คนบางคนสามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่บางคนให้พยายามแทบตายก็ไม่มีวันเปลี่ยน
SS : เที่ยงแล้วนะคร้าบบบบ คุณเลขา
ปุณ : แล้ว?
SS : หิว
ปุณ : แล้วไง
SS : ติดเลี้ยงข้าวผมมื้อนึง จำได้ไหมครับ?
SS : ค่าเหล้าเมื่อคืนผมออกนะ
ปุณ : ไม่มีเงิน
SS : ห๊ะ !!
ปุณ : กระเป๋าตังค์อยู่ที่ห้องนาย
SS : เข้าใจละ เจอกันหน้าลิฟต์
ผมเหลือบไปมองคุณพุฒ ก็ยังเห็นเขานั่งทำงานอยู่
“เที่ยงแล้ว ไม่หิวเหรอครับ”
“...” เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารต่อ
“งั้นผมไปทานก่อนนะครับ”
“...”
“ให้ผมซื้ออะไรมาให้ทานไหมครับ”
เงียบไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ผมเลยเดินออกมา
แค่ตอบคำถามเล็กๆ น้อยๆ เขายังไม่ใส่ใจจะตอบ
ผมคงไม่มีค่าในสายตาเขาเลยสินะ
.
.
“ช้ามาก มัวเดินแข่งกับหอยทากมาหรือไงครับคุณเลขา”
“พูดมาก”
“ขี้โมโหจริง” ว่าแล้วก็จูงมือผมไปที่รถ
คนอื่นๆ คงมองเราแปลกๆ
แต่ตอนนี้ ผมไม่คิดจะสนใจอะไร
เพราะสิ่งเดียวที่ผมกำลังคิดตอนนี้ มีแต่เรื่องที่จะตัดใจจากเขา
แต่ก็ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า
.
.
“ไปกินข้าวถึงไหน ทำไมเพิ่งกลับเอาป่านนี้”
“ครับ” เพิ่งจะบ่ายโมงห้านาที แต่เขาพูดเหมือนผมมัวแต่อู้งาน
“หึ” เขาหัวเราะ ก่อนจะพูดต่อ “เย็นนี้กลับบ้านพร้อมกัน”
“ครับ” กลับพร้อมกัน หมายถึงวันนี้เขาจะอยู่กับผมงั้นเหรอ?
“คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าเมื่อคืนนายไม่ได้กลับบ้าน”
“คุณไปหาผมเหรอครับ”
ไม่รู้ทำไม ผมถึงแอบรู้สึกดีใจ
ทั้งๆ ที่เพิ่งบอกกับตัวเองไป ว่าจะลองตัดใจ
“รีบๆ ทำงาน ไม่งั้นจะได้นอนที่ออฟฟิต”
“ครับ”
สมเพชตัวเอง ที่ทำตัวไร้ค่าแบบนี้
แต่ผมอยากไขว่คว้าความสุขตรงหน้าเอาไว้
ถึงแม้ว่าความสุขนั้น มันจะอยู่กับผมได้ไม่นานก็ตาม
Ma-NuD_LaW
คุณ Biwty... Satang_P Zalzah_iP hanakimi OK ยอมรับก็ได้ว่าผมสั้น (?) 
ก็นะบางความเห็นของคนอ่าน.. ยาวกว่าแต่ละตอนที่ผมลงอีก 
โทษใครไม่ได้ โทษ "ลำยอง" ละกัน ทำกันละสายตาไม่ได้เลยนะ 
ขอบคุณเพลง ของคุณ sweetbasil
คุณ runrunna29 ยอมที่จะทรมานเพราะ 'รัก' แทนที่จะยอมมีความสุขเพราะ 'ถูกรัก' .. ชอบอ่ะ 
ขอบคุณ คุณ TopFee .. แก้ไขแล้วนะครับ เจอคำแปลกๆ อะไรแปลกๆ ติมาอีกนะครับ 
และเหนืออื่นใด ชอบความเห็นนี้ที่สุด >>> คุณ TaiTuk ทั้งเรื่องนี้ชอบนักเขียนที่สุดนะจ่ะ .. คุณคิดถูกแล้วครับ 
สุดท้าย ขอบคุณทุกความเห็น +เป็ด 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
