ทินคงพยายามจะอธิบายสิ่งนั้นให้น้ำ แต่น้ำดันหนีมาซะก่อน

“แล้วน้ำคิดจะทำอย่างไงต่อไปจ๊ะ จะหลบหน้าอยู่อย่างนี้ไปตลอดนะเหรอ”
“………………..ไม่รู้ซิ.......... ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออกอ่ะ ขอหลบมาตั้งหลักก่อนละกัน”

เมย์มองดูอดีตคนรัก ที่หน้าตาหม่นหมอง ก็สงสารจับใจ คิดอยากจะช่วยเหลือ อยากจะแนะนำให้น้ำลองฟังพี่ทินอธิบายดู.........................แต่ ไม่ดีกว่า ด้วยเพราะลึก ๆ แล้วก็ยังเจ็บใจพี่ทินไม่หาย  เลยคิดว่าอยากจะแก้เผ็ดคนเจ้าเล่ห์ ให้รู้สำนึกซะบ้าง

“ไม่เป็นไรนะน้ำ เรามาช่วย ๆ กันคิด มันต้องมีทางออกซิ” เมย์กำมือผมแน่นขึ้น ทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้น อย่างน้อยผมก็ไม่ได้เผชิญปัญหาลำพัง

“ขอบใจนะเมย์ อย่าลืมเตือนพี่เชนไม่ให้บอกพี่ทินล่ะ” อย่าห่วง เมย์ไม่ยอมให้พี่เชนติดต่อพี่ทินแน่ งานนี้พี่ทินต้องโดน

“ว่าแต่ที่เมย์บอกว่าพี่ทินหลอกน้ำล่ะ?” เกือบลืมไปแล้ว
“อ้อ แฮะๆๆ ขอโทษจ๊ะ เมย์อำน้ำน่ะ ไม่งั้นน้ำคงไม่เล่าให้เมย์ฟังหรอก ไม่โกรธเมย์นะ ๆ” เฮ้อ ก็นึกว่ารู้อะไรมา แต่เอาเถอะ ที่เมย์ทำก็เพราะเป็นห่วงผมนี่นา

“น้ำไม่มาพักโรงแรมเดียวกับเมย์ล่ะ”
“ไม่ดีกว่า เมย์มาเที่ยวกับพี่เชน น้ำไม่อยากรบกวน”
“ ไม่เห็นจะรบกวนตรงใหนเลย งั้นไว้เย็น ๆ มาทานเข้าวกันนะ”
“ครับ งั้นน้ำไปก่อนนะ เจอกันตอนเย็น ครับ บาย”



ยืนมองส่งอดีตคนรักขับรถออกไปแล้ว จึงเดินกลับไปที่ล๊อบบี้ เห็นพี่เชน ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตายกโทรศัพท์กด ๆ อยู่ มาแต่ไกล พอเงยหน้ามาก็ออกอาการมีพิรุธ

“พี่เชนค่ะ” น้องเมย์หรี่ตามอง แบมือมาตรงหน้าผม
“ครับ น้องเมย์” รู้ว่าน้องต้องการอะไร แต่ทำเป็นไก๋

“เอาโทรศัพท์มาค่ะ”
“.........”
“จะส่งมาดี ๆ หรือจะนอนกันคนละห้องค่ะ”

คเชน เจอคำขู่จากสุดที่รัก ก็รีบ ๆ กุลีกุจอส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาวทันที โด่ ขอบอกอีกครั้งครับ ไม่ได้กลัวนะ แค่เกรงใจ อุตส่าหาเวลามาเที่ยวกัน เรื่องอะไรจะยอมนอนแยกห้อง

“ว่าแล้ว ยังไม่ได้ส่งใช่มั๊ยค่ะ ไอ้ข้อความนี่อ่ะ”
“ยังจ้า เพิ่งพิมพ์เสร็จ”

เมย์ ลบข้อความในไลน์ ที่พี่เชน กำลังจะส่งไปบอกเพื่อนเจ้าเล่ห์ให้รู้ว่าน้ำอยู่ที่ภูเก็ต
“เมย์ครับ พี่เข้าใจไอ้ทินมันนะครับ มันก็เหมือนกับพี่นั่นแหล่ะ ตอนที่ต้องตามเมย์มาเพื่ออธิบาย มันทรมานมากเลยนะครับ” คนทะเล้นอย่างพี่เชน เวลาจริงจัง ก็ดูน่าเชื่อถือไปอีกแบบ
“ดีค่ะ จะได้รู้สำนึกบ้าง แล้วไม่ต้องเปรียบเทียบกันค่ะ  เชอะ ของพี่นะไม่เห็นลำบากอธิบายตรงใหนเลย เอะอะอะไรก็รังแกเมย์ตลอด” แต่ด้วยความที่คบกันมาพักใหญ่แล้ว จึงรู้ว่า พีเชนเวอร์ชั่น จริงจัง น่ะ โครตของโครตตอแหลเลย

“ไม่นี่นา พี่ไปรังแกเมย์ตอนใหน ใส่ร้ายพี่อ่ะ” คเชนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รวบตัวคนรักมาหอมแก้ม ฟอดใหญ่

“หยุดเลยนะพี่เชน อายเค้า” เมย์อายหน้าแดงเพราะทั้งสองอยุ่กันกลางล๊อบบี้ ยกมือตีแขนชายหนุ่ม
“อายทำไม ผัวเมียจะจู๋จี๋กัน” คเชนหัวเราะดังลั่น ก้มลงช้อนตัวคนรักมาอุ้มไว้ แล้วรีบ ๆ วิ่งกลับไปที่ ห้อง

[Lily teddy]

โธ่ พี่ทิน แม้แต่พี่เชนสายสืบคนสำคัญก็ดันต้องเกรงใจภรรยาจนไม่กล้าขัดคำสั่งซะอีก
แบบนี้คงต้องหาทางอื่นสืบให้รู้ว่าน้องน้ำอยู่ไหน หรือไม่ก็รอจนกว่าน้องจะทำใจให้กล้าพอก่อนละเนอะ
แต่ไม่รู้กว่าจะถึงตอนนั้น น้องน้ำจะได้รู้ข้อมูลอะไรจากน้องเมย์เพิ่มอีกรึเปล่าอะสิ
ตอนนี้เลยกลายเป็นน้องเมย์ที่ได้เอาคืนพี่ทินแทนซะงั้น เพราะน้องน้ำดูแล้วจะใจอ่อนได้ง่าย ๆ
แถมเป็นคนที่หนีมาแต่ดูท่าจะทั้งลำบากตัว ทรมานใจกว่าพี่ทินคนต้นเรื่องรึป่าวเนี่ย
ยังไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ทินเป็นยังไงบ้าง แต่ถ้าน้องน้ำต้องทรมานไปด้วยแบบนี้ก็รีบ ๆ คืนดีกันเร็ว ๆ ละกัน
ไม่ใช่ใจอ่อนให้พี่ทินนะแต่สงสารน้องน้ำมากกว่า กลัวถึงเวลาจะไม่มีแรงเอาคืนพี่ทินให้สาสมอะสิ อิอิ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[limpingping]

ฮึๆๆๆๆ งานนี้ใครได้ ใครเสีย ใครได้เอาคืน ใครได้แก้แค้น ต้องติดตามกันต่อไป เหอๆๆๆ (หัวเราะแบบโรคจิต) 

โถๆๆๆ งานนี้สงสัยพี่ทินจะได้อานิสงฆ์  จากคนที่สงสารน้องน้ำ อยากให้กลับมาคืนดีกันเร็ว ๆ ซะนี่

รอก่อนนะเดี๋ยวตอนต่อไปพี่ทินถึงจะกลับมาเข้ากองถ่าย ตอนนี้หันมาเอาใจช่วยน้องน้ำดีกว่า 


****************************************************************







แผนที่ 35 หมาป่าแดนใต้ กะ ลูกแกะน้อย

น้ำที่ไม่รู้จะไปใหน จึงขับรถกลับไปที่โรงแรม ไม่มีกะจิตกะใจจะอยากไปเที่ยวที่ใหนเลย ยิ่งเมื่อคืนนอนไม่พอ จึงคิดว่ากลับไปนั่ง ๆ นอน ๆ เล่นในห้องดีกว่า

ขณะที่กำลังจะเดินผ่านล๊อบบี้โรงแรม ก็เห็นใครคนหนึ่งที่ดูคุ้น ๆ ตา



“คุณธารา”
“..........คุณ....คุณอันดา”


“เป็นคุณจริง ๆ ด้วย ผมมองอยู่ตั้งแต่คุณเดินเข้ามาแล้ว ไม่กล้าทัก เดี๋ยวไม่ใช่คงได้หน้าแตก” อันดาที่มาติดต่องานที่โรงแรม คิดว่าตัวเองโชคดีอย่างไม่คาดฝันที่มาเจอ คนที่เขาเคยหมายปอง

“สวัสดีครับ คุณอันดา สบายดีมั๊ยครับ” คุณอันดาจะส่งมือมาทักทาย แต่ผมเองไม่ค่อยชอบการทักทายแบบฝรั่งซักเท่าไหร่ จึงชิงยกมือไหว้ไปก่อน ซึ่งก็เห็นว่าคุณอันดา กลับลำมารับไหว้ แทบไม่ทัน

“สบายดีครับ แล้วคุณล่ะ ....แล้วคุณมากับ......” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันที เมื่อนึกได้ว่า ข้างกายคนน่ารักคนนี้มักมีผู้ชายที่น่ากลัวคนนั้นเสมอ

“ผมสบายดีครับ .............อ้อ ผมมาเที่ยวพักผ่อน คนเดียวนะครับ” ท่าทางคุณอันดา เหมือนไม่ค่อยอยากเจอพี่ทินเท่าไหร่เลย ทำให้นึกไปถึงวันนั้นที่โรงพยาบาล จนบัดนี้ ผมก็ยังไม่รู้เลย ว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกัน พอจะถาม พี่ทินก็จะบายเบี่ยงไปเรื่อย

“.....งั้นหรือครับ แล้วมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรหาผมล่ะครับ จะได้ไปรับ จริง ๆ ไปพักที่โรงแรมของผมก็ได้นะครับ ผมจะรับรองเต็มที่เลย” เมื่อได้รู้ว่า ไม่มีผู้ชายน่ากลัวคนนั้นมาด้วย ก็กลับมาลิงโลดอีกครั้ง เพราะเขานั้น ปรารถนาในตัวธาราอยู่ไม่น้อย เป็นจังหวะดีที่จะได้ครอบครอง

“อย่าเลยครับ ผมเกรงใจ ที่สำคัญ ผมได้รับกิ๊ฟ วอเชอร์ จากที่โรงแรมนะครับ และเพิ่งมาถึงเมื่อคืนเอง” ตามประสาคนขี้เกรงใจ เขาอ้างเรื่องได้รับกิ๊ฟ วอเชอร์ เพื่อจะได้สะดวกปากในการบอกปัดคำชวน

“แล้วแผนสำหรับวันนี้?”
“....ยังไม่มีครับ ว่าจะนอนพักเล่น ๆ ทั้งวัน”

“ไม่ได้นะครับ มาภูเก็ตทั้งที จะมานอนได้ยังไง ไป ผมจะพาไปเที่ยวนะครับ เดี๋ยวจะเสียชื่อคนภูเก็ตหมด แขกมาแล้ว ให้นอนเล่นแต่ในโรงแรมได้ยังไงกัน” สบช่องรีบ ๆ คะยั้นคะยอให้ออกไปเที่ยวกับเขา เพื่อหาโอกาสเข้าหา

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ ผมไม่ได้ต้องการจะไปใหน” ธารายังพยายามจะปฏิเสธ เพราะนอกจากจะอยากพักผ่อนจริง ๆ แล้ว ยังมีเรื่องกลุ้ม ๆ จนไม่มีใจอยากไปใหนเลย

“ไม่ได้ ๆ มากับผม เดี๋ยวผมจัดโปรแกรมให้ครับ” ธาราที่ไม่ทันได้เอ่ยปฏิเสธอะไรอีก ก็ถูกดึงมือไปขึ้นรถของอันดา จนต้องจำใจยอมไปเที่ยวด้วยกัน

ขับรถออกมาไม่นาน เขาก็ถูกพาไปที่ลานแสดงช้าง ซึ่งต้องบอกว่าช้างตัวใหญ่ น่ากลัวมากครับ เพราะไม่คุ้นเคย ผิวหนังมันก็สาก ๆ ขนแข็ง ๆ งาแหลม ๆ นั่นอีก อ๊ายยยยยย อย่าเอางวงมาทางนี้

พอช้างมันเข้ามาใกล้ก็ตกใจจนถอยกรูดไปชนกับอันดาที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง

“ฮะๆๆ อะไรกัน เด็ก ๆ เขายังไม่กลัวขนาดคุณเลย อย่ากลัวซิครับ ดูนั่น พวกเด็ก ๆ ต่างชาติหัวเราะคุณกันใหญ่แล้ว” ฉวยโอกาส จับไปที่ไหล่คนขึ้กลัว

“... ไม่ได้กลัวครับ แค่ไม่คุ้นเคย” อ๊ายยยยยยยย ยิ่งถอย ก็เหมือนมันคอยจ้องตาอยู่

“งั้นก็ทำความคุ้นเคยอีกนิดนะครับ” อันดายิ้มขำ เขาไม่คิดว่าคนโต ๆ แล้ว จะกลัวช้างได้ขนาดนี้ ยิ่งหน้าตาเวลากลัว ๆ ช้างเข้ามาใกล้ ช่างดูน่ารัก ทำให้รู้สึกอยากแกล้งมากขึ้น

“ไม่ ๆ ๆ เอาครับ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ฮะๆๆๆ” ยิ่งขำกลิ้ง แค่เขาผลักนิดเดียว ร่างบางตรงหน้าก็ถลาเข้าไปเกาะงวงช้าง จนร้องซะลั่น






กว่าจะจบการแสดง ก็เล่นเอาสะบักสบอม คุณอันดานี่จริง ๆ ก็เป็นคนสนุกสนานดีเหมือนกัน แต่ติดจะขี้แกล้งไปหน่อย หลังจากนั้นเขาก็พาไปดูโชว์ลิง ฮะๆๆๆ อันนี้ไม่กลัวครับ ลิงน่ารักดี แสนรู้มากเลย

เสร็จจากดูโชว์ลิง ก็ไปต่อที่สนามยิงปืนด้านในครับ คุณอันดาบอกว่าเขาเป็นแชมป์ของจังหวัดเชียวนะ ก็เลยอยากจะโชว์ฝีมือให้ผมดู ไม่เลวครับ ยิงเข้าตรงกลางเป้าถึง 80% แล้วเขาก็คะยั้นคะยอให้ผมลองยิงดูบ้าง  ฮะ ๆๆ อย่าคิดว่าผมจะมีเซอร์ไพร์อะไรมาโชว์นะครับ ไม่เคยยิงมาก่อนเข้าซักนัดก็เก่งแล้ว นี่เข้าตั้ง 2 นัดแหน่ะ ถึงมันจะอยู่มุม ๆ กระดาษก็เถอะ (อย่างนี้ที่บ้านพี่เรียกไม่เข้าเป้านะจ๊ะ)


สนุกดีครับ สนุกจนลืมเรื่องที่กังวลอยู่ไปได้บางส่วนเลย เสร็จแล้ว คุณอันดาพามาทานมื้อเที่ยง ซึ่งจริง ๆ ก็บ่ายแก่ ๆ แล้ว ที่ร้านอาหารกันเอง 1 เป็นร้านอาหารชื่อดังในจังหวัด อยู่ติดกับอ่าวฉลองซึ่งเป็นท่าเรือที่ผมเคยมาขึ้นเรือไปดำน้ำกับพี่ทินไงครับ เราเลือกนั่งติดกำแพงริมหาด บรรยากาศดีมากครับ เขาสั่งอาหารมาหลายอย่างมากครับ ส่วนมากเป็นอาหารพื้นเมือง และอาหารทะเล

“กินเยอะ ๆ นะครับ ดูคุณผอมลงกว่าตอนที่เราเจอกันครั้งสุดท้ายซะอีก” ว่าพลางตักก้ามปูผัดผงกระหรี่ก้ามโตใส่ในชามคนน่ารัก

“ไม่นี่ครับน้ำหนักผมก็เท่าเดิม” ธารายิ้มน้อย ๆ ขอบคุณอันดาไปตามมารยาท จริง ๆ แล้ว มันดูน่ากินมาก ๆ เลย ถ้าไม่ใช่ในเวลาที่เขารู้สึกแย่อย่างนี้ ก็คงดีไม่น้อย

“ฮึๆๆ ดูตัวเองจะไปรู้อะไร นี่ครับน้ำพริกกุ้งเสียบ ของเค้าอร่อยจริง ๆ “
“ขอบคุณครับ.....แล้วคุณตาเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั๊ยครับ”

“.........เอ่อ ก็ดีครับ.....“ คุณอันดาชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อผมถามถึงน้องสาวของเขา ก็พอมาในสถานที่ที่เคยมาก็เลย นึกไปถึงน้องสาวของเขา เพราะไม่เห็นคุณอันดาจะกล่าวถึงน้องสาวให้ได้ยินเลย ปรกติเขาพูดถึงน้องสาวเขาบ่อย ๆ

“ไม่ชวนเธอมาทานด้วยกันล่ะครับ”
“ยัยตาอยู่ที่อเมริกาครับตอนนี้”

“อ้อ...ครับ” ผมรู้สึกเหมือนว่าจะมีประกายบางอย่างฉายในแววตาของคุณอันดา ก่อนที่เขาจะก้มลงไปกินอาหารในจานต่อ รู้สึกเหมือนเขาไม่อยากพูดถึงเท่าไหร่ ผมจึงไม่ซักถามอะไรต่อ


“แล้วทำไม คุณ...คุณวาทิน ไม่มาด้วยล่ะครับ”
“เอ่อ ช่วงนี้พี่ทินงานยุ่งครับ ลางานมาพร้อมกันไม่ได้”

“แล้ว...คุณวาทิน เขาไม่ได้เล่าเรื่องอุบัติเหตุคราวที่แล้วให้คุณฟังบ้างหรือครับ” แปลกใจอยู่ไม่น้อย ที่ไอ้วาทิน ไม่ได้เล่าความจริง เรื่องคราวนั้น ให้คุณธาราฟัง

“...หือ...อ้อ...เล่าครับ พี่ทินบอกว่าเกิดจากความบกพร่องของอุปกรณ์ดำน้ำครับ คิดๆ แล้วก็ยังตื่นเต้นอยู่เลยครับ ถ้าวันนั้นผมอยู่คนเดียวคงแย่แน่ ๆ”

“ดูเขาห่วงคุณมาก ไม่น่าจะปล่อยให้คุณมาคนเดียวได้” คุณอันดารวบช้อนส้อมวางลงข้างจาน ก่อนจะมองตรงมา

“.....เรา...เขายุ่งมากจริง ๆ ครับ” อุตส่าลืม ๆ เรื่องที่หนีมาได้บ้าง พอถูกตอกย้ำ ก็ยังกลับมา คิด และอึดอัดใจ ได้อย่างน่าประหลาดดีแท้

“ผมเห็นจากข่าวแล้ว เขาหมั้นกับน้องสาวคุณแล้วใช่มั๊ยครับ....ยินดีด้วยนะครับ”
 “...ขอบคุณครับ”

คำตอบของคุณธาราทำให้ ผมรู้ว่าเขาไม่ได้มาพักร้อนธรรมดาแน่ น่าจะหลบหน้านายวาทิน มามากกว่า ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่ามีเรื่องอะไรกัน ก็เห็นทั้งหวงทั้งห่วงซะขนาดนั้น แต่ดันไปหมั้นกับคนน้องซะนี่ ดูในรูป คนน้องก็น่ารักมาก หรือมันกะจะรวบทั้งพี่ทั้งน้อง ฮึ เรื่องดิ คืนนี้ ผมต้องจัดการให้คุณธาราเขาเป็นของผมให้ได้ เอาให้ไอ้วาทินมันคลั่งตายไปเลยถ้ารู้ความจริง จะถ่ายคลิปส่งไปให้มันดู คงสะใจชิบหายเลย

เรายังทำกิจกรรมกลางแจ้ง และเล่นเกมส์อะไรอีกหลายอย่าง จนเริ่มจะค่ำแล้ว มื้อเย็นคุณอันดาจะพาผม ไปทานอาหารที่โรงแรมของเขา ที่หาดป่าตอง ส่วนเมย์ก็โทรมาตาม แต่ผมบอกเธอไปว่าผมยังอยู่อีกหลายวัน อยากให้เธอได้ใช้เวลาอยู่กับพี่เชนก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยนัดกัน ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร

หลังทานมื้อค่ำกับเสร็จแล้ว คุณอันดาจะไปส่งผมที่โรงแรม ที่หาดกะรน แต่ก็มีโทรศัพท์เข้ามาเขาเลยขอตัวไปคุยอยู่ซักพัก เสร็จแล้วจึงเดินกลับเข้ามา

“คุณธารา พอดีลูกน้องผมเขาจะเอาเอกสารสำคัญมาให้ผมตอนนี้ที่โรงแรม เอ่อ รบกวนรออีกซักครู่นะครับ เดี๋ยวรับเอกสารแล้วผมจะไปส่ง”

“อ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับแท็กซี่ก็ได้ครับ”

“ไม่ได้ ๆ ผมไปรับมา ผมก็ต้องเป็นคนไปส่งซิครับ จะปล่อยให้คุณกลับเองได้ยังไง เสียมารยาทแย่ครับ” ใช่ ไม่ได้หรอกครับ อุตส่าพามาแล้วจะปล่อยกลับไปง่าย ๆ ได้ยังไง นี่ก็เตี๊ยมกันกับลูกน้องให้มันทำทีเป็นโทรเข้ามาเท่านั้นเอง

“แต่ ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ ผมกลับเองได้”
“ไม่ได้ครับ ครู่เดียวเท่านั้น ไปรอกันที่ห้องทำงานผมดีกว่า”

จนใจที่จะปฏิเสธ จึงเดินตามขึ้นลิฟต์ ไปชั้นบนสุดของโรงแรม ถึงจะบอกว่าเป็นห้องทำงาน แต่ดู ๆ แล้วมันก็เหมือน ๆ ห้องพักในโรงแรมห้องอื่น ๆ  เพราะมีเตียงขนาดใหญ่อยู่ที่มุมห้องด้านหนึ่ง แต่ก็มีโต๊ะทำงาน ที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ พริ้นเตอร์ ตั้งอยู่อีกมุมด้านหนึ่ง คงใช้เป็นทั้งที่ทำงานและที่พักด้วย เขาเดินนำเข้าไปในห้องก่อน ส่วนผมยังรู้สึกลังเลที่จะเข้าห้องของคนอื่น จึงยืนรี ๆ รอ ๆ อยู่ที่หน้าประตู พอเห็นว่าผมยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าประตู เขาก็บอกให้ผมเข้ามาก่อน ผมไม่ค่อยชอบครับ ที่จะอยู่ในห้องตามลำพังกับคนที่ผมไม่คุ้นเคย ถึงเราจะเที่ยวกันมาทั้งวัน แต่ผมก็เพิ่งรู้จักเขาไม่นานนี่เอง  ผมเลยทำเป็นปิดประตู แต่ยังแง้มไว้ ไม่ดึงประตูปิดจนล็อก และเดินเข้ามาในห้อง

คุณอันดาก้ม ๆ เงยๆ หายเข้าไปหลังบาร์น้ำเล็ก ๆ ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรก็ไปนั่งรอที่โซฟาตัวยาว หยิบหนังสือนิตยาสาร จากโต๊ะกระจกเตี้ย ๆ ด้านหน้าขึ้นมาอ่านรอ

“ไวน์หลังอาหารซักหน่อยครับ” อ่านไปได้ซักพัก คุณอันดาก็มาหยุดยืนตรงหน้า พร้อมยื่นแก้วไวน์ ที่มีน้ำสีทับทิม แวววาว มาให้แก้วหนึ่ง และถืออยู่ในมือเขาอีกแก้วหนึ่ง

“เอ่อ ขอบคุณครับ” ใจจริง ไม่อยากดื่มหรอกครับ แต่ก็รับมาถือไว้ตามมารยาท

“ห้องน่าสบายจังครับ” ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่า ว่าสายตาของคุณอันดามันดูวิบวับ ๆ จนรู้สึกกระอักกระอ่วมใจ ทำให้ต้องหาเรื่องอะไรมาพูดเพื่อไม่ให้อึดอัดไปมากกว่านี้

“อ้อห้องนี้เป็นห้องทำงานของผม และใว้ใช้พักผ่อนเวลาขึ้เกียจกลับบ้านนะครับ” เนียน ๆ ยกแขนวางพาดไปตามพนักพิง เอนตัวเข้าไปใกล้ จนได้กลิ่นกายหอมละมุน ยกแก้วยื่นเข้าไปใกล้

“ดื่มให้กับการพบกันอีกครั้งของเราครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ”

อันดายกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม ตาก็ลอบมองชายหนุ่มคนข้าง ๆ ยกดื่มเช่นกัน ทั้งสองดื่มไปครึ่งแก้ว ก็วางบนโต๊ะกระจก ยิ่งพิศมอง ยิ่งต้องตา ตรงสเป๊คเขาทุกอย่างจริง ๆ ไวน์ที่ยกมาให้ก็ใส่ยานอนหลับไว้ หึ ๆๆ คืนนี้ล่ะ เขาจะเชยชมให้สมใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งคึก อยากจะกดคนตรงหน้าซะตอนนี้จริง ๆ

TTTTTTTTTT
TTTTTTTTTTT
“อ้อ ขอตัวไปคุยโทรศัพท์ซักครู่ครับ”

มองตามหลังคุณอันดาที่เดินออกไปคุยโทรศัพท์ ที่ระเบียง ก็เผลอถอนหายใจ อยู่กับเขาก็สนุกดี เสียแต่เป็นคนช่างบังคับไปหน่อย อยากกลับไปนอนแล้วซิ ชักจะง่วงแล้ว ยกแก้วไวน์ที่เหลือครึ่งแก้วขึ้นมอง ยิ่งมอง ก็ยิ่งนึกไปถึง พี่ทินคนบ้า ที่ชอบมอมเหล้า แล้วแต๊ะอั๋งเขาอยู่เรื่อย แต่ก็ต้องหยุดคิด เพราะยิ่งคิดภาพความทรงจำดี ๆ ที่พี่ทินเคยมอบให้ มันก็ยิ่งบาดลึกในใจ ให้ยิ่งรู้สึกผิดที่ไปยุ่งกับคู่หมั้นของน้อง











อันดาที่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนครู่ใหญ่ เสร็จแล้วก็เดินกลับเข้ามาเห็นธาราฟุบหลับหัวพาดไปกับพนักโซฟาแล้ว สายตาก็ไล่มองไปที่แก้วไวน์ที่ว่างเปล่า อย่างนี้กว่าจะตื่นก็เที่ยง ๆ พรุ่งนี้แหล่ะ ก็ใส่ยาไปมากกว่าปกตินี่นา ฮึ ๆ  คุณธาราที่น่ารัก ผมจะเอ็นดูคุณให้เต็มที่เลย

ยกยิ้มเหยียดมุมปากก่อนจะกระดกไวน์อีกครึ่งแก้วที่เหลือลงไป ลุกขึ้นไปเอากล้องถ่ายวีดีโอที่แอบถ่ายไว้ตั้งแต่ทั้งสองคนเข้ามาในห้องแล้ว มาขึ้นขาตั้ง ทำมุมให้ถ่ายไปที่เตียงนอน เดินมาอุ้มคนที่หลับเพราะฤทธิ์ยาไปวางไว้ที่เตียง ไม่ลืมจะหันไปสบตากับกล้องประหนึ่งจะสื่อสารถึงใครบางคนให้เจ็บใจเมื่อได้ดู

จัดการถอดเสื้อผ้าออกจากร่างคนที่หลับไม่ได้สติ จนเปลือยเปล่า

“คุณธารา คุณช่างดูเย้ายวนใจจริง ๆ ขนาดหลับยังน่าฟัดขนาดนี้ ถ้าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา ผมขอแบบมีสติอีกชุดใหญ่ล่ะกัน ผมนะชอบกินปลาเป็น ๆ ฮึๆๆๆ”

[Lily teddy]

  แง อย่างงี้จะมัวโกรธพี่ทินอยู่ไม่ได้แล้ว น้องกำลังตกอยู่ในอันตรายพี่ทินรีบมาช่วยเร็ว ๆ นะ
ไม่คิดว่าจะมาเจอ ตอนเรื่องน้องสาวยังแอบสงสารไอ้คุณอันดานิด ๆ ว่าไม่รู้อิโหน่อิเหน่
มาตอนนี้ร้ายพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง เจอกันวันเดียวกะรวบหัวรวบหางน้องซะแล้ว
แล้วพี่ทินจะมาช่วยน้องน้ำไว้ได้ทันไหมเนี่ย  น้องอยู่ไหนพี่ทินรู้ยังไม่รุ
ขอให้คราวนี้พี่ทินใช้ความเจ้าเล่ห์หาน้องให้เจอไว ๆ และจัดการไอ้คุณอันดาให้กิจการล่มจมซะเลย(โหดไปป่าวหว่า)
กับน้องน้ำที่แสนซื่อยังทำได้ลงคอ อย่างงี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด
ถ้าพี่ทินมาช่วยน้องได้ทันจะยกโทษให้หมดเลย มาเร็ว ๆ นะพี่ทินนนนนน
รอติดตาม และบวกบวก เป็นกำลังใจให้และผู้เขียนต่อไปจ้า 

[Yukio4869]

เวรกรรม !!!!! หนีมาดันเจอหมาป่าสะงั้น มาต่อไวๆนะ ลุ้นตัวโก่งเเล้วว ^^ จะช่วยทันไหมนะ

[limpingping]

พี่ทินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน  จะมาช่วยน้องน้ำทันมั๊ย โปรดติดตามต่อไป

แต่ที่แน่ ๆ พี่ทินฝากมาถามว่า (ไม่กล้ามาถามเอง กลัวโดนรุมสะกัม)  "ถ้าช่วยน้องน้ำทัน จะยกโทษให้หมดจริง ๆ ใช่มั๊ยครับ"
งานนี้ พี่ทินคงต้องพยายามตามหาน้องน้ำเต็มที่ เพราะนอกจากเป็นห่วงน้องมาก และยังได้รับการยกโทษจากคนอ่านอีก
คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม


***************************************************************






แผนที่ 36 SOS ช่วยผมด้วย

“พี่ทินค่ะ ได้ความแล้วค่ะ”
“ว่าไงบ้าง วิ?”

“พี่น้ำขึ้นเครื่องไปภูเก็ตเมื่อคืนค่ะ” วิทิตา ที่ใช้เส้นสายเพื่อนฝูงจนสามารถหารายชื่อผู้โดยสารเมื่อคืนมาได้ ทำให้รู้ว่า ธารา ขึ้นเครื่องบินไปจริง ๆ และจุดหมายปลายทางคือภูเก็ต

“ภูเก็ตเหรอ?” วาทินที่พยายามติดต่อตามโรงแรมต่าง ๆ เพื่อหาตัวคนรักทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอน น้ำท่าไม่ได้อาบ หน้าตาอิดโรย แต่พอได้ข่าวจากน้องสาว ก็ดีใจ รู้สึกหัวใจพองโต


“ค่ะ แล้ววิยังเช็คให้ที่สนามบินภูเก็ตด้วยว่าพี่น้ำเช่ารถจากสนามบินขับไปเองค่ะ น่าเสียดายจริง ๆ เราเลยไม่รู้เลยว่าพี่น้ำไปพักที่ใหน” ตอนแรกก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่พอดีเพื่อนคนที่ช่วยหารายชื่อมันแนะนำให้ลองติดต่อพวกรถรับส่ง รถเช่าแถวสนามบิน ว่ามีคนชื่อนี้มาใช้บริการหรือไม่ เผื่อเป็นรถรับส่งจะได้รู้จุดหมายปลายทาง แต่น่าเสียดาย พี่น้ำเช่ารถขับไปเอง ทำให้ไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ใหน แต่แค่ภูเก็ต คงไม่เกินความสามารถพี่ชายเธอแน่

“...ภูเก็ต....” ถ้าคิดถึงภูเก็ต ผมคิดถึงหลายสิ่ง หลายอย่าง ทั้งเรื่องที่ดี และเรื่องที่ไม่ดี โดยเฉพาะ มีคนชื่อ อันดา อยู่ที่นั่นด้วย................ หวังว่าน้ำจะไม่เจอกับไอ้หมอนี่นะ เพราะมันคงแค้นผมมาก ในหลาย ๆ เรื่อง ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วงคนรัก

“แล้วเราจะติดตามพี่น้ำยังไงล่ะค่ะ ถึงจะเป็นเกาะภูเก็ต แต่ก็กว้างใหญ่น่าดู” วารี ที่รู้สึกเป็นห่วงพี่ชายเป็นอย่างมาก จนไม่ได้หลับได้นอนเช่นกัน

“อย่าห่วงจ๊ะนุช พี่ต้องหาพี่ชายน้องพบแน่ .....วิจองตั๋วเที่ยวที่เร็วที่สุดให้พี่ไปภูเก็ตที” ไม่รอช้าเขาคว้าของที่จำเป็นไม่กี่ชิ้น เสื้อผ้าไปหาเอาข้างหน้า รีบคว้ากุญแจรถ แล้วขับรถไปสนามบินอย่างรีบเร่ง

ระหว่างขับรถ ก็คิดถึงลูกน้องที่ภูเก็ต คงต้องให้คนที่นั่นช่วยดูให้ก่อน รีบยกหูโทรหาไกรวิทย์ ลูกน้องที่อยู่ที่ภูเก็ต เพื่อให้ไปจับตาดู ไอ้อันดาไว้ก่อนดีกว่า ไม่ประมาทเป็นดี เผื่อมันเจอกับน้ำก่อน และไม่ลืมที่จะแนบรูปน้ำส่งไปด้วย เผื่อไกรวิทย์เจอน้ำด้วย

พอจอดรถในสนามบินได้ ก็รีบ ๆ วิ่งไปติดต่อรับตั๋วที่น้องสาวจองไว้ให้แล้ว ร้อนใจอยากจะหายตัวไปให้ถึงภูเก็ตเลยถ้าทำได้ เข้าไปนั่งบนเครื่อง ก็อยากจะเร่ง ๆ ให้กัปตันเอาเครื่องขึ้นซักที ถ้าเขามีปืนคงจะวิ่งไปจี้ให้กัปตันนำเครื่องขึ้นซะเดี๋ยวนี้เลย เฮ้อ ชักเริ่มจะฟุ้งซ่าน คิดว่าควรจะต้องปิดโทรศัพท์มือถือ แต่ก็มีเสียงบอกว่ามีข้อความเข้าจาก facebook  เขายกขึ้นมาดูก็ต้องแปลกใจ....... ไอ้เชน................ร้อยวันพันปีมันไม่เคยติดต่อผมทางเมสเสสของ facebook  เลยกดดูข้อความ

คนของมึงอยู่ภูเก็ต พักโรงแรมXXXXXXX
มารับไปด่วน
ก่อกวน คนจะฮันนีมูน (โรงแรมXXXX)

เห็นข้อความก็ยิ้มได้ รู้ที่พักของน้ำแล้ว ไอ้เชน ไอ้เพื่อนตัวดี คงกลัวถ่านไฟเก่าจะคุล่ะซิ ถ้าเจอตัวน้ำนะ จะสมนาคุณเพื่อนให้จุใจเลย

เครื่องบินใช้เวลาบินแค่ไม่ถึงชั่วโมง แต่ใจผมนั้นบินไปถึงภูเก็ตแล้วด้วยความเป็นห่วงน้ำ ผมไม่เคยนึกเลยว่าน้ำจะเข้าใจผิดมาตลอด เพราะอยู่ใกล้ชิดกัน เราก็รักกันดี ไม่เห็นว่าน้ำจะมีท่าทีคิดมากอะไร จึงคิดไปเองว่าน้ำคงจะดูออกว่าผมคิดกับเขาจริงจัง ส่วนผมกับน้องนุช ก็แทบจะคุยกันนับคำได้ เลยคิดไปเองว่าน้ำน่าจะเอะใจบ้างว่าผมกับน้องนุชเราไม่มีอะไรกัน

น้ำไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องราวทำนองนั้นออกมา ผมจึงไม่เฉลียวใจ อย่าบอกนะว่าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเป็นชู้กับคู่หมั้นน้องสาวตัวเอง โธ่น้ำครับ พี่ขอโทษ จะให้พี่ทำอย่างไรน้องถึงจะยกโทษให้พี่ จริง ๆ แล้ว ถ้าบอกความจริงน้องไปตั้งแต่วันที่น้องเป็นของพี่ เรื่องเข้าใจผิดมันคงไม่เกิดขึ้น แต่เพราะมัวแต่อิ่มเอมใจ กับความสุข.จนไม่ทันได้คิดถึงเรื่องนี้.................. แต่ตั้งแต่ที่น้ำหายตัวไป ใจพี่ก็หายไปด้วย กังวลต่าง ๆ นาๆ กินก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ กลัวน้ำจะลำบาก กลัวจะมีอันตราย ยิ่งรู้ว่าอยู่ที่ภูเก็ต ก็ยิ่งเป็นห่วง ถ้าไอ้อันดามันทำอะไรน้องแม้แต่รอยขีดข่วน พี่จะไม่ปล่อยมันไว้แน่













บ่ายโมง เครื่องลงจอดที่สนามบินนานาชาติภูเก็ต คนของไกรวิทย์ ก็มารับวาทินที่สนามบิน เขารีบมุ่งตรงไปโรงแรมXXXXXX ที่น้ำพักอยู่ มือก็กดโทรหาคนรักตลอด มีเสียงเรียก แต่น้ำก็ไม่ได้รับสาย

พอถึงโรงแรม พนักงานต้อนรับ ก็จำเขาได้ในทันที (ก็หล่อขนาดนี้ แถมยังให้ทิปเยอะอีกต่างหาก) จึงกล่าวทักทายก่อน
 
“สวัสดีค่ะคุณวาทิน สบายดีมั๊ยค่ะ?”
“ครับ ๆ สบายดี ผมอยากรู้ว่าคุณธารา พักอยู่ที่นี่ใช่มั๊ยครับ”

“ค่ะ ใช่ค่ะ..... แต่เอ๊ะ เมื่อเช้าหลังจากออกไปรอบนึง แล้วกลับเข้ามา ก็เห็นเจอเพื่อนค่ะ แล้วก็เห็นออกไปกับเพื่อนนะค่ะ”

“เพื่อน? ใครครับ เขาพักด้วยกันเหรอครับ?” ใจหายวาบ ไม่คิดว่าจะคลาดกันกับน้ำ และยิ่งได้ข้อมูลว่ามีอีกคนอยู่กับน้ำยิ่งร้อนใจ เพราะที่นี่น้ำไม่น่าจะรู้จักใคร จนถึงกับออกไปด้วยกันได้

“เปล่าค่ะ คุณธาราเข้าพักคนเดียวค่ะ เพื่อนเขาเพิ่งมาเจอกันที่ล๊อบบี้ค่ะ เอ่อ เดี๋ยวนะค่ะรู้สึกว่าเขาจะมาติดต่อกับฝ่ายการตลาด.....ปุ๊ๆ คนที่มาติดต่อเรื่องแขกกรุ๊ปยุโรป เมื่อเช้าชื่ออะไรอ่ะ?”

“อ้อ... คุณ อันดาเหรอ”

“...ชิ๊ส์.....” ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ วาทินก็สาวเท้าออกมาที่รถอย่างรวดเร็ว เขาเข้ามานั่งในรถกดโทรศัพท์หาไกรวิทย์ทันที

“วิทย์ ได้เจอตัวนายอันดามั๊ย?” เขาพยายาม พูดให้ไม่ดูร้อนรนจนเกินไป เพราะไม่อยากจะกดดันลูกน้อง

“ไม่ครับคุณวาทิน ผมสวนกับเขา ผมเข้าไปที่โรงแรมของเขา แต่เขาออกมาแล้ว ตอนแรกผมก็ขับตามอยู่ แต่เพราะการจราจร ทำให้ตอนนี้ผมคลาดกับเขาแล้วครับ  ผมเลยให้ลูกน้องกระจายกันตามหาครับ”

“ดี ถ้าเจอตัวที่ใหนก็รีบรายงานผมทันที…… อ่อ...ให้ใครไปเฝ้าที่โรงแรมของนายอันดาด้วยเผื่อเขาจะกลับเข้าไป” ข้อมูลจากลูกน้องไม่ช่วยให้เขาสบายใจขึ้นเลย ยังพยายามโทรหาน้ำซึ่งเปิดเครื่องแล้วแต่ก็ไม่ยอมรับสาย..... จะทำยังไงดี .............................................อ่า ผมมีตัวช่วยนี่นา

“เราจะไปใหนครับคุณวาทิน”
“ไปโรงแรมXXXXXX เคปพันวา”











ทันทีที่รถของวาทินเข้าไปจอดในโรงแรม ชายหนุ่มก็ลงจากรถ เดินผ่านล๊อบบี้ไปที่สระว่ายน้ำ มองไปรอบ ๆ สระน้ำ ก็พบเป้าหมาย เขาเดินเข้าไปหาชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ที่บาร์ข้างสระน้ำ

“มาพักผ่อนภูเก็ตไม่ชวนกันเลยนะครับคุณเมย์”

“คุณวาทิน.... มาได้ไงนี่...” สะดุ้งสุดตัว ไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้ เขามาที่นี่ได้ยังไง คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ เหมือนเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าพวกเราอยู่ที่นี่ หรือว่า....” ..พี่เชน...”

“เฮ๊ย อะไร ๆ ไม่เกี่ยวกับพี่นะครับ พี่ไม่รู้เรื่อง โทรศัพท์พี่เมย์ก็ยึดไปแล้ว พี่จะไปติดต่อมันได้ยังไงครับ” อย่ารับครับ ถ้าไม่มีหลักฐานคาหนังคาเขา ห้ามรับเด็ดขาด ถึงตายครับ

“นั่นซิก็ยังไม่ได้ส่งนี่นา....แต่พี่ก็อาจจะใช้วิธีอื่นบอกก็ได้นี่นา” ฉลาดจริง ๆ ที่รักของผม เธอพูดถูกครับ ความจริงคือว่า ระหว่างที่เมย์คุยกันน้ำ ผมก็แอบส่งข้อความหาไอ้ทินทาง Facebook ซึ่งปรกติผมไม่เคยติดต่อมันทางนั้นเลย เสร็จแล้วก็เข้า Line พิมพ์ข้อความทิ้งไว้ก่อน พอเห็นเมย์ส่งน้ำเสร็จ แล้วเดินกลับมา ผมก็ทำทีเป็นกำลังกดพิมพ์ข้อความ.....ที่เหลือก็อย่างที่คุณ ๆ รู้นั้นแหล่ะ แฮะๆๆๆ

“โธ่ เมย์ พี่ไม่ทำอะไรที่เมย์ไม่ให้ทำหรอกครับ” โอ๊ย อนาถได้อีกเพื่อนกู นี่มันกลัวเมียขนาดนี้เลยหรือว่ะ วาทินเห็นว่าถ้าเขาไม่ช่วย เพื่อนเชนอาจจนมุมจนต้องยอมรับสารภาพ

“ไม่เกี่ยวกับไอ้เชนหรอกครับคุณเมย์ ผมสืบได้เอง อย่าดูถูกเครือข่ายของผมซิครับ”

“มาทำไมค่ะ น้ำไม่ได้อยู่ที่นี่”
“ผมยังไม่ได้ถามถึงน้ำเเลยนะครับ”

“....” อุ๊บ รีบ ๆ ยกมือขึ้นมาปิดปาก โธ่เอ๊ย เมย์ พลาดซะแล้ว

“คุณเมย์ครับที่ผมมาวันนี้ ผมจะมาขอโทษคุณเมย์ กับทุก ๆ สิ่งที่ผมได้ทำไว้กับคุณ”
“.....” อึ้งซิค่ะขอบอก ใครจะนึกว่าผู้ชาย ท่าทางมั่นอกมั่นใจ ยะโส เจ้าเล่ห์คนนั้น จะคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มหัวขอโทษฉัน

“ผมขอโทษจากใจจริงครับ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจาก แค่ที่ผมอยากใกล้ชิดกับน้ำ หลงรักน้ำ จะนำพาให้ทุกอย่างมันเดินมาถึงจุดนี้” ตอนนี้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายก็ไม่มีความหมายครับ ถ้าไม่มีน้ำอยู่ข้าง ๆ ผมทำผิดกับทั้งน้ำและคุณเมย์ไว้มาก คิดว่าแค่คำขอโทษอาจไม่พอ แต่ผมก็อยากมาขอโทษเธอจริง ๆ

“......น้องเมย์ครับ อย่าโกรธไอ้ทินมันเลยนะครับ จริง ๆ แล้วมันก็เป็นความผิดของพี่ด้วย ไอ้ทินมันแค่บอกให้พี่ไปดูกับตาว่าเมย์เป็นคนยังไง รักน้ำจริงมั๊ย แค่นั้นเอง....... แต่หลังจากที่พี่พบเมย์ พี่ก็ส่งข้อมูลผิด ๆ ไปให้ไอ้ทิน เพราะพี่เองก็อยากให้เมย์ กับคุณน้ำ เลิกกับ” คเขนซึ่งก็อยากช่วยเพื่อน จึงลงมานั่งคุกเข่าด้วย

“ฮึ๊ย พวกพี่นี่ เมย์ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาว่าแล้ว เห็นแก่ตัวที่สุดเลย เพื่อความรักของตัวเองแล้ว ก็สามารถทำลายความรักของคนอื่นได้” โอ๊ย แทนที่จะรู้สึกดีขึ้น ยิ่งฟังพี่เขนพูดยิ่งโมโห ผู้ชายสองคนนี้ เห็นแก่ตัวที่สุดเลย

“คุณเมย์ พูดไม่ผิดหรอกครับ............ ผมยอมรับครับว่าเห็นแก่ตัว ....แต่....ผมก็ได้พยายามพิสูจน์แล้ว ว่าน้ำก็รักผม ผมไม่ได้ฝืนใจน้ำ เรารักกัน และเพื่อให้ความรักของเราเดินไปได้ตลอดรอดฝั่ง ผมจึงจำต้องทำเรื่องยุ่งยากบางอย่าง เพื่อให้มันง่ายต่อเราทั้งคู่ในอนาคตครับ”

“คุณวาทิน คุณกำลังทำอะไรอยู่?” ได้ยินคำสารภาพของคุณวาทิน ก็คิดไปถึงเรื่องที่น้ำเล่าให้ฟัง ว่าเขาหนีมาก่อนที่จะได้รับฟังคำอธิบายอะไรบางอย่าง

“สิ่งที่ผมกำลังทำ เพื่อให้เราได้ครองรักกันก็คือ..................................”










หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราว และแผนการของผม ก็ดูคุณเมย์จะช๊อคไม่น้อย ยิ่งเรื่องที่ พวกน้องสาวก็มีส่วนรู้เห็น และเป็นผู้ร่วมรับผลประโยชน์ด้วย

“ถึงว่าซิ แม่สองคนนั่นถึง ตัวติดกับเป็นตังเม มาแต่ใหนแต่ไร เป็นแฟนกันนี่เอง”
“เมย์ คุณ โอเคมั๊ยที่รัก” เรื่องราวที่ได้รับรู้ เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ อาชักเวียนหัว เหมือนจะเป็นลม ดีว่าพี่เชน เข้ามาประคองไว้

“อยากได้ยาดมคะพี่เชน.... คุณวาทินวิธีการของคุณมันเท่ากับหลอกน้ำคนเดียวเลยนะคะ”
“ผมรู้ครับ แต่ผมก็พยายามชดเชยด้วยเวลาที่เราใช้ร่วมกัน”

“แล้วมันแทนกันได้เหรอค่ะ นี่น้ำคงคิดไปร้อยแปด ว่าตัวเองเป็นคนผิดที่ไปยุ่งกับคู่หมั้นน้องสาว”
“.......”

“คุณวาทิน คุณคิดว่าถ้าน้ำรู้ความจริง เขาจะยกโทษให้ง่าย ๆ เหรอค่ะ”
“.......” เมื่อก่อนคิดคร๊าบ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้ว

“เฮ้อ เมย์ไม่อยากจะเอาผิดอะไรคุณแล้วค่ะ เพราะตามความเป็นจริง เมย์เองก็มีส่วน ในการทำให้แผนการของคุณเดินไปได้.........ถ้าเมย์ไม่...พี่เชน” ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าถึง สิ่งที่คุณวาทิน กระทำต่อน้ำนั้น เลวร้ายในความรู้สึกของน้ำมากจริงๆ แต่อีกแง่หนึ่ง เขาก็เป็นคนที่ทุ่มเทเพื่อความรักอย่างไม่น่าเชื่อ และเขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขารักน้ำจริง ๆ และคิดวางแผนอนาคตไปถึงการครองคู่กันอย่างถาวร ไม่ใช่แค่รักกันฉาบฉวย

“ไม่อะไรครับน้องเมย์ พี่ไม่ได้ยิน” พี่เชนยังคงทำหน้าได้กวนโอ๊ยมาก

“รู้ค่ะว่าได้ยินไม่ต้องมาเย้าเมย์เลย คดีเก่ายังไม่สะสาง คดีใหม่จะทำยังไงค่ะ”
“ง่าย ๆ ครับ ลากขึ้นเตียง ล็อกห้อง 3 วัน 3 คืน จบข่าว” พูดไม่พูดเปล่า คเชนยัง ขโมยหอมแก้มคนรัก ฟอดใหญ่

“พี่เชน อีตาบ้า ไม่อายคุณวาทินเหรอไง” เมย์ที่หน้าแดง หันมาไล่ตีคนที่วิ่งหลบเป็นพัลวัน

“อายทำไม รักเมียเว๊ย” วิ่งไปก็ ตะโกนไป แล้วยังหันมาหลิ่วตาให้เพื่อนรัก ต้องกุมขมับกับความทะเล้นของมัน

“ตามสบายครับเพื่อนเชน...... ว่าแต่เมย์พอจะช่วยพี่ได้มั๊ยครับ น้ำเปิดโทรศัพท์แล้ว แต่เขาไม่ยอมรับสายพี่”

“....ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่ช่วยหรอกค่ะ จะปล่อยให้อกแตกตายไปเลย ฮึ”

หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์โทรหาธารา เพียงไม่นานเขาก็รับสาย เธอไม่ลืมที่จะเปิดสปีคเกอร์

(หวัดดีจ้าเมย์) แค่ได้ยินเสียงใส ๆ ของคนน่ารัก ก็แทบอยากกระโจนเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาคุยเอง

“น้ำจ๋า มากินข้าวเย็นกัน” คุณเมย์คุยกับน้ำ แต่สายตามองมาที่ผม

(เออจริงซิ น้ำนัดกับเมย์ไว้นี่นา.....เอ่อ แต่ว่า ขอโทษทีนะ ไว้พรุ่งนี้ได้มั๊ย พอดีน้ำเจอเพื่อนคนภูเก็ต เค้าพาน้ำเที่ยวทั้งวันเลย และจะพาไปกินข้าว น้ำว่าจะปฏิเสธ แต่ก็ยังหาทางปฏิเสธไม่ได้เลย แต่เขาบอกว่ากินข้าวเสร็จก็จะไปส่งน้ำที่โรงแรมแล้ว) ใจชื้นขึ้น เมื่อรู้ว่าน้ำยังปลอดภัยจากไอ้อันดา

“ว้า แย่จัง เมย์อยากกินข้าวกับน้ำนี่นา บอกให้เขามากินกับเราก็ได้” ต้องยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก รู้จักใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์

(เดี๋ยวถามเขาก่อนนะ..................เขาบอกว่าเขายังมีงานต้องสะสางที่โรงแรมของเขา วันนี้คงไม่สะดวก ไม่เป็นไรเมย์ ไว้วันพรุ่งนี้ดีกว่าเนอะ เมย์กับพี่เชนเพิ่งมา น้ำอยากให้สองคนเป็นส่วนตัวกันก่อนดีกว่า ท่าทางพี่เชนยิ่งหึง ๆ น้ำอยู่ด้วย) หันไปสบตาเพื่อนเชน ด้วยสายตาโหด ๆ จนมันต้องไปหลบหลังเมีย เพราะมึงเลย

“อะๆๆ ก็ได้ ว่าแต่น้ำไปทานกันที่ใหนเหรอ” ยกนิ้วให้เธออีกครั้ง

(อ้อ โรงแรมของคุณอันดานะ แค่นี้ก่อนนะ ขอให้สนุกนะ หวัดดีจ้า) คุณเมย์วางสายแล้วหันมามองผม พร้อมยกไหล่


“ตามนั้นล่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ น้องเมย์ ไว้เสร็จเรื่องพี่จะส่งของขวัญไปตอบแทน และขอโทษครับ” วาทินพูดจบก็หันหลังจะรีบไปหาคนรักทันที

“ไม่ต้องการหรอกค่ะ แค่อย่าทำให้น้ำเสียใจอีกนะค่ะ ไม่งั้นเมย์ไม่ยอมจริงๆ  ด้วย”
“ไม่แล้วล่ะครับ พี่เข็ดแล้ว” หันมายิ้ม ให้อดีตคู่แข่งความรัก  ก่อนจะโบกมือลา



วาทินรีบรุดไปที่โรงแรมของอันดา โดยมีไกรวิทย์คอยเฝ้าสังเกตการณ์และแจ้งให้เขาทราบเป็นระยะๆ




แล้วนี่อะไร ไอ้การจราจรในภูเก็ตนี่มันยังไงกันนะ ต่างจังหวัดแท้ ๆ ทำไมรถมันติดมโหฬารอย่างนี้
“ไม่มีทางลัด หรือทางอื่นแล้วรึไงกัน”
“ไม่มีครับคุณวาทิน นี่ก็ทางไกล้ที่สุดแล้ว มันติดแค่ที่สี่แยกนี่แหล่ะครับ พ้นตรงนี้ไปก็วิ่งฉิวแล้วครับ”

ถ้าวิ่งไปได้เหมือนในซีรี่ย์เกาหลี เขาคงจะออกวิ่งไปแล้วล่ะ แต่นี่ยังดีที่ไกรวิทย์ คอยส่งข่าวมาเป็นระยะ ตอนนี้ทั้งคู่ยังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ ไม่เป็นไรไปทันแน่ จะให้ไกรวิทย์บุ่มบ่ามทำอะไรลงไปก็คงไม่ดี เพราะเป็นโรงแรมของนายอันดา พวกเขาคงมีไม่น้อย

ทันทีที่รถเริ่มแล่นได้ ไกรวิทย์ ก็แจ้งเข้ามาว่า น้ำเดินตามนายอันดาเข้าไปในลิฟต์ ซึ่งไกรวิทย์ก็ทำเนียนๆ ตามเข้าไปด้วย จนพบว่าทั้งสองเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่งชั้นบนสุด ไกรวิทย์ ยังแจ้งอีกว่าเขาได้ยินทั้งสองคุยกัน ว่า นายอันดาจะเข้าไปเอาเอกสารหรือไปรอรับเอกสารก่อน แล้วจะพาคุณธารากลับไปส่งที่โรงแรม ยิ่งฟัง วาทินยิ่งร้อนรุ่ม ไอ้อันดามันต้องคิดอะไรไม่ซื่อแน่ ไม่งั้นไม่พาน้ำเข้าไปในห้องหรอก ไกรวิทย์ จะเข้าไกล้ห้องนั้นก็ไม่ได้ เพราะหลังจากทั้งสองคนเข้าไปแล้ว ก็มี พนักงานโรงแรม 2 คนเข้ามายืนเฝ้าที่ทางเดินหน้าห้องไว้












กว่าวาทินจะฝ่าการจราจรของป่าตองมาจนถึงโรงแรมของนายอันดาได้ ก็หลายนาทีอยู่ เขาให้ลูกน้อง 2 คนทำเป็นเมาและเริ่มทะเลาะวิวาทกันที่หน้าล๊อบบี้ พอทุกคนสนใจคู่วิวาท วาทินก็รึบ ๆ ขึ้นไปชั้นบนสุด ไปสมทบกับไกรวิทย์ ทั้งสองคนทำเป็นเมาแล้วเดินไปทางที่พนักงาน 2 คนเฝ้าอยู่ พอสบโอกาส ก็ทุบจนคนเฝ้าสลบไป โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อก ทั้งสองจึงบุกเข้าไป

วาทินต้องยืนตะลึง เมื่อพบกับภาพ ธาราที่นอนเปลือยเปล่า โดยมีอันดาทาบทับอยู่บนตัวในสภาพเดียวกัน

[Yukio4869]

อ่ะจ่ะอ่ะ !!!!!!  What !!!!!???? มันเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ?? ถึงจะช่วยน้ำได้และให้อภัย เเต่ก็ต้องคอยดูความประพฤติต่อไป. แต่ถ้าน้ำโดนอะไรไปเเล้ว อยากบอกประโยคเดียวว่า " ไอ้คุนทิน เเกไม่ตายดีแน่ หึหึหึ ตัดไอัทินน้อยใหัเเมวกิน หึหึหึ " 

[Lily teddy]

โห สุดยอดอะ เครือข่ายพี่ทินกว้างขวางดีจริง ตัวช่วยก็ฉลาดใช้ได้ทุกคน
ทึ่งพี่เชน ทำเป็นโดนน้องเมย์จับได้แต่จริง ๆ ส่งสัญญาณเรียบร้อย ฉลาดเหมาะสมกะน้องเมย์มาก ๆ
แล้วตามไปช่วยน้องทันแบบนี้ ก็ขอให้น้องยอมยกโทษให้พี่ทินเหมือนคนอ่านและน้องเมย์นะ
หวังว่าไอ่อันดาจะยังไม่ทันได้ทำอะไรน้องหรอกนะ อย่าลืมนะพี่ทินต้องจัดการไอ่อันดาให้หนัก ๆ ไปเลย
กล้ามาแตะต้องน้องน้ำคนซื่อของคนอ่านได้  เจอไอ่อันดาปุ๊บพี่ทินดูเป็นคนดีเลยอะ 555
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[capool]

อยากกระโดดถีบเอา teen ขยี้หน้าไอ้ทินจริงๆ คิดมาได้ว่าน้ำน่าจะรู้ว่ามันรักน้ำ ก็มรึงเล่นประกาศหมั้นกับน้องเขาแล้วควายที่ไหนจะเชื่อว่ามรึงรักเขา ทุเรศชิบ...ถึงช่วยน้ำได้ก็ไม่น่าอภัยเพราะมันเป็นต้นเหตุให้น้ำต้องมาเดือดร้อน อยากให้น้ำมีคนอื่นให้มันได้รับรู้ความรู้สึกที่คนรักเป็นของคนอื่นบ้าง เกลียดมันขอให้กรรมตามสนอง สาธุ.....

[limpingping]

หายใจหายคอแทบไม่ทัน พี่ทิน ตกลงช่วยน้องน้ำได้รึเปล่า ๆๆๆๆๆ (เสียงสะท้อน)

ฮะๆๆๆ เดี๋ยวรู้กัน แต่พี่เชนแกบอกว่า "เป็นแค่ตัวประกอบไม่คิดว่าจะมีเสียงชื่นชมผมด้วย  ขอบคุณครับน้อง Lily teddy
ไม่อยากจะคุย (ก็คุยอยู่นี่ไง) คบไอ้ทินได้ ต้องล้ำลึกในความคิดครับ ไม่งั้นตามมันไม่ทัน เคยโดนมันปั่นหัวซะแทบบ้า"
ส่วนพี่ทินก็ฝากมาบอกอีกเช่นเคย (ยังไม่กล้าโผล่หน้ามา)   "ทุก ๆ คน อย่าโกรธผมนะครับ ผมสำนึกผิดแล้ว
ไม่กล้าหลอกลวงน้ำอีกแล้วครับ ต่อไปตั้งใจว่าจะรุกตรง ๆ เลยครับ"
เริ่มเหมือนจะดีนะพี่ทิน ไหงตอนจบเห็นเปลือกทุเรียนลอยมาแต่ไกลเลย

*****************************************************************






แผนที่ 37 ความจริงมีอยู่ว่า...........


วาทินนั่งหน้าเครียด มองธาราซึ่งหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วย ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชน




















หวนนึกไปถึงตอนเข้าไปพบ ทั้ง 2 คนนอนเปลือยกาย ก่ายกอดกัน จึงบันดาลโทสะดึงไอ้อันดาขึ้นมาหมายจะต่อยให้หายแค้น.................................... แต่ก็พบว่า ไอ้อันดามันหลับใหลไม่ได้สติ หันไปมองน้ำที่นอนอยู่ ก็หลับใหลไม่ได้สติเช่นเดียวกัน




ยังมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่ก็มีสติพอที่จะหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้กับน้ำ น้องคอพับคออ่อน ยิ่งกังวลว่าน้องเป็นอะไรไปรึเปล่า เขาต้องการจะพาน้องออกไปจากที่นี่ก่อน ส่วนที่เหลือ ก็ให้ไกรวิทย์ จัดการเก็บกวาดต่อ

เขาอุ้มน้ำ ตอนลงลิฟต์มา พอถึงชั้นล่างก็ทำเป็นพยุงน้ำ เดินออกไป โดยไม่มีใครสนใจ เพราะพนักงานและแขกมัวแต่สนใจคนเมา 2 คนทะเลาะกัน และตำรวจปลอม ๆ ที่เขาจ้างมา


เขารีบพาน้ำไปหาหมอที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องถึงหลับใหลไม่ได้สติเช่นนี้ หมอก็ให้แอดมิทเข้าห้องผู้ป่วย และผลจากการตรวจ หมอบอกว่าน้ำได้รับยากล่อมประสาทชนิดหนึ่ง คล้าย ๆ ยานอนหลับ แต่แรงกว่า โชคดีที่ได้รับในปริมาณไม่มาก จึงไม่มีอันตราย พอยาคลายฤทธิ์ก็จะฟื้นได้เอง



 
หลังจากหมอตรวจเสร็จ และออกจากห้องไปแล้ว ผมก็มายืนพินิจพิเคราะห์น้องอีกครั้ง............. ร่างกายน้องดูปกติดี มีแค่ร่องรอยที่คอและที่หน้าอกบ้างเล็กน้อย......................... ส่วนอื่น ๆ ไม่ได้ถูกล่วงเกิน.................. ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ......ไอ้อันดามันวางยานอนหลับน้องน้ำพอจะเข้าใจได้ .......แล้วทำไมมันดันหลับไปด้วย คงไม่ใช่ว่ามันซื่อบื้อกินยาที่ตัวเองวางไปหรอกนะ







 TTTTTT
TTTTTTT

“ว่าไงวิทย์”
(คุณวาทินครับ มันอัดวิดีโอคุณธาราไว้ด้วยครับ)

“ส่งมาให้ผมได้มั๊ย”
(เดี๋ยวผมโหลดส่งไปให้ครับ ฮะๆๆ)

“ขำอะไร”
(ขอโทษครับ ....เดี๋ยวคุณดูเองดีกว่า แล้วจะให้ทำยังไงกับไอ้หมอนี่ดีครับ ผมให้พวกช่วยหิ้วมันมากักไว้ที่โกดังของเพื่อนผมแล้วตอนนี้)

“...........มันชอบอัดวิดีโอนักนี่....... งั้นแกก็ช่วยสงเคราะห์อัดวีดีโอให้มันหน่อยซิ.... เอาให้มันไม่กล้าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกตลอดชีวิตเลยได้ยิ่งดี”
(ครับ)






ฮึ ไอ้อันดา ไอ้เศษสวะ คิดจะทำมิดีมิร้ายเมียกูเหรอ มึงอย่าคิดว่าจะอยู่ต่อไปได้อย่างสบายใจเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ครั้งที่แล้วไม่น่าปล่อยพวกมันไว้เลย น่าจะเล่นงานแม่งให้วอดวายตั้งแต่ตอนนั้น ซะก็ดี เหมือนตีงูไม่ตาย ให้มันมาแว้งกัดได้อีก

“ฮืออออ”
“น้ำ ๆ ครับ ฟื้นแล้วเหรอครับ” มือน้องที่กุมไว้ ขยับ จึงรู้ว่าน้องฟื้นแล้ว

“..น้ำ..ขอน้ำหน่อยครับ” ริมฝีปากบางสวย สีซีด เรียกหาน้ำดื่ม คงจะกระหายมาก
“เอานี่ครับ” เทน้ำใส่แก้ว เอาหลอดใส่ไว้เพื่อให้สะดวกในการดื่ม ประคองหลังให้น้องลุกมาดื่มน้ำ ท่าทางจะกระหายน้ำมาก ดื่มหมดแก้วเลย

“นี่ผมฝันไปใช่มั๊ยครับ....ทำไมพี่ทินมาอยู่ตรงนี้ล่ะ” ผมว่าน้องดูแปลก ๆ ตายังลอย ๆ เหม่อ ๆ
“หึๆๆ ตื่นหรือละเมอล่ะเนี๊ยะ คนดี นี่พี่ตัวจริงนะครับ” จูบหน้าผาก จูบเปลือกตา รับขวัญน้อง

“ไมพี่ทินในความฝันถึงดูโทรม ๆ จัง หัวก็ยุ่ง ไปทำอะไรมาครับ” น้องเอานิ้วจิ้มที่หน้าผม และที่หัวของผม หัวเราะคิกคัก จะไม่ให้โทรม ไม่ให้ยุ่งได้ยังไงครับน้อง ก็พี่ยังไม่ได้หลับได้นอนเลย วุ่นตามหาน้องตั้งแต่เมื่อคืน แต่จากที่เห็น ผมว่าน้องยังไม่ฟื้นดีหรอกครับ ..........นั่นไงหลับไปอีกแล้ว





TTTTTTTT
TTTTTT
“ครับ ว่าไง....ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ....อ้าว....มาถึงแล้วเหรอ...............บอกให้เขามาส่งที่โรงพยาบาลเลย.............อ้อปลอดภัยแล้ว หมอมาตรวจแล้ว ไม่เป็นอะไรมากครับ.......... หลับอยู่.........อื้อๆๆ โอเค แล้วเจอกันครับ”

สองสาวตัวยุ่งมาถึงแล้ว นุชดูจะเป็นห่วงพี่ชายเธอมาก จนทนรอที่กรุงเทพไม่ไหว รีบจองตั๋วเครื่องบินตามผมมาติด ๆ









มองน้องที่หลับไหล ไม่รู้เรื่องรู้ราว นึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ โชคดีจริง ๆ ที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับน้ำ ไม่งั้นพี่คงเสียใจมาก ที่เป็นต้นเหตุให้น้องต้องมาประสบเคราะห์กรรมครั้งนี้

“น้ำครับ คนดี ลืมตาตื่นขึ้นมาไว ๆ นะครับ พี่มีเรื่องจะบอก จะสารภาพผิด จะขอโทษ ก็ไม่รู้ว่าน้องจะยกโทษให้พี่มั๊ย แต่ยังไงน้องก็เป็นเมียพี่แล้ว พี่ไม่มีทางปล่อยน้องไปใหนแน่”



ซักพักก็มีเสียงสัญญาณว่ามีการส่งคลิปวีดีโอเข้ามาผมเห็นว่าน้ำยังคงหลับอยู่ ก็เลยไม่อยากจะเปิดคลิปในห้องให้มันมีเสียงดังรบกวน ประกอบกับอยากสูบบุหรี่ด้วยเลยเดินออกมานอกห้องคนไข้ เลี้ยวไปที่ทางบันไดหนีไฟ เปิดประตู ออกไปยืนนอกตัวตึก

ยกบุหรี่จุดไฟ สูดเข้าปอดเต็มที่ แล้วค่อย ๆ พ่นออกมา ก่อนที่จะเปิดคลิปที่ไกรวิทย์ส่งมาให้ดู
























กล้องถูกตั้งถ่ายไว้โดยนายอันดาซึ่งเข้ามาก่อนมากดถ่ายไว้
#เข้ามาซิครับคุณธารา มานั่งรอก่อน ไม่นานคนของผมก็จะเอาเอกสารมาให้แล้ว#

หลังจากนั้นน้ำก็เดินเข้ามาในเฟรม หันซ้าย หันขวาแล้วลงไปนั่งที่โซฟา หยิบหนังสือจากโต๊ะกระจกขึ้นมาดู ส่วนนายอันดาก้ม ๆ เงย ๆ ที่บาร์น้ำ เห็นขวดไวน์แว่บๆ และเห็นว่าเขาเอาของบางอย่างใส่ในแก้วใบหนึ่ง

#ไวน์หลังอาหารซักหน่อยครับ# นายอันดายื่นแก้วใบที่ใส่ยาให้น้ำ หนอย ไอ้ระยำ เดือดจนเกือบเผลอขว้างโทรศัพท์

การพูดคุยธรรมดาดำเนินไปเนิบๆ

ทั้งสองยกไวน์ขึ้นดื่ม ดื่มไปครึ่งแก้ว ก็วางบนโต๊ะกระจก วาทินสังเกตว่านายอันดาลอบมองน้ำของเขาเป็นระยะ ๆ และแอบยิ้มมุมปาก

หลังจากมีเสียงโทรศัพท์ ไอ้อันดามันก็เดินไปคุยที่ระเบียง น้ำมองตามหลังไอ้คุณอันดา ท่าทางง่วงนอน เห็นยกแก้วไวน์ที่เหลือครึ่งแก้วขึ้นมองนิ่งๆ น้ำยกมืออีกข้างที่ว่างอยู่ ขึ้นปาดที่ตา อีกมือก็วางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ














คงเพราะไม่ทันได้มอง แก้วไวน์ของน้ำที่จะวางลงที่โต๊ะ ก็ไปชนกับแก้วไวน์ของไอ้อันดา ล้มลง น้ำรีบ ๆ คว้าแก้วไว้ได้ แต่ไวน์ก็หกหมด รดลงไปบนพรมที่เท้าแล้ว น้ำเลิ่กลั่ก มองไปที่ระเบียง หันรีหันขวาง เขยิบตัวอีกนิดเพื่อจะเอาเท้าเหยียบรอยไวน์ที่หกลงบนพรม แล้วจัดแจงเทไวน์ที่มีอยู่ครึ่งหนึ่งในแก้วของตัวเองใส่แก้วของไอ้อันดาจนหมด ก่อนจะวางแก้วเปล่าของตัวเองลงข้าง ๆ แล้วหันไปหันมาที่ระเบียงอีกหลายครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ คอพับคออ่อนหลับไปในที่สุด


หลังจากนั้นไอ้อันดาก็เดินเข้ามา นั่งลงข้าง ๆ มองน้ำยิ้ม ๆ

แล้วยกแก้วไวน์ของตัวเอง กระดกที่เหลือเข้าปากไปจนหมด

 

“ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แมร่งโครตขำเลยว่ะ ไอ้เหี้ย เป็นไงล่ะมึง เจอยาตัวเองเข้าไป คิดไม่ถึงล่ะซี่”
หลังจากขำท้องคัดท้องแข็ง ก็ยกคลิปขึ้นมาดูต่อ เห็นมันลุกมาเอากล้องถ่ายวีดีโอที่แอบถ่ายไว้ออกมา มุมกล้องเปลี่ยนไปเป็นเตียงนอนนิ่ง ๆ คาดว่าคงใช้ขาตั้งกล้อง เห็นมันอุ้มน้ำมาวางไว้ที่เตียง ไอ้ห่า ยังมีหน้าหันมาสบตากับกล้องประหนึ่งจะสื่อสารถึงคนที่ได้ดูให้ต้องเจ็บใจ

ภาพมันจัดการถอดเสื้อผ้าออกจากตัวของน้ำ จนเปลือยเปล่า ทำเอายิ่งกรุ่นในใจ งานนี้กูจะทำให้มึงไม่ได้ผุดได้เกิดเลย ไอ้อันดา

#คุณธารา คุณช่างดูเย้ายวนใจจริง ๆ ขนาดหลับยังน่าฟัดขนาดนี้ ถ้าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา ผมขอแบบมีสติอีกชุดใหญ่ล่ะกัน ผมนะชอบกินปลาเป็น ๆ ฮึๆๆๆ”#

ภาพหลังจากนั้น มันก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองจนเปลือยเปล่า...... ไอ้ห่า อันเล็กแค่นี้ยังกล้าโชว์นะมึง นั่นไงมันเริ่มจะหาวแล้ว เห็นมันขึ้นคร่อมน้ำและเริ่มซุกไซร้ต้นคอ และลามเลียมาถึงหน้าอก ซักพักมันก็ล้มทับร่างน้ำ แน่นิ่งไป คงจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยาของมันนั่นเอง ภาพหลังจากนั้นก็เหมือนกับที่ผมบุกเข้าไปเห็น ตอนเข้าไปช่วยน้ำ






ผมถึงกับทรุดตัวลงนั่งที่พื้นบันไดหนีไฟ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ น้ำโชคดีมากที่เรื่องราวมันกลับตาลปัดเช่นนี้ ไม่งั้นไอ้สัตว์นรกนั่น มันคงปู้ยี้ปู้ยำน้ำ ไม่เหลือชิ้นดีแล้ว ตอนนี้คิดในใจว่าถึงแม้ว่าน้ำจะต้องเสียท่าให้ไอ้อันดา ผมก็ไม่มีทางรังเกียจน้องแน่ มันเป็นอุบัติเหตุ น้ำไม่ได้เจตนาจะให้มันเกิด น้ำไม่รู้เรื่อง ผมไม่มีวันทำให้น้องต้องรู้สึกผิดแน่นอน

[Lily teddy]

ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆ ขอขำไอ่อันดาด้วยคน  ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวจริง ๆ อย่างงี้เค้าเรียกกรรมติดจรวดสินะ
ส่วนน้องน้ำก็สุดยอดมาก มีการเทไวน์ที่เหลือของตัวเองให้เพราะกลัวไอ่อันดารู้ว่าทำไวน์หกด้วยอะ
เอ๊ เป็นเราจะตกใจแล้วรีบบอกไป  หรือแอบทำแบบน้องน้ำกันน๊า  555 แต่ก็ถือว่าโชคดีนะเนี่ย
ไม่งั้นพี่ทินคงไปช่วยน้องไม่ทันแน่ เพราะถึงพี่ทินจะไม่รังเกียจแต่น้องคงทำใจไม่ได้หรอก
ต่อไปก็ถึงกรรมของพี่ทินแล้วสินะ  ถ้าน้องมีสติ และรู้ความจริงทุกอย่างน้องจะรับได้ไหมนะ
ทั้งเรื่องน้องนุชกะน้องวิอีก ขอให้น้องรับได้ และให้อภัยทุกคนที่ช่วยกันหลอกน้องละกันนะ (หลายคนซะด้วย)
รอติดตาม และ บวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า   
ปล. แหม พี่เชนก็ เป็นตัวประกอบที่ไหนค่ะ เป็นถึงเพื่อนพระเอกคนสำคัญเลยนะ
       ถ้าไม่มีพี่เชน พี่ทินคงต้องปวดหัวกะการแย่งน้องน้ำจากน้องเมย์อีกเยอะเลยอะ

[limpingping]

คำพุทธว่าไว้  "ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว" ยังใช้ได้อยู่ ถึงบางคนจะบอกว่า "ทำดีได้ดีมีที่ใหน ทำชั่วได้ดีมีถมไป"
แต่อยากบอกไว้ว่า กรรมมีจริง นะ อย่างน้อยก็ก็อยู่ในใจทุกคน ทำอะไรไว้ หลอกคนอื่นได้ทั้งโลก แต่ไม่สามารถหลอก
ตัวเองได้
เหมือนจะมีสาระ 5555 อ้อน้องน้ำบอกว่า"  อันที่จริง ถ้าในสถานะการณ์ปกติ ผมคงยอมรับผิด สารภาพเรื่องที่ทำไวน์หก
ดี ๆ แล้วล่ะครับ แต่ตอนนั้น ด้วยความที่รู้สึกประหม่า ที่ต้องอยู่ตามลำพังกับคนที่ไม่ค่อยคุ้นเคย และยังรู้สึกว่า สายตา
คุณอันดาที่มองมามันทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีอ่ะครับ ก็เลยแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าอย่างนั้น (ประมาณ สัญชาติญาณ
พาไปว่างั้น)" 


**************************************************************************



แผนที่ 38 ความลับไม่มีในโลก


เสียงพูดคุยกันเบา ๆ ของผู้หญิงสองคนทำให้ผมเริ่มที่จะตื่น

“ไม่เอาหน่านุช ไม่ร้องนะคนดี นั่นไงพี่น้ำไม่เป็นไรแล้ว หมอก็บอกแล้วว่าแค่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา”
“ฮือๆๆๆ ไม่เอาแล้วล่ะ นุชไม่อยากหลอกพี่น้ำอีกแล้ว ดูซิคงเสียใจเพราะนึกว่าแย่งคนรักของน้องจนต้องหนีมา โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก ถ้าพี่น้ำเป็นอะไรไปจะทำยังไงล่ะ”

“อดทนหน่อยนะที่รัก พี่ทินบอกแล้วไง ว่าอีกไม่นานพวกเราก็จะแต่งงานกันแล้ว ถึงตอนนั้นเราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไง”
“นุชรักวิก็จริง แต่นุชก็รักพี่น้ำด้วย วิธีการของพี่ทิน ทำให้พี่น้ำเสียใจมากแค่ใหนก็ไม่รู้”

“หือ ดีว่าเป็นพี่น้ำนะ ถ้ากล้าบอกว่ารักคนอื่นอีกล่ะก็ จะทำโทษให้หนักเลย”
“บ้า นุชซีเรียสนะ ยังจะมาทำเป็นเล่นอีก”

“อะ ไม่เล่นก็ได้ แต่นุชจ๋า นุชไม่อยากอยู่กับวิตลอดไปเหรอ ถ้าเราไม่ทำอย่างนี้ คิดเหรอว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน ถ้าแค่นุชกับวิคู่เดียวก็ไม่เท่าไหร่ แต่นี่พี่ทินกับพี่น้ำอีก คิดว่าพ่อกับแม่ของเราจะยอมให้เราอยู่ด้วยกันเหรอ วิธีของพี่ทินจะดีกับเราทั้ง 2 คู่นะจ๊ะ”
“...นุชรักวิ นุชอยากอยู่กับวิตลอดไปอยู่แล้ว .................แต่นุชก็คิดว่า เราควรจะต้องบอกความจริงให้พี่น้ำรู้ได้แล้ว”










“พี่ว่าพี่พอจะรู้แล้วล่ะว่าความจริงมันเป็นยังไง”

“พี่น้ำ / พี่น้ำ” แม่สองสาวสะดุ้งกันสุดตัว หน้าซีด ทำตัวไม่ถูก เมื่อถูกจับได้

“...มึนหัวสุด ๆ ............ยิ่งได้ยินเรื่องที่พวกเธอคุยกัน พี่ก็ยิ่งมึนมากขึ้นไปอีก........ ไม่อยากคิดเลยว่า พี่จะถูกหลอกอยู่คนเดียว......... ขนาดน้องสาวของพี่ยังเข้าข้างคนอื่น” หลังจากเริ่มได้สติ ก็ยังไม่ได้ลืมตา แต่หูก็ได้ยินชัดเจนในสิ่งที่ พวกน้อง ๆ คุยกัน ............ไม่อยากเชื่อเลย พวกเขารักกัน .....แล้วไอ้งานหมั้นนั่น ก็แค่งานบังหน้า.................. ถ้าลองได้ตั้งสติคิดดี ๆ แล้ว ไอ้เรื่องที่ผมจะมีอะไรกับน้องวินี่ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ก็เธอดูจะแข็งแรงกว่าผมซะอีก มีเหรอว่าจะคว่ำผมตอนเมา ๆ ไม่ได้

“ฮีอๆๆๆ พี่น้ำ นุชขอโทษ นุชไม่ได้ตั้งใจจะหลอกพี่เลยค่ะ หนูขอโทษค่ะ ๆๆ” น้องนุชถลาเข้ามาจับมือผม คุกเข่าลงที่พื้นข้าง ๆ เตียง ปากก็พร่ำแต่ขอโทษ

“....” ตอนนี้ผมอึ้งจนแทบพูดอะไรไม่ออก

“....พี่น้ำค่ะ อย่าโกรธนุชเลยนะค่ะ ถ้าจะโกรธก็มาลงที่วิ กับพี่ทินเถอะค่ะ เราบังคับให้นุชร่วมมือด้วย ตอนแรกนุชก็ไม่เต็มใจนักกับวิธีการเช่นนี้ เพียงแต่ว่า......” น้องวิ เดินเข้ามายืนข้างหลังน้องนุช วางมือลงบนบ่าน้อย ๆ ที่กำลังสั่นเทา

“เพียงแต่ว่าอะไร” จบคำของน้องวิ นุชก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม

“ก็นุชเห็นท่าทีที่พี่น้ำ มีกับพี่ทินแล้ว ก็คิดว่าพี่คงชอบพี่ทินเหมือนกัน เลยตกลงร่วมมือด้วยอ่ะค่ะ”

เหมือนมีอะไรมากระแทกหน้า ได้ฟังน้องกล่าวก็ต้องฉุกคิด เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขารักพี่ทินตอนใหน แต่เหมือนคนอื่น ๆ จะดูออกว่าเขารักพี่ทิน พอคิดมาถึงตรงนี้ ก็รู้สึกอายพวกน้องสาวขึ้นมาทันที นี่ไม่ใช่ว่า พวกน้อง ๆ รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่ทินหมดแล้วเหรอ

“นี่...นี่พวกเธอรู้แล้วเหรอว่าพี่....พี่กับพี่ทิน....” รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ไม่กล้ามองหน้าพวกน้อง ๆ ตรง ๆ

“รู้? ...ได้กันแล้วนะเหรอค่ะ อ้อรู้นานแล้วค่ะ”

จากที่ว่าแค่อาย ๆ ตอนนี้หน้าระเบิดไปแล้วครับ ด้วยคำพูดของน้องวิ ที่ตรงทุกเม็ด ยิ่งเบือนหน้าไม่กล้าสบตาใคร......... น้ำตาพาลจะไหลให้ได้ เรื่องที่เขากังวล เครียดแทบตาย จริง ๆ แล้วมันเป็นแค่เรื่องแหกตา เรื่องที่สร้างขึ้นมาหรอกเหรอ

“พี่ทินเป็นตัวการ ใช่มั๊ย เล่าความจริงมาให้พี่ฟังทั้งหมดเลยนะ”
“เอ่อ......คือ” ทั้งสองคนหันมองหน้ากัน  อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ

“ถ้าจะไม่เล่าให้พี่ฟังจริง ๆ ................ก็เตรียมลาขาดกันได้เลย พี่จะบอกคุณพ่อ คุณแม่”
“โหย พี่น้ำอ่ะ ไม่เอานะค่ะ วิไม่ยอมแยกกับนุชเด็ดขาด” ใช่ คงต้องยอมเล่าแล้วล่ะ ถึงมันจะเหมือนเป็นการขายพี่ทินเพื่อผลประโยชน์ของวิก็เถอะ (ขอโทษ นะคะพี่ชาย)


















วาทินที่นั่งคิดอะไรซักพัก ก็ลุกขึ้น เดินกลับเข้ามาในห้องคนป่วย จึงเห็นว่าน้ำฟื้นแล้ว และมีพวกน้องสาวยืนกันอยู่ข้าง ๆ เตียง

“น้ำครับ ฟื้นแล้วเหรอ รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“.........ผมยังรู้สึกปวดหัวอยู่เลย อยากจะพักครับ”

“งั้นก็นอนพักเถอะครับ พี่จะเฝ้าให้เอง”

“....เอ่อ พี่ทินค่ะ พี่ยังไม่ได้พัก ได้อาบน้ำอาบท่าเลย หนูว่าให้หนูกับวิอยู่ดูแลพี่น้ำก่อนดีกว่าค่ะ พี่ทินกลับไปอาบน้ำอาบท่า พักผ่อนซักนิด แล้วค่อยมาเปลี่ยนกับพวกหนูดีว่าค่ะ” ใจจริง ไม่อยากพูดประโยคนี้เลย เสียแต่ถูกพี่น้ำบังคับให้ไล่พี่ทินกลับไปก่อน เพราะเรายังไม่ทันได้เล่าเรื่องอะไร พี่ทินก็เข้ามาเสียก่อน

“เอ่อ เอางั้นเหรอ ก็ได้จ๊ะ งั้นดูแลพี่น้ำดี ๆ นะ พี่พักแป๊บเดียวเดี๋ยวพี่มา”






หลังจากพี่ทินออกจากห้องไปแล้ว พี่น้ำก็ลุกขึ้นมาคุยด้วยอีกครั้ง

“หมายความว่าพวกเธอสองคน เป็นแฟนกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วเหรอ”
“..ใช่ค่ะ หลังจากคุณพ่อพาไปให้รู้จักกัน วิก็ได้พบกับนุชเป็นครั้งแรก แต่เดิมวิก็ไม่ใช่ว่าจะชอบผู้หญิงหรอกนะค่ะ แต่ดันมีพี่ชายสุดหล่อ เลอเลิศ แบบพี่ทิน ทำให้ผู้ชายคนใหนก็ไม่เข้าตาซักที พอเจอนุชครั้งแรกก็ไม่ได้ปิ๊งเลยหรอกนะค่ะ ออกจะคิดว่าเป็นคุณหนูนุ่มนิ่มซะมากกว่า”

“อะไรนะคิดกับนุชแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ใจร้ายอ่ะ”
“โอ๋ๆๆ ก็แค่แรก ๆ เท่านั้นแหล่ะ หลังจากนั้นก็เห็นแล้วนี่นาว่าหลงรักหัวปักหัวปำ ตามจีบซะขนาดนั้นแล้วไง”
“บ้า”

“อะแอ่มๆๆๆ ไปหวานกันที่อื่น พี่กำลังเครียด แล้วเคยคิดกันบ้างมั๊ยว่าถ้าพี่รู้ความจริง จะเป็นยังไง” เฮ้อ ยกมือกุมขมับ แม่สองสาวนี่ มาทำเป็นหวานกันจนน่าหมั่นใส้

“...........ก็ ก็พี่ทินบอก เอาอยู่”

“…..” ได้ฟังนุชพูด ก็ยิ่งอาย พี่บ้า คิดอะไรทะลึ่ง ๆ นี่คงคิดล่ะซิว่าผมหัวอ่อน เป็นของพี่แล้ว ไม่ว่าพี่ทำอะไรผิดผมก็จะยกโทษให้ ...........................ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก......... ถึงผมจะรักพี่แต่สิ่งที่พี่ทำไว้มันทำให้ผมเป็นทุกข์ทรมาน มากมายเหมือนกัน คอยดูเถอะผมจะตอบแทนคืนให้สาสมเลย




“สรุป คือ พี่กับวิ เราไม่ได้มีอะไรกันใช่มั๊ยครับ” หันไปมองน้องวิ ที่ก้มหน้า ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา
“...ค่ะ............ไอ้ร่องรอยต่าง ๆ บนตัวพี่น้ำก็เป็นฝีมือพี่ทินล้วน ๆ ค่ะ วิแค่เข้าไปสวมรอยตอนเช้า”

ตายๆๆๆๆ ต้องหันหน้าหนีอีกรอบ เพราะแต่ละเรื่องที่ได้ยิน มันทำให้เขาอายมาก โดยเฉพาะเมื่อพวกน้อง ๆ รู้เห็นมาก่อนแล้วทุกอย่าง





“งั้นถ้าพี่ขออะไร จะช่วยพี่มั๊ย” ทำใจอยู่ซักพักกว่าจะเลิกอายหันมาพูดกับพวกน้อง ๆ
“...อะไรค่ะ” สองสาวประสานเสียงกัน มองผมตาแป๋ว

“พี่อยากแก้เผ็ดพี่ทิน คนเจ้าเล่ห์ ทำเหมือนคนอื่นเป็นแค่สิ่งของ จะจัดวางอย่างไรก็ได้ ฮึ่ม น่าโมโหที่สุดเลย” งานนี้ ยังไงก็ต้องเอาคืนให้ได้  ไอ้พี่ทินคนบ้า จะรู้บ้างมั๊ย ว่าผมเจ็บปวดใจ ทรมานขนาดใหน

“พี่ค่ะ แต่เพราะพี่ทินรักพี่น้ำมากนะค่ะ” น้องวิ ไม่ต้องมาเข้าข้างพี่ชายเธอเลย

“รักแล้วไงครับ รักแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ ทำไมไม่บอกกับพี่ตรง ๆ “
“ก็ถ้าบอกตรง ๆ พี่น้ำจะร่วมมือด้วยเหรอค่ะ”

“........ก็โกหก พ่อแม่มันไม่ดีนี่นา แต่...แต่ถ้าบอกกันตรง ๆ ก็อาจจะ........”

พูดอย่างไรดีล่ะ ก็ทำไมจะต้องหลอกกันด้วย ถ้าบอกกันดี ๆ ก็คงอาจจะยอมร่วมมือด้วย ยิ่งตอนที่รู้ว่ารักพี่ทินแล้ว และกำลังจะเสียพี่ทินไป มันรู้สึกแย่มาก แย่จนยากจะทำใจ ถ้าบอกกันก่อนก็จะได้ไม่ต้องนั่งอกตมหมองไหม้บ้าอยู่คนเดียว ยังไง ๆ ก็ยกโทษให้พี่ทินบ้าไม่ได้
















หลังจากธาราอาการดีขึ้น ทั้งหมดก็พากันขึ้นเครื่องบิน กลับกรุงเทพ ธารานิ่งเงียบตลอดทาง วาทินเองก็คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ส่วนพวกน้องสาวอยากจะบอกให้วาทินรู้ตัวว่าแผนแตกแล้ว แต่ก็ถูกสายตาดุ ๆ ของธาราปรามไว้ จนไม่กล้าพูดอะไร




เครื่องลงจอดที่สนามบินในเวลาไม่นาน พวกน้อง ๆ รอรับกระเป๋าเสร็จแล้ว พวกเราก็เดินเข็นรถสัมภาระออกมาจะไปขึ้นรถ ที่จอดไว้ตั้งแต่ตอนขาไปภูเก็ต................... วาทินสังเกตว่ามีรถมาจอดรอข้าง ๆ พร้อมคนขับอีกคัน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร




“ขอบคุณนะครับพี่ทิน ที่ได้ช่วยเหลือ และคอยดูแลผม ระหว่างที่อยู่ที่โรงพยาบาล.............. งั้นลากันตรงนี้เลยนะครับ สวัสดีครับ” ผมเป็นคนเรียกให้คนขับรถของที่บ้านผมมารับเอง ยิ้มหวานให้พี่ทิน ก่อนจะยกมือไหว้ เกือบหลุดขำที่พี่ทินงงจนอ้าปากค้าง
 
“ห๊า!!!!!......อะไรนะครับ น้ำ ๆ จะไปใหน” WTF กว่าจะเรียกสติกลับมา น้องน้ำ ก็ฉุดแขนน้องนุชขึ้นไปนั่งในรถอีกคันแล้ว ไวเท่าความคิดรีบคว้าประตูไว้ทันก่อนที่จะปิดลง

“ผมก็กลับบ้านของผม นะซิครับ แล้ว น้องนุชก็ต้องกลับไปกับผมด้วย สวัสดีอีกครั้งนะครับ” พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจบ น้ำก็ดึงประตูปิดดังปัง  ก่อนที่รถจะออกตัววิ่งออกไปจากที่จอดรถทันที

“เฮ๊ย เดี๋ยวๆ ๆ รอก่อน อย่าเพิ่งไป น้ำ ๆๆ” เร็วมากจนผม ตั้งตัวไม่ทัน เฮ๊ย มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ

“ฮือๆๆๆๆ นุช ๆๆๆ พี่ทินอ่ะ เพราะพี่ทินคนเดียวเลย พี่บ้า” นี่ก็อีกคน วิ่งตามรถที่ออกไปแล้ว ได้ซักพักก็ต้องหยุด เพราะรถวิ่งหายลับไปแล้ว พอหันกลับมา ก็เอาแต่ร้องไห้เสียงดัง พร่ำแต่ตัดพ้อผม เฮ๊ย กูงง

“อ้าว อะไรกันว๊ะเนี๊ยะ เฮ๊ย งงไปหมดแล้ว”

[Lily teddy]

55555  ฮาพี่ทิน เป็นฝ่ายยืนงงอยู่คนเดียวบ้างละ  เพราะน้องดันรู้ความจริงจากคนอื่นก่อนจนได้
ถึงน้องจะดูโกรธแต่ไม่น่ารุนแรงเท่าไหร่(มั้ง) เพราะมีสองน้องร่วมอยู่ด้วย และยังไงน้องก็รักพี่ทินไปแล้วนี่
แต่ตอนนี้พี่ทินคงต้องเจอแผนเอาคืนของน้องบ้างแล้ว  ไม่รู้น้องมีแผนอะไรซะด้วย
แต่ที่น้องวิต้องวิ่งร้องไห้ตามน้องนุชนี่ก็น่าจะอยู่ในแผนด้วยแน่เลย  ไม่งั้นน้องนุชคงไม่ยอมตามน้องน้ำไปง่าย ๆ หรอก
อย่างงี้พี่ทินคงต้องตามไปง้อน้องถึงบ้านซะแล้วมั่ง เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีนะพี่ทิน
รอติดตาม และ บวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า 

[limpingping]

แจ้งข่าวกันนิดนึง อินเตอร์เน็ตที่บ้าน ใช้บ่ได้ คาดว่าน่าจะไม่กี่วัน (วันนี้วันที่ 2 ล่ะ) ขออภัยสำหรับผู้ที่ติดตามอยู่นะค่ะ

[limpingping]

เฮ้อ กว่าจะกลับมาใช้เน็ตได้ 
อยากรู้จริง ๆ ว่ามีคนที่ติดตามเรื่องนี้จริง ๆ กี่คน 
ก็ไม่ใช่จะดราม่าอะไร แต่ก็เหมือนผู้เขียนทุก ๆ คน ที่อยากจะได้รับ เสียงตอบรับกลับมา
ว่าเรื่องนี้ชอบหรือไม่ชอบอย่างไร ส่วนเจ้าประจำที่คอมเม้นต์ให้มาตลอด ก็ขอขอบคุณมาก ๆ คะ 
เอาล่ะ มาติดตามกันต่อเถอะว่าน้องน้ำจะมีวิธีเอาคืน พี่ทินได้มั๊ยกันต่อดีกว่า

*********************************************************************





แผนที่ 39 แผนใหม่ กับรักครั้งเก่า


น้องสาวตัวดีเพิ่งบอกความจริงหลังจากสงบสติอารมณ์แล้วว่า น้ำรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว และโกรธผมมากด้วย........... อะไรกัน นี่จะไม่ฟังพี่อธิบายหน่อยเหรอ ..........ได้ไงกัน ยังไงน้องก็เป็นเมียพี่แล้วนะ ควรจะฟังพี่บ้างซิ ........พยายามโทรหาน้ำ ก็ไม่ยอมรับสาย โทรไปเบอร์น้องนุชก็บอกว่าพี่ชายเธอไม่อยากคุยด้วย โทรเข้าเบอร์บ้าน คนรับใช้ก็บอกคุณน้ำไม่อยากคุย จะไปหาที่บ้านก็คาดว่าคงจะไม่ได้พบหน้า ถึงจะร้อนใจอยากพบ อยากคุย อยากอธิบายมากเพียงใด แต่คงต้องรอพรุ่งนี้ ที่บริษัท ยังไงน้องก็ต้องมาทำงาน ……..เฮ้อ  แต่ก็ยังมีความหวังว่าน้ำจะยอมคุยด้วย เลยอดไม่ได้ที่จะโทรไปหาน้ำ และน้องนุช เป็นระยะ ๆ















บ้าน สิทธสุทธิพงศ์

“พี่น้ำค่ะ พี่ทินโทรมาอีกแล้ว บอกขอคุยนิดเดียว...” เฮ้อ พี่ทินนี่ความพยายามสูงจริง ๆ นับสายเมื่อกี้ก็คงร่วม  ๆ 30 สายแล้วมั๊ง

“...ไม่-คุย-เข้า-ใจ-มั๊ย” พี่น้ำพูดเน้นเป็นคำ ๆ   ค่ะหนูนะเข้าใจ แต่พี่ทินดูจะไม่เข้าใจนี่นา

“พี่น้ำอ่ะ พี่จะโกรธอะไรพี่ทินก็โกรธไปซิค่ะ แล้วมาลากน้องกลับมาด้วยทำไมอ่ะคะ” เรื่องมันรวดเร็วมากจนทำอะไรไม่ถูก อยู่ ๆ พี่น้ำก็ลากขึ้นรถของที่บ้าน แล้วให้รถออกทันที ไม่ทันได้เอ่ยคำล่ำลากับวิเลย แถมยังเห็นวิวิ่งตามรถมาด้วย แม้จะหันไปขอร้องอ้อนวอนให้พี่น้ำหยุดรถ แต่พี่น้ำก็ไม่สนใจ จนกลับมาถึงที่บ้าน พี่น้ำสั่งให้ รปภ ดูแลอย่างเข้มงวด ห้ามใครเข้าออกโดยไม่ได้รับอนุญาตจากพี่น้ำก่อน รวมทั้งตัวนุชเองด้วย

“อย่ามาทำเป็นพูดดี รวมหัวคนอื่นมาหลอกพี่ นี่ยังไม่นับรวม หลอกคุณพ่อคุณเม่ด้วยนะ” กำลังคิดว่าจะจัดการอย่างไรดีกับพี่ทิน และก็พวกน้อง ๆ จะบอกคุณพ่อคุณแม่ดีมั๊ย............. เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ค่อยคิดกัน รอพวกท่านกลับมาจากต่างประเทศพรุ่งนี้ก่อน

“ฮือๆๆ  พี่น้ำอ่ะ ก็นุชรักวินี่นา สมัยนี้ถึงจะก้าวหน้าไปมาก แต่ในสังคมระดับเราเขาก็ไม่ค่อยยอมรับคู่รักเพศเดียวกันหรอก พี่เองก็ยังต้องสืบทอดกิจการของคุณพ่อ พี่ทินเองก็เช่นกัน พี่ลองคิดดูซิคะ ถ้าคนเขาไม่เข้าใจ เขาก็มองว่าเราเป็นพวกวิปริตผิดเพศแค่นั้นแหล่ะ”

“...........” ฟังน้องพูด ผมก็คิดนะครับ ไม่ใช่ไม่คิด แต่ผมมองว่า ทุกปํญหามีทางออก และไม่ว่าสังคมจะมองเรายังไง แต่ถ้าคนในครอบครัว ยอมรับ ผมว่านั่นแหล่ะครับ เป็นเรื่องที่ถูกต้อง และเป็นความสุขที่แท้จริง

“พี่น้ำไม่รักพี่ทินแล้วเหรอค่ะ?”
“........ยัยนุช พอได้แล้วพี่ไม่อยากฟัง ไม่ต้องมากล่อมพี่ ยังไงก็ไม่ยกโทษให้ง่าย ๆ หรอก”

“พี่น้ำอ่ะ ยังไงน้องก็ไม่ยอมเลิกกับวิหรอก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยังไงก็จะอยู่กับวิ หนูรักวิ.......... พี่น้ำเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่ได้อยู่กับพี่ทิน พี่น้ำรับได้เหรอค่ะ”


น้องยังตะโกนไล่หลังมา ผมไม่อยากต่อปากต่อคำแล้ว เพราะเหมือนน้องจะพูดถูก แต่จะให้ทำใจยกโทษให้ง่าย ๆ คงไม่ได้ ยังไงพี่ทินก็ต้องได้รับบทเรียนบ้าง เอาความรู้สึกคนอื่นมาเป็นของล่น เห็นเป็นเรื่องสนุกท้าทาย ทำอะไรไม่เคยนึกถึงใจผมเลย ตอนที่ทรมาน ใจมันเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น



พอเข้ามาในห้องนอนได้ก็ล้มตัวลงบนที่นอน ที่ไม่ได้กลับมานอนนานมากแล้ว จำเกือบไม่ได้ว่าผ้าปูที่ใช้ประจำสีอะไร อยากจะนอนพัก หลับตาลง ......แต่ใจไม่ยอมทำตามสั่ง มันไม่เคยหยุดคิดถึงหน้าคนเจ้าแผนการเลย











คิดย้อนกลับไปถึงวันที่พบพี่ทินครั้งแรก ทันทีที่หันไป สบตา ความรู้สึกพิเศษบางอย่างกับผู้ชายคนนี้ก็ก่อตัวขึ้น ไม่เพียงแต่รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูโดดเด่น แต่มาสะดุดตาที่ ดวงตาคมคู่นั้นที่จ้องมองมา จนรู้สึกวาบหวามในใจ

แล้วยังหลังจากนั้น พี่บ้าก็เข้ามาวนเวียนวุ่นวายรอบตัว ไม่เคยให้ผมได้มีเวลาเหงาที่ต้องอยู่ห่างจากเมย์เลย รวมทั้งนี่เป็นการทำงานครั้งแรกด้วย ก็ยิ่งประหม่าน่าดู แต่เพราะมีพี่ทินอยู่ข้าง ๆ  คอยช่วยเหลือ คอยดูแล ตลอดเวลาทำให้ทุกอย่างมันดู ผ่อนคลาย และราบรื่นไปหมด

พี่ทินเป็นคนสนุกสนาน อบอุ่น อ่อนโยน แต่ก็ยังมีบางมุมที่ทะลึ่ง ๆ ให้ต้องเขินอายอยู่เรื่อย ......ส่วนเรื่องที่เข้ามาจีบ จะว่าไม่รู้ก็ไม่ใช่ แต่ก็เพราะพี่บ้า ที่เอาแต่แต๊ะอั๋งตอนผมเมาอยู่เรื่อย ไม่เคยบอกว่ารักซักคำ หนำซ้ำยังได้ยินข่าวลือเรื่องคู่ควงสาว ๆ ของพี่ทิน จากพวกพี่ ๆ เลขา ก็ยิ่งทำให้ไม่อยากที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่บ้า จะมารักผู้ชายอย่างผมจริงจัง


แล้วตอนไปภูเก็ต ถ้าไม่ได้พี่ทินช่วยไว้ก็คงจะแย่ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ คุณอันดา กับน้องสาวของเขา  หน้าตาก็ดี มีชาติตระกูล แต่ไม่น่าจะใจร้าย ได้ถึงขนาดนั้นเลย

ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ ว่าอุบัติเหตุคราวที่ไปดำน้ำที่ภูเก็ต เป็นฝีมือของคุณตา ใจหายครับ ตอนนั้นคิดแค่ว่าเป็นอุบัติเหตุ เลยไม่รู้สึกอะไรมาก แต่พอรู้ความจริง ก็ทำเอาหน้าซีดเลย ถ้าไม่ได้พี่ทินช่วยไว้ ก็คงจะแย่ แต่ก็ต้องบอกว่า ผมคงไม่จองเวรเธอแล้วล่ะครับ อ้อ ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนดีนะครับ แต่ตอนนี้คิดว่าเธอก็ได้รับผลจากการกระทำไปไม่น้อย พี่ทินบอกว่าหลังจากเกิดเรื่อง พ่อของเธอกลัวว่าทางเราจะเอาเรื่อง เลยส่งลูกสาวคนเล็ก ไปอยู่ที่อเมริกา ต่อมาก็ได้ยินมาว่า เธอไปติดหนุ่มฝรั่งจนไม่เป็นอันทำอะไร ผลาญเงินเลี้ยงฝรั่งไปวัน ๆ และโชคร้ายยิ่งกว่านั้น เธอติดเอดส์.........

ส่วนคุณอันดา ผมว่าพี่ทินก็เล่นแรงไป คนของพี่ทินพาเขาไปกักขังไว้ ....แล้วให้คนข่มขืนเขา โดยถ่ายวิดีโอไว้ด้วย ผมว่ามันเกินไป แต่พี่ทินบอกว่า นั่นยังน้อยไป พี่ไม่ฆ่ามันก็บุญแล้ว เพราะถ้าผมพลาดท่าเสียทีเขา ผมก็จะมีสภาพเดียวกันกับคุณอันดาตอนนี้.................. เพียงแค่คิด ผมก็ขนลุกขนพองแล้ว.............




ยิ่งคิดถึงพี่ทิน ตอนนี้ชักจะเริ่มใจอ่อนแล้วซิ

ผมรักพี่ทินจริงแท้แน่นอนครับ ในชีวิตไม่เคยคิดเลย ว่าตัวเองจะรักผู้ชายได้ กับเมย์ก็เป็นความรักอีกรูปแบบหนึ่ง ผมห่วงใยเธอ ปรารถนาดีกับเธอ อยากเห็นเธอมีความสุข คิดว่าถ้าได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเธอคงจะสุขใจไม่น้อย แต่บางครั้งก็ต้องยอมรับว่ามีบางมุม ที่เราเข้ากันไม่ได้ แต่ตอนนี้เมย์ก็มีความสุขกับผู้ชายอีกคนที่เธอรัก และเขาก็รักเธอมาก(เข้าขั้นกลัวเมียเลยล่ะ)

เธอโทรมาหาผมตอนที่อยู่โรงพยาบาล และบอกผมว่า พี่ทินรักผมมาก มากจนยอมที่จะโกหกคนทั้งโลกเพื่อจะได้ใช้ชีวิตคู่กับผม ซึ่งเธอบอกว่าก่อนที่จะรู้เรื่องราวเธอเกลียดพี่ทินมาก แต่พอได้ฟัง ได้เข้าใจเธอก็ยอมรับว่าคงมีผู้ชายในโลกนี้ไม่กี่คนหรอกที่กล้าจะทำอย่างพี่ทิน เธอชื่นชมพี่ทิน และอยากให้ผม ยกโทษให้พี่ทิน






















แต่ไม่ใช่ยกโทษให้ง่าย ๆ ผู้ชายคนนี้ ต้องถูกดัดนิสัยบ้าง ต้องโดนเอาคืนซะบ้าง ฮ่าๆๆๆ สรุปก็คือที่ผมทำปั้นปึ่งใส่ทุกคน ผมกำลังหลอกทุกคนอยู่ครับ ก็ให้สิทธิผมได้หลอกคนอื่นบ้างซิ ผมถูกหลอกมาตลอดเรื่องเลยนี่นา คือเอาจริง ๆ ผมก็โกรธพี่ทินไม่ลงหรอก ก็ผู้ชายคนนี้ ทำอะไรให้ผมตั้งมากมาย และถ้าผมไม่รักเขา แผนของเขาก็ไม่มีทางจะสำเร็จได้หรอก ก็ต้องมาดูกันว่าจะทำให้พี่ทินสำนึกผิดบ้างได้มั๊ย แค่คิดถึงวันพรุ่งนี้ผมก็เริ่มจะสนุกแล้ว ผมว่าตอนพี่ทินคิดแผนการต่าง ๆ เขาก็คงรู้สึกสนุกเช่นเดียวกับผมนี่แหล่ะ

[AMINOKOONG]

น้ำคิดถูกแล้วล่ะ แม้เราจะหายโกรธและยกโทษให้แล้ว
แต่ก็ต้องให้บทเรียนหนักๆกลับไปบ้าง ขอย้ำว่าต้องหนักๆ
ไม่ใช่ว่าเพื่อแก้แค้นอะไรนะ แต่เพื่อที่จะได้ไม่กล้าเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่นแบบนี้อีก
คิดดูสิว่าถ้าน้ำต้องใช้ชีวิตกับทินคนเจ้าแผนการแบบนี้ ไม่ต้องอยู่ไปด้วยความระแวงตลอดว่า
อันไหนจริงอันไหนเป็นแผนหรอกเหรอ สมมุติทินแอบไปซุกกิ๊กไว้น้ำจะมีวันจับได้รึป่าวเหอะ
ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวกว่าพวกตัวร้ายอีกอ่ะ

[limpingping]

น้องน้ำกล่าว "ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจที่มีให้ผมนะครับ  และอย่าห่วงครับ ยังไงก็จะหาทาง
จัดการกับพี่ทินให้ได้ (ถ้าทำได้นะครับ คนอย่างผมนี่คาดหวังได้มั๊ยน้า)"
โถๆๆๆๆ พ่อคุณ อ่อนซ๊ะ  แล้วจะจัดการพี่เขาอยู่มั๊ยคะ น่าเป็นห่วงจริง ๆ แต่อย่างไรก็
ขอให้ทุก ๆ คน เป็นแรงใจให้น้องน้ำในภารกิจครั้งนี้ สู้ ๆ นะน้องน้ำ

*************************************************






แผนที่ 40 ปูทาง สร้างรักใหม่


วันนี้เป็นอีกวันที่ผมออกจากบ้านเช้ามาก เพราะอยากจะไปดักรอพบน้ำก่อนที่จะเริ่มทำงาน ยังไงน้องก็หนีผมไม่พ้นหรอก ก็เราทำงานด้วยกันนี่นา วันนี้ทางสะดวก รถไม่ติด ไม่มีแมวดำวิ่งตัดหน้ารถ หมาหน้าปากซอยไม่เห่าใส่ซักแอะ ทั้งที่ปกติเห่ากันให้ขรม จิ้งจกแถวบ้านสงบปากสงบคำ ไม่ทักผมซักตัว สรุปแล้วผมไม่กะวนกะวายอะไรมาก ก็เพราะรู้ว่าถ้าน้องได้ฟังผมอธิบาย ยังไง ๆ น้องก็ต้องให้อภัยผมแน่ นี่ผมวางแผนอ้อนเต็มที่ ง้อได้ก็จะลักพาตัวไปฮันนีมูนกันที่ใหนซักแห่งที่จะมีแค่เราสอง ฮึๆๆ แค่คิดก็ฟินแล้ว ฮะๆๆๆ




วาทินเปิดประตูห้องทำงานของเขาเข้าไปอย่างร่าเริง............แต่ก็ต้องสะดุดกึก เพราะคนที่เขาเจอ..........ไม่ใช่ธารา

“อ้าว คุณนิน่า มีธุระอะไรครับ” แม้จะพบนิน่าในห้องทำงานของเขา ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณวาทิน”
“ครับอรุณสวัสดิ์”

“ตั้งแต่วันนี้ ดิฉันจะมารับหน้าที่แทนคุณธาราค่ะ”
“อ้อๆ งั้นเหรอครับ มาแทนคุณธารานะครับ............................ห๊า ว่าไงนะครับ” ทันทีที่สมองประมวลผลทัน ก็ถึงกับเหวอ

“ได้ยินไม่ผิดแล้วค่ะ ตอนนี้คุณธาราไปช่วยงานเลขาของท่านประธานใหญ่ค่ะ” เหอะ เจ้านายฉัน อยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่ต้องตะโกนก็ได้ มันเป็นคำสั่งสายฟ้าแลบ เมื่อเช้านี่เอง คุณธารา โทรเข้ามาตั้งแต่ยังแต่งหน้าคาอยู่เลย บอกให้สลับกันทำงาน เพราะต้องการเรียนรู้งานเพิ่มเติมกับท่านประธานวันชัย เอ่อ อันนี้ก็ไม่รู้ซินะ

ยังไม่ทันจบคำของคุณนิน่า ผมก็รีบรุดไปที่ห้องทำงานของคุณพ่อทันที เปิดเข้าไปโดยไม่เคาะประตู ก็เห็นน้ำ กำลังยืนจัดแฟ้มใส่บนชั้นอยู่

“น้ำครับพี่มี....” ก้าวยาว ๆ เข้าไปหาน้อง กำลังจะพูดถามไถ่ ก็เหลือบไปเห็นบุคคลที่  3 ในห้อง

“อ้าว วาทิน มาทำอะไรเหรอ” ว้า คุณพ่ออยู่ด้วย เลยพูดอะไรมากไม่ได้

“คุณพ่อ เอ๊ย ท่านประธานใหญ่” มือที่จะยื่นไปคว้ามือน้องต้องหดกลับมา แล้วหันไปคุยกับคุณพ่อ




น้ำหันไปจัดเอกสารต่อ ทำเหมือนไม่สนใจเขาเลย อ่า ท่าจะง้อไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วซิ

“อ้อ คุณธาราเขามาขอศึกษางานตรงนี้ เพราะอยากเรียนรู้งานที่หลากหลายนะ”
“...........” รู้เลยว่าน้องต้องการจะหลบหน้าผม เอาไงดีล่ะ



“น้ำครับเดี๋ยวเที่ยงพี่มารับไปทานข้าวนะครับ” ผมทำเป็นปรึกษางานกับคุณพ่อต่อ จนท่านกลับเข้าไปนั่งประจำที่ อ่านงานบนโต๊ะเงียบ ๆ ผมเลย หันมาคุยกับน้อง หวังจะชวนไปทานข้าวเที่ยงเพื่อปรับความเข้าใจ

“....อย่าลำบากเลยครับคุณวาทิน ตอนเที่ยงผมมีนัดทานอาหารกับคุณพ่อคุณแม่ผมแล้ว” น้องยังคงพูดจาห่างเหิน และไม่สบตาผม

“งั้นให้พี่ไปด้วยนะครับ” ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก (เขา(ใครว่ะ)ว่าไว้)

“....เอ่อ คุณวาทินครับ นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวครับ” น้องจิกผมด้วยหางตา  แล้วก็หันกลับไปทำงานต่อ

“งั้นพี่ยิ่งต้องไปด้วยครับ เพราะพี่เป็นลูกเขย”
“……ของใครไม่ทราบครับ เป็นแค่คู่หมั้นกับน้องนุชเอง อย่ามาขี้ตู่”

“คู่หมั้นคงไม่สนิทแนบแน่นเท่ากับคนเป็นผัวหรอกครับ น้ำ”

ธาราหันขวับไปมองตาขวาง (แต่ในสายตาวาทิน กลับมองว่าน้องทำตาโตน่ารักดี)

“อย่ามาพูดจาหยาบคายนะคุณวาทิน”
“น้ำ ๆ พี่ขอโทษครับ ฟังพี่อธิบายก่อนได้มั๊ยครับคนดี”

“เก็บคำหวานของพี่ไว้เถอะ ผมเอียนมันเต็มทนแล้ว ขอตัวครับ ผมต้องทำงานต่อแล้ว” น้องยกแฟ้ม กระแทกแขนผม ก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณพ่อ  จบกันคุยอะไรตอนนี้ก็คงไม่ยอมรับฟังแน่




เช้านี้เข้าใกล้น้องไม่ได้เลย ไม่อยู่ติดกับคุณพ่อก็อยู่ติดกับคนอื่นตลอดเวลา เฮ้อ ผมอยากจะได้โอกาสอธิบายให้น้องฟังจริง ๆ ทำไงดีนะ















ณ ภัตคารอาหารบ้านสวน
“ขำอะไรเหรอลูก”
“ห๊า เปล่าครับคุณแม่ คุณแม่ครับ ลองทานจานนี้ดู เป็นเมนูเด็ดของร้านเลยนะครับ” อดจะขำพี่ทินวันนี้ไม่ได้ ดูพี่เขาก็มีความพยายามจะพูดคุยกับผม แต่ผมก็ไม่เปิดโอกาส ให้พี่ทินได้พูดอะไรเลย ดีสมน้ำหน้า จะได้รู้ซะบ้างว่าไม่ใช่ของตาย นึกจะทำอะไรก็ทำ ไม่คิดถึงใจกันเลย

“มาแปลกนะเรา อยู่ ๆ นัดพ่อกับแม่มาทานข้าว มีอะไรรึเปล่าลูก”
“....ทานให้เสร็จก่อนดีกว่าครับ”

“โอ๊ย ลูกคนนี้นี่ มีอะไรก็รีบ ๆ พูดเหอะ แม่กินไม่ลงหรอกถ้ายังไม่รู้เรื่อง”
“คุณก็ ไปเร่งลูก ถ้าเขาพร้อมเขาก็พูดเองแหล่ะ”

“ก็มันอยากรู้นี่นา....เกี่ยวกับเรื่องคนที่ลูกรักรึเปล่า”
“.......ครับ” เซ้นต์ของผู้หญิงนี่ดูถูกไม่ได้จริง ๆ

“นั่นใง ว่าแล้ว ลูกมีใครที่ไม่ใช่หนูวิใช่มั๊ย อยากพามาให้พ่อกับแม่รู้จักใช่มั๊ยจ๊ะ” ฮะ ๆ หลอกผู้ใหญ่ไม่ได้จริง ๆ ตอนที่ผมบอกกับพวกคุณพ่อคุณแม่ ว่าผมกับวิรักกัน และต้องการจะแต่งงานกัน ดูท่านแปลกใจมาก คงเพราะแทบไม่เคยเห็นผมมีท่าทีอะไรกับน้องวิมาก่อน แต่ท่านก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร คงคิดว่าครอบครัวเรายังไงก็อยากให้ดองกันอยู่แล้ว

“ครับ........ ไม่ใช่น้องวิครับ....แต่ก็เป็นคนที่คุณพ่อคุณแม่รู้จักดี”
“ใครอ่ะ ๆๆ” คุณแม่ดูกระตือรือร้นที่จะรู้ว่าผมรักใคร ส่วนคุณพ่อก็มีสีหน้าประหลาดใจไม่น้อย แต่ก็นิ่งๆ




“....คุณพ่อครับคุณแม่ครับ....ผมเป็นลูกชายที่ดีมาตลอดเลยใช่มั๊ยครับ ผมไม่เคยทำให้ทั้งสองท่านผิดหวังเลยใช่มั๊ยครับ” ผมเริ่มเกริ่นนำก่อนที่จะเข้าเนื้อหาจริง ๆ เพราะอยากจะให้พวกท่านได้ใช้เวลาคิด และทำใจ

“....น้ำ ลูกอยากจะบอกอะไร” สีหน้าคุณแม่ดูจะลำบากใจ คงคาดเดาได้จากคำพูดของผม ว่าเรื่องที่ผมจะพูดมันต้องมีอะไรซักอย่าง

“ถ้าวันหนึ่งผมไม่ได้ดั่งใจ จะทำให้ทั้งคุณพ่อคุณเม่ ผิดหวังมากมั๊ยครับ”
“.......” คุณพ่อกับคุณแม่นิ่งเงียบไป หันไปมองหน้ากันก่อนคุณแม่จะหันมา

“น้ำ พ่อกับแม่ไม่สามารถอยู่กับลูกไปได้ชั่วชีวิตหรอกนะจ๊ะ ซักวันหนึ่งก็ต้องตายจากไป แต่คนที่จะอยู่กับลูก คืนคนที่ลูกเลือก ถ้าเขาไม่เลวร้ายจนเกินไป แม่คิดว่าแม่รับได้จ๊ะ” ทั้งสองหันมองหน้ากันเหมือนขอความเห็น ก่อนที่คุณแม่จะพูดอะไรออกมาให้ผม ถึงกับตื้นตันในใจ กับความรักที่ทั้งสองมีให้

“......ถ้า...ถ้าคนที่ผมรักไม่ใช่ผู้หญิงล่ะครับ”
“............” คุณพ่อคุณแม่ดูอึ้งไปทันที

“ผู้ชายเหรอ” คุณพ่อถามด้วยเสียงแผ่ว เหมือนไม่แน่ใจว่าควรถามดีมั๊ย
“...ครับ...”

“ใคร?” คุณแม่ชะโงกตัวข้ามโต๊ะมาจ้องผมเขม็ง
“คนในบริษัทเราเหรอ” คุณพ่อจากที่นิ่ง ๆ ก็เริ่มจะลน

“...ไม่ใช่ครับ”
“ก็ลูกบอกว่าเป็นคนที่เรารู้จักดี” จากที่เริ่มถามช้า ๆ คุณแม่ก็หายใจเร็วขึ้น และน้ำเสียงคาดคั้นมากขึ้น


“ก่อนที่ผมจะบอกอะไร ผมอยากให้คุณพ่อคุณแม่อ่านกระดาษแผ่นนี้ให้จบก่อนครับ ผมได้เขียนเรื่องราวคร่าว ๆ โดยไม่ได้ระบุว่าใครเป็นใคร เพราะอยากให้คุณพ่อคุณแม่อ่านให้จบ จะได้เข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อ และไม่ขย้ำมันทิ้งด้วยความโมโหซะก่อน” อาจจะดูตลก ๆ ที่ผมใช้วิธีนี้ในการจะสื่อสารกับพวกท่าน  ข้อความในนั้น ก็ประมาณ สูตรคณิตศาสตร์ A+B = C+D แล้ว สุดท้าย A+C = B+D อะไรทำนองนั้น ผมอยากให้ท่านทำความเข้าใจเรื่องราว ก่อนที่ผมจะบอกความจริงกับท่าน เพราะผมไม่แน่ใจว่า ถ้าผมพูดเองจากปาก พวกท่านอาจฟังไม่ครบ ไม่จบ และคงจะโกรธผมซะก่อน









ท่านทั้งสองรับกระดาษใบนั้น ไปอ่านเงียบ ๆ ข้อความไม่ยาวมากครับ 1 หน้ากระดาษเท่านั้น ผมพยายาม รวบรัดแผนการของพี่ทินให้สั้น และเข้าใจง่าย ผ่านไปประมาณ 5-6 นาที ทั้งสองท่านก็เงยหน้าขึ้นมาจากหน้ากระดาษ คุณแม่มองผมด้วยดวงตาที่สั่นไหว

“อย่าบอกนะว่า......” ดูเหมือนคุณแม่จะเข้าใจเรื่องราวแล้ว


“ครับ ตามที่ได้อธิบายไว้ในนั้น............. ผมกับพี่ทิน และน้องนุชกับน้องวิ เรารักกันครับ” นี่เป็นการตัดสินใจของผมที่จะบอกความจริงกับคุณพ่อคุณแม่ เพราะผมคงหาความสุขในชีวิตไม่ได้ ถ้าต้องคอยโกหก หรือปกปิดพวกท่าน แต่ถ้าพวกท่านรับไม่ได้ ไม่เข้าใจ ผมก็คงต้องทำใจ แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกครับ ผมต้องหาวิธี เพื่อให้ท่านยอมรับความรักของเราให้ได้ ไม่ว่าอย่างไร การยอมรับจากคนในครอบครัว ก็เป็นสิ่งสำคัญ


“คุณภา” “คุณแม่” ทั้งผม และคุณพ่อถลาเข้าไปรับร่างคุณแม่ที่เหมือนจะเป็นลมจนเกือบตกจากเก้าอี้

“.......คุณ ๆ เป็นไรมั๊ย เอายาดมมั๊ย”
“คุณแม่ครับ เป็นยังไงบ้างครับ”

“เป็นยังไงเหรอ แกถามมาได้ ฉันจะเป็นลม พวกแกเล่นอะไรกันเนี๊ยะ เห็นผู้ใหญ่เป็นหัวหลักหัวตอเหรอยังไง” คุณแม่ที่ดมยาจนเริ่มกลับมามีเรี่ยวแรง ก็ตวาดกลับเสียงดัง จนคนในร้านหันมามอง คุณพ่อต้องพยายามปลอบ และทำให้คุณแม่ยอมเบาเสียงลงได้

“ผม...ผมขอโทษครับ…แต่ก็อย่างที่อธิบาย น้องกับน้องวิรักกันมานานแล้ว ส่วนผม.............. เพราะพี่ทินเขาดีกับผมมาก และช่วยเหลือผมทุกอย่าง คงจะเป็นผมเอง ที่หลงรักพี่เขาก่อน” ผมใจเสียนะครับ ท่าทางคุณแม่จะไม่ยอมรับง่าย ๆ แน่ แต่ผมก็ยังคงต้องพยายามอธิบายให้ท่านเข้าใจ

“น้ำ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมหรอกนะ แม่รับไม่ได้” เสียงคุณแม่ไม่ดัง แต่แข็งกร้าว

“คุณแม่ครับ ถ้าว่ากันตามจริง เราคงไม่คิดจะบอกให้พวกคุณพ่อคุณแม่ทราบ คงแอบ ๆ รักกัน แต่งงานกัน และแยกไปอยู่ด้วยกันต่างหาก ..................... แต่ผมรับไม่ได้ครับ....... โดยนิสัยของผมแล้ว การที่ต้องโกหกคุณพ่อคุณแม่ ผมคงไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้”

“....คุณภาใจเย็นๆ ก่อน ลูกพูดมาก็มีเหตุผล และการที่ลูกมาบอกเราตรง ๆ มันก็เท่ากับลูกได้แสดงถึงความเคารพเราแล้ว” คุณพ่อที่มองมานิ่ง ๆ นานแล้ว ก็แสดงความคิดเห็น ผมก็ไม่รู้ว่าคุณพ่อรับเรื่องนี้ได้มากแค่ใหน

“แต่คุณค่ะ แล้วเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ใหน ถ้าใคร ๆ รู้ว่าลูก ๆ เรา......”
“คุณภา ผมไม่สนใจคนอื่น หรอก อย่างที่คุณเพิ่งบอกลูกไปนั่นแหล่ะ เราคงอยู่กับลูกอีกไม่นาน แต่คนที่จะอยู่กับเขาคือคนที่เขาเลือก .....และจะว่าไปแล้ว ครอบครัว สุวรรณนิวัฒน์ ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ผมไม่หวังอะไรมาก ยังไรก็อยากดองกับบ้านนั้นอยู่แล้ว แค่อยากให้ลูกอยู่กับคนที่เขารัก และมีความสุข ซึ่งมันก็จะเป็นความสุขของเราคนเป็นพ่อแม่ด้วยนะคุณ”

คุณแม่มีท่าทีอ่อนลง ส่วนคุณพ่อก็หันมามองผม และยิ้มน้อย ๆ

“น้ำ พวกลูกแน่ใจในความรักแบบนี้แล้วเหรอ”
“.....ผม ไม่มีคำตอบที่แน่ชัดหรอกครับคุณพ่อ แต่จากประสบการณ์ของผม ผมอายุไม่ใช่น้อยแล้ว ความรักทุกรูปแบบ มีการเริ่มต้น มีจุดจบต่าง ๆ กันไปครับ แต่ผมมั่นใจในรูปแบบความรักของพวกผมครับ”


“งั้นคำถามสุดท้าย.....แล้วหลานแม่ล่ะ แม่จะได้มีโอกาสอุ้มหลานมั๊ย หรือลูกจะไปขอเด็กมาเลี้ยง”
“....คือจริง ๆ แล้ว พี่ทินเขายังมีแผนการสำหรับเรื่องลูกอีกนะครับ...คือว่า”

[limpingping]

เครื่องคอม ฮาร์ดิส เสีย เรื่องที่แต่งไว้ก็ไม่ได้สำรองไว้
ต้องรอดูว่าช่างคอม จะช่วยอะไรได้บ้าง คงไม่เจอกันซักพักนะ
แต่ก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปใหนนะจะกลับมาเร็ววัน

[bennnyyy]

  จะรอนะคะ

[limpingping]

โหย หายไปนาน ไม่รู้ยังจะมีใครคิดถึงอยู่รึเปล่า  กว่าคอมจะซ่อมเสร็จลุ้นแทบตาย งานหายไม่เป็นไร 
นิยายที่แต่งไว้หาย กระอักเลือดแน่  โชคดีช่างคอมกู้ข้อมูลมาได้
มาตามติด วิธีการเอาคืนของน้องน้ำกันต่อว่า จะดัดนิสัย พี่ทินและพวกน้องๆ ได้หรือไม่
ยังไงก้ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจพ่อแม่พี่น้องมิตรรักแฟนนิยายด้วยนะค่ะ 


******************************************************



แผนที่ 41 รักน้องต้องมาขอ


เฮ้อ เหมือนยกภูเขาออกจากอก ไม่มีอะไรติดค้างในใจแล้วครับ ผมได้บอกให้พ่อกับแม่ทราบแล้ว ถึงท่านจะยังตะขิดตะขวงใจ แต่การที่ผมเป็นลูกชายที่ดีมาตลอด ไม่เคยต้องให้ท่านเดือดเนื้อร้อนใจ ก็ทำให้ท่านฟังสิ่งทีผมต้องการอธิบายได้ไม่ยาก ......อ่อ ผมบอกท่านให้เก็บเป็นความลับก่อนอย่าบอกใครแม้แต่น้องนุช ว่าพวกท่านทราบความจริงแล้ว

เหลือแต่ต้องจัดการกับพี่ทิน และพวกน้อง ๆ ก่อน รวมหัวกันหลอกผม จนกลุ้มแทบบ้า มันน่าโมโหจริง ๆ







“พี่น้ำค่ะ” หลังอาหารมื้อเที่ยงกับครอบครัวจบ ผมก็กลับเข้ามาที่บริษัท ระหว่างรอลิฟต์ ก็เจอน้องวิ ซึ่งดูเหมือนจะมารอพบผม

“อ้าว สวัสดีครับน้องวิ มาทำอะไรที่บริษัทเหรอครับ?” ฮึๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาด้วยเรื่องอะไร วิ่งมาชนปังตอเองเลย ดูซิว่าจะมาไม้ใหน

“พี่น้ำ...วิอยากพบนุชค่ะ เราไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้มาก่อนเลย วิอยากพานุชไปทานข้าวก็ยังดี” น้องวิดูซูบไปนิด ก็ไม่ผิดกับน้องสาวผมที่บ้าน แต่แค่ไม่กี่วันเอง มีน้ำอดน้ำทนกันหน่อยซิครับน้อง ไม่ใช่พี่ใจร้าย แต่มันเป็นบทเรียนที่ต้องให้พวกน้อง ๆ ได้เรียนรู้บ้าง

“อ้าว แล้วมาบอกพี่ทำไม ไม่โทรหากันเองล่ะ โทรศัพท์ก็มีนี่ครับ” ผมไม่ได้ริบโทรศัพท์น้องไว้หรอกครับ มันไม่จำเป็น ถ้าน้องยังไม่เรียนรู้อะไรจากเรื่องที่เกิดด้วยตัวเอง สิ่งที่ผมจะทำมันก็คงไม่มีประโยชน์

“คือ.........หนูรู้ตัวนะค่ะ ว่าทำผิดกับพี่น้ำไว้มาก ก็เลยคิดว่าจะพบกับนุชได้ วิคงต้องให้พี่น้ำอนุญาตก่อนนะค่ะ”
“..........ทีอย่างนี้ทำเป็นรู้จักคิด”

“โธ่ พี่น้ำ อย่าพูดอย่างนี้ซิค่ะ หนูสำนึกผิดแล้วค่ะ”
“สำนึกผิดแล้วก็ทนให้ได้ซักเดือนล่ะกัน ถ้าไม่โทรหากัน ไม่แอบไปพบกันลับหลังพี่ พี่จะให้พวกเธอคบกัน”

“โอ๊ยยยยยย พี่น้ำตั้งเดือนเลยเหรอค่ะ ขอซักอาทิตย์ไม่ได้เหรอค่ะ”
“งั้นจบ”

“พี่น้ำอ่ะ ขอลดลงหน่อยได้มั๊ยค่ะ นะค่ะๆๆๆๆๆๆ”
“...45 วัน”

“พี่น้ำ”
“50 วัน”

“โฮ่ พี่น้ำอ่ะ ก็ได้ ๆ เดือนหนึ่งก็ได้ค่ะ แต่หนูขอโทรคุยกันก่อนที่จะเริ่มนับได้มั๊ยค่ะ”
“....แค่ครั้งเดียวนะ” น้องวิยิ้มแก้มแทบปริ รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์ ๆ กดยิ๊กๆ แล้ววิ่งไปนั่งคุยที่โซฟารับรองลูกค้า  ฮึๆ ในใจแอบอมยิ้ม ดูเอาเถอะน้องวิที่แสนจะแข็งแกร่ง ตอนนี้ เหมือนเด็กสาวที่กำลังมีความรัก ก็ดูน่ารักดี ............อ่อ ที่ผมบอกว่าครั้งเดียวนี่ผมก็ไม่ได้ระบุด้วยว่าให้เวลาเท่าไหร่.................................... หวังว่าน้องคงจะวางสายบ้างนะ







“อ้าว พี่นิน่า มีอะไรครับ” ช่วงบ่าย ท่านประทาน กับคุณคณิต เลขาท่าน มีประชุมข้างนอก ผมเลยอยู่โยงเฝ้าห้อง ก็กะว่าจะข่วยคุณคณิตพิมพ์งานที่ค้างอยู่ไปพลาง พอเข้ามาในห้องทำงานก็พบพี่นิน่า นั่งรออยู่แล้วที่เก้าอี้

“โอ่ คุณธารา กำลังรออยู่เลยค่ะ เนี๊ยะพี่หาแฟ้ม โครงการที่ 7 ไม่เจอค่ะ คุณไปไว้ที่ใหนล่ะค่ะ”
“เอ๋ ผมก็ไว้ที่ตู้โครงการที่ยังไม่เสร็จนี่ครับ”

“พี่หาดูแล้วไม่มีค่ะ”
“อะไรกันต้องมีซิครับ ผมเพิ่งเก็บเองเมื่อวาน จะหายไปใหนได้”

“พี่หาทั่วทั้งตู้แล้วจริง ๆ นะค่ะ ไม่เชื่อไปดูเองเลยค่ะ”
“…..ผมอยากไปช่วยดูให้นะครับ แต่ว่า.....พี่...คุณวาทิน....”

“อ้อคุณวาทิน ไม่อยู่หรอกค่ะ เพิ่งออกไปพบลูกค้าใหม่ค่ะ เห็นบอกว่าจะมีงานเลี้ยงต้อนรับคงไม่กลับเข้ามาที่บริษัทแล้วละค่ะ”

ได้ฟังก็เบาใจ ถึงผมจะทำเป็นโกรธพี่ทิน แต่ก็ไม่อยากเผชิญหน้าพี่เขาตรง ๆ หรอก กลัวจะหลุดให้พี่เขาจับได้ว่าผมแกลังโกรธ ในเมื่อไม่ต้องเผชิญหน้า ผมเลยคิดว่าคงต้องไปช่วยพี่นิน่าหาแฟ้มก่อน เพราะมันเป็นงานเร่งด่วน ที่ต้องจัดการภายในอาทิตย์นี้





เราเดินเข้าไปในห้องทำงานของพี่ทิน.......... ว่างเปล่า ไม่เห็นแม้เงาพี่ทิน  โล่งใจ ผมก็เลยรีบเดินเข้าไปที่ตู้เก็บแฟ้มโครงการที่ยังไม่เสร็จทันที

“นี่ไงครับ ก็อยู่นี่นา พี่นิน่า” ยังไม่ทันจะทำอะไร แค่เปิดตู้ ก็เห็นแฟ้มโครงการที่ 7 ทันที ยังไม่เอะใจ คิดแค่ว่าเจอก็ดีแล้ว หยิบออกมาจะหันไปส่งให้พี่นิน่า

“จับตัวได้แล้ว ฮะๆๆ”
“พี่ทิน” ตกใจหมดเลย แฟ้มหล่นไปกองอยู่ที่พื้น จู่ ๆ พี่ทินที่โผล่มาจากใหนก็ไม่รู้ เข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง แล้วเอาคางมาเกยใหล่ ก่อนจะยิ้มให้อย่างขี้เล่น รู้ตัวแล้วว่าถูกหลอก จะหันไปต่อว่าพี่นิน่า แต่ก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ฮึ่ม ทำกันได้นะพี่นิน่า




“ขอโทษนะค่ะ คุณธารา พี่ถูกบังคับ อย่าโกรธพี่นะค่ะ” หลบออกมาอย่างไว มายืนหอบอยู่หน้าประตูห้องทำงานคุณวาทิน ยกมือขึ้นพนมที่ตรงหน้า อย่าโกรธพี่เลยนะคะ คุณธารา ก็คุณวาทินเล่นบอกถ้าไม่ให้ความร่วมมือ ก็อย่าหวังโบนัสสิ้นปีเลย ได้ไงอ่ะ เนี๊ยะเพิ่งไปออกรถคันใหม่มา ก็หวังโบนัสนี่แหล่ะที่จะช่วยได้ อย่าโกรธพี่เลยน๊ะ พี่จำเป็นจริง ๆ





“ปล่อยผมนะครับพี่ทิน.....คุณวาทิน” จับตัวได้แล้ว คนดีของพี่ ก็บอกแล้วว่าหนีพี่ไม่พ้นหรอก

“เรียกพี่ทินเหมือนทุกครั้งซิครับคนดี” พี่บ้านี่ ยังไม่ถึงวันเลย หลอกผมอีกจนได้ นี่ไม่มีสำนึกเลยใช่มั๊ย

“คุณวาทิน ปล่อย” น้องยังพยายามดิ้น แต่ตัวบาง ๆ อย่างนี้ มีเหรอจะสู้แรงผมได้
“ไม่ครับ พี่ไม่ปล่อย น้ำครับฟังพี่อธิบายก่อนได้มั๊ยครับ” 

“คุณนี่ ยังจะวางแผนให้พี่นิน่าไปหลอกผมมาอีก ผมอุตส่าคิดว่าเราอยู่ห่าง ๆ กันซักพักน่าจะดีกว่า”
“ไม่ดีครับ ขาดน้ำไปแค่คืนเดียว ใจพี่เหมือนจะขาด น้ำครับ ยกโทษให้พี่นะครับ พี่ทำทุกอย่างไปเพราะพี่รักน้องมากจริง ๆ อยากให้เราได้ใช้ชีวิตคู่กันตลอดไป”

“พี่อย่ามาอ้างว่ารักผมนะ ถ้ารักผมจริง พี่คงไม่หลอกลวงผมหรอก พี่รู้มั๊ยว่าผมเจ็บเจียนตาย เสียใจ ช้ำใจขนาดใหน” มองน้ำตาไหลอาบแก้มนวล ใจพี่อ่อนยวบ ไม่เคยคิดเลยว่า แผนการที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับเรา จะดีแค่กับพี่คนเดียว แต่มันทำร้ายน้องอย่างไม่น่าให้อภัย

“พี่ขอโทษ ๆ พี่ผิดไปแล้วจริง ๆ ทำยังไงน้องถึงจะยกโทษให้พี่” น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาได้ ตอนแรกผมคิดว่าผมเข้มแข็งพอแล้วนะ กะจะเอาคืนพี่ทินให้สาสม แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็ยังอ่อนไหว ให้พี่เขาเห็นจนได้

“....ฮึ่ม...อยากจะให้ผมยกโทษให้พี่เหรอครับ.........ง่าย ๆ ครับ พี่กล้าบอกให้คุณพ่อของพี่ไปขอ กับคุณพ่อคุณแม่ของผมมั๊ยครับ........ ถ้าพี่ทำได้ผมจะยอมยกโทษให้” ไอเดียอันนี้ผมคิดได้สด ๆ ร้อน ๆ เลยนะครับ เข้าทางผมเลย ถ้าพี่ทินกล้า ก็ดีไป แต่ถ้าไม่กล้า ผมคงต้องพิจารณาผู้ชายคนนี้ใหม่แล้ว ว่าผมสมควรฝากชีวิตไว้กับเขาหรือไม่

“........เอาจริงเหรอครับน้ำ” ข้อเสนอของน้อง ฟังดูตรงกันข้ามกับวิธิการของผมโดยสิ้นเชิง

“ผมพูดคำใหนคำนั้น” หันเอี้ยวหน้าไปย้ำหนักแน่นตามนั้น พี่บ้ายังกอดแน่นไม่ยอมปล่อย หน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

“งัน.....งั้น ขอเวลาพี่นะครับ พี่คิดว่าคงจะมีแผนการดี ๆ ที่จะทำให้คุณพ่อพี่ไปขอน้องได้”
“....พี่ทิน..... เลิกซะทีเถอะครับ ไอ้แผนบ้า ๆ ของพี่น่ะ มันยังวุ่นวายไม่พออีกเหรอครับ พี่จะตรงๆ กับผมไม่ได้เลยเหรอครับ ....คิดว่าผมจะอยู่กับคนที่มีแผนการตลอดเวลาได้ยังไง” เสียดใจเหลือเกิน พี่บ้า ไม่คิดจะสำนึกบ้างเลย ว่าเพราะไอ้แผนบ้า ๆ ของพี่นั่นแหล่ะ ที่ทำให้ทุกอย่างมันวุ่ยวายไปหมด


“.......น้ำ” อึ้งไปเลยครับ ไม่เคยเห็นน้องตะหวาดอย่างนี้มาก่อน
 
“ผมไม่ได้บังคับพี่ แต่ถ้าพี่จะให้ผมยกโทษให้ก็ตามนั้นแหล่ะครับ ปล่อยผมได้แล้วครับ ผมจะกลับไปทำงานแล้ว........” ไงล่ะ ดูพี่ทินจะอึ้ง ๆ ไปเลย ไม่เคยเจอผมเวอร์ชั่นนี้ละซี๊ อย่าว่าแต่พี่ทินเลย ผมเองยังอึ้ง....... ไม่คิดว่าจะกล้าตะหวาดใส่พี่ทิน มันคงเหลืออดแล้วจริง ๆ



ตอนนี้ผมรู้สึกสับสน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี น้องยื่นข้อเสนอที่ไม่ง่ายเลย คุณพ่อของผมคงไม่ยาก แต่คุณพ่อคุณแม่ของน้องนี่ซิ  คุณลุงธารท่าทางใจดี อาจจะพอผ่านได้ แต่คุณป้าภานี่ ....ยิ่งคนนี้ลูกรักเค้าเลย มีหวังแพ่นกระบาลผมแน่เลย




“ก็บอกให้ปล่อยไงครับ ผมจะกลับไปทำงาน”


วงแขนที่กอดน้องไว้ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ผมรักน้องคนนี้ รักมากจนไม่อยากจะคลายวงแขนปล่อยให้น้องจากไป ผมกอดน้องแน่นขึ้น เอาคางเกยที่ไหล่ด้านหลังน้อง สูดกลิ่นกายน้องเขาปอดเต็มที่



เอ่อ .........ทำเกินไปมั๊ยนะ คนมั่นใจในตัวเองอย่างพี่ทินดูหงอยลงไปถนัดตาเลย หรือผมควรจะใจอ่อนได้แล้ว





กำลังคิดเพลิน ๆ พี่ทินก็กดจมูกหอมแก้มผมฟอดใหญ่

“ฮ้า ชื่นใจ สู้เว๊ย........ ได้ ..พี่จะเข้าไปสู่ขอน้ำตรง ๆ กับท่านทั้งสองคน”

.....เอ่ออออ.......ขอถอนคำพูด ไอ้พี่บ้า ไม่เห็นจะสลดตรงใหนเลย หลอกกันอีกแล้ว


“แต่น้ำครับ พี่ขอมัดจำก่อนได้มั๊ยครับ พี่จะได้มีแรงสู้ต่อไป” พูดขอ แต่มือล้วงนำไปก่อนแล้ว น้องจะรู้มั๊ยว่ากอดน้องนาน ๆ แค่กลิ่นกายน้อง มันก็ทำพี่เตลิดไปไกล ยิ่งเมื่อคืนนอนหนาวคนเดียว ยิ่งเปลี่ยวใจ

“อย่านะ จับตรงใหนนะพี่ทิน อ๊า”




















ไอ้พี่ทินบ้า ไม่เห็นจะรู้สึกว่าพี่มันสำนึกผิดตรงใหนเลย กว่าจะสลัดหลุดมาได้ก็เปลืองตัวไปโขอยู่ คอยดูนะจะบอกให้พวกคุณพ่อคุณแม่ขู่ให้ตายเลย

[seaz]

ช่วงเอาคืนของน้ำสินะ พี่ทินต้องสู้นะ

[limpingping]

อ๊า ใกล้จะจบแล้วนะ ไม่คิดเลยว่าจากที่คิดจะเขียนอะไรสั้น ๆ เล่น ๆ มันจะยาวและไกลจากที่ิเคยคิดไว้เลย
เรื่องนี้แต่งสดเลย ไม่ได้เขียนไว้ในกระดาษก่อน แค่มีพล็อตเรื่อง และก็แต่งไปเรื่อย ๆ ตามสถานการณ์
แต่ก็สำเร็จจนได้  ขอบคุณ ทุกๆ คน ที่ติดตาม แม้ไม่รู้ว่ามีก๊่คนก็เถอะ (เห็นแต่ยอดวิว แต่ไม่เห็นมาคอมเม้นต์เลย )
มาตามกันต่อว่าเรื่องมันจะจบแบบใหนนะ 


***************************************************************





แผนที่ 42 รักน้องต้องลุย


“พี่จะคุยกับคุณพ่อ”
“ดีค่ะ วิก็จะคุยด้วย ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ถ้าจะต้องทนอยู่อย่างนี้ วิยอมให้คุณพ่อด่าดีกว่า” จู่ ๆ พี่ทินก็พรวดพาดเข้ามาในบ้าน และบอกจะคุยกับคุณพ่อ ซึ่งมันก็ตรงกับใจฉันที่ กำลังคิดว่ามันคงต้องถึงเวลาที่จะบอกความจริงให้คุณพ่อรู้แล้ว เพราะไม่รู้ว่าพี่น้ำจะยอมให้คบกับนุชจริง ๆ หรือเปล่า แต่ถ้าคุณพ่อยอมช่วย อะไร ๆ มันก็คงจะง่ายขึ้น



สองคนพี่น้องเห็นพ้องต้องกัน วาทินพยักหน้าให้น้องสาว เป็นเชิงเรียก ให้รีบรุดไปคุยกับนายวันชัยผู้เป็นพ่อทันที  ซึ่งนายวันชัย กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องรับแขก

“อ่าว สองคนพี่น้อง ไปใหนกันมารึ มากันพร้อมหน้าเชียว” คนพ่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาจึงเงยหน้าขึ้นมาดู ก็ต้องแปลกใจ เพราะลูก ๆ มากันพร้อมหน้า ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“คุณพ่อคะ วิอยากแต่งงานกับนุชค่ะ” ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบเข้าเรื่องเลย

“แต่งกับหนูนุช อื้อ ก็แต่งซิ หมั้นกันแล้วนี่นา” วันชัยหัวเราะน้อย ๆ ขำลูกสาวที่ไม่รู้มาเร่งงานแต่งงานทำไม ไม่เห็นจะเกี่ยวกับตัวซักหน่อย แล้วหันไปสนใจหนังสือพิมพ์ด่อ

“ไม่ใช่กับพี่ทินค่ะคุณพ่อ....คุณพ่อดูปากวิชัด ๆ นะค่ะ วิ-จะ-แต่ง-งาน-กับ-นุช-ค่ะ” โอ๊ย อยากจะกรี๊ด คุณพ่อเหมือนฟังไม่เคลียร์ จับหนังสือลงมาเพื่อให้คุณพ่อได้มองหน้าวิตรง ๆ

ได้ผล ตอนนี้ดูคุณพ่อจะรับข้อมูลครบถ้วนแล้ว เพราะท่านถึงกับสตั้นไป 15 วินาที ก่อนที่จะลุกพรวดยืนขึ้น

“ยัยวิแกจะบ้าเหรอ นี่แกจะแย่งคนรักพี่ชายเหรอ”
“เปล่าครับคุณพ่อ คนรักของผมคือน้ำครับ” ผมรีบ ๆ แก้ความเข้าใจผิดของพ่อ

“แต่แกหมั้นกับหนูนุชแล้วนะ......ว่าแต่... น้ำ.. น้ำใหน?” นายวันชัยที่โกรธจนหน้าแดง  ชี้มือชี้ไม้ระหว่าง ลูกชายหญิง ก่อนจะหันมาถามวาทินอย่างงง ๆ

“น้ำลูกชายคุณลุงธาร นั่นแหล่ะครับ” พี่ทินยิ้มแหย๋ ๆ ให้คุณพ่อ
“ห๊า” แต่พ่อนอกจากจะไม่ยิ้มตอบ ยังตะคอกเสียงดังลั่น ก่อนจะยกมือกุมหน้าผากแล้วเซจะลัมลง

“คุณพ่อ / คุณพ่อ” สองคนพี่น้องรีบวิ่งเข้าไปประคองวันชัยผู้พ่อที่ออกอาการเป็นลม ให้นั่งลงดี ๆ ที่โซฟา วิทิตาวิ่งลนลานไปหยิบยาดมมาให้พ่อดม ๆ



“ไอ้ลูกบ้า พวกแกอย่ามาล้อพ่อเล่นนะ” วันชัยพอได้สติ ก็ปัดมือพวกลูก ๆ ออก มองหน้าพวกลูก ๆ ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นการล้อเล่น

“ไม่ได้ล้อเล่นครับ พวกเราพูดจริง” กับคุณพ่อพูดไม่ยากครับ ท่านเป็นคนใจนักเลง พูดคุยด้วยเหตุและผล และที่สำคัญผมมีไม้เด็ด

คุณพ่อมีท่าทีฮึดฮัด สีหน้ายังไม่สู้ดี แต่ก็อย่างที่บอกท่านเป็นคนมีเหตุผล “งั้นแกอธิบายได้มั๊ยว่าเรื่องที่เกิดมาแล้วมันหมายความว่ายังไง ก็แกหมั้นกับหนูนุชแล้ว และน้ำเองก็บอกกับทั้งสองฝ่ายว่าจะแต่งงานกับยัยวิ”



วาทินนั่งคุกเข่าต่อหน้าบิดา วิทิตาเองก็รีบมานั่งคุกเข่าตามพี่ชาย วาทินพนมมือ และเริ่มเล่าเรื่องแผนการที่เขาเป็นคนคิดขึ้นมา....................












“คุณพ่อครับ เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของผมคนเดียวครับ ผมเป็นคนจัดฉากเรื่องราวทั้งหมด ก็เพราะว่า....ผมรักน้องน้ำครับ” ผมก้มกราบแทบเท้าคุณพ่อทันทีที่เล่าเรื่องจบ

“คุณพ่อขา ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษหนูด้วยเถอะค่ะ เพราะหนูก็ช่วยพี่ทินปกปิดทุกคน หนูรักนุชคะ หนูอยากใช้ชีวิตคู่อยู่กับนุชตลอดไปค่ะ” น้องก็ก้มลงกราบตามผม ก่อนจะเงยหน้ามามองคุณพ่อ ด้วยน้ำตาไหลอาบแก้ม

“.....เฮ๊ย ไมเกรนจะขึ้น นี่พ่อเลี้ยงลูกไม่ดีหรือ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้กันไปหมด ฮ๊ะ” วันชัยชักคิดถึงภรรยาที่เสียไปตั้งแต่ที่คลอดลูกสาวคนเล็กได้ไม่นาน ผู้ชายคนเดียวเลี้ยงลูกสองคน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หรือว่าจริง ๆ แล้ว แม่เป็นสิ่งที่จำเป็น น่าจะแต่งงานใหม่ซะตั้งแต่ตอนนั้นให้รู้แล้วรู้รอด  ฮ๊วย

“พ่อครับ ไม่ใช่พ่อเลี้ยงเรามาไม่ดี ถึงจะมีพ่อคนเดียว แต่พวกผมไม่เคยรู้สึกขาด พวกเรารักและเคารพพ่อมากนะครับ แต่เป็นเพราะผมเอง........ ผมไม่เคยรักใคร เหมือนกับที่รักน้ำ..ผมตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันที่บริษัทแล้วครับ..........อยากอยู่กับเขา อยากมีอนาคตร่วมกันกับเขา..........เรา...และเราก็เป็นของกันและกันแล้วนะครับ”

“ฮี๊ย ไอ้ทินๆๆๆๆๆ ไอ้ลูกเวร นี่แกแอบไปได้ลูกเค้าแล้วเหรอ โว๊ย แล้วฉันจะกล้าไปสู้หน้าไอ้ธารมันได้ยังไง” คุณพ่อแทบจะลุกมากินหัวผม ท่าทางท่านดูสับสน เหมือนไม่รู้ว่าโกรธผม หรือ จะละอายใจกับเพื่อนรักมากกว่ากัน

“พ่อครับ งั้นก็ไปสู่ขอน้ำให้ผมซิครับ”
“ไอ้ทิน ยังจะมาพูดอีก ที่พ่อบอกนี่สำนึกบ้างมั๊ยว่าทำผิด”

“พ่อครับ ผมสำนึกผิดแล้ว ผมจึงมาสารภาพกับพ่อนี่ไงครับ” ตอบพ่อเสียงอ่อย ๆ เหมือนจะตอแหล ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำบีบบังคับ ผมคงยังไม่เปิดเผยเรื่องราวให้คุณพ่อรู้จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม

“โธ่โว๊ย นี่ไม่ใช่แค่น้ำนะ ยังมีหนูนุชอีกคน พวกแกจะให้พ่อบากหน้าไปขอเค้านี่อะนะ เค้าจะไม่ไล่ตะเพิดออกมาเหรอห๊ะ”

“คุณพ่อครับ / คุณพ่อขา” สองพี่น้องพร้อมใจกับส่งสายตาวิงวอน ให้คนเป็นพ่อต้องอ่อนใจ

“โว๊ย ไม่ต้องมาส่งสายตาออดอ้อน เวลาก่อนจะทำละไม่รู้จักคิด แล้วแกคิดจะปิดบังพวกพ่อไปทั้งชาติเหรอยังไง” อารมณ์เสีย อยากจะแข็งใจโกรธ ก็โกรธไม่ลง ยังไงมันก็ลูกเรา

“.....จริง ๆ ผมคิดว่าจะรอจนเรามีลูกกันก่อนค่อยพามากราบขอขมา ปู่ย่าตายายนะครับ” ถึงตอนนั้นถ้าพวกท่านเห็นหน้าหลาน ขี้คร้านจะอ่อนเป็นขี้ผึ้ง

“เฮ๊ย อะไรนะหลานเหรอ พวกแกยังจะมีหลานให้ฉันได้อีกเหรอ” คุณพ่อจากที่เมินๆ ก็หันขวับมาทันที

“ครับ ....วาทินซะอย่าง สามารถครับ”
“ทำยังไงว่ะ?” ไม่ได้อวดนะครับ ระดับผมแล้ว ปัญหามีไว้พุ่งชน ถึงสีหน้าพ่อจะครึ่ง ๆ เหมือนไม่อยากจะเชื่อก็ตาม

“คือว่า..................”






หลังจากนั่งคุกเข่าสำนึกผิดกับน้องอยู่นาน พ่อก็เริ่มใจอ่อน โถ ลำพังผมเองพ่อไม่สนใจหรอก แต่ลูกสาวสุดที่รักเขานะซิ (กลัวลูกสาวเมื่อยว่างั้นเถอะ) ยัยวินี่แหล่ะไม้เด็ดของผมล่ะ

[limpingping]

อีกตอนนึง ก็จบแล้วนะ ท่าทางจะแฮปปี้? รึเปล่าน้า อิ๊ๆ ติดตามกันต่อไป








แผนที่ 43 ขันหมากมาแล้ว ๆ





วันนี้เราเลยยกขบวนขันหมากกันมาที่บ้าน สิทธสุทธิพงศ์ โดยคุณพ่อได้ติดต่อคุณลุงธารเอาไว้แล้ว เห็นโทรไปขอโทษขอโพย เป็นการใหญ่ ตอนนี้ผมรู้สึกผิดจริง ๆ แล้วครับ เพราะความคะนองนึกสนุก และทะนงตัว ทำให้ผมมองไม่เห็นแม้แต่บุพการี ว่าท่านจะทุกข์ร้อนจะเสียใจ ผิดหวังแค่ใหนกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไป และยังคนที่ผมรักมากที่สุดอีก ว่าจะเสียใจแค่ใหนที่ถูกหลอกมาตลอด แต่นับจากวันนี้จะไม่มีอีกแล้ว ที่จะทำให้คนที่ผมรักตัองเจ็บปวดเสียใจ ยิ่งคิดยิ่งมีความสุข ผมไม่น่าโง่คิดแผนอะไรบ้าบอคอแตกเลย เรื่องง่าย ๆ บางทีก็เหมือนเส้นผมบังภูเขา ถ้าผมจีบเขาดี ๆ และเข้าทางคุณลุงคุณป้าตั้งแต่แรก ผมว่าผมกับน้ำคงได้รักกันไปนานแล้ว





ธารายืนมองขบวนขันหมากจากหน้าต่างชั้นสองของห้องตัวเอง ก็ยกยิ้มน้อยๆ รู้สึกดีใจ ที่เขาเลือกรักคนไม่ผิด พี่ทินไม่ใช่แค่คนที่มีดีแค่ที่ตาเห็น แต่เขาเป็นคนที่แข็งแกร่ง และสามารถจัดการกับปัญหาได้ดีทีเดียว กำลังมองเพลิน ๆ ก็ต้องหันกลับมาเพราะได้ยินเสียงฝีเท้ามายืนอยู่ใกล้ ๆ


“พี่น้ำค่ะ”
“หือ ว่าไงนุช”

“ตกลงนี่มันอะไรกันค่ะ หนูงงไปหมดแล้ว” น้องนุชมองมาที่ผมด้วยสีหน้างุนงง อย่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ผมไม่ได้บอกอะไรกับน้องเลยนี่นา ปลุกกันตั้งแต่เช้าตรู่ ให้ช่างแต่งหน้าทำผม เข้ามาจัดการ พร้อมให้ใส่ชุดสวย น้องถาม ก็บอกแค่ว่าบ้านเราจะมีงาน เลยต้องเตรียมแต่งตัวกันหน่อย

“...อะไรคืออะไรครับ??” ยิ้มขำหน้าน้อง แต่ก็ยังตีหน้าไม่รู้เรื่อง

“ทำไมอยู่ดี ๆ บ้านโน้นเค้าถึงยกขบวนกันมาสู่ขอพี่กับหนูล่ะค่ะ” น้องทำตาโตชี้มือชี้ไม้ไปทางขบวนขันหมากหน้าบ้านผ่านทางหน้าต่าง

“อ้าววิไม่ได้บอกเหรอ?” ผมก็ยังไม่ตอบ เลิ่กคิ้ว เหมือนกำลังฟังเรื่องเหลือเชื่อ

“ฮึ๊ ไม่ค่ะ ก็พี่อนุญาตให้โทรหาได้แค่ครั้งนั้นครั้งเดียว แล้วหลังจากนั้นวิก็ไม่ได้โทรหานุชอีกเลยค่ะ” น้องนุชส่ายหน้าพรึด ก่อนจะยู่ปาก ช่างน่าเอ็นดู

“อื้อ ใช้ได้ รักษาสัญญาดี อย่างนี้ลดโทษให้เร็วหน่อย” ยังไงผมก็รักน้อง เห็นน้องเป็นทุกข์ ผมจะสุขอยู่ได้อย่างไร

“พี่น้ำ พี่น้ำพูดจริง เหรอค่ะ หายโกรธนุชแล้วเหรอค่ะ” น้องยิ้มกว้าง สองมือเขย่าแขนผมอย่างอ้อน ๆ

“....ยัง..” น้องหน้าสลดทันที ตลกดี ได้แกล้งน้อง  “แต่... ก็ไม่มากพอที่พี่จะทนเห็นน้องพี่ นั่งอมทุกข์ทุกวันหรอกนะ” นั่นไง ยิ้มแล้ว

“ฮื้อๆๆ พี่น้ำ หนูรักพี่นะคะ ขอโทษที่ทำอะไรเหมือนหลอกลวงพี่นะคะ” ยิ้มได้แป๊บ ๆ ร้องไห้ซะแล้ว สองมือจับหน้าน้องที่น้ำตาไหลอาบแก้ม หยิบทิชชู่มาซับน้ำตา

“เอ้า ๆๆๆ จะร้องทำไมเนี๊ยะ เดี๋ยวที่แต่งหน้าไว้ก็หลุดหมดหรอก อยากเป็นหมีแพนด้ารึไงคะ”
“ก็ๆๆๆ หนูดีใจนี่น่า”

“ดีใจก็ยิ้มสวย ๆ ให้พี่ดูหน่อยซิคะ คนสวยของพี่” จับหน้าของน้องสาวให้อยู่นิ่ง ๆ ซับน้ำตาเบา ๆ
“พี่น้ำอ่ะ ขอบคุณนะค่ะ” น้องสาวยิ้มให้อย่างน่าเอ็นดู โผเข้ามากอดเหมือนเด็ก ๆ














พิธีการซึ่งจัดเป็นการภายในครอบครัว ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายนั่งคุยกันเบาๆ บนโซฟา คุณพ่อพยายามพูดคุยเพื่อให้บรรยากาศ คลายความตึงเครียด ระหว่างรอฝ่ายเจ้าสาว อย่างใจจดใจจ่อ  ผมและวิมองหน้ากัน ก่อนจะก้มลงกราบเท้าคุณพ่อและคุณแม่ของอีกฝ่าย คุณลุงธารไม่ค่อยจะออกอาการเท่าไหร่ แต่คุณป้าวรรภานี่ซิ….

“นี่พ่อทิน จริง ๆ ป้ายังไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ เธอนี่ช่างร้ายนัก มาล่อลวง มาทำให้ลูกชายป้า กลายเป็นแบบนี้.... ส่วนหนูวิก็ไม่ต้องยิ้มเยาะพี่ชายเราเลย.... เราก็เหมือนกัน ปิดบังมานานกว่าพี่เค้าอีก มันน่าจับมาตีนักเชียว”

คุณ(ว่าที่)แม่ยาย จิกตา ใช้พัดชี้หน้าคาดโทษ แถมยังดุเผื่อไปถึงยัยวิที่เห็นขำที่ผมโดนไปทีแรก จนหุบยิ้มแทบไม่ทัน โธ่คุณ(ว่าที่)แม่ยายครับ ต้องโทษลูกชายคุณแม่ต่างหาก ผมก็อยู่ของผมดีๆ มาได้ตั้งหลายปี ไม่เคยสนใจผู้ชายคนใหนซักคนเลย พอลูกแม่เข้ามา ทำเอาไปไม่ถูกเลย ตื่นก็คิดถึง หลับก็ฝันถึง ถ้าไม่ได้มาแนบกายคงร้อนรนจนอยู่ไม่ได้แน่ นี่ก็ใช้วิธีละมุนละม่อมแล้วนะครับ เป็นคนอื่นจับปล้ำไปแล้ว ไม่เสียเวลาวางแผนให้หลงรักก่อนหรอก(ขอโทษครับ เหมือนจะไม่สำนึก แต่ผมแค่คิดครับ สำนึกผิดแล้วจริง ๆ)
 
“คุณป้าขา วิกราบขอโทษจริง ๆ ค่ะ ตอนนั้นพวกหนูยังเด็ก สติปัญญายังด้อย ทำให้ทำอะไรไปไม่ทันคิด กลัวแต่จะไม่มีใครยอมรับความรักของเรา จึงได้แต่ปิดบังมาตลอด” น้องสาวผม ขยับไปใกล้ ๆ คุณ(ว่าที่)แม่ยาย ก้มกราบที่ตัก ดูท่านก็ไม่ได้ใจร้ายผลักไส แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการยินดีใดๆ

“คุณป้าครับ อย่าโทษน้อง ๆ เลยครับ ผมผิดเองครับ โตกว่าน้อง ๆ แต่ก็ยังทำอะไรไม่รู้จักคิด ทำให้เรื่องราววุ่นวายไปหมด แต่แค่ได้ยินว่าคุณลุงคุณป้ายอมจะยกน้องให้ ผมก็รู้สึกเป็นพระคุณมากแล้วที่ท่านทั้งสองยังเมตตาต่อความรักที่จริงใจของพวกเรา” ดูไม่ได้การ ต้องรีบส่งกำลังเสริม ช่วยน้องอ้อนต่อ เกิดท่านเปลื่ยนใจกลางอากาศ จะแย่เอา

“เฮ้อ คุณวันชัย สั่งสอนลูกกันยังไงเนี๊ยะ ช่างพูดช่างเจรจา ปากหวานทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ......... นี่เห็นแก่ว่าเราคบหาเป็นเพื่อนกันมานานหรอก ไม่งั้นไม่ยอมยกให้ง่าย ๆ หรอกนะ” คุณ(ว่าที่)แม่ยาย โบกพัด ไล่เรา สองพี่น้องที่ป้วนเปี้ยนใกล้ ๆ แล้วหันไปค้อนพ่อแทน

“โอ๊ย คุณภา แค่นี้ผมกับลูก ๆ ก็ซาบซึ้ง มากแล้วครับ แค่คุณมีน้ำใจให้อภัยกับความไม่รู้สาของพวกเด็ก ๆ  และยอมให้พวกเขารักกันก็ไม่รู้จะกล่าวขอบคุณยังไงดีแล้ว .....แต่มาคิดอีกที มันก็ยังเป็นไปตามที่เราทั้งสองครอบครัวหวังไว้ไม่ใช่เหรอครับ” สุดยอด ครับ พ่อผม ๆ ว่าพวกผมช่างเจรจาแล้ว เจอพ่อผม ขั้นเทพขอบอก

“นั่นซิคุณภา เอาหน่ายังไง ๆ พวกเขาก็รักกันอย่างที่เราอยากให้เป็น ถึงมันจะสลับกันก็เถอะ” คุณ(ว่าที่)พ่อตา เหมือนจะช่วยเพื่อนพูดกล่อมภรรยา แต่ประโยคหลังก็เผลอถอนหายใจ หันมามองหน้าผมและน้องสาว

“ก็เพราะเห็นว่ารักกัน มีความจริงใจ กล้าเข้ามาสู่ขอตรง ๆ นี่แหล่ะถึงยอมยกโทษให้ ถ้ายังทำตัวลักกินขโมยกินแบบเดิม ให้จับได้เองล่ะก็ จะไม่ยอมให้อภัยเลย จะจับแยก แล้วหาคนมาให้แต่งงานด้วยซะให้เข็ด” เอ่อ ฟัง คุณ(ว่าที่)แม่ยายพูดแล้ว หัวใจจะวาย ดีที่เข้ามาสู่ขอตรง ๆ ตามที่น้ำบังคับ ไม่งั้น เรื่องมันต้องยุ่งเหยิงไปกว่านี้ เพราะผมไม่มีทางยอมให้น้ำไปเป็นของคนอื่นแน่

“โธ่ ๆ คุณ เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันดี ฤกษ์ดี อย่าให้มีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกันอีกเลย แล้วว่าแต่ใครไปตามน้ำกับนุชหน่อยจะได้ฤกษ์แล้ว” แทบกราบคุณ(ว่าที่)พ่อตา ใจผมฟูจนแทบลอย อยากเห็นหน้าคนน่ารักที่คิดถึงทุกลมหายใจ หลังจากบอกให้ผมมาสู่ขอ น้ำก็ยื่นใบลางาน ทำให้ไม่ได้เจอกันมาซักพักแล้ว โทรไปก็ไม่รับ คิดถึงจนไม่อยากจะรอฤกษ์เลย อยากบุกมาหาแต่คุณพ่อกับน้องวิก็บอกให้ใจเย็น ๆ ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม (แต่มีคนบอก น้ำขึ้นให้รีบตัก(ตวง))










คนไปตามหายไปซักพัก ก็กลับเข้ามาพร้อมกับน้องนุช ที่อยู่ในชุดไทยจักรีสีทอง เกล้าผม เรียบหรูดูสวยสง่า ยัยวิมองตาค้าง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ น้องเดินมานั่งอีกด้านพวกเรา กราบเท้าพวกคุณพ่อคุณแม่ อย่างอ่อนหวาน หันมายิ้มอาย ๆ ให้ฝั่งเรา......... แต่ดูเหมือนมีอะไรผิดปกติ

[limpingping]

จบแล้ว ๆ เย้  กว่าจะจบ ไม่เคยคิดว่าการเขียนนิยายซักเรื่องมันจะเหนื่อยขนาดนี้ เคยแต่อ่านของนักเขียนคนอื่น
สนุกมาก นึกว่าเค้าเก่งจังคงเหมือนมีสคลิปในหัว เขียนเรื่องราวได้เป็นฉาก ๆ แต่พอมาเขียนเอง ซึ้งเลย มันไม่ง่ายเลย
ขอบคุณนักเขียนท่านอื่น ๆ ที่เคยได้อ่านมา เป็นแรงบันดาลใจให้ลุกขึ้นมาเขียนบ้าง ถึงจะยังอ่อนด้อยประสบการณ์
แต่ก็จะพยายามปรับปรุงจ้า แล้วอย่าลืมติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะ
Love Pill http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43868.0#lastPost

****************************************************************



แผนที่ 44 ลวงแผนรัก กับดักบ่วง (จบ)



“อ้าว แล้วน้ำล่ะครับ?” ผมที่มองน้องสองคนจับมือกัน ก็หันไปที่ประตูทางเข้า ก็ไม่เห็นร่างคนที่คิดถึงเลย ตอนแรกคิดว่าน้ำคงตามออกมาทีหลัง แต่นี่ก็ล่วงเลยมาซักพักแล้ว ยังไม่เห็นออกมาเลย

“เอ่อ นั่นซิ แล้วใครไปตามน้ำล่ะเนี๊ยะ” ลุงธารเองก็ดูจะแปลกใจที่น้ำยังไม่ปรากฏตัว

ซักพักเด็กรับใช้ในบ้านก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“คุณท่านค่ะ แย่แล้วค่ะ”

“อะไรยัยนิด วิ่งหน้าตื่นตะโกนซะเสียงดัง ไม่มีมารยาทเลย เดี๋ยวใครก็ว่าฉันไม่สั่งสอนเด็กในบ้านหรอก” คุณ(ว่าที่)แม่ยาย หันไปดุเด็กนิด ที่นอกจากจะวิ่งหน้าตื่นเข้ามายังตะโกนโหวกแหวก

“โอ๊ย คุณขา เย็นไม่ได้หรอกคะ”
“เออๆ แล้วมีอะไร ให้ไปตามคุณน้ำ แล้วคุณน้ำล่ะ”

“นั่นแหล่ะคะ ตอนหนูไปตามคุณน้ำบอกว่าให้ออกไปรอข้างนอกก่อน หนูก็รอ”
“พอ ๆ น้ำไม่ต้อง ขอเนื้อเลย” คุณ(ว่าที่)แม่ยาย กรอกตาไปมาอย่างเอือมๆ

“โธ่ ก็เนื้อมันอยู่ตรงนี้แหล่ะค่ะ ซักพักหนูก็รอนานแล้ว เลยเคาะประตู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ หนูเลยเปิดประตูเข้าไป.....” ปากบอกรีบ แต่ก็ยังเบรก ให้ทุกคนถลึงตามอง ว่ามันจะหยุดเล่าทำไม

“แล้ว แล้วยังไง” หลายเสียงถามขึ้นพร้อมกันอย่างเริ่มจะหงุดหงิด

“.....คุณน้ำหายไปค่ะ เหลือแต่จดหมายฉบับนี้” เด็กนิดหน้าเจื่อน ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นซองจดหมายสีเหลืองนวลให้คุณลุงธาร

คุณ(ว่าที่)พ่อตารับจดหมายมา และหันมามองหน้าผม “เอา จ่าหน้าถึงพ่อทิน”

ผมที่ยังตามไม่ทัน กับสถานการณ์ มองหน้าคุณ(ว่าที่)พ่อตา ก่อนที่จะยื่นมือไปรับจดหมายมาเปิดอ่านอย่างงง ๆ













พี่ทินครับ

ขอบคุณครับที่ รับผิดชอบ พาผู้ใหญ่มาสู่ขอกันอย่างเป็นทางการ ผมหวังว่าน้องของเราคงมีความสุข ขณะที่พี่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ผมคงออกจากบ้านไปแล้ว

พี่ไม่ต้องงง ว่าผมให้พี่มาขอแต่ผมไม่อยู่ เพราะผมไม่ได้พูดซักคำว่าให้พี่มาขอผมด้วย ผมยังโกรธอยู่นะครับ พี่ทำให้ผมเสียความรู้สึกมาก เจ็บปวดทรมาน เจียนตาย พี่จะรู้มั๊ย ใจจริงผมอยากจะให้พี่ได้รับรู้ความรู้สึกที่ต้องสูญเสียบ้าง

แต่ผมก็ทำไม่ลง ผมคงจะใจอ่อนเกินไป ครั้นจะให้ยกโทษให้ง่าย ๆ ก็กลัวพี่จะไม่รู้สำนึก ผมไม่รู้จะทำยังไงกับพี่ดี ตอนนี้ผมเลยคิดว่าอยากจะให้เราห่างกันซักพัก บางทีพี่อาจจะระลึกได้ว่าเรื่องราวระหว่างเรามันแค่พี่นึกสนุก อยากลองอะไรใหม่ ๆ และผมเองรักพี่จริงแค่ใหน หรือแค่เพียงหวั่นไหว

อย่าห่วงนะครับ ผมไม่ได้ไปใหนไกล แค่เป็นสถานนี่ที่ผมบอกรักพี่เป็นครั้งแรกเท่านั้น เพราะผมหวังว่าจะเป็นที่ๆ ผมได้ทบทวนความรู้สึกตัวเองอีกครั้งว่า ผมพูดคำนั้นออกไปด้วยความรู้สึกอย่างไร

สุดท้ายนี้ ผมหวังว่าเมื่อเราพบกันอีกครั้ง เราจะแจ่มชัดในความรู้สึกของตัวเองทั้งคู่ ฝากอวยพรให้พวกน้อง ๆ ด้วยนะครับ

น้ำ






“พี่ทิน เกิดอะไรขึ้น” พี่ทินอ่านจดหมายนิ่ง ก่อนที่จะลุกพรวดพราดออกจากบ้าน บอกแค่ว่าจะรีบไปตามพี่น้ำ เพราะคงยังไปได้ไม่ไกล รีบไปที่รถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความตกใจของทุก ๆ คน  ดีว่าไม่ได้เอาจดหมายไปด้วย ทำให้ทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นุชก็มีท่าทางเป็นห่วง แต่คุณลุงคุณป้า กลับไม่มีท่าที กังวล คาดว่าท่านคงจะรู้ว่าพี่น้ำไปใหน เฮ้อนึกว่าจะจบเรื่องซะที ไม่รู้พี่ทินจะตามพี่น้ำทันมั๊ย จะรู้มั๊ยว่าพี่น้ำจะไปใหน ปวดหัว แต่ยังไงก็ขอให้พี่ทินตามพี่น้ำเจอ และปรับความเข้าใจกันได้ด้วยเถอะ เจ้าพระคู๊นนนนน












ผมขับรถอย่างสบายอารมณ์ ไปเรื่อย ๆ ปิดโทรศัพท์ก่อน ยังไม่ต้องใช้ เปิดเพลงรักเบา ๆ คลอ ฟังไปเรื่อยๆ อากาศดีจริง ๆ วันนี้ แดดไม่ร้อนมาก คาดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงผมคงถึงที่หมาย 

หวนนึกไปถึงจดหมาย พี่ทินคงได้อ่านแล้ว จะรู้สึกอย่างไร จะทำอย่างไร ผมรักพี่ทิน ดีใจที่พี่เขาให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอทั้งน้องและผม นั่นแสดงว่าพี่เขารักผมจริง ๆ และพร้อมจะประกาศให้ผู้ใหญ่ได้รับรู้  แต่บทลงโทษพี่ยังไม่หมดแค่นี้หรอก............ยกโทษให้ง่าย ๆ พี่ก็ไม่รู้สำนึกซิ ยิ่งเป็นคนมั่นใจตัวเองสูงอยู่ คงคิดแต่ว่า ทุกอย่างควบคุมได้ มาเจอแบบนี้ ผมว่าพี่เขาก็คงได้คิดไม่น้อย

ไม่นานหรอกครับ แค่อาทิตย์เดียวก็กลับแล้ว แต่ก็อดจะหวั่นใจไม่ได้ ถ้าที่พี่เขาทำทุกอย่างเพราะผมบังคับให้พี่เขาทำล่ะ ถ้าพี่เขาหมดรักผมล่ะ หรือถ้ามีใครเข้ามาช่วงที่ผมไม่อยู่ล่ะ .........โอ๊ย เริ่มจะไม่ไหวล่ะ ความคิดด้านมืดเริ่มครอบงำ ไม่เอาๆ ต้องมั่นใจซิ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วนี่นา จะมากลับลำตอนนี้เดี๋ยวพี่ทินจะยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่













ก้าวลงจากรถที่ฝากไว้ที่ท่าเรือ ลมทะเลกลิ่นเกลือ พัดมาประทะหน้า มองไปที่ท่าเรือ มาถึงเร็วไปหน่อย คงต้องเดินเล่น ๆ แถวนี้ไปก่อน เดินทอดน่อง ไม่ได้เร่งรีบไปใหน ป่านนี้พี่ทินจะเป็นยังไงบ้างนะ จะโกรธผมมั๊ยที่หนีมาอีกแล้ว ผมบอกพี่ในจดหมายว่าจะมาทบทวนความรู้สึกตัวเอง แต่ไม่ต้องทบทวนหรอก ผมคิดเรื่องนี้มามากพอแล้ว มองไม่เห็นเลยว่า ผมจะหวั่นไหว หรือคิดไปเองว่ารักพี่ทินตรงใหน แทบไม่ต้องคิดเลย ผมรักพี่ทินอย่างที่ไม่เคย รักใครมาก่อน ยอมรับเองยังอายเองเลย แล้วจะให้กล้าบอกรักพี่ทินได้ยังไง ได้แค่คิด และบอกยามพี่ทินหลับเท่านั้นแหล่ะ เคยได้ยินเขา(ใคร) บอกว่า รักใครให้บอกรักบ่อย ๆ เขาจะรักเราเอง ฮะ ๆ ไม่เคยคิดว่าผมจะมีมุมนี้กับเขา

“โอ๊ย”

กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็มีเด็กน้อยเดินมาชน จนล้มลง ร้องไห้จ้า
“โอ๋ ๆ ๆ ตัวเล็กเป็นไงบ้าง เจ็บตรงใหนบ้าง” ก้มไปอุ้มตัวน้อยมาโอ๋ ลูกใครเนี๊ยะ ร้องไห้ใหญ่เลย

“คุณแม่อยู่ใหนครับ ไม่ร้องนะไม่ร้อง มาพี่ซื้อขนมให้ แล้วต้องหยุดร้องนะ ชนนิดเดียว ไม่เจ็บนะ
ครับ” หันซ้ายหันขวา มองหาแม่เด็ก คงเป็นลูกชาวประมงแถบนี้

“ถ้าได้ หนม 2 ถุง หนูคงหยุดร้องได้” ตัวน้อยแต่ฉลาดช่างต่อรองขอ 2 ทำให้อดจะยิ้มเอ็นดูไม่ได้ เลยซื้อให้ซะเยอะเลย
“ว๊าย ไอ้หนู ไปกวนอะไรเค้า ขอโทษนะคุณ” แม่เด็กวิ่งมาจากร้านค้า ส่งตัวเล็กพร้อมถุงขนมให้คนแม่ ซึ่ง งงๆ

“แม่ หนมหนู ๆๆๆ” ตัวเล็กงอแงที่แม่ไม่ยื่นมือไปรับถุงขนม
“อ้อ นี่ของน้องครับ ผมไม่ระวังทำน้องเจ็บตัว อันนี้เป็นค่าทำขวัญครับ”

“อุ๋ย คุณ ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องบอกก็รู้มันซุ่มซ่าม วิ่งชนเขาไปทั่วแหล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ รับไว้เถอะครับ ผมอยากซื้อให้น้อง” ยัดเยียดใส่มือคนแม่ ไม่ยอมให้ปฏิเสธ

“ขอบคุณจ๊ะ ขอบคุณพี่เค้ารึยังเราอ่ะ” คนแม่บอกขอบคุณ แล้วหันไปถามตัวน้อย ให้แสดงมารยาท
“ขอบคุณคับ พี่น่ารักจังเลย” ตัวเล็กยกมือไหว้ ลวก ๆ แต่ยิ้มกว้างเห็นฟันหลอ

“ไอ้ลูกคนนี้นี่ ทะเล้นจริง ๆ ไปก่อนนะจ๊ะ” แม่เอ็ดลูกขำ ๆ ก่อนจะบอกลา

สองแม่ลูกเดินจากไปแล้ว แต่รอยยิ้มยังหลงเหลือบนใบหน้าผมอยู่ เด็กน้อยน่ารัก ผมชอบเด็ก ตอนเล็ก ๆ ก็ช่วยคุณแม่เลี้ยงน้องนุช เด็กเล็ก ๆ บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ช่างพูดช่างเจรจา ถ้าวันหนึ่งผมมีลูก.........กับพี่ทิน จะน่ารักขนาดใหน (คิดเองยังอายหน้าแทบไหม้  ฟู่ บ้าจริง ฟุ้งซ่านแล่ะ)

เดินกลับไปที่ท่าเรือ ใกล้เวลาที่เรือจากโรงแรมจะมารับแล้วล่ะ .....ครับ รู้ยังว่าผมจะไปใหน..............ก็โรงแรมที่เคยมาเที่ยวกันกับพี่ทิน พวกน้อง ๆ และก็เมย์ ไงครับ ผมโทรจองในชื่ออื่น พี่ทินไม่มีทางรู้แน่











“เฮ๊ย”
ตกใจกระโดดหลบแทบไม่ทัน จู่ ๆ ก็มีรถฟอร์จูนเนอร์สีดำวิ่งมาปาดหน้า เลยไป ขับรถภาษาอะไร เกิดชนคน บาดเจ็บหรือตายไปใครจะรับผิดชอบ ฟิลม์ติดกระจกดำสนิท ทำให้มองไม่เห็นหน้าคนขับ ว่าจะไม่เอาเรื่อง แต่ก็อยากเห็นหน้าคนขับซักหน่อย จะรีบไปใหนวะ แต่ทันทีที่รถจอดสนิท ประตูก็เปิดออกมาอย่างรวดเร็ว คนขับที่ลงมาทำเอาอ้าปากค้าง





“น้ำ น้ำครับ”
“......พี่ทิน” กว่าจะหายตกใจที่เห็นที่ทิน พี่เขาก็วิ่งเข้ามากอดไว้แน่น
“น้ำครับ อย่าหนีพี่ไปอีกเลย พี่สำนึกผิดทุกอย่างแล้วจริง ๆ กลับไปกับพี่นะ” คนตัวโตพูดรัว แทบไม่หายใจ กอดแน่นไม่ยอมปล่อย

“พี่ทิน ๆ ปล่อยผมก่อนครับ” พยายามแกะมือพี่ทินออก ก็ไม่เป็นผล
“ไม่ พี่ไม่ปล่อย เดี๋ยวก็จะหนีพี่ไปอีก” กว่าจะเจอลุ้นแทบตาย มาที่นี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เจอมั๊ย เสี่ยงดวงเอา เหยียบแทบมิดไมล์ ดีไม่เจอพ่อดักตรวจ

“ปล่อย ปล่อยก่อนครับ ไม่หนีไปใหนแล้วพี่” น้องพยายามต่อรองเพื่อให้ผมคลายอ้อมแขน ไม่อยากปล่อยอ่ะ กลัวจะหนีไปอีก

“ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอครับ พี่ขอโทษนะ พี่ยอมรับโทษทุกอย่างเลย แต่ขอร้องอย่าหนีพี่ไปเลยนะครับ คนดี” พี่บ้ารัดแน่น แล้วมาพูดอะไรก็ไม่รู้อยู่ข้างหูอยู่ได้ มันจั๊กกะจี้ ขนลุก

“พี่ทินครับ ปล่อยก่อน คนมองกันเต็มไปหมดแล้ว” น่าอายชะมัด คนมุงกันใหญ่เลย ตั้งแต่ที่รถพี่ทินวิ่งมาอย่างเร็ว แล้วจอดเสียงดังเอี๊ยด แถมวิ่งมากอดผมอีกต่างหาก บอกให้ปล่อยก็ไม่ปล่อย ต่างคนต่างมุงดูซุบซิบกันใหญ่

พี่ทินยอมปล่อยผมแต่ก็ยังจับมือผมไว้แน่น มองไปรอบ ๆ ส่งยิ้มให้บรรดาไทมุง ก่อนจะพูดให้ผมได้อายยิ่งขึ้น

“ขอโทษครับที่รบกวน มาตามง้อเมียครับ”
“เฮ้ย พี่ทิน ไปพูดอะไรอย่างนั้น” ผมอายแทบมุดดินหนี พี่บ้าพูดซะเสียงดัง ผมพยายามแกะมือพี่เขาออกอีกรอบ

“ก็พูดเรื่องจริงนี่นา เมียงอน หนีพี่มา เลยมาตาม...กลับไปกับพี่นะครับคนดี” พี่ทินหันมาส่งสายตาอ้อนวอน ผมเพิ่งจะได้เห็นสภาพพี่ทินชัด ๆ คนหล่อเนี๊ยบ...........................หายไป เหลือแค่ชายหน้าตาดี ที่ผมเผ้ากระเซิง หน้ามัน ปากซีด เสื้อผ้ายับเยิน

“....” ผมอายจนพูดอะไรไม่ออก คนมุงดูเยอะไปหมด พี่บ้าไม่อายบ้างรึไง พูดว่าเมีย ๆๆ อยู่ได้

“ไอ้น้อง ผัวอุตส่ามาตาม ผิดนิดผิดหน่อยก็ให้อภัยเขาเถอะ” ไทมุง 1 ตะโกนออกความเห็น เอ่อพี่ครับ ไม่ต้องเชียร์ก็ได้ครับ ไม่ใช่แข่งบอล

“ใช่ ๆ ผัวหล่อ ขนาดนี้จะไปหาที่ใหนได้” ไทยมุง 2 ป้าคนขายปลา ลุกจากร้านมาร่วมเชียร์ ไม่พอ ขยิบตา ทำปากงับส่งให้พี่ทิน

“ขอบคุณครับพี่ ๆ ป้า ๆ ผมผิดเองแหล่ะครับ ทำให้เค้าเสียใจมาเยอะ เนี๊ยะก็มาง้อให้กลับบ้านไปด้วยกัน” ไม่มีสลดครับ ได้กองเชียร์เพียบ น้องคงอายไม่กล้าพูดอะไรเลย ผมรอจังหวะเผลอจะรีบรวบตัวขึ้นรถ

“ฮ่ะๆๆ ผัวเมีย หนักนิดเบาหน่อย ก็ใจเย็น ๆ กลับไปเคลียร์กันที่บ้านเถอะพี่ชาย” ไทยมุง 3 ยกกำปั้นชูขึ้น เสมือนอยู่ในงานคอนเสริต สนับสนุนให้ครอบครัว สามัคคี

“โอเค ๆ กลับกันเถอะพี่ทิน ไปขึ้นรถเลยไป” ทนอายต่อไปไม่ไหวแล้ว ไอ้พี่ทินบ้า หน้าด้านพูดอะไรไม่อายชาวบ้านเลย ตัองตัดบทยอมขึ้นรถพี่ทิน ไม่อยากอยู่นานให้ได้อายมากกว่านี้ พี่บ้ายังมีหน้าไปยกมือไหว้ และยกมือผมขึ้นมาจูบ จนบรรดาไทมุงเฮกันสนุกสนาน











พี่ทินขับรถออกมาจากท่าเรือ พาผมไปพักที่โรงแรมที่อยู่ริมหาด ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว เมื่อได้ห้องเราก็วางของ ก่อนที่จะพากันไปหาอะไรรองท้อง อิ่มแล้วก็ออกมาเดินเล่น ที่ชายหาด ซึ่งที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น พี่ทินจูงมือผมไม่ยอมห่าง ขนาดเวลากินก็แทบจะคนหนึ่งจับช้อน อีกคนจับส้อม ป้อนกันไป ป้อนกันมา หวานเว่อร์ จนพนักงานโรงแรมมองกันไม่วางตา

“น้ำครับ ยอมกลับไปกับพี่แล้วนะครับ น้อง ๆ โทรมาถามบอกเป็นห่วงมาก คุณพ่อคุณแม่ของเราก็บอกว่าให้พี่พาน้องกลับมาให้ได้ ไม่งั้นจะไม่ยอมยกน้ำให้ ซึ่งอันนี้พี่ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้” พี่ทินคนเดิมกลับมาแล้ว หลังจากตามผมเจอ พี่เขาดูสีหน้าดีขึ้นมาก สายตาที่อ่อนล้า เริ่มกล้าแข็งขึ้น

“......ผมก็ไม่ได้หนีไปใหนซักหน่อย แค่อยากมาพักผ่อนเอง.... แล้วว่าแต่พี่รู้ได้ไงว่าผมมาที่นี่” น้องบอกเสียงอ้อมแอ้ม แล้วถามอย่างสงสัยว่าผมรู้ได้ไงว่า เขามาที่นี่

“ก็จากในจดหมายของน้ำ บอกว่าจะไปสถานที่ที่บอกรักพี่เป็นครั้งแรก ไงครับ” นั่นเป็นคำบอกใบ้คำเดียวที่ผมจับใจความได้

“เอ๊ะ พี่ไม่ได้หลับเหรอครับ พี่ได้ยินเหรอ” หน้าร้อนผ่าว ไม่คิดว่าในคืนที่คิดว่าพี่ทินหลับไปก่อนแล้ว เขาเผลอตัวสารภาพรักออกไป พี่เขาจะได้ยิน และรับรู้มาตลอดเลยเหรอ

“เปล่า พี่ยังไม่เคยได้ยิน น้ำบอกรักพี่จากปากซักครั้ง แต่พี่เสี่ยงมาที่นี่ก่อน เพราะว่าเราไปกันไม่กี่ที่เอง พี่กะว่าถ้าที่นี่ไม่พบพี่จะไปหาต่อที่ภูเก็ต” ตามนั้นแหล่ะครับ ก็แค่โชคดี ถ้าหาที่นี่ไม่อยู่ ก็ไปต่อที่อื่น ๆ ที่นึกได้ ว่าเคยไป

พี่ทินกุมมือผมทั้งสองมือขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา ไม่เข้าใจตัวเองทำไมไม่ชินซักที หน้าร้อนผ่าวตลอด

“ไม่ต้องห่างกันเพื่อทบทวนอะไรหรอกครับ พี่มั่นใจว่าพี่รักน้ำตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอแล้วครับ พี่ไม่เคยมองผู้ชายคนใหนมาก่อนเลยนะครับ.... เนี๊ยะ....แค่ห่างกันแป๊บ ๆ พี่ก็ใจจะขาด ยกโทษให้พี่นะครับ พี่สำนึกผิดแล้วจริง ๆ พี่ไม่แก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าน้ำจะลงโทษพี่ พี่ก็จะยอมรับโทษทัณฑ์จากน้อง ไปชั่วชีวิตเลยครับ” พี่ทินเอามือทั้งสองข้างของผมไปแนบที่แก้ม สายตาจริงจังมองตรงมา ไม่เหลือสายตามั่นอกมั่นใจในตัวเอง หรือทำสายตากรุ่มกริ่มอีกต่อไป

“แล้วพี่ไม่รู้เลยหรือครับ ว่าผมเองก็ไม่เคยมองผู้ชายคนใหนมาก่อน ถ้า...ไม่รักพี่ผมคงไม่ยอม...” น้องหน้าขึ้นสีระเรื่อ หลุบสายตา ไม่มองหน้า

“พี่รู้ครับ ภูมิใจจังที่พี่เป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวของน้ำ ดีกันนะ พี่โทรบอกทุกคนที่บ้านแล้ว เขารอเรากลับไปทำพิธีให้เรียบร้อย” รวบมือน้องมาจุมพิตเบา ๆ น้ำยังคงอายหน้าแดง ไม่ยอมสบตา

“ก็บอกแล้วว่า ไม่ได้หนี ไม่ได้หนี แค่มาพักผ่อนเอง จบทริปก็กลับแล้ว ไม่เห็นต้องมาตามเลย” พี่ทินยังคงลวนลามมือของผมอย่างต่อเนื่อง พี่จะกินไปเลยมั๊ยครับถ้าจะจูบ ๆ งับ ๆ ขนาดนั้น

“อยู่ห่างตาพี่ พี่ก็เป็นห่วงนะซิ” พี่ครับ ไม่ต้องทำตัวแบ๊ว น่ารัก แก่แล้ว อายเด็ก พี่จะทำปากแบะ ๆ ทำไม

“ห่วงทำไม ไม่ใช่เด็ก ๆ ซักหน่อย” น้องทำปากยื่น น่ารัก

“ครับ พี่เคยเห็นแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว” พูดไม่พูดเปล่า ยื่นหน้ามาใกล้ กระซิบเสียงพร่าข้างหู
“ทะลึ่งล่ะพี่” คนน่ารักว่ากลับมา ยกมือมายันหน้า ผละตัวออกมาเดินหนีไปอีกทาง

น้องคงเขินมาก เลยเดินขากับมือไปพร้อม ๆ กัน ดูน่ารักดี ผมรีบตามไป รวบตัวนุ่มหอม สวมกอดน้องไว้อย่างรักใคร่ น้ำเองตอนแรกก็ขัดขืน ดันผมออก แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ ก่อนจะกอดผมตอบ

“แต่งงานกันนะครับ เรือนหอของเรารอเจ้าของมันไปใช้บริการอยู่นะครับ” พี่ทินกอดไม่ปล่อย จนอ่อนใจ ก็ไม่ใช่อะไร ไม่ได้เล่นตัว ก็แค่เขินอ่ะ จริง ๆ ก็คิดถึงพี่เขามาก ห่างกันมาก็นานพอสมควร คิดถึงอ้อมกอดอบอุ่น คิดถึงทุก ๆ สัมผัส แต่ให้ตายก็ไม่บอกหรอก

“ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ” น้องยอมกอดผมกลับ แค่นี้ก็มั่นใจว่าผมได้น้องกลับมาแล้วจริง ๆ แต่ก็ยังพูดให้ผมใจแป๊ว

“ไม่ปฏิเสธใช่มั๊ยครับ” ตบมุกตลก กันไว้ก่อน
“ขี้ตู่” น้องเงยหน้ามาต่อว่า เลยสบโอกาส ฉกจูบเบา ๆ งับปากบนล่าง สลับกัน ให้คนน่ารัก ที่ตอนแรกพยายามจะหลบ หันมาตอบรับรสสัมผัส จากเบา ๆ ก็เร่งระดับให้ร้อนแรงขึ้น บดเบียดจน ร่างบางระทวย





“รักนะครับ น้ำ รัก รักที่สุด” ริมฝีปากยังคลอเคลีย พร่ำบอกรัก
“..ผมก็รักพี่ครับ.... พี่ทิน” ได้ยินคำรักเต็ม ๆ จากริมฝีปากหวานฉ่ำ ยิ่งอิ่มอกอิ่มใจ หัวใจพองฟู








ถ้าเป็นในหนัง ตอนนี้กล้องคงแพนไปถ่ายในมุมสูง เห็นพระเอกนางเอกกอดกัน และมีคำว่าจบบริบูรณ์










แต่นี่ชีวิตจริงครับ ตั้งแต่วันนี้เราทั้งคู่ยังต้องดูแลและรักษาความรักของเราให้เจริญงอกงาม และอยู่ได้ตลอดรอดฝั่งให้ได้ ผมที่กอดน้องแน่น สูดกลิ่นกายที่แสนจะรักใคร่ อยากหัวเราะตัวเองจริง ๆ วางแผนลวงสารพัด เพื่อให้น้องตกบ่วงรักผม แต่ตอนนี้กลายเป็นผมเองที่ตกบ่วงที่ตัวเองลวงเอาไว้ จนหาทางขึ้นไม่ได้ ถ้าน้องไม่ให้อภัยผม ไม่รับรักผม ผมคงถูกบ่วงตัวเองรัดคอจนหายใจไม่ออกแน่ ผมจะรักษาความรักของเราเป็นอย่างดี ในสมกับความเหนื่อยยากกว่าที่เราจะได้อยู่คู่กัน น้ำครับพี่จะทำให้น้องรักพี่จนถอนตัวไม่ขึ้นเลย พี่สัญญา หึๆ

[limpingping]

ว่าจะมีตอนพิเศษ แต่ไม่รู้จะมีใครอยากอ่านมั๊ยอ่ะ 

[limpingping]

สุดท้ายแล้วก็คงไม่มีใครอยากรู้ว่าเรื่องราวในเวลาต่อมา 
พวกพี่ทิน น้องน้ำ และ วิกับนุช เป็นอย่างไรกันต่อ
เฮ้อ ถ้าไม่มีใครตอบซักคนสิ้นปีนี้คงส่งไปอยู่ห้องนิยายจบแล้ว

  สุดท้าย สุขขีวันลอยกระทงทุก ๆ คนจ้า
ร่วมอธิฐานให้แม่น้ำลำคลอง ทะเล กลับมาแข็งแรง สดใสเหมือนในอดีตนะคะ

[kor.korn]

ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ ครับ

ดูสดใสดี ปกติผมมาทางสายดราม่า บังเอิญผ่านมาเจอเลยลองเข้ามาอ่านดู เพิ่งอ่านจบเมื่อคืนเอง

[limpingping]

ขอบคุณ ที่ยังมีคนคอมเม้นต์ให้ ดีใจคะที่ชมว่านิยายเรื่องนี้น่ารักคะ 
เรื่องนี้ตั้งใจอยุ่แล้วให้ น่ารัก ใส ๆ เบา ๆ
นี่เป็นของตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นเรื่องราวหลังจากนั้นอีกหลายปี
มาเอาใจช่วยพวกพี่ทิน น้องน้ำ วิ และนุช กันดีกว่า
จบแล้วจริง ๆ ขอบคุณทุก ๆ คนที่ติดตามคะ   

***************************************



ตอนพิเศษ เรื่องราวในเวลาต่อมา


คุณเคยตกหลุมรักมั๊ยครับ?


แล้วคุณเคยตกหลุมรักคน ๆ เดียว......ทุกวันมั๊ยครับ?


เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบอะไรมุ้งมิ้งนี่หรอกครับ

จนได้มาเจอกับคน ๆ นี้

คนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่เคียงข้างผม ด้วยความอ่อนเพลีย จากสมรภูมิรัก เมื่อคืน ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ความหอมหวานจากร่างกายคน ๆ นี้ ไม่เคยจางหาย รักน้องเสมอนะครับ น้ำ

จะก้มลงจูบอรุณสวัสดิ์ น้อง ก็ต้องชะงัก เพราะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างตกใส่หลัง ไม่เสียเวลาสงสัย ก็มีเสียงจากด้านหลังตามมา



“พ่อทิน พ่อน้ำ ตื่น ได้แล้ว ๆ ๆๆ ๆๆ”

“พวกตัวป่วนมากวนทำไมแต่เช้าเนี๊ยะ” หัวเราะร่วนก่อนที่จะคว้าตัวแสบ ตัวป่วนทั้ง 2 ที่กลิ้ง ๆ อยู่บนหลังผม มากอดฟัดอย่างหมั่นเขี้ยว

“ฮ่าๆๆๆ พ่อทิน ไม่เอา ไม่เล่นแล้วจั๊กกะจี้” เด็กชายดันตัวมุดหนีออกมายืนข้างเตียงฝั่งของน้ำ

“พ่อน้ำขา ตื่นเถอะค่ะ เดี๋ยวพวกคุณตา กะคุณปู่ คุณย่า จะมาแล้ว” เด็กหญิงซึ่งตัวเล็กกว่ามากลุกไปทับบนตัวของน้ำและเขย่า ๆ จนน้ำงัวเงีย ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ผมเผลอมอง แพขนตางามงอนขยับไหว เหมือนผีเสื้อกระพือปีก อย่างหลงใหล ไม่เคยหาเหตุผลได้เลยว่าผมหลงรักน้องที่ตรงไหน เพราะไม่ว่าตรงไหนของน้องผมก็ทำผมตกหลุมรักไปซะทุกที่

“ตื่นแล้วครับ นางฟ้าตัวน้อยของพ่อ มาให้พ่อจุ๊บก่อนเร้ว” น้ำขยับลุกขึ้น พลางสอดมือรับตัวน้อยผมยาวมัดแกละ มาหอมแก้มซ้ายขวา ให้เจ้าตัวหัวเราะร่วน

“ไม่ยอมอ่ะ ๆ พ่อน้ำ จุ๊บโน้ตด้วยๆ” ตัวแสบยืนด้านหลังโถมตัวเข้ามาหาน้ำบ้าง พร้อมทั้งจู๋ปากมาแต่ไกล

“พอเลย ไอ้แสบ คนนี้ของพ่อ พ่อจุ๊บได้คนเดียว” เอามือขวาดันปากจู๋ไอ้ตัวตีจนหงายหลัง แล้วคว้าตัวคนน่ารัก ที่กอดเจ้าหญิงน้อยไว้มากอดไว้ทั้งสองคน

“ไรอ่ะ ๆ ทียัยนัต ยังได้จุ๊บเลย” ตัวแสบโวยวายหน้ามู่ทู่

“ก็น้องเค้าเป็นลูกพ่อน้ำนี่ครับ แต่หนูอ่ะ ลูกพ่อ มาพ่อจุ๊บให้ มาม๊ะ” ผมคว้าตัวเจ้าตัวแสบมา ทำท่าจะจุ๊บ

“ไม่เอา ๆ ไม่อยากจุ๊บกับพ่อทิน คางสาก ๆ เจ็บ จาจุ๊บพ่อน้ำนี่นา” ไอ้ตัวดี ทำหน้ายี้ แถมยังดิ้นโวยวาย จนน้ำที่ขำจนหน้าแดง โน้มตัวเข้าไปหอมแก้มเจ้าตัวดี ให้ยิ้มแก้มแทบปริ ดีนะว่าเป็นแค่เด็ก และเป็นลูกของพ่อ ไม่งั้นพ่อถีบกระเด็นล่ะ มาก้อร่อก้อติกเมียพ่อเนี๊ยะ

“อุ๊ย พ่อทินคะ นัตบอกแล้วว่าให้กางมุ้งนอนก็ไม่เชื่อ”
“หือ ทำไมต้องกางละคะ”

“ก็ดูซิคะ ยุงกัดพ่อน้ำเต็มคอเลย แถวหน้าอกด้วย แดงไปหมดเลย ทำไมพ่อน้ำโดนกัดอยู่คนเดียวล่ะคะ พ่อทินไม่เห็นโดนเลย” จากความเป็นห่วงของนางฟ้าตัวน้อย ยังผลให้น้องน้ำ หน้าแดงแป๊ด รีบ ๆ เอามือกุมเสื้อขึ้นปกปิดร่องรอย จากสนามรักเมื่อคืน

“ก็เพราะพ่อน้ำของหนูหอมน่ากินไงคะ....อุ๊บ ตีพี่ทำไมเนี๊ยะ ฮ่าๆๆ” พี่บ้านี่ โกหกลูกไม่พอ ยังทำสายตาโลมเลียต่อหน้าลูกอีก หมั่นใส้ เลยดึงหมอนฟาดหน้าไปที ให้คนถูกตี แต่ไม่มีสำนึกหัวเราะร่า


“ไป ๆ ออกไปก่อนเลย ไปช่วยพวกแม่ ๆ เค้าก่อนไป พ่อ ๆ ขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวตามไปครับ” ลุกขึ้นยืนได้ก็คว้าตัว สองตัวป่วน เอาไปไว้หน้าประตู แล้วปิดประตูตามหลัง ไม่วายได้ยินเสียงทุบประตู และเสียงบ่น งึมงำ ๆ หน้าประตู แต่ใครสนล่ะ

“พี่ทินครับ ให้พวกลูก  ๆ อยู่ก่อนก็ได้นี่นา ดูซิยังทุบประตูไม่หยุดอยู่เลย”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวเหนื่อย ก็หยุดเองแหล่ะ  เมื่อคืนพี่ลืมล็อกห้องนะซิ เลยเข้ามาก่อกวนเราได้ตั้งแต่เช้า”

“แก่แล้วก็ขี้ลืมอย่างนี้แหล่ะ”
“หยาบคาย มาว่าพี่แก่ได้ยังไงครับน้ำ”

“จะ 40 แล้วไม่เรียกแก่เรียกไรอ่ะพี่ทิน”
“โกรธนะแค่ 38 เอง ฮึ่ม ต้องโดนทำโทษ มานี่เลยมา จะได้รู้ฤทธิ์คนไม่แก่ซะบ้าง” โหย มีน้ำโห ปรามาสพี่ว่าแก่ได้ไงน้องน้ำ สงสัยเมื่อคืนยังมีข้อกังขา งั้นเดี๋ยวพี่จัดให้อีกชุดตอนเช้าท่าจะดี

“นี่แนะ ทะลึ่งล่ะพี่ทิน อย่ามัวแต่เล่น ไป ๆ อาบน้ำเลย พวกคุณพ่อคุณแม่ จะมาถึงแล้ว” น้องหน้าขึ้นสีระเรื่อ น่ารักจริงคนนี้ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ไม่รู้จะมาเขินอะไรอีก พอผมไม่ปล่อย ก็แก้เขินด้วยการทำร้ายร่างกายผม ยอมให้คนเดียวนะขอบอก

“อาบด้วยกัน”
“ไม่เอา อย่าเล่น”

“ไม่ได้เล่น อาบ(เอา)จริง”
“เชื่อพี่ก็บ้าแล้วครับ เข้าไปก่อนเลยเร็ว ๆ ผมจะเก็บห้องก่อนครับ” พี่บ้า ทะลึ่งไม่เคยเปลี่ยน อาบพร้อมพี่ก็ไม่จบแค่อาบน้ำนะซิครับ รีบ ๆ ดันหลังพี่ทินให้เข้าห้องน้ำอย่างไว พี่ทินหัวเราะร่วน


เอ่อ.....พอหันมาดูสภาพห้อง...........เมื่อวานก่อนนอนมันยังเรียบร้อยดีอยู่เลยนี่นา แล้วตอนนี้ มันอะไรกัน เสื้อไปทาง กางเกงไปทาง หมอนบางใบกระจัดกระจายอยู่ตามพื้น ที่นอนยับยู่ยี่ รู้สึกหน้าร้อนผ่าว จากสภาพห้อง ทำให้นึกถึงค่ำคืนอันเร่าร้อน ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี พี่ทินยังคงความร้อนแรงอย่างไม่มีตก พี่บ้า ไม่คิดถึงสังขารบ้าง วันก่อนยังบ่นปวดเอวอยู่เลย ทีเมื่อคืนล่ะไม่มียั้ง อย่ามาบ่นปวดนั่นปวดนี่ให้ได้ยินนะ จะซ้ำให้ลุกไม่ขึ้นเลย พี่บ้า












“คุณตา คุณยาย คุณปู่ ครับ” / “คุณปู่ คุณย่า คุณตา ขา”
ทันทีที่รถสองคันวิ่งเข้ามาจอดในบริเวณ สวนภายในบ้าน ผู้อาวุโสทั้งสามลงมาจากรถ ยังไม่ทันเรียบร้อยดี เจ้าตัวป่วนก็วิ่งเข้าไปหา เหมือนลูกหมาลูกแมว ดูวุ่นวายไปหมด

“ไหน ๆ โน้ต กับ นัต มาให้ยายย่ากอดหน่อยลูก มามะ ยายย่ามีขนมมาฝากเพียบเลยนะ” คุณแม่ผมวางของได้ก็รวบพวกเจ้าตัวดีเข้าไปกอด ฟัดแก้มซ้าย ขวา คนละหลายที อย่างหมั่นเขี้ยว พวกเด็ก ๆ ก็หอมแก้ม ท่านอย่างเอาใจ รู้งานมากลูก ๆ พ่อ อ้อนเข้าไว้ ยายย่าจะได้เอ็นดู

“เอ้า เด็ก ๆ พาคุณยายย่า คุณตาปู่ ไปนั่งที่ซุ้มก่อนไป เดี๋ยวแม่ยกขนมออกไปวางให้.....วิ หยิบ จานกับช้อนที่ในครัวให้นุชหน่อยซิค่ะ”

“ได้จ้า แม่ครัวใหญ่ ...เออ พี่น้ำ มาช่วยวิยกลังน้ำแข็ง ไปวางที่ซุ้มหน่อยซิค่ะ”

“ไม่ต้อง ๆ น้ำ พี่ยกเอง น้ำไปดูพวกเด็ก ๆ กับพวกคุณพ่อคุณแม่เถอะครับ”

“หมั่นไส้ แค่นั้นพี่น้ำยกได้ล่ะหน่าพี่ทิน”

“พูดมากหน่า เมียพี่ พี่ห่วง”

“พี่ทิน พูดอะไรครับ ไม่อายน้องวิบ้าง”

“อายทำไม ยัยวิมันเห็นจนชินแล้วเนอะ”

“ค่า ชิน แล้ว ค่ะ คิกๆๆๆ”

ดูวุ่นวายกันดีนะครับ แต่เราก็มีชีวิตครอบครัว เหมือนคนทั่วไป และมีความสุขกันมาก ในเรือนหอหลังนั้นที่ผม สร้างขึ้นมา เพื่อเราทั้ง 4 คน ในที่สุดมันก็ได้ต้อนรับเจ้าของของมัน








ผมว่าได้ฤกษ์อธิบายความสัมพันธ์ ของครอบครัวเราแล้วล่ะครับ ผมว่าหลายคนคงสงสัยว่าเด็กสองคนเป็นเด็กที่พวกผมของมาเลี้ยงหรือมาจากใหน?





เฉลยครับ ทั้งโน้ต และนัต เป็นลูกของพวกเราจริง ๆ ครับ

ผมเคยต้องคิดหนัก ตอนที่ต้องโกหกทุกคนเรื่องของเราทั้ง 4 คน เพราะหลังจากแต่งงานกัน สิ่งที่จะตามมาก็คือลูก ในเมื่อผมกับน้ำ วิกับนุช คู่กันแล้วคงไม่มีทางมีลูกได้แน่ แต่ไม่ใช่ว่าจะมีไม่ได้ เพราะวิทยาการทางการแพทย์สมัยนี้ การจะมีลูกไม่ใช่เรื่องยาก ด้วยน้ำเชื้อจากผมรวมกับไข่ของน้องนุช เราก็ได้ผลมาเป็นเจ้าโน้ต และจากน้ำเชื้อของน้ำบวกไข่ของยัยวิ ผลคืนนางฟ้าตัวน้อย น้องนัต ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะตอนแรก ยัยวิไม่ยอมท่าเดียว ถ้าไม่ได้ไอ้ท่าทางกระตือรือร้นของน้องนุช และสายตาเป็นประกายวิงวอน พร้อมทั้งคำพูดว่า

“วิ มามีลูกกันเถอะ นุชอยากมีลูก แต่ก็อดจะกังวลไม่ได้ แต่ถ้าวิ ท้องเป็นเพื่อนนุช เราจะได้มีลูก ๆ ของเราพร้อม ๆ กัน มันคงเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดเลย ว่ามั๊ยค่ะ”

เล่นเอายัยวิ ปากสั่น ยอมรับปากทั้ง ๆ ที่หน้าซีด เหงื่อตก “กะ ก็ ก็ได้ จ้า ทะ ท้องก็ท้อง”

ของคู่ผม ครั้งแรกก็ได้ผล แต่คู่น้ำ ครั้งที่ สามจึงสำเร็จ เก้าเดือนต่อมา เด็กชาย วาทิส สุวรรณนิวัฒน์ น้องโน้ต ก็ถือกำเนิดขึ้น และผ่านไปอีกหลายเดือน เด็กหญิง วิธาดา สิทธสุทธิพงศ์ น้องนัต ก็ตามมาในปีเดียวกัน

พวกคุณพ่อคุณแม่ ดีใจกันยกใหญ่ จัดงานรับขวัญหลานอย่างเอิกเกริก แถมยังจะไม่ยอมให้พากันมาอยู่ที่เรือนหอ บอกว่าอยู่ไกลไม่สะดวก ยื้อกันอยู่นาน สุดท้ายก็ต้องยอม แต่พวกท่านก็มาดูหลานแทบจะทุกวันที่ว่าง จนตอนนี้ผมเสนอให้ท่านมาอยู่กับเราซะด้วยกัน ท่านก็บอกว่าขอเคียร์เรื่องต่าง ๆ ก่อน กว่าจะได้ฤกษ์ก็หลายปี นี่ก็กำลังสร้างบ้านให้ท่านอยู่ คาดว่าคงอีกไม่กี่เดือนคงเสร็จสมบูรณ์

ความสัมพันธ์ของเราทั้ง 4 มีแค่คนภายใน และที่สนิทชิดเชื้อกันเท่านั้นที่ทราบความจริง ส่วนคนภายนอก ก็จะมองว่าเราเป็นคู่เขย คู่สะใภ้ ที่รักใคร่กลมเกลียวกันดี ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด

“คิดอะไรอยู่ครับพี่ทิน” มัวแต่คิดจนเพลิน น้องเดินเข้ามาแตะเอวผมเบา ๆ
“...เปล่าครับ พี่...แค่มีความสุข แล้วน้ำล่ะครับ มีความสุขมั๊ย” ผมยกแขนโอบบ่าน้องไว้ ก้มลงหอมแก้มอย่างรักใคร่

“ครับพี่ ผมมีความสุขมาก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ” น้องยิ้มหวาน ก่อนจะตอบให้ผมชื่นใจ แล้วซบหัวกับอกผมให้รู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ








“แฮ่มๆๆๆ คู่นั้นนะไม่ต้องมาโชว์หวานอะไรแถวนี้ ไม่อายลูกเต้าบ้างเลย ..เอ่อ ตาน้ำ พาหลานแม่ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เลย แม่จะพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวสวนสนุก” คุณแม่ยาย มาจากไหนไม่รู้ พูดเบรก ซะน้ำเขิน รีบผละจากอกผมแทบไม่ทัน

“อ้าว ใหนว่าเราจะไปอัมพวาไงครับ”

“ไม่ไปแล้วล่ะ พวกเด็ก ๆ อยากไปสวนสนุกนี่นา”
“คุณแม่ไม่เห็นต้องตามใจพวกเด็ก ๆ เลยครับ”

“เอาหน่า แม่ก็ไม่ได้ไปเที่ยวสวนสนุกนานแล้ว”
“สรุป...ตามใจหลานว่างั้น”

“ตามนั้นแหล่ะ ไป ๆ พวกเด็ก ๆ เร็ว ๆ นะ จะได้มีเวลาเล่นนาน ๆ”
“คร๊าบบบบ ค่ะ”

“เอ่อ พ่อทินมาทางนี้หน่อย แม่อยากคุยเรื่องโครงการ ที่เธอเสนออาทิตย์ที่แล้ว”
“อ้อ ครับ”



ผมที่ต้อนเด็ก ๆ ไปอาบน้ำหันมามอง คุณแม่ผม กับพี่ทินผู้ชายที่ผมรัก ตอนนี้ต้องบอกว่าขึ้นแท่นเป็นลูกเขยคนโปรดไปแล้วครับ

ตอนแรกคุณแม่ก็ไม่เชิงจะพอใจที่ผมกับพี่ทินรักกันหรอกครับ แต่ก็ต้องขอบคุณพี่ทินที่อดทน แสดงความจริงใจ และแสดงความสามารถในการบริหาร จนถูกอกถูกใจนายแม่เข้าอย่างจัง เดี๋ยวนี้ ไม่เรียกผมคุยแล้ว เรียกหาแต่พี่ทินตลอด ถึงผมจะเป็นผู้ช่วยพี่ทิน แต่ผมเป็นลูกชายคุณแม่นะครับ (แอบงอน  นิดนึง)
 
“พี่น้ำเดี๋ยวนุชพาไปเองคะ”
“ขอบคุณจ๊ะนุช แล้ว วิล่ะครับ”

“โดนพวกคุณพ่อลากไปขี่ม้าแล้วล่ะคะ”

“ฮ่าๆๆ แล้วนุชเป็นไงบ้างกับการเป็นอาจารย์สอนหนังสือ”
“โอ๊ย ปวดหัวคะ เด็กมัธยมสมัยนี้ ร้ายเหลือเกิน”
“แล้วน้องวิ ไม่ห่วงแย่หรือ เห็นว่ามีเด็กมาจีบนุชด้วยนี่”
“ข่าวไวนะค่ะ วิมาฟ้องละซิ”
“แล้ว ยังไง?”

“ไม่แล้วยังไงหรอกค่ะ ก็วินะซิลากพี่ทินไปยืนขู่ลูกศิษย์นุช อายแทบแย่”
“ฮ่าๆ  แต่ก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ”
“ค่า พริบตาเดียว มีข่าวลือ ว่าคุณครู วารี มีสามีเป็น นักเลงโต กว่าจะแก้ความเข้าใจผิดได้ก็เหนื่อยมาก”

“งั้นฝากพวกเด็ก ๆ เลยแล้วกัน พี่ไปดูคุณแม่กับพี่ทินก่อนนะ”
“ค่ะ”

ต้อนพวกเด็ก ๆ ให้ไปอาบน้ำ กันแบบจับปูใส่กระด้ง หันไปมองพี่น้ำเดินไปทางซุ้มซึ่งคุณแม่กับพี่ทินกำลังคุยงานกันอยู่ ตอนนี้บริษัทเราก็ดำเนินงานร่วมกัน โดยมีพี่ทินเป็นกรรมการใหญ่ และพี่น้ำเป็นกรรมการ ช่วยงานพี่ทินอยู่ ตอนแรกพี่ทั้งสองต้องพิสูจน์ฝีมือให้ผู้ถือหุ้นยอมรับ กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ พี่ทั้งสองคนก็ทำงานกันหนักมาก ยิ่งตอนนี้ยิ่งเป็นที่ยอมรับของทุกฝ่าย ยิ่งต้องทำงานหนักมากขึ้น จนอดจะเป็นห่วงไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะหนักขนาดไหน ถ้าพี่เขาอยู่คู่กัน นุชว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่

ส่วนวิก็ทำงานราชการ กระทรวงต่างประเทศ งานก็ไปได้สวย ตอนนี้ก็กำลังจะได้รับการโปรโมทเป็นหัวหน้าฝ่าย แต่เจ้าตัวบอกว่าจะไม่รับ เพราะชอบงานลุย ๆ มากกว่ามานั่งเฝ้าโต๊ะ

ตั้งแต่ที่เริ่มรักกับวิ ไม่เคยคิดเคยฝันเลย ว่าเราทั้งคู่จะมาได้ถึงจุดนี้ ถ้าไม่ได้พี่ทิน พี่น้ำ ลำพังตัวพวกเราคงจะหลบ ๆ ซ่อน ๆ รักกันต่อไป ตอนนี้มีความสุขมาก

“โอ๊ย เหนื่อยอ่ะ นุช ขอน้ำเย็น ๆ หน่อยซิ”
“อ้าวพวกคุณพ่อล่ะ?”

“อึดกันน่าดู ยังขี่ม้าไม่เลิกเลย นี่ยอมแพ้กลับมาก่อน ร้อน”

“เอานี่น้ำจ้ะ”
“ขอบคุณนะ ที่รัก”
“แม่จ๋าเสร็จแล้ว ๆ”

“ใหนมาให้แม่นุช ดมหน่อย อือหอมจัง พร้อมไปตะลุยแล้วใช่มั๊ย”
“แม่ ๆ ไปด้วยกันนะ”

“จ้า ไป ๆ คุณยายย่ารอแล้ว”

ภาพครอบครัวเรา ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ อยากให้ความสุขอย่างนี้อยู่กับเราตลอดไป แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดอยากให้คนที่เรารักมีความสุข ยิ่งเป็นความสุขที่เราร่วมกันสร้างแล้ว ยิ่งสุขสุดๆ