CHAPTER 3
" ปล่อยข้านะเจ้าคนชั่ว!"
" กลิ่นเจ้าช่างหอมหวานจริง"
โครอสว่าแล้วเกี่ยวพันเส้นผมนุ่มลื่นเข้ากับปลายนิ้วแล้วประทับจูบ เขามองเจ้าแมวป่าแสนสวยที่บัดนี้หน้าแดงก่ำชวนพิศ แววตาจ้องมองอย่างระวังภัย เห็นทีคำกล่าวของเสด็จพ่อจะเป็นความจริง คนตรงหน้าเขาผิวขาวผุดผาดราวหิมะ มันไม่ได้ดูซีดเซียวอย่างคนไม่เคยเจอแดด ผิวของเจ้าแมวป่าขาวจัดและออกชมพูเรื่อเมื่อเจ้าตัวออกแรง เมื่อก้มดูที่หน้าอกเขาถึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเพราะหน้าอกนั้นราบเรียบไม่รอยนูนของเต้านม คนตรงหน้าช่างงดงามยิ่งกว่าหญิงใดๆที่เขาเคยเจอ
โครอสยิ้มให้เจ้าแมวป่าในอ้อมแขนอย่างพอใจ ไม่เสียเที่ยวจริงๆแมวป่าตัวนี้คุ้มค่ากับการเข้าป่ามาในครั้งนี้พอๆกับการจับสิงโตหิมะได้ โครอสมองริมฝีปากแดงที่คอยตะโกนด่าทอให้เขาปล่อยตัว ดูท่าปากดีๆอย่างนี้คงใช้ผิดวัตถุประสงค์ไปหน่อย ร่างสูงกดจูบที่ริมฝีปากอ่ิมที่กำลังด่าทอเขาเป็นการปิดปาก
ช่างหอมหวานไปทั่วร่างกาย...
ปลายลิ้นชื้นพยายามกวาดต้อนเรียวลิ้นที่หลบหลีก คนข้างใต้เขาคงไม่เคยถูกจูบมาก่อนเพราะตอนนี้เจ้าตัวเริ่มหอบหายใจถี่ ไม่ใช่เพราะรสรักแต่เพราะเจ้าตัวพยายามหายใจทางปากที่ถูกปิดไว้
ด้านไอร่าที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ทุบทีให้คนชั่วปล่อยตัว เขาจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้วคนๆนี้จะฆ่าเขาด้วยจูบรึไง ไอร่าคิดพลางหอบหายใจหนัก เพราะปากที่ถูกประกบอ้าทำให้เจ้าตัวลืมหายใจทางจมูกอันเป็นกลไกตามปกติของร่างกาย จนสุดท้ายเขาทนไม่ไหวต้องเกาะไหล่อีกฝ่ายแน่นแล้วขโมยลมหายใจจากอีกฝ่ายเข้าปอด โครอสปล่อยให้คนด้านล่างขโมยลมหายใจอย่างขบขัน เขาหยุดจูบไปแล้วแต่เจ้าตัวคงยังไม่รู้ถึงได้สูดอากาศจากปากเขาไม่เลิก โครอสยอมให้คนด้านล่างสูดอากาสจนพอใจถึงได้ถอนริมฝีปากออก อีกฝ่ายสูดอากาศหายใจเข้าไปอีกเฮือกใหญ่
" จูบแรกรึไง"
เมื่อได้ยินคำกระเซ้าไอร่าปล่อยมือจากไหล่แล้วหวดฝ่ามือเต็มแรงหมายจะฟาดปากเสียๆนั่นให้หุบลงเสียบ้าง แต่ยังไม่ทันถึงใบหน้าคมเข้มนั่น เขาก็ถูกกดข้อมือตรึงไว้ที่เหนือหัวแทน
" ปล่อยนะ!" ไอร่าขู่ฟ่อแล้วยกอีกมือขึ้นแต่กลายเป็นว่าเขาถูกตรึงข้อมือไว้ทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียว ไอร่าเริ่มใจไม่ดี คนตรงหน้าจับจ้องใบหน้าเขาไม่วางตาจนเขานึกกลัว คำสาปที่เสด็จแม่มอบไว้ดังก้องอยู่ในหู
" ความงามของเจ้าจะเป็นภัยต่อตัวเจ้าเอง แม้จะมีผู้คนมาหลงรักเจ้าแต่เจ้าจะได้รู้ว่าความทรมานจากการลุ่มหลงนั้นเป็นเช่นไร เจ้าจะต้องตายทั้งเป็นไอร่า และเมื่อวันใดที่เจ้าคิดปลิดชีพตนเอง เจ้าจะพบจุดจบในตะแลงแกงเผาไฟเช่นเดียวกับแม่ของเจ้าและของข้า!"
ความหวาดหวั่นเริ่มฉายออกมาทางดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ไอร่าพยายามเบือนหน้าหนี แต่อีกคนกลับไม่ยอมมือหยาบจับคางเขาไว้แล้วสูดดมที่แก้วนวลสองข้างก่อนจะย้ายไปที่ลำคอ ไอร่าตัวสั่น เขากลัวกับความหลงไหลที่คนชั่วนี้แสดงออกมา
" ปล่อย.. ปล่อยข้าเถอะนะ ถ้าเจ้าอยากได้อะไรก็เอาไป ข้ามีเงินเก็บอยู่ในบ้านไม่มากแต่ถ้าเจ้าอยากได้้เงินก็เอาของไปขาย ข้ามีเนื้อแห้งกับขนสัตว์ ข้าจะไปหยิบมาให้"
" เงินทองไม่ใช่เป้าหมายของข้า" โครอสว่าแล้วจูบปากอิ่มอีกครั้ง แต่อีกคนกลับสะบัดหน้าหลบ
" รึเจ้าอยากให้ข้าขอโทษที่่ให้เจ้านอนหนาว ข้าขอโทษเจ้าก็ได้" ไอร่าเอ่ยอีก แต่ดูท่าทางข้อเสนอนี้จะเรียกรอยยิ้มของอีกฝ่ายแทน
" ข้าไม่อยากได้คำขอโทษแต่ขอเป็นอย่างอื่นได้หรือไม่"
" เจ้าจะเอาอะไร" ไอร่าถามอย่างมีหวัง
" เป็นตัวเจ้าที่ให้ข้ากอดคลายหนาวในคืนนี้ได้หรือไม่"
ไอร่ามองคนด้านบนอย่างไม่เชื่อหูตนเองแต่คนตรงหน้ากลับทิ้งตัวมากกกอดเขาไว้แน่นอย่างแสดงเจตจำนง นิ้วหยาบเริ่มลูบไล้ไปบนผืนผ้าเมื่อมันเจอยอดอกก็เขี่ยไปมาราวอย่างหยอกเย้า ใบหน้าคมที่มีหนวดเคราก้มลงซุดไซร้ไปทั่วใบหน้าเขา จมูกโด่งก็เอาแต่สูดกลิ่นผิวกายเขาเข้าไปราวกับมันเป็นอากาศสำหรับการหายใจ
" อย่านะ! เจ้าตาบอดรึไง ข้าเป็นบุรุษเช่นเดียวกับเจ้านะ!"
" ถ้าเป็นบุรุษที่งามยิ่งกว่าสตรีข้าก็ไม่ถือหรอกนะ"
" หยุดนะ! ถ้าเจ้าต้องการอะไรข้าจะให้ทุกอย่าง"
" ข้าบอกแล้วว่าสิ่งที่ข้าต้องการคือเจ้า"
" เจ้ามันขี้ขลาดที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าแบบนี้!"
คราวนี้โครอสยอมละจากร่างบาง แล้วมองคนที่กล้าตราหน้าหาว่าเขาขี้ขลาด ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงตัดลิ้นมันแล้วเอาไปโยนทิ้ง แต่กับแมวป่าตรงหน้า เขากลับคิดว่ามันเป็นเสียงชวนฟังมากกว่า ตอนนี้เขาปล่อยมือที่กดอีกฝ่ายแล้ว แม้เขาจะออกแรงไม่มากแต่มันก็แดงช้ำเป็นรอยนิ้ว คนตรงหน้าอยู่คนเดียวมาได้ยังไงกลางป่าแบบนี้โดยที่เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ผิวกายนุ่มนิ่มไม่ต่างจากสตรีที่ประทินผิวมาอย่างดี เมื่อไอร่าเห็นอีกฝ่ายยอมปล่อยตัวก็ชันตัวลุกพลางดูข้อมือตนเองที่แดงไปหมด แต่ยังไม่ทันได้ลุกก็ถูกทาบทับลงมาอีก
" ไหนว่าจะปล่อยข้าไป" ไอร่ากล่าวเสียงขุ่น
" ข้ายังไม่ได้พูกซักคำ" โครอสว่าแล้วดึงคอเสื้ออีกฝ่ายจนมันแยกออกจากกัน เผยให้เห็นไหล่มนนวลเนียนตา แต่ยังไม่ทันได้ก้มลงชิมรสก็ถูกมือนุ่มนิ่มดันหน้าออกห่าง
" ได้โปรด ถ้าท่านเป็นบุรุษจริงก็จงอย่าข่มแหงคนที่อ่อนแอกว่า" ไอร่าขอร้อง คนตรงหน้าต้องการอะไรทำไมเขาจะไม่รู้ เขาเองก็เป็นผู้ชายเช่นเดียวกัน แม้จะไม่เคยผ่านการเสพสังวาสแต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้จัก เขาเคยเดินผ่านหอนางโลมมาแล้วและมันเป็นสัญชาติญาณที่เขารับรู้ได้ว่าต้องทำยังไง มันให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่คนตรงหน้าเขากำลังจะกระทำกับเขา คนตรงหน้ามองเขาอย่างลุ่มหลงพิจารณาเขาไปทั่วตัวก่อนก้มลงกระซิบถอยคำที่ข้างหู
" ถ้าข้าปล่อยเจ้าไป ผู้คนคงตราหน้าว่าข้าไม่ใช่บุรุษ"
" อย่า.. ได้โปรดเถอะ ปล่อยข้าไป ขอร้อง..."
โครอสหัวเราะในลำคอมองแมวป่าตัวน้อยที่บัดนี้นอนตัวสั่น นัยตาสีน้ำตาลเข้มแวววาวสั่นไหวเอ่อคลอไปด้วยความหวาดหวั่น เจ้าไม่รู้รึไงว่าท่าทีอย่างนี้ยิ่งทำให้บุรุษเกิดความต้องการ เขาอยากทำให้ร่างเล็กๆนี่สั่นคลอนไปตามแรงอารมณ์ของเขา อยากเห็นผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ และอยากได้ยินเสียงครางหวานที่ดังลอดออกมาจากลำคอขาวนี้ เร็วเท่าทันความคิดร่างสูงกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มทันที เขาสอดแทรกปลายลิ้นควานหาความหวานและก่อนที่จะได้ย้ายไปที่ลำคอขาวอีกฝ่ายก็ดิ้นหนีขลุกขลักพยายามทุบทีเขาให้ออกห่าง แต่แรงที่ส่งมามันช่างน้อยนิดจนน่าขัน
" ถ้าเจ้าหนีไปได้ข้าจะปล่อยเจ้าไปนะคนงาม แต่ถ้าไม่..ค่ำคืนนี้เจ้าคงไม่ได้นอนทั้งคืน"
เมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบเจือความขบขัน ไอร่ายิ่งดิ้นรนหมายหลบหนีจากคนชั่วด้านบนให้ได้ แต่ไม่ว่าจะทุบตีเท่าไหร่คนด้านบนก็ไม่เขยื้อนแม้แต่น้อยและมันกลับยิ่งเรียกเสียงหัวเราะขันให้ดังขึ้น ไอร่าเจ็บแค้นในกำลังของน้อยนิดของตนเอง พอหมายจะตบหน้าคนด้านบนให้หยุดหัวเราะ มือหนากลับยึดมือเขาไว้แล้วประทับจูบกลางฝ่ามือ
" ข้าว่าเราเล่นสนุกกันพอแล้ว เจ้าเก็บแรงไว้รับแรงข้าดีกว่านะ คนงาม"
โครอสฉุดร่างเล็กขึ้นมาพาดบ่าแล้วก้าวเดินไปยังตัวบ้านหันหลังให้กับแสงสุดท้ายที่กำลังลับขอบฟ้า เสียงโวยวายดังลั่นตลอดทาง เมื่อเข้ามาถึงห้องนอนเขาวางร่างบางลงบนที่นอนแล้วตามขึ้นทาบทับ
" ขอดูหน่อยแล้วกันว่าใต้ร่มผ้าเจ้าจะขาวเนียนเหมืิอนมือเจ้าหรือไม่"
พูดจบร่างแกร่งก็กระชากเสื้อที่ขวางตาออกทันที ร่างขาวเนียนปรากฎให้เห็นแกสายตา เขาไม่เคยเห็นบุรุษหรือแม้แต่สตรีใดจะมีเรือนร่างขาวเนียนถึงเพียงนี้ ทั่วร่างดูขาวราวหิมะ เมื่อเลื่อนดูยอดอกสีชมพูอมแดง มันยิ่งทำให้เขากระหายอยากทำรอยแดงให้ทั่วผิวขาวๆนี้ มันจะน่าดูซักเพียงใดนะถ้าเขาประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้
ริมฝีปากหนาก้มลงแนบประทับรอยที่ซอกคอ แค่ขบเม้มเบาๆมันก็ขึ้นสีชมพูอ่อนจาง ถ้าเขาลงแรงมากว่านี้ร่างข้างใต้คงแหลกสลาย เขาถูกใจคนตรงหน้ามาก สัตว์ป่าตามคำร่ำลือคือร่างตรงหน้านี้ใช่หรือไม่ ถ้าเขาได้ครอบครองมันจะนำพาความรุ่งเรืองมายังอาณาจักรของเขาสินะ หรือถ้าไม่ใช่.. อย่างน้อยเขาก็ยังได้ของเล่นชิ้นใหม่มาวางไว้ในห้องนอน ของสวยงามเช่นนี้หากปล่อยไว้โดยไม่แตะต้อง เขาคงกลายเป็นไอ้โง่ที่ปล่อยให้ผู้อื่นมาฉกฉวยไป
" อย่า.. ได้โปรด..เมตตาข้าเถอะ" ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น ดวงตาเว้าวอนขอความเห็นใจ
" ข้าจะเมตตาเจ้าแน่นอน..คนงาม" ข้าจะมอบความเมตตาให้เจ้าได้จดจำไปจนชั่วชีวิต ว่าคืนนี้เจ้าเป็นของข้าโครอส อาเบล ไฮพีเรีย กษัตริย์แห่งแฮริออส
ร่างแกร่งปลดอาภรณ์ตนเองเผยร่างกำยำที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี เขาทาบทับร่างบางแล้วบรรจงจูบและลูบโลมร่างตรงหน้าอย่างแผ่วเบานุ่มนวล แต่สำหรับคนที่มือจับดาบและต่อสู้มาตลอดชีวิต ความอ่อนโยนที่ว่ากลับกลายเป็นความรุนแรงของใครอีกคน ไอร่าดิ้นหนีมือหยาบที่ลูบไปทั่วตัวเขาอย่างนึกรังเกียจ น่าขยะแขยง ทั้งที่เป็นบุรุษเหมือนกันแต่คนตรงหน้ากลับกระทำอย่างกับเขาเป็นหญิงงามเมือง ใช้กำลังข่มแหงรังแกเขาอย่างหน้าไม่อาย
" ท่านมันไม่ใช่นักรบ ท่านรังแกคนที่อ่อนแอกว่าได้ยังไง" ไอร่าเริ่มสะอื้นไห้เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่คิดจะปล่อยตนไปจริงๆ
" กับเจ้า..ข้าอาจไม่ใช่นักรบแต่คงเป็นนักรัก"
โครอสคิดว่าเสียงหวานๆอย่างนี้มันน่าจะเปล่งเสียงครางมากกว่าคำพูดกล่าวหาแบบนี้ เขาก้มขบกัดหน้าอกอีกฝ่าย ดูดดึงจนมันแดงช้ำหวังเรียกเสียงครางให้ดังขึ้น แม้มันจะเป็นเสียงครางปนสะอื้นแต่ก็ยังน่าฟัง ริมฝีปากหนาย้ายไปที่หน้าอกอีกข้างดูดดึงและลงปลายลิ้นขยี้แรงๆ จนคนข้างใต้สะดุ้งเฮือก มือเล็กสองข้างพยายามผลักหัวเขาออกอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงสะอื้นดังไม่ขาดสาย ปากพร่ำขอร้องให้เขาปล่อยตัว โครอสลากลิ้นยาวไปถึงหน้าท้อง ยิ่งเรียกเสียงกรีดร้องจากอีกฝ่าย..มันช่างหวานลิ้นนัก ไอร่ารู้สึกหวาดกลัวจับใจเมื่อมือหยาบดึงกางเกงเขาออกแล้วจับขาเขาแยกจากกันก่อนจะบดเบียดส่วนล่างลงมาอย่างกระหาย ยิ่งเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วที่วนเวียนที่ช่องทางด้านหลัง เขายิ่งหวาดกลัว ไม่..
" อย่า.. อย่า.. โอ๊ยย!!!"
ไอร่ากรีดร้องทันทีเมื่อนิ้วกร้านกดเข้าไปที่ช่องทางด้านล่าง นิ้วนั้นหมุนวนไปทั่วช่องทางคับแคบเพื่อขยับขยาย จนเมื่ออีกฝ่ายพอใจก็กดแทรกนิ้วเพิ่ม ปลายนิ้วนั้นขยับเข้าออกช้าเร็วสลับกัน ไอร่าขาสั่นเรี่ยวแรงเหมือนถูกสูบหาย เขาได้แต่นอนนิ่งหวังว่ามันจะจบลงซักที ความหวังของไอร่าเป็นจริงในเวลาไม่นานเมื่ออีกฝ่ายยอมถอนนิ้วออก แล้วยกตัวขึ้นมาจูบเขา
" ผ่อนคลายหน่อยนะคนงาม ข้าไม่อยากให้เจ้าเจ็บตัวมากนัก"
โครอสว่าแล้วกดแทรกกายเข้าไป ร่างเล็กกระตุกด้วยความเจ็บปวดน้ำตาใสไหลรินออกมาไม่หยุด แม้โครอสจะพยายามห้ามใจแล้วว่าจะถนอมคนตรงหน้า แต่ความคับแน่นที่ได้รับทำให้เขาห้ามใจไม่ได้จนต้องกระแทกกายเข้าไปสุดตัว โครอสรู้สึกได้ถึงของเหลวหนืดที่ไหลออกมา อีกฝ่ายคงเลือดออกแต่เขาทนอดใจไม่ไหวแล้ว ความร้อนรุ่มที่ห่อหุ้มเขาไว้กระตุ้นให้เขาขยับตัวเพื่อผลักดันความต้องการตามสัญชาตญาณให้ไปถึงปลายทาง โครอสกระแทกกายเข้าไปอย่างรุนแรงหวังอยากได้รับความลึกล้ำที่มากขึ้น เขาอยากได้อีก.. เขาต้องการมากกว่านี้.. และเขาต้องได้ทุกอย่างที่เขาต้องการ โครอสขยับกายไม่ยั้งพลางขบเม้มสร้างรอยไปทั่วผิวขาวๆโดยไม่สนใจเสียงครวญครางด้วยเจ็บปวดของอีกฝ่าย เขาขยับกายอยู่นานและปลดปล่อยออกมาในที่สุด ช่องทางคับแคบขับดันน้ำขาวขุ่นปนเลือดสีแดงสดออกมา
โครอสถอนกายออกแล้วกดตัวลงไปจนสุดอีกครั้ง ไอร่าสะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับตัว ความเจ็บปวดที่ได้รับมันมากมายจนชา เขาไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน แม้แต่ตอนที่โดนขับไล่อย่างโหดร้ายก็ไม่เคยได้แผลอะไรเลย ไอร่ากรีดร้องเสียงหนัก พยายามอ้อนวอนให้คนด้านบนหยุดเสียที แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมหยุด ซ้ำยังพลิกตัวเขาขึ้นด้านบนประคองสะโพกของเขาแน่นไว้แล้วดันมันให้เข้าไปแนบชิดสะโพกอีกฝ่าย ก่อนที่ด้านล่างเองก็สวนกระแทกเข้ามาเช่นกัน
" ดีมากคนงาม เจ้าทำให้ข้าสุขสมใจทีเดียว"
โครอสพูดเสียงพร่าแล้วจูบซับน้ำตาที่ไหลริน คนตรงหน้าช่างมอบความสุขให้เขาได้อย่างคาดไม่ถึง ช่องทางอุ่นแคบรัดรึงรอบเขาไว้แนบแน่น มันตอบรับเขาในทุกสัมผัสที่เขาขยับกาย ยิ่งเขากระแทกกายแรงเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยิ่งตอดรัดเขาแรงขึ้นเท่านั้น โครอสขยับกายท่านั้นอยู่พักใหญ่ เมื่อใกล้ถึงปลายทางเขาพลิกตัวอีกฝ่ายลงแล้วกดสะโพกแรงๆซ้ำๆ เรียกเสียงครางพร่าด้วยความเจ็บปวดปนเสียวกระสันออกมาจากลำคอขาวได้ โครอสกระแทกกายอย่างรุนแรงอีกไม่นานก็ปลดปล่อยออกมา คนข้างใต้ครางสะอื้นผะแผ่วราวกับใกล้หมดลม เขาถอนตัวออกจับร่างคนงามพลิกคว่ำแล้วกดแนบสะโพกเข้าไปอีกครั้ง แมวป่าของเขาครางพร่าตัวสั่น มือกำผ้าปูเตียงแน่นพลางขยับกายหมายหลบหนี เขากดไหล่ขาวที่บัดนี้มีรอยสีแดงเต็มไปหมดและกักขังคนตรงหน้าให้อยู่ใต้ร่าง เขาถอนสะโพกออกมาจนเกือบหลุด ก่อนกดเข้าไปแรงๆอีกครั้ง
" อ๊าาา!!! ได้โปรด พอทีเถอะ.."
เสียงครางรัญจวนน่าฟังทำให้โครอสอดที่จะขยับกายเข้าไปอีกแรงๆไม่ได้ เขาอยากได้ยินเสียงนี้อีก
" ร้องให้ข้าฟังอีกสิคนงาม ข้าชอบฟังเสียงครวญครางของเจ้า"
โครอสว่าแล้วกระแทกกายเข้าไปอีกครั้ง.. อีกครั้ง.. และอีกครั้ง แม้ว่าร่างข้างใต้จะร้องครางจนเสียงแหบและสลบไปแล้วแต่เขายังต้องการอีกเขาขยับกายไม่หยุดและปลดปล่อยนับครั้งไม่ถ้วน จวบจนใกล้เช้าเขาถึงได้ยอมถอนตัวออกแล้วประคองกอดร่างบางไว้อย่างหวงแหน
" เจ้าเป็นสมบัติของข้าแล้ว เจ้าแมวป่า"
.
.
.
