"สนุกไหม? ทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วง"
"!!! ทำไมถึงได้มาถึงเร็วจัง"
ผมเดินไปนั่งข้างนนท์ที่กำลังมองท้องฟ้าที่กำลังมืดลง เหมือนกับวันนั้น วันที่เรามานั่งดูด้วยกัน วันที่แม่ผมเสียและก็เป็นวันเดียวกันกับที่พ่อผมทิ้งผมไป พี่ชายของแม่จึงรับผมไปเลี้ยง แต่มันก็ผ่านมานานมากแล้วล่ะกับเรื่องบ้าๆอย่างนี้
"รู้แล้วสินะ"
"ใช่"
"ทั้งเรื่องกูเป็นโรคหัวใจขาดเลือดแล้วก็ทั้งเรื่อง ไทโย หึหึ"
"นนท์! ตกลงคือมึงจริงๆใช่มั้ย" ผมถามมันทั้งน้ำตา
"ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ"
"....."
"มึงอย่าตามหาไทโยเลย ไทโยน่ะตายไปแล้ว แล้วตอนนี้กูก็คงมีเวลาอีกไม่นาน ^^"
"หมายความว่าไง? ไทโยตายแล้ว แล้วมึง..."
"กูก็คือไทโยนั้นแหละตอนนั้นกูชอบมึงแต่กูไม่กล้าเข้าไปบอกเลยลองซื้อซิมใหม่มาส่งข้อความคุยกับมึงแทน กูดีใจแทบตายที่มึงยอมคุยกับกู แต่พอวันที่มึงเริ่มตามหากู กูกลัวว่ามึงรู้ว่าเป็นกูแล้วมึงจะไม่ยอมเป็นเพื่อนกับกูอีก อาการกูก็เลยกำเริบ หมอบอกว่ากูตายไปแล้วห้านาทีแล้วฟื้นขึ้นมาอีก พอกูกลับมาอีกทีมึงก็เริ่มไปไหนมาไหน จะทำอะไรก็ยูตลอด กูก็รู้เลยว่าเวลาของไทโยมันหมดไปแล้ว เหลือแค่นนท์เพื่อนสนิทเท่านั้น"
ผมนั่งฟังมันพูดถึงสิ่งที่ผ่านมา ผมจำได้ว่าช่วงนั้นนนท์หายไปเพราะแม่นนท์บอกว่านนท์ต้องไปต่างจังหวัดแต่ที่จริงแล้วเรื่องจริงมันเป็นแบบนี้
ทำไมผมมันโง่จังนะ
ทำไมไม่รู้ว่าสิ่งที่ตามหามาตั้งนานอยู่่ใกล้แค่นี้แค่เพียงเอื้อมมือ
แต่รู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วในเมื่อสิ่งที่ผมพยายามที่จะไขว่คว้ามามันกลับกำลังลอยออกไปไกลแสนไกล
"นนท์!" ผมร้องไห้พร้อมกอดมันไว้หากเพราะกลับว่าสิ่งๆนี้จะห่างออกไป เวลาของเรามีเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ไม่รู้เลยว่าเราจะต้องจากกันวันไหน อีกสองปี อีกแปดเดือน อีกสองอาทิตย์ วันพรุ่งนี้หรืออาจจะเป็นวันนี้ ผมไม่รู้
"คนบ้ากับคนใกล้จะตายรักกัน หึหึ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะ"
"แบบตอนนั้น วันนี้เหมือนวันนั้นเลย"
"ใช่เหมือนจริงๆ"
ตั้งแต่วันที่แม่ผมเสียผมไปคุยกับจิตแพทย์ ผมเป็นโรคซึมเศร้าและยึดติดกับสิ่งๆเดียว ผมต้องกินยาทุกเดือนแต่ตั้งแต่ไทโยหายไป ผมก็เลิกกินแล้วเพราะผมเบื่อ ผมเลือกที่จะทิ้งยาที่ไปรับมาทุกเดือนทิ้ง ผมก็แค่เหมือน'โรคจิตเบาๆ'
ส่วนนนท์เป็นคนร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิดหัวใจไม่แข็งแรงตั้งแต่เกิดพ่อแม่ต้องดูแลอย่างดี ห้ามทำอะไรที่เป็นผลต่อหัวใจ
วันนนั้นผมพ่อ(พี่ชายแม่)แม่พาผมมาเที่ยวเพื่ออยากให้ผมยิ้ม แต่ผมหนีออกมาเดินคนเดียวผมก็เห็นเด็กผู้ชายนั่งอยู่คนเดียวผมเลยเดินไปนั่งข้างเขาเราคุยกันถึงได้รูว่าเขาชื่อ นนท์ เขาก็หนีออกมาเดินเล่นเหมือนผม เรานั่งเล่นกันอยู่นานมาก พ่อแม่ผมมาตามส่วนเขาก็เหมือนกันเราจากกันที่นั้น แต่ก็ได้มาเจอกันอีก
"เอารถมาไหม?" นนท์ถามขึ้น
"อือ ทำไม?"
"ไปส่งหน่อยสิ อยากนอนแล้ว"
ผมลุกขึ้นเดินไปที่จอดรถโดยมีนนท์เดินข้างกันนนท์ยื่นที่อยู่ให้ผม ผมขับรถออกมาขับไปตามที่อยู่บนแผ่นกระดาษมาถึงบ้านหลังเล็กหลังนึง ผมปลุกนนท์แต่นนท์กลับไม่ตื่น ผมเขย่าแรงขนาดไหนก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมา ผมเอานิ้วไปจ่อที่จมูกนนท์ไม่หายใจ! ผมลองตรวจชีพจรดู ก็ไม่เต้น! ผมเลยขับรถไปที่โรงพยาบาล
ตอนนี้ผมนั่งอยู่เตียงนนท์ที่มีสภาพไม่ต่างจากเมื่อตอนนั้นเลย ผมนั่งมองนั้นมองนี่จนหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนตีห้ากว่าๆเพราะพยาบาลเริ่มเดินตรวจคนไข้แล้ว นนท์ยังไม่ฟื้นขึ้นเลย ผมเดินออกไปที่ระเบียงกดโทรศัพท์หานัทว่าเจอนนท์แล้ว ผมมองมิสคอลจากยูประมาณเกือบสองร้อยสายตั้งแต่วันนั้นที่นนท์กับยูคุยกันผมไม่ได้คุยกับยูเลยจนถึงตอนนี้ ผมรู้สึกว่าไม่อยากจะคุย ไม่มีเรื่องจะคุย และไม่พร้อมจะคุย ผมเข้ามาเช็ดตัวให้นนท์ นนท์ก็เริ่มขยับตัวและลืมตาขึ้น ผมเรียกพยาบาล
นนท์นอนโรงพยาบาลประมาณสามเดือนเพื่อนหลายคนแวะมาเยื่ยมยกเว้นยู พ่อแม่ผม พ่อแม่มันก็มาผมของรับหน้าที่ดูแลมันมาจนถึงตอนนี้ และเมื่อ อาทิตย์ก่อนผมถูกรีไทร์จากมหาลัย พ่อแม่ผมรู้เราทะเลาะกัน แต่ผมก็ไม่สนอยู่แล้วในเมื่อถ้าผมกลับไปเรียนยังไงผมก็ไม่ทันเพื่อนเหมือนเดิมเพราะผมหยุดบ่อยเกินไป ดังนั้นผมจึงขอพัก
เดือนต่อมานนท์ได้ออกจากโรงพยาบาลผมก็เลยพานนท์ไปเที่ยว ทุกที่ที่นนท์อยากไป นนท์บอกอยากไปทะเลผมก็พาไปแต่นนท์โทรไปชวนยูมาด้วย ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ายูด้วยซ้ำ ผมมันขี้ขลาด ผมอยากขอโทษในสิ่งที่ทำลงไปแต่ผมไม่กล้าพูด ได้แต่เงียบ นนท์บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผมแล้วก็ยูก็เลยชวนยูมาด้วยเราเล่นทะเลกันอยู่สองคนยกเว้นยูที่นั่งมองพวกเราสองคน
ตกดึกนนท์เรียกผมกับยูมาคุย
"ยูกูฝากมึงดูแลจอมได้ไหม?" ทำไมนนท์พูดแบบนั้น?
"อือ"
"นนท์ ..."
"กูก็แค่ฝาก เพราะกูมีเวลาไม่มากเท่าไหร่ ฮ่าๆ เราเสียเวลากันมาเยอะเพราะเรื่องนี้" ผมนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆนนท์ ผมพยายามกัดปากไว้ผมไม่อยากให้เสียงมันลอดออกมา
"จอม กูไม่อยากเห็นมึงร้องไห้เลย น้ำตามันไม่เหมาะกับมึงหรอก" นนท์เอาผ้าผืนเล็กมาเช็ดน้ำตาออกจากหน้าผม
"ยูกูขอโทษที่ไม่เคยบอกมึง แต่กูไม่อยากให้มันร้องไห้ มึงดูแลลมันแทนกูหน่อยนะ"
"นนท์อย่าไปนะ ฮือ อยู่กับกู กูจะดูแลมึงเอง นะฮือ" ผมกอดมันไว้ซบหน้าลงบนหลังมันแล้วร้องไห้ออกมาอีกรอบ
"จอมเงยหน้าขึ้น" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
"หยุดร้องไห้ก่อน" ผมปาดน้ำตาออกพยายามหยุดน้ำตา กลั้นเอาไว้
"มึงอย่าหยุดรักกู อย่าหยุดคิดถึงกู แต่มึงก็หยุดตามหากู เพราะกูไม่อยู่ให้มึงตามหาอีกต่อไปแล้ว ..."
"ไม่ ฮือ ไม่! นนท์! ฮือ ฮือ" ผมกอดมันไว้แน่นกลัวมันจากผมไป อยู่ๆโทรศัพท์มันดังขึ้นมันกดรับฟังปลายสายสักพักแล้วก็วาง
"ยูฝากจอมด้วย" มันหันไปบอกยู ยูเดินมาดึงผมออกจากนนท์ ผมพยายามยื้อเอาไว้ก็ไม่เป็นผล นนท์เดินออกไปที่ประตูก่อนเปิดออกนนท์หันมาพูดกับผมว่า
"กูรักมึงนะ แต่รักของกูมันสั้นไป .... " พูดจบนนท์ก็เดินออกจากห้องไป ผมดิ้นๆก็ไม่หลุดจากยู ผมจึงดึงผมของมันแรงๆก่อนจะกัดที่แถวๆกรามของมันจนในที่สุดมันปล่อยผม ผมวิ่งออกไปตามนนท์ ผมเห็นนนท์ขึ้นไปบนรถแล้วรถก็วิ่งออกไปด้วยความเร็ว ผมทรุดนั่งลงกับพื้น
ผมท้อจังครับแม่
เมื่อก่อนผมเจอเขา
เรารักกัน
อยู่ๆเขาหายไป
ผมตามหาเขา
มีคนใหม่เข้ามา ผมจึงเอาคนคนนั้นเป็นตัวแทน
แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมเจอเขา
ผมทิ้งตัวแทนคนนั้นไป
ผมกลับมารักกับเขา
แต่อยู่ๆเขากลับจากผมไปอีก
เขาทิ้งผมอีกคน เหมือนที่พ่อทิ้งผมไป
ผมต้องอยู่กับน้ำตา .... เหมือนก่อนไม่เปลี่ยนแปลง
5 ปีต่อมา
จากวันนั้นนนท์ย้ายไปต่างประเทศผมตามเขาไปไม่ได้เพราะหลายๆเรื่องสามปีต่อมาแม่ของนนท์ติดต่อมาบอกว่านนท์เสียแล้ว ผมร้องไห้ทุกวันแม่ของนนท์ส่งกุญแจกับกล่องตู้เซฟมาให้ และให้ผมไปเปิดดูเองนั้นทำให้ผมเห็นบันทึกที่นนท์จดบางวันกระดาษที่ถูกเขียนถึงผมถูกพับเก็บเอาไว้ ของขวัญอีกหลายชิ้นที่เจ้าตัวเอากระดาษโน๊ตติดวันที่จะให้ มันเป็นวันที่เมื่อหลายปีก่อน โทรศัพท์กับซิมที่ถูกถอดออกวางข้างกัน และหลายๆอย่าง ผมปิดเซฟลงและเก็บกุญแจไว้อย่างดีและจะไม่มีใครรู้ว่าข้างในคืออะไรยกเว้นผมและนนท์เพราะสิ่งที่อยู่ข้างในคือสิ่งที่เป็นความทรงจำของผมกับมัน
ตอนนี้ผมเรียนรามคำแหง ยูก็พยายามทำในสิ่งที่นนท์ขอ มันดูแลผมอย่างดี แตาผมก็คิดกับมันแค่เพื่อนและเราเป็นเพื่อนกัน ผมไม่พยายามหาใครมาเป็นตัวแทนของนนท์อีก .....
เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอ มากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย
เธอทนทุกข์ใจ ทรมานและต้องอ้างว้าง
ปวดร้าวมากเท่าไร ฉันไม่เคยรู้เลย
เธอซ่อนน้ำตา ไว้ข้างในไม่ให้ใครเห็น
เธอเข้มแข็งอย่างนั้น ทั้งหมดเพื่อฉัน
ฉันเพิ่งได้รับรู้ความจริงที่เป็น ที่เธอแอบเก็บไว้
ฉันเพิ่งรู้เมื่อวันที่เธอจากไป มันสายไปเหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอมากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อคิดถึงเธอตลอดไป
ฉันไม่เคยลืม สัมผัสนั้นที่เธอกอดฉัน
และพูดว่ารักกัน เท่าชีวิตของเธอ
ฉันจำได้ดี คำสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
คือพรุ่งนี้เจอกัน เราจะเจอกัน
ฉันเพิ่งรู้ว่ามันคือคำร่ำลา ที่เธอให้กับฉัน
และพรุ่งนี้ที่เธอสัญญาต่อกัน มันไม่มี
เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอมากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อคิดถึงเธอตลอดไป
เพียงต้องการ อยากเอ่ยคำลากับเธอซักวินาที
พอให้ฉันได้มองแววตา สุดท้ายของเธอคนดี
ยอมทั้งนั้นแค่เพียงให้ฉัน ได้กอดเธอเอาไว้ตรงนี้
จะย้ำเตือนกับเธอ ว่ารักเธอจนนาทีสุดท้าย
เสียงหัวใจร่ำร้องเท่าไหร่ เธอก็ไม่มีวันหวนคืน
มีเพียงฉันที่บอบช้ำ กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อรักแค่เธอตลอดไป
แด่เธอที่รัก_______________________________________________________________________
'แด่เธอที่ฉันรัก'
แด่นนท์ที่รักของผม
เมื่อวันเสาร์เป็นวันครบรอบวันตายของนนท์พอดี ผมก็เลยไปเยี่ยมที่รักของผม
ปล.ชื่อเรื่อง 'สุดหล่อกับไอ้เฮียหน้าขาว ' เหตุเพราะคิดชื่อเรื่องไม่ออกนั้นเอง
ไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด
ปล2.จบแล้วทำไงอะครับ?
หัวข้อ: สุดหล่อกับไอ้เฮียหน้าขาว 15/11/56 THE END!! ^_^ (อ่าน 30170 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก