หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[April❤]

ข้าวทำไมไม่โกรธอิคุณชายนานๆหน่อย
นางเอกเกินไปแล้วววว

ส่วนอิคุณชาย...หมั่นไส้จิงๆ
ไม่มีข้าวแล้วหล่อนจะรุ้สึก

[MaRiTt_TCL]

หมั่นไส้ชายเป๊กอ่ะ เล่นตัว55 ห่วงเขาก็บอกเขาไปมาทำซึนใส่ชิช๊ะ

[Mr.กุ๊กกู๋]

ดินต่างฟ้า กับ ข้อความสุดท้าย





         หลังจากที่กลับจากทะเล คุณชายก็แวะไปส่งผมที่บ้านทันที พอมองดูนาฬิกาก็ปรากฏว่า 10 โมงกว่าแล้ว ผมเลยจำเป็นต้องขาดเรียนช่วงเช้าไปโดยปริยายและตั้งหน้าตั้งตาไปหาอะไรทำที่ปั๊มน้ำมันแทน

   ผมไม่อยากรอเวลาอยู่บ้านเฉย ๆ เพราะตอนนี้อาการไข้ก็ลดลงจนเกือบจะหายดีแล้ว อย่างน้อยไปที่ปั๊มก็ยังได้พูดคุยกับเพื่อน ๆ ไม่เบื่อหน่าย

   ทว่าในระหว่างที่ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น เสียงข้อความเข้าของโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นก็ทำให้ผมต้องรีบเดินไปกดดูว่ามันเป็นข้อความของใคร

   และชื่อที่ปรากฏเด่นหราบนหน้าจอก็ทำให้ผมถึงกับยิ้มแก้มปริออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

   'คุณชายส่งข้อความมาหา' ผมเอ่ยในใจก่อนที่จะกดเปิดข้อควมแล้วอ่านข้อความทันที

   ข้าว... ตั้งแต่วันนี้... ฉันจะไม่ไปพบข้าวและข้าวก็ไม่ต้องมาหาฉันอีกนะ ฉันโตแล้ว ฉันไม่อยากมีพี่เลี้ยงแล้ว ให้เมื่อคืนเป็นความทรงจำคืนสุดท้ายระหว่างเรา โชคดีนะข้าว

   ทันทีที่อ่านข้อความจบหัวใจของผมมันก็เต้นแปลก ๆ มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับว่าผมกำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างที่สำคัญของชีวิตไป แล้วภาพเหตุการณ์ของเมื่อคืนหลังจากที่กลับไปถึงห้องก็ย้อนเข้ามาในหัวสมอง






   หลังจากที่ลงจากรถเบนซ์ คุณชายก็เดินจับมือผมไปตลอดทาง ผมรู้สึกแปลก ๆ ไม่แน่ใจว่าคุณชายยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองได้แล้วหรืออย่างไร

   ฝ่ามือของคุณชายมันนุ่มนวล... นุ่มยิ่งกว่าฝ่ามือของผู้หญิงเสียอีก แม้จะมีสายตาของพนักงานหลายคู่มองเราสองคนแต่คุณชายก็ไม่ยอมปล่อยมือผมให้หลุดจากการกอบกุม แล้วนั่นมันก็ทำให้ผมรู้สึกปลาบปลื้มในตัวของคุณชายและมั่นใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณชายคงไม่มีวันที่จะทิ้งผมอีก

   “ข้าว...” หลังจากที่ประตูห้องปิดลงคุณชายก็เอ่ยเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว

   “ครับ" ผมตอบรับจากนั้นคุณชายก็เดินจูงมือผมเอาขนมที่ซื้อมาไปวางไว้บนโต๊ะก่อนที่จะวกกลับมานั่งบนเตียงนอน

   “ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ะ ว่าทำไมเวลาที่ทะเลาะกันกับข้าวแล้วขัาวหายไป ฉันจะต้องรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้ง" คุณชายหันมามองผม สายตาของคุณชายแสดงถึงความสับสนอย่างเห็นได้ชัด "นายเป็นผู้ชาย และฉันก็เป็นผู้ชายนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ฉันไม่เข้าใจ"

   “แล้วตอนนี้คุณชาย... เข้าใจรึยังครับ" ผมเอ่ยถามก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนข้าง ๆ กับร่างของคุณชาย

   คุณชายไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทว่าการกระทำของคุณชายมันเป็นผลลัพธ์ที่ชัดเจนเลยล่ะว่าคุณชายเข้าใจแล้วหรือยัง

   เสื้อกล้ามสีขาวของคุณชายถูกถอดออกจากเรือนร่างก่อนที่หลังจากนั้นคุณชายจะเอื้อมมือมาถอดเสื้อให้ผมบ้าง ในยามนี้ร่างของเรากำลังไร้อาภรณ์ปกปิด

   คุณชายทิ้งร่างมาซบกับร่างของผมก่อนที่จะพยายามออกแรงกดให้ร่างผมล้มลงไปนอนกับเตียงนอนโดยมีร่างของคุณชายล้มทับตามมา

   “ข้าวมีความสุขไหมเวลาที่อยู่กับฉัน" เสียงของคุณชายที่เอื้อนเอ่ยออกมาข้างใบหูมัทำให้ผมรู้สึกขนลุกซู่

   ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ จากนั้นเราสองคนก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ทว่าสายตาที่จ้องมองกันและกัน แม้จะไม่พูดอะไรแต่มันก็สามารถแทนความหมายและคำพูดต่าง ๆ ได้มากมาย

   ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่ผมรู้สึกว่าเววตาของคุณชายมันแสดงออกถึงความเศร้า... เศร้ากับอะไรบางอย่างที่ยังมาไม่ถึง มันเหมือนกับการเศร้าล่วงหน้าทว่าเพียงชั่วครู่แววตาครู่นั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังดี

   เสียงลมหายใจที่ประสานกันและไออุ่นจากลมนั้นทำให้ท้ายที่สุด... ร่างของเราทั้งสองก็ตอบสนองซึ่งกันและกันและถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้กันผ่านเรือนร่างที่เร้าร้อน

   หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจ เราสองคนก็นอนอยู่ด้วยกันบนเตียงทั้งอย่างนั้น ลมหายใจของคุณชายที่รดต้นคอตลอดคืนมันทำให้ผมหวั่นไหว นอนไม่หลับ คิดอยากจะทำอะไรต่อมิอะไรต่ออีกให้สนุก แต่ก็กลัวคุณชายจะว่าเอา

   ผมไม่กล้าแม้แต่พลิกตัว จึงได้แต่พยายามกอดอ้อมแขนของคุณชายที่นอนโอบกอดร่างของผมเอาไว้อย่างแนบแน่น... จนท้ายที่สุดผมก็หลับไป






   กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน...

   หลังจากที่ผมได้อ่านข้อความนั้น ผมก็วิ่งออกจากห้องทันที สมองของผมในยามนี้มันด้านชาไปหมด ถ้าหากคุณชายต้องการให้มันเป็นอย่างข้อความที่คุณชายส่งมา แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืนคุณชายจะกระทำไปเพื่ออะไร... เพื่อความสุขของตัวเอง เพื่อทำให้ผมเจ็บช้ำน้ำใจเล่น ๆ อย่างนั้นน่ะหรือ

   ถ้าคุณชายต้องการจะทิ้งผมไปอยู่แล้ว... แล้วทำไมคุณชายต้องทำให้ผมมีความหวัง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันไม่ใช่แค่อารมณ์เผลอไผลเช่นเดียวกับตอนที่อยู่เกาะกลางทะเลในยามที่ฝนตกหนัก แต่เรื่องเมื่อคืนสายตา น้ำเสียง ความพูด อารมณ์และการแสดงออกทั้งหมอ มันล้วนเป็นความต้องการจากใจจริงของเราทั้งสองคนไม่ใช่หรือ

   มันไม่มีความเสแสร้งในท่าทีเลยสักนิด! ไม่จริง มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น คุณชายก็แค่สับสัน

   ผมวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ ทั้งพยายามกดโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหาคุณชาย ทว่าไม่ว่าจะโทรไปสักกี่สายคุณชายก็ปล่อยให้เสียงรอสายดังไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันตัดไปเอง

   ...ทำไม... มันเป็นเพียงคำพูดเดียวที่ผุดขึ้นมาในสมองของผมตอนนี้ และหลังจากคำว่าทำไม มันมีอีกหลายประโยคที่ต้องการจะเอ่ยถามกับคุณชายมากมายจนนับไม่ถ้วน

   รถจักรยาน รถโดยสารมันไม่ได้อยู่ในความคิดของผม ความร้อนรนส่งผลให้ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่างและคิดถึงคุณชายเพียงคนเดียวเท่านั้น ผมวิ่งไปลัดเลาะตามตรอกซอกซอย แม้ว่าบ้านของผมกับบ้านของคุณชายจะอยู่ไม่ไกลกันมากนักหากนั่งรถโดยสารหรือปั่นจักรยานไป แต่หากเดินไปล่ะก็มันไม่ได้ถือว่าใกล้เลย

   ผมอยากจะถามกับคุณชายให้รู้เรื่องว่าข้อความที่คุณชายส่งมานั้นมันเป็นเพียงแค่การล้อเล่นขำ ๆ ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ...ใช่! มันจะต้องไม่ใช่เรื่องจริง

   กว่าที่ผมจะวิ่งไปถึงหน้าบ้านของคุณชายก็กินเวลาไปหลายนาที เหงื่อที่เปียกโชกทำให้ช้างที่ออกมาเปิดประตูต้อนรับถึงกับผงะด้วยความตกใจ

   “ช้าง... ช้าง! คุณชาย คุณชายอยู่ไหม" ผมเกาะรั้วหน้าบ้านถามช้างทันที

   “คุณชายไม่อยู่ครับ" ช้างตอบโดยเลี่ยงที่จะปะทะสายตากับผมตรง ๆ ราวกับว่ารับรู้ถึงความแปลก ๆ บางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับคุณชาย "แต่คุณชายฝากนี่ไว้ให้คุณข้าวครับ"

   สิ่งที่ช้างยื่นมาให้มันเป็นกระเป๋าเป้สะพายหลังยี่ห้อดังที่ผมอยากได้ ภายในกระเป๋ามีเสื้อผ้าของผมจำนวนหนึ่งที่เคยเก็บเอาไว้ที่นี่เผื่อว่าวันไหนผมจำเป็นต้องค้างคืนที่บ้านของคุณชาย และสิ่งที่ทำให้ผมยอมพ่ายแพ่ต่อคุณชายก็คือภายในกระเป๋าใบนั้นมันมีสร้อยพร้อมกับจี้เงินรูปไม้กางเขนที่คุณชายบอกว่ารักนักรักหนาไอ้ของขวัญชิ้นนี้ที่ผมเคยให้ แต่ท้ายที่สุดคุณชายก็เลือกที่จะคืนมันมาให้ผม

   “ฝากบอกคุณชายด้วยนะ ว่าอะไรที่เคยให้ไปหรือเก็บไว้ที่นี่ ฉันไม่ต้องการที่จะเอาคืนทั้งนั้น" พูดจบผมก็เขวี้ยงกระเป๋าที่คุณชายฝากมาให้ลงไปตรงหน้าอย่างไม่ใยดี

   จากนั้นผมก็เดินกลับไป... กลับไปในเส้นทางที่ผมวิ่งมา และหลังจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมคงจะกลับไปเป็นไอ้ข้าวเด็กปั๊มธรรมดา ๆ คนเดิมที่ไม่มีคุณชายมาคอยกวนใจ

   ผมถอนหายใจทิ้งตลอดทางกระทั่งเดินออกจากซอยบ้านคุณชาย น้ำตาของผมมันก็ไหลลงมาซะอย่างนั้น โชคดีที่ผมไม่ใช่คนขี้แยที่จะร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ช้างเลยไม่เห็นผมร้องไห้ต่อหน้าทั้ง ๆ ที่ใจของผมมันดิ้นรนทุรนทุรายอยากจะร้องไห้ออกมาเพื่อให้คุณชายเปลี่ยนใจ แต่ผมรู้ว่าทำไปก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไร เพราะถ้าคุณชายเป็นห่วงและรักผมจริง... คุณชายคงไม่ปล่อยให้ผมต้องพบกับความผิดหวังเพียงคนเดียวแบบนี้

   และคุณชาย... คงไม่ใจร้ายที่จะทำดีกับผมตลอดจนนาทีสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกัน แล้วในเวลาต่อมาก็หลบหน้าหายไป หายไปโดยที่ผมไม่มีโอกาสได้ทำอะไร

   'คุณชาย... มันก็แค่ไอ้คนใจร้ายเห็นแก่ตัว'








   ทางด้านของคุณชายเป๊กหรือหม่อมหลวงการัณญภาสฌ์ สุริยะวิทู... เขารู้อยู่แล้วล่ะว่าหลังจากที่ส่งข้อความไป ข้าวจะต้องดิ้นรนทุรนทุลายรีบมาหาเขาที่บ้านเป็นแน่ แต่เขาก็ไม่คาดคิดว่าไอ้ข้าวของเขาจะวิ่งมาในสภาพที่เหงื่อโทรมกายแบบนั้น

   คุณชายที่แอบมองดูข้าวอยู่ตลอดเวลาที่หลังต้นไม้ใหญ่นั้นไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลยสักนิดที่ต้องทำแบบนี้ และพอเห็นข้าวโยนกระเป๋าที่เขาตั้งใจซื้อให้เพื่อเป็นของขวัญส่งท้ายนั้นมันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในจิตใจอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น

   ในความเจ็บปวดเหล่านั้นกลับมีความแค้นปะปนอยู่ด้วย เพราะการกระทำของเขามันทำให้เขารู้สึกว่านั่นคือการกระทำที่เสียมารยาทที่สุด ...แต่เขากลับไม่คิดเลยสักนิดว่าการกระทำของเขาต่างหากล่ะที่มันทั้งเลวร้ายและเสียมารยาทมากกว่าสิ่งที่ข้าวแสดงออกถึงร้อยเท่าพันเท่า

   ช้างเก็บกระเป๋าที่ข้าวขว้างทิ้งไปคืนให้กับคุณชายที่แอบดูทุกการกระทำของข้าวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ หลังจากที่คุณชายรับกระเป๋าใบนั้นกับคุณมาคุณชายก็เขวี้ยงมันทิ้งลงกับพื้นอีกรอบ

   “ไอ้คนไร้มารยาท" คุณชายตะโกนด่าเสียงดังก้อง "ช้าง... เผากระเป๋าและเสื้อผ้าทิ้งซะ"

   พูดจบคุณชายก็เดิินกลับไปบนห้องโดยไม่รอดูว่าช้างจะทำตามที่สั่งหรือไม่...

   ช้างหิ้วกระเป๋าใบนั้นเข้าไปเก็บไว้ในห้อง เขาไม่กล้าทำตามที่คุณชายสั่งหรอก เกิดมีของสำคัญหรือของมีค่าอยู่ในนั้นหากโดนเผาไปมันน่าเสียดายออก รอให้ทั้งคู่ใจเย็นลงก่อนดีกว่า




จบตอน

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ....


คุณ yymomo :: คุณชายมันใจแข็งจนทำข้าวเสียใจเลยครับตอนล่าสุด
คุณ loveaaa_somsak :: นั่นสิครับ สงสัยจะถอนตัวแล้ว แหะๆ
คุณ rmlab :: กลับมาผิดใจกันอีกแล้วครับ
คุณ iamnan :: ง่า อย่าเพิ่งหงุดหงิดน๊า
คุณ capool :: ง่าา ให้เป็นนายเอกหนักๆ เจ็บสุดๆ แล้วค่อยจำคร้าบ แฮ่ๆ
คุณ WednesdayAugust :: ดีใจสิครับ อิอิ เอาให้ด่าตัวเอกกันไปเยอะๆเลย เอิ้กๆ
คุณ pornumpai-ka :: >.< ชอบเค้าใช่มะ ฮ่าๆ (ไม่ใช่ละ  )
คุณ Satanza321 :: สุดๆอ่ะคนนี้ - -" ถอดแบบมาจากคนใกล้ตัวคนหนึ่งเลยทีเดียวเชียว ความเก๊กและปากแข็งเนี่ยครับ
คุณ Dee^daY :: ยากมากถึงมากที่สุดครับ โดยเฉพาะความรักชายชาย ของคนที่ยังไม่กล้ายอมรับตัวเอง T^T 
คุณ mentholss :: *0* นึกว่าจะบอกว่าข้าวบื้อ ฮ่าๆ กลายเป็นคนชายบื้อ คิคิ
คุณ poppycake :: 555 ตัวประกอบอย่างคุณชายทำพิษอีกแล้ว หมดประโยชน์แล้วครับ คราวนี้ทำให้คุณชายเป็นตัวประกอบ+ตัวอิจฉาบ้างดีกว่า ฮ่าๆ
คุณ NJnobu :: ง่าไปเรียนต่อที่ไหนครับ ต่างประเทศหรือเปล่า ตั้งใจเน่อ นอนนิ่งๆให้ฟัด (แต่ขอของฝากเยอะๆ)
คุณ -west- :: ไม่ต้องคิดมากเลย คำตอบคือ ใช่ ครับ หึหึ พอทำตัวดีๆ เรียบร้อยๆ น่ารักไม่สน ต้องให้มีคู่แข่งซะบ้าง กำลังรอเวลานั้น T^T
คุณ Lily teddy :: 555 เหมือนจะสะอึก สะอึก ในความรักที่เป็นไปไม่ได้แทนละครับ คุณชายฟอร์มจัดเกิน - -" และคราวนี้เหมือนจะคืนดีกันยากแล้วด้วย ล่ะมั้งครับ คิคิ 
คุณ Pe๊aNu๊T :: นั่นซี่ ข้าวก็ไม่ยอมบอกด้วยว่าเจออะไร สงสัยกลัวคุณชายจะอาละวาด
คุณ B52 :: T^T ตอนล่าสุด อยากจะเตะคุณชาย คนสำคัญอะไร ถึงตัดใจส่งข้อความไปแบบนั้น 
คุณ lizzii :: ตอนล่าสุดกลายเป็นน่าเตะแล้วครับ 
คุณ chen :: คงสับสนว่าจะยอมรับสิ่งที่ตัวเองเป็นดีหรือไม่ล่ะครับ แต่ในใจน่าจะรู้ตัวว่าคิดยังไงกับข้าว
คุณ sanri :: คนนี้มาโหด 555 ทำแบบนั้นจริงปากคุณชายอ่อนยวบแน่ๆ คิคิ ^^
คุณ April❤ :: คราวนี้ท่าจะโกรธนานละครับ หึหึ
คุณ MaNaSsAwEe :: มันท่ามากไอ้เป๊ก คราวนี้แหละ ให้คุณชายได้รู้สึกเวลาที่ขาดข้าวบ้างว่าเป็นไง จะรู้สึกหรือไม่รู้สึกอะไรไหม 

[Lily teddy]

           ^
           ^
           ^

จิ้ม จิ้ม ค่ะ พึ่งเคยได้มีโอกาส เพราะปกติมาต่อตอนค่ำมืดดึกสงัดทุกที 555
T^T  T^T  T^T  T^T  T^T  T^T  T^T  T^T  T^T  T^T
แง  อ่านแล้วทั้งค้างทั้งเครียด อารมณ์เสียเลย ไอ้คุณชายเป๊กนี่ยิ่งอ่านยิ่งอยาก   
แบบเปลี่ยนพระเอกไปเลยดีกว่าเปลี่ยนไปเลย นิสัยแย่เห็นแกตัวแบบนี้ขาดคุณสมบัติไม่คู่ควรกะข้าวสักนิด
ดีที่ข้าวไม่ร้องไห้ค่ำควรขอคำอธิบายอะไรให้ยืดยาว มันทำขนาดนี้ก็ตัดทิ้งไปเลยข้าวของไม่ต้องไปเอาแล้ว
ตอนหน้าขอให้มีคนดี ๆมาจีบข้าวซะทีแล้วคุณชายก็ย้ายไปอยู่อลาสก้าคนเดียวเลยนะคะ
ตัดแล้วตัดเลยถ้ามาง้อข้าวเมื่อไหร่ ข้าวเมินอย่าไปมองเลยนะ แค้นอะ ช้างนะช้างเก็บไว้ไมไม่รู้
เดี๋ยวกระเป๋าใบนี้ต้องกลับไปอยู่กะใครซะคนแน่ ๆ แล้วอาจทำให้ทั้งสองคนดีกันก็ได้ น่าจะเผาไม่ให้เหลือซากไปซะเลย
เฮ้อ เหนื่อย รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมนะคะ สะอึกมากเลยอะค่ะตอนนี้   

[WednesdayAugust]

ดิชั้นจะพยายามเข้าใจค่ะว่าชีวิตมันต้องมีมาม่า ไม่งั้นมันจะขาดรสชาติ

//นั่งรอฟ้าหลังฝนสวย ๆ เกร๋ ๆ หลอกตัวเองว่าไม่สะทกสะท้านสะเทือน

ความจริงต้องขอบคุณทั้งข้าวและคุณชายด้วยแหละที่ทำตัวแบบนั้นมาตลอด ก็เลยออกจะไม่สงสารเท่าไหร่
อันนี้ไม่ได้ว่านะ ก็เข้าใจอยู่ว่าสถานะมันต่างกัน
แต่ทางออกก็มีหลายแบบ ในเมื่อเลือกจะทำอะไรแบบนี้ มันก็ต้องเจอกับอะไรแบบนี้
ซึ่งก็ไม่ได้ว่าอีกนั่นแหละ จะว่าไงดีล่ะ นิยายแต่ละเรื่องมันก็ต้องแตกต่างกัน
ถ้าตัวละครจะเลือกทางเดิม ๆ สวยสดงดงามแบบตัวละครในอุดมคติมันก็ซ้ำซากล่ะเนอะ

(((ทำไมรู้สึกตัวเองเมนท์จริงจังมาก  )))

แต่แปลกไงไม่รู้แฮะ ชอบตรงที่เรื่องนี้ไม่บรรยายฉากเรท
ไม่ใช่ว่าเป็นคนดีไม่หื่นหรืออะไรนะ หื่นแหละ หื่นมากด้วย 55+
ฉากเรทเนี่ยอ่านมาเยอะมากทั้งแบบตัวหนังสือและแบบเห็นภาพ(การ์ตูน)
แต่นาน ๆ ทีมาเจอเรื่องที่ไม่เรทบ้างมันก็อ่านสบายใจดีไปอีกแบบ

[-west-]

สงสารข้าวจริงๆ
งอนให้ยาวเลยนะ
คุณชายซื่อบื้อ

[MaRiTt_TCL]

ไอ้คุณชายยยยยยยยยยยยยยยยเป็นอะไรอีกเนี่ยผีเข้าผีออก ทนเริ่มจะเกลียดคุณชายจริงๆแล้วนะ

[saradino1]

หลบไปพักใจก่อนนะข้าว หนีไปไกลๆ หยุดการติดต่อทั้งหมด ดูสิไอ้คุณชายมันจะทำอย่างไง

[B52]

มันเกิดอะไรขึ้นอีกเนี้ย

[pornumpai-ka]

มันเกิดอะไรขึ้น  ใครทำอะไร  โอ้ยยยยยย  ค้างมากกกกก



 

[lizzii]

ไม่ใช่น่าเตะแล้ว
ต้องโดนซักป๊าบ อิคุณชายนี่
ทำตัวยังกะตัวร้าย ชิ!

[♠DekDoy♠]

ขอให้ข้าวเข้มแข็ง คนที่ทรมานเจ็บเจียนตายต้องเป็นคุณชายน่าหมั่นไส้จะทิ้งข้าวอยู่แล้วยังมาส่งท้ายบ้าบอคอแตกซื้อของให้ทำบ้าอะไร แล้วยังมีหน้ามาโกรธข้าวอีก ไร้สาระจริง ๆ

[poppycake]

โอ้ยยยยยยย 
 ไปไหนก้อไปเรยนะ อิคุณชายยยยย   

ไปให้ไกลๆ ข้าวเรย
แล้วจะแช่ง ขอให้ข้าวมีคนใหม่เร้วๆ เช๊อะ 

[rmlab]

คุณชายทำตัวแย่อ่ะ

[Poseidon]

ขอกระโดดถีบอิคุณชายรัวๆ ย๊ากก

[DoubleBass]

บางทีพฤติกรรมคุณชายก็ดูไร้วุฒิภาวะเกินเหตุไปนะ อีกนิดนี่เรียกไร้สมองได้แล้ว...

[yuyie]

 

[loveaaa_somsak]

คุณชายอารมณอารมณ์แปรปรวน วันนั้นของเดือนมาเหรอ

ข้าวถอนตัวด่วน อยู่กับคนลังเลแบบนี้ อยู่ไปก็ไม่มีความสุขหรอก

[Satanza321]

คุณชายเป็นอะไรชอบขึ้นๆลงๆ
สงสารข้าวอยู่ดีๆก็ถูกบอกเลิกซะงั้น เงิบไปเลย
รอตอนต่อไปนะ

[NJnobu]

อยากจัด    ให้คุณชายเหลือเกิน สงสารข้าวอ่ะ ทำแบบนี้กับข้าวได้งัย...   

ใช่ครับจะไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย น่าจะประมาณช่วงปีใหม่ แต่ยังไม่อยากไปเลยอ่า 
ถ้าไปแล้วกว่าชีวิตที่นู่นจะเข้าที่เข้าทางสงสัยจะซักพัก ภาษาก็ยังไม่แข็งแรงเท่าไหร่เลย    แต่ก็จะพยายามหาเวลาเข้ามาอ่านเรื่อยๆเลย 

คืนนี้ +    ฟัดคนเขียนซะหน่อยให้หายมันเขี้ยว อิอิ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ไม่ได้มาอ่าน 3 ตอน

อยากฆ่าชายเป็กจริงๆ ไอ้บ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ข้าวหาคนมาดามใจใหม่เลย อย่าไปสนใจคุณชายบ้านั่นเลย ฮึ้ย!

[mentholss]

ไอชายบื่อออออออ
อยากถีบยอดหน้ามันเจงๆๆๆๆ

[NUTTYZERO]

ใจร้ายที่สุด!!~ บีบคั้น ค้างเติ่ง คุณชายนะคุณชาย ทำกับข้าวของผมได้ลงคอ

[iammz]

ตามย้อนอ่านสองตอนค่ะ >.<

คุณชาย~ ทำไมทำแบบนี้หืออ?
มีเหตุผลอะไร T^T

[Dee^daY]

ความรักก็เป็นอย่างนี้แหละ --
ถ้าไม่ยอมเปิดใจ ความรักก็คงยังอยู่นอกใจ ไม่ใช่ ในใจ

[loveaaa_somsak]

เรื่องกำลังเข้มข้นเลย หายไปนาน รีบมาต่อไวๆ นะครับ คนอ่านรออยู่

[Lily teddy]

เข้ามารอน้องข้าวด้วยคนค่ะ เห็นเด้งมาหน้าหนึ่ง นึกว่าตอนใหม่ซะอีกอะ 

[venuz]

 เบื่อคุณชาย
......................

 

[Miw_Miw@In Love]

ตามอ่านทั้งสองเว็บเลย ทั้งเด็กดีและthaiboyslove
ยังไงก้อรอนะค่ะ