[เอส]
ถ้าผมตาไม่ฝาด
คนที่เพิ่งออกจากบ้านไปเมื่อกี้
คือคุณพุฒ สินะ
“คุณกำลังทำอะไรปุณ”
จอดรถนิ่งอยู่กับที่
ไม่กล้าเข้าไปในบ้าน
ผมกลัว
กลัวจะเข้าไปเจออะไรเข้า
.
.
ครืดดดดดดด
มองโทรศัพท์ในมือ
เป็นเขาเองที่โทรมา
“ผมขอเวลาสักพักนะ”
บอกกับตัวเองแบบนั้น
ก่อนจะกดปิดมือถือ
หากคุยกันตอนนี้
ผมกลัวว่าจะเผลอใช้แต่อารมณ์
ผมค่อนข้างเชื่อใจเขา
และมั่นใจในตัวเขาพอสมควร
แต่ผมก็ยังกลัว
เพราะไม่ว่ายังไง
พวกเขาก็เคยรักกันมาก่อน
.
.
“เอส”
“...”
“เอ่อ..คือกินอะไรมาหรือยัง”
พูดจาติดขัด
และหลบสายตาแบบนั้น
ยิ่งทำให้ผมคิด
คิดว่าเขาทำอะไร
ที่มันผิดต่อผม
หรือผิดต่อความรักของเราหรือเปล่า
“ยังครับ ผมขออาบน้ำก่อนนะ”
“งั้นฉันตั้งโต๊ะรอ”
“ครับ” ก้มลงไปหอมแก้มเขา “ผมรักคุณนะ”
“รู้แล้วน่า...”
ผมยิ้มกับท่าทางเขินอายของเขา
ในขณะที่กำลังภาวนา
ว่าอย่าให้มีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้น
แบบที่ผมคิด
.
.
“บอกผมนะครับ”
“ขอให้ผมได้ยินจากปากของคุณ”
“ว่ามันไม่ได้มีอะไร”
หลับตาลง
ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านตัวไป
เพื่อชำระล้างความคิดเลวๆ ในหัวผม
ความคิด ที่มันแสดงถึงความไม่ไว้ใจ
ในตัวของคนที่ผมรัก
.
.
“ย้ายมาทำงานที่เดียวกันไหม”
“...”
“เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาไง”
“เจอกันตลอดเวลา” เขาตักกุ้งให้ก่อนจะพูดต่อ “ก็เบื่อหน้ากันแย่เลยดิ”
“เบื่องั้นเหรอ”
รู้ดีว่าเขาแค่พูดเล่น
แต่ทำไมผมรู้สึกเจ็บจริงๆ ก็ไม่รู้
“ไม่เอาหรอก งานกำลังไปได้สวยเลย”
“...”
“ปลายปีนี้ เจ้านายคงขึ้นเงินเดือนให้”
“...”
ยื่นมือไปเช็ดปากให้เขา
เห็นเขามีความสุขดี
ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปุณรักผมไหม”
“หืม..”
“รักผมหรือเปล่า”
เป็นปกติที่เขาจะไม่ตอบคำถามนี้
แล้วเอาแต่หน้าแดง
แต่วันนี้
ผมอยากได้ยินเขาบอกรักผม
อยากได้ยินมากจริงๆ
“ปุณ”
“ไม่รักแล้วจะอยู่ด้วยหรือไง” ตอบแล้วเขี่ยข้าวในจานไปมา
“ขึ้นห้องกันเถอะ”
“ห๊ะ”
สุดท้ายผมก็ไม่รู้จะแก้อาการงี่เง่าที่กำลังเกิดขึ้นมายังไง
“ขอผมกอดปุณนะ”
ไม่รอคำตอบอะไรอีก
จัดการลากเขาขึ้นห้องทันที
ตอนนี้ผมแค่ต้องการพิสูจน์
ให้ตัวเองเห็นว่า
เขายังเป็นของผมอยู่
ทั้งตัวและหัวใจ
Ma-NuD_LaW
สวัสดีวันเด็กครับ 