บทนำแห่งสงคราม
ไอร่าลืมตาตื่นทั้งที่ตนกำลังอยู่ในห้วงฝัน เขาหลั่งน้ำตาออกมาเงียบๆกับความสูญเสียที่เกิดขึ้นตรงหน้า ซากศพ ความตายที่เกิดจากสงคราม ไอร่ามองทิวธงที่ปลิวสะบัดของสองดินแดน เสด็จพี่ยืนอยู่เคียงข้างเขา ดวงตาสีฟ้าคู่งามที่สว่างสดใสแปรเปลี่ยนเป็นดำมืด มันมืดมิดราวกับไม่เคยเจอแสงสว่าง
" ท่านทำแบบนี้ได้ยังไงเสด็จพี่ ท่านฆ่าประชาชนของตนเองได้ยังไง"
" ไม่ใช่ประชาชนของข้าน้องรัก ประชาชนของเจ้า ประชาชนของเรา ผู้คนแห่งดินแดนแถบเหนือเป็นของเจ้า เป็นของเจ้ากับข้า ผู้คนของเราตายก็เพื่อเจ้า"
" ข้าจะเป็นสาเหตุ.. ที่ทำให้พวกเขาตายได้อย่างไร ในเมื่อท่านเป็นคนก่อเรื่อง ท่านกุเรื่องสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาก็เพื่อออกล่าข้า ผู้คนต้องตายเพราะความหวัง ทั้งที่พวกเขาสามารถคงอยู่ได้ต่อให้ข้าไม่อยู่ เสด็จพี่ ท่านแค้นเคืองข้ามากหรือไร ถึงต้องทำกับข้าขนาดนี้"
" ข้าไม่ได้โกรธเคืองเจ้า ข้าไม่เคยโกรธเคือง แต่มันเป็นความผิดของเจ้า ความผิดของเจ้ากับนางไดโอนี ที่ทำให้มารดาของข้าตาย"
" ถ้าข้า.. ถ้าข้ายอมอยู่กับท่าน ยอมอยู่และรับใช้ท่าน ท่านจะไม่ก่อให้เกิดเรื่องแบบนี้ใช่หรือไม่"
" น้องรัก หากเจ้ายอมอยู่กับข้า ข้าจะไม่แตะต้องคนของเจ้าแม้แต่เพียงปลายเล็บ จงคิดไตร่ตรองดูให้ดี ชีวิตของเจ้าหรือชีวิตของประชาชน ความรักหรือการเสียสละ คนของเจ้าจะปลอดภัยหากเจ้ายอมอยู่กับข้า และหากเจ้ายอมอยู่กับข้าด้วยความเต็มใจ ข้าจะถือเสียว่าเรื่องราวที่ผ่านมามันไม่เคยเกิดขึ้น เจ้าจะเป็นน้องชายที่ข้ารัก เป็นคนที่ข้าจะปกป้อง เป็นราชินี ที่จะอยู่กับข้าอย่างคู่ควร"
ไอร่ามองซากศพอย่างรู้สึกผิด คนตายมากมาย ความตายที่ไร้ค่า สิ่งที่มีประโยชน์อย่างเดียวจากการเกิดซากศพคือการที่ซากศพเหล่านั้นเป็นอาหารของสัตว์ป่า ไอร่ามองนกเหยี่ยวและนกแร้งที่บินอยู่เหนือซากศพ เขาหลับตาลงอย่างนึกสมเพชตนเอง
" เสด็จพี่... ข้า ไอร่า ไดแอน ไซธีร่า จะขออยู่กับพี่ตลอดไป จะอยู่.. เพื่อ เป็นขุมพลังให้แก่ท่าน จะอยู่เป็นสัตว์เลี้ยง เป็นตัวตายตัวแทน เป็นหมาป่าที่จะซื่อสัตย์ต่อกษัตริย์ของข้าเพียงองค์เดียว"
" ไอร่าน้องรัก หากเจ้าสาบานแล้ว เจ้าจะไม่สามารถคืนคำได้อีก เจ้าได้ตัดสินใจดีแล้วใช่หรือไม่"
" ข้า.. ตัดสินใจแล้ว"
" ดีแล้วน้องรัก กลับมาอยู่กับคนของเรา ผู้คนของเราจะมีสุขได้ก็ต่อเมื่อมีเจ้า พวกเขาจะเทิดทูลเจ้าให้สมกับที่เจ้าเป็นราชินี เจ้าจะอยู่เคียงข้าตลอดไปน้องรัก เหมือนอย่างที่เจ้าต้องการ เหมือนอย่างที่เจ้าเคยขอร้องข้าเมื่อยามที่เจ้ายังเป็นเด็ก"
" ข้าจะอยู่กับท่านเสด็จพี่ เป็นแขนขา เป็นขุมปัญญาและฐานแห่งพลัง ข้ารักท่านมากเสด็จพี่ ท่านต้องให้ข้าไปออกรบนะ ข้าจะได้อยู่กับท่านตลอดไป อยู่เป็นชีวิต อยู่เป็นทุกอย่าง และจะอยู่กับท่านจนกว่าข้าจะตาย" เสียงของเด็กน้อยที่ยังไม่รู้เดียงสาดังก้องอยู่ในหู ยามนั้นเขาอายุเพียงแค่หกขวบ เป็นองค์ชายน้อยที่มีแต่ผู้คนมาหลงรัก แต่ตอนนั้นสายตาของเขามองแต่เสด็จพี่เพียงองค์เดียว มันไม่ได้เป็นการมองด้วยความรักฉันท์ชู้สาว เขาไม่เคยมีความรัก เขาควรเก็บหัวใจให้กับคนที่คู่ควร ไอร่าลืมตามองบุรุษที่มีนัยตาสีฟ้า มันไม่ได้ดำมืดอีกต่อไปแล้ว มันมีแต่แสงสว่าง หากเขายอมสละตนเอง สิ่งเลวร้ายต่างๆจะไม่เกิดขึ้น
ไอร่ามองผืนฟ้าไม่อาจสดใสได้อีกต่อไป หัวใจของเขาได้ตายดับลงไปแล้ว ตายลงไปพร้อมกับคนที่เขารักมากที่สุด
" กลับปราสาทกันเถิดท่านพี่ ข้าจะไม่ดิ้นรนกลับสู่แดนตะวันออกอีกแล้ว และหากท่านจะสัญญา ก็ขอให้ลูกชายข้าได้อยู่อย่างปลอดภัย"
" ข้าจะไม่แตะต้องลูกของเจ้าแม้แต่ปลายเล็บ ดินแดนแห่งไซธีเรียจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว พวกเราจะคงอยู่ได้ในดินแดนแห่งเราเอง เรามีแสงแดดที่สาดส่องแล้ว และเจ้าคือคนที่นำฤดูใบไม้ผลิมาสู่ดินแดนแห่งไซธีเรีย จากเจ้าไม่ดิ้นรนหลบหนี ข้าจะปล่อยคนที่เจ้ารักไป"
ไอร่ามองธงสีทองที่มีตราเสือดำคำรามเป็นครั้งสุดท้าย เขาเดินกลับปราสาทไปอย่างเงียบเชียบ เพื่อคนที่เขารัก เพื่อประชาชนที่ไม่มีความผิด เขาจะต้องยอมจบชีวิตตนเอง อยู่อย่างตายทั้งเป็น ความตายที่แทนทรมานอย่างที่เสด็จพี่ได้สาบานเอาไว้
" จงหนีไปให้ไกลน้องรัก เพราะหากวันใดที่เจ้าถูกกลับมาได้ เจ้าจะได้รู้จักกับคำว่าตายทั้งเป็น และหากวันใดที่เจ้าทนอยู่ไม่ไหว ข้าจะให้เจ้าตายอยู่บนตะแลงแกงเผาไฟ เจ้าจะตายอย่างทรมาน เช่นเดียวกับมารดาของเจ้า มารดาของข้า และคนที่เจ้ารักสุดหัวใจ"
============================================
มีคนมาทวง อายจัง
มาอัพเรียกน้ำย่อยก่อน เจอกันอีกทีวันพุร่งนี้หรือไม่ก็วันพุธนะจ๊ะ
โพลล์
หัวข้อ: [Fantasy]// Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง :: ถามหน่อยค่ะ (11/12/56) (อ่าน 60748 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก