ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ส่วนเรื่องที่จะให้เพิ่มเนื้อเรื่องให้ยาไปอีก ผมต้องขอโทษด้วยครับ เนื่องจากเรื่องนี้ผมเขียนจบไปแล้วครับ (จากที่เคยมีผู้อ่านได้เคยอ่านมาในบอร์ดหนึ่ง) แล้วตอนนี้ก็คงยังไม่มีเวลาจะเขียนเรื่องใหม่เลยครับ ถ้าจะเป็นการเขียนจากจินตนาการ ผมคงต้องใช้เวลามากๆเลยคับ (แต่เรื่องนี้มาจากชีวิตตัวเองก็เลยเขียนออกมาได้ครับ) พอดีตอนนี้ผมเริ่มมีน้องหมาและน้องแมวที่จะต้องรักษาแล้ว การเรียนก็หนักเอาการอยู่เหมือนกันครับ งัยถ้ามีเวลาผมคงอาจจะมีผลงานใหม่ออกมาอีก ซึ่งก็เคยเขียนค้างไว้เรื่องนึงคับ แต่ก็ไม่มีเวลาเขียน่อ เฮ้อ!!!
แล้วบางท่านอาจะเห็นว่ามีบางตอนที่ผมลง เพลงให้ ผมอยากให้เข้าไปฟังทุกครั้งนะครับ เพราะบางครั้งผมไม่สามารถอธิบายความรู้สึกออกมาเป็นคำพูดได้ ต้องอาศัยเพลงนี่แหละครับเป็นตัวสื่อความหมาย อยากให้ลองเข้าไปฟังด้วยนะครับ จะได้เข้าใจความรู้สึก ณ ตอนนั้นได้มากขึ้นครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจริงๆนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 22 ความหวังดีของเพื่อนรัก
การเรียนในภาคบ่ายเริ่มขึ้น ดลก็ยังคงมีอาการซึมๆอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าป่านจะยังมา
คอยนั่งแกล้งดลอยู่อย่างที่เคยเป็น แต่บางครั้งมันก็ยากที่จะต้องฝืนยิ้มออกมา
" ตี๊ดๆ " เสียงโทรศัพท์มือถือของดลดังขึ้น ดลเปิดเป็นแบบเสียง 1 ตี๊ด เพื่อแค่ให้รู้
ว่ามีคนโทรมาเท่านั้น เพราะถ้าเปิดระบบเสียงเต็มๆ โดยอาจารย์ดุแน่ๆ เมื่อดลหยิบ
โทรศัพท์ขึ้นมามองดูสายเรียกเข้าก็พบว่าเป็นอ้นโทรมา ดลรู้สึกดีใจมาก เพราะใน
เวลาแบบนี้ อ้อนเป็นเพื่อนคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกของดลมากที่สุด
" โหล อ้อนหรอ " ดลพูดแบบกระซิบๆ เพราะกลัวจะรบกวนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ
" เออๆ ช่ายดล แกเรียนอยู่หรอ "
" อืมดิ แต่แกโทรมาก็ดีแล้ว ฉันกำลังคิดถึงแกอยู่พอดี "
" แล้วแกคุยสะดวกป่าวเนี่ย "
" ก็เดี๋ยวอีก ครึ่งชั่วโมงก็เลิกแล้ว เดี๋ยวฉันโทรกลับนะ"
" ได้ๆ "
" โอเค งั้นแค่นี้ก่อนนะ "
" ย่ะ "
เมื่อวางสายของอ้อน ดลมีสีหน้าที่ดีขึ้น เพราะอย่างน้อยดลก็ยังมีอ้อนที่เข้าใจและ
คอยรับฟังเรื่องราวต่างๆได้ ป่านเห็นดลยิ้ม หลังจากวางดทรศัพท์ก็อดที่จะถามไม่ได้
" คุยกับใครอะ ไอ้ตัวเล้ก "
" ก็เพื่อนอะ "
" เพื่อนจริงหรอ แล้วทำไมคุยเสร็จต้องยิ้มแบบนั้นอะ "
" เฮ้ย เพื่อนจริงๆ เพื่อนสนิทตั้งแต่ม.ปลายแล้วอะ " ดลพูดให้ป่านไม่เข้าใจผิด
" อืม เพื่อนก็เพื่อน แต่อย่างว่าอะนะ ตัวเล็กๆแบบนี้ผู้หญิงที่ไหนเค้าจะเอาเป็นแฟน "
ป่านกัดดลเต็มๆ
" อ้าว พูดแบบนี้หมายความว่างัยอะ "
" ฉันว่าฉันพูดภาษาไทยนะ ยังต้องให้ฉันแปลไทยเป็นไทยอีกหรอ "
" ฉันตัวเล้กแล้วจะทำไม " ดลเริ่มโวย
" ก้ทำแบบนี้งัย " ป่านเบิร์ดกระโหลกดลไป 1 ที " หน่อยเดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงหรอ ไอ้
ตัวเล็ก"
" โอ้ย ไอ้บ้าป่าน มาตบหัวเราไมเนี่ย "
" อ้าวก็มาขึ้นเสียง เดี๋ยวโดนๆ "
" นายนี่มันโรคจิตจริงๆ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว จะเรียน " แล้วดลก็เลิกสนใจป่าน หัน
กลับมาตั้งใจเรียนเหมือนเดิม
และแล้วคาบบ่ายก็หมดเวลา ดลจึงรีบโทรหาอ้อนทันที
" ฮัลโหล อ้อน "
" เรียนเสร็จแล้วหรอ "
" อืมดิ เสร็จก็รีบดทรหาแกเลยเนี่ย "
" นี่ๆ ตอนนี้แกรู้ป่าวว่าฉันอยู่ที่ไหน " อ้อนพูดจากแปลกๆ
" อ้าวแล้วแกอยู่ไหนอะ ไม่ได้อยุ่มหาลัยหรอ
" งั้นแกก็รีบลงมาจากตึกเรียนแล้วมาร้านนมข้างๆคณะแกโดยเร็วเลยนะ แกก็จะรู้ว่า
ฉันอยู่ที่ไหน "
" เฮ้ย ข้างคณะฉันอะนะ อ้อน แกกลับมากรุงเทพหรอ "
" ไม่รู้ซิ แกก๋รีบมาซิจะได้รู้ "
" อืมๆ ฉันจะรีบไปรอแป๊ปนะ " ดลรีบวิ่งไปทันที เพราะดลรู้สึกดีใจมากที่อ้อนกลับมา
กรุงเทพ เพราะตอนนี้เค้าต้องการเพื่อนที่รู้ใจมากที่สุด ดลวิ่งผ่านกลุ่มของป่านไป
อย่างรีบร้อน ป่านเห็นดังนั้นจึงตะโกนถามด้วยความแปลกใจ
" เฮ้ย ไอ้ตัวเล้ก จะรีบไปไหนวะ "
" จะรีบไปหาเพื่อน " ดลตอบแล้ววิ่งไกลออกไป
" แล้วทำไมต้องรีบขนาดนั้นวะ " ป่านบ่นกับตัวเองในใจ
เมื่อดลมาถึงร้านนม ก็เจออ้อนนั่งอยุ่ในร้าน ดลจึงรีบเข้าไปหาทันที
" เฮ้ย อ้อน แกจะกลับมาบ้านทำไมไม่บอกฉันเลยวะ "
" ก็จะทำให้แกแปลกใจงัย "
" ก้อะนะ แล้วนี่แกไม่มีเรียนหรอวะ "
" มีดิ แต่พอดีต้องกลับมาทำธุระอะ ก็เลยหยุดมา 3-4 วัน"
" แหมตั้งแต่ไปอยู่ที่นู้น สวยขึ้นเยอะเลยนะแก " ดลแซวอ้อน เพราะเห็นถึงความ
เปลี่ยนแปลงของเพื่อนที่ดูสวยขึ้น
" แหม ฉันก็สวยอยู่ทุกวันแหละ คริๆ"
" อะนะ ไม่เปลี่ยนเลยนะแก "
" ว่าแต่แกอะ เป็นงัยบ้าง " อ้อนเปลี่ยนเรื่องสนทนา ซึ่งดลก็เข้าใจดีว่าจริงแล้วที่อ้อน
ถามว่าเป็นงัยบ้างหมายถึงเรื่องของอั้ม
" ยิ่งนับวันฉันก็ไม่เข้าใจวะอ้อน " ดลถอนหายใจหลังจากพูดจบ
" ทำไมวะ "
" ก็ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน อั้มทำเหมือนกับเป็นคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เมื่อวานอั้ม
เข้ามาคุยกับฉัน "
" อ้าวจริงหรอ แล้วอั้มว่างัยอะ "
" ก้ไม่ค่อยดีอะ แต่มีอยู่อย่างนึงที่ฉันไม่เข้าใจว่า ตกลงอั้มรู้สึกยังงัยกันแน่ "
" ทำไมละ อั้มพูดว่าไร "
" อั้มบอกว่า ใครกันแน่ที่ต้องเสียใจ ฉันหรืออั้ม " ดลดูมีสีหน้าที่เศร้าลงหลังจากที่พูด
จบ
" ดล แกคิดว่าแกคนเดียวหรอที่เจ็บปวดกับเรื่องนี้อะ อั้มเองก็คงเจ็บไปไม่น้อยกว่าแก
หรอกนะ " เมื่อดลได้ยินคำบอกกล่าวจากเพือนรัก มันเหมือนยิ่งสะกิดใจของดลมาก
ขึ้น ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆมากขึ้น
" แล้วทำไมอั้มจะต้องทำกับฉันแบบนี้ละ "
" ดล ความรักมันไม่มีเหตุผลหรอกนะ บางครั้งเราก็ทำอะไรลงไปโดยที่ไม่ได้คิด แต่
ฉันขอถามอะไรแกอย่างนึงนะ " ดลพยักหน้าแทนคำตอบ
" แกยังอยากให้อั้มกลับมาไหม "
" แกก็น่าจะรู้ว่าฉันยังรู้สึกยังงัยกับอั้ม แต่ฉันก็รู้และเข้าใจดีว่า ระหว่างฉันกับอั้ม มัน
คงจะยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม "
" อืมๆ ฉันเข้าใจ ฉันหิวแล้วอะ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ แต่แกต้องเข้ารับน้อง
หรือป่าว "
" อืม วันนี้ฉันโดดดีกว่า "
" งั้นไปร้าน.... กันนะ " อ้อนเสนอชื่อร้านอาหารร้านนึงที่อยู่ใกล้มหาลัย
" อืมได้ๆ "
" งั้นแกรอฉันแป๊ปนะ ขอเข้าห้องน้ำก่อน " อ้อนหายไปในห้องน้ำถึง 15 นาที แล้วจึง
ออกเดินทางไป
ดลและอ้อนมาถึงร้าน โดยใช้เวลา 20 นาที ร้านเป็นร้านอหารดูน่ารักๆ ตกแต่งทัน
สมัย และมีวงดนตรีเล็กเล่นอยู่ในร้านด้วย ทำให้ดูเหมือนว่า คนที่มากินอาหารส่วน
ใหญ่ก็เป็นนักศึกษา และวัยรุ่น
" อะ กินไรดี เต็มทีเลยนะ วันนี้กินฟรี " อ้อนบอกดล
" แกจะเลี้ยงหรอวะ "
" เอาน่า บอกว่ากินฟรีก็กินฟรีดิ สั่งเร็วๆ "
"ก็ได้ๆ แล้วเงินไม่พอจ่ายอย่ามาร้องละกัน " ดลเองก็ยังคงสงสัยอยู่ว่า ทำไมอยู่ดีๆ
อ้อนมาเลี้ยงข้าว แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
ครึ่งชัวโมงผ่านไป อาหารที่สั่งก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะครบทุกอย่าง แต่เมื่อดลจะกิน
อ้อนก็ห้ามไว้ก่อน บอกว่าอย่างเพิ่งกิน ขอฟังเพลงที่นักร้องในร้านร้องให้จบก่อน ดลก็
สงสัยว่าทำไมต้องรอให้เพลงจบก่อน ฟังไปกินไปไม่ได้หรืองัย แต่อ้อนก็ไม่ยอม ดล
จึงไม่อยากจะเถียงเลยปล่อยเลยตามเลย เมื่อเพลงจบดลก้จะลงมือกินแต่อ้อนก็ห้าม
ไว้อีก
" อะไรของแกวะเนี่ย แกจะรอประธานมาเปิดพิธีก่อนหรืองัยวะ " ดลเริ่มอารมณ์เสีย
" เออดิวะ ต้องรอประธานก่อน พูดถึงก็มาเลย ทางนี้จ๊ " อ้อนหันไปส่งสัญญาณให้
คนมาใหม่ได้รู้ว่ากำลังนั่งอยู่ตรงไหนของร้าน ดลแปลกใจมากว่า อ้อนนัดใครมาอีก
ไม่เห็นอ้อนจะบอกว่าจะมีคนอื่นมากินด้วย เมื่อดลหันไปมองประธานที่อ้อนกล่าวถึงก็
ต้องตกใจที่คนๆนั้นคือ อั้ม ดลรีบหันมามองอ้อน เพื่อจะถามว่า อ้อนชวนอั้มมาทำไม
แต่ไม่ทันจะได้ถามเพราะอั้มเดินมาถึงโต๊ะแล้ว
" รอนานไหมอ้อน " อั้มทักอ้อนด้วยน้ำเสียงที่สุภาพมาก ต่งจากที่อั้มพูดกับดลเมื่อ
วาน
" ไม่เป็นไรจ๊ะ คนเลี้ยงไม่ผิดอยู่แล้ว " อ้อนพูดจายิ้มแย้ม
" งั้นเราเริ่มกินข้าวกันเลยนะ ดลมันหิวจะแย่อยู่แล้ว " อ้อนพูดจบก็มองไปที่ดล ดล
เองก็มองอ้อนด้วยสายตาที่แทบจะกินหัวของอ้อนอยู่แล้ว แต่อ้อนก็ทำเป็นไท่สนใจ
อาหารมื้อนี้เหมือนว่าอ้อนมากินกับอั้มสองคนมากกว่า เพราะทั้งสองคนกินไปคุยกัน
ไปอย่างสนุกสนาน เพราะตั้งแต่ปิดเทอมเมื่อจบม.6 ไป อั้มกับอ้อนก็แทบไม่ได้เจอกัน
เลย ทำให้มีเรื่องถามไถ่กันมากมาย แต่ดลกับนั่งกินอยู่อย่างเงียบๆ เพราะไม่รู้จะพูด
อย่างงัย จะเงยหน้าขึ้นก็ไม่กล้า เพราะทุกคนที่เงยหน้าขึ้นก็จะสบตากับอั้มที่นั่งอยู่ฝั่ง
ตรงข้าม เมื่อการทานอาหารจบ ก็เป้นการพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติมากขึ้น อยู่
ดีๆอ้อน ก็อยากจะขึ้นไปร้องเพลง จึงไปติดต่อกับวงดนตรีของร้านขอขึ้นไปร้องเพลง
ทางร้านก้ยินดี
" สวัสดีคะ วันนี้ขอมาร้องเพลงนะคะ ยังงัยถ้าร้องไม่เพราะก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ "
เมื่ออ้อนพูดจบ เสียงตบมือในร้านก็ดังขึ้น เป็นกำลังใจให้
" เพลงนี้ขอมอบให้กับเพื่อน 2 คนคะ พวกเค้าเคยรักกันมาก และไม่รู้ว้าอะไรทำให้
เค้าต้องเลิกกัน แต่วันนี้ขอมอบเพลงนี้ให้เป้นกำลังใจให้ทั้งสองคนกลับมาเหมือนเดิม
คะ " เสียงตบมือดังขึ้นอีกครั้ง
เพลง กลับมารักกันได้ไหม
มันนานเท่าไรแล้วเธอที่เราไม่เจอกัน
มันนานเท่าไรใจฉันไม่เคยลืม
จากวันที่เราเลิกกันยังจำแต่ภาพเธอ
เป็นความทรงจำ เป็นภาพอดีตยังฝังใจ
ได้มาเจอกับเธออีกครั้ง หัวใจก็เริ่มหวั่นไหว
ฉันยังไม่ลืมครั้งเราเคยรักกัน
เห็นสายตาของเธออีกครั้ง ดูยังไงก็ผูกพัน
เรายังมีกันและรักกันอยู่ในใจ
เรากลับมารักกันได้ไหม เสียงหัวใจฉันร่ำร้อง
ให้เธอลอง ลองฟังเสียงของหัวใจ
เรากลับมารักกันอีกครั้ง เพราะใจยังมีเธอเสมอ
ให้กลับมาเจออย่างที่ใจเราต้องการ
ได้มาเจอกับเธออีกครั้ง หัวใจก็เริ่มหวั่นไหว
ฉันยังไม่ลืมครั้งเราเคยรักกัน
เห็นสายตาของเธออีกครั้ง ดูยังไงก็ผูกพัน
เรายังมีกันและรักกันอยู่ในใจ
เรากลับมารักกันได้ไหม เสียงหัวใจฉันร่ำร้อง
ให้เธอลอง ลองฟังเสียงของหัวใจ
เรากลับมารักกันอีกครั้ง เพราะใจยังมีเธอเสมอ
ให้กลับมาเจออย่างที่ใจเราต้องการ
เรากลับมารักกันได้ไหม เสียงหัวใจฉันร่ำร้อง
ให้เธอลอง ลองฟังเสียงของหัวใจ
เรากลับมารักกันอีกครั้ง เพราะใจยังมีเธอเสมอ
ให้กลับมาเจออย่างที่ใจเราต้องการ
ให้กลับมาเจออย่างที่ใจเรา..ต้องการ
http://music.siamza.com/music.php?k=32K&id=83 ( ลองกดไปฟังนะครับ จะได้ยินเพลงที่อ้อนร้องให้ดลกับอั้ม )
ตลอดเวลาที่อ้อนร้องเพลง ดลหันไปมองที่อั้ม ซึ่งอั้มก็มองมาที่ดลอยู่แล้ว สายทั้ง
คู่สบตากัน สายตาของคนเก่าที่เคยรักกัน สายตาของอั้มคนที่เคยบอกว่ารักดลที่สุด
สายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย ดลจ้องมองสายตาคู่นั้นด้วยความคิดถึง
นานแค่ไหนแล้วนะที่ดลไม่ได้เห็นสายตาแบบนี้จากอั้ม น้ำตาที่มันอัดอั้นอยู่ในใจของ
ดล ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาของอั้มเองก้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง และมีน้ำ
ใสๆเอ่อขึ้นมาคลองที่เบ้าตา
" ทำไมนะอั้ม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเราถึงต้องกลายเป็นแบบนี้ " ดลได้แต่เพ้อ
สิ่งเรานี้อยู่ในใจ
" ดล ทำไม ทำไมเราต้องมาเจ็บปวดขนาดนี้ ทำไม " อั้มเองก็ได้แต่ เพ้อสิ่งเหล่านี้
ในใจเช่นกัน
เมื่อเพลงที่อ้อนร้องจบ ดลก็ได้สติกลับคืนมา และรีบวิ่งออกไปนอกร้านทันที ดลทน
ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ภาพของอั้ม คนที่ดลรักมากที่สุด แต่ไม่สามารถแตะต้องได้ อยู่
ใกล้กันแค่เอื้อม แต่กลับเหมือนอยู่ไกลกันเหลือเกิน ดลวิ่งออกมาและรีบขึ้น Taxi
ทันที และเมื่อดลหันกลับไปมองทางที่เดินออกมา ก้เห้นอั้มที่วิ่งตามออกมา ยื่นมอง
ดลอยู่ ดลได้แต่มองจนรถเคลื่อนออกมาจากอั้มจนลับตา ดลร้องไห้อย่างหนักในรถ
Taxi
เมื่อดลมาถึงบ้าน ก็รีบขึ้นห้องทันที และเก็บตัวเงียบ ดลล้มตัวลงนอนบนที่นอน และ
ร้องไห้อย่างหนัก ภาพเก่าๆในเวลาที่อั้มและดลรักกัน ค่อยๆวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ใน
หัวของดล และภาพของดวงตาของอั้มในวันนี้ มันทำให้ดลยิ่งร้องไห้หนักมากขึ้น ก่อน
ที่จะหลับลงไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
