“กลับเลยก็ได้นะ”
“แต่เพิ่งจะสี่โมงเองนะครับ”
“ผมก็จะกลับเลยเหมือนกัน”
“อ่อครับ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
ผมหันหลังเดินแยกกับเจ้านาย หลังจากเพิ่งคุยกับลูกค้าเสร็จ
ลูกค้ารายนี้คุยง่ายกว่าที่คิด งานเลยเสร็จเร็ว
.
.
“ซื้ออะไรไปทำกับข้าวดีไหมนะ”
คุยงานที่ร้านอาหารในห้าง เจ้านายผมบอกว่าคุยง่ายดี
เพราะอะไร ผมก็ไม่เคยถาม
.
.
“เอส”
รีบหลบก่อนที่เขาจะเห็น
เขามาทำอะไรที่นี่
ในเวลางานแบบนี้
“คุณดา”
เลขาของเขา
มากินข้าวเหรอ?
กินก่อนเลิกงาน?
เพราะแบบนี้หรือเปล่า
เขาเลยไม่ค่อยกลับไปกินข้าวที่บ้าน
“...”
ขำไม่ได้
ร้องไห้ก็ไม่ออก
มันรู้สึกชาๆ ที่หัวใจ
.
.
“ปุณ”
ถูกใครบางคนดึงแขนเอาไว้ เมื่อผมหันหลังเตรียมจะกลับ
“คุณพุฒ”
นี่ยังไม่เลิกตามผมอีกเหรอ?
“ทำไมไม่เข้าไป”
“...”
ไม่เข้าใจ
จะให้ผมเข้าไปหาเอสกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ?
“ไปดูให้หายสงสัย”
“...”
ผมนิ่ง ไม่อยากเข้าไป
ผมกลัว
กลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่คิด
และกลัว
ว่าหากผมเข้าไป
มันจะทำให้เอส
ทิ้งผมได้เร็วขึ้นกว่าเดิม
“บางทีมันอาจไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้”
“แต่ผม..”
“ตามฉันมา” บอกก่อนจะลากผมให้เดินตามเข้าไป
Ma-NuD_LaW
เมื่อวานผมไม่สบาย 
มาลงวันนี้ ไม่เคืองกันนะ 
ลงแล้วก็ยังแต่งต่อ อยากให้มันจบเร็วๆ (ยืดเยื้อจริง) 
อ่อ..ผมลืมไปว่าลงนิยาย นึกว่าเล่นทวิตเตอร์ซะอีก 
ช่างเหน็บแนมนะครับ 
ไปแต่งต่อละ เวิ้นเว้อเกินไปละ 