หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[Mr.กุ๊กกู๋]

ดินต่างฟ้า กับ พี่ชาย




         ริมถนนในตอนกลางวัน แสงแดดที่สว่างจ้าทำให้ผมรู้สึกร้อนระอุ แต่มันก็ไม่ร้อนเท่ากัยจิตใจในยามนี้ ผมเดินสู้แดดไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ แต่ท้ายที่สุดผมก็เดินไปถึงปั๊มน้ำมัน

   “อ้าวเฮ้ย... ไอ้ข้าว ทางนี้ ๆ ไหงวันนี้มาไวจังวะ" พี่ปั๊ม... พี่ชายที่คอยให้ความช่วยเหลือผมเสมอโบกมือทักทาย

   ผมเดินก้มหน้างุด ๆ ไปหาพี่ปั๊มโดยไม่รู้ตัวเลยว่าใบหน้าของผมในยามนี้มันกำลังแสดงออกถึงอารมณ์แบบไหน

   “มึงร้องไห้ทำไมวะ"

   สิ้นเสียง... ผมก็เงยหน้ามองพี่ปั๊มทันที ผมส่ายหน้าและโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

   “ผมเนี่ยนะร้องไห้" ผมทวนคำด้วยความฉงน

   “เอ้า... ไอ้นี่ ตามึงก็แดง น้ำตาก็ไหลซึมออกมา นี่มึงไม่รู้ตัวเลยรึไง" คำพูดของพี่ปั๊มทำให้ผมลองยกมือมาปัดหางตา ปรากฏว่ามีน้ำแฉะ ๆ ซึมผ่านมาจริงด้วย

   นี่ผม... ร้องไห้จริง ๆ หรือเนี่ย ผมแทบไม่อยากเชื่อเพราะตลอดทางผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าผมร้องไห้ออกมา ผมแค่เสียใจ... เสียใจกับการกระทำของคุณชายก็เท่านั้น คิดแล้วก็น่าขำกับการที่ผมไม่รู้ว่าน้ำตาของผมมันไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไร

   “ไม่จริง" ผมปฏิเสธ พอมองหน้าเงยฟ้ากะจะโกหกว่าฝนตกแต่แดดที่สว่างจ้าก็ทำให้ผมแก้ตัวไม่ออก

   “มึงไม่ต้องเงยหน้าหาข้ออ้างมาปฏิเสธกูเลยนะ แดดจ้าขนาดนี้ฝนคงไม่ตกให้มึงอ้างว่าน้ำตาของมึงคือน้ำฝนหรอก" พี่ปั๊มเอ่ยอย่างรู้ทัน "ทะเลาะกับคุณชายเหรอไง"

   “เอ่อ...” ผมตอบตะกุกตะกัก ทุกครั้งไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็มีแต่พี่ปั๊มนี่แหละที่รับฟังผม ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร รถที่ขับเข้ามายังตู้จ่ายน้ำมันก็ทำให้พี่ปั๊มต้องทำหน้าที่

   “เดี๋ยวกูเติมน้ำมันให้ลูกค้าแป๊บ"

   “อืม"

   ระหว่างนั้น ผมก็นั่งรออยู่ที่เก้าอี้นิ่ง ๆ พยายามจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ภาพและคำพูดต่าง ๆ นานาของคุณชายมันก็วนเวียนอยู่ในความคิดจนศีรษะของผมแทบจะระเบิด

   “เฮ้ย... มึงไหวเปล่าวะ" ทั้ง ๆ ที่สายตาของผมก็จับจ้องไปตรงหน้า ทว่าสมองของผมมันไม่ได้สั่งให้ผมสนใจและรับรู้เลยสักนิดว่าพี่ปั๊มได้เติมน้ำมันให้ลูกค้าเสร็จแล้ว

   “ไหวพี่" ผมตอบออกไป

   “เออ... ตกลงมึงทะเลาะกับคุณชาย" พี่ปั๊มเอ่ยถามอีกครั้ง

   “อืม" ผมตอบเสียงเบา

   “นั่นไง... กูว่าแล้วคนอย่างคุณชายน่ะมันเอาแต่ใจ เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้หรอก พอมึงหมดประโยชน์ คุณชายก็ไม่สนมึงแล้ว"

   “พี่ปั๊ม! อย่ามาว่าคุณชายนะ!!!” สิ้นเสียงของพี่ปั๊ม ผมก็ตะคอกเสียงดัง ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่พี่ปั๊มพูดมามันไม่ได้ผิดเลยสักนิด แล้วทำไมผมต้องแก้ตัวให้คุณชายด้วยนะ พอผมเห็นพี่ปั๊มคิ้วขมวดมุ่นอาจจะเพราะแปลกใจหรือตกใจก็ตาม ผมก็เลยพูดต่อ "เอ่อ... ผมขอโทษ"

   “ช่างแม่งเหอะ กูเข้าใจ" พี่ปั๊มถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะเขยิบมาใกล้ ๆ แล้วกอดคอ "กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงทะเลาะอะไรกับคุณชาย แต่ถ้ามึงไม่สบายใจทำไมมึงไม่กลับไปขอโทษ"

   “ขอโทษ" ผมทวนคำด้วยความฉงน "ขอโทษทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเนี่ยนะ"

   “ก็เออสิวะ" พี่ปั๊มตบบ่าเบา ๆ ให้กำลังใจ "หรือถ้ามึงไม่อยากยุ่งกับคุณชายแล้ว มึงก็ไม่ต้องทำ"

   “อืม...” ผมตอบรับ "พี่ปั๊ม รถกำลังจะขับเข้ามา"

   “ช่างเหอะ กูไม่มีอารมณ์ทำงานแล้วว่ะ น้องกูมันหน่วงแบบนี้ กูทำงานไม่ไหวจริง ๆ" พี่ปั๊มตอบออกมาก่อนจะตะโกนเรียกพนักงานอีกคนที่รับผิดชอบในช่องเดียวกันให้มาทำงานแทน "ไอ้โด้ฝากมึงด้วยนะ วันนี้กูหยุด เดี๋ยวกูไปบอกผู้จัดการแป๊บ"

   “ครับ" ไอ้โด้ตอบกลับด้วยความสุภาพ ไอ้โด้มันเป็นเด็กใหม่ อายุแค่ 17 ปีตัวก็เล็กนิดเดียว แต่เพราะครอบครัวยากจนโด้เลยดิ้นรนและขยันทำงานหามรุ่งหามค่ำ โด้ทำงานวันละ 16 ชั่วโมงรวมค่าโอทีเพราะโด้ไม่ได้เรียนหนังสือ และโชคดีที่ทั้งเจ้าของและผู้จัดการปั๊มน้ำมันแห่งนี้เป็นคนใจดีก็เลยไม่มีปัญหาอะไรกับการทำงานที่กินเวลางานมากกว่าคนอื่น




   
   พี่ปั๊มพาผมไปที่ห้องพัก... ซึ่งห้องพักของพี่ปั๊มเป็นห้องเช่าเล็ก ๆ อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก พี่ปั๊มอาศัยอยู่คนเดียว เพราะพ่อแม่ของพี่ปั๊มและน้องชายต่างก็อยู่ต่างจังหวัดกันหมด เนื่องจากพี่ปั๊มเป็นคนที่ประหยัดมัธยัสถ์ ไม่เที่ยวกลางคืนเลยทำให้พี่ปั๊มมีเงินเก็บและส่งให้พ่อกับแม่ใช้ทุกเดือน

   “รอกูอาบน้ำแป๊บ... เหนียวตัวว่ะ" พูดจบพี่ปั๊มก็ถอดเสื้อและกางเกงออกจนเหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียวทันที แต่ก่อนที่พี่ปั๊มจะเข้าไปในห้องน้ำ พี่ปั๊มก็หันมาพูดกับผม "แต่กูว่ามึงอ่ะไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า"

   ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที กระจกบนอ่างล้างมือสะท้อนภาพของผมที่ดวงตากำลังแดงก่ำ หางตาเปียกแฉะ ใต้ตาก็ปูดโปนจากการร้องไห้

   “เหอะ ๆ" ผมขำให้กับตัวเองอยู่ที่น่ากระจก ผมไม่ยักรู้เลยว่าผมจะเป็นเอามากได้ขนาดนี้ คิดแล้วก็ขำตัวเอง... คนอะไรร้องไห้ไม่รู้ตัว "ฮ่า ๆ ๆ ๆ"

   ผมหัวเราะเสียงดังลั่น

   “เฮ้ย ไอ้ข้าว มึงเสียใจจนเสียสติไปแล้วเหรอวะ" เสียงของพี่ปั๊มตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง

   ผมเปิดก็อกน้ำแล้วใช้ฝ่ามือรองก่อนจะใช้ล้างหน้าล้างตาสุดแรง ผมลูบไล้ไปทั้วใบหน้าแล้วตอบพี่ปั๊มกลับไปว่า "พี่ปั๊มไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่ได้เป็นอะไร"

   “เออ"

   สิ้นเสียงของพี่ปั๊ม ผมก็ใช้มือตวงน้ำขึ้นมาล้างหน้าอีกหลายสิบรอบ จนกระทั่งผมพอใจและคิดว่าใบหน้าของผมมันจะลบคราบน้ำตาออกไปจนหมด

   ผมเงยหน้ามองกระจก ใบหน้าของผมในยามนี้มันดูดีกว่าเมื่อครู่นี้มากราวกับเป็นคนละคน... ผมยิ้มให้กับตัวเองแล้วมองภาพนั้นในกระจก แล้วรอยยิ้มนั้นก็หุบลงเมื่อเสียงของความคิดผมมันดังขึ้น

   'หลังจากวันนี้นายจะไม่มีคุณชายเข้ามายุ่งอีกแล้วนะข้าว นายคิดว่านายมีความสุขจริง ๆ เหรอ'

   ใช่... แม้ว่าผมกับคุณชายจะเคยทะเลาะกันหลายครั้ง แต่ปัญหาในครั้งนี้มันคงจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับคุณชาย เรื่องราวมันเลยใหญ่โตจนกระทั่งคุณชายทำให้ผมมีความสุขก่อนที่จะหนีหน้าผมไป... ไม่คิดจะให้ผมได้พูดอะไรเป็นครั้งสุดท้ายเลยสักนิด

   “เสร็จยังวะข้าว" อาจเป็นเพราะผมจะล้างหน้านานเกินไป พี่ปั๊มก็เลยเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง

   ผมเปิดประตูออกไปทันทีก่อนจะแสร้งยิ้มให้กับพี่ปั๊มแล้วทำราวกับว่าผมลืมความเสียใจทุกอย่าง และหลังจากนี้ชีวิตผมจะมีแต่ความสุข

   “เสร็จแล้วครับ เชิญอาบน้ำได้เลยครับคุณปั๊ม" ผมยิ้มทะเล้นให้กับพี่ปั๊ม

   “ไอ้ห่า! กูไม่ใช่คุณชายนะโว๊ย" แล้วพี่ปั๊มก็ตอบแทนผมด้วยการเขกกบาลผมแรง ๆ หนึ่งที

   “ฮ่า ๆ ๆ รีบอาบน้ำนะคุณปั๊ม เดี๋ยวผมจะรีดชุดไว้รอ" ผมพูดไปขำไป พอเห็นพี่ปั๊มทำท่าจะกระโดดถีบ ผมก็วิ่งหนีเข้าไปในห้อง แล้วเสียงประตูห้องน้ำที่ถูกปิดดังปั้งก็ดังตามมา พร้อมกับเสียงตะโกนของพี่ปั๊มว่า

   “ไอ้ข้าว... ขืนมึงยังพูดมากกูจะออกไปเตะมึงเดี๋ยวนี้แหละ" พี่ปั๊มขู่ แต่มีหรือที่ผมจะกลัว ถ้าเป็นคุณชายก็ว่าไปอย่าง

   “อูย... คุณปั๊มโหดจัง ป่าเถื่อนที่สุด" ผมแสร้งทำเสียงสะบัดสะบิ้ง และไม่ต้องรอให้ผมได้ตั้งตัวอะไร พี่ปั๊มก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้ววิ่งตรงมาทางผมก่อนจะออกแรงถีบเข้าที่บั้นท้ายสุดแรงจนร่างของผมกระเด็นไปล้มลงกับพื้น

   ผมไม่ยอมให้พี่ปั๊มได้สนุกอยู่เพียงฝ่ายเดียว มือที่ฉับไวของผมจับผ้าขนหนูของพี่ปั๊มเอาไว้ได้ทันในตอนที่พี่ปั๊มถีบ พอพี่ปั๊มจะวิ่งกลับไปยังประตูห้องน้ำ ชายผ้าขนหนูที่ถูกผมจับเอาไว้ก็หลุดลงเผยให้เห็นร่างที่เปลือยเปล่าของพี่ปั๊ม

   ร่างของพี่ปั๊มทั้งท่อนบนและท่อนล่างมีสีเดียวกันคือขาวเหลือง เนื่องจากพี่ปั๊มเป็นเด็กเหนือและเชื้อสายโคตรเหง้าเหล่ากอตั้งแต่ต้นตระกูลก็เป็นคนล้านนาเลยทำให้พี่ปั๊มมีสีผิวที่เนียนขาวไม่ต่างจากลูกคุณหนู

   “เป็นเด็กเหนือนี่ดีจังวุ้ย ขนาดก้นยังขาวจั๊วะ ฮ่า ๆ ๆ" ผมหัวเราะเสียงดังลั่นขณะที่ปั๊มปิดประตูห้องน้ำลง เพราะผมยังไม่หนำใจเลยทำให้ผมแซวส่งท้าย "คนอะไร ก้นขาวกว่าหน้าผมอีก"

   “ไอ้ข้าว ไอ้น้องเลว ไอ้ปากดี เดี๊ยะ ๆ" พี่ปั๊มตะโกนร้องด้วยความเจ็บใจ ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะอย่างสะใจที่แกล้งพี่ปั๊มได้

   ทุกครั้งที่มีปัญหาไม่ว่ากับคุณชาย ครอบครัวหรือเรื่องเพื่อนที่มหาลัย ก็มีพี่ปั๊มคนเดียวนี่แหละที่เป็นที่ปรึกษาคอยทำให้ผมยิ้มได้เสมอ ถือเป็นโชคดีของผมที่ได้รู้จักกับพี่ชายที่แสนดีอย่างพี่ปั๊ม

   พอคิดเรื่องพี่ปั๊ม ผมล่ะอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ ว่าพี่ปั๊มไม่เบื่อกับการทำงานเป็นเด็กปั๊มบ้างหรือ เพราะนอกจากพนักงานที่ปั๊มแล้ว พี่ปั๊มก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนอีกเลย กระทั่งสาว ๆ ก็ไม่เคยคบใครเป็นแฟนสักคน ขนาดมีคนสวย ๆ มาเสนอตัวถึงที่ปั๊มตั้งมากมาย แต่ท้ายที่สุดพี่ปั๊มก็เอาแต่บอกว่า...

   'กูยังไม่อยากมีว่ะข้าว... กูส่งเงินเลี้ยงครอบครัว เลี้ยงตัวเองแค่นี้กูก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว กูยังไม่อยากหาภาระมาเพิ่ม'

   ทั้ง ๆ ที่ตอนรู้จักกันใหม่ ๆ บ่นนักบ่นหนาว่าอยากมีสาวสวย ๆ รวย ๆ สักคน ทว่าพอเอาเข้าจริงคนที่เข้ามาส่วนใหญ่ก็ใช่ว่าจะไม่มีทั้งสวยและรวย แต่พี่ปั๊มก็เอาแต่ปฏิเสธและแกล้งตอบสาว ๆ เหล่านั้นไปว่า

   'ขอโทษนะครับ ผมเป็นเกย์ และนี่แฟนผมครับ' และพี่ปั๊มก็จะเอาผมมาบังหน้าเสมอ ผมล่ะอายจริง ๆ ที่ต้องทนแกล้งเป็นเกย์กับพี่ปั๊มเพื่อให้พี่ปั๊มปฏิเสธหญิง

   กว่าที่พี่ปั๊มจะอาบน้ำเสร็จ ผมก็คิดหน้าสาว ๆ ที่มาเสนอตัวจีบพี่ปั๊มได้ร่วม 10 คน แต่ละคนพอโดนไม้ตายของพี่ปั๊มที่หลอกว่าเป็นเกย์ต่างก็ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก คิดแล้วก็ตลก... แต่ที่ตลกยิ่งกว่าคือมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอายุเท่ากับพี่ปั๊มที่แอบชอบพี่ปั๊มเนื่องจากผิวขาวและหน้าตาที่เซอร์ได้ใจ พอเธอได้ยินว่าพี่ปั๊มเป็นเกย์เท่านั้นแหละเธอก็กรี๊ดลั่น และพอพี่ปั๊มยื่นแขนมาพาดคอผมแล้วแนะนำผมให้รู้จักกับผู้หญิงคนนั้นเลือดกำเดาเธอก็ไหลแล้วตอบกลับมาว่า

   'ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งชอบ กรี๊ด... พี่ปั๊มเท่ที่สุด อร๊ายยย...' แล้วหลังจากนั้นเธอก็วนเวียนมาที่ปั๊มเป็นครั้งคราวแต่ไม่ได้มาทักทายพี่ปั๊มโดยตรงเหมือนมาลอบมองว่าผมกับพี่ปั๊มจะทำอะไรให้เธอได้จินตนาการสนุก ๆ อีกหรือเปล่า

   “หัวเราะอะไรวะข้าว" สงสัยว่าผมจะคิดเรื่องพรรค์นี้เพลินไปหน่อยเลยเผลอหัวเราะเสียงดังลั่น ยิ่งพอเห็นสีหน้าที่สงสัยของพี่ปั๊มก็ยิ่งยากที่จะหยุดเสียงหัวเราะ

   “ฮ่า ๆ เปล่าพี่ จะว่าไปพี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ" ผมพูดไปขำไปเลยไม่เห็นว่าในตอนนั้นพี่ปั๊มกำลังแอบยิ้มหลังจากที่ผมชมว่าน่ารัก

   “เออ... กูก็น่ารักมาแต่ไหนละ" พี่ปั๊มตอบกลับอย่างมั่นใจ "แต่ไอ้น้องเชี่ย มึงช่วยชมว่ากูหล่อ กูเท่กูยังจะรู้สึกดีกว่าที่มึงชมกูว่าน่ารักนะเว้ย"

   “เหรอ...” ผมลากเสียงยาวก่อนจะตอบไปให้พี่ปั๊มเจ็บใจว่า "ตรงไหนที่ควรชมว่าหล่อว่าเท่... แต่ถ้าน่ารักอ่ะเพียบเลย"

   ใช่... พี่ปั๊มเหมาะสมกับคำชมว่า 'น่ารัก' มากกว่า 'หล่อ' และ 'เท่' เพราะนอกจากหน้าตาที่ค่อนไปทางคำชมนั้นแล้ว นิสัยของพี่ปั๊มก็ยังเนี้ยบจนผมไม่คิดว่าจะมีเด็กปั๊มที่เรียบร้อยขนาดนี้ จริงอยู่ว่าคำพูดคำจาเวลาพี่ปั๊มพูดกับผมจะโพงผาง แต่เวลาพูดกับผู้ใหญ่ล่ะก็ ทั้งพูด 'ครับ' ทั้งไหว้ผู้ใหญ่อย่างมีมารยาท ห้องพักของพี่ปั๊มก็ดูแลซะสะอาดสะอ้านไม่เคยมีประวัติสกปรกหรือการดองผ้าเอาไว้จนล้นตระกร้าเพราะพี่ปั๊มจะทำความสะอาดห้องครั้งใหญ่อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง อย่างมากก็สัปดาห์ละ 7 วัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ผู้ชายทั่วไปไม่ทำ

   “มึงพูดงี้จะหายเรื่องกูใช่ไหม" ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวก็ยังซ่ากระโดดมาล็อกคอผม แต่พี่ปั๊มที่ตัวเล็กกว่าผมมีหรือที่ผมจะสู้ไม่ได้และท้ายที่สุดก็กลายเป็นพี่ปั๊มซะเองที่ถูกผมล็อกคอล็อกตัวเอาไว้

   “ปล่อยกู" พี่ปั๊มพยายามดิ้น ทว่าในระหว่างนั้นสายตาที่ไม่ได้เจ้าเล่ห์ของผมก็ดันเผลอไปสบมองกับบ็อกเซอร์ของพี่ปั๊มเข้าพอดิบพี่ดี

   “พี่ปั๊ม... ทำไมบ็อกเซอร์มันพอง ๆ" ความจริงใครเห็นใครก็ต้องรู้ว่ามันคืออะไรแต่ที่ผมถามเพราะอยากทราบสาเหตุที่ทำให้พี่ปั๊มเป็นเช่นนั้น

   “ไอ้สัส ถ้ามึงไม่ปล่อยกูมันก็ไม่หาย" พี่ปั๊มโวยวายอย่างหัวเสียผิดกับผมที่ยิ้มกริ่ม

   “เฮ้ย... คิดไรกับผมเปล่าเนี่ย หรือว่าที่เคยบอกผู้หญิงว่าเป็นแฟนกับผม พี่จะชอบผมจริง ๆ" สงสัยว่าผมจะติดนิสัยเจ้าเล่ห์มาจากคุณชาย ได้ทีผมก็เลยแกล้งพี่ปั๊มเสียจนสะใจ

   ใบหน้าที่ขาวใสของพี่ปั๊มจู่ ๆ ก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ มันแดงอย่างชัดเจนจนผมชักสงสัยจริง ๆ เสียแล้วสิว่าพี่ปั๊มจะเป็นอย่างที่พูดจริง ๆ

   “ปล่อย!!!” และท้ายที่สุด พี่ปั๊มก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นจนหลุดแถมยังผลักผมสุดแรงก่อนที่จะรีบไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ขณะนั้นก็ไม่วายที่จะหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม ส่วนผมก็ไม่ได้ถือสาอะไร นาน ๆ ทีจะมีโอกาสได้แกล้งคนอื่นแบบนี้สนุกดีเหมือนกัน...

   การอยู่กับพี่ปั๊มมันทำให้ผมลืมความเครียดที่เกิดขึ้นไปเลยล่ะ... ผมชักไม่มั่นใจเสียแล้วสิ บางทีการไม่มีคุณชายมาคอยวุ่นวายกับชีวิต มันอาจจะทำให้ผมมีชีวิตที่สงบสุขขึ้นมากกว่าเดิมก็เป็นได้



จบตอน

และขออภัยกับการที่ห่างหายไปนานแสนนานครับ T^T

[pornumpai-ka]

 

เย้ๆ ในที่สุดก็มา  รอได้จ้า

ข้าวสู้ๆ นะ  ทุกอย่างมันจะดีเอง

[rmlab]

สงสารข้าวมากเลยตอนนี้ ตาคุณชายก็เอาแต่ใจเหลือเกิน

[วัวพันปี]

ตาไม่ฝาด  ข้าวกลับมาแล้ว

[B52]

หายไปนานเลย อ่านอีกทีอารมณ์โกรธคุณชายก็กลับมาทันทีเหมือนกัน

[Lily teddy]

กริ๊ด จริง ๆ พี่ปั้มเป็นหนุ่มน้อยน่ารักใบหน้าขาวใสเหรอเนี่ย เพราะไม่มีอิมเมจของพี่ปั้มตั้งแต่แรก(เท่าที่จำได้)
เลยคิดมาตลอดว่าพี่ปั้มเป็นผู้ชายตัวโต ๆ บึก ๆ ถึก ๆ เถื่อน ๆ(ขอโทษนะพี่ปั้ม) แถมเวลาพูดจาก็ดูห้าว ๆ
เหมือนพี่ใหญ่ที่คอยปกป้องดูแลน้อง แต่ ไหงพี่ปั้มดันขาวจั๊วะแถมตัวเล็กกว่าข้าวอีกล่ะเนี่ย
แบบนี้ข้าวคิดถูกแล้ว ไม่ต้องไปสนใจคุณชายเอาแต่ใจอารมณ์แปรปรวณให้ชีวิตตัวเองสับสนวุ่นวายหรอกนะ
ไหน ๆ ก็หลุดพ้นจากวังวนของคุณชายมาได้ ข้าวก็ต้องเข็มแข็ง และใช้ชิวิตให้มีความสุขกับคนที่รักและหวังดีกะเรานะข้าว
แต่พี่ปั้มจะแอบคิดอะไรกะข้าวจริงเหรอ อยากเลยนะเป็นพี่เป็นน้องน่าจะสบายใจกว่านะพี่ปั้ม
ตอนนี้ถึงคุณชายจะไม่ได้ออก แต่ก็ยังมีคุณชายในความคิดของข้าวออกมาให้หงุดหงิดแทนนี่สิ
รอติดตาม และบวก บวกเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะค๊า ดีใจที่กลับมาค่ะหายไปน๊าน นาน คิดถึงข้าวเลยค่ะ 
ปล.1 Happy New Year ย้อนหลังนะคะ มีความสุขมาก ๆค่ะ 
ปล.2 อิมเมจพี่ปั้มน่ารักแบบนี้ จะทำคุณชายออกอาการหึงข้าวไหมเนี่ย (อิอิ อยากให้คุณชายวุ่นวายใจอะ)

[-west-]

กรี๋ดด ทิ้งอิคุณชายไปเลย
มาเอาพี่ปั๊มนี่แหละ น่ารักก

[loveaaa_somsak]

ดีใจที่สุดที่ได้อ่านต่อ ขอขอบคุณมากครับที่มาตามคำเรียกร้อง

เบื่อคุณชาย ผมว่าคุณชายไม่เหมาะเป็นพระเอก เป็นคนลังเล

ไม่มีความกล้า แบบนี้ไม่สามารถดูแลและปกป้องใครได้หลอก

พระเอกเรื่องนี้คือไอข้าว หานายเอกให้ไอข้าวด้วยก็ได้นะ

อยากแนะนำให้พี่ปั๊มเป็นนายเอกได้ก็ดี เหมาะสมกันดี

ไม่ต้องมาคอยระแวง เรื่องสังคม และฐานะ อย่างที่คุณชายคิด

และกระทำอยู่ตลอด จนทำให้ข้าวเสียใจเหมือนทุกวันนี้

ถ้าคุณชายอยากมีส่วนร่วมก็เป็นสามีน้อยแล้วกัน 3 P ไปเลย

อยากวอกแวกดีนัก สมน้ำหน้าที่เสียข้าวไป


มาต่อตอนใหม่เร็วๆ นะครับ ติดตามเรื่องนี้มาตลอด รวมถึงเรื่องอื่นๆ ของคนเขียนด้วยที่จบไปแล้ว

[poppycake]

โอ๊ะ โอ!!!!!
พี่ปั๊มเปนหนุ่มน้อย ตัวขาววว น่ารักหรอเนี่ย O.o
(อ่านมาตั้งนาน คิดว่าจะเถื่อนๆหน่อย 555+)

ว่าแร้วเราเชียร์ให้ข้าวเป็นรุก มารุกพี่ปั๊ม ทิ้งอิคุณชายทางจะดี
หึหึหึ 

[WednesdayAugust]

พี่ปั๊มนี่พระรองเกาหลีมากกกก พี่ชายที่แสนดี อบอุ่น คอยให้ความช่วยเหลือ
เชียร์คนนี้แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เหมือนพระรองเกาหลี...ดียังไงก็แห้ว
เกิดเป็นคนดีนี่ลำบากจริงๆ ดีนะที่เราเป็นคนเลว กร๊ากๆๆ

ถ้าคนแต่งเปิดโหวต จะโหวตพี่ปั๊มมม *ชูป้ายไฟ ปั๊มโอปป้า* 555555

[lizzii]

ถ้าอยุ่กับพี่ปั๊มเราว่าข้าวรุกแน้ๆ 555

[Poseidon]

เปลี่ยนข้าวเป็นพระเอก ปั๊มเป็นนายเอก 5555

[Miw_Miw@In Love]

แต่เค้าก็อยู่ข้างคุณชายอยู่นะ

 

[Mr.กุ๊กกู๋]

ดินต่างฟ้า กับ เรื่องริมรั้ว






        ปัญหาหนักบนท้องถนนของเมืองหลวงคือการจราจรติดขัด แต่ดีหน่อยที่ช่วงบ่ายรถไม่ติดหนักเท่ากับชั่วโมงเร่งด่วนอย่างตอนเช้าช่วงไปทำงาน หรือตอนเย็นช่วงเลิกงาน ขนาดรถมอเตอร์ไซค์ยังต้องคิดหนักเลยเพราะบางทีก็ไม่สามารถแทรกขับช่องแคบระหว่างรถยนต์ที่จอดติดคู่กันได้ แถมจะแทรกแต่ละทียังต้องคอยชะเง้อมองดูข้างหลังด้วยความระมัดระวัง เพราะคนขับรถบางส่วนไม่มีวินัยเท่าที่ควร

   ความจริงผมเองก็ไม่เคยขับรถมอเตอร์ไซค์หรอก แต่ก็ซ้อนท้ายพี่ปั๊มบ่อยครั้งจึงทำให้ผมสามารถเข้าใจถึงปัญหาเหล่านี้

   “พี่ปั๊มพี่จะพาผมไปไหน" ผมชักตงิด ๆ ใจเพราะทางที่พี่ปั๊มขับรถมามันเป็นถนนเส้นใหญ่ที่ตัดผ่านซอยเข้าบ้านของคุณชาย ในใจผมก็ภาวนาว่าพี่ปั๊มคงจะไม่คิดอะไรแผลง ๆ โดยการบุกพาผมไปบ้านของคุณชายหรอกนะ

   “หึ ๆ" พี่ปั๊มเพียงหัวเราะในลำคอเท่านั้น และพอพี่ปั๊มหักเลี้ยวเข้าซอยบ้านของคุณชายเท่านั้นแหละ ผมก็โวยวายทันที

   “พี่... จะเข้าไปทำไม ผมไม่อยากไป ผมกับคุณชายเราจบกันแล้ว!!!”

   “จบเหรอ... มึงแน่ใจเหรอ กูว่ามึงควรไปปรับความเข้าใจแล้วก็ขอโทษคุณชายดี ๆ ซะ" พี่ปั๊มเอ่ยออกมา

   “ไม่! ผมไม่ผิด พี่ปั๊มกลับเลย พี่ปั๊มไม่รู้เรื่องอะไรอย่ายุ่งดีกว่า" ไม่รู้ว่าผมพูดแรงไปหรืออย่างไร เพราะแทนที่พี่ปั๊มจะโต้กลับแต่เขากลับเงียบเสียงลงและขับรถไปเรื่อย ๆ ทันที

   “พี่ปั๊ม..." ก่อนที่จะถึงหน้าบ้านของคุณชายผมก็เอ่ยชื่อของพี่ชายสุดที่รักอย่างสำนึกผิดพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะที่บ่าของพี่ปั๊มจากทางด้านหลังเบา ๆ

   “มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" พี่ปั๊มเอ่ยออกมา

   พอถึงหน้าบ้านของคุณชาย พี่ปั๊มก็จอดรถและกดกริ่งที่หน้าประตูทันที ไม่นานมากนักช้างก็รีบวิ่งมาเพื่อที่จะเปิดประตูแต่พอเห็นหน้าผมช้างก็หน้าถอดสีแล้วหันหลังไปมองราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็นแล้วรีบวิ่งมาที่หน้ารั้วทันที

   “คุณข้าว ตอนนี้คุณชายอารมณ์ไม่ดี ผมว่าคุณข้าวกับไปเถอะครับ" สีหน้าของช้างแสดงถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าถ้าคุณชายมาเห็นผมตอนนี้ ผมจะต้องโดนคุณชายทารุณกรรมจนตายไปอย่างไรอย่างนั้น

   “ครับ" ผมพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย แต่ทว่า...

   “ไม่...” พี่ปั๊มปฏิเสธกลับพร้อมกับกระหน่ำกดกริ่งที่หน้ารั้ว

   ผมพยายามห้ามแล้ว แต่พี่ปั๊มก็ดื้อดึงเหลือเกินจนท้ายที่สุด... คุณชายที่กำลังมีสีหน้าเคร่งเครียดแววตาดุดันราวกับเสือร้ายที่ต้องการขย้ำเหยื่อให้เละคาอุ้งเท้าก็เดินออกมา

   พอเห็นหน้าผม คุณชายก็เหลือกตาใส่แล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินมาที่หน้ารั้วทันที

   “นายจะมาที่นี่อีกทำไม!!!” นั่นประไรเดินมาถึงก็ทำเสียงดุใส่เลย "ฉันคิดว่านายเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ... ว่าฉันรังเกียจนายมากแค่ไหน”

   “เอ่อ... ผม...” ทั้ง ๆ ที่โกรธคุณชายแทบตาย มีคำที่อยากจะด่าอยากจะต่อว่าก็เยอะแยะแต่พออยู่ตรงหน้ากลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ ยิ่งคำพูดที่ประชดประชันของคุณชายที่พูดออกมามันยิ่งทำให้ผมรู้สึกกับมีมวลอากาศจุกอยู่ในลำคอ

   “คุณชาย!” เมื่อผมพูดอะไรไม่ออก พี่ปั๊มก็เป็นพระเอกขี่ม้าขาวมารับหน้าแทน "คุณชายทำแบบนี้กับไอ้ข้าวได้ยังไง"

   “มันไม่เกี่ยวกับนาย" คุณชายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นไร้ซึ่งความเป็นมิตร ทั้ง ๆ ที่ปกติคุณชายไม่เคยทำนิสัยแบบนี้กับพี่ปั๊มเลยสักครั้ง

   “คุณชายรู้ไหม ไอ้ข้าวมันเสียใจมากแค่ไหนกับสิ่งที่คุณชายทำ มันเดินร้องไห้กลับไปที่ปั๊มโดยที่มันไม่รู้ตัว ถ้ามันไม่รักคุณชาย... มันคงไม่เสียใจและร้องไห้แบบนี้หรอก" พี่ปั๊มพูดจาฉอด ๆ ราวกับรู้เรื่องราวทุกอย่างดี แม้ผมจะไม่ได้พูดอะไรให้พี่ปั๊มฟังก็ตาม

   “หึ! แล้วไง ข้าวมันรักฉันรึไง... เออ... จะรักก็รักไปแต่ฉันไม่ได้รักมัน และเพราะฉันรู้ว่ามันรักฉัน ฉันเลยไม่อยากจะพบหน้ามันอีกยังไงล่ะ" สิ่งที่คุณชายพูดมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับตายทั้งเป็น ต่อให้มีมีดนับร้อยเล่มบินมาปักที่ร่างของผมมันก็คงไม่รู้สึกทรมานเท่ากับคำพูดที่เสียดแทงจิตใจของคุณชาย "ฉันรับไม่ได้ที่พี่เลี้ยงของฉันจะเป็นพวกรักร่วมเพศ กลับไปซะและอย่ามาเหยียบที่นี่อีก"

   พูดจบคุณชายก็ทำท่าจะหันหลังกลับไป แต่ก่อนที่คุณชายจะได้ทำอย่างที่ตั้งใจพี่ปั๊มก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

   “เดี๋ยวครับ!” คุณชายชะงัก "ตอนคุณชายพูด ทำไมคุณชายต้องหลบหน้าไอ้ข้าวมันด้วย... ที่คุณชายไม่กล้ามองหน้ามันเพราะคุณชายไม่ได้รู้สึกตามที่พูดใช่ไหมล่ะครับ"

   คุณชายหยุดฟังจนจบ... แต่ทว่าน่าแปลกที่คุณชายไม่ได้หันมาโต้ตอบอะไร ทั้ง ๆ ที่ปกติคนอย่างคุณชายไม่น่าจะยอมอะไรง่าย ๆ แบบนี้ คุณชายเพียงตะโกนให้หลังว่า

   “กลับไปซะ... และอย่ามาเหยียบที่นี่อีก" สงสัยว่าคุณชายกลัวว่าผมกับพี่ปั๊มจะไม่กลับไปง่าย ๆ ก็เลยส่งคำขู่แถมท้ายอีกหนึ่งประโยคว่า "ถ้าพวกนายไม่อยากให้ไอ้ช้างโดนไล่ออก ก็อย่ากดออดพร่ำเพรื่อ"

   แล้วคุณชายก็เดินกลับเข้าไปในตัวบ้านทันที ส่วนช้างในตอนนี้มีสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก อาจเป็นเพราะช้างไม่กล้าที่จะเอ่ยปากไล่ผม แต่ก็กลัวที่จะโดนคุณชายไล่ออกตามคำขู่เลยไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

   “กลับกันเถอะพี่ปั๊ม" ผมเอ่ยเสียงเบาเพราะอดเห็นใจช้างไม่ได้ อีกทั้งหากจะยืนอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า

   “อืม...” พี่ปั๊มตอบรับก่อนที่จะเดินมากอดคอผมแล้วพูดปลอบใจ "มึงไม่ต้องเสียใจนะ... กูดูออกว่าคุณชายแค่พูดประชดมึงเท่านั้น"

   “ผมบอกให้กลับ!!!” ผมตะคอกเสียงดังไม่สนใจในสิ่งที่พี่ปั๊มพูดสักนิด ไม่ว่าคุณชายจะรู้สึกอย่างไรแต่ถ้าการที่คุณชายจะรักผมแล้วมันทำให้คุณชายลำบากใจ... ผมก็ควรจะไป... ไปให้พ้น ๆ จากชีวิตคุณชายอย่างที่คุณชายต้องการ




   ทางด้านของคุณชายเป๊ก...

   หลังจากที่คุณชายได้ตะคอกด่าข้าวออกไป เขาก็ตัดสินใจที่เดินหันหลังกลับเข้าไปในตัวบ้านทันที ไม่ใช่เพราะต้องการจะหนีหน้าแต่เป็นเพราะคุณชายกำลังรู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ตนได้กระทำ... เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นมันตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในจิตใจของเขาอย่างสิ้นเชิง

   ขณะที่หันหลังแล้วยืนฟังคำที่ปั๊มเอ่ย... พวกเขาเหล่านั้นจะรู้บ้างไหมว่าคุณชายเองก็กำลังเสียใจไม่ต่างกัน แล้วน้ำตาที่ไม่เคยไหลมาหลายปีมันก็เอ่อล้นและทะลักลงมาจากดวงตาของคนปากแข็งอย่างคุณชายเป๊ก

   คุณชายก้าวขาเข้าไปในบ้านด้วยความรวดเร็ว โดยไม่สนคนใช้ที่มองมาด้วยความห่วงใยตลอดทาง เพราะคุณชายไม่ต้องการจะพูดคุยกับใครในตอนนี้ทั้งสิ้น... แม้กระทั่งแม่ของตัวเองก็ตาม

   คุณหญิงวลีลาวัลย์ที่เห็นลูกชายเดินก้มหน้าก้มตา... อีกทั้งยังมีดวงตาที่แดงก่ำก็ได้แต่มองตามด้วยความห่วงใย เธออยากจะเข้าไปปลอบใจเหลือเกินแต่เพราะลูกชายไม่เคยแสดงอาการแบบนี้ให้เห็นเลยสักครั้งเลยทำให้เธอคิดว่าควรจะปล่อยให้ลูกชายได้ใช้เวลาอยู่ตามลำพังไปก่อน พอใจเย็นลง... เธอค่อยหาโอกาสเข้าไปปลอบ

   หลังจากที่เข้าไปในห้อง... คุณชายก็ล็อกประตูก่อนที่จะทิ้งตัวนอนคว่ำลงไปกับเตียงนอน ปล่อยให้หยดน้ำใส ๆ ที่ไหลรินลงมาจากดวงตาซึมไปกับหมอน

   ทำไมนะ... ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะรู้สึกดีที่ได้เขี่ยคนที่จิตวิปริตผิดเพศไปให้พ้น ๆ ได้สักที แต่พอเอาเข้าจริงเขากลับเสียใจจนอยากจะคุกเข่าขอร้องให้คน ๆ นั้นกลับมา แต่เขาก็ทำไม่ได้... เพราะแม้จะรู้ความรู้สึกในจิตใจดีแล้วว่ารู้สึกอย่างไรกับข้าว แต่เขาก็ไม่อาจยอมรับความรู้สึกเหล่านั้นและสิ่งที่ตัวเองเป็นได้อย่างแน่นอน

   ขนาดเขายังเสียใจมากมายขนาดนี้... แล้วข้าวล่ะจะเสียใจแค่ไหน... พอคิดดังนั้นคุณชายก็กำหมัดแน่นก่อนจะทุบกำปั้นนั้นลงไปกับเตียงนอนสุดแรง เพื่อทำโทษตัวเอง.... แต่เหมือนว่านั่นจะยังไม่หนำใจเพราะเบาะนอนมันนุ่มเกินไปเขาก็เลยตัดสินใจลุกขึ้นก่อนที่จะกำหมัดแล้วอัดมันเข้าไปที่กำแพงหลายครั้งจนมือถลอก... มีเลือดไหลซึมออกจากหลังมือ

   แม้ว่าจะเจ็บปวดมากแค่ไหนแต่คุณชายกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้เศษเสี้ยวของความเจ็บที่ก่อเกิดในจิตใจเลย

   'ให้อภัยฉันด้วยนะข้าว' คุณชายได้แต่อ้อนวอนในใจเพราะคงไม่มีวันที่คุณชายจะกลับไปพูดกับข้าวได้ตรง ๆ อีกแล้ว






   รถมอเตอร์ไซค์ของพี่ปั๊มถูกสตาร์ททันทีหลังจากที่ผมตะคอกสั่ง พี่ปั๊มหน้าเสียเล็กน้อยแต่ท้ายที่สุดก็พยายามฝืนยิ้มและทำตัวให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่อยากให้ผมเครียด

   “มึงอยากให้กูพาไปที่ไหน" พี่ปั๊มเอ่ยถามขณะเลี้ยวออกจากซอย

   “ไปไหนก็ไปเหอะ แต่อย่าพาผมกลับมาที่นี่อีก" ผมตอบเบา ๆ พอเริ่มควบคุมอารมณ์แล้วผมก็ค่อย ๆ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปแตะไหล่ของพี่ปั๊มอย่างสำนึกผิด "ขอโทษนะพี่ที่ตะคอกใส่"

   “เฮ้ย!... ไม่เป็นไรน่า" พี่ปั๊มพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ "แต่มึงเชื่อกูนะว่าคุณชายแค่ไม่แน่ใจตัว...”

   “หยุด!” ผมเอ่ยขัด ไม่ปล่อยให้พี่ปั๊มพูดจบ "อย่าพูดถึงคุณชายอีก..."

   “แต่ข้าว... เชื่อกูเถอะว่าคุณชาย...”

   “ถ้าไม่หยุดผมจะกระโดดลงจากรถเดี๋ยวนี้แหละ" พอเห็นว่าพี่ปั๊มไม่ฟัง ผมก็เลยต้องขู่

   “เออ ๆ ไม่พูดแล้ว ๆ เอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าไปเที่ยวบ้านกูกันดีกว่าเนอะ"

   “อืม...” ผมขานรับ... แค่ได้ยินว่าพี่ปั๊มจะไม่พูดถึงคุณชายแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แต่เดี๋ยวก่อน... เมื่อกี้พี่ปั๊มพูดอะไรต่อนะ "พี่ปั๊มว่าไงนะ... เที่ยว!... บ้าน!... บ้านพี่งั้นเหรอ"

   “เออ... มึงตอบรับกูแล้วนะ เพราะฉะนั้นมึงต้องไปกับกู" พี่ปั๊มเอ่ยอย่างรู้ทัน สงสัยกลัวว่าผมจะเปลี่ยนใจปฏิเสธ แม้ผมจะไม่ชอบการเดินทางไกล ๆ สักเท่าไหร่ แต่ถ้านาน ๆ ทีได้หาเวลาพักผ่อนบ้างมันก็น่าสนใจเหมือนกัน

   “โหย... บ้านนอกอย่างบ้านพี่ปั๊มมีไรน่าเที่ยว" ผมแสร้งทำเสียงผิดหวัง "ไม่น่าหลุดปากรับคำเลย"

   “เออ ๆ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปวะ" พี่ปั๊มตะคอกกลับ สงสัยจะงอน... “บ้านกูมันบ้านนอก บ้านไม้เล็ก ๆ ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนวังของคุณชายนี่ อุ๊บ...”

   “พี่ปั๊ม..." ผมพูดเสียงเบาเพราะคิดว่าพี่ปั๊มจะโกรธจริง ๆ ถึงขนาดต้องเอาบ้านของคุณชายมาประชดประชันเปรียบเทียบ แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยจนจบประโยคพี่ปั๊มก็ดันพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

   “เอ้อ... ไอ้ข้าว กูขอโทษ มึงอย่ากระโดดลงจากรถนะ" สงสัยว่าพี่ปั๊มจะไม่ได้โกรธอะไรและกลายเป็นว่าพี่ปั๊มเองนั่นแหละที่กังวลว่าผมจะโกรธ

   พอจับต้นชนปลายถูกผมก็ได้แต่ร้อง 'อ๋อ' ในใจ เพราะพี่ปั๊มเอ่ยถึงคุณชาย และผมได้ห้ามเอาไว้แล้วว่าห้ามพูดถึงพี่ปั๊มก็เลยเป็นห่วง

   “ฮ่า ๆ ๆ" คิดดังนั้นผมก็หัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกันนั่นก็เผลอแกล้งเอื้อมมือไปกอดกับพี่ปั๊มสุดแรง "คนอะไรน่ารักจริงจริ๊ง"

   “เฮ้ย!!!” พี่ปั๊มอุทานออกมา "ปล่อย... มึงอย่าเล่นงี้ดิวะ"

   “ฮ่า ๆ ๆ" ผมหัวเราะชอบใจ ยิ่งเห็นพี่ปั๊มพยายามนั่งบิดซ้ายบิดขวาเพื่อให้ผมปล่อยผมก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก




จบตอน

555+++ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะสงสารคุณชายบ้างไหม หรือ สมน้ำหน้าอย่างเดียวเพราะทำตัวเอง หรือมัวแต่จิ้นพี่ปั๊มกันน๊อ ^^"

[WednesdayAugust]

ไม่สงสารคุณชายเลย ชิส์
*โบกแท่งไฟพี่ปั๊มรัวๆ*

[loveaaa_somsak]

ยิ่งเกลียดคุณชายมากขึ้น

ฟันข้าวแล้วทิ้ง

หาว่าข้าวเป็นคนจิตวิปริต

ถามจริงเถอะใครเริ่มก่อน

ขอให้ข้าวหมดรักคุณชาย

เริ่มต้นชีวิตใหม่

กับคนที่รักเราจริง

และยอมรับในตัวเรา

[-west-]

ต้องแก้แค้นให้มากๆ
คุณชายพูดอะไรออกมา ใจร้ายมาก

[B52]

ไม่สงสารสักนิด

[Dee^daY]

มีแต่คนเขี่ยให้ คุณชาย โดนทิ้ง
เชียร์ เด็กปั๊ม ได้กันเอง กันเกลียว ..

[nokkaling]

คุณชายเป๊ก  ไอ้โรคจิต   

[poppycake]

ไม่สงสาร อิคุณชายสักนิดเดียวอ่ะ
บอกรับไม่ได้ แต่ฟันน้องข้าวแร้วทิ้งแบบนี้ได้เนี่ย
เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง จิงๆ
อกหักไปซะเห๊อะ!!!
(พี่ปั๊มสู้ๆ!!! ข้าวรุกพี่ปั๊มปายเรย โอกาสตอนหน้านี่เหมาะอ่ะ บอกเรย 555)

[♠DekDoy♠]

ไม่สงสาร ทำตัวเองทั้งนั้นอิคุณชายนิสัยไม่ดีถ้ารู้ว่าจะต้องห่างแบบนี้แล้วจะไปมีอะไรกับข้าวทำไม มันไม่ต่างกับการฟันแล้วทิ้งสักนิด

[chen]

ไปเที่ยวบ้านพี่ปั๊มกันดีกว่า จะได้สบายใจขึ้นบ้าง
ปล่อยให้คุณชายนั่งคิดนอนคิดอยู่ในวังนั่นหล่ะ

[rmlab]

อยู่กับพี่ปั๊มดีกว่า สบายใจ

[lizzii]

คุณชายคิดมากเกิ๊นนนนนน
รีบๆ ดีกันน๊าาา

[pornumpai-ka]

ปั๊มน่ารักอ่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

[หยกกลม]

เชียร์ปั๊ม คุณชายมันทำตัวน่าเบื่ออ่ะ


ขอบคุณคร้าที่ลงเรื่องสนุกๆให้อ่าน

[Lily teddy]

เฮ้อ นอกจากไม่รู้จะสงสารอะไรคุณชาย มันยังน่าโกรธกว่าเดิมปะเนี่ย
เพราะยังไม่เห็นจะมีใครไปกดดันอะไรคุณชายเลยนะ คุณชายก็เครียดเอง เศร้าเองรับไม่ได้เองซะละ
คุณหญิงแม่ก็ดูรักและเป็นห่วงคุณชายมากคงไม่ทำร้ายจิตใจคุณชายหรอกมั่ง
พี่ปั้มก็เป็นคนดีจริง หวังดีเห็นข้าวเศร้าเลยพาข้าวไปหาคุณชายให้เศร้ากว่าเดิมอีก
เพราะคราวนี้ต้องฟังคำพูดร้าย ๆจากปากคุณชายเองเลยอะ น่าสงสารข้าวจัง เพราะงั้นช่วงนี้พี่ปั้มต้องปกป้องดูแลข้าวนะ
แล้วก็งงกะคุณชาย ในเมื่อรับไม่ได้ขนาดนี้จะมาแอบกุ๊กกิ๊กกะข้าวทำไม พอได้ตัวได้ใจก็ดันหักดิบตัดใจจากข้าวซะงั้น
แบบนี้ใครจะไปสงสารคนเห็นแก่ตัวอย่างคุณชายได้ล่ะเนี่ย แล้วคุณชายกะข้าวจะมาเจอกันอีกยังไงนะมันดูคนละทางกันเลย
นอกจากคุณชายจะประเภทหวงก้างงะ เห็นใครใกล้ข้าวก็พาลตอแยรึเปล่า แต่ยังไงก็ขอให้ข้าวอยากเป็นฝ่ายพยามเข้าหาคุณชายก่อนละกันน๊า
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค๊า   

[Miw_Miw@In Love]

เค้ายังชอบคุณชายอยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาา

 

[loveaaa_somsak]

รอไปเที่ยวพร้อมปํ๊มกับข้าว