หัวข้อ: [Fantasy]// Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง :: ถามหน่อยค่ะ (11/12/56)

[Mio]

สนุกค่าาาา เป็นกำลังใจให้แต่งได้ยาวๆแบบนี้ตลอดไป 5555
อย่าดองนะคะ อย่าฆ่านางฟ้าด้วยการดอง 

[cher7343]

ใจร้ายอ่ะ ทำไมพระเอกใจ้ายกับไอร่าจังเลย 
ฮืออออออออออ สงสารไอร่า ความฝันก็น่ากลัวมาก ฮืออออออ
ปัญหาเก่ายังไม่คลี่คลาย มีนางร้ายเข้ามาอีกไอร่าจะเป็นยังไงต่อไป เอาใจช่วยนะตัวเอง 
มาต่ออีกนะคนเขียนกำลังสนุกเลย 

[jilantern]

โฮยยยยย ไม่อยากให้ถึงเวลานั้นเลยอ่ะะ
ไม่อยากได้ตอนจบแบบโรมิโจูเลียต

[pannixz]

โครอสหล่อขึ้นอ่ะตอนท้ายๆ อร๊าย
ความฝันไอร่าเศร้ามาก
เห็นโครอสบอกว่ามีพ่อมดอยู่ หวังว่าคงแก้คำสาปไอร่าได้นะ
ถึงใจนึงอยากให้จบเศร้า(มันได้อารมณ์ดี)
แต่อีกใจยังอยากให้แอปปี้นะ

คนเขียนขยันจัง ตอนนึงยาวมากเลย
ยาวแบบนี้ต่อๆไปนะคะอย่าหด มันเต็มอิ่มดี
ขอบคุณมาก สู้ๆค่ะ รออยู่

[beautjang]

โห่ เห็นด้วยกับความเห็นอื่นๆมาก ทำไมพระเอกเลวเยี่ยงเน้

แต่ชอบนะ 5555 สนุกมาก นึกแปลกใจว่าทำไมเพิ่งเคยเจอนิยายที่คุณเขียน

เขียนสนุกมากค่ะ ตามไปอ่าน รักนี้ ไม่ปล่อยให้หลุดมือมาแล้วด้วย

ชอบรูปแบบการเขียนมาก ฮาดี น่ารักมาก พยายามเขียนต่อไปนะ เรารออยู่

ชอบมากๆๆ รีบมาต่อด้วย จะรอ ^^

[teatimes]

TALK  ::  นายเอกโดนกินแล้ววว :sad11:น่าสงสารนายเอกจริงๆ  เรามารุมด่าพระเอกกันเถอะค่ะ(รู้เลยว่าคนแต่งเข้าข้างใคร)แต่เดี๋ยวพระเอกก็น่ารักมากขึ้นแล้ว(มั้ง)  มีคนบอกว่าความฝันของไอร่าน่ากลัว  อันนั้นมันเป็นความจิตนิดๆของคนแต่งเองจ้า





 นางฟ้า ::  ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ  งานนี้ไม่มีดองค่ะแต่จะมาเมื่อไหร่นี่อีกเรื่องนึงเนอะ  เพราะต้องรอให้จบตอนก่อนลงทีเดียวน่ะค่ะจะได้อ่านกันยาวๆ


 parn11 ::  ขอบคุณที่ชมนะคะดีใจจัง    ไอร่าน่าสงสารจริงๆค่ะ


 shockoBB  ::  ติดตามต่อจนจบเลยนะคะ  แล้วมาเม้นท์อีกนะคะ


 Lily teddy  ::  ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ ชอบที่คุณ lily เม้นท์มากเลยค่ะ  มายาวๆทุกเม้นท์เลย ส่วนเคนนิสบทน้อยน่าสงสารแต่ไม่เป็นไรนะคะ  เดี๋ยวจะแต่งให้ไอร่ามีสัตว์เลี้ยงซักเจ็ดตัว(แทนคนแคระทั้งเจ็ด  ถ้าแต่งไหวนะ)  เอาให้โครอสเป็นหมาหัวเน่าไปเลยค่ะ


 ★KVH™★  ::  เคนนิสตายแล้วตายลับไม่กลับมาค่ะ   ส่วนพ่อรูปหล่อกินไอร่าไปแล้ววว  อยากอ่านตอนยาวๆต้องรอแปปนึงนะคะ(ปั่นอยู่ค่ะ)


 Jillinv  ::  โครอสไม่ได้บ้า  แต่มันเถื่อนค่ะ  คนแต่งก็อยาก :z6:ใส่เหมือนกันค่ะ  ส่วนตอนจบไม่แน่ใจว่าจะโรมิโอแอนด์จูเลียตไหม  จะพยายามสะกดจิตตัวเองให้มัน  happy ending นะคะ


 sang som  ::  คาดว่าชาติที่แล้วพระเอกเป็นโจรค่ะ


 fuku  ::  ขอบคุณนะคะ :-[ดีใจจังที่ชอบ  รอลุ้นไปด้วยกันนะคะ


 bun  ::  มันโหดทั้งเจ้านายและลูกน้องค่ะ  หาคนมากดอลันดีไหมคะ


 BeeRY  ::  ไอร่าเป็นแมวที่น่ารักจริงๆค่ะ   ส่วนบรรดาเมียๆของโครอสนี่ไม่ต้องห่วงนะคะ  พระเอกเราปกป้องไอร่าได้แน่นอน(ดันสปอยไปซะงั้น)


 cher7343 ::  พระเอกมันนิสัยไม่ดีค่ะ  ขาคู่ใส่มันเลย(ยุจังเลย)  ส่วนตัวร้ายต้องมีไว้เพื่อให้เราได้ด่าพระเอกค่ะ


 pannixz  ::  โครอสมันจะหล่อแค่แปปเดียวค่ะ  เดี๋ยวก็น่ากระทืบอีก  ส่วนคำสาปจะแก้ได้ไหมน้าา  รอลุ้นต่อไป~  (ลุ้นว่าตอนมันจะหดด้วยรึเปล่า )


 beautjang ::  มีสมาชิกคนด่าพระเอกเพิ่มอีกคนแล้ว  ขอบคุณที่ตามอ่านทั้งสองเรื่องนะคะ   จะพยายามแต่งต่อให้เนื้อหาไม่หลุดนะคะ


ทำโพลดีไหมเอ่ยว่าจะให้จบแบบไหน      เพราะคนแต่งก็ยังเลือกไม่ถูกเลยค่ะ


ขอบคุณทุกเม้นท์นะคะกดบวกให้ทุกคนเลยจ้า 









                 

[parn11]

สนุกมากค่า ตั้งหน้าตั้งตารอตอนใหม่ค่ะ

[Lily teddy]

สงสารไอร่าอะ ถูกโครอสกระทำทั้งตอนเลย ทำไมโครอสโหดร้าย บ้ากามขนาดนี้
เห็นไอร่าเป็นแค่ของเล่นชิ้นใหม่ ขนาดไอร่าป่วยแทบตายโครอสยังไม่มีสำนึก
จนคิดว่าโครอสนี่พระเอกแน่ป่ะเนี่ย เหล่าเมียก็ท่าจะร้าย ๆทั้งนั้น
คิดจะกำจัดไอร่าตั้งแต่ยังไม่ได้เจอ แล้วถ้ารู้ว่าไอร่าเป็นผู้ชายจะเป็นยังไงเนี่ย
สงสารเคนนิสจังจนตายแล้วไอร่าก็ยังไม่มีโอกาสได้ลาเคนนิสเลย
แต่คิดว่าเดี๋ยวไอร่าก็คงได้ลิงซ์กะเลนีเมียเป็นเพื่อนตัวใหม่ละมั่ง
เฮ้