ไอร่าตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนสาย แสงยามสายตกกระทบเปลือกตาทำให้เขาต้องฝืนลืมตา ร่างกายปวดร้าวไปหมดแถมรู้สึกร้อนรุ่มราวกับจับไข้ ไอร่าคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เขาอดที่จะหลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้และเมื่อกวาดตามองรอบห้องก็ไม่พบผู้ใดอีก ดีแล้ว.. เขาจะคิดว่ามันเป็นฝันร้ายช่วงตื่นหนึ่ง ไอร่าขยับกายหวังจะไปล้างตัว ความเหนียวเหนอะที่ด้านล่างทำให้เขารู้สึกอยากอาเจียน แต่กลับขยับตัวไม่ได้ดั่งใจแค่เขาจะลุกยืนก็ต้องทรุดฮวบลงที่พื้น ปากบางเม้มอย่างอดสูในร่างกายของตนเองพยายามจะลุกขึ้นมาแต่ก็ต้องล้มไปอีก
" ข้ากำลังจะเข้ามาปลุก เราคงต้องรีบเดินทางข้าไม่อยากให้เจ้าค้างกลางป่า"
โครอสเดินเข้ามาอุ้มร่างบางที่นั่งอยู่ที่พื้น เขาอุ้มอีกฝ่ายเข้าไปในห้องอาบน้ำตักวักน้ำรดตัวโดยไม่สนใจเสียงร้องท้วง มือหยาบกวาดล้างคราบต่างๆจนหมดอย่างรวดเร็ว เมื่อเสร็จสิ้นก็อุ้มร่างที่สั่นเทาเข้าห้อง
" เจ้าจะแต่งตัวเองหรือให้ข้าจัดการให้"
" ออกไป.. ไปให้พ้น! เจ้าจะกลับมาทำไม ในเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ไปซะ! " ไอร่าสะอื้นฮักตะโกนเสียงแหบ คนผู้นี้จะกลับมาทำไม ในเมื่อได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วก็ควรไปซะ ทิ้งเขาให้อยู่กับความเจ็บปวดอย่างเดียวดายก็พอ
" ข้าจะทำตามที่เจ้าบอกทุกอย่าง ยกเว้นแต่เพียงการอยู่ห่างจากเจ้าเท่านั้น ข้าจะพาเจ้าไปยังปราสาทของข้าที่นั่นเจ้าจะไม่ลำบากเหมือนอย่างที่นี่"
คำว่าพาออกไป ทำให้ไอร่าหวาดหวั่น ที่เขาต้องหนีมาอยู่ในป่าก็เพื่อหลบหลีกชะตากรรมที่ถูกสาปไว้ ถ้าเขาออกไปความทรมานที่เขาจะได้รับคงมากกว่านี้ร้อยพันเท่า
" ได้โปรด เจ้าจงไปซะแล้วอย่าได้กลับมาอีก ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น"
โครอสมองภาพตรงหน้าอย่างอดสงสัยไม่ได้ เขาจะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะร่ำไห้ทำไม ในเมื่อเขาสามรถมอบทุกอย่างที่อีกฝ่ายต้องการได้หรืออีกฝ่ายไม่มั่นใจว่าเขาจะมอบทุกอย่างไม่ได้อย่างที่ปากพูด
" ข้าคือโครอส อาเบล ไฮพีเรีย กษัตริย์แห่งแฮริออส ผู้ครอบครองดินแดนทางทิศตะวันออกและทิศใต้ เจ้าไม่ต้องกังวลว่าข้าจะทำอย่างที่พูดไม่ได้"
" ได้โปรด.. อย่าพาข้าออกไปจากที่นี่ ให้ข้าได้อยู่ที่นี่เถอะ ได้โปรดปล่อยให้ข้าอยู่ที่นี่จนตายเถอะนะ" ไอร่าร่ำไห้ปานจะขาดใจไม่สนใจคำพูดของอีกคน เขาหวาดกลัวการออกนอกป่าผืนนี้ ผืนป่าที่ท่านลุงลงมนตราปกป้องคุ้มครองเขาไว้ด้วยชีวิต
" ยกโทษให้ข้าที่ต้องปฏิเสธเจ้านะคนงาม แต่งตัวซะข้าจะไปเตรียมม้า" โครอสตอบแล้วมอบจูบลึกล้ำให้อีกฝ่าย แต่คนตรงหน้ากลับสะบัดหนีทิ้งแล้วเกาะกุมมือเขาอ้อนวอนให้ปล่อยตนไว้กลางป่าด้วยความหวาดกลัวจนเขารู้สึกได้
" ไม่ว่าเจ้าหวาดหวั่นสิ่งใด ข้าสาบานว่าจะปกป้องเจ้า"
" เจ้าไม่เข้าใจ.. ได้โปรดเถอะ ปล่อยข้าทิ้งไว้ที่นี่"
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมไปแต่โดยดี โครอสจึงจัดแจงหยิบฉวยเสื้อผ้าในหีบของเจ้าของห้องอย่างถือวิสาสะแล้วบังคับใส่จนเสร็จจากนั้นจึงปลดผ้าคลุมของตนเองออกมาคลุมร่างบางไว้แล้วอุ้มอีกฝ่ายออกมาจากห้อง ปากสั่งการลูกน้องคนสนิทให้ตระเตรียมม้าและเสบียงอาหารที่หาได้จากในบ้าน ร่างเล็กบนตักเขาดิ้นหนีและทุบตีอยากหนีกลับเข้าบ้านจนเขาอ่อนใจ จนจำเป็นต้องใช้ไม้แข็งกดต้นคออีกฝ่ายให้สลบไป ไม่งั้นแมวป่าของเขาคงได้ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งแน่
