หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47)

[Aoya]

ผู้หญิงแบบแฟร์นี่น่ากลัวเนอะ 
แล้วเท็นจะจัดการยังไงอ่ะ

ว่าแต่เดี๋ยวนี้มายด์มาสิงอยู่ที่บ้านนี้อีกคนแล้วเหรอ
อยากอ่านตอนพิเศษของฟิว อยากรู้ว่าตอนนี้มายด์กับฟิวเป็นยังไงกัน เขารักกันหรือยัง
แล้วก็อยากอ่านตอนมายด์ต่อยกับเมฆาเพราะฟิวด้วยค่ะ

[BeeRY]

ต่างคนต่างผิดนะ น้องแฟร์เค้าอาจจะรับไม่ได้ที่โดนหักหลัง เราก็แอนตี้พวกนอกใจเหมือนกัน
จริงๆงานนี้อยากให้กัสสำนึกผิดอยู่นะ เพราะเราว่ากัสผิดอะ ถ้าไม่มีเท็นเป็นเพื่อนจะทำยังไงเหรอ
อย่าให้เรื่องราวมันใหญ่โต แต่ก็อยากให้มันจบๆไป จะรอดูว่าเท็นให้คุณเคนทำยังไง

[monoo]

 

[aiaea83]

ตามอ่านรวดเดียวจบ เย้ๆ
อารมณ์แรกที่อ่านคือ เท็นจะอารมณ์แปรปรวนไปไหน -_-*
แต่พออ่านๆ ไป อ่อ เป็นอัจฉริยะนั่นเอง คนกลุ่มนี้มักจะเบื่อง่าย เพราะทำอะไรก็ดูง่ายไปหมด
พอเจอเมลเข้า กลับทำให้ชีวิตไม่ง่าย ดูมีสีสันให้ชีวิต
รอตอนต่อไปค่าาา
มีคนเคยบอกว่า เวลาผู้หญิงโกรธ หรือโมโห เป็นอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าพายุทอนาโดซะอีก งานเข้าแล้วกัสจัง

[Ali$a฿eth]

เท็นนี่ตรงและเด็ดขาดมาก

[พลอยสวย]

  เค้ารออยู่นะ

[maemix]

กัสเจ้าชู้จนได้เรื่อง
ไม่พ้นเท็นต้องเข้ามาช่วย
แล้วคุณเคนคือใคร

[Ouizzz]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยัยแฟร์น่ากลัวอ่ะ เท็นเท็นนายมันอินดี้ว่ะ

[Nano PL]

อ๊ากกก เมลเท็นน่ารักจังเลย  แต่กัส บอกได้คำหนึ่ง สมควร ^^"

[JustWait]

กัสเจอบ้างก็ดีนะ..

/เราชอบแบบเท็นแหะ ทำอะไรเด็ดขาดดี

[Snufflehp]

ตอนที่ 20

“เธอไม่ต้องขอบใจกับความห่วงใยที่มีให้เธอ
ไม่ต้องมองว่ามันเลิศเลอก็ดีใจ
เพียงในวันอ่อนแอให้คนอย่างฉันได้ยื่นมือไป
อยากเห็นเธอมีความสุขใจเท่านั้นเอง”

ผมหยุดร้องและหยุดเล่นกีต้าร์ เห็นเมลที่กำลังก้มหน้าอยู่เหนือหนังสืออมยิ้มแก้มแทบแตก

“โปรดคิดถึงฉันเวลาที่เธอไม่มีผู้ใด
ไม่ต้องมากมายเหมือนอย่างคนรักกัน
โปรดคิดถึงฉันทุกวันเวลาที่เธอนั้นต้องการ
ฉันพร้อมจะเคียงข้างเธอเธอรู้ไหม”

“อยู่ตรงนี้ไม่ใกล้ไม่ไกลจากใจเธอ
เพียงเธอหันมาเธอก็จะเจอ”

“หันมาหน่อยสิครับสุดหล่อ หึหึ”

