หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[mizzmizz]

   น่ารักอ่ะะะะส

[TinyB]

อ่านประโยคนี้ของหรรษาละฮากร๊ากเลยย “ช่องไหนที่พอแช่อะไรลงไปแล้วแข็งเขาก็เรียกว่านั่นแหละช่องฟรีซ” 
 

[nopkar]

ฮามุขของหรรษาอ่ะ คิดได้ไง 5555555555

[koikoi]

 :man1:น้องเมตน่ารักจริงๆ

[BaZkon]

เค้ามารอนุ้งเมต

[imkung]

เมตน่ารักมากๆ
ชอบคู่นี้สุดๆๆ เป็นอะไรที่ลงตัวมาก
 
หรรษาฮาได้อีก 555

[PEENAT1972]

ฮาดีค่ะ

[kny]

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ขอดูตอนแช่ไอติมหน่อยสิ คึๆๆ 

เพทาย แอน พ่อแอน ท่าทางจะโรคจิตนะ ไม่ไหวแล้วสมอง ช่างหาเรื่องเขาไปทั่ว เจอแบบนี้ทั้งเหนื่อยทั้งหน่าย 

[dickzy]

คิดถึงน้องเมตตตต

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 18

หรรษาค่อยๆมองร่างเปลือยเปล่าของเมตตาอย่างพิจารณา ผิวขาวเนียนตามแบบฉบับของลูกผู้ชายที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ยุงคงไม่มีโอกาสได้ตอมไต่ ไรคงไร้หนทางได้เข้าใกล้เมตตาถึงได้หมดจดไร้ตำหนิขนาดนี้ ที่ผ่านมาเขาไม่มีเวลาพิถีพิถันสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายได้ถี่ถ้วนนัก น้อยครั้งที่เมตตาจะได้รับการทนุถนอมจากหรรษา และไม่มีเลยสักครั้งที่มันจะได้รับความอ่อนโยนและอ่อนหวานจากคนที่โผงผางไร้ความโรแมนติกอย่างเขา มันก็ยังอยู่มาได้ในฐานะแฟนที่ไม่เคยเรียกร้องหรืองอแงอะไรให้หรรษารำคาญใจเลย แม้ช่วงแรกๆมันจะเป็นคนที่หรรษานึกรังเกียจอยากถอยห่างให้มากที่สุดก็ตาม
ผู้ชายคนนี้มีหนทางเลือกมากมายทำไมถึงได้ทำตามคำสั่งแม่อย่างง่ายดายนักนะ อาจเป็นเพราะยังอ่อนเดียงสาต่อโลกภายนอกอยู่มาก หรรษาต้องขอบคุณแม่ยาย ณ จุดนี้ ที่เลือกเขาให้เป็นพี่เลี้ยงของเมตตาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ช่างเถอะ เขาค่อยๆสวมชุดนอนให้คนรักและจัดท่าให้เมตตาได้นอนหลับสบายมากที่สุด
แม้ว่าในไม่กี่นาทีต่อมามันจะเลือกท่านอนตามใจมันเองก็ตาม(แม่ม คนเขาตั้งใจจะดูแลเอาใจใส่แท้ๆ)
หรรษามองเครื่องมือสื่อสารรุ่นหรูในมือตัวเองที่ทุกช่องทางการติดต่อไม่ว่าจะเป็นส่งข้อความทางไลน์หรือทางอื่นใดที่มีทั้งหญิงและชายส่งหลากหลายตัวอักษรที่แปลได้ว่าต้องการเข้ามาเสนอตัวให้
เขามองข้อความปั้นแต่งจนเกินพอดีเหล่านั้นสลับกับมองร่างที่หลับไหลอยู่บนฟูกหนานุ่มอย่างแสนสบายแล้วก็ได้แต่หัวเราะกับตัวเองเบาๆ
หรรษาถูกไอ้หัวถั่วตัดพ้อว่าเขาเป็นพวก ‘หื่นกาม’
หลังจากที่หลอกล่อขอใช้ช่องฟรีซของมันแช่ ‘ไอติม’
‘ถ้ากูหื่นกามจริงๆนะมึง ไอ้ที่รัวข้อความมาเสนอตัวให้กูกันโครมครามนี่เป็นเมียกูกันหมดแล้วล่ะไอ้ถั่วขาดปุ๋ยเอ้ย’
เขาได้แต่พึมพำขึ้นมาเบาๆกับคนที่นอนหายใจสม่่ำเสมอสลับกับกรนเป็นจังหวะสูงต่ำอย่างไม่เข้าใจตัวเอง เมตตาอาจจะมีสารที่ทำให้หรรษาไม่นึกสนุกกับการใช้ชีวิตเสเพลไร้สาระอย่างแต่ก่อน ไม่รู้ว่าเพราะมันเป็นความหวังใหม่ในชีวิตหรือเพราะต้องคอยดูแลมันจนไม่มีเวลากันแน่
แต่คนที่เคยปล่อยตัวปล่อยใจและง่ายดายจนน่ากลัวอย่างเมตตาก็ไม่เคยทำตัวอย่างที่ว่ามาเลยตั้งแต่เป็นแฟนกับเขา ซึ่งก็นับว่าน่าประหลาดใจมากที่เขารู้สึกโล่งอกในการทำตัวแบบนี้ของมัน
เพราะฉะนั้นการร้องขอใช้ช่องฟรีซของมันเป็นแค่แผนการหนึ่งที่หรรษาต้องการจะเบี่ยงเบนความสนใจและความกังวลใจของถั่วไร้วิตามินก็เท่านั้นเอง ยิ่งมันประกาศกร้าวว่าจะขอรบเคียงบ่าเคียงไหล่เขาแล้วยิ่งน่ากลัวมากกว่าเดิมอีกร้อยเท่าพันเท่า
‘มึงกับกูต่างกันมากจริงๆนะไอ้หัวถั่ว ดูมึงไร้มันสมองในการใช้ชีวิต แต่คนที่คิดว่ากร้านโลกและภูมิคุ้มกันสูงส่งอย่างกูดูเหมือนจะใช้ชีวิตไร้สาระกว่ามึงอีก’
หรรษาถอนหายใจยาวจนลึกสุดปอด เขายังมีด้านมืดอีกหลายด้านที่เมตตายังไม่รู้ เขาไม่ได้คิดจะปิด แต่ดูเหมือนมันไม่คิดจะสนใจอดีตเขาสักเท่าไหร่เลย หรรษาจำได้ว่าเคยถามมันเล่นๆ ว่ามันเคยแคร์มั้ยว่าคนที่มันให้เขารับผิดชอบที่ไปเจาะไข่แดงของมันจะมีอดีตยังไง มันตอบเขาได้หน้าตาเฉยว่า
“รู้แล้วย้อนเวลาไปนอยด์กับมันได้หรือเปล่าล่ะ ทีมึงยังไม่อยากรู้เลยว่ากูเคยผ่านใครมาหรือเปล่า”
มันพูดแค่นั้นแล้วพุ้ยข้าวกินต่อ
“ใครว่าไม่สน กูต่อต้านมึงก็เพราะกูสน สนที่ไม่รู้อดีตและพื้นเพชีวิตมึงเนี่ยแหละ เราไม่รู้จักกันมาก่อน เข้าใจปะ แต่เรื่องที่ว่ามึงผ่านใครมามั้ยนั้นกูรู้ด้วยตัวกูแล้วทำไมจะต้องสนใจอีก”
“งั้นอดีตมึงก็เหมือนกัน มึงจะเป็นยังไงก็ช่างแม่ง เรื่องมันแล้วไปแล้ว เข้าใจ๋”
มันเป็นมนุษย์คนแรกในชีวิตหรรษาเลยมั้งที่ไม่เคยยึดติดกับอะไร
เขาเดินไปที่มุมห้องที่สุมของส่วนตัวไว้รกๆ ในกองภูเขาเลากาเหล่านั้นมีกระเป๋าที่เต็มไปด้วยอาวุธครบครัน ของที่อยู่ในนั้นมีโทษถึงชีวิตทั้งสิ้น ในตอนนี้หรรษามองมันอย่างไร้ค่าเต็มที หรรษารู้อยู่เต็มอกว่าทำไมพ่อถึงได้กักบริเวณเขา และหรรษาก็รู้เหมือนกันว่าพ่อรู้ว่าทำไมหรรษาถึงได้ทำตามคำสั่งพ่อง่ายดายนัก
“มึงเคยโวยวายสารพัดนะไอ้ลูกเวรตอนที่เขาดัดสันดารเสียๆของมึงด้วยการให้รับผิดชอบลูกชายเขา แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะ ถ้าเขาไม่ยอมให้ลูกเขาอยู่กับแกด้วย แกคงไม่ยอมเดินเข้าบ้านแล้วให้พ่อขังดีๆหรอกหรรษา”
“พ่อก็รู้ว่าถ้าเผลอเมื่อไหร่ ผมจะออกไปตอนไหนก็ได้”
“แกจะไม่ออกไปไหนถ้าหนูเมตยังอยู่ใกล้ๆแก”
“พ่อรู้ได้ยังไง”
“ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นแหละ แม้แต่ตัวแกเองก็รู้ว่าทำไม แต่ที่แกไม่ค่อยยอมรับก็เพราะแกฟอร์มจัดเท่านั้นเองหรรษา พ่อเลี้ยงแกมาพ่อรู้สิ”
“ใครบอก ผมก็แค่คิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรต้องไปจัดการไอ้ห่าเพทายนั่นเลย”
“แน่ใจเหรอหรรษา พ่อเคยสอนให้หัดโกหกตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เท่าที่พ่อรู้มา แกรวบรวมคนในวิทยาลัยได้ตั้งเท่าไหร่ อาวุธแกครบมือแค่ไหน แกคิดว่าผู้อำนวยการวิทยาลัยอย่างพ่อจะไม่รู้เหรอวะ ห๊ะ”
ตอนนั้นหรรษาได้แต่เงียบอย่างยอมจำนนในสิ่งที่พ่อพูดมาทุกอย่าง
พ่อรักวิทยาลัยมาก พ่อต่อสู้กับการก่อตั้งวิทยาลัยท่ามกลางกระแสต่อต้านจากญาติพี่น้องเพียงเพราะค่านิยมต่างสถาบันที่ยังตีกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษมาจนถึงทุกวันนี้ทำให้แต่ละที่มีปัญหา โดยเฉพาะสถาบันที่ไม่ได้สั่งสมชื่อเสียงมาช้านานเหมือนสถาบันดังๆหลายแห่งด้วยแล้ว มีแต่คนบอกว่าต้องคอยแก้ปัญหาให้เด็กเหลือขอจนเจ๊งขึ้นมาสักวัน หรือไม่พ่อแม่ไม่ส่งให้ลูกมาเรียนกันเพราะกลัวลูกตัวเองจะมาตายเพราะความรักสถาบันที่ถูกปลูกฝังกันมาจนวิทยาลัยต้องปิดตัวลงไปเองเพราะทนภาวะขาดทุนไม่ไหว แต่พ่อก็ต่อสู้กับมันมาจนหรรษารับรู้ไปโดยปริยายว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องมารับตำแหน่งต่อจากพ่อ ต้องดูแลที่นี่ต่อไปในฐานะอาจารย์และผู้อำนวยการของที่นี่
ความรักที่หรรษามีต่อสถาบันก็จะเปลี่ยนไป จากที่เคยเป็นแค่นักเรียนก็จะกลายมาเป็นครูอาจารย์ สมัยที่หรรษาเข้าเรียนที่วิทยาลัยของตัวเองใหม่ๆก็ต้องยอมรับว่าตัวเองถูกล้างสมองให้แสดงออกในการรักสถาบันแบบผิดๆ หรรษาเคยเข้าไปทำร้ายฝ่ายตรงข้ามเพียงเพราะรู้ว่ามันเคยมาทำร้ายคนในสถาบันเราก่อนตามคำบอกเล่าของรุ่นพี่ แต่พอทำแบบนี้หลายๆครั้งเข้า เขาก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นมา รังแต่จะเกลียดชังกันไปไม่มีวันสิ้นสุด หรรษาเลยเบื่อเรื่องพวกนั้นแต่ก็ต้องรับมือกับมันเพราะแค่เราคนเดียวคงหยุดเรื่องพวกนี้ไม่ได้ เขาค่อยๆลบล้างภาพลักษณ์นักเรียนนักเลงของตัวเองให้ดูเลวร้ายน้อยลง มันก็มีบ้างที่คนอื่นจะยังมองเขาในแง่ร้ายอยู่
แต่เรื่องของเพทาย
เรื่องของเพทายทำให้หรรษาตัดสินใจใช้วิธีการเก่าๆที่เคยทำกันมาอีกครั้ง เขาอยากจะปะทะกับพวกมันให้รู้แล้วรู้รอดไปทั้งๆที่รู้ว่าการห้ำหั่นกันในครั้งนี้เป็นเพียงเรื่องส่วนตัวของเขากับเพทายเท่านั้น เพื่อนร่วมสถาบันไม่เกี่ยว และพ่อก็มาห้ามเขาได้ทันเวลาก่อนที่จะมีความสูญเสียจากความเห็นแก่ตัวของหรรษาไปมากกว่านี้
แม้ตอนนี้หรรษาจะอาการสงบอยู่ในบ้านของตัวเองจากการกักบริเวณของพ่อ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเพทายขึ้นมาเมื่อไหร่ก็เหมือนอารมณ์ในกายจะเดือดพล่านขึ้นมาอีกครั้ง ข่าวสารที่หรรษาได้รับมันจะต้องกรองจนถึงที่สุดแล้วแน่ๆ
เพทายอยากลองมีอะไรกับผู้ชายบ้างและถ้ามันไม่ใช่ทางของตัวเองเมื่อไหร่มันก็ยังมีแอนที่รับมันได้ทุกอย่าง
หรรษาจะเฉยชากับข่าวนี้มากถ้าผู้ชายที่มันหมายตาไว้ไม่ใช่เมตตา ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เมตตา เพราะถ้าไอ้เหี้ยนั่นคิดจะทำแบบนั้นหมายความว่ามันต้องการงัดข้อกับเขาด้วยอีกทางแน่ๆและถ้าเป็นแบบนี้หรรษาไม่มีวันยอมหรอก ไม่ใช่เรื่องที่ยอมกันได้ง่ายๆเหมือนครั้งแอนได้อีกแล้ว
เพทายไม่ได้รู้จักเมตตา มันเพิ่งเจอหน้ากันก็เพราะเรื่องของกุ้งนางวันนั้น ไม่มีวันที่คนอย่างไอ้เพทายจะรักเมตตาง่ายๆแบบรักแรกพบอะไรอย่างนั้นแน่
เพทายคงจะผูกใจเจ็บกับเขาเพราะเรื่องแอนแน่ๆ แต่เรื่องนั้นมันกับแอนน่าจะตกลงกันเองไม่ใช่มาถือโทษโกรธเขาที่คอยช่วยแอนเสมอ หรรษาไม่เคยไปหาแอนก่อนเลยตั้งแต่เลิกกัน เป็นแอนทั้งนั้นที่วิ่งมาขอความช่วยเหลือจากเขา และเป็นนิสัยของหรรษาเองที่นิ่งดูดายไม่ได้ เพทายคงพยายามหาทางแก้แค้นหรรษาด้วยการหาจุดอ่อนของเขาและไอ้เหี้ยนั่นก็เสือกมาถูกทางเพราะหรรษาโกรธเป็นไฟจนแทบจะทำอะไรสิ้นคิด
ไม่น่าเชื่อเลยว่าอยู่ๆหรรษาจะเจอคนที่มีความหมายกับเขาขนาดนี้
หรรษาสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆคนที่นอนแผ่หราอยู่บนเตียงเกิดพลิกตัวนอนหงายและยิ้มหวานขึ้นมา เมตตาคงต้องฝันอะไรอยู่แน่ๆถึงได้ละเมอยิ้มออกมาได้หลอนต่อคนนอนไม่หลับขนาดนี้ เขาคลี่ผ้านวมห่มร่างบางๆของคนที่เคยหนีหน้าเขาไปหัดมวยเพราะอยากเป็นชายมาดแมนจนถึงคอ คนขี้ร้อนชักสีหน้าไม่พอใจทั้งๆที่หลับให้หรรษานึกเอ็นดู
ตอนนี้เหมือนเขาจะฟุ้งซ่านเพราะเรื่องของคนตรงหน้าจนไม่รู้สึกง่วงทั้งๆที่เวลาบอกว่าเป็นวันใหม่ไปนานหลายชั่วโมงแล้ว มีเพียงคนเดียวที่ใช้ชีวิตแบบค้างคาวให้หรรษาเลือกโทรศัพท์ไปคุยเผื่อจะหายฟุ้งซ่าน
“ว๊ายๆ ผัวเก่าโทรมาหา”
เสียงปลายสายกระดี๊กระด๊าไอ้โอเว่อร์แอคมากๆ
“สำรวมหน่อยปอ เป็นผู้หญิงแล้วไม่ใช่เหรอ” เขาติง
“ถ้าบวชเป็นพระอยู่แล้วโทรหาสีกายามวิกาลเช่นนี้ไม่เหมาะเลยนะคะหลวงพี่หรรษา”
“อย่ารวนน่า มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย สะดวกมั้ย”
“สะดวกมาก วันนี้ผัวปอไม่อยู่กวนใจ หรรษามีอะไรก็ว่ามาเลย”
“คือว่า”
หรรษานึกละอายแก่ใจตัวเอง แม้จะเลิกกับปอไปด้วยความเข้าใจอันดีต่อกัน แต่เขาก็ไม่เคยนึกถึงแฟนเก่าไม่ว่าจะยามไหนก็ตาม แต่พอไม่มีใครให้ได้ระบายความอึดอัดแล้ว เขากลับคิดถึงปอได้อย่างเห็นแก่ตัวที่สุด ปกติหรรษาไม่ค่อยจะโทรหาใครก่อนอยู่แล้ว แต่การเข้ามาในชีวิตของเมตตาทำให้หรรษาเปลี่ยนไปมากจริงๆ มากจนรู้สึกเลยว่าเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
