ตอนที่ 10 ทำไมต้องให้ไปรักเค้า
ในขณะที่มือเล็กๆของดลกำลังขยับเข้าไปภายใยเสื้อ สัมผัสกับกล้ามอกอัน
สมสวนของอั้มนั้น ดลเองก็นึกขึ้นมาได้ว่า ตนลืมอะไรไปอย่างนึงที่จะต้องทำ ดลจึง
ชักมือกลับแล้วขึ้นออกจากบนตัวของอั้ม แล้วเดินไปที่กระเป๋านักเรียน
" อ้าว ดล หยุดทำไมอะ" อั้มเองก็สงสัย เพราะอยู่ดีๆดลก็หยุดไปเฉยๆ
" เราลืมอะไร ไปอย่างอะ เดี๋ยวขอหาก่อนนะ" ดลพูดในขณะที่มือกำลังค้นหาของ
บางอย่างในกระเป๋า
" อะนะ เอาไว้ก่อนไม่ได้หรอ มาต่อเร็วๆ" อั้มทำเสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์
" อะ เจอแล้ว" ดลเจออะไรบางอย่างแล้วรีบนำมส่งให้อั้มที่เตียง
" อะ มีคนฝากมาให้อั้มอะ" ดลยื่นซองจดหมายสีชมพูหวานแหวว ที่มีกลิ่นหอมจางๆ
ให้กับอั้ม อั้มเองก็ดูจะงงๆว่าทำไมคนนั้นจึงฝากดลมา
" อืมๆ ไหนดูซิว่าแฟนคลับคนไหนส่งมานะ" อั้มจัดการแกะจดหมายนั้นอ่านทันที แต่
อั้มก็ดูไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนัก เพราะอั้มเองก็เคยชินกับจดหมายแบบนี้แล้ว อั้มนอน
อ่านอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ โดยลืมสังเกตไปว่า ดลเองก็มีอาการกังวลอยู่ในใจเหมือน
กัน
" อะ ดล อ่านไหม" อั้มยื่นจดหมายที่ตัวเองอ่านจบให้ดล แต่ดลเองก็รู้ว่ามันเป็นเรื่อง
ส่วนตัวจึงปฎิเสธที่จะอ่านจดหมายนั้น ถึงแม้ใจจะอยากอ่านแค่ไหนก็ตาม
" ไม่เป็นไรหรอกอั้ม แต่แจเป็นคนน่ารักนะ เห็นบอกว่าชอบอั้มมาตั้งแต่ม.ต้นแล้ว"
"อืมๆ เรารู้มาตั้งแต่ม.ต้นแล้วละ แจเค้าก็น่ารักดี รู้ป่าวว่า ตอนเย็นทุกๆวันอะ แจจะ
ต้องมาคอยดูอั้มซ้อมบาสทุกวันเลยนะ แล้วก็คอยซื้อน้ำซื้อขนมให้อั้มตลอดเลย
ขนาดวันไหนฝนตก แจเค้าก็ยังมาคอยดูอั้มนะ" อั้มพูดถึงความหลังระหว่างแจกับตน
อย่างยาวเหยียดทำให้ดลเองก็รู้สึกเจ็บอยู่ลึก ว่าแจช่างเป็นผู้หญิงที่ดีมาก หากวันนี้อั้ม
ได้รักกับผู้หญิงอย่างแจ คงเป็นคู่ที่รักกันมาก เพราะอย่างน้อยแจจะเป็นคนที่คอยดูแล
เอาใจใส่อั้มเสมอ สีหน้าของดลดูเศร้าๆลงไป
" ดล เป็นไรอะ ทำไมดูไม่คอยดีอะ" อั้มเอื้อมมือขึ้นมาจับที่แก้มของดลเบาๆ
" แจเป้นผุ้หญิงที่ดีมากเลยนะ ถ้าวันนี้แจเป้นคนที่อยู่ตรงนี้ แจคงดูแลและเอาใจใส่อั้ม
ได้มากกว่าเรา" ดลพูดด้วยสีหน้าเศร้า แต่คำพูดนั้นมันบาดลึกเข้าไปในใจของอั้ม
" ทำไมละดล ในเมื่อถึงแม้แจจะเป้ผู้หญิงที่ดี แล้วงัยละ มันจะสำคัญอะไรถ้าเราไม่ได้
รู้สึกเช่นเดียวกัน แต่ดลรู้ไหมคนตรงหน้าของอั้มต่างหากที่สำคัญ แต่คำพูดของเค้าที่ดู
จะผลักใสให้อั้มไปรักกับคนอื่น รู้ป่าวว่าอั้มรู้สึกอย่างงัย" อั้มดูสีหน้าเครียดและจริงจัง
แววตาแสดงถึงความรู้สึกที่ไม่ดีนักที่ได้ฟังดลพูดแบบนั้น
" ไม่ใช่อย่างนั้นนะอั้ม เพียงมันก็คงดีกว่าไม่ใช่หรอ"
"ดีกว่าหรอ ดลคิดว่าการที่เราจะทิ้งดลแล้วไปหาแจ มันคือการที่ดีกว่าหรอ" อั้มพูด
จบ ก็พลิกนอนหันหลังให้กับดลทันที
" ไม่ใช่ คือว่า.."
" นอนเถอะดล อั้มง่วงแล้ว" อัมพูดตัดบทก่อนที่ดลจะพูดจบ ดลเองเห็นแบบนั้นจึง
ได้แต่นอนลงข้างๆอั้ม ต่างฝ่ายต่างหันหลังให้กัน แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้หลับตาลง ดวงตา
ของคนทั้งสองต่างมีคำถามมากมายจนยากที่จะหลับลง
วันนี้ดูบรรยกาศมันดูอึดอัดไม่เหมือนเมื่อวาน ทั้งดลและอั้มต่างก็ไม่ได้พูดจาก
กันมากนัก ถึงแม้จะยังนั่งอยู่ด้วยกัน แต่ก็สามารถนับคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของ
ทั้งอั้มและดลได้ เมื่อมาถึงตอนพักกลางวัน อั้มและดลก็ลงมาทานข้าวที่โรงอาหาร
ทั้งสองคนนั่งทานข้าวกันอย่างเงียบจนกระทั้งมีเพื่อนต่างห้องที่ดูแล้วจะไม่ค่อยเหมาะ
แกเวลาที่จะมาเจอและทักทายกันเท่าไร
" อ้าว หวัดดีดล " เอทักดล เอมาพร้อมกับผู้หญิงคนที่ดลเองก้หวั่นๆ
"อืม ว่างัยเอ ว่างัยแจ" ดลเองก็แสดงสีหน้ายิ้มแย เพื่อไม่ให้ทั้งสองรู้สึกผิดสังเกต
"ดีจ๊ะดล ดีจ๊ะอั้ม แจขอนั่งทานข้าวด้วยได้ไหม" ดลได้แต่พยักหน้าเป็นการให้คำ
ตอบ แจจึงเดินไปนั่งข้างๆกับอั้ม ส่วนเอเดินมานั่งข้างๆกับดล เมื่ออั้มเห็นดังนั้น
อารมณ์แห่งความหึงหวงก็เริ่มปะทุขึ้นมาในใจ
" อั้มไม่เปลี่ยนเลยนะ ชอบกินอะไรก็ก็กินอยู่แบบนั้นตลอดเลย" แจพูดจาหวานใส่อั้ม
" อืม เราอะเป็นคนมั่นคงอะ ชอบอะไรก็ชอบอยู่แบบนั้นแหละ" อั้มพูดตอบแจ แต่สาย
ตากับมองมาที่ดล
" หรอจ๊ะ แจก็เหมือนกัน ชอบอะไรก็ชอบอยู่แบบนั้น"
" ดลๆ เราไปซื้อน้ำกันนะ " เอชวนดลไปซื้อน้ำ อีกนัยนึงเพื่อเป็นการเปิดทางให้กับ
เพื่อนสาวของตนได้อยู่กับอั้มตามลำพัง
"อืมๆ ไปซิ" ดลลุกเดินตามเอไป โดยมีสายตาที่ดุดันของอั้มมองตามไป สักพักเอ
กับดลก็เดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมกับน้ำ 4 แก้ว เอยื่นน้ำในมือให้กับแจ ส่วนดลก็ยื่นแก้ว
นึงให้อั้มเช่นกัน ดลเลือกที่จะกินน้ำอัดลม เค้าจึงซื้อน้ำอัดลมมาให้อั้มดล
" เดี๋ยวๆ อั้มไม่ชอบกินน้ำแดงไม่ใช่หรอจ๊ะ แจจำได้นะว่า อั้มเคยบอกว่ามันหวานอะ
เดี๋ยวแจไปซื้อน้ำ Pepsi ให้ดีกว่านะ เห็นอั้มชอบกินบ่อยๆ" ดลได้เห็นเช่นนั้นมัน
เหมือนเข็มที่จิ้มลงไปกลางใจของดล เพราะดลไม่รู้มาก่อนเลยว่า อั้มไม่ชอบกินน้ำ
แดง เพราะทุกครั้งที่ดลซื้อน้ำให้อั้ม อั้มก็กินทุกครั้งไม่เคยพูดออกมาสักครั้งว่าน้ำนี้อั้ม
ไม่ชอบ มันทำให้ดลรู้สึกว่าเค้าห่างไกลเค้าเหลือเกิน เรื่องเล็กๆน้อยๆของอั้มเค้ากลับ
ไม่เคยรู้มาก่อน
เอเองก็ดูจะชวนดลคุยตลอดเพื่อช่วยให้เพื่อนสาวได้ชวนอั้มคุยอยู่ตลอด ทำให้
การพยายามชวนคุยของเอ ดูมันจะสนิทสนมกับดลเกินเหตุ ทำให้อารมณ์ที่ปะทุอยู่ใน
ใจของอั้มยิ่งมีมากขึ้นไปอีก แต่ก็ได้แต่แสดงออกมาทางสายตา แล้วอีกอย่างที่อั้มไม่
เข้าใจวก็คือ ทำไมดลเองก้เหมือนจะดูเปิดโอกาสให้แจเข้ามาใกล้ชิดตนขนาดนี้ และ
ยังทำตัวสนิทสนมกับเอต่อหน้าอั้มอีก ดลเห็นเค้าเป็นอะไรกันแน่ เค้ามีค่าในสายตาดล
บ้างหรือป่าว ทำไมดลจึงไม่คิดจะปกป้องของที่ตนเองรัก หรือไม่รู้สึกในแบบที่ตนเอง
กำลังรู้สึกที่เอเข้ามาทำแบบนี้ ทำไมนะ อั้มได้แต่คิดในใจ
ส่วนดลเองก็ได้แต่มองความเข้าใจใส่ของแจที่มีให้อั้มอย่างเจ็บปวด เค้าช่างดู
เป็นคนที่เหมาะสมกับอั้มเหลือเกิน แจใส่ใจทุกรายละเอียดของอั้ม อีกอย่างแจก้เป็น
ผู้หญิง ซึ่งมันก็น่าจะเป็นแบบนั้น เพราะอั้มเองก็เป็นผู้ชาย เค้าช่างไม่มีอะไรคู่ควรได้
เลย ตลอดเวลาที่กินข้าว ทั้งสองคนได้แต่มองตากัน และถามคำถามกับตัวเองมาก
มาย......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
