ไม่แปลกที่แทบทุกสายตาจะจับจ้องที่พวกเขา และจอมทัพก็ไม่แปลกใจจริงๆเพราะเขาเองก็เป็นหนึ่งคนที่คิดว่ามิถุนาสวยกว่าใครที่เคยรู้จักมาในชีวิตนี้ มาเฟียหนุ่มแปลงร่างเป็นพ่อบ้านอย่างสมบูรณ์แบบ เขาเข็นรถเข็นตามมิถุนาอย่างไม่ปริปากบ่น นายแบบคนสวยถือลิสต์รายชื่อของใช้ในบ้านพร้อมกับไล่เปรียบเทียบราคาอย่างละเอียดถี่ถ้วน จอมทัพลอบมองใบหน้าสวยที่เดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว เดี๋ยวก็ยิ้มถูกใจอย่างเพลิดเพลิน ไม่เคยคิดเลยว่าการทำสิ่งเรียบง่าย เช่น การเดินเลือกซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน มันจะทำให้เกิดความสุขได้มากมายขนาดนี้
“เอาครีมโกนหนวดไปด้วย" มิถุนาไม่รู้ว่ามาเฟียหนุ่มเดินมาประชิดตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกที เสียงทุ้มก็กระชิดติดใบหูเสียแล้ว
“คุณเพิ่งโกนหนวดไปเมื่อวันก่อนเองนะ" มิถุนาแย้ง เขาพิจารณาแล้วก็ไม่คิดว่าจะต้องโกนอีกภายในเร็ววันนี้ จอมทัพไม่ใช่คนที่หนวดขึ้นเร็วเท่าไหร่นัก
“เอาไปเถอะ มันเริ่มสากๆแล้ว" จอมทัพลูบปลายคางตนเอง มิถุนาเลยเลื่อนมือจับใบหน้าคมคร้ามด้วยอย่างเบามือ "เดี๋ยวจูบกันนายก็บอกว่าเจ็บอีก"
“คุณ!” เสียงหวานร้องขึ้นทันทีพร้อมดวงตากลมโตที่ตวัดมองอย่างเอาเรื่อง จอมทัพหัวเราะออกมาเบาๆก่อนเลื่อนมือหยิบครีมโกนหนวดโดยไม่รอคำอนุญาตจากอีกคน
จอมทัพลากรถเข็นเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้มิถุนายืนหน้าแดงอยู่ที่เดิม แต่สุดท้่ายนายแบบคนสวยก็อดเผยรอยยิ้มออกมาบางๆไม่ได้ เขาหยิบยาสีฟันออกจากชั้นวางและเดินตามมาเฟียหนุ่มออกไปช้าๆ มิถุนาหย่อนของลงในรถเข็นก่อนเดินเคียงคู่กับร่างสูงใหญ่ของใครอีกคน
“เวลาเลือกมันฝรั่งเนี่ย เขาไม่ให้เอาอันที่มีตาขึ้นเยอะๆแบบนี้นะครับ เพราะแสดงว่ามันนานแล้ว เอาลูกแบบนี้ดีกว่า" มิถุนาดึงมันฝรั่งลูกโตในมือจอมทัพทิ้ง ก่อนหยิบลูกใหม่ขึ้นมาแทน "ยายคิดจะทำมัสมั่นไก่ให้คุณทานแน่เลย"
“มัสมั่นเป็นอาหารภาคเหนือเหรอ?” จอมทัพถาม
“ไม่ใช่ครับ ภาคกลาง แต่บ้านเราก็ทำอาหารสับเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆเหมือนอาเจียงของคุณนั่นแหละ อาหารไทยไม่ต้องยึดติดหรอกครับ ยังไงก็เป็นอาหารชาติเราเหมือนกัน"
หลังจากซื้อของจนครบและย้ายของทั้งหมดใส่รถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มิถุนาก็เหลือบมองนาฬิกา ทุ่มนิดๆกับอากาศเย็นสบายและฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะตก วันนี้เป็นวันเสาร์ มิถุนาเลยนึกเอาแต่ใจด้วยการคิดจะชวนจอมทัพออกไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินเพราะตลาดแห่งนี้เปิดแค่คืนวันเสาร์วันเดียวเท่านั้น รู้อยู่ว่าจอมทัพคงไม่ปฏิเสธ แต่มิถุนาก็ยังคิดแล้วคิดอีกจนสุดท้ายจึงโทรหาคุณน้ำทิพย์แทน คุณน้ำทิพย์ตัดสินใจแทนทันทีว่าให้มิถุนาพาจอมทัพไปหามื้อเย็นทานที่ถนนคนเดินเลย เพราะที่นี่ยังตั้งโต๊ะไม่เสร็จ จึงไม่ต้องกังวลใจว่าทุกคนจะรอทานข้าว
มิถุนาเลยเอ่ยบอกจอมทัพ ซึ่งมาเฟียหนุ่มก็ไม่ว่าอะไรสักคำ เขาพยักหน้ารับก่อนบอกให้มิถุนาบอกทาง ซึ่งจากแม่ฟ้าหลวงเข้าเมืองนั้น เป็นระยะทางที่ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่หากมีรถยนต์ส่วนตัว พวกเขาใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงกับถนนโล่งๆไปจนถึงถนนคนเดินในตัวอำเภอเมืองเชียงราย แม้จะหาที่จอดได้ยากเล็กน้อย สุดท้ายพวกเขาก็ได้ที่จอดฝากรถราคายี่สิบบาทในที่สุด มิถุนามาที่ถนนคนเดินบ่อยๆเมื่อครั้งที่บ้านยังอยู่ในตัวเมือง เพื่อนมัธยมชอบชวนกันมารวมตัวที่บริเวณนี้ มีของขายทั้งของกิน ของทำมือและเสื้อยืดลายจังหวัดราคาไม่แพงมากนัก มิถุนาพาจอมทัพเลาะตรอกซอกซอยที่ตนคุ้นเคยแต่เยาว์วัย ก่อนทะลุมาจนถึงถนนเส้นใหญ่ที่เปิดเป็นถนนคนเดิน
ไฟสว่างไสวไปทั่ว ร้านรวงเปิดเต็มถนนพร้อมกับคนที่เดินสวนกันไปมาเต็มไปหมด มิถุนาลืมฉุกคิดไปว่าจอมทัพยังมีบาดแผลอยู่ แต่ชายหนุ่มกลับบอกว่าไม่เป็นไร แผลเล็กนิดเดียว แถมเขายังสูงเสียจนไม่น่าจะมีใครมากระทบแผลเขาได้ มิถุนาจึงพยักหน้ารับ และเอื้อมมือสอดประสานมือกับจอมทัพราวกับนั่นคือเรื่องปกติที่ทำเป็นประจำ ซึ่งมันคงจริง...
การจับมือมันให้ความรู้สึกแตกต่างจากการที่จอมทัพทำเพียงรั้งเขาไว้ใกล้ตัว การจับมือมีนัยยะสำคัญมากมายกว่านั้นเยอะ มันคือเรื่องของคนสองคน การเชื่อใจ ความไว้ใจ ความอุ่นใจ และหลายสิ่งหลายอย่าง แน่นอน สำหรับมิถุนามันคือการเปิดใจ...ถึงไม่รู้ตัว แต่มิถุนาก็ค่อยๆเปิดใจทีละน้อย...ทีละน้อย
ถนนคนเดินเต็มไปด้วยข้าวของน่าสนใจเต็มไปหมด มิถุนาแวะซื้อแค็บหมูเจ้าโปรดของคุณตากลับไปด้วยสองห่อใหญ่ ส่วนน้ำพริกหนุ่มคุณยายทำเป็นประจำอยู่แล้วจึงไม่จำเป็น มิถุนาไม่ได้อยากจะมาซื้ออะไรเป็นพิเศษ เขาแค่อยากแวะมาเพราะอยากเท่านั้น
มิถุนาไม่ได้อะไรติดมือมานอกเสียจากสายไหมไม้ใหญ่ และจอมทัพก็ไม่คิดจะซื้ออะไรนอกเสียจากของที่มิถุนาต้องการ หลังจากเดินมาเกือบชั่วโมง จอมทัพก็เหลือบไปเห็นซุ้มวาดรูปเหมือนที่ตั้งอยู่แถวนั้น เขาไม่รีรอที่จะลากนายแบบหนุ่มให้เข้าไปด้วยกัน มิถุนาปฏิเสธลั่นแต่สุดท้ายก็สู้แรงไม่ได้ คนตัวเล็กกอดอกมองอีกคนที่กำลัวถามราคาอย่างเอาเรื่อง และเมื่อจอมทัพจ่ายเงิน มิถุนาจึงถอนหายใจออกมาเบาๆจนได้
“คุณนี่ จะเอารูปไปทำอะไรเหรอ?” มิถุนาเอ่ยถาม พลางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆจอมทัพอย่างเสียมิได้ เขาซ่อนใบหน้าไว้ด้านหลังสายไหมจนแทบมิด
“เอาไปใส่กรอบ"
“แล้ว?”
“ไว้ในห้องนอน"
“จะบ้าเหรอคุณ" มิถุนาเบิกตากว้าง แต่จอมทัพไม่ตอบ เขาเอื้อมมือดึงสายไหมใส่ปากมิถุนาทันที "ทำอะไรเนี่ย?”
“ยิ้มหน่อยสิ"
“อยู่กับคุณ ผมยิ้มไม่ออกหรอก" มิถุนาเบ้ปาก จอมทัพได้แต่หัวเราะเบาๆเมื่อคนตัวเล็กข้างๆแสร้งทำเหมือนโกรธเต็มประดา แต่จริงๆแล้ว มิถุนาแค่เขินเท่านั้น
“จริงเหรอ" จอมทัพถามกลับ ก่อนดึงสายไหมมาแปะไว้บนหน้าตัวเองแทนหนวด "แบบนี้ยิ้มออกยัง"
มิถุนาอึ้งไปสักพัก ก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมาจนได้ เขาเกลียดชะมัดเวลาจอมทัพเล่นตลกหน้าตาย และทำอะไรในแบบที่เขาไม่คิดว่าคนๆนี้จะยอมทำมาก่อนในชีวิต เป็นครั้งแรก ครั้งเดียวที่เขารู้สึกว่ามันหลอมละลายหัวใจเขาไปจนหมด
จอมทัพค่อยๆดึงสายไหมออก เขามองรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของมิถุนาด้วยรอยยิ้ม เป็นเพียงไม่กี่วันที่เขายิ้ม ยิ้มตลอดวัน และมากกว่าที่เขายิ้มรวมกันทั้งปีเสียอีกกระมัง นั่นทำให้เขามั่นใจว่าความสุขของมิถุนาคือสิ่งที่เขาจะรักษาไว้ตลอดไป เขาจะไม่มีวันยอมสูญเสียมิถุนาเหมือนที่เขาเคยสูญเสียจุนไป แม้ว่าจะเทียบกันไม่ได้ แต่จอมทัพก็อดขอบคุณจุนที่จากไปไม่ได้เช่นกัน เพราะหากจุนยังคงอยู่ข้างๆเขา เขาคงไม่มีวันรู้สึกพิเศษกับมิถุนาได้มากมายขนาดนี้ มิถุนาสอนให้เขาเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างบนโลกใบนี้ มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา ยังมีโลกใบนี้ที่ใหญ่กว่า และมิถุนาคือคนที่บอกให้เขารู้ว่า ถึงโลกใบนี้จะใหญ่มากแค่ไหนก็ตามที แต่นี่คงถึงเวลาที่เขาจะหยุดชีวิตไว้กับใครสักคน...
มีใครคนหนึ่งบอกกับเขาว่า หากต้องการทำให้ใครสักคนตกหลุมรัก จงทำให้เขาหัวเราะ แต่กลับกลายเป็นว่าทุกครั้งที่มิถุนาหัวเราะ แม้กระทั่งเพียงแค่ยิ้ม เขาเสียเอง...กลับเป็นฝ่ายตกหลุมรัก...ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า
และไม่คิดจะหาทางขึ้นมาเลยสักนิด...
tbc.
มาต่อก่อนนะคะ สั้นด้วย คือถ้าจะเอายาวๆคงต้องรอนานเลยล่ะค่ะ ถ้าให้แต่งตอนต่อตอนก็คงได้ประมาณ10หน้าเอสี่แบบนี้ (ไม่น้อยนะจริงๆแล้ว ตอนยาวๆจะราว14-16เอสี่) แต่อัดแน่นด้วยคุณภาพจริงๆค่ะ ใส่ใจทุกบรรทัด ไม่เขี่ยให้อ่านกันแน่นอน และต้องขอโทษที่ต้องบอกว่าขอเลื่อนประกาศรางวัลจากการตอบคำถามไปก่อนนะคะ ไม่ว่างเลย ร่างเจ๊จะสลายแล้วสลายอีก ฮือๆ อาจจะต้องรอว่างจริงๆ จะรีบจัดการเลยค่ะ
แล้วก็ พักหลังมานี้มีคนสอบถามเรื่องรวมเล่มหนังสือเพิ่มขึ้นเยอะเลย เนื้อเรื่องตอนนี้ได้ประมาณจะ40% แล้วค่ะ เร็วเนาะ คาดว่าจะจบตอนที่ราวๆ30ตอน บวกตอนเจย์วิคเตอร์เพิ่มเข้าไปก็คงอีกห้าตอน เป็น 35 ตอน จบบริบูรณ์
อีกสักพักจะขอทำโพลสำรวจก่อนนะคะ แต่โพลนี้ไม่สามารถยืนยันได้ว่าเราจะรวมเล่มไหมนะคะ คือจริงๆอยากแต่งให้อ่านกันสนุกๆนี่แหละจ้ะ เข้าใจเนาะ เราก็ไม่ได้เป็นนักเขียนมืออาชีพด้วย ถ้าคนอยากได้เยอะเราอาจจะไขว้เขวได้5555
มีเรื่องจะสารภาพแหละ ไม่มีใครสังเกต แต่เราคิดไว้นานแล้ว ว่าทำไมนายเอกต้องชื่อ "มิถุนา" และคนรักเก่าของพระเอกชื่อ "จุน"
ภาษาอังกฤษของมิถุนาคือ JUNE ส่วนจุนเขียนว่า JUN นี่คือจุดร่วมค่ะ เราอยากให้เขาสองคนมีจุดร่วมเล็กๆน้อยสำหรับจอมทัพ แต่ไม่ได้แทนกันและกันได้ และมิถุนาก็คือส่วนที่เติมเต็มที่สุด และทุกๆอย่างของทั้งสามคนมีจุดร่วมคือ "ฝน" นั่นคือสาเหตุว่าทำไมเป็นมิถุนา ซึ่งเป็นฤดูฝน
สำหรับตอนนี้ก็คงมีเท่านี้ค่า เร็วๆนี้จะมี 13.1 The Special มาให้ เนื้อหาเป็นอย่างไร ต้องติดตาม แต่ทุกคนคงเดาได้อยู่แล้วล่ะจ้ะ เพียงแต่ตอนนี้แต่งไม่ออก ยกยอดไว้เป็นตอนเสริมล่ะกัน อิอิ
สู้ๆกับวันทำงานนะคะทุกคน รักค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2404036 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก