ถ้าให้รักก็อย่าร้าย ตอนที่ 30 (ต่อ)“หึหึ ครับแล้วทำไมกลับมาทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว อยากได้มากเหรอได้อ่ะ” ยังไม่ทันออกเดินข้อมือผมก็ถูกรั้งไว้ มองไปพี่ชินที่นั่งบนขอบเตียงเป็นคนรั้งผมไว้ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าได้มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอครับ” ผมว่าเสียงเบา อดน้อยใจไม่ได้ ผูกให้คนอื่นตั้งเยอะแยะแค่จะเก็บไว้ผูกให้ผมซักเส้นก็ไม่ได้ ของแบบนี้ไม่ใช่หาที่ไหนก็ได้ซะหน่อย
แล้วทำไมผมต้องน้อยใจด้วยล่ะ นี่ผมกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยไปแล้วเหรอ แค่ได้เป็นแฟนพี่ชินมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองได้เป็นเจ้าของได้ครอบครองผู้ชายคนนี้ จนคิดว่าตัวเองต้องพิเศษกว่าคนอื่น พอคาดหวังแล้วไม่ได้อย่างที่หวัง ก็มาเสียใจเอง ทำไมผมถึงมีความรู้สึกนี้ได้วะ ผมเริ่มกลัวตัวเองซะแล้วครับ ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ทำไมถึงอ่อนไหวอะไรง่ายๆกับเรื่องแค่นี้
“คิดอะไรอยู่ หื้ออ....ถ้าเครียดอีกแล้ว” พี่ชินถามพร้อมดึงผมลงนั่งซ้อนตัก
“พี่ชินผมกลัวตัวเอง พี่รู้ไหมอยู่ๆผมก็น้อยใจที่พี่ไม่ยอมผูกด้ายให้ทั้งที่เราเป็นแฟนกัน ผมไม่ควรมีความรู้สึกนี้แค่เรื่องเล็กน้อยทำไมผมถึงเก็บมาคิด แล้วต่อไปเมื่อไรผมจะคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้อีกก็ไม่รู้ พี่ชินจะเบื่อ จะรำคาญผมไหมครับ ผมอาจจะไม่ใช่คนอย่างที่พี่ชินเคยรักก็ได้” ผมว่าเสียงเครือ ความรู้สึกตอนนี้ไม่รู้มันเรียกว่าอะไร มันทั้งกลัวทั้งสับสนกับความเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง
“วีไม่ผิดหรอกไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ในเมื่อตอนนี้วีเป็นแฟนพี่ วีคือคนพิเศษคนสำคัญของพี่นะ วีมีสิทธิ์เต็มที่ จะหวง จะหึง จะทำอะไรก็ได้ที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน ในเมื่อพี่เลือกวีแล้วพี่ก็ไม่มีทางเบื่อหรือรำคาญคนที่พี่เลือกมาเองกับมือหรอก จำไว้ว่าสำหรับพี่วีคือคนรัก คือคนที่พิเศษกว่าคนอื่นเสมอ
..ล้า..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ลา ..
โอ้ น้องเอยพี่นี้ขอชื่นเชย จะมิเลยแรมไกล
รักเจ้าดั่งดวงใจ จะมิคลายหน่ายนา
..ล้า..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ลา
พี่จะรับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต จะรักดังชีวิต ใจคิดกรุณา
.. พี่จะรับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต เอามาเป็นคู่ชีวิตจะได้ไหมหนา
..ล้า..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ลาร้องไห้ทำไมไม่ร้องนะครับคนดี ไม่มีใครทำอะไรให้เจ็บซะหน่อย” ปลายนิ้วเรียวค่อยๆเกลี่ยหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองข้ามแก้มผมทีละข้าง
สิ่งที่พี่ชินทำให้ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้จริงๆครับ หลังจากพี่ชินพูดจบเสียงร้องเพลงรับขวัญก็ดังขึ้น ผมเห็นพี่ชินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อช็อปแล้วนำด้ายขาวขึ้นมาผูกข้อมือให้ และไม่ใช่แค่เพียงด้ายที่ถูกนำมาบรรจงผูกแต่มันมีเกียร์สีเงินที่ร้อยด้ายไว้ด้วย
“ผมขอโทษครับที่ผมน้อยใจพี่ ผมผิดไปแล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว”
“บอกแล้วไงครับว่าวีไม่ผิดหรอก ไม่เอาน้าไม่ร้องสิ”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณทุกอย่างที่พี่ชินทำให้ผม” ผมว่าก่อนเอียงตัวเข้าโอบแขนรอบคอและซุกหน้าชื้นน้ำตาเข้ากับอกพี่ชิน
“แล้วตกลงว่ายังไงครับ ยังไม่ได้ให้คำตอบพี่เลยนะ”
“คำตอบอะไรเหรอครับ” ผมถามเสียงเบา หน้ายังไม่ผละจากอกอุ่น
“ก็ที่พี่บอกว่า พี่จะรับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต เอามาเป็นคู่ชีวิต จะได้ไหมหนา มาเป็นคู่ชีวิตพี่นะครับพี่ไม่อยากรออะไรแล้ว”
“ยังเรียนกันอยู่เถอะ จะมาเป็นคู่ชีวิตอะไรล่ะเพิ่งเป็นแฟนกันได้วันเดียวเถอะ” ผมว่าเสียงอู้อี้ ตอนนี้ใจเต้นแรงหน้าคงแดงเถือกไปถึงไหนๆแล้วครับ เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะมีคนมาร้องเพลงขอเป็นคู่ชีวิตแบบนี้ซักครั้งพี่ชินคิดจะทำให้ผมเขินตายไปเลยรึไงก็ไม่รู้ กลางวันผมขอเป็นแฟนกลางคืนพี่ชินของเป็นคู่ชีวิตมันจะรวดเร็วไปไหน
“ก็พี่พร้อมเป็นคู่ชีวิตวีนี่นาแล้ววีพร้อมรึยัง”
“เวอร์เถอะ”
“ไม่ได้เวอร์ พี่พร้อมแล้วจริงๆ ไม่จำเป็นหรอกว่าเราต้องคบกันไปนานๆ ดูใจกันไปก่อนถึงจะเป็นคู่ชีวิตกันได้ คนถึงเจอกันวันเดียวอยู่ด้วยกันจนแก่ยังมีเลย แล้วพี่กับวีก็รู้จักกันมาเกือบปีแล้วทำไมพี่จะไม่พร้อมละครับ คนที่พี่บอกว่าใช่ก็คือคนที่ใช่สำหรับพี่”
“แต่....ผมคงยังไม่พร้อม ไม่ใช่ว่าผมไม่รักพี่ชิน หรือรักน้อยไปนะครับ แต่สำหรับผมการใช้ชีวิตคู่กับใครซักคนผมว่าผมยังเด็กเกินไป ทุกวันนี้ผมยังแบมือขอเงินพ่อกับแม่ใช้อยู่เลย ผมอยากหาเลี้ยงตัวเองให้ได้ก่อน พี่ชินเป็นแรกที่ผมรักและเป็นแฟนคนแรกของผม ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นแฟนกันต้องทำยังไงบ้าง ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ผมต้องเรียนรู้ขอให้ผมได้เรียนรู้มันในฐานะแฟนพี่ก่อนนะครับ เมื่อถึงเวลาถ้าเราถูกกำหนดให้เกิดมาคู่กันผมเชื่อว่าซักวันเราคงได้ใช้ชีวิตคู่กันแน่ๆครับ”
ผมเงยหน้าจากอกขึ้นมาสบตาพี่ชินก่อนว่าอย่างจริงจัง ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจแต่มันจะเร็วเกินไปสำหรับผม ถ้าวันนี้ผมตกลงแล้วเกิดวันหนึ่งพี่ชินเปลี่ยนใจคนที่จะเจ็บเจียนตายคงไม่พ้นผมแน่ๆครับ ยังไงขอให้ความสัมพันธ์มันค่อยๆพัฒนาไปด้วยกันดีกว่า
“ได้ครับ พี่จะไม่เร่งรัดแต่เราจะค่อยๆก้าวไปพร้อมกัน จนกว่าจะถึงวันที่เราทั้งสองคนพร้อมค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกครั้งดีไหม”
“ดีครับ ขอบคุณนะครับที่พี่เข้าใจผม”
“ถ้าพี่ไม่เข้าใจคนที่พี่รักแล้วพี่จะไปเข้าใจใครล่ะ แต่กลับไปวีต้องย้ายไปอยู่ห้องพี่เหมือนเดิมนะ ใครให้คนของกลับไปก็ไม่รู้”
“แล้วใครล่ะที่ไม่ยอมกลับห้องตัวเอง ปล่อยให้ผมนอนเฝ้าอยู่ได้คนเดียว” ผมว่าเสียงงอน
“หึหึ ไม่เอาพี่ผิดไปแล้ว อย่าทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวพี่ก็บ้าจี้ปล้ำซะเลยนิ”
“ไม่ต้องมาแกล้งเลยพี่ชิน ปล่อยเลยผมจะไปอาบน้ำแล้ว อ่อ เกียร์อันนี้ของผมเหรอครับ” ผมถามหลังจากนึกได้
“ใช่มันเป็นของวี วีมีสิทธิ์ที่จะได้รับมันไป”
“แต่ผมไม่มีลายเซ็นพี่น้ำ”
“พี่ไปบังคับให้น้ำเซ็นมาแล้วล่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะทำผิดระเบียบหรอก”
“อ้าวแล้วแบบนี้ที่พี่กับเพื่อนสั่งซ่อมผมล่ะ” ผมถามเสียงดัง
“อ้าวเหรอ พี่สั่งซ่อมวีด้วยเหรอ พี่ไม่เห็นจำได้เลย” ยังจะมาทำเอ๋อแกล้งความจำเสื่อมอีกนะ
“ไม่ต้องเลยพี่ชิน แกล้งผมอีกแล้วนะ นี่แหน่ะ แกล้งใช่ไหมจะทุบให้ตายเลย” ผมรัวมือใส่ทั้งแขนและอกพี่ชินให้หายเจ็บใจที่วันนี้โดนแกล้งแทบนับครั้งไม่ถ้วน
“อย่าๆ พี่เจ็บ ทุบมาพี่จูบนะ”
“อื้อ.....พี่ชินผมยังไม่ได้ทุบเลย” หลังพี่ชินถอนริมฝีปากออกผมรีบว่าทันที ก็ผมหยุดทุบแล้วแต่พี่ชินก็ยังก้มหน้าลงมาจูบผมอีก
“ขอพี่ชื่นใจหน่อยนะ พี่คิดถึงวีจะแย่ พี่ไม่เจอหน้าวีตั้งนานแต่พอเจอก็ไม่สามารถแตะต้องได้ มันทำให้พี่ทรมานขนาดไหนวีรู้
ไหม” เสียงนุ่มทุ้มมาพร้อมประกายตาบางอย่างจากผู้ชายที่มีผ้าก๊อตพันหัวตรงหน้า มันเป็นสายตาที่ทำให้ผมรู้สึกสะเทิ้นได้อย่างไม่ยากเลย แล้วใจผมก็ต้องเต้นแรงอีกครั้งเมื่อพี่ชินก้มหน้าลงมาจูบผมพร้อมกับฝ่ามือที่เริ่มลูบไปตามแผ่นหลัง แม้ว่ามันจะอยู่นอกเสื้อแต่ก็ทำให้ผมถึงกับขนลุกชันด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มปะทุขึ้น
“พี่ชิน พี่เคยบอกว่าจะไม่ทำอะไรผมไง” ผมทวงถามคำพุดที่เคยได้รับเมื่อนานมาแล้ว
“พี่ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่ทำถ้าวีไม่เต็มใจ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหูไม่ได้ทำให้สถานการณ์ตรงหน้า ลดความตื่นเต้นลงได้แม้แต่น้อย
“ก็ตอนนี้ผมไม่เต็มใจไงครับ” ผมว่าก่อนหลบตาไม่กล้าสบตาผู้ชายตรงหน้าจริงๆ
“พี่ก็กำลังจะทำให้วีเต็มใจไงครับ”
“อ๊ะ....พี่ชินอย่าครับ” ผมห้ามเสียงไม่มั่นคงนักเมื่อพี่ชินเริ่มจูบเล็มตามลำคอและเลื่อนขึ้นมาตามใบหน้า ก่อนจะครอบริมฝีปากตัวเองลงมาบนริมฝีปากผมอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง ความเงียบของเครื่องปรับอากาศทำให้ผมได้ยินเสียงวงเหล้าจากบ้านหลังข้างๆดังแว่วเข้ามาก่อนความกังวนว่าจะมีใครเข้ามาเห็นก็ถูกทำลายลงเพราะลีลาการพลิกพลิ้วปลายลิ้นของพี่ชินที่ทำเอาสติผมเริ่มหลุดลอย รู้ตัวอีกทีหลังผมก็สัมผัสเข้ากับผ้าปูเตียงเนื้อนุ่ม
“อย่าห้ามพี่เลย เป็นของพี่นะครับ พี่อดทนมานานเกินพอแล้ว”
“พี่ชิน อะ....อย่าเพิ่ง” ผมยังตอบไม่จบประโยคริมฝีปากที่เป็นอิสระกับถูกพี่ชินคลอเคลียก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้ามาอีกครั้ง ผมรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่พยายามไล่กวาดต้อนลิ้นผมให้จนมุม
ความรู้สึกมันต่างจากทุกครั้งที่ได้รับจูบจากพี่ชิน ความอ่อนหวานที่เคยได้รับกลับกลายเป็นการเรียกร้องให้ผมต้องสนองและเหมือนธรรมชาติจะสร้างให้มนุษย์รู้จักการเรียนรู้ เพราะไม่ว่าพี่ชินจะเรียกร้องเท่าไรผมก็ตอบสนองกลับในระดับที่ไม่ต่างกัน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพี่ชินเริ่มไล่จับไปตามลำคอ และเลื่อนมือเข้าไปในเสื้อและมือร้อนเข้าเกาะกุมยอดอกของผม ผมเริ่มรู้สึกว่าแค่จูบที่ได้รับมันไม่เพียงพอ ผมอยากได้มากกว่านี้ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ความรุ่มร้อนที่เกิดขึ้นในตัวทำให้มือค่อยเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อช็อป และดึงเสื้อยืดตัวในของพี่ชินออกไปให้พ้นหัว ตอนนี้ผมอยากสัมผัสอยากแตะต้องพี่ชินไปทั้งตัว
“ซี๊ดดดด......อ๊ะ......พะพี่ชิน” ผมเผลอครางเสียงเบาเมื่อยอดอกที่แข็งเป็นไตถูกพี่ชิน ไล้เลียอย่างหยอกเอินและเข้าครอบครองด้วยเรียวปากหนา ความรู้สึกเสียดเสียววิ่งไปทั่วเมื่อพี่ชินพยายามแกะกางเกงผมออกแต่มือกับไปสัมผัสโดยจุดอ่อนไหวที่ตอนนี้มันดันไม่อ่อนซะแล้วครับ ผมจะทำยังไงดีตอนนี้ทั้งเสื้อและกางเกงผมถูกถอดออกจนหมด
“อย่าปิดสิครับ ขอพี่ดูหน่อยนะ” พี่ชินว่าเมื่อผมรีบเอามือเข้ากอบกุมส่วนนั้นทันทีที่กางเกงหลุดพ้นปลายเท้า สติเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“พี่ชินผมอาย พอเถอะครับขอกางเกงผมคืนเถอะ” ผมว่าก่อนหลบตา
“อายอะไรครับ พี่ก็มีเหมือนกับวีนั่นแหละ และตอนนี้พี่คงหยุดไม่ได้แล้ว เห็นไหมครับว่ามันต้องการวีขนาดไหน”
“พี่ชิน” ผมพยายามดึงมือตัวเองที่พี่ชินพาไปกอบกุมส่วนกลางลำตัวที่ตอนนี้ขยายใหญ่ดุนดันอยู่ในกางเกงยีนออก แม้ว่าจะไม่ได้สัมผัสโดยตรงแต่ก็รู้ว่าขนาดของมันต่างจากของผมจนน่าตกใจ
“ขอพี่เถอะนะให้พี่ได้รักวี พี่สัญญาจะทะนุถนอมอย่างดี” พี่ชินอ้อนขอทั้งคำพูดและสีหน้าก่อนจะแกะมือผมที่เกาะกุมส่วนนั้นอยู่ขึ้นจูบเบาๆ ความลังเลเกิดขึ้นทันที
“พี่ชิน ผมกลัวผมไม่เคย”
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ก็ไม่เคยเหมือนกันแต่พี่จะค่อยๆทำไปพร้อมกันเนอะ” พี่ชินว่าก่อนโน้มหน้าลงมาจูบผมอีกครั้งพร้อมทั้งมือที่เอื้อมไปกอบกุมลูกชายของผมที่ขยายตัวเต็มที่ แม้ตอนแรกผมจะตกใจขยับถอยหนีแต่พี่ชินก็รั้งไว้ก่อนจะค่อยไล้มือวนส่วนบนและขยับมือขึ้นลงให้ผมรู้สึกหัวหมุน มันรู้สึกวูบวาบ และตื่นเต้นไปพร้อมกันจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
“ซี๊ดดด......อะ.....พะ....พี่ชิน.....ซี๊ดด.....หยุด .....หยุดก่อนครับ”
“พี่หยุดไม่ได้แล้วครับ พี่ขอร้องอย่าให้พี่หยุดเลยนะ” เสียงพี่ชินแหบพร่าก่อนที่ผมจะรู้สึกว่าพี่ชินจับส่วนนั้นของตัวเองเสียดสีกับของผม
“อืมมมมมมม.....ไฟ....พี่ชินปิดไฟก่อน ผมอาย” ผมพยายามดึงสติตัวเองไม่ให้เตลิดไปไกลก่อนว่าเสียงเบาเหมือนไม่ใช่เสียงตัวเอง
“รอพี่แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวพี่กลับมา” ผมได้ยินเหมือนเสียงพี่ชินจะหงุดหงิดแต่เพียงนิดเดียวก่อนขยับตัวลุกเดินไปปิดไฟและล็อกประตูห้อง ที่ผมกับพี่ชินคลอเคลียกันมาตลอดนี่พี่ชินไม่ได้ล็อกห้องเหรอ ความจริงที่รับรู้ทำให้ผมอยากพาดมือลงบนหลังพี่ชินซักตุบสองตุบ ถ้าใครเปิดมาเจอจะทำยังไง ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไหวที่ไหนของจริงเลยทีนี้
“แค่นี้ก็ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ” พี่ชินกลับขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งก่อนว่าเสียงเบา ผมเห็นพี่ชินถอดกางเกงตัวเองในความมืดก่อนจะเดินไปหยิบอะไรซักอย่างมาด้วยแต่ผมมองไม่เห็นคิดว่าคงเป็นถุงยางอนามัย นี่ผมกำลังจะเป็นของพี่ชินจริงๆแล้วเหรอความกลัวแล่นเข้ามาในหัวอีกครั้งเมื่อผมสบตากับคนตรงหน้าฝ่าความสลัวของแสงที่ลอดเข้ามาจากริมหน้าต่าง
“พี่ชินผมว่าเราเปลี่ยน”
“ชู่วววว....ตอนนี้แค่วีทำตามที่พี่บอกก็พอนะ อย่าห้ามหรือเปลี่ยนใจอีกเลย ” นิ้วเรียวถูกยื่นมาแตะริมฝีปากผมก่อนเสียงห้ามจะตามมา
“ถ้าอย่านั้นก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ พี่ชินก็เริ่มเลยเถอะครับ” ผมว่าก่อนคว้าคอพี่ชินลงมาจูบซะเอง แค่ตอนนี้ตอนนี้เท่านั้นที่ผมกำลังมีความกล้า ช่วยทำให้ผมเป็นของพี่ก่อนที่ความกล้านี้จะเปลี่ยนเป็นความกลัวจนผมต้องเปลี่ยนใจด้วยเถอะ
จากที่ผมเริ่มจูบพี่ชินก่อนกลับกลายเป็นพี่ชินที่รุกไล่จนผมต้องจนมุมจากความเร่าร้อนที่ได้รับพร้อมกับการขยับมือของพี่ชินกับแก่นกลางกายผมจนปวดร้าวเหมือนมันจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ
“ซี๊ดดดด .....อ๊ะๆๆ.....พี่ชิน....เบาๆๆ โอ๊ยยยย พี่ชินผมเสียว” จังหวะการขยับมือของพี่ชินเร็วขึ้นพร้อมกับรู้สึกว่าพี่ชินเอาส่วนกลางลำตัวมาเสียดสีกับผมอีกครั้งแล้วขยับไปพร้อมกัน หน้าพี่ชินเกร็งเครียดมีเหงื่อเป็นหยดเกาะพราวท่ามกลางความมืดและเสียงซี๊ดปากเบาๆแทบฟังไม่ได้ยิน
“อ๊ะ.... พี่ชินทำอะไร” ผมร้องถามทันทีที่อยู่พี่ชินเลื่อนมือลงไปที่ช่องทางด้านล่างแล้วค่อยๆแหย่นิ้วเข้าไปจนผมต้องขยับหนี
“ขอพี่เตรียมให้ก่อนนะ” แล้วความเย็นของอะไรบางอย่างก็ถูกชโลมก่อนเพิ่มนิ้วเข้ามาให้ผมอึดอัดมากขึ้นก่อนขยับและส่ายวนจนผมเผลอครางเพราะความเสียวที่เข้ามาแทนที่ความตื่นตกใจในตอนแรก
“พร้อมแล้วนะครับ” พี่ชินก้มหน้าลงมากระซิบถามชิดหูทั้งที่นิ้วยังคงค้างคา ผมได้แต่พยักหน้าเป็นสัญญาณ แล้วความรู้สึกของนิ้วที่ห่างหายก็กำลังจะถูกแทนที่ด้วยอะไรซักอย่างที่อุ่นร้อนและใหญ่กว่าหลายเท่าตัว
“โอ๊ยยยย.....พะพี่ชินเจ็บพอก่อน หยุดก่อน” ผมรีบว่าเสียงละล่ำละลักพร้อมขยับตัวถอยหนีแต่พี่ชินยึดตัวผมไว้ไม่ให้ขยับหนีได้จนห่างหาย ผมรู้สึกว่ายังมีบางส่วนเข้ามาในตัวผมแล้ว
“ไม่ต้องกลัวนะ มันไม่เจ็บมากหรอกพี่สัญญาว่าจะทะนุถนอมวีไงจำได้ไหม” พี่ชินพยายามปลอมประโลมแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมคลายใจลงเลย แล้วนั่นอะไรผมลองขยับตัวขึ้นมองไปยังสิ่งที่พี่ชินกำลังนำมันเข้ามาในตัวผมแล้วก็ต้องตกใจนอกจากขนาดที่ใหญ่จนน่าเกรงขาม
“พี่ชิน ผมทำไม่ได้ มันใหญ่เกินไป เข้าไม่ได้หรอก” ผมว่าก่อนเงยหน้าขึ้นสบตา
“เข้าได้สิ นั่นไงมันเข้าไปแล้วนิดหนึ่งแล้วไง ซี๊ดดดดอย่าขยับ เดี๋ยวพี่ทนไม่ได้แล้วจะรุนแรงกับวีนะ” พี่ชินว่าเสียงกัดฟัน ก่อนผมจะมองเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง ไอ้นั่นมันไม่มีสิ่งใดห่อหุ้มไว้เลย
“พี่ชินถุงยางล่ะพี่ไม่ได้ใส่ถุงยางเหรอ ผมไม่ทำนะเอาออกไป...อึก ใส่ถุงก่อนนะพี่” ผมว่าก่อนจะรู้สึกเจ็บเพราะการขยับตัว
“พี่ไม่มี พี่จะไปเอามาจากไหนในเมื่อพี่มีวีคนเดียวและไม่คิดจะไปมีอะไรกับคนอื่น”
“แล้วที่พี่เอามาเมื่อกี้ล่ะไม่ใช่ถุงยางเหรอ” ผมถามถึงสิ่งที่เห็นเมื่อก่อนหน้า
“ไม่ใช่นั่นแค่ครีมทาผิว พี่เอามาช่วยให้ขยับตัวได้ง่ายขึ้น พี่ไม่มีถุงยาง”
“งั้นไม่ทำได้ไหม เอาไว้วันหลังนะพี่ ผมกลัว”
“วีกลัวอะไร พี่มั่นใจในตัววีและพี่เองก็ไม่เคยมีอะไรกับใครมานานมากจนแทบจำไม่ได้ แต่ถึงเคยมีพี่ก็ป้องกันทุกครั้ง พี่ไม่มีโรคหรอก” พี่ชินว่าก่อนเอามือลูบหน้าให้ผมคลายกังวล
“ผมกลัวท้อง พี่ชินถ้าทำแล้วท้องผมจะทำยังไง ไม่ทำนะ”
“หึหึ ผู้ชายมันท้องไม่ได้หรอกไม่ต้องกังวนนะ ตอนม.ปลายโดดเรียนชีวะเหรอครับ งั้นเดี๋ยวพี่สอนเอง นอนลงไปได้แล้วครับ” พี่ชินว่าก่อนดันตัวผมให้นอนลงท่าเดิมแล้วค่อยๆขยับสิ่งนั้นเข้ามาในตัวผมมากขึ้น แต่มันไม่ท้องจริงเหรอ ถ้าผมเป็นคนถูกทำก็ท้องไม่ได้เหรอ
“โอ๊ยยยย.....เจ็บๆๆๆๆ พี่ชินผมเจ็บ” ผมร้องเสียงหลงเมื่อความสงสัยถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเจ็บจนไม่สามารถทนได้
“ชู่ววววไม่เจ็บนะ” เสียงพี่ชินว่าก่อนก้มหน้ามาจูบปิดปากไม่ให้ผมร้องโวยวายได้อีกพร้อมเอื้อมมือไปขยับลูกชายตัวน้อยของผมให้ขยายใหญ่อีกครั้งทั้งที่ส่วนนั้นก็ยังคืบคลานเข้ามาทีละน้อย
“ซี๊ดดดด ....อ๊ะๆๆ..... พี่ชิน......อ่ะ...โอ๊ยๆๆ...”ผมครางตามการขยับตัวเข้าออกทันทีที่พี่ชินปล่อยให้ริมฝีปากผมเป็นอิสระ ความคับแน่นถูกผ่อนคลายลงด้วยก่อนถอดถอนก่อนจะถูกแทรกเข้ามาให้ ความเจ็บที่ได้รับตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวตั้งแต่เมื่อไรผมก็ไม่รู้รู้ตัวอีกทีผมกำลังจิกมือลงบนบ่าพี่ชินเต็มแรก รอยกัดที่บ่าเพื่อระบายความเจ็บยังมีให้เห็นเป็นรอยฟัน
“อืมมมม แน่นมากเลย..... อึ่มๆๆ” ผมได้ยินเหมือนเสียงพี่ชินดังอยู่ข้างหนู แต่ก็ไม่สามารถจับใจความได้เพราะตอนนี้สติไปอยู่กับจังหวะขยับตัวเข้าออกเป็นจังหวะของพี่ชินแทน
“โอ๊ยๆๆๆ......บะเบาครับ.....พี่ชินเบา .....โอ๊ะ...โอ๊ยๆๆ....ซี๊ดดดดด” ผมร้องครางเป็นระยะเมื่อพี่ชินเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเน้นหนักทั้งแรงที่โถมเข้ามาจนผมแทบจะทนรับไม่ไหว
“ทนหน่อยนะครับ อีกนิดเดียว เดี๋ยวพี่จะทำให้นาวีของพี่มีความสุขนะ ซี๊ดดด อย่ารัดแน่นขนาดนั้นครับเดี๋ยวพี่ทนไม่ได้” เสียงแหบพร่าว่าพร้อมนิ้วมือที่พยายามเกลี่ยหยดเหงื่อตามหน้าผากให้ผม แต่ผมไม่ได้รัดอะไรซะหน่อยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันทำยังไง
ทำไมพี่ชินถึงดูเจ็บปวด แล้วผมต้องทำยังไงถึงจะช่วยพี่ชินได้ ผมคิดพร้อมเอื่อมมือที่สั่นตามแรงขยับตัวของพี่ชินขึ้นลูบหน้าคมเบาๆก่อนรั้งลงมาบดจูบ ตอนนี้ผมอยากจูบพี่ชินเหลือเกิน ความเสียวที่กำลังวิ่งแล่นไปทั่วทั้งตัวทำให้ผมแทบจะทนต่อไปไม่ไหว
“อ๊ะๆๆ....อ๊ะ...พี่ชิน ผม...มะไม่ไหวแล้ว เสียว...ซี๊ดดดดด .....อ๊ะๆๆๆๆ” ผมร้องบอกพี่ชินทันทีที่ถอดปากออกแล้วรับรู้ถึงการเร่งเครื่องและส่ายวนของคนเหนือร่าง
“รอพี่ก่อน รออีกนิดเดียวพี่ก็จะถึงแล้ว อืมมม”
“พี่ชิน...อ๊ะๆๆๆ.....ขอ....ขอผมไปเถอะ...ผมไม่ไหวแล้วพี่ชิน....ช่วยด้วยผม....อึกไม่ไหวจะไปแล้ว”
“ไม่ไหวก็ปล่อยเลยครับ ปล่อยออกมาพร้อมกันเลย พี่ก็จะเสร็จแล้ว”
“โอ๊ะๆๆ.....ซี๊ดดด ...โอ๊ยยๆๆ.....อ๊ะ...อ่าา.....พี่ชินจูบ....จูบหน่อยขอจูบหน่อยครับ” พี่ชินเร่งขยับตัวแรงและเร็วขึ้นจนความรู้สึกผมพุ่งขึ้นสูง ความเสียววิ่งพร่านไปทั่ว ผมเกร็งตัวจิกเท้าบนที่นอน จิกมือบนหลังพี่ชิน ตัวก่อนทุกอย่างจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆจนผมต้องร้องขอจูบจากพี่ชิน ของเหลวขาวขุ่นพุ่งออกมาเป็นระลอก เปรอะเปลื้อนมือพี่ชินและหน้าท้องแบนราบของผมไปทั่ว
“อ๊ะๆ อืมมมมมม”
“โอ๊ะ...พี่ชิน....ซี๊ดดดดดด” หลังเสร็จสิ้นพี่ชินขยับตัวอีกไม่กี่ครั้งก่อนครางเสียงทุ้มแล้วบางอย่างก็ถูกฉีดพ่นเข้ามาในตัวผมจนเสียวจี๊ดขึ้นมาเป็นระลอกตามฉีดพ่นของลูกชายพี่ชินที่เหมือนมีชีวิตอยู่ในร่างกายผม
“ขอบคุณครับที่มอบทุกอย่างให้พี่พี่จะดูแลอย่างดี พี่รักวีนะ” พี่ชินซบหน้าลงที่ซอกคอผมก่อนเอียงหน้ามาหอมแก้มชื้นเหงื่อแล้วว่าเสียงเบา
“ผมก็รักพี่ชินครับ” กรุ่นกลิ่นความหอมหวานในอารมณ์ทำให้ผมเผลอคลี่ยิ้มแล้วเอียงหน้าไปหอมข้างแก้มพี่ชินตอบ
“...อืมมมม อย่าเพิ่งจับมัน เดี๋ยวพี่อดใจไม่.....ดูสิมันตื่นอีกแล้วทำยังไงดีล่ะ” พี่ชินเหมือนจะห้ามเมื่อผมพยายามจะขยับถอดถอนแต่กลับเปลี่ยนเป็นเงยหน้าขึ้นมาว่าถามด้วยรอยยิ้ม แล้วยังแกล้งขยับช่วงล่างให้ผมได้รับรู้
“อ๊ะ...พี่ชินพอแล้วครับ ผมเจ็บ” ผมค้านเมื่อพี่ชินเริ่มระดมจูบตามข้างแก้มและลำคอแถมยังหายใจแรงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าพี่ชินกำลังจะทำอะไรผมอีกแน่ๆ
“แล้วพี่จะทำยังไงละครับ ขออีกครั้งนะก็วีน่ารักพี่อดใจไม่ไหวจริง”
“งั้น...อีกครั้งเดียวนะครับ มากกว่านี้ผมไม่ไหวแล้ว”
“ได้เลยครับ วีของพี่น่ารักที่สุดในโลกเลย” พี่ชินว่าเสียงดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น แต่ผมรู้ว่าไม่เล่นแน่นอนเพราะหลังจากนั้นสติผมแทบไม่อยู่กับตัว พี่ชินพาผมล่องลอยไปกับความหวานหอมและแปลกใหม่ของรสสัมผัสจนเผลอตามใจพี่ชินไปไม่รู้กี่ครั้งยังไม่ทันที่ผมจะรู้ตัวผมก็หมดแรงหลับไปซะก่อน
“พี่ชินปั่นเบาๆผมยังเจ็บอยู่เลย” ผมบอกพี่ชินเสียงดังเมื่อพี่ชินพาผมปั่นจักรยานลงจากถนนลงมาบนพื้นทราย มันจะไปได้ยังไงกันล่ะ
“ขอโทษครับพี่ลืม ว่าจะพาไปปั่นจักรยานสวีทหวานดูพระอาทิตย์ตกซะหน่อยอดเลยเรา งั้นไปเดินเล่นกันนะ” รถจักรยานถูกจอดก่อนพี่ชินจะหันมาถามพร้อมรอยยิ้มหวาน ผมยิ้มตอบก่อนลงจากรถแล้วยื่นมือให้พี่ชินจูงเดินไปเรื่อยๆ
ลมเย็นถูกพัดเข้ากระทบผิวกายให้ความรู้สึกเย็นสบายพร้อมกับพระอาทิตย์ยามเย็นที่สาดแสงกระทบผิวน้ำทำให้ผมอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ที่มีแค่เพียงผมกับพี่ชิน ไม่อยากรับรู้ความวุ่นวายของโลกภายนอกแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อชีวิตต้องก้าวไปข้างหน้า
หลังจากคืนนั้นที่ผมยอมเป็นของพี่ชินเต็มตัว เช้ามาผมไข้ขึ้นลุกไม่ไหวเลยต้องขออยู่ต่อแล้วปล่อยให้คนอื่นกลับไปก่อน ดีที่เป็นวันเสาร์ผมเลยได้พักยาวมาถึงวันอาทิตย์ด้วย แล้วผมคงเป็นคนที่ถึกเกินไปเลยไม่เป็นอะไรมากสามารถฟื้นตัวได้เร็ว
“เดี๋ยวก็ต้องกลับแล้วใช่ไหมครับ ผมคงคิดถึงที่นี่มากแน่ๆ ที่นี่เหมือนเป็นที่แห่งความทรงจำของผม”
“ความทรงจำยังไงหือ” พี่ชินหยุดเดินก่อนก้มหน้ามาถามยิ้มๆ จนผมต้องหลบตา
“ก็ที่นี่เป็นเหมือนสถานที่ที่ผมตกหลุมรักพี่ชินโดยไม่รู้ตัวก่อนที่ผมจะสภาพรักและยอมเป็นของพี่ชินที่รีสอร์ทแห่งนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นที่นี่แล้วจะไม่ให้ผมคิดว่าเป็นสถานที่แห่งความทรงจำได้ยังไงครับ”
“ทุกอย่างอาจจะเกิดขึ้นที่นี่แต่มันจะไม่จบลงที่นี่แน่นอน พี่ให้แค่เก็บมันไว้เป็นความทรงจำเท่านั้นนะ เพราะปัจจุบันและอนาคตของวีต้องอยู่กับพี่ตกลงไหมครับ”
“จะไม่ตกลงได้ยังไงครับ ในเมื่อทั้งใจผมยกให้พี่ไปหมดแล้ว” ผมหันไปยิ้มตอบเต็มหน้าก่อนว่าเสียงเบา นานๆจะพูดอะไรแบบนี้ทีก็ทำเอาผมเขิลแทบไปต่อไม่เป็นเหมือนกันครับ
“งั้นหลังจากนี้เราไปเริ่มต้นใหม่กันที่กรุงเทพฯ จะไม่มีความเข้าใจผิด ความหวาดระแวง ความไม่เข้าใจกันอีก จะมีแต่พี่คนนี้ที่รักวีหมดใจ”
“และก็มีผมที่รักพี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่รักพี่ตินณ์ รักพี่โยหรือรักใครก็ตามที่พี่คิดว่าผมรักนอกจากพี่ ผมจะทิ้งทุกอย่างไว้เป็นเพียงความทรงจำที่เป็นบทเรียนสอนให้ผมรู้ว่ากว่าจะได้รักครั้งนี้มามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมจะรักและดูแลความรักของผมครั้งนี้เป็นอย่างดี” ผมว่าก่อนมองสบตาพี่ชินเพื่อสื่อให้เห็นถึงความจริงใจทั้งหมดที่ผมมี
“ขอบคุณที่รักและเลือกพี่นะครับ พี่จะดูแลวีให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำเพื่อคนที่ตัวเองรักได้ พี่สัญญา” พี่ชินว่าเสียงมั่นคงไม่แพ้กันก่อนดึงผมเข้าไปกอดแน่น ผมค่อยๆเอื่อมมือไปโอบรอบแผ่นหลังแกร่งในที่สุดผมก็ได้มามาอยู่ในอ้อมกอดนี้อีกครั้ง ตอนนี้พี่ชินเป็นของผมแล้วเป็นของผมคนเดียวเท่านั้นผมคิดก่อนเผลอคลี่ยิ้มบาง
อนาคตเราจะจับมือกันฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆที่ต้องเผชิญ โดยจำเรื่องราวความเข้าใจผิดครั้งนี้ไว้เป็นบทเรียนว่ามันทำให้ทั้งผมและพี่ชินเจ็บเจียนตายขนาดไหนและจะไม่มีอีกแล้ว ต่อไปนี้เราทั้งสองคนจะประคับประคองความรักครั้งนี้ ด้วยความรัก ความเข้าใจและการอภัยให้กัน
“สองตัวผัวเมียตรงนั้นน่ะ จะพลอดรักกันอีกนานไหม กูหิวข้าวแล้วถ้าไม่รีบมากูจะแดกให้หมดแม่งเลย”
“ไอ้วีกูไม่อยากกินน้ำตาลแทนข้าว รีบมาได้แล้วก่อนที่มึงกับพี่ชินจะทำหน้าทะเลจืด”
ผมหันไปมองตามเสียงก็เห็นพี่โยกอดคอหัวเราะอยู่กับพี่น๊อต และไอ้แบตที่ยืนยิ้มอยู่ข้างลูกแพร สี่คนนี้ก็ไม่รู้ทำไมไม่ยอมกลับไปพร้อมคนอื่นตื้อขออยู่ต่อจนพี่ชินใจอ่อนให้กลับพร้อมกันด้วยความไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนั่นแหละครับ ก็ทุกคนชอบมาแกล้งขัดพวกผมให้ได้อายตลอดแบบนี้ไงพี่ชินถึงอยากไล่กลับกรุงเทพฯวันละหลายหน
“เงียบไปเลย คนจะจู๋จี๋กัน พวกมึงแม่งชอบขัดจังหวะตลอด” พี่ชินว่ากลับอย่างหัวเสียก่อนที่ผมจะหัวเราะไปกับคนอื่นๆที่ทำให้พี่ชินหลุดมาดได้ อยู่กับพี่ชินคงมีเรื่องสนุกๆให้ได้หัวเราะตลอดแน่ๆครับ
--------------------- จบ -----------------------------
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและอยู่ด้วยกันมาถึงตอบจบของเรื่อง ถ้าให้รักก็อย่าร้าย
ขอบคุณคอมเมนท์ที่เป็นเหมือนกำลังใจทำให้เมจิกมีแรงมาต่อจนจบค่ะ
อยากบอกว่าเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เมจิกเข็ญมาก กว่าจะเสร็จแต่ละตอนได้ยาวนานมากเลยค่ะ
แต่ก็แต่งมาจนจบได้ ไม่รู้ต้องบอกว่าอย่างไรดี แบบว่ามันดีใจ 5555
ตอนจบเป็นอย่างไรบ้างค่ะ ถูกใจทุกคนไหม ยังไงอย่าลืมบอกกล่าวกันบ้างนะคะ
ถ้ามีโอกาสอาจจะได้พบกันในเรื่องถัดไปค่า
รักคนอ่านเสมอจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
