ก่อนอื่นเลยนะคะ เราขอชี้แจงก่อนนะจ๊ะ เรื่องประกาศตอนที่แล้ว ที่เรามาลงช้า
คือเนื่องจากงานเราเยอะมาก และงานเราไม่มีเวลาแน่นอน ถ้าสมมติว่าอีเว้นท์ๆหนึ่งเลิกห้าทุ่ม เราก็ต้องอยู่เก็บงาน
เมื่อคืนเราก็กลับมาเกือบๆตีหนึ่ง ซึ่งมันเหนื่อยมากเลย จริงๆอยากจะต่อให้ตั้งแต่วันจันทร์ด้วยซ้ำ แต่หน้าที่จริงๆเราก็ต้องรับผิดชอบนะคะ
ส่วนที่บอกว่าเราผิดสัญญา คือเราอยากชี้แจงตรงนี้ว่าเราไม่ได้ผิดสัญญาอะไรเลยนะคะ พอได้ยินแบบนี้เราเสียใจจัง
คือเราไม่ได้โกรธเหวี่ยงอะไรน้า เราเองก็ผิดที่มาลงช้า
เราบอกว่า เราจะพยายามลงภายในวันพุธ
อย่างเร็ว แต่ถ้าพุธไม่ได้
จะลงภายในวันศุกร์ ซึ่งเราตั้งใจจะลงให้วันนี้อยู่แล้วค่ะ และมาลงตามสัญญาแล้ว
แต่ยังไงเราก็ขอโทษและรับความผิดที่มาช้านะคะ
ยังไงก็ขอให้เข้าใจ อย่าว่าเรากันเลยนะคะ ทุกคนมีหน้าที่รับผิดชอบเนาะ งานคือเงินเงินคืองานนะคะ เราขอโทษจริงๆ
แล้วที่ชี้แจงนี่คือไม่ได้มาเหวี่ยงหรือว่าใครเป็นพิเศษนะคะ เราไม่โกรธไม่เหวี่ยงเลย แค่อยากให้เข้าใจตรงกันนะจ๊ะ
การมีคนติดตาม ตามจิกตามทวงมันดีกว่าอยู่แล้วเนาะ ดีใจมากๆเลยที่มาติดตามกันหนาแน่นอบอุ่นขนาดนี้ค่ะ
ตอนที่3 : safehouseทันทีที่สวิฟท์สีน้ำเงินจอดลงตรงหน้าคอนโด มิถุนาก็เอ่ยขอบคุณผู้จัดการสาวที่มาส่งหลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน วันนี้เฌอปรางมีงานต่อ มิถุนาไม่ขับรถเองอยู่แล้ว เขากลัวความเร็ว ถ้าไม่ไปไหนมาไหนกับเฌอปราง ก็จะเป็นนัชชาคอยตามรับส่ง
"มิ...พรุ่งนี้หกโมงครึ่งพี่มารับนะ กองออกไปถ่ายที่สัตหีบ" นัชชาไม่ต้องกำชับให้มิถุนาตรงเวลา มิถุนาก็ไม่เคยเลทให้หนักใจเลยสักครั้ง
"ฮะ"
"จ้ะ รีบไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยแย่แล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานทั้งวัน"
"ครับ พี่นัชชาขับรถดีๆนะครับ"
มิถุนารอจนรถคันเล็กของผู้จัดการแล่นออกไปจึงแตะบัตรผ่านเข้าไปในตัวคอนโด คอนวีเนียนสโตร์ด้านล่างคอนโดทำให้มิถุนาชะงักนิดหน่อยและเริ่มคิดถึงมื้อเย็นของวันนี้ วันนี้เฌอปรางไม่อยู่ เขาคงไม่ได้ลงครัวจริงจัง รู้งี้หาซื้ออะไรง่ายๆดีกว่า
แต่ในเมื่อบนห้องไม่มีของสดอะไรแล้ว มิถุนาก็เลยจำใจต้องซื้อ เขากะจะทำยากิโซบะผัดง่ายๆ คราวก่อนที่ตะวันไปทำงานที่ญี่ปุ่นโดยมีแทนไทตามไปด้วย ก็ได้ซื้อซอสปรุงมาฝากเพรารู้ว่ามิถุนาชอบใช้เวลาว่างไปกับการคิด้นสูตรอาหารใหม่ๆ แต่พักนี้มิถุนางานหนักมาก เลยยังไม่ได้ลองทำเลยสักครั้ง
หลังจากเลือกซื้อของไม่กี่อย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว มิถุนาก็หิ้วถุงวัตถุดิบเดินไปรอลิฟท์ ห้องโดยสารพาเขาขึ้นไปส่งที่ชั้นสิบเก้า และทันทีที่มิถุนาก้าวออกมาจากลิฟท์ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอปรากฏชื่อของพี่นัชชา มิถุนาขมวดคิ้วนิดหน่อย พี่นัชชาลืมอะไรไว้ที่เขาหรือเปล่านะ เพิ่งแยกกันไปเมื่อกี้เองนี่น่า
กายขาวเดินตัดผ่านหัวมุมทางเดินของชั้นคอนโดโดยไม่ทันสังเกตชายชุดดำที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้น...
“ครับ พี่นัชชา" เสียงหวานใสกรอกไปตามสาย มิถุนาแขวนถุงข้าวของไว้ที่ลูกบิดประตู มือบางดึงคีย์การ์ดออกมาแตะ
(มิ...คือ...พรุ่งนี้งานยกเลิกก่อนนะจ๊ะ) นำ้เสียงไม่สบายใจของพี่นัชชาทำเอามิถุนาประหลาดใจ เขาขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกับเอ่ยถาม
“อ้าว ทำไมล่ะครับ?”
(คือ...คุณจอมทัพเขาอยากพบมิคืนนี้ มิอย่าเพิ่งเข้าคอนโดเลยนะจ๊ะ ไปที่ไหนก่อนก็ได้ พี่กลัวว่าเขาจะไปดักที่นั่น)
แอ๊ด...มิถุนาชะงักมือที่เปิดประตูเอาไว้ทันทีที่ได้ยินชื่อของใครอีกคนหลุดออกจากปากพี่นัชชา
อีกแล้ว...อีกแล้วเหรอ หัวใจของมิถุนาเหมือนจะร้องไห้ออกมา มันยังไม่จบอีกหรือไง! คนๆนั้นจะตามทำร้ายเขาไปถึงไหน
(มิ...มิอยู่ไหน?)
“มิอยู่ในห้องแล้ว...”
(มีอะไรผิดปกติไหม?) น้ำเสียงพี่นัชชาดูไม่ค่อยมั่นคง นั่นทำให้มิถุนาใจแป้วไปด้วย
“มะ...ไม่นะฮะ...”
ปากตอบไปเช่นนั้น แต่ดวงตากลมโตราวกับนัยน์ตากวางเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติตรงบริเวณระเบียง ก้นบุหรี่ที่ตกอยู่บริเวณนั้น...มิถุนาไม่เคยสูบบุหรี่ และถึงตะวันจะพาคุณแทนไทจะมาเยี่ยมที่ห้อง คุณแทนไทก็จะพกที่เขี่ยบุหรี่พกพามาด้วยทุกครั้ง...
มิถุนาค่อยๆวางถุงของลงบลนโซฟา ก่อนเดินไปยังระเบียง นิ้วเรียวสวยปลดสลักระเบียงออกแล้วเลื่อนประตูกระจกให้เปิดออก เท้าเปลือยเปล่าก้าวลงไปบนพื้นกระเบื้องเย็นเยียบ
(มิ...มิฟังพี่อยู่หรือเปล่า?)
“เขามาที่นี่...” มิถุนาพึมพำคล้ายคนละเมอ
(มิรีบออกมาก่อน เดี๋ยวพี่จะพยายามหาข้ออ้างให้กับคุณจอมทัพ ฟังพี่นะ...รีบออกมา...)
“อ๊ะ!!!”
เสียงหวานร้องลั่นทันทีที่มือถือในมือถูกใครบางคนดึงออกแล้วปล่อยมันทิ้งลงไปจากระเบียงโดยไม่ทันให้ตกใจด้วยซ้ำ ท่ามกลางความมึนงง มิถุนาเห็นมือถือที่เก็บเงินซื้อด้วยตนเองร่วงหล่นลงไปตามความสูงของอาคาร มันกระแทกกับพื้นอย่างแรง บอกไม่ถูก...แต่หัวใจเต้นแรง ความกลัวแล่นไปทั่วสรรพางค์กาย มิถุนาได้กลิ่นโคโลญจน์คุ้นเคย ร่างบอบบางพลิกหันตัวกลับ พร้อมทั้ง...ตกอยู่ในอ้อมกอดของคนใจร้ายอย่างสมบูรณ์แบบ...
“คุณ!”
“สวัสดีกระต่ายน้อย...”
น้ำเสียงที่ใช้ดูช่างเอ็นดูเหมือนพูดคุยกับเด็ก แต่ไม่ใช่กับมิถุนา เขารู้ดี...รู้ดีจริงๆว่ามันไม่ใช่ความเอ็นดู ผู้ชายคนนั้นแค่ให้เหยื่อตายใจเท่านั้น
“คุณ! คุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง!” มิถุนาตวาดลั่น หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวจนเจ็บ แค่เห็นใครบางคนในชุดสูท ใบหน้าคมคร้ามนั่นยังคงเรียบนิ่ง มิถุนาไม่รู้เลยจริงๆว่าจอมทัพคิดอะไรอยู่ แต่กลัว...แค่เห็นหน้าก็กลัวอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายกำยำนั่นก็ด้วย
“สำคัญหรือไง?” คำพูดอวดดีพวกนั้น...ถ้าถามว่ามิถุนาเกลียดใครที่สุดในโลก คงไม่พ้นคนๆนี้
“คุณไม่สิทธิ์เข้ามาในห้องผม!"
ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ว่าจะกลัว แม้ว่าบาดแผลในคืนนี้นั้นจะบาดลึกจนแทบลืมไม่ลง แต่มิถุนารู้ดีว่าเขาหนีไปไหนไม่ได้ หนีไปไหนไม่ได้เลยจริงๆ หัวใจเหมือนจะร้องไห้ ร้องถามแต่เพียงคำถามที่ว่า ทำไมกัน...ทำไมกัน...
“หึ"
ริมฝีปากหนาแสยะยิ้ม มิถุนาพยายามเบียดตัวเข้ากับราวระเบียง แม้ว่ามันแทบจะไม่ช่วยอะไรเลยทั้งนั้น
“มีสิทธ์หรือไม่มี ฉันจะให้นายตอบอีกทีตอนอยู่ใต้ร่างฉัน ดีไหม?”
“ไม่!!!!” มิถุนาหวีดร้องลั่น
“ทำไมกันล่ะ หืม...” มาถึงตรงนี้จอมทัพรู้สึกสนุกขึ้นมาเสียแล้ว หลังจากเสียเวลานั่งรอมาเกือบครึ่งชั่วโมง เขาค่อยๆเชยคางมนขึ้นมาพร้อมกับไล้ปลายจมูกลงไปตามแก้มนิ่ม มิถุนาพยายามเบือนหน้าหนี
“คุณ...คุณจะมายุ่งกับผมทำไม คนสวยๆเยอะแยะที่รอคุณอยู่ เลิกยุ่งกับผมเสียที...” เสียงหวานพยายามอ้อนวอน แน่นอนว่าด้วยสภาพนี้ จอมทัพไม่รู้สึกสงสารเลยสักนิด กลับกัน...มันยิ่งทำให้การล่าของเขามีสีสันยิ่งขึ้น
“เพราะคนอื่นเขาไม่ดื้อเหมือนนายไงล่ะ หึหึ"
“ผมไม่อยากทำแบบนี้" ใบหน้างามเริดขึ้นเมื่อริมฝีปากอุ่นๆแตะลงที่ซอกคอ แม้มิถุนาจะไม่อยาก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าสัมผัสของใครบางคนช่างมีอิทธิพลกับเขานัก ร่างบอบบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแกร่งที่คอยแต่จะกักขัง
“แต่ฉันอยาก"
มิถุนาถูกกระชากตัวกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง กายบางถูกโยนลงบนโซฟาแคบ ราวกับกวางน้อยที่ตกลงไปหลุมกับดักของนายพราน กายขาวพยายามดิ้นหนี แต่ทุรนทุรายเท่าไหร่ก็ไม่เห็นผล ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บตัวขึ้นกว่าเดิม ด้วยแรงที่มากกว่าของอีกคน
มิถุนาไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากหนาก็บดขยี้ลงมา จอมทัพทั้งดูดทั้งคลึง ส่งลิ้นร้อนเข้ามาหยอกล้อ รุกล้ำพัวพันอย่างถือสิทธิื คนอ่อนประสบการณ์อย่างมิถุนาไม่สามารถทำอะไรได้ นอกเสียจากยอมให้ใครอีกคนบดเบียดริมฝีปากลงมาอย่างร้อนแรง พยายามจะดิ้นเท่าไหร่ สุดท้ายก็ต้องนอนนิ่งให้อีกคนเอาเปรียบ
มาเฟียหนุ่มยอมละริมฝีปากออกในที่สุดเมื่อมิถุนาดูท่าจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ใบหน้าหวานแดงก่ำ ทั่วซอกคอขาวมีแต่รอยจูบ มิถุนาเผยอปากบวมช้ำหอบหายใจ จอมทัพแสยะยิ้ม รู้สึกพึงพอใจ
“เวลาจูบเนี่ย ยิ่งดิ้นยิ่งเร้าใจว่าไหม มิถุนา...”
ดวงตากลมโตสั่นระริก เกลียดเหลือเกินเสียงที่เรียกชื่อเขาราวกับเอ็นดูนั่น
“ออกไป...ออกไปจากห้องผม!”
“นายคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันได้?” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า จอมทัพไล้ข้อนิ้วไปตามกรอบหน้าสวย
“คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับผม!”
“หึ" เขายกยิ้ม "จะมี...หรือไม่มี...เดี๋ยวเราก็จะได้รู้กัน"
มิถุนาดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างหนา แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งหมดแรง เขาแทบขยับไปไหนไม่ได้เลย สองข้อมือถูกรวบเอาไว้เหนือหัว ส่วนล่างที่ถูกทาบทับลงมานั้นเสียดสีกันจนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่พองตัวอยู่ใต้กางเกงของอีกคน มิถุนาอยากร้องไห้อีกครั้ง ทำไมกัน เขาถึงได้เป็นคนอ่อนแอที่สุดตลอดมา
“เลิกบ้าได้แล้ว!”
แค่กระชาก เสื้อที่มิถุนาสวมใส่ก็หลุดออก จอมทัพดึงเสื้อที่ตะเข็บหลุดลุ่ยออกจากร่างกายขาว มิถุนาขาวจัด แม้ไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งแต่ก็ยังดูเร้าใจ จุดเล็กๆบนหน้าอกนั่นยวนใจเป็นบ้า กายขาวสะท้าน แอ่นอกรับทันทีที่ลิ้นร้อนตวัดลงทักทาย จอมทัพเขี่ยเม็ดสีชมพูนั่นไปมาเบาๆ
“อ...อ่ะ อย่า...ไม่เอา! อ๊าาา”
ฝ่ามือหนาที่ตะปบลงบนกลางลำตัวทำเอามิถุนาดิ้นพล่าน ยิ่งอีกฝ่ายบดเบียดเคล้าคลึงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรังเกียจตัวเองมากเท่านั้น ที่รู้สึก...รู้สึกดีไปกับรสสัมผัสที่อีกฝ่ายยัดเยียดให้
“รู้สึกดีสินะ...” จอมทัพยกยิ้มมุมปาก "เดี๋ยวจะได้รู้สึกดีกว่านี้อีก"
“อย่า...ไม่ ไม่"
ตะขอกางเกงถูกปลดออก มิถุนาพยายามรั้งข้อมือหนาเอาไว้แต่จอมทัพกลับคว้ามือเล็กๆนั้นและยึดเอาไว้แทน ดวงตาดุดันจ้องมองจนมิถุนาไม่กล้าขยับ แต่ถึงอย่างนั้นก็ครางอือและน้ำตาคลอเบ้าอย่างอึดอัดที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ไม่นานนักมาเฟียหนุ่มก็ดึงกางเกงยีนส์ตัวฟิตออกได้สำเร็จ ชั้นในสีขาวคือปราการสุดท้าย สายตาโลมเลียทำเอามิถุนาแทบคลั่ง เขาทั้งอาย ทั้งเจ็บใจ อยากจะร้องไห้ออกมา
ฝ่ามือหนาลูบเบาๆบนแก่นกายใต้ชั้นใน ตั้งแต่ส่วนโคนจนถึงปลาย และขยี้มันเบาๆ ส่วนปลายเริ่มเยิ้มแล้ว มิถุนาบิดตัวครางอือ ริมฝีปากอิ่มสีสดนั่นพยายามเม้มแน่นสะกดกลั้นเสียงครางที่เกิดจากความรู้สึกสุขสม จอมทัพรู้สึกสะใจเบาๆที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นได้ถึงขนาดนี้
“รู้สึกเร็วจริงนะ"
“อื๊อ!”
“หึหึ"
พลิกตัวนิดตัวมิถุนาก็ลอยหวือขึ้นมาทับบนตัวจอมทัพ กายขาวสั่นระริกพยายามพลิกตัวหนี แต่ทันทีที่ขัดขืน มาเฟียหนุ่มก็ยึดสะโพกกลมกลึงเอาไว้แทบจะทันที มิถุนาตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเขาถูกยกให้หมุนตัวไปอีกทาง แก่นกายใต้ร่มผ้าที่สัมผัสใบหน้าของมาเฟียหนุ่มเบาๆนั่นทำให้เขาอายแทบจะมุดแผ่นดิน ท่าทางน่าอายที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ทำเอามิถุนาผวาหนี แต่จอมทัพไม่ยอมให้ทำแบบนั้น เขากดใบหน้าหวานให้แนบลงกับแก่นกายใหญ่โตของเขาทันที
“อื้อออ!”
มิถุนาคร่อมจอมทัพไว้ทั้งตัว สะโพกเขาลอยเด่นอยู่บนหน้าของอีกฝ่าย ถึงจะไม่บอกก็รู้ มิถุนาคงไม่ต่างอะไรกับนางเอกหนังโป๊แล้วในตอนนี้
“ถอดกางเกงให้ฉัน แล้วทำในสิ่งที่นายควรทำ"
“ผมไม่...อ๊าาา" มิถุนาหลุดเสียงครางลั่นเมื่อจอมทัพขยี้แก่นกายเขาเบาๆ
“นายคงคิดได้นะว่าบทลงโทษของคนที่ไม่เชื่อฟังฉันหรืออะไร"
“คุณมันก็ได้แค่ออกคำสั่ง!”
“นายจะทำหรือไม่ทำกันล่ะ หืม?”
มิถุนารู้ดี...จอมทัพไม่ใช่คนที่จะต่อรองด้วยได้ ไม่ควรร้องหา ไม่ควรอ้อนวอน และไม่ควรขัดขืน แม้จะไม่อยากทำ ไม่เต็มใจ สะอิดสะเอียนแค่ไหนก็ต้องฝืนใจ เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ขัดขืน จอมทัพจะหาวิธีการที่โหดร้ายมากขึ้นมาเล่นงานเขาทันที
มือเล็กๆค่อยๆปลดเข็มขัดพร้อมกับตะขอกางเกงออก มิถุนากลั้นใจทำมันอย่างนึกสมเพชตัวเอง ขายร่างกายเพื่อเงินทองหรือ? เขาไม่ได้อยากทำสักนิด แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสิ่งนั้นเลย...
“ใช้ปากรูดซิบ เร็ว!”
มาเฟียหนุ่มออกคำสั่ง ฝ่ามือหนาถลกชั้นในออกมาจนถึงข้อพับพร้อมจับสองขาแยกออกจากกันให้มากกว่าเดิม
“อ้าขาออก กว้างๆด้วย"
มิถุนาอายแสนอาย แต่ก็ต้องทำ สองขาแยกออกจากันจนจอมทัพแทบหายใจรดส่วนนั้นของเขา ในขณะที่ริมฝีปากของตัวเองก็ค่อยๆคาบซิปขึ้นมา พร้อมลากมันลงช้าๆอย่างทุเรศตัวเองสิ้นดี เขารู้ดี...ว่าจอมทัพต้องการอะไรต่อไป...ใช้ปากกับของๆเขา มิถุนาแทบอยากอาเจียน แต่มือหนาที่เอื้อมมากดใบหน้าเขาลงไปนั่นก็คือคำสั่ง อยากจะร้องไห้ มิถุนาค่อยๆดึงชั้นในสีดำลง พร้อมๆกับท่อนเอ็นแข็งขึงของมาเฟียหนุ่มที่ดีดขึ้นมาเผชิญหน้า มันใหญ่โตจนมิถุนาแทบไม่อยากเชื่อว่าเขากำลังจะต้องรับสิ่งนั้นเข้าไปในตัว
ริมฝีปากอิ่มค่อยๆแตะมันเบาๆ ก่อนแลบลิ้นเลียมันอย่างเก้ๆกังๆ แม้จะเคยทำมาแล้วแต่มิถุนาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ดีขึ้นแต่อย่างใด กลับกัน เขาอยากจะทำให้มันจบๆไปซะที
“ออกแรงดูดมันหน่อย งานที่นายเพิ่งได้ไปมันไม่ใช่เงินน้อยๆไม่ใช่หรือไง อย่าขี้เกียจ!”
“อึ่ก!”
มิถุนาน้ำตาไหลพราก...นี่คือสิ่งที่เขาแลกมางั้นหรือ สกปรกที่สุด!
“อ๊าาาส์"
ไม่ทันตั้งตัว นิ้วเรียวยาวก็กดลงที่ปากทางสีสดซ้ำๆพร้อมชำแรกเข้ามา มิถุนาทั้งเจ็บและอึดอัด ช่องทางร่วมรักที่ไม่เคยได้ใช้งานเลยหลังจากคืนนั้นทั้งฝืดและคับแน่น จอมทัพขยำก้อนเนื้อกลมๆสองก้อนนั้นพร้อมกับฟาดเบาๆลงบนแก้มก้นขาว ริมฝีปากหนาที่ฉกลงบนแก่นกายเล็กนั่นทำให้เขารู้สึกเสียวไปทั้งท้องน้อย
“ดี...อา...แบบนั้นแหละ เดี๋ยวนายจะได้รู้สึกดี" มิถุนาสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผ่านเข้าไปในช่องทางของเขาพร้อมกับนิ้วของจอมทัพ และที่สำคัญเขาเป็นคนขมิบรัดมันเข้าไปเอง
“คุ...คุณ ฮึก...คุณทำอะไร อ๊า"
“ทำให้นายรู้สึกดีไงล่ะ กระต่ายน้อย"
“อ่ะ...อ๊า...”