" กระหม่อมว่าที่เขาไม่อยากออกจากป่าคงมีเหตุผล ท่านน่าจะถามให้กระจ่างก่อนพาเขากลับไป ที่ตรงนี้มีมนตราปกป้องแม้จะทำอะไรท่านไม่ได้แต่มันต้องมีเหตุที่ทำให้เขาจำต้องอยู่ที่นี่เป็นแน่"
" ข้าตัดสินใจแล้วอลัน ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะพาเขาไป ข้าไม่เชื่อว่าจะมีสิ่งใดใดที่ไม่อาจแก้ได้ต่อให้เป็นมนตราที่แข็งแกร่งที่สุดเราก็ยังมีพ่อมดทั้งเจ็ดคอยช่วยเหลือ"
เมื่อได้ยินผู้เป็นนายตัดสินใจแล้ว เขาที่เป็นบ่าวจะขัดอะไรได้ จำต้องเก็บงำความกังวลเอาไว้แล้วรีบทำงานตามที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จ แล้วจูงม้ามาให้ผู้เป็นนายขึ้นขี่ นายของเขาคงถูกใจคนผู้นี้มากทีเดียวแม้ตอนขึ้นม้ายังไม่ยอมปล่อยตัวให้เขาช่วยอุ้ม หวังว่าคนผู้นี้คงไม่นำความยุ่งยากมาให้นายเหนือหัวเขาหรอกนะ
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งคู่ก็ควบม้าออกจากโพรงเขา และต้องแวะพักให้น้ำแก่ม้าบ้าง แต่ต่อให้รีบเร่งเพียงใดก็ไม่สามารถออกจากป่าได้ก่อนพลบค่ำเพราะมีสัตว์ป่ามากมายขวางทางเอาไว้ จนใกล้ค่ำเหล่าสัตว์ป่าจึงยอมล่าถอยออกไปบ้าง ฝ่ายทหารคนสนิทจึงเอ่ยปากแนะนำให้พักข้างริมธารก่อน โครอสเองก็เห็นว่าเย็นมากแล้วจึงตัดสินใจพักก่อนเพราะร่างบางที่เขาอุ้มมายังหลับไม่ฟื้นแม้ว่าเขาจะลงแรงฟาดฟันสัตว์ป่าเสียงดังแค่ไหนก็ตาม คงเพราะเจ้าตัวจับไข้...เขาคงต้องปลุกมาหาอะไรรองท้องหน่อย เมื่ออลันก่อไฟและเตรียมอาหารเสร็จโครอสก็ปลุกร่างบางที่นอนอยู่ ไอร่าลืมตาช้าๆกระพริบตาขับไล่ความง่วงงุน เมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้าก็ดิ้นหนีทันที
" อย่าดิ้นสิ เกิดตกไปจะเจ็บตัวเปล่าๆ"
โครอสว่าแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นก่อนจะฉวยโอกาสท่่ีแก้มนวลข้างหนึ่ง เขารอจนอีกฝ่ายดิ้นจนพอใจก็ชักชวนอีกฝ่ายให้ทานอาหาร แต่คนตรงหน้าช่างดื้อดึงเอาแต่เม้มปากแล้วทานเพียงแค่น้ำเปล่าและซุปร้อนนิดหน่อยก็หลับไปอีก เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับไปแล้วโครอสจึงจัดแจงให้อีกฝ่ายนอนดีๆ ส่วนตัวเองก็นอนกอดเคียงข้างกัน
กลางดึกเมื่อดวงจันทร์ลอยสู่กลางฟ้า ไอร่าลืมตาเหลือบมองรอบๆ คนข้างตัวเขาหลับไปแล้ว ส่วนอีกคนไม่รู้ไปไหน ไอร่าขยับตัวช้าๆลุกเดินไปที่ม้าที่ผูกเอาไว้ใกล้ริมน้ำ ไอร่าเดินเสียงเบาปลอบขวัญม้าทั้งสองแล้วปลดเชือกล่ามออกก่อนขึ้นม้ากระตุ้นให้ม้าวิ่งกลับไปทางเดิม ม้าสองตัววิ่งคู่กันไปตามที่ถูกฝึก เมื่อวิ่งไปซักระยะไอร่าทิ้งม้าและเดินไปอีกทางตามทิศตะวันออกเฉียงเหนือดินแดนของอีกฝ่ายและพี่ชายที่ออกตามล่าเขา ไอร่าไม่คิดจะกลับบ้านเพราะอีกฝ่ายรู้จักบ้านเขาแล้ว ถ้าฝ่ายนั้นอยากตามตื้อก็คงกลับไปที่นั่น ไอร่าคงต้องหาถ้ำอยู่ไปก่อนแล้วหาที่ซ่อนตัวใหม่ให้ไกลห่างจากผู้คนและอยู่คนเดียวอีกครั้ง
ร่างบางเดินตามดวงดาวและแสงจันทร์ พยายามเดินเลียบลำธารแต่ไม่ใกล้มากนัก เขาเดินไปทางตะวันออกเฉียงเหนือเรื่อยๆอย่างอ่อนแรงและเหนื่อยล้า ในที่สุดเขาก็ถึงถ้ำเล็กๆจนได้ ไอร่าไม่กลัวสัตว์ป่าหรืองูพิษไม่เคยมีสัตว์ตัวใดทำร้ายเขา สิ่งที่จะทำร้ายเขาได้มีเพียงมนุษย์เท่านั้น ไอร่าซุกตัวกับผนังถ้ำด้วยความอ่อนเพลีย ตื่นมาเขาคงต้องหาที่หลบซ่อนที่ใหม่
.
.
.
ด้านโครอส เขาตื่นมาตั้งแต่ที่คนข้างๆขยับตัวแล้ว แต่อยากรู้ว่าคนๆนี้จะหลบหนีเขาไปอย่างไรมากกว่า น่าแปลกที่ม้าสองตัวของเขากลับเชื่อฟังร่างบางอย่างว่าง่าย มันไม่ส่งเสียงร้องเลยซักนิด แถมยอมให้อีกฝ่ายขึ้นขี่แต่โดยดีก่อนจะเดินไปตามทางเดินเก่าที่จากมา..คงตรงกลับบ้าน โครอสคิด ถ้าอีกฝ่ายคิดง่ายๆแบบนั้นคงน่าเบื่อแย่แต่ก็ดีจะได้จับกลับมาง่ายหน่อย โครอสนั่งรอพลางสุมไฟ ไม่นานอลันก็เดินกลับมาพร้อมม้าทั้งสองตัว
" เขาทิ้งม้าไว้กลางทางเดิมที่กลับบ้าน แล้วเดินเลียบลำธารไปทางตะวันออกเฉียงเหนือแทน"
โครอสรับฟังแล้วยกยิ้มเล็กน้อย ถ้าเป็นคนอื่นคงวิ่งไปทางทิศเหนือไม่ก็ตะวันตกให้ไกลจากอีกฝ่าย แต่คิดจะอยู่ใกล้ถิ่นศัตรูสินะ ที่ๆปลอดภัยที่สุดคือที่ๆอันตรายที่สุด
โครอสหัวเราะอย่างพอใจไม่น่าเชื่อว่าคนที่อยู่กลางป่าจะคิดได้แบบนี้ คนงามของเขาคงต้องมีคนคอยสั่งสอนมาก่อนแน่ และลักษณะเจ้าตัวเองก็รู้ได้ว่าคงไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไป อาจเป็นลูกกษัตริย์แดนเหนือที่หลบหนีมาจากสงครามล้มบัลลังค์ครั้งก่อนหรืออาจจะเป็นเชลยข้ามแดนก็ได้ เอาเถอะไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีที่มาอย่างไร แต่ต่อไปนี้แมวป่าของเขาจะอยู่ในฐานะคู่นอนที่จะอยู่บนเตียงรอเขาตลอดไป
โครอสลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขากระตุ้นม้าให้ออกเดินไปตามลำธารทางทิศตะวันออก เขาปล่อยม้าให้เดินไปเรื่อยๆไม่เร่งรีบ จนตะวันใกล้ขึ้นเหนือยอดเขา เขาเจอถ้ำเล็กๆไม่ไกลจากลำธารมาก เห็นแมวป่าของตนขดตัวซุกอยู่กับผ้าคลุมของเขา ผ้าคลุมสีน้ำเงินเข้มดูตัดกับผิวขาวจนยิ่งขับให้ใบหน้าหวานชวนมองยิ่งขึ้น..แต่มันคงน่ามองกว่านี้ถ้าเป็นสีแดง โครอสลงจากม้าอย่างเงียบเชียบ ก่อนเข้าไปกอดแมวป่า เวลานอนช่างไม่ต่างจากแมวน้อย..ช่างว่าง่ายนัก
อลันเห็นคนเป็นนายกอดร่างเล็กก็ถอนหายใจ เจ้านายของเขาคงหลงคนตรงหน้ามากแล้วละมั้ง เล่นกอดไม่ปล่อยขนาดนี้ เขาเลยได้แต่เดินตรวจตรารอบๆป้องกันระวังภัยให้เจ้านายยามพักผ่อนกับแมวป่าตัวโปรดตัวใหม่ กลับเข้าปราสาทคราวนี้เขาคงได้ยินเสียงโวยวายจากปราสาทฝั่งตะวันตกเป็นแน่ คิดแล้วปวดหัวแต่นายของเขาคงจัดการได้ล่ะนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
