CHAPTER 2
“พี่เลี้ยงเด็กที่ชื่อฟ้าคราม” ผมไล่สายตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนั้นเจอบนรถเลยไม่รู้ว่าตัวมันสูงขนาดนี้ ผมว่าผมสูงแล้วแต่อีกคนนี่สูงกว่าผมนิดหน่อย น่าจะประมาณสี่ห้าเซนติเมตร วันนี้อีกฝ่ายใส่กางเกงยีนส์สีเข้มกับเสื้อเชิ้ตสีขาว มันทำให้ผมรู้สึกแปลกใจอะไรนิดหน่อย
คือชุดพวกนี้มันปกติ๊... ปกติ แต่ทำไมหมอนี่ใส่แล้วมันแบบ... เหมือนมีห่วงเทวดา?
“เอ่อ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่าๆ” ผมบอกปฏิเสธเมื่ออีกฝ่ายเลิกคิ้วมองผมนิดหน่อย สงสัยจับได้แล้วมั้ง ผมคงจ้องเขานานเกินไปจริงๆ นั่นแหละ “แล้วนี่จะเริ่มดูแลพระพายได้วันไหน”
“ผมสอบเสร็จแล้วครับ” คนตรงหน้าคลี่ยิ้ม
...อุก มาแล้วไอ้รอยยิ้มเทวดาแบบเนี้ย! ขออนุญาตอธิบายสถานการณ์ตรงหน้าเล็กน้อย ตอนนี้ผมกำลังมาทานข้าวกับน้องชายของคุณครูของพระพาย ก็ไอ้เด็กที่อาสาเป็นพี่เลี้ยงให้หลานผมนั่นไง วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมพาพระพายมาเจอพ่อของแกด้วย แล้วก็ถือโอกาสนัดเด็กนี่มาเจอเสียเลย
“ผมไม่มั่นใจว่าจะจ้างคุณถาวรหรอกนะ เพราะว่าตอนปิดเทอมคุณจะลำบาก”
“ครับ” คนตรงหน้าพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“แล้วเรื่อง... เอ่อ ค่าจ้าง?”
เรื่องเงินไม่เป็นปัญหาของผมหรอก แต่ผมก็ไม่อยากให้เยอะจนไม่คุ้มค่า เพราะงั้นเลยต้องถามจากอีกฝ่ายก่อนจะได้ตกลงกันง่ายๆ
“แล้วแต่คุณเลยครับ” ...ดูเหมือนเขาจะเป็นเด็กว่าง่ายกว่าที่คิด “ผมว่างด้วย ไม่จ่ายเงินก็ได้ คนกันเอง”
โอ้โห เดี๋ยวนี้มันยังมีคนดีๆ แบบนี้อยู่อีกเหรอ?
“ไม่ได้หรอกครับ” ผมยังคิดถึงมารยาทอยู่นะ ยังไงๆ มันก็ดูจะไม่ใช่ ‘คนกันเอง’ อย่างที่เจ้าเด็กนี่บอก เพิ่งเจอกันก็อาสาช่วยงานแล้ว ถ้ามีคนแบบนี้อยู่เยอะในสังคมโลกคงจะน่าอยู่ขึ้นจม “สัก... สองหมื่นห้า?”
“มากไปรึเปล่าครับ”
...เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนที่ไม่เอาเงินเดือนมากๆ ว่ะ ไปต่อไม่ถูกเลยกู
ผมนั่งตกลงว่าจะเอาอย่างไรกับเงินเดือนและเวลาที่จะมาทำงาน ผมไม่อยากให้อยู่กับพระพายมากเท่าไหร่ คงเป็นเพราะว่าหลานผมเป็นหลานสาวด้วยมั้ง แต่ก็ต้องใช้พี่เลี้ยงแก้ขัดไปก่อนจริงๆ ถึงดูเป็นคนดีแค่ไหนแต่พวกหน้าเนื้อใจเสือก็มีเยอะอยู่ดี ผลสรุปคือเงินตลอดปิดเทอมอยู่ที่หมื่นห้าต่อเดือน ผมให้เขาหยุดวันเสาร์ – อาทิตย์ ระยะเวลาทำงานทั้งหมดคือจนหลานผมหมดปิดเทอม อีกตั้งสองเกือบสองเดือน... อา จะว่าไปพระพายก็จะขึ้นชั้นประถมแล้วนี่นา
“งั้นเดี๋ยวให้ผมไปเริ่มวันพฤหัสเลยใช่มั้ยครับ?”
“อา ถ้าเป็นวันพรุ่งนี้จะได้มั้ย” ผมเอ่ยถามขึ้นอย่างเกรงใจ “จะได้ลองทำความรู้จักกับพระพายก่อนน่ะ แล้วเดี๋ยวมาอีกทีวันพฤหัสเลย” อีกอย่างจะได้ดูท่าทีที่คนตรงหน้าด้วย
เด็กหนุ่มตรงหน้าพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ครับ”
ทำไมกูเห็นฉากหลังเป็นปีกเทวดาได้วะเนี่ย “เดี๋ยวก่อนนะ” ผมเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก “คุณ... ชื่ออะไรนะ”
ดูเหมือนรอยยิ้มเทวดาของคนตรงหน้าจะยิ้มเก้อนิดหน่อย
“ผมชื่อฟ้าครามครับ” “ฟ้าคราม? ชื่อดีนะ”
“ผมเรียกคุณว่าคุณเพชรได้มั้ยครับ”
“เชิญเลย” ผมตอบกลับอย่างเป็นมิตร
เจ้าของใบหน้าหล่อตรงหน้าคลี่ยิ้มมากกว่าเก่า
อา... ทำไมเด็กนี่มันดูดีงี้วะ ปากบาง จมูกสวยได้รูป ผิวละเอียดถึงจะไม่ขาวจัดก็เถอะ คิ้วเข้ม ตาคม ผมไม่ได้มองว่าคนแบบนี้หล่อหรอกนะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่ามันหน้าตาดีเกินกว่าคนปกติ
“โอเคครับ...
คุณเพชร”
เอ่อ... คือไม่ต้องเรียกชื่อกูแล้วทำสายตากรุ่มกริ่มใส่ขนาดนั้นก็ได้นะฟ้าคราม
[ไว้ใจได้จริงๆ ใช่มั้ยครับ]
“คิดว่านะครับ คือผมก็ไม่มั่นใจขนาดนั้น ดูภายนอกเป็นคนดีอยู่”
[ถ้าไม่มั่นใจแล้วรับเข้ามาทำไมล่ะครับ] ปลายสายว่าอย่างติเตียนเล็กน้อย
ผมถอนหายใจ “มันไม่เกิดเหตุการณ์ว่าเขาผลักหลานตกบันไดหรอกครับคุณปฐพี” เอ่ยขึ้นเสียงเรียบด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย
คุณปฐพีที่อยู่ปลายทางเงียบไป ผมไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ โอเค... ผมคงทำไม่ดีด้วยการจี้ใจดำเขาอีกแล้ว ก็รู้หรอกว่าเขารู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงเขาจะยังมีสิทธิ์ในตัวพระพายแต่ตอนนี้มันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องปกป้องแกจากเรื่องแย่ๆ นะ
“เดี๋ยวผมจะโทรไปอีกทีนะ สวัสดีครับ” เป็นผมเองที่ตัดบทออกมาแบบนั้นก่อนจะกดวางสายทันที
ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเศษๆ ผมนัดกับฟ้าครามไว้ตอนสิบโมงครึ่ง พระพายกำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ ผมยังไม่ได้บอกแกด้วยซ้ำว่าจะมีพี่เลี้ยงมา แต่คิดว่านั่นไม่เป็นปัญหาเพราะหลานก็เข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว กลัวอย่างเดียวว่าจะเข้ากับคนง่ายเกินไปจนชี้ทางให้โจรน่ะสิ ถึงฟ้าครามจะดูไม่ใช่แบบนั้นก็เถอะ
ปิ๊งป่อง!
“น้าเพชรขา มีคนมาค่า!” พระพายตะโกนขึ้นทันทีเมื่อเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น “ใครมาเหรอคะ คุณพ่อรึเปล่า” แกถามต่อเสียงเจื้อยแจ้ว
“เปล่าจ้ะ” ผมลูบหัวหลานเบาๆ “คนรู้จักน้าเอง นั่งดูไปเงียบๆ นะคนเก่ง”
“ค่า” พระพายขานแล้วหันกลับไปจ้องจอทีวีที่เปิดแผ่นการ์ตูนเรื่องโปรดของแกต่อ
ผมเดินมาเปิดประตูหน้าบ้านให้ เห็นร่างสูงโปร่งยืนอยู่ในเสื้อยืดกางเกงสามส่วนพร้อมกับถุงอะไรสักอย่างในมือ ทันทีที่เขาเห็นผมเขาก็ยกมือขึ้นไหวในทันที
“สวัสดีครับคุณเพชร”
“สวัสดี” ผมรับไหว้ ...ทำไมรู้สึกว่าตัวเองแก่วะ “เข้ามาสิ มาเร็วเชียว”
“ถือคติมาก่อนสิบนาทีน่ะครับ” ฟ้าครามเอ่ยออกมาพลางเคาะนาฬิกาบนข้อมือตัวเองเบาๆ “ให้คนรอมันไม่ดีเนอะ”
“คิดแบบนี้ก็ดีแล้ว”
ผมรู้สึกว่าการคิดของเด็กนี่ไม่ค่อยเหมือนวัยรุ่นทั่วไปเท่าไหร่ หรือว่าเด็กสมัยนี้มันจะจริงจังกันขนาดนี้กันหมด? เอ... ไม่น่าจะใช่นะ แต่ที่ผมรู้แน่ๆ คือตอนผมวัยเท่านี้ผมไม่เคยคิดอะไรแบบนี้หรอก ตอนนั้นเอาแต่ใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ เที่ยวผู้หญิง กินเหล้า แต่ก็ไม่เคยเมายาละกัน
“พระพาย มาสวัสดีพี่เขาสิลูก” ผมเอ่ยเสียงดังเล็กน้อยเมื่อเดินเข้ามาในบ้านเพราะกับเด็กหนุ่มที่เดินตามหลังมา
หลานสาวชะโงกหน้ามาจากโซฟา “เพื่อนน้าเพชรเหรอคะ” ถามเสียงใส “สวัสดีค่ะ” ตามด้วยการสวัสดีแม้ว่ายังไม่ได้รับคำตอบอย่างมีมารยาท พี่เพลงสอนลูกมาดีจริงๆ นั่นแหละ
“สวัสดีจ้ะพระพาย ดูอะไรอยู่เอ่ย” ฟ้าครามเดินเข้าไปหาหลานผมด้วยรอยยิ้มแบบเทวดาตามที่เห็นประจำ (มันยิ้มหน้ากระจกทุกวันปะวะเนี่ย) ก่อนที่จะชูถุงในมือ “พี่ซื้อขนมมาฝากด้วย เดี๋ยวเอามาทานมั้ย”
“ขอบคุณค่า”
ผมยิ้มกับภาพหลานที่เป็นคนมืออ่อน แกถูกสอนให้พูดคำว่าขอบคุณและขอโทษให้ชินปากน่ะ
“เอามาสิ เดี๋ยวผมไปจัดให้” ผมเดินเข้าไปรับถุงขนมนั้นมา
ร่างโปร่งหันมายิ้มให้ผมบ้าง “ผมซื้อมาเผื่อคุณเพชรด้วยนะครับ”
“งั้นเหรอ... ขอบใจมากนะ” ผมหันไปยีหัวหลานสาวเบาๆ “อยู่คุยกับพี่เขาไปก่อนนะพระพาย”
“ค่า” แกขานรับก่อนที่จะหันไปหาฟ้าคราม “พี่ชื่ออะไรค้า หนูชื่อพระพายนะ”
“พี่จำได้จ้า พี่ชื่อฟ้าคราม”
“...พี่หล่อจังเลยค่ะ”
ผมหันขวับไปเมื่อได้ยินเสียงหลานตัวเองพูดคำนั้น
เฮ้ย! ไม่ได้นะเว้ย! นั่นหลานผมนะ จะให้ไปชมคนไหนหล่อกว่าผมได้ไง
ไม่ได้ๆ! ตายๆ นี่พระพายกลายเป็นเด็กแก่แดดแก่ลมแล้วเหรอ ไม่ได้นะลูกพ่อ อย่าชมชายอื่นต่อหน้าพ่อสิลูก!
ผมเบ้หน้าอย่างหงุดหงิดเมื่อทั้งสองคนไม่ได้รับรู้ถึงการมีตัวตนของผมแล้ว สุดท้ายผมก็จัดการจัดเค้กที่ฟ้าครามซื้อมาใส่จาน อันหนึ่งให้พระพาย ส่วนอีกอันผมเก็บไว้ก่อน สุดท้ายมันก็ลงท้องพระพายนั่นแหละ ผมไม่ค่อยชอบของหวานแม้ว่าจะรู้สึกขอบคุณที่เขาซื้อมาก็ตามที
“คุณเพชรไม่ทานเหรอครับ” พี่เลี้ยงเด็กเอ่ยปากถามเมื่อผมเอาเค้กมาวางให้พระพายกิน
“ตอนนี้ยังดีกว่า” ผมตอบไปตามมารยาท
พระพายเบนความสนใจจากหนุ่มหล่อยิ้มเทวดามาเป็นขนมหวาน ส่วนการ์ตูนที่ดูอยู่ตอนแรกนั้นเธอละความสนใจไปนานแล้วด้วยซ้ำ เห็นพระพายมีความสุขตอนกินเค้กแล้วผมก็อดยิ้มไม่ได้
“คุณดูรักแกมากนะ” ฟ้าครามพูดเบาๆ
“แน่นอนสิ หลานผมทั้งคน”
...อันที่จริงผมรู้ตัวว่าตัวเองทั้งรักทั้งหลงเลยแหละ เข้าใจความรู้สึกคุณพ่อเห่อลูกสาวเลยด้วยซ้ำ!
ฟ้าครามหยิบยื่นรอยยิ้ม ‘เทวด๊า...เทวดา’ ให้ผมอีกครั้งหนึ่ง “ผมเข้าใจครับ คุณเพชร”
ขนลุกซู่ซ่าปาทังกี้ปาทังก้าอูลัลล้าเลยครับกู...
นี่จ้างมาให้ดูแลหลานไม่ใช่มาเรียกกูว่าคุณเพชรนะเฟ้ย! วันนี้ทำให้ผมโล่งใจไม่ใช่น้อยเมื่อหลานผมเข้ากับพี่เลี้ยงเด็กคนใหม่ได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ อย่างน้อยผมก็หมดห่วงเรื่องที่ว่าพระพายจะติดผมมากจนไม่ยอมรับพี่เลี้ยงรึเปล่า
แม้ลึกๆ จะหมั่นไส้ที่หมอนั่นมาแย่งความรักจากพระพายก็ตามที กระซิก...
และสิ่งที่ทำให้ผมพอใจยิ่งกว่านั้นคือตอนกลางวันผมตั้งใจจะทำอาหารดีๆ เลี้ยงเขาเสียหน่อย เพียงแต่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาในครัวเสียอย่างนั้นและถามว่าจะช่วยทำอาหารกลางวันให้เลยหรือไม่
‘แต่ว่า...’ มารยาทผมก็ยังพอมีอยู่ ให้เขามาบ้านวันแรกจะใช้งานเลยก็กระไรอยู่
‘ไม่เป็นไรครับ’
และอีกฝ่ายก็ตอบมาด้วยรอยยิ้มเทวดาจนผมปฏิเสธไม่ลงเหมือนเดิม สุดท้ายแล้วผมก็โดนไล่กลายๆ ให้ไปดูแลหลานส่วนฟ้าครามก็เปลี่ยนมาเป็นพ่อครัวกิตติมศักดิ์แทน
ประเด็นมันอยู่ที่พ่อครัวคนนั้นทำออกมาอร่อยกว่าผมหลายเท่าเสียด้วยสิ “พี่ฟ้าจะกลับมาอีกรึเปล่าคะ”
เด็กน้อยคนเดียวในบ้านเอ่ยปากถามเสียงเจื้อยแจ้วเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเศษๆ พี่เลี้ยงเด็กมาทำความรู้จักกับแกพอควรไปแล้ว อีกอย่างเขาบอกว่ามีธุระต่อเลยต้องรีบกลับไปเสียด้วยสิ
“อยากให้กลับมารึเปล่าเอ่ย” ฟ้าครามย่อตัวลงอยู่ในระดับเดียวกับพระพาย
หลานผมพยักหน้าเร็วๆ “คุยกับพี่ฟ้าสนุก อยากให้มาอีกบ่อยๆ”
...อูย อยู่กับน้านี่คุยไม่สนุกใช่มั้ยคะพระพาย พี่เพลง! ลูกพี่ไปติดคนอื่นแล้ว! ผมเป็นน้องพี่แท้ๆ นะ!
