เธอคนนั้น ขโมยช่วงเวลาที่เคยเป็นของผม
“ฮะๆ”
ผมมองเขาที่กำลังหัวเราะกับมือถือในมือ
เขาเอาแต่มองมันนับแต่คุณพิมคลอด
มองดูรูปเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เธอขยันส่งมาให้ทุกๆ สองชั่วโมง
ดูแล้วยิ้ม
บ้างก็หัวเราะออกมา
เขาดูมีความสุขมาก
.
.
“เอกสารที่ต้องเซ็นต์ครับ”
“อืม”
ลงชื่อให้ โดยไม่ชายตามองผมสักนิด
“บ่ายนี้ไม่มีงาน ไปบ้านผมนะครับ”
“ต้องพายัยหนูไปหาหมอ ไว้คราวหน้าละกัน”
“ครับ”
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกเขาปฏิเสธ
แต่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอิจฉาเด็กตัวเล็กๆ
“งั้นฉันไปล่ะ” มือของเขาแตะเบาๆ บนไหล่ผม
“จะกลับเลยก็ได้นะ ฉันอนุญาต” เขาพูดก่อนจะหันหลังเดินออกไป
ทั้งที่สมองมันสั่งว่าให้รั้งเขาไว้ แล้วบอกให้เขาให้เวลากับผมบ้าง
แต่ความเป็นจริง ผมก็ทำได้แค่ยืนมองเขาเดินจากไป
“ถ้าผมมีคนอื่นบ้าง คุณจะรู้สึกยังไงครับ”
“แต่คุณก็คงจะไม่รู้สึกอะไร”
“เพราะคุณไม่ได้รักผม”
ตอกย้ำ ให้ตัวเองเจ็บ
เผื่อว่าถ้าเจ็บมากๆ ผมอาจจะตัดใจได้
.
.
ตุ้บ!
แรงกระแทกทำให้แฟ้มเอกสารในมือผมร่วง
“โทษทีๆ”
“ครับ” ผมก้มลงเก็บแฟ้มพวกนั้นขึ้นมา โดยไม่คิดจะมองหน้าตัวต้นเหตุ
“เลขาจอมหยิ่งนี่เอง”
“...” ผมตวัดสายตาไปมองเขา
เอส ผู้จัดการฝ่ายบัญชี
ขึ้นชื่อเรื่องปากร้าย
ไม่คุ้มที่จะแลก
ผมจึงเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกมา
“หยิ่งสุดๆ เลยแฮะ”
“ฮึ” ถอนหายใจ เมื่อถูกเขาขวาง “ขอทางด้วยครับ ผมรีบเอาเอกสารไปส่ง”
“แต่ผมไม่รีบนะ”
“เรื่องของคุณสิ”
เดินไปทางซ้าย เขาก็ก้าวมาขวาง
ครั้นพอไปทางขวา ก็ถูกขวางอีก
“จะเอายังไง” สุดจะทนแล้ว
“ทานข้าวกับผมสักมื้อสิ”
“นี่จะจีบ”
“หลงตัวเองไปป่ะ”
“...” น่ารำคาญ
“ก็แค่กินข้าว”
“ฮึ้ย..ก็ได้”
ทั้งที่อยากจะปฏิเสธ แต่ก็ตอบตกลง
เพราะผมเห็นคุณพุฒกำลังเดินมาทางนี้
“งั้นเจอกันตอนเย็น”
“อือ” พยักหน้าไปส่งๆ
“อย่าเบี้ยวนะคุณเลขา” หยิกแก้มผมแล้วรีบเดินวิ่งหนีไป
ไม่คิดจะโวยวาย แต่เลือกจะหันไปมองใครอีกคน
เขาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร แค่มองแล้วเดินผ่านผมไปเฉยๆ
“ไม่คิดจะแคร์กันเลยเหรอครับ”
“ถ้าคิดว่าไปจากฉันได้ ก็เอาสิ” น้ำเสียงเหมือนกำลังท้าทาย
“หึ”
แต่น่าขำที่ว่า สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง
เพราะผม ไม่เคยกล้าแม้แต่จะคิด
เรื่องที่จะไปจากเขา
Ma-NuD_LaW
เอานายเอสมาเสริม เพื่อลดความเครียดของคนอ่าน 
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น .. +เป็ดแทนคำขอบคุณครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
