พิมพ์หน้านี้ - สุดหล่อกับไอ้เฮียหน้าขาว 15/11/56 THE END!! ^_^
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: 0816620590 ที่ 08-10-2013 19:37:46
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศ เรื่องนี้เป็นทรัพย์สินทางปัญญาห้ามลอกเลียนแบบนะจ้ะ
หวัดดีครับ ผมแค่มาเล่าให้ฟังอย่าว่าอะไรผมนะคร๊าบบบ :z1: ผมใช้เวลาคิดนานพอดูถึงจะได้หยิบโน้ตบุ๊คมาพิมพ์ๆ :katai4: ระบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมให้คุณได้อ่านกัน อาจจะแต่งเติมตามอารมณ์ และเพิ่มเติมด้วยน้องสาวผมเอง เอาง่ายๆน้องสาวผมมันเอาเรื่องจริงขอผมมามโนเล่นมันว่า :m20: สงสัยว่างมาก ตอนจบเป็นไงก็ติดตามกันนะ …. :hao3: :hao3:
ผมขอไม่ใช้ชื่อจริงนะเรียกผมว่า จอม แล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ มุกดาหาร โรงเรียนอะไรไม่บอกนะ(555+ ใครรู้จักผมก็อย่าปากโป้งนะ จุ๊ๆ :mew1: ) ผมเรียนอยู่ชั้นม.6 ผมมันก็สูงแค่ 166 เตี้ยดีๆนี่เอง ผมยอมรับครับว่าผมหุ่นผอมบาง แต่ผมยอมรับเต็มปากว่า ‘ผมเป็นไบ’ 5555+ล้อเล่น ผมแอบชอบเพื่อนคนนึง เรื่องมันเกิดเมื่อตอนม.1 :impress2:
วันนั้นเป็นวันจบการศึกษาชั้นป.6 และเป็นวันเปิดรับสมัครนักเรียนเข้าม.1 นั้นแหละครับ ผมก็มาสมัครกับเพื่อนๆผมครับกำลงนั่งเข้าแถวรอยื่นเอกสาร ขนลุกแปลกๆเหมือนรางร้าย บรื้อออ~! นั่งเพลินๆก็มีคนมาเรียก
“นี่ ชื่อรัยอะ” ใครวะแมร่งคนยิ่งตื่นเต้นทักหาป๋ามึงเหรอ
“….” ไม่ตอบเว้ยคนกำลังตื่นเต้น! - -* มันก็เงียบ เออเงียบก็ดีกูทำใจอยู่ ผ่านไปสักพัก …
“ตึง!” ใครวะ แตะเก้าอี้กู!
“ตึง!” นั้นยังไม่หยุด แตะหาป๋ามึงเหรอ แสดดดด!
“ตึง..!”
“เป็นหารัยวะ! แตะยุได้! พ่อแม่มึงไม่สั่งสอนรึไง! ไอ้สาด! หัดมีมารยาหน่อยดิวะ! …!” หันกลับหลังมาก็เจอหน้าขาวๆทรงผมเกรียน มันสูงกว่าผมแน่นอนผมมั่นใจขนาดนั่งยังต้องเงย แล้วกูจะสำรวจมันทำไมวะ ขาวแล้วไง ขาวแล้วกวนตีนกุได้รึไง แมร่งไม่ทนอะ คนยิ่งตื่นเต้น กวนอยู่ได้ - -* เอ๊ะเงียบแปลกๆแหะ มองไปรอบๆเท่านั้นแหละ ฮื่อ T^T คนมองกันหมดเลยครับไม่ว่าจะเป็น’จารย์หรือนักเรียนที่มาลงทะเบียน T^T
“นี่! พวกเธอตามครูมานี่สิ!” น้านน ว่าแล้ว มึงนะมึงพากุซวยไอ้หน้าขาวกูจะฆ่ามึง ผมมองไปที่เพื่อนๆของผมส่งสายตา วิ้งๆ! 'ช่วยกูด้วย :sad4:' มันขยับปากบอกว่า ‘ตายแน่มึง’ แล้วทำมือปาดคอ ไอ้เหี้ยไม่ช่วยแล้วยังแช่ง รอดไปกูจะฆ่าพวกมึง จากนั้นเจอครูสวดยับเลยครับกว่าจะได้ยื่นเอกสารลงทะเบียนก็ เย็นๆได้
______________________________________________________________________
สงสัยถามได้นะคร๊าบบบ
มันเป็นเรื่องแรกและเรื่องเดียวที่ผมเต็มใจจะเล่า ผิด พลาด ตรงไหนก็บอกด้วยนะครับ
อย่างที่ี่ว่าเรื่องนี้มาจากเรื่องจริงผมสักครึ่งนึงได้ อีกครึ่งก็มาจากฝีมือ ละฝีตีนน้องผมเองครับ มันแต่งเติมขึ้นมาให้ดูเวอร์จะได้สนุก :ruready ไอ้ผมก็ไม่อยากขัดครับ รักน้องครับ :m20:
ส่วนไอ้ตัวขาวหน้าวอกมันรู้เรื่องครับมันก็อ่านแล้วยังบอกอีกว่า 'แต่งเสร็จเอามาอ่านคนแรกนะ' มันบอกจะมาเม้นด้วย :hao5:
ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ o18 o18 o18
-
เอ้า....ลองแต่งมา คนแก่จะรออ่าน :katai4:
จะได้รู้ว่าฝีมือ - ฝีตีนของน้องหลานคนแต่ง :teach:
รวมกับฝีปากของหลานคนแต่ง จะเป็นอย่างไร :laugh3:
อยากมากก็แค่ :o211:
:bye2: :bye2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
...ไปลอกกฎของเล้า จากกระทู้อื่นมาใส่หน้าแรกสุดด้วยจ้า มี 7 ข้อ ก่อนลงเรื่อง
...เอาคำว่าเรื่องเล่าออกจากชื่อเรื่องด้วยเพราะว่า มีกฎออกมาว่าห้ามใส่ว่าเรื่องเล่าที่ชื่อเรื่อง เพราะเคยมีปัญหากับเรื่องเล่า
...พี่รออ่านเรื่องต่ออยู่นะเปิดเรื่องมาก็สนุกดี เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
หลังจากลงทะเบียนเสร็จผมก็ออกมาหาไอ้เพื่อนเหี้ย อ้าวว เหลือไอ้ยูคนเดียว(ยูเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม) คนอื่นคงกลับหมดแล้ว เออดี! งั้นมึงก็โดนคนเดียวซะ ผมตรงไปที่มันแล้วก็ …
“แปะ!! ไอ้เหี้ยไม่ช่วยกูว่ะสัส แมร่งกูต้องโดนอาจารย์ด่า ดีนะแกไม่ลงโทษ ไอ้เหี้ย!” นี่ ตบหัวเลยไม่ช่วยกูดีนักไงมึง 5555555555+ :laugh:
“แปะ!” มันตบหัวผมคืนอ่า :hao5:
“โอ๊ะ! แมร่งตบหัวกูทำไมวะ”
“มึงเลิกบ่นสักทีเหอะรำคาญ :angry2:!” มันทำหน้ายักษ์ใส่อะ หน้ากลัวโคตร ตอนไหนที่ไอ้ยูโกรธมันจะน่ากลัวมากครับ (มีครั้งนึงตอนป.5 นี่แหละครับมีน้องผู้หญิงมาชอบมันแต่มันไม่ชอบวันถัดมาน้องเข้าก็มาวุ่นวายกับมันมันอารมณ์เสียขว้างหนังสือลงพื้นแล้วก็ตะโกนใส่น้องเค้าว่า ‘รำคาญ!!’ ตอนนั้นมันน่ากลัวจริงๆครับ เรื่องที่ทำให้มันโกรธอีกเรื่องคือ มีคนกวนตอนมันนอนครับ ผมเคยลองมาแล้วครับเจอถีบจุกไปหลายวันเลย 5555+) นี่มันคงจะพึ่งตื่นเลยอารมณ์เสีย
“ก็มึงไม่ได้โดนเองหนิ … ” หงอยเลยครับ ก็กลัวมันอะ :hao5:
“เฮ้อ ป่ะกลับๆ” มันเห็นผมหงอยเลยเดินมากอดคอผมพากลับไปที่รถ ที่พ่อผมจอดรอยู่ก่อนแล้ว
“ไง มาลงทะเบียนยังก่อเรื่องจะรอดมั้ยเนี่ย” พ่อผมเดินมาขยี้หัวผม ข่าวไวจริงสงสัยเป็นไอ้ยู สัสบอกพ่อกู ไม่กล้าทำไรครับ มันอารมณ์เสียอยู่ ได้แยกเขี้ยวใส่มัน ชิส์
ขับรถมาได้สักพักพ่อก็บอกให้ไอ้ยูมาติวให้ผมจนถึงก่อนสอบ หัวใจดวงน้อยๆผมแทบสลายพ่อจะฆ่าผมเหรอ T^T
“ครับ” ไอ้นี่ไม่คิดจะปฏิเสธยังรับคำพ่ออีก แมร่ง T^T
ถึงบ้านท่านแม่ก็ทำอาหารไว้แล้วครอบครัวผมมี 4 คนครับ พ่อ แม่ ผม และน้องสาว บ้านก็ไม่เล็กไม่ใหญ่เป็นบ้าน 2 ชั้น มีสวนหลังบ้านพ่อแม่ผมชอบทำสวน ส่วนไอ้ยูมันเป็นคนเจ๊กครับ อยู่กันหลายคนมากผมจำไม่หมดจำได้แต่ว่ามันมีน้องผู้หญิง 2 คนแล้วก็พี่สาว 1 คน มันเป็นลูกชายคนเดียว มันเป็นคนขาววววววม๊าววววว อิจฉาอะ ไอ้เรามันก็คน(เคย)ขาวแต่ดำเพราะแดด (= =’)
พอกินข้าวเสร็จแม่ก็ไล่ผมกับไอ้ยูไปติว ผมนี่อิดออดไม่อยากติว แต่ไอ้ยูมันขึ้นห้องผมไปแล้วครับ แมร่งเร็วจริงนะเมิงผมเลยจำใจต้องตามขึ้นไป
“วิชาไร?”
“เอ้ามึงเป็นคนสอนก็เลือกดิ” อย่าถามกู กูไม่รู้เรื่อง - -‘
“อังกฤษ ?”
“ = =* ไม่เอา มึงเอาวิชาอังกฤษวิชาแรกบ้ารึไงกูเกลียดอังกฤษเว้ยยยย!!”
“สังคม ?”
“ไม่เอาเดี๋ยวหลับ”
“ไทย?”
“ม่ายยยยยอาววววว”
“คณิต?”
“กูไม่ชอบตัวเลข”
“วิทย์?”
“กูไม่รู้เรื่องอะ”
“ปัง!!” อูยย มันขว้างหนังสือไปที่กำแพงครับเฉียดหน้ากูไปนิดเดียวไอ้สาส กลัวแทบฉี่เล็ด :hao5:
“เอ่อ …”
“เลือก!! :angry2: ” เหี้ยเอาไงดีวะ แมร่งก็กูไม่ชอบนี่หว่ามึงไม่มีรึไงวิชาศิลป์น่ะกูจะติวศิลป์ T^T มึงอย่ามองเหมือนจะฆ่ากูดิเหี้ยกูกลัว
“เอ่อ … เออๆ คณิตก็ได้ คณิตๆ ^^’ ”
“เลือกแต่แรกก็จบ ต้องให้ใช้ความรุนแรงตลอด” ถามกูสักนิดไหมไอ้เหี้ยกูไม่ได้ชอบ มึงใช้ของมึงเองไอ้สัส
มันก็สอนๆผมแต่ … กูไม่เข้าใจสักนิด ตัวเหี้ยรัยไม่รู้ x y มันภาษาอังกฤษไม่ใช่รึไงวะ มึงมายุ่งอะไรกับคณิตวะ ไม่เข้าใจว้อยยยยยยยยยยยยย เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืน ห่า ติวตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึงเที่ยงคืน เหนื่อยก็เหนื่อยอยากหลับก็อยาหลับแต่มีอย่างนึงที่ต้องทำก่อนอะไรทั้งสิ้นคือ
“หิว” โอยย ไม่ไหวครับบอกมันก่อนต้องรอให้มันอณุญาติไม่งั้นลงไปไม่ได้เดี๋ยวมันโกรธ ช่างไม่ยุติธรรม T^T
“ทำข้อนี้ให้เสร็จก่อน”
“หิว”
“ข้อเดียว”
“หิวๆๆๆๆๆๆ” โดดกัดคอมันครับก็กูหิวบอกไม่เชื่อ
“เห้ยๆ ปล่อยๆ เจ็บๆ”
“ไม่! หิวโว้ยยยย!” ปล่อยจากกัดคอมาตะโกนใส่หูมัน แล้วกัดคอใหม่อีกที หึๆ มึงจะให้กูไปกินข้าวดีๆไหม ฮ่าๆๆๆ
“พี่ทำไรกันอะ ? :hao3:” ใครวะ อ่อน้องสาวผมนี่เอง มันมองมาที่ผมด้วยสายตามีเลสนัยอะไรวะ
“มีไร? ยังไม่นอนอีกเหรอ?” ถามไปงั้นแหละ แค่เที่ยงคืนมันยังไม่นอนหรอก อ่านอะไรของมันไม่รู้ ฟิกๆอะไรนี้แหละมันนอนนู้นตี 2 ตี 3 แต่มันตื่น ตี 5 ตื่นมาได้ไงวะ เป็นผมนะตื่นเที่ยงหรือไม่ก็บ่ายๆนู้นแหละ
“ก็พวกพี่เสียงดังเลยมาดู ก็เห็น … :hao3:”
“เห็นไร?”
“ก็เห็นพี่คล่อมพี่ยู แล้วก็กัดคอพี่ยูอยู่ หึหึ :z1:” เสียงหัวเราะชั่วร้ายมาก เสียวสันหลังวูบเลย ผมเลิกกัดคอไอ้ยูตั้งแต่น้องสาวผมเข้ามาแล้ว ผมหันไปมองหน้ามันใกล้มากห่างแค่ 3 นิ้วมือ
“เห้ย!”
“ตกใจไร?”
“คอมึงอะแดงหมดเลยแมร่ง” ผมเอามือไปแตะเบาๆนะครับกลัวมันเจ็บ
“จิ๊! เจ็บๆอย่าจับๆ” มันจับมือผมไว้ครับ สงสัยเจ็บน่าดู
“แมร่ง เป็นรอยฟันเลยอะ” มันเหมือนจะช้ำๆ ด้วยจะโกรธกูไหมเนี่ย
“ลุกๆหิวไม่ใช่เหรอ” เออ ลืมไปเลย (สำหรับคนที่สงสัยว่าทำไมผมไม่ตกใจตอนที่หน้าใกล้กันเพราะผมเล่นอย่างนี้กับมันหลายครั้งแล้วครับ ชิน หอมแก้มกันก็เคย ตอนนั้นผมเล่นเป่ายิ้งฉุปกับเพื่อนๆ ถ้าใครชนะคนแรกจะได้สั่งคนที่แพ้ทำอะไรก็ได้ ยูมันแพ้ครับไอ้เต้ที่เป่าชนะมันสั่งให้ไอ้ยูหอมแก้มผมไอ้นั้นมันก็ซื่อเกินเขาให้หอมก็หอม เขินดิครับโดนล้อว่าเป็นแฟนกันจนถึงปัจจุบัน ปลง= =’)
“ไปเลยไป นอนดึกเค้าว่าจะแก่เร็วนะ” ไล่น้องให้มันไปนอนเร็ว ไม่ชอบตอนมันมอง = =’
“หึ ทำมาเป็นไล่ ไปก็ได้ ห้ามกินเค้กในตู้เย็นนะไม่งั้นฟ้องแม่” หึหึ ฮ่าๆๆ เค้กเหรอเสร็จกูสิ
“เออ ไม่กินหรอกน่า” เสร็จกู เสร็จกู มันชี้หน้าผมแล้วเดินหันหลังกลับห้องมันไป เค้กจ๋า
ผมลงมาข้างล่างก็เห็นข้าววางไว้บนโต๊ะอยู่แล้วสงสัยแม่ทำไว้ให้ รักแม่จังจ๊วบบ เปิดตู้เย็นดูก็เจอเค้กกก ว้าววน่ากิน หิหิ ผมชวนมันกินด้วยก็เห็นมันทำแผลเก้ๆกังๆก็เลยไปช่วยทำแผลให้
“พึ่งคิดได้?” แดกดันกุจัง - -*
“ทำเองไหมล่ะ อย่าบ่นได้ป่ะ” ทำแผลให้มันเสร็จ กินข้าวเสร็จ ก็นั่งเล่นเกมส์ต่อถึง ตี 3 ผมไม่ไหวละไม่ไหว ตาจะปิด คลานขึ้นเตียงหัวถึงหมอนก็หลับเลย รู้สึกว่าไอ้ยูมันจะใช้พระบาทอันแข็งหยาบเขี่ยผมไปนอนอีกฝั่งดีๆ ส่วนมันก็นอนลงข้างๆกัน ไม่ไหวละง่วงจัง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
__________________________________________________________________
:z3: :z3: :z3:
ขอบคุณคับผมรู้ว่าผมพิมพ์มันงงๆ ผมอ่านผมก็งง :hao4:
ผมบอกน้องว่ามีคนมาตอบ 2 คนดีใจใหญ่ให้เอามาลงเพิ่ม 5555+
ผมบอกมันว่าขี้เกียจแล้วมันก็บอกให้ผมพิมพ์ๆมาเด๋วมันจัดการเอง
สภามพผมตอนนี้ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ
ปล.อันที่จริงแล้วชื่อก็ชื่อจริงครับ แต่เรื่องจริงครึ่งแต่งครึ่งอย่างที่บอก 555 :bye2: :bye2:
-
...ไปลอกกฎของเล้า จากกระทู้อื่นมาใส่หน้าแรกสุดด้วยจ้า มี 7 ข้อ ก่อนลงเรื่อง
...เอาคำว่าเรื่องเล่าออกจากชื่อเรื่องด้วยเพราะว่า มีกฎออกมาว่าห้ามใส่ว่าเรื่องเล่าที่ชื่อเรื่อง เพราะเคยมีปัญหากับเรื่องเล่า
...พี่รออ่านเรื่องต่ออยู่นะเปิดเรื่องมาก็สนุกดี เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
ขอบคุณครับ o13 :bye2: :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
วันเปิดเรียนวันแรก
“อื้อ”
“ตื่น”
“อือ .. 5 นาที”
“จะตื่นไหม?”
“….”
“พลั๊ก!”
“อั๊ก! อุ๊! ฮื่อเจ็บบบ โอยย ตูดกู ไอ้บ้ายูมึงถีบมาได้ ปลุกกดีๆก็ได้ไอ้สาสส” :katai1:
“แล้วมึงตื่นไหม?”
“เออ! มึงถูกตลอดแหละ ชิ๊!”
“ลุก ไปอาบน้ำ”
“แล้วมึงไม่อาบวะตื่นก่อนกูหนิ?”
“ขี้เกียจ อาบเสร็จปลุกกูด้วย” หันมาสั่งกูแล้วหลับต่อเนี่ยนะ ไอ้ T^T
“ตุบ!”
“สัส” ใส่เกียร์หมาเข้าห้องน้ำเกือบไม่ทัน หึหึ โกรธไรกู แค่ถีบตกเตียงแค่นี้เอ๊งง ฮ่าๆๆๆ
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็มาปลุกไอ้ยูให้ไปอาบน้ำมันเข้าไปไม่เกิน 10 นาทีมันก็ออกมา มันได้ถูสบู่มั้ยนั่น? แต่งตัวเสริมหล่อเสร็จมองดูนาฬิกา ชิบหาย! 7.50 ตายๆ ขงข้าวไม่ต้องกินแล้ว ขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่ท่านพ่อซื้อให้เป็นของขวัญที่เข้าม.ต้นได้ = =’ ผมซ้อนครับไอ้ยูเป็นคนขับเพราะผมเคยลองขับไปวัดกับถนนมาแล้ว ไม่กล้าแตะอีกเลย กลัวววว ตอนนี้ไอ้ยูบิดจำซิ่งแหลกมาก แซงซ้าย แซงขวา มีคนด่าตามหลังมามันไม่สนขี่ต่อครับจนมาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิภาพ ผมงี้แทบทรุดอยากก้มกราบพื้นดินจริงๆให้ตายสิ! ขับรถน่ากลัวชิบหาย!
“อ่อน แค่นี้ก็เข่าอ่อน” มันยิ้มมุมปากแล้วเอ๋ยคำที่กวนส้นตีนที่สุดในขณนี้
“อ่อนพ่องง มึงแม่งหัดขี่ดีๆแบบคนอื่นเขาขี่ได้ไหมเนี่ยไอ้สัส! แล้ …. อ้าว! เฮ้ย! รอกูด้วย แมร่งทิ้งกู” นู้นมันวิ่งไปแล้ว ปล่อยให้ผมบ่นอยู่คนเดียวอะ เพื่อนเหี้ย
เกือบสายครับผมวิ่งไปอยู่คนสุดท้ายของแถวพอดี ก็ถูกดันๆไปอยู่ด้านหน้าสุด เออ ช่ายยยย กูมันเตี้ยสุดนี่ T^T เคารพธงชาติ สวดมนต์ไหว้พระเสร็จ ครูก็ขึ้นมาบ่นๆสักพักก็ปล่อยให้ขึ้นห้องเรียน ขึ้นมาบนห้องก็เจอเหี้ย 3 ตัวนั่งเล่นโดมิโน่กินเงินกันอยู่ มิน่าไม่เห็นตอนเข้าแถวมึงหนีตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะสัส ตอนนี้เพื่อนคนอื่นๆก็เข้าห้องจับจองที่นั่งกัน ผมก็เดินเข้าไปด้านหลังพวกทันถึงเห็นผม กว่าจะเห็นกูนะพวกห่า!
“อ้าว! มาแล้วเหรอ” เหี้ยตัวที่ 1(สัสนนท์)
“แหมไปสวีทที่ไหนมาจ๊ะ ช้าจัง ^[++]^” เหี้ยตัวที่ 2(สัสนัท)
“เห้ย! อย่าไปล้อมันมาก ดูหน้าแดงหมดแล้ว กิ้วๆ ^3^” เหี้ยตัวที่ 3 (สัสคิว)
แมร่ง = =* ล้ออยู่ได้ ผมไม่สนปัดกระเป๋าไอ้นนท์ออกแล้วนั่งแทนที่มัน ติดหน้าต่างพอดี ผมชอบนั่งติดหน้าต่างครับมันเย็นๆตอนลมพัดมาแต่มันน่ารำคาญตอนแดดส่องร้อนมาก - -* ไอ้นนท์มันก็ไม่ว่ารัยเอากระเป๋าขึ้นแล้วนั่งด้านหน้าผมคู่กับไอ้นัท ส่วนผมนั่งกับไอ้คิว แต่ไอ้ยูนั่งคนเดียว สักพักครูก็เข้ามาแนะนำตัว 5 นาทีแล้วก็ไป จะมาทำไมวะถ้ามาแค่นี้ = =’
“นั่งด้วยได้ไหมไม่มีที่นั่งแล้ว? … อ้าว! ไอ้ยู เรียนนี่เหรอวะ?”
“ป่าว กูไม่ได้เรียนที่นี่” เออ กวนตีน ไอ้คนถามก็โง่ก็เห็นอยู่ว่ามันใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนนี้ = =* ผมหันหน้าไปดู อยากเห็นว่าหน้าตาคนโง่เป็นยังไง
“เฮ้ย! ไอ้ขาว” ครับไอ้ขาวตรงหน้าผมก็ไอ้คนที่เตะเก้าอี้ผมตอนสมัครเรียนที่นี่ ทำไมต้องเจอกันอีกวะเนี่ย
“อ้าวว เจอกันอีกแล้ว” ใครอยากเจอมึงมิทราบ
“ชิ๊! เพื่อนเก่ามึงเหรอ?” หันไปถามไอ้ยูมันก็ตอบมาแค่
“เออ” สั้นมากหัดพูดยาวๆเป็นไหม? ผมหันไปมองหน้าไอ้ขาวแปบเดียวก็หันกลับมาเล่นเกมส์โทรศัพท์ ผมไม่ชอบไอ้ขาวไม่รู้เป็นไรมันเหมือนมีลางร้าย
“ชื่อรัยวะมึงอะ?” ไอ้คิวหันไปถามไอ้ขาวครับ
“ชื่ออาร์ท มึงอะ?”
“กูชื่อคิว”
“กูชื่อนนท์”
“กูชื่อนัท”
“แล้วมันอะ?” ไอ้อาร์ทมันถามไอ้คิวแล้วชี้มาทางผม คิวมันสะกิดให้ผมตอบ ผมไม่ตอบ ตอบทำไม ไม่อยากตอบมีรัยไหม
"...."
“จอม” ผมเงียบนานๆสงสัยไอ้ยูจะรำคาญเลยตอบให้
“เสือก!”
“ผั๊ว!”
“โอ๊ะ! เจ็บบบบ~” พอผมพูดเสือกเท่านั้นแหละไอ้ยูมันเอาหนังสือฝาดหัวผมทันที เจ็บนะเว้ยย ไอ้พวกเหี้ยก็แมร่งหัวเราะกันเขาไปเด๋วมึงเจอดี T T
“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้ามึง ฮ่าๆๆ”
ชิ๊! ช่างมึงหัวเราะกันไปเลยไม่สนแล้วเว้ย พอถึงคาบพักกินข้าวไอ้อาร์ทหน้าขาวก็มาด้วย เพราะไอ้ 3 เหี้ยมันชวน ชวนมันมาทำมายยยย T^T กินข้าวเสร็จก็กลับบ้านครับวันแรกมันไม่ได้เรียนหรอก หลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับไอ้อาร์ทบ่อยขึ้นก็ได้รู้ว่ามันพ่อแม่มันสนิทกับพ่อแม่ไอ้ยูตั้งแต่อนุบาลแล้ว ผมก็ถามว่าทำไมไม่เล่าให้ฟัง มันบอกว่าไงรู้ไหม มันบอกว่า ‘เสือก?’ ครับไม่คิดจะถามอีกเลย ผมก็เริ่มสนิทกับไอ้อาร์ทพอปิดเทอมใหญ่เลยไปเที่ยวบ้านมันอยู่เชียงใหม่ครับ มีแต่ป้ากับอามัน 2 คน นอกนั้นเขาย้ายไปอยู่ที่อื่นกันหมด ไปอยู่เชียงใหม่ก็ไม่ได้ทำไรเล๊ยยยยก็แค่ไปเที่ยว เที่ยว เที่ยว เที่ยว เที่ยว แล้วก็เล่นเกมส์ ฮ่าๆๆ ป้ากับอามันใจดีครับไม่ว่าอะไรเลย สนุกมากครับปิดเทอมครั้งนั้น
พอชึ้นม.3 แม่ผมย้ายไปกรุงเทพ ผมขอเรียนจบม.6 แล้วจะย้ายตามไป แม่เลยให้เช่าหออยู่กับไอ้ยูกลัวผมเหงา = =’ วันหยุดพวกเหี้ยๆทั้งหลายมาสถิตที่บ้านผมพร้อม กับพี่สิงห์กับพี่ช้าง 10กว่าขวด แถมกับแกล้ม เมามากและเละมากไอ้นนท์มันบอกว่าเงียบเกินเลยบอกให้หาเกมส์มาเล่นหน่อย พวกผมมึนๆแล้วคิดไม่ออก มันมองไปรอบๆเจอขวดพี่ช้างนอนอยู่เลยบอกว่ามันจะหมุนขวดถ้าขวดไปหยุดตรงหน้าใครให้ทำตามที่เพื่อนสั่ง 1 อย่าง
“เริ่มนะ … ฟิ้ว~” มันถามพวกผมยักหน้าว่าเริ่มเลยมันก็เริ่มหมุนขวดพี่ช้าง
“ฟิ้ว~ ฟิ้ว~ ” ขวดหมุนไปเรื่อยๆไม่หยุดสักทีผมเริ่มเมื่อยเลยขยับหันหลังให้ไอ้ยูที่นั่งขัดสมาธิแล้วเอนหลังไปพิงมัน มันหันมามองผมแปบเดียวก็ไปสนใจขวดตรงหน้าแทน ผมก็ด้วย ขวดเริ่มหมุนช้าลง แล้วหยุดที่
“กึก … ห่า” ฮ่าๆ ขวดหยุดตรงหน้าไอ้ยูครับ
“เฮ้ย กูขอถาม” ไอ้คิว
“กูก่อน” ไอ้อาร์ท
“กูๆๆๆ กูจะถาม” ไอ้นนท์
“หยุด! เถียงกันอยู่ได้ กูถามเอง ;p” ไอ้สัสนัท มึงก็ไม่ต่างจากพวกนั้นหรอก
“งั้นมานี่ๆ” พวกมันสมหัวกันซุบซิบไรกันไม่รู้ครับ ไม่ได้ยิน สักพักพวกมันก็แยกกันนั่งเหมือนเดิม
“หอมแก้มไอ้จอมดิ” ไอ้คิวพูดขึ้น
“เล่นเหี้ยไร ไม่อาวว !!”
“แค่นี้ทำเป็นอาย ทีตอนป.5 ไม่เห็นอาย” เฮ้ยยย ตอนป.5 กูก็อายผมหันจะไปขอความช่วยเหลือจากไอ้ยู มันมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว มันเริ่มเอาหน้าขยับเข้ามาใกล้ๆเอามือมันจับหน้าผมหันไปด้านหน้าเหมือนเดิม
“จุ๊ฟ” มันหอมแก้มผมแล้วขยับหน้าออกไป ไอ้หน้าด้าน!
“เครมั้ย?” มันหันไปถาม ไอ้คิว
“หิ้ววว! หวานกันจริง”
“ส๊วดยอดๆ แป๊ะๆ หิ้ว!~ ” เออ เอาเข้าไปพวกห่าหนิ อายเว้ย -////-
“จะเล่นต่อมั้ย?” ยูมันถามขึ้น
“เล่นครับเล่น ” มันก็หมุนขวดต่อ ขวดหยุดที่หน้าไปนนท์ หึหึ ถึงตากูแล้ว ฮ่าๆๆ
“หอมแก้มไอ้นนท์ดิ” ผมสั่ง
“ห่า!” มันมองเหมือนจะกัดคอผม ฮ่าๆ ทีใครทีมันสิวะ
“ฟอดด!” มันหอมแก้วไอ้นนท์แปบเดียวก็หันมายักคิ้วให้ผม เฮ้ยได้ไงอะ
“เฮ้ยๆ ทำแบบไอ้ยูดิวะ ขี้โกงอะ”
“เอ้า มึงบอกให้หอมกูก็หอม แต่ไอ้ยูมันจูบแก้มมึงเองนะกูไม่ได้บอก หึหึ” แมร่งพวกเพื่อนเลว ไอ้ห่านี่ก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จามึงเป็นใบ้รึไง T^T
“ไม่เล่นแล้ว! ” แกล้งกู ไม่เล่นแล้ว! ผมลุกนั้งขัดสมาธิเตรียมลุก แต่ไอ้ยูมันจับแขนผมไว้แล้วเอาหมอนให้ ผมรับมานอนข้างๆมันนั้นแหละ หันหลังให้พวก 5 คนนั้น งอลครับ พวกนั้นเล่นต่อ ผมง่วงก็เล่นหลับไป เล่นเสร็จเด๋วพวกนั้นก็ปลุกเองอะ
“จอม”
“จอม”
“อือ~ 5 นาที” ใครปลุกวะคนกำลังนอน
“ลุก ไปนอนในห้อง”
“ม่ายย” นอนนี้แหละขี้เกียจลุก
“ไม่ลุกกูถีบนะ นับถึง 3”
“1..” แปบเดียวเองน่า
“ … 2” งืมม
“3!” เฮ้ย!
“เฮ้ยๆๆ ลุกแล้วๆ” มันง้างเท้าจะถีบผมอยู่แล้วครับ ฟู่! อีกนิดเดียวเกือบเอวเดี้ยง ไอ้โหดเอ้ย - -*
“ก็ลุกสิ ไปนอนข้างใน แกะกะ” เออ แมร่งลุกก็ได้ โด่วว แค่นี้ทำตาจิกเด๋วเอานิ้วจิ้มตาเลยหนิ ผมลุกขึ้นมองรอบๆห้อง เละหมดห้องกู พวกมันนอนอืดคนละทิศละทางเลยศพแรกตรงทีวี ศพสองตรงที่เล่นโดมิโน่ ศพสามนอนบนโซฟา มึงนอนสบายกว่าเจ้าของห้องอีกไอ้เชี่ยนี่ ศพสี่นี่อนาถสุดมันสลบให้ห้องน้ำกอดโถส้วมไว้ ฮ่าๆๆ หยิบโทรศัพท์ถ่ายรูปเก็บไว้ทีละศพ เสร็จก็ไปลากไอ้อาร์ทที่กอดโถส้วมออกมานอนด้านนอก ผมดมๆก็รู้สึกว่าตัวเองเน่าๆไม่ไหวเหม็นก็เลยไปอาบน้ำเน่าเกินไปนอนไม่ได้ ออกมาจากห้องน้ำดูนาฬิกา บ๊ะตี 4 ละ เข้าไปในห้องก็เจอยูมันกำลังใส่บ๊อกเซอร์อยู่ผมโดดลงเตียงมันเดินมาข้างเตียงแล้วดึงขาผมลงข้างเตียงแล้วขึ้นไปนอน แมร่งบอกกูดีๆก็ได้แมร่ง ได้แต่บ่นในใจถ้าพูกออกไปเด๋วมันอารมณ์เสียครับก็เลยอ้อมไปอีกด้านของเตียงล้มตัวลงห้องที่ผมเช่าอยู่มันมีห้องนั่งเล่น ห้องครัว1 ห้องน้ำ 1 ห้องนอน1 และเตียง1 = =’ ผมกับมันเลยต้องนอนเบียดๆกันเพราะไม่มีใครอยากไปนอนด้านล่างช่างเหอะครับง่วงละ
Zzz
.
.
.
.
.
.
.
:z13: :z13: :z13: :z10: :z2: :z3: o13 :bye2:
-
เอ.......แล้วไผ่มันเป็นพระเอกหว่า
ต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นไผ่
ดังนี้ ตาหลานคนเล่า - ยายหลานคนพิมพ์ :katai4: :pigwrite:
ส่วนคนแก่ก็ :a12:
-
อ่าว ตอนแรกนึกว่าเป็นยูซะอีก
เห็นเรียก อาร์ท ว่าหน้าขาวๆๆ น่าจะเป็นอาร์ทมากกว่า
เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นยู
:confuse::confuse::confuse:
-
“จอม .. ตื่นเร็ว”
“อือ~” ผมมองไปที่นาฬิกาหัวเตียงเข็มสั้นชี้ที่เลขเจ็ด อื้อเจ็ดโมงเองนะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตี 4 จะรีบตื่นทะไมวะวันนี้ก็วันอาทิตย์น่าา
“จะตื่นมั้ย? พ่อมึงมานะ”
“ห๊ะ! ชิบหายมาจริงเหรอ อยู่ไหนๆ ตอนนี้อยู่ไหน?!!” ชิบหายละไหนว่าจะมาตอนเย็น ยังไม่เก็บห้องเลย โอย~ ตายๆ T^T
“ด้านนอ …” ไอ้ยูยังพูดไม่ทันจบ เสียงหนึ่งดังขึ้น ร่างสูงขาวก้าวเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มหวานบนใบหน้า
“ไอ้ตัวเล็ก~ คิดถึงจังเลยยยยยย >3<!!”
“พี่ต่อ! มาได้ไงอะ ไหนว่าจะมาตอนเย็น ฮื่ออ~ หยุดหอมสักทีน่ะ แก้มช้ำหมดแล้วนะ >o<!!” พี่ต่อเป็นลูกเพื่อนแม่ อายุมากกว่าผม 2 ปี พี่ต่อกระโดดขึ้นเตียงหอมแก้มผมซ้ายขวาสลับกัน ช้ำหมดแล้วแก้มกู~!!
“น่า~ ก็พี่คิดถึงหนิครับ ไหนจุ๊ปพี่บ้าง นะๆ >3<” พี่ต่อพูดขึ้นพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ๆผม จุ๊ฟบ้าจุ๊ฟบอไรล่ะ ผมผู้ชายนะ บร้า! -///-
“พี่ลุกสักทีหนักนะ …”ไอ้ยูที่เงียบมานานมันคงรำคาญอะ ขอบใจจริงๆนะไอ้เพื่อนรัก ผมงี้แทบโดดจูบมันถ้ามันไม่พูดประโยคถัดมา
“ถ้าจะปล้ำกันก็ไปข้างนอกนะ เสียงดังรำคาญ” มันพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนต่อ ไอ้สัสยู!! เพื่อนเลววววT^T
“งั้น … ป่ะไอ้ตัวเล็กไปข้างนอกกัน มามะๆ :impress2:” พี่ต่อชี้ไปห้องข้างๆ แล้วเขยิบมาใกล้ผมพร้อมกับเลียปากช้าๆ อึ้ย! ขนลุกๆๆๆ >o< พี่ต่อเริ่มเข้ามาผมเรื่อยๆ เฮ้ย! อย่านะเว้ย! ระยะห่างระหว่างผมกับพี่ต่อลดลงเรื่อยๆ เอ้ยยย ไม่ไหวแล้ว
“พลั้ก! จะบ้าเหรอพี่ต่อ!” ผมใช้เท้าอันเรียวงามสะกิดที่อกพี่ต่อ ทำให้ร่างสูงตรงหน้าต้องไปนอนข้างเตียงแทน ขอโทษนะคร๊าบบบ T/\T
“เฮ้ย! รำคาญเสียงดังอยู่ได้คนจะนอน!” หึ่ยยย! ไอ้ยูลุกขึ้นมาตะคอกเสียงดัง
“เอ่อ …. ยู” ผมพูดเสียงเบา
“ออกไป!” มันตะคอกใส่ผมและพี่ต่อ
“พี่ต่อออกไปก่อนนะเด๋วจอมตามไป” ผมหันไปบอกร่างสูงข้างเตียง พี่ต่อก็ออกไปโดยดี ผมรอจนประตูปิดลง จึงหันมามองคนอารมณ์ร้อนข้างตัว
“ยู ใจเย็นสิ” ผมพยายามพูดเตือนสติร่างข้างตัวให้ใจเย็นลงก่อน
“ออก-ไป” ยูพูดย้ำอีกครั้งพร้อมชี้ไปที่ประตู เฮ้อ~
“นี่ ใจเย็นหน่อยสิ รู้ว่าอยากนอน ขอโทษที่ทำเสียงดัง” ผมเอื้อมมือไปจับมือยูที่ชี้ไปที่ประตูมาจับไว้ แล้วพูดช้าๆ เพื่อให้คนใจร้อนฟังบ้าง
“…….”
“นะ” ผมเอามืออีกข้างที่ยังว่างลูบหลังร่างข้างตัวช้าๆ อืม เงียบแปลว่าโอเคขึ้นแล้ว
“อือ” นั้นไง เฮ้ออ~ ผมชินแล้วกับคนอารมณ์ร้อนข้างตัว ก็ไม่ค่อยมีคนเข้าใจยูเท่าไหร่นักเพราะเป็นคนอารมณ์แปรปรวนมากตอนที่ยูโมโหห้ามตะคอก ต้องทำอารมณ์เย็นๆคุยกับคนอย่างยู ถ้าตะคอกกลับคุณอาจจะเป็นอย่างรุ่นน้องม.1 ที่เดินมาชนไอ้ยูแล้วไม่ขอโทษทำให้ยูอารมณ์เสียผมบอกให้น้องเขาขอโทษแต่เขาไม่ทำแถมตะคอกด่าไอ้ยู หลังจากนั้นน้องม.1 คนนั้นก็ต้องไปกินข้าวต้มที่โรงพยาบาล หึหึ อยู่ดีไม่ว่าดืหาเรื่องใส่ตัวครับ
“มึงนอนต่อเหอะ เด๋วกูไปคุยกับพี่ต่อด้านนอก”
“เออ” แล้วมันก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง = =’ ผมลงจากเตียงเดินไปที่ห้องรับแขกแต่ก็ไม่เห็นพี่ต่อเห็นแต่ไอ้พวกเหี้ยนอนเรียงกันอยู่ผมต้องใช้วิชาตัวเบาเดินข้ามขา ข้ามหัวพวกมัน ลำบากเว้ยห้องก็ใช่ว่าจะใหญ่นะ ผู้ชายสี่คนนอนเรียงกันก็เต็มแล้ว ในที่สุดก็มาอยู่หน้าตู้เย็นจนได้ เปิดตู้เย็นดูก็เห็นเต้าหู้อยู่5ถุงกับเค้กปอนใหญ่ปอนนึง สงสัยจะเป็นพี่ต่อซื้อมา ผมหยิบเอาเค้กมาตัดออกชิ้นไม่ใหญ่ แต่ก็ใหญ่ = =’ ใส่จากเดินมาว่าจะเปิดทีวีดูก็เห็นกระดาษโน้ตแปะไว้ตรงจอทีวี
‘เห็นน่าจะคุยกันนานเลยออกมาก่อน เย็นๆพี่จะพาไปกินข้าวนะครับแต่งตัวรอเลย
ปล.เค้กอยู่ในตู้เย็นพี่ซื้อมาฝากร้านโปรดจอมนั้นแหละ แล้วก็เต้าหู้แบ่งเพื่อนกินนะ ซื้อจากหน้าหอ เจอกันเย็นๆครับ
พี่ต่อ’
อือตอนเย็นเหรอกินไรดีนะมีคนเลี้ยง ^3^ กินพิซซ่าดีกว่าชวนยูไปด้วยเด๋วมันหาว่าทิ้งมัน ผมคิดไปกินเค้กไปมีคววามสุขอะของฟรีนะเนี่ย กินหมดก็เอาไปไว้ที่กะละมังข้างตู้เย็นที่เต็มไปด้วยจานที่ยังไม่ล้าง เด๋วค่อยล้างอะตอนนี้ขี้เกียจ เปิดคอมเล่นเกมส์รอพวกนั้นตื่นแล้วค่อยอาบน้ำดีกว่า พี่ต่อมารับก็เย็นๆ ไม่รีบๆตอนนี้ต้องอัพเลเวลออดิชั่นสักหน่อยไม่เล่นตั้งนาน
.
.
.
.
.
.
.
.
___________________________________________________________
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :katai1: :katai1:
:ruready :ruready :ruready
^
l
l
อย่าคิดว่า ทำอย่างนี้แล้วคนแก่จะสงสารนะ o18
ว่าหลานคนแต่ง กับหลานคนพิมพ์ ทำงานทำการหนักมากอ่ะ o12
ดังนั้น กรุณาทำตามที่ว่าไว้ข้างบนด้วย
:bye2: :bye2:
-
“นี่ หิวแล้วอะ อื้อ~” อาร์ทมึงตื่นมาก็บ่นหิวเลยนะมึง - -* นี่มันก็พึ่ง 8 โมงกว่าเองลุกไหวได้ไงวะจำได้ว่ามึงกินเยอะกว่าเพื่อน
“นี่ได้ยินได้ไหมเนี่ย ?” มันเห็นผมไม่ตอบมันก็เลยกอดคอผมจากด้านหลังแล้วกระซิบหลังหูผม ฮื่อ~โคตรเสียวอะขนลุกหมดแล้ว
“อือ~ เอาหน้าออกไปห่างๆเลยนะ มีเต้าหู้อยู่ในตู้เย็นพี่กูซื้อมาให้ ถ้าจะกินก็อุ่นเผื่อกูด้วย”
“พี่มึง? ใคร? มึงมีแต่น้องสาวหนิ มึงมีพี่ด้วยเหรอผู้ชายหรือผู้หญิงหะ? ตอบมา” มันถามแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม มึงอยากรู้ขนาดนั้นเลย?
“ไม่บอก” หึหึ แกล้งมันสักหน่อยละกัน
“จะบอกไหม”
“ไม่”
“นี่ จะบอกไม่บอก” โอยย~ หยุดกระซิบใกล้ๆหูกูสักทีเข้าใจป่ะ มันเสียวนะเว้ย
“ไม่”
“จะบอกไม่บอกนับถึง 3 ถ้ามึงไม่บอก ….” อะไร จะทำไรกูถ้ากูไม่บอก กูไม่กลัวหรอกนะ
“มึงอย่ามาขู่กู กูไม่กลัวหรอกนะ”
“1”
“อย่านับเลยกูไม่บอกหรอก ไม่กลัวด้วย”
“2” ผมว่าจะดูหน้ามันสักหน่อยว่าตอนนี้มันทำหน้ายังไง แต่หันไปได้แค่นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ เพราะตอนนี้หน้าเราสองคนแทบจะจูบกันอยู่แล้วแค่ผมเงยหน้าอีกนิดผมกับมันคงจูบกัน
“มึงจะทำอะไร”
“3 …. ฟอดดดดด!!!” ทันทีที่มันพูดว่าสามจบมันก็ก้มลงมาหอมแก้มผมแรงๆแช่ไว้นานมาก กว่าจะถอยออกไป
“นี่มันเป็นความลับขนาดบอกกูไม่ได้เลยเหรอ?” มันทำหน้าหงอยถามผม
“เอ่อ … ” เอาไงดีวะคิดไรไม่ออกจริงๆ เขิลอะ -////- ถึงพวกผมจะกอดกันบ่อย พูดเสื่อมๆจนคนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นผัวเมียกันทั้งกลุ่ม กลุ่มอื่นก็ทำมันเป็นเรื่องปกติ แต่หอมแก้ม หรือมากกว่านั้นพวกผมไม่ทำกัน ผมทำแต่กับยูเพราะเมาบ้างไรบ้างหรือเพื่อนยุก็ทำแต่กับยูกับคนอื่นในกลุ่มผมไม่เคย แต่นี่ไอ้อาร์ทมันหอมแก้มโผมมมมมมม!
“เมิงทำเหี้ยไรเนี่ย~! โอยยย โดนผู้ชายสองคนหอมแก้มในหนึ่งชั่วโมง คนอื่นรู้เขาจะหาว่ากูง่ายมั้ยเนี่ย~ T^T”
“สองคน? หรือว่า ไอ้ยูหอมแก้มมึงเหรอ เห้ยๆ ยังไงๆ” ไอ้อาร์ทมันเลิกกอดคอผมแล้วเปลี่ยนมานั่งโต๊ะคอมแทน
“เฮ้ยๆๆ ไม่ๆ พี่กูต่างหาก หยุดคิดเลยมึง” แมร่งเอะอะก็ยัดเยียดกูกับไอ้ยู
“แล้วพี่มึงน่ะยังไง”
“เออๆ บอกแล้วๆ ก็พี่เค้าเป็นลูกเพื่อนแม่ ชื่อพี่ต่อ พอดีพึ่งมาจากเชียงใหม่ ลงมาก็เลยมาหากูแค่นั้นเอง”
“ผู้ชาย? แล้วทำไมต้องหอมแก้ม หรือว่าเค้าเป็น?!”
“เออเป็นเกย์”
“เฮ้ยๆยังไงๆ มึงก็เป็นเกย์ งั้นพี่เค้าก็แฟนมึงอะดิ”
“ทำไมมึงคิดว่าพี่เค้าเป็นแฟนกับกูล่ะ”
“ก็เดาเอา หรือว่าใช่”
“จะบ้าเหรอพี่เฉยๆ โอ๋ๆ อย่าน้อยใจเค้าเลยนะตัวเอง เค้ารักตะเองคนเดียวแหละ จุ๊ฟๆ >3<”
“ง่า เขิลจุง ตะเองถ้าตะเองไม่อยากโดนตีนก็ปล่อยเค้าเร็วๆ” แมร่งเล่นแค่นี้ทำเป็นโกรธ
“แค่นี้ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว”
“เมียดุว่ะ ต้องระวังเป็นพิเศษ”
“ง่า~ ตะเองทิ้งเค้าไปมีกิ๊กอะ งอล~” ผมทำแก้มป่องกอดอกแล้วก็บิดตัวไปมา ถ้าผมเป็นมันผมถีบไปนานแล้ว 555
“แหม~ ไอ้จอมมันเหลือร้ายมีไอ้ยูอยู่แล้ว ยังจะไปเอาไอ้อาร์ทอีกคน เหงาตูดเหรอมึง”
“K!” ไอ้อาร์ทมันยังไม่ทันได้พูด นนท์ก็เสือกพูดขัดขึ้น ผมก็เลยชมมันไปเป็นรางวัล
“อ่อ เหงาK ไม่ใช่เหงาตูด” ว้อยยยยยย!! กูจะไม่ทน ผมลงจากเก้าอี้ไล่แตะไอ้นนท์ทั่วห้องรับแขกโทษฐานปากหมาเกินทน
“เสียงดัง” มาแล้วครับ ไอ้ยูนั้นแหละมันเดินออกมาจากห้อง สงสัยทนพวกผมไม่ไหวเสียงดังเกิน 5555
“เต้าหู้อยู่ในตู้เย็น”
“อืม” ผมรู้ว่ามันหิวแน่อะ ก็สิ่งที่ทำให้มันตื่นมีสามอย่างคือ หิว ปวดเหยี่ยวกับปวดขี้
“ยู~ ไอ้จอมมันนอกใจมึงไปให้ไอ้อาร์ทมันกระทำชำเรา” อ้าวเห้ย สัสนนท์มึงพูดอะไรออกปายยย~ ถึงกูจะเป็นแต่กูก็เลือกนะคร๊าบ
“ควับ! …. ง่ายว่ะ” นนท์มันพูดจบไอ้ยูมันก็หันมามองหน้าไอ้อาร์ท เลื่อนมามองหน้าผมแล้วมันหาว่าผมง่ายอะ!
“ไอ้เหี้ยยูมึงหาว่ากูง่ายมึงได้กูยัง?”
“ยัง แต่เดี๋ยวก็ได้” มันพูดเสร็จก็ยักคิ้วสองจึก มันกล้าพูดได้ไงเนี่ย T^T มันทำให้หัวใจของเกย์ดวงน้อยๆอย่างผมสั่น โอย หัวใจกูจะวาย
“หิ้ววววว~!!! สองผัวเมียจีบกัน กูจะอ้วกว่ะสัสอาร์ท”
“กูก็เหมือนกันว่ะสัสนนท์” เออ เอาเข้าไปพวกห่านี้หนิ ผมควรโทรหาหลังคาแดงมารับสองตัวนี้ กับโทรให้โรงบาลมารับไอ้ยูไปตรวจสมองสักหน่อย
“เออ ยูพี่ต่อเขาจะพาไปเลี้ยงข้าวอะ กูอยากกินพิซซ่าไปด้วยกันป่ะ” เพิ่งนึกออกว่าพี่ต่อจะเลี้ยงข้าวก็เลยชวนมันไปด้วยเด๋วน้อยใจอีก
“โอยย ชวนแต่ยูเค้าน้อยใจนะเนี่ย” ไอ้อาร์ทมันพูดแล้วก็มากอดผมจากด้านหลัง มึงกอดกูบ่อยนะเดี๋ยวนี้อะ
“ยุ่งไรเมียกู” เห้ยยูมึงพูดอะไรออกมา กูไปเป็นเมียมึงตั้งแต่เมื่อไหร่(ถ้าแค่หอมแก้มก็เป็นผัวกูได้ กูคงมีผัวหลายคนแล้ว) พูดหมาๆสาสสสส
“อู้ววว~ เห้ยๆอาร์ทมึงออกมาเหอะผัวมันโหดว่ะ ฮ่าๆๆ”
“แมร่งพอเลยพวกมึงอะ มึงอีกคนไม่เห็นต้องไปเล่นตามพวกมัน สัส!” พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้อารมณ์มันเย็นลง
เล่นเหี้ยไรก็ไม่รู้ พวกนั้นพอรู้ว่าผมเป็นเกย์มันก็แกล้งแต่ผม ถ้าพวกมันไม่มีไรทำก็จะชอบแหย่ผมกับไอ้ยูเช่นว่า ‘เห้ย! เมื่อคืนหนักเหรอมึงถึงกับไม่มีแรง มึงของไอ้ยูมันใหญ่มากป่ะ กี่ยกวะ’ คือวันนั้นผมต้องจดงานเพราะต้องส่งวันถัดไปแต่คือผมมันไม่เคยจดอะไรเลย เลยต้องจดใหม่หมดทั้งหมดก็ประมาณหนึ่งเล่มกับอีกยี่สิบกว่าหน้า ขนาดยืมคนที่จดน้อยที่สุดมาแล้วนะคนอื่นมันจดสองสามเล่มอะ วันนั้นผมไม่ได้นอนเลย ปวดเอวด้วยเพราะต้องนั่งจดหลังขดหลังแข็งโคตรเหนื่อยอะดีที่ไอ้ยูมันช่วยผมจดอีกยี่สิบกว่าหน้าสภาพก็ไม่ต่างกันไม่มีแรงตอบโต้อะก็เลยหลับทั้งคาบเช้าดีนั่งหลังห้องครูไม่สนใจ
อาบน้ำไปบ่นไป เสร็จก็เพิ่งนึกออกว่าโกรธจนลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามาผมปิดฝักบัวเปิดประตูชะโงกหน้าออกไปดูก็เห็นพวกมันกำลังเล่นเกมส์อยู่ ผมเอาเสื้อปิดเป้ากันหนอนโผล่แล้วเดินออกมา พวกมันคงไม่สนใจหรอกนะ เดินมาไม่เท่าไหร่ก็เห็นไอ้ยูยืนพิงประตูอยู่หน้าห้องเหมือนรออยู่แล้ว
“หัดเอาผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำด้วยสิ รู้ว่าหน้าด้านอยากโชว์แต่กูไม่อยากดู” พูดจบมันยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้แล้วเดินไปเล่นเกมส์กับพวกไอ้อาร์ทต่อ มันพูดเหมือนผมทำบ่อยๆอะทั้งๆที่กูเพิ่งจะลืมวันนี้วันแรก มันหาว่าผมหน้าด้านด้วย ไม่ดูหนังหน้ามึงเลยหนากว่าปูนซีเมนต์อีกสัส ไม่กล้าด่ามันน่ะนะมันพวกเยอะกว่าผมกลัวโดนรุม 1:4 ไม่คุ้มเลย ผมเลยเดินเข้าห้องไปแต่งตัวเดี๋ยวเป็นปอดบวมตายไม่ดีๆ ออกมันพวกมันก็ไม่ได้ขยับกันไปไหนเล๋ยยย = =’ นั่งอยู่ที่เดิมพร้อมจอยเกมส์ ผมเดินไปนั่งข้างยูนั่งดูพวกมันเล่นเพลินๆมองไปที่นาฬิกา บ่ายสามแล้วพวกมันยังเน่าอยู่เลย
“พวกมึงไม่คิดจะอาบน้ำเลย ?”
“เดี๋ยว” ยูตอบ พวกนั้นมองที่ยูเห็นยูบอกเดี๋ยวมันก็ไม่ลุกกัน ยูมึงเป็นหัวหน้าฝูงตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ยูมึงคนแรกไปอาบดิ” ผมบอกไอ้ยู ถ้ามันไปพวกนี้มันก็คงคิดจะอาบเหมือนกัน
“ฮื่อออ~” ผมเท้าแขนหันหน้าไปมองมันแล้วถอนหายใจ เบื่ออะครับบอกแล้วไม่ทำตาม
“เออๆ” มันคงจะรู้แหละครับว่าถ้ายื่อนานๆผมบ่นแน่ๆ แล้วคนอย่างยูเป็นคนรักสงบแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกับกูได้นะเมิง หัวหน้าฝูงลุกไปอาบน้ำแล้วเหลือลูกน้องนั่งเล่นเกมส์ต่อ สิบนาทีมันก็เดินกลับมาใช้เท้าสะกิดไอ้นัทที่มานั่งแทนที่มันออกแล้วเอานิ้วโป้งชี้ไปที่ห้องน้ำบอกนัยๆว่า ถึงตามึงแล้ว นัทมันก็เดินไปอาบน้ำต่อ จากนั้นไอ้อาร์ท ไอ้นนท์ก็ไปอาบต่อๆกันโดยคำสั่งหัวหน้าฝูง ทำดีมากยูมาๆกอดทีนึง ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ
พวกเราเล่นเกมส์กันต่อถึงหกโมงเย็นพี่ต่อก็มารับไปกินข้าวผมบอกว่าเอาไอ้ยูไปด้วยนะ พี่แกก็บอกทำไมไม่ชวนไปหมดนั้นแหละ พี่เลี้ยงเองไม่ต้องเกรงใจ พี่ต่อคิดเหรอว่านั้นจะเกรงใจมันจะไปอยู่แล้วครับถ้า ไอ้อาร์ทเมียไม่โทรตาม ไอ้นัทที่ติดรถไอ้อาร์ทมาก็ต้องกลับด้วยกัน ส่วนไอ้นนท์มันบอกแม่โทรเรียกไปกินข้าวสุดท้ายก็เหลือ พี่ต่อ ผมแล้วก็ไอ้ยูเหมือนเดิม ผมบอกพี่ต่ออยากกินพิซซ่าพี่แกก็พาไป เอารถพี่ต่อไปคันเดียวครับ หลายคันเปลืองน้ำมัน ผมนั่งข้างคนขับ ส่วนยูมันนั่งด้านหลังที่ประจำครับมันไม่อยากนั่งหน้าเพราะมันบอกเหม็นแอร์ พี่ต่อเล่าให้ฟังว่าอยู่ที่เชยงใหม่เป็นยังไงบ้าง ที่บ้านพี่ต่อทำพวกสวนดอกไม้ผมไม่เคยไปหรอกนะเคยเห็นรูปพี่ต่อเคยส่งมาให้ดูสวยมากๆเลยครับ ผมบอกว่าอยากไปสักครั้ง พี่ต่อก็บอกว่าปิดเทอมจะขอแม่ให้ ปิดเทอมนี้มีที่ไปแล้ว หนุกแน่ปิดเทอมเจอกัน ฮ่าๆ ถึงห้างแห่งนึงพี่ต่อจอดรถเสร็จ พวกเราก็เดินเข้าห้างกันแล้วเดินเขาไปในร้านก็หาที่นั่งผมเลือกนั่งติดหน้าต่างกระจกผมชอบมองคนเดินไปเดินมา นัทมันหาว่าผมโรคจิตแล้วไงความชอบส่วนตัว ไอ้ยูมันตามมานั่งข้างผมส่วนพี่ต่อนั่งตรงข้ามผม สักพักพนักงานเดินมายื่นเมนูให้ รอรับออเดอร์
“เอาพิซซ่าหน้าฮาวาเอี่ยน สปาเก็ตตี้ แฮมและเห็ด ขนมปังกระเทียมชีส บลาๆๆๆๆๆ พี่ต่อเอาไรเพิ่มไหม ยูเอาไรป่ะ” ผมสั่งเพิ่มอีกห้าหกอย่าง ผมก็หันไปถามพี่ต่อพี่ต่อส่ายหน้า ก็เลยหันไปถามยูมันก็ส่ายหน้าผมก็เลยบอกพนักงานว่าแค่นี้แหละครับ พนักงานก็เดินไป ผมคุยกับพี่ต่อรอ ส่วนยูก็เล่นโทรศัพท์ รอนานมากครับกว่าจะมาเสริฟ พอพี่พนักงานวางเสริฟปุ่บผมก็ตักมากินไม่พูดไม่จาอะ หิวโคตร ผมตักให้ไอ้ยูบ้างเพราะเห็นมันไม่ตักอะไรกินเลยเอาแต่เล่นโทรศัพท์ ผมเลยดึงโทรศัพท์มาแล้วบอกให้มันกิน เพราะมันไม่ชอบกินข้าวเย็น ดึกๆผมเลยต้องลุกมาทำกับข้าวให้มันกินเพราะมันทำกับข้าวไม่เป็น ไม่อยากลำบากจบป่ะ
“เปื้อนหมดแล้ว” ยูมันพดแล้วเอาทิชชู่มาเช็ดให้ เรียกว่าถูดีกว่า มึงเอามือหรือตีนเช็ดให้กูว่า โคตรแรงเลยเจ็บนะเว้ย
“จอมกับยูคบกันเหรอ?”
“ห๊ะ” พี่คิดไงว่าผมคบกับไอ้นี่ เอาสมองหรือตาตุ้มคิดวะครับ (ผมเป็นคนสุภาพนะครับ ^^)
“ฮ่าๆ พี่ก็ถามไง อย่าทำหน้างั้นสิ”
“โอ้ยย พี่ต่อ ผมกับมันเพื่อนกัน คบกันมานานแล้ว คิดอะไร โอ๊ะ!”
“หา~ คบกันมานานแล้วเหรอ แม่รู้รึยัง”
“กวนตีน”
“หะ จอมด่าพี่เหรอ ไม่เลี้ยงแล้วนะ”
“อ้าว เห้ยๆ ก็มันจริงอะ จอมบอกพี่ว่าเป็น เพื่อน คบแบบเพื่อนน่ะ พี่ก็กวนตีนจอมอะ”
“ล้อเล่นน่า ทำเป็นเคลียด” อะไรวะทำไมมีแต่คนจับคู่ผมกับยูมันเหมือนแฟนกันอย่างนั่นแลเยเหรอ
“มันเหมือนแฟนกันอย่างนั้นเลยเหรอพี่ต่อ?”
“เหมือนนะ ตักข้าวให้กัน เช็ดปากให้กัน หึหึ ถ้าพี่เป็นคนอื่นคงคิดว่า จอมกับยูกำลังเดทกันอยู่” จริงเหรอวะเนี่ย ผมก็ทำบ่อยๆตอนอยู่โรงเรียน กินข้าวกับพวกนั้นมันก็ไม่พูดอะไรนะ หรือว่ามันชินกันแล้ววะ
“อ่อ ไม่รู้สินะ จอมคิดว่ามันปกติอะ เพราะทำแบบนี้บ่อย ฮ่าๆ” ยูมันมองหน้าผมแล้วมันก็หันกับไปกินต่อ
“ฮ่าๆๆ ชินสินะ ฮ่าๆ”
เช็ตบิลเสร็จ ท้องอิ่ม เงินก็ไม่เสียพี่ต่อเลี้ยงตามที่บอกจริงๆ ตอนแรกผมขอเดินซื้อของแต่แม่พี่ต่อโทรตามก็เลยอดเด๋วค่อยมาก็ได้วะ ผมให้พี่ต่อมาส่งที่หอรอจนพี่ต่อขับรถออกไปผมกับไอ้ยูก็ขึ้นห้องกัน ตอนนี้ก็เพิ่ง สองทุ่มครึ่งผมกำลังจะเปิดเกมส์เล่นไอ้ยูเดินมากระชากจอยเกมส์ออกจากมือผมแล้วพูดว่า
“คนที่มึงแอบชอบน่ะพี่ต่อเหรอ?”
.
.
.
.
.
.
.
.
______________________________________________________
เอ่อ ยังไงดี :hao4:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เอิ่มมมม...ค้างนะ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เขาถามมา ก็บอกเขาไปตรง ๆ สิจ๊ะ
แค่นี้เอง :laugh:
:bye2: :bye2:
-
“เอ่อ … ทำไมถามงี้ล่ะ”
“ใช่ไหม”
“ถ้าเป็นพี่ต่อแล้ว ?”
“…..” มันเงียบไม่ตอบ แปลว่าอะไร?
“ยู ..? จะไปไหนอะ” มันวางจอยเกมส์ลง ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องสักพักนึงมันออกมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ มันจะไปไหนมันไม่ยอมพูดกับผม มันเป็นอะไร ผมเดินไปจับกระเป๋ามันไว้
“จะไปไหน? จะไม่บอกกูหน่อยเหรอ?”
“ไม่ เหมือนที่มึงเลือกที่จะบอกนนท์ว่ามึงชอบใครแต่มึงเลือกที่จะไม่บอกกูทั้งที่เมื่อก่อนมึงทำอะไรมึงบอกกูทุกอย่าง ….” กูบอกมึงไม่ได้จริงๆ เหตุผลกูก็บอกไม่ได้ว่าทำไมถึงบอกมึงไม่ได้ กูขอโทษ
“….”
“ถ้ามึงอยากรู้ว่ากูจะไปไหนกูบอกก็ได้กูจะกลับบ้าน แม่อยากให้ไปนอนบ้าน กูบอกแล้วพอใจไหมทีนี้ก็ปล่อยกระเป๋ากูได้แล้ว”
มันเห็นผมยืนอยู่นิ่งไม่ยอมปล่อยกระเป๋ามันสักทีมันเลยยื่นมือมากระชากมือผมออก มันเดินไปเปิดประตูออกจากห้องไป ทันทีที่ประตูปิดลงผมทรุดนั่งลงกับพื้นห้อง รู้สึกถึงน้ำตาที่มันกำลังไหลลงจากขอบตาเรากำลังร้องไห้… อีกแล้ว? ผมล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากดเบอร์ลงไปแนบโทรศัพท์กับหู เสียง ตู๊ด ตู๊ด มันทำให้ผมจะขาดใจแล้ว ทำไมรับสายช้าจัง ทำไรอยู่?
“ฮัลโหล?”
“ฮึก ฮือๆ นนท์ ฮึก ยูมัน ทำไมยูมัน ฮึก ฮือ ฮือ”
“เฮ้ย ใจเย็นๆ ยูมันทำอะไร”
“ยู ฮือ”
“เดี๋ยวไปหาอยู่ห้องใช่ไหม”
“อือ ฮึก”
นนท์วางสายไปแล้ว ผมวางโทรศัพท์ลงข้างตัว เอนตัวพิงกับตู้เก็บของหน้าประตูห้อง ผมใช้แขนเสือเช็ดน้ำตาออก ทำไมมันไหลไม่หยุดสักที ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนผมไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงเคาะประตู ผมลุกขึ้นเปิดประตูออกก็เจอนนท์อยู่หน้าประตู มันชะงักนิดนึงที่เห็นผม มันเดินเข้ามากอดผม มันรู้สึกอบอุ่นมาก ผมกระชับกอดนนท์ น้ำตามันเริ่มไหลออกมาอีกรอบ นนท์ยกมือลูบหลังผมเหมือนกำลังปลอบ ผมรู้สึกเหนื่อยแล้วหลับไป
‘ยู กูขอโทษ มึงอย่าโกร…’
‘กูจะย้าย’
‘มึงย้ายไปไหน ทำไม่ไม่อยู่ที่นี่ล่ะ’
‘กุเบื่อมึง มึงมันน่ารำคาญ!’
‘เด๋วยู ยู!’
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท่อมตัวขนาดในฝันมึงยังจะทิ้งกูไปอีกเหรอ ? ผมมองดูรอบๆตัวอีกทีผมนอนอยู่บนตียงแล้ว สงสัยนนท์จะอุ้มผมมานอนบนเตียง ผมลุกขึ้นนั่งก็ล้มลงไปนอนเหมือนเดิมรู้สึกปวดหัว ปวดตา สงสัยร้องไห้เยอะเกิน นอนนิ่งๆสักพักก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องก็เห็นนนท์นั่งดูทีวีอยู่ข้างนอก มันหันมามองผม มองอยู่อย่างนั้นแต่ไม่พูด
“มีไร?” ไม่ชอบเลยที่นนท์เงียบมันดูน่ากลัว
“ทะเลาะกันเรื่องอะไร?”
“มันถามว่าคนที่กูชอบคือพี่ต่อรึเปล่า?” ผมตอบ เดินไปนั่งข้างมัน
“แล้วมึงตอบว่าอะไร?”
“กุตอบว่าถ้า เป็นพี่ต่อแล้ว? มันก็เดินเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋ามันบอกว่าจะไปนอนบ้านแม่อยากให้กลับบ้านบ้าง ”
“อือ”
“มันจะโกรธกูรึเปล่าวะนนท์”
“ไม่หรอก มันไม่โกรธมึงหรอก”
“อือ กูกลัวมันโกรธกู กูอยู่กับมันตลอดกูอยู่ไหนมันอยู่นั้น แล้วถ้าเกิดมันไปจากกูล่ะ”
“ทำไมมึงถึงคิดว่ามันจะไปจากมึงล่ะ?”
“เมื่อกี้กูฝันว่ามันจะย้ายไปไหนไม่รู้ มันบอกว่ามันเบื่อกู กูมันน่ารำคาญ กูร้องไห้ยื้อมันไว้ มันก็ไปจากกู เหมือนวันนี้” น้ำตาทำไมมันไหลง่ายจัง แค่พูดเรื่องในฝันแค่นี้เอง แค่มันไปจากกูแล้ว
“ฮึก ”
“มึงอยากร้องไห้ก็ร้องเลย แต่มึงจำเอาไว้ว่ามึงเจ็บ กูเจ็บกว่ามึง” นนท์มันกอดผมเอาไว้ ลูบหลังปลอบผม มันไม่เปลี่ยนไปเลย ผมรู้ว่ามันชอบผมมันเคยบอกว่าชอบผม แต่พอมันรู้ว่าผมชอบใครมันก็ถอยออกไปแต่ถ้าผมเสียใจ มันจะมาหา มาปลอบผมตลอด มันเป็นคนดีแต่ผมไม่ได้รักมัน
สี่ทุ่มนนท์ก็กลับบ้านไปเพราะแม่มันโทรตามผมก็อาบน้ำนอน เหนื่อยเกินไป ไม่อยากนึกสภาพตัวเองพรุ่งนี้เลย ตาบวมแน่ๆล่ะ แต่ตัวเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอน ตื่นมาตอนเช้าก็ลุกไปอาบน้ำ ส่องกระจกดูตัวเองในกระจกเหมือนหมีแพนด้าโดนต่อยเลย หน้าก็ซีด อุบาทจริงๆหน้ากู เสียงก็ไม่มีสงสัยร้องไห้หนักไปหน่อย ถึงโรงเรียนเข้าแถวก็ไม่เห็นไอ้พวกนั้นพวกมันโดดแหง สงสัยอยู่บนห้องกันแน่เลย นี่ก็จะปิดเทอมอยู่แล้วมันไม่คิดจะมาเข้าแถวเลย ยกเว้นวันที่ไม่มีแดด - - ครูบ่นๆ สักพักก็ปล่อยผมขึ้นมาบนห้องนัทกับอาร์ทเห็นผมก็ตกใจใหญ่ ถามว่าเป็นอะไร ผมเหนื่อยไม่อยากตอบเท่าไหร่ วันนี้ยูไม่มาโรงเรียน นนท์มันบอกว่าแม่พาไอ้ยูไปดูโรงเรียนใหม่อยู่ขอนแก่น จะย้ายไปตอนปิดเทอม ตอนนี้ก็ทยอยเอาของไปไว้บ้านอยู่ขอนแก่น (นนท์มันรู้เพราะบ้านอยู่ข้างกัน) ทำไมผมถึงฝันแม่นอย่างนี้นะน่าจะไปเป็นหมอดู หึหึ ตอนเย็นยูก็ไม่ได้กลับมาที่ห้องผมไม่สบายก็เลยลาหยุดเกือบอาทิตย์วันศุกร์ผมไปโรงเรียนนนท์มันบอกว่าตอนผมลาหยุดเพราะไม่สบายไอ้ยูมาโรงเรียน แต่พอวันศุกร์ผมมายูกลับลาหยุด มันลาหยุดจนถึงวันสอบ มันคงโกรธผมจริงๆนั้นแหละ
วันสอบ
มันกับผมสอบคนละห้องกันตอนเที่ยงก็ไปกินข้าวด้วยกันตามปกติ แปลกตรงที่ผมปกติมันจะนั่งข้างผมแต่มันเปลี่ยนไปนั่งข้างไอ้อาร์ทแทน น้ำตามันรื่ออยู่ตรงขอบตา ไอ้นนท์มันเห็นผมจะร้องไห้มันเลยลากผมออกมาบอกพวกนั้นว่าจะไปเข้าห้องน้ำ มันลากผมมาห้องสุดท้ายผมร้องไห้มันปลอบเหมือนเดิม เรื่องเดิม เพราะคนๆเดิม ผมไม่มีอารมณ์จะสอบจริงๆมันเหนื่อย มันท้อเกินไป สอบเสร็จนนท์มาส่งผมที่ห้องแล้วมันก็กลับ สองทุ่มยูมาที่ห้อง
“นึกว่าจะไม่กลับมาแล้วอะ เออกูได้ยินว่ามึงจะย้ายจริงป่ะ” ผมดีใจแทบตายมันกลับมาแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าข่าวลือว่ามันจะย้ายเป็นจริงรึเปล่าผมอยากให้มันตอบว่าไม่แต่ว่านี้มันความจริง
“กูจะย้าย” มันเหมือนเดจาวู เหมือนในความฝัน
“มึงจะย้ายจริงๆเหรอ?” ผมร้องไห้อีกแล้ว ผมร้องไห้ต่อหน้ามัน มันจะสมเพสผมมั้ย?
“อือ กูมาเก็บของ” มันเดินไปที่ห้องนอนเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ข้าวของของมันก็เก็บใส่ถุง ผมลุกไม่ขึ้นจริงๆได้แต่นั่งอยู่ตรงพื้นห้องหน้าทีวี ไม่มีแรงจะลุกมันจะไปจากผมแล้วจริงๆ มันจะไปแล้ว มันเดินเก็บของเสร็จก็เดินไปที่ประตู มึงไม่คิดจะบอกลากูเลยเหรอ? ผมวิ่งไปกอดมันข้างหลังถ้ามันจะไปจริงๆ ขอกอดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนมันจะไป ครั้งสุดท้าย
“ฮึก ฮึก ยู ยู มึงไม่ไปได้ไหม? กูขอโทษ ไม่ใช่พี่ต่อคนที่กูชอบน่ะ คื…”
“มึงไม่ต้องพูดหรอก ปล่อยเถอะแม่กูรออยู่” มันพยายามดึงมือผมออก
“ฮึก ฮือแต่กูไม่อยากให้มึงไป ฮึก มึง ฮึก ไหนมึงบอกจะอยู่กับกูไง ฮึก อย่าทิ้งกูไปสิ ฮือ ยู”
มันแกะมือผมออกแล้วเดินออกจากห้องไป มันไปแล้ว มันไปแล้ว ไปแล้วจริงๆ มึงจะทิ้งกูจริงๆเหรอ?
ผมตื่นขึ้นมาตรงหน้าประตูห้อง เฮ้ออ สงสัยตัวเองร้องไห้จนหลับไป ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปสอบวันนี้สอบวันสุดท้าย จะได้เห็นมันวันนี้วันสุดท้าย วันนี้สอบวิชาถนัดผมสอบได้อยู่แล้วผมสอบเสร็จคนแรกก็เลยเดินไปดูห้องข้างๆ เห็นยูมันนอนหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ขนาดวันสุดท้ายมึงยังไม่อยากให้กูเห็นหน้ามึงอีกเหรอ? ตอนเย็นผมเห็นแม่มันมารับ มันเดินไปที่รถด้วยชุดโปรเวทสงสัยเดินทางวันนี้เลย ผมมองมันเอาของไปเก็บที่หลังรถแล้วเดินไปขึ้นรถมันมองดูรอบๆโรงเรียนแล้วมาหยุดที่ผม มันมองผมนานมาก แม่มันสตาร์ทรถมันขยับปากเป็นคำว่า ‘ลาก่อน’ มันโหดร้ายไปนะที่มึงทำกับกู มาบอกลาในตอนสุดท้าย ไม่คิดจะฟังเลยรึไงว่ากูอยากจะบอกกับมึงแค่ไหน ฟังกูสักนิดไม่ได้รึไง
‘ยูกูรักมึง’
.
.
.
.
.
.
.
.
_____________________________________________________
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:กอด1: สงสารหลานคนแต่งจังเลย คนแก่กอดปลอบใจ 1 ที
:bye2: :bye2:
-
เย้ ดีใจอ่านทันแล้ว
ตกลงหน้าขาวที่ว่าก็คือยูซินะ
อ่านแล้วร้องไห้สงสารจอมสุดหล่อ
จะรอตอนต่อๆ ไป เป็นกำลังใจให้คนแต่งกับผู้ช่วยนะคะ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
-
ม.5 (ไวเหมือนโกหก)
ตั้งแต่วันนั้นวันที่ยูไปเรียนที่อื่นไอ้นนท์มันก็ดูแลผมอย่างดีเหมือนไข่ในหิน ไม่ให้ใครมายุ่งกับผมเลย ผมเคยมีแฟนตอนม.4 มันไม่เคยปล่อยให้ผมอยู่กับแฟนตามลำพัง ถ้ามันไม่ได้อยู่ด้วยมันก็จะโทรมาถามทุกครึ่งชั่วโมง แต่คบได้ไม่ถึงเดือนแฟนผมก็ทนไม่ไหวเพราะมันหาว่าผมมีแฟนอยู่แล้วคือไอ้นนท์แล้วคบมันเป็นกิ๊กแฟนคนแรกของผมก็เลิกลากันไป จากนั้นมันก็กันใครๆไม่ให้เข้าใกล้ผมนอกจากไอ้นัทกับไอ้อาร์ทกับพวกอาจารย์ทั้งหลายเท่านั้นที่จับต้องคุยกับผมได้ = =’ มันบ้าไปแล้ว ผมรู้ว่านนท์ไม่อยากให้ผมเจ็บเหมือนเรื่องของยู
นนท์มันก็สนิทกับผมพอๆกับยู นนท์เป็นเพื่อนกับยูมาก่อน แต่ผมเจอกับยูก่อนแล้วค่อยเจอกับนนท์ผมจึงสนิทกับยูมากกว่านนท์ เราเล่นกันอยู่สามคนจนได้เจอกับ นัทตอน ป.4(มั้ง น่าจะประมาณนี้อะ) ผมไม่ใช่คนอ่อนแอแต่เป็นคน เซ้นสิทีฟ มากกกก เอะอะ ก็น้ำตาแต่ก็ใช่ว่าผมจะร้องไห้บ่อย แค่อาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง = =’ ยูกับนนท์จึงดูแลผมเป็นพิเศษ ยูจะเป็นเหมือนพ่อดุๆตอนผมทำผิดก็จะดุผม แต่นนท์จะเป็นคนปลอบไม่เคยด่าผมแรงๆ(เหมือนยู แต่ก็เคยด่าผม) พอขึ้น ม.4 ผมอยู่ห้อง เดียวกับอาร์ทแล้วก็นัทเพราะโง่พอๆกัน ส่วนนนท์มันฉลาดยุห้องคิง แต่มันก็จะมาหาพวกผมบ่อยๆ ตอนเที่ยงพวกผมก็ต้องรอไปกินข้าวพร้อมกัน แล้วตอนนี้พวกผม 3 คนอยู่หน้าห้องคิงของสายชั้น ม.4 นนท์นั่งเรียนหลังห้องมันหลับอยู่ = =’ ผมไม่เข้าใจมันได้เกรด 3.66 ทั้งๆที่มันหลับ ฉลาดไปแล้ว อาจารย์เช็คชื่อก่อนจะปล่อยออกจากห้องเพื่อนที่นั่งข้างๆก็ปลุกมันมาเช็คชื่อ มันเดินออกมาบิดขี้เกียจนิดหน่อย มันก็เดินลงบันไดไปพวกผมก็พากันลุกเดินตามมันลงไป ถึงโรงอาหารได้ที่นั่งก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าว นั่งกินเกือบจะหมดจานแล้วนนท์ก็พูดขึ้น
“ครูแมร่งถามว่ากูมีลูกแล้วยังมาเรียนอีกเหรอ ทำไมไม่ไปทำงาน?”
“ห๊ะ! มึงไปทำใครท้องตอนไหนทำไมกูไม่รู้” งงดิครับนนท์มันไปทำใครท้องตอนไหนทำไมผมไม่รู้
“ป่าว กูไม่ได้ทำใครท้อง”
“เอ้า ไม่ทำใครท้องแล้วมีลูกได้ไง”
“ครูน่ะแซวว่านนท์มันเป็นพ่อมึงไงไอ้จอม” อาร์ทมันพูดแทรกขยายความ
“ครูคนไหนแซววะ”
“ครูแมร่งทุกคนนั้นแหละ คนอื่นเขาก็แซวมีแต่มึงนั้นแหละไม่รู้”
“อาร์ทคนแซวเยอะขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ก็เออดิวะ มึงดูไอ้นนท์มันทำดิทำยังกะพ่อลูกอ่อน ไปรับไปส่ง มึงมีแฟนก็ตามจิกแฟนมึง ถ้าห่างตัวก็โทรเช็กทุกครึ่งชั่วโมง ห้ามใครเตะตัวมึง ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม! แมร่งทำอย่างนี้ถ้าไม่ใช่ผัวก็พ่อละว้า!~” ไอ้สัสนัทมึงหาว่านนท์เป็นผัวกูเหรอสัสนี่ - -*
“เออ จะว่าไปก็ดีนะมีคนคอยห่วง พ่อคร๊าบบ~ จอมอยากกินไอติมอะคร๊าบ พ่อไปซื้อให้จอมหน่อยน่า~ น่าคร๊าบ~ >3<” ผมกอดแขนนนท์บิดไปบิดมาแตะขาไปมา แล้วพูดอ้อนมัน 555 กรูแมร่งรับตัวเองไม่ได้ ปัญญาอ่อนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว นนท์มันหันมายิ้มให้ผมแล้วพูดว่า
“กินตีนพ่อก่อนไหมครับ? ^^ ”
“ง่ะ! พ่อเหี้ยอะไรให้ลูกกินตีน สัสนนท์กูว่ามึงเป็นพ่อคนไม่ได้หรอก” ผมกอดอกพูด
“ปัญญาอ่อน เก็บจานปะกูอยากเล่นบาส”
พวกเราจะเล่นบาสตอนพักเที่ยงเสมอ มันทำให้ผ่อนคลายไม่ใช่สำหรับผม อาร์ทกับนัทเพราะโง่ครับเลยไม่คิดไรมาก แต่ไอ้นนท์มันเรียนห้องคิงต้องเคลียดเป็นธรรมดา ปกติสนามบาสจะมีคนเล่นตลอด ก็เลยต้องมีการจองเอาไว้ คือจะมีรุ่นพี่คนนึงแกว่างม๊ากกกกกก แกบอก ม.6 ไม่ค่อยได้เรียนเลยมานอนเล่นที่นี่ พวกผมก็เลยจองโดยการเอาเงินให้แก 40 บาท แล้วบอกว่าพวกผมจองเวลาไหนบ้างถ้าพวกผมไม่มาแกก็เอาเงินไป แต่ถ้าผมมาก็เอาเงินคืน ถ้ามีรุ่นน้องคนไหนมาเล่นเวลาที่ผมจองก็ต้องจ่ายเงินให้พี่แกไป จบไปผมว่าพี่แกทำงานเป็น รปพ. น่าจะโอเค 555
เราเล่นกันจนหมดพักเที่ยงนนท์มาส่งพวกผมที่ห้องก่อนค่อยเดินไปเรียนวิชาต่อไป ผมเคยคิดว่านนท์อาจจะเป็นห่วงผมเกินไป แต่พอมันเล่าให้ผมฟังว่า บางคืนผมละเมอถึงยู มันก็เลยเป็นห่วงผม แต่ผมไม่เคยบอกมันเลยว่าผมฝันถึงยูบ่อยมาก และผมคิดถึงยูทุกวัน ผมยังรักยูอยู่ ถึงแฟนเก่าที่เคยคบ ผมคบกับเขาเพราะเขาคล้ายยู แต่คบกันไปผมเป็นคนบอกเลิกก่อน ไม่ใช่เพราะเขาทนนนท์ไม่ไหวแต่เพราะเขาไม่ใช่ยูผมเลยบอกเลิกเขาไป
ตอนนี้ก็เรียนวิชาสุดท้ายเสร็จผมนั่งรอนนท์ที่ห้องเพราะนนท์จะไปส่งผม มีนัทกับอาร์ทนั่งเล่นวีดีโอเกมส์อยู่เป็นเพื่อนผม
“จอม มึงยังคิดถึงยูอยู่เหรอ?” นัทถามขึ้น
“ทำไมเหรอ?”
“มึงหลับตอนวิชาสุดท้าย กูได้ยิน … มึงละเมอชื่อ ‘ยู’ ” กูละเมอจริงเหรอเนี่ย?
“อือ กู คิดถึงมันทุกวันนั้นแหละ หึหึ” ผมพูดตามความจริง ผมคิดถึงมันทุกวัน ไม่ว่ามองไปทางไหนก็เห็นแต่ที่ๆเคยไปกับยู ยูเคยใช้ผ้าเช็ดตัวอันเดียวกันกับผม เคยมานอนกับผม เคยกินข้าวพร้อมผมก่อนไปโรงเรียน เคยติวการบ้านให้ผม เคยอยู่ข้างผม แต่ตอนนี้ไม่มีมันแต่ผมยังคิดถึงมัน
“เออ มึงจบม.6 มึงจะย้ายไปเชียงใหม่เหรอ” อาร์ทมันหันไปชกแขนนัทเพราะพูดเรื่องของยูขึ้นมา แล้วเปลี่ยนเรื่องถามเรื่องย้ายโรงเรียนของผมแทน
“อือ แต่แม่บอกให้ย้าย ตอนจบ ม.5 นี่แหละแม่บอกคิดถึง อยากกอด 555 กูก็ว่าจะย้ายไปตอนจบม.5 เนี่ยแหละ”
“ย้ายเร็วจังวะ ใกล้จะย้ายแล้วดิอีก 3 เดือนก็สอบปลายภาคแล้ว”
“อือ โทรบอกแม่แล้ว แม่บอก เสาร์-อาทิตย์ นี้แหละจะมาทยอยเอาของไป พวกมึงก็มาช่วยกูเก็บของหน่อยดิวะ”
“เออ แล้วบอกนนท์ยัง”
“บอกแล้ว”
“เอ้า บอกตอนไหน”
“อาทิตย์ก่อน”
“แล้วไม่บอกพวกกูวะ”
“เอ้าเนี่ย กูบอกแล้วไง”
“โด่ว รัยวะเออเด๋วกูไปช่วยเก็บของ พรุ่งนี้ได้ไหมวะ กูไปวันเสาร์ไม่ได้”
“เออ พรุ่งนี้ก็ได้”
“ป่ะ กลับ” นนท์มันเดินมาตรงประตูแล้วพูดขึ้น
“ไปละ เจอกันมึง” ผมหันไปบอกอาร์ทกับนัท พวกมันก็พยักหน้า ผมเดินไปหานนท์มันฟังเพลงอยู่ผมเลยดึงหูฟังมันมาข้างนึงแล้วลองฟัง
‘ก็เพราะเวลาที่ผ่านมา เธอได้ทำให้ชีวิตฉันมีคุณค่า
แต่เมื่อเวลาที่เปลี่ยนไป ใจของเธอก็เริ่มห่างออกไปช้าๆ’
‘อยากจะมีคำบางคำ จะบอกกับเธอไม่ให้จากไป
อยากบอกให้เธอได้รับรู้ว่าฉันนั้นรักเธอเท่าไหร่’
‘แต่เวลามันยังเดินไปสู่ความจริงที่ปวดใจ
อยากฉุดยั้งรั้งเอาไว้ ไม่อยากให้มันเดินไปจนนาทีสุดท้าย’
‘ฉันก็รู้สักวันต้องจบลง และชีวิตก็คงกลับเป็นเหมือนเก่า
ยื้อฉันยื้อไม่ให้เธอจากไป จะฉุดรั้งเอาไว้ให้เธอไม่ไปจากเรา’
(เพลง ยื้อ ของ พอส)
“อ้าว!” นนท์มันดึงหูฟังออกจากหูผม
“พอแล้ว กูรู้ว่าเพลงนี้มันทำให้มึงคิดถึงยู แต่กูไม่อยากเห็นมึงร้องไห้อีกแล้ว เข้าใจไหม?”
“อือ กูไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย” ใช่ ผมไม่ได้ร้องไห้ แค่คิดถึง
“ดี งั้นขึ้นรถกูจะได้ไปส่ง”
“รีบรึไง”
“กูมีเรียนพิเศษ”
“อ่อๆ ลืมไปๆ” นนท์ต้องเรียนพิเศษตอนห้าโมงถึงสองทุ่ม เป็นแบบเรียนตัวต่อตัว พ่อมันเป็นคนจ้างครูมาสอนเขาเป็นครูที่สอนอยู่มหาลัย เป็นลูกของเพื่อนพ่อมัน มันคงเหนื่อยน่าดู เรียนอยู่โรงเรียนแล้วยังต้องเรียนพิเศษอยู่บ้านอีก เรียนเสร็จก็ต้องโทรมาหาผมถามนั้นนู้นนี่ อ่านหนังสือถึงเที่ยงคืนก็นอน ชีวิตมันช่างน่าเศร้า T^T มันบอกมันอยากเป็นหมอ ……. อยากเป็นหมอต้องอดทน 5555
วันต่อมา
นนท์มารับผมที่บ้านตอนเจ็ดโมงกว่าๆถึงโรงเรียนมันก็นั่งอ่านหนังสือ เข้าแถวเสร็จมันก็ไปเรียนผมก็ขึ้นเรียนเที่ยงก็ไปรอมันกินข้าวเสร็จก็ไปเล่นบาสตอน3โมงเย็น อาร์ทกับนัทก็มาช่วยผมเก็บของ นนท์ก็มามันบอกว่าลาเรียนพิเศษวันนึงเพื่อผม 5555 ซึ้งใจ ของผมก็ไม่ได้เยอะอะไรมาก แค่มันรกปนๆกันมารื้อๆเก็บใส่กล่องก็ถึงได้รู้ว่ากางเกงตัวโปรดของผมที่คิดว่ามันหายอันที่จริงมันอยู่หลังทีวีไม่รู้มันเข้าไปได้ไง ไหนจะจานที่ยังไม่ได้ล้างเยอะแยะครับบอกไม่หมดหรอก พวกนั้นก็พากันเก็บพวกแผ่นซีดี พวกของจิปาถะ ส่วนผมเก็บเสื้อผ้ากว่าจะเสร็จก็หกโมง แต่ภารกิจยังไม่เสร็จ เหลือเก็บกวาดครับกวาดออกมามีแต่ฝุ่นทั้งนั้นเสร็จทุ่มสองทุ่มก็เลยพากันไปกินก๋วยเตี๋ยวอาร์ทกับนัทก็กลับบ้านไปส่วยนนท์มันนอนกับผม
วันเสาร์แม่ก็มาเอาของ ผมว่าผมมีความสุขดีกับชีวิตตอนนี้ ถึงจะคิดถึงคนที่ไม่รู้จะเจอกันอีกตอนไหนแต่ผมว่าผมรักคนๆนั้นมากขึ้นทุกวัน ถึงจะไม่รู้ว่าเขารักผมไหม คิดถึงผมรึเปล่าแต่ผมรักเขา แล้วตอนนี้ผมมีคนที่รักผมและผมก็รักเขานั้นก็คือเพื่อนๆ พ่อ แม่ น้องสาวถึงจะไม่มากแต่ก็ทำให้ชีวิตของผมมีสีสัน
สอบปลายเทอม(เสร็จ)
แม่ผมมารับวันนี้ในสอบวันสุดท้าย ผมไปเชียงใหม่ในชุดนักเรียนนี้แหละครับขี้เกียจเปลี่ยนเสื้อผ้า แม่บอกผมว่าจะไปรอที่รถให้ผมลาเพื่อนๆให้เสร็จแล้วค่อยตามไปก็ได้
“โทรมาหาบ้างนะ” นนท์เอ่ยขึ้น
“ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าให้พ่อมึงเป็นห่วง 55555” อาร์ทมันพูพร้อมกับ ตีแขนไอ้นนท์
“ของฝาก”
“ไอ้นัท มึงห่วงแต่ของฝากเนี่ยนะ”
“ก็กูอยากได้ของฝาก”
“มึงจะให้กูเอาของฝากมาให้มึงได้ไง กูไปเรียนโว้ยยยย ไม่ได้ไปเที่ยว!”
“ส่งมาทางไปรษณีไง โง่จริง” K! ผมตบหัวมันไปทีนึง แมร่งเป็นห่วงกูสักนิดก็ได้ ห่า ห่วงแต่ของฝาก
“555555 ล้อเล่นน่า”
บอกลากันเสร็จสับผมเดินขึ้นรถโบกมือลาทั้งสามคนรถเคลื่อนไปที่จุดหมายต่อไป ‘เชียงใหม่’
.
.
.
.
.
.
____________________________________________
งงไหมอ่า :hao4:
คือว่า ปัจจุบันผมเรียนอยู่ที่มหาลัยหนึ่งอยู่ปี 3 คณะนิติฯ
เรื่องนี้ผมแต่งไว้ตอนอยู่ม.6 ลืมแก้อะครับ :hao4:
ยังไงถามได้ครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ :mew1:
ปล.ที่ข้ามๆเพราะจำไม่ได้ครับ คนจะแก่ก็อย่างนี้แหล่ะนาาา :-[ :-[
-
อ่านไปก็น้ำตาซึมสงสารจอม
แต่นนท์นิสัยน่ารักมากเลยนะ
รักแต่ไม่ทำให้จอมลำบากใจเลย
น้องจอมใส่ตอนหรือวันที่ที่อัพให้รู้ด้วยซิ
คนที่ตามอ่านจะได้รู้ว่าน้องจอมมาอัพตอนใหม่แล้ว
-
snowboxs >>>> คร๊าบ :impress2:
เด๋วตอนหน้าจะลงวันที่นะครับตอนนี้ขอนึกก่อนว่าต่อจากนี้มันเกิดอะไรขึ้น :katai2-1: o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ม.6 (เทอมสุดท้าย)
ผมย้ายมาที่นี่ได้เกือบปีแล้ว ไอ้นัท ไอ้อาร์ทแล้วก็นนท์ ก็ยังคุยกันอยู่เรื่อยๆ จะเรียกว่าคุยกันทุกวันก็ยังได้ก็พวกมันเล่นโทรมาทุกเที่ยง ส่วนตอนเย็นอาร์ทกับนัทมันก็จะโทรมาเล่นด้วย นนท์ก็เรียนพิเศษเสร็จก็จะโทรมา หูแทบไหม้คุยมันทุกเวลาครับ
ผมย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่ มีเพื่อนใหม่ 2 คนชื่อ เต้ยมันเป็นคนเชียงใหม่นี่แหละ ส่วนอีกคนชื่อ ลุค มันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ใช่ว่าผมจะเก่งภาษาแล้วฟังมันรู้เรื่อง แต่ลุคพูดไทยได้และชัดด้วยด่าอะไรไปมันด่ากลับ = =’ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนหน้าตึก กำลังนั่งแปลบทความภาษาอังกฤษ ซึ่งคนที่นั่งสอนผมอยู่ตอนนี้คือ ลุค นั้นแหละมันบอกผมโง่ภาษาเกินไปเลยมานั่งสอนตัวต่อตัวแต่ต้องเลี้ยงข้าวเที่ยงมันแทน พอบอกไม่เอา ไม่เรียนมันก็บอกต้องเรียน สรุปยังไงผมต้องเรียน - -* บังคับขู่เข็ญกูเหลือเกิน
“เสร็จยังช้าจริง” แมร่งอย่าเร่งกูสิ มึงเจ้าของภาษาหนิ ผมหันไม่มองมันตาขวางแล้วกลับมาแปลต่อ
“หิวว่ะ”
“….”
“อยากกินไอติม”
“…..”
“จอมอยากกินไอติม”
“ก็ไปซื้อสิ” บอกกูทำเพื่อ ?
“เอาไหม?”
“เอาสตอเบอรี่นะ” อะๆ ถึงผมจะกินสตอเบอรี่ แต่ผมไม่แต๋วนะครับ (ผมก็แค่ชอบผู้ชาย) ^[++]^
“เดี๋ยวมานะ”
“เออๆ” อย่ามากวนกู ผมโบกมือไล่มัน
แมร่งคำเหี้ยนี่มันแปลว่ารัยวะ? ‘เจ ที เอเม’ คำเหี้ยรัยเนี้ยยยยยยยยยยย!! โอ๊ะๆ มาแล้วๆ เห็นลุคเดินถือถุงที่ใส่ไอติมมาครึ่งถุง เอิ่ม = = แดกเยอะไปนะมึง
“ลุคๆ!”
“คร๊าบบบบ! ว่าไงจ๊ะ” แมร่ง! มันวิ่งมาเอาถุงไอติมวางไว้บนโต๊ะ ผมดึงๆออกมาดูมีไอติมอยู่ ห้า หกแท่ง
“เหอะ!”
“อะไร? - -*”
“แดกเยอะไปนะ”
“แดก?”
“กินน่ะ”
“แดก แปลว่า กิน เหรอ?”
“เออ ช่างเหอะๆ มีอะไรจะถามอะ ตรงนี้มันแปลว่าอะไร” ผมยกหนังสือไปไว้ตรงหน้าลุค มันมองเป็นนึง แล้วหันไปแกะไอติมออกจากถุง รีบๆบอกกูมาได้ป่ะ ชักช้า - -*
“Je t’aime” โอะโห สำเนียงแบบ ฟังไม่ทันบอกตรง
“เร็วไปขอช้าๆ เน้นๆ”
“เชอ! …… แตม!” มันพูดแบบช้าๆ เน้นๆตามคำขอครับ เน้นแบบ น้ำลายเน้นๆอะครับ
“อ่อ แล้วมันแปลว่าอะไร”
“ภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ….” มันหันหน้ามามองตาผม
“แปลว่า …?” มึงทำให้กูลุ้นนะเนี่ย ตอบมาไวๆได้ป่ะ
“ฉันรักเธอ” มันตอบยักคิ้วสองจึก แล้วหันไปกินไอติมต่อ
“อ่อ ภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ฉันรักเธอ ใช่มั้ย?” ผมหันไปถามมันอีกครั้ง มันพยักหน้า ผมเอาสมุดเล่มนึงเป็นสมุดเล่มน้อยๆที่ผมเอาไว้จดการบ้าน เบอร์โทรเพื่อนแล้วก็อีกเยอะแยะ ผมพลิกไปหน้ากลาง มันมีรูปยูอยู่ ผมเขียนใต้ภาพนั้นว่า ‘Je t’aime’ ผมปิดสมุดแล้วเก็บลงกระเป๋า หันมาแปลบทความต่อ เต้ยกับลุครู้ว่าผมรักยู เพราะตอนผมเผลอหลับผมละเมอ(อีกแล้ว)ถึง ‘ยู’ เต้ยกับลุคก็ไม่ได้รังเกียจผม แต่สมุดนั้นผมไม่เคยให้ใครอ่าน เพราะมันมีความลับอยู่มีทั้งรูปของยู เรื่องราวของผมกับยู มันคือ ‘ความลับของเราสองคน’
“ไงมึง”
“เออ ไปไหนมา” ลุคถามเต้ยที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะ
“ไป หาน้องนุ่นมา” น้องนุ่น เป็น แฟนไอ้เต้ยมันคบกันมานานแล้วตั้งแต่ ม.2 เต้ยมันก็รักเดียวใจเดียวไม่เคยนอกใจนุ่นเลย ดีนะมีแฟนอย่างเต้ย
“เออ มึงลงที่ไหนวะ จอมขอนแก่น? หรือเรียนอยู่เชียงใหม่?”
“ขอนแก่น กูสมัครแล้ว จ่ายเงินแล้ว อีกอาทิตย์เดียวก็จะสอบแล้ว มึงลงรึยังกูเห็นมึงล่อนไปร่อนมาไม่ลงสักที่”
“กูเรียนนี่แหละ ไม่อยากไปไหน แล้วมึงล่ะลุค” มันหันไปถามลุคบ้าง
“อเมริกาสิ” เออ ก็ใช่นะมันก็ต้องกลับไปเรียนที่บ้านมันสิ
“กูก็นึกว่ามึงจะมาเรียนที่ไทยด้วยกัน”
“เออ ไม่มาเรียนที่ไทยด้วยกันวะ”
“ไม่ เด็กไทยนมไม่โต ไม่มีอะไรให้มอง” เหตุผมมึงนี้มันส้นตีนมาก!
“เห้ยผู้หญิงนมไม่มี แต่ผู้ชายมีงูเหลือมนะคร๊าบบบบ”
“งูเหลือมหรือไม้จิ้มฟัน”
“เทียบป่ะ”
“มึงคิดดีแล้วเหรอ? = =’’ ”
“ทำไม มึงเคยเห็นของมันเหรอ?”
“เออ อันเท้าข้าวหลาม” พูดจริงครับใหญ่มากกกกก เฮ้ยๆ ผมไม่ได้เห็นแบบเปลือยๆนะ แค่เห็นตอนมันใส่บ๊อกเซอร์ คือบ๊อกเซอร์มันรัดไงเห็นตอนเช้าด้วย เป็นบ้องอะ ใหญ่จริง คุณผู้หญิงท่านใดอยากลองรับรองท่านเดินขาถ่างไปเกือบอาทิตย์
“ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” เสียงออดโรงเรียนดังขึ้น พวกเราสามคนพากันขึ้นเรียน เป็นวิชาที่ผมถนั๊ด ถนัด นั้นคือวิชาแนะแนว ผมชอบมาก ถนัดครับ และสิ่งที่ผมทำตอนเรียนวิชานี้คือ หลับ! แต่ผมได้เกรดดีนะคร๊าบขอบอก ฮ่าๆๆ
ผ่านมาเนิ่นนาน(จำไม่ได้)
ผมสอบขอบแก่นได้ โอ้ววววววว! และวันนี้คือวันรายงานตัว ผมรายงานตัวเสร็จแล้วแหละครับแต่รอไอ้เต้ย เต้ยก็สอบได้ที่เดียวกับผม ทั้งๆที่มันบอกว่าจะเรียนที่เชียงใหม่ ตอแหลม๊ากกก! ผมเดินเล่นเรื่อยๆ สำรวจนิดนึงก็จะได้มาเรียนที่นี่ตั้งหลายปี ผมนั่งลงตรงไม้หินอ่อนแถวนั้น เอากระเป๋าที่หิ้วมาทำไมก็ไม่รู้ ของไอ้เต้ยทั้งน้านนน มันฝากผมถือ ผมเอาภาระอันยิ่งใหญ่ว่าลงข้างตัว หยิบโทรศัพท์มาเล่น เอาเอ็มพีสามเปิดฟังเพลงเพลินๆ ผมรู้สึกมีคนสะกิดผม ผมถอดหูฟังออกแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นเพียงพยักหน้าให้เขาพูดมา
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” อ่อ ขอนั่งเหรอผมใช้มือนึงเล่นเกมส์ในโทรศัพท์เอามืออีกข้างหยิบกระเป๋าไปวางไว้ตรงพื้น คนแปลกหน้านั่งลงข้างตัวผม ผมรู้สึกเขาจ้องๆมองๆผมหลายครั้ง เอะ มึงรู้จักกูเหรอ ผมเลยสต๊อปเกมส์แล้วหันไปมอง
.
.
.
.
.
.
.
.
_________________________________________________________
เว้นเยอะ เพราะจำไม่ได้ 55555+
:L1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครน้อ.... อยากรู้อ่ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao4:
-
เอิ่มมม...แกล้งกันหรอ ค้างนะ :z3: :z3:
-
ไม่รู้อ่ะ.....ก้อขนาดหลานคนแต่งยังจำไม่ได้
แล้วคนแก่จารู้เหรอ
:bye2: :bye2:
-
ตอนนี้จำไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ตอนหน้าต้องจำได้นะ
เพราะพี่ลุ้นอยู่ว่าน้องจอมเจอใคร ใช่คนที่รอหรือเปล่า
-
"!!!"
“พี่หยาง!!!!”
“โหยยยย~! จอมจริงๆด้วย ว่าอยู่คุ้นๆ”
“จอมก็ว่าใครมองๆ โรคจิตป่าวไม่รู้ 55555”
“ว่าใครโรคจิต - -* ”
“ป่าววว ว่าพี่สักหน่อย อย่าร้อนตัวดิ ฮิฮิ”
“ชิ๊!” พี่หยางพลักหัวผมเบาๆ
พี่หยางเปรียบเสมือนพี่ชายผม พ่อแม่ผมกับพี่หยางเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนมัธยมผมเลยเล่นด้วยกันตั้งแต่เด็กๆเลย แต่ว่าพอพี่หยางอยู่ ป.3 ก็ย้ายไปอยู่เมืองนอก แต่นานๆครั้งแม่พี่หยางจะกลับมาทำงานที่ไทยพี่หยางเลยมาด้วย แต่แค่ 2-3 วันเท่านั้นแหละครับ พวกไอ้นนท์ นัท อาร์ทและก็ยู ไม่รู้จักพี่หยางหรอกเพราะผมไม่ได้บอก แต่แล้วทำไมพี่หยางมาอยู่ที่นี่วะ
“พี่มาที่นี่ทำไม?”
“โหยยย ถามงี้ได้ไงอะ พี่เรียนที่นี่ครับไอ้น้อง”
“อ้าว แล้วทำไมจอมไม่รู้?”
“พี่มาเรียนมหาลัยอยู่ไทย บอกแม่จอมแล้วนะ แม่ไม่ได้บอกเหรอ?”
“อ้าวได้ไงอ่า” ทำไมแม่ไม่บอกจอม จอมจะได้มาหาพี่หยาง ทำไมแม่ทำอย่างนี้กับจอมอ่า T3T
“สงสัยแม่ยุ่งๆอยู่มั้ง ยังไงก็รู้แล้วหนิว่าพี่เรียนที่นี่ ^___^”
“อือ คิดถึงพี่จังเลย~~!!” ผมกอดพี่หยางแน่นๆอีกที ไม่เจอกันตั้งแต่ ม.1 ที่พี่หยางมาเล่นด้วยแค่วันเดียวพี่หยางก็ต้องกลับแล้ว นี้ก็ 5-6 ปีแล้ว คิดถึงจัง
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับ แล้วก็ปล่อยพี่ได้แล้วอายเขา” ผมจำใจต้องเอาแขนที่โอบรอบเอวพี่หยางออกแล้วกลับมานั่งดีๆ
“จอมเรียนที่นี่เหรอ?”
“ช่ายย”
"เฟรชชี่?"
"ช่ายยยยย"
“คณะไรล่ะ?”
“จอมเรียนนิติฯ พี่อะเรียนคณะไร?”
“อ่อ พี่เรียนวิศวะ”
“เฮียหยาง กินข้าว หิวแล้ว” ผมคุยกับพี่หยางแป็บเดียวก็มีคนมาเรียก เหมีอนจะเป็นรุ่นน้อง
“เออ แป็บ” พี่หยางหันกลับไปตอบ ผมชะโงกไปดูเห็นคนกลุ่มนึงยืนอยู่ไม่ไกลมาก ผู้ชายคนที่ตะโกนเรียนพี่หยางทำผมสกินเฮด กับอีกสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ทำผมแบบเดียวกัน แต่ผู้ชายอีกที่ยืนหันหลังอยู่ดูเหมือนเขากำลังเล่นเกมส์มือถืออยู่ ผมจำเขาได้ ไม่ได้เจอกันหลายปี ถึงผมเขาจะยาวขึ้น สูงขึ้น มีกล้ามเยอะขึ้น แต่ถึงเปลี่ยนไปยังไงผมก็ยังจำเขาได้ขึ้นใจเขาคือ
‘คนที่ผมรัก’
ผมมองเขาอยู่นานมากผมคิดนะเพราะพี่หยางกำลังจับไหล่ผมเขย่าพลางเรียกชื่อผม
“จอม จอม”
“ห๊ะ มีไรเหรอ?”
"เหม่อเหรอเรา?"
"ฮ่าๆ ง่วงๆน่ะเลยเบลอๆ"
“จอมกินข้าวมารึยัง? พอดีพี่กำลังจะไปกินข้าวแล้วไปด้วยกันไหม?”
“เอ่อ … ยัง” ผมรู้สึกมึนๆ มันอยู่ที่นี่ได้ไง มันเรียนที่นี่ได้ไง? รู้สึกดีใจ แต่ก็รู้สืกกลัว ผมกลัวมันจะทำเป็นไม่รู้จักผม
“งั้นไปกินด้วยกันป่ะ พี่เลี้ยงเองไม่ต้องห่วง ฮ่าๆๆๆ” พี่หยางจับกระเป๋า(ที่)ผม(ถือมา)สะพายแล้วเดินนำไป ผมเดินตามหลังพี่เขาไป
“คัยวะเฮีย” คนที่ชวนพี่หยางถามขึ้น
“อ่อ น้องกูเอง”
“จอมนี่ไอ้บอลรุ่นน้องพี่อยู่ปี2 ไอ้นี่ชื่อสองไอ้นี่ชื่อต๊ะสองคนนี่อยู่ปี 3 เพื่อนพี่ ส่วนนั้นชื่อยูเป็นรุ่นน้องพี่อยู่ปี 1 เท่าแกนั้นแหละ” คนแรกคือบอลคนที่ชวนพี่หยางไปกินข้าว ส่วนพี่สองกับพี่ต๊ะคือคนที่ยืนคุยกันอยู่ ส่วนอีกคน ….. น่าจะรู้ๆกันอยู่
“เฮียมีน้องด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เฮียไม่เห็นบอกเลย ปิดบังอะ อย่างนี้รุ่นน้องน้อยใจนะเฮียโด่ววว” พี่บอลเริ่มโวยวาย ‘ปัญญาอ่อน’ ผมทำได้ส่ายหน้าผมหันไปยิ้มให้พี่สองกับพี่ต๊ะ สองคนนั้นก็ยิ้มกลับแล้วหันไปคุยกันต่อไปสนใจคนรอบข้างเล๊ยยย ส่วนพี่หยางกับพี่บอลก็เถียงกันอยู่ ผมเลยหันไปมองยูที่เล่นเกมส์ไม่สนใจเลยว่าผมมองมันอยู่
กูคิดถึงมึงนะเว้ยไม่ติดต่อกูมาเลย
มึงจะคิดถึงกูบ้างไหมนะ
กูอยากกอดมึงจังเลย
กูยืนอยู่ตรงนี้แล้วทำไมมึงไม่มองกูบ้าง
กูหามึงเจอแล้ว หันมายิ้มให้กูได้ไหม
กูคิดถึงมึง
กูรักมึง …
อยู่มันก็เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ ผมตกใจมาก ผมกลัวมันวิ่งหนีผม ผมกลัว ผมก้าวเท้าไม่ออก แม้กระทั่งหายใจยังไม่กล้า ผมกลัว ….
“อะ” ผม ผมตกใจจริงๆ มันก้าวเท้ามาหาผมพร้อมกับกอดผม น้ำตาผมไหลออกมา ผมไม่เข้าใจมันกอดผมทำไม แต่ผมอาจจะไม่ได้กอดมันอีกผมเลยกอดมันตอบและแน่นขึ้นผมได้ยินเสียงสะอื้น
มันร้องไห้ …. ยูร้องไห้ ทำไม ร้องทำไม ทั้งๆคนที่ต้องร้องคือผมคนเดียว แล้วมันร้องไห้ทำไม? มันละตัวออกมาผมเลยจำใจต้องละออกมาเช่นกัน มันมองหน้าผม น้ำตามันไหลลงมาเป็นสายตามันแดง มันร้องไห้จริงๆ มันจับมือผมวิ่งออกมา พามาหยุดที่ๆไม่ค่อยมีคน มันมองหน้าผมเหมือนคนกำลังเจ็บปวด ทรมาน
“จอมทำไมไม่ตอบเมลล์กลับ”
“…..”
“ทำไมทักเฟสไปไม่ตอบ”
“…..”
“โทรไปก็ไม่รับ”
“……”
“ส่งจดหมายไปที่หอก็ไม่ยอมตอบกลับมา”
“………..”
“เงียบทำไมจอม”
“…………”
“……….”
“…………”
“…………”
“ทำไมถึงไม่ยอมให้บอกลา?”
“ไม่อยากเห็นตอนร้องไห้”
“มึงรู้มั้ยตั้งแต่มึงไปกูคิดถึงมึงมากแค่ไหน ฮึก กูเห็นใครก็เป็นมึง อึก อึก กูนึกว่ามึงเกลียดกู ทำไมฮึก ทำไม ทั้งๆที่กูรักมึง ทำไมมึงไม่ยอมฟังกูพูดเลย ตอนที่มึงออกไปจากห้องกูกลัว ฮึก กูนึกว่ามึงรู้ ว่ากูรักมึง มึงเลยรังเกียจกู อึก ไม่อยากเข้าใกล้กู ฮึก ฮือ” ผมพูดเสร็จก็นั่งลงเอาหน้าแนบกับเข่าแล้วร้องไห้ออกมา
“…….”
“ฮือ ฮือ”
“มึงรักกูเหรอ?”
“ห๊ะ”
“มึง รักกูจริงๆเหรอ?” มันทำหน้าตกใจ
“กูนึกว่ามึงรู้” ผมยืนขึ้น เงยหน้าถามมัน
“กูนึกว่ามึงชอบไอ้นนท์”
“…..นนท์เหรอ?” มันคิดว่าผมชอบนนท์เนี่ยนะ ทำไม?
“ก็ตั้งแต่มึงบอกมีคนที่ชอบ แล้วตั้งแต่นั้นมึงก็ไปหานนท์บ่อยขึ้น อะไรที่เคยปรึกษากูก็จะไปถามนนท์ กูก็นึกว่ามึงชอบนนท์”
“ก็ … กูกลัวมึงรู้ว่ากูชอบมึง”
“หึหึ ทำไมนะ”
“ทำไมอะไร?”
“ทำไมเราถึงเสียเวลากันตั้งนานเพราะเรื่องนั้น”
“เสียเวลาเหรอ?”
“อือ กูก็รักมึงเหมือนกัน”
“O_O!!! จริงเหรอ”
“อือ ตั้งแต่ ป.5 ตั้งแต่”
“ห๊ะ อย่าบอกนะว่าตั้งแต่เกมส์นั้น ตั้งแต่หอมแก้ม?”
“อือ” มันพยักหน้า
“จอม”
“อะไร?” มันมองตาผม
“……..”
“เรียกแล้วไม่พูดจะเรียกทำไม”
“………….” มันมองตาผมไม่พูดอะไรเลย คือไรวะ - -*
“………” ผมเงียบบ้างอยากรู้ว่ามันจะทำอะไร เล่นเกมส์จ้องตา? ถ้าเป็นปลากัดผมท้องแล้วได้ลูกสัก โหลกว่า
“จุ๊ฟ”
“เฮ้ย!” มันจูบผม ถึงจะแค่แป็บเดียว มันดึงผมไปกอดอีกครั้งพร้อมกระซิบข้างหูผม
“เป็นแฟนกันไหม?”
“ไม่”
.
.
.
.
.
.
.
____________________________________
จุ๊ฟกันแล้วอะเขิล :-[
ขอบคุณที่รออ่านนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เหมือนถ่ายไม่สุดเลยอ่ะ!!!! :m16: ค้างอย่างแรงงงง!!!!!!!!!!!!! :angry2: :m31: o21 :sad5: สู้ๆนะครับเป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ :yeb:
-
โอ้ยอ่านแล้วน้ำตาซึมตามน้องจอมน้องยูไปเลย
การแอบรักเพื่อนนี่ลำบากเนอะ บอกก็เสี่ยงกลัวจะเสียเพื่อน
จะแอบคิดเข้าข้างตัวเอง ก็กลัวจะไม่ตรงกันอีก ตอนนั้นจอมคงอึดอัดน่าดู
แต่ยูคงอึดอัดมากกว่าเพราะชอบจอมมาตั้งแต่ ป.5 และท่าทางที่ยูแสดงออกต่อจอม
เป็นท่าทางที่เพื่อนแสดงกับเพื่อนล้วน ๆ จริง ๆ ยูคงอยากจะจูบปลุกจอม แต่นี่ต้องถีบแทน
ว่าแต่ว่าที่ยูพูดหมายถึงไรอ่ะ โทรไม่รับ / ทักเฟสไม่ตอบ / จดหมายมาก็ไม่ตอบ มันคืออะไร
มาอธิบายด่วนเลยนะน้องจอม พี่รออยู่ ชอบเรื่องนี้นะ พี่เขียนเล่าเรื่อง น้องสาวขัดเกลา ช่วยกันทำมาหากิน
-
แล้วไผ่เป็นคนขัดขวางทางรักของหลานทั้ง 2 คนหว่า
เป็นหลานนนท์เหรอป่าว คนแก่ไม่แน่ใจ :m28:
:bye2: :bye2:
-
ปล่อยให้ค้างตล๊อดๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
“ไม่!”
“ทำไมล่ะ?”
“มึงยังจะถามอีกเหรอว่าทำไม?”
“….?”
“ผู้หญิงคนนั้น”
“คนไหน?”
“คนที่มึงอยู่ด้วยไง ไอ้ควาย!”
“…..!”
“ถึงกับเงียบเลยเหรอ?!”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ๆ”
“ไม่ใช่อะไร! ยังจะมาพูดอีก ก็เห็นๆกันอยู่!”
“นีน่าน่ะเป็นรุ่นน้อง! นี่ฟังก่อน!”
“ไม่! ไม่อยากฟัง ปล่อยกู! กูบอกให้ปล่อยกู!!”
“กูบอกให้มึงฟังกูก่อน นี่!”
“ไม่เอา! ไม่ฟัง! ปล่อยสิ! ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย! จนกว่ามึงจะฟังกูก่อน!”
“เออ! กูจะฟังคำแก้ตัวมึง พูดมาสิ!”
“เฮ้อ~ นีน่าเป็นรุ่นน้อง เขาแค่เข้ามาทักเฉยๆ”
“อ่อเหรอ~!”
“นี่! มึงไม่เชื่อกูเลยสินะ”
“เออ! กูไม่เชื่อ! จะทำไม! น้องเหรออีนั้นน่ะนะ คงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่รักกันมากนะ ดูดปากแทนการทักทาย หึ!”
“เอ่อ ….!! มึงเห็นเหรอ”
“ไม่เห็นกูคงไม่พูด! หยุดตอแหลสักที!”
“แต่ กูรักมึงนะ”
“กูบอกให้หยุดตอแหล! แล้วปล่อยกู!”
"กูพูดจริงๆนะ! กูรักมึง! มึงฟังกูหน่อนสิ!"
"ปล่อย"
"ไม่! อย่าไปนะ! เชื่อกูสิ น้องเขาจูบกูก่อนนะ!"
"ปล่อยกูเถอะ นะ"
"กู ...."
"หยุดเหอะ! ขอล่ะ ปล่อยกูไปเถอะ กูเหนื่อย กูเสียน้ำตาให้กับมึงมามากพอแล้ว ถึงเราจะรักกันมากขนาดไหน แต่ถ้ามึงไม่หยุดที่ใคร ต่อให้รักกันแค่ไหนมันก็ไปกันไม่รอดหรอก นะ"
"กูขอโทษที่ไม่เคยหยุดที่ใคร แต่กูรักมึงนะ"
"พอเถอะนะ ปล่อยกูไป"
"ไม่!"
"ยื้อไว้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก"
"แต่ ..."
"ไม่มีแต่หรอก"
"เด๋วสิ!"
.
.
.
.
.
.
.
.
_______________________________
เศร้าจายยยยย~!! :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:bye2: :bye2: :pig4: :pig4:
-
มันเกิดอะไรขึ้นตอนไหน แล้วนีน่าเป็นใคร
แล้วยูจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร แล้วจอมจะยอมเชื่อใจยูมั้ย
โอ้ยมันลุ้นนะนั่น้องจอม แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
:katai1: ค้างอ่ะ ปล่อยคนแก่ค้างบ่อย ๆ ไม่ดีนะหลาน
โอ้ย... คนแก่ปวดตับ :katai5:
:bye2: :bye2:
-
“ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านเหรอ?”
“ชิ๊! แล้วไง” อย่าเข้าใจผิดนะคร้าบบบ เมื่อกี้อะมีผู้หญิงกับผู้ชายรู้สึกจะเป็นแฟนกันเขาทะเลาะกันน่ะ ผมก็เลยฟังนิดเดียวเอง(ต้นจนจบ) 55555+ หาว่าผมเสือกเฉยเลย เหอะ!
“กลับมาเรื่องของเราดีกว่า”
“อะไร?”
“สมองปลาทองเอ๋ย”
“สัส! ด่ากูอีกแล้วนะ” ผมชกแขนมันไปทีนึง ไม่ได้เบาๆนะ แต่มันแข็งแรงเกินไปมากกว่า
“ตกลง จะยอมเป็นเมียกูไหม?”
“ห๋า! พ่องมึงสิ! ใครจะเป็นเมียมึง!” เมื่อกี้ยังขอเป็นแฟนอยู่เลย อยู่ๆขอเป็นเมีย คิดว่ากูง่ายรึไง
“ตอบ”
“อือ”
“อะไรคือ ‘อือ’ ล่ะ?”
“ก็ ‘อือ’ ไง เป็นก็เป็น หยุดถามสักที รำคาญ” เชิลอะ ถามอยู่ได้ ผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าเลย กลัวมันเห็นว่าผมหน้าแดง เด๋วมันล้อเอา
“หึหึ หน้าแดงนะ” มันจับหูผมไว้ เออกูรู้หน้ากูแดง หูกูก็แดง
“อย่ามาล้อนะ!!!” ผมปัดมือมันออก
“ป่ะ เฮียรอกินข้าวด้วยอยู่”
ผมเดินตามมันไป เจอพี่หยางกับกลุ่มพี่เขา พวกเราก็เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารจองโต๊ะ ซื้อกับข้าวแล้วกลับมานั่งกันที่โต๊ะผมนั่งข้างยู ถัดไปเป็นพี่บอล ตรงข้ามผมเป็นพี่หยาง ถัดไปเป็นพี่ต๊ะกับพี่สอง กินไปกินมาผมเริ่มรู้เหมือนตัวเองลืมอะไรสักอย่าง
~ Tell me what you want to hear , something that will light those ears , sick of all the insincere , so I'm gonna give all my secrets away ~
คิดได้ไม่นานโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา ชื่อที่แสดงบนหน้าจอทำให้ผมนึกออกว่าลืมอะไร ‘I’Toei’ ตายล่ะลืมมัน
“ฮัลโหล”
(ฮัลโหลพ่อง! อยู่ไหนมิทราบ กูยืนรอมึงตั้งนาน! บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลย!)
“น่าๆ ใจเย็นๆนะครับ จอมขอโทษ” เต้ยมันชอบให้พูด จอม เต้ย ไรงี้มันชอบ ตอนมันอารมณ์เสียใช้ได้ดีเลย ฮ่าๆ
(ไม่ต้องเลย! กูรอมึงตั้งนานรู้ไหม! หิวก็หิว! ถ้ามึงไม่รีบมากูจะโทรบอกไอ้นนท์ เอาไง?)
“อย่าๆ! โห่วเต้ย อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสินะ เต้ยรอจอมตรงแถวๆนั้นแหละนะ เดี๋ยวจอมกำลังไป”
(เออ! รีบเลย … หิวแล้ว ตู๊ด ตู๊ด) ฮ่าๆ ได้ผล มันเริ่มพูดเสียอ่อยลง แล้วก็วางสายไป ผมเอาโทรศัพท์เก็บลงไปในกระเป๋าไอ้เต้ยนั้นแหละ
“เดี๋ยวมานะ” ผมหันไปบอกยู
“ไปไหน? ใครเต้ย?” อ่านะ
“ไปหาเพื่อน มันรออยู่ลืมว่าปล่อยมันไว้คนเดียว” มันพยักหน้า แล้วกลับไปกินข้าวต่อ ผมเลยหันไปพี่หยางแกก็พยักหน้าแล้วบอกรีบไปรีบมา ผมวิ่งออกไปจนถึงแถวๆโต๊ะไม้หินอ่อนที่ผมเคยนั่ง มันนั่งรอผมอยู่ ผมรู้มันเห็นผมแล้วแต่ไม่ยอมลุก นั่งกระดิกตีนยิกๆ ห่ามึง ลืมแค่นี้ทำเป็นโกรธ = =*
“โอยยยย~ เหนื่อยโว้ย!”
“ช้าจริง หิวนะเนี่ย”
“น่า น่า ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ ปะ”
“เออ แล้วไปไหนมาล่ะ จะไปไหนแทนที่จะส่งข้อความมาบอกก่อนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง อันที่จริงนนท์มันโทรมาถาม ว่ามึงอยู่ไหน ” ห๊ะ ห๋า! จริงเหรอ
“ตายห่า! มึงบอกมันว่าไง ห๊ะ!”
“ก็บอกตามความจริง ว่ามึงหายไปไหนไม่รู้”
“แมร่ง! ทำไมมึงพูดอย่างนั้นวะ!”
“ก็มึงไม่รับโทรศัพท์มัน”
“เชี่ยละ กูลืมไว้ในกระเป๋า” ผมจับแขนมันวิ่งให้เร็วที่สุด ถ้าไม่รับสายมัน 3 สายก็โวยวายซะบ้านแตก นับวันยิ่งทำตัวเป็นพ่อกู พอถึงโรงอาหารก็เห็นยูมันคุยโทรศัพท์อยู่มันไม่ผิดถ้านั้น มันไม่ใช่โทรศัพท์กู๊ว!!
“เอาโทรศัพท์กูมา” ผมยื่นมือไปตรงหน้ามัน มันไม่สนคุยต่อ
“เออ เสียงจอม ทำไม หือเหรอ เออ เออ เออๆ” คุยกับใครวะ หรือว่าไอ้นนท์! มันยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม ผมดูยังไม่วางสายเลยเอาโทรศัพท์แนบหู
“นนท์?”
(ไปไหนมา โทรหาตั้งนานน่ะ แล้วเจอยูแล้วทำไมไม่บอกกู)
“ก็บังเอิญเจอกันก็เลย …. ได้คุยกันนิดหน่อยอะ”
(อือๆ เดี๋ยวเคลียอีกครั้ง แล้วตอนนี้กินข้าวอยู่เหรอ)
“อือกำลังกินอยู่ ….. เต้ยไปซื้อข้าวมากินข้างกู ไหนบอกหิวไง ไปเร็วๆ” ผมคุยกับนนท์แล้วหันไปบอกเต้ยที่ตอนนี้ทำหน้าไม่พอใจอย่างแรง
(กินไรล่ะ)
“ก็กระเพราไก่เหมือนเดิมแหละ”
(หัดกินอย่างอื่นบ้างสิ กินอยู่อย่างเดียวน่ะ)
“ก็มันคิดไม่ออกนี่ แล้วกินไรยัง”
(ยังเลย ทำงานอยู่อะ)
“นี่บ่ายกว่าแล้วนะ กินข้าวได้แล้ว”
(งานยังไม่เสร็จ เดี๋ยวบ่ายสองงานเลิกค่อยกิน)
“อย่างนี้แหละกินข้าวไม่ตรงเวลา บอกหลายครั้งแล้วระวังเป็นกระเพราะนะ”
(เออน่า ลุกแล้วๆ ….พี่หวานทำกระเพราไก่ให้หน่อย) ผมได้ยินเสียงมันตะโกนบอก พี่หวาน[เป็นพี่สะใภ้] ทำกับข้าวให้กิน มีลอกของกินอีก คิดไม่เป็นรึไงนะ เต้ย วางจานข้าวลงบนโต๊ะข้างผม มันยิ้มให้พี่หยาง พี่ต๊ะ พี่สอง พี่บอล ไอ้ยู คือแมร่งยิ้มให้คนอ้อมโต๊ะนั้นแหละ แล้วก็นั่งกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ส่วนผมก็กินข้าวไป คุยกับนนท์ไป ไม่นานนนท์ก็ได้ข้าวกระเพราไก่แล้ว
(อร่อยมากพี่หวาน …. กินเสร็จยังจอม) มันบอกพี่หวานแล้วกลับมาคุยกับผม
“เสร็จนานแล้ว”
(แล้วจะไปไหนกัน)
“ไม่รู้สิ … ยูจะไปไหนเหรอ”
“ถามเฮีย” เมื่อก่อนเป็นยังไง ก็ยังเหมือนเดิมนะ ตอบสั้นยังไงก็อย่างนั้น
“พี่หยาง จะไปไหนต่อเหรอ”
“อ่อ พี่จะกลับแล้ว จอมล่ะ”
“งั้น จอมก็กลับดีกว่า เอาไงเต้ยกลับไหม”
“อือ กลับๆ” เต้ยตอบ
“ก็ที่ได้ยินนั้นแหละจะกลับละ”
(กลับไหน เชียงใหม่?)
“จะบ้ารึไง กลับหอสิ”
(อืมๆ พรุ่งนี้จะไปขอนแก่น มารับด้วย)
“จะมาเหรอ มากับใครอะ”
(ไปคนเดียวนี้แหละ)
“คร้าบๆ เดี๋ยวไปรับ โทรมาบอก่อนละกัน”
(ได้ๆ)
“ไปหอกู” ยูมันบอกผม แล้วดึงแขนผมลากไปที่รถมัน เต้ยมันก็มองๆถามเป็นนัยๆว่า ‘จะไปไหนมิทราบ’
“มึงกลับหอไปก่อน ” ผมเดินตามยูไปที่รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ มันก้าวขึ้นไปบนรถ ผมเลยตามขึ้นไปซ้อนท้าย แล้วมันก็ออกรถไป ผมก็เลยคุยกับนนท์ต่อ
“แล้วตกลง เข้าที่ไหนมหาลัยน่ะ”
(ก็ที่เดียวกันกับมึงนั้นแหละ)
“ห๋า! ขอนแก่นเหรอ?”
(อ้าว ไม่รู้เหรอ)
“เอ้า ก็มึงไม่บอกจะรู้ไหมเนี่ย แล้วทำไมไม่บอกล่ะ แล้วได้หออยู่รึยัง”
ยูจอดรถที่อพาร์ทเม้นท์แห่งนึง เดินนำผมขึ้นไปบนห้อง ห้องนึง แล้วเข้าไปในห้องผมเดินเข้าไปนอนบนเตียง
(ฮ่าๆ ยังๆยังไม่ได้หอ ขี้เกียจหา)
“น่ะ ไอ้บ้านนท์ แล้วจะซุกหัวนอนที่ไหนมิทราบหะ”
(ไปนอนเบียดมึง ก็ได้น่า)
“ชิ๊! เบียดกูเนี่ยนะ”
“มึงนอนกับกู ให้นนท์นอนกับเต้” ยูพูสั้นๆก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมากิน
“เต้ย เพื่อนกูชื่อเต้ย”
“เออ”
(มันพูดว่าอะไร)
“มันบอกให้กูมาอยู่กับมัน ให้มึงไปอยู่กับเต้ย เพราะห้องนึงเค้าให้นอนสองคนน่ะ”
(ก็แล้วแต่)
“อือ งั้นกูอยู่กับมึง ได้ใช่ไหม?” มันแค่พยักหน้า
(แค่นี้ก่อนนะ อาบน้ำก่อน)
“อี๊! สกปรก แปลว่าไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?”
(อาบแล้วโว้ย อากาศมันร้อนเหงื่อเยอะ)
“ฮ่าๆ เหรอๆ”
(เออ แค่นี้แหละ)
“จ้าๆ เจอกันจุ๊ฟๆ หึหึ”
(จุ๊ฟๆ พ่อง)
“เขิลรึไง”
(ไม่โว้ย จะอาบน้ำแล้ว)
“คร้าบบพ่อ ไปๆชิ้วๆ ไปอาบน้ำเลย อี๊เหม็นๆ”
(เหอะๆ)
“แค่นี้แหละ” ผมวางสายแล้วนอนเล่น แต่ผมรู้สึกว่าเตียงยุบลงแล้วมีแขนมากอดเอวผมไว้
“ทำไรน่ะ”
“คิดถึง”
“เหมือนกัน”
“หันมานี่” ผมหันตัวไปหายู มันยื่นมือมาจับหน้าผมไว้
“ขอโทษ ที่ทิ้งมา”
“ช่างมันเถอะ”
“แล้วที่ถามน่ะว่าทำไมทักเฟสไปไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ ส่งจดหมายไปก็ไม่ตอบกลับ ทำไม?”
“กูลืมรหัสผ่านเฟส เบอร์ก็โดนระงับ ส่วนจดหมายน่ะก็เพราะพอจบ ม.5 กูก็ย้ายไปเชียงใหม่”
“อือ ช่างมันเถอะ”
“เลียนแบบกูเหรอ”
“เลียนแบบกูเหรอ”
“กวนตีน”
“รัก”
“ เอ่อ -//////- ไอ้บ้า”
“มึงล่ะ?”
“อะไร -///-”
“รักกูไหม?”
“เอ่อ … รักสิ -///-” มันขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ มันดึงผมเข้ามากอดไว้ มันเขยิบออกมาแล้วก้มลงมาจูบผมมันรู้สึกตื่นเต้นเพราะได้จูบกับคนที่ตัวเองรัก มันสอดลิ้นเข้ามาในปากผมเกี่ยวกับลิ้นผมไปมามันเนิ่นนานจนผมเริ่มไม่ไหว ดูดลิ้นผมแรงๆก่อนจะผละออกไป ผมเอาหน้ามุดหมอน อายโว้ยย -////-
“หึหึ หูแดงหมดแล้ว” ยังจะมาจับหูกูเล่นอยู่ได้ ผมปัดๆมือมันออก
“-////-”
“หึหึ นอนไหม”
“อือ รู้ใจกูตลอดอะ”
“คบกันมากี่ปี ทำไมจะไม่รู้”
“อือ ก็นะ”
“นอน ง่วงแล้วยังฝืนอีก”
“อือ” แล้วมันก็นอนกอดผมไว้จนผมหลับไป ผมรู้สึกว่ามันอบอุ่นที่ได้อยู่ข้างๆยู ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหามานาน จนถึงตอนนี้สิ่งที่ผมตามหามานานก็มานอนกอดผมอยู่ตรงนี้
‘คนๆนี้ผมรักเขามากจริงๆ’
.
.
.
.
.
.
.
.
___________________________
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:bye2: :bye2: :pig4: :pig4:
ปล.อยู่ๆมันก็เปลี่ยนชื่อเรื่อง ค้านก็ไม่ได้ เซงงงง :hao5:
-
:pig2: คนแก่่ขอต้อนรับ คู่ข้าวใหม่ปลามัน :L2:
:bye2: :bye2:
-
อ้าวจอม ตอนแรกยังโวยวายไม่ยอมอยู่เลย
แล้วไหงใจอ่อนรวดเร็วนักล่ะ แต่เข้าใจนะ
ก็คนมันรอมาตั้งนานแล้วนี่เนอะ จะเล่นตัวก็ใช่เรื่อง
ทีนี้จอมกับยูก็ได้มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว
-
อ้าวจอม ตอนแรกยังโวยวายไม่ยอมอยู่เลย
แล้วไหงใจอ่อนรวดเร็วนักล่ะ แต่เข้าใจนะ
ก็คนมันรอมาตั้งนานแล้วนี่เนอะ จะเล่นตัวก็ใช่เรื่อง
ทีนี้จอมกับยูก็ได้มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว
ป่าวครับไม่ได้โวยวาย แต่เป็นผู้หญิงกับผู้ชายทะเลาะกัน ผมเลยแอบฟังนิดนุงงงง :z1:
-
เอ้ยชอบเลยอะ
เรื่องจริงคงสาหัสน่าดู
อ่านแล้วก็เขิลๆตาม
แต่แอบสงสารนนท์อะ
ตอนแรกคิดว่าจะคบกัน อาร์ทสะอีก -*-
เห้นทักว่าหน้าขาวๆ 555+(คิดตามชื่อเรื่อง)
-
ติดตามด้วยคนครับ แฮ่ :L2:
-
วันนี้ผมมารับนนท์ที่สนามบิน บอกตรงๆเลยคิดถึงมันมากเพราะมันเลื่อนวันให้ผมมารับหลายวัน ผมเดินเข้าประตูมาก็เห็นมันกำลังจะเดินมาที่ประตูทางออก มันยังไม่เห็นผม ผมเลยแอบรอให้มันเดินผ่านผมไปก่อน ผมย่องๆไปด้านหลังไม่ให้มันรู้
“เฮ้ยยยยย!”
“เหี้ย! โห~ไอ้เหี้ยจอม เล่นไรของมึงเนี่ย”
“แมร่งเล่นแค่นี้ถึงกับด่ากูเลยเหรอ?”
“ใครบอกให้มึงเล่นแบบนี้ล่ะ รถอยู่ไหนอยากนอนแล้วง่วง”
“ไม่มีอะนั่งแท็กซี่มา”
“เออๆ ป่ะ”
เราเดินไปรอแท็กซี่กด้านนอกกันรอนานมากครับคนเยอะ ในที่สุดเราก็ได้แท็กซี่ผมบอกทางพี่คนขับ ไอ้นนท์มันหลับไปแล้วสงสัยเหนื่อยจริง รถมาหยุดที่หอ ผมปลุกไอ้นนท์มันงวงเงียกว่าจะลุกลงมาจากรถ ผมเอากระเป๋ามันมาถือแล้วบอกให้มันเดินตามผมขึ้นมาที่ห้อง ตอนนี้ไอ้เต้ยมันไม่อยู่หรอกครับมันไปเล่นบอล
พอเข้ามาในห้องนนท์มันก็เดินดูอ้อมห้อง พอมันเห็นห้องนอนมันก็เดินเข้าไปล้มตัวลงนอนแล้วหลับไป เฮ้อ~ไอ้นี่ ตอนอยู่บ้านคงทำงานหนักน่าดู ผมเอาเสื้อผ้าผมไปยัดๆรวมกันอีกฝั่งนึงให้มันเหลือที่ครึ่งนึงไว้ใส่เสื้อผ้าไอ้นนท์ ผมเอาเสื้อผ้ามันออกจากกระเป๋าแขวนใส่ตู้ เอาพวกแปรงสีฟัน ยาสีฟันไปไว้ในห้องน้ำ แล้วก็น้ำหอม ครีมอะไรไม่รู้เยอะแยะเหลือเกินไปไว้ตรงโต๊ะกระจกข้างตู้เสื้อผ้า จัดของเสร็จก็สี่โมงเย็นแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องมาที่ห้องครัวค้นๆในตู้เย็นก็เห็นของสดกับผักเยอะพอสมควรเลยคิดว่าจะทำอะไรง่ายๆกิน ออกไปกินข้างนอกมันเปลืองเงินฮ่าๆ ผมเอาวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็นแล้วเริ่มทำอาหาร ผมทำต้มจืดใส่ผักเยอะๆเพราะนนท์มันชอบกินผัก กระเพราไก่ของชอบผม ไข่ตุ๋นของโปรดนนท์ แล้วก็ผัดผักบุ๋งของชอบไอ้นนท์อีกนั้นแหละ
“ทำไร?” อ้าว มันตื่นตอนไหนทำไมผมไม่ได้ยินเสียงมันเลยวะ
“ซักผ้าอยู่”
“กวนตีน พูดดีๆดิวะว่าทำกับข้าวก็อยู่”
“ก็เห็นอยู่แล้วยังจะถามอีก”
“เออๆ ทำไรบ้างอะ”
“มีตาก็ดูเอาเองดิ”
“แมร่งกวนตีน กูไปดีกว่า” มันเดินไปที่ประตูหน้าเหมือนกำลังจะออกไปจริงๆ
“เฮ้ยๆๆๆ ล้อเล่นเองน่า ทำเป็นโกรธไปได้ นี่ๆ~อุส่าทำกับข้าวให้กิน ของชอบมึงเลยนะเว้ย เอ้านั่งๆ นี่แกงจืดผักเยอะๆ ไข่ตุ๋น ผัดผักบุ๋ง แล้วก็อันนี้กระเพราไก่ของโปรดกูเอง 555555 เป็นไงๆซึ้งใจล่ะสิมึง 55555555”
“จะกินได้จริงๆเหรอเนี่ย” ถามแบบนี้อย่ากินเลยไอ้ห่า
“กินได้สิวะ กูทำเลยนะ เชฟหัตถ์เทวดาเลยนะเว้ย”
“= =’ ” ทำหน้าเอือมๆแบบนี้หมายความว่าไง อย่างนี้ต้องชิม ผมตักข้าวใส่จานแล้วยื่นไปตรงหน้ามัน
“เอ้าๆ ไม่เชื่อก็ลองกินดิ มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นดิวะ ลองกินดู” นนท์หยิบช้อนขึ้นตักน้ำแกงจืดไปซด
“เออ อร่อยดี ^^ ”
“โด่วว เห็นป่าวบอกแล้วอร่อย”
“มึงทำเองจริงนะ ไม่ใช่ไปซื้ออยู่ร้านอาหารตามสั่งหน้าปากซอย”
“โห พูดหมาๆนะครับ ทำเองนะครับ พูดอย่างนี้ก็ไม่ต้องกิน เอามาเลยๆ” ผมเลื่อนถ้วยแกงจืดมา กำลังจะไปหยิบจานผัดผักบุ๋ง กับไข่ตุ๋นมันก็เอาแขนโอบไว้
“หยุดเลยๆ มึงทำให้กูกินนะ”
“ชิ๊! เออๆกินๆไปเลย” พวกเราสองคนเด๋วกินเด๋วเล่นกว่าจะกินเสร็จก็ปาเข้าไปหกโมงเย็นละ = =’
“แล้วกระเป๋ากูอะ”
“ทำไมวะ?”
“กูจะเก็บของ”
“โอ้ยยย ช้าไปแล้วโว้ยยยย กูเก็บให้หมดแล้วววว!”
“อ้าวเหรอ เออๆดีๆ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย ฮ่าๆ” มันพูดแล้วเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ กูไม่ใช่หมานะ
“กีต้าร์ใครวะ” ผมมองตามมือที่ชี้ไปที่กีต้าร์ตรงข้างทีวี
“อ่อ ของเต้ยเล่นเลยๆ เด๋วกูไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“เออๆ”
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำข้าศึกบุกครับ = =’ กว่าจะเสร็จเล่นเอาเหนื่อย ผมราดน้ำลงในชักโครก ก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ ดังมาจากข้างนอก ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงชัดขึ้น นนท์กำลังนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ที่พื้นห้อง เสียงที่มันร้องออกมามันดูสั่นเหมือนมันกำลังจะร้องไห้ ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนดูมันร้องเพลง
“หากว่าเขาทำร้ายวันใดให้เธอกลับมา
คน คนนี้จะเช็ดน้ำตาให้เธอเสมอ
เธอไม่รักก็ไม่เป็นไร แค่ให้ฉันนั้นทำเพื่อเธอ
จะอยู่เพื่อเธอจะทำให้เธอนั้นหายดี
ก็เข้าใจว่าฉันนั้นเป็นแค่คนที่ผ่านมา
แต่รู้ไหมทนเห็นน้ำตาของเธอไม่ไหว
ไม่ต้องรักไม่ต้องกังวล ไม่เรียกร้องไม่ขออะไร
แค่ขอทำตามหัวใจก็เพียงแค่นี้
จะไม่ขอให้กลับมา ไม่ขอให้เป็นเหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว
จะไม่รั้งให้เธออยู่ก็รู้ว่าไม่เหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเราจบลงเมื่อเขาเข้ามา
แค่ต้องการมายืนตรงนี้เมื่อเธอนั้นเสียใจ
จากวันนั้นที่เสียเธอไปฉันก็เจ็บช้ำ
ที่วันนี้มันย้อนคืนมา
ก็ยอมรับว่าใจยังจำ
แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้เธอสับสน
จะไม่ขอให้กลับมา ไม่ขอให้เป็นเหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว
จะไม่รั้งให้เธออยู่ก็รู้ว่าไม่เหมือนเก่า
เข้าใจดีว่าเรื่องของเราจบลงเมื่อเขาเข้ามา
ก็ยังรักแต่คงไม่ฝืนใจ ให้กลับมา”
“!!!” ท่อนสุดท้ายจบลงมันเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าผมยืนมองมันอยู่มันไม่พูดอะไรแต่กลับเอากีต้าร์ไปวางไว้ที่เดิม แล้วเดินผ่านผมไป หน้ามันตอนนี้เหมือนกำลังจะร้องไห้ แต่พยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหลลงมา ‘นนท์เป็นอะไร?’
“อยากได้หนังสือเพลงว่ะ พาไปซื้อหน่อยสิ” มันพูดขึ้น ขณะที่กำลังรินน้ำใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่ม
“ซื้อที่ไหนล่ะ?” ผมเงียบอยู่นานก่อนจะตอบมัน
“เซ็นทรัลก็ได้อยากไปเดินเล่น”
“อือ ปะ”
ผมเดินไปเอากระเป๋าตังกับกุญแจรถแล้วเดินลงมาข้างล่างโดยที่มีนนท์เดินตามมา ผมเอารถมอไซไปเป็นรถฟีโน่สีแดงดำแบบ original ผมขับมันซ้อน ตลอดทางจนมาถึงเซ็นทรัลมันกับผมไม่ได้พูดอะไรกันเลย จนถึงตอนนี้ผมกับมันอยู่ที่ร้านหนังสือมันเลือกหนังสือได้สามสี่เล่มจ่ายตังแล้วเดินเล่นกัน มันเดินเข้าร้านเสื้อผ้าผมเจอเสื้อเชิ้ตตัวนึงมันเป็นเชิ้ตดำแต่ผมว่าโคตรเท่ ผมเลยเดินเอาไปให้มันดู
“มึงว่าไง” แล้วยื่นเสื้เชิ้ตให้มันดู
“เออ กุชอบวะ มึงจะเอาเหรอ?”
“อือ มึงจะเอาป่ะล่ะ”
“เอาๆ” แล้วมันก็ดึงเสื้อเชิ้ตไปจากมือผม เอ้าห่าหนิ
“อยากได้มึงก็ไปเอาตัวใหม่สิวะ ไซส์กูกับมึงน่ะใส่ด้วยกันได้ที่ไหน?”
“เออ เนอะลืมๆ 5555” มันเอาเสื้อเชิ้ตมาคลุมหัวผมแล้วเดินไปเลือกไซส์ที่มันใส่ได้ ผมก็ไม่ได้โวยวายอะไรไปหรอกเห็นมันเป็นแบบนี้ก็ดีกว่า สีหน้าที่มันทำตอนร้องเพลงอยู่บนห้อง อยากรู้นะว่ามันเป็นอะไร แต่ก็อยากให้มันเล่าให้ฟังเองมากกว่า แต่ถ้าช้ามากค่อยบังคับเอา ฮ่าๆ
เราเดินซื้อของกันนานพอสมควรได้ของเยอะมากกกกกกกขอบอก แล้วรู้มั้ยผมไม่ได้ออกตังสักบาท 55555 เพราะมันซื้อให้แต่ผมก็มีอยู่อย่างเดียวก็เสื้อเชิ้ตนั้นแหละ แต่ของมันน่ะเยอะเกินจนผมต้องช่วยถือ
เราเดินผ่านร้านขายโทรศัพท์ ผมหยุดดู iphone ผมโคตรอยากได้แต่ไม่อยากขอตังแม่ เลยจะเก็บตังซื้อเองตอนนี้ได้ เจ็ดพันเอง ความฝันมันยังอีกยาวไกลเก็บมานานได้เท่านั้นแหละครับ เพราะต้องจ่ายค่าอะไร ต่อมิอะไรไม่อยากขอแม่เพิ่มเพราะแม่ขี้งกมาก ขอพ่อก็ไม่ได้เพราะแม่บอกว่าตังพ่อก็ตังแม่ผมล่ะเซง โทรศัพท์ที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็โคตรเก่าเพราะเป็นของเหลือจากแม่จะพังอยู่รอมร่อ
“อยากได้เหรอ” นนท์มันถามผม แล้วมองดู ไอโฟน ในตู้กระจก
“อือ เก็บตังอยู่”
“พี่ครับ เอาเครื่องนี้“ มันบอกพี่พนักงานพร้อมชี้ไปที่ไอโฟนเครื่องตรงหน้า
“อะไรหนิ มึงจะซื้อเหรอเครื่องเก่าก็เพิ่งซื้อไม่ใช่เหรอ?” ก็มันเพิ่งซื้อโทรศัพท์ใหม่เมื่อเดือนก่อนนี้เอง เหตุเพราะเสียงนาฬิกาปลุกมันน่ารำคาญเลยเขวี้ยงทิ้ง อ่านะคนรวย อยากทำไรก็ทำ = =’
“ทำไมกูซื้อไม่ได้รึไง? หึหึ” มันพูดยิ้มๆพร้อมยักคิ้วให้ผม โอ้ยแมร่ง~! อยากเตะปากคน - -*
“เออ! ตามใจมึงสิ!” พูดจบผมก็เดินออกมาก่อน มันรับถุงโทรศัพท์แล้ววิ่งตามผมมา
“รอด้วยๆ ขาสั้นทำไมเดินเร็วจังวะ” สัสว่ากูขาสั้นอีกเดี๋ยวเหอะถ้ากูเอาหน้าแข้งกูไปไว้ตรงโหนกแก้มมึงแล้วมึงจะรู้สึก
“จะกินสเวนเซ่น” ผมบอกมันแล้วเดินนำมันเข้ามา นั่งโต๊ะที่ยังว่างอยู่ มันตามมานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม
“รับอะไรดีคะ” พนักงานถามขึ้น ผมมองดูเมนูแล้วสั่งไปส่วนไอ้นนท์มันก็ลอกของผมนั้นแหละ ไม่นานพนักงานก็เอามาเสริฟ ผมก็จับช้อนเล็กขึ้นมาแล้วตักกินช้าๆ มองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
“จอม อะ” ผมหันไปตามเสียงเรียก นนท์มันยื่นกล่องโทรศัพท์มาให้ผม
“อะไร?” ผมถามมันงง
“ก็โทรศัพท์ไง ^^”
“เออ กูรู้ว่าโทรศัพท์ แล้วเอามาให้กูทำไม?”
“ก็กูซื้อให้ เห็นมึงจ้องจนกระจกแทบแตก”
“เฮ้ย! มึงอย่าทำตัวเป็นป๋านะเว้ยกูไม่ใช่เด็กมึงจะได้มาซื้อของให้กูน่ะ”
“เด็กเหี้ยไร - -* ก็กูอยากซื้อให้กูก็ซื้อ ทำไมไม่อยากได้แล้วเหรอ?”
“อยากน่ะอยาก แต่มันแพงว่ะ มึงซื้อให้กูอย่างนี้มันจะดีเหรอ?” ใจจริงก็อยากดึงมาแกะใส่กระเป๋าอะนะ แต่อีกใจก็รู้สึกแกรงใจมัน
นิดนึง
“งั้นก็ทิ้งไป” มันหยิบกล่องโทรศัพท์ขึ้นแล้วตั้งท่าจะโยนมันออกไป
“เฮ้ยๆๆ! อย่านะ เอาๆกูเอาก็ได้! แมร่งของแพงเสือกจะซื้อมาโยนเล่น” ผมลุกขึ้นไปดึงกล่องโทรศัพท์ออกจากมือมัน แล้วนั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม ผมแกะกล่องออกเอาโทรศัพท์ออกมา ผมหมุนๆดู คือกู ….
“เปิดไม่เป็นอะ -////-” ผมสะกิดแขนไอ้นนท์แล้วบอกมันไป
“555555 5555+” มันหัวเราะ แบบอย่างดังอะ แมร่งคนมอง อายก็อายไอ้ห่าหนิ
“หัวเราะทำไม หุบปากเลย!” อาย อาย อาย แมร่ง! -///-
“เออๆ เอามานี่มา หึหึ” ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้มัน มันขอซิมผมก็ถอดซิมออกจากเครื่องเก่าแล้วยื่นไปให้มัน มันทำอะไรก็ไม่รู้ยุ่งยากผมเลยไม่ได้ดู มันเปิดเครื่องแล้วยื่นมาให้ผม ผมเคยเล่นของลุคแต่ไม่เคยเปิดเครื่องเลยทำไม่เป็น โง่ๆไงไม่รู้เนอะ 5555+
“อิ่มยังปะ”
“อือๆ อิ่มละๆ”
มันคนเป็นการขี่รถที่โคตรจะลำบาก เพราะของเยอะมาก ผมจึงต้องเกร็งตัวไว้เดี๋ยวรถล้ม กว่าจะถีงหอนี้แขนซ้ายผมเป็นตะคริวหมดแล้ว นนท์มันเลยถือของคนเดียว ผมก็สบาย ^______^ อิอิ ถึงห้องผมไม่สนใจไรอะ นั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเดียว โหลดเกมส์ โหลดแอพ ผมเล่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ว่ารู้สึกปวกฉี่เลยเดินไปเข้าห้องน้ำออกมาดูนาฬิกา ห้าทุ่ม! โทรศัพท์ทำให้ลืมเวลาจริงๆ ตอนนี้เต้ยมันกลับมาแล้วมันนั่งดูหนังอยู่กับไอ้นนท์ พร้อมกับขวดเบียร์มากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ สองคนนี้คงกินกันนานแล้วดูจากขวดเปล่า 6-7 ขวดที่วางอยู่ตรงพื้น
“พรุ่งนี้พวกมึงจะลุกกี่โมงห๊ะ ถ้ากินกันเยอะอย่างนี้น่ะ”
“โมโหอะไรนักหนาวะ เอ้ากินๆ” เต้ยมันยื่นขวดเบียร์ขวดใหม่ให้ผม ผมก็รับมาดื่มสิของฟรีนานๆทีกว่าจะได้กิน ฮ่าๆ
เราสามคนนั่งดูหนัง พร้อมจิบเบียร์ไปจนถึงตี4เบียร์หมด และแต่ละคนเมาเละ แต่ผมไม่เมาเพราะกินขวดเดียว ผมลากไอ้เต้ยไปนอนห้องมัน ผมเลยลากไอ้นนท์มานอนห้องผมเพราะเตียงผมมันใหญ่นอนได้สองคน ผมวางมันลงไม่ใช่ที่เตียงนะครับ แต่เป็นที่พื้น! ถ้าผมให้มันนอนบนเตียงผมทั้งๆที่มีแต่กลิ่นเหล้า ไม่มีทางแน่นอน ผมจัดการเปลื่องผ้ามัน (555+) แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวมัน ใส่เสื้อผ้าให้แล้วลากขึ้นเตียง
“เฮ้อ~! หนักอย่างควาย เหนื่อยชิบ!” ผมเตะขามันครั้งนึงก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอนข้างมันแล้วหลับไป เพราะต้องลากควายสองตัวเข้านอน เหนื่อยใช่ย่อย
“มึงจะเอายังไง?” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงคุยกันของคนข้างนอก มองดูนาฬิกาหัวเตียงบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 11โมงแล้ว
“ก็ไม่ยังไง มันเป็นเมียกู” เอ๊ะ! เสียงยูหนิ มันคุยกับใครวะ? ผมลงจากเตียงเดินไปที่ประตูห้องเอาหูแนบประตูฟังคนข้างนอกคุยกัน
“มึงอย่าทำร้ายมันอีกเลย มึงปล่อยมันไปเถอะ” คุยอะไรกันไม่เข้าใจเลย ปล่อยใคร?
“ไม่ กูรักจอม”
“มึงอย่าพูดว่ารักมันเลย ถ้ามึงคิดจะทิ้งมันก็ทิ้ง คิดจะกลับมาก็แค่อ้างว่ารักมัน”
“มึงชอบจอมสินะ”
“มึงรู้!”
"ใช่สินะ"
"มึงรู้ได้ยังไง?"
"กูดูก็รู้ เพื่อนที่ไหนจะทำแบบที่มึงทำ"
"....."
“นนท์กูขอถามมึงหน่อย” นนท์เหรอ!
“อะไร?”
“วันเกินจอมตอน ป.6 มึงให้อะไร?”
“ถามทำไม?”
“ตอบมา”
“กูให้สร้อย” !! ผมจับสร้อยขึ้นมา มันเป็นสร้อยเงินธรรรมดาเรียบๆ แต่เป็นเส้นยาว แต่สร้อยนี้ของยูไม่ใช่เหรอ?
สร้อยนี้น่ะเหรอเหรอ?
กล่องของขวัญนั้นเป็นของนนท์?
ไม่ใช่ยูเหรอ?
มึงหลอกกูเหรอยู? หรือว่านนท์โกหก?
.
.
.
.
.
.
.
________________________________
:bye2: :bye2: :pig4: :pig4:
ขอบคุณที่รออ่านกันนะครับ
-
อ้าววว..
เกิดศึกชิงนายแล้ว
:L2: :กอด1:
ปล.เชียร์นนท์ ว๊ากกก :hao7:
-
:really2: คนแก่มึนกับหลานจอม ตกลงสร้อยที่ได้มา
หลานจอมเข้าใจไปเองว่าเป็นของหลานยูให้
หรือหลานยูโมเมว่าตัวเองเป็นคนให้
:bye2: :bye2:
-
ย้อนไปเมื่อตอน ป.6
วันนี้วันเกิดผม เย้!ครบ 12 ปีแล้วโว้ยยยย! ผมจัดงานที่บ้านตอนเย็นเลี้ยงเนื้อย่างนี้แหละ แล้วก็กับข้าวที่แม่ผมเป็นคนทำ อาหาร เครื่องดื่มเพียบ! ผมก็ชวนคนที่ผมรู้จักมางาน คนมาเยอะมาก บ้านผมก็ใช่ว่าจะใหญ่ แต่เป็นบ้านขนาดปานกลางแต่แค่มีพื้นที่ไว้จัดงานอยู่พอสมควร
แม่ผมจัดโต๊ะไว้สำหรับวางของขวัญและโพสอิทกับปากกาไว้ ถ้าคนที่เอาของขวัญมาให้ต้องเขียนโพสอิทแปะไว้บนกล่องของขวัญเพราะผมจะได้ไม่ต้องรอรับของขวัญ
“เฮ้ย! พวกมึงน่ะแดกไรเยอะแยะ แม่กูเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!” ผมหันไปด่าเพื่อนที่สนิทกับแม่ผมพอสมควร ก็มันบอกแม่ผมว่าอยากกินข้าวผัดแม่ผมอีก ผมไม่ว่าหรอกถ้าแม่ผมไม่ทำข้าวผัดให้พวกนั้นแดกไป 4 กระทะใหญ่ๆแล้ว แดกเยอะชิบหายเลย!
“ก็ฝีมือแม่อร่อยนี่ครับ~” มันหันไปอ้อนแม่ผม
“ขอบใจนะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวแม่ไปทำให้อีกนะ” แม่ผมยิ้มให้มัน
“แม่ไม่ต้องแล้ว มาๆนั่งกินข้าวกับจอมดีกว่า” ผมลุกไปจับมือแม่มานั่งกินข้าวข้างผม
“เฮ้ยจอม! ของขวัญโคตรเยอะเลย ขอสักอันได้ป่ะ ^o^” นัทมันจับไหล่ผมเขย่าพร้อมพูดขึ้น
“ไม่โว้ย!” ใครจะบ้าให้ของขวัญวันเกิดตัวเองกับคนอื่น
“งกว่ะ ไปดีกว่า เซง! :’(” มันพูดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางอื่น
ตอนนี้ตี 2 แล้วเพื่อนๆที่มางานวันเกิดผมก็กลับกันหมดแล้ว เหลือแต่นนท์กับยูที่ผมดึงมันไว้ให้ช่วยผมเก็บกวาด ส่วนนัทแม่มันมารับกลับไปแล้ว ผมเก็บจานมาล้าง นนท์กับยูช่วยกันทำความสะอาด กว่าจะเสร็จก็ตี 4 กว่าๆ นนท์กับยูขอกลับไปนอนที่บ้าน ผมเลยปิดบ้าน อาบน้ำ นอน
ตื่นมาก็บ่ายกว่าเพราะแม่มาปลุก ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จยูก็มา
“มาทำไม?” ผมถามมัน
“มาแกะของขวัญ”
“ของขวัญกูเกี่ยวอะไรกับมึง”
“กูอยากรู้ว่าได้อะไรบ้าง”
“เสือกดีๆนี่ๆเอง”
“งั้น เอากล่องนี้ก่อน” มันไม่สนที่ผมพูด เดินไปหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่สุดออกมาแกะ
“เฮ้ยๆ ของกูนะ กูแกะเอง” ผมดึงกล่องในมือมันออกมาแกะ
“ไหนได้อะไร?” มันขยับเข้ามาดู สิ่งที่อยู่ในกล่องคือ กระดาษหนังสือพิมพ์! มันเป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ก้อนใหญ่ข้างล่างเป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกฉีกถึงครึ่งกล่อง
“ใครเล่น เหี้ยๆ อย่างนี้วะ”
“อ่อ” ยูมันดึงเอาโพสอิทที่อยู่ข้างกล่องมาอ่าน ผมดึงออกมาจากมือมัน มาอ่านบ้าง
“อีปาย = =’ ”
ยูมันดึงกระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นแรกที่ห่อไว้ออก ตามด้วยแผ่นต่อมา และต่อมา 8 แผ่น! มันขยันห่ออะไรขนาดนั้น และสิ่งที่อยู่ข้างในคือ แบงค์ 20 บาท หนึ่งใบ
“20 บาทเนี่ยนะ งกจังวะ” ยูพูดขึ้น
“เออ มีไรอีกไหมวะ” ผมเทกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกฉีกออกลงบนพื้น ผมมองดูที่ล่างกล่องมันมีเงินที่ใส่อยู่ในถุงติดด้วยเทปใส ผมแกะออกดูเป็นแบงค์ 500 ใบนึง
“แหล่ม! 520 ขอบใจอีปาย ฮิฮิ ^[++]^”
จากนั้นเราก็ช่วยกันแกะของขวัญ ก็มีแต่พวก นาฬิกา ตุ๊กตา กระปุกออมสิน ของขวัญสิ้นคิดทั้งนั้น ดีที่มีคนให้เงิน ผมได้ประมาณ 7000 กว่าบาท รวยแล้วๆ ^[++]^ จนถึงกล่องสุดท้าย เป็นกล่องเล็กที่สุด มันคล้ายกล่องแหวนน่ะครับ ผมแกะโพสอิทออกมาอ่านมันเขียนว่า
‘สุขสันต์วันเกินนะ
ไทโย’
ไทโยเหรอ!? ผมหยิบโทรศัพท์ที่เอาไว้คุยกับเขาโดยเฉพาะออกมาจากกระเป๋ากางเกงชื่อเดียวที่มีในเครื่องคือ ‘ไทโย’ เขาคือใครผมไม่รู้ แต่เราได้คุยกันทางข้อความ ตอน ป.5 เขาบอกว่าเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับผมเขาทักผมมาก่อน เขาบอกว่าชอบผม แต่ผมก็คุยกับเขา จนถึงตอนนี้ ผมว่าผมชอบเขาแล้ว ผมวางโทรศัพท์ลง เริ่มแกะของขวัญตรงหน้า ข้างในคือ ‘สร้อย’เงินเรียบๆแต่ดูสวย ผมยิ้มออกมาแล้วสวมไว้ที่คอมันยาวมากๆม้วนสองทบยังได้ ถ้าไม่สังเกตดีๆจะไม่รู้เลยว่าใส่อยู่
“ใครให้มา ยิ้มหน้าบานเลย” ยูมันจิกผม ยูไม่รู้ว่าคนที่ผมคุยด้วยคือใคร ผมเก็บเป็นความลับและไม่คิดจะบอกใคร
“เสือกน่ะ” ผมว่าแล้วหยิบโพสอิทกับกล่องที่ใส่สร้อยของ ‘ไทโย’ เอาไปเก็บไว้ในกล่องที่เอาไว้เก็บของหลายๆอย่างที่เขาเคยส่งมาให้
“ยูมึงช่วยกูเอาของพวกนั้นมาเก็บห้องกูหน่อยดิ” ผมชี้ๆไปที่ของขวัญทั้งหลายที่แกะออกมาแล้วให้เอาไปเก็บไว้ในห้องผม
“หมดนี่น่ะเหรอ”
“เออ เร็วๆหน่อยกูหิวแล้วนะ” ผมเร่ง มันเลยหยิบของพวกนั้นแล้วตามผมขึ้นมาบนห้อง ผมให้มันวางไว้ข้างเตียง แล้วลงมากินข้าวฝีมือแม่ผมข้างล่าง กินข้าวเสร็จเราก็นั่งเล่นเกมส์กัน เย็นๆมันก็กลับบ้านไป
ผมเก็บของขวัญทั้งหลายที่ได้มาจากเพื่อนๆเก็บให้เป็นที่เป็นทาง อยู่ๆก็มีเสียงข้อความดังขึ้น ผมล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ผมเปิดดูแต่มันกลับไม่มีข้อความเข้า ผมเดินไปที่เตียงหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องมาเปิดดู ‘ไทโย’ ^^
[ไทโย : ข้าวผัดฝีมือแม่จอมอร่อยดีนะ \^o^/]
[จอม : มาด้วยเหรอ? ทำไมไม่บอกล่ะ]
[ไทโย : ไม่ล่ะ กลัวจอมเห็นหน้าแล้วหลงรัก 555+]
[จอม : 55555+ หลงตัวเอง]
[ไทโย : 55555+ ชอบของขวัญไหม?]
[จอม : ชอบ สร้อยสวยดีเลือกเองเหรอ?]
[ไทโย : ใช่ เก็บเงินซื้อให้เลยนะ ^^ ]
[จอม : จริงเหรอ! สร้อยนี้แพงมากไหม?]
[ไทโย : ไม่เท่าไหร่หรอก ^[++]^]
[จอม : ขอบใจนะ ^^]
[ไทโย : จอมกินข้าวหรือยัง?]
[จอม : กินแล้ว]
[ไทโย : กินตอนไหน?]
[จอม : ตอนบ่าย ^^’]
[ไทโย : นี้ตอนเย็นนะ แปลว่ายังไม่กิน]
[จอม : ก็ ยังไม่หิว แล้วกินอะไรหรือยัง?]
[ไทโย : ยัง ไปกินก๋วยเตี๋ยวไหม?]
[จอม : ไปด้วยกันเหรอ?]
[ไทโย : จอมออกมาที่ร้าน….นะ เรารออยู่ ^[++]^]
[จอม : ได้เดี๋ยวเราออกไป]
ผมลงมาขอเงินแม่ไปกินก๋วยเตี๋ยว แม่บอกให้ผมพาน้องไปด้วย ผมเลยจำใจต้องพามันไป ผมเดินปลงๆไปที่ห้องน้ำ เซง เครียด ปวดอึ ผมเดินไปถอดกางเกงหน้าห้องน้ำก่อนเข้าห้องน้ำไป(มันชินที่ต้องถอดกางเกงออกก่อนเข้าไปอึ) ทำธุระเสร็จผมเดินออกมาเรียกน้องผมแล้วเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
น้องสาว PART (นะจ๊ะ)
ตอนนี้พี่จอมเดินไปถอดกางเกงออกก่อนเข้าห้องน้ำ ฉันเลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกจากกางเกง เปิดดูข้อความไล่ดูจากข้อความแรกของวันนี้ อ่อ~ที่แท้นัดหนุ่มไปกินก๋วยเตี๋ยวไม่น่าล่ะ ทำหน้าบูดเพราะมีก้างขวางคออย่างน้องสาวคนนี้ไปด้วย 5555+ ฉันเดินเอาโทรศัพท์ไปไว้ในกระเป๋ากางเกงพี่จอมเหมือนเดิม ฉันรู้นานแล้วว่าพี่ยูคุยกับคนที่ชื่อ ‘ไทโย’ เพราะเคยแอบเข้าไปเล่นที่ห้องเห็นข้อความเข้าเปิดอ่านเลยเข้าใจ ว่า ‘พี่ฉันชอบไทโยแน่นอน’ ไม่นานพี่จอมออกมาจากห้องน้ำ เราก็เดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเราสั่งก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
ฉันมองไปข้างหลังพี่จอมเห็นเพื่อนพี่จอม ชื่อพี่นนท์กับอีกคนนึงชื่อยู พี่นนท์ชะงักนิดนึงเมื่อเห็นฉันกับพี่จอม แล้วหันไปพูดกับพี่ยูก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม พี่ยูเหมือนยังไม่เห็นพี่จอมกับฉัน เขาเดินเลยไปสั่งก๋วยเตี๋ยวก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะที่ไกลจากโต๊ะเราพอสมควร
“ทำไมไม่กิ..!” พี่จอมหันมาถามฉันไม่จบประโยคแล้วทำหน้าตกใจ พี่จอมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดๆอะไรสักอย่างแล้วเงยหน้ามองไปที่พี่ยู ฉันมองตามเห็นพี่ยูหยิบโทรศัพท์ออกมากดๆแล้วเก็บลง พี่จอมล้วงเงินออกมาจากกระเป๋า วางไว้บนโต๊ะ
“เอาไปจ่าย เดี๋ยวพี่เดินไปก่อน” พูดจบพี่จอมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมกับเสียงข้อความดังขึ้นมาจากโทรศัพท์พี่จอม ฉันลุกไปจ่ายเงินแล้ววิ่งตามไป ถึงบ้านพี่จอมก็ขึ้นไปบนห้องไม่ยอมพูดกับใครเลย
-------------------------------------------------------------------------------------------- จบ น้องสาว PART (นะจ๊ะ)
ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ใกล้จะหมดอยู่แล้วเงยหน้าไปดูถ้วยน้องสาวของผมลดลงไปนิดเดียวเหมือนกินแค่ สาม สี่คำ
“ทำไมไม่กิ…!” ผมเงยหน้าไปถามแต่ถามไม่จบประโยคก็เห็นยูนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่โต๊ะที่อยู่ไกลกับโต๊ะเราอยู่ ห้าโต๊ะ ยู คือ ไทโยเหรอ? ผมไม่แน่ใจเลยล้วงเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ามาพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปหา ‘ไทโย’
[จอม : มาแล้ว ไม่มาทักกันหน่อยเหรอ?]
ผมเงยหน้าไปมองยูที่กำลังหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดๆสักพักก็เก็บโทรศัพท์ลงไป
ผมหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าวางบนโต๊ะก่อนจะบอกน้องให้เอาไปจ่ายแล้วค่อยตามผมมา ผมลุกขึ้นพร้อมกับเสียงข้อความดังขึ้น ผมเดินออกมาก่อนจะเปิดอ่านข้อความ
[ไทโย : เห็นด้วยเหรอ!]
!! เป็นยูจริงๆเหรอ! คนที่ผมชอบ ผมเดินขึ้นมาบนห้องก่อนจะล้มตัวลงนอนคิดอะไรนิดหน่อย
ตอน ป.5 เราเล่นเกมผมแพ้เพื่อนสั่งให้ยูหอมแก้มผม …….. ยูไม่ปฏิเสธกลับหอมแก้มผม
สันเกิดผมไทโยบอกว่าข้าวผัดแม่ผมอร่อย ….. วันนั้นยูก็มา
เมื่อกี้ผมส่งข้อความไปหาไทโย ……. ยูก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านอะไรสักอย่างพอดี
ตอนผมลุกออกมาไทโยส่งข้อความมา ……ก่อนหน้านั้นยูก็เหมือนส่งข้อความ
ตอนยูรู้ว่าผมกำลังคุยอยู่กับคนๆนึง …… ยูก็ไม่ได้ถามอะไรผม
ตกลง ‘ไทโย’ คือยูจริงเหรอ!?
นับจากวันนั้นผมตามหาว่าใครคือไทโย แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ ไม่มีใครรู้จักไทโย ไม่มีสักคน ผมส่งข้อความหาไทโยร้อยกว่าข้อความแต่ไม่มีวี่แววขอไทโยเลย
ก่อนหายไปไทโยทิ้งข้อความสุดท้ายไว้
[ไทโย : มีความสุข :D]
ผมวันนึงยูบอกว่าชอบผม แต่ผมไม่ได้ชอบยูเลย แต่ในเมื่อไทโยหายไปผมหาไทโย ไม่เจอผมจึงลากยูเข้ามาแทนที่ไทโย ผมรู้ว่าผมผิด ที่คิดเอายูมาเป็นตัวแทนไทโย ยูก็ผิดที่เข้ามาผิดเวลา ตั้งแต่วันนั้นยูไม่ปล่อยผมให้ไปกับใคร ยูดูแลผม หวงผม
ผมอยากอยู่ใกล้ยู (เพราะผมคิดถึงไทโย)
ผมตื่นเต้นตอนยูสบตาผม (ในเมื่อผมคิดว่าดวงตานั้นเป็นของ ไทโย)
ผมอยากจับมือยู (ถ้าหากมือนั้นเป็นของไทโย)
ผม ‘ฝืน’ ผมพยายามคิดทั้งนั้น ฝืนให้ยูเป็นไทโยทั้งๆที่ไม่ใช่
ผมมีความสุขตอนยูทำดีด้วย
ผมเขินตอนยูแกล้งให้ผมเขิน
ผมโกรธตอนยูอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
ผมมีความสุขกับตอนนี้ ในเมื่อผมมองยูเป็น ไทโย ไปแล้ว แต่ถ้าให้ผมบอกรักยู ‘ไม่มีทาง’
ยูไม่ใช่ และไม่มีทางเป็นไทโย ยูเป็นได้แค่ตัวแทนเท่านั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
_________________________________________________________________
ตอนนี้ผมดูชั่วไปเลย :hao5:
กำกวมนิดนึงเนอะ พยายามทำความเข้าใจเอานะ ฮ่าๆ o18
:bye2: :pig4:
-
:z10: :z10: :z10:
-
หน่ะ - -
กำลังอินเลย มาต่อไวๆนะครับ
:heaven
-
โอ้ยคนแก่จะเป็นลม ซับซ้อนซ่อนเงื่อน
นนท์=ไทโย
จอมรักไทโย=จอมรักนนท์
นนท์รักจอม
ยูรักจอม
จอมกับนนท์รักกัน
สรุปเฮียหน้าขาวคือนนท์ซินะ
ยูน่าสงสาร
-
ยูน่าสงสารสุดอ่ะ..ตอนนี้
โดนใช้ป็นตัวแทน
แต่ว่า จอมนนท์รักกันก็... :กอด1: :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
รอติดตามต่อจ๊ะ
-
:เฮ้อ: ความรักของเด็ก ๆ มันชั่งวุ่นวายเสียจริง ๆ
:bye2: :bye2:
-
งงๆ
ไหงมันดูกลับไปกลับมา -*-
แต่ก็เข้าใจนะแค่ยังดูเหมือนเรียบเรียงไม่ดีเท่าไหร่ -*-
-
เสียงปิดประตูดังขึ้น
ยูไปแล้ว
ผมเปิดประตูออกมาเจอนนท์ยืนอยู่กลางห้อง นนท์ได้ยืนเสียงเปิดประตูจึงหันมาหาผม มันทำหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้ม
“ไง ตื่นแล้วเหรอ ^^”
“ที่คุยกันเมื่อกี้มันยังไงกันแน่?”
“…..”
“นนท์ …” ผมเดินไปจับแขนมัน
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“สร้อย”
“…….”
“นนท์คือไทโยใช่มั้ย?”
“ฮ่าๆ แค่วัดใจแค่นั้นเอง”
“วัดใจ?”
“กูกลัวยูมันหลอกมึง”
“หลอก?”
“กูไม่อยากเห็นมึงเสียใจ” นนท์ลูบหัวผมเบาๆ ในตามันตอนนี้เหมือนคนกำลังเสียใจ เหมือนตอนนั้น ….
“นนท์ นนท์ มึงชอบกูเหรอ?” มือนนท์ชะงักไปครู่นึง
“ฮึ ฮึ ^^” ยิ้มอีกแล้ว … นนท์ดึงผมเข้าไปกอด
“นนท์เป็นอะไร?”
“ไม่อยากให้จอมเห็นน้ำตา ….. ไม่เท่เลยเนอะ ฮ่าๆ” มันหัวเราะก่อนเราจะเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร เราเพียงยืนกอดกันตรงนั้น
“อุ่นจัง~” ผมพูดขึ้นตามความรู้สึก
มันอบอุ่นไม่ใช่ฝืนทำเหมือนยู
มันรู้สึกดี รู้สึกเหมือนความรู้สึกที่โหยหาจากคนๆนึงที่จากไป
“งั้นเหรอ ปล่อยดีกว่าเดี๋ยวยูมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ” นนท์ดึงผมออก แล้วก้าวถอยไปหนึ่งก้าวเพื่อเว้นระยะห่าง
“ยูมาเห็นจะเป็นไร”
“มันจะไม่ดีนะ ถ้าทะเลาะกันร้องไห้มาไม่ปลอบนะ ฮ่าๆ”
“นนท์ เราอยากปรึกษา ได้ไหม?”
“อือ ว่ามาสิ”
ผมดึงนนท์ให้เข้ามาคุยที่ในห้องนอนแทน ถ้าเกิดมีคนเข้ามาในห้อง กลัวคนได้ยินด้วย
นนท์เข้ามาในห้องก็จับกรอบรูปหัวเตียงที่เป็นรูปเมื่อตอนม.1 มาพลิกๆดู
“ไทโย” นนท์ชะงักนิดนึงก่อนจะวางรูปไว้ที่เดิม
“อือ ว่าต่อสิ”
“ไทโยคือรักแรก”
“อือ”
“และรักมากขึ้นทุกวันจนถึงตอนนี้ ตามหาเขามาตลอด … แต่ก็ไม่เจอเลย”
“แล้วยูล่ะ?”
“กูว่ากูมันชั่ว กูรักไทโยเราคุยกันมานานแต่พอวันนึงเขากลับหายไปติดต่อไปก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเลย เขาเคยส่งของมาให้หลาย
อย่าง ของสุดท้ายที่ให้มาคือ … สร้อย” ผมดึงเอาสร้อยออกมาให้นนท์ดู มันทำหน้านิ่ง แล้วพยักหน้า
“ตอนเขาหายไปยูก็เข้ามา กูลืมไทโยไม่ได้เลยให้ยูอยู่ข้างกูโดยเป็นตัวแทนของไทโย ถึงยูจะไม่เหมือนไทโยเลยสักนิด แต่…มันรู้สึกดีที่มีคนคอยเป็นห่วงเรา เหมือนที่ไทโยเคยทำ”
“…..”
“บางครั้งที่อยู่กับยูกูฝืนทำ ฝืนคิด ฝืนรู้สึก กูแค่ไม่อยากเสียคนที่เหมือนไทโยไป”
“……”
"มึงคิดว่า"
"มึงลืมคนนั้นไปเถอะ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า" นนท์เงยหน้าขึ้นแววตาดูล่องลอย ใบหน้าเริ่มเศร้าลงนัยตาเริ่มมีน้ำตาคลอนนท์กระพริบตาก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
ต่างคนต่างเงียบผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้มันมืดไปหมด ผมหันไปมองหน้านนท์ก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่กรอบรูปหัวเตียงก็นึกขึ้นได้ว่าเรื่องที่นนท์กับยูคุยกัน
“ที่มึงคุยกับยูเมื่อกี้ มึงบอกของขวัญมึงให้สร้อยกูหมายความว่าไง?” มันทำหน้าเลิกลัก
“กูให้สร้อยมึงจำไม่ได้รึไง สร้อยข้อมือน่ะ เหอะๆ ไอ้นี่ความจำเสื่อมรึไง”
“อือ แล้วที่มึงบอกชอบกู?”
“ก็ … กูบอกแล้วไงว่าแค่วัดใจยู ^^’ ”
ผมรู้ว่านนท์โกหกแน่ๆและผมเริ่มรู้สึกมั่นใจนิดนึงแล้วว่าไทโยอาจจะเป็นนนท์
ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องจริงจังกับความรัก จริงกับกับคนๆนึงที่จากเราไปไหนก็ไม่รู้ เพราะอะไรก็ไม่รู้
ผมไล่นนท์ออกไปก่อนเพราะผมอยากใช้ความคิด
สามวันต่อมา ตอนเที่ยงผมไปหาพี่ต่อเพราะพี่ต่อมาเล่นด้วยที่หอเพื่อนพี่ต่อ ผมไปถึงก็เห็นพี่ต่ออยู่คนเดียวห้องงี้รกมาก เหมือนไม่เคยทำความสะอาดสักสิบปีได้ = =’
“เฮ้อ~” ผมหาที่นั่งได้ก็ถอนหายใจ เหนื่อยจริงๆ~
“เป็นไร ฮึเรา ^^”
“พี่ต่อ … พี่รู้จักไทโยมั้ย?” พี่ต่อเลิกคิ้วสูง ก่อนจะหัวเราะออกมา - -*
“หัวเราะทำไมพี่ต่อ?”
“ฮ่าๆ ไทโยใช่มั้ย?”
“อือๆ” ผมพยักหน้ารับ
“ก็เห็นอยู่ทุกวัน”
“ห๊ะ! O[]O พี่ต่อรู้จักไทโยด้วยเหรอ?!!”
“ตกใจอะไรขนาดนั้น ไทโยภาษาญี่ปุ่นก็พระอาทิตย์ไง เนี่ยเห็นอยู่ทุกวัน^^”
“ภาษาญี่ปุ่นเหรอ?”
“อือ ไทโยมันแปลว่าพระอาทิตย์ทำไมเหรอ?”
“ก็มีคนมาคุยด้วยเขาบอกเขาชื่อไทโย = =' ” แหลๆไปก่อน
“อ่อ ทำไมเขาใช่ชื่อญี่ปุ่น เขาเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ?”
“ป่าวอะ เขาบอกเขาเป็นคนไทย”
“เหรอ เขาเอาชื่อเล่นหรือชื่อจริงแปลเป็นภาษาญี่ปุ่นรึป่าว ฮ่าๆ พี่ก็เคยทำนะ ไม่อยากให้เขารู้ชื่ออะไรอย่างนี้น่ะ ฮ่าๆ ^^”
“เอาชื่อเล่นหรือชื่อจริงแปลเป็นภาษาญี่ปุ่นเหรอ?”
“อือ ลองคิดดูดิ อาจจะเป็นเพื่อนเราก็ได้นะ” สักพักเพื่อนๆพี่ต่อก็กลับมาพร้อมเหล้าเต็มถุงผมไม่อยากกวนเลยขอกลับก่อน
“งั้นจอมกลับก่อนละกัน”
“อือๆ มีไรก็โทรหาพี่ละกันนะ ^^”
ถึงห้องผมก็มาก็เอาหนังสือรุ่นมาเปิดดูหาว่าเป็นใครกันแน่
‘ยู-ยุทธพัฒน์’ ก็ไม่ใช่
‘นัท-ณัธพงศ์’ ก็ไม่ใช่
‘อาร์ท-ปรมิณธิ์’ ก็ไม่ใช่
‘นนท์-ทศพล’ ก็ไม่ใช่
ผมเปิดดูเรื่อยๆไล่ไปเรื่อยๆ เจอบางคนที่ชื่อใกล้เคียงกับความหมายพระอาทิตย์ที่สุด แต่ผมจำได้ว่าคนพวกนั้นผมไม่เคยเจอหน้าเขาเลย
ผมปิดหนังสือลงแล้วเอาไปเก็บที่เดิม ผมมองโทรศัพท์หัวเตียงที่ตั้งปิดเสียงไว้มีสายที่ไม่ได้รับเกือบ 30 สายจากยู ผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับยูตอนนี้จึงล้มตัวลงนอน พักสักนิดอาจทำให้สมองโล่งขึ้น
นนท์หายไปเกือบสองเดือนข้าวของก็ไม่ได้เอาไปโทรไปก็ไม่รับ แต่ส่งข้อความมาแทนว่าไม่ว่างกำลังทำงานอยู่ว่างตอนไหนเดี๋ยวส่งข้อวามหา
ส่วนเรื่องคนที่มีชื่อที่มีความหมายว่า พระอาทิตย์ ผมไม่รู้คิดไม่ออกแล้วว่าเป็นใคร ผมจึงตัดสินใจโทรหานัทเพื่อหาคนช่วยคิด
‘ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ฮัลโหล’
“นัท กูเองนะเว้ยจอม”
‘เอ้า จอมเหรอเป็นไง ไม่ได้คุยกันเลยเดี๋ยวนี้’
“อือ ไม่ค่อยว่างอะ สบายดีมั้ย?”
‘ก็ดี แล้วจอมล่ะ’
“อือ ก็ดี เออนัทขอถามรัยหน่อยดิ”
‘ถามรัยเหรอ?’
“พอจำได้มั้ยว่าคัยชื่อเกี่ยวกับพระอาทิตย์บ้าง ชื่อเล่นชื่อจริงก็ได้”
‘อือ คิดก่อนนะ’
“อือ”
‘อ๊ะ! ไอ้นนท์ไง’
“ไอ้นนท์มันชื่อ ทศพล ไม่ใช่เหรอเกี่ยวกับพระอาทิตย์ตรงไหน”
‘จำไม่ได้เหรอว่านนท์มันเปลี่ยนชื่อจาก ภานุ เป็น ทศพล’
“ภานุ แปละว่าพระอาทิตย์เหรอ?”
‘โง่จัง เพื่อนใครเนี่ย แล้วนี่ถามทำไม?’
“ป่าว ก็แค่อยากรู้ไง เออๆแค่นี้ก่อนนะจะเข้าห้องน้ำ”
‘เออๆ แล้วค่อยคุยกัน เด๋วคราวหน้าโทรไปหาเอง’
“อือ บาย ติ๊ด” ผมกดวางสายวางโทรศัพท์ลง ใช่สินะลืมไปได้ไงว่านนท์เคยเปลี่ยนชื่อ
ภานุแปลว่าพระอาทิตย์
ไทโยก็แปลว่าพระอาทิตย์
ผมกดโทรหานนท์ก็ไม่รับส่งข้อความไปก็ไม่มีวี่แววจะส่งกลับผมจึงไปหานนท์ที่ห้องนึงที่นนท์เคยบอกว่าเรียนที่นี่
“ขอโทษนะ นนท์อยู่มั้ย?” ผมสะกิดผู้หญิงคนนึงที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ
“นนท์ใครคะ?”
“เอ่อ ทศพล น่ะครับเขาอยู่ไหม?”
“ไม่มีคนชื่อทศพลนะคะ” เธอยิ้มแหย่ๆให้ผมก่อนจะขอตัวเข้าห้อง
ผมถามคนในคณะที่นนท์บอกว่าเรียนอยู่ก็ไม่มีใครรู้จักคนที่ชื่อ นนท์หรือทศพลเลยสักคน ผมเดินลงตึกมาเจอบอร์ดหน้าตึกสงสัยเขาลืมเก็บไปมีกระดาษรายชื่อของปีนี้พอดีผมลองหาดูก็ไม่มีชื่อทศพล หาซ้ำอีกสองสามรอบก็ไม่เจอ
ตกลง นนท์โกหกผมว่าเรียนที่นี่เพื่ออะไร?
ครืดดดดด~
เสียงข้อความเข้าผมจึงหยิบโทรศัพท์เปิดดู นนท์ส่งมาว่า
‘กำลังจะนอนพักเห็นโทรมาหลายสายคิดถึงเหรอ ฮ่าๆ
เหงาล่ะสิ ไม่รู้จะได้กลับวันไหน รอหน่อยละกัน ^^’
ผมไม่รู้จะถามดีไหมคิดอยู่นานจึงเก็บโทรศัพท์ลง ไม่ถามดีกว่า ผมเดินกลับหอรอเรียนต่อ
นี่ก็ผ่านมาอีกอาทิตย์กว่าแล้วนนท์ก็ยังไม่กลับมาสักทีมีเพียงข้อความที่ส่งมาบางวันเท่านั้นอย่างเช่น
‘กินข้าวยังเที่ยงแล้วนะเนี่ย’
‘โอยย~ ตื่นรึยังมีเรียนไม่ใช่เหรอ’
‘นอนยังดึกแล้วนะ’
‘ฝันดี ^^’
ถึงจะส่งข้อความมาเยอะขนาดไหนแต่ก็ไม่เคยโทรหาเลย เคยถามว่าอยู่ไหนก็ไม่เคยตอบเลย
ตอนนี้ก็บ่ายกว่าๆผมเพิ่งจะออกมาหาข้าวกินเพราะพึ่งจะปั้นงานเสร็จ เดินมาถึงชั้นล่างโทรศัพท์ก็เข้าพอดี
‘F’Nut ’
“ฮัลโหล ว่าไงนัท”
‘รู้รึยังว่านนท์เข้าโรงพยาบาล’
!!
.
.
.
.
.
.
____________________________________________________
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
กว่าจะได้เงินมาเหนื่อยนักหนา รำบากจุงเบย
ขอโทษที่หายไปนานเลยไปหาเงินมา ปวดตัวไปหมด :hao3:
:bye2: :bye2: :bye2: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งงๆ
ไหงมันดูกลับไปกลับมา -*-
แต่ก็เข้าใจนะแค่ยังดูเหมือนเรียบเรียงไม่ดีเท่าไหร่ -*-
ขอโทษครับ :o12:
ก็อย่างที่บอกมันเป็น 'เรื่องแรกและเรื่องเดียว' :mew2:
-
แต่เราชอบนะ อิอิ
แล้วนนท์จะเป้นไรไหม
เรื่องมันยังไงกันแน่
แต่แปลกใจนิดหน่อยกับความรักที่มีไห้ ยู
อยุ่ๆเหมือนกับว่าไม่เคยรักสะงั้นทั้งๆที่อธิบายแล้วแต่มันก็รู้สึกแปลกๆหงะ
-
อืมเศร้านะ ยังสงสารยูอยู่เลยเป็นตั้วแทนก็เจ็บอยู่แล้ว
แต่นี่ยูยังคงไม่รู้ตัวเลยว่าคำว่ารักจากจอมไม่ได้มีไว้สำหรับตัวเอง
ความรักมันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ ต้องมีคนผิดหวังและสมหวังเนอะ
น้องจอมมาต่ออีกนะ พี่ลุ้นจะแย่แล้วล่ะค่ะ อยากรู้ว่านนท์เป็นอะไร
-
ลุ้นจังเลยว่าใครจะเป็นพระเอกตัวจริงของน้องจอม :impress2:
แต่ดูตอนนี้ใจเอนเอียงไปทางนนท์แล้วนะนี่ แล้วน้องนนท์เป็นอะไร ทำไมต้องเข้าโรงพยาบาลล่ะ :hao5:
เราจะเคยเดินสวนกันไหมเนี่ยน้องจอมพี่ก็อยู่ขอนแก่นนะนี่ :z1:
มาต่อบ่อยๆนะคะ จะรออ่านค่ะ :L2:
-
หลานนนท์เป็นอะไรมากไปหรือป่าว :o
:L2: ของเยี่ยมไข้จ้า
:bye2: :bye2:
-
เราทำกรรมอะไรไว้เหรอ
มันร้ายแรงขนาดนั้น
ถึงทำให้ผมเป็นแบบนี้
ทำให้เขาเป็นแบบนี้
ทำให้เราเป็นแบบนี้
คนที่รักผมและผมก็รักเขาได้ตายไป ... เพราะผม
ตอนนี้ผมรักเขา
แต่ท่านก็ยังจะเอาเขาไปจากผมอีก
ผมไม่เหลือคนที่ผมรักอีกแล้ว
ท่านต้องการอะไรจากผม
ทำไมท่านทำอย่างนี้กับผม?
นนท์นอนอยู่บนเตียงมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ทั้งเครื่องช่วยหายใจ สีหน้าซีดเซียว ร่างกายแลดูผอมแห้ง
นนท์เป็นโรคหัวใจขาดเลือด นัทบอกผมตอนที่ผมมาถึง นนท์เป็นมานานพอสมควรแต่ไม่เคยบอกใครนอกจากนัท และบอกนัทห้ามบอกใคร
ผมกำลังเช็ดตัวให้นนท์อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูพยาบาลเดินเข้ามาเช็ค ตรวจตัวเลขบนเครื่องก็เดินออกไปจากห้อง ผมนั่งเฝ้านนท์อยู่จนถึงทุ่มกว่าๆแม่โทรมาบอกว่าพ่อตกบันไดหัวฟาดพื้นให้ผมรีบไปด่วน ผมจึงโทรไปบอกให้นัทมานอนเฝ้านนท์แทนผมก่อน ผมรีบกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่หอก่อนจะไปหาแม่ที่เชียงใหม่ ผมรู้สึกเป็นห่วงนนท์จังเลย กลัวมันจะเป็นอะไร
มาถึงเชียงใหม่ผมรีบไปหาพ่อทันที พ่อกับแม่กำลังคุยกันพ่อนั่งบนเตียงเอาหลังพิงหัวเตียงส่วนแม่นั่งอยู่ข้างเตียงพวกเขาดูมีความสุขแต่ผมไม่ ผมแค่กำลังเป็นห่วงใครบางคน
"หวัดดีครับ พ่อ/แม่"
"อ้าวมาแล้วเหรอลูกแม่คิดถึงจัง" แม่ลุกขึ้นมากอดผมแล้วละออก
"ครับ พ่อเป็นยังไงบ้างครับ"
"ดีขึ้นแล้วก็ แผลเล็กๆแต่หมอกลัวกระทบกระเทือนสมองเลยให้นอนโรงพยาบาลก่อน" พ่อตอบ
"มาอยู่กับแม่ก่อนนะอีก 2 วันค่อยกลับ"
"เอ่อ ...."
"นะ นะ แม่กลัว แม่ไม่กล้าอยู่คนเดียวลูกก็รู้ว่าพวกลูกไปเรียนที่อื่นหมดเหลือพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันสองคน" ผมจะทำยังไงดี ผมอยากกลับไปหานนท์ผมกลัวนนท์เป็นอะไรขึ้นมา แต่ผมก็กลัวถ้าปล่อยแม่ไว้คนเดียว ผมจะทำยังไงดี?
"ครับ ก็ได้ครับ"
"จ้า งั้นไปหาอะไรกินข้างล่างเดี๋ยวแม่เก็บของก่อน"
"แล้วพ่อล่ะครับ"
"ก็ปล่อยให้นอนอยู่นี่แหละ หมอบอกให้พักเยอะๆ"
"ครับ งั้นเดี๋ยวผมมาหาพรุ่งนี้นะครับพ่อ หวัดดีครับ"
ผมไหว้พอเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างผมไม่หิวข้าวทั้งๆที่ตั้งแต่มาจากขอนแก่นผมยังไม่ได้กินอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะผมคิดมากเกินไป ผมเดินไปซื้อน้ำมาขวดนึง ไม่นานแม่ก็เเดินลงมาพร้อมกับข้าวของมากมาย ผมจึงเดินไปแบ่งของหนักๆมาถือ เดินไปที่รถของแม่ที่ขับพาพ่อมาโรงพยาบาล ผมให้แม่ไปรอในรถก่อนเพราะข้างนอกอากาศร้อนมากส่วนผมเอาของเก็บที่หลังรถกลับเข้ามาในรถก็เห็นแม่หลับแล้วท่านอาจจะเหนื่อยมาก
ผมขับรถมาถึงบ้านก็ปลุกให้ท่านไปนอนในห้องส่วนผมก็ยกของลงมา เอาเสื้อผ้าใส่ตู้เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหานัทเพื่อจะถามว่านนท์เป็นยังไง แต่แบตโทรศัพท์กลับหมดแล้วผมก็ลืมเอาที่ชาร์ตแบตมา เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อละกัน ผมวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียงแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเผื่อน้ำมันจะทำให้ผมเย็นลงบ้าง พออาบน้ำเสร็จผมก็ลงมาข้างล่างเปิดทีวีดูแต่มันมีแต่ข่าวซึ่งผมเกลียด! ผมจึงค้นหาหนังเก่าๆออกมาดูกว่าจะนอนก็เกือบๆตี5นู้นแหละ
แม่มาปลุกผมตอนแปดโมงให้ผมรีบอาบน้ำแล้วไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลส่วนแม่จะไปเคลียงานของพ่อและแม่ก่อนแล้วจะตามไป ผมขับรถออกมาจากบ้านแวะซื้อที่ชาร์ตแบตก่อนจะขับไปโรงพยาบาล ผมแอบชาร์ตโทรศัพท์โดยเอาเสื้อกันหนาวบังไว้เพราะเคยโดนพยาบาลว่าจึงต้องแอบๆนิดนึง กว่าแม่จะเข้ามาก็บ่ายสาม ผมเปลี่ยนกับแม่ผมลงมากินข้าวข่างล่างโดยที่ไม่ลืมที่จะเอาโทรศัพท์มาด้วย ผมเปิดโทรศัพท์ก็เห็นมิสคอล หกสิบกว่าสาย
'เบอร์ยู 28 สาย'
'เบอร์นัท 34 สาย'
'และเบอร์นนท์ 1 สาย'
นนท์? นนท์ฟื้นแล้วเหรอ? ผมจึงโทรออกหานนท์แต่นนท์กลับปิดเครื่อง ผมจึงโทรหานัทแทน ผมรออยู่นานกว่านัทจะรับ
"โหล! ใครวะ!ไอ้จอมเหรอ!?"
"เออ ตะโกนทำไมวะ?"
"เออ จอมนนท์หนีออกจากโรงพยาบาลอีกแล้ว ไม่รู้มันหายไปไหน"
"!!! หนีเหรอ?! หนีได้ไงมึงเฝ้ามันอยู่ไม่ใช่เหรอ?"
"ใช่กูเฝ้ามันอยู่ ก็มันฟื้นเมื่อเช้ากูโทรมึงไม่ติด แล้วพอดีสิบโมงกว่าๆกูเข้าไปอาบน้ำ พอออกมามันก็หายไปไหนไม่รู้ มันเขียนโน๊ตไว้ว่า จอม ดวงดาว ที่แห่งความทรงจำ ยังจำได้ไหม? มันเขียวว่าอย่างนี้มึงคิดออกไหมวะจอมว่ามันอยู่ไหน?"
"ดวงดาว ที่แห่งความทรงจำ อ่อ! กูรู้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวกูไปหามันเอง"
ผมวางสายจากนัทแล้วขึ้นไปหาแม่บอกแม่ว่านนท์หนีออกจากโรงพยาบาลแล้วผมรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ผมจะไปหามันผมจึงขอเอารถแม่ไปด้วย แม่ก็ไม่ว่าอะไรแค่บอกให้โชคดี ผมกลับมาบ้านแม่เก็บเสื้อผ้าที่ยังไม่ใส่กับเสื้อผ้าเมื่อวานที่ยังไม่ซักใส่กระเป๋ามันคงคิดว่าผมยังอยู่ที่ขอนแก่นแต่มันคิดผิดเพราะตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่และที่แห่งความทรงจำอยู่ที่นี้ผมขับรถตรงไปที่แห่งความทรงจำของผมกับมันรอกูก่อนนะนนท์กกำลังไปหามึงที่ .......
ดอยอ่างขาง
_________________________________________________
:pig4: :pig4:
หายไปนานขอโทษนะครับ
พอดีต้องไปทำธุระนิดหน่อย ( :o12: ธุระที่ทำให้เสียน้ำตา)
-
อ่านไปน้ำตาซึมไป อินตามสุดๆ
สงสารนนท์อ่ะ
รอตอนต่อไป อยากอ่านต่อ ค้างมากๆ มาต่อนะครับคืนนี้ นอนไม่หลับอ่ะ อิอิ
-
มารอตอนต่อไปคับป๋ม
-
ความรักนี่มันซับซ้อนจังเลยเนอะ
ที่แห่งความทรงจำ กับไทโยซินะ
แอบสงสัยว่าตอนนั้นจอมก็รู้แล้ว
ว่าจอมรักนนท์ ทำไมไม่บอกกับยูไปล่ะ
โอ้ยมันค้างมาก ๆ เลยนะ รีบมาต่อด่วนเลยนะคะ
ว่าแต่ธุระที่ทำให้เสียน้ำตา เสียเพราะดีใจหรือเสียใจกันนะ
-
มารอคราฟ เพราะมันค้างจริงๆอิอิ อารมณ์กำลังต่อเนื่อง
-
:mew2:
-
"สนุกไหม? ทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วง"
"!!! ทำไมถึงได้มาถึงเร็วจัง"
ผมเดินไปนั่งข้างนนท์ที่กำลังมองท้องฟ้าที่กำลังมืดลง เหมือนกับวันนั้น วันที่เรามานั่งดูด้วยกัน วันที่แม่ผมเสียและก็เป็นวันเดียวกันกับที่พ่อผมทิ้งผมไป พี่ชายของแม่จึงรับผมไปเลี้ยง แต่มันก็ผ่านมานานมากแล้วล่ะกับเรื่องบ้าๆอย่างนี้
"รู้แล้วสินะ"
"ใช่"
"ทั้งเรื่องกูเป็นโรคหัวใจขาดเลือดแล้วก็ทั้งเรื่อง ไทโย หึหึ"
"นนท์! ตกลงคือมึงจริงๆใช่มั้ย" ผมถามมันทั้งน้ำตา
"ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ"
"....."
"มึงอย่าตามหาไทโยเลย ไทโยน่ะตายไปแล้ว แล้วตอนนี้กูก็คงมีเวลาอีกไม่นาน ^^"
"หมายความว่าไง? ไทโยตายแล้ว แล้วมึง..."
"กูก็คือไทโยนั้นแหละตอนนั้นกูชอบมึงแต่กูไม่กล้าเข้าไปบอกเลยลองซื้อซิมใหม่มาส่งข้อความคุยกับมึงแทน กูดีใจแทบตายที่มึงยอมคุยกับกู แต่พอวันที่มึงเริ่มตามหากู กูกลัวว่ามึงรู้ว่าเป็นกูแล้วมึงจะไม่ยอมเป็นเพื่อนกับกูอีก อาการกูก็เลยกำเริบ หมอบอกว่ากูตายไปแล้วห้านาทีแล้วฟื้นขึ้นมาอีก พอกูกลับมาอีกทีมึงก็เริ่มไปไหนมาไหน จะทำอะไรก็ยูตลอด กูก็รู้เลยว่าเวลาของไทโยมันหมดไปแล้ว เหลือแค่นนท์เพื่อนสนิทเท่านั้น"
ผมนั่งฟังมันพูดถึงสิ่งที่ผ่านมา ผมจำได้ว่าช่วงนั้นนนท์หายไปเพราะแม่นนท์บอกว่านนท์ต้องไปต่างจังหวัดแต่ที่จริงแล้วเรื่องจริงมันเป็นแบบนี้
ทำไมผมมันโง่จังนะ
ทำไมไม่รู้ว่าสิ่งที่ตามหามาตั้งนานอยู่่ใกล้แค่นี้แค่เพียงเอื้อมมือ
แต่รู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วในเมื่อสิ่งที่ผมพยายามที่จะไขว่คว้ามามันกลับกำลังลอยออกไปไกลแสนไกล
"นนท์!" ผมร้องไห้พร้อมกอดมันไว้หากเพราะกลับว่าสิ่งๆนี้จะห่างออกไป เวลาของเรามีเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ไม่รู้เลยว่าเราจะต้องจากกันวันไหน อีกสองปี อีกแปดเดือน อีกสองอาทิตย์ วันพรุ่งนี้หรืออาจจะเป็นวันนี้ ผมไม่รู้
"คนบ้ากับคนใกล้จะตายรักกัน หึหึ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะ"
"แบบตอนนั้น วันนี้เหมือนวันนั้นเลย"
"ใช่เหมือนจริงๆ"
ตั้งแต่วันที่แม่ผมเสียผมไปคุยกับจิตแพทย์ ผมเป็นโรคซึมเศร้าและยึดติดกับสิ่งๆเดียว ผมต้องกินยาทุกเดือนแต่ตั้งแต่ไทโยหายไป ผมก็เลิกกินแล้วเพราะผมเบื่อ ผมเลือกที่จะทิ้งยาที่ไปรับมาทุกเดือนทิ้ง ผมก็แค่เหมือน'โรคจิตเบาๆ'
ส่วนนนท์เป็นคนร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิดหัวใจไม่แข็งแรงตั้งแต่เกิดพ่อแม่ต้องดูแลอย่างดี ห้ามทำอะไรที่เป็นผลต่อหัวใจ
วันนนั้นผมพ่อ(พี่ชายแม่)แม่พาผมมาเที่ยวเพื่ออยากให้ผมยิ้ม แต่ผมหนีออกมาเดินคนเดียวผมก็เห็นเด็กผู้ชายนั่งอยู่คนเดียวผมเลยเดินไปนั่งข้างเขาเราคุยกันถึงได้รูว่าเขาชื่อ นนท์ เขาก็หนีออกมาเดินเล่นเหมือนผม เรานั่งเล่นกันอยู่นานมาก พ่อแม่ผมมาตามส่วนเขาก็เหมือนกันเราจากกันที่นั้น แต่ก็ได้มาเจอกันอีก
"เอารถมาไหม?" นนท์ถามขึ้น
"อือ ทำไม?"
"ไปส่งหน่อยสิ อยากนอนแล้ว"
ผมลุกขึ้นเดินไปที่จอดรถโดยมีนนท์เดินข้างกันนนท์ยื่นที่อยู่ให้ผม ผมขับรถออกมาขับไปตามที่อยู่บนแผ่นกระดาษมาถึงบ้านหลังเล็กหลังนึง ผมปลุกนนท์แต่นนท์กลับไม่ตื่น ผมเขย่าแรงขนาดไหนก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมา ผมเอานิ้วไปจ่อที่จมูกนนท์ไม่หายใจ! ผมลองตรวจชีพจรดู ก็ไม่เต้น! ผมเลยขับรถไปที่โรงพยาบาล
ตอนนี้ผมนั่งอยู่เตียงนนท์ที่มีสภาพไม่ต่างจากเมื่อตอนนั้นเลย ผมนั่งมองนั้นมองนี่จนหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนตีห้ากว่าๆเพราะพยาบาลเริ่มเดินตรวจคนไข้แล้ว นนท์ยังไม่ฟื้นขึ้นเลย ผมเดินออกไปที่ระเบียงกดโทรศัพท์หานัทว่าเจอนนท์แล้ว ผมมองมิสคอลจากยูประมาณเกือบสองร้อยสายตั้งแต่วันนั้นที่นนท์กับยูคุยกันผมไม่ได้คุยกับยูเลยจนถึงตอนนี้ ผมรู้สึกว่าไม่อยากจะคุย ไม่มีเรื่องจะคุย และไม่พร้อมจะคุย ผมเข้ามาเช็ดตัวให้นนท์ นนท์ก็เริ่มขยับตัวและลืมตาขึ้น ผมเรียกพยาบาล
นนท์นอนโรงพยาบาลประมาณสามเดือนเพื่อนหลายคนแวะมาเยื่ยมยกเว้นยู พ่อแม่ผม พ่อแม่มันก็มาผมของรับหน้าที่ดูแลมันมาจนถึงตอนนี้ และเมื่อ อาทิตย์ก่อนผมถูกรีไทร์จากมหาลัย พ่อแม่ผมรู้เราทะเลาะกัน แต่ผมก็ไม่สนอยู่แล้วในเมื่อถ้าผมกลับไปเรียนยังไงผมก็ไม่ทันเพื่อนเหมือนเดิมเพราะผมหยุดบ่อยเกินไป ดังนั้นผมจึงขอพัก
เดือนต่อมานนท์ได้ออกจากโรงพยาบาลผมก็เลยพานนท์ไปเที่ยว ทุกที่ที่นนท์อยากไป นนท์บอกอยากไปทะเลผมก็พาไปแต่นนท์โทรไปชวนยูมาด้วย ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ายูด้วยซ้ำ ผมมันขี้ขลาด ผมอยากขอโทษในสิ่งที่ทำลงไปแต่ผมไม่กล้าพูด ได้แต่เงียบ นนท์บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผมแล้วก็ยูก็เลยชวนยูมาด้วยเราเล่นทะเลกันอยู่สองคนยกเว้นยูที่นั่งมองพวกเราสองคน
ตกดึกนนท์เรียกผมกับยูมาคุย
"ยูกูฝากมึงดูแลจอมได้ไหม?" ทำไมนนท์พูดแบบนั้น?
"อือ"
"นนท์ ..."
"กูก็แค่ฝาก เพราะกูมีเวลาไม่มากเท่าไหร่ ฮ่าๆ เราเสียเวลากันมาเยอะเพราะเรื่องนี้" ผมนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆนนท์ ผมพยายามกัดปากไว้ผมไม่อยากให้เสียงมันลอดออกมา
"จอม กูไม่อยากเห็นมึงร้องไห้เลย น้ำตามันไม่เหมาะกับมึงหรอก" นนท์เอาผ้าผืนเล็กมาเช็ดน้ำตาออกจากหน้าผม
"ยูกูขอโทษที่ไม่เคยบอกมึง แต่กูไม่อยากให้มันร้องไห้ มึงดูแลลมันแทนกูหน่อยนะ"
"นนท์อย่าไปนะ ฮือ อยู่กับกู กูจะดูแลมึงเอง นะฮือ" ผมกอดมันไว้ซบหน้าลงบนหลังมันแล้วร้องไห้ออกมาอีกรอบ
"จอมเงยหน้าขึ้น" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
"หยุดร้องไห้ก่อน" ผมปาดน้ำตาออกพยายามหยุดน้ำตา กลั้นเอาไว้
"มึงอย่าหยุดรักกู อย่าหยุดคิดถึงกู แต่มึงก็หยุดตามหากู เพราะกูไม่อยู่ให้มึงตามหาอีกต่อไปแล้ว ..."
"ไม่ ฮือ ไม่! นนท์! ฮือ ฮือ" ผมกอดมันไว้แน่นกลัวมันจากผมไป อยู่ๆโทรศัพท์มันดังขึ้นมันกดรับฟังปลายสายสักพักแล้วก็วาง
"ยูฝากจอมด้วย" มันหันไปบอกยู ยูเดินมาดึงผมออกจากนนท์ ผมพยายามยื้อเอาไว้ก็ไม่เป็นผล นนท์เดินออกไปที่ประตูก่อนเปิดออกนนท์หันมาพูดกับผมว่า
"กูรักมึงนะ แต่รักของกูมันสั้นไป .... " พูดจบนนท์ก็เดินออกจากห้องไป ผมดิ้นๆก็ไม่หลุดจากยู ผมจึงดึงผมของมันแรงๆก่อนจะกัดที่แถวๆกรามของมันจนในที่สุดมันปล่อยผม ผมวิ่งออกไปตามนนท์ ผมเห็นนนท์ขึ้นไปบนรถแล้วรถก็วิ่งออกไปด้วยความเร็ว ผมทรุดนั่งลงกับพื้น
ผมท้อจังครับแม่
เมื่อก่อนผมเจอเขา
เรารักกัน
อยู่ๆเขาหายไป
ผมตามหาเขา
มีคนใหม่เข้ามา ผมจึงเอาคนคนนั้นเป็นตัวแทน
แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมเจอเขา
ผมทิ้งตัวแทนคนนั้นไป
ผมกลับมารักกับเขา
แต่อยู่ๆเขากลับจากผมไปอีก
เขาทิ้งผมอีกคน เหมือนที่พ่อทิ้งผมไป
ผมต้องอยู่กับน้ำตา .... เหมือนก่อนไม่เปลี่ยนแปลง
5 ปีต่อมา
จากวันนั้นนนท์ย้ายไปต่างประเทศผมตามเขาไปไม่ได้เพราะหลายๆเรื่องสามปีต่อมาแม่ของนนท์ติดต่อมาบอกว่านนท์เสียแล้ว ผมร้องไห้ทุกวันแม่ของนนท์ส่งกุญแจกับกล่องตู้เซฟมาให้ และให้ผมไปเปิดดูเองนั้นทำให้ผมเห็นบันทึกที่นนท์จดบางวันกระดาษที่ถูกเขียนถึงผมถูกพับเก็บเอาไว้ ของขวัญอีกหลายชิ้นที่เจ้าตัวเอากระดาษโน๊ตติดวันที่จะให้ มันเป็นวันที่เมื่อหลายปีก่อน โทรศัพท์กับซิมที่ถูกถอดออกวางข้างกัน และหลายๆอย่าง ผมปิดเซฟลงและเก็บกุญแจไว้อย่างดีและจะไม่มีใครรู้ว่าข้างในคืออะไรยกเว้นผมและนนท์เพราะสิ่งที่อยู่ข้างในคือสิ่งที่เป็นความทรงจำของผมกับมัน
ตอนนี้ผมเรียนรามคำแหง ยูก็พยายามทำในสิ่งที่นนท์ขอ มันดูแลผมอย่างดี แตาผมก็คิดกับมันแค่เพื่อนและเราเป็นเพื่อนกัน ผมไม่พยายามหาใครมาเป็นตัวแทนของนนท์อีก .....
เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอ มากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย
เธอทนทุกข์ใจ ทรมานและต้องอ้างว้าง
ปวดร้าวมากเท่าไร ฉันไม่เคยรู้เลย
เธอซ่อนน้ำตา ไว้ข้างในไม่ให้ใครเห็น
เธอเข้มแข็งอย่างนั้น ทั้งหมดเพื่อฉัน
ฉันเพิ่งได้รับรู้ความจริงที่เป็น ที่เธอแอบเก็บไว้
ฉันเพิ่งรู้เมื่อวันที่เธอจากไป มันสายไป
เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอมากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อคิดถึงเธอตลอดไป
ฉันไม่เคยลืม สัมผัสนั้นที่เธอกอดฉัน
และพูดว่ารักกัน เท่าชีวิตของเธอ
ฉันจำได้ดี คำสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
คือพรุ่งนี้เจอกัน เราจะเจอกัน
ฉันเพิ่งรู้ว่ามันคือคำร่ำลา ที่เธอให้กับฉัน
และพรุ่งนี้ที่เธอสัญญาต่อกัน มันไม่มี
เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอมากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อคิดถึงเธอตลอดไป
เพียงต้องการ อยากเอ่ยคำลากับเธอซักวินาที
พอให้ฉันได้มองแววตา สุดท้ายของเธอคนดี
ยอมทั้งนั้นแค่เพียงให้ฉัน ได้กอดเธอเอาไว้ตรงนี้
จะย้ำเตือนกับเธอ ว่ารักเธอจนนาทีสุดท้าย
เสียงหัวใจร่ำร้องเท่าไหร่ เธอก็ไม่มีวันหวนคืน
มีเพียงฉันที่บอบช้ำ กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อรักแค่เธอตลอดไป
แด่เธอที่รัก
_______________________________________________________________________
'แด่เธอที่ฉันรัก'
แด่นนท์ที่รักของผม :L2:
เมื่อวันเสาร์เป็นวันครบรอบวันตายของนนท์พอดี ผมก็เลยไปเยี่ยมที่รักของผม :L1:
ปล.ชื่อเรื่อง 'สุดหล่อกับไอ้เฮียหน้าขาว ' เหตุเพราะคิดชื่อเรื่องไม่ออกนั้นเอง
ไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด :laugh:
ปล2.จบแล้วทำไงอะครับ?
-
:mew2:
เข้ามาเห็น ก็รีบทิ้งงานมานั่งพิมพ์
ตอนสุดท้ายแล้วไม่อยากยื้อ
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามกัน :pig4: :pig4:
-
เศร้าจังเลยค่ะ :mew6:
จอมเก่งจัง ผ่านเรื่องเศร้าๆแบบนี้มาได้ตอนนี้เข้มแข็งขึ้นมากแล้วใช่ไหมคะ
เชื่อว่าถ้าจอมมีความสุขนนท์ต้องรับรู้ได้แน่ค่ะ เป็นกำลังใจให้จอมนะ :L2:
ขอบคุณสำหรับนิยาย(ที่มาจากเรื่องจริง)นะคะ ตอนแรกก็ฮาๆแต่หลังๆมาน้ำตาท่วมจอเลย :mew4:
-
:o12: เศร้ามากมาย ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะค้ะ
-
เศร้าจังเลยน้องจอม 3 ปีก่อนที่นนท์จะเสีย
นนท์คงจะเศร้าไม่ต่างจากจอม เพราะต้องทนคิดถึงจอม
ต้องทนเก็บความอยากเจอ อยากอยู่ไกล้ ๆ กับจอมเหมือนก่อน
แต่ก็ยังดีที่ก่อนนนท์จะเสีย ก็ได้รับรู้และได้บอกความในใจของกันและกัน
ขอบอกว่าน้องจอมเข้มแข็งและมั่นคงในรักมาก ๆ จนทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครซินะ
แต่การรักใครสักคนอย่างจริงใจ ไม่ใช่เป็นการรักแทนกันได้หรอกค่ะ
ถ้าวันข้างหน้ามีคนเข้ามาทำให้จอมมีรักอีกครั้ง ก็อย่าแต่เอาไปคิดว่า
ที่เรารักเขาเพราะเขาเป็นตัวแทนของนนท์ เพราะจอมอาจมีรักจริงอีกครั้งแล้วก็ได้นะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าวันข้างหน้ามีรักใหม่ อย่าลืมมาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ สู้สู้ค่ะ
-
ความรักมันมีหลายแบบ ทั้งสมหวัง ทั้งผิดหวัง รักแล้วมีความสุข รักแล้วมีความทุกข์ แต่ยังไงมันก็คือรักล่ะนะ :sad2: o6
-
บอกตามตรงนะว่าสงสารยูจัง น้องทำกับยูเหมือนที่ทำเคยทำกับนนท์เลย
อยากให้ลองหันมามองยูอีกซักครั้ง ก่อนที่มันจะเสียไปเหมือนเมื่อครั้งเสียนนท์
-
ไม่น่าจบแบบนี้เลยเนอะ แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ตอนนี้ก็น่าสงสารยูนะ. คบกับยูเถอะครับ อดีตเรื่องของนนท์ นนท์ไปดีแล้ว ส่วนคนที่เหลือต้องดำเนินชีวิตต่อไป ลองให้โอกาสยูบ้างนะครับ
ถ้าคบกับยูแล้ว ก็แวะมาเล่าต่อนะครับ
-
สรุปว่าเรื่องนี้คนผิดที่สุดคือตัวนายเอกเองใช่มั้ยคับ
เฮ้อ
-
จบเศร้าจัง :hao5: :hao5:
แถมกำลังอ่านเพลินๆจบละ :a5: :a5:
อันนี้เศร้ากว่าอีก :sad4:
ถึงคนเขียนบอกว่าเรื่องสุดท้าย
แต่เราก็อยากอ่านอีก
เขียนมาให้อ่านอีกนะจ๊ะ รอ รอ
-
เศร้า จบ...
-
เป็นกำลังใจให้จอมนะคะ
สู้ๆต่อไปค่ะ เชื่อว่านนท์ยังคอยมองจอมอยู่ตลอดเวลาค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้น้ะ สู้ๆ จอมต้องเข้มแข็งน้าาา ^^
-
อ่านแล้ว เศร้า บ่อน้ำตาแตก การที่เรารักใครสักคน โดยที่เราต้องตามหา เค้า ค้นหาตัวเค้าให้เจอ แต่เมื่อเจอแล้ว กลับสายไป อยากให้พี่ จอม เปิดโอกาศ ให้ใครสักคน บางทีคนคนนั้น อาจจะเป็น คนที่ พี่นนท์ ได้เลือก และ ฝากเราไว้กับเค้า ถ้าเรา รักพี่นนท์ พี่จอมควรจะทำตามคำขอ ของพี่นนท์ (แล้วแต่พี่จอมจะคิด) แต่จิง อยากให้เปิดโอกาส ให้กับตัวเอง และใครหลายคน (พี่ยู) นะ อยากบอกเศร้ามาก
อยากรู้ ว่า พี่จอม ตอนนี้ มีคนดูแลหัวใจรึยังน๊า พี่ยูรึป่าว นะ อิอิ แต่จะยังไง ทำวันนี้ให้ดี ให้ตัวเราสบายใจ ไม่เดือดร้อนใครเป็นพอ นะครับ สู้ เป็นกำลังใจให้ นะ :mew1: :mew1:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เศร้าอะ...
-
อ่านรอบที่2. ร้องไห้. เศร้า ขอบคุณ สำหรับเรื่องนี้