หัวข้อ: [Fantasy]// Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง :: ถามหน่อยค่ะ (11/12/56)

[Lily teddy]

โห ไอ้โครอสทำไมมันดีได้ไม่นานจริง ๆ แล้วขนาดต้องวางยากันเลยด้วยนี่มัน เป็นพระเอกตรงไหนเนี่ย
ทั้ง ๆ ที่ไอร่าก็ยอมอ่อนลงให้ตั้งเยอะ เพราะได้อยู่อย่างสงบกับลิงช์แล้วก็เซรีน่าจิตใจก็ดีขึ้นแล้วแท้ ๆ
แต่นี่นอกจากจะพึ่งโดนลอบฆ่าจากเหล่าเมีย ๆของโครอสแล้ว ยังต้องมาเจอไอ้โครอสบ้ากามอีก
ทำไมโครอสไม่คิดจะทำให้ไอร่าเห็นถึงความรัก ความจริงใจของตัวเองบ้างนะ
หรือเพราะไอ้โครอสมันยังไม่เคยมีความรัก ความจริงใจให้ไอร่าจริง ๆ เลยอะดิ
เห็นไอร่าเป็นทั้งของเล่นทั้งสัตว์เลี้ยงสวยงามที่พออยากจะทำอะไรก็ทำไม่ต้องคิดถึงว่าไอร่าจะรู้สึกยังไง
แบบนี้ก็สมแล้วล่ะที่ไอร่าจะคิดหนีแล้วยอมไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
อีกอย่างอลันยังไม่เคยเห็นหน้าตาไอร่าเลย อย่างงี้ถ้าอลันได้เห็นจะมาหลงรักไอร่าอีกคนไหมเนี่ย
ดีจะได้ให้อลันกะโครอสตีกันเองซะเลย เสียดายถ้าสั่งให้ลิงช์ขย้ำโครอสได้ก็คงดีเนอะ 555 แค้นจัด
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ เขียนได้น่าอ่านแล้วก็สนุกมากเลย พระเอกก็ทั้งหื่นทั้งโหดได้โล่ห์ดีจริง ๆ 
แต่ถึงจะบ่นพระเอกขนาดนี้ก็ยังอยากให้จบแบบ happy นะค่ะ แบบขัดแย้งในตัวเองอะ  555 

[teatimes]

TALK ::   พระเอกยังคงถูกด่าต่อปายย  นอกจากเลวแล้วยังโดนด่าว่าหื่นได้อีก    พระเอกเลวเนอะหาทางวางแผนปล้ำนายเอกได้อีก   ตอนหน้ามีอีกดีไหมน้าาา ฮ่าๆๆๆ  แต่ตอนหน้าโครอสก็มีมุมดีๆออกมาบ้างแล้วล่ะค่ะ(มั้งนะ)  ตอนหน้ามีตัวละครใหม่มาด้วยล่ะจ้า  รอตามอ่านกันด้วยนะจ๊ะ 




parn11 ::  เม้นท์ #36 กับ #56   ขอบคุณมากนะคะ   แล้วจะมาอัพบ่อยๆนะคะ ( ซักเจ็ดวันครั้งอ่ะ  )


Lily teddy  ::  เม้นท์ #37 กับ #60   พระเอกเถื่อนก็เลวแบบนี้ล่ะค่ะ  มีเมียก็เยอะแล้วไม่ค่อยดูแลเมียด้วย หาใหม่ตลอดๆ แล้วอย่าลืมลูกๆพระเอกด้วยน้าาา   ต่อไปไอร่าก็ได้แต่อยู่กับลิงซ์กับเลนีเมียแหละค่ะ  เพราะพระเอกมันเลวววไม่น่าเข้าใกล้   ตอนนี้พระเอกแค่หลงอ่ะค่ะยังไม่ได้รัก(หรือรักแต่ยังไม่รู้ตัว?) ส่วนอลันจะหลงรักไอร่าแล้วตบตีกับโครอสรึเปล่าต้องรอดูค่ะ  แต่ความจริงเราแอบเชียร์โครอสอลันมากว่านะ  )


polartotty  ::   จะพยายามรักษาความยาวนะคะ (ถ้าขยัน ) ส่วนจบแบบไหนรอลุ้นนะคะ   


Little_Devil ::   ยินดีต้อนรับสู่สามคมคนด่าโครอสค่ะ 


chin-ruyze ::  เม้นท์ #40 กับ #58   ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ   ถ้าอยากได้ไอร่าเค้าขอพี่เฟย์มาแลกได้ไหมอ่ะ   


paojijank   ::  เม้นท์ #41 กับ #52  กร๊ากกก  ชื่อเรื่องไม่ดีไม่มีคนสนใจ แต่เปลี่ยนไม่ได้แล้วอ่ะมา4ตอนแล้ว       ส่วนโครอสยังหวังผลประโยชน์จากไอร่าอีกเยอะค่ะ  เตรียมตัวด่ามันต่อไป...


@Lucifer_Prince@  :: เม้นท์ #42 กับ #50   ขอบคุณที่หลงคำเชื่อโฆษณานะคะ  อุตสาห์ตามมาจากเรื่องน้องพีด้วย    แต่ถ้าเชียร์ไอเรสคงต้องรอหน่อยนะคะ  เพราะไม่รู้พี่แกจะได้ออกมาตอนไหน  แล้วถ้าเชียร์ไอร่าให้หนีไป แต่หนีไม่รอดสงสัยไอร่าจะยิ่งช้ำนะคะ 


lalitalx  ::  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ  จะเอาแรงใจไปแต่งต่อค่ะ    ความจริงเราก็ชอบคะที่โครอสใช้คำว่าคนงามอ่ะ  อยากให้แฟนเราเรียกแบบนี้บ้าง (เกี่ยวไหม?)

 
fuku  ::  คงอีกนานอ่ะค่ะกว่านายเอกจะเห็นความดีของโครอส 


beautjang ::  ตอนนี้สั้นเพราะบทไอร่าถูกกินมันน้อยไปใช่ปะ  555   


saruttaya  ::  จบแบบไหนดีน้า


pannixz  :: โครอสมันดีแบบชั่วๆอ่ะค่ะ (งงไหม)   แต่คงจิ้มให้ยาวกว่านี้ไม่ไหวแล้วล่ะค่า ipad มันจิ้มยาก  แหมๆอยากได้ตอนท้ายแบบยาวๆไม่สงสารไอร่าเหรอจ๊ะ นายเอกเค้าช้ำมือหมด   


BeeRY  ::   ตบโครอสเลยค่ะ  แก้แค้นแทนไอร่ากัน   ส่วนไอร่านี่หนีแน่นอนแต่ไม่รู้จะพ้นไหมนะคะ


Jillinv  ::  โครอสมันคงไม่ดีไปกว่านี้แล้วค่ะ


นางฟ้า  ::  น้องนางฟ้านาคอย่ารอที่ท่าน้ำเลยจ่ะ  พี่กลัวผี  รอที่เล้าเป็ดก็พอ      ถ้าอยากได้ตอนหื่นยาวๆต้องแอบอยู่ใต้เตียงนะ  หลังม่านเสียงมันไม่ดังพอ    


RoseBullet ::  ไอร่าน่าสงสารแต่นี่แค่เบาะๆค่ะ    ส่วนความริษยานี่ไม่แบ่งเพศค่ะ  แค่โครอสอยู่กับใครมากกว่าก็อิจฉาแล้ว  ส่วนโครอสจะจัดการเมียๆยังไงก็ต้องตามดูนะคะ   เปิดโหวตคงต้องรอหน่อยนะคะเพราะช่วงสุดรันทดมันยังไม่มาค่ะ


cher7343  ::  โครอสชอบหลอกให้ตายใจค่ะ  แล้วค่อยจับกินที่หลังค่ะ 


ขอบคุณทุกเม้นท์นะคะ  ตอบและกดบวกให้แล้วค่ะ   

ส่วนหน้าไม่รู้มาตอนไหนอ่า  แต่จะรีบจิ้มนะคะ   

[bun]

พอร่างกายแข็งแรงขึ้นก็เจอโครอสจัดหนักอีกแล้ว
โครอสนี่หื่นจริง ๆ ลงทุนใช้สมุนไพรช่วยซะด้วย
นึ่ขนาดน้องเพิ่งโดนวางยาพิษนะนี่ไม่มีปราณีกันบ้างเลย

[teatimes]

CHAPTER 5

ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ลอดผ่าน  โครอสนอนกอดร่างเปลือยเปล่าที่เพิ่งสลบไสลไปอย่างแนบสนิท  เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้อีกฝ่ายสลบไปแบบนี้  แต่เพียงแค่สัมผัสนิดหน่อย  ร่างกายเขาก็เกิดความปรารถนา  เขาอยากกกกอดและกลืนกินร่างบางให้นอนร้องครางอยู่ใต้ร่าง  อยากได้เสียงครางหวานที่ดังออกมาจากลำคอขาว  อยากกลืนกินและอยากสั่งสอนให้คนปากดีได้รู้สำนึกว่าต่อไปอย่าได้คิดลองดีหรือดื้อดึงกับเขาอีก 

โครอสกระชับกอดคนงามที่นอนกระสับกระส่าย  คนงามของเขาคงนอนหลับฝันร้ายอีกแล้ว  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนที่เขาหวงแหนหลับไม่สนิท  ลิเดีย..แม่นมของเขามักมารายงานแก่เขาด้วยความกังวลใจอยู่เสมอเวลาที่แมวป่านอนหลับไม่สนิทแต่ไม่ยอมลืมตาตื่น  และในบางครั้งที่ความฝันนั้นน่ากลัวเกิดไปอีกฝ่ายก็จะละเมอออกมา 

แน่นอนว่าเครื่องรางที่เขามอบให้อีกฝ่ายสามารถช่วยปกป้องคุ้มครองผู้ที่สวมใส่จากฝันร้ายได้  แต่ถ้าคนที่ตามจองเวรเป็นถึงกษัตริย์แห่งไซธีเรีย  ผลของเวทมนต์ย่อมมีมากกว่าผู้ใช้มนตราทั่วไป  อีกทั้งความผูกผันทางสายเลือดก็ไม่ใช่สิ่งที่เวทมนต์สามารถขัดขวางได้  เครื่องรางของเขาสามารถปกป้องคนงามจากการตามล่าด้วยเวทมนต์ทุกชนิด  แต่มันไม่อาจต้านทานสายสัมพันธ์ทางสายเลือดที่เชื่อมโยงกันระหว่างหมู่พี่น้องได้

เขาไม่เคยได้ยินข่าวว่ากษัตริย์ไอเรสยังคงตามล่าเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่หลบหนี  เขาเคยได้ยินแต่ข่าวที่ว่ากษัตริย์ไอเรสกำลังตามล่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์  แน่นอนว่าย่อมเป็นสัตว์ตัวเดียวกันกับที่เขาออกตามล่าจนพบเจ้าแมวป่าตัวนี้  เป็นไปได้หรือไม่ว่าไอร่าจะเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตัวนั้น  สัตว์ที่ผู้คนในดินแดนแถบเหนือเชื่อว่ามันจะนำความรุ่งเรื่องมาสู่ผู้ที่ครอบครอง  แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงทำไมกษัตริย์ไอเรสถึงได้ปล่อยไอร่าที่ตอนนั้นน่าจะยังเล็กให้หลุดรอดออกมาได้  เพราะถ้าเป็นเขา  เขาจะเลือกกักขังคนที่ต้องการเอาไว้และจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ

โครอสเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าของไอร่าออก  ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดเข้ามา  ใบหน้าหวานยิ่งดูงดงามหวานล้ำ  หากมีคนบอกว่าคนที่นอนอยู่นี้เป็นภูตพรายนางไม้หรือเป็นเทพธิดาเขาก็เชื่อ  จะมีผู้ใดกันที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาเช่นนี้ 

" ความงามของเจ้าใครกันที่เป็นผู้สรรสร้าง  หรือมารดาของเจ้าจะเป็นภูติหิมะจริงตามคำกล่าวอ้าง"
 
คำร่ำลื่อถึงความงามของพระนางไดโอนีเป็นที่กล่าวขวัญไปทั่วทุกดินแดน  บางคนว่านางเป็นแม่มด  บางคนว่านางเป็นธิดาของเทพเซพฟรีรัส  เทพแห่งสายลมผู้นำสัญญาณแห่งฤดูใบไม้ผลิมาสู่ดินแดนที่ตนลอยผ่าน  แต่ก็มีบางคนที่กล่าวว่านางเป็นภูติหิมะ  โครอสคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่ไอร่าจะมีสายเลือดของทวยเทพหรือภูตพรายปะปนมา  เหล่าทวยเทพหรือภูตินางไม้มักนิยมลงมาสมสู่กับมนุษย์  นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้คนถึงมีมนตรา  ยิ่งเป็นเหล่าเชื้อพระวงศ์ยิ่งมีมนตรามากกว่าคนธรรมดา  เพราะต้นกำเนิดของทั้งสี่ราชวงศ์ล้วนมาจากทวยเทพ  ก่อนที่ทั้งสี่ดินแดนจะแตกแยกออกมาตามนิสัยชอบแก่งแย่งชิงดีของมนุษย์
 
หากไอร่าเป็นลูกหลานที่มีเชื้อสายเทพยดาจริง  คงไม่แปลกหากมีคำร่ำลือว่าคนงามของเขาเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่จะนำความรุ่งเรืองมาให้  เพราะเหล่าเทพมักประทานพรแก่ลูกหลานของตน  เพื่อเป็นของขวัญที่ไม่อาจเลี้ยงดูบุตรหลานในโลกมนุษย์ได้
 
โครอสก้มลงสูดกลิ่นกายหอมหวานอีกครั้ง  กลิ่นหอมของอีกฝ่ายช่างเหมือนดอกไม้ป่าหลังถูกหยาดฝนในฤดูใบไม้ผลิ  นัยน์ตาสีน้ำตาลดูสวยงามราวกับเปลือกไม้กลางป่าใหญ่  เส้นผมสีน้ำผึ้งก็ลื่นละมุนดุจแพรไหม  นอกจากผิวขาวราวหิมะนี้แล้ว  โครอสก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมีอะไรที่แสดงว่าตนเป็นคนแดนเหนืออีก  แม้แต่องค์แอติรอสที่มีนัยน์ตาสีน้ำตาลแต่มันก็เป็นเพียงสีน้ำตาลที่อ่อนจาง  ไม่ได้ดูเหมือนตัวแทนของฤดูใบไม้ผลิแบบนี้
 
" เสด็จพี่ไอเรส..  อย่า..  ได้โปรด..  ฮึก  อย่าทรมานข้า"

เสียงละเมอที่มาพร้อมหยดน้ำตาทำให้โครอสต้องเกลี่ยหยาดน้ำตาออก  ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าคนที่ตามจองเวรคนงามถึงในความฝันเป็นกษัตริย์แห่งไซธีรา  แต่ทำไมกัน  เพราะหากอีกฝ่ายอยากจับตัวคนงามของเขากลับไปจริง  ทำไมเจ้าแมวป่าต้องร้องละเมอออกมาด้วยความเจ็บปวด  ทั้งที่อีกฝ่ายอาจเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์
 
โครอสกระชับกอดก่อนจะท่องมนต์เพื่อขับไล่ฝันร้ายที่เกาะกิน  แสงสีทองอบอุ่นครอบคลุมไปทั่วร่างของร่างบางทันที่โครอสท่องมนต์จบ  คนที่ได้รับการปกป้องเริ่มผ่อนคลายลง  ทั้งยังขยับกายเข้ามาใกล้คนที่นอนกอดอย่างหาที่พึ่ง  แม้เมื่อตื่นขึ้นมาเจ้าจะจำไม่ได้ว่ามีข้าปกป้องเจ้าอยู่  แต่ไม่เป็นไร..  เพราะข้าได้สาบานแล้วว่าจะปกป้องเจ้าจากทุกสิ่งที่เจ้าหวาดกลัว




หลังเสร็จสิ้นมื้อเช้า  โครอสนั่งฟังรายงานจากอลันที่ห้องทรงอักษร  อลันได้ทำการสืบหาตัวผู้บงการที่วางแผนทำร้ายไอร่าพบแล้ว  ช่างรวดเร็วอย่างที่เขาคาดจริงๆ
 
" นางกำนัลที่เสียชีวิตไปมีชื่อว่า  เนนีย่าพะยะค่ะ  เป็นนางกำนัลคนสนิทของพระนางกรีชา  กระหม่อมให้คนสอบสวนนางกำนัลที่เหลือของพระนางหมดแล้ว  พวกนางสารภาพว่าถูกพระนางสั่งให้คนคอยจับตาดูท่านไอร่าไว้  ถ้ามีโอกาสก็ให้ฆ่าได้ทันที  อย่าให้ท่านไอร่าได้มีโอกาสตั้งครรภ์พะยะค่ะ"
 
หลังจากแจ้งรายงานจบ  อลันก็อดส่ายหัวไม่ได้  สตรีพวกนี้นี่เป็นอย่างไรกันนะ  ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าท่านไอร่าก็คิดที่จะฆ่าเสียแล้ว  แถมยังคิดว่าท่านไอร่าเป็นผู้หญิงเสียอีก  แม้อลันจะยอมรับว่าเจ้าแมวป่าดูผอมเพรียวบอบบาง  แต่ก็ดูปราดเปรียวคล่องแคล่ว  ไม่ได้ดูอ่อนหวานเรียบร้อยเหมือนผู้หญิงซักนิด  แต่ก็อย่างว่าละนะ  ปากคนคงยิ่งเสียกว่าปากกา  จะเอาอะไรกับคำลือและเสียงเล่าอ้าง  ที่ต่อให้ไม่มีมูลก็ยังมีคนโง่ที่หลงเชื่อเข้าไปได้
 
" สั่งให้ประหารคนของนางกรีชาทั้งหมด  ส่วนนางกรีชาให้ไล่ไปอยู่กับไคเธียบุตรชายข้าที่เมืองรองแดนใต้  ให้นางใช้ชีวิตอย่างสามัญชนและสั่งห้ามนางไม่ให้กลับเข้ามายังเฮริออสอีก  ส่วนบุตรสาวให้ส่งไปเป็นชายาของเจ้าชายไธโรคลอว์ตามสารขอเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างแดนตะวันออกกับแดนตะวันตก"
 
" แต่องค์หญิงอายุแค่สิบสองชันษาเท่านั้นนะพะยะค่ะ  กระหม่อมคิดว่าน่าจะรออีกซักสองปีค่อยส่งไปดีกว่า  หรือไม่ก็ส่งองค์หญิงองค์อื่นไปแทน.."
 
" ส่งนางไป  หรือไม่ก็ให้นางไปลำบากกับแม่ของนาง  การที่ข้าไม่ให้นางแต่งงานกับขุนนางขั้นต่ำหรือไล่ออกจากปราสาทก็ถือว่าข้าปราณีมากแล้ว" 
 
" แล้วท่านไกอาล่ะพะยะค่ะ  พระองค์ไม่กลัวว่าท่านไกอาจะมาอาละวาดหรือไง  ที่บุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนถูกเนรเทศไปแบบนี้"
 
" หากมันมายุ่งวุ่นวายกวนใจข้า  ข้าจะสั่งลดตำแหน่งมันให้เหลือแค่พลทหารราบ  ลีเดียเข้ามารายงานเรื่องของไอร่าหรือยัง"
 
เยี่ยมไปเลย..  นายของเขาจะสั่งลดตำแหน่งรองแม่ทัพของท่านไกอาให้เหลือเพียงตำแหน่งพลทหารราบเนี่ยนะ  ถ้าไม่ติดว่าเขายืนอยู่ในห้องทรงอักษร  อลันก็อยากวิ่งไปกระโดดลงมาจากยอดปราสาทซักครั้ง
 
" ท่านแม่มารายงานแล้วพะยะค่ะ  ท่านไอร่ามีไข้เล็กน้อย  ตามตัวมีรอยแดงช้ำทั่วตัว  มีแผลฉีกขาดแต่ไม่มาก  ท่านหมอจัดยาให้แล้ว  ตอนนี้กำลังนอนพักผ่อน  และถ้าพระองค์อยากรู้  ท่านไอร่าไม่ได้ฝากอะไรมาถึงพระองค์พะยะค่ะ  ไม่ได้ร่ำไห้หรือด่าทอ  แต่ท่านแม่คิดว่าท่านไอร่าอาจคิดหนีออกจากปราสาท  เพราะคงทนอยู่ให้ท่านทำร้ายไม่ไหว"
 
โครอสหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินคำประชดของอลัน  ตั้งแต่ที่เขาย้ายไอร่าไปยังปราสาทฝั่งตะวันออก  อลันก็บ่นไม่เลิกถึงเรื่องที่เขาเอาแต่หลงเจ้าแมวป่า  ซ้ำยังมีการบ่นอีกว่าไอร่าเป็นบุรุษไม่ใช่สตรีที่เขาต้องมาคอยตามใจดูแลแบบนี้  แน่นอนว่าอลันยังไม่เคยเห็นใบหน้าของไอร่า  อลันเคยเปรยถึงมนต์สเน่ห์ที่มักมีติดตัวมาของสตรีแดนเหนือ  แต่เขารู้ดีว่าตนเองไม่ได้ถูกมนต์สะกด  แม้จะถอดเครื่องรางที่สวมใส่  แต่ตัวเขาก็มีมนตราในตัวเองมากพอที่จะต้านมนต์สเน่ห์เล็กน้อยแบบนั้น
 
" ข้าทำร้ายเจ้าแมวป่าที่ตรงไหนกัน  การที่ข้ามีสัมพันธ์กับสิ่งที่เป็นของข้าไม่ใช่สิ่งผิด  หรือเจ้าจะกล่าวโทษข้าที่วางแผนแกล้งคนปากดีให้รู้สึกนึก"
 
อลันกรอกตา  การที่โครอสเป็นคนขี้แกล้งชอบปราบพยศเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยนึกแปลกใจ  แต่สิ่งที่เขาแปลกใจคือนายของเขาหวังอะไรจากคนผู้นี้ต่างหาก  เพราะถ้าแค่หลงในรูปร่างหน้าตา  นายของเขาคงไม่วางแผนทำอะไรไร้สาระอย่างการวางยาบนโต๊ะอาหารหรอก
 
" ทำไมฝ่าบาทต้องวางแผนทำอะไนยุ่งยากอย่างการวางยาด้วยพะยะค่ะ  ท่านไอร่ามีอะไรที่ทำให้พระองค์ติดใจสงสัยหรือพะยะค่ะ"
 
อลันอดไม่ได้ที่จะถามออกไป  แม้เขาจะรู้จักโครอสดี  แต่บางครั้งเขาก็ตามความคิดของอีกฝ่ายไม่ทัน  ไม่รู้ว่าคราวนี้นายของเขาจะวางแผนอะไรไว้อีก 
 
" เจ้ารู้ข่าวที่กษัตริย์ไอเรสทำการตามล่าหาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หรือไม่อลัน "
 
" กระหม่อมเคยได้ยินข่าวนี้มาบ้างพะยะค่ะ  แต่คิดว่ามันน่าจะเป็นข่าวลวงเสียมากกว่า  สิ่งที่กษัตริย์ไอเรสตามหาน่าจะเป็นคนมากว่าสัตว์ป่า  เพราะแดนเหนือมีสัตว์ป่าหายากมากมายพออยู่แล้ว  ซ้ำยังเป็นดินแดนที่ยังคงมีเหล่าภูติอาศัยอยู่  กษัตริย์ไอเรสไม่น่าจะตามหาอะไรไร้สาระแบบนั้นที่ป่ามนตราโซลซีสท์"  นอกเสียจากว่ากษัตริย์องค์นั้นจะเสียสติไปแล้วจริงๆน่ะนะ
 
" อลัน  เจ้าจงไปหาทางติดต่อพวกกบฏที่หนีมาจากแดนเหนือ  หาคนที่มีตำแหน่งใหญ่และเคยทำงานในวังไซธีเรีย  ไปสืบข่าวมาให้ได้ว่าสิ่งที่กษัตริย์ไอเรสตามหาคือสิ่งใดกันแน่  และตามสืบดูว่ายังมีเชื้อพระวงศ์แห่งไซธีราเหลือรอดอยู่อีกหรือไม่"
 
ฝ่ายอลันที่ได้รับคำสั่งก็ครุ่นคิดทันที  ติดต่อกลุ่มกบฏงั้นหรือ  ฝ่าบาทของเขาคิดจะเข้ายึดครองและทำสงครามกับแดนเหนือหรือไง  แต่แดนตะวันออกติดพันธสัญญาห้ามย่างกรายเข้าสู่แดนเหนือ  สัญญาผูกมัดที่เกิดขึ้นด้วยเวทย์ลงนามของกษัตริย์องค์ก่อนทำให้มันมีผลครอบคลุมถึงประชาชนชาวเฮริออสทั้งหมด  แล้วนายของเขาจะยกทัพเข้าไปในเขตแดนของอีกฝ่ายได้อย่างไร
 
" หรือฝ่าบาทจะให้กระหม่อมตามหาตัวเจ้าชายแห่งไซธีเรียเพื่อทำการใช้สายเลือดลบล้างพันธสัญญา  แล้วจึงทำการประกาศสงครามกับแดนเหนือหรือพะยะค่ะ"
 
โครอสยกยิ้มอย่างพอใจ  อลันเป็นคนฉลาดและมักรู้เท่าทันความคิดเขา  แต่บางครั้งก็ไม่อาจรู้ได้ทั้งหมด 
 
" ข้าไม่ต้องตามหาเจ้าชายผู้ถูกพลัดพรากจากแดนเกิดให้เสียเวลาแล้วอลัน  แม้ข้าจะอยากครอบครองแดนเหนือ  แต่ตอนนี้ข้ามีสิ่งที่อยากครอบครองมากกว่า  เจ้าจงไปสืบหาต้นตอของข่าวลือเกี่ยวกับสัตว์ศักสิทธิ์ว่าเริ่มต้นมาจากที่ใด  ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นคำทำนายที่ออกมาจากผู้พยากรณ์ประจำราชสำนัก  เหล่าคนในราชวงศ์ต้องรู้คำทำนายนี้แน่  ส่งคนออกไปตามหาข่าวให้ข้าโดยเร็วที่สุด  เพราะไม่แน่ว่าข้าอาจได้ครองแดนเหนือและสิ่งมีค่าที่คนแดนเหนือต้องการ  โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อและกำลังทหารของแดนตะวันออกเลยแม้แต่ซักคนเดียว"
 
แต่คงให้คนจากแดนเหนือห้ำหั่นกันเองแล้วคอยฉวยโอกาสตอนหลังสินะ  อลันคิด
 
" กระหม่อมจะรีบสืบหาข่าวตามที่พระองค์ต้องการพะยะค่ะ"
 
 
 
 
เมื่อได้รับมอบหมายงานเสร็จสิ้น  อลันขอตัวออกมาเพื่อที่จะได้สั่งงานลูกน้องให้ออกตามหากลุ่มกบฏจากแดนเหนือที่แอบซ่อนตัวอยู่ตามชายแดน  เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าซักวันนายของเขาคงได้ใช้ประโยชน์จากคนกลุ่มนี้  เพราะการที่โครอสยอมปล่อยให้คนต่างแดนเข้ามาในประเทศง่ายๆ  ทั้งที่ตนเองไม่อาจเข้าแดนข้าศึกได้นั้น  ย่อมหมายความว่าซักวันคนกลุ่มนี้ต้องมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย
 
" อลัน  เจ้ากำลังจะไปที่ไหนกัน"
 
เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้อลันหันไปหาต้นเสียง  คนที่เรียกเขาคือสหายสนิทของเขานั่นเอง 
 
" เมลเลนท์  เมรอสเทีย  ข้านึกว่าเจ้าจะตายไปแล้วเสียอีก  เจ้ารอดมือมาจากองค์หญิงลูซิน่าได้ยังไงกัน"
 
บุรุษหนุ่มที่ชื่อเมลเลนท์ยกยิ้มก่อนหัวเราะร่วนอย่างถูกใจ  เมลเลนท์เป็นบุรุษเจ้าสำราญที่มีใบหน้าคมเข้ม  มีผมสีน้ำอ่อนยาวระบ่า  เจ้าตัวเป็นคนอารมณ์ดีและมีรอยยิ้มอยู่เสมอ  อลันคิดว่าทุกอย่างที่ประกอบเป็นเมลเลนท์ช่างทำให้อีกฝ่ายงดงามราวรูปสลัก  แต่อลันคงชมชอบคนผู้นี้มากกว่านี้ถ้าเจ้าตัวไม่มีนิสัยหนึ่งที่น่ารังเกียจ
 
" ข้าย่อมต้องหาทางเอาตัวรอดมาได้อยู่แล้ว  ข้าจะยอมตายได้ยังไงในเมื่อผู้ที่ลงมือฆ่าข้า  ไม่ใช่เจ้า..อลันยอดรัก"
 
อลันแยกเขี้ยวใส่ทันทีที่ได้ยินคำกล่าวจบ  เจ้าเมลเลนท์ยังไม่ยอมหยุดเรียกเขาว่ายอดรักเสียที  แค่เพราะเขาเผลอไปตอบรับคำขอแต่งงานของอีกฝ่ายเมื่อตอนเด็ก  ก็ทำให้เจ้านี่เรียกเขาว่ายอดรักไม่ขาดปาก  เขาอยากเอามีดมาตัดลิ้นเจ้าคนพูดนัก 
 
" ถ้าเจ้ายังไม่หยุดเรียกข้าด้วยคำพูดชวนขนลุกแสลงหู  ข้าจะไปทูลองค์หญิงลูซิน่าว่าเจ้ามีสตรีซุกซ่อนอยู่ที่ใดบ้าง  และถ้าเจ้าคิดจะแหย่ข้าไม่เลิก  ข้าจะทูลฟ้องว่าเจ้าเพิ่งได้ลูกสาวคนใหม่จากหญิงสาวที่เจ้าแอบช่วยเหลือไว้ตอนไปทำสงครามกับแดนใต้"
 
" โธ่..  อลัน  ข้าแค่แหย่เจ้านิดเดียว  เจ้าถึงกับต้องฆ่าข้าทางอ้อมเลยรึไง  ขืนองค์หญิงทรงรู้เข้า  ข้าคงถูกสาปให้กลายเป็นลาแล้วต้องวิ่งแจ้นมาให้ท่านพ่อมดถอนคำสาปอีกแน่"
 
อลันอดขำไปกับคำพูดของเมลเลนท์ไม่ได้  องค์หญิงลูซิน่าเป็นพระเชษฐภคินีของฝ่าบาท  พี่สาวแท้ๆของโครอสผู้นี้เป็นแม่มดที่งดงามที่สุดในแดนตะวันออก  นางถือเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวของเมลเลนท์  องค์หญิงลูซิน่าหลงรักเมลเลนท์มาตั้งแต่ยังเด็ก  เพราะการที่เขา  เมลเลนท์  และโครอส  มีท่านอาจารย์คนเดียวกัน  ทำให้พวกเขาทั้งสองคนต้องเข้าวังเพื่อไปเรียนรู้และศึกษาวิชากับโครอสบ่อยๆ  องค์หญิงทรงรักเมลเลนท์มากถึงขนาดขอให้โครอสพระราชทานงานแต่งงานให้  แน่นอนว่าเมลเลนท์ไม่รังเกียจแม้แต่น้อย  ไม่ใช่ว่าเมลเลนท์คิดหาผลประโยชน์ทางการเมือง  แต่เป็นเพราะเมลเลนท์เป็นคนเจ้าชู้  การได้องค์หญิงที่แสนงามมาอยู่ข้างกาย  ทำให้เมลเลนท์ไม่คิดเล่นตัวหรือปฏิเสธให้เสียเวลา
 
แต่ด้วยความเจ้าชู้ในกมลสันดานของเมลเลนท์  หลังจากผ่านช่วงน้ำผึ้งหวานไปได้สองปี  เมลเลนท์ก็เริ่มซุกซ่อนแอบมีเมียเล็กเมียน้อยอยู่ไปทั่วดินแดน  จนเจ้าหญิงลูซิน่าต้องคอยตามอาละวาดระรานสตรีเหล่านั้นให้ต้องหนีหัวซุกหัวซุนออกจากเมือง  และในครั้งแรกที่องค์หญิงลูซิน่าจับได้ว่าเมลเลนท์แอบไปมีชู้จนให้กำเนิดบุตรชายขึ้นมา  ตอนนั้นองค์หญิงอาละวาดอย่างหนักจนสองแม่ลูกต้องรีบเผ่นหนีออกจากเมืองเพื่อหนีคำสาปแช่งที่ทำให้ถึงตายของพระนาง  แต่เมื่อสองแม่ลูกคู่นั้นหนีไปได้  องค์หญิงจึงหันมาลงคำสาปใส่เมลเลนท์ให้กลายเป็นลาแทน  แล้วจับขังอยู่ที่คอกม้าของตนเอง  กว่าที่เมลเลนท์จะหนีออกมาได้ก็ใช้เวลาถึงสามวันก่อนจะวิ่งมาหาเขา  บุ้ยใบ้ให้เขาพาไปหาท่านพ่อมดเพื่อลบล้างคำสาป
 
" ข้าว่าเจ้าเป็นลาก็น่ารักดี  เจ้าจะได้ไม่ต้องคอยส่งเสียงยียวนชวนรำคาญหูให้ข้าเบื่อหน่าย"
 
" แต่ข้าไม่อยากกินหญ้าแล้วนะ  เจ้าไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนที่ต้องทนกินหญ้าแห้ง  แต่ถ้าให้พูดตามความจริงแล้ว  กินหญ้าก็ไม่เท่าไหร่หรอก  แต่ที่แย่คือข้าต้องนอนคนเดียวโดยไม่มีสตรีข้างกาย  มันยอดแย่ซะจนข้าอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายเสียตั้งแต่วันแรก"
 
" เจ้านี่มัน.."  อลันไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าเจ้าคนที่ไม่ยอมรู้สำนึกนี่แล้ว  ช่างน่าสงสารองค์หญิงเสียจริงที่มีสามีแบบนี้
 
" ว่าแต่เจ้าจะไปไหนหรืออลัน  ข้าว่าจะขอให้เจ้าพาข้าไปยังปราสาทฝั่งตะวันออกเสียหน่อย  ได้ยินว่าฝ่าบาทมีคนโปรดคนใหม่  เห็นว่างามนักจนฝ่าบาทหวงห้ามไม่ให้ผู้ใดพบเห็น"  เมลเลนท์ว่าแล้วเข้าไปคว้าคอของสหายสนิท  เขาได้ข่าวมาว่าคนโปรดคนใหม่ของฝ่าบาทงามนัก  แม้จะไม่ค่อยได้มีใครได้พบเห็น  แต่คนที่เคยได้ดูแลรับใช้หรืออยู่ดูแลก็ส่งข่าวมาบอกว่าเป็นท่านหญิงที่งามนัก
 
เมลเลนท์  เมลรอสเทียลากคอสหายสนิทให้เดินไปทางปราสาทฝั่งตะวันออกโดยไม่ฟังเสียงร้องท้วงของอีกฝ่าย  จนเมื่อถึงในที่สุดอลันจึงตัดสินใจใช้ไม้ตายที่ทำให้เมลเลนท์สามารถหยุดกึกได้ทันที
 
" ท่านไอร่าเป็นบุรุษ  เช่นนั้นแล้วเจ้ายังจะอยากพบหน้าท่านไอร่าอยู่อีกไหม"
 
" อะไรนะ!"
 
ได้ผล..  เมลเลนท์ตะโกนเสียงดังลั่น  เขาหยุดเดินในทันทีแล้วมองหน้าสหายสนิทอย่างไม่อยากเชื่อสายตาและเชื่อในรูหู  แม้การมีสัมพันธ์กันระหว่างชายกับชายจะเป็นเรื่องปกติในชนชั้นสูง  แต่เขาไม่คิดมาก่อนว่าฝ่าบาทจะเป็นไปกับเขาด้วย  เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเห็นโครอสสนใจผู้ชายเลยซักครั้ง  แม้แต่เด็กหนุ่มรูปงามจากแดนใต้ที่ถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการ  โครอสยังไม่ชายตาแลเลยซักนิด  หนำซ้ำยังยกให้นายทหารที่นิยมเด็กชายไปได้อย่างหน้าตาเฉย
 
" แล้วทำไมถึงมีข่าวลือว่าท่านไอร่างามนัก  เห็นว่างามยิ่งกว่าองค์ราชินีเสียอีก"
 
เมลเลนท์พูดเสียงโอดก่อนจะพูดเสียงเบาลงในประโยคหลัง  ถึงเขาจะสนิทกับฝ่าบาทแค่ไหน  แต่ถ้าปากไม่มีหูรูดของตนทำงานไม่ถูกเวลา  เขาก็อาจถูกตัดลิ้นได้อยู่ดี
 
" ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าเป็นคนโง่ถึงขนาดยอมเชื่อข่าวลือไร้สาระที่มาจากปากนางกำนัล  ถ้าท่านอาจารย์รู้เข้า  ท่านต้องชีช้ำแน่ที่ลูกศิษย์คนโปรดโง่เง่าได้ขนาดนี้"
 
อลันว่าแล้วเดินกลับไปทางเดิม  เจ้าเพื่อนคนนี้ทำให้เขาเสียเวลามากแล้ว  แม้วันนี้นายของเขาจะมีประชุมขุนนางทำให้เขาไม่ต้องติดตามเหมือนทุกครั้ง  แต่เขาก็ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้  เพราะเกิดนายของเขามีเรื่องสั่งการแล้วเขาไม่อยู่  เขาเกรงว่าคนที่ได้รับคำสั่งแทนเขาจะต้องตายไปซะก่อนโทษฐานทำงานไม่ได้ดั่งใจ
 
ขณะที่กำลังเร่งฝีเท้า  อลันก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่รู้ใจโครอสไม่ต่างจากเขา
 
" จริงสิเมลเลนท์  เจ้ามาหาข้าได้แสดงว่าวันนี้เจ้าว่างใช่ไหม"
 
" หืมม  ใช่  ทำไมหรือ"
 
อลันส่งยิ้มหวานที่ทำให้เมลเลนท์นึกอยากถอนคำพูดของตนเอง  ท่าทางแบบนี้คงไม่พ้น..
 
" ข้าต้องไปทำงานตามที่ฝ่าบาทมอบหมาย  ดังนั้นวันนี้เจ้าช่วยตามรับใช้ฝ่าบาทแทนข้าหน่อย  ตอนนี้ฝ่าบาทคงกำลังประชุมกับสภาขุนนางอยู่  เจ้ารีบตามไปช่วยเหลืองานฝ่าบาทเดี๋ยวนี้เลย"
 
" พอดีข้านึกขึ้นได้ว่าองค์หญิงสั่งข้าให้รีบกลับ  ข้าคงไม่.."
 
" เจ้าคงไม่อยากให้องค์หญิงสาปเจ้าเป็นลาอีกหรอกใช่ไหม  สหายข้า"
 
" ..ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย"
 
" ฝากด้วยนะเมลเลนท์  และข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนเลยว่า  อย่าเข้าใกล้ท่านไอร่า  และอย่าแอบดูใบหน้าท่านด้วย  เขาว่าคนจากแดนเหนือมักมีเชื้อสายภูตพราย  ข้าไม่อยากให้เจ้าหลงมนต์สะกดที่อาจจะมีอยู่บนตัวท่านไอร่า"
 
อลันกล่าวแล้วมองหน้าเมลเลนท์พยักหน้าอย่างขอไปที  เขาหวังว่าตนเองคงไม่ต้องกังวลหรือปวดหัวกับเรื่องนี้มากนัก  แต่เขาต้องป้องกันไว้ก่อน  เพราะเพียงแค่ฝ่าบาทหลงเจ้าแมวป่าที่เป็นคนมาจากแดนเหนือคนเดียวเขาก็ปวดหัวมากพออยู่แล้ว  คงไม่ต้องให้สหายสนิทมาทำเรื่องให้เขาปวดหัวมากขึ้นไปอีก
 
ฝ่ายเมลเลนท์ที่พยักหน้าอย่างขอไปทีก็ไม่ได้สนคำเตือนสหายสนิทเลยซักนิด  เพราะต่อให้อีกฝ่ายงามแค่ไหน  เขาก็ไม่คิดว่าตนจะหลงเสห่ห์บุรุษด้วยกันได้อยู่แล้ว 
 
เฮ้อ..  สิ่งที่เขากังวลน่ะก็มีแต่เรื่องที่ต้องไปฟังเรื่องปวดหูจากพวกขุนนางแก่หนังเหี่ยวที่เอาแต่พูดจาไร้สาระจนชวนปวดหัวต่างหาก

[teatimes]

>> ต่อ <<



ตอนนี้ไอร่ากำลังสาวเท้าเดินไปยังเส้นทางหลังปราสาทตามที่นกบลูเบิร์ลนำทาง  โชคดีที่วันนี้เป็นที่โครอสมีประชุมกับเหล่าขุนนางตำแหน่งสำคัญซึ่งคงใช้เวลาทั้งวัน  นี่จึงเป็นโอกาสดีที่เขาจะออกจากที่แห่งนี้  ไอร่าเลือกช่วงเวลาอาการกลางวันที่เซเรน่ากับลีเดียต้องไปเตรียมอาหารและยาให้เขาเป็นช่วงเวลาในการหลบหนี  ถ้าโชคดีหนีพ้นเขาจะถึงชายป่าก่อนพลบค่ำแล้วอาศัยความมืดพรางตัว  ก่อนเดินเข้าไปกลางป่า  แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่  เขาอาจเลือกอาศัยอยู่ตามชายแดนที่ติดกับพรมแดนไซธีเรีย  แม้จะต้องเสี่ยงกับการถูกไอเรสตามเจอ  แต่เขาก็เลือกที่จะหนีให้พ้นจากมือของโครอสมากกว่า  และถ้าเขาถูกโครอสตามล่าจนพบ  เขาสามารถหนีข้ามแดนไปยังฝั่งเหนือได้โดยที่โครอสไม่อาจตามเขากลับไปได้อีก

ไอร่าไม่มีเวลาเตรียมตัวเลยสำหรับการหนีครั้งนี้  ทุกอย่างฉุกละหุกจนเขาไม่มีเวลาสำรวจเส้นทาง  แต่เขาไม่มีทางเลือก  เขาไม่อยากทนอยู่ในที่แห่งนี้อีกแล้ว  ไม่ว่าจะยังไง  วันนี้เขาจะหนีออกไปและจะไม่มีวันยอมให้ถูกจับกลับมาอีก 

หลังจากที่ไอร่าขอร้องนกบลูเบิร์ดที่มาเกาะอยู่บนต้นไม้ใหญ่ในสวนดอกไม้  นกบลูเบิร์ดตัวน้อยก็อาสาที่จะเป็นผู้นำทางในให้เขาในการหลบหนี  ไอร่าเลือกขอร้องนกบลูเบิร์ด  เพราะยามกลางวันเจ้านกน้อยสีฟ้าสดใสตัวนี้จะดูกลืนไปกับสีของท้องฟ้า  ซึ่งถ้าไม่สังเกตให้ดีก็แทบไม่เห็นเลยว่ามีเจ้านกน้อยบินอยู่

โชคดีที่ลิงซ์ยอมเชื่อที่เขาบอกว่าได้ทำเครื่องรางหาย  มันจึงช่วยเขาตามหาเครื่องรางตามที่เขาบอกไปว่าน่าจะหายอยู่ในห้องนอน  มันยอมออกตามหาให้แต่โดยดีเพราะมีเลนีเมียมาอยู่เฝ้าเขาแทน  ไอร่่ารู้ดีว่าโครอสสั่งให้ลิงซ์และเลนีเมียมาเฝ้าดูและระวังภัยให้เขา  แต่เพราะสัตว์ทั้งสองเชื่อฟังเขามากกว่า  แม้จะเป็นสัตว์ที่ผ่านการลงมนต์ตีตราไปแล้ว  ถ้าไม่ถึงที่สุดหรือได้รับคำสั่งเด็ดขาดพวกมันก็จะเชื่อฟังคำสั่งเขา 

เลนีเมียนั้นรู้ดีว่าเขาจะหนีออกไป  มันจึงทำเป็นหลับตานอนแล้วปล่อยให้เขาหนีออกมา  แม้ลิงซ์จะชอบเขาเช่นเดียวกับเลนีเมีย  แต่ลิงซ์กลับเห็นว่าการที่เขาอยู่ในปราสาทแห่งนี้กับเจ้านายของมันจะทำให้เขาปลอดภัยมากกว่า  ผิดกับเลนีเมียที่ตามใจและเคารพการตัดสินใจของเขา  จนปล่อยให้เขาหลบหนีออกมาในวันนี้

ไอร่าถอดเครื่องรางออกแล้วซ่อนไว้ในแจกันดอกไม้เพื่อกลบกลิ่นที่ติดจากตัวเขาเป็นถ่วงเวลาลิงซ์  เครื่องรางที่โครอสมอบให้นอกจากจะปกป้องคุ้มครองเขาแล้ว  มันสามารถเป็นเครื่องตามตัวได้เช่นกัน  นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่โครอสวางใจปล่อยเขาไว้คนเดียวโดยไม่กลัวเขาหลบหนี  แม้เขาจะไม่มีมนตราแต่เขามีความรู้  เขารู้ว่าเครื่องรางจะมีเจ้าของเพียงคนเดียว  แม้จะสามารถให้หยิบยืมได้  แต่ถ้าไม่ทำพิธีส่งมอบหรือคนที่ได้รับเป็นคู่ชีวิต  เครื่องรางจะยังคงเป็นของคนผู้นั้นและสามารถตามแกะรอยจากไอมนต์ได้  ดังนั้นการมีมันไว้กับตัวคงไม่ต่างอะไรกับการจุดคบไฟในความมืด  โครอสต้องตามหาเขาเจอแน่ถ้าเขายังคงสวมเครื่องไว้

ไอร่าเดินไปถึงสวนหลังปราสาทที่มีต้นวีปปิ้ง  วิลโล่ (Weeping willow) ต้นใหญ่อยู่ติดกับสายน้ำเส้นเล็ก  ไอร่าเดินอ้อมต้นวิลโล่ไปที่ต้นแอชเก่าแก่ซึ่งเอนตัวไปด้านหลังจนเกือบชนกำแพงสูงที่มีเถาไอวี่ปกคลุม  ไอร่าเดินเข้าไปใกล้ต้นแอชตามการนำทางของนกน้อย  จนเมื่อเดินไปถึงใต้ต้นไม้  เขาเห็นกระรอกแดงหางฟูตัวหนึ่งวิ่งไปมาบนกิ่งต้นแอช  ไอร่าเห็นนกน้อยบินวนสื่อสารกับกระรอกตัวนั้น  ไม่นานเจ้ากระรอกตัวเล็กก็วิ่งลงมาจากตนไม้แล้วนำทางเขาไปยังกำแพงด้านหนึ่งที่มีเถาไอวี่หนาแน่นกว่าที่อื่น  ไอร่าเดินเข้าไปใกล้ก่อนเริ่มสำรวจกำแพงที่กระรอกตัวนั้นวิ่งหายออกไปก่อนจะกลับเข้ามาใหม่  เขาค่อยๆแหวกเถาไอวี่ที่พันกันแน่นออกจนเห็นโพรงขนาดไม่ใหญ่มาก  แต่ก็ใหญ่พอให้เขาคลานลอดออกไปได้

" มันจะพาข้าไปยังอีกฝั่งของกำแพงใช่ไหม"

จี๊ดๆ

เจ้ากระรอกน้อยตอบรับด้วยเสียงเล็กๆของมัน  ไอร่าเริ่มก้มตัวลงและลอดคลานเข้าไปในช่องว่าง  ไม่นานเขาก็ออกมาอีกฝั่งได้  เขาขอบคุณกระรอกน้อยโดยการมอบจุมพิตให้  ไอร่าปัดใบไอวี่ที่ติดตามเสื้อคลุมออกแล้วมองหานกบลูเบิร์ดที่กลมกลืนไปกับสีของท้องฟ้า  เมื่อหาพบเข้าก็ก้าวเดินอีกครั้ง

" อ๊ะ!!" 

ไอร่าที่มัวแต่เดินตามนกบลูเบิร์ดจนไม่ได้สังเกตรอบตัวให้ดี  ร้องอย่างตกใจเมื่อชนเข้ากับคนที่อยู่ๆก็โผล่มาจากทางเลี้ยวด้านขวา

" ขอโทษที  เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า"  เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ถามไอร่าที่เพิ่งทรงตัวได้
 
" ข้าไม่เป็นไร  ขอโทษท่านด้วยที่ข้าไม่ดูทางให้ดี"   

ไอร่ากล่าวขอโทษจบก็เดินเลี่ยงออกมา  โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ติดใจอะไร  แต่ความโชคดีของไอร่ามีไม่มากนัก  เมื่ออยู่ๆไอร่าก็เห็นเงาสีดำที่กระโจนลงมาจากกำแพงและขวางทางเขาไว้  ลิงซ์..

" เฮ้  ลิงซ์  เจ้ากระโดดมาจากที่ไหนเนี่ย  แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับฝ่าบาท"

เมลเลนท์ถามเจ้าลิงซ์ที่กำลังมองจ้องคนที่เดินชนเขา  ปกติลิงซ์จะไม่สนใจใครนอกจากโครอส  ขนาดอลันที่คอยหาอาหารมาให้มันทุกวัน  มันยังไม่เคยสำนึกในบุญคุณ  แต่นี่มันกับจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา 

จะว่าไปก็มีอีกอย่างนะที่ลิงซ์ยอมให้ความสนใจ  สัตว์เลี้ยงตัวอื่นของโครอสไง  เมลเลนท์มองลิงซ์สลับกับคนที่สวมเสื้อคลุม  การที่ลิงซ์ยอมให้ความสนใจคนๆนี้  หรือว่า..

" ท่านไอร่า  ท่านหนีออกมาเที่ยวแบบนี้มันไม่ดีนะขอรับ  เกิดฝ่าบาทรู้เข้า  ท่านต้องแย่แน่"

ไอร่าสะดุ้งทันทีที่มีมือใหญ่กดบ่าเขาไว้  แล้วพูดราวกับรู้ว่าเขาคือคนที่อีกฝ่ายเอ่ยชื่อจริงๆ  แต่ก่อนที่ไอร่าจะได้คิดหาข้อแก้ตัวมาแก้ต่าง  ลิงซ์ก็กระโจนใส่คนที่วางมือบนบ่าเขาเสียก่อน

" ลิงซ์!  เจ้าเป็นบ้าอะไร  เจ้าแมวโง่  มากระโจนใส่ข้าทำไม"

เมลเลนท์พูดอย่างหัวเสีย  หรือเจ้าแมวโง่ตัวนี้อยากจะจัดการเหยื่อด้วยตัวเองเลยห้ามเขาไว้  แต่ไม่น่าใช่..  เพราะตอนนี้เจ้าลิงซ์กำลังเอาตัวไปดันคนที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นท่านไอร่าอย่างออดอ้อน  ก่อนที่มันจะคายบางอย่างที่คาบไว้ในปากใส่มือขาวที่พ้นออกมานอกผ้าคลุม  แต่คนในเสื้อคลุมกลับปล่อยมันตกลงพื้น  เมลเลนท์ก้มลงไปเก็บแล้วพบว่ามันคือเครื่องราง  ตอนนี้เมลเลนต์แน่ใจแล้วอีกฝ่ายเป็นท่านไอร่าจริงๆ  เขาเคยได้ยินข่าวแว่วมาจากนางกำนัลว่า  ฝ่าบาทหลงคนมาใหม่มากถึงขนาดยอมมอบเครื่องรางประจำตัวให้เลยทีเดียว

" ท่านไอร่า  เชิญท่านกลับเข้าปราสาทเถอะขอรับ  ท่านหนีมาแบบนี้  ท่านจะทำให้ทหารยามเดือดร้อนได้นะขอรับ"

สิ่งที่เมลเลนท์พูดไม่เกินความจริงแม้แต่น้อย  เขารู้จักนิสัยของโครอสดี  ถ้าโครอสรู้ว่าคนโปรดของตนเองแอบหนีออกมาแบบนี้  ทั้งท่านไอร่าเองและทหารที่เฝ้ายามต้องเดือดร้อนมากแน่ 

ไอร่าเม้มปาก  เขารู้ดีว่าอาจทำให้ทหารยามเดือดร้อน  แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้  ในเมื่อเขาไม่อยากอยู่ในที่แห่งนี้ 

" เข้าใจแล้ว..  ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้ลิงซ์นำทางข้ากลับไป"

" ข้าจะเดินไปส่งขอรับ"

เมลเลนท์เดินตามคนที่ยอมเดินกลับอย่างว่าง่าย  ทำไมเขาต้องมาหนีเสือปะจระเข้ด้วยนะ  ทั้งที่หนีออกมาจากที่ประชุมที่น่าเบื่อได้แล้ว  เขาดันมาเจอคนโปรดที่พยายามหลบหนี  นี่ถ้าเขาปล่อยท่านไอร่าให้หนีไปได้  เขาคงได้ตายตามทหารยามแน่  ระหว่างที่เมลเลนท์กำลังคิดอะไรไร้สาระ  อยู่ๆคนโปรดของฝ่าบาทก็วิ่งหนีเข้าซอยเล็กด้านข้าง  มันเล็กมากถึงขนาดที่เขาตามเข้าไปไม่ได้  นี่เจ้าตัวเป็นผู้ชายจริงๆเหรอเนี่ย  ทางที่ฝ่ายนั้นหนีเข้าไปมันแคบถึงขนาดที่ว่าให้นางกำนัลตัวเล็กๆเดินผ่านเท่านั้น 

เมลเลนท์สบถอย่างหัวเสียที่วิ่งตามเข้าไปไม่ได้  เขาเลือกที่จะวิ่งอ้อมไปดักอีกทาง  ไม่นานเขาก็มาถึงทางออกของอีกฝั่ง  เขาเห็นไอร่าวิ่งเข้าหาลิงซ์ที่ขวางทางไว้โดยไม่กลัวโดนตะปบ  น่าแปลก..  ทำไมลิงซ์ถึงไม่กระโจนใส่เพื่อกักตัว  แต่เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้แล้ว  เพราะเมื่อได้ระยะเมลเลนท์ก็คว้าชายผ้าคลุมไว้  ก่อนที่จะออกแรงดึงเต็มแรง

" โอ๊ย!!"

เสียงร้องที่เกิดจากการถูกทับดังออกมาจากปากของเมลเลนท์เอง  ใครจะไปคิดล่ะว่าผู้ชายที่เขากระชากมาจะตัวเบาขนาดนี้  ทำเอาเขาที่ออกแรงเต็มที่ถึงกับหงายหลังโดยมีเจ้าตัวทับอยู่ด้านบน  ไอร่าพยายามขยับตัวลุกหนีแต่คนที่เขาล้มทับกลับพลิกตัวขึ้นมาแล้วกดหน้าเขาลงกับพื้น

" ปล่อยข้า!"

" ขออภัยนะขอรับ  แต่ข้าคงต้องแบกท่านขึ้นบ่าแล้วนำกลับไปส่งให้ฝ่าบาท"

เมลเลนท์ว่าแล้วจับไอร่าขึ้นบ่าทันที  ไอร่าพยายามทุบหลังคนที่อุ้มเขากลับไปสู่กรงขัง  แต่อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านเลยซักนิด  ขนาดที่ว่าเขาออกแรงส่งศอกเข้าไปที่หลังคอของอีกฝ่ายเต็มแรงแล้ว  เจ้าคนที่อุ้มเขาอยู่กลับแค่ขยับคอเล็กน้อยเหมือนคนปวดเมื่อยเท่านั้น  ตอนนี้แม้แต่ลิงซ์เองก็ไม่ยอมช่วยไอร่า  ถึงมันจะไม่ค่อยพอใจที่มีมนุษย์คนอื่นแตะต้องคนงามของมัน  แต่มันคงต้องยอมซักครั้ง  ไม่เช่นนั้นท่านไอร่าคงหนีไปอีกแน่

" หยุดดิ้นได้แล้วขอรับท่านไอร่า  ข้าไม่ใช่ฝ่าบาทนะขอรับ  ที่จะยอมให้บุรุษด้วยกันทุบตีโดยไม่ตอบโต้  ถ้าท่านยังไม่หยุดทำร้ายข้า  ข้าจะจับท่านมัดแล้วลากไป"

เมลเลนท์ขู่เสียงต่ำ  เขาปวดหัวชะมัด  เจ็บแผลด้วย  เพราะนอกจากแรงทุบตีที่พอจะทานทนได้  อีกฝ่ายเล่นใช้มือกับเล็บจิกข่วนจนเขาแสบไปหมด  ถ้าไม่ติดว่าคนที่แบกอยู่เป็นผู้ชาย  เขาคงคิดว่านี่เป็นหนึ่งในบรรดาคนรักที่ตบตีเขาเพราะจับได้ว่าเขาแอบไปมีเล็กมีน้อยจนไม่มีเวลามาหาพวกนาง 

เฮ้อ..  ทางเดินไกลชะมัด  เมื่อไหร่จะถึงประตูปราสาทฝั่งตะวันออกนะ  เขาไม่อยากหัวหลุดเพียงเพราะเผลอไปทำร้ายสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของโครอสจนเป็นรอยหรอกนะ

ในที่สุดเมลเลนท์ก็เดินมาถึงประตูทางเข้าประสาทฝั่งตะวันออก  ลิงซ์เดินนำเข้าไปโดยไม่สนใจทหารยามที่เฝ้าอยู่  ฝ่ายทหารยามที่กำลังเฝ้าประตูเมื่อเห็นเมลเลนท์กับลิงซ์ก็แปลกใจ  แต่ไม่ทันได้เอ่ยห้ามเมลเลนท์ที่แบกใครไม่รู้ไว้บนบ่าไม่ให้เข้าไป  พวกเขาก็ต้องคุกเข่าด้วยลงด้วยความกลัว  เมื่อได้ยินเสียงทรงอำนาจที่ดังขึ้นจากด้านหลังของเมลเลนท์

" ข้านึกว่าเจ้าอยากเลี่ยงการประชุมจนหนีไปแล้วเสียอีก  แล้วทำไมข้าถึงเห็นเจ้าอยู่กับแมวของข้าได้"

เมลเลนท์ที่ได้ยินเสียงถามที่คุ้นเคยก็ปล่อยไอร่าที่อยู่ๆก็หยุดดิ้นวางลงที่พื้น  ก่อนจะก้มหัวตอบโครอสอย่างอารมณ์ดีตามนิสัย

" ก็ว่าจะหนีกลับอยู่พะยะค่ะ  เพียงแต่เห็นแมวของพระองค์กำลังเดินหลงทางอยู่ที่กำแพงด้านหลัง  กระหม่อมจึงต้องพากลับมาส่งพะยะค่ะ"

" แมวป่าของข้ามันชอบวิ่งซน  ซ้ำยังดื้อไม่ยอมเชื่อฟัง  ข้าคงต้องพามันกลับเข้ากรงแล้วสั่งสอนเสียหน่อย  ส่วนเจ้าก็ไปทำแผลได้แล้ว  เพราะดูแล้วเจ้าได้รอยข่วนแมวไปหลายแผลนี่"

" ก็พอทนได้พะยะค่ะ"  เมลเลนท์ตอบอย่างอารมณ์ดี  ก่อนก้มหน้าส่งเสด็จฝ่าบาทที่ลากแมวจอมซนเข้าปราสาท

หลังจากส่งเสด็จฝ่าบาทที่เข้าปราสาทไปแล้ว  เมลเลนท์ก็หันไปสั่งทหารยามที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูให้ทำการค้นหาช่องแมวลอดที่น่าจะมีอยู่ที่ไหนซักแห่ง  เพราะการที่มีคนในหนีออกไปได้  ย่อมหมายถึงโอกาสที่คนนอกจะเข้ามาได้ด้วยเช่นกัน  หลังจากสั่งงานเมลเลนท์ที่กำลังจะเดินทางกลับไปทำแผลก็นึกขึ้นได้ว่า  ตนเองยังไม่ได้คืนเครื่องรางให้ฝ่าบาท  เขาจึงเดินผ่านทหารยามเข้าไปยังปราสาทเพื่อนำเครื่องรางไปคืน

เมลเลนท์เดินตามเสียงถกเถียงที่ได้ยินแว่วๆว่าน่าจะดังมาจากสวนดอกไม้ข้างหน้า  เขาเดินเข้าไปที่ซุ้มทางเข้าจนเห็นสวนสวยที่ตกแต่งอย่างสวยงาม

" ข้าจะลงโทษในความกล้าดีของเจ้าไอร่า  ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าอย่าได้คิดหนีไปจากข้า"

เมลเลนท์มองไปทางต้นเสียง  เขาเห็นโครอสกำลังก้มจูบคนในเสื้อคลุมอย่างสั่งสอน  แม้เขาจะชินกับนิสัยของโครอสที่ชอบกกกอดของสวยงาม  แต่นี่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายแท้ๆ  เขาไม่เข้าใจเลยว่าโครอสจูบอีกฝ่ายลงไปได้ยังไง  เป็นเขา..  แค่คิดเขาก็ขนลุกจนอยากอาเจียนแล้ว

แต่แล้วความคิดของเมลเลนท์ก็ต้องหยุดลง  เมื่อเขาเห็นโครอสที่กำลังไล่จูบไปตามลำคอขาวที่หงายแหงนจนหมวกคลุมตกไปที่ด้านหลัง  และเมื่ออีกฝ่ายก้มหน้าลงเพื่อพยายามผลักโครอสออก  เมลเลนท์ได้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยรื้นคลอไปด้วยหยาดน้ำ  ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงเรื่อ  ริมฝีปากคู่งามที่ร้องท้วงดูแดงก่ำราวลูกเชอร์รี่  และยิ่งเมื่อได้เห็นลำคอขาวที่รอยแดงช้ำอยู่ประปราย  เมลเลนท์ก็ต้องเบือนหน้าหนีด้วยหัวใจที่สั่นรัว  ก่อนที่จะหันไปมองอีกครั้งด้วยความห้ามใจไม่ได้

ไอร่า..

เจ้าช่างงดงามสมกับที่ฝ่าบาทหลงใหลและหวงแหนนัก  เพียงแค่เห็นเท่านั้น  เขาก็อยากไปยืนแทนที่ฝ่าบาท  อยากเป็นฝ่ายสัมผัสร่างบางให้เชิดหน้าเงยรับจุมพิตจากเขา  อยากแตะต้องและสร้างรอยแดงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของแบบที่โครอสกำลังทำ  เขาอยากแย่งท่านไอร่ามาจากฝ่าบาท  อยากทำให้ท่านไอร่ามาเป็นของเขา..

แต่แล้วเสียงขู่คำรามของลิงซ์ที่ดังขึ้นทำให้เมลเลนท์หลุดออกมาจากภวังค์  ลิงซ์แยกเขี้ยวใส่เขาพร้อมเอาขาหน้าตะปบมือเขาให้ปล่อยเครื่องรางที่ถืออยู่จนหล่นพื้น  มันขับไล่เขาทางสายตา  เมลเลนท์ต้องยอมตัดใจหันหลังกลับ  แต่เสียงครางที่ดังออกมาทำให้เขาต้องชะงักและหยุดเดิน  เสียงครางของท่านไอร่า..  เมลเลนท์ต้องข่มใจเดินกลับออกไปนอกปราสาท  เขาไม่มีวันทรยศฝ่าบาท  ต่อให้เป็นสิ่งที่เขาปรารถนาแค่ไหน  แต่เขาคงต้องยอมตัดใจ  แม้ว่า..  หัวใจของเขาจะถูกขโมยไปแล้วก็ตาม



ตอนนี้ไอร่ากำลังเผชิญหน้ากับการกอดรัดที่เต็มไปด้วยความต้องการที่จะสั่งสอน  ดวงตาสีเทาฉายแววขุ่นมัวจากความโกรธที่เริ่มลุกโชน  มือหยาบเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าของเขาออก  ไอร่ากำลังกลัว..  ภาพการถูกขืนใจกลางป่ากำลังฉายซ้ำ  คนๆนี้กำลังคิดที่จะสั่งสอนเขาแบบคราวก่อน 

" อึก!"

เสียงร้องดังขึ้น  เมื่ออีกฝ่ายขบกัดยอดอกเขาอย่างรุนแรง  มือหนาไล่บีบไปทั่วตัวเขา  มันเป็นการเล้าโลมที่ดิบเถื่อน  ไอร่าเริ่มตัวสั่นเมื่ออีกฝ่ายดันแผ่นหลังเขาขึ้นเพื่อให้ถูกขบกัดยอดอกอีกข้างได้ง่ายขึ้น 

" บอกข้ามา  ใครเป็นคนช่วยเจ้าให้หลบหนีออกไป"

เสียงขู่ถามดังขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายละจากยอดอกไปขบกัดตามแนวหน้าท้อง  ไอร่าต้องยกตัวขึ้นเพื่อดันอีกฝ่ายออก  แต่อีกฝ่ายไม่ขยับเลยซักนิด  เอาแต่ลงฟันกัดไปตามผิวของเขาจนขึ้นรอยฟันเต็มไปหมด  ไอร่าตัดสินใจฝังเล็บที่ใบหน้าคมนั้นเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดมือ  เขาตวัดมือออกไปจนหน้าคนที่กำลังก้มอยู่เป็นรอยเล็บและแผลเริ่มมีเลือดออก  ใบหน้าคมเข้มเงยหน้าขึ้นมองด้วยอารมณ์ที่กรุ่นโกรธมากขึ้น  เมื่อมือหนาข้างหนึ่งเช็ดรอยเลือดออกมาดู  ไอร่าก็รู้สึกว่าตนตัดสินใจผิดที่ทำไปแบบนั้น  เพราะตอนนี้ดวงตาสีเทาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาจางด้วยความโกรธเคือง  มันเย็นชาเสียจนไอร่าตัวสั่น  ไอร่าถอยหนีออกไปตามสัญชาตญาณ  แต่กลับถูกกดตัวไว้แนบพื้นหญ้าจนขยับไปไหนไม่ได้อีก

" อะ..  โอ๊ย!!!"

ไอร่ากรีดร้องเสียงหนักที่อยู่ๆตัวเขาก็ถูกเสียบแทงที่ด้านล่าง  ไอร่าต้องทิ้งตัวลงนอนเพราะตอนนี้เขาเจ็บไปหมด  ความเจ็บพุ่งริ้วไปทั่วตัว  ขาทั้งสองข้างของเขาสั่นทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง  เขาเจ็บจนแทบทนไม่ไหว  ความเจ็บปวดจากช่วงล่างพุ่งปราดไปตามไขสันหลัง  ไอร่าอยากกลั้นเสียงร้องแต่การขยับตัวอย่างโหดร้ายกลับเริ่มต้นขึ้นโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว  คนด้านบนเริ่มโถมกายเข้ามาอย่างไร้ความปราณี  ไอร่าตัวสั่น  ร่างเขาสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกที่โหมเข้ามา  เขาไม่มีโอกาสได้ปิดกลั้นเสียง  แรงกระแทกหนักที่ส่งเข้ามาทำให้ไอร่าต้องกรีดร้องเพื่อระบายความเจ็บปวด  ก่อนที่ความเจ็บปวดนั้นจะยิ่งมากขึ้นจนเขาอยากจะหมดสติ  มือหยาบสองข้างยกขาเขาขึ้นพาดไหล่จนสะโพกมนลอยขึ้น  ความเจ็บปวดแล่นพล่านขึ้นมาอีกครั้ง  เมื่ออีกฝ่ายกดช่วงล่างลงมาอย่างรุนแรงจนเขารู้สึกได้ว่าปากแผลฉีกขาดมากยิ่งขึ้น

" อย่า..  โอ๊ย!!!  ฮึก.."

ไอร่าทนกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป  น้ำตาเขาไหลออกมาเป็นสายเมื่อความเจ็บปวดมันมากขึ้นจนยากที่จะทานทน

" ได้โปรด  ฮึก  พอทีเถอะ...  โอ๊ย!!!  ไม่!!  หยุดเถอะ!!"

ไอร่าตะโกนร้องเสียงสั่น  แต่อีกฝ่ายกลับไม่เห็นใจเขาเลยซักนิด  ยังเอาแต่โหมแรงสอดใส่โดยไม่ฟังเสียงกรีดร้องของเขา 

" เจ้าจงสำนึกถึงความผิดของตนเองให้ดีไอร่า  เพราะนอกจากโทษที่หลบหนีออกไปแล้ว  เจ้ายังกล้าลงมือกับข้าจนเลือดออก  ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้สำนึกว่าต่อไปอย่าได้ดื้อเพ่งกับข้าอีก!"

เสียงกระชากห้วนมาพร้อมความเจ็บปวดที่มากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายถอนตัวออกแล้วกระแทกกลับเข้ามาเต็มแรง  ไอร่าหวีดร้องดังลั่น  แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้กรีดร้องอีกครั้ง  คนโหดร้ายด้านบนก็ก้มหน้าลงมากัดริมฝีปากเขาจนเลือดออก  ก่อนจะแลบเลียรอยเลือดแล้วป้อนใส่ปากให้เขาได้ลิ้มรสเลือดของตนเอง

" จำไว้ให้ดีไอร่า  ต่อไปอย่าได้ลองดีกับข้าอีก!"

[teatimes]

>> ต่อ <<


ไอร่าฟื้นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงนอน  ความเจ็บปวดที่พุ่งริ้วทำให้ไอร่าต้องนิ่วหน้า  แต่ยังไม่ทันที่จะได้ขยับตัวเขาก็รู้สึกถึงการถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง
 
" บอกข้ามา  ใครเป็นคนที่ช่วยเจ้าหลบหนี"
 
เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังที่ข้างหู  เจ้าคนใจร้ายสอบถามเขาทั้งที่นอนตะแคงและเริ่มการขยับกายหลังสอดใส่เข้ามาจนหมด  มันเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ  ไอร่าน้ำตาไหล  เมื่อไหร่คนผู้นี้ถึงจะหยุดเสียที
 
" ข้า..  หนีออกไปเอง  อึก!!"
 
แรงสวนกระแทกเข้ามาอย่างแรงทำให้ไอร่าต้องหยุดพูด   ไอร่าต้องเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงคราง
 
" อย่าโกหกข้า  ไม่มีทางที่เจ้าจะหนีออกไปได้ด้วยตนเองโดยไม่มีใครช่วยเหลือ  เจ้าไม่ได้ออกสำรวจแต่กลับเดินออกไปได้จนเกือบถึงประตูทางออก  ใครเป็นคนบอกทางเจ้า"
 
" ไม่มี..  โอ๊ย!!"
 
" บอกข้ามา!  ไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งประหารทหารยามที่ปล่อยให้เจ้าหลบหนีไปได้ให้หมดทุกคน  ข้าจะสั่งให้พวกมันปลิดชีวิตตนเองต่อหน้าเจ้าทีละคน  จนกว่าเจ้าจะปริปากพูด!"
 
ไอร่ากำผ้าปูที่นอนแน่นราวกับจะดึงทึ้งให้มันฉีกขาด  ตอนนี้เขาอยากให้ตนเองขาดใจตายไปจริงๆ  เขาจะได้ไม่ต้องทนรับรู้ความโหดร้ายอะไรอีก  คนผู้นี้ช่างใจร้ายนัก  ทำร้ายเขาแต่เพียงผู้เดียวยังไม่พอ  ยังคิดสั่งประหารผู้อื่นได้ราวกับสั่งฆ่าผักปลา  ทำไม..  ทำไมเขาถึงไม่เลือกตายไปซะตั้งแต่หนีออกมาจากแดนเหนือ  ทำไมเขาถึงไม่เลือกจบชีวิตลงก่อนที่จะต้องมาเจอคนโหดร้ายแบบนี้
 
" ข้า..  ฮึก  ไม่มีใครช่วยข้า  ปราสาทแห่งนี้ไม่ต่างอะไรไปจากปราสาทของข้า  มีทางเข้าย่อมต้องมีทางออก  ข้าเพียง..  ฮึก  ข้าเพียงแค่เดินไปตามเส้นทางเท่านั้น..  อ๊าาา!!! "
 
โครอสกระแทกกายเข้าไปอีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบจากคนปากแข็ง  อีกฝ่ายครางพร่าทั้งที่พยายามปิดปาก  เขาไม่เชื่อว่าคนที่เขากำลังกอดจะหนีออกไปได้ด้วยตัวเอง  ต้องมีใครซักคนนำทาง  แต่ใครกัน..  หรือมันจะเกี่ยวกับเรื่องที่อีกฝ่ายปิดบัง  ความสามารถพิเศษของคนในเชื้อพระวงศ์ที่จะไม่ยอมบอกคนนอกให้รับรู้
 
" เจ้าคงไม่อยากทำให้ลีเดียกับเซรีน่าต้องถูกทรมานใช่หรือไม่  พวกนางจะโดนลงโทษก่อนเป็นพวกแรกที่ปล่อยให้เจ้าหนีไปได้  เจ้าอยากให้ข้าทำอะไรพวกนาง  ตัดขาออกก่อนแล้วค่อยควักดวงตาออกมาดีหรือไม่  ในเมื่อพวกนางเฝ้าเจ้าไม่ได้  ก็คงไม่จำเป็นต้องมีดวงตาไว้มองอีก"
 
โครอสขู่เสียงเย็น  เขารู้จุดอ่อนของคนตรงหน้าดี  เจ้าตัวใจอ่อนและห่วงใยผู้อื่น  ยิ่งกับคนที่ทำดีด้วยร่างบางยิ่งห่วงใย  แน่นอนว่าเขาไม่คิดลงโทษลีเดีย  เพราะเป็นลีเดียนั่นเองที่มาแจ้งเขาว่าไอร่าหนีไป  และแน่นอนว่าเขารอเวลานี้  รอเวลาที่อีกฝ่ายคิดหาทางหนี  เขาจะได้รู้ว่าเจ้าตัวปกปิดความสามารถอะไรเอาไว้บ้าง  ฝ่ายไอร่าที่ได้ยินคำขู่ก็เริ่มหลั่งน้ำตามากขึ้น  เขาสมเพชตนเอง..  ที่นอกจากจะช่วยเหลือตนเองไม่ได้แล้ว  ยังทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนอีก
 
" ข้าพูดคุยกับสัตว์ป่าได้..  ฮึก  พวกมันชื่อฟังคำสั่งข้า  แม้พวกมันจะไม่อาจโต้ตอบแต่พวกมันจะเข้าใจที่ข้าพูด"
 
โครอสที่ได้ฟังคำตอบน่าพอใจแอบลอบยิ้ม  ก่อนขยับกายเข้าไปอีกครั้งเพื่อบรรเทาความเสียวกระสันที่ถูกรัดรึง
 
" บอกข้ามาให้หมด  ว่าเจ้ามีอะไรปิดบังข้าอีก  บอกมาให้หมดทุกอย่าง"
 
เสียงต่ำพร่ากระซิบติดใบหู  ไอร่ากล้ำกลืนความอัปยศลงคอ  ก่อนที่จะพูดถึงความสามารถทุกอย่างออกไป
 
" ข้าเป็นหมอสมุนไพร  ข้าอยู่ในป่ามานานและได้รับความรู้มาจากญาติสนิท  ข้า..สามารถรักษาโรคได้ดีพอๆกับการหายาแก้พิษ  ฮึก..  บ้างครั้งสัตว์ป่าก็จะเอาสมุนไพรต่างๆไปกินรักษาตัวเอง  ข้าแค่จดจำและนำมาปรับปรุงใช้ให้เข้ากับมนุษย์"
 
ไอร่าที่ตอบทุกอย่างออกไปแล้วได้แต่พยายามกลั้นน้ำตา  คนที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลังไม่เคยหยุดขยับกาย  โหดร้าย..  ทำไมถึงต้องทำกับเขาถึงขนาดนี้
 
" แล้วเรื่องคำร่ำลือจากแดนเหนือล่ะ  เจ้าเคยได้ยินถึงสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่จะนำความรุ่งเรื่องมาสู่ผู้ที่ครองครองหรือไม่"
 
เมื่อได้ยินคำถามนี้ไอร่าก็ต้องนิ่งคิด  เขาไม่เคยได้ยินข่าวลือนี้  เขารู้แต่เพียงว่ามีช่วงหนึ่งที่ผู้คนเดินทางเข้าป่ามากขึ้นเพื่อหาสัตว์ป่าบางตัว  ก่อนที่คนเหล่านั้นจะลดจำนวนลงไปเอง  เพราะไม่สามารถต่อสู้กับสัตว์ป่าในป่ามนตราได้
 
" ข้า..ไม่เคยได้ยินถึงเรื่องนั้น"
 
เมื่อได้ฟังคำตอบ  โครอสถอนกายออกจับคนงามให้นอนหงายแล้วขึ้นคร่อม  เขาจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลที่ฉายแววสั่นไหวแต่ไม่มีคำโกหกอยู่ในแววตา  ก่อนจะเอ่ยถามคำถามสำคัญที่เขาอยากรู้
 
" องค์ชายไอร่า  ท่านคงเคยได้ยินถึงคำพยากรณ์แห่งแดนเหนือใช่หรือไม่  คำพยาการณ์ที่ถ่ายออกมาสู่เหล่าเชื้อพระวงศ์"
 
โครอสจ้องมองหาคำตอบในดวงตาของคนที่ตกตะลึงในคำถาม  แววตาสีน้ำตาลดูวูบไวสั่นคลอน  โครอสกดแทรกกายเข้าอีกครั้งจนร่างบางปิดตาตัวสั่น  ปากแดงเม้มแน่นอย่างกลั้นเสียงครางเมื่อเขาเริ่มขยับตัว
 
" เจ้าคือผู้ที่คำพยาการณ์กล่าวถึงใช่หรือไม่  คนงามของข้า"
 
แน่นอนว่าโครอสยังไม่ได้ทราบความจริงในเรื่องนี้  เพราะเขาเพิ่งสั่งงานอลันให้ไปตามสืบเมื่อช่วงเช้า  ตอนนี้เขาเพียงแค่โยนหินถามทางเท่านั้น  และแม้อีกฝ่ายจะเอาแต่ปิดปากไม่ยอมตอบ  แต่เขาก็รู้คำตอบแล้ว  การที่เจ้าตัวหลบตาไม่ตอบคำถาม  ไม่ต่างอะไรกับการตอบรับ
 
โครอสเริ่มขยับกายอีกครั้ง  คราวนี้เขาขยับกายอย่างนุ่มนวลเหมือนต้องการถนอมสิ่งมีค่า  เขาขยับกายช้าๆท่ามกลางการตอดรัดที่แน่นถี่  แม้เจ้าตัวจะไม่เต็มใจให้เขากอด  แต่ช่องทางคับแคบกลับตอดรัดเขาไม่หยุด  ยิ่งเขากดตัวช้าๆซ้ำๆ  อีกฝ่ายยิ่งบิดเร่าด้วยความทรมานจากความเสียวกระสันที่เพิ่มขึ้น  โครอสครางออกมาจากลำคอเมื่อเขากดควงด้านล่างจนโดนจุดที่ทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกตอดรัดเขาแรงกว่าเดิม  โครอสกดกายย้ำที่จุดนั้นซ้ำๆ  จนคนใต้ร่างกัดปากแน่น  ปากที่เคยแดงเรื่อต้องซีดจางลงเพราะเลือดไม่หมุนเวียน  โครอสขยับกายเร็วขึ้นพร้อมส่งปลายนิ้วไล้เข้าไปในโพรงปากเพื่อเปิดอ้าปากที่พยายามกลั้นเสียงร้อง
 
" อ๊า!!  อะ..  อ่ะ..  อ๊าาา!!!"
 
ทันทีที่ริมฝีปากแดงเย้ายวนอ้าออก  เสียงร้องครางด้วยความเสียวซ่านก็ดังขึ้น  ไอร่าพยายามปิดปากแต่กลับถูกนิ้วหยาบบังคับให้ฝืนอ้า  ไอร่าร้องครางทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับตัว  มันไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว  แต่มันกลับสร้างความรัญจวนที่เขาไม่เคยพานพบ  การขืนใจเริ่มเปลี่ยนเป็นการร่วมรัก  แม้เขาจะไม่เต็มใจตอบสนอง  แต่เมื่อได้รับการปรนเปรอ  ร่างกายเขากลับเริ่มตอบรับ  คนด้านบนขยับกายนุ่มนวลจนเขาเสียววูบไปทั่วช่องท้อง  การขยับกายเข้าออกช้าๆทำให้เขาทรมานด้วยความอยากปลดปล่อย  แต่อีกฝ่ายกลับยังคงเชื่องช้าเหมือนจงใจแกล้ง  ไอร่าพยายามควบคุมการหายใจเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้น  เขาจะไม่ขยับกายให้อีกฝ่ายตราหน้าหาว่าเขาเป็นหญิงนางโลมที่ร่านรัก
 
โครอสพยายามข่มใจไม่ให้กระแทกกระทั้นกายเข้าไปอย่างรุนแรงเพื่อระบายความต้องการ  เขาจะสอนคนตรงหน้าให้รู้ถึงความสุขสม  การร่วมรักที่ทำให้มัวเมาจะทำให้อีกฝ่ายเสพติด  และเมื่อถึงวันนั้นมาถึงเขาจะได้ครอบครองทุกอย่างของคนที่อยู่ใต้ร่างนี้  และจะได้ครอบครองหัวใจจนอีกฝ่ายหนีไปจากตัวเขาไม่ได้อีก 
 
" ไอร่า  คนงามของข้า  เจ้าจงอย่าได้ข่มกลั้น  ปลดปล่อยมันออกมา  ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกถึงความสุขที่เจ้าไม่เคยได้รับ"
 
น้ำเสียงทุ้มนุ่มชักนำของคนด้านบนทำให้ไอร่าลืมตามองคนพูด  ดวงตาสีเทาคล้ายพยายามชักจูงความคิดเขาให้ทำตามคำสั่ง  แม้สมองจะร้องท้วงให้ปฎิเสธ  แต่เมื่อถูกคำพูดล่อลวงนั้นชักพา  ร่างกายเขาก็เริ่มขยับกายตอบรับ 
 
" ดีมาก..  คนงาม  ขยับอีกสิ  กลืนกินตัวตนของข้าเข้าไป  ปลดปล่อยตนเองออกมาจากความรู้สึกนึกคิด"
 
ไอร่าเหม่อจ้องดวงตาสีเทาแล้วขยับสะโพก  ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องมีนิ้วมือมาเปิดปาก  เขาก็เริ่มครวญครางออกมาเองอย่างหยุดไม่อยู่  สมองเขาขาวโพลนว่างเปล่าราวกับถูกมนตราบดบังความคิด  ความรู้สึกนึกคิดเดียวยามนี้คือการปลดปล่อย  เขาขยับกายสอดรับกับสิ่งที่สอดใส่เข้ามา  ยกสะโพกเข้าหาทุกครั้งเมื่ออีกฝ่ายกดตัวลงต่ำ  ไอร่าตอบรับทุกสัมผัส  ยามเมื่อคนด้านบนก้มลงประกบจูบ  ไอร่าส่งปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันเพื่อบรรเทาความเสียวซ่าน  สองแขนเรียวกอดรัดแผ่นหลังเปียกชื้นแล้วแนบกายของตนเองให้เข้าไปแนบชิดยิ่งขึ้น  ความร้อนรุ่มของผิวกายที่เสียดสีทำให้ความต้องการของไอร่าพุ่งสูง  ช่องทางของเขาตอดรัดถี่รัว  เขาต้องการมากกว่านี้  เขาอยากได้รับแรงที่ลึกล้ำมากกว่านี้
 
" ขึ้นมา  คนงามของข้า  ขึ้นมาและทำตามใจอย่างที่เจ้าปรารถนา"
 
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นก่อนที่ผู้พูดจะมาพลิกตัวลงมาอยู่ด้านล่าง  ไอร่าที่ถูกกลับตัวให้ขึ้นมาอยู่ด้านบนร้องครางเสียงดังเพราะถูกพลิกตัวขึ้นทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ถอนแก่นกายออก  ความเสียวกระสันแล่นพล่านไปทั่วท้องน้อยจนเขาต้องโยกขยับ  เมื่อคนด้านล่างกระทุ้งตัวชักนำ  ไอร่าเริ่มขยับกายตอบรับอีกครั้ง  เขาเริ่มขยับขึ้นลงช้าๆ  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโยกตัวขยับเข้าออก  เสียงร้องครางของคนสองคนเริ่มดังขึ้น  ไอร่าขยับจนตัวโยน  ท้องน้อยของเขาหดเกร็งและตอดรัดแก่นกายที่อยู่ภายในร่างถี่กระชั้น  เรียวปากคู่สวยครวญครางเสียงดังไร้ท่วงทำนอง  ยิ่งถูกกระแทกกายสวนเข้ามา  เขายิ่งขยับกายเร็วขึ้น  เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น  ไอร่าหวีดร้องเมื่อความต้องการใกล้ถึงขีดสุด
 
" ปลดปล่อยมันออกมาไอร่า  ร้องครางออกมาดังๆอย่างที่เจ้าสุขสม"
 
ไอร่าร้องเสียงสูงเมื่อถูกแก่นกายที่คับพองมากขึ้นขยับสวนเข้ามาอย่างรวดเร็วรุนแรง 
 
" ค..  โครอส  โครอส  ข้าจะ..  ข้า..  อ๊ะ!  อ๊ะ!  อ๊าาาา!!! "
 
เสียงหวีดร้องครั้งสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมา  ไอร่าตัวกระตุกหอบหายใจเหนื่อยก่อนทิ้งตัวนอนทับบุรุษที่อยู่ข้างใต้  เขาเหนื่อยหอบหัวใจเต้นแรง  ลำคอของเขาแห้งผาก  และก่อนที่จะได้ตั้งตัว  เขาถูกกลับตัวลงข้างล่างอีกครั้ง  คนด้านบนเริ่มขยับกายสอดใส่อย่างร้อนแรง  ความต้องการของไอร่าลุกโชนอีกครั้ง  เสียงครางใสเริ่มแหบแห้ง  แต่เขายังคงส่งเสียงครางไม่หยุด  จนในที่สุดเขาต้องปลดปล่อยออกมาอีกครั้งพร้อมรับรู้ได้ถึงแรงดันที่ฉีดอัดเข้ามา
 
" เจ้าเป็นของข้าแล้วคนงาม  ต่อไปเจ้าจะไม่ดิ้นรนหลบหนีไปจากข้าอีก"
 
 
 
 
ความรู้สึกของสายน้ำที่ไหลผ่านลำคอทำให้ไอร่าเผยอปากรับอย่างหิวกระหาย  เขากระหายน้ำราวกับผู้ที่หลงทางกลางทะเลทราย  เมื่อมันหมดลง  ไอร่าอ้อนวอนขอรับสายน้ำเส้นใหม่ให้ส่งผ่านเข้ามาในร่างกาย  จนเมื่อเขารู้สึกเต็มอิ่ม  ไอร่าจึงลืมตาขึ้นช้าๆ 
 
" เจ้ามีไข้  ลีเดียกำลังตามหมอไปเอายามาให้เจ้า"
 
เสียงของโครอสที่ดังขึ้นทำให้ไอร่าลืมตาโพลงด้วยความตกใจ  ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรกับคนที่อยู่เบื้องหน้า  ภาพของเรื่องราวที่เพิ่งผ่านพ้นไปทำให้ไอร่าเริ่มสะอื้น  เขาทำอะไรลงไป..  เขาปล่อยตัวปล่อยใจไปขนาดนั้นได้ยังไง  กับบุรุษผู้นี้..  ทำไม..  ทำไมเขาถึงได้ทำอะไรที่ไม่ต่างกับหญิงงามเมืองที่ร่านรัก  ทำไมเขาถึงได้ยอมให้คนตรงหน้ากกกอดอย่างไร้ศักดิ์ศรี  ไอร่าจ้องมองคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา  ดวงตาสีเทาไม่มีร่องรอยกรุ่นโกรธอีกต่อไปแล้ว  แต่มันเต็มไปด้วยมนต์สเน่ห์  ไอร่าเห็นแสงสีทองเป็นประกายไหลเวียนอยู่ในดวงตาคู่นั้น  เขาตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
 
" เจ้าใช้มนตรา..  เจ้าทำกับข้าแบบนี้ได้ยังไง!  เจ้าใช้มนตราชักจูงข้าให้เข้าสู่กามตัณหาของเจ้าได้ยังไง!  เจ้าคนชั่ว!  ทำไมเจ้าต้องทำกับข้าถึงขนาดนี้!"
 
ไอร่าร้องตะโกนใส่พลางทุบตีคนชั่วช้าที่บังคับขืนใจเขา  แค่ข่มขืนเขายังไม่พอหรือไง  ทำไมต้องเหยียบย่ำซ้ำเติมเขาจนหมดศักดิ์ศรี  ตอนนี้เขาจะต่างอะไรหญิงงามเมือง  ในเมื่อตัวเขาได้ตอบสนองปรนเปรออีกฝ่ายอย่างไร้ยางอาย  กระทำตัวร่านรักครวญครางให้อีกฝ่ายสมเพชจนยอมรับแรงขย่มจากเขา 
 
โครอสยอมปล่อยให้คนตรงหน้าทุบตีโดยไม่ตอบโต้  จนเมื่ออีกฝ่ายหมดแรง  เสียงด่าทอสะอึกสะอื้นเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงหอบไอ  ร่างบางเริ่มไอจนตัวโยน  เสียงที่ออกมาจากลำคอมีเพียงเสียงลมหวีดหวิวผะแผ่ว  จนในที่สุดร่างบางที่หอบไออย่างหนักก็อาเจียนออกมา  มันไม่มีอะไรออกมานอกจากน้ำย่อย  แต่โครอสก็ไม่ได้รังเกียจ  เขาช่วยลูบหลังจนอีกฝ่ายดีขึ้นและหยุดสำรอก  แม้จะยังสะอึกสะอื้นและไอไม่หยุดแต่ฝ่ายคงดีขึ้นแล้ว
 
" ข้าจะไปหยิบผ้าคลุมให้  แล้วจะช่วยอุ้มเจ้าไปยังห้องนอนห้องใหม่"
 
สิ้นคำของโครอส  ไอร่าจ้องมองคนที่ไม่เคยคิดเห็นใจผู้อื่นด้วยดวงตาวาววับ  ไอร่าตบหน้าอีกฝ่ายที่หลบไม่ทันเต็มแรง  เสียงเพี๊ยะดังขึ้นทันทีที่มือเล็กกระทบใบหน้าคมเข้ม  ไอร่าแสบมือที่ตบอีกฝ่ายจนหน้าหัน  ดวงตาสีเทาเริ่มคุโชนด้วยความโกรธ  ก่อนที่มันจะหม่นแสงลงแล้วกลับมาเป็นสีเทาตามปกติ
 
" ข้าจะพาเจ้าไปพัก  เจ้าอยากทุบตีข้าก็ตามใจ  แต่นั่นคงต้องรอหลังจากที่เจ้าหายดีแล้ว"
 
ไอร่าอยากตะโกนก่นด่า  อยากด่าทอเจ้าคนชั่วช้าสารเลวคนนี้  แต่แค่เขาอ้าปาก..  เขาก็เจ็บคอจนต้องไอออกมา  รสชาติของน้ำย่อยช่างเปรี้ยวขมบาดคอ  มันกัดลำคอของเขาจนแสบไปหมด  ไอร่าถูกอุ้มทั้งที่ยังไอและกุมคอไปตลอดทาง  ในที่สุดเขาก็ถึงห้องพักห้องใหม่ 
 
ลีเดียเดินตามเข้ามาหลังจากเขาถูกวางบนเตียงได้ไม่นานนัก  นางยื่นถ้วยยาให้โครอส  ก่อนถอยออกไปยืนที่ด้านข้าง
 
" ดื่มยาก่อน  มันจะช่วยให้เจ้าดีขึ้น"
 
ไอร่ารับยามาถืออย่างว่าง่าย  เขายังไออยู่และเริ่มวิงเวียนปวดหัว  และเหมือนทุกครั้งที่ผ่านการขืนใจ  เขามักเป็นไข้และเจ็บปวดบาดแผล  ไอร่าถือถ้วยยาในมือแน่น  ก่อนจะมองหน้าโครอสที่เฝ้ามองอยู่  ดวงตาสีเทาจ้องมองรอให้เขาดื่มยา  ไอร่าจ้องตากลับด้วยความเคืองแค้น  เขาสาดยาน้ำร้อนจัดใส่หน้าโครอส  แล้วเขวี้ยงถ้วยยาใส่หน้าจนคนที่ถูกทำร้ายเลือดออกที่ขมับ  เสียงถ้วยยาตกแตกดังขึ้นทันทีที่มันตกกระทบพืน  ลีเดียร้องอย่างตกใจก่อนวิ่งเข้าไปดูแผลให้โครอส  ในขณะที่ไอร่าก้าวเท้าลงจากเตียงไปหยิบเศษกระเบื้องขึ้นมา  เขาจะไม่ลังเลใจอีกแล้ว.. 
 
ไอร่ากดเศษกระเบื้องลากยาวตั้งแต่ข้อมือไปถึงข้อศอก  เลือดสีแดงเริ่มไหลทะลักออกมาจากบาดแผล  แต่ก่อนที่เขาจะได้กรีดซ้ำ  เขาก็ถูกกระชากจากด้านหลังจนหลังกระแทกกับขอบเตียง  ไอร่าเจ็บหลังราวกับกระดูกจะหักแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเศษกระเบื้อง  เขากำเศษกระเบื้องในมือแน่น  ลีเดียร้องลั่นอย่างตกใจและตรงเข้ามาเพื่อห้ามเลือดจากบาดแผลที่ไหลออกมาไม่หยุด  ในขณะที่โครอสกำข้อมือเขาไว้แน่นและพยายามง้างนิ้วมือเขาออกเพื่อให้ปล่อยเศษกระเบื้อง
 
" ไอร่า!  ปล่อยมือ!  ข้าสั่งให้เจ้าปล่อยมือเดี๋ยวนี้!"
 
โครอสสั่งอย่างร้อนรนตกใจปนขู่กรรโชก   ไอร่ากำมือแน่นจนเลือดไหลออกจากฝ่ามือหยดลงพื้น  ก่อนจะไหลเร็วขึ้นไปอีกเมื่อเขากำมือแน่นขึ้น
 
" ไอร่า  ไดแอน  ไซธีรา  ข้าขอสั่งเจ้าให้ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้!"
 
เสียงคำสั่งที่แฝงไปด้วยเวทมนต์ทำให้ไอร่าเริ่มคลายมือ  มนต์สะกดใจ..  แม้เขาจะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องยอมทำตาม  ไอร่าเริ่มโงนเงนหน้ามืดจากการเสียเลือด  เขากรีดแผลลึกพอจนผ่านเส้นเลือดใหญ่  เลือดเขาไหลออกมาไม่หยุดแม้จะถูกพันด้วยผ้าเพื่อห้ามเลือด  ดีแล้ว..  ไอร่าคิดก่อนปิดตาลง 
 
ครั้งนี้..  ขอให้เขาได้ตายไปเสียที
 
 
 
 
 
" ไอร่า..  ไอร่าน้องรัก  ลืมตาเร็วน้องข้า"  เสียงเรียกของไอเรส..
 
" ไอร่าน้องรัก..  เจ้าเป็นอะไร  ใครทำอะไรเจ้า"
 
" เสด็จพี่.."
 
" เป็นอะไรไปน้องรัก  มีใครทำอะไรเจ้าหรือไง"
 
น้ำเสียงอ่อนโยนใจดีทำให้ไอร่าโผกอดคนที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที  เสด็จพี่ไอเรส  เสด็จพี่ที่ขับไล่เขาออกมาจากบ้านเกิด..  แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอีกแล้ว  เขาต้องการที่พึ่ง  เขาอยากให้ใครซักคนมาปลอบโยน  อยากให้มีใครซักคนมาช่วยปลุกเขาจากฝันร้าย
 
" เจ้าร้องไห้เหมือนกับตอนที่เจ้าเดินหลงทางเลยน้องรัก  หยุดร้องได้แล้ว  ตาเจ้าแดงยิ่งกว่ากระต่ายป่าเสียอีก"
 
เสียงแหย่กระเซ้าของเสด็จพี่ยังคงนุ่มนวล  ไอร่าปิดเปลือกตารับประทับจูบที่อีกฝ่ายก้มลงซับน้ำตา  เสด็จพี่..  ท่านพี่ที่แสนใจดีของเขา
 
" พี่ไอเรส..  ข้าฝันร้าย"
 
" มันเป็นแค่ความฝันน้องรัก"
 
" แต่มันเหมือนจริงมาก  มีคนทำร้ายข้า  ข้ากลัว..  ท่านพี่  ข้ากลัวความฝันนั้นมาก"
 
" พี่ช่วยเจ้าได้นะไอร่าน้องรัก  เพียงแค่เจ้าเปิดใจรับข้า"
 
" ท่านพี่..  ข้าย่อมเปิด..  อุก!!"
 
ความรู้สึกเจ็บที่หน้าอกทำให้ไอร่านิ่วหน้า  เขาเงยหน้ามองไอเรสที่ยังคงมองเขาอย่างอ่อนโยน  ฝ่ามืออบอุ่นคุ้นเคยแนบลงที่ข้างแก้มอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวเขาจะแตกสลาย
 
" ไอร่าน้องรัก  เปิดใจรับพี่เข้าไป  แล้วพี่จะช่วยปกป้องเจ้า"
 
" ท่านพี่  ข้า..  อุก!!"
 
ไอร่าก้มหน้าเอามือกุมหน้าอก  ร้อน..  ทำไมเขาถึงร้อนและเจ็บที่หน้าอกนัก 
 
" ท่านพี่..  ข้าเจ็บ  ช่วยข้าที"
 
" ตอบรับพี่  น้องรัก  พูดมาว่าจะรับพี่เขาไป  แล้วพี่จะช่วยเหลือเจ้า"
 
ไอร่ามองดวงตาของไอเรส  มันยังคงฉายแววใจดีที่เคยคุ้น  แต่ทุกครั้งที่เขาจะอ้าปากตอบรับ  เขายิ่งปวดร้อนที่อก  มันร้อนรุ่มจนเขาทนไม่ได้ต้องร้องออกมา
 
" ท่านพี่..  ฮึก..   ช่วยข้าด้วย..  ข้าร้อน  โอ๊ย!!"
 
ไอร่าร้องลั่นแล้วดิ้นทุรนทุราย  ความร้อนกลางอกเริ่มมากขึ้นราวกับจะเผาไหม้เขา  ไม่ไหว..  เขาทนไม่ไหวแล้ว..
 
" ไอร่า!!!"
 
ภาพของไอเรสเริ่มเลือนราง  เสด็จพี่พยายามวิ่งเข้ามาหาเขา  ไอร่าเอื้อมมือออกไปหา  แต่อีกฝ่ายยิ่งห่างออกไป  ไม่..  ท่านพี่.. ช่วยข้าด้วย
 
 
" เฮือก! "
 
ไอร่าสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาจากความฝัน  ร่างบางหอบหายใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะใช้หลังมือซับเหงื่อที่กำลังไหลเข้าดวงตา
 
ความฝัน..
 
เขาฝันอีกแล้ว..
 
ฮรื่อ..  ฮรื่อ..
 
" เลนีเมีย.."
 
ไอร่าลูบหัวเจ้าสิงโตหิมะที่เอาหัวมาถูไถปลอบใจเขา  ไอร่ามองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าใสของเจ้าสิงโต  ดวงตาคู่นั้นฉายแววห่วงใยออกมา  มันไถหัวกับตัวไอร่า  ให้เขาล้มตัวนอนอีกครั้ง
 
" ข้าไม่เป็นไรแล้ว..  ข้าอยากดื่มน้ำ"
 
ไอร่าบอกกับเจ้าสิงโตที่มองเขาอย่างเป็นห่วง  มันยอมลงจากเตียงอย่างว่าง่าย  ไอร่าเอื้อมมือไปหยิบเหยือกน้ำ  ก่อนที่จะต้องนิ่วหน้าเพราะอาการปวดตึงที่บาดแผล  ไอร่าขยับตัวลงจากเตียง  เสียงก๊องแก๊งของสายโซ่ที่ล่ามข้อเท้าไว้ดังขึ้น  แต่ไอร่าไม่ได้สนใจมันมากนัก  เขาเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วจิบน้ำเย็นชืดลงคอ  ก่อนจะนั่งลงที่เตียงอีกครั้ง  เขาหันหน้าไปมองที่หน้าต่างบานเล็กที่ติดลูกกรงไว้อย่างแน่นหนา 
 
เช้าแล้ว..  แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงไอแดดเลยซักนิด  ช่องหน้าต่างนั้นอยู่สูงเกิดไปจนแสงแดดเข้ามาได้เพียงช่วงสั้นๆก่อนจะลับหาย  ไอร่าชันเข่าแล้วกอดเข่าตนเอง  เลนีเมียกระโดดขึ้นมาบนเตียงและขยับเข้ามาชิดเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับเขา
 
ไอร่าเริ่มร้องไห้เมื่อคิดถึงความฝัน  เขาฝันแบบนี้มาหลายคืนแล้วนับตั้งแต่ถูกขังที่หอคอยสูงนี้  นับตั้งแต่วันที่เขากรีดแขนตนเอง  โครอสสั่งขังเขาไว้ที่หอคอยสูงอย่างเดียวดาย  ไม่มีใครเข้ามาเยี่ยม  แม้แต่นกน้อยก็บินผ่านลูกกรงมาหาเขาไม่ได้  มีแต่เพียงลิงซ์กับเลนีเมียเท่านั้นที่เข้ามาหา  ไอร่ารู้ว่าพวกมันถูกสั่งมาให้เฝ้าเขา  ความเมตตาเพียงอย่างเดียวที่โครอสมอบให้.. 
 
ตอนนี้แม้แต่ลีเดียหรือเซรีน่าก็ไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนเขา  นอกจากช่วงเช้าที่ลีเดียจะนำอาหารมาให้พร้อมขนมปังและน้ำดื่มเพื่อให้เขาประทังชีวิต  แค่มื้อเดียว..  ความจริงแล้วไอร่าไม่อยากแตะต้องอาหารด้วยซ้ำ  เขาอยากให้ตนเองอดตายไปซะ  แต่เพราะมีเลนีเมียเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วง  ทำให้ไอร่าต้องยอมฝืนกลืนซุปจนหมดและเก็บขนมปังไว้เป็นมื้อเย็น  ไอร่าก้มหน้าร้องไห้กับตัวเลนีเมีย  แล้วเอ่ยปากขอร้องมันอีกครั้ง
 
" เจ้าช่วยปลดปล่อยข้าไปจากความทุกข์นี้เถอะนะเลนีเมีย  ช่วยกัดข้าให้ตายไปซะ  ได้โปรด..  ฆ่าข้าทีเถอะนะ"
 
เลนีเมียได้แต่ไถหัวและเลียคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อน  คนงามผู้นี้ขอร้องมันมาหลายครั้งแล้ว  ขอร้องและร่ำไห้ถึงขนาดที่ว่าลิงซ์ทนไม่ได้ยอมหนีไปนอนที่อื่น  เลนีเมียฟังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ได้ซักพัก  ท่านไอร่าก็ล้มลงนอนทับมัน  ไอร่าอ่อนแอลงมาก  ทั้งร่างกายและจิตใจ  การเสียเลือดจำนวนมากทำให้ร่างกายท่านไอร่าอ่อนเพลีย  ความเศร้าหมองของจิตใจทำให้ร่างกายผอมบางยิ่งอ่อนแอ  เลนีเมียช่วยจัดท่าไอร่าให้นอนดีๆก่อนที่จะคาบผ้าห่มมาห่มให้
 
เมี๊ยว..
 
เสียงเรียกเบาๆของลิงซ์ดังมาจากหน้าประตู  ประตูห้องขังไม่ได้ถูกลั่นกลอน  มันและลิงซ์สามารถเปิดเข้าออกและไปไหนมาไหนได้  ในขณะที่ไอร่าสามารถเดินไปเดินมาได้แต่ในห้องเพราะถูกล่ามโซ่ที่ข้อเท้า  ลิงซ์เดินตรงเข้ามาหาและมองหน้ามันเล็กน้อยก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง  มันจ้องมองคนที่นอนหลับด้วยแววตาเศร้าสร้อย  มันนอนหมอบเอาหน้าถูคนที่นอนอยู่เบาๆก่อนปิดตาลง  เมื่อมีลิงซ์อยู่กับไอร่า  เลนีเมียจึงเดินออกไปเพื่อเฝ้าหน้าห้องแทนลิงซ์  แม้จะไม่มีใครกล้าเข้ามาที่หอคอยนี้นอกจากลีเดีย  แต่มันก็ต้องเฝ้าระวังเอาไว้ 
 
น่าสงสาร.. 
 
ทำไมมนุษย์ถึงได้ทำร้ายพวกเดียวกันได้ถึงขนาดนี้  ทั้งที่รัก  ทั้งที่หวงแหน  แต่ทำไมนายของมันถึงไม่รู้ตัว  เอาแต่ทรมานคนงามผู้น่าสงสารให้ร่ำไห้สะอึกสะอื้นจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
 
 
>> To  Be  ConTinue  <<

[teatimes]

TALK::  เรื่องนี้มันไม่ใช่ดราม่า  เรื่องนี้มันไม่มีมาม่า มันเป็นเรื่องเอาไว้อ่านเล่น!!! (สะกดจิตตัวเอง ) 
           อย่าเพิ่งเลิกอ่านเพราะมันค่อนข้างดาร์กเลยนะคะ  เหลืออีกไม่กี่ตอนนายเอกก็ได้เอาคืนพระเอกแล้ววว  แต่อย่าถามนะว่าเมื่อไหร่  555  (พยายามปั่นอยู่ค่ะ  ) 

            ตอนนี้มีละครเพิ่มมาแล้ววว  แล้วอลันตกลงแกเป็นเคะเรอะ!!  เฮ่อๆๆๆ  อลันนายโดนกดแน่

           พอแต่งๆไปอยากแต่งตอนเกี่ยวกับลิงซ์กับเลนีเมียบ้างอ่ะ  ประมาณว่าแมวจอมซึนกับสิงโตใจดีอะไรแบบนี้     เอามะๆๆ  ไว้เป็นตอนน่ารักๆแก้เครียดเนอะๆๆๆ (มันพูดเองเออเองตลอดอ่ะ // ) 

           แล้วเดี๋ยวค่อยมาตอบเม้นท์พรุ่งนี้นะคะ 

           ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านจ้าาา


   

[saruttaya]

หนุกหนานๆๆ ไม่อยากกให้ไอเรสทำร้ายไอร่านะ

แค่นี่ไอร่าก็ช้ำพอแล้ว

[pannixz]

ตอนนี้สงสารไอร่าจับใจ
โครอสใจร้ายอ่ะ โหดร้ายมาก จับมันขึ้นตะแลงแกง เผาตอนนี้เลยได้ไหม
โครอสใจร้ายแล้วคนเขียนใจร้ายกว่า ทำเราน้ำตาไหล ชิ 

มาต่อไวๆนะ ติดมากเลยเรื่องนี้ สนุกมาก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[sang som]

รัก รุน แรง โคลอสนี้สาย S ใช่ไหมรุนแรงจริงๆ

[milky way]

   เรื่องนี้สนุกมากเลย
และหาอ่านยากมาก
พระเอกโหดได้ใจไปเลย
ไอร่า สู้สู้น่ะ

[@Lucifer_Prince@]

ฮึ่ยยย  ไอ้โครอสบ้าทำร้ายไอร่านักนะ  เออทำร้ายเข้าไป  ทำร้านเยอะๆ  เมื่อถึงวันที่ไอร่าเอาคืน  เอาคืนให้หนักเลยนะไอร่า  ว่าแต่อลันจะเคะให้ใครหรอ  จะเคะให้สวามีขององค์หญิงหรอ  จะดีหรอ  องค์หญิงจะไม่อาละวาดแน่นะ  คนแต่งเค้าก็อยากอ่านเลนีเมียกับลิงซ์บ้างเอาไว้อ่านเล่น  แล้วที่บอกว่าเลิกอ่านอ่ะคงเลิกอยู่หรอกนะ  ก็ติดขนาดนี้  มาอัพแต่ละครั้งก็จุใจแล้วติดตามต่อไป^^

[BeeRY]

โถ ไอร่าคนสวย ทำไมต้องมาเจอไอ้เจ้าชายเฮงซวยอย่างโครอสด้วยเนี่ย
อยากให้ไอร่าเอาคืนโครอสเร็วๆจัง ฮึ่มมม
จะรอสมน้ำหน้าอย่างสะใจ

[beautjang]

เย้ มาหล่ะ คงอย่างที่คนเขียนว่า ฉากสุดท้ายน้อยไปนี่เอง ถึงรู้สึกว่าสั้น 55555

มาแปะ ไวัก่อนเด๋วมาอ่านอีกที ชอบมากเลยต้องตั้งใจอ่านเป็นพิเศษ

พยายามเข้าคนเขียน ฮึบๆๆ อย่าทิ้งเรื่องนี้ไปกลางคันนะ สู้ๆ เป็นคนเขียนเรื่องราวได้ดีอยู่แล้ว

 

[lalitalx]

จะบอกว่ามันน่าติดตามเพราะมันดาร์คเนี่ยแหละ เป็นสายเสพติดดาร์ค 
นึกว่าเราคนเดียวที่จิ้นสิงโตกับแมวน้อย  555555555
เมลเลนท์จะมีบทไรสำคัญมั้ยเนี่ย แบบเป็นตัวแปร พอดีชอบดูศึกชิงนายเอก เหอๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ติดตามนะ รักเรื่องนี้มากกกก ตรงสเป็ค 

[flureus]

  :hao7:ตอนนี้ยาวสาแก่ใจมากค่ะ มาต่ออีกนะค่ะ ชอบมากเลยค่ะ

[paojijank]

ขอบคุณตอนใหม่นะคะ
ผ่านมา 5 ตอนแล้ว โครนอสไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย โอกาศที่ไอร่าจะกลับไปอยู่ในมือท่านพี่ยังไม่เห็นวี่แวว (นอกจากท่านพี่สามารถมีมนต์วาลป์มาลักพาตัวไปได้)

[parn11]

โครอสโรคจิตได้ใจมากค่าาาาาาา
ติดตามนะคะ

[jilantern]

โฮยยยยยยย ไอร่าคนงาม ㅠㅠ
เศร้าอ่าาาาาาา

[beautjang]

โอ้ยยย จะบอกว่าพระเอกเรื่องนี้มันไม่ถนอมคนรักเลยวุ้ย หืื่นแบบจัดเต็ม

แต่เค้าก็ชอบแบบดาร์กนะตัวเอก สนองอารมด้านมืด 555

ไอร่าของเราน่าสงสารจริง อดทนหน่อยนะจ๊ะ คนอ่านนี่ฟินจริงๆจัง

มาเร็วๆนะตัวเธอวววว์ รอเสมอ^^

[bun]

โครอสใจร้ายมาก ทั้งที่ชอบแต่ไม่น่าทำกับไอร่าอย่างนี้เลย

[sakurai]

พระเอกโฉดมากกกกกกกกกกกก

สงสารนายเอกจุง T T

ยังคงไม่เจอความรัก มีแต่ความใคร่ เดี๋ยวเชียร์ให้ไอร่า ได้กับเลนีเมียซะเลยนี่ ชริชริ

[Little_Devil]

แน่ใจว่ามันคือพระเอก  หนักกว่าจำเลยรักอีก

[Verona]

สงสารไอร่าหง่าาา ปลดโครอสจากตำแหน่งพระเอกเลยดีมั้ย TT^TT

[andear]

อีตาพระเอกนี่ใจร้ายชะมัดเลย แต่ก็ชอบนะ

[parn11]

เข้ามาดันค่า อึ้บบๆ

[someone0243]

อะไรจะเลวได้คงเส้นคงว่าปานฉะนี้ โครอสเอ้ย 

[cher7343]

ไอร่ามายเลิฟมาแล้วมาพร้อมกับมาม่าชามโต
สงสารไอร่ามากเลย ทำไมไม่เคยใจดีกับไอร่าบ้างเลยอ่ะห๊ะ!!!
มีแต่ทำร้ายกัน โอ๊ยยยยยย หมั่นไส้


ปล.คนเขียนมายาวมากดีใจ อ่านทีน้ำตาจะไหล 

[Lily teddy]

โอ๊ยอ่านจบไปด้วยหัวใจที่ร่าเริง โลกเป็นสีชมพู กับความน่ารักของโครอส (สะกดจิตตัวเองด้วยคน)
แง  บีบคั้นหัวใจดีแท้ ทำไมชีวิตไอร่ามืดมนขนาดนี้ ตอนนี้แม้แต่ลิเดียกะเซริน่าก็ยังอยู่กับไอร่าไม่ได้
ถึงลิงช์กะเลนีเมียจะอยู่เฝ้าไอร่า แต่ก็เป็นสัตว์พูดคุยยังไงก็ไม่เหมือนคุยกะมนุษย์ด้วยกัน
แต่อย่างที่สัตว์อย่างเลนีเมียว่า ทำไมมนุษย์ด้วยกันถึงทำร้ายกันได้แบบนี้ ทั้งๆที่รักแท้ ๆ
แต่จริง ๆก็ยังไม่เห็นความรักที่โครอสมีให้ไอร่าจริง ๆนะ นอกจากความใคร่ อยากเอาชนะ
เพราะแม้แต่ลูกเมียคนอื่น ๆ ของตัวเองโครอสก็ยังดูไม่มีความรักให้เลยสักนิด
แล้วก็ช่างเป็นความโชคร้ายของไอร่า เหมือนจะหนีไปได้ไกลแต่สุดท้ายก็ยังโดนจับกลับมาอีกจนได้
คราวนี้เลยเข้าแผนโครอสที่ก็ได้รู้ความลับทุกอย่างของไอร่าแล้วด้วย ต่อไปไอร่าจะถูกใช้เป็นอะไรอีกล่ะ
แล้วแค่โครอสคนเดียวไอร่าก็แทบหนีตายละ นี่ยังเพิ่มเมลเลนท์ที่ได้เห็นไอร่าจนเพ้อไปอีกคน
แล้วเมลเลนท์จะนำความเดือดร้อนอะไรมาซ้ำเติมไอร่ามากกว่านี้รึเปล่าเนี่ย
กลายเป็นอลันชิว ๆ ไปคงไม่ตกบ่วงเสน่ห์ไอร่าอีกคนมั่ง แต่ที่ว่าจะโดนกดนี่ใครกดอะ คงไม่ใช่เมลเลนท์หรอกนะ
ตอนไอร่ากรีดข้อมือตัวเองอ่านแล้วลุ้นมาก แบบไอร่าเด็ดเดี่ยวมากเลย ถึงจะรู้ว่าคงไม่ช่วยอะไร
แต่ก็เป็นการแสดงให้ไอ้โครอสเห็นจริง ๆว่าสิ่งที่ไอร่าเจอมันโหดร้ายแค่ไหนถึงกับยอมตายไปซะดีกว่า
เผื่อมันจะมีสำนึกขึ้นมาบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ช่วยอะไรจริง ๆ ไอร่าต้องโดดเดี่ยวอยู่กะลิงช์และเลนีเมีย
เมื่อไหร่ไอร่าจะได้เอาคืนไอ้โครอสซักทีน๊า ส่วนในฝันไอเรสก็ดูน่ากลัวไม่แพ้โครอสเลยถึงจะเป็นพี่ชายก็เถอะ
สงสารไอร่าทั้งตอนหลับและตอนตื่นก็หาความสงบสุขไม่ได้เลย  พร่ำพรรณาซะยาวเลย เพราะสนุกมากอะคะ อินจัด
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ 
ปล. มีตอนของลิงช์กะเลนีเมียก็ดีนะคะเผื่อจะหายเครียด เอ่อ คงไม่ให้ตีกันจนไอร่าโดนลูกหลงน่าคะ
      แบบนายเอกของเรายิ่งชอบเข้าไปพัวพันกะเรื่องร้าย ๆซะด้วย เหมือนโดนคำสาปอะคะ 

[teatimes]

ตอบ comment จ้า


bun  ::  เม้นท์ #62 กับ # 80   โครอสมันเลวและแอบหื่นจริงๆค่ะ  เรามากระทืบพระเอกด้วยกันนะคะ   


sakurai ::  ไอร่าน่าสาร  แต่ถ้าได้เจอไอเรสคาดว่าไอร่าน่าจะช้ำมากกว่าอยู่กับพระเอกนะคะ


pannixz :: จับโครอสเผาได้แต่อย่าจับคนแต่งไปเผาเลยนะคะ  คนแต่งไม่ได้ตั้งใจจาทำให้เสียน้ำตาค่ะ       ส่วนอีกเรื่องที่ไปเม้นท์ไว้ก็ขอบคุณนะคะ  แต่คงต้องพักไว้ก่อน   รอให้สองเรื่องนี้จบแล้วค่อยแต่งต่อค่ะ   แต่ใบ้ให้ว่าเป็นแนวสืบสวนคดีฆาตกรรมค่ะ  พระเอกเป็นตำรวจมาจับพวกพระเอก(สรุปมันไม่มีนายเอก  มีแต่พระเอกค่ะ)   แต่ไม่ทิ้งแน่นอนจ้าเพราะมีพล็อตหมดแล้ว  ต่อให้ไม่มีคนอ่านเราก็จะทู่ซี้เขียนต่อไปค่ะ


sang som ::  ความจริงโครอสเป็นสาย S แบบนิ่มๆค่ะ  เพราะไม่ทำร้ายนายเอก  แต่ปล้ำอย่างเดียว


milky way ::  ขอบคุณสำหรับคำชมจ้า  รอลุ้นนะคะว่าไอร่าจะสู้โครอสไหวไหม


@Lucifer_Prince@ :: ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน...  ไม่รู้เมื่อไหร่ไอร่าจะได้แก้แค้น  แต่วันนั้นมาถึงเมื่อไหร่นี่สนุกแน่ค่ะ  ส่วนอลันจะเป็นเคะให้ใครน้า  เมลเลมท์หรือโครอสดี   เฮ่อๆๆๆ  แต่อลันโดนกดแน่  ฟันธง!!


BeeRY  ::  ตอนที่ไอร่าได้แก้แค้นไม่รู้จะโหดถูกใจคนอ่านรึเปล่า  เพราะดันเป็นการแก้แค้นของนายเอกที่แสนดี   แต่โครอสได้ชดใช้ระยะยาวแน่ค่ะ


beautjang  ::  เม้นท์ #75 กับ # 79  ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนจ้า  แต่คงต้องขอกำลังใจเป็นคอมเม้นท์เยอะๆนะคะ     ชอบดาร์กหรือชอบแนวนายเอกถูกกดจ๊ะ  เค้าจะได้จัดให้ถูกจ้า


lalitalx ::  มีพวกเป็นสายดาร์กด้วยกันแล้ว   ศึกชิงนายมีแน่นอนค่ะ  แต่จะเป็นเมลเลนท์กับโครอสหรือเป็นคนอื่นอีกต้องรออ่านนะคะ


flureus ::  จะพยายามไม่ให้มันหดนะคะ     ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ  เป็นกำลังใจให้ปั่นต่อมากๆ


paojijank :: เดี๋ยวโครอสก็ดีขึ้นค่ะ (มั้ง)  ส่วนไอเรสจะมาลากไอร่าด้วยวิธีวาร์ปคงไม่ได้อ่ะ  แต่มาฉุดนี่ไม่แน่เน้อ


parn11 ::  เม้นท์ #77 กับ # 85  โครอสทั้งจิตทั้งหื่นเลยค่ะ  ขอบคุณที่ชวยดันนะคะ


Jillinv  ::  เป็นกำลังใจให้ไอร่าด้วยนะคะ 


sakurai ::  พระเอกโฉด  เรามาร่วมมือกันปลดพระเอกออกจากตำแห่งดีไหมคะ    เอาเลนีเมียสิงโดตใจดีมาแทนก็โอนะ ความคิดนี้จะรับไว้พิจารณาเป็นพิเศษเลยค่ะ


Little_Devil  ::  มันเป็นจำเลยรักเวอร์ชั่น teatime ค่ะ  แต่ยังดีนะที่นายเอกแค่ถูกขังไม่ต้องใช้แรงงาน (ใช้แต่ร่างกาย )


Verona  ::  ปลดมันออกเลยค่ะ  เสนอชื่อพระเอกใหม่มาได้เลยค่ะ  เฮ่อๆๆ


andear  ::  คนแรกเลยนะคะเนี่ยที่ชอบพระเอก    ปกติมีแต่คนด่าโครอส


someone0243  ::  เป็นกษัตริย์ต้องมั่นคงในความชั่วค่ะ 


cher7343  ::  ปลายเดือนต้องคู่กับมาม่าค่ะ (เกี่ยวไหมเนี่ย!!!)    คงต้องรออีกพักนะคะกว่าโครอสจะดีกับไอร่า (แต่คงใจดีแบบเถื่อนๆอ่ะ)


Lily teddy  ::  เราสองคนมาสะกดจิตตัวเองด้วยกันนะคะ     ความจริงที่โครอสเถื่อนๆไม่ค่อยรักใครมันก็พอมีเหตุผลค่ะ (แต่ขออุบไว้ก่อน)  เหล่าเมียๆทั้งหลายโครอสก็ไม่ได้รัก  แต่จะดีกับลูกๆมากกว่า(นิดนึง)  ส่วนเมลเลนท์กับอลันจะมีบทอะไรต่อต้องรอนะคะ  รับรองว่าสะเทือนใจไม่แพ้กันค่ะ  ยิ่งมีไอเรสอีก..  ความรันทดของไอร่าคงมีอีกเยอะมากกกกกกก  ขอบคุณที่เม้นท์ยาวๆนะคะ   อ่านแล้วชื่นใจจัง


มีคนเริ่มเชียร์ลิงซ์กับเลนีเมียแล้ววว     ขอแต่งตอนหลักก่อนนะคะแล้วเรื่องของทั้งสองตัวจะพยายามแทรกเข้าไปในเนื้อหาค่ะ  ก่อนแยกออกมาเป็นตอยพิเศษอีกที


ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้นท์นะคะ  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ  กดบวกเป็ดให้ทุกคนเลยจ้า

ส่วนตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่ดีน้าาาา     เฮ่อๆๆๆ  ปั่นต่อปายยยย