“ว่างมากเหรอเท็น”

ถึงจะถามอย่างนั้นแต่รอยยิ้มก็ยังไม่หายไปจากหน้าหล่อๆ ของมัน ผมย้ายไปนั่งใกล้ๆ เมล พิงหัวลงกับไหล่แข็งแรงแล้วเริ่มร้องเพลงต่อ

“อย่ามองฉันเป็นคนไกล จะรอตรงนี้เสมอ
ทุกครั้งที่เธอมีปัญหา เรียกหาฉันเลยนะเธอ...ไม่ต้องกลัว”

“วันที่เธอสุขใจจะไม่ไปพบให้รบกวนใจ
จะไม่ทำให้ลำบากใจฉันสัญญา
แต่วันที่เธอปวดร้าวจะคอยเป็นเงาช่วยซับน้ำตา
จนเมื่อเธอนั้นดีขึ้นมาฉันก็ไป”

“โปรดคิดถึงฉันเวลาที่เธอไม่มีผู้ใด
ไม่ต้องมากมายเหมือนอย่างคนรักกัน
โปรดคิดถึงฉันทุกวันเวลาที่เธอนั้นต้องการ
ฉันพร้อมจะเคียงข้างเธอเธอรู้ไหม”
         (ไม่ใกล้ไม่ไกล – JETSET’ER)

“รู้มั้ยวะ”

“ครับ”

เมลน่ารักว่ะ >_<

ผมพิงกีต้าร์ไว้กับโซฟา ก่อนจะจับผมเมลมามัดเล่น มันก็ไม่ว่าอะไร แค่ขมวดคิ้วแล้วก็พึมพำกับหนังสือของมันไป

“หิวยัง เดี๋ยวไปทำกับข้าวให้”

นอกจากแม่กับป๋าผมแล้วเมลเป็นเพียงคนเดียวที่ได้กินกับข้าวฝีมือผม วันนี้ไม่ใช่วันพิเศษอะไรหรอกครับ ก็เหมือนชีวิตปกติทุกๆ วัน เพียงแต่พรุ่งนี้เมลมีควิซวิชาเอกของสาขา มันเลยไม่คิดจะทำอะไรนอกจากการอ่านหนังสือ ผมเลยต้องเป็นคนหาข้าวหาน้ำให้มัน

“เท็นล่ะ”

“ก็ยัง แต่กูไปทำไว้ให้ละกัน เดี๋ยวจะออกไปข้างนอก”

“ไปไหนอีกล่ะ”

“เออน่ะ จะกินไรว่ามา”

“บอกมาก่อน”

“ข้าวผัดละกัน มีข้าวเหลืออยู่ในตู้เย็น ใส่กุนเชียงด้วยเนอะ”

เมลไม่ตอบ มันหน้าบึ้ง แถมยังจ้องผมตาไม่กระพริบ

“ทำไมบอกไม่ได้ว่าจะไปไหน มันยากมากไง แค่พูดออกมา”

ผมไม่อยากจะทะเลาะกับมันเลยเดินหนีมาทางครัว ผมจะบอกได้ไงว่าจะขึ้นเหนือ เมลมันคงรับฟังเงียบๆ แล้วไม่โวยวายหรอกนะ อีกอย่างผมนั่งเครื่องไปแค่สองสามชั่วโมงก็ถึง ทำธุระเสร็จ ดึกๆ ก็กลับมาแล้ว ผมก็เลยไม่รู้จะบอกมันให้เป็นเรื่องขึ้นมาทำไม

ช่วงนี้ผมก็ใช้ชีวิตของผมไปเรื่อยๆ เรียกว่าเรื่อยซะจนน่าเบื่อ โลกของผมไม่ได้เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่หลังจากที่มีแฟน จากที่ตอนแรกมันมีอะไรให้ตื่นเต้นบ้าง แต่ตอนนี้ผมกลับพบว่ามันหมดรสชาติเอาดื้อๆ

ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้เบื่อเมล มันยังคงเป็นคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วสนุกเหมือนเดิม ทว่าก็ยังมีความรู้สึกที่ผมไม่สามารถอธิบายได้อยู่เหมือนกัน ไม่รู้สินะครับ เราทำอะไรดีๆ ให้กัน เวลาที่เมลยิ้มผมก็ยิ้มตาม เราอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา แต่จากที่เคยมองว่ามันพิเศษ ผมกลับคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย...เพราะคนเป็นแฟนกัน เขาก็ทำกันแบบนี้

ผมเริ่มกลัวความคิดตัวเอง ผมไม่อยากให้ผมคิดอะไรแบบนี้ ผมรู้สึกแย่มาก ผมไม่อยากทำในสิ่งที่จะทำให้เมลเสียใจ เพราะเมลเป็นคนสำคัญของผม

แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง...ให้โลกของผมกับโลกของเมลหมุนไปพร้อมๆ กัน

“เมล อย่าลืมกินข้าวนะ กูไปก่อน” ผมตะโกนบอกขณะกำลังใส่รองเท้า เมลไม่ตอบอะไรกลับมาเหมือนอย่างที่ผมคิดไว้แต่ผมรู้ว่ามันได้ยิน

“ทะเลาะกับไอ้เมลไงวะ” ไอ้กัสถามขึ้นทันทีที่เห็นผมเปิดประตูเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ มันอาสาไปส่งผมที่สนามบินเอง
ผมไม่ตอบคำถาม มันเลยออกรถทันทีที่ผมคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ

“เออ ไอ้เท็น เมื่อเช้าแฟร์ส่งข้อความมาขอโทษกูว่ะ”

“อืม ก็ดีแล้ว”

“มึงทำยังไงวะ สามวันก่อนแม่งยังให้คนมาดักตีหัวกูอยู่เลย ถ้าไม่ได้พวกไอ้เมลช่วย กูได้เป็นผีเฝ้าคอนโดไปแล้ว”

ผมเงียบเป็นคำตอบให้มัน เรื่องน้องแฟร์นี่อยู่นอกเหนือความสนใจของผมมาก ถ้าสามวันก่อนเมลไม่บังเอิญกลับห้องมาด้วยมุมปากช้ำๆ ผมก็คงไม่ต้องทำอะไรผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นหรอก คุณเคนคงจัดการไม่เด็ดขาดพอ ผมเลยสนองให้แบบไม่ต้องมารบกวนสายตาอีกนาน เพราะน้องรนหาที่เอง อะไรที่เป็นของผม คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง เพราะตั้งแต่เป็นแฟนกันมา ทำให้มันเจ็บสักครั้งผมยังไม่เคย แล้วคนอื่นมีสิทธิ์อะไร -_-

“มึงดูเบื่อๆ นะ เป็นไรไปวะ” ไอ้กัสถามขึ้นอีก ผมละสายตาจากคนขายพวงมาลัยมามองหน้ามัน

“ไม่รู้”

ผมไม่รู้จริงๆ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร...

“มีเรื่องอะไรที่ทำให้มึงกำลังฝืนใจตัวเองรึเปล่าเท็น”

“...”

“อย่าลืมนะ...การเป็นแฟนกับใครสักคน ไม่เหมือนกับมึงทำงานอดิเรกอะไรสักอย่างที่พอเบื่อก็เลิกทำได้ มึงรู้ใช่ไหม ไอ้เมลต่างจากไอ้เจมตรงที่ไอ้เมลมันพูดได้ แต่ไอ้เจมมันพูดออกมาเป็นภาษาไม่ได้ยังไงล่ะ”

ผมรู้...และเพราะผมรู้ ผมถึงไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น แค่คิดว่าเมลจะเสียใจ ผมก็ทุรนทุรายแล้ว แต่อิสระของผมมันหายไปทุกวัน มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนผมก็จำไม่ได้ รู้ตัวอีกที ผมก็ต้องคอยรายงานเมลทุกเรื่อง ผมรู้ว่าเมลเป็นห่วง ผมถึงพยายามเข้าใจ ทว่าความอึดอัดมันกลับเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้น

โลกของผมเหมือนถูกบีบให้เล็กลง อะไรที่ผมอยากทำกลับไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของผมแค่คนเดียว ถ้าเมลบอกว่าไม่และผมยังดื้อทำ สุดท้ายมันจะจบลงด้วยการที่เราทะเลาะกันทุกที ซึ่งมันเป็นเรื่องที่แย่มากสำหรับผม

“แล้วครั้งนี้จะไปนานรึเปล่า”

“ดึกๆ ก็กลับ”

“มึงมีธุระไรที่นั่นวะ”

“เรื่องงานน่ะ”

“งาน?”

ผมปล่อยให้ไอ้กัสทำหน้าสงสัยต่อไปโดยไม่ได้ตอบคำถามมัน เพราะถ้าได้หลุดปากพูดออกไปก็ต้องอธิบายอีกยาว

ผมขึ้นเหนือครั้งนี้ด้วยเพราะต้องไปคุยเรื่องงานวิจัยกับเพื่อนเก่าที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเมื่อสองวันก่อน เป็นเพื่อนต่างวัยที่เคยอยู่ในทีมวิจัยด้วยกัน ผมไม่ได้ติดต่อเขามาหลายปีแล้วเพราะตั้งแต่กลับไทยผมก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย หาอะไรทำไปวันๆ อีเมลฉบับสุดท้ายที่ได้รับจากเขาก็เป็นตอนที่ผมเข้าเรียนมอปลายตามไอ้กัสกับไอ้ฟิว เขายังหัวเราะและบอกว่าเป็นเรื่องตลกมากที่ผมจะทำอย่างนั้นพร้อมกับชวนผมไปทำวิจัยเกี่ยวกับอายุรศาสตร์เมืองร้อนที่แอฟริกาใต้ แต่เพราะผมไม่ได้สนใจเลยไม่ได้ตอบอีเมลเขากลับไป

เมื่อสองวันก่อนเขาส่งอีเมลมาหาผมอีกครั้งบอกผมว่าเขากลับไทยและมีบริษัทหนึ่งที่ให้ทุนเขาทำวิจัยซึ่งเขาสนใจอยากสานต่องานวิจัยของผมที่ทำค้างไว้เมื่อหลายปีก่อน แต่เขาต้องบินขึ้นเชียงใหม่ไปหาคุณย่าที่กำลังป่วยหนัก ผมถึงรับปากว่าจะไปเจอเขา

“กลับมาถึงก็โทรหากูละกัน แล้วจะมารับ”

ผมควักกระเป๋าตังค์ออกมา ก่อนจะยื่นแบงค์พันไปให้ไอ้กัสที่ทำหน้างงๆ

“ตอนเย็นซื้อข้าวไปให้ไอ้เมลด้วย มันคงอ่านหนังสือจนลืมเวลา”

“โอเค ไปดีมาดีว่ะ”

.
.
.

“คุณจะกลับเลยเหรอ อยู่เที่ยวด้วยกันก่อนสิ ผมมีร้านที่อยากพาคุณไป รับรองคุณภาพความงามแบบที่คุณชอบ เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันหลายปีแล้ว อยู่ต่อเถอะนะ”

หลังจากคุยงานกันเสร็จ เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปีก็คะยั้นคะยอให้ผมอยู่เที่ยวต่อ แต่เพราะไม่มีการติดต่อใดๆ จากเมลเลยทำให้ผมรู้สึกกังวลและอยากกลับให้เร็วขึ้น

“คุณไม่ได้กลับไทยมาตั้งหลายปี แต่น่าแปลกที่รู้จักที่ทางแถวนี้ดี แล้วผมก็คงสู้เสน่ห์ของผู้ชายวัยสามสิบต้นๆ อย่างคุณไม่ได้หรอกภู ไปกับคุณคงไม่มีผู้หญิงคนไหนมองผม”

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยน่า ผมต่างหากที่สู้คุณไม่ได้ ยังหนุ่มยังแน่นแบบคุณใครๆ ก็ชอบ ว่าแต่คุณเถอะ รีบกลับกรุงเทพทำไมล่ะ มีใครรออยู่รึเปล่า”

“ก็...มีนะ”

“แฟน?”

“ทำนองนั้น”

“ฮ่าๆ ผมแปลกใจกับเรื่องนี้นะ พูดจริงๆ ไม่เคยคิดสักทีว่าจะมีผู้โชคดีที่ได้ครองหัวใจคุณ”

“อาจจะเป็นผู้โชคร้ายมากกว่า”

“ต้องโชคดีสิ ผมแน่ใจว่าเขาต้องรู้สึกโชคดีมากที่ได้รับความรักจากคุณ ^_^”

คนตรงหน้าผมยังเป็นคนมองโลกในแง่บวกเช่นเดิม ต่อให้จะดูไม่ไฟแรงเหมือนตอนที่เขายังอายุยี่สิบสามก็เถอะ เขาเหมือนพี่ชายมากกว่าจะเป็นเพื่อน เพราะผมอายุน้อยที่สุดในทีมเขาเลยดูแลเทคแคร์ผมดีกว่าคนอื่น

“คุณอยู่เที่ยวต่ออีกวันนะ พักผ่อนสักหน่อยค่อยกลับไปสู้ปัญหาที่กรุงเทพต่อ สีหน้าคุณไม่ได้ดูมีความสุขนักหรอกจากที่ผมเห็น”

“....”

“ดีกว่ามั้ยที่จะคลายเชือกที่มันตึงจนใกล้จะขาดลงบ้าง ^^”

อาจจะดีกว่า...ล่ะมั้ง

.
.
.

(ทำแบบนี้ทำไมเท็น)

น้ำเสียงของเมลทำให้ผมสร่างเมาทันที

คืนนี้เป็นคืนที่สามแล้วที่ผมโบยบินอยู่เชียงใหม่ วันแรกก็ไปกับคุณภูนั่นแหละครับ วันต่อมาผมก็ไปของผมเองเพราะคุณภูเขาต้องไปเฝ้าคุณย่า

ส่วนเมล...ผมเพิ่งตัดสินใจรับสายมันวันนี้ ไม่ธรรมดาเลยกับสองร้อยกว่ามิสคอลและอีกห้าสิบข้อความที่มันส่งมา

“กินข้าวยัง”

(มึงเบื่อกูมากเหรอ ไม่รักกูแล้วหรือไง)

“เมล ไม่เอาน่า มันไม่ใช่อย่างนั้น กูมาทำธุระก็เลยถือโอกาสอยู่เที่ยวต่อ”

เป็นครั้งแรกที่ผมโกหกเพื่อความสบายใจของคนอื่น...

(ธุระสำคัญมากจนไม่มีเวลารับสายกูเลยเหรอ)

“.....”

(กูวางนะ ขอโทษที่รบกวน)

สายถูกตัดไปในทันที ผมไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้เลย ทำไมเสียงของเมลถึงสั่นได้ขนาดนั้น มันร้องไห้เหรอ หรือมันเป็นอะไร
ผมโทรกลับไปก็พบว่าติดต่อไม่ได้ มันทำให้ผมหวั่นใจอยู่เหมือนกัน ดังนั้นตอนนี้ผมควรจะเก็บของเตรียมตัวกลับกรุงเทพ แต่สิ่งที่ผมทำคือนอนนิ่งๆ มองรูปของเมลที่หน้าจอมือถือพลางคิดสงสัยว่า ตลอดสามวันที่ผ่านมานี้...กี่ครั้งกันนะที่ใบหน้าของมันแว๊บเข้ามาในความคิด

ผมตอบได้เลยว่าเป็นหมื่นๆ ครั้ง ...แต่ทำไมผมถึงรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่คนเดียวก็ไม่รู้เหมือนกัน

ก๊อกๆๆๆ

ผมเดินไปเปิดประตูก็พบว่าเป็นคุณภูที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า แถมในมือยังหิ้วถุงมาพะรุงพะรัง

“ผมกลัวคุณหิวกลางดึกเลยไปซื้อมาให้ มีเรื่องอะไรรึเปล่า” ผมแน่ใจว่าไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาแต่ไม่รู้ทำไมคุณภูถึงได้รู้ว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจ

“เปล่า แล้วคุณย่าคุณเป็นไงบ้าง”

“ก็เหมือนเดิม อ่า...ว่าแต่ ไปเดินเล่นกันมั้ย”

“เดินเล่นตอนสามทุ่ม?”

“อากาศกำลังดีเลยตอนนี้ ไปนะๆ ผมจะพาคุณไปแถวประตูท่าแพ คุณต้องชอบแน่ๆ ผมรับรอง”

ผมมองรูปหน้าดูดีของคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ แว๊บหนึ่งที่ใบหน้าของเมลซ้อนทับขึ้นมาทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไรเหมือนกันเลย ผมคงจะเผลอคิดเรื่องเมลมากไป

“ก็ถ้าคุณรับรองขนาดนั้นผมไปด้วยก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะชอบรึเปล่า”

คนตรงหน้าผมยิ้มกว้าง แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่ทำให้ผมอยากยิ้มตามเหมือนเมล คงไม่ปฏิเสธว่ารอยยิ้มของคุณภูเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผู้หญิงหลายคนยอมสยบ ทว่า...กลับไม่ใช่กับผม แปลกดีเหมือนกัน

“ผมรู้ว่าคุณชอบหรือไม่ชอบอะไร ไม่มีวันที่ผมจะพาคุณไปในที่ที่ไม่ชอบหรอกเท็น คุณก็รู้”

ผมรู้...เพราะผมไม่ได้โง่ เพื่อนเก่าผมคนนี้มีท่าทีเปลี่ยนไปหลังจากที่รู้ว่าแฟนผมเป็นผู้ชาย เขาแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าสนใจผม และถ้าไม่ติดว่าเขาต้องไปเฝ้าคุณย่า เขาคงตามผมไปทุกหนทุกแห่ง

“แต่ผมไม่อยากรู้สักเท่าไหร่หรอก เข้ามาก่อนเถอะ ผมไม่คิดว่าคุณจะยืนรอผมอยู่หน้าประตูในระหว่างที่ผมไปอาบน้ำนะ”

“นึกว่าคุณจะให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้ ^^”

“ก็ไม่ขัดข้องนะถ้าจะไม่เข้ามา”

“โธ่ เท็น”

ผมผละจากหน้าประตูเดินมาที่ตู้เสื้อผ้า ความจริงผมไม่ได้เตรียมของอะไรมาเลย ก็ได้ผู้ชายที่ยิ้มหน้าระรื่นอยู่ที่โซฟานั่นแหละเป็นคนหามาให้

“คุณจะกลับเมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้”

“ทำไมกลับเร็วจัง อยู่ต่ออีกหน่อยสิ”

ผมเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่สนใจกับเสียงออดอ้อนที่ลอยข้ามห้องมา มันฟังดูน่ารำคาญและก้าวก่ายในเรื่องของผมมากทีเดียว จะอยู่หรือจะไปผมจำเป็นต้องให้เหตุผลไว้กับใครด้วยเหรอ?

แต่ก็น่าแปลกที่เวลาเมลอ้อนผมทีไร ผมไม่ได้รำคาญมันเลย...

...........................................To be continue.........................................

ขอละเรื่องกัสไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่ถ้าติดตามต่อไปจะกระจ่างเอง (อาจจะ) เมื่อวานวันเกิด เลยไปล่องลอยมา แหะๆ ไม่ช้าไปนะคะ

[JustWait]

อ้าวเท็น

รอดูเมลกับเท็นเคลียกัน...

/แต่เอาจริงๆเราก็เข้าใจเท็น เราเลิกกับแฟนเพราะเรื่องอิสระของเรากับความไม่เข้าใจของแฟนบ่อยเหมือนกัน..orz

[full69]

แอบสงสารเมล

HBD ย้อนหลังค่ะ

[Nano PL]

อ้าวดีกันแปปๆ มาม่ามาเฉยยยย  --"

[maemix]

เท็นก็ยังเป็นเท็น

แต่สงสารเมลจัง กลับมาเคลียร์กันไวไวนะ

[My_yunho]

เท็นอย่าทำกับเมลแบบนี้

สงสารเมลๆๆๆ

[loveaaa_somsak]

จะให้เม็ลเปลี่ยนแปลงตัวเองมันยากนะ ต้องค่อยๆปรับจูนเข้าหากัน ให้เวลา อย่าใจร้อนนะเม็ล

[NUTSANAN]

งงเบย ย ย เท็นแลสับสนนะคะลูก

[Aoya]

เมลน่าสงสารนะ ตั้งแต่แรกเริ่มก่อนจะจะคบกันเลยล่ะ 
มันจุก มันหน่วงอยู่ในอกยังไงไม่รู้
ถ้าเท็นมีความสุขกับการอยู่คนเดียวก็ปล่อยเมลไปเถอะ
เพราะตอนนี้คงถึงจุดอิ่มตัวของเท็นแล้ว การมีเมลเป็นแฟนมันไม่น่าสนใจอีกต่อไป
ถ้ายังคบกันไปเรื่อยๆ คงมีสักวันที่เท็นเบื่อเมลจริงๆ จังๆ จนถึงขั้นรำคาญ
ถึงวันนั้นแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็คงไม่เหลืออีกต่อไป

[didi]

สงสารเมลจัง :hao5:โกรธเท็นจริงๆ

[mur@s@ki]

ถ้าได้ทำในสิ่งที่รัก เธอจะไม่รู้สึกเบื่อหรอก
คนรักก็เหมือนกัน

 

[monoo]

 

[nuum]

   เล้าเป็ด เป็นแหล่งที่รวมนักแต่งดีๆแบบมืออาชีพมากเลยครับ   

[พลอยสวย]

  HBD ย้อนหลังค่ะ

[kira_love_y]

  เป็นนิยายที่ให้ลุ้นตลอดเวลาจริงๆว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปเป็นยังไง  สงสารเมลจังเลย :hao5:สำหรับเท็นแล้วคำว่ารักคงยังไม่พอจริงๆๆ

[nunamicky]

รีบกลับไปง้อเมลได้แล้ว
นอนร้องไห้ตาบวมไปหมดแล้วมั๊ง

[CarToonMiZa]

HBD ย้อนหลังจ้า
ขอมีให้สุขภาพแข็งแรงน้า
ช่วงนี้ฝนตกบ่อยระวังเป็นหวัด
 

[sukie_moo]

มันคงต้องคุยกันใหม่ระหว่างเท็นกะเมล  ต้องพบกันครึ่งทาง
เท็นจะไปไหน ทำอะไรควรบอกเมล และเมลต้องเข้าใจว่าไม่ควรห้าม ถ้าเรื่องนั้นๆไม่คอขาดบาดตายจริงๆ

แฟร์ๆเนาะ

[นอนกินแรง]

เท็นสู้ๆนะ อยู่ห่างกันให้ทำความเข้าใจตัวเองแบบนี้ก็ดีนะ

แต่แอบสงสารเมล คงคิดว่าถูกเบื่อ โอย ทำไมตอนนี้รู้สึกปวดใจ

[КίmY]

อ้าว  ยังไงล่ะเนี่ย  เท็นอย่าเพิ่งเบื่อเมลน๊าาาาาา   
รีบๆกลับบ้านได้แล้วเท็นนน   
รอตอนต่อไปฮะ  :')