ฟ้าครามมองหน้าผมเป็นเชิงถามว่าจะบอกพระพายเลยได้หรือไม่ว่าเขามาที่นี่เพราะอะไร ผมพยักหน้าเพราะเห็นว่ายังไงๆ ผลตอบรับจากหลานก็ดีมากๆ อยู่แล้ว
“เดี๋ยวหลังจากนี้พี่ฟ้าจะมาหาพระพายทุกวันเลยนะ” เด็กหนุ่มยิ้ม
เฮ้ยๆ น้อยๆ หน่อยเว้ย หลานกูนะ อย่ามายิ้มมาก เดี๋ยวหลานกูติดมึงมากกว่านี้!
“จริงเหรอคะ!” พระพายถามอย่างตื่นเต้น “แล้วพี่ฟ้าไม่มีงานทำเหรอ”
“จ๊ะ?”
“พระพายเห็นน้าเพชรทำงานเกือบทุกวันเลย พี่ฟ้าว่างเหรอถึงมาหาพระพายได้” พระพายพูดด้วยความไร้เดียงสาแต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกแย่ไม่ใช่น้อย
นั่นสิ... ผมทำงานเกือบทุกวัน ไม่ค่อยมีเวลาให้แก จนต้องหาพี่เลี้ยงมาดูแลแกแทนผม มันทำให้แกเหงารึเปล่านะ เพราะพระพายเป็นเด็กที่เรียบร้อยน่ารักผมเลยค่อนข้างวางใจ เรื่องที่แกเป็นเด็กที่ดูโตกว่าวัยเดียวกันก็ใช่ คงเป็นเพราะสาเหตุพวกนั้นผมถึงไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่
“เพราะน้าเพชรไม่ว่างไงคะ เขากลัวพระพายเหงา เลยให้พี่มาอยู่ด้วย” ฟ้าครามเอ่ยเสียงเรียบพลางลูบหัวหลานผมเบาๆ “น้าเพชรทำงานเผื่อพระพายนะ เขาทำทุกอย่างให้พระพาย เพราะงั้นพระพายต้องเป็นเด็กดีตอบแทนคุณน้านะคะ”
“ค่า” พระพายตอบรับ
คำพูดนั้นทำให้ผมตื้นตันแบบบอกไม่ถูก
...พ่อพระพายยังไม่คิดว่าผมจะดูแลพระพายได้เพราะงานยุ่ง แต่เขากลับเข้าใจว่าผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อหลาน
“งั้นวันนี้พี่ไปก่อนนะ~” หนุ่มหล่อเอ่ยปากแบบนั้นกับพระพายพลางยกมือขึ้นโบกลา แล้วลุกขึ้น หันหน้ามามองผม “ไปก่อนนะครับคุณเพชร” ไม่ลืมยกมือไหว้อย่างมีมารยาทอีกต่างหาก
ผมรับไหว้ “กลับบ้านดีๆ นะ”
“ครับ... อ๊ะ” เหมือนฟ้าครามจะนึกอะไรขึ้นได้
“ขอเบอร์คุณเพชรด้วยนะครับ” “อ๋อ ได้สิ เอาเบอร์นายมาด้วย”
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้เขากดเบอร์ตัวเองไว้ติดต่อ ส่วนเขาก็ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ผมเมมเบอร์ผมเก็บไว้เช่นกัน
เมื่อจัดการเสร็จแล้วผมก็ส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของที่ยิ้มหวานอยู่ “ขอบคุณมากครับ งั้นผมกลับแล้ว”
“กลับบ้านดีๆ ล่ะ” ผมย้ำอีกที
อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร ยกยิ้มและโบกมือลาหลานสาวผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกจากบ้าน ไม่วายหันมาเอ่ยปากกับผมอีกที
“คุณเพชร...”
“อะไรหรือ?”
“คืนนี้ผมจะโทรมานะครับ” ดูมันพูดจา...
ได้ข่าวว่ากูจ้างมาให้ดูแลหลาน ไม่ต้องมาพูดเหมือนจะจีบกูเว้ย!---------------------------------------
เค้ามาอัพแล้วน้า!
หายหน้าไปนาน 555555 :3 เปิดเทอมแล้ว กิกิ
ในที่สุดก็เอาคุณเพชร กับหนูพระพายมาเสิร์ฟได้สักที
แถมมาอัพตอนบ่ายอีก... พอดีเป็นอิสตรีแถวๆ ถนนราชดำเนิน
รร. ยังไม่หยุดแต่วันนี้ไปเรียนไม่ได้ 5555555
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าน้า >3<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