“หรรษามีอะไรก็พูดก็ระบายออกมาเถอะ ปอไม่ใช่คนอื่นหรอก หรรษาเลือกโทรมาหาปอทั้งๆที่ดึกดื่นขนาดนี้แสดงว่าหรรษาก็ไว้ใจปอกว่าคนอื่นใช่มั้ยล่ะ หรรษาไม่ได้เลือกไว้ใจคนผิดหรอกนะ แม้ปอจะแรด แต่ปอไว้ใจได้นะหรรษา”
“คือว่าเรื่องเมตตาน่ะ หรรษาเลยมีเรื่องจะปรึกษาปอหน่อย”
“เอาสิๆ เมตตาทำไมเหรอ”
“เมตตาไม่ได้ทำหรอกแต่ไอ้เหี้ยเพทาย”
“เร็วๆสิหรรษา นี่ปอลุ้นจนเยี่ยวจะบิดเกลียวเป็นเส้นพาสต้าอยู่แล้วนะ”
“ได้ข่าวมาว่าเพทายสนใจเมตตาน่ะ สนในแบบที่ว่าอยากลองมีอะไรกับผู้ชาย”
“ตายห่า นี่นอกจากนังแอนแสนสะท้านแล้วหรรษายังมีผัวใหม่นังแอนตามจองล้างจองผลาญอีกเหรอ สงสัยสองคนนี้คงเป็นเจ้ากรรมนายเวรชาติไหนของหรรษาสักชาติแน่ๆ ไม่เมียก็ผัวที่สร้างปัญหา เป็นบุพเพสันนิวาสของผีเน่ากับโลงผุโดยแท้สินะ”
“ส่วนตัวแล้วเนี่ยปอ รู้สึกจะออกตัวแรง”
“แหงสิ ปอเกลียดมันทั้งคู่แหละ”
“เฮ้อ หรรษาก็น่าจะรู้นะเนี่ยว่าคุยเรื่องสองคนนี้แล้วปอต้องมีอารมณ์”
“ปอก็บอกแล้วว่าให้สลัดนังแอนทิ้งซะ มันมีผัวแล้วก็ให้เขาดูแลกันไป นี่อาร๊ายยยยยยย ไปมีผัวใหม่แล้วยังมีหน้าวกกลับมาหาผัวเก่าเวลามีปัญหาอีก อีหน้ากาวตราช้างเอ้ย”
“พอแล้วปอ”
หรรษาคิดผิดจริงๆแล้วที่โทรหาปอ เขาก็รู้ว่าปอกับแอนเป็นคู่แค้นแบบชาตินี้ไม่คิดจะเผาผีกันอยู่แล้ว
“นั่นสินะ ปอก็ลืมไปว่ายังไงนั่งนั่นมันก็เป็นทั้งเพื่อน ทั้งรักแรกแล้วก็เป็นผู้หญิงนี่นะ สุภาพบุรุษตัวจริงก็ต้องปกป้องผู้หญิงมันก็็ถูกแล้ว”
“แค่นี้นะปอ”
“เดี๋ยวสิๆ ปอไม่ใส่อารมณ์ส่วนตัวก็ได้ แล้วหรรษาจะทำยังไงต่อล่ะ”
“ไม่รู้เลยว่ะ นี่พ่อจับได้ว่าจะไปฉะกับมัน ถูกสั่งกักบริเวณ”
“พ่อทำถูกแล้วล่ะ ยกพวกตีกันใครชนะมันก็เท่านั้น มันไม่คุ้มกันหรอกถ้าต้องมีคนตาย แล้วยิ่งเป็นเรื่องส่วนตัวด้วยแล้วก็ไม่ควร”
“อืม ก็พอพ่อด่าหรรษาก็คิดได้เหมือนกัน ก็ดีแล้วที่พ่อมาห้ามเอาไว้ เพราะหรรษาไม่แน่ใจว่าถ้าเจอเพทายขึ้นมาแล้วจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้ฆ่ามันไหว”
“พูดแบบนี้แสดงว่ารักเมตแล้วสินะ”
“ก็ทำนองนั้นแหละมั้ง”
“ไม่มั้งแล้วหรรษา ออกอาการหวงเกินหน้าเกินตาแบบนี้เค้าเรียกว่ารักแล้วไม่ต้องสงสัย”
“ปอก็รู้ว่าหรรษาไม่ผูกมัดใครอยู่แล้วนะ ถ้าเขามีใจให้อีกฝ่ายหรรษาก็ทำอะไรไม่ได้หรอก แต่นี่มันดันบอกว่ารักหรรษาอะดิ เลยยอมไม่ได้ ถ้าคนสองคนรู้สึกแบบเดียวกันแล้วจะยอมยกคนรักให้ใครง่ายๆ ก็ไม่รู้จะเกิดมาเป็นชายให้เสียชาติทำไมเหมือนกัน”
“ไอ้หัวถั่วของหรรษารู้มั้ยล่ะว่าที่ผัวต้องถูกกักบริเวณนั่นเพราะมัน”
“ยังไม่รู้หรอกมั้ง ไม่อยากให้มันรู้เดี๋ยวมันจะอยากเป็นพระเอกเสียเองวางแผนจัดการเรื่องนี้ในแบบของมันอีก”
“แก้ปัญหาแบบเมตๆสินะ”
“อืม จากครั้งที่จัดการเรื่องกุ้งนางแล้วไม่น่ารอดในวงการนักเลงได้เลย”
“กังวลเรื่องนี้น่ะเหรอ”
“อืม เมตมันไม่เหมือนใคร มันกล้าในแบบที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างหน้าอันตรายแค่ไหน”
“เอ่อ ดูเมตมันจริงจังกับการมีผัวจริงๆว่ะหรรษา มันรู้ป่าวอะว่าในวงการชายรักชายเนี่ย ฝ่ายรับไม่ค่อยอยากจะเปิดว่ารับสักเท่าไหร่ มันดูน่าอาย”
“มันไม่อายเลยที่จะบอกใครๆว่ามีผัวอะ”
“งั้นก็ไม่ต้องกังวลไปนะว่าเมตจะเปลี่ยนใจ แต่ให้กังวลเรื่องจะมีใครมาตอดเมียดีกว่าหรรษา”
“จริงๆถ้าจะมีใครเข้ามาจีบเมตแบบปกติก็จะไม่หนักใจนะเพราะคิดว่าไอ้หัวถั่วปลอดสารพิษมันมั่นคงมากพอ แต่กลัวการเข้าหามันแบบอยากจะเอาชนะมากที่สุดแล้ว เมตมันไม่ค่อยมีภูมิคุ้มกันน่ะสิ”
“งั้นหรรษาลองถามมันดูสิ ว่าถ้าถูกปล้ำขึ้นมาทั้งๆที่มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วแบบนี้มันจะทำยังไง”
“ไร้สาระเกินไปป่าววะ”
แม้จะไม่เห็นด้วยกับปอแต่มันก็เป็นตัวเลือกที่จะหรรษาจะลองถามมันเล่นๆดู อยากรู้วิธีการแก้ปัญหาของมัน
“อย่างน้อยก็จะได้รู้ไงว่าเมตมันคิดยังไงกับเรื่องพวกนี้”
“เออ ไว้ตอนอารมณ์ดีๆจะลองถามมันดูเล่นๆ”
“หรรษา รู้ปะนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่หรรษาเครียดเครื่องความรักมากกว่าเรื่องของเพื่อนเรื่องของวิทยาลัย เป็นครั้งแรกที่หรรษาเครียดเรื่องของตัวเอง ดีใจด้วยนะที่หรรษาเปิดใจตัวเองอีกครั้ง”
“ปอไม่เสียใจใช่มั้ยที่คนๆนั้นไม่ใช่ปอ”
“แค่ได้เป็นหนึ่งในคนที่หรรษากล้าบอกใครๆว่าเป็นแฟนปอก็ดีใจมากแล้วล่ะ แต่เราไม่ได้ถูกสร้างมาให้คู่กันก็ต้องยมรับความจริง”
“ขอบใจมากนะ ทีนี้รู้แล้วใช่ปะว่าที่หรรษาไม่เปิดใจให้ใครไม่ใช่เพราะฝังใจที่ผิดหวังจากแอน แต่เป็นเพราะหรรษายังไม่เจอคนที่ใช่จริงๆ”
“ก็หรรษาไม่เคยตัดอีนั่นขาดเลยนี่ เป็นใครๆก็ต้องคิดว่ายังรักมันอยู่”
“แต่เมตกลับเข้าใจนะปอ เมตมันไม่เคยสนเลยว่าหรรษาจะดูแลแอนยังไง มันว่าตราบใดที่ยังให้มันเป็นแฟน มันก็จะเชื่อใจ”
“เมตมันดีจริงๆ”
“ก็ถ้ามันไม่เมาปลิ้นแล้วเดินตามหรรษามาง่ายๆอะนะ ก็จะไม่ตั้งแง่กับมันตั้งแต่ทีแรกหรอก”
“หรรษาก็ลองคิดบ้างสิ ถ้าเมตมันไม่รั่วแบบนั้นมันจะได้เจอกับหรรษามั้ย มันก็คงไปเป็นไอ้หัวถั่วของใครต่อใครก็ไม่รู้แล้วล่ะ”
“กระทันหันดีนะ บทจะมาก็มา”
“รักเปนอะไรที่วางแผนไม่ได้ นี่แหละเสน่ห์ของความรัก บทจะมาก็มาบทจะไปก็ไป เราไม่มีวันรู้ว่ารักแท้เราจะเป็นยังไงจนกว่าเราจะเจอ”
“ปอก็เลยหาไปเรื่อยๆงั้นเหรอ”
“กว่าปอจะเป็นเพอชี่ได้ในวันนี้ ก็ต้องใช้ความสาวความสวยให้คุ้มสิคะ ปอไม่มั่วหรอกน่า”
“ก็รู้ แต่อยากให้ระวังตัว กลัวจะพลาดอะ”
“ระวังอยู่จ้า อย่าเป็นห่วงปอมาก เดี๋ยวจะรู้สึกโหยหาผัวเก่าจนต้องไปแย่งกับคนหัวถั่ว สงสารมัน มันน่ารักไร้พิษภัย ปอชอบเมตนะ ปอว่าเมตเป็นคนที่ไม่มีมารยา แต่ปอว่าเมตไม่ใช่คนโง่หรอก”
“มันไม่โง่หรอก แค่มันว่าง่ายไปหน่อย แต่เดี๋ยวจะค่อยๆเทรนมันไปเรื่อยๆ”
“สบายใจแล้วก็กลับไปเป็นหรรษาที่ขรึมๆเดาใจยากคนเดิมเหอะ เจอหรรษาโหมดนี้ปอไม่ชิน เออ ถ้าหรรษาอยากกำจัดนังแอนออกไปจากชีวิตเมื่อไหร่ ไม่ต้องลงมือเองหรอกนะ ปอรับอาสาจัดการให้”
“ให้เขาไปของเขาเองเถอะปอ”
“โอเค๊ ฝันดีนะคะผัวเก่า จ๊วบๆ เหงาเมื่อไหร่มาหาปอนะคะ”
“ขอบใจ ตอนนี้ไม่ค่อยอยากทำอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ”
“สงสารเมตสินะ เพราะมันจริงใจใช่มั้ย หรรษาเลยไม่อยากทำให้มันเสียใจ”
“ไม่รู้สิ คิดว่าถ้ายังเป็นแบบเดิมอยู่ แต่ยกย่องเมตคนเดียวมันก็คงจะรับได้แหละ มันไม่ใช่คนที่ต้องการเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวหรอก แต่ปัญหามันอยู่ที่หรรษาเอง เพราะหลายครั้งที่ถามตัวเองว่ารับได้มั้ยถ้าเมตจะมีใครอื่นอีก คำตอบมาข้อเดียวเลยว่ารับไม่ได้ เพราะมันยืนยันแล้วว่ามันรักเรา เพราะฉะนั้นให้มันเท่าเทียมกัน ถ้าเมตไม่มีใครหรรษาก็ไม่อยากเอาเปรียบความซื่อสัตย์ของมัน เคยคิดจะทำร้ายๆใส่มันตั้งหลายครั้ง มันเสือกทนได้ แค่นี้ก็ยอมแล้วปอ หัวปักหัวปำแล้ว ไม่อายแล้วที่จะเรียกมันว่าเมียรัก”
“แป๊บนะหรรษา ขอหาใบบัวบกแป๊บ รู้สึกเจ็บเบาๆว่ะ”
“พอเหอะน่า หรรษาไม่เคยเปลี่ยนใจก่อนเลยนะ ไม่ว่าจะกับปอหรือแอน เพียงแต่หรรษาเป็นแบบนี้ หรรษาเปลี่ยนให้ตรงกับความต้องการใครไม่ได้ก็เท่านั้นเอง”
“ก็จริงนะ สุดท้ายเป็นตัวของตัวเองดีที่สุด”
“ขอบใจมากนะปอ แค่นี้นะดึกมากแล้ว โทษทีที่รบกวน”
“ยินดีเสมอหรรษา แม้เราจะไม่ใช่คนรักกันแล้ว แต่เราก็ยังรักกันในฐานะอื่นได้นี่ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ถูกมั้ย”
“ถูกต้อง”
บางครั้ง แค่เพียงได้คุยได้ระบายกับใครสักคนก็ทำให้เราเหมืนยกภูเขาออกจากอกได้ หรรษาก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

มีต่อค่ะ>>>>>>

[Seiki]

เขากลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง ดักแด้เมตตาที่เขาห่อตัวเอาไว้ให้ก่อนออกไปคุยโทรศัพท์ลุกขึ้นนั่งคอพับคออ่อนสัปหงกอยู่กลางที่นอนกว้าง มันพยายามเปิดตาตัวเองเต็มที่เมื่อเห็นเขาเปิดประตูเข้ามา
“ตื่นขึ้นมาทำไมวะ”
“ตื่นขึ้นมาจะออกไปตามหามึงไง”
มันงัวเงียตอบ
“กูออกไปโทรศัพท์ กลัวเสียงดังแล้วมึงตื่น”
“เหรอ โทรหาใครอะ”
ขนาดมันอยากจะหลับเต็มทีแต่มันก็พยายามทำให้ตัวเองตื่นด้วยการคุยตอบกับเขา
“โทรหาปอ”
“เพอชี่อะเหรอ”
“เออ นอนไม่หลับโทรไปคุยเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอก แล้วไอ้ที่ว่าจะออกไปตามกู ทำไมไม่ไปอะ”
“ก็พอกูลุกขึ้นนั่งได้ใช่ปะ”
“อืม”
“กำลังจะลุกขึ้นยืนอะ”
“แล้ว”
มันพูดช้าเนิบนาบมาก มากจนอยากจะจับตัวมันเขย่าให้พูดเร็วๆกว่านี้ แต่ก็ต้องให้อภัยเพราะมันยังงัวเงียไม่ตื่นดี
“พอกูจะลุกขึ้นยืนนะมึง ทันใดนั้น”
“นี่มึงกำลังจะเล่านิทานให้ผัวตัวเองฟังเหรอวะเมต”
“ฮึ่ย ขัดใจกูจริงนะหรรษา กูเรียบเรียงไม่ทันเว้ย แรมในสมองกูทำงานช้ามึงก็รู้”
“อะๆ กูขอโทษครับหัวถั่ว”
“โอเค พอกูจะลุกขึ้นยืนนะ กูก็รู้สึกว่าน้ำแข็งในช่องฟรีซของกูพังลงมาเป็นน้ำอะมึง แล้วมันก็เหมือนจะคาวๆเลือด พอออกแรงก็เจ็บแล้วก็แสบเลยลุกไม่ไหว สงสัยไอติมที่มึงแช่มันจะใหญ่กว่าขนาดช่องฟรีซกู”
ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะใส่หน้ามันดี จะบอกตรงๆก็คงไม่ใช่หัวถั่วอย่างมันสินะ แม่งเล่ามาซะน่ารักเลย
“ไหนดูดิ๊”
สงสัยเขาจะรุนแรงมากไปจนมันอักเสบแน่ๆ
“มึงจะดูช่องฟรีซกูเหรอ แค่ดูเฉยๆใช่มั้ย ไม่ได้ล้างให้ใช่มั้ย”
หรรษาไม่รู้หรอกว่ามันหมายความว่าล้างจริงๆแบบชำระล้าง หรือว่าล้างที่มีนัยยะแอบแฝง
“ทำไมอะ”
“กูกลัวแสบอะ”
แล้วไป ถ้ามันคิดว่ากลัวเสียวนี่หรรษาจะรีบดับไฟแล้วทำร้ายช่องฟรีซให้แหลกคาปากเลยนะ
“เอามาดูก่อนว่าเลือดไหลมั้ย จะได้ใส่ยาหรือว่าพาไปหาหมอไง”
“ไม่นะหรรษา นอกจากมึงแล้วกูไม่โก่งตูดให้ใครแล้วนะ”
จริงๆแล้วมันกลัวหมอและกลัวโรงพยาบาลต่างหาก
“เออน่ะ รู้แล้ว เร็วๆสิ อย่ามาลีลา”
“ก็มันไม่ตลกเหรอวะที่กูมาโก่งตูดใส่หน้ามึงอะ”
“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมึงจะมีปัญหานะ งอแงอะไรเนี่ยจะเช้าอยู่แล้ว”
“ก็ตอนนั้นกูไม่มีสติแล้ว สมองกูขาวโพลนไปหมดแล้ว หูอื้อตาลายคล้ายว่าจะถูกเล้าโลมอะ”
ถ้ามันโต้ตอบได้มากขนาดนี้นะ แสดงว่ามันน่าจะตื่นเต็มตาแล้วแต่คงอายเพราะเรากำลังคุยเรื่องในมุ้งกันอยู่เลยทำเนียนเป็นตาปรือจะหลับอย่างเก่า
หรรษาเลยถือโอกาสนี้ทำตามที่ปอแนะนำ
“เมต ถามหน่อยดิ”
“ตกลงจะถามกูหรือถามหน่อย หน่อยเป็นเมียน้อยมึงเหรอ”
“กวนตีนเดี๋ยวกูโบกเลยนี่เมต จริงจังนะ”
“เออ รู้ตั้งแต่เก๊กเสียงดุแล้วล่ะ ว่าไง”
“ถ้ามีใครคนอื่นที่ไม่ใช่กู ไม่ใช่คนที่มึงรัก มาปล้ำมึง แล้วคนๆนั้นเป็นผู้ชายมึงจะทำไง”
“หล่อมั้ยอะ”
“เอ๊ะ มีข้อแม้อีก”
“เอ๋า หน้าตาก็มีผลกับกูนะหรรษา ยามคับขันขึ้นมากูเองก็เลือกเหอะ”
หงุดหงิดเล็กๆเลยเจอมันในโหมดนี้
“เออ หล่อ”
“ก็จะบอกว่าไม่ต้องปล้ำหรอก กูไม่อยากผิวช้ำ ไม่อยากเจ็บตัว อยากทำอะไรก็ทำ แต่ต้องทำให้ดีกว่าผัวกูนะ ไม่งั้นกูจะโพนทะนาให้ทั่วราชอาณาจักรเลยว่ามึงโคตรกากแล้วยังอยากทำชั่วปล้ำคนอื่น แสดงว่ามึงมันมีปมใช่มะ มึงถึงต้องมาออกแรงบังคับขืนใจคนอื่น ไม่มีปัญญาหาเมียเป็นของตัวเองแล้วมึงคิดว่ามึงได้จะอะไรกลับมาจากการปล้ำกูครั้งนี้เหรอ ถ้าผัวกูรับไม่ได้ กูจะฆ่าตัวตายแล้ววิญญาณของกูก็จะจองเวรจองกรรมอยู่แค่มึงคนเดียวเข้าใจมั้ยไอ้เหี้ย”
ท้ายประโยคมันเน้นคำรุนแรงจนเขาสะดุ้ง
“พอแล้วๆ กูคิดว่าเขาคงไม่กล้าปล้ำมึงตั้งแต่ประโยคแรกๆที่ด่าแล้วล่ะ แต่ถ้ากูรับไม่ได้มึงจะฆ่าตัวตายจริงๆเหรอวะ”
หรรษาใจหาย
“บ้าเหรอ กูก็กลัวตายนะเว้ย ขู่แม่งไปงั้น กูคิดว่าคนส่วนใหญ่ก็ต้องกลัวผีเหมือนกูแหละ”
หรรษาถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเพราะโล่งหรือเพราะคิดไม่ถึงกับการตอบปัญหาจากกระบวนการวิเคราะห์จากสมองหัวถั่วของมัน
“กูขอโทษที่ถามอะไรโง่ๆนะเมต เอาล่ะ หันก้นมาให้ดูได้แล้ว”
มันทำท่าอิดออดแต่ก็ขยับมาใกล้แต่โดยดี
“หรรษา ปิดไฟไม่ได้เหรอวะ เผื่อกูมีขนตูด กูสงสารมึงอะ คงสยอง”
“ไม่มีหรอก กูสำรวจหมดแล้ว ปิดตาจะไปเห็นห่าอะไรอะ”
“แลกกันดูมั้ยล่ะ เผื่อเราจะได้สยองไปด้วยกันไง”
“จะมาดูตูดกูทำไม มึงไม่ได้ใช้ไอติมมึงแช่ช่องฟรีซกูนี่”
“นั่นสินะ”
“ตกลงกูจะได้ดูมั้ย ว่าช่องฟรีซมึงพังยังไง”
“อะๆ ก็ได้ อย่าจ้องนานนะ”
“ทำไมอีกวะ เรื่องมากจริงๆนะมึงไอ้เมต”
“กลัวริดซี่ระเบิดใส่หน้ามึง”
“หันมาได้แล้ว”
คราวนี้หรรษาจับตัวมันมาพลิกกลับหลัง ผลักให้มันนอนราบลงไปกับที่นอน มันทำตัวเกร็งแข็งขืนแค่พองาม แต่ถ้ามันยังบิดตัวมากกว่านี้เขาอาจจะเกิดอารมณ์ขึ้นมาแล้วไม่สนใจก็ได้ว่าช่องฟรีซของมันจะเป็นยังไง ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยได้แช่ไอติมตัวเองกับช่องฟรีซที่ไหนอย่างแต่ก่อนด้วย พอมันยอมนอนนิ่งๆ เขาค่อยๆถลกกางเกงของมันลงมา ประตูช่องฟรีซสีสดค่อนไปทางแดง ที่ประตูมีน้ำขังอยู่แค่พอแฉะ มันเป็นน้ำเหนียวใสๆปนกับสีแดงแค่พอคล้ำๆ หรรษาคงจะรุนแรงและตามใจอารมณ์ตัวเองมากไปจนมันเจ็บตัวจริงๆ
“นอนนิ่งๆนะ เดี๋ยวกูทำความสะอาดแล้วก็ใส่ยาให้”
“อืม” มันอุบอิบตอบแบบไม่กล้าหันมามองเขาเลย
หรรษาไปหาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นๆมาเช็ดทำความสะอาดประตูช่องฟรีซให้อย่างเบามือหลังจากนั้นค่อยใช้เบต้าดีนหยดยาลงไปข้างใน ความเย็นของยาที่สัมผัสกับอากาศทำให้มันสะดุ้ง และหรรษาเองก็ตกใจ
“เจ็บเหรอ”
“ก็นิดหน่อยแต่แสบแล้วก็.............”
“แล้วก็อะไร”
“แล้วก็เสียวนิดๆอะมึง”
“ไอ้ห่าเมต มึงนี่นะ วอนเจ็บตัวจริงๆรู้มั้ยเนี่ย”
“อย่าทำอะไรกูเลยนะหรรษาคนดี กูมีอะไรจะสารภาพกับมึงด้วย”
“สารภาพอะไรของมึงอีกล่ะ”
“ก็จะสารภาพว่ากูตื่นไปก่อนหน้านี้รอบนึงแล้วล่ะ แต่ไม่กล้าทำให้มึงรู้ กูกลัวจะไม่ได้ฟังมุมดีๆของมึง”
“อะไรคือมุมดีๆของกูวะ”
“มุมที่มึงรำพึงรำพันกับตัวเองแล้วลูบหัวกูอะ มึงโรแมนติกมากเลยนะเว้ย กูเคลิ้มเลย”
หรรษารู้สึกว่าอายที่ถูกจับได้ เขาไม่ได้ระวังตัวเลยด้วยซ้ำ
“เคลิ้มจนละเมอยิ้มออกมาอะนะ”
“ก็กูอดดีใจไม่ได้นี่หว่า”
“เออ เสร็จละ นอนได้แล้ว”
“หรรษา”
“ห๊ะ อะไรอีกอะ”
“แต่เรื่องเพทายที่มึงคุยกับเพอชี่อะนะ มึงไม่ต้องกลัวหรอก ลองถ้ามันได้สัมผัสกับกูจริงจัง กูเชื่อว่ามันจะเปลี่ยนความคิดที่จะมาชอบผู้ชาย”

“ทำไมวะ”
“สำหรับมึงกูอาจจะเป็นแค่ไอ้หัวถั่วบนกระดาษทิชชู่เปียก แต่สำหรับคนอื่นกูมันก็แค่คนปัญญาอ่อนไงมึง คนบ้าอะใครจะอยากคบค้าสมาคมด้วยวะ”
“มึงทำได้เหรอ”
นี่ถามแบบมองข้ามไปอะนะเรื่องที่มันบอกว่าไม่มีคนทนคบกับคนบ้าได้ก็เท่ากับด่าหรรษาทางอ้อมเหมือนกัน เพราะเขากับมันอยู่ในฐานะไหนใครๆก็รู้ ถุกเมียหลอกด่าแบบเนียนๆเลย
“แน่นอนจะสักสิบเพทายก็มาเหอะ”
“จะกี่เพทายก็ไม่วางใจหรอกนะ”
“ทำไมอะ”
“กูหวง”
อ่า.....เพราะว่าเก้อที่ตัวเองถูกเอาคืนที่เผลอคุยโทรศัพท์ให้มันได้ยินจนลืมวางฟอร์มยอมรับความในใจของตัวเองออกไปแล้ว ไม่น่าพลาดเลย มันรู้หมดเลยทีนี้
ไอหัวถั่วยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหูเลย

โปรดติดตามตอนต่อไป

สวัสดีค่ะคนอ่านทุกท่าน เนื่องจาก(ดูเป็นทางการจัง) ป่วยไปหลายวันขี้เกียจไปก็หลายวัน มัวแต่ไว้พรุ่งนี้ละกันจนมันล่วงเลยมาหลายวันก็ต้องขอโทษคนรอด้วยนะคะ

ปล. TRomance ลงนิยายในเล้าที่เดียวค่ะ แต่ถ้าใครจะเอาไปลงที่ไหนก็ไม่ว่ากันแต่อย่าลืมใส่เครดิตนะคะ จะได้ไม่ถูกว่าว่าขโมยผลงาน และถ้าเอานิยายเรื่องไหนลงเล้า ยอมรับว่าทำหนังสือขายเป็นทุนให้ตัวเองทุกเรื่องค่ะ แต่ไม่ลบเรื่องไหนในเล้าสักเรื่องและไม่ลบตอนไหนทิ้งเลยสักตอนยกเว้นตอนพิเศษนะคะ มั่นใจได้ค่ะ ถ้าวันนั้นมีการรวมเล่มแต่ไม่อยากซื้อไว้เพราะไม่ได้ชอบถึงขนาดจะเก็บก็มาเปิดอ่านได้ทุกยามค่ะ เพียงแค่คุณเปิดอ่านคนเขียนก็ดีใจมากแล้วค่ะ ถ้าเป็นคนอ่านกันมาตั้งแต่เรื่องแรกๆจะรู้ว่า TRomance ไม่เคยมีเงื่อนไขใดๆกับคนอ่านเลย ให้อิสระเต็มที่ ขอให้สนุกกับนิยายค่ะ วิจารณ์ได้ตามใจไม่โกรธไม่ตอบโต้แต่อ่านทุกความเห็นและรีเฟรชรัวๆอยู่บ่อยๆค่ะ 

[gumrai3]

  น่ารักๆ หัวถั่วกับหรรษา

  อย่าพูดให้เป็นลางนะ

[P.PAN]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด หวานป๊ายยย
มดขึ้นเตียงละม้าง
เลิฟเพอซี่สุดๆแรงได้ใจจริงจริ๊งงงง
ขำตอนเมตตอบคำถามหรรษา ไม่ใช่หัวถั่วคงคิดไม่ได้แบบนี่สินะ
น่ารักเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย > <

[mur@s@ki]

เมตตาไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ เมตตาแค่เป็นคนใสๆ
ที่หรรษาหวงมากด้วย 

[ppoi]

หัวถั่วนี่มันหัวถั่วจริงๆนะ...

แต่กลัวอิเพทายจะมาติดใจเหมือนที่อิอาร์ทติดใจเมฆอ่ะจิ (ข้ามเรื่องไปเนียนๆ 555) ไม่รู้ทำไม แต่อ่านแล้วนึกถึงเรยอ่ะ แต่พี่เมฆเขาไม่ถั่วนะ 555+

รออ่านต่อนะเตง 

[princessrain]

หัวถั่วเอ้ยยยยย น่ารักจริงๆ
 

เรื่องนี้คงเป็นนิยายเรื่องเดียวในโลกหล้า ที่แทบจะมีแต่บทสนทนา
แต่ว่าสุดยอดดดดดดดดด

จริงๆนะคะ เราเพิ่งรู้ตัวว่าแบบ แทบไม่ค่อยบทบรรยายทั่วไป แค่บทสนทนาจริงๆ
แต่เชื่อไหมว่ามันอ่านแล้วสมู๊ทมากๆค่ะ

รักนะคะ สุขสันต์วันตรุษจีนด้วยย จุ้บๆ

[เมษายน]

ตามอ่านมาซักพัก เพิ่งได้มาเม้นค่ะ
เมตดูมึนๆ เอ๋อๆ น่ารักค่ะ ^^
...
ตอนนี้เขาหวานกันเนอะ 

[title]

   เมตตา คนหัวถั่ว น่ารักมาก. 

[mooping-7]

น้องเมตน่ารักอะ หัวถั่วของหรรษาเอ้ยยย

[loveaaa_somsak]

คู่นีัน่ารักเสมอ

[kissu111]

  คู่นี่น่ารัก ตลอดๆ ชอบถั่วเป็นพิเศษ

[NUTSANAN]

กรี๊สสสเมตอายยยยยกลัวมีขนตูดดด คือออฮาาาาาาาา
อ๊ากกก
ส่วนหรรษาถ้าเราเป็นเทอเราก็อายยบวกเขินนนค่ะะ โดนรู้ความใจในโดยมิรู้ตัววว วว
ส่วนเมตนี่คงจะฟินเลยสินะเทออออ
 

[Lacus]

หัวถั่วเอ๊ยยยย...น่ารักเกินไปแล้วววว
หรรษาจะไม่หลงหัวปักหัวปำก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว

[Takarajung_TK]

อ่านตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า "น่ารักอ่ะ"

[IaminLove]

น่ารักมากอ่ะตอนนี้ จะเขินยาวไปจนกว่าจะลงตอนใหม่เลยนะ บอกเลยยยยยยยย~~~ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ชอบหรรษาตอนนี้สุดๆ แบบบอกไม่ถูก นางดูเปนคนอ่อนโยน และดูไม่ได้มีอารมณ์แข็งๆ เหมือนปกติ
อยากให้หรรษาเป็นแบบนี้กับเมตตาบ่อยๆ จังเลย

[พลอยสวย]

  เมตน่ารักมากกกกกกกกก ชอบเลยคนแบบนี้

[full69]

 

[HISY]

น่ารักมากอ่ะ

[♠DekDoy♠]

เมตตาน่ารักตลอดเลย