หัวข้อ: สุดหล่อกับไอ้เฮียหน้าขาว 15/11/56 THE END!! ^_^

[snowboxs]

โอ้ยอ่านแล้วน้ำตาซึมตามน้องจอมน้องยูไปเลย
การแอบรักเพื่อนนี่ลำบากเนอะ บอกก็เสี่ยงกลัวจะเสียเพื่อน
จะแอบคิดเข้าข้างตัวเอง ก็กลัวจะไม่ตรงกันอีก ตอนนั้นจอมคงอึดอัดน่าดู
แต่ยูคงอึดอัดมากกว่าเพราะชอบจอมมาตั้งแต่ ป.5 และท่าทางที่ยูแสดงออกต่อจอม
เป็นท่าทางที่เพื่อนแสดงกับเพื่อนล้วน ๆ จริง ๆ ยูคงอยากจะจูบปลุกจอม แต่นี่ต้องถีบแทน
ว่าแต่ว่าที่ยูพูดหมายถึงไรอ่ะ โทรไม่รับ / ทักเฟสไม่ตอบ / จดหมายมาก็ไม่ตอบ มันคืออะไร
มาอธิบายด่วนเลยนะน้องจอม พี่รออยู่ ชอบเรื่องนี้นะ พี่เขียนเล่าเรื่อง น้องสาวขัดเกลา ช่วยกันทำมาหากิน

[na-au]

แล้วไผ่เป็นคนขัดขวางทางรักของหลานทั้ง 2 คนหว่า

เป็นหลานนนท์เหรอป่าว  คนแก่ไม่แน่ใจ 

 

[yowyow]

ปล่อยให้ค้างตล๊อดๆๆๆ 

 

[0816620590]

“ไม่!”

“ทำไมล่ะ?”

“มึงยังจะถามอีกเหรอว่าทำไม?”

“….?”

“ผู้หญิงคนนั้น”

“คนไหน?”

“คนที่มึงอยู่ด้วยไง ไอ้ควาย!”

“…..!”

“ถึงกับเงียบเลยเหรอ?!”

“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ๆ”

“ไม่ใช่อะไร! ยังจะมาพูดอีก ก็เห็นๆกันอยู่!”

“นีน่าน่ะเป็นรุ่นน้อง! นี่ฟังก่อน!”

“ไม่! ไม่อยากฟัง ปล่อยกู! กูบอกให้ปล่อยกู!!”

“กูบอกให้มึงฟังกูก่อน นี่!”

“ไม่เอา! ไม่ฟัง! ปล่อยสิ! ปล่อย!”

“ไม่ปล่อย! จนกว่ามึงจะฟังกูก่อน!”

“เออ! กูจะฟังคำแก้ตัวมึง พูดมาสิ!”

“เฮ้อ~ นีน่าเป็นรุ่นน้อง เขาแค่เข้ามาทักเฉยๆ”

“อ่อเหรอ~!”

“นี่! มึงไม่เชื่อกูเลยสินะ”

“เออ! กูไม่เชื่อ! จะทำไม! น้องเหรออีนั้นน่ะนะ คงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่รักกันมากนะ ดูดปากแทนการทักทาย หึ!”

“เอ่อ ….!! มึงเห็นเหรอ”

“ไม่เห็นกูคงไม่พูด! หยุดตอแหลสักที!”

“แต่ กูรักมึงนะ”

“กูบอกให้หยุดตอแหล! แล้วปล่อยกู!”

"กูพูดจริงๆนะ! กูรักมึง! มึงฟังกูหน่อนสิ!"

"ปล่อย"

"ไม่! อย่าไปนะ! เชื่อกูสิ น้องเขาจูบกูก่อนนะ!"

"ปล่อยกูเถอะ นะ"

"กู ...."

"หยุดเหอะ! ขอล่ะ ปล่อยกูไปเถอะ กูเหนื่อย กูเสียน้ำตาให้กับมึงมามากพอแล้ว ถึงเราจะรักกันมากขนาดไหน แต่ถ้ามึงไม่หยุดที่ใคร ต่อให้รักกันแค่ไหนมันก็ไปกันไม่รอดหรอก นะ"

"กูขอโทษที่ไม่เคยหยุดที่ใคร แต่กูรักมึงนะ"

"พอเถอะนะ ปล่อยกูไป"

"ไม่!"

"ยื้อไว้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก"

"แต่ ..."

"ไม่มีแต่หรอก"

"เด๋วสิ!"

.
.
.
.
.
.
.
.


_______________________________

เศร้าจายยยยย~!! 

 

[snowboxs]

มันเกิดอะไรขึ้นตอนไหน แล้วนีน่าเป็นใคร
แล้วยูจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร แล้วจอมจะยอมเชื่อใจยูมั้ย
โอ้ยมันลุ้นนะนั่น้องจอม แล้วมาต่ออีกนะคะ

[na-au]

  ค้างอ่ะ  ปล่อยคนแก่ค้างบ่อย ๆ ไม่ดีนะหลาน

โอ้ย... คนแก่ปวดตับ 

 

[0816620590]

“ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านเหรอ?”


“ชิ๊! แล้วไง” อย่าเข้าใจผิดนะคร้าบบบ เมื่อกี้อะมีผู้หญิงกับผู้ชายรู้สึกจะเป็นแฟนกันเขาทะเลาะกันน่ะ ผมก็เลยฟังนิดเดียวเอง(ต้นจนจบ) 55555+  หาว่าผมเสือกเฉยเลย เหอะ!


“กลับมาเรื่องของเราดีกว่า”


“อะไร?”


“สมองปลาทองเอ๋ย”


“สัส! ด่ากูอีกแล้วนะ” ผมชกแขนมันไปทีนึง ไม่ได้เบาๆนะ แต่มันแข็งแรงเกินไปมากกว่า


“ตกลง จะยอมเป็นเมียกูไหม?”


“ห๋า! พ่องมึงสิ! ใครจะเป็นเมียมึง!” เมื่อกี้ยังขอเป็นแฟนอยู่เลย อยู่ๆขอเป็นเมีย คิดว่ากูง่ายรึไง


“ตอบ”


“อือ”


“อะไรคือ ‘อือ’ ล่ะ?”


“ก็ ‘อือ’ ไง เป็นก็เป็น หยุดถามสักที รำคาญ” เชิลอะ ถามอยู่ได้ ผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าเลย กลัวมันเห็นว่าผมหน้าแดง เด๋วมันล้อเอา


“หึหึ หน้าแดงนะ” มันจับหูผมไว้ เออกูรู้หน้ากูแดง หูกูก็แดง


“อย่ามาล้อนะ!!!” ผมปัดมือมันออก


“ป่ะ เฮียรอกินข้าวด้วยอยู่”


                  ผมเดินตามมันไป เจอพี่หยางกับกลุ่มพี่เขา พวกเราก็เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารจองโต๊ะ ซื้อกับข้าวแล้วกลับมานั่งกันที่โต๊ะผมนั่งข้างยู ถัดไปเป็นพี่บอล ตรงข้ามผมเป็นพี่หยาง ถัดไปเป็นพี่ต๊ะกับพี่สอง กินไปกินมาผมเริ่มรู้เหมือนตัวเองลืมอะไรสักอย่าง



~ Tell me what you want to hear , something that will light those ears , sick of all the insincere , so I'm gonna give all my secrets away ~


               คิดได้ไม่นานโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา ชื่อที่แสดงบนหน้าจอทำให้ผมนึกออกว่าลืมอะไร ‘I’Toei’ ตายล่ะลืมมัน


“ฮัลโหล”


(ฮัลโหลพ่อง! อยู่ไหนมิทราบ กูยืนรอมึงตั้งนาน! บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลย!)


“น่าๆ ใจเย็นๆนะครับ จอมขอโทษ” เต้ยมันชอบให้พูด จอม เต้ย ไรงี้มันชอบ ตอนมันอารมณ์เสียใช้ได้ดีเลย ฮ่าๆ


(ไม่ต้องเลย! กูรอมึงตั้งนานรู้ไหม! หิวก็หิว! ถ้ามึงไม่รีบมากูจะโทรบอกไอ้นนท์ เอาไง?)


“อย่าๆ! โห่วเต้ย อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสินะ เต้ยรอจอมตรงแถวๆนั้นแหละนะ เดี๋ยวจอมกำลังไป”


(เออ! รีบเลย … หิวแล้ว ตู๊ด ตู๊ด) ฮ่าๆ ได้ผล มันเริ่มพูดเสียอ่อยลง แล้วก็วางสายไป ผมเอาโทรศัพท์เก็บลงไปในกระเป๋าไอ้เต้ยนั้นแหละ


“เดี๋ยวมานะ” ผมหันไปบอกยู


“ไปไหน? ใครเต้ย?” อ่านะ


“ไปหาเพื่อน มันรออยู่ลืมว่าปล่อยมันไว้คนเดียว” มันพยักหน้า แล้วกลับไปกินข้าวต่อ ผมเลยหันไปพี่หยางแกก็พยักหน้าแล้วบอกรีบไปรีบมา ผมวิ่งออกไปจนถึงแถวๆโต๊ะไม้หินอ่อนที่ผมเคยนั่ง มันนั่งรอผมอยู่ ผมรู้มันเห็นผมแล้วแต่ไม่ยอมลุก นั่งกระดิกตีนยิกๆ ห่ามึง ลืมแค่นี้ทำเป็นโกรธ  = =*


“โอยยยย~ เหนื่อยโว้ย!”


“ช้าจริง หิวนะเนี่ย”


“น่า น่า ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ ปะ”


“เออ แล้วไปไหนมาล่ะ จะไปไหนแทนที่จะส่งข้อความมาบอกก่อนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง อันที่จริงนนท์มันโทรมาถาม ว่ามึงอยู่ไหน ” ห๊ะ ห๋า! จริงเหรอ


“ตายห่า! มึงบอกมันว่าไง ห๊ะ!”


“ก็บอกตามความจริง ว่ามึงหายไปไหนไม่รู้”


“แมร่ง! ทำไมมึงพูดอย่างนั้นวะ!”


“ก็มึงไม่รับโทรศัพท์มัน”


“เชี่ยละ กูลืมไว้ในกระเป๋า” ผมจับแขนมันวิ่งให้เร็วที่สุด ถ้าไม่รับสายมัน 3 สายก็โวยวายซะบ้านแตก  นับวันยิ่งทำตัวเป็นพ่อกู พอถึงโรงอาหารก็เห็นยูมันคุยโทรศัพท์อยู่มันไม่ผิดถ้านั้น มันไม่ใช่โทรศัพท์กู๊ว!!


“เอาโทรศัพท์กูมา” ผมยื่นมือไปตรงหน้ามัน มันไม่สนคุยต่อ


“เออ เสียงจอม  ทำไม หือเหรอ เออ เออ เออๆ” คุยกับใครวะ หรือว่าไอ้นนท์! มันยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม ผมดูยังไม่วางสายเลยเอาโทรศัพท์แนบหู


“นนท์?”


(ไปไหนมา โทรหาตั้งนานน่ะ แล้วเจอยูแล้วทำไมไม่บอกกู)


“ก็บังเอิญเจอกันก็เลย …. ได้คุยกันนิดหน่อยอะ”


(อือๆ เดี๋ยวเคลียอีกครั้ง แล้วตอนนี้กินข้าวอยู่เหรอ)


“อือกำลังกินอยู่ ….. เต้ยไปซื้อข้าวมากินข้างกู ไหนบอกหิวไง ไปเร็วๆ” ผมคุยกับนนท์แล้วหันไปบอกเต้ยที่ตอนนี้ทำหน้าไม่พอใจอย่างแรง


(กินไรล่ะ)


“ก็กระเพราไก่เหมือนเดิมแหละ”


(หัดกินอย่างอื่นบ้างสิ กินอยู่อย่างเดียวน่ะ)


“ก็มันคิดไม่ออกนี่ แล้วกินไรยัง”


(ยังเลย ทำงานอยู่อะ)


“นี่บ่ายกว่าแล้วนะ กินข้าวได้แล้ว”


(งานยังไม่เสร็จ เดี๋ยวบ่ายสองงานเลิกค่อยกิน)


“อย่างนี้แหละกินข้าวไม่ตรงเวลา บอกหลายครั้งแล้วระวังเป็นกระเพราะนะ”


(เออน่า ลุกแล้วๆ ….พี่หวานทำกระเพราไก่ให้หน่อย) ผมได้ยินเสียงมันตะโกนบอก พี่หวาน[เป็นพี่สะใภ้] ทำกับข้าวให้กิน มีลอกของกินอีก คิดไม่เป็นรึไงนะ เต้ย วางจานข้าวลงบนโต๊ะข้างผม มันยิ้มให้พี่หยาง พี่ต๊ะ พี่สอง พี่บอล ไอ้ยู คือแมร่งยิ้มให้คนอ้อมโต๊ะนั้นแหละ แล้วก็นั่งกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ส่วนผมก็กินข้าวไป คุยกับนนท์ไป ไม่นานนนท์ก็ได้ข้าวกระเพราไก่แล้ว


(อร่อยมากพี่หวาน …. กินเสร็จยังจอม) มันบอกพี่หวานแล้วกลับมาคุยกับผม


“เสร็จนานแล้ว”


(แล้วจะไปไหนกัน)


“ไม่รู้สิ … ยูจะไปไหนเหรอ”


“ถามเฮีย” เมื่อก่อนเป็นยังไง ก็ยังเหมือนเดิมนะ ตอบสั้นยังไงก็อย่างนั้น


“พี่หยาง จะไปไหนต่อเหรอ”


“อ่อ พี่จะกลับแล้ว จอมล่ะ”


“งั้น จอมก็กลับดีกว่า เอาไงเต้ยกลับไหม”


“อือ กลับๆ” เต้ยตอบ


“ก็ที่ได้ยินนั้นแหละจะกลับละ”


(กลับไหน เชียงใหม่?)


“จะบ้ารึไง กลับหอสิ”


(อืมๆ พรุ่งนี้จะไปขอนแก่น มารับด้วย)


“จะมาเหรอ มากับใครอะ”


(ไปคนเดียวนี้แหละ)


“คร้าบๆ เดี๋ยวไปรับ โทรมาบอก่อนละกัน”


(ได้ๆ)






“ไปหอกู” ยูมันบอกผม แล้วดึงแขนผมลากไปที่รถมัน เต้ยมันก็มองๆถามเป็นนัยๆว่า ‘จะไปไหนมิทราบ’


“มึงกลับหอไปก่อน ” ผมเดินตามยูไปที่รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ มันก้าวขึ้นไปบนรถ ผมเลยตามขึ้นไปซ้อนท้าย แล้วมันก็ออกรถไป ผมก็เลยคุยกับนนท์ต่อ


“แล้วตกลง เข้าที่ไหนมหาลัยน่ะ”


(ก็ที่เดียวกันกับมึงนั้นแหละ)


“ห๋า! ขอนแก่นเหรอ?”


(อ้าว ไม่รู้เหรอ)


“เอ้า ก็มึงไม่บอกจะรู้ไหมเนี่ย แล้วทำไมไม่บอกล่ะ แล้วได้หออยู่รึยัง”


             ยูจอดรถที่อพาร์ทเม้นท์แห่งนึง เดินนำผมขึ้นไปบนห้อง ห้องนึง แล้วเข้าไปในห้องผมเดินเข้าไปนอนบนเตียง


(ฮ่าๆ ยังๆยังไม่ได้หอ ขี้เกียจหา)


“น่ะ ไอ้บ้านนท์ แล้วจะซุกหัวนอนที่ไหนมิทราบหะ”


(ไปนอนเบียดมึง ก็ได้น่า)


“ชิ๊! เบียดกูเนี่ยนะ”


“มึงนอนกับกู ให้นนท์นอนกับเต้” ยูพูสั้นๆก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมากิน


“เต้ย เพื่อนกูชื่อเต้ย”


“เออ”


(มันพูดว่าอะไร)


“มันบอกให้กูมาอยู่กับมัน ให้มึงไปอยู่กับเต้ย เพราะห้องนึงเค้าให้นอนสองคนน่ะ”


(ก็แล้วแต่)


“อือ งั้นกูอยู่กับมึง ได้ใช่ไหม?” มันแค่พยักหน้า


(แค่นี้ก่อนนะ อาบน้ำก่อน)


“อี๊! สกปรก แปลว่าไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?”


(อาบแล้วโว้ย อากาศมันร้อนเหงื่อเยอะ)


“ฮ่าๆ เหรอๆ”


(เออ แค่นี้แหละ)


“จ้าๆ เจอกันจุ๊ฟๆ หึหึ”


(จุ๊ฟๆ พ่อง)


“เขิลรึไง”


(ไม่โว้ย จะอาบน้ำแล้ว)


“คร้าบบพ่อ ไปๆชิ้วๆ  ไปอาบน้ำเลย อี๊เหม็นๆ”


(เหอะๆ)


“แค่นี้แหละ” ผมวางสายแล้วนอนเล่น แต่ผมรู้สึกว่าเตียงยุบลงแล้วมีแขนมากอดเอวผมไว้


“ทำไรน่ะ”


“คิดถึง”


“เหมือนกัน”


“หันมานี่” ผมหันตัวไปหายู มันยื่นมือมาจับหน้าผมไว้


“ขอโทษ ที่ทิ้งมา”


“ช่างมันเถอะ”


“แล้วที่ถามน่ะว่าทำไมทักเฟสไปไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ ส่งจดหมายไปก็ไม่ตอบกลับ ทำไม?”


“กูลืมรหัสผ่านเฟส เบอร์ก็โดนระงับ ส่วนจดหมายน่ะก็เพราะพอจบ ม.5 กูก็ย้ายไปเชียงใหม่”


“อือ ช่างมันเถอะ”


“เลียนแบบกูเหรอ”


“เลียนแบบกูเหรอ”


“กวนตีน”


“รัก”


“ เอ่อ -//////- ไอ้บ้า”


“มึงล่ะ?”


“อะไร -///-”


“รักกูไหม?”


“เอ่อ … รักสิ -///-” มันขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ มันดึงผมเข้ามากอดไว้ มันเขยิบออกมาแล้วก้มลงมาจูบผมมันรู้สึกตื่นเต้นเพราะได้จูบกับคนที่ตัวเองรัก มันสอดลิ้นเข้ามาในปากผมเกี่ยวกับลิ้นผมไปมามันเนิ่นนานจนผมเริ่มไม่ไหว ดูดลิ้นผมแรงๆก่อนจะผละออกไป  ผมเอาหน้ามุดหมอน อายโว้ยย -////-


“หึหึ หูแดงหมดแล้ว” ยังจะมาจับหูกูเล่นอยู่ได้ ผมปัดๆมือมันออก


“-////-”


“หึหึ นอนไหม”


“อือ รู้ใจกูตลอดอะ”


“คบกันมากี่ปี ทำไมจะไม่รู้”


“อือ ก็นะ”


“นอน ง่วงแล้วยังฝืนอีก”


“อือ” แล้วมันก็นอนกอดผมไว้จนผมหลับไป ผมรู้สึกว่ามันอบอุ่นที่ได้อยู่ข้างๆยู ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหามานาน จนถึงตอนนี้สิ่งที่ผมตามหามานานก็มานอนกอดผมอยู่ตรงนี้







‘คนๆนี้ผมรักเขามากจริงๆ’






.
.
.
.
.
.
.
.
 
___________________________
 

 



ปล.อยู่ๆมันก็เปลี่ยนชื่อเรื่อง ค้านก็ไม่ได้ เซงงงง 

[na-au]

  คนแก่่ขอต้อนรับ คู่ข้าวใหม่ปลามัน   

 

[snowboxs]

อ้าวจอม ตอนแรกยังโวยวายไม่ยอมอยู่เลย
แล้วไหงใจอ่อนรวดเร็วนักล่ะ แต่เข้าใจนะ
ก็คนมันรอมาตั้งนานแล้วนี่เนอะ จะเล่นตัวก็ใช่เรื่อง
ทีนี้จอมกับยูก็ได้มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว

[0816620590]

อ้าวจอม ตอนแรกยังโวยวายไม่ยอมอยู่เลย
แล้วไหงใจอ่อนรวดเร็วนักล่ะ แต่เข้าใจนะ
ก็คนมันรอมาตั้งนานแล้วนี่เนอะ จะเล่นตัวก็ใช่เรื่อง
ทีนี้จอมกับยูก็ได้มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว

ป่าวครับไม่ได้โวยวาย แต่เป็นผู้หญิงกับผู้ชายทะเลาะกัน ผมเลยแอบฟังนิดนุงงงง 

[Ipatza]

เอ้ยชอบเลยอะ
เรื่องจริงคงสาหัสน่าดู
อ่านแล้วก็เขิลๆตาม
แต่แอบสงสารนนท์อะ
ตอนแรกคิดว่าจะคบกัน อาร์ทสะอีก -*-
เห้นทักว่าหน้าขาวๆ 555+(คิดตามชื่อเรื่อง)

[★KVH™★]

ติดตามด้วยคนครับ แฮ่ 

[0816620590]

วันนี้ผมมารับนนท์ที่สนามบิน บอกตรงๆเลยคิดถึงมันมากเพราะมันเลื่อนวันให้ผมมารับหลายวัน ผมเดินเข้าประตูมาก็เห็นมันกำลังจะเดินมาที่ประตูทางออก มันยังไม่เห็นผม ผมเลยแอบรอให้มันเดินผ่านผมไปก่อน ผมย่องๆไปด้านหลังไม่ให้มันรู้



“เฮ้ยยยยย!”



“เหี้ย! โห~ไอ้เหี้ยจอม เล่นไรของมึงเนี่ย”



“แมร่งเล่นแค่นี้ถึงกับด่ากูเลยเหรอ?”



“ใครบอกให้มึงเล่นแบบนี้ล่ะ รถอยู่ไหนอยากนอนแล้วง่วง”



“ไม่มีอะนั่งแท็กซี่มา”



“เออๆ ป่ะ”



เราเดินไปรอแท็กซี่กด้านนอกกันรอนานมากครับคนเยอะ ในที่สุดเราก็ได้แท็กซี่ผมบอกทางพี่คนขับ ไอ้นนท์มันหลับไปแล้วสงสัยเหนื่อยจริง รถมาหยุดที่หอ ผมปลุกไอ้นนท์มันงวงเงียกว่าจะลุกลงมาจากรถ ผมเอากระเป๋ามันมาถือแล้วบอกให้มันเดินตามผมขึ้นมาที่ห้อง ตอนนี้ไอ้เต้ยมันไม่อยู่หรอกครับมันไปเล่นบอล


พอเข้ามาในห้องนนท์มันก็เดินดูอ้อมห้อง พอมันเห็นห้องนอนมันก็เดินเข้าไปล้มตัวลงนอนแล้วหลับไป เฮ้อ~ไอ้นี่ ตอนอยู่บ้านคงทำงานหนักน่าดู ผมเอาเสื้อผ้าผมไปยัดๆรวมกันอีกฝั่งนึงให้มันเหลือที่ครึ่งนึงไว้ใส่เสื้อผ้าไอ้นนท์ ผมเอาเสื้อผ้ามันออกจากกระเป๋าแขวนใส่ตู้ เอาพวกแปรงสีฟัน ยาสีฟันไปไว้ในห้องน้ำ แล้วก็น้ำหอม ครีมอะไรไม่รู้เยอะแยะเหลือเกินไปไว้ตรงโต๊ะกระจกข้างตู้เสื้อผ้า จัดของเสร็จก็สี่โมงเย็นแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องมาที่ห้องครัวค้นๆในตู้เย็นก็เห็นของสดกับผักเยอะพอสมควรเลยคิดว่าจะทำอะไรง่ายๆกิน ออกไปกินข้างนอกมันเปลืองเงินฮ่าๆ ผมเอาวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็นแล้วเริ่มทำอาหาร  ผมทำต้มจืดใส่ผักเยอะๆเพราะนนท์มันชอบกินผัก กระเพราไก่ของชอบผม ไข่ตุ๋นของโปรดนนท์ แล้วก็ผัดผักบุ๋งของชอบไอ้นนท์อีกนั้นแหละ



“ทำไร?” อ้าว มันตื่นตอนไหนทำไมผมไม่ได้ยินเสียงมันเลยวะ



“ซักผ้าอยู่”



“กวนตีน พูดดีๆดิวะว่าทำกับข้าวก็อยู่”



“ก็เห็นอยู่แล้วยังจะถามอีก”




“เออๆ ทำไรบ้างอะ”



“มีตาก็ดูเอาเองดิ”



“แมร่งกวนตีน กูไปดีกว่า” มันเดินไปที่ประตูหน้าเหมือนกำลังจะออกไปจริงๆ



“เฮ้ยๆๆๆ ล้อเล่นเองน่า ทำเป็นโกรธไปได้ นี่ๆ~อุส่าทำกับข้าวให้กิน ของชอบมึงเลยนะเว้ย เอ้านั่งๆ นี่แกงจืดผักเยอะๆ ไข่ตุ๋น ผัดผักบุ๋ง แล้วก็อันนี้กระเพราไก่ของโปรดกูเอง 555555 เป็นไงๆซึ้งใจล่ะสิมึง 55555555”



“จะกินได้จริงๆเหรอเนี่ย” ถามแบบนี้อย่ากินเลยไอ้ห่า



“กินได้สิวะ กูทำเลยนะ เชฟหัตถ์เทวดาเลยนะเว้ย”



“= =’ ” ทำหน้าเอือมๆแบบนี้หมายความว่าไง อย่างนี้ต้องชิม ผมตักข้าวใส่จานแล้วยื่นไปตรงหน้ามัน



“เอ้าๆ ไม่เชื่อก็ลองกินดิ  มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นดิวะ ลองกินดู” นนท์หยิบช้อนขึ้นตักน้ำแกงจืดไปซด



“เออ อร่อยดี ^^ ”



“โด่วว เห็นป่าวบอกแล้วอร่อย”



“มึงทำเองจริงนะ ไม่ใช่ไปซื้ออยู่ร้านอาหารตามสั่งหน้าปากซอย”



“โห พูดหมาๆนะครับ ทำเองนะครับ พูดอย่างนี้ก็ไม่ต้องกิน เอามาเลยๆ” ผมเลื่อนถ้วยแกงจืดมา กำลังจะไปหยิบจานผัดผักบุ๋ง กับไข่ตุ๋นมันก็เอาแขนโอบไว้



“หยุดเลยๆ มึงทำให้กูกินนะ”



“ชิ๊! เออๆกินๆไปเลย” พวกเราสองคนเด๋วกินเด๋วเล่นกว่าจะกินเสร็จก็ปาเข้าไปหกโมงเย็นละ = =’



“แล้วกระเป๋ากูอะ”



“ทำไมวะ?”



“กูจะเก็บของ”



“โอ้ยยย ช้าไปแล้วโว้ยยยย กูเก็บให้หมดแล้วววว!”



“อ้าวเหรอ เออๆดีๆ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย ฮ่าๆ” มันพูดแล้วเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ กูไม่ใช่หมานะ



“กีต้าร์ใครวะ” ผมมองตามมือที่ชี้ไปที่กีต้าร์ตรงข้างทีวี



“อ่อ ของเต้ยเล่นเลยๆ เด๋วกูไปเข้าห้องน้ำก่อน”



“เออๆ”



ผมเดินไปเข้าห้องน้ำข้าศึกบุกครับ = =’ กว่าจะเสร็จเล่นเอาเหนื่อย ผมราดน้ำลงในชักโครก ก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ ดังมาจากข้างนอก ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงชัดขึ้น นนท์กำลังนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ที่พื้นห้อง เสียงที่มันร้องออกมามันดูสั่นเหมือนมันกำลังจะร้องไห้ ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนดูมันร้องเพลง



“หากว่าเขาทำร้ายวันใดให้เธอกลับมา
คน คนนี้จะเช็ดน้ำตาให้เธอเสมอ
เธอไม่รักก็ไม่เป็นไร แค่ให้ฉันนั้นทำเพื่อเธอ
จะอยู่เพื่อเธอจะทำให้เธอนั้นหายดี
ก็เข้าใจว่าฉันนั้นเป็นแค่คนที่ผ่านมา
แต่รู้ไหมทนเห็นน้ำตาของเธอไม่ไหว
ไม่ต้องรักไม่ต้องกังวล ไม่เรียกร้องไม่ขออะไร
แค่ขอทำตามหัวใจก็เพียงแค่นี้


จะไม่ขอให้กลับมา ไม่ขอให้เป็นเหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว
จะไม่รั้งให้เธออยู่ก็รู้ว่าไม่เหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเราจบลงเมื่อเขาเข้ามา


แค่ต้องการมายืนตรงนี้เมื่อเธอนั้นเสียใจ
จากวันนั้นที่เสียเธอไปฉันก็เจ็บช้ำ
ที่วันนี้มันย้อนคืนมา
ก็ยอมรับว่าใจยังจำ
แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้เธอสับสน


จะไม่ขอให้กลับมา ไม่ขอให้เป็นเหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว
จะไม่รั้งให้เธออยู่ก็รู้ว่าไม่เหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเราจบลงเมื่อเขาเข้ามา


ก็ยังรักแต่คงไม่ฝืนใจ ให้กลับมา”



“!!!” ท่อนสุดท้ายจบลงมันเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าผมยืนมองมันอยู่มันไม่พูดอะไรแต่กลับเอากีต้าร์ไปวางไว้ที่เดิม แล้วเดินผ่านผมไป หน้ามันตอนนี้เหมือนกำลังจะร้องไห้ แต่พยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหลลงมา ‘นนท์เป็นอะไร?’



“อยากได้หนังสือเพลงว่ะ พาไปซื้อหน่อยสิ” มันพูดขึ้น ขณะที่กำลังรินน้ำใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่ม



“ซื้อที่ไหนล่ะ?” ผมเงียบอยู่นานก่อนจะตอบมัน



“เซ็นทรัลก็ได้อยากไปเดินเล่น”



“อือ ปะ”



ผมเดินไปเอากระเป๋าตังกับกุญแจรถแล้วเดินลงมาข้างล่างโดยที่มีนนท์เดินตามมา ผมเอารถมอไซไปเป็นรถฟีโน่สีแดงดำแบบ original ผมขับมันซ้อน ตลอดทางจนมาถึงเซ็นทรัลมันกับผมไม่ได้พูดอะไรกันเลย จนถึงตอนนี้ผมกับมันอยู่ที่ร้านหนังสือมันเลือกหนังสือได้สามสี่เล่มจ่ายตังแล้วเดินเล่นกัน มันเดินเข้าร้านเสื้อผ้าผมเจอเสื้อเชิ้ตตัวนึงมันเป็นเชิ้ตดำแต่ผมว่าโคตรเท่ ผมเลยเดินเอาไปให้มันดู



“มึงว่าไง” แล้วยื่นเสื้เชิ้ตให้มันดู



“เออ กุชอบวะ มึงจะเอาเหรอ?”



“อือ มึงจะเอาป่ะล่ะ”



“เอาๆ” แล้วมันก็ดึงเสื้อเชิ้ตไปจากมือผม เอ้าห่าหนิ



“อยากได้มึงก็ไปเอาตัวใหม่สิวะ ไซส์กูกับมึงน่ะใส่ด้วยกันได้ที่ไหน?”



“เออ เนอะลืมๆ 5555” มันเอาเสื้อเชิ้ตมาคลุมหัวผมแล้วเดินไปเลือกไซส์ที่มันใส่ได้ ผมก็ไม่ได้โวยวายอะไรไปหรอกเห็นมันเป็นแบบนี้ก็ดีกว่า สีหน้าที่มันทำตอนร้องเพลงอยู่บนห้อง อยากรู้นะว่ามันเป็นอะไร แต่ก็อยากให้มันเล่าให้ฟังเองมากกว่า แต่ถ้าช้ามากค่อยบังคับเอา ฮ่าๆ



เราเดินซื้อของกันนานพอสมควรได้ของเยอะมากกกกกกกขอบอก แล้วรู้มั้ยผมไม่ได้ออกตังสักบาท 55555 เพราะมันซื้อให้แต่ผมก็มีอยู่อย่างเดียวก็เสื้อเชิ้ตนั้นแหละ  แต่ของมันน่ะเยอะเกินจนผมต้องช่วยถือ




เราเดินผ่านร้านขายโทรศัพท์ ผมหยุดดู iphone ผมโคตรอยากได้แต่ไม่อยากขอตังแม่ เลยจะเก็บตังซื้อเองตอนนี้ได้ เจ็ดพันเอง ความฝันมันยังอีกยาวไกลเก็บมานานได้เท่านั้นแหละครับ เพราะต้องจ่ายค่าอะไร ต่อมิอะไรไม่อยากขอแม่เพิ่มเพราะแม่ขี้งกมาก ขอพ่อก็ไม่ได้เพราะแม่บอกว่าตังพ่อก็ตังแม่ผมล่ะเซง โทรศัพท์ที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็โคตรเก่าเพราะเป็นของเหลือจากแม่จะพังอยู่รอมร่อ



“อยากได้เหรอ” นนท์มันถามผม แล้วมองดู ไอโฟน ในตู้กระจก



“อือ เก็บตังอยู่”



“พี่ครับ เอาเครื่องนี้“ มันบอกพี่พนักงานพร้อมชี้ไปที่ไอโฟนเครื่องตรงหน้า



“อะไรหนิ มึงจะซื้อเหรอเครื่องเก่าก็เพิ่งซื้อไม่ใช่เหรอ?” ก็มันเพิ่งซื้อโทรศัพท์ใหม่เมื่อเดือนก่อนนี้เอง เหตุเพราะเสียงนาฬิกาปลุกมันน่ารำคาญเลยเขวี้ยงทิ้ง อ่านะคนรวย อยากทำไรก็ทำ = =’



“ทำไมกูซื้อไม่ได้รึไง? หึหึ” มันพูดยิ้มๆพร้อมยักคิ้วให้ผม โอ้ยแมร่ง~! อยากเตะปากคน - -*



“เออ! ตามใจมึงสิ!” พูดจบผมก็เดินออกมาก่อน มันรับถุงโทรศัพท์แล้ววิ่งตามผมมา



“รอด้วยๆ ขาสั้นทำไมเดินเร็วจังวะ” สัสว่ากูขาสั้นอีกเดี๋ยวเหอะถ้ากูเอาหน้าแข้งกูไปไว้ตรงโหนกแก้มมึงแล้วมึงจะรู้สึก



“จะกินสเวนเซ่น” ผมบอกมันแล้วเดินนำมันเข้ามา นั่งโต๊ะที่ยังว่างอยู่ มันตามมานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม



“รับอะไรดีคะ” พนักงานถามขึ้น ผมมองดูเมนูแล้วสั่งไปส่วนไอ้นนท์มันก็ลอกของผมนั้นแหละ ไม่นานพนักงานก็เอามาเสริฟ ผมก็จับช้อนเล็กขึ้นมาแล้วตักกินช้าๆ มองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา



“จอม อะ” ผมหันไปตามเสียงเรียก นนท์มันยื่นกล่องโทรศัพท์มาให้ผม



“อะไร?” ผมถามมันงง



“ก็โทรศัพท์ไง ^^”



“เออ กูรู้ว่าโทรศัพท์ แล้วเอามาให้กูทำไม?”



“ก็กูซื้อให้ เห็นมึงจ้องจนกระจกแทบแตก”



“เฮ้ย! มึงอย่าทำตัวเป็นป๋านะเว้ยกูไม่ใช่เด็กมึงจะได้มาซื้อของให้กูน่ะ”



“เด็กเหี้ยไร - -* ก็กูอยากซื้อให้กูก็ซื้อ ทำไมไม่อยากได้แล้วเหรอ?”



“อยากน่ะอยาก แต่มันแพงว่ะ มึงซื้อให้กูอย่างนี้มันจะดีเหรอ?” ใจจริงก็อยากดึงมาแกะใส่กระเป๋าอะนะ แต่อีกใจก็รู้สึกแกรงใจมัน
นิดนึง



“งั้นก็ทิ้งไป” มันหยิบกล่องโทรศัพท์ขึ้นแล้วตั้งท่าจะโยนมันออกไป



“เฮ้ยๆๆ! อย่านะ เอาๆกูเอาก็ได้! แมร่งของแพงเสือกจะซื้อมาโยนเล่น” ผมลุกขึ้นไปดึงกล่องโทรศัพท์ออกจากมือมัน แล้วนั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม ผมแกะกล่องออกเอาโทรศัพท์ออกมา ผมหมุนๆดู คือกู ….



“เปิดไม่เป็นอะ -////-” ผมสะกิดแขนไอ้นนท์แล้วบอกมันไป



“555555 5555+” มันหัวเราะ แบบอย่างดังอะ แมร่งคนมอง อายก็อายไอ้ห่าหนิ



“หัวเราะทำไม หุบปากเลย!” อาย อาย อาย แมร่ง! -///-



“เออๆ เอามานี่มา หึหึ” ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้มัน มันขอซิมผมก็ถอดซิมออกจากเครื่องเก่าแล้วยื่นไปให้มัน มันทำอะไรก็ไม่รู้ยุ่งยากผมเลยไม่ได้ดู มันเปิดเครื่องแล้วยื่นมาให้ผม ผมเคยเล่นของลุคแต่ไม่เคยเปิดเครื่องเลยทำไม่เป็น โง่ๆไงไม่รู้เนอะ 5555+



“อิ่มยังปะ”



“อือๆ อิ่มละๆ”



มันคนเป็นการขี่รถที่โคตรจะลำบาก เพราะของเยอะมาก ผมจึงต้องเกร็งตัวไว้เดี๋ยวรถล้ม กว่าจะถีงหอนี้แขนซ้ายผมเป็นตะคริวหมดแล้ว นนท์มันเลยถือของคนเดียว ผมก็สบาย ^______^ อิอิ ถึงห้องผมไม่สนใจไรอะ นั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเดียว โหลดเกมส์ โหลดแอพ ผมเล่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ว่ารู้สึกปวกฉี่เลยเดินไปเข้าห้องน้ำออกมาดูนาฬิกา ห้าทุ่ม! โทรศัพท์ทำให้ลืมเวลาจริงๆ ตอนนี้เต้ยมันกลับมาแล้วมันนั่งดูหนังอยู่กับไอ้นนท์ พร้อมกับขวดเบียร์มากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ สองคนนี้คงกินกันนานแล้วดูจากขวดเปล่า 6-7 ขวดที่วางอยู่ตรงพื้น



“พรุ่งนี้พวกมึงจะลุกกี่โมงห๊ะ ถ้ากินกันเยอะอย่างนี้น่ะ”



“โมโหอะไรนักหนาวะ เอ้ากินๆ” เต้ยมันยื่นขวดเบียร์ขวดใหม่ให้ผม ผมก็รับมาดื่มสิของฟรีนานๆทีกว่าจะได้กิน ฮ่าๆ



เราสามคนนั่งดูหนัง พร้อมจิบเบียร์ไปจนถึงตี4เบียร์หมด และแต่ละคนเมาเละ แต่ผมไม่เมาเพราะกินขวดเดียว ผมลากไอ้เต้ยไปนอนห้องมัน ผมเลยลากไอ้นนท์มานอนห้องผมเพราะเตียงผมมันใหญ่นอนได้สองคน ผมวางมันลงไม่ใช่ที่เตียงนะครับ แต่เป็นที่พื้น! ถ้าผมให้มันนอนบนเตียงผมทั้งๆที่มีแต่กลิ่นเหล้า ไม่มีทางแน่นอน ผมจัดการเปลื่องผ้ามัน (555+) แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวมัน ใส่เสื้อผ้าให้แล้วลากขึ้นเตียง



“เฮ้อ~! หนักอย่างควาย เหนื่อยชิบ!” ผมเตะขามันครั้งนึงก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอนข้างมันแล้วหลับไป เพราะต้องลากควายสองตัวเข้านอน เหนื่อยใช่ย่อย









“มึงจะเอายังไง?” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงคุยกันของคนข้างนอก มองดูนาฬิกาหัวเตียงบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 11โมงแล้ว



“ก็ไม่ยังไง มันเป็นเมียกู” เอ๊ะ! เสียงยูหนิ มันคุยกับใครวะ? ผมลงจากเตียงเดินไปที่ประตูห้องเอาหูแนบประตูฟังคนข้างนอกคุยกัน



“มึงอย่าทำร้ายมันอีกเลย มึงปล่อยมันไปเถอะ” คุยอะไรกันไม่เข้าใจเลย ปล่อยใคร?



“ไม่ กูรักจอม”



“มึงอย่าพูดว่ารักมันเลย ถ้ามึงคิดจะทิ้งมันก็ทิ้ง คิดจะกลับมาก็แค่อ้างว่ารักมัน”



“มึงชอบจอมสินะ”



“มึงรู้!”



"ใช่สินะ"



"มึงรู้ได้ยังไง?"



"กูดูก็รู้ เพื่อนที่ไหนจะทำแบบที่มึงทำ"



"....."



“นนท์กูขอถามมึงหน่อย” นนท์เหรอ!



“อะไร?”



“วันเกินจอมตอน ป.6 มึงให้อะไร?”



“ถามทำไม?”



“ตอบมา”



“กูให้สร้อย” !! ผมจับสร้อยขึ้นมา มันเป็นสร้อยเงินธรรรมดาเรียบๆ แต่เป็นเส้นยาว แต่สร้อยนี้ของยูไม่ใช่เหรอ?





สร้อยนี้น่ะเหรอเหรอ?



กล่องของขวัญนั้นเป็นของนนท์?



ไม่ใช่ยูเหรอ?


มึงหลอกกูเหรอยู? หรือว่านนท์โกหก?

.
.
.
.
.
.
.

________________________________

 

ขอบคุณที่รออ่านกันนะครับ

[★KVH™★]

อ้าววว..
เกิดศึกชิงนายแล้ว
  
ปล.เชียร์นนท์ ว๊ากกก 

[na-au]

  คนแก่มึนกับหลานจอม ตกลงสร้อยที่ได้มา

หลานจอมเข้าใจไปเองว่าเป็นของหลานยูให้

หรือหลานยูโมเมว่าตัวเองเป็นคนให้

 

[0816620590]

ย้อนไปเมื่อตอน ป.6


           วันนี้วันเกิดผม เย้!ครบ 12 ปีแล้วโว้ยยยย! ผมจัดงานที่บ้านตอนเย็นเลี้ยงเนื้อย่างนี้แหละ แล้วก็กับข้าวที่แม่ผมเป็นคนทำ อาหาร เครื่องดื่มเพียบ! ผมก็ชวนคนที่ผมรู้จักมางาน คนมาเยอะมาก บ้านผมก็ใช่ว่าจะใหญ่ แต่เป็นบ้านขนาดปานกลางแต่แค่มีพื้นที่ไว้จัดงานอยู่พอสมควร



             แม่ผมจัดโต๊ะไว้สำหรับวางของขวัญและโพสอิทกับปากกาไว้ ถ้าคนที่เอาของขวัญมาให้ต้องเขียนโพสอิทแปะไว้บนกล่องของขวัญเพราะผมจะได้ไม่ต้องรอรับของขวัญ



“เฮ้ย! พวกมึงน่ะแดกไรเยอะแยะ แม่กูเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!” ผมหันไปด่าเพื่อนที่สนิทกับแม่ผมพอสมควร ก็มันบอกแม่ผมว่าอยากกินข้าวผัดแม่ผมอีก ผมไม่ว่าหรอกถ้าแม่ผมไม่ทำข้าวผัดให้พวกนั้นแดกไป 4 กระทะใหญ่ๆแล้ว แดกเยอะชิบหายเลย!



“ก็ฝีมือแม่อร่อยนี่ครับ~” มันหันไปอ้อนแม่ผม



“ขอบใจนะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวแม่ไปทำให้อีกนะ” แม่ผมยิ้มให้มัน



“แม่ไม่ต้องแล้ว มาๆนั่งกินข้าวกับจอมดีกว่า” ผมลุกไปจับมือแม่มานั่งกินข้าวข้างผม



“เฮ้ยจอม! ของขวัญโคตรเยอะเลย ขอสักอันได้ป่ะ ^o^” นัทมันจับไหล่ผมเขย่าพร้อมพูดขึ้น



“ไม่โว้ย!” ใครจะบ้าให้ของขวัญวันเกิดตัวเองกับคนอื่น



“งกว่ะ ไปดีกว่า เซง! :’(” มันพูดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางอื่น



                ตอนนี้ตี 2 แล้วเพื่อนๆที่มางานวันเกิดผมก็กลับกันหมดแล้ว เหลือแต่นนท์กับยูที่ผมดึงมันไว้ให้ช่วยผมเก็บกวาด ส่วนนัทแม่มันมารับกลับไปแล้ว ผมเก็บจานมาล้าง นนท์กับยูช่วยกันทำความสะอาด กว่าจะเสร็จก็ตี 4 กว่าๆ นนท์กับยูขอกลับไปนอนที่บ้าน ผมเลยปิดบ้าน อาบน้ำ นอน



                  ตื่นมาก็บ่ายกว่าเพราะแม่มาปลุก ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จยูก็มา



“มาทำไม?” ผมถามมัน



“มาแกะของขวัญ”



“ของขวัญกูเกี่ยวอะไรกับมึง”



“กูอยากรู้ว่าได้อะไรบ้าง”



“เสือกดีๆนี่ๆเอง”



“งั้น เอากล่องนี้ก่อน” มันไม่สนที่ผมพูด เดินไปหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่สุดออกมาแกะ



“เฮ้ยๆ ของกูนะ กูแกะเอง” ผมดึงกล่องในมือมันออกมาแกะ



“ไหนได้อะไร?” มันขยับเข้ามาดู สิ่งที่อยู่ในกล่องคือ กระดาษหนังสือพิมพ์! มันเป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ก้อนใหญ่ข้างล่างเป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกฉีกถึงครึ่งกล่อง



“ใครเล่น เหี้ยๆ อย่างนี้วะ”



“อ่อ” ยูมันดึงเอาโพสอิทที่อยู่ข้างกล่องมาอ่าน ผมดึงออกมาจากมือมัน มาอ่านบ้าง



“อีปาย = =’ ”



ยูมันดึงกระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นแรกที่ห่อไว้ออก ตามด้วยแผ่นต่อมา และต่อมา 8 แผ่น! มันขยันห่ออะไรขนาดนั้น และสิ่งที่อยู่ข้างในคือ แบงค์ 20 บาท หนึ่งใบ



“20 บาทเนี่ยนะ งกจังวะ” ยูพูดขึ้น



“เออ มีไรอีกไหมวะ” ผมเทกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกฉีกออกลงบนพื้น ผมมองดูที่ล่างกล่องมันมีเงินที่ใส่อยู่ในถุงติดด้วยเทปใส ผมแกะออกดูเป็นแบงค์ 500 ใบนึง



“แหล่ม! 520 ขอบใจอีปาย ฮิฮิ ^[++]^”



                จากนั้นเราก็ช่วยกันแกะของขวัญ ก็มีแต่พวก นาฬิกา ตุ๊กตา กระปุกออมสิน ของขวัญสิ้นคิดทั้งนั้น ดีที่มีคนให้เงิน ผมได้ประมาณ 7000 กว่าบาท รวยแล้วๆ ^[++]^ จนถึงกล่องสุดท้าย เป็นกล่องเล็กที่สุด มันคล้ายกล่องแหวนน่ะครับ ผมแกะโพสอิทออกมาอ่านมันเขียนว่า



‘สุขสันต์วันเกินนะ
                            ไทโย’



                 ไทโยเหรอ!? ผมหยิบโทรศัพท์ที่เอาไว้คุยกับเขาโดยเฉพาะออกมาจากกระเป๋ากางเกงชื่อเดียวที่มีในเครื่องคือ ‘ไทโย’ เขาคือใครผมไม่รู้ แต่เราได้คุยกันทางข้อความ ตอน  ป.5 เขาบอกว่าเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับผมเขาทักผมมาก่อน เขาบอกว่าชอบผม แต่ผมก็คุยกับเขา จนถึงตอนนี้ ผมว่าผมชอบเขาแล้ว ผมวางโทรศัพท์ลง เริ่มแกะของขวัญตรงหน้า ข้างในคือ ‘สร้อย’เงินเรียบๆแต่ดูสวย ผมยิ้มออกมาแล้วสวมไว้ที่คอมันยาวมากๆม้วนสองทบยังได้ ถ้าไม่สังเกตดีๆจะไม่รู้เลยว่าใส่อยู่



“ใครให้มา ยิ้มหน้าบานเลย” ยูมันจิกผม ยูไม่รู้ว่าคนที่ผมคุยด้วยคือใคร ผมเก็บเป็นความลับและไม่คิดจะบอกใคร



“เสือกน่ะ” ผมว่าแล้วหยิบโพสอิทกับกล่องที่ใส่สร้อยของ ‘ไทโย’ เอาไปเก็บไว้ในกล่องที่เอาไว้เก็บของหลายๆอย่างที่เขาเคยส่งมาให้



“ยูมึงช่วยกูเอาของพวกนั้นมาเก็บห้องกูหน่อยดิ” ผมชี้ๆไปที่ของขวัญทั้งหลายที่แกะออกมาแล้วให้เอาไปเก็บไว้ในห้องผม



“หมดนี่น่ะเหรอ”



“เออ เร็วๆหน่อยกูหิวแล้วนะ” ผมเร่ง มันเลยหยิบของพวกนั้นแล้วตามผมขึ้นมาบนห้อง ผมให้มันวางไว้ข้างเตียง แล้วลงมากินข้าวฝีมือแม่ผมข้างล่าง กินข้าวเสร็จเราก็นั่งเล่นเกมส์กัน เย็นๆมันก็กลับบ้านไป




                   ผมเก็บของขวัญทั้งหลายที่ได้มาจากเพื่อนๆเก็บให้เป็นที่เป็นทาง อยู่ๆก็มีเสียงข้อความดังขึ้น ผมล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ผมเปิดดูแต่มันกลับไม่มีข้อความเข้า ผมเดินไปที่เตียงหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องมาเปิดดู ‘ไทโย’ ^^



[ไทโย : ข้าวผัดฝีมือแม่จอมอร่อยดีนะ \^o^/]

[จอม : มาด้วยเหรอ? ทำไมไม่บอกล่ะ]

[ไทโย : ไม่ล่ะ กลัวจอมเห็นหน้าแล้วหลงรัก 555+]

[จอม : 55555+ หลงตัวเอง]

[ไทโย : 55555+ ชอบของขวัญไหม?]

[จอม : ชอบ สร้อยสวยดีเลือกเองเหรอ?]

[ไทโย : ใช่ เก็บเงินซื้อให้เลยนะ ^^ ]

[จอม : จริงเหรอ! สร้อยนี้แพงมากไหม?]

[ไทโย : ไม่เท่าไหร่หรอก ^[++]^]

[จอม : ขอบใจนะ ^^]

[ไทโย : จอมกินข้าวหรือยัง?]

[จอม : กินแล้ว]

[ไทโย : กินตอนไหน?]

[จอม : ตอนบ่าย ^^’]

[ไทโย : นี้ตอนเย็นนะ แปลว่ายังไม่กิน]

[จอม : ก็ ยังไม่หิว แล้วกินอะไรหรือยัง?]

[ไทโย : ยัง ไปกินก๋วยเตี๋ยวไหม?]

[จอม : ไปด้วยกันเหรอ?]

[ไทโย : จอมออกมาที่ร้าน….นะ เรารออยู่ ^[++]^]

[จอม : ได้เดี๋ยวเราออกไป]



                ผมลงมาขอเงินแม่ไปกินก๋วยเตี๋ยว แม่บอกให้ผมพาน้องไปด้วย ผมเลยจำใจต้องพามันไป ผมเดินปลงๆไปที่ห้องน้ำ เซง เครียด ปวดอึ ผมเดินไปถอดกางเกงหน้าห้องน้ำก่อนเข้าห้องน้ำไป(มันชินที่ต้องถอดกางเกงออกก่อนเข้าไปอึ) ทำธุระเสร็จผมเดินออกมาเรียกน้องผมแล้วเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
น้องสาว PART (นะจ๊ะ)



                 ตอนนี้พี่จอมเดินไปถอดกางเกงออกก่อนเข้าห้องน้ำ ฉันเลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกจากกางเกง เปิดดูข้อความไล่ดูจากข้อความแรกของวันนี้ อ่อ~ที่แท้นัดหนุ่มไปกินก๋วยเตี๋ยวไม่น่าล่ะ ทำหน้าบูดเพราะมีก้างขวางคออย่างน้องสาวคนนี้ไปด้วย  5555+ ฉันเดินเอาโทรศัพท์ไปไว้ในกระเป๋ากางเกงพี่จอมเหมือนเดิม ฉันรู้นานแล้วว่าพี่ยูคุยกับคนที่ชื่อ ‘ไทโย’ เพราะเคยแอบเข้าไปเล่นที่ห้องเห็นข้อความเข้าเปิดอ่านเลยเข้าใจ ว่า ‘พี่ฉันชอบไทโยแน่นอน’ ไม่นานพี่จอมออกมาจากห้องน้ำ เราก็เดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเราสั่งก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ




                 ฉันมองไปข้างหลังพี่จอมเห็นเพื่อนพี่จอม ชื่อพี่นนท์กับอีกคนนึงชื่อยู  พี่นนท์ชะงักนิดนึงเมื่อเห็นฉันกับพี่จอม แล้วหันไปพูดกับพี่ยูก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม พี่ยูเหมือนยังไม่เห็นพี่จอมกับฉัน เขาเดินเลยไปสั่งก๋วยเตี๋ยวก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะที่ไกลจากโต๊ะเราพอสมควร



“ทำไมไม่กิ..!” พี่จอมหันมาถามฉันไม่จบประโยคแล้วทำหน้าตกใจ พี่จอมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดๆอะไรสักอย่างแล้วเงยหน้ามองไปที่พี่ยู ฉันมองตามเห็นพี่ยูหยิบโทรศัพท์ออกมากดๆแล้วเก็บลง พี่จอมล้วงเงินออกมาจากกระเป๋า วางไว้บนโต๊ะ



“เอาไปจ่าย เดี๋ยวพี่เดินไปก่อน” พูดจบพี่จอมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมกับเสียงข้อความดังขึ้นมาจากโทรศัพท์พี่จอม ฉันลุกไปจ่ายเงินแล้ววิ่งตามไป ถึงบ้านพี่จอมก็ขึ้นไปบนห้องไม่ยอมพูดกับใครเลย

--------------------------------------------------------------------------------------------   จบ น้องสาว PART (นะจ๊ะ)



                   ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ใกล้จะหมดอยู่แล้วเงยหน้าไปดูถ้วยน้องสาวของผมลดลงไปนิดเดียวเหมือนกินแค่ สาม สี่คำ




“ทำไมไม่กิ…!” ผมเงยหน้าไปถามแต่ถามไม่จบประโยคก็เห็นยูนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่โต๊ะที่อยู่ไกลกับโต๊ะเราอยู่ ห้าโต๊ะ ยู คือ ไทโยเหรอ? ผมไม่แน่ใจเลยล้วงเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ามาพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปหา ‘ไทโย’




[จอม : มาแล้ว ไม่มาทักกันหน่อยเหรอ?]




                ผมเงยหน้าไปมองยูที่กำลังหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดๆสักพักก็เก็บโทรศัพท์ลงไป



                ผมหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าวางบนโต๊ะก่อนจะบอกน้องให้เอาไปจ่ายแล้วค่อยตามผมมา ผมลุกขึ้นพร้อมกับเสียงข้อความดังขึ้น ผมเดินออกมาก่อนจะเปิดอ่านข้อความ



[ไทโย : เห็นด้วยเหรอ!]




                 !! เป็นยูจริงๆเหรอ! คนที่ผมชอบ ผมเดินขึ้นมาบนห้องก่อนจะล้มตัวลงนอนคิดอะไรนิดหน่อย



                 ตอน ป.5 เราเล่นเกมผมแพ้เพื่อนสั่งให้ยูหอมแก้มผม …….. ยูไม่ปฏิเสธกลับหอมแก้มผม



                 สันเกิดผมไทโยบอกว่าข้าวผัดแม่ผมอร่อย ….. วันนั้นยูก็มา



                 เมื่อกี้ผมส่งข้อความไปหาไทโย ……. ยูก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านอะไรสักอย่างพอดี



                 ตอนผมลุกออกมาไทโยส่งข้อความมา ……ก่อนหน้านั้นยูก็เหมือนส่งข้อความ



                 ตอนยูรู้ว่าผมกำลังคุยอยู่กับคนๆนึง …… ยูก็ไม่ได้ถามอะไรผม



                 ตกลง ‘ไทโย’ คือยูจริงเหรอ!?



                 นับจากวันนั้นผมตามหาว่าใครคือไทโย แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ ไม่มีใครรู้จักไทโย ไม่มีสักคน ผมส่งข้อความหาไทโยร้อยกว่าข้อความแต่ไม่มีวี่แววขอไทโยเลย



                  ก่อนหายไปไทโยทิ้งข้อความสุดท้ายไว้



[ไทโย : มีความสุข ]




                  ผมวันนึงยูบอกว่าชอบผม แต่ผมไม่ได้ชอบยูเลย แต่ในเมื่อไทโยหายไปผมหาไทโย ไม่เจอผมจึงลากยูเข้ามาแทนที่ไทโย ผมรู้ว่าผมผิด ที่คิดเอายูมาเป็นตัวแทนไทโย  ยูก็ผิดที่เข้ามาผิดเวลา ตั้งแต่วันนั้นยูไม่ปล่อยผมให้ไปกับใคร  ยูดูแลผม หวงผม



ผมอยากอยู่ใกล้ยู  (เพราะผมคิดถึงไทโย)


ผมตื่นเต้นตอนยูสบตาผม (ในเมื่อผมคิดว่าดวงตานั้นเป็นของ ไทโย)


ผมอยากจับมือยู (ถ้าหากมือนั้นเป็นของไทโย)


ผม ‘ฝืน’ ผมพยายามคิดทั้งนั้น ฝืนให้ยูเป็นไทโยทั้งๆที่ไม่ใช่



ผมมีความสุขตอนยูทำดีด้วย


ผมเขินตอนยูแกล้งให้ผมเขิน


ผมโกรธตอนยูอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม


ผมมีความสุขกับตอนนี้ ในเมื่อผมมองยูเป็น ไทโย ไปแล้ว แต่ถ้าให้ผมบอกรักยู ‘ไม่มีทาง’



ยูไม่ใช่ และไม่มีทางเป็นไทโย ยูเป็นได้แค่ตัวแทนเท่านั้น



.
.
.
.
.
.
.
.
.
_________________________________________________________________

ตอนนี้ผมดูชั่วไปเลย 

กำกวมนิดนึงเนอะ พยายามทำความเข้าใจเอานะ ฮ่าๆ 

 

[yowyow]

 

[♥ Mistletoe]

หน่ะ - -

กำลังอินเลย มาต่อไวๆนะครับ

 

[snowboxs]

โอ้ยคนแก่จะเป็นลม ซับซ้อนซ่อนเงื่อน
นนท์=ไทโย
จอมรักไทโย=จอมรักนนท์
นนท์รักจอม
ยูรักจอม
จอมกับนนท์รักกัน
สรุปเฮียหน้าขาวคือนนท์ซินะ
ยูน่าสงสาร

[★KVH™★]

ยูน่าสงสารสุดอ่ะ..ตอนนี้
โดนใช้ป็นตัวแทน
แต่ว่า จอมนนท์รักกันก็...

[golove2]

 

รอติดตามต่อจ๊ะ

[na-au]

   ความรักของเด็ก ๆ มันชั่งวุ่นวายเสียจริง ๆ

 

[Ipatza]

งงๆ
ไหงมันดูกลับไปกลับมา -*-
แต่ก็เข้าใจนะแค่ยังดูเหมือนเรียบเรียงไม่ดีเท่าไหร่ -*-

[0816620590]

เสียงปิดประตูดังขึ้น



ยูไปแล้ว



                ผมเปิดประตูออกมาเจอนนท์ยืนอยู่กลางห้อง นนท์ได้ยืนเสียงเปิดประตูจึงหันมาหาผม มันทำหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้ม



“ไง ตื่นแล้วเหรอ ^^”



“ที่คุยกันเมื่อกี้มันยังไงกันแน่?”



“…..”



“นนท์ …” ผมเดินไปจับแขนมัน



“เรื่องอะไรล่ะ?”



“สร้อย”



“…….”



“นนท์คือไทโยใช่มั้ย?”



“ฮ่าๆ แค่วัดใจแค่นั้นเอง”



“วัดใจ?”



“กูกลัวยูมันหลอกมึง”



“หลอก?”



“กูไม่อยากเห็นมึงเสียใจ” นนท์ลูบหัวผมเบาๆ ในตามันตอนนี้เหมือนคนกำลังเสียใจ เหมือนตอนนั้น ….



“นนท์ นนท์ มึงชอบกูเหรอ?” มือนนท์ชะงักไปครู่นึง



“ฮึ ฮึ ^^” ยิ้มอีกแล้ว … นนท์ดึงผมเข้าไปกอด



“นนท์เป็นอะไร?”



“ไม่อยากให้จอมเห็นน้ำตา ….. ไม่เท่เลยเนอะ ฮ่าๆ” มันหัวเราะก่อนเราจะเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร เราเพียงยืนกอดกันตรงนั้น



“อุ่นจัง~” ผมพูดขึ้นตามความรู้สึก



มันอบอุ่นไม่ใช่ฝืนทำเหมือนยู



มันรู้สึกดี รู้สึกเหมือนความรู้สึกที่โหยหาจากคนๆนึงที่จากไป



“งั้นเหรอ ปล่อยดีกว่าเดี๋ยวยูมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ” นนท์ดึงผมออก แล้วก้าวถอยไปหนึ่งก้าวเพื่อเว้นระยะห่าง



“ยูมาเห็นจะเป็นไร”



“มันจะไม่ดีนะ ถ้าทะเลาะกันร้องไห้มาไม่ปลอบนะ ฮ่าๆ”



“นนท์ เราอยากปรึกษา ได้ไหม?”



“อือ ว่ามาสิ”



ผมดึงนนท์ให้เข้ามาคุยที่ในห้องนอนแทน ถ้าเกิดมีคนเข้ามาในห้อง กลัวคนได้ยินด้วย



นนท์เข้ามาในห้องก็จับกรอบรูปหัวเตียงที่เป็นรูปเมื่อตอนม.1 มาพลิกๆดู



“ไทโย” นนท์ชะงักนิดนึงก่อนจะวางรูปไว้ที่เดิม



“อือ ว่าต่อสิ”



“ไทโยคือรักแรก”



“อือ”



“และรักมากขึ้นทุกวันจนถึงตอนนี้ ตามหาเขามาตลอด … แต่ก็ไม่เจอเลย”



“แล้วยูล่ะ?”



“กูว่ากูมันชั่ว กูรักไทโยเราคุยกันมานานแต่พอวันนึงเขากลับหายไปติดต่อไปก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเลย เขาเคยส่งของมาให้หลาย
อย่าง ของสุดท้ายที่ให้มาคือ … สร้อย” ผมดึงเอาสร้อยออกมาให้นนท์ดู มันทำหน้านิ่ง แล้วพยักหน้า



“ตอนเขาหายไปยูก็เข้ามา กูลืมไทโยไม่ได้เลยให้ยูอยู่ข้างกูโดยเป็นตัวแทนของไทโย ถึงยูจะไม่เหมือนไทโยเลยสักนิด แต่…มันรู้สึกดีที่มีคนคอยเป็นห่วงเรา เหมือนที่ไทโยเคยทำ”



“…..”



“บางครั้งที่อยู่กับยูกูฝืนทำ ฝืนคิด ฝืนรู้สึก กูแค่ไม่อยากเสียคนที่เหมือนไทโยไป”



“……”



"มึงคิดว่า"



"มึงลืมคนนั้นไปเถอะ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า" นนท์เงยหน้าขึ้นแววตาดูล่องลอย ใบหน้าเริ่มเศร้าลงนัยตาเริ่มมีน้ำตาคลอนนท์กระพริบตาก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง




                   ต่างคนต่างเงียบผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้มันมืดไปหมด ผมหันไปมองหน้านนท์ก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่กรอบรูปหัวเตียงก็นึกขึ้นได้ว่าเรื่องที่นนท์กับยูคุยกัน




“ที่มึงคุยกับยูเมื่อกี้ มึงบอกของขวัญมึงให้สร้อยกูหมายความว่าไง?” มันทำหน้าเลิกลัก



“กูให้สร้อยมึงจำไม่ได้รึไง สร้อยข้อมือน่ะ เหอะๆ ไอ้นี่ความจำเสื่อมรึไง”



“อือ แล้วที่มึงบอกชอบกู?”



“ก็ … กูบอกแล้วไงว่าแค่วัดใจยู ^^’ ”




                ผมรู้ว่านนท์โกหกแน่ๆและผมเริ่มรู้สึกมั่นใจนิดนึงแล้วว่าไทโยอาจจะเป็นนนท์



                ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องจริงจังกับความรัก จริงกับกับคนๆนึงที่จากเราไปไหนก็ไม่รู้ เพราะอะไรก็ไม่รู้



               ผมไล่นนท์ออกไปก่อนเพราะผมอยากใช้ความคิด



              สามวันต่อมา ตอนเที่ยงผมไปหาพี่ต่อเพราะพี่ต่อมาเล่นด้วยที่หอเพื่อนพี่ต่อ ผมไปถึงก็เห็นพี่ต่ออยู่คนเดียวห้องงี้รกมาก เหมือนไม่เคยทำความสะอาดสักสิบปีได้ = =’



“เฮ้อ~” ผมหาที่นั่งได้ก็ถอนหายใจ เหนื่อยจริงๆ~



“เป็นไร ฮึเรา ^^”



“พี่ต่อ … พี่รู้จักไทโยมั้ย?” พี่ต่อเลิกคิ้วสูง ก่อนจะหัวเราะออกมา - -*



“หัวเราะทำไมพี่ต่อ?”



“ฮ่าๆ ไทโยใช่มั้ย?”



“อือๆ” ผมพยักหน้ารับ



“ก็เห็นอยู่ทุกวัน”



“ห๊ะ! O[]O พี่ต่อรู้จักไทโยด้วยเหรอ?!!”



“ตกใจอะไรขนาดนั้น ไทโยภาษาญี่ปุ่นก็พระอาทิตย์ไง เนี่ยเห็นอยู่ทุกวัน^^”



“ภาษาญี่ปุ่นเหรอ?”



“อือ ไทโยมันแปลว่าพระอาทิตย์ทำไมเหรอ?”



“ก็มีคนมาคุยด้วยเขาบอกเขาชื่อไทโย = =' ” แหลๆไปก่อน



“อ่อ ทำไมเขาใช่ชื่อญี่ปุ่น เขาเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ?”



“ป่าวอะ เขาบอกเขาเป็นคนไทย”



“เหรอ เขาเอาชื่อเล่นหรือชื่อจริงแปลเป็นภาษาญี่ปุ่นรึป่าว ฮ่าๆ พี่ก็เคยทำนะ ไม่อยากให้เขารู้ชื่ออะไรอย่างนี้น่ะ ฮ่าๆ ^^”



“เอาชื่อเล่นหรือชื่อจริงแปลเป็นภาษาญี่ปุ่นเหรอ?”



“อือ ลองคิดดูดิ อาจจะเป็นเพื่อนเราก็ได้นะ” สักพักเพื่อนๆพี่ต่อก็กลับมาพร้อมเหล้าเต็มถุงผมไม่อยากกวนเลยขอกลับก่อน



“งั้นจอมกลับก่อนละกัน”



“อือๆ มีไรก็โทรหาพี่ละกันนะ ^^”






                  ถึงห้องผมก็มาก็เอาหนังสือรุ่นมาเปิดดูหาว่าเป็นใครกันแน่



‘ยู-ยุทธพัฒน์’ ก็ไม่ใช่



‘นัท-ณัธพงศ์’ ก็ไม่ใช่



‘อาร์ท-ปรมิณธิ์’ ก็ไม่ใช่



‘นนท์-ทศพล’ ก็ไม่ใช่



                     ผมเปิดดูเรื่อยๆไล่ไปเรื่อยๆ เจอบางคนที่ชื่อใกล้เคียงกับความหมายพระอาทิตย์ที่สุด แต่ผมจำได้ว่าคนพวกนั้นผมไม่เคยเจอหน้าเขาเลย



                      ผมปิดหนังสือลงแล้วเอาไปเก็บที่เดิม ผมมองโทรศัพท์หัวเตียงที่ตั้งปิดเสียงไว้มีสายที่ไม่ได้รับเกือบ 30 สายจากยู ผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับยูตอนนี้จึงล้มตัวลงนอน พักสักนิดอาจทำให้สมองโล่งขึ้น








                      นนท์หายไปเกือบสองเดือนข้าวของก็ไม่ได้เอาไปโทรไปก็ไม่รับ แต่ส่งข้อความมาแทนว่าไม่ว่างกำลังทำงานอยู่ว่างตอนไหนเดี๋ยวส่งข้อวามหา



                      ส่วนเรื่องคนที่มีชื่อที่มีความหมายว่า พระอาทิตย์ ผมไม่รู้คิดไม่ออกแล้วว่าเป็นใคร ผมจึงตัดสินใจโทรหานัทเพื่อหาคนช่วยคิด



‘ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ฮัลโหล’



“นัท กูเองนะเว้ยจอม”



‘เอ้า จอมเหรอเป็นไง ไม่ได้คุยกันเลยเดี๋ยวนี้’



“อือ ไม่ค่อยว่างอะ สบายดีมั้ย?”



‘ก็ดี แล้วจอมล่ะ’



“อือ ก็ดี เออนัทขอถามรัยหน่อยดิ”



‘ถามรัยเหรอ?’



“พอจำได้มั้ยว่าคัยชื่อเกี่ยวกับพระอาทิตย์บ้าง ชื่อเล่นชื่อจริงก็ได้”



‘อือ คิดก่อนนะ’



“อือ”



‘อ๊ะ! ไอ้นนท์ไง’



“ไอ้นนท์มันชื่อ ทศพล ไม่ใช่เหรอเกี่ยวกับพระอาทิตย์ตรงไหน”



‘จำไม่ได้เหรอว่านนท์มันเปลี่ยนชื่อจาก ภานุ เป็น ทศพล’



“ภานุ แปละว่าพระอาทิตย์เหรอ?”



‘โง่จัง เพื่อนใครเนี่ย แล้วนี่ถามทำไม?’



“ป่าว ก็แค่อยากรู้ไง เออๆแค่นี้ก่อนนะจะเข้าห้องน้ำ”



‘เออๆ แล้วค่อยคุยกัน เด๋วคราวหน้าโทรไปหาเอง’



“อือ บาย ติ๊ด” ผมกดวางสายวางโทรศัพท์ลง ใช่สินะลืมไปได้ไงว่านนท์เคยเปลี่ยนชื่อ



ภานุแปลว่าพระอาทิตย์



ไทโยก็แปลว่าพระอาทิตย์







                       ผมกดโทรหานนท์ก็ไม่รับส่งข้อความไปก็ไม่มีวี่แววจะส่งกลับผมจึงไปหานนท์ที่ห้องนึงที่นนท์เคยบอกว่าเรียนที่นี่



“ขอโทษนะ นนท์อยู่มั้ย?” ผมสะกิดผู้หญิงคนนึงที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ



“นนท์ใครคะ?”



“เอ่อ ทศพล น่ะครับเขาอยู่ไหม?”



“ไม่มีคนชื่อทศพลนะคะ” เธอยิ้มแหย่ๆให้ผมก่อนจะขอตัวเข้าห้อง



                       ผมถามคนในคณะที่นนท์บอกว่าเรียนอยู่ก็ไม่มีใครรู้จักคนที่ชื่อ นนท์หรือทศพลเลยสักคน ผมเดินลงตึกมาเจอบอร์ดหน้าตึกสงสัยเขาลืมเก็บไปมีกระดาษรายชื่อของปีนี้พอดีผมลองหาดูก็ไม่มีชื่อทศพล หาซ้ำอีกสองสามรอบก็ไม่เจอ



                       ตกลง นนท์โกหกผมว่าเรียนที่นี่เพื่ออะไร?



ครืดดดดด~


เสียงข้อความเข้าผมจึงหยิบโทรศัพท์เปิดดู นนท์ส่งมาว่า





‘กำลังจะนอนพักเห็นโทรมาหลายสายคิดถึงเหรอ ฮ่าๆ
เหงาล่ะสิ ไม่รู้จะได้กลับวันไหน รอหน่อยละกัน ^^’





                        ผมไม่รู้จะถามดีไหมคิดอยู่นานจึงเก็บโทรศัพท์ลง ไม่ถามดีกว่า ผมเดินกลับหอรอเรียนต่อ



                       นี่ก็ผ่านมาอีกอาทิตย์กว่าแล้วนนท์ก็ยังไม่กลับมาสักทีมีเพียงข้อความที่ส่งมาบางวันเท่านั้นอย่างเช่น



‘กินข้าวยังเที่ยงแล้วนะเนี่ย’

‘โอยย~ ตื่นรึยังมีเรียนไม่ใช่เหรอ’

‘นอนยังดึกแล้วนะ’

‘ฝันดี ^^’



                      ถึงจะส่งข้อความมาเยอะขนาดไหนแต่ก็ไม่เคยโทรหาเลย เคยถามว่าอยู่ไหนก็ไม่เคยตอบเลย



                     ตอนนี้ก็บ่ายกว่าๆผมเพิ่งจะออกมาหาข้าวกินเพราะพึ่งจะปั้นงานเสร็จ เดินมาถึงชั้นล่างโทรศัพท์ก็เข้าพอดี



‘F’Nut ’

“ฮัลโหล ว่าไงนัท”



‘รู้รึยังว่านนท์เข้าโรงพยาบาล’



!!


.
.
.
.
.
.

____________________________________________________

        

กว่าจะได้เงินมาเหนื่อยนักหนา รำบากจุงเบย

ขอโทษที่หายไปนานเลยไปหาเงินมา ปวดตัวไปหมด

   

[0816620590]

งงๆ
ไหงมันดูกลับไปกลับมา -*-
แต่ก็เข้าใจนะแค่ยังดูเหมือนเรียบเรียงไม่ดีเท่าไหร่ -*-

ขอโทษครับ

ก็อย่างที่บอกมันเป็น 'เรื่องแรกและเรื่องเดียว' 

[Ipatza]

แต่เราชอบนะ อิอิ
แล้วนนท์จะเป้นไรไหม
เรื่องมันยังไงกันแน่
แต่แปลกใจนิดหน่อยกับความรักที่มีไห้ ยู
 อยุ่ๆเหมือนกับว่าไม่เคยรักสะงั้นทั้งๆที่อธิบายแล้วแต่มันก็รู้สึกแปลกๆหงะ

[snowboxs]

อืมเศร้านะ ยังสงสารยูอยู่เลยเป็นตั้วแทนก็เจ็บอยู่แล้ว
แต่นี่ยูยังคงไม่รู้ตัวเลยว่าคำว่ารักจากจอมไม่ได้มีไว้สำหรับตัวเอง
ความรักมันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ ต้องมีคนผิดหวังและสมหวังเนอะ
น้องจอมมาต่ออีกนะ พี่ลุ้นจะแย่แล้วล่ะค่ะ อยากรู้ว่านนท์เป็นอะไร

[BeeRY]

ลุ้นจังเลยว่าใครจะเป็นพระเอกตัวจริงของน้องจอม
แต่ดูตอนนี้ใจเอนเอียงไปทางนนท์แล้วนะนี่ แล้วน้องนนท์เป็นอะไร ทำไมต้องเข้าโรงพยาบาลล่ะ
เราจะเคยเดินสวนกันไหมเนี่ยน้องจอมพี่ก็อยู่ขอนแก่นนะนี่
มาต่อบ่อยๆนะคะ จะรออ่านค่ะ

[na-au]

หลานนนท์เป็นอะไรมากไปหรือป่าว 


  ของเยี่ยมไข้จ้า

 

[0816620590]

เราทำกรรมอะไรไว้เหรอ

มันร้ายแรงขนาดนั้น

ถึงทำให้ผมเป็นแบบนี้

ทำให้เขาเป็นแบบนี้

ทำให้เราเป็นแบบนี้

คนที่รักผมและผมก็รักเขาได้ตายไป ... เพราะผม

ตอนนี้ผมรักเขา

แต่ท่านก็ยังจะเอาเขาไปจากผมอีก

ผมไม่เหลือคนที่ผมรักอีกแล้ว

ท่านต้องการอะไรจากผม

ทำไมท่านทำอย่างนี้กับผม?





            นนท์นอนอยู่บนเตียงมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ทั้งเครื่องช่วยหายใจ สีหน้าซีดเซียว ร่างกายแลดูผอมแห้ง

            นนท์เป็นโรคหัวใจขาดเลือด นัทบอกผมตอนที่ผมมาถึง นนท์เป็นมานานพอสมควรแต่ไม่เคยบอกใครนอกจากนัท และบอกนัทห้ามบอกใคร

             ผมกำลังเช็ดตัวให้นนท์อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูพยาบาลเดินเข้ามาเช็ค ตรวจตัวเลขบนเครื่องก็เดินออกไปจากห้อง ผมนั่งเฝ้านนท์อยู่จนถึงทุ่มกว่าๆแม่โทรมาบอกว่าพ่อตกบันไดหัวฟาดพื้นให้ผมรีบไปด่วน ผมจึงโทรไปบอกให้นัทมานอนเฝ้านนท์แทนผมก่อน ผมรีบกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่หอก่อนจะไปหาแม่ที่เชียงใหม่ ผมรู้สึกเป็นห่วงนนท์จังเลย กลัวมันจะเป็นอะไร



              มาถึงเชียงใหม่ผมรีบไปหาพ่อทันที พ่อกับแม่กำลังคุยกันพ่อนั่งบนเตียงเอาหลังพิงหัวเตียงส่วนแม่นั่งอยู่ข้างเตียงพวกเขาดูมีความสุขแต่ผมไม่ ผมแค่กำลังเป็นห่วงใครบางคน

"หวัดดีครับ พ่อ/แม่"

"อ้าวมาแล้วเหรอลูกแม่คิดถึงจัง" แม่ลุกขึ้นมากอดผมแล้วละออก

"ครับ พ่อเป็นยังไงบ้างครับ"

"ดีขึ้นแล้วก็ แผลเล็กๆแต่หมอกลัวกระทบกระเทือนสมองเลยให้นอนโรงพยาบาลก่อน" พ่อตอบ

"มาอยู่กับแม่ก่อนนะอีก 2 วันค่อยกลับ"

"เอ่อ ...."

"นะ นะ แม่กลัว แม่ไม่กล้าอยู่คนเดียวลูกก็รู้ว่าพวกลูกไปเรียนที่อื่นหมดเหลือพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันสองคน" ผมจะทำยังไงดี ผมอยากกลับไปหานนท์ผมกลัวนนท์เป็นอะไรขึ้นมา แต่ผมก็กลัวถ้าปล่อยแม่ไว้คนเดียว ผมจะทำยังไงดี?

"ครับ ก็ได้ครับ"

"จ้า งั้นไปหาอะไรกินข้างล่างเดี๋ยวแม่เก็บของก่อน"

"แล้วพ่อล่ะครับ"

"ก็ปล่อยให้นอนอยู่นี่แหละ หมอบอกให้พักเยอะๆ"

"ครับ งั้นเดี๋ยวผมมาหาพรุ่งนี้นะครับพ่อ หวัดดีครับ"

               ผมไหว้พอเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างผมไม่หิวข้าวทั้งๆที่ตั้งแต่มาจากขอนแก่นผมยังไม่ได้กินอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะผมคิดมากเกินไป ผมเดินไปซื้อน้ำมาขวดนึง ไม่นานแม่ก็เเดินลงมาพร้อมกับข้าวของมากมาย ผมจึงเดินไปแบ่งของหนักๆมาถือ เดินไปที่รถของแม่ที่ขับพาพ่อมาโรงพยาบาล ผมให้แม่ไปรอในรถก่อนเพราะข้างนอกอากาศร้อนมากส่วนผมเอาของเก็บที่หลังรถกลับเข้ามาในรถก็เห็นแม่หลับแล้วท่านอาจจะเหนื่อยมาก

                ผมขับรถมาถึงบ้านก็ปลุกให้ท่านไปนอนในห้องส่วนผมก็ยกของลงมา เอาเสื้อผ้าใส่ตู้เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหานัทเพื่อจะถามว่านนท์เป็นยังไง แต่แบตโทรศัพท์กลับหมดแล้วผมก็ลืมเอาที่ชาร์ตแบตมา เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อละกัน ผมวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียงแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเผื่อน้ำมันจะทำให้ผมเย็นลงบ้าง พออาบน้ำเสร็จผมก็ลงมาข้างล่างเปิดทีวีดูแต่มันมีแต่ข่าวซึ่งผมเกลียด! ผมจึงค้นหาหนังเก่าๆออกมาดูกว่าจะนอนก็เกือบๆตี5นู้นแหละ



                 แม่มาปลุกผมตอนแปดโมงให้ผมรีบอาบน้ำแล้วไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลส่วนแม่จะไปเคลียงานของพ่อและแม่ก่อนแล้วจะตามไป ผมขับรถออกมาจากบ้านแวะซื้อที่ชาร์ตแบตก่อนจะขับไปโรงพยาบาล ผมแอบชาร์ตโทรศัพท์โดยเอาเสื้อกันหนาวบังไว้เพราะเคยโดนพยาบาลว่าจึงต้องแอบๆนิดนึง กว่าแม่จะเข้ามาก็บ่ายสาม ผมเปลี่ยนกับแม่ผมลงมากินข้าวข่างล่างโดยที่ไม่ลืมที่จะเอาโทรศัพท์มาด้วย ผมเปิดโทรศัพท์ก็เห็นมิสคอล หกสิบกว่าสาย

'เบอร์ยู 28 สาย'

'เบอร์นัท 34 สาย'

'และเบอร์นนท์ 1 สาย'

นนท์? นนท์ฟื้นแล้วเหรอ? ผมจึงโทรออกหานนท์แต่นนท์กลับปิดเครื่อง ผมจึงโทรหานัทแทน ผมรออยู่นานกว่านัทจะรับ

"โหล! ใครวะ!ไอ้จอมเหรอ!?"

"เออ ตะโกนทำไมวะ?"

"เออ จอมนนท์หนีออกจากโรงพยาบาลอีกแล้ว ไม่รู้มันหายไปไหน"

"!!! หนีเหรอ?! หนีได้ไงมึงเฝ้ามันอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"ใช่กูเฝ้ามันอยู่ ก็มันฟื้นเมื่อเช้ากูโทรมึงไม่ติด แล้วพอดีสิบโมงกว่าๆกูเข้าไปอาบน้ำ พอออกมามันก็หายไปไหนไม่รู้ มันเขียนโน๊ตไว้ว่า จอม ดวงดาว ที่แห่งความทรงจำ ยังจำได้ไหม? มันเขียวว่าอย่างนี้มึงคิดออกไหมวะจอมว่ามันอยู่ไหน?"

"ดวงดาว ที่แห่งความทรงจำ อ่อ! กูรู้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวกูไปหามันเอง"

             ผมวางสายจากนัทแล้วขึ้นไปหาแม่บอกแม่ว่านนท์หนีออกจากโรงพยาบาลแล้วผมรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ผมจะไปหามันผมจึงขอเอารถแม่ไปด้วย แม่ก็ไม่ว่าอะไรแค่บอกให้โชคดี ผมกลับมาบ้านแม่เก็บเสื้อผ้าที่ยังไม่ใส่กับเสื้อผ้าเมื่อวานที่ยังไม่ซักใส่กระเป๋ามันคงคิดว่าผมยังอยู่ที่ขอนแก่นแต่มันคิดผิดเพราะตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่และที่แห่งความทรงจำอยู่ที่นี้ผมขับรถตรงไปที่แห่งความทรงจำของผมกับมันรอกูก่อนนะนนท์กกำลังไปหามึงที่ .......







ดอยอ่างขาง
_________________________________________________

  

หายไปนานขอโทษนะครับ
พอดีต้องไปทำธุระนิดหน่อย (   ธุระที่ทำให้เสียน้ำตา)