บทที่ 6 : ปล่อยให้น้ำตาลบทุกความทรงจำ ลบทุกคำที่เธอได้ฝากไว้ แม้จะนานสักเท่าไหร่ จะลบเลือนเธอให้ได้สักวัน
ขับรถออกมาจากที่ทำงานได้สักพักผมก็จอดรถลงที่ข้างทาง น้ำตาไหลอย่างไม่อาจห้ามไหว หัวใจเจ็บแปล็บปวดร้าวไปหมด ผมต้องเข้มแข็งสิ ต้องทำใจให้ได้ ผมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาแล้ว เขามีคนอื่นแล้วผมคงไม่อยากสามารถแยกพวกเขาออกจากกัน แม้ว่าเขาจะต้องการรับผิดชอบ แต่ผมก็จะปฏิเสธ ทั้งตัวเขาทั้งหัวใจของผมเอง
... ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะลูกที่เราต้องอยู่กันตามลำพัง พ่อเขามีคนของเขาแล้วนะลูก มันไม่มีที่ให้เราสองคน ถ้าพ่อเขาต้องจำใจมาดูแลแม่ แม่ขอดูแลหนูเพียงลำพังจะดีกว่า หนูไม่โกรธแม่ หนูจะเข้าใจแม่ใช่ไหม... ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้น เมื่อหยุดได้ก็ขับรถกลับไปที่คอนโด ไม่มีใครรอผมอยู่ที่นั่นทั้งนั้น ไม่มี...
วันต่อมาผมก็ย้ายออกทันที ห้องนี้เป็นของผม ผมแค่ปิดมันไว้เฉยๆ มือถือตั๋วเครื่องบิน ด้วยการตัดสินใจอันแน่วแน่ แม้จะเจ็บช้ำจนแทบทนไม่ไหวแค่ไหน ผมจะต้องอดทนเพื่อลูก เพื่อตัวผมเอง...
ขณะที่อยู่บนเครื่อง ผมนึกถึงคำพูดของเขา ตอกย้ำให้ตัวเองจำไว้ว่าเขาไม่ได้รัก เขาอาจไม่เคยรัก....
"... ถ้าพี่จะกลับ พี่กลับไปนานแล้ว"
"พี่จะรับผิดชอบนะ ถ้าคน ๆ นั้นเป็นคนที่พี่รักอย่างแท้จริง"
"จริง ๆ แล้ว พี่อาจจะไม่ได้รักมีนเลยก็ได้....”
เปลือกตาผมหลับลงอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้ผมอาจอ่อนแอเหลือทน แต่คงจะมีสักวันที่ผมจะลบเลือนเขาไปจากใจได้ สักวัน...
.
..
...
....
......
.......
“อย่าลืมกินยาตามที่หมอบอกนะครับ แล้วก็อย่าออกแรงเยอะ ยกต้นไม้ ยกถุงใส่ของหนักๆ นี่ไม่ได้นะครับ ว่าที่คุณแม่” ผมหัวเราะให้กับคำล้อเล่นจากคุณหมอหนุ่ม คุณหมอศิลาหรือหมอดิน หมอประจำตัวของผมเพราะว่าผมเป็นกรณีพิเศษที่ผู้ชายท้องได้
“ครับหมอ มีนจะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด เพื่อเจ้าตัวเล็กของมีน” ผมลูบท้องที่นูนขึ้นจนสามารถสังเกตได้ของผม สี่เดือนแล้ว อีกห้าเดือนเราก็ได้เจอกันแล้วนะลูกจ๋า แม่ตื่นเต้นจัง
“แล้วก็... มีนครับตอนนี้เที่ยงแล้ว แล้วผมก็หิว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ” หมอดินถามผม พลางเก็บเอกสารบนโต๊ะ
“แต่ว่า...”ผมกำลังจะปฏิเสธเพราะว่าเกรงใจ
“ไม่มีแต่ครับมีน ไปเร็วคนท้องกินอาหารไม่ตรงเวลาไม่ดีนะ ผมก็หิวแล้ว เนี่ยเข้าเวรตั้งแต่ตีห้าเลยนะครับ” หมอดินบอกพลางทำหน้าอ้อนๆ ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะพยักหน้ารัวๆ
“ไปก็ไป หมออยากกินอะไรละ” ผมถาม พลางเดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมกัน ใช้ตามองคนข้างๆอย่างพิจารณา หมอดินตัวสูงกว่าผมประมาณหนึ่งฝ่ามือ ผิวหมอขาวตามแบบฉบับคนเหนือ ตาเรียวเล็กออกแนวตี๋ ๆ แต่ร่างกายกำยำอย่างคนออกกำลังกาย ไม่เหมือน... เขา หมอดินตรงข้ามกับเขาทุกอย่างทั้งหน้าตาและนิสัย
“ดินอยากกินสุกี้ ไปกินกันตรงห้างในตัวเมืองไหม ดินเลี้ยงเองนะ” หมอดินจะแทนตัวเองว่าผมก็เฉพาะในโรงพยาบาล ในเวลานอกงานเขาก็ใช้ชื่อเล่นเรียกแทนตัวเองกับผม ที่จริงผมกับหมอดินสนิทกันมากมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว เราใกล้ชิดกันมาก ใช่ครับ หมอดินเป็นแฟนเก่าผมเอง และเป็นเพื่อนรักที่สุดของผม
“เอาสิ ดินเลี้ยงนะ มีนไม่จ่าย ฮ่าๆๆ” ดินหัวเราะก่อนจะเอามือมาโยกหัวผมที่เดินอยู่ข้างๆเล่น จากนั้นเราก็ไปทานข้าวที่ห้างและดินไปส่งผมที่บ้าน บ้านของผมเป็นบ้านเก่าตั้งแต่รุ่นคุณปู่ตกทอดกันจนมาถึงผม มีบริเวณข้างบ้านเป็นสวนผักสวนครัว ผมเป็นลูกคนเดียวของพ่อ แม่ของผมแยกทางกับพ่อตั้งแต่ผมอายุ 8 ขวบ ผมเลยอยู่กับพ่อมาตลอด พ่อผมเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนท่านมอบความรักให้ผมจนผมไม่คิดว่าตัวเองขาดความอบอุ่น ผมรักท่านมาก ผมเดินเข้าบ้านก่อนจะแวะทักทายกับพ่อตามปกติ
“พ่อครับ มีนไปหาหมอมาแล้วนะครับ หมอบอกว่าลูกแข็งแรงดี แต่ต้องระวังไม่ทำกิจกรรมที่ต้องออกแรงเยอะ แล้วดินก็พามีนไปกินสุกี้อิ่มมากเลยครับพ่อ มีนรักพ่อนะ” ผมบอกกับกรอบรูปของดูต่างหน้าของพ่อ
พ่อผมเสียได้ห้าปีแล้ว ห้าปีที่ผมอยู่ด้วยตัวเอง ผมอยู่คนเดียวมาตลอด จนมาเจอพี่เอผมก็หวังจะฝากชีวิตไว้ แต่ชีวิตก็คือความไม่แน่นอน เขาทิ้งผมไปแล้ว และถึงแม้ว่าในตอนนี้ ผมก็ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวอีกเช่นกัน แต่ว่าไม่เป็นไร ผมทำได้ เพื่อลูกผมทำได้ทุกอย่าง... เวลาว่างผมก็คิดถึงพี่เอ หนึ่งเดือนแล้วที่หนีเขามา จริงๆ ไม่รู้ว่าเรียกว่าหนีรึเปล่า เพราะถ้าเขาจะมาตาม เขามาตั้งนานแล้ว บ้านผมเขาก็รู้จักดี ตลอดเวลาที่คบกันทุกปีจะมีช่วงหนึ่งที่ผมขึ้นมาเยี่ยมหลุมศพพ่อและเขาก็มาด้วยเสมอ... พี่เอ... ที่สุดแล้วพี่ก็เลือกได้แล้วสินะครับ พี่ต้องเลือกคนที่ใช่อยู่แล้ว...
เกลียดตัวเองที่ยังรักเขาอยู่เสมอ ยังแอบหวังว่าตื่นมาในสักวันหนึ่งผมอาจจะได้เจอเขาอยู่หน้าบ้านของผม เขากลับมาหาผม แต่ทั้งๆ ที่ตัวเองเลือกที่จากมา ใจผมก็ยังไม่สามารถตัดเขาได้ ทำไมผมถึงยังอยากเจอเขาอยู่ ทำไมผมถึงยังคิดถึงเขาเสมอ... ทำไม.... ลูกจ๋า หวังว่าหนูคงไม่โกรธแม่นะ สักวันหนึ่งถ้าแม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แม่รับรองว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีของหนูแน่นอน
ส่วนดิน... เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมต้น อยู่กลุ่มเดียวกัน เตะบอลหลีหญิงด้วยกันมาตลอด จนมาถึงมัธยมปลายปีสุดท้าย เรื่องราวมันเป็นอย่างไรก็ไม่แน่ใจ ดินเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง ผมก็เคยจีบผู้หญิงและมันแห้วเสมอ แต่สุดท้ายเราก็ตกลงคบกัน ความรักของเรามีอายุไม่นาน พอเข้ามหาวิทยาลัยดินหัวดีเรียนติดหมอซึ่งก็เรียนหนักมาก ส่วนผมติดสถาปัตย์ซึ่งก็งานเยอะมาก เราห่างกันจนไม่ได้คุยกันในฐานะคนรักอีก ความรักครั้งแรกที่จริงจังของผมจบลงตรงนั้น แต่ไม่รู้ทำไมถ้าในฐานะความเป็นเพื่อน ดินเป็นคนแรกที่ผมจะนึกถึงเวลามีปัญหา เรายังคุยกันได้อย่างปกติไม่มีความกระอักกระอ่วนหรืออึดอัดใจ กลับมาอยู่บ้านที่เชียงรายคราวนี้ ผมเลยปรึกษาเรื่องนี้กับดิน ดินก็แนะนำวิธีการดำเนินชีวิตและรับเป็นแพทย์ประจำตัวผม ดินอบอุ่นเป็นที่พึ่งพาของผมเสมอมา....
วันต่อๆมาผมก็ยังไม่ได้เปิดร้านอย่างที่ตั้งใจ ร้านของผมคือร้านขายเฟอร์นิเจอร์ที่ผมออกแบบเอง ผมรักอาชีพของผมแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานในบริษัทแล้ว งานด้านออกแบบและตกแต่งสถานที่หรือสิ่งของของผมก็กลายมาเป็นธุรกิจส่วนตัว ผมไม่ค่อยได้ลงแรงมากหรอกครับ ดินเขาจัดการให้หมดทุกอย่าง ทั้งหาคนงาน ติดต่อช่างผลิตและประกอบ นี่ยังเคลียร์ไม่ค่อยลงตัวเลยไม่ได้เปิดร้านซักที บางวันก็พาตัวเองกับไอ้ชมพู่มาเยี่ยมหาผม ไอ้ชมพู่ที่ผมว่าเป็นผู้หญิงนะครับ หนึ่งในกลุ่มของผมตั้งแต่สมัยเรียน ชมพู่เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง ห้าวหาญแต่ไม่ใช่แบบแมนจ๋าจนไม่ยอมใส่กระโปรง มันก็ใส่นะครับแต่มันบอกว่า ‘ใส่บ้างยังไงฉันก็อยากเป็นเจ้าสาวอยู่นะ’ ชมพู่เองตอนได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากปากของผมก็ถึงกับของขึ้น จะไปตามหาตัวพี่เอให้ได้ ดีนะครับพี่ผมไม่เคยบอกชื่อจริงหรือที่อยู่ของพี่เอกับมัน ผมเลยบอกมันว่าผมไม่หวังอะไรกับพี่เอแล้ว ผมปล่อยเขาไปแล้ว เอาจริงๆ ตอนนี้แม้จะยังคิดถึงเขามาก ยังรักเขามากอยู่ก็ตาม แต่ผมก็ไม่ต้องการเขาให้มาอยู่ดูแลหรอกครับ ผมดูแลตัวเองและลูกได้ ถ้าในอนาคตพี่เออยากเจอลูก อยากใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อบ้าง ผมก็ไม่ขัดข้อง พอผมบอกมันไปอย่างนั้นชมพู่ถึงสงบลงได้.... แม้ผมจะยังรักยังต้องการเขามาก แต่ไม่ใช่ว่าผมจะอยากให้เขากลับมาอยู่ข้างกัน มันบอกไม่ถูกนะครับ ผมรักพี่เอคนนั้นคนที่เคยเป็นของผม ส่วนตอนนี้ก็ยังรักแต่ไม่ต้องการเพราะเขาเป็นของคนอื่น และถ้าเขาจะกลับมานั่นต้องเป็นเพราะใจของเขา ไม่ใช่แค่หน้าที่... ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เขาบอกผมเองว่าเขาไม่ได้รักผมแล้ว...
“หนูมีน ป้าเห็นว่ามีคนย้ายมาใหม่ข้างบ้านหนูนะจ้ะ ได้ยินคนในตลาดว่าหล่อมาก ตัวสู้งสูง” ผมยืนคุยกับป้าลานเจ้าของร้านขายผักอยู่หน้าตลาดแถวบ้านผม อาการแพ้ท้องและวิงเวียนของผมดีขึ้นมากแล้ว ถ้าไม่ใช่ของที่แพ้จริงๆ เช่นปลาหมึก ผมก็สามารถอยู่ร่วมกับมันได้โดยไม่ต้องอาเจียน
“มีนรู้แล้วครับป้า ได้ยินเสียงขนของอยู่เหมือนกัน ย้ายมาตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้วนะครับ” แต่ผมยังไม่เคยไปทักทายหรอกครับ
“ป้าฝากดูหน้าหน่อยนะ ไม่อยากจะเชื่อพวกในตลาดมาก แต่ก็อยากจะรู้ว่าหล่อจริงไหม ฮ่าๆ” ผมก็หัวเราะพลางตอบรับไปส่ง ๆ ว่าจะไปดูหน้าให้ ชีวิตบ้านๆแบบนี้แหละครับที่ผมชื่นชอบกว่าการต้องไปแข่งกันกินแข่งกันใช้ของคนในกรุงเทพฯ ผมไปเรียนกรุงเทพก็เพื่อพ่อ เพื่อให้ท่านภูมิใจผมเก็บเงินมากมายส่งให้ท่านอยู่ได้อย่างสุขสบายผมก็พอใจแล้วครับ แล้วพอมีเรื่องพี่เอก็ทำให้ผมได้กลับมาอยู่ในที่ของผมจริงๆ ซะที ผมเดินไปซื้อของเข้าบ้านอีกเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกลับบ้าน
ปื้นๆ ครืดๆ
เสียงเร่งเครื่องยนต์ของรถดังขึ้นติด ๆ กันนานร่วมครึ่งชั่วโมงพร้อมกับกลิ่นน้ำมันและควันที่ลอยเข้ามาถึงในบ้านของผมทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมาก ผมกำลังท้อง ผมต้องการอากาศบริสุทธิ์ ตอนแรกว่าจะรอให้หยุดเองแต่ไม่หยุดสักที ผมจึงเดินไปหน้าบ้าน เพื่อจะเรียกคนข้างบ้านที่มาใหม่ให้เขาหยุดทำรถซะที
“คุณครับ คุณๆๆ อยู่ไหมครับออกมาหน่อย” ผมตะโกนเรียก ซักพักก็มีร่างผู้ชายสูงใหญ่เดินออกมา ผมตะลึงไปชั่วครู่ก็รูปร่างอย่างนี้ มันเหมือนกับพี่เอมาก ๆ เลย ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้ก็ยิ่งเหมือน และผมว่าไม่ใช่แค่เหมือนแล้วละ... พี่เอ! ผมตกใจพูดอะไรไม่ออก ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นสั่นระรัว... พี่เอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พี่เอเดินมาจนถึงรั้วที่คั่นกลางระหว่างสองบ้าน ใบหน้าคมที่แสนคุ้นเคยอยู่เลยรั่วบ้านมากมากโข พี่เอยิ้มให้ผมที่มีสีหน้าเหลอหลา
“ว่าไงครับคุณ เรียกหาผมมีอะไรหรอครับ” นี่มันไม่ตลกนะ คืออะไรเขามาทำอะไรที่นี่ พี่เอเห็นผมเงียบก็ถามย้ำอีกรอบ
“ว่าไงครับมีน มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” ชัดแล้วครับ นี่คือพี่เอที่ผมรู้จักจริง ๆ ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนมองเค้า เขาจะมาทำอะไรก็ช่างเขาเถอะ เขาคงไม่เกี่ยวอะไรกับผมอีกแล้ว... ผมมองหน้าเขา พยายามที่จะส่งสายตาว่างเปล่าไปให้
“รถของพี่มีปัญหาก็น่าจะเอาไปเข้าอู่นะครับ มาซ่อมเองจนควันรบกวนข้างบ้านแบบนี้มันไม่ถูก” ผมเริ่มต่อว่าเสียงสั่นทันที
“พี่แค่เปลี่ยนน้ำมันเครื่องน่ะครับ คงไม่ต้องถึงจะเข้าอู่หรอก มีนก็รู้ดีว่าพี่ถนัดงานเครื่องยนต์แค่ไหน” พี่เอยิ้มกริ่ม
“งั้นก็ช่วยอย่าให้มันรบกวนชาวบ้านเขาละกันครับ ผมขอตัว” ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม ผมจะไม่ถาม จะไม่คิดถึงอะไรอีก พูดจบผมก็หันตัวกลับบ้าน ขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวไปส่งงานออกแบบให้ช่าง เดี๋ยวดินจะมารับแล้ว ผมปัดเรื่องพี่เอออกจากหัวอย่างยากเย็น บางทีเขาอาจจะมากับพี่ฝ้าย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็จะลงมาข้างล่าง
“โอ้ย”
อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกปวดท้อง รู้สึกหน่วงไปหมดเหมือนโดนบีบรัดอยู่ข้างใน ผมพยายามพยุงร่างไปชั้นล่างเพื่อโทรศัพท์หาหมอดิน แต่ยิ่งผมเดินแรงบีบรัดตรงช่องท้องก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ผมลงมาข้างล่างสำเร็จแต่ก็ทรุดตัวอยู่อย่างนั้น เจ็บ... เจ็บเหลือเกิน ผมกลัวไปหมด กลัวว่าจะเกิดอะไรกับลูกรึเปล่า โทรศัพท์ก็อยู่ตั้งไกล ผมคงเดินไปไม่ถึง ผมนึกถึงตัวช่วยสุดท้ายขึ้นมา พี่เอน่าจะยังอยู่บ้านเขาเพราะผมยังได้ยินเสียงเร่งเครื่องอยู่ ผมตัดสินใจตะโกนเรียกชื่อพี่เอ
“พี่เอ ช่วยมีนด้วย โอ้ย พี่เอ มีนปวด...ท้อง” ผมตะเบ็งเสียงเท่าที่จะทำได้ บ้านผมเป็นบ้านไม้เขาน่าจะได้ยินถ้าเขายังอยู่ตรงที่จอดรถ ผมร้องเรียกได้สามสี่ครั้งก็หมดแรง ผมปวดท้องมากจริง ๆ ถ้าเขาไม่ได้ยินผมก็คงจะไม่รอดแน่ ซักพักหนึ่งผมได้ยินเสียงวิ่งของพี่เอดังตรงหน้าประตูรั้ว มันล็อกจากข้างใน ร่างสูงปีนรั้วเข้ามาหาผมอย่างเร่งรีบ สีหน้าพี่เอตอนนี้ดูตกใจและเครียดมาก แค่แป๊บเดียวเขาก็เข้าถึงร่างของผมที่นอนกุมท้องอยู่ในบ้าน พี่เอปราดเข้ามาอุ้มผมขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะถามผม
“มีนเป็นอะไร ใจเย็น ๆ นะพี่จะพาเราไปหาหมอ อดทนไว้มีน” พี่เออุ้มผม มือหนาคว้าเอากุญแจรถผมที่อยู่บนโต๊ะมาถือไว้
“มีนปวด พี่เอ...โอ้ย... มีนปวดมาก ฮึก ลูก ลูกจะเป็นอะไรไหม ปวด..เหลือเกิน” ผมไม่ไหวแล้วนะครับ ผมกลัวไปหมด ลูกจะเป็นอะไรไหม ลูกของผม
“มีนครับ อดทนนะ พี่จะไม่ให้ลูกของเราเป็นอะไรไปเด็ดขาด” พี่เออุ้มผมกอดไว้แน่นก่อนจะพามาที่รถ พอสตาร์ทเครื่องได้ก็เร่งความเร็วไปทันที ผมนั่งอยู่ที่เบาะด้านหน้า มือหนาฝั่งที่ไม่ได้บังคับพวงมาลัยจับมือผมไว้ ผมบีบมือหนาเพื่อบรรเทาความเจ็บ ยิ่งเจ็บมากผมก็บีบแรงมากขึ้นเท่านั้น พี่เอหันมามองหน้าผมพร้อมกับบอกให้อดทนเพื่อลูก ใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่เอาเตียงมารอรับผมทันที่ที่ลงจากรถ ร่างสูงตามมาไม่ได้ห่างมือของผมกับเขาเกาะกุมกันไว้แน่น นาทีนี้ผมไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้นแล้วครับ ผมกลัว กลัวที่จะต้องเสียลูกไป น้ำตาผมไหลเป็นทาง เหมือนพี่เอจะรู้ความคิดผม
“ไม่ต้องกลัวนะมีน ถึงมือหมอแล้ว ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ลูกจะต้องปลอดภัย พี่อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนนะ” เตียงผมถูกเข็นไปส่งห้องฉุกเฉินโดยเร็ว พี่เอกระซิบปลอบผมจนถึงในห้อง ผมถูกนำเข้ามาในห้อง เสียงพยาบาลถามอาการผมกับพี่เอ เสียงพยาบาลตามหาหมอดิน เสียงอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ผมไม่ไหวแล้ว เปลือกตาผมค่อยๆ ปิดลง ความอบอุ่นบริเวณมือที่จับกันไว้แน่นนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมรู้สึก
.
.
.
ลูกจ๋า อย่าทิ้งแม่ไปนะ...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 6 มาแล้วค่ะ มิยูกิตัดใจไม่ลงตอนนี้ก็เลยไม่ทำให้มันหน่วงมากมายนัก คนอ่านมีอะไรอยากสนทนากับมิยูกิก็ทิ้งคอมเมนต์ไว้เลยนะคะ ให้มิยูกิรู้ความคิดคุณบ้าง แล้วก็เผื่อใจไว้หน่อยนะคะ ตอนหน้า.... อาจมีเรื่อง!!!
ปล. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ กราบงาม ๆ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]แค่หน้าที่หรือด้วยใจ...(ตอน10 เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ 100% 4/2/15) (อ่าน 83374 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก