“ฝันดีนะครับ” บอกก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มทั้งสองคน
ถ้าวันไหนกลับไม่ดึกมาก ผมจะเข้ามาบอกราตรีสวัสดิ์
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหลับไปแล้วก็ตาม
.
.
“คุณพุฒ”
“ครับ”
“พิมมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
ผมพยักหน้า แล้วเดินตามเธอออกมาจากห้องลูก
แปลกใจกับท่าทีของเธอเล็กน้อย
เพราะวันนี้เธอดูเงียบผิดปกติ
.
.
“ทำไมคุณถึงมาแต่งงานกับพิมค่ะ”
“...”
“พิมต้องถามว่า ทำไมคุณถึงทิ้งปุณแล้วมาแต่งงานกับพิมค่ะ”
“คุณพิม..”
ทำไมเธอถึงรู้เรื่องของผมกับปุณ
.
.
“น่าขำนะค่ะ” เธอยิ้มก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย “บ่อยครั้งที่พิมได้ยินคุณละเมอชื่อเขา”
“...”
“แต่พิมกลับคิดไปว่า คุณคงเครียดเรื่องงาน”
“คุณพิม..”
“จนเมื่อคืนนี้” น้ำตาของเธอไหลออกมา “คุณเรียกชื่อเขา ทั้งๆที่กำลังมีอะไรกับพิม”
“ผม..”
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนผมพูดอะไรออกไปบ้าง
และมันทำร้ายจิตใจเธอแค่ไหน
“ขอโทษที่พิมเข้ามาทำลายความรักของคุณ”
เธอยื่นซองเอกสารมาให้
มือผมสั่นตอนรับมันมา
ข้างในมีเอกสารการโอนเงินจากบัญชีผม ไปเข้าบัญชีหนึ่งซ้ำๆ
รวมทั้งเอกสารการโอนเงินเพื่อซื้อบ้าน ซื้อรถ
ในชื่อของเลขาส่วนตัว
.
.
“คืนนี้พิมไปนอนห้องลูกนะค่ะ”
“ครับ”
ไม่คิดจะห้าม หรือร้องขอเวลาเพื่อแก้ตัว
ครั้งนี้ ผมจะให้เธอเป็นคนตัดสินทุกอย่าง
เพื่อทดแทน ที่ผมทำให้เธอต้องเจ็บแบบนี้
.
.
รุ่งเช้า คุณพิมก็ขนเสื้อผ้า
แล้วพาลูกๆ ย้ายไปอยู่บ้านคุณแม่
พาไปก่อนที่ผมจะตื่นด้วยซ้ำ
“โทรบอกคุณเล็กที ว่าวันนี้ผมลา”
“ค่ะ”
เดินหันหลังกลับเข้าห้อง เมื่อสั่งแม่บ้านเสร็จ
ไปก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะวันนี้ผมคงไม่มีแรงทำงาน
“เสร็จแล้วเอาเหล้ามาให้ฉันด้วย”
กินเข้าไปให้ลืม
ถึงแม้จะลืมได้แค่ชั่วคราวก็ตาม
Ma-NuD_LaW
มรสุมเข้า จนไม่มีเวลามาลง 
+เป็ดจ้า 