[Fantasy]// Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง :: ถามหน่อยค่ะ (11/12/56)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

คุณอยากให้เรื่องนี้จบอย่างไร

Happy  ending  ตายกันเกลื่อน  ขอพระเอกนายเอกรอดเป็นพอ  ตัวโกงกับคนอื่นช่างมัน
17 (23.6%)
Sad story   ตายกันเกลื่อน  พระเอกตายแน่  นายเอกไม่รู้  ตัวโกงตาย
3 (4.2%)
Sad story   ตายกันหลายศพ  พระเอกนายเอกตาย  ตัวโกงรอด  รอลูกพระเอกมาแก้แค้น  (ต่อเป็นภาคสอง)
3 (4.2%)
Happy engind  ตายพอประมาณ  พระเอกนายเอกรอดแน่  ตัวโกงไม่รู้ชะตาอาจเป็นคนดีหรือตายไปเลย
49 (68.1%)
อื่นๆ  ลองแนะนำกันมาในเม้นท์นะคะ
0 (0%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 68

ผู้เขียน หัวข้อ: [Fantasy]// Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง :: ถามหน่อยค่ะ (11/12/56)  (อ่าน 66463 ครั้ง)

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
อ่านครึ่งหลังแล้ว  น่ารักกันมากเลยนะ  ว่าแต่เจ้าลิงซ์มันหายนะเนี่ย  รอตอนต่อไปนะคัฟ^^

ออฟไลน์ lalitalx

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-3
แงงง มีแก้แค้นอีกหรอ เค้าอุตส่ารักกันแล้วนะ  :hao5: อยากแบบหวานๆมั่งอ้าาาาา 5555555555
เดาว่าอีกไม่นานกษัตริย์ไอเรสคงมาชิงตัวไปได้แน่  :hao5: :katai1: โครอสสู้เค้านะปกป้องไอร่าให้ได้  :katai1:

ออฟไลน์ someone0243

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
คนเขียนอย่าโปรยให้ค้างแบบนี้แล้วต้องรอถึงวันเสาร์อาทิตย์สิคะ!!  :z3: :z3:
งืออ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้มาต่อเร็วๆนะคะ  :katai4:

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
หวานมากกกกก ชอบอะ  :-[
ตอนหน้าคนเขียนการันตีแล้วเนอะว่าไอร่าจะแก้แค้นแบบน่ารัก อิอิ :impress2:
รออ่านตอนต่อไปค่า

ออฟไลน์ pannixz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 373
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
เค้ารางความวุ่นวาย นับหลังจากนี้
เมื่อไหร่โครอสจะรู้คำสาปของไอร่านะ

มาต่อไวๆนะคะ  o13

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
รับทราบ
รออ่านตอนต่อไปนะ

ออฟไลน์ จ๊ะจ๋า

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 42
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
 o13   ชอบเรื่องนี้ สนุกมาก!!

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ
ตัวละครไม่สับสน   เรื่องราวมีที่มาที่ไป ผูกเรื่องได้เยี่ยมมาก

จะติดตามตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
CHAPTER 8


" ฝ่าบาท"
 
เสียงเรียกของอลัน  ทำให้โครอสละสายตาออกมาจากเลพป์ที่กำลังกลบฝังอัญมณีสีเขียวเม็ดเล็ก  อลันกลับมาจากการหาจุดกึ่งกลางของวงเวทย์แล้ว  จุดกึ่งกลางของวงเวทย์ที่โครอสสั่งให้อลันตามหานี้  ไม่ได้หมายถึงจุดที่อยู่ตรงกลางของวงเวทย์  แต่มันหมายถึงจุดที่พ่อมดใช้ร่ายเวทมนต์เพื่อสร้างวงเวทย์ต่างหาก
 
จุดกึ่งกลางของวงเวทย์ที่อลันหาพบอยู่เหนือขึ้นไปใตำแหน่งหน้าผาที่เยื้องกับตำแหน่งที่โครอสยืนอยู่  อลันกล่าวรายงานว่า  ตอนนี้ลิงซ์กำลังเฝ้าอยู่ที่จุดกึ่งกลางของวงเวทย์  หากโครอสต้องการที่จะเห็นภาพจากมุมสูง  อลันจะตามเลนีเมียมาให้  ตอนนี้ภาพทุกอย่างที่ลิงซ์มองเห็นจะปรากฎในสายตาของเลนีเมียด้วยเช่นกัน  เนื่องจากพวกมันเป็นสัตว์ในพันธสัญญาตีตราโดยเจ้านายคนเดียวกัน  และเลนีเมียได้ยอมรับลิงซ์เป็นคู่ชีวิตแล้ว  แม้ลิงซ์จะไม่รู้ตัวก็ตามที
 
" เลนีเมียขอตัวไปดูท่านไอร่าพะยะค่ะ  เห็นว่าตั้งแต่กลับมามันยังไม่ได้เข้าไปทักทายท่านไอร่า  แม้ท่านไอร่าจะหลับอยู่  แต่มันก็ขอไปดูท่านไอร่าสักหน่อยน่ะพะยะค่ะ"  อลันกล่าวอย่างรู้ใจเลนีเมีย
 
นับตั้งแต่ที่เขาไปส่งโครอสที่ปราสาท  เลนีเมียก็อยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอด  แม้มันจะไม่สามารถทำสัญญาซ้ำซ้อนกับอลันได้  แต่มันก็ได้เปิดใจรับอลันแล้ว  ในฐานะที่มันเป็นสัตว์รับใช้ที่ซื่อสัตย์ต่อโครอสเช่นเดียวกับอลัน
 
" กระหม่อมไม่เข้าใจเลยว่า  เลนีเมียทำสัญญากับลิงซ์ไปได้ยังไง  เจ้าแมวดำเอาแต่ใจตัวนั้นน่ะ  เป็นข้า  ข้าคงลงดาบฟันมัน  ไม่ปล่อยให้มันลอยนวลและตามปกป้องถึงขนาดนี้"
 
นั่นคือคำบ่นของอลันกับโครอสในตอนที่อลันรู้ว่า  เลนีเมียตัดสินใจให้ลิงซ์มาเป็นคู่ชิวิต 
 
เลนีเมียนั้นเป็นสัตว์ที่มีมนตราและมีสติปัญญา  หากเทียบกับลิงซ์แล้ว  มันออกจะเป็นสัตว์ที่ฉลาดกว่าลิงซ์ด้วยซ้ำ  อลันไม่เข้าใจเลยว่า  ลิงซ์มีดีอะไร  นอกจากดีแต่หาเรื่องวุ่นวายมาให้  จะมีดีบ้างก็ตรงที่ว่าลิงซ์เป็นสัตว์นำโชคเท่านั้น
 
" เลนีเมียคงเห็นข้อดีในตัวของลิงซ์  หรือไม่  ความรักก็ทำให้คนตาบอด  แต่การที่มันเป็นเพียแค่สัตว์  มันจึงทำตามสัญชาตญาณของหัวใจตนเอง  ไม่ปล่อยให้สายเกินไปเหมือนกับข้า"
 
คำกล่าวของโครอสในตอนนั้นทำให้อลันถอนหายใจ  นายของเขาไม่ได้จมอยู่ในห้วงความรักอีกแล้ว  แต่ความรักนั้นช่างเป็นเหมือนดาบสองคม  ทางหนึ่งคือทำให้นายของเขาสงบและแข็งแกร่งมากขึ้น  และทางที่สองคือ  มันอาจทำให้นายของเขาอ่อนแอลง  ถ้ามีการสูญเสียเจ้าแมวป่าไปอีกครั้ง
 
อลันลอบมองโครอสที่ตอนนี้กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง  นายของเขาดูสงบขึ้นมาก  ไม่ได้ใจร้อนหรือดูวู่วาม  ดูท่าบทเรียนครั้งนี้  คงเป็นบทเรียนที่ดีจริงๆ
 
" ข้าจะขึ้นไปดูจุดร่ายเวทย์ด้วยตนเอง"  โครอสกล่าวในที่สุด 
 
เมื่อครู่เขาพิจารณาดูแล้ว  หากนับตามจุดและตำแหน่งต่างๆของสิ่งก่อสร้าง  วงเวทย์แห่งนี้คงมีพื้นฐานมาจากวงเวทย์ห้าแฉก  วงเวทย์พื้นฐานที่มีประสิทธิภาพดีที่สุด  เก่าแก่ที่สุด  และมีมนต์ขลังมากที่สุด
 
อลันที่ได้รับคำสั่งก็จัดการร่ายเวทย์เรียกสายลม  เพื่อยกตัวเขากับโครอสขึ้นไปยังจุดที่ลิงซ์คอยอยู่  อลันแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นกระต่ายอ้วนลอยขึ้นไปกับเขาด้วย  แต่เมื่อเห็นตราลัญจกรที่หูของเลพป์  อลันก็เข้าใจได้ทันที
 
" เมื่อครู่ข้าเห็นลิงซ์จ้องเลพป์ไม่วางตาแต่ไม่ยอมจับกิน  แต่ถ้าท่านลงมนต์ตีตราแบบนี้  เลพป์คงชะตาขาดแน่"  อลันเปรย 
 
เมื่อตอนที่เขาเข้ามายังบ้านโพรงเขา  เขาเห็นลิงซ์จ้องมองเลพป์ไม่วางตาราวกับจะกลืนกิน  ไม่ใช่การกลืนกินด้วยความรักใคร่  แต่เป็นกลืนกิน  ที่หมายถึงกินลงท้องต่างหาก
 
" เช่นนั้นเลนีเมียคงปกป้องเลพป์ได้  และถ้ามันเห็นหน้าลิงซ์อีกครั้งในตอนนี้  ลิงซ์คงเป็นเหมือนแม่ของมัน  และเลนีเมียคงเป็นพ่อ"  โครอสกล่าวอย่างขำขัน 
 
เมื่อครู่ตอนที่เลพป์จ้องตาเขา  เลพป์ฉายภาพเรื่องราวผ่านดวงตา  มันเล่าว่าลิงซ์ไปขุดมันขึ้นมาจากโพรง  มันแกล้งตาย  และฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกไอร่าปลุก  มันถวายชีวิต  ตัวและหัวใจให้ไอร่าทันที  แต่สำหรับลิงซ์  เลพป์จะมองเห็นมันเหมือนแม่  เนื่องจากลิงซ์เป็นคนขุดมันขึ้นมาจากดิน  จนเจอแสงสว่างในชีวิต  และแสงสว่างนั้นคือไอร่า
 
ตอนนี้โครอสเริ่มเชื่อแล้วว่าไอร่าเป็นสัตว์ศักดิ์ศิทธิ์จริงๆ  สัตว์ในการตีตราของเขาหลงรักไอร่าทุกตัว  มันไม่ใช่เพราะมนตราหรือความใจดี  แต่เป็นเพราะพวกมันสัมผัสได้ว่า  ไอร่าจะเป็นคนนำฤดูใบไม้ผลิมาให้  ฤดูใบได้ผลิที่จะนำพาความรักและการถือกำเนิด  ความสงบสุขและความร่มเย็นมาให้  และที่สำคัญที่สุดคือ  รอยยิ้มและหัวใจของไอร่า  มีค่ามากพอที่จะทำให้ทุกคน  ยอมถวายชีวิตเพื่อปกป้อง 
 
แต่แน่นอนว่ามีผู้ปกป้อง  ย่อมต้องมีคนที่คิดจะทำลาย  และคนๆนั้นคือกษัตริย์ไอเรส..
 
ตอนนี้โครอสยังไม่รู้ว่าเหตุใดกษัตริย์ไอเรสถึงได้จงเกลียดจงชังไอร่านัก  แต่อย่างหนึ่งที่เขารู้แน่ชัดคือ  ไอเรสรักไอร่า  รักมากจนถึงขั้นที่ว่า  ถ้าไม่ได้ครอบครอง  ก็จะขอเป็นทำลายด้วยมือของตนเอง
 
โครอสถอยหายใจ  เขาคงต้องถามความจากปากของไอร่าเอง  และครั้งนี้เขาหวังว่า  คนงามจะเชื่อใจเขามากพอ  จนยอมบอกเล่าความจริงแก่เขาทั้งหมด
 
ตอนนี้โครอสและอลันแตะเท้าลงที่ยอดหน้าผาแล้ว  ลิงซ์ขู่ฟ่อทันทีที่เห็นเลพป์  มันขู่จนเลพป์หูตก  แต่เลพป์ก็ทำใจกล้า มันค่อยๆกระโดดเข้าไปหาลิงซ์  และกระพริบตาใส่หวังให้ลิงซ์ใจอ่อน  ลิงซ์ขู่คำรามใส่หน้าจนเลพป์ขนปลิว  แต่เลพป์ก็ยังไม่กลัว  มันกระโดดขึ้นไปบนตัวของลิงซ์  ก่อนที่จะกระโดดไปที่หัว  และนั่งลงราวกับนี่ตรงนั้นเป็นที่ๆดีที่สุด
 
อลันหัวเราะลั่น  ในขณะที่โครอสยกยิ้ม  เขาไม่เคยเห็นลิงซ์หมดท่าแบบนี้มาก่อน  มันพยายามสะบัดเลพป์ออก  แต่เลพป์ก็ยังอยู่นิ่ง  มันทำราวกับว่าจะขอเกาะอยู่บนหัวลิงซ์ไปชั่วชีวิต  และต่อให้ลิงซ์สะบัด  มันก็จะหายางไม้มายึดไว้
 
" เจ้าจงดูแลเลพป์ให้ดีลิงซ์  นี่ถือเป็นค่าตอบแทนของเจ้าที่ทำให้ข้าเจ็บตัว  แล้วข้าจะอภัยโทษให้เจ้า  และสั่งให้อลันหาของโปรดมาให้"
 
ลิงซ์หยุดสะบัดหัวทันที  มันมองโครอสด้วยสายตาตัดพ้อ  ทั้งที่มันทำเพื่อเจ้านายกับคนงาม  แต่ทำไมมันต้องรับโทษด้วย
 
" และข้าผูกสัมพันธ์ให้เจ้ากับเลนีเมียแล้ว  ต่อไปเลนีเมียคือคู่ชีวิตของเจ้า  ข้าจะไม่ได้บังคับให้เจ้าตอบรับเลนีเมีย  แต่จงไปพิจารณาให้ดีว่า  เลนีเมียมีค่าพอที่เจ้าจะยอมมอบชีวิตให้หรือไม่  อย่าให้ทิฐิมาบังตาเจ้าเหมือนข้า  ถ้าเจ้าไม่อยากเสียใจเหมือกับข้า"
 
ลิงซ์ที่ตอนแรกจะขู่คำรามใส่โครอสก็นิ่งเงียบ  มันเข้าใจสิ่งที่เจ้านายของมันสื่อ  เลนีเมียอาจจะยังไม่รู้ตัวว่ารักมันในตอนนี้  และการที่เลนีเมียคิดปกป้องมันเป็นเพราะเลนีเมียคิดอยากปกป้องเจ้านาย  ตัวมันเองเป็นสัตว์นำโชค  ถ้ามันตาย  นายของมันก็จะแย่  ลิงซ์ถอนหายใจ  ทำไมมันจะไม่รู้ว่าเลนีเมียรักมัน  แม้เลนีเมียจะยังไม่รู้ใจตัวเอง  แต่นายของมันกับคนงามรู้  นายของมันผ่านความรักที่ไม่เคยรู้ตัวมาก่อน  และตอนนี้เมื่อสัตว์เลี้ยงของตนตกอยู่ในสภาวะเดียวกัน  นายของมันจึงเสนอแนะแนวทางให้ 
 
ลิงซ์ถอนหายใจ  มันก้มหัวน้อมรับการผูกสัมพันธ์  มันไม่อยากเสียใจเหมือนผู้เป็นนาย  แม้ตอนนี้มันจะยังไม่ได้รักเลนีเมีย  แต่ถ้านายของมันต้องการ  มันจะขอน้อมรับความหวังดีไว้  และถือซะว่าเป็นการไถ่โทษความผิดต่อผู้เป็นนาย  แม้มันจะยังหมั่นไส้เจ้าสิงโตหิมะอยู่ก็ตามที
 
หลังจากที่ลิงซ์ยอมรับการผูกสัมพันธ์  ลิงซ์กระโจนลงจากหน้าผาทันทีทั้งที่มีเลพป์เกาะหัว  ลิงซ์กระโจนและกระโดดลงจากหน้าผาเพื่อไปหาเลนีเมีย  แม้มันจะยอมรับเลนีเมียเป็นคู่ชีวิต  แต่มันขอแก้แค้นเจ้าสิงโตหิมะหน่อยแล้วกัน 
 
" เลนีเมียคงแย่แน่  มันคงไม่ทำให้ท่านไอร่าตื่นหรอนะ"
 
อลันบ่นพึมพัม  แค่เขาเห็นลิงซ์กระโจนออกไปเขาก็รู้แล้ว  เจ้าแมวจอมก่อปัญหานี่น่ะ  ไม่มีทางยอมรับพันธสัญญาง่ายๆแน่  และถึงเลนีเมียจะเป็นสิงโตหิมะที่ฟันแทงไม่เข้า  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่เจ็บ
 
โครอสยิ้มขันให้กับอลัน  นับตั้งแต่เขาฟื้นมา  เขาก็เห็นเลนีเมียตามติดอลันไม่ห่าง  ดูท่ากลับไปคราวนี้  คงมีเรื่องปวดหัวเกิดขึ้นอีกแน่  เซอร์คีคงไม่ยอมปล่อยให้อลันอยู่กับใครนาน  แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นสัตว์ในการตีตราของเขาก็ตามที
 
โครอสละสายตาจากอลันและลิงซ์  เขามองไปที่ภาพเบื้องหน้า  ตรงหน้าเขาเป็นภาพป่าทึบเต็มพื้นที่โพรงเขา  ภาพมายา..  โครอสร่ายเวทย์ออกไป  เขาร่ายมนต์เพื่อตามหาหัวใจของเขา  ภาพมายาเริ่มเลือนลาง  เขามองเห็นหัวใจของตนเต้นอยู่ในบ้านหลังเล็ก  เขาเห็นไอร่าหลับสนิท  ข้างตัวไอร่ามีเลนีเมียอยู่เคียงข้าง  ดูท่าเลนีเมียจะรู้ตัวว่าตัวเองจะโดนเล่นงาน  มันถึงได้อยู่ติดไอร่าไม่ห่าง
 
" ช่างเป็นวงเวทย์ที่สมบูรณ์จริงๆเลยนะพะย่ะค่ะ  ทั้งตำแหน่งที่ตั้งและตัวสิ่งก่อสร้าง  หากฝ่าบาทไม่บังเอิญพบที่แห่งนี้เข้า  จนป่านนี้คงไม่มีใครได้พบตัวท่านไอร่า" อลันกล่าวอย่างชื่นชม  เขาไม่เคยเห็นวงเวทย์ตามธรรมชาติที่ใหญ่โตและสมบูรณ์แบบขนาดนี้มาก่อน  อีกทั้งตำแหน่งที่ตั้งของจุดก่อสร้างต่างๆก็ยิ่งทำให้มนตราแข็งแกร่งยิ่งขึ้น      
 
โครอสพยักหน้าเห็นด้วยกับอลัน  จากจุดที่เขายืนอยู่ตรงนี้  เขาสามารถเห็นบ้านของไอร่าได้ชัดเจน  บ้านของไอร่าอยู่ตรงจุดกลางของวงเวทย์ทิศตะวันตกเป็นธารน้ำตกใสเส้นเล็กที่ขดตัวและทอดยาวเหมือนงูตัวเล็กไปจนถึงหน้าผาฝั่งตะวันออกเฉียงใต้  ทิศเหนือเป็นตำแหน่งของสวนผัก  ทิศตะวันออกเป็นตำแหน่งของคอกม้า  ทิศใต้เป็นทางออก  และหากนับรวมจุดฝั่งศพของเฮสเทีย  มันจะอยู่ตรงตำแหน่งทิศตะวันตกเฉียงใต้พอดี  วงเวทย์แห่งดวงดาวห้าแฉก..  ช่าแข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบจริงๆ
 
" เป็นการวางวงเวทย์ที่ฉลาดดี  หากร่ายเวทย์จากจุดนี้  มันจะสามารถแผ่ขยายอาณาเขตและครอบคลุมไปทั่วผืนป่าฝั่งตะวันออก  แต่พ่อมดผู้ร่ายมนต์คงสิ้นชีวิตไปแล้ว  การร่ายวงเวทย์ขนาดใหญ่ในป่ามนตราแห่งนี้  คงกินพลังชีวิตมากทีเดียว"
 
โครอสกล่าวอย่างคาดเดา  เมื่อครู่ที่เขาเดินสำรวจรอบบ้าน  เขาเห็นสุสานฝังศพอยู่ที่ทิศตะวันตกเฉียงใต้ของวงเวทย์  ชื่อที่อยู่บนสุสาน  คือเฮสเทีย  และสุสานที่อยู่เคียงข้างคือรีอา  มันไม่ได้ลงนามสกุล  แต่โครอสเชื่อว่ามันต้องเป็นนามของเฮสเทีย  อัลเดล  ไซธีรา  หนึ่งในพ่อมดทั้งห้าของไซธีเรียแน่นอน
 
โดยส่วนตัวนั้นโครอสนั้นไม่ได้รู้จักเฮสเทียมากนัก  แต่ท่านอาจารย์ของเขา  ท่านเคยกล่าวถึงเฮสเทียบ่อยๆ  ท่านบอกว่าเฮสเทียเป็นพ่อมดที่น่าสงสาร  แม้จะมีพลังเวทย์มาก  แต่ก็ไม่อาจขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของการเป็นหัวหน้าพ่อมดได้  เฮสเทียมีความรัก  มันเป็นความรักที่เกิดหลังจากได้ผูกพันธสัญญาจากการแต่งงาน  และค่าตอบแทนของการผิดสัญญาต่อคู่ชีวิต  คือเขาจะไม่สามารถเรียกพลังเวทย์ทั้งหมดออกมาใช้ได้  นอกจากพ่อมดผู้ร่ายเวทย์จะยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อเป็นการสังเวยความผิด
 
โครอสมองภาพตรงหน้าด้วยความชื่นชม  ที่เขาเคยปรามาสวงเวทย์ของเฮสเทียว่าเป็นมนต์กระจอกนั้นคงผิดไป  วงเวทย์นี้ถูกออกแบบมาอย่างดี  มันป้องกันคน  แต่ไม่ได้ป้องกันคนทั้งหมด  หากเป็นคนที่มีความสามารถมากพอจะสามารถเข้ามายังวงเวทย์แห่งนี้ได้  เฮทเทียเป็นพ่อมดที่มีความสามารถในการทำนายอนาคต  แม้จะไม่ใช่ผู้พยากรณ์  แต่คงมีญาณหยั่งรู้บ้าง
 
โครอสกวาดตามองตำแหน่งรอบๆ  เหลือเพียงอีกจุดเดียวเท่านั้นไม่เขาไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ที่ขาของดวงดาวด้านตะวันออกเฉียงใต้  โครอสร่ายเวทย์เพื่อพาเขาและอลันลงสู่โพรงเขา  เวทย์สายลมพาโครอสและอลันมาถึงพื้นดินอย่างรวดเร็ว  โครอสสามารถใช้เวทย์ทุกสาขาได้  ในขณะที่อลันใช้เวทย์สายลมเป็นหลัก  แต่ที่เมื่อครู่อลันร่ายเวทย์ได้ช้าคงเป็นเพราะอลันยังไม่หายดีจากอาการบาดเจ็บ
 
" แผลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง  พลังเวทย์ของเจ้าอ่อนลงไปมาก  เกิดอะไรขึ้นกัน"
 
อลันไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกไป  เขาไม่สามารถโกหกผู้เป็นนายได้  พลังเวทย์ของเขาอ่อนลงเพราะเขาต้องแบ่งพลังไปปกปิดหัวใจตนเอง  สายลมช่วยปิดปังความรู้สึกของเขาไว้  การที่เขายังคงเป็นปกติได้  เพราะเขากำลังฝืนใจตนเอง  โดยใช้สายลมเป็นเครื่องกำบัง
 
" แผลของข้าหายดีแล้ว  และจะดีกว่านี้ถ้าไม่ต้องลงแรกถลกหนังหมี  ถึงมันจะเป็นหมีหนุ่ม  แต่มันก็หนักและหนังเหนียวมาก  ข้าต้องลงแรงอยู่นานกว่าจะถลกหนังหมีได้  และถ้าไม่ได้เลนีเมียช่วยกิน  ป่านนี้ข้าคงยังแล่เนื้อหมีไม่เสร็จ"
 
อลันพูดประชด  เขาเลือกที่จะพูดเปลี่ยนเรื่องแทนการโกหก  แต่มันก็เป็นการเปลี่ยนเรื่องที่เขาอยากจะประชดนายของเขาจริงๆ  เขาก็บอกแล้วว่าให้ล่าแค่กวาง  แต่นายของเขานี่สิ  ดันนึกอยากทำให้เจ้าแมวป่าแปลกใจเล่น  และมันก็ได้ผล  เจ้าแมวป่าไม่ทันได้ระวังตัว  เพราะมัวแต่จ้องมองหมีตัวใหญ่  ในขณะที่นายของเขาย่องไปทางด้านหลัง  และจัดการงอนง้อเจ้าแมวป่าได้สำเร็จ
 
ไม่ต้องบอกอลันก็รู้ดีว่านายของเขากับเจ้าแมวป่าหายไปทำอะไรกันในห้อง  คงไม่แพ้การงอนง้อบนที่นอน  และการที่เขาไม่ได้ยินเสียงโวยวาย  นั่นแสดงว่าคราวนี้ท่านไอร่าคงเต็มใจ  แต่การหายไปตั้งแต่เช้าและออกมาตอนบ่ายจะเกินไปไหม  แม้เขาจะไม่รู้สึกอะไร  แต่เขาก็อดสงสารเจ้าแมวป่าไม่ได้  ไม่รู้ว่าป่านนี้จะช้ำไปซักกี่มากน้อย
 
" ต้องให้กระหม่อมเตรียมยาลดไข้ไว้ให้ท่านไอร่าหรือไม่พะยะค่ะ  ถึงกระหม่อมจะไม่ได้เป็นหมอยาเหมือนเซอร์คี  แต่ก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง  อีกทั้งในบ้านก็มีสมุนไพรมากมาย  ข้าคงพอปรุงยาได้ซักถ้วยสองถ้วย"
 
อลันกล่าวถามโครอสในขณะที่เดินผ่านบ้าน  โครอสเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ  แม้เขาจะเห็นเรื่องราวผ่านเครื่องรางว่าอลันสาบานแล้วว่าจะปกป้องไอร่าด้วยชีวิต  แต่การที่ขอปรุงยาเองมันเป็นเรื่องที่แปลกไปหน่อย  ก็ในเมื่อฝีมือการปรุงยาของอลันน่ะ..
 
" เจ้าเคียดแค้นหรือรังเกียจไอร่ามากหรือไง  ไหนว่าจะปกป้องไอร่า  แต่นี่เจ้ากลับคิดฆ่าไอร่า  คิดจะวางยาพิษไอร่าหรือไง"
 
อลันหน้านิ่งทันที  เรื่องที่เขาปรุงยาไม่เก่งเป็นเรื่องที่รู้กันโดยทั่ว  เซอร์คีแทบไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ห้องยา  เมลเลนท์ก็ไม่ยอมกินยาที่เขาปรุง  มีแต่โครอสที่..  ที่เคยหลวมตัวมาชิมยาของเขาครั้งหนึ่ง  และไม่เคยแตะต้องยาของเขาอีกเลยนับจากนั้น
 
" ข้าปรุงยาได้  และยาแก้ไข้เป็นเพียงยาพื้นฐาน  ต่อให้เป็นคนโง่  ก็สามารถปรุงยาตำรับนี้ได้"
 
อลันกล่าวอย่างหัวเสียเมื่อถูกหัวเราะขัน  เขามองเจ้านายที่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี  ทีตอนนี้ล่ะอารมณ์ดีเชียว  ก่อนหน้านี้ใครกันที่มาบ่นกับเขาว่าคนทำผิดพลาดไป  อลันถอนหายใจ  เอาเถอะ  ถือซะว่านี่เป็นลางดีที่นายของเขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้  หลังจากที่เศร้าหมองมานาน
 
ฝ่ายโครอสที่หัวเราะขำออกมาได้ก็รู้สึกได้ว่ามันช่างนานมากแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะอย่างสบายใจ  พรจากทวยเทพที่กักขังเขาไว้ในความฝันช่างยาวนาน  แม้จะนับรวมเวลาในโลกแห่งความเป็นจริงได้เพียงสิบแปดวัน  แต่สำหรับเขามันยาวนานจนเหมือนหลับฝันไปชั่วชีวิต
 
" ข้าคงไม่รบกวนเจ้าให้ช่วยปรุงยา  เมื่อครู่ไอร่าตื่นขึ้นมารอบหนึ่งแล้วและเขาไม่มีไข้  แต่ถ้าให้ดีคงต้องรบกวนเจ้าให้ช่วยต้มน้ำอาบ  มีสมุนไพรที่ไอร่าเตรียมไว้อยู่แล้วในห้องอาบน้ำ  แค่ใส่มันลงไปในน้ำคงไม่เปลืองแรงและความฝีมือเจ้ามากเกินไปกระมัง"
 
อลันกรอกตากับคำยียวนของโครอส  แค่ใส่ผงสมุนไพรลงในน้ำคงไม่เป็นไร  และถึงท่านไอร่าจะไม่มีไข้แต่ก็คงไม่พ้นที่จะเจ็บตัวสินะ  อลันรับคำของโครอสและเดินไปที่หลังบ้านเพื่อเตรียมน้ำอาบ  เขาเติมน้ำจนเต็มอ่างและอุ่นหินร้อน  แค่ใส่ผงสมุนไพรมันคงไม่กลายเป็นยาพิษหรอกน่า
 
โครอสมองอลันที่เดินอย่างหัวเสียไปที่หลังบ้าน  เขามองตามอลันที่คงไม่รู้ตัวว่าได้ปล่อยลมหวนออกมาห่อหุ้มตัวเองไว้  โครอสมองสายลมที่พัดรอบตัวของอลันก่อนที่มันจะหายไป  อลันมีบางอย่างอยู่ในใจ  การที่เขาสอบถามเรื่องแผลเป็นเพียงการโยนหินเพื่อถามทาง  อลันกำลังมีความลับ  แต่เขาก็มีความเคารพมากพอที่จะไม่ส่งมนตราออกไปเพื่อตรวจสอบจิตใจของอลัน  อลันเป็นลูกน้องที่ดีและบางครั้งก็เป็นเหมือนพี่ชาย  โครอสไม่คิดที่จะใช้สิทธิ์ในฐานะผู้เป็นนายแห่งการผูกพันธสัญญาด้ยชีวิตและวิญญารตรวจสอบความคิดของอลัน 
 
ถ้าอลันพร้อม  อลันคงบอกเขาเอง และถ้ามันเป็นสิ่งที่ผิดต่อตัวเขา  อลันคงยอมจบชีวิตลงด้วยมือของตนเองเอง
 
โครอสละสายตาจากอลันและมองไปรอบตัวบ้าน  ความจริงเขาอยากจะสำรวจรอบๆอีกสักซัก  แต่ตอนนี้แมวป่าของเขากำลังจะตื่นแล้ว  โครอสรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่แจ่มใส  มันให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นเช้าวันใหม่  หลังจากผ่านสายฝนโหมกระหน่ำมานานนับปี
 
โครอสเร่งฝีเท้าเข้าบ้านเมื่อรู้สึกได้ว่าไอร่ากำลังจะตื่น  เขาเดินเข้าไปในห้องนอนและพบว่าคนงามของเขากำลังลืมตาขึ้นมาพอดี
 
" ข้านึกว่าเจ้าจะหายไป  ข้ารู้สึกได้ถึงสายลม  ข้านึกว่าเจ้าจะลอยหายไปเสียอีก"
 
โครอสยิ้มรับคำกล่าว  คนงามของเขาปิดตารับจุมพิตจากปากของเขาอย่างว่าง่าย  ช่างอ่อนหวานและสดใสเหมือนกับเช้าวันใหม่จริงๆ
 
" ข้าเพียงแค่ออกไปดูรอบๆตัวบ้าน  อลันเตรียมน้ำอาบไว้ให้เจ้าแล้ว  ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ"
 
ไอร่าหน้าแดงกับคำกล่าวของโครอส  อลันเข้ามาแล้ว  แม้เขาจะยังไม่เห็นหน้า  แต่เขารู้สึกได้ว่าอลันมายืนอยู่ข้างเตียง  เขาไม่ได้ลืมตาตื่น  แต่รู้สึกว่ามันเหมือนเป็นความฝันที่แสนเลือนลาง
 
" นับแต่นี้ต่อไปข้าจะปกป้องท่าน  แม้ข้าจะมีชีวิตเพื่อฝ่าบาท  แต่ก็จะขอปกป้องท่านด้วยชีวิตเช่นกัน"
 
ความจริงแล้วสิ่งที่ไอร่าได้ยินเป็นเพียงถ้อยคำผ่านความคิดของเลนีเมีย  เลนีเมียนั้นรู้ดีว่าอลันกำลังปกปิดบางอย่าง  และมันก็เคารพการตัดสินใจของอลัน  และมีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่มันทำเพื่ออลันได้  มันบอกความรู้สึกของอลันออกไป  ให้คนงามที่มันปกป้องได้รับรู้ว่า  คนงามจะปลอดภัยภายใต้การคุ้มครองของใครหลายคน
 
ฝ่ายโครอสที่รู้สึกได้ว่าไอร่าหน้าแดงก็ไม่ได้พูดอะไร  เขามองดูใบหน้าแดงก่ำที่ดูชวนพิส  เขารู้ใจของคนงามได้  แม้ไม่อาจอ่านความคิดได้ทั้งหมด  แต่เขาก็มองเห็นภาพว่าคนงามกำลังคิดอะไร  โครอสมองดวงหน้าของไอร่าที่กำลังครุ่นคิดเรื่องอลัน  ดูท่าสิ่งที่อลันปกปิดไว้คงเกี่ยวข้องกับไอร่าแน่
 
" รีบอาบน้ำเถอะไอร่า  อลันกำลังเตรียมอาหารให้เจ้า  รีบออกมา  ข้าจะไปรอที่โต๊ะอาหาร"
 
ไอร่าพยักหน้ารับอย่างงงๆ  เมื่อครู่เหมือนเขาจะรู้สึกได้ว่าคนข้างหน้ากำลังกรุ่นโกรธ  แต่มันเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบก่อนที่มันจะหายไป  ไอร่ามองใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้มีรอยยิ้มน้อยๆ  เขาหลับตาลงอย่างว่าง่ายเมื่อโครอสจูบลงมา  ก่อนจะมองตามโครอสที่เดินออกจากห้องน้ำไป
 
โครอสเดินออกมาจากห้องน้ำและปล่อยให้ไอร่าอาบน้ำคนเดียว  เขาเดินตรงไปที่ห้องครัว  เขาไม่ได้เดินเสียงดังแต่ก็ไม่ได้เดินเสียงเบาจนเกินไป  เขาเดินไปและหยุดยืนอยู่ที่ช่องประตูที่กั้นระหว่างห้องครัวกับห้องนั่งเล่น  อลันกำลังเตรียมอาหารโดยมีเลพป์ยืนอยู่ข้างๆ  โครอสยืนนิ่งและมองอลันจากทางด้านหลัง  อลันยังคงทำอาหารต่อไป  แต่การที่อลันไม่หันมาเช่นนี้  แสดงว่าอลันคงกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ  และนั่นคงกวนใจอลันมาก  เพราะมันทำให้อลันละเลยสัญชาตญาณการระวังภัย  และการรับรู้ถึงตัวตนของเขาไป
 
เป็นเลพป์ที่รู้สึกได้ก่อนถึงการปรากฎตัวของโครอส  มันกระโดดเข้ามาหาโครอสจนเกิดเสียงดัง  เจ้ากระต่ายอ้วนกระดิกหูและกระโจนเข้าใส่โครอส  มันส่งสายตากลับไปทางอลัน  มันรู้ได้เช่นกันว่าคนผู้นี้กำลังคิดอะไรบางอย่าง  แต่มันไม่ได้เป็นสัตว์ที่ฉลากมากนัก  มันเลยเลือกที่จะปรึกษาเจ้านายของมันแทน
 
" ฝ่าบาท..."
 
อลันเรียกโครอสเสียงแผ่ว  เขามัวแต่คิดถึงเรื่องอื่นจนไม่รู้สึกว่านายของเขาเข้ามาอยู่ทางด้านหลัง  อลันไม่ได้หลบสายตาของโครอส  เขารู้ดีว่า  สิ่งที่เขาปกปิดไว้คงถูกเปิดเผยออกมาแล้ว
 
" ดูท่าแผลของเจ้าคงยังไม่หายดี  นอกจากพลังเวทย์ที่ลดลง  สัญชาตญาณระวังภัยของเจ้ายังน้อยลงกว่าของเลพป์  เจ้ามีอะไรจะบอกข้าหรือไม่"
 
อลันนิ่งเงียบและหลบสายตา  เขาไม่อยากโกหกโครอส  แต่ก็ไม่อยากบอกความจริงไปเช่นกัน   อลันกลั้นหายใจ  นายของเขาคงรู้เรื่องแล้ว  เขาไม่คิดว่าโครอสจะรู้เรื่องเร็วขนาดนี้  ทั้งที่เขาเลือกแล้วว่าจะตัดใจ  แต่ดูท่าเขาคงทำมันได้ไม่ดีนัก 
 
" เจ้าเป็นเหมือนพี่ชายข้า  อลัน  แต่เรื่องของไอร่า  ไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะอภัยให้ได้  เจ้าไม่ได้ลุ่มหลง  แต่เจ้ากำลังมีความรัก  เป็นไอร่าใช่หรือไม่ที่กวนใจเจ้า  ข้าเห็นสายลมห้อมล้อมหัวใจเจ้า  เจ้าจะลืมคำสาบานของตนเองหรือไง"
 
โครอสเลือกที่จะกล่าวกับอลันตรงๆ  เขาไม่ได้ต้องการจะต้อนอลันให้จนมุม  แต่เขาต้องการเตือนอลันให้มีสติ  ไอร่าเป็นของเขา  และตอนนี้ใจของไอร่าก็เป็นของเขาเช่นกัน  เขาไม่อยากให้อลันผิดหวัง  และจมอยู่ในความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้
 
อลันคุกเข่าลงต่อหน้าโครอส  เขาละอายใจและรู้สึกผิด  เขาได้ให้คำสัตย์สาบานแล้วว่าจะปกป้องโครอสด้วยชีวิต  แต่ตอนนี้เขากลับลังเล  เขาเชื่อว่าถ้าถึงคราวคับขัน  ตนเองจะสามารถปกป้องโครอสได้  และเขาจะยอมตายแทนได้เหมือนเช่นทุกครั้งที่เกิดวิกฤต  แต่ตอนนี้เขากลับลังเล  เพราะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับไอร่า  เขาคิดว่าตนเองจะตายแทนไอร่าได้ด้วยเช่นกัน  ทั้งที่ความจริงแล้ว  เขาควรเก็บชีวิตเอาไว้ให้โครอสเพียงผู้เดียว
 
โครอสมองอลันที่คุกเข่าโดยไม่พูดอะไร  เขารู้จักอลันดี  อลันเป็นเหมือนพี่ชาย  เป็นลูกน้องที่มีความภักดี  และเป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์  และต่อให้เขาไม่สามารถสื่อใจกับอลันได้เหมือนอย่างไอร่า  แต่เขาก็รู้จักอลันมานาน  นานเท่าชีวิตของเขาเอง
 
" ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องมาอยู่ข้างข้าอีกแล้ว  ข้าจะให้เมลเลนท์มาทำงานแทนเจ้า  ส่วนเจ้า  จงไปทำงานดูแลรับใช้ไอร่า  ข้าจะให้เจ้าเป็นต้นห้องของไอร่า  เจ้ารู้ดีใช่หรือไม่ว่า  เหตุใดข้าถึงสั่งเช่นนี้"
 
อลันกลั้นน้ำตา  เขาก้มหน้ารับคำสั่งด้วยใจทั้งหมด  เขาเข้าใจสิ่งที่โครอสกล่าวดี  โครอสไม่ได้สั่งให้เขาตัดใจ  แต่ให้โอกาสเขาที่จะเปลี่ยนความรักแบบชู้สาวเป็นความรักแบบนายบ่าว  อลันไม่เคยรักใคร  เพราะชีวิตทั้งหมดของเขาได้สาบานแล้วว่าจะมอบให้โครอส  เขาไม่เคยชายตาแลใคร  และไม่เคยตกหลุมรัก  แต่เมื่อเขาตกหลุมรัก  เขากลับพบกับความเจ็บปวด  เขากำลัง..ผิดหวังกับรักครั้งแรก  ในขณะที่เขาจมอยู่กับความเจ็ดปวด  โครอสกลับให้ความหวังเขา  ให้โอกาสและชี้ทางเขาให้ไม่ต้องทนทุกข์กับรักครั้งแรก  โครอสเลือกให้เขาอยู่เคียงข้างไอร่า  เพื่อที่ว่าเมื่อถึงเวลา  เขาจะได้ตายแทนไอร่าได้  และตอนนี้ชีวิตของโครอสและไอร่าถือเป็นชีวิตเดียวกันแล้ว  การที่เขาตายแทนไอร่า  ย่อมหมายถึงการที่เขายอมตายแทนนายของตน
 
" กระหม่อมจะดูแลและปกป้องท่านไอร่าเป็นอย่างดี  จะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังอีกแล้วพะยะค่ะ"
 
 

ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
>>  ต่อ  <<

ไอร่านั่งแช่ตัวอยู่ในน้ำอุ่นที่ผสมสมุนไพรสูตรของเขา  ดูท่าอลันคงหนักมือในการใส่สมุนไพรไปหน่อย  กลิ่นหอมของมันลอยฉุน  ไอร่าแช่น้ำอยู่ได้ไม่นานก็ต้องขึ้นจากน้ำ  เพราะหากเขาแช่ตัวนานกว่านี้  ผิวของเขาคงเป็นสีเหลืองเพราะผงสมุนไพรแน่ 
 
ไอร่ามองดูผิวขาวๆของตนเองที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนสี  มันไม่ได้เป็นสีเหลืองมาก  แต่มันแค่ดูแปลกตา  มันดูเหมือนว่าผิวเขาจะคล้ำขึ้นเพราะสีเหลืองของสมุนไพร  สมุนไพรที่ไอร่าใส่ไปในสูตรมันมีฤทธิ์แก้ปวดเป็นหลัก  แต่มันสามารถบำรุงผิวได้เช่นกัน  ไอร่าขมวดคิ้ว  เขาเพิ่งเห็นว่ามีรอยแดงอยู่ตามผิวของเขาภายใต้ผิวสีเหลือง  มันไม่ได้ชัดเจนมากเหมือนที่ผ่านมา  แต่มันก็ยังทิ้งร่องรอยจางๆไว้  ร่องรอยที่บ่งบอกว่า  เขาเพิ่งผ่านการร่วมรักมา
 
ไอร่าหน้าแดงก่อนที่จะทำใจให้สงบลง  เมื่อเช้าเขาไม่ได้ปล่อยตัวปล่อยใจ  แต่เขาทำทุกอย่างตามที่ใจต้องการ  ตอนนี้เขาเชื่อใจโครอสได้แล้ว  และเขาจะไม่ใส่ใจเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา  เขาควรถนอมช่วงเวลาที่มีความสุขเอาไว้  มากกว่าจมอยู่กับความแค้นที่ทำให้ต้องทนทุกข์  อีกอย่างตอนนี้โครอสก็ได้สำนึกผิดและได้ไถ่โทษความผิดของตัวเองแล้ว  เขาไม่ควรกวนน้ำให้ขุ่นโดยการหยิบยกเรื่องราวในอดีตขึ้นมาพูด  ไอร่าสำรวจเครื่องรางที่กลางอก  มันไม่ได้เปล่งแสงเมื่อเขาแตะต้อง  แต่เขารับรู้ได้ถึงหัวใจสองดวงที่อยู่ในเครื่องนี้  ไอร่าคิดถึงคำพูดของโครอสก่อนที่เขาจะหลับไป
 
" ข้ามอบเครื่องรางให้เจ้าเพราะมันเป็นของเจ้า  ตอนนี้หัวใจรักของเราเกี่ยวพันกันแล้ว  และหากเจ้าฟังให้ดี  เจ้าจะได้ยินเสียงของหัวใจข้าเช่นกัน"
 
ไอร่าจับเครื่องรางและยกมันขึ้นมาจูบ  หัวใจของเขามีที่อยู่แล้ว  และมันอยู่ในที่ๆคู่ควรที่สุดแล้วเช่นกัน
 
ไอร่าแต่งตัวและสำรวจความเรียบร้อยของร่างกาย  เขาไม่ได้เจ็บตัวมากนัก  แม้ว่าจะมีเดินขัดๆไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร  โครอสเบามือกับเขามาก  มันไม่เจ็บเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา  มันดูราวกับว่าโครอสต้องการถนอมเขาไว้เหมือนเป็นสิ่งของมีค่า  ไอร่าพยายามปรับความคิดของตนเองอีกครั้ง  ตอนนี้ความคิดของเขาไม่ได้เป็นของตัวเขาเพียงคนเดียวอีกแล้ว  และแม้เขาจะไม่รังเกียจที่โครอสอ่านใจเขาได้  แต่เขาก็คิดว่ามันน่าอาย  ถ้าโครอสจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกทุกอย่างของเขา
 
ไอร่าเดินออกจากห้องอาบน้ำทั้งที่ยังไม่สวมผ้าคลุม  ไม่ว่าอลันจะจงใจหรือลืมไป  แต่ไอร่าไม่ได้ใส่ใจ  ตอนนี้เขามีคนปกป้องแล้ว  และอลันเองก็สาบานว่าจะปกป้องเขาด้วยชีวิต  ไอร่าจึงลองเสี่ยงดวง  เขากลั้นใจเดินออกจากห้องนอน  ถ้าหากอลันไม่ได้ตกหลุมเสน่ห์ของเขา  เขาจะได้วางใจ
 
แต่กว่าที่ไอร่าจะเดินเข้าห้องครัวได้  เขาก็ทำใจแล้วทำใจอีก  นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องอยู่ต่อหน้าคนอื่นทั้งที่ไม่ได้สวมผ้าคลุม  ไอร่ากลั้นใจและก้าวเท้าเข้าไปในห้องครัว  เขาเห็นโครอสนั่งรออยู่แล้ว  ในขณะที่อลันกำลังวางจานอาหาร  และเลพป์กำลังอยู่บนตักของโครอส
 
" ข้านึกว่าสิ่งที่ข้าได้กินจะเป็นเนื้อกระต่ายป่า  หากไม่ใช่นายของเจ้า  ก็คงเป็นเจ้าที่ฆ่ากระต่ายของข้าแล้วเอามันมาย่างกิน"
 
ไอร่าบอกแล้วเรียกเลพป์ให้เข้ามาหา  เขาลืมไปเลยเรื่องที่อลันเคยฆ่าเคนนิส  เขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น  แต่หากไม่เตือนบ้าง  สองนายบ่าวนี้คงฆ่าแกงสัตว์เลี้ยงของเขาเป็นว่าเล่น
 
อลันหน้าเสียไปเล็กน้อย  เขามองโครอสที่ยังนั่งนิ่งเฉย  อลันกรอกตา  ดีจริง  สรุปว่าเป็นความผิดของเขาสินะที่ลงมือสังหารสุนัขป่าตัวนั้น
 
" ข้าต้องขออภัยด้วยขอรับ  ที่ข้าพลั้งมือฆ่าสัตว์เลี้ยงของท่าน  ถ้าท่านอยากให้ข้าไถ่โทษ  ข้าจะไปหาหมาป่าตัวอื่นมาให้  มันไม่ได้เป็นการพรากจาก  แต่ข้าจะไปขอน้องสาวมาให้  น้องสาวข้ามีหมาป่ามอลทีส  มันเป็นลูกหมาป่าที่น้องข้าเก็บมาได้  และตอนนี้มันกำลังมีลูก  หากท่านต้องการข้าจะไปขอมาให้"  อลันรีบพูดประโยคหลังเมื่อไอร่าตวัดตา  เขาลืมไปว่าท่านไอร่าไม่ชอบการพรากจาก  แต่ถ้าเขาขอลูกหมาป่ามาจากน้องสาวได้  ก็คงไม่เป็นไร
 
ไอร่าไม่ได้กล่าวรับน้ำใจของอลัน  เขามีสัตว์เลี้ยงมากพอแล้ว  แม้จะเป็นสัตว์ตีตราของโครอส  แต่เขาก็คิดว่าเขาคงดูแลไม่ไหวถ้าพวกมันเกิดนึกอยากประชันเขี้ยวเล็บกัน
 
โครอสมองภาพไอร่าและอลันสนทนากันอย่างพอใจ  ดูท่าอลันคงสงบใจได้แล้ว  สายลมที่พัดอยู่ในใจของอลันไม่มีเหลืออยู่แล้ว  ตอนนี้อลันคงกำลังปรับตัวเพื่อเตรียมรับใช้ไอร่า  และจะอยู่เป็นต้นห้องเหมือนที่เคยดูแลเขามานานหลายปี  โครอสลุกจากที่นั่ง  เขาเดินไปจับมือไอร่าให้มานั่งที่โต๊ะ  แมวป่าของเขาหน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่จะสงบใจลง  ไอร่าคงเริ่มชินแล้วที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง
 
" ต่อไปอลันจะอยู่กับเจ้าในฐานะต้นห้อง  เขาจะช่วยเหลือเจ้าทุกอย่างรวมถึงการปกป้องเจ้า  กลับไปปราสาทตะวันออกคราวนี้เจ้าจะได้ไม่ต้องอยู่แต่ในผ้าคลุม  ลีเดียกับเซรีน่าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเหมือนเดิม  และข้าจะสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในปราสาทตะวันออกเพื่อเป็นการรบกวนการอยู่ของเจ้า"
 
ไอร่ามองหน้าโครอสสลับกับหน้าของอลัน  เขาบอกเมื่อไหร่กันว่าจะกลับปราสาทตะวันออก  แต่เมื่อได้รับความรู้สึกของโครอสที่ส่งออกมา  เขาก็ถอนหายใจ  คนเอาแต่ใจ  ถึงนิสัยจะดีขึ้นและโอนอ่อนขึ้นเยอะ  แต่นิสัยส่วนตัวที่ชอบบังคับคงแก้ไม่หายสินะ
 
" ข้าจะกลับก็ต่อเมื่อข้าพร้อม  บ้านนี้ปกป้องข้ามานานหลายปี  ข้าไม่อยากทิ้งขว้างและปล่อยให้มันทรุดโทรม  อีกทั้งของในบ้านก็มีอยู่เยอะ  ข้าคงต้องนำไปแจกจ่ายให้แก่ผู้คนก่อน  และเจ้าต้องไปกับข้า"  ไอร่ากล่าวและเริ่มตักอาหารฝีมืออลันขึ้นมาชิม  มันพอทานได้  เรียกว่าดีทีเดียวเมื่อเทียบกับการต้มน้ำสมุนไพรที่เพียงแค่ใส่ผงสมุนไพร  อลันก็ยังทำได้ไม่ดี
 
เมื่อเจ้าบ้านลงมือทานอาหาร  โครอสก็เริ่มทานบ้าง  เขาชินแล้วกับรสมือของอลัน  แต่ที่ไม่ชินคือการแก้แค้นของเจ้าแมวป่าต่างหาก
 
" ข้ามีเวลาแค่สามวันที่จะอยู่ที่นี่  เรื่องทางแดนใต้ข้ายังจัดการไม่เสร็จสิ้น  ถึงข้าจะไม่ต้องลงไปที่แดนใต้เอง  แต่ก็มีเรื่องให้ต้องสั่งการ"
 
โครอสเลือกที่เอาเรื่องสงครามแดนใต้มาเป็นข้ออ้างเพื่อเร่งเวลาให้ไอร่ากลับปราสาท  เขาไม่อยากให้ไอร่ากังวลใจเรื่องไอเรส  และถึงไอร่าจะอ่านใจเขาได้  แต่ถ้าเขาต้องการบิดบังบางอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไป
 
" ข้านึกว่าเจ้าจะชอบวิ่งเล่นไปหาเรื่องเสียอีก  ข้าบอกก่อนเลยว่า  ถ้าเจ้าบาดเจ็บกลับมาข้าจะไม่รักษาให้  และถ้าเจ้าทำให้อลันเจ็บตัว  เจ้าต้องเป็นคนรักษาอลันเอง"  ไอร่าบอกและป้อนผักให้เลพป์  เขาเห็นสัญลักญณ์ที่หูของเลพป์แล้ว  และถ้าเลพป์ไม่เดือดร้อนอะไรที่ถูกตีตรา  เขาก็ไม่ว่าอะไรเช่นกัน
 
อลันเฝ้ามองและคอยรับใช้นายของเขาและเจ้าแมวป่าตลอดช่วงมื้ออาหาร  เขาเห็นผิวของไอร่าที่ออกเหลืองเล็กน้อย  อาจเป็นเพราะท่านไอร่าขาวมาก  ผิวถึงได้ติดสีมากขนาดนี้  อลัมมองอย่างสำนึกผิด  ไอร่าที่สังเกตุเห็นก็ยิ้มให้น้อยๆอย่างไม่ถือสา  เขาพูดคุยกับโครอสเรื่องการเดินทางไปขายของที่ป่านอกเมืองในวันพรุ่งนี้  โครอสบอกว่าจะตามเเขาไปและจะช่วยขายของจนหมด  ไอร่าไม่ได้บอกโครอสว่าปรกติเขาใช้วิธีการประมูล  เขาไม่ได้อยากแกล้งโครอส  แต่อยากดูว่าโครอสจะทำอย่างไรเมื่อต้องเจอพ่อค้ามากหน้าหลายตาในเมืองของตนเอง
 
" เจ้าจะไปด้วยหรือไม่อลัน  หรือจะอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้าบ้าน"
 
" ข้าคงไม่ตามไปหรอกขอรับ  ข้าคงอยู่เก็บของในส่วนที่เหลือที่นี่  ท่านกับฝ่าบาทจะได้รีบออกเดินทางในวันมะรืน"
 
อลันตอบคำถามของไอร่า  ตามปกติแล้วเขาต้องติดตามเจ้านายไปในฐานะคนสนิท  แต่เขามีสิ่งที่ต้องทำ  นั่นคือการสำรวจวงเวทย์ที่อยู่เหนือและอยู่ใต้พื้นดิน  เพื่อที่นายของเขาจะได้จำลองวงเวทย์วงใหม่ในปราสาทตะวันออกได้
 
" ข้าคงไม่เหลือสิ่งใดมากในบ้านของข้า  หนังสือข้าจะเอาไปแจก  ส่วนข้าวของจะเอาไปขายก่อนที่จะเอาเงินไปให้ชาวบ้าน  ส่วนเนื้อแห้ง  คงเอาไปแจกเด็กๆที่ถูกทอดทิ้ง"
 
ไอร่านั้นวางแผนเอาไว้แล้วว่าถ้าโครอสไม่กลับมาเขาจะเอาของทุกอย่างไปขายและเอาเงินไปซื้อวัวและไก่อย่างล่ะคู่  ถ้ามีเงินเหลือเขาจะเอาไปให้ป้าร้านขายขนมปัง  เขาไม่ต้องมีเนื้อแห้งตุนไว้  และถ้าถึงหน้าหนาวปีหน้าเขาก็อาจจะหนาวตายถ้าเขาไม่ดิ้นรนอยากมีชีวิตอยู่มากนัก  แต่ถ้าโครอสกลับมา  เขาก็จะยังเอาทุกอย่างไปขาย  และเอาเงินไปแจกจ่ายให้ผู้ยากไร้  เพิ่งพ้นหน้าหนาวมาแบบนี้  ข้าวของต่างๆยังไม่ลดราคา  และเด็กๆคงหิวโหย  เพราะขาดแคลนอาหารในช่วงหน้าหนาว  และถึงแดนตะวันออกจะอุดมสมบูรณ์  แต่ก็ยังมีผู้ยากไร้อีกมาก  ถ้าหากช่วยเหลือได้  เขาก็อยากช่วยเหลือ  เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่ได้ลำบากอะไรแล้ว
 
โครอสที่ได้ฟังความคิดของไอร่าก็จับมือบางมากุมไว้  เขาไม่ได้กล่าวอะไรออกไป  คนงามของเขายังคงมีน้ำใจ  และมันกำลังกระจายไปยังชาวเมืองของเขา
 
" เจ้าไปกับพวกข้าด้วยก็แล้วกันอลัน  เราคงต้องใช้ม้าทั้งหมดที่มีในการขนของ  ถ้าขายของได้หมด  เราจะเดินทางกลับปราสาททันที  และเลนีเมียกับลิงซ์จะช่วยขนของในส่วนที่เหลือของไอร่า  พาเลพป์ไปกับเจ้าด้วย  มันจะได้ไม่ถูกลิงซ์จับกินเป็นอาหารก่อนออกเดินทางกลับปราสาท"
 
เลพป์กระโจนออกจากตักไอร่าไปหาอลันทันที  คนๆนี้ใจดี  และมันรู้ได้จากแม่และพ่อของมันว่า  คนๆนี้เป็นผู้หาอาหารมาให้มัน 
 
ไอร่ายิ้มขันกับท่าทางของเลพป์  เจ้ากระต่ายเห็นแก่กิน  เขาสามารถรับรู้ความคิดของเลพป์ได้โดยที่ไม่ต้องจ้องตา  น่ารักจริงๆ  ไอร่ามองเลพป์อย่างเอ็นดู  เขาแย้มรอยยิ้มออกมา  เมื่อเห็นเลพป์กระโจนไปออดอ้อนอลันให้ป้อนผัก
 
โครอสและอลันนิ่งงันไปชั่วครู่เมื่อไอร่ามีรอยยิ้ม  รอยยิ้มนั่นช่างสดใส  มันไม่ได้เป็นรอยยิ้มที่กว้างมาก  แต่มันก็เต็มไปด้วยชีวิตและความสดใส  อลันเป็นคนที่ละสายตาออกมาก่อน  เขาอุ้มเลพป์และขอตัวไปให้อาหารลิงซ์และเลนีเมีย  เขาเดินออกจากบ้างโดยไม่สนใจเลพป์ที่ดิ้นจะกลับไปขออาหาร  อลันถอนหายใจ  เขาคงต้องใช้เวลานานหน่อยกว่าจะทำใจได้  แต่ถ้าเขาคิดว่าท่านไอร่าเป็นน้องชาย  น้องชายคนนี้ก็ช่างน่ารัก  และน่าหวงแหนจริงๆ 
 
อลันเดินออกจากบ้าน  เขาไม่ได้ไปให้อาหารลิงซ์และเลนีเมียตามที่บอก  แต่เขาเรียกสัตว์ทั้งสองตัวออกมา  เขาต้องอาศัยสัตว์ทั้งสามตัวในการตรวจสอบวงเวทย์ตามที่นายของเขามีคำสั่งอย่างเป็นนัยๆว่า  เขาต้องทำการสำรวจพื้นที่ทั้งหมดให้เสร็จในวันนี้  และเลพป์จะช่วยเขาได้  อลันสั่งงานเลพป์เหมือนที่โครอสเคยสั่ง  เขาสั่งให้เลพป์ขุดหาอัญมญีตามตำแหน่งต่างๆ  หากคาดไม่ผิดมันน่าจะมีห้าจุด  นายของเขาพบอัญมณีที่ตำแหน่งเหนือสุดแล้ว  เหลืออีกสี่จุด..  ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด  เขาน่าจะสำรวจพื้นที่ทั้งหมดได้เสร็จก่อนเช้า  ก่อนที่จะต้องไปเผชิญชะตากรรมในการขายของเป็นครั้งแรกในวันพรุ่งนี้
 
 
 
เมื่อในห้องอาหารเหลือกันแค่สองคน  ไอร่าเริ่มยุกยิกและพยายามดึงมือออก  เขายังไม่คุ้นชินกับการอยู่ด้วยกันสองต่อสองเท่าไหร่  ไอร่าเริ่มหน้าแดงเมื่อโครอสกุมมือแน่นขึ้น  เขาพยายามดึงมือออก  แต่กลับถูกดึงไปนั่งบนตักของโครอสแทน  ไอร่าร้องเสียงหลงเมื่อถูกกฉวยเข้าที่นวลแก้ม  หน้าของไอร่าแดงก่ำชวนพิศ  โครอสอดใจไม่ได้ที่จะดอมดมกลิ่นที่ซอกคอ  เขากดจูบก่อนไล่เลียเบาๆ  ไอร่าตัวสั่น  เขาไม่ได้กลัว  แต่มันรู้สึกแปลกๆ
 
โครอสอุ้มไอร่ากลับเข้าไปในห้องนอน  เขาวางไอร่าลงบนเตียงและมองดูร่างบางที่ว่าง่ายแต่ยังคงกัดปาก  เขากดจูบและส่งลิ้นไปเพื่อเปิดริมฝีปากอิ่มให้คลายออก  ไอร่ากล้าๆกลัวๆ  แต่เขาก็ยอมรับลิ้นร้อนที่ส่งเข้ามาเพื่อเกี่ยวกระหวัด  ไอร่ายอมให้โครอสจูบอยู่นาน  แต่เมื่อโครอสเริ่มไล่ริมฝีปากต่ำลงไป  เขาก็ยกมือไปประคองหน้าของโครอสขึ้นมา  เขามองสบดวงตาสีเทาที่เคยดุดัน  ตอนนี้มันไม่ได้น่ากลัวอีกแล้ว  ไอร่าลดมือลงและชันตัวขึ้น  เขาเอ่ยปากถามในสิ่งที่เขาสงสัย
 
" เจ้าบอกข้าว่าเมื่อข้าลืมตา  เจ้าจะบอกข้าทุกสิ่ง  เจ้าไม่ได้เอ่ยออกมาเป็นคำพูด  แต่เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามข้าเรื่องท่านลุงและการที่เจ้าเข้ามาที่นี่  เจ้าควรตอบคำถามของข้า  และเล่าแผนการทั้งหมดที่เจ้าเคยคิดมาให้ข้าฟัง"
 
ไอร่ากล่าวและมองตาโครอสอย่างแสดงเจตจำนง  เขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น  และไม่ใช่คนที่ชอบกวนน้ำให้ขุ่น  แต่เขาคิดว่า  เขามีสิทธิ์ที่จะได้รับคำอธิบายว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง 
 
โครอสถอนหายใจ  เขาก็นึกอยู่แล้วว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้ว่าง่ายนัก  ที่แท้ก็นึกอยากมาเค้นคำตอบจากเขานี่เอง  โครอสลุกขึ้นมาและนั่งพิงหัวเตียง  เขาดึงไอร่าเข้ามากอด  และเมื่อไม่ได้รับแรงต้านขัดขืน  เขาก้มจูบที่ใบหู  ก่อนเอ่ยถาม
 
" เจ้าอยากฟังตั้งแต่จุดไหน  ตั้งแต่จุดเริ่มต้น  หรือตอนสิ้นสุด  หรือจะเป็นตอนที่เจ้าเริ่มฝันร้าย" 
 
คนยียวน..  ไอร่าคิดในใจก่อนจะดึงตัวออกห่างจากโครอส  แต่โครอสกกลับกอดเขาไว้แน่น  เขาได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มดังในลำคอ  ไอร่าพยายามดึงตัวออกแต่เมื่อสู้แรงไม่ได้  เขาก็เลิกดิ้นและอยู่นิ่งๆแทน
 
" ในคืนที่เจ้าฝันร้าย  คืนนั้นข้าเข้านอนกับราชินีของข้า  นางเป็นมารดาของรัชทายาทอันดับหนึ่งเพียงองค์เดียวที่ข้าแต่งตั้ง  บุตรคนโตของข้าคือไคเธีย  เขาเป็นบุตรชายที่เหมือนกับข้าทุกอย่าง  ตอนนี้เขาอยู่ที่แดนใต้เพื่อจัดการดูแลปราบกลุ่มกบฎตามที่ข้าได้บอกไปแล้วเมื่อเช้า"
 
ไอร่ารับฟังอย่างสงบ  เรื่องที่โครอสมีราชินีและบุตรชายนั้นเป็นเรื่องที่เขารู้อยู่แล้ว  และเรื่องกลุ่มกบฏแดนใต้ที่เป็นสาเหตุให้โครอสต้องเจ็บตัว  และทำให้อลันปางตาย  โครอสก็ได้เล่าให้เขาฟังบ้างแล้วเช่นกัน  เขารอฟังอย่างสงบว่าเรื่องที่โครอสเล่าจะไปเกี่ยวกับเรื่องที่เขาสงสัยได้อย่างไร
 
โครอสลอบมองและฟังความคิดของไอร่า  ไอร่าไม่ได้โกรธเคืองเขาเรื่ององค์ราชินี  หรือเรื่องที่เขานอนกับคนอื่นนั่นถือเป็นลางดี  ไอร่าไม่ใช่คนที่ขี้หึงหวงและทำตัวไร้สาระ  แต่เรื่องแผนการของเขา  เขาไม่แน่ใจว่าจะได้รับการให้อภัยหรือไม่
 
" ข้าสัญญาว่าจะไม่โกรธเคืองเจ้า  ข้าแค่ไม่อยากให้เรื่องในอดีตมาตามกวนใจเราสองคน  แต่ข้าต้องการความกระจ่าง  และถ้าเจ้าอยากให้ข้าเชื่อใจ  เจ้าควรพูดมาให้หมด"  คราวนี้เป็นไอร่าที่ตอบคำถามในความคิดของโครอส  เขามองตาโครอสก่อนซุกตัวลงบนอกกว้าง  เขาได้ให้อภัยเรื่องทั้งหมดแล้ว  และเรื่องที่เขารับฟังจะเป็นแค่การขอความกระจ่างและขอความจริงใจ 
 
โครอสกอดไอร่าด้วยความรู้สึกผิด  เขาทำผิดไปมากจนไม่น่าเชื่อว่าจะได้รับการให้อภัย  คนงามของเขามีน้ำใจกว้างขว้าง  เขาโชคดีที่มีโอกาสได้รับการให้อภัย  เขากระชับอ้อมกอดให้ไอร่าเข้ามาใกล้ขึ้น  ก่อนที่เล่าย้อนไปถึงคืนวันที่เขารู้สึกผิดที่สุดในชีวิต  คืนวันที่เขาเห็นคนงามคลุ้มคลั่ง  ก่อนที่จะเป็นตุ๊กตาแก้วที่แหลกสลาย
 
คืนนั้นเป็นคืนที่โครอสเข้านอนกับองค์ราชินีนิมมาซินี  หลังจากที่ไม่ได้ร่วมรักกับใครมานานนับตั้งแต่ไอร่ามาอยู่ที่ปราสาท  เขาวางแผนเอาไว้แล้วว่าจะลองใจไอร่าในคืนนั้นหลังจากที่ไอร่ามีท่าทีอ่อนลง  การที่เขาต้องนอนกอดร่างบางอยู่ทุกคืนโดยที่เขาไม่ได้แตะต้องมันทำให้เขาอึดอัด  เขาไม่ได้เป็นพวกบ้าตัณหาที่ขาดการร่วมรักไม่ได้  แต่การนอนกอดคนที่ตนพึงพอใจมาหลายคืนทำให้เขาต้องหาที่ระบาย  และคืนนั้นเป็นคืนที่ราชินีของเขาเสนอตัวเข้ามาพอดี  โครอสร่วมรักกับพระนางนิมมาซินีอยู่นาน  และจบลงด้วยการร่วมรักที่อ่างอาบน้ำ  เขานอนกับพระนางจนแน่ใจว่ากลิ่นหอมของสตรีจะติดลงที่ผิว  โครอสขึ้นไปบนหอคอยโดยทิ้งองค์ราชินีให้นอนอยู่ในสระน้ำ  เขาเข้านอนกับไอร่าตามปกติและมีการหยอกเย้าเล็กน้อย  ไอร่าได้กลิ่นหอมของสตรีตามที่เขาวางแผนไว้  และตอนนั้นเขายกยิ้มในใจ  เมื่อคนในอ้อมแขนนอนตัวเกร็งและสั่นเทาน้อยๆเหมือนจะกลั้นน้ำตา
 
ไอร่ายังคงฟังด้วยอาการสงบนิ่ง  เขาไม่ได้หวั่นไหวหรือเสียใจไปกับการที่โครอสนอนกับผู้หญิงคนอื่น  มันเป็นเรื่องที่เขาต้องใจกว้างและยอมรับในฐานะที่เขาเป็นคนมาทีหลัง  แต่การทิ้งสตรีไว้ในห้องอาบน้ำไม่ใช่สิ่งดีนัก  และการโครอสเป็นบุรุษ  เขาอาจไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก  แต่กับองค์ราชินี  พระนางคงเสียใจมากทีเดียว
 
" ข้าสัญญาว่าต่อไปจะรักษาน้ำใจผู้คน  จะไม่ทำตามใจตนเองจนทำให้ผู้อื่นต้องเจ็บช้ำ"
 
โครอสกล่าวเมื่อรู้สึกได้ถึงความคิดที่ติเตียนออกมา  โครอสลอบถอนหายใจ  การที่แมวป่าของเขาเป็นคนใจดีเป็นสิ่งที่น่ายินดี  แต่ในปราสาทที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดี  เขาไม่รู้ว่าแมวป่าของเขาจะทนรับได้หรือไม่  โครอสลอบคิดไปถึงอนาคต  เขาคงต้องสั่งให้อลันดูแลไอร่าให้ดี  และไม่ให้ใครเข้ามายุ่งย่ามในปราสาทตะวันออกเหมือนครั้งที่เกิดเหตุการณ์ลอบวางยาที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว
 
ไอร่าพยักหน้ารับเมื่อโครอสให้สัญญา  เขาไม่อยากตำหนิโครอสมากนัก  และในเมื่อโครอสสัญญาแล้ว  ไอร่าคิดว่าโครอสคงทำตามคำสัญญาได้ 
 
โครอสเล่าต่อไปจนถึงตอนที่ไอร่าหลับฝัน  เขาสารภาพว่าทุกคืนเขาไม่ได้นอนหลับ  เขาจะอยู่จนแน่ใจว่า  ไอร่าจะฝันร้าย  และพร้อมที่จะปลุกร่างบางขึ้นมาจากฝันเพื่อปลอบขวัญ  แต่คืนนั้นเรื่องราวกลับต่างออกไป  เครื่องรางของเขาไม่เรืองแสง  เขาเห็นคนงามนอนกระสับกระส่าย  แต่ไม่กรีดร้อง  ไอร่านอนนิ่งราวกับถูกสะกดให้ขยับไม่ได้  เขาไม่ได้ปลุกไอร่าขึ้นมาจนกระทั่งถึงตอนที่ไอร่ากล่าวราวกับจะเอ่ยชื่อเขา  เขาถึงได้รู้ว่าตนเองพลาดไปแล้ว  และแผนการของไอเรสคือการตามหาตัวเขาแทนที่จะดึงดันร่างบางให้ตอบรับ
 
" ไอเรสทำอะไรเจ้าในความฝันกัน  ทำไมเจ้าถึงได้หวาดกลัวนัก" 
 
ไอร่าตัวสั่นเมื่อโครอสเล่ามาถึงตรงนี้  เขายังคงไม่กล้าบอกว่าไอเรสทำอะไรเขา  ไอร่ากัดปากแน่น  จนกระทั้งโครอสต้องปลอบขวัญเขาถึงได้กล้าบอก  ไอร่ากลั้นเสียงร้องไห้  เขาไม่ได้บอกออกมาเป็นคำพูด  ไอร่ากลัวถ้าเขาพูดชื่อไอเรสออกไป  ไอเรสจะตามเขาออกมาจากความฝัน  เสด็จพี่ยังคงตามตัวเขาอย่างไม่ลดละ  ไอร่าแนบหน้าผากของตนเองลงที่หน้าผากของโครอส  เขาถ่ายทอดความฝันออกไป  เล่าย้อนไปถึงความน่ากลัวของความฝันแต่ละครั้ง  และความฝันที่เขากลัวมากที่สุด  คือการที่เขาถูกพี่ชายของตนเองข่มแหง
 
โครอสกัดฟัน  เขากอดไอร่าไว้แน่น  เขาปลอบขวัญไอร่าที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นหลังจากเล่าเรื่องราวในความฝันให้ฟัง  ความจริงเขาก็พอเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  เพราะการที่ไอร่าตะโกนอย่างขวัญเสียขนาดนั้น  คงไม่พ้นเรื่องแผลใจของไอร่าที่เขาเองก็เคยใช้มันไล่ต้อนร่างบางมาเหมือนกัน  แต่เขานึกว่าคนในภาพฝันคืนนั้นจะเป็นตัวเขาเหมือนที่ผ่านมา  ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของไอร่าที่ลงมือทำร้ายน้องชายตัวเองด้วยเรื่องร้ายแรงแบบนั้น
 
และถึงแม้การแต่งงานในหมู่พี่น้องของชนชั้นสูงจะไม่ใช่เรื่องแปลก  เพราะมันเป็นการคงความเข้มข้นของสายเลือดเอาไว้  แต่การขืนใจน้องชายหรือพี่น้องตนเองเป็นเรื่องที่อภัยให้ไม่ได้  แต่เขาก็ไม่สามารถต่อว่าไอเรสได้มากนัก  เพราะเขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่ทำร้ายร่างบางจนอ่อนแอและมีแผลใจ  จนทำให้กษัตริย์ไอเรสใช้จุดนั้นย้อนกลับมาเล่นงานเขาและไอร่าได้
 
" เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าทำไมไอเรสถึงได้จองเวรเจ้านัก  ถ้าเพียงแค่เห็นพระมารดาตายไปต่อหน้า  ไม่น่าจะใช่สาเหตุที่ทำให้พี่ชายของเจ้าต้องตามจองเวรได้ขนาดนี้  หรือถ้าหากเขาอยากจะฆ่าเจ้า  เหตุใดจึงปล่อยเจ้าออกมา  เพราะเจ้าในตอนนั้นน่าจะยังเด็กกว่านี้มาก  ไม่น่าจะต้านทานกองกำลังที่ล้มล้างราชบัลลังก์ลงได้"
 
ไอร่าที่ยังคงสะอื้นเริ่มตัวสั่นมากขึ้น  เขากอดโครอสไว้แน่น  เขากลัวความฝันของไอเรสพอๆกับที่กลัวอดีต  ไอร่าพยายามหยุดร้องไห้เมื่อได้รับการปลอบ  เขาเล่าเรื่องราวในตอนเด็กให้โครอสฟัง  เริ่มตั้งแต่เรื่องที่เสด็จแม่ของเขาถูกใส่ร้ายจนโดนเผา  ไปจนถึงเรื่องที่เสด็จพ่อของเขาแก้แค้นแทนเสด็จแม่ด้วยการเผาไฟพระมารดาทั้งเป็น  อันเป็นประเพณีในการเผาร่างแม่มด  ไอร่าเล่าไปจนจบถึงเรื่องราวที่ของพระมารดาสาปแช่งเขา  ก่อนที่จะเล่าถึงเรื่องที่ไอเรสสาบานว่าจะแก้แค้นเขาให้อยู่อย่างทรมาน  และจะฆ่าเขาให้ตายหลังจากที่เขาจะปลิดชีพตนเอง
 
" ท่านลุงของข้าพาข้าและท่านป้ารีอาหนีมาที่ป่าแห่งนี้  ท่านลุงร่ายเวทย์เพื่อคุ้มครองข้าเอาไว้ไม่ให้เสร็จพี่ตามเจอ  ท่านสละชีวิตของตนเพื่อปกป้องข้าและลบล้างคำสาปของพระมารดา  แต่ข้าไม่รู้ว่ามนตราของท่านลุงจะได้ผลหรือไม่   เพราะท่านลุงได้จบชีวิตลงไปก่อน  ท่านป้ารีอาก็ไม่ทราบเช่นกัน  ท่านป้าก็ไม่ใช่แม่มด  ท่านมีมนตราแต่ไม่ใช่แม่มดเต็มตัว  ท่านกล่าวว่าไม่ว่าท่านลุงเฮสเทียจะร่ายมนต์สำเร็จหรือไม่  แต่ที่แน่ใจได้คือมนตราได้ถูกร่ายออกไปแล้ว  และตอนนี้มนตราของท่านลุงยังคงอยู่  ท่านป้าบอกว่าหากมีคนมารักข้าตามคำอวยพรของท่านลุง  ไม่แน่ว่าคำอวยพรของท่านลุงอาจจะสำฤทธิ์ผลก็เป็นได้"
 
โครอสรับฟังเรื่องราวของไอร่าแล้วครุ่นคิด  นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาสามารถเข้ามาในที่แห่งนี้ได้  เฮสเทียคงคาดเอาไว้แล้วว่าน่าจะมีคนเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ในที่สุด  และการที่เฮสเทียวางข่ายมนต์เพื่อคัคเลือกคนที่แข็งแกร่งเข้ามา  คงเป็นการทำให้แน่ใจว่าคนที่ผ่านเข้ามาจะปกป้องหลานชายของตนเองได้  และไม่ว่าจะเป็นเพราะคำอวยพรหรือความสามาถในการทำนายของเฮสเทียจะเป็นจริง  แต่ตอนนี้เขาก็ได้พบไอร่าแล้ว  และเขาก็รักไอร่าสุดใจจนยอมตายแทนได้ตามคำอวยพรของเฮสเทีย
 
โครอสเล่าและตอบคำถามของไอร่าในเรื่องที่เขาสามารถเข้ามาในข่ายมนต์นี้ได้  ไอร่าไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรมากนัก  โครอสกอดไอร่าและวางไอร่าให้นอนลงดีๆเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มตาปรือและเหนื่อยจากการร้องไห้  โครอสประคองตัวไอร่าให้นอนลงและห่มผ้าให้  เขาคอยอยู่เคียงข้างจนไอร่าหลับ  เขาส่งความคิดออกไป  เขากล่อมไอร่าให้นอนหลับฝันดีและหลับไปได้อย่างสบายใจ  โครอสรอจนไอร่าเริ่มหายใจสม่ำเสมอ  เขาก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมน  ก่อนที่จะร่ายมนต์ออกไปเพื่อขจัดฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนร่างบางมานานนับสิบปี
 
" นับแต่คืนนี้ต่อไป  เจ้าจะไม่นอนหลับฝันและตกอยู่ในห้วงของฝันร้าย  สิ่งที่อยู่ในความฝันเจ้าจะเป็นสิ่งที่ดีงาม  เจ้าจะฝันเห็นในสิ่งที่ต้องการเห็น  และนับจากนี้ต่อเจ้าจะหลับสนิท  จะไม่ตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้ายอีกแล้ว"
 
เครื่องรางของโครอสเรืองแสงรับคำสั่งทันทีที่โครอสร่ายมนต์เสร็จ  มันเรืองรองด้วยแสงสีขาวทองอบอุ่น  แสงอันอ่อนโยนของเครื่องรางครอบคลุมตัวไอร่าไว้  เขาเห็นคนงามเริ่มผ่อนคลายและรอยยิ้มน้อยๆแต่งแต้มอยู่บนใบหน้า  คนงามของเขาคงฝันดีแล้ว  โครอสก้มจูบไอร่าอีกครั้ง  เขาลุกขึ้นและเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปหาอลัน  ป่านนี้อลันคงทำงานตามที่เขามอบหมายให้เสร็จแล้ว  เขาต้องรีบออกไปเพื่อจัดการเรื่องทุกอย่างให้เสร็จสิ้น  ก่อนที่จะพาคนงามกลับไปอยู่ที่ปราสาทได้อย่างปลอดภัย

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-09-2013 09:31:43 โดย teatimes »

ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
>>  ต่อ  <<

โครอสเดินออกจากบ้าน  แสงสว่างที่ส่องลงมาทำให้รู้ว่าพระจันทร์ใกล้เต็มดวงแล้ว  วันเกิดของไอร่าคงเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงพอดี  มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่น่าขัน  พลังเวทย์ของไอเรสจะขึ้นสูงสุดในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง  และช่วงหน้าหนาวเช่นนี้จะเป็นช่วงที่ไอเรสมีพลังมนต์กล้าแกร่งมากที่สุดในฐานะบุตรหลานของเทพแห่งสายลมหนาว
 
วันเกิดของไอร่าตรงกับวันเวอร์นอล  อีควินนอกซ์  พอดี  มันเป็นวันที่กลางคืนยาวนานเท่ากับตอนกลางวัน  และการที่คืนนั้นเป็นคืนวันที่พระจันทร์เต็มดวง  ไอเรสคงถือโอกาสนั้นตามหาตัวไอร่าผ่านทางเวทมนต์  การพยากรณ์และการดูดาวผ่านฝากฟ้า  ไอร่ามีดาวประจำตัวคือดาวหัวใจสิงห์  ดวงดาวนั้นจะส่องสว่างมากที่สุดในคืนวันเกิดของไอร่า  เพื่อเป็นการตอบรับการเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเมื่อไอร่ามีอายุครบสิบแปด  และมันคงเป็นเรื่องง่ายที่ไอเรสจะตามแสงของดวงดาวมาจนพบเจ้าของวันเกิด
 
โครอสเดินตรงไปหาอลันที่กำลังรอเลพป์ขุดดิน  อลันและเลพป์ยืนอยู่ในจุดของปลายน้ำตก  เมื่ออลันได้ยินเสียงนายของตนเข้ามาใกล้  เขามอบอัญมณีที่ขุดพบทั้งหมดให้แก่โครอส  อลันขุดพบอัญมณีสองสี  นั่นคือเพทายสีขาวที่อยู่ใต้น้ำตกทางทิศตะวันตก  และเลพป์ขุดพบทวินโอปอลสีดำที่เรืองแสงสีฟ้าในความมืดที่ถูกฝังอยู่ใต้คอกม้า  ตอนนี้เลพป์กำลังขุดดินในจุดปลายของน้ำตกที่ปลายน้ำที่จะไหลออกไปนอกโพรงเขา  อลันกล่าวรายงานถึงสิ่งที่เขาพบในระหว่างที่รอเลพป์ขุดดิน
 
" ใต้สายน้ำมีเพชรเม็ดงามเป็นตัวล่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปจากเพทาย  ในขณะที่ใต้คอกม้าเป็นโอปอลสีดำเม็ดใหญ่หลายเม็ด  มันปกปิดและบังตาทวินโอปอลไว้  กระหม่อมไม่ได้ไปรบกวนสุสานของท่านพ่อมด  แต่คิดว่าท่านเฮสเทียน่าจะเลือกฝังตนเองแทนที่การฝังทับทิม  เพราะการที่วงเวทย์ยังคงอยู่คงเป็นเพราะท่านเฮสเทียได้ใช้ร่างกายตรึงวงเวทย์ไว้  กระหม่อมคิดว่าวงเวทย์จะคลายลงก็ต่อเมื่อท่านไอร่าตายลงไปแล้วเท่านั้น"
 
โครอสรับฟังรายงานและรับอัญมณีทั้งสองมาถือไว้ในมือ  เพทายสีขาวไม่ได้มีความแข็งแกร่งเหมือนเพชร  แต่อำนาจในการชะล้างสิ่งชั่วร้ายของมันมีมากกว่า  โครอสคิดว่ารอบโพรงเขาแห่งนี้คงมีธารน้ำใต้ดิน  มันคงล้อมรอบจนครบรอบวงกลมเพื่อปกปักและรักษาสถานที่แห่งนี้เอาไว้  โครอสมองทวินโอปอลสีดำในมือ  ทวินโอปอลเป็นอัญมณีหายากที่เชื่อว่าเป็นสินแร่ที่ได้รับมาจากดาวตกบนฝากฟ้า  มันจะมีเส้นแสงสีฟ้าสว่างออกมาจากจุดกึ่งกลางของหิน  และเมื่อมันสัมผัสได้ถึงความชั่วร้ายหรือลางร้ายมันจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าทั้งหมด  ทวินโอปอลสามารถขับไล่ความช่ัวร้ายได้  และการที่มันถูกฝังอยู่ใต้คอกม้าทางทิศตะวันออกซึ่งเป็นธาตุลม  มันคงเสริมความสารถในการขับไล่สิ่งชั่วร้ายไม่ให้กล้ำกลายเข้ามาในโพรงเขา
 
โครอสมองทวินโอปอลที่อยู่ๆก็เรืองแสง  มันส่องแสงสีฟ้ารุนแรงจนพื้นที่ในโพรงเขาสว่างจ้า  สายลมเริ่มพัดหวนรุนแรงขึ้นจนผมของโครอสและอลันปลิวสะบัด  เลนีเมียต้องคาบเลพป์ขึ้นมาจากหลุมก่อนที่มันจะปลิวไปกับลม  ลิงซ์รับตัวเลพป์ไปต่อจากเลนีเมียเพื่อให้เลนีเมียร่ายมนต์  มันสร้างม่านลมขึ้นมาเพื่อเป็นเกราะกำบังให้เจ้านายและลิงซ์  ในขณะที่อลันก้าวออกไปจากม่านกำบัง  และลงมือขุดดินต่อจากเลพป์ 
 
สิ่งที่อลันพบในหลุมทีขุดต่อจากเลพป์คือธารน้ำสีแดง  สีของมันแดงเหมือนเลือด  อลันควานมือหาสิ่งของที่อยู่ใต้น้ำที่ส่งกลิ่นคาวคลุ้งของเลือด  มันเป็นกลิ่นของความแค้นและความเกลียดชัง  อลันควานหาจนพบเหรียญทองเกลี้ยงหลายเหรียญที่เป็นตัวล่อก่อนที่จะพบเข็มกลัดสีทอง  หากคะเนจากน้ำหนักเข็มกลัดน่าจะเป็นทองคำแท้  อลันหยิบมันขึ้นมาแต่โครอสสั่งให้ห้ามไม่ให้ดึงมันออกจากผิวน้ำ
 
โครอสสั่งให้เลนีเมียร่ายเวทย์เยือกแข็งใส่เข็มกลัดเพื่อปิดผนึกความแค้น  ในขณะที่ตนเองร่ายเวทย์เพื่อปกป้องบ้านของไอร่าไม่ให้สั่นมากนักเพราะกลัวคนที่นอนหลับจะตื่นขึ้นมา  เมื่อเลนีเมียพ่นสายลมเย็นใส่เข็มกลัดอลันก็ละมือออก  น้ำแข็งเริ่มก่อตัวและเคลือบตัวเข็มกลัดที่ละน้อยจนสายน้ำในหลุมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีใส  ในที่สุด  เข็มกลัดก็ถูกตรึงไว้ด้วยเวทย์เยือกแข็งอย่างสมบูรณ์  ลมพายุสงบลงแล้ว  และทวินโอปอลกลับมาเรืองแสงสีฟ้าตามปกติ 
 
โครอสรับมันมาจากมือของอลันและพิจารณามองดู  มันเป็นเข็มกลัดทองคำเปื้อนเลือดซึ่งมีสัญลักษณ์ขององค์รัชทายาทแห่งไซธีเรียสลักอยู่  หมาป่าในเมืองหมอก..  โครอสกำมันไว้ก่อนจะเก็บมันไปรวมกับอัญมณีเม็ดอื่น
 
" มีเท่านี้ใช่ไหม"
 
" ยังเหลือไม้เท้าของท่านพ่อมดที่ทิศใต้  คาดว่าน่าจะมีทับทิมเป็นตัวล่ออยู่ใต้ดิน  ส่วนหลุมศพของท่านเฮสเทียและภรรยา  กระหม่อมคิดว่าน่าจะไม่มีตัวล่อ  หากเราต้องการสร้างวงเวทย์ใหม่  คงต้องนำไม้เท้าของท่านพ่อมดไปตรึงแทนที่ท่านเฮสเทีย  ส่วนเครื่องรางหรือไสยเวทย์อื่นๆคงต้องถามท่านไอร่าอีกที"
 
อลันกล่าวด้วยเสียงนิ่งสงบ  เมื่อครู่ที่จุ่มมือลงไปในหลุม  เขารู้สึกได้ถึงความแค้นที่ลอยออกมาจากตัวเข็มกลัด  ขนาดว่ามีสายน้ำสะอาดช่วยบดบังและชะล้างความแค้นออกไปแล้วแต่มันก็ยังน่าชิงชัง  ใครกันที่จะมีความแค้นได้ขนาดนี้  และใครกันที่เคียดแค้นคนอื่นจนยอมสละชีวิตตนเองเพื่อร่ายคำสาปที่ร้ายแรงจนติดบนสิ่งของแบบนี้
 
สำหรับคำถามที่อลันสงสัย  โครอสมีคำตอบอยู่แล้ว  จากที่ไอร่าเล่าตราสัญลักษณ์ขององค์รัชทายาทคงเป็นเข็มกลัดของไอเรส  และเลือดที่เปื้อนอยู่บนเข็มกลัดน่าจะเป็นเลือดของพระนางฮีร่าที่สาดกระเซ็นออกมาตอนที่ลงมีดปักอก  โครอสคิดว่ามันน่าจะเป็นเข็มกลัดที่ไอเรสให้ไว้กับไอร่าก่อนที่จะไปออกรบ  และเมื่อไอร่าได้รับคำสาปแช่งเลือดจึงกระเด็นมาโดนเข็มกลัดพอดี  โครอสกำอัญมณีทั้งหมดแน่น  หากเขากลับปราสาทพ่อมดทั้งเจ็ดคงกางวงเวทย์ที่แข็งแกร่งกว่านี้ได้  และเข็มกลัดอันนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการสร้างวงเวทย์  เนื่องจากมันมีเป็นเข็มกลัดส่วนตัวของไอเรส  หากตรึงมันไว้ใต้สายน้ำ  ไอเรสจะไม่วันฝ่าเข้ามาในวงเวทย์ของเขาได้
 
ตลอดเวลาที่ไอเรสตามหาไอร่าไม่เจอคงเป็นเพราะเหตุนี้  เข็มกลัดใต้สายน้ำจะเป็นตัวป้องกันไม่ให้ไอเรสเข้ามายังที่แห่งนี้  มรกตจะเป็นตัวพรางตาจากเหล่าผู้พยากรณ์และสร้างภาพมายา  เพทายขาวและโอปอลจะช่วยขับไล่ความชั่วร้าย  และคอยส่งสัญญาณหากมีสิ่งชั่วร้ายเข้ามากล้ำกลาย  และการที่เฮสเทียเลือกฝังร่างของตนเองไว้ใต้ดิน  นอกจากจะช่วยตรึงวงเวทย์แล้ว  สายเลือดของเฮสเทีย  และเลือดของรีอาที่เป็นพระญาติของฮีราทำให้ไอเรสไม่สามารถใช้มนตราเรียกหาแห่งสายเลือดได้  ยิ่งรวมกับเลือดของฮีร่าเอง  ไอเรสจะไม่สามารถค้นหาไอร่าได้ไม่ว่าจะใช้เลือดจากฝั่งไหนก็ตาม
 
โครอสสั่งให้อลันเก็บของบางส่วนเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันพรุ่ง  เขาต้องรีบทำเวลาเพื่อที่จะได้พาไอร่าให้กลับถึงปราสาทก่อนถึงคืนก่อนวันเกิด  อลันเริ่มเก็บของและนำมันไปรวมกันที่คอกม้า  ในขณะที่โครอสสั่งการลิงซ์ให้เดินทางกลับปราสาทไปก่อนเพื่อส่งสารไปให้ท่านอาจารย์ที่คงรวบรวมพ่อมดทั้งเจ็ดอยู่ที่ปราสาทฝั่งเหนือแล้ว  ลิงซ์ควบฝีเท้าออกจากโพรงเขาทันทีที่ได้รับคำสั่ง  มันไม่กลัวความมืด  และหากมันควบความเร็วเต็มฝีเท้า  ผู้คนและสัตว์ป่าตัวอื่นคงเห็นมันเป็นเพียงเงามืดผ่านกลุ่มไม้ 
 
มันควบเท้าตรงไปยังปราสาททางทิศเหนือที่มีเหล่าพ่อมดรออยู่  ความชิงชังที่มันสัมผัสได้จากเข็มกลัดช่างน่าหวาดหวั่น  และขนาดตัวมันที่เป็นถึงสัตว์นำโชคยังอดหวาดกลัวไม่ได้  มันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนงามถึงหวาดกลัวอดีตมากนัก   ความเคียดแค้นนี้ช่างน่าชิงชัง  เพียงแค่อยู่ใกล้ก็แทบจะฉุดดึงมันให้จมอยู่ในความทรมานจากความเคียดแค้นทีฝังลึก  ลิงซ์เร่งฝีเท้า  ทำต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายเพ่ือว่าพ่อมดทั้งเจ็ดได้ร่ายวงเวทย์ได้ทันทีเมื่อนายของมันและคนงามกลับไปถึงปราสาท
 
โครอสและอลันแยกกันเก็บของและหาไสยเวทย์อื่นๆภายในบ้าน  อลันเลือกเก็บสิ่งของที่พร้อมจะนำไปขายเป็นหลัก  ในขณะที่โครอสเลือกเก็บของส่วนตัวของไอร่าเพื่อตรวจสอบและตามหาอุปกรณ์ที่ส่งพลังเวทย์ที่เหลือ  โครอสพิจารณาหีบเสื้อผ้าในห้องนอนของไอร่า  มันไม่ได้มีเสื้อผ้าอยู่มากนัก  เขาเห็นเหรียญทองเกลี้ยงที่เป็นใบผ่านทางเข้าโพรงเขาอยู่สองเหรียญ  แต่ใต้หีบใส่เสื้อผ้ากลับมีพลังเวทย์ลอยออกมาเล็กน้อย  โครอสขยับหีบและรื้อเสื้อออก  เขาพบว่าข้างก้นหีบมีช่องลับสำหรับเก็บของซ่อนอยู่  มันมีขนาดใหญ่ไม่มาก  โครอสงัดไม้กระดานที่ก้นหีบออก  ไอร่าน่าจะไม่รู้ว่ามีช่องลับอยู่ตรงนี้  เพราะมันไม่มีร่องรอยการถูกงัดนับตั้งแต่ถูกปิดตายในครั้งแรก
 
โครอสยกแผ่นไม้ที่ปิดช่องลับออก  และพบว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้หีบผ้าคือภาพวาดเก่าเก็บและสร้อยข้อมมือหนึ่งหนึ่งเส้น  สร้อยข้อมือเส้นนี้เหมือนกับสร้อยข้อมือที่พระบิดาของเขาฉกฉวยออกมาได้หลังออกมาจากปราสาทแดนเหนือ  โครอสคลี่แผ่นภาพออกมา  สตรีในรูปวาดมีเค้าโครงหน้าพิมพ์เดียวกับไอร่าไม่ผิดเพี้ยน  ช่างงดงานและชวนให้หลงใหล  โครอสพับเก็บแผ่นภาพและพิจราณาสร้อยข้อมืออีกครั้ง  มันมีไอเวย์ลอยออกมาจางๆ  โครอสจับตัวอัญมณีที่เป็นเพทายสีขาวห้อมล้อมเพชรรูปหัวใจเม็ดใหญ่  มันเป็นเพชรน้ำงามธรรมดา  แต่สิ่งที่ปล่อยไอเวทย์ออกมาคือเพทายสีขาว  มันคงทำหน้าที่ในการชำระล้างความชั่วร้าย  โครอสนึกย้อนไปถึงสร้อยข้อมือของพระนางไดโอนีที่เสด็จพ่อของเขาฉกฉวยมาได้  มันเป็นเพทายสีฟ้าเข้มที่ล้อมรอนไพลิน  เพทายสำฟ้าจะใช่ขจัดความเศร้าหมองของจิตใจและทำให้อารมณ์สดชื่น  การที่ใส่สร้อยข้อมือสองอัน  จะสามารถช่วยขจัดภัยร้ายออกไปได้  ทั้งจากทางร่างกายและด้านจิตใจ 
 
โครอสเก็บเสื้อผ้าของไอร่าและปิดกระดานไม้ไว้ตามเดิม  เขารวบรวมข้าวของของไอร่าในห้องนอนไปรวมไว้ที่คอกม้าที่ซึ่งอลันกำลังผูกรวมข้าวของอยู่  ด้านอลันนั้นเขาไม่พบไสยเวทย์อื่นใดนอกจากไม้เท้าของเฮสเทียที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้  อลันเดินออกไปเก็บไม้เท้าของเฮสเทียมาเป็นอย่างสุดท้าย  เขาผูกรวมมันไว้กับข้าวของส่วนตัวขของไอร่า  ทั้งสองแยกย้ายกันเก็บข้าวของจนเกือบหมดบ้าน  จนเกือบรุ่งสางทั้งสองจึงแยกย้ายไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในช่วงสาย
 
 
 
 
เช้าวันถัดมาไอร่าตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์แช่มชื่น  เมื่อคืนเขาฝันดี  ฝันดีอย่างที่ไม่เคยฝันมาก่อนนับตั่งแต่ถูกขับไล่ออกมาจากปราสาท  ไอร่ามองคนตัวใหญ่ข้างตัวที่ยังนอนหลับไม่ตื่น  ไไอร่ามองท้องฟ้านอกหน้าต่าง  ตะวันยังไม่ขึ้น..  ไอร่าขยับตัวหวังจะลุกไปอาบน้ำและเตรียมทำอาหารเช้า  แต่เขากลับถูกกอดรั้งให้อยู่ในออมแขนแกร่งของคนที่แกล้งทำเป็นหลับ
 
" อยู่นิ่งๆสิ  เจ้าแมวป่า.."
 
เสียงงัวเงียของโครอสทำให้ไอร่ายิ้มรับ  หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงขู่ฟ่อด้วยความโกรธ  แต่ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมาก  เมื่อคืนเขาฝันเห็นเสด็จแม่ไดโอนีที่แสนสวยงาม  ไอร่าโน้มตัวไปจูบหน้าผากโครอส  เขากอดคนตัวใหญ่แน่นเหมือนจะถ่ายทอดความสุข  ก่อนจะดิ้นขลุกขลักเมื่อมือหยาบเริ่มลูบไล้ไปตามร่มผ้า  ไอร่าร้องลั่นเมื่อถูกคนตัวใหญ่ขึ้นคร่อม
 
" อรุญสวัสดิ์  ไอร่า"
 
ไอร่าจจ้องมองดวงตาสีเทาของโครอส  มันไม่ได้มีร่องรอยของแรงพิศวาท  มันมีแต่ความรักเต็มเปี่ยม  ไอร่าแย้มยิ้มให้โครอสก่อนจะปิดตาลงเพื่อรับจูบยามเช้าพร้อมแสงอรุณที่สาดส่องเข้ามา 
 
เช้าวันใหม่ของไอร่าเริ่มต้นด้วยการปรุงอาหาร  โครอสไม่ได้ฉุดรั้งเขาให้อยู่ต่อในห้องนอน  ไอร่าแย้มรอยยิ้มรับแสงแดดของเช้าวันใหม่  เริ่มมีแสงแดดอบอุ่นสาดเข้ามาแล้ว  ไอร่าฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี  เขาเดินไปรดน้ำต้นสโนว์ดรอปหลังทานอาหารเช้าเสร็จสิ้น  ต้นสโนว์ดรอปออกดอกและผลิบานแล้ว  ไอร่าแตะกลีบดอกสีขาวของต้นสโนว์ดรอปเบาๆก่อนจะนำมันไปปลูกที่สวนผักตามเดิม  ไอร่าบอกขอบคุณดอกไม้สีขาวหลังจากที่ย้ายมันลงดิน  เขาขอบคุณ  ที่มันนำพาความหวังมาให้เขาอย่างที่ต้องการ
 
ช่วงเช้าวันนี้ไอร่ากับโครอสไม่ได้พูดคุยกันมากนัก  เขาต้องช่วยเก็บของที่เหลือไปกองรวมไว้กับสิ่งของที่อลันเก็บไว้แล้ว  ข้าวของส่วนใหญ่เป็นพืชสมุนไพรและเนื้อสัตว์  ไอร่าแบ่งเนื้อแห้งให้เลนีเมียเป็นอาหารเช้า  แต่เมื่อเขาถามหาลิงซ์กับโครอส  เขากลับได้คำตอบที่ไม่กระจ่างมากนัก
 
" ลิงซ์กลับไปทำธุระให้ข้า  เพื่อแจ้งความแก่พ่อมดทั้งเจ็ด  พวกเขาจะต้อนรับเจ้าในฐานะคนรักและคู่ครองของข้า"
 
ไอร่าพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงต้องพบพ่อมดทั้งเจ็ด  หรือมันจะเป็นประเพณีของราชวงศ์ไฮพีเรีย  ที่ต้องเข้าพบเหล่าพ่อมดก่อนที่จะเข้าไปอยู่ในปราสาทอย่างถาวร  ไอร่าไม่ได้ถามไถ่สิ่งใดต่อ  เขาเดินไปรอบบ้านเพื่อหาตัวเลพป์  เจ้ากระต่ายป่าอ้วนสีเทาหายไปไหน  ไอร่าเดินวนหารอบบ้านแต่ก็ไม่พบ  สุดท้ายเขาได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากตระกร้าสมุนไพร  เลพป์โผล่หน้าขึ้นมา  บนหัวมันมีสมุนไพรแห้งติดเต็มไปหมด  และในปากมันคาบต้นทาร์รากอนเอาไว้  ไอร่าดึงต้นไม้ออก  ก่อนที่จะเด็ดเอาแต่ใบทาร์รากอนป้อนให้เลพป์
 
" เจ้ากินใบมันได้แต่ห้ามกินราก  เจ้าตัวเล็กเกินไป  หากกินรากของมันไปทั้งหมดเจ้าจะหลับไม่ฟื้น"
 
ไอร่าบอกเลพป์ที่เคี้ยวใบทาร์รากอนเพื่อช่วยย่อย  ปกติแล้วใบทาร์รากอนจะช่วยขับลมและช่วยย่อยได้ดี  และรากของมันสามารถลดอาการปวดได้  ไอร่ามีต้นทาร์รากอนเก็บไว้มากเพราะเขาต้องใช้มันในสูตรสมุนไพรแก้ปวด  แต่รากของทาร์รากอนจะเป็นพิษถ้ากินมากเกินหรือสกัดเอามาใช้แต่น้ำมัน  มันจะออกฤทธิ์แก้ปวดด้วยการทำให้คนทานนอนหลับ  แต่ถ้าทานมากไปมันจะหยุดลมหายใจทั้งหมด  และถ้าแก้พิษไม่ทัน  คนที่นอนหลับจะนอนไม่ฟื้นตื่นอีกเลย
 
ไอร่าอุ้มเลพป์ออกจากตระกร้าสมุนไพร  เขาเดินไปที่หลุมฝังศพของรีอากับเฮสเทีย  เขากล่าวลา  และขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือทั้งหมดที่ทั้งสองคนมีให้
 
" ต้องขอโทษด้วยที่คงไม่มีเวลามาดูแลพวกท่าน  แต่ถ้าข้ามีเวลาจะมาเยี่ยมพวกท่านบ่อยๆ  อาจมาทุกปีก่อนหน้าหนาว  ต้องขอบคุณพวกท่านมากจริงๆที่ดูแลข้ามาตลอด"
 
ไอร่ากล่าวด้วยน้ำตารื้นคลอ  เขารู้สึกติดหนี้บุญคุณเฮสเทียกับรีอามาก  ท่านลุงยอมสละชีวิตตนเองเพื่อปกป้องและร่ายมนต์เพื่อขอพรให้เขา  ส่วนท่านป้าก็คอยดูแลเขาเป็นอย่างดีทั้งที่น่าจะชิงชังเขาในฐานะที่นางเป็นน้องสาวของฮีรา  ไอร่าก้มตัวลงเพื่อปัดเศษใบไม้ออกจากหลุมศพของเฮสเทีย  เมื่อก่อนเขาปลูกดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตไว้  แต่เพิ่งผ่านหน้าหนาวมาแบบนี้ต้นของมันจึงยังไม่งอกออกมาใหม่  ไอร่าปล่อยเลพป์ลงให้วิ่งเล่น  เขานั่งมองหลุมศพและทบทวนคืนวันที่เขามีร่วมกับท่านลุงและท่านป้าทั้งสอง
 
" ได้เวลาเดินทางแล้วไอร่า  ข้าไม่อยากให้เจ้าค้างกลางป่า  แต่มันคงเลี่ยงไม่ได้  เราคงออกจากป่าไม่ทันก่อนพลบค่ำ  และหากเจ้าต้องการขายของเราคงต้องค้างคืนในป่าแทนที่จะค้างในโรงแรมที่พักนอกชานเมือง"
 
โครอสบอกไอร่าและซับน้ำตาที่เอ่อออกมาเล็กน้อย  ไอร่าพยักหน้ารับ  เขามองหลุมฝังศพของเฮสเทียและรีอาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินตามโครอสไปที่ม้า
 
" ทำไมเจ้าถึงดูรีบร้อนที่จะออกเดินทาง  แม้เจ้ามีเรื่องที่ต้องสะสางในวัง  แต่เราออกเดินทางพรุ่งนี้ก็น่าจะทัน  ส่วนเรื่องที่ต้องค้างคืนกลางป่าเป็นเรื่องที่ข้าทำเป็นประจำอยู่แล้ว  แต่ทำไมเจ้าถึงได้เร่นร้อนอยากพาข้ากลับปราสาทนัก"  ไอร่าถามโครอสที่กำลังยกตัวเขาขึ้นนั่งบนม้าตัวใหญ่ที่มีสัมภาระติดอยู่
 
" เจ้าจะอายุสิบแปดปีแล้วไอร่า  เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนดวงดาวของเจ้าจะเปล่งแสงมากที่สุดเพื่อนำคำอวยพรจากทวยเทพมาให้  เจ้าจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเมื่อตอนอายุครบสิบแปด  เราไม่ควรประมาท"
 
ไอร่ามองโครอส  ปกติแล้วที่ดินแดนของเขาเด็กหนุ่มจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเมื่อตอนอายุสิบห้า  สิบแปดจะเป็นช่วงที่ชายหนุ่มแต่งงาน  แต่ดูท่าว่าที่นี่คงไม่ได้เป็นแบบนั้น  ไอร่าครุ่นคิดก่อนที่จะเอ่ยถามโครอส
 
" ที่เมืองของข้าเราจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ตอนอายุสิบห้า  และเมื่อสามปีก่อนดวงดาวของข้าก็ฉายแสงตามปกติ  มันไม่ได้ชี้ตัวมาที่ข้า  ข้าว่าเจ้าคงกังวลมากเกินไป  ผ่านมาสามปีแล้วข้าว่ามันไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น"
 
ฝ่ายโครอสที่ได้รับฟังก็ลอบยิ้ม  ปกติเมืองของเขาจะถือเอาอายุสิบแปดปีเป็นวันเฉลิมฉลองการเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่  ต่างจากแดนเหนือที่จะใช้ช่วงเวลาอายุสิบแปดปีเป็นช่วงแต่งงานของบุรุษ  โครอสมองไอร่าที่ยังคงไม่รู้เรื่องราว  การที่ดวงดาวของไอร่าไม่ฉายแสงตอนอายุสิบห้าเป็นเพราะตอนนี้ไอร่าอยู่ในเขตพื้นที่ของแฮริออส  โครอสมองใบหน้างามที่รอคำตอบ  เขาสบดวงตาคู่งามก่อนตอบคำถามออกไป
 
" ไม่ว่าเจ้าจะมาจากที่ใดแต่ตอนนี้เจ้าได้อยู่ในดินแดนแห่งแฮริออสแล้ว  ทุกประเพณีและวัฒนธรรมขอให้ยึดตามกฎแห่งแฮริออส  และนับตั้งแต่คืนวันเกิดของเจ้าเป็นต้นไป  เจ้าจะเป็นคนของราชวงศ์ไฮพีเรียโดยสมบูรณ์  เจ้าจะเป็นคนของข้า  และไอเรสจะไม่สามารถติดตามหรือตามหาเจ้าพบหากไม่ได้พบหน้าโดยตรง"
 
ไอร่าหน้าแดงฉ่า  คำกล่าวของโครอสฟังดูเหมือนคำขอแต่งงาน  มันเป็นถ้อยคำที่บุรุษมักเอ่ยกับหญิงสาวที่ถูกสู่ขอมาจากต่างแดน  ไอร่าหน้าแดงเมื่อมองสบดวงตาที่มองมาอย่างสื่อความหมาย  ไอร่าหลุบตาลง  ก่อนตัดพ้อออกไป
 
" ข้าจำได้ว่าเจ้ามีราชินีและโอรสอยู่แล้ว  เจ้าจะแต่งงานซ้ำสองหรือไร  หรือมันเป็นประเพณีของแฮริออสที่สามารถแต่งงานได้นับครั้งไม่ถ้วน"
 
ไอร่าไม่ได้ตั้งใจประชด  เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นคนมาทีหลัง  อีกทั้งตัวเขายังเป็นบุรุษ  เขาคงไม่อาจเชิดหน้าชูตาให้อยู่เคียงคู่หรืออยู่เคียงข้างโครอสอย่างภาคภูมิได้
 
โครอสมองแมวป่าขี้น้อยใจอย่างนึกสงสาร  ไอร่าคงยังไม่รู้ว่าเขายังไม่ได้แต่งงาน  การแต่งตั้งราชินีนั้นเป็นเรื่องที่เขาจำเป็นต้องทำเพื่อให้มีการกำเนิดโอรสคนแรก  โครอสไม่เคยผ่านการแต่งงานเพราะเขาไม่เคยรักใคร  ที่ผ่านมาเขาพบเจอแต่เพียงความหลงใหล  มีเพียงแมวป่าของเขาเท่านั้นที่สามารถขโมยหัวใจและครอบครองหัวใจเขาไว้ได้
 
" การแต่งงานย่อมมีได้เพียงแค่หนเดียว  และคนๆนั้นคือเจ้า  ไอร่า..คนงามของข้า  บัดนี้ข้าได้พบรักแท้แล้ว  หากเจ้าจะยินยอมที่จะอยู่เคียงข้างข้า  ข้าขอสาบานว่าจะรักเจ้าคนเดียวไปชั่วชีวิต  แต่งงานกับข้าเถิดนะคนงาม  แล้วข้าจะปกป้องเจ้าและรักแต่เจ้าไปตลอดชีวิตตามที่ข้าได้สาบานไว้" 
 
ไอร่ามองโครอสที่กล่าวคำขอแต่งงานด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง  ตอนนี้โครอสกำลังแนบประทับจูบที่มือของเขาทั้งสองข้าง  และโครอสจะไม่เงยขึ้นมาจนกว่าจะได้รับคำตอบ  ไอร่าน้ำตาคลอ  เขามองโครอสผ่านม่านน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม
 
" เจ้าสาบานแล้วนะว่าจะปกป้องข้าไปชั่วชีวิต  สาบานแล้วนะว่าจะรักข้าเพียงคนเดียว"  ไอร่าถามย้ำ
 
" ข้าสาบาน"
 
โครอสตอบอย่างมั่นคง  เขาแนบประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่มเป็นการยืนยันคำสาบาน  ไอร่ากอดโครอสแน่น  ก่อนที่จะอุทานออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงสายลมอุ่นที่พัดผ่านพวงแก้ม
 
" ว้าว..."
 
ไอร่าอุทานเสียงเบา  ตอนนี้พื้นที่ในโพรงเขาเต็มไปด้วยดอกไม้เล็กๆบานเต็มไปหมด  สายลมอุ่นพัดพาดอกฟอร์เก็ตมีน็อตที่อยู่ๆก็ผลิดอกบานให้ปลิวว่อน  มันพัดผ่านและหมุนรอบตัวโครอสและไอร่าก่อนที่จะปลิวผ่านเลยไปถึงอลัน  เลพป์  และเลนีเมีย
 
โครอสจับดอกฟร์เก็ตมีน็อตที่ลอยปลิวมาไว้ในมือ  เขานำมันไปแนบหูของไอร่าก่อนจะเอ่ยถามความหมายของดอกฟอร์เก็ตมีน็อตกับร่างบาง
 
" เจ้ารู้ความหมายของมันหรือไม่  เจ้ารู้ความหมายและสิ่งที่สื่อออกมายามที่บุรุษส่งมอบมันให้กับหญิงสาวผู้เป็นท่ีรักหรือไม่"
 
ไอร่าพยักหน้ารับ  เขาดึงดอกฟอร์เก็ตมีน็อตดอกเดิมออกมา  และวางมันลงในมือของโครอสก่อนกอบกุมมือของโครอสไว้
 
" เราจะไม่มีวันพรากจาก  และแม้เราจะไม่ได้อยู่เคียงข้าง  แต่เราจะไม่มีวันลืมเลือนความรักของกันและกัน  มันเป็นตัวแทนของรักแท้  และหากบุรุษส่งมอบมันให้กับผู้ที่เป็นที่รัก  นั่นหมายถึงเขาจะรักคนผู้นั้นคนเดียวไปตลอดชีวิต"


>>  To  Be  ConTinue  <<
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-10-2013 21:31:55 โดย teatimes »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1

โฮกตอนนี้โคตรยาว  ขออัพภาพวงเวทย์ประกอบไว้ก่อนนะคะส่วนที่เหลือจะค่อยๆตามมาค่ะ

ปล.ตอนนี้เป็นเหมือนตอนสุดท้านที่จะขึ้นตอนใหม่นะคะมันเลยยาวนิดนึง  แถมมีบทส่งสายที่ไอเรสจะโผล่ออกมาเป็นครั้งแรกด้วย

ปล.สอง  จบตอนนี้จะทำโพลแล้วคะนะ  เอามาให้อ่านเล่นๆก่อนเพื่อให้คนการตัดสินใจก่อนจิ้มจึ๊ก  อ่านแล้วคิดดีๆน้าเพราะกดโหวตได้แค่ครั้งเดียวนะคะ

------------------------------------------------

คุณอยากให้เรื่องนี้จบอย่างไร

1  Happy  ending  ตายกันพอประมาณ  แต่ขอพระเอกนายเอกรอดเป็นพอ
2. Sad story   ตายกันเกลื่อน  พระเอกตายแน่  นายเอกไม่รู้  ตัวโกงตาย
3.  Sad story  ตายกันหลายศพ  พระเอกนายเอกตาย  ตัวโกงรอด  รอลูกพระเอกมาแก้แค้น  (ต่อเป็นภาคสอง)
4. Happy engind  ตายพอประมาณ  พระเอกนายเอกรอด  ตัวโกงไม่รู้ชะตา
5. ไม่รู้แล้วแต่คนแต่ง  แต่ให้ดีขอตอนจบทั้งสองแบบ  happy อันนึง   sad อันนึง


------------------------------------------------

หรืออยากได้แบบไหนแนะนำกันมาได้นะคะ

โฮกกก  ปั่นงานต่อปายยย

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-10-2013 21:26:50 โดย teatimes »

ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
ขอเปลี่ยนกระทู้นี้เป็นตอบเม้นแทนนะคะ

[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-10-2013 21:27:31 โดย teatimes »

ออฟไลน์ cakecoke

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 288
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
 :hao7: :hao7: :hao7:

1  Happy  ending  ตายกันพอประมาณ  แต่ขอพระเอกนายเอกรอดเป็นพอ

คิคิ

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
บรรยากาศหวานๆทำเอาเขินแทนไอร่า :mew3:
ตอนจบแต่ละแบบของคนเขียนนี่ต้องมีคนตายทั้งนั้นเลยนะคะ ฮือออ :mew6:
แต่เราไม่อยากให้จบแบบเศร้าๆอะค่ะ โคลอสกับไอร่ารอดเถอะ แต่ก็อยากใ้ห้มีภาค 2 รุ่นลูกด้วยอะ :mew2:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ไอร่าคงต้องกลับไปผจญภัยในวังแล้วสินะ :katai1:

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
ตอนนี้บรรยายได้น่าสงสารมากอ่ะ  เรื่องของไอร่า  แต่อลันก็น่าสงสารเหมือนกันคนแต่งอย่าลืมหาคู่ให้อลันบ้างนะ  แต่โพลโหวตนี่เอ  กด5  น่ะจ๊ะ  โลภมากจ๊ะ  รอตอนต่อไปนะ^^

ออฟไลน์ someone0243

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
ผิดไหมถ้าจะบอกว่าแอบจิ้นไอเรสกับไอร่า  :o8:
เอาจริงๆ ถ้าพระมารดาไม่ใส่ร้ายแม่ของไอร่าแล้วทุกอย่างไม่เกิดขึ้นก็คงจะดีอยู่นาา
อย่างน้อยไอร่าก็น่าจะได้เป็นราชินี(ถ้าเขารักกัน) มิใช่อยู่ในตำแหน่งสนมของโครอสเยี่ยงนี้  :z3: :z3:
พูดๆไปโครอสมีอะไรดีบ้างเนี่ย  :katai1: // หมั่นไส้พระเอก

ส่วนตอนจบก็ตามใจคนแต่งเถิดค่ะ ( _    _ )

รออีกครึ่งอย่างใจจดใจจ่อนะคะ

ออฟไลน์ RenaBee

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
กด1ค่ะ ....อยากให้ไอร่ามีความสุข;v;

ออฟไลน์ pannixz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 373
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
จองแล้วรีบมาไวๆนะ

แอบเคืองโครอสเล็กน้อย
แต่ตอนร่ายมนต์ให้ไอร่านอนฝันดีก็หายเคืองละ  :กอด1:

ออฟไลน์ Biwty...

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 985
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
ขอแบบ แฮปปี้ พระ-นางไม่ตาย อลันไม่ตาย ลิงซ์ เลฟ เลนีเมีย ไม่ตาย ตัวโกงตาย  :katai5:

ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
CHAPTER  10



หลังจากที่ไอร่าและโครอสเดินทางออกจากโพรงเขา  ทุกย่างก้าวที่ม้าของไอร่าเดินผ่าน  เหล่าต้นไม้ใหญ่น้อยที่เคยผลัดใบหลังจากเจอความหนาวเย็นก็เริ่มออกใบ  มันแผ่ขยายและแตกใบอ่อนก่อนเติบใหญ่จนใบเต็มต้น  ไอร่าเห็นกระรอกและกระต่ายออกมาจากโพรงต้นไม้และหลุมใต้ดิน  เลพป์หูกระดิกเมื่อเจอกระต่ายป่าตัวเมีย  มันกระโจนลงจากหัวของเลนีเมียก่อนไปวิ่งไปหากระต่ายป่าสาวสีขาวที่มีตาสีแดงสดใส  มันมองขออนุญาติไอร่าเล็กน้อย  ก่อนจะพุ่งตัวลงไปในหลุมที่สาวเจ้าเชิญชวน
 
ไอร่าหัวเราะคิก  เขาบอกให้โครอสพักม้ารอเลพป์อยู่ที่ริมธารใส  เขาเด็ดผลบลูเบอร์รี่สดใหม่มาให้โครอสชิม  มันออกหวานและฝาดอมเปรี้ยว  แต่เมื่อได้ทานจะรู้สึกสดชื่น  ไอร่าเดินเก็บผลไม้ป่าที่เพิ่งออกผล  เขาไม่แปลกใจกับการที่ผืนป่าเติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็วหลังจากที่เพิ่งผ่านพ้นฤดูหนาว  มันยังไม่ถึงฤดูใบไม้ผลิดี  แต่การที่ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนก่อนเวลาย่อมมีเหตุผลของมัน
 
" หลังสิ้นสุดเหมันตฤดูที่เจ้าได้พบรักแท้  ดินแดนแห่งนี้จะมีฤดูใบไม้ผลิมาเยือนครั้งแรกเหมือนดั่งเช่นใจของเจ้า  มันจะเป็นฤดูแห่งการถือกำเนิดครั้งแรกในไซธีเรีย  ประชาชนของเราจะได้รับความสุขที่ลูกนำมามอบให้แก่พวกเขา  ไอร่า  เจ้าต้องรักษาหัวใจของตนไว้ให้ดี  หัวใจของลูกจะเป็นตัวตัดสินว่า  เจ้าจะนำความรุ่งเรืองมาสู่ดินแดนนี้หรือจะเป็นผู้นำความหนาวเหน็บจากความตายมาสู่ไซธีเรีย"
 
ไอร่าคิดว่าคำกล่าวของเสด็จพ่อน่าจะควบรวมหมายถึงดินแดนทุกแห่งที่เขาอาศัยอยู่  แม้มันจะยังสุ่มเสี่ยงอยู่บ้างว่าเขาอาจนำหายนะมาให้  แต่การที่เหล่าต้นไม้เริ่มผลิดอกบานและออกผล  ไอร่าจะถือว่านี่เป็นนิมิตหมายที่ดี  ที่เขาจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างมีความสุข 
 
ไอร่ามองต้น พุชชี่  วิลโล่  และต้น โอ๊ค  แคทกิ้น  ที่กำลังผลิดอกและออกช่อเมื่อกระทบแสงแดด  ทุกชีวิตกำลังจะตื่น  ไอร่าเดินฮัมเพลงร่วมกับเหล่านกน้อยที่เริ่มออกมาจากรัง  เสียงใสเริ่มร้องเพลงคลอเสียงดังขึ้นเมื่อเสียงของนกน้อยดังเซ็งแซ่  ไอร่าเดินเล่นในป่าอย่างอารมณ์ดี  เขาสูดกลิ่นอายของพื้นดินและพื้นหญ้า  ก่อนเก็บผลไม้ป่ามาชิมจนเต็มมือ
 
ฝ่ายโครอสที่มองดูไอร่าเดินเล่นก็เฝ้ามองอย่างหลงใหล  แม้เจ้าตัวจะยังอยู่ในชุดผ้าคลุมสีมอซอ  แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวของไอร่าช่างเด่นชัด  โครอสมองดูร่างโปร่งบางที่ยกมือรับนกน้อยที่บินมาเกาะ  คนงามของเขาคงเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ  การที่เจ้าตัวสามารถทำให้ดอกไม้ผลิบานได้  อาจหมายถึงผลของการที่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์มีหัวใจรักจนนำความรุ่งเรื่องและฤดูใบไม้ผลิให้มาเยือนตามความเชื่อของคนจากแดนเหนือ
 
เสียงแซกซักที่ดังอยู่ใกล้ตัวทำให้โครอสละสายตาจากภาพชวนฝัน  เลพป์กลับออกมาจากโพรงกระต่ายแล้ว  มันเดินปนกระโดดมาใกล้โครอส  ก่อนออดอ้อนขอเมล็ดพันธ์ในตระกร้าของไอร่าเพื่อนำไปเป็นของบรรณาการแก่กระต่ายสาว  โครอสหยิบถุงเมล็ดพืชแห้งให้เลพป์  มันคาบและลากถุงไปจนถึงโพรงกระต่าย  ก่อนกลับมานอนหลับเหมือนตายอยู่ที่ข้างตัวของเลนีเมีย  โครอสมองเลพป์ที่น่าจะเหนื่อยจากการผสมพันธ์อย่างนึกขัน  กระต่ายป่าเป็นสัญลักษณ์ของฤดูใบไม้ผลิเช่นเดียวกับการที่ดอกไม้ผลิบาน  กระต่ายป่าตัวใหญ่เป็นเหมือนสัญญาณของการเริ่มต้นชีวิตใหม่และการสร้างครอบครัว  การต่ายป่าหนึ่งคู่สามารถออกลูกหลานได้นับสิบคอกในช่วงเวลาสามเดือนขของฤดูใบไม้ผลิ  และกว่าที่ลูกกระต่ายเหล่านั้นจะเติบโตก็คงต้องรอให้ผ่านไปจนถึงฤดูร้อน  มันจึงเป็นตัวแทนของฤดูใบไม้ผลิที่เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปตามวัฏจักร
 
โครอสมองไอร่าที่เดินกลับเข้ามาใกล้อีกครั้ง  ในมือของไอร่ามีผลทับทิมลูกโต  ปกติแล้วทับทิมไม่ได้เป็นผลไม้พื้นเมืองของแฮริออส  มันเป็นผลไม้ประจำแดนใต้  แต่การที่มันออกผลที่นี่ได้คงหมายถึงความอุดมสมบูรณ์ที่มากกว่าทุกปี  ไอร่าบิดและแกะเปลือกผลทับทิมออกก่อนป้อนให้โครอส  ทับทิมผลนี้ลูกใหญ่มาก  มันมีสีแดงสด  อีกทั้งยังเปลือกบางและมีน้ำชุ่มช่ำ  โครอสรับเม็ดทับทิมมากินอย่างนึกขำ  คนงามของเขาคงไม่รู้ถึงความหมายของการป้อนทับทิม  โครอสรับทับทิมเข้าปาก  ก่อนป้อนจูบส่งคืนให้ไอร่า  ผลทับทิมเป็นเหมือนคำอวยพรให้มีลูกมาก  หากป้อนให้ฝ่ายชายมันจะเป็นเหมือนการบอกเชิญชวนให้ร่วมรัก  แต่ถ้าหากมอบให้ฝ่ายหญิงมันเป็นเหมือนคำอวยพรที่ขอให้บุตรในครรภ์แข็งแรง 
 
โครอสมองสบตาไอร่าอย่างสื่อความหมาย  เขาส่งความคิดเรื่องความหมายของผลทับทิมออกไปจนคนงามของเขาหน้าแดงจัด  มือบางแทบปล่อยผลทับทิมให้ร่วงหลุดจากมือ  แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้เดินลุกหนี  โครอสกลับดึงร่างบางมากอดก่อนหัวเราะในลำคอ
 
" น่าเสียดายที่เจ้าไม่ใช่สตรี  หากเป็นสตรีเจ้าคงยิ่งงามชวนพิศ  และบุตรีที่เกิดจากเจ้าคงงดงามไม่แพ้กัน  แต่ถ้าหากเป็นบุตรชายก็คงเป็นลูกชายที่ข้าภาคภูมิใจ"  โครอสบอกก่อนกอดแมวป่าที่เริ่มหยุดดิ้น 
 
ไอร่าเริ่มไม่สบายใจ  เขาเป็นบุรุษที่ไม่มีวันมีลูกหลานให้โครอสชื่นชมได้  ไอร่าพยายามดันตัวออก  แต่กลับถูกโครอสกอดไว้
 
" การที่เจ้าไม่มีบุตรคงเป็นพระประสงค์จากทวยเทพ  แต่เจ้าไม่ต้องเศร้าหมองไปหรอกคนงาม  ถึงเจ้าจะไม่อาจมีลูก  แต่ข้าจะสั่งให้ลูกหลานของข้าดูแลเจ้าเหมือนเจ้าเป็นมารดา  เจ้าจงอย่าได้คิดมาก  ชีวิตในอนาคตนั้นอีกยาวไกล  แต่หากเจ้าต้องการจะมีบุตรจริงๆ  ข้าจะขอพรจากทวยเทพให้  แม้เจ้าจะไม่ได้ตั้งครรภ์เอง  แต่เด็กที่เกิดออกมาจะถือเสมือนเป็นลูกของเจ้า" 
 
ไอร่าที่ได้ฟังคำกล่าวของโครอสก็ส่ายหน้าทั้งที่ยังซุกตัวอยู่บนแผ่นอกกว้าง  เขาไม่ได้อยากมีลูก  เขาเพียงแต่นึกถึงจิตใจของโครอสเท่านั้น
 
โครอสที่ได้รับฟังความคิดผ่านจิตใจของไอร่าก็เริ่มฮัมเพลง  เขาร้องเพลงปลอบขวัญด้วยเสียงทุ้มต่ำ  มันเป็นเพลงกล่อมพื้นเมืองที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับทวยเทพ  และการมีบุตรหลานของเหล่าทวยเทพกับมนุษย์  โครอสขับขานเสียงเพลงด้วยภาษาโบราณ  ไอร่าไม่เคยได้ยินเพลงหรือภาษาแบบนี้มาก่อน  เขาหลับตาลง  ไอร่าฟังท่วงทำนองที่เหมือนคำปลอบโยนอย่างสบายใจ  จนในช่วงท้ายที่เสียงเพลงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นท่วงทำนองแห่งการอวยพร  ไอร่าก็เริ่มหลับ  ร่างบางเอนซบไหล่ของโครอสและหลับตาพริ้ม  เสียงของโครอสยามนี้ช่างฟังแล้วชวนให้อบอุ่นใจ  ยิ่งเมื่อรวมกับเสียงของสายน้ำที่ไหลผ่าน  และแสงแดดอุ่นที่ตกกระทบพวงแก้ม  ไอร่าค่อยๆหลับไป  และหลับลึกในที่สุด
 
อลันที่คอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆไม่ได้นึกเสียใจกับภาพคนสองคนที่กอดกันอยู่ตรงหน้า  นายของเขาคงรักท่านไอร่ามากจริงๆ  บทเพลงที่โครอสใช้กล่อมให้ไอร่าหลับนอน  ส่วนหนึ่งเป็นเพลงพื้นบ้านที่เจ้าบ่าวจะร้องให้เจ้าสาวฟังในคืนวันก่อนพิธีแต่งงาน  ส่วนเพลงท่อนหลังที่โครอสกำลังขับร้องเป็นบทเพลงที่เหล่านักบวชจะขับร้องเพื่ออวยพรแด่คู่รัก  ไอร่ากับโครอสไม่อาจเข้าร่วมพิธีแต่งงานได้เพราะมีเหตุผลหลายอย่าง  แต่การพลาดไปเพียงแค่พิธีการนั้นคงไม่สำคัญเท่าใจคนสองคนที่พร้อมที่จะอยู่เคียงคู่กัน  อลันมองสัตว์ป่าหลายคู่ที่เดินออกมาห้อมล้อมเพื่อรับฟังบทเพลงอวยพรของคู่แต่งงานคู่ใหม่  อลันผ่อนลมหายใจแล้วยิ้มออกมา  เจ้านายทั้งสองคนของเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว  และเขามีหน้าที่ปกป้องเจ้านายให้อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป
 
 
 
 
ไอร่าตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงปะทุของกองไฟ  เขาหลับสนิทจนน่าแปลกใจ  และเมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็ไม่ได้งัวเงีย  ไอร่ามองหาโครอส  แต่ก็พบเพียงแค่อลันที่กำลังย่างเนื้อและปรุงซุป  อลันบอกว่าโครอสออกไปซื้อของในหมู่บ้านที่ติดกับตลาดชายป่า  อลันส่งเนื้อแห้งที่ย่างจนสุขดีแล้วให้ไอร่า  ก่อนที่ตัวเองจะลงมือปรุงซุปต่อ
 
" ฝ่าบาทออกไปหานมกับขนมปังมาให้ท่านน่ะขอรับ  เห็นว่าอยากจะบำรุงท่านให้มากๆ  เพราะท่านผอมเกินไป"
 
คำกล่าวของอลันทำให้ไอร่าขมวดคิ้ว  มันเหมือนกับจะมีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของอลัน  แต่ยังไม่ทันที่ไอร่าจะได้ถาม  โครอสก็เดินกลับมาแล้ว 
 
โครอสยื่นขนมปังก้อนกลมสองก้อนให้ไอร่า  และยื่นกระป๋องนมไปให้อลันอุ่นบนกองไฟ  ไอร่าจำกลิ่นขนมปังได้ว่าเป็นฝีมือของป้าขายขนมปัง  ไอร่าบิขนมปังออกและแบ่งให้โครอสและอลันกิน  แต่อลันนั้นไม่รับ  เขาบอกว่าไม่ค่อยชอบขนมปังเท่าไหร่  ไอร่าทานขนมปังและนมในส่วนของตนเองจนหมด  แต่เหมือนว่ามันยังไม่อิ่มท้อง  ไอร่ารับเนื้อแห้งกับซุปมาทานเพิ่มเติม  เขารู้สึกแปลกใจ  อาหารที่เขากินเข้าไปเยอะมากทีเดียว  หากเทียบกับตอนที่ได้ทานยาบำรุงเลือดเมื่อตอนนั้น  นี่ก็ถือว่าเขากินในปริมาณที่เกือบเท่ากัน  ในขณะที่ไอร่ากำลังจะถามโครอสเกี่ยวกับร่างกายของตนเองที่แปลกไป  อลันกับโครอสดันกำลังคุยกันเรื่องการเมืองกับศึกสงครามที่แดนใต้  ไอร่ายังคงหยิบเนื้อแห้งย่างมากินต่อไป  เขากินจนอิ่มจุก  แต่ก็ยังทานต่อราวกับร่างกายต้องการสารอาหารเพิ่มเติม 
 
ฝ่ายโครอสที่พูดคุยกับอลันก็ทำเพียงแค่เอื้อมมือไปจับมือไอร่าเพื่อให้คลายกังวล  จนเมื่อเขาคุยธุระกับอลันเสร็จสิ้น  และอลันขอตัวไปเดินลาดตะเวณพร้อมกับเลนีเมีย  โครอสจึงได้หันกลับมาพูดกับไอร่า
 
" เจ้ามี..." 
 
โครอสพูดได้แค่นั้นก็ต้องฉุดเอาตัวไอร่าที่กำลังนั่งดื่มน้ำให้ลุกขึ้น  มีบางสิ่งกระโจนเข้าใส่เขาจากทางด้านหลัง  โครอสยืนเอาตัวบังไอร่าไว้  และมองเขาไปในพุ้มไม้  ไม่นานเขาก็เห็นลูกสิงโตหิมะที่ยังอายุไม่ครบขวบปีเดินตรงเข้ามา  โครอสจำมันได้  มันคือลูกของเลนีเมียที่ครั้งหนึ่งเขาเคยปล่อยไปหลังจากที่ฆ่าแม่ของมันและตีตราเลมีเมีย  ไอร่ามองลูกสิงโตหิมะด้วยความแปลกใจ  ปกติสิงโตหิมะจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์  ไอร่ามองลงไปในดวงตาสีฟ้าของลูกสิงโตหิมะ  ดวงตาของมันเหมือนกับดวงตาของเลนีเมีย  ไอร่ามองจ้องลงไป  ก่อนจะจิกเล็บและข่วนแขนของโครอสเป็นทางยาว
 
" เจ้าต้องชดใช้ให้กับลูกสิงโตหิมะตนนั้น  อย่าได้ใช้กำลัง  ข้าจะไปตามเลนีเมียมา"  ไอร่ากล่าวเสียงดุแล้วสะบัดเดินเข้าไปในป่าตามทางที่อลันและเลนีเมียเดินผ่าน  เขาได้ยินเสียงลูกสิงโตหิมะขู่คำรามโครอสดังลั่น  แต่ไอร่าไม่สนใจ  คนใจร้าย..  จงยอมโดนลูกสิงโตหิมะกัดเสียแต่โดยดีเถอะ
 
ไอร่าเดินวนไปวนมาในป่าโดยที่ไม่ได้ตั้งใจจะตามหาเลนีเมีย  โครอสคงมีวิธีที่จะจัดการกับลูกสิงโตหิมะได้  มันอาจไม่ได้แข็งแรงเหมือนเลนีเมียเพราะว่ายังเล็ก  แต่โครอสคงต้องเจ็บตัวอยู่พอสมควรที่เคยฆ่าแม่ของมันไป  ไอร่าเดินไปตามแนวป่า  ภายใต้คืนวันที่พระจันทร์ใกล้เต็มดวงแบบนี้  ไอร่าไม่ต้องใช้คบไฟก็สามารถเดินไปมาในป่าได้  ไอร่าเดินวนไปมาจนเกือบจะเป็นวงกลม  ก่อนที่จะหยุดเท้าลงเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน  ไอร่าย่องเงียบเข้าไปจนคนเห็นกลุ่มคนที่นั่งล้อมรอบกองไฟ
 
ฟร็อตโดและลูกน้อง..
 
ไอร่านั่งซุ่มอยู่ที่พุ่มไม้เพื่อฟังสิ่งที่ฟร็อตโดกำลังคุยกับลูกน้อง
 
" ...ต้องตามไอเรสมา  เราเข้าไปในป่าลึกเกินกว่านี้ไม่ได้  ต้องรีบเข้าป่าก่อนที่คนกลุ่มอื่นจะเข้าไปถึงกลางป่า  ถึงมันจะเข้าไปไม่ได้ง่ายๆ  แต่ถ้ามีไอเรส  เราคงเข้าไปถึงป่าลึกได้เพื่อหาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ได้  กระจายกำลังกันออกไป  ไอเรสชอบค้างคืนแถวๆนี้ก่อนเข้าไปขายของ  จับตัวมันมาแล้วล่ามโซ่เอาไว้  คราวนี้ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องยอมนำทางให้เรา"
 
ไอร่ามองโซ่ล่ามที่ฟร็อตโดบอกกับลูกน้อง  มันเป็นโซ่ล่ามสำหรับผูกล่ามสัตว์และฝึกสัตว์ที่เลี้ยงไม่เชื่อง  ไอร่าเข่นเขี้ยว  เจ้าฟร็อตโด  บังอาจคิดทำกับเขาเหมือนสัตว์  ไอร่าย่องเดินถอยหลังกลับ  ก่อนที่จะต้องตกใจเพราะชนเข้ากับใครบางคน
 
" ข้าเองขอรับ"  เสียงของอลัน.. 
 
ไอร่าผ่อนลมหายใจลง  เขาเดินตามอลันทที่ส่งสัญญาณให้กลับไปหาโครอสก่อน  ตอนนี้โครอสกำลังทำแผลโดยที่มีลูกของเลนีเมียนอนข้างๆตัวเลนีเมีย  และเลพป์...  กำลังกระโดดล่อตาลูกสิงโตหิมะที่ท่าทางจะหิวจัด
 
" เจ้าโดนไปกี่แผล"  ไอร่าถามโครอสอย่างไม่นึกสงสาร
 
" ไม่มากเท่าไหร่  แต่ก็พอให้ลูกของเลนีเมียคลายความแค้น"  โครอสตอบและพันแผลต่อ
 
ยามที่คนงามของเขาดุช่างน่ากลัว  โครอสลอบมองรอยเล็บของไอร่าที่ยาวเป็นทางแล้วถอนหายใจ  แผลที่ได้จากลูกสิงโตหิมะยังไม่แสบเท่ากับแผลที่แมวป่าของเขาฝากไว้  และตอนนี้คนงามของเขาก็สนใจแต่ลูกสิงโตหิมะแทนที่จะมาทำแผลให้เขา
 
" ข้าจะเอาเนื้อแห้งมาให้นะ  อย่ากินเลพป์เข้าไปล่ะ  ถึงมันจะอ้วนแต่ก็กินไม่อร่อยหรอก" 
 
ไอร่าบอกลูกสิงโตที่ดูเหมือนลูกแมวทันทีที่เขาลูบหัว  เพียงแต่มันเป็นลูกแมวที่ตัวใหญ่เท่ากับลูกแมวหลายสิบตัวรวมกันมากกว่า  ไอร่าเดินไปหยิบเนื้อแห้งก่อนชายตามองโครอส  อลันไม่ได้เข้าไปช่วยทำแผล  ไอร่าจ้องตากลับเมื่อโครอสมองสบตา  เขาไม่จะไม่เดินเข้าไปทำแผลให้  การที่โครอสโดนกัดเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว
 
" เจ้าตีตรามันหรือยัง  ถ้าไม่ก็จงปล่อยมันไป  มันคงได้ชำระความแค้นจนพอใจแล้ว  แต่ถ้ามันอยากกลับไปพร้อมกับเลนีเมีย  ข้าก็จะรับเลี้ยงดูมันเอง"  ไอร่าบอกแล้วนำเนื้อแห้งไปให้ลูกสิงโตที่กัดกินเนื้อแห้งอย่างเอร็ดอร่อย  ช่วงหน้าหนาวที่ผ่านมามันอกมื้อกินมื้อ  และเพราะมันไม่มีแม่คอยสอนและล่าหาอาหารมาให้  มันจึงไม่ค่อยได้กินอะไรนอกจากซากสัตว์ที่เหลืออยู่ 
 
สิงโตหิมะไม่ใช่สัตว์ที่คอยอาฆาตและคอยตามล้างแค้นเหมือนมนุษย์  มันไม่ได้นึกโกรธโครอสมากนักที่ฆ่าแม่ของมัน  เพราะมันเป็นกฎของธรรมชาติ  ผู้ที่แข็งแรงกว่าคือผู้ที่อยู่รอด  แต่มันก็ขอประลองกำลังฝีมือกับโครอสเสียหน่อย  เพื่อที่ว่าถ้ามันชนะ  มันจะถือซะว่าเป็นการอาหารปนการแก้แค้นเล็กน้อย  แต่ถ้ามันแพ้มันก็จะขอยอมตายดีกว่า 
 
แต่มนุษย์ที่มันนึกชังและอยากเอาชนะกลับยอมให้มันกระโจนใส่อยู่หลายครั้ง  อีกทั้งยังคอยล่อหลอกเหมือนสอนมันให้ได้รู้จักการล่าเหยื่อที่ถูกต้อง  ลูกของสิงโตหิมะกัดโครอสที่แขนไปหลายแผล  มันเป็นแผลที่ลงซ้ำย้ำที่เดิม  เหมือนกับเป็นการสอนว่าต้องลงเขี้ยวอย่างไรจึงจะถูกต้อง  และพ่อของมันก็เดินเข้ามา  พ่อของมันพ่นลมเย็นใส่จนมันล้มกลิ้งล้มหงาย  มันขู่ใส่พ่อของมัน  ก่อนที่จะต้องเงียบเสียงลงแและยอมนั่งลงข้างโครอสแต่โดยดีเมื่อถูกข่มด้วยสายสัมพันธ์แห่งสายเลือด  ลูกสิงโตหิมะมองคนงามใจดีที่กำลังป้อนอาหารมัน  มันรักคนงามด้วยใจทั้งหมดที่มี  และหากไม่ติดว่ามันเป็นสัตว์ที่ต้องรักษาศักดิ์ศรีให้เหมือนกับพ่อของมันที่คอยมองอยู่  มันก็อยากจะนอนหงายให้คนงามเกาคอเหมือนกัน
 
" เจ้าชื่อว่า  ลีโอ  ดีไหม  มาเป็นสัตว์เลี้ยงของข้านะ  ไว้เจ้าโตค่อยกลับคืนสู่ป่า  ข้าลงมนต์ตีตราไม่ได้แต่ข้าเลี้ยงเจ้าให้ดีได้แน่นอน"
 
ไอร่าบอกลูกสิงโตหิมะที่บอกเล่าเรื่องราวผ่านดวงตา  เขาเกาคางลูกสิงโตที่ยอมรับชื่อที่เขามอบให้  มันนอนหงาย  ก่อนที่จะลุกขึ้นมาเพราะถูกเลนีเมียดุ
 
โครอสมองภาพตรงหน้าแล้วถอนหายใจ  เขาเจ็บตัวจนเลือดออกแต่คนงามกลับไม่เห็นใจ  แถมยังเอาแต่เล่นกับลูกสิงโตตัวใหม่จนลืมไปแล้วกระมังว่าเขายังทำแผลไม่เสร็จ  ฝ่ายอลันที่มองเจ้านายที่ทำท่าไม่สบอารมณ์ก็แอบยิ้ม  เขาเข้าไปช่วยทำแผลก่อนที่จะกล่าวรายงานกับโครอสถึงสิ่งที่เขาได้ยินมาจากกลุ่มคนที่คิดจะตามจับไอร่า  แม้มันจะใช้ชื่อของไอเรสแต่นั่นน่าจะหมายถึงไอร่าแน่นอน
 
โครอสรับฟังและนั่งนิ่ง  ดูท่าข่าวที่เมลเลนท์สืบมาเริ่มกระจ่ายมาถึงชายป่าและเมืองของเขาแล้ว  ต่อไปพื้นที่ในโพรงเขาคงไม่ปลอดภัยแล้วจริงๆ  โครอสมองไอร่าที่ยังคงไม่รู้ว่าไอเรสกำลังจะส่งคนมาตามตัว  โครอสถอนหายใจ  เรื่องของไอเรสคงไม่น่ากังวลเท่าเรื่องลูกสิงโตตัวใหม่ที่ดูท่าทางจะได้รับความรักมากกว่าเขา 
 
โครอสสั่งให้อลันนั่งเฝ้าอยู่ที่กองไฟในขณะที่เขานั่งใกล้เลนีเมีย  เขานั่งรอให้กลุ่มคนที่จะมาจับตัวไอร่าให้เดินเข้ามาใกล้  และขยับตัวก่อนยกตัวไอร่าที่กำลังอุ้มลูกสิงโตขึ้นมานั่งตัก  ไม่นานกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ก็เดินเข้ามา
 
" ไม่ได้เจอกันนานนะไอเรส" 
 
เสียงของฟร็อตโดทำให้ไอร่านึกอยากกรอกตา  การที่เขาไม่ดิ้นหนีออกจากตักของโครอสเป็นเพราะโครอสบอกกล่าวเขาแล้วผ่านทางจิต  ไอร่ากระชับตัวลีโอแน่น  เมื่อเห็นฟร็อตโดมองลูกสิงโตหิมะอย่างหื่นกระหาย
 
" ที่เจ้าล่าสัตว์มาได้อย่างง่ายดายเป็นเพราะมีสิงโตหิมะสินะ  ข้านึกแล้วว่าหมาป่าของเจ้าคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเห่า  เจ้าจะเรียกราคาเท่าไหร่สำหรับสิงโตสองตัว  ข้าจะให้เจ้าทุกอย่าง  รวมทั้งการที่จะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเจ้าด้วย"  ฟร็อตโดมองไอร่าและสิงโตทั้งสองตัวก่อนยิ้มอย่างละโมบ  แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีปัญญาล้มสิงโตหิมะตัวใหญ่ได้  แต่โซ่ล่ามลงมนต์คงพอจับลูกสิงโตหิมะได้  อย่างน้อยขอแค่ได้ตัวลูกสิงโตก็ยังดี  และถ้ามันจำเป็นเขาก็ต้องจับตัวไอเรสไว้เป็นตัวประกัน  เพราะสิงโตหิมะจะไม่มีวันยอมทำร้ายเจ้านาย  และดูท่าทางแล้ว  ไอเรสน่าจะเป็นเจ้าของสิงโตมากกว่าชายหนุ่มสองคนที่จนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมชักดาบออกมาเตรียมพร้อม
 
ไอร่ากรอกตาให้กับความโลภของฟร็อตโด  แม้เขาจะไม่เห็นหน้าฟร็อตโดเขาก็รู้ว่าเจ้าพ่อค้าหน้าเลือดเห็นแก่ตัวนี่คิดอะไร  ไอร่านั่งเฉยอยู่บนตักของโครอสก่อนกอดลีโอที่ทำท่าจะพุ่งตัวออกไป  ส่วนเลพป์  ไอร่าไม่ห่วงมันเพราะตอนนี้มันกระโดดหลบเข้าไปอยู่ในตะกร้าสมุนไพรแล้ว
 
โครอสส่งสัญญาณให้อลันที่ดูจะคันไม้คันมืออยากจัดการกับฟร็อตโด  อลันมองกลุ่มคนที่พูดจาดูถูกและไม่เห็นหัวเจ้านายของตนอย่างหัวเสีย  แม้โครอสจะไม่ใช่กษัตริย์ที่เอาแต่อยู่ในปราสาท  แต่ก็ไม่ค่อยได้มีคนได้เห็นหน้าตาของโครอสมากนักเพราะโครอสมักเดินทางออกมาในฐานะคุณชายหรือไม่ก็นายพรานนักล่า  แต่การไม่รู้ไม่ใช่ไม่ผิด  ให้ทุกอย่างที่ต้องการ...  มันคิดว่าตนเองเป็นกษัตริย์หรือไง  เพียงแค่ได้เข้าไปขายของในวังหน่อยทำเป็นเห่อหยิ่ง  อลันเคยเห็นหน้าฟร็อตโดมาบ้างเพราะสินค้าบางอย่างของฟร็อตโดเป็นของหายากที่ควรเก็บไว้ในวัง  แต่เห็นแบบนี้แล้ว  ฟร็อตโดคงไม่พ้นกดราคามาจากท่านไอร่า  เพราะเท่าที่อลันดูจากข้าวของในบ้านของไอร่า  การที่เจ้าตัวบ่นว่าอยากได้ม้าและวัวแต่ซื้อไม่ได้ซักทีคงไม่พ้นโดนกดราคาแน่
 
อลันเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับชายฉกรรจ์ตัวใหญ่เกือบสิบห้าคน  พวกมันมีอาวุธครบมือ  แต่อลันไม่ได้ดึงดาบออกมา  ไม่ใช่เขาประมาท  แต่เขาคิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว  พวกคนตัวใหญ่ไร้สมองที่มีแต่กล้ามเนื้อไม่จำเป็นต้องใช้ดาบให้เสียเวลามาเช็ดคราบเลือด  อลันเริ่มทำการรุมทำร้ายคนของฟร็อตโด  ไอร่านึกเป็นห่วงเล็กน้อยเพราะเห็นอลันไปมือเปล่า   แต่เมื่อได้ยินเสียงกระดูกคนหักเขาก็เลิกนึกห่วง  และหันมาพูดคุยกับโครอสแทน
 
" เจ้าน่าจะไปช่วยอลันผ่อนแรงบ้าง  และปล่อยข้าลงได้แล้ว  ไม่หนักหรือไง"
 
" ตัวเจ้าเบาเหมือนขนนก  และอลันก็คงนึกอยากจัดการฟร็อตโดมานาน  เพราะเห็นว่าชอบขายของเกินราคา" 
 
ไอร่าเลิกคิ้ว  เขายอมรับว่าตนเองขายของต่ำกว่าราคาเพราะอยากตัดปัญญา  แต่จากที่โครอสพูด  ฟร็อตโดคงโก่งราคาสินค้าที่ได้จากเขาไปหลายเท่า  และที่เขาไม่รู้เรื่องก็คงเป็นเพราะเขาเอาแต่รีบไปรีบกลับจนไม่ได้ตามสืบเรื่องราคา ไอร่ากวาดตามองฟร็อตโดและลูกน้องทั้งหมดที่หมอบกระแต  ความจริงคนกลุ่มนี้ถือว่าเป็นกลุ่มนายพรานที่มีฝีมือมาก  เพียงแต่ยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะเป็นคู่แข่งของอลันเท่านั้น  ไอร่ามองอลันที่เริ่มร่ายมนต์เมื่อถูกโซ่ล่ามสัตว์รัดข้อมือ 
 
ปกติโซ่ล่ามนี้จะใช้สำหรับล่าสัตว์ที่มีมนตราเพื่อสะกดพลังเวทย์  แต่หากใช้กับคนจะมีประสิทธิภาพเพียงแค่ครึ่ง   ไอร่ามองอลันอย่างเป็นห่วง  ถ้าเป็นตัวเขาที่โดนโซ่ล่ามมัดป่านนี้คงล้มไปแล้วเพราะคงทนกระแสเวทย์ของโซ่ล่ามไม่ไหว  แต่นี่อลันยังยืนอยู่ได้แถมยังกำมันไว้แน่น
 
" ไม่ต้องกังวลไป  หากเขาไม่มีฝีมือมากพอเขาคงไม่ได้อยู่ข้างกายข้า  และข้าคงไม่ยอมเสี่ยงให้เขาปกป้องเจ้า  ไม่ต้องห่วงไอร่า  อลันมีฝีมือมากกว่าที่เจ้าคิด  เขาจะสามารถปกป้องเจ้าให้อยู่อย่างปลอดภัยได้และจะยอมตายแทนหากถึงเวลาจำเป็น"
 
ไอร่ามองอลันที่บัดนี้เริ่มมีสายลมห้อมล้อมรอบตัว  อลันกำโซ่ล่ามแน่นก่อนส่งสายฟ้าไปตามโซ่ล่ามจนฟร็อตโดตัวกระตุกอลันดึงโซ่ล่ามกลับก่อนที่พันรอบคอฟร็อตโดไว้  อลันดูไม่เหนื่อยเลยซักนิด  ราวกับว่าสิ่งที่อลันทำเป็นเหมือนแค่การออกกำลังกายเบาๆ
 
" จะให้ทำอย่างไรดีขอรับ  จะให้โยนเข้าป่าไปให้เป็นอาหารสัตว์  หรือจะให้ไปส่งทางการ"  อลันถามก่อนเหยียบลงบนหลังของฟร็อตโดที่ยังตัวกระตุกไม่หยุด  ความจริงเขาอยากกระทืบฟร็อตโดให้ตายโทษฐานหมิ่นเบื้องสูง  แต่กลัวว่าท่านไอร่าจะตกใจมากไปหน่อยกับการกระทำป่าเถื่อนของเขา
 
" เอามันไปส่งทางการ  แล้วส่งมันไปเป็นทาสที่เหมืองชายแดน  ใส่โซ่ล่ามมันไว้  หากมันคิดจะใช้สิ่งนั้นกับคนของข้า  มันก็ต้องได้รับโทษอย่างสาสม"  โครอสสั่งอลันที่ก้มหัวรับ  ก่อนจะยิ้มหยันกับคำขู่ของฟร็อตโดที่ยังคงไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดกับใคร
 
" บังอาจมากไปแล้วเจ้าพวกคนป่า!  รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร  ข้าเป็นญาติของพระนางเนโอบีนะ!  ทางการไม่ทางทำอะไรข้าได้!  เจ้าคงไม่รู้ว่าฝ่าบาททรงหลงพระนางเนโอบีมากแค่ไหน!  ถึงตอนนี้นางจะมีแต่พระธิดา  แต่ต่อไปพระนางจะต้องให้กำเนิดพระโอรสแน่!  แล้วเมื่อถึงตอนนั้น..  อั่ก!"  อลันกระทืบใส่หลังฟร็อตโดที่ท่าทางจะพูดมากออย่างไม่ดูกาละเทสะ  เขาลอบมองไอร่าก่อนที่จะมองโครอส  นายของเขากอดร่างบางไว้แน่น  ในขณะที่ท่านไแแร่าดูนั่งนิ่ง  อลันเหยียบหน้าฟร็อตโดก่อนคำรามเสียงต่ำ  อลันส่งพลังเวทย์ออกไปเพิ่มเติมจนฟร็อตโดและคนทั้งหมดชักกระตุก  อลันหาเชือกมามัดคนทั้งหมดเขาด้วยกัน  ก่อนที่จะขอแรงเลนีเมียในการลากคนทั้งหมดไปส่งทางการ
 
ฝ่ายไอร่าที่มองอลันพาคนทั้งหมดถูกลากออกไปจนลับตาก็ได้แต่ถอนหายใจ  ต่อจากองค์ราชินีก็เป็นพระนางเนโอบี  แม้ไอร่าจะรู้ว่าโครอสมีสนมชายามากมาย  แต่การที่ได้มายินเต็มๆหูแบบนี้เขาก็อดเหนื่อยใจไม่ได้  ไอร่าพยายามสงบความคิดไม่ให้ถือโทษโกรธโครอส  เขามาที่หลัง..  ไอร่าย้ำคิดกับตัวเองก่อนที่จะกอดลีโอแน่น
 
ลูกสิงโตหิมะมองคนงามที่ดูเหมือนจะร้องไห้อย่างนึกสงสาร  มันหันตัวและกัดแขนของโครอสที่โอบกอดร่างบางเต็มแรงจนเลือดออก  มันกัดและสะบัดจนไอร่าที่นั่งอยู่บนตักโครอสร้องอย่างตกใจ
 
" ลีโอ!  เจ้าทำอะไรน่ะ!"  ไอร่าร้องลั่นแล้วพยายามง้างปากลีโอให้ปล่อยแขนของโครอส  เลือดของโครอสเริ่มหยดมาเลอะเสื้อคลุมของไอร่าที่นั่งตัก  ไอร่าสั่งลีโอให้ปล่อยแขนของโครอสแต่มันกลับไม่เชื่อฟังเขา  และเมื่อไม่มีเลนีเมียคอยห้าม  ก็ดูเหมือนว่าลีโอจะขอกัดแขนของโครอสให้ขาดเป็นค่าตอบแทนที่ทำให้ไอร่าเสียใจ
 
ไอร่าจ้องดุและปลอบลีโออยู่นานกว่ามันจะยอมปล่อยแขนของโครอส  ไอร่าซับเลือดที่ไหลออกมาไม่หลุดอย่างเป็นกังวล  เขามองดูโครอสที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรที่เลือดไหลไม่หยุด
 
" มันเป็นเรื่องที่ข้าสมควรโดนแล้ว  ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า  ข้าไม่อาจกลับไปแก้ไขอดีตได้  แต่ขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีกต่อไป"
 
ไอร่าพยักหน้ารับฟฟังก่อนลงมือทำแผลให้โครอส  ปากบางเม้มแน่นจนบางเฉียบ  เมื่อเห็นแผลที่ลึกจนเกือบถึงกระดูก  ไอร่าทำความสะอาดแผลให้โครอสก่อนหาผ้าผืนใหม่มาทำแผลให้
 
" ข้าไม่ได้เสียใจมากเพียงแต่แค่รู้สึกแปลกๆ  สิ่งนี้คงเรียกว่าความหึงหวง  แต่ข้าไม่อยากหึงหวงเจ้าอย่างไร้สาระ  แต่เมื่อได้ยินก็อดคิดไม่ได้  และถ้าเจ้าสัญญาแล้วข้าก็จะยอมเชื่อใจเจ้า  แต่อย่าได้ให้คนของเจ้าเข้ามายุ่มย่ามกับข้าเด็ดขาด  เพราะต่อให้เป็นสตรีหากพวกนางไม่ไว้หน้าข้า  ข้าเองก็จะไม่ไว้หน้าและยอมโดนรังแกฝ่ายเดียวเช่นกัน"  ไอร่ากล่าวและถูกผ้าพันแผลแน่นจนโครอสสะดุ้ง  เขามองดวงตาสีน้ำตาลที่บัดนี้วาววับ  โครอสผ่อมหายใจก่อนก้มจูบคนงามที่เอาหน้าหลบ
 
" และห้ามแตะต้องข้าจนกว่าข้าจะหายโกรธ  ไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งลีโอให้กัดแขนเจ้าให้ขาดไปเลย"
 
โครอสมองร่างบางที่อุ้มลูกสิงโตหิมะมาขู่  ร่างบางเดินไปล้มตัวนอนข้างกองไฟโดยที่ไม่ยอมให้เขานอนข้างๆ  โครอสถอนหายใจ  โดนคาดโทษแค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะนะ


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
>>  ต่อ  <<



หลังจากฟ้าสาง  ไอร่าและโครอสได้เดินทางออกจากป่าเพื่อขายของ  อลันและเลนีเมียรวมถึงลีโอได้เดินทางกลับไปยังปราสาทก่อนแล้ว  ไอร่าต้องขนของมาขายกับโครอสสองคน  ความจริงแล้วไอร่าอยากขายของตามราคาตลาดเพื่อที่จะได้นำเงินไปแจกจ่ายให้แก่ผู้ยากไร้  แต่โครอสกลับเน้นย้ำให้เขาขายของให้เสร็จก่อนบ่ายเพื่อที่จะได้เดินทางใก่กลับถึปราสาทก่อนค่ำ  ไอร่าจจำเป็นต้องขายของโดยใช้วิธีการประมูลตามเดิมเพื่อประหยัดเวลา  เพียงแต่เขาแบ่งของที่จะขายออกเป็นห้าส่วน  และเมื่อไม่มีฟร็อตโดเป็นตัวกดราคาหรือซื้อตัดหน้า  ไอร่าก็ขายของได้เงินมาพอสมควร  ไอร่านำเงินส่วนหนึ่งและม้าแคระไปให้ป้าขายขนมปัง  ก่อนจ่ายเงินอีกส่วนให้คุณป้าเพื่อที่จะได้ให้คุณป้าแจกนมและขนมปังให้เด็กๆที่มารุมล้อมช่วยจัดของ  ไอร่าเดินจูงม้าอีกตัวและให้โครอสจูงม้าตัวโตที่มีเสบียงอาหารแห้งติดอยู่ไปบริจาคให้แก่วิหารประจำชานเมือง 
 
เหล่านักบวชประจำวิหารออกมาขอบคุณกันยกใหญ่เมื่อได้รับเงินบริจาค  อาหารแห้ง  รวมถึงหนังสือ  วิหารแห่งนี้เป็นวิหารเล็กๆที่อยู่นอกเมือง  ที่นี่มีการรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงอยู่หลายคน  เด็กๆในวิหารดูผอมโซและเสื้อผ้าดูขาดรุ่ย  ไอร่าเล่นอยู่กับเด็กๆซักพักก็ต้องรีบกลับเพราะกำลังจะเลยเวลาเที่ยง
 
" พี่ไอเรสจะกลับแล้วเหรอ  ข้าหิว.."  เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งฉุดรั้งผ้าคลุมของไอร่าไว้  สายตาของเด็กน้อยจ้องมองแต่เลพป์ที่กระโดดเล่นไปมา  เด็กน้อยมองเลพป์ราวกับว่ามันเป็นกระต่ายอบไปแล้ว
 
ไอร่าถอนหายใจก่อนเม้มปาก  เขาไม่มีเงินเหลือแล้ว  แต่จะให้เลพป์สละร่างกายตัวเองเพื่อไปเป็นอาหารให้เด็กน้อยก็ไม่ได้  ในระหว่างที่ไอร่ากำลังครุ่นคิดหาวิธีให้เด็กๆได้อิ่มท้อง  โครอสก็ได้ยื่นข้อเสนอออกมาให้
 
" ข้าจะนำเงินและสิ่งของที่ได้จากการยึดทรัพย์ในบ้านของฟร็อตโดมากระจาย  และนำเงินมาให้พวกเขาไปซื้อวัวและไก่  รวมถึงกระต่ายมาอย่างละคู่เพื่อให้พวกเขาได้เลี้ยงดู  เงินส่วนที่เหลือจะกระจายไปตามวิหารต่างๆที่มีปัญหาเช่นนี้  ต่อไปพวกเขาจะได้มีนมและไข่ไก่กินไม่ขาด  ส่วนกระต่ายหากมันมีลูก  จะเอามากินหรือเอาไปขายก็ได้ทั้งนั้น  และช่วงระหว่างที่สัตว์พวกนี้ยังไม่โต  ข้าจะสั่งให้วิหารหลวงส่งคนมาดูแลจนกว่าพวกเขาจะปรับเปลี่ยนชีวิตและสามารถดูแลตนเองได้"
 
ไอร่าที่ยังคงปั้นปึ่งพยักหน้ารับข้อเสนอของโครอส  นับตั้งแต่เช้ามาเขาก็ยังไม่ได้พูดกับโครอสซักคำ  เขาไม่ได้ประชดหรือประท้วงด้วยการนิ่งเงียบ  เพียงแต่เช้าวันนี้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ไอร่าพยายามแล้วที่จะทำใจให้สงบแต่เขาก็ทำไม่ได้  ไอร่ารู้ตัวว่ากำลังทำตัวไร้สาระ  แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะปั้นปึ่งใส่โครอส  ไอร่ามองดอกไม้รอบตัว  ดอกไม้และใบไม้ยังคงผลิบานในทุกที่ที่เขาเดินผ่าน  แต่วันนี้มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสดชื่น  กลับกันมันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและหิวมากขึ้นกว่าเดิม
 
" ทำแบบที่เจ้าว่าก็ดีเหมือนกัน  เด็กๆจะได้เรียนรู้การพึ่งพาตนเอง  และกว่าพวกเขาจะโต  พวกเขาคงได้เรียนรู้แล้วว่าไม่มีอะไรน่าภูมิใจเท่ากับยืนด้วยขาของตนเอง"
 
ไอร่าพยายามแล้วที่จะไม่พูดเสียงห้วน  แต่เขากดเสียงตนเองไม่ลง  เขารู้สึกหงุดหงิดไปหมด  เขารู้สึกฉุนเฉียวจนอยากอาละวาดใส่โครอส  ไอร่าแปลกใจตัวเอง  เขาไม่เคยนิยมความรุนแรงแบบนี้มาก่อน
 
ด้านโครอสที่รู้สึกได้ถึงอารมณ์หงุดหงิดของไอร่าก็ไม่ได้แปลกใจมากนัก  เขาเดินเข้าไปใกล้และแตะมือลงบนเครื่องราง  เขาส่งพลังออกไปและรับพลังบางส่วนเข้ามา  ดอกไม้เริ่มหยุดบานแล้ว  พอๆกับใจของไอร่าที่เริ่มสงบลงเช่นกัน
 
" ข้าเป็นอะไรไป"  ไอร่าพูดเสียงเบา
 
ทันทีที่โครอสแตะเครื่องรางเขาก็รู้สึกสงบใจได้อย่างประหลาด  แต่ตอนนี้เขาเริ่มรรู้สึกหิวจนเกือบหน้ามืด  ไอร่าพิงหัวกับตัวของโครอส  เขารู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเยียบ  และหากไม่มีโครอสคอยประคองเขาคงเป็นลมล้มไปแล้ว
 
" เจ้ากำลังโตไอร่า  ช่วงอายุสิบแปดเป็นช่วงที่บุรุษทุกคนต้องเจอกับความเปลี่ยนแปลง  มันมากน้อยกันออกไปตามพลังเวทย์  และเจ้าไม่มีมนตราจะหงุดหงิดง่ายเพราะต่อต้านการเปลี่ยนแปลงของกระแสเวลาไม่ไหว  แต่ผ่านคืนนี้ไปเจ้าจะไม่เป็นอะไร  ข้าจะดูดซับผลพวงแห่งการเปลี่ยนแปลงเวลาให้" 
 
โครอสกล่าวและกุมมือเล็กที่ดูซีดเซียว  มือขาวเรียวดูซีดลงจนเกือบไม่มีสีเลือด  โครอสแนบศีรษะตนเองลงบนหน้าผากมน  เขาถ่ายทอดพลังความร้อนออกไปจนไอร่ารู้สึกดีขึ้น
 
" ยิ่งเจ้าทำแบบนี้ข้ายิ่งหิว  มีอะไรให้ข้ากินไหม"  ไอร่าบอกและเริ่มยิ้มได้  ตอนนี้เขาไม่รู้สึกว่าจะหน้ามืดอีกแล้ว  แต่เขาหิวมาก  หิวแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน 
 
" แล้วข้าจะพาเจ้าไปหาของทาน  ตอนนี้อดทนหน่อย"
 
โครอสบอกและซับเหงื่อที่ไรผมของไอร่ากก่อนพาไอร่าขึ้นม้า  เมื่อครู่เขาส่งพลังความร้อนเข้าไปในตัวของไอร่า  ไอร่าเป็นคนจากแดนเหนือจึงมีธาตุเย็น  และการที่ไอร่าหิวจัดคงเป็นเพราะเจ้าตัวไร้ซึ่งพลังมนต์แต่กลับทำให้ดอกไม้ผลิบานได้  ค่าตอบของสิ่งนั้นคงเป็นดึงพลังงานไปจากร่างบาง  โครอสแตะแก้มของไอร่า  เขากำลังส่งมอบพลังงานของตนเองเข้าไปให้
 
" เมื่อครั้งที่ข้าอายุสิบแปดก็มีอาการแบบนี้เช่นเดียวกัน  ข้าหงุดหงิดและโมโหง่ายเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุ  เสด็จย่าของข้าต้องให้ข้าไปสงบอารมณ์ที่ภูเขาไฟในป่าเฮสเทียเพื่อให้ภูเขาไฟรองรับพลังมนต์ข้า  แต่ในส่วนของเจ้าที่ไม่มีคนช่วยควบคุมพลัง  ข้าจะเป็นคนรับความหงุดหงิดของเจ้าเอาไว้แทน  และจะส่งพลังความร้อนไปให้เพื่อปรับสมดุลในร่างกายของเจ้า"
 
" ในช่วงที่อลันอายุสิบแปดก็มีช่วงเวลาที่พลังปะทุเช่นกัน  อลันเป็นคนธาตุลม  ธาตุของเขาจะเกื้อหนุนกับธาตุของข้า   ตอนนั้นเมลเลนท์ต้องอยู่ติดกับอลันตลอดเวลาเพราะเมลเลนท์มีธาตุดิน  ธาตุดินจะช่วยสยบพลังของธาตุลมได้  แต่กว่าอารมณ์ของอลันจะสงบลง  เมลเลนท์ก็แทบปางตายเลยทีเดียว"
 
โครอสเล่าต่อ  ตอนนี้เขาเริ่มกระตุ้นม้าให้ออกเดินเพื่อมุ่งหน้ากลับปราสาท  เลพป์กระโดดขึ้นมาหาไอร่าให้ไอร่าอุ้มอย่างรู้งาน  โครอสแวะซื้ออาหารให้ไอร่าทานรองท้องก่อนเล็กน้อยและมุ่งหน้ากลับปราสาทโดยไม่หยุดพัก  อลันนั้นล่วงหน้ากลับปราสาทไปตั้งแต่เช้าแล้ว  โครอสสั่งให้อลันกลับไปเพื่อฝังอัญมณีที่จุดต่างๆรอบปราสาทตะวันออกตามแผนของวงเวทย์เดิมที่เฮสเทียได้ร่ายไว้ก่อนหน้านี้  คืนนี้ไอร่าจะมีอายุครบสิบแปดตอนเวลาเที่ยงคืน  และแม้ไอร่าจะเกิดตอนอรุณรุ่งของวัน  เวอร์นอล  อีควินน๊อกซ์  แต่ดวงดาวของไอร่าจะเริ่มต้นฉายแสงตั้งแต่เวลาเที่ยงคืน  ยิ่งรวมกับการที่คืนนี้จะเป็นวันที่พระจันท์เต็มดวง  ไอเรสต้องฉวยโอกาศนี้ตามหาตัวไอร่าแน่
 
" ข้าว่าอลันก็ออกจะเป็นคนที่ดีพร้อม  เหตุใดเขาถึงยังไม่แต่งงานกัน"  ไอร่าถามโครอสกลับ  ตอนนี้เขารู้สึกดีขึ้นแล้วเพราะมีอาหารรองท้อง  ไอร่าพิงหลังพักกับตัวของโครอส  เขาอุ้มเลพป์ใส่ลงไปในตระกร้าเปล่าข้างตัวม้า  ไอร่าเริ่มผ่อนคลายหลังจากที่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของร่างกายตนเองเป็นเรื่องปกติ 
 
" ที่อลันไม่แต่งงานเป็นเพราะเขาผูกพันธสัญญามอบชีวิตและวิญญาณไว้กับข้า  มันไม่ใช่ข้อห้ามที่คนผูกสัญญาจะไม่แต่งงาน  เพียงแต่อลันตัดสินใจแล้วว่าจะยอมตายแทนข้าเพียงคนเดียว  และอลันก็คิดว่ามันคงเป็นการทำร้ายคู่ครองของตนเองมากไปหน่อย  หากเขาต้องตายเพื่อปกป้องข้าแทนที่จะตายเพื่อคนรัก" 
 
โครอสตอบคำถามของไอร่าฟังขณะที่เขาเริ่มควบม้าให้วิ่งเร็วขึ้น  ความจริงแล้วเรื่องของการผูกพันธสัญญามอบชีวิตและวิญญาณมีเพียงคนสี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่อง  นั่นคือเขาและอลันที่เป็นคู่สัญญา  ท่านอาจารย์ที่เป็นคนประกอบพิธีเวทย์  และเมลเลนท์ผู้ที่เป็นสักขีพยานในการผูกพันธสัญญาแแห่งการมอบชีวิตนี้ 
 
ไอร่ารับฟังอย่างเข้าใจ  ที่ดินแดนของเขาก็มีการผูกพันธสัญญาแบบนี้เช่นกัน  เพียงแต่หากเป็นการผูกสัญญาของคนในราชวงศ์จะไม่ใช้มนุษย์  พวกเราจะมีการตามล่าหาหมาป่าของตนเองที่ป่าโบรเนียและป่าเซฟเพอร์รัส  ป่าทางด้านเหนือและป่าทางทิศตะวันตกของไซธีเรีย  หมาป่าที่เราล่าได้จะถือเป็นตัวตายตัวแทนและเป็นตัวเสริมพลังมนตราให้กับเจ้าของผู้เป็นนาย  เสด็จพ่อของเขาก็มีตัวตายตัวแทนเช่นกัน  เพียงแต่เสด็จพี่ไอเรสเลือกที่จะสังหารหมาป่าตัวนั้นก่อนที่จะลงมือสังหารพระบิดา  ไอร่าถอนหายใจ  ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอเรสจะมีหมาป่าของตนเองหรือยัง  ประเพณีล่าหมาป่าของอค์กษัตริย์หรือคนในราชวงศ์จะมีขึ้นในวันเกิดตอนอายุยี่สิบ  เฮสเทียไม่มีหมาป่าเพราะเขาตามหาหมาป่าของตนไม่พบ  ส่วนไอเรส..  ตอนที่ไอร่าถูกขับไล่ออกมาไอเรสเพิ่งอายุสิบแปด  และหลังจากนั้นไอร่าก็ไม่เคยอีกเลยว่าไอเรสได้มีการออกตามล่าหาหมาป่าของตนเอง
 
ในช่วงเวลาที่โครอสและไอร่าเดินทางกลับปราสาท  ไอร่าที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าเริ่มชวนโครอสพูดคุยถึงเรื่องในแดนตะวันออก  เพราะหลังจากทานอาหารรองท้องเขาก็เริ่มง่วงงุน  แต่ตอนนี้เขาออกมานอกผืนป่าแล้วเขาจึงไม่สามารถนอนหลับได้  ไอร่าหาวหวอด  ตาเขาปรือเหมือนจะปิดลงทุกที  นี่ถ้าโครอสไม่บอกก่อนว่าเป็นการเปลี่ยนของร่างกาย  เขาคงนึกว่าตัวเองกำลังจะตั้งครรภ์  เพราะเขาทั้งกินเยอะและอารมณ์แปรปรวนง่าย  แถมยังรู้สึกง่วงนอนอยู่ตลอดเวลาราวกับต้องการพักผ่อน  ไอร่าเริ่มลืมตาไม่ขึ้น  แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิช่างอุ่นสบาย  เขาเริ่มพิงตัวกับแผ่นอกกว้างอย่างสบายใจ  ร่างกายใหญ่โตของโครอสดูอบอุ่นและพร้อมที่จะปกป้องเขามากกว่าทุกที  ไอร่าเริ่มหลับ  เขาทนไม่ไหวแล้วที่ต้องฝืนลืมตาตื่น  เขาได้แต่หวังว่าโครอสจะสามารถปกป้องเขาได้  ไม่ว่าเขาจะหลับหรือจะตื่นอยู่ก็ตาม 
 
โครอสกระชับแขนและรั้งร่างบางที่หลับสนิทไม่ให้ตกจากหลังม้า  ความจริงแล้วตอนนี้ไม่ว่าไอร่าจะหลับตาลงที่ไหนในดินแดนแห่งแฮริออสก็ปลอดภัยทั้งนั้น  เพราะหลังจากที่เขาฮัมเพลงอันเป็นส่วนหนึ่งของพิธีที่เขาต้องทำเพื่อขอคู่รักแต่งงาน  สายสัมพันธ์ที่จะได้จากการทำพิธีแต่งงานก็ได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว  โครอสนั้นไม่ได้กล่าวถึงเหตุผลทั้งหมดที่ไอร่าหงุดหงิดง่าย  การที่ไอร่าหงุดหงิดง่ายเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงของร่างกายก็จริง  แต่อีกส่วนเป็นเพราะไอร่ากำลังผูกสายสัมพันธ์กับเขา  ตัวเขานั้นเป็นคนที่อารมณ์ร้อนและหงุดหงิดง่ายตามอารมณ์ของคนธาตุไฟ  ไอร่าจึงได้รับผลกระทบจากเปลวไฟในตัวเขาส่วนนี้ไปด้วย  ในขณะที่เขาเองก็เริ่มอารมณ์เย็นขึ้นมากตามนิสัยใจดีและเห็นใจผู้ของไอร่าผู้มีธาตุเย็นของสายน้ำ 
 
หากนับตามธาตุหลักของร่างกายแล้ว  ธาตุของเขาทั้งสองถือเป็นธาตุที่ขัดแย้งแต่การที่ได้อยู่ร่วมกับของไฟกับน้ำมันกลับทำให้ทุกอย่างสมดุลมากขึ้น  โครอสเริ่มใจเย็นมากขึ้นกว่าแต่ก่อนอย่างเห็นได้ชัด  เหมือนอย่างการที่เขาเสนอความช่วยเหลือให้แก่เด็กๆในวิหาร  มันไม่ใช่สิ่งที่เขาทำบ่อยนักเพราะส่วนใหญ่เขาจะสั่งงานผ่านอลัน  และปล่อยให้อลันสั่งการกับผู้รับผิดชอบอีกที  โครอสกระตุ้นม้าให้เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น  เขาต้องรีบพาไอร่ากลับปราสาทเพื่อทำพิธีแต่งงานให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์  เพราะนอกจากมันจะช่วยปกป้องไอร่าจากการตามล่าของไอเรสได้แล้ว  มันจะยังช่วยทำให้ไอร่าได้กลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้เร็วขึ้น  โดยไม่ต้องมีอารมณ์แปรปรวนจากการเปลี่ยนของร่างกายอีก
 
โครอสควบฝีเท้าม้ากลับมาถึงปราสาทตะวันออกในช่วงค่ำ  ไอร่านั้นตื่นขึ้นมาได้ซักพักแล้วก่อนช่วงพระอาทิตย์ตก  เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะโครอสปลุก  แต่เขาตื่นขึ้นมาเพราะความหิว  ไอร่าต้องจับมือของโครอสไว้ตลอดเพราะหากไม่จับมือเขาจะรู้สึกหงุดหงิดง่าย  ไอร่ามองท้องฟ้าที่กลุ่มดาวประจำฤดูใบไม้ผลิกำลังเคลื่อนตัวเข้ามา  ไอร่ามองหาดวงดาวของตนเอง  มันกำลังส่องแสง..  ดวงดาวหัวใจสิงค์เป็นดวงดาวประจำตัวของเขาตามที่นักพยากรณ์กล่าวในคืนวันที่ไอร่าเกิด  ไอร่ามองดวงจันทร์ที่เริ่มลอยขึ้นสูงสู่ท้องฟ้า  มันเป็นคืนวันพระจันทร์เต็มดวงที่แสนสวยงามแต่ก็ดูน่าหวาดหวั่นไปพร้อมๆกัน
 
โครอสเลือกใช้เส้นทางรองที่ตรงเข้าสู่ปราสาทตะวันออกเป็นเส้นทางส่งไอร่าเข้าตัวปราสาท  ไอร่าไม่ได้พบพ่อมดทั้งเจ็ดหรืออลัน  เพราะเห็นว่ากำลังช่วยท่านพ่อมดเตรียมพิธีในการสร้างวงเวทย์  ไอร่าทานอาหารค่ำเพียงคนเดียว  ในขณะที่โครอสขอตัวไปดูความเรียบร้อยของการจัดทำพิธี  ไอร่าเพิ่งรู้จากโครอสเมื่อครู่ว่าบ้านโพรงเขาของเขามีวงเวทย์กางอยู่  เขานึกว่ามันเป็นเพราะเฮสเทียร่ายเวทย์กางเอาไว้ก่อนเสียอีก  โครอสบอกกับเขาว่า  พ่อมดทั้งเจ็ดจะจำลองวงเวทย์ของเฮสเทียขึ้นมาใหม่ให้  และต่อไปก็จะไม่มีใครสามารถเข้ามายังปราสาทตะวันออกได้ถ้าไม่ได้รับการอนุญาติจากโครอสหรือตัวเขา
 
ไอร่าทานอาหารที่ลีเดียจัดมาให้จนหมดทุกอย่าง  ลีเดียดูดีใจมากที่เขากลับมาอยู่ที่นี่อย่างถาวร  ลีเดียบอกกับเขาว่าช่วงที่เขากลับบ้าน  โครอสดูเศร้าหมองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  และแม้โครอสจะไม่ได้แสดงออกอะไรมากนัก  แต่ในฐานะที่ลีเดียเป็นแม่นมที่เลี้ยงดูโครอสมาตั้งแต่ยังเล็ก  นางจึงสังเกตุเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของลูกชายที่ดูเศร้าหมองมากกว่าปกติ 
 
หลังจากมื้ออาหาร  ไอร่าถูกลีเดียบังคับให้ไปอาบน้ำและขัดผิว  ไอร่านั้นแทบนั่งหลับตอนที่ลีเดียขัดตัว  และแม้แต่ตอนที่ลีเดียและเซรีน่าช่วยเขาแต่งตัวเขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก  ไอร่าเดินตามลีเดียเข้าห้องนอนหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ  ลีเดียชมไอร่าไม่ขาดปากว่าไอร่านั้นงามนัก  ไอร่าต้องปิดปากหาวไปหลายรอบในตอนที่นั่งให้ลีเดียติดดอกไม้ลงบนเส้นผม  ลีเดียบอกว่าถือเป็นส่วนหนึ่งที่ของสิ่งที่นางต้องทำให้ไอร่าในคืนก่อนวันเกิด  ลีเดียไล่ติดดอกไม้สีขาวจนเต็มจนเต็มเส้นผมของไอร่า  นางผูกริบบิ้นสีแดงที่เส้นผมเป็นอย่างสุดท้าย  ก่อนจะผูกริบบิ้นสีแดงเส้นอื่นที่ข้อมือและข้อเท้า  ลีเดียขอให้ไอร่าลุกขึ้นเพื่อที่จะผูกริบบิ้นเส้นสุดท้าย
 
" ท่านจะทำอะไรน่ะ!"
 
ไอร่าร้องอย่างตกใจเมื่อลีเดียล้วงเข้าไปในชุดนอนแบบไม่ต้องสวมกางเกง  นางผูกริบบิ้นสีแดงที่ต้นขาของไอร่าโดยที่ไม่สนใจฟังคำท้วง  ไอร่าสำรวจตัวเองเป็นครั้ง  เมื่อครู่เขาเอาแต่ง่วงงุนจึงไม่ทันสังเกตุ  ตอนนี้เขาอยู่ในชุดลูกไม้ปักมือสีขาว  มือและข้อเท้าสองข้างมีริบบิ้นสีแดงผูกอยู่  ไอร่าเอื้อมมือไปแตะเส้นผมด้านหลัง  มันมีเชือกริบบิ้นสีแดงผูกอยู่เช่นกัน  ไอร่านึกอยากให้ห้องนี้มีกระจกเป็นครั้งแรกในชีวิต  นี่มันอะไรกัน..  ถึงชุดจะเป็นชุดนอนแต่ก็ดูเป็นชุดนอนที่สวยงามมากกว่าปกติ  ไอร่าเอี้ยวตัวมองไปที่ด้านหนัง  เขาเห็นเชือกสีแดงที่ลีเดียมัดยึดเสื้อนอนเอาไว้แบบหลวมๆ  ปกติแล้วเขาไม่ได้สวมชุดนอนที่ดูดีแบบนี้  หรือเป็นเพราะวันนี้เป็นวันเกิด  ลีเดียจึงแต่งตัวให้เขาดูดีกว่าทุกที
 
" มันจะไม่มากไปหน่อยหรือลีเดีย  ข้าจะเข้านอนแล้ว  ไม่ต้องแต่งขนาดนี้ก็ได้"
 
ไอร่าบ่น  เมื่อครู่เขาคงจะเอาแต่ง่วงนอนจนไม่ได้สังเกตุว่าลีเดียแต่งตัวให้เขาแบบไหน  ปกติเขาก็แต่งตัวเองอยู่แล้ว  มีบ้างบางวันที่ลีเดียจะมาแต่งตัวให้  ไอร่ามองผ้าปักลูกไม้สีขาวที่ชายเสื้อ  เขาไม่เคยใส่สีขาวมาก่อนเพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของกษัตริย์แห่งไซธีเรีย  ไอร่าไล่มือไปตามชายเสื้อที่ยาวจนเกือบเหมือนกระโปรง  มันก็ดูคล้ายชุดนอนตามปกติ  แต่ลวดลายและลายปักดอกไม้ที่มีอยู่เต็มผ้าทำให้ไอร่าอดรู้สึกไม่ได้ว่ามันเหมือนชุดส่งตัวเจ้าสาวก่อนเข้าสู่คืนวิวาห์
 
" คืนนี้จะเป็นวันเกิดของท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะ  ดิฉันอาจให้ท่านดูสวยที่สุดในวันเกิดเจ้าค่ะ  ขออภัยนะเจ้าคะ  ขอดิฉันผูกเชือกที่ต้นขาอีกข้างก็เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"  ลีเดียบอกแล้วผูกเชือกสีแดงที่ต้นขาของไอร่าทั้งสองข้าง
 
ไอร่าขมวดคิ้ว  หรือว่านี่เป็นธรรมเนียมอีกอย่างของแฮริออส  แต่ทำไมโครอสไม่บอกแะไรแก่เขา  และการที่ต้องผูกเชือกสีแดงตามตัวในคืนก่อนวันเกิดมันไม่ใช่เรื่องแปลกไปหน่อยหรือ  ห้องนอนของไอร่าไม่มีกระจก  แต่เขารู้สึกได้ว่าตนเองมีเชือกสีแดงผูกเต็มตัว  ไอร่าถอนหายใจเมื่อเซรีน่าถูกริบบิ้นสีแดงที่ข้อมือให้อีกเส้น
 
" ขอให้ท่านไอร่ามีความสุขนะเจ้าคะ  อย่าลืมโปรยดอกไม้ในตอนเช้านะเจ้าคะ  ข้าจะรอรับอยู่ที่ระเบียง"  เซรีน่าบอกและส่งยิ้มมาให้อย่างน่ารัก  ตอนนี้ไอร่าเริ่มสับสนไปหมด  สิ่งที่เซรีน่าพูดดูเหมือนไม่ใช่สิ่งที่ต้องทำในคืนก่อนวันเกิดเข้าไปทุกที  ลีเดียนั่งคุยอยู่เป็นเพื่อนไอร่าจนเกือบถึงเที่ยงคืน  แต่ก็ไม่ยอมบอกอะไรมากไปกว่าให้โครอสมาบอกเอง  ไอร่าปิดปากหาวมาแล้วหลายรอบ  แต่ลีเดียกลับบอกให้ไอร่ารอโครอสก่อน  ไอร่าตาปรือลงทุกที  จนเกือบถึงช่วงเวลาก่อนเที่ยงคืน  ลีเดียส่งแก้วไวน์มาให้เขาดื่ม  ไอร่าดื่มเข้าไปโดยไม่คิดมากเพราะถือว่าเป็นไวน์ฉลองวันเกิด  ไอร่าดื่มจนหมด  ลีเดียรับแก้วคืนไปก่อนคลุมผ้าลูกไม้ปิดหน้าให้ไอร่า
 
" สุขสันต์วันเกิดนะเจ้าคะท่านไอร่า  แม้ดิฉันไม่ได้เป็นแม่แท้ๆของฝ่าบาท  แต่ก็รักฝ่าบาทเหมือนลูก  ขอให้ท่านทั้งสองมีความสุขนะเจ้าคะ  และขอให้ทวยเทพอวยพรแด่ท่านทั้งสองในคืนนี้  อย่าเอาผ้าคลุมหน้าออกนะเจ้าคะ  ให้ฝ่าบาทมาเป็นคนเปิดในท่านเอง"
 
ไอร่าพยักหน้ารับอย่างง่วงงุน  เขาใกล้จะหลับเต็มทีแล้ว  แต่ก็ต้องฝืนทนตื่นเพื่อรอโครอสเข้ามา  ลีเดียออกไปแล้ว  และในขณะที่ไอร่าจะล้มตัวลงนอนเพราะทนความง่วงไม่ไหว  โครอสก็เดินเข้ามา  ไอร่ามองโครอสที่แต่งตัวต่างจากทุกที  โครอสอยู่ในชุดนอนที่แหวกกลางอกจนเห็นมัดกล้าม  ผ้าคาดเอวของโครอสเป็นผ้าคาดสีเลือดหมู  ไอร่าเริ่มตื่นเต็มตาเมื่อโครอสเดินเข้ามาใกล้  เขาลุกขึ้นจากเตียง  เขาชักจะเริ่มรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น 
 





>>  ต่อหน้า 8 ค่ะ  <<
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-10-2013 11:25:20 โดย teatimes »

ออฟไลน์ lalitalx

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-3
ดีใจจังมาต่อแล้วววว  :katai2-1: ติดตามเรื่องนี้ไม่ไปไหน ขอเป็นแฟนพันธุ์แท้ 5555555 :L2:
อ่านตอนนี้ขอแอบเดา ไอร่าท้องรึเปล่านะ ? พอโครอสพูดเรื่องท้อง ไอร่าก็กินเยอะขึ้นมา ? คือเราก็แอบคิดเหมือนโครอสตั้งนานละ เรื่องท้อง แต่ไม่กล้าถาม กลัวโดนปฏิเสธจะเศร้ามาก  :hao5:  ตอนนี้มีเค้าลางความหวัง เอาละสิ ขอให้เป็นจริงเถอะน้า  :mew6: จะได้มาเติมเต็มชีวิตครอบครัว เราจิ้มโหวตให้แล้วน้าาา อยากให้จบแบบแฮปปี้จัง อยู่กันเป็นครอบครัว

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า  :mew1:

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
ไอร่าใจแข็งน่าดู โครอสก็สู้สู้นะ
ว่าแต่คนเขียนทิ้งปริศนาให้คิดหรือเปล่าว่าไอร่าท้อง
เพราะไอร่ากินมากขึ้นกว่าปกติ

june55

  • บุคคลทั่วไป
หวานนนน

ออฟไลน์ saruttaya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 926
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-6
ขอแบบ Happy ending เถอะน้าาาา

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
มีลีโออยู่ด้วยมันดีอย่างนี้เอง โครอสหงอยไปเลย :jul3:
คืนแต่งงานคงหวานสุดๆ แอร๊ยยยย :katai2-1:

ออฟไลน์ pannixz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 373
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
ส่วนอลันนายหล่อมาก  แต่นายเป็นเคะนะ  นายอย่าหวังว่าจะได้กินไอร่า 555 
อร๊ายยยย แล้วใครได้กินอลันคะเนี่ย
ที่บอกว่าไอร่าจะไม่ท้องแล้วจะเอาลูกออกมาจากไหนละคะ


มาต่อไวนะคะสนุกมากเลย :katai2-1:

ออฟไลน์ someone0243

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
อรั๊ย ลีโอน่ารักมากลูก กัดไปอย่าได้ออมแรง เห็นโครอสหงอแล้วสะใจพิลีกค่ะ  :katai2-1:
รออีกครึ่งนะคะ

ออฟไลน์ cakecoke

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 288
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
 :hao7: :hao7: :hao7:


แง่มๆๆๆ กัดดดดด ให้ขาดด
น่ารัก จังลีโอ ของฉันนน
 :ling1:

ออฟไลน์ cheyp

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1534
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +49/-0
ลีโอนี่มีแววว่าจะทั้งแสบทั้งซน (ก็เด็กนี่เนอะ)
ไอร่าน่ารัก โครอสก็ดีขึ้นเยอะ มีแอบหวานก็มาก
ชอบจังเลย  :mew1:

เรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านนิทานแบบที่ผู้เขียนเปรยไว้ ลอยๆฟุ้งๆมีกลิ่นอายเทพนิยาย เหมือนกำลังอ่านหนังสือแปลน่ะค่ะ มีฝีมือมากๆเลยค่ะ
ชอบทั้งภาษา ทั้งการดำเนินเรื่องเลย o13
รอติดตามต่อนะคะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด