38.
[เล็ก]
“ขนของมาทำงานข้างใน แล้วเย็นนี้ก็ไปจัดการเรื่องห้องให้เรียบร้อย”
“ครับ”
“ฉันต้องไปหาคุณย่า คงไม่เข้ามาแล้ว”
“ครับ”
ผมมองโต๊ะทำงานตัวใหม่ที่ตั้งอยู่ในห้อง
โต๊ะของเลขาคนเก่าของเขา
โต๊ะที่เขาไม่เคยอนุญาตให้ใครมานั่งอีก
หลังจากเลขาคนนั้นลาออกไป
เลขาที่ทำงานกับเขานานที่สุด
และเป็นคนที่ใครๆ ต่างก็เคยบอกกับผมว่า
เขาเหมือนผมมาก
.
.
ผมจัดโต๊ะทำงานใหม่ตลอดทั้งบ่าย
ก่อนจะมาขนของออกจากห้องในตอนเย็น
เพื่อย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่ ตามคำสั่งของคุณพุฒ
.
.
“พรุ่งนี้จะเข้าไปรับ”
“ทำงานเหรอครับ”
“อืม..”
“ครับ” ผมอมยิ้ม ก่อนจะกดวางสาย
เขาดูใส่ใจผมมากกว่าที่คิด
ทั้งที่เมื่อก่อน
เขาแทบไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
“ผมรักคุณนะครับ”
รักตั้งแต่แรกเห็น
รักทั้งๆ ที่เขามีภรรยาแล้ว
“ขอโทษนะครับคุณพิม”
ผมหลับตาลง
กันไม่ให้น้ำตาร่วงลงมา
ผมไม่ได้อยากแย่งของๆ ใคร
แต่ผมรักเขามากจริงๆ
รักจนยอมแลกได้ทุกอย่าง
แลกได้แม้กระทั่งบาป
เพื่อความสุขเล็กน้อยแค่นี้
.
.
“ขาดอะไรอีกหรือเปล่า” เขาถามเมื่อผมขึ้นรถมาแล้ว
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”
บ้านหลังใหญ่โต
มีเฟอร์นิเจอร์ครบแล้วทุกชิ้น
ไม่มีอะไรที่ผมอยากได้อีกแล้ว
“เคยมีคนอยู่มาก่อนหรือเปล่าครับ”
คงไม่แปลกถ้ามันจะเป็นบ้านที่เขาเคยให้อีหนูคนไหนมาอยู่
เพราะคงมีใครอีกหลายคนที่พร้อมจะเป็นบ้านเล็กๆ ของเขา
“อืม..”
ผมไม่ซักไซ้อะไรอีก
แม้เขาจะตอบเพียงแค่นั้น
เพราะผมเข้าใจว่าคนเราทุกคน
ย่อมมีพื้นที่ส่วนตัวเป็นของตัวเอง
“แล้วคุณจะมาค้างกับผมได้อาทิตย์ละกี่วันครับ”
เมื่อเลือกแล้วว่าจะอยู่ในสภาพนี้
ไม่ว่าเรื่องไหนผมก็ต้องยอมรับมันให้ได้
“เท่าที่ฉันพอใจ”
“ครับ”
คำตอบของเขา
ไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจสักเท่าไร
จะคาดหวังอะไร
กับคนเย็นชาแบบเขาล่ะ
จริงไหม?
.
.
“นายไปได้ทุกเมื่อ” เขามองผมผ่านกระจก “ถ้านายต้องการ”
“...”
“อย่ายึดติดกับคนอย่างฉัน”
“...”
“จำไว้ว่านายมีโอกาสเลือกเสมอ”
ฟังดูยุติธรรมดี
ถ้าหากผมไม่ได้รักเขา
แต่มันไม่ยุติธรรมสำหรับผมเลย
เมื่อตอนนี้ผมให้เขาไปหมดแล้ว
ทั้งตัวและหัวใจ
“ผมขออยู่ จนกว่าคุณจะไล่ผมดีกว่า”
คำตอบของผม
มีเพียงเท่านี้
Ma-NuD_LaW
รักตัวเองจนทำร้ายคนอื่น เรียกว่าเห็นแก่ตัวครับ 
ยืนยันแบบเต็มปากเต็มคำ ว่าคนเขียนไม่เอาสามพี ((เชียร์ไม่ขึ้นแน่นอน)) 
และบ้านคนเขียนก็เปิดปั๊มน้ำมัน จะพาออกทะเลไปอีกไกลๆ มีไรป่ะ? ((แซวเล่นนะจ๊ะ)) 
+เป็ด ขอบคุณครับ 