ขอบคุณทุกเสียงตอบรับนะคับ แต่ขอแก้ตัวนิดนึงนะคับ ว่าผมลงไม่จบ ถ้าใครได้อ่านในweb (
www.g-m...)ที่เปงคนลงเองจริงๆ จะรู้นะคับว่าผมลงจนจบเลยละ แล้วก็มีตอนพิเศษลงให้ด้วย ถ้าที่บอกว่าลงไม่จบแล้วหายไปอาจจะไม่ใช่ผมเอาไปลงนะคับ คงจะเปงคนที่เอาไปโพสต่อ ดีใจคับที่เคยมีคนที่เคยติดตามแล้วชอบ ขอบคุณมากๆเลยคับ แต่ฉบันนี้อาจจะมีไม่เหมือนเดิมบ้างเล็กน้อยนะคับ เพราะคอมพิวเตอร์ผมมีปัญหา ในตอนที่ผมปรับปรุงต้นฉบับเพื่อส่งไปให้หนังสือพิจารณา ก็เลยอาจจะต้องมีการตัดทอนเนื้อหา(เสี่ยวๆ)ออกไปบ้าง งัยก็ขอบคุณมากๆนะคับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 3 อดีตที่ฝังใจ (ต่อ)
เมื่อดลกลับถึงบ้าน ดลก็รีบจัดหาอาหารให้กับเจ้าก๊อกสุนัขตัวโตสุดที่รักของตนเองทันที จากนั้นก็อาบน้ำและเขา
ไปอ่านหนังสือที่ห้องนอนทันที แต่ในระหว่างนั้น ดลเองก็ยังกังวลอยู่ว่า อั้มจะโกรธดลหรือป่าว ที่ดลไม่ได้ไปดูอั้ม
ตามที่สัญญากันไว้ " อั้มจะโกรธเราไม่นะ อาจจะไม่ก็ได้นะ เพราะเห็นมีแต่สาวๆไปกรี๊ดขนาดนั้น ถึงเราไปก็คงไม่มี
ประโยชน์อะไร แต่อั้มก็บอกว่าอยากให้เราไปดูนะ โอ้ย ปวดหัวจัง งั้นเราโทรไปหาอั้มดีกว่า" พอดลคิดได้เช่นนั้นก็
รีบไปที่โทรศัพท์เพิ่มโทรหาอั้มทันที แต่พอดลจะกดเบอร์ของอั้ม ดลก็นึกได้ว่าแล้วเบอร์อั้มเบอร์อะไรละ เราไม่เคย
ขอเบอร์อั้มไว้นี่หว่า ทำไมเราไม่ขอเบอร์อั้มไว้ว่ะ" ดลได้แต่บ่นกับตัวเอง แต่พอวางดทรศัพท์ เสียงสายเข้าก็ดัง
ทันที ในตอนนั้รดลได้แต่ลุ้นว่า คนที่ดทรมาจะเป็นอั้มหรือป่าว
"หวัดดีๆๆๆ นั้นใครๆ" ดลรีบพูดสายอย่างตื่นเต้นจนลืมตัว
"ฉันเอง อ้อน" แต่ผู้ที่โทรมากลับไม่ใช่อั้ม เป็นอ้อนเพื่อนซี้ของดลเอง
"อ๋อ ว่างัยอ้อน" เสียงดลฟังแล้วเหมือนคนรู้สึกผิดหวัง จนอ้อนรู้สึกได้
" แกเป็นไรวะดล แกรอโทรศัพท์ใครอยู่หรอ ถึงพอรู้ว่าเป็นฉันแกถึงได้ทำเสียงดูผิดหวังขนาดนั้นอะ"
" ป่าวๆ ไม่ได้รอใคร ไม่ได้รอรอจริงๆนะ แกเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้รอโทรศัพท์ใครเลยจริงๆ" ดลบอกไปอย่ารนๆทำให้อ้อนจับได้ว่า ดลต้องรอโทรศัพท์ใครสักคนอยู่แน่ๆ
" แล้วทำไมแกจะต้องรนขนาดนั้นละ แกรอโทรศัพท์ใครอยู่แน่ๆเลยวะแบบนี้อะ" อ้อนตอบแบบรู้ทัน
" แกรอโทรศัพท์จากอั้มหรอ?" คำพูดของอ้อนทำให้ดลถึงกับอึ้งไปเลย เพราะเปงประโยคที่แทงใจดำของดลอย่างจัง " เอ้ย ฉันจะไปรอโทรศัพท์อั้มทำไมละ บ้าป่าว" ดลตอบไปย่างแก้ตัว
" อะๆๆ ไม่รอก็ไม่รอ แต่ดล ฉันถามอะไรแกอย่างนึงซิ" อ้อนเริ่มใช้เสียงที่บ่งบอกถึงความจริงจัง
" อะไรวะ แก็ถามมาซิ" ดลเองก็พอจะรู้ว่าอ้อนอาจจะมีเรื่องที่ซีเรียสอยากจะถามดล ดลจึงตอบอย่างจิงจังกลับไป
"แต่แกต้องรับปากกะฉันนะว่าแกจะพูดความจริง ถ้าแกเห็นฉันเป็นเพื่อนสนิทของแก" อ้อนเริ่มทำให้ดลรุ้สึกกลัวๆกับคำถามที่อ้อนกำลังจะถามนั้น
" เออๆ แกจะถามได้ยังละ"
" แก กับ อั้มมีไรที่ฉันยังไม่รู้หรือป่าววะ" อ้อนยิงคำถามที่แทงเข้าไปกลางใจของดลอย่างจัง ทำให้ดลได้แต่ตอบคำถามไปอย่างกระอึกกระอัก
"เฮ้ยๆ อะ อะไรของแกวะ ฉะ ฉันกับอะ อั้มจะมีไรที่แกไม่รู้ละ ละ "
" ก็ฉันรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้แกกับอั้มสนิทกันมากเลยนะ ทั้งทีเมื่อก่อนแกกับอั้มแทบไม่เยคุยกันด้วยซ้ำ" อ้อนยังคงสงสัยไม่เลิก
" ไม่หรอก แกคิดมากไปเองหรือป่าว" ดลพยายามตอบไปน้ำขุ่นๆ
" หรอ เออมั้ง ฉันคงคิดมากไปเอง แต่ฉันว่า...." ในขณะที่อ้อนกำลังจะถามต่อไปนั้น เสียงรถของแม่ดลก็ดังมาพอดีทำให้ดลต้องลงไปเปิดประตุบ้าน จึงเป็นโอกาสที่ดลจะเลี่ยงเพื่อวางสาย
" อ้อน แม่ฉันกลับมาแล้ว เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ เอาไว้คุยกันที่โรงเรียนละกันนะ"
" อืมๆ ได้ๆ งั้นแค่นี้นะ บายๆ" " อืมๆ บายๆ" ดลวางสายและวิ่งไปเปิดประตุบ้านแล้วกลับขึ้นมานอน ในใจของดลก็คิดถึงแต่เรื่องของอั้มและคำพูดของอ้อนว่า ระหว่างเค้ากับอั้มนั้น มันเกิดความรู้สึกอะไรกันแน่
อั้มกลับมาจากโรงเรียนหลังจากที่การคัดตัวนักกีฬาบาสของโรงเรียนเสร็จ ผลออกมาว่าอั้มได้เป็นหนึ่งในตัว
จริงในการลงแข่งขันบาสกับต่างโรงเรียน ถึงแม้ว่าวันนี้ อั้มจะเล่นได้ไม่ดีนักก็ตาม เพราะจิตใจที่มัวแต่คิดเรื่องของ
เพื่อนร่วมห้อง นั้นก็คือดล แต่ผลงานที่ผ่านมาของอั้มก็พอจะทำให้โค้ชพอใจและคัดเลือกอั้มลงเป็นตัวจริง วันนี้
อั้มรู้สึกเหนื่อยจนไม่มีเรียวแรงจะอ่านหนังสือ ทำไมนะทั้งๆที่อั้มเองน่าจะรู้สึกดีใจที่ได้รับคัดเลือกเป็นตัวจริง แต่อั้ม
กลับรู้สึกว่าร้อนใจอะไรบ้างอย่าง อั้มได้แต่ถามตัวเองว่า " ดลจะยังจำที่ได้สัญญากันหรือป่าว แล้วทำไมดลไม่มาดู
เค้า ทั้งๆที่ดลเองก็นั่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่สนามบาสอยู่ แต่ทำไมดลจึงไม่ผ่านมาดุเค้าบ้าง แล้วเด็กคนไหนเป็นใคร
สนิทกับดลแค่ไหน แล้วทำไมเค้าต้องร้อนใจขนาดนี้ด้วย" อั้มมีความคิดที่ขัดแย้งอยู่ในใจอย่างมาก " แล้วเรารู้สึก
อย่างงัยกับดลกันแน่ ทำไมจึงรู้สึกแบบนี้ ทั้งที่ผ่านมา อั้มเองมีผู้หญิงมากน่าหลายตามาให้เลือก ด้วยความที่รูปร่าง
หล่อเหลาแบบนี้ ทำให้แทบจะไม่ได้เสียแรงจีบใครให้เหนื่อยเลยทีเดียว ทำไมนะ" อั้มได้แต่ถามตัวเองแบบนั้นจน
เผลอหลับไป
เช้าวันต่อมา ดลก็นั่งรถเมลล์มาลงที่ป้ายตามปกติ วันนี้อั้มเองก็ยังคงมารอดลเช่นเคย เพียงแต่สิ่งที่แปลกไปก็
คือ เมื่ออั้มเห็นดล มันไม่มีรอยยิ้มมหาเสน่ห์ที่คอยสะกดใจสาวๆยิ้มมาให้ดล ดลเองก็เข้าใจดีว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดที่
ตนไม่ไปตามที่สัญญาแต่ไม่คิดว่าอั้มจะโกรธเค้าถึงขนาดนี้ แต่ก่อนที่ดลจะเอ่ยปากขอโทษออกไป อั้มก็เดินนำหน้า
เข้าโรงเรียนไปก่อนแล้ว ทำให้ดลต้องรีบเดินตามหลังอั้มไป ในตลอดเวลาที่เรียนวันนี้บรรยายช่างน่าอึดอัด เพราะ
อั้มไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าของดลด้วยซ้ำ ในช่วงเวลาพักเบรคอั้มก็จะคุยและหยอกล้อกับเพื่อนสาวในห้องอย่าง
สนุกสนาน แต่ก็ไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าของดล ดลเองก็ได้แต่คอยแอบมองอั้มเป็นระยะๆ แต่ก็ยังทำตัวปกติ คุย
เล่นกับเพื่อนๆและอ้อนสุดซี้ ดลได้แต่คิดในใจว่า อั้มโกรธดลขนาดนี้เลยหรอ แต่ก็ทำได้แค่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ใน
ใจ แต่ไม่มีทางที่จะหลบพ้นสายตาของเพื่อนซี้อย่างอ้อนได้ เมื่อสบโอกาสเวลาที่อ้อนกับดลอยู้กันสองคน อ้อนจึง
ถามเพื่อนอย่างห่วงใย
" ดล วันนี้แกมีไรหรือป่าววะ"
" ไม่นี่อ้อน ฉันไม่ได้เปงไร" ดลตอบอกไปอย่างกลบเกลื่อน
" ฉันเพื่อนซี้แกนะดล ฉันพอจะดูออกว่าแกมีเรื่องอะไรคิดอยู่ในใจ"
" แกมีปัญหาอะไรกับอั้มหรือป่าววะ" คำถามนี้ของอ้อนมันเหมือนมีดที่กิดลงไปที่ใจของดล
" ทำไมแกคิดแบบนั้นวะ" ดลยังคงแกล้งตอบออกไปเช่นเคย
" ก็ปกติฉันจะต้องเห็นแกสองคนเล่นกัน คุยกัน อย่างกับสร้างดลกส่วนตัวกันอยู่สองคน แต่วันนี้ฉันแทบไม่เห็นแกคุยกันเลย"
" ไม่หรอกมั้ง แกคิดมากไปป่าว" ไม่ใช่ว่าดลจะอยากปิดบังเพื่อนซี้อย่างอ้อน เพียงแต่ตัวตนเองก็ยังไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองเช่นกัน
" เออๆ แล้วแต่แกนะ แต่ฉันจะแนะนำอะไรแกอย่างนะดล กฎเกณฑ์ คือสิ่งที่เค้าสร้างมาเพื่อให้เราได้ปฎิบัติตามก็
จริง แต่จิตใตของเราคือสิ่งที่สำคัญกว่า หากวันนี้สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะต่างจากกฎเกณฑ์ที่ควรจะเป็น แต่หากมันไม่ทำ
ให้ใครเดือดร้อน และมันเป็นสิ่งที่ใจเราต้องการ ก็อย่าไปฝืนมันเลยนะ ปล่อยให้เป็นไปตามหัวใจเถอะนะ เพราะถ้า
เวลาล่วงเลยไป แกอาจจะมาคิดเสียใจก็ได้ ที่วันนี้แกไม่ยอมทำตามที่หัวใจต้องการ" อ้อนพูดจบแล้วก็เดินออกไป
ทันที ปล่อยให้ดลได้คิดตามในสิ่งที่เธอพูด ดลเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่า อ้อนต้องการจะสื่ออะไรให้ดลรู้ แต่ความ
หมายที่อ้อนสื่อมานั้น ดลรู้ดีว่าดลควรจะทำอย่างงัย
ในช่วงเวลาเย็น อั้มก็ยังคงต้องซ้อมบาสที่สนามเช่นเคย วันนี้อั้มไม่ได้ไปส่งดลเหมือนทุกวัน ดลเองก็พอจะ
เข้าใจดีว่าอั้มคงยังโกรธตัวเองอยู่ การซ้อมบาสของอั้มในวันนี้ดูท่าจะแย่กว่าทุกวัน เพราะจิตใจของอั้มแทบไม่ได้
อยู่กับตัว เพราะมัวคิดแต่เรื่องของดลว่าเค้ารู้สึกอย่างไรกับดลกันแน่ แล้วทำไมอั้มจะต้องรู้สึกน้อยอกน้อยใจถึง
เพียงนี้ที่ดลไม่ยอมมาดูดลคัดตัวนักกีฬา การซ้อมดูมีปัญหามากยิ่งขึ้น โค้ชจึงสั่งให้อั้มพักก่อน อั้มก็ได้แต่ออกมา
นั่งสงบสติอารมณ์อยู่ข้างสนาม โดยมีการเอาอกเอาใจจากสาวอยู่รายล้อม วันนี้ดูท่าอั้มจะไม่มีอารมณ์จะซ้อมต่อ
แล้ว อั้มจึงขออนุญาติโค้ชเพื่อกลับไปพักผ่อนที่บ้าน เมื่อเดินทางกลับมาถึงบ้าน อั้มก็เปิดกระเป๋าของตัวเอง ก็พบ
กระดาษจดหมายแผ่นเล็กอยู่ในกระเป๋าของตน ในนาทีแรกอั้มก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร เพราะก็เป็นปกติที่มันจะมีสาวๆ
ที่แอบสอบอยส่งจดหมายมาให้ แต่พอเปิดอ่านข้อความใยจดหมายนั้น ใจของอั้มกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะราย
มือนั้น อั้มจำได้ดีว่าผู้เขียนเป็นใคร
" To อั้ม
เราไม่รู้ว่า เราจะขอโทษอั้มอย่างงัยดี ที่เราผิดสัญญา
แต่เราอยากบอกว่าเราไม่ได้ลืมนะ
เรายังจำสัญญานั้นได้เสมอ แต่เรามีเหตุจำเป็นที่ไปดูอั้มข้างสนามไม่ได้
แต่เราก็คอยมองดูอั้มจากที่ๆเรานั่งอยู่เสมอนะ เราดีใจด้วยนะ
เรารู้อยุ่แล้วว่าอั้มต้องทำได้ เราจะคอยยืนดูอั้มอยู่ห่างๆแบบนี้นะ
เพราะเรารู้ว่าอั้มคงไม่อยากจะคุยกับเราแล้ว
.............. ขอโทษนะ..................
From. ดล"
ข้อความจากจดหมายเล็กๆนั้นช่างมีความหมายกับอั้มเหลือเกิน แต่คำว่าคอยดูอยู่ห่างๆกลับทำให้อั้มเจ็บลึกลง
ไปที่หัวใจยิ่งนัก เพราะเหมือนกับว่า ดลกำลังห่างจากเค้าไปทุกที
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
