เวลาเหงา เรามักทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว
“คุณผิดนัดผมอีกแล้วนะครับ”
“ไว้จะชดเชยให้นะ” ก้มลงมาหอมแก้มผม ก่อนจะรีบเดินออกไป
ทั้งที่เขาอุตส่าห์จะมาค้างกับผม แต่ก็ถูกคนที่บ้านตามตัวกลับไปอีก
ทำไมเธอต้องแย่งแม้กระทั่งเวลาเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเจียดมันมาให้ผมแบบนี้ด้วย
“ผู้หญิงเห็นแก่ตัว”
ได้แต่โวยวายกับตัวเอง
เมียน้อยอย่างผม จะไปทำอะไรได้
.
.
“ทำไมยังไม่มาทำงานอีกนะ”
สายป่านนี้แล้ว ทำไมผมถึงยังไม่เห็นเขาที่โต๊ะทำงาน
คนอย่างเขาไม่เคยทิ้งงาน และไม่เคยขาดงานเลยสักครั้ง
แล้วใคร หรืออะไรกัน ที่สามารถทำให้เขาไม่มาทำงานได้แบบนี้
โทรไปก็ปิดเครื่อง
เขาหายไปไหนนะ?
ได้แต่กระวนกระวายอยู่อย่างนั้น จนถึงมื้อเที่ยง
ถึงได้รู้จากแม่บ้านของเขาว่า เขาพาภรรยาและลูกสาวไปเที่ยวบ้านคุณย่า
ไปโดยไม่คิดจะบอกคนเป็นเลขาอย่างผมสักคำ
[ทำไมไม่ทิ้งผมไปซะ]
ได้แต่ส่งข้อความโง่ๆ ไปให้เขา
ส่งไปทั้งที่ไม่รู้ว่า เขาจะเปิดมันอ่านเมื่อไร
.
.
“คุณเลขา” เขาส่งเสียงทักทายทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด
“ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วนัก”
จริงสิ
ตั้งแต่ทำงานมา ผมไม่เคยกลับบ้านตรงเวลาเลยสักครั้ง
หากไม่มีงานติดพันจริงๆ ก็ต้องรอกลับพร้อมเขา
รอ เพื่อจะหาข้ออ้างอยู่กับเขานานๆ
หรือรอ เพื่อจะกลับบ้านไปพร้อมกัน ถ้าวันไหน เขาคิดจะไปค้างกับผม
“คุณเลขา” เขาเรียกก่อนแตะแขนผมเบาๆ
ผมคงเผลอเหม่อนานเกินไป
“ไปดื่มกันหน่อยไหม” ผมเอ่ยปากชวน
“ว่าไงนะ”
“ฉันกำลังชวนนายไปกินเหล้า” พูดแบบชัดเจนไปเลยดีกว่า
“ที่ไหนล่ะ” ท่าทางเขาก็ดูเป็นคนง่ายๆ ดีนะ
“ห้องนายได้ไหม”
“...”
“ฉันไม่ชอบที่คนเยอะวุ่นวาย”
“งั้นไปรถผมละกัน” เขาบอกก่อนจะเดินนำหน้าไป “คงต้องแวะซื้อเหล้าแรงๆ ไว้มอมคุณเลขาแล้ว”
“หึๆ” อยู่กับหมอนี่ ก็รู้สึกสบายใจดีเหมือนกันนะ
Ma-NuD_LaW
ใจเย็นๆ นะจ๊ะ 
+เป็ด 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