ฉับพลัน...มิถุนาตัวสั่น เขารู้สึกเย็นเยียบไปทั้งร่างทั้งๆที่เหงื่อท่วมตัว หัวใจดวงน้อยเต้นแรง เขารู้สึกมาก รู้สึก...รู้สึกมากกว่าปกติ ทั้งเสียวทั้งเจ็บแต่เขาปรารถนาให้จอมทัพเข้ามาในตัวเขา มิถุนาตกใจกับความคิดชั่ววูบนั่น ช่องทางร้อนขมิบรัดรัวเร็วกว่าเดิมจนรู้สึกได้
“หึหึ...ยาออกฤทธิ์เร็วกว่าที่คิดนะ"
มิถุนาสะท้านเฮือกเมื่อจอมทัพขยับนิ้วเขาออกแรงๆในช่องทางเขาจนมันเริ่มคล่องเมื่อช่องทางรักหลั่งสารหล่อลื่นออกมา เขาเสียวแปลบไปทั้งสันหลัง ยา...คนๆนี้ใช้ยากับเขา มิถุนาทั้งโมโหทั้งเจ็บใจ แต่ความรู้สึกเสียวมันพลุ่งพล่านมากกว่าจนเขาครางออกมาไม่เป็นภาษา
“อ๊ะ...อ๊า...อ๊าส์"
“ท่าทางนายจะชอบนะ...ฉันยึดมาได้จากโกดัง พวกสวะมันเอามาซ่อนไว้เตรียมปล่อยของไปกับสินค้าบริษัท นึกว่าฉันจะจับไม่ได้ โง่สิ้นดี"
“อื้ออออ"
“อย่าหยุด นั่นแหละ เลียมันซะ ดูดแรงๆ ลึกๆ"
มิถุนาเจ็บปากไปหมด ท่อนเอ็นแข็งทิ่มลึกจนคลื่นไส้ รสชาติฝาดเฝื่อนนั่นอีก เขาห่อปากแล้วรูดมันขึ้นลงอย่างอึดอัด ช่องทางด้านหลังของเขายังถูกปรนเปรอไม่หยุด เขารู้สึกเหมือนสติล่องลอยหายไปกว่าครึ่ง มันทั้งเสียวทั้งแน่น เขารู้สึกไวกว่าปกติ ท่าทางเขาคงไม่ต่างจากโสเภณี มิถุนาน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงสิ่งนี้...
สะโพกบางกระตุกแทบจะทันทีเมื่อจอมทัพสะกิดอะไรบางอย่างในช่องทางนั่น มิถุนาครางอื้ออึงอย่างน่าสงสารเมื่อนิ้วยาวย้ำซ้ำๆจนเอวบางบิด ทรมานจนแทบทนไม่ไหว...ไม่ไหวแล้วจริงๆ มิถุนาแทบขาดใจกับสัมผัสนั้น
“อื้อ...พอ หยุดนะ ฮึก...ไม่เอาแล้ว!! อ๊าส์!!”
“ขอร้องงั้นเหรอ?” จอมทัพเหยียดเสียง มิถุนาสะอื้นฮั่ก
“ผม...ฮึก...อย่าทำแบบนี้กับผม" แก่นกายสีชมพูที่สั่นสะริกในมือของมาเฟียหนุ่มเป็นคำตอบได้ดี ฤทธิ์ยาเล่นงานจนมิถุนาแทบคลั่ง เขาทนไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆ
จอมทัพมองสภาพรั่นระริกราวกับลูกนกของมิถุนาอย่างทั้งสงสารและเอ็นดู มาเฟียหนุ่มกระหยิ่มยิ้ม มิถุนาที่แสนอวดดีหนักหนาหมอบราบอยู่บนตัวเขา สะโพกบางกระตุกสั่น บั้นท้ายแอ่นขึ้นโชว์อะไรต่อมิอะไรจนหมดสิ้น
“อ๊าสสส์" เสียงหวานหวีดลั่นเมื่อเขาย้ำนิ้วสะกิดจุดกระสันต์เบาๆอีกที
“ฮึก...พอแล้ว...ผม...ไม่เอาแล้ว ยอมแล้ว" มิถุนาคล้ายละเมอ ใบหน้าหวานเกลือกกลิ้งไปมากับต้นขาของเขา
“อย่าหยุด" จอมทัพกดเสียงต่ำ ก่อนกระชากศีรษะกลมให้แนบกับแก่นกายเขา มิถุนาตัวสั่น อ้าปากรับแก่นกายอีกครั้ง พยายามใช้โพรงปากรับของเขาเข้าไปจนเกือบมิดและรูดรั้งมันอย่างไม่ประสีประสา
จอมทัพยิ้มอย่างพอใจ เขายกตัวขึ้นพร้อมกับใช้ลิ้นเลียเบาๆที่จีบพับของทางรักในขณะที่นิ้วยังขยับสีไม่หยุด ยิ่งเห็นสะโพกบางร่อนไหวเขาก็ยิ่งได้ใจ จนกระทั่งนายแบบคนสวยหมอบราบลงไปอีกครั้งนั่นแหละ ความสนุกจริงๆมันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น...
มาเฟียหนุ่มจัดแจงยกร่างที่อ่อนปวกเปียกของมิถุนาขึ้นมา เขาลุกขึ้นนั่ง จัดแจงให้มิถุนานั่งทับของของเขา แผ่นหลังบางเอนทับกับอกกว้างของจอมทัพแนบสนิท ใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตาแดงก่ำ มิถุนาหอบหายใจถี่ๆ ฤทธิ์ยาเล่นงานจนแทบหมดแรง แต่ความต้องการยังพุ่งขึ้นสูงไม่หยุด มือไม้เย็นเฉียบและสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“อยากลองใส่มันเข้ามาด้วยตัวเองไหม? หืม?” คำถามทำเอามิถุนาเม้มปากแน่น ฤทธิ์ยาทำให้เขาแทบไร้ความเขินอาย แต่จิตใต้สำนึกยังคงต่อต้านอย่างสุดความสามารถ
“คุณ อึก ได้โปรด...อย่าใจร้ายกับผม"
“หึ...เข้าใจอ่้อนดี งั้นลองใส่มันเข้าไปเองสิ ยกสะโพกขึ้น...”
“ไม่" เสียงหวานปฏิเสธแผ่วเบา แต่จอมทัพไม่ฟัง จับสะโพกบางบดคลึงของของตนเองจนกายบางสั่นสะท้าน มิถุนาตะกุยไหล่กว้างจนเป็นรอย
“เร็วเข้า...ยกสะโพก" ฝ่ามือหนาจับสะโพกบางยกขึ้น มิถุนาค่อยๆยกตัวขึ้นอย่างไม่ประสา ฝ่ามือเล็กถูกดึงไปประคองท่อนรัก มิถุนาอายแสนอายแต่ไม่สามารถต้านทานได้
มือบางประคองส่วนหัวให้ค่อยๆผลุบเข้าหายไป มิถุนารู้สึกจุก เขาหายใจขาดห้วง แม้ว่าจอมทัพจะช่วยเขาประคองสะโพกแล้วก็ตาม เจ็บ...ช่องทางที่ไม่ได้ใช้งานมาเกือบอาทิตย์แม้ว่ามันจะหายสนิทแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่ดีเมื่อแก่นกายใหญ่ชำแรกเข้าไป แม้ว่าจะเคยถูกรุกล้ำแล้ว แต่ช่องทางรักนั้นกลับคับแน่นเหมือนไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน และนั่นแหละ คือสิ่งที่มาเฟียหนุ่มนึกประทับใจ รัดเขาอย่างบ้าคลั่งเหมือนไม่อยากให้หายไปไหน...แบบนั้น
“กดตัวลงมา"
“อ๊าาาา เจ็บ...ฮึก...ผมเจ็บ"
เสียงหวานร้องประท้วงเมื่อรับเข้าไปจนสุดความยาว อึดอัดเหลือเกิน...มือหนาคอยช่วยแหวกก้อนเนื้อทั้งสองออกเพื่อเบิกทาง มิถุนาหวีดลั่นอีกครั้งเมื่อถูกจับหมุนคว้างจนเสียวไปทั้งช่องท้อง ดวงหน้าหวานถูกจับให้กันหน้าเข้ามาอกกว้าง แพขนตายาวหนาแนบลงกับแก้มใส จอมทัพอดมองอย่างหลงใหลไม่ได้
มิถุนาซบใบหน้าลงกับบ่ากว้าง กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายลอยแตะจมูก ฤทธิ์ยาทำให้เขาเสียวสะท้าน ค่อยๆยกสะโพกขยับแก่นกายเข้าออกอย่างช้าๆ สองมือจิกไหล่มาเฟียหนุ่มไว้แน่น จอมทัพมองสภาพน่าเอ็นดูของคนบนตักอย่างพึงพอใจ
“อ๊ะ อ๊าสสสส์"
ด้วยฤทธิ์ยาหรืออะไรก็ตามที่ทำให้มิถุนาดูยั่วยวนมากกว่าปกติ ดวงตาชุ่มน้ำตา กายขาวแดงระเรื่อ ริมฝีปากสีสดขยับครางอยู่ติดใบหู นั่นทำให้ความอดทนสุดท้ายของมาเฟียหนุ่มขาดผึง เขาสอดแขนขึ้นอุ้มกายเล็ก ช้อนตัวพาไปที่ประตูกระจกติดระเบียง ทันทีที่แผ่นหลังบางแนบกับกระจกเย็นเฉียบ ขาที่แตะพื้นก็สั่นจนแทบยืนไม่ไหว มิถุนาได้ยินเสียงฝน...เขาเพิ่งรู้ตัวว่าฝนตกมาได้สักพักแล้ว
ขาข้างหนึ่งถูกรั้งขึ้น จอมทัพส่งด้ามรักกระแทกเข้าไปทันทีแบบไม่หยุดพัก มิถุนาแทบขาดใจตายอยู่ในอ้อมกอดนั่น แรงกระแทกหนักหน่วง ทั้งเบียดเสียดจนแทบไหม้ จอมทัพกระแทกเข้าไปถี่ยิบจนมิถุนาแทบคลั่ง ความเสียบปลาบแล่นไปทั่วทุดอณู
“อ๊ะ...อา...อ๊าาาส์"
มิถุนากอดอีกฝ่ายแน่น ตะกายสูดอากาศหายใจ แก่นกายแข็งขืนยังขยับเข้าออกและสอดใส่อย่างไม่ปรานี มิถุนาเจียนตาย ไม่ใช่เพราะทรมาน แต่เพราะรู้สึกดีจนทรมาน ความรู้สึกบางอย่างคับแน่นอยู่เต็มช่องอก ราวกับลูกโป่งอัดอากาศ มิถุนาไม่รู้ตัว แต่ก็ร่อนสะโพกรับทุกแรงกระแทก
“อื้อออ อื้อออ"
“รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ?” คำถามของมาเฟียหนุ่มเหมือนดูถูก แต่มิถุนาไม่ปฏิเสธ กลับกันเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าลงมา เข้ากลับรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ จูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงนั้น เร่งให้ส่วนที่เชื่อมต่อกันร้อนขึ้นเรื่อยๆ จอมทัพไม่หยุดอัดสะโพกเข้าไปในช่องทางที่ทั้งรับและรัดเขาอย่างพอดิบพอดี
แรงกระแทกโถมใส่ถี่ยิบ มิถุนาครางเสียงหวานราวกับจะขาดใจ จอมทัพยกยิ้ม ยิ่งช่องทางรักรัดเข้าแน่นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเสือกกายเข้าหาเท่านั้น มิถุนาเปรียบเหมือนยาเสพติดชั้นดี ทั้งหอมหวาน ทั้งอร่อย...จอมทัพอัดสะโพกแรงๆเข้าหาอีกสามสี่ที่ก่อนหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางคับแคบจนหมดสิ้น มิถุนาตัวสั่นเทิ้ม สะโพกบางกระตุกก่อนปลดปล่อยตามออกมา ทันทีที่ทุกอย่างจบลง มิถุนาก็ทรุดตัวลงแทบจะทันที
จอมทัพประคองกายบางเอาไว้ บดจูบอย่างบ้าคลั่ง รสสัมผัสวาบหวามทำเอามิถุนาใจสั่น เหมือนว่ายายังไม่หมดฤทธิ์ ทั้งๆที่แทบขาดใจแล้ว แต่ช่องทางรักยังขมิบรัดแก่นกายของอีกคนไว้ราวกับไม่อยากให้หายไปไหน
“อา...อีกแล้วเหรอ?”
มิถุนาหอบหายใจ น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยราวกับหยอกล้อนั่นทำให้มิถุนารู้สึกละอายใจอย่างไม่สามารถอธิบายได้ แต่ถึงอย่างนั้น...ร่างกายขาวจัดก็ยอมให้ใครอีกคนล่วงล้ำเข้ามา...ล่วงล้ำเข้ามาอีกครั้งและอีกครั้ง โดยไม่สามารถต้านทานได้...
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2306231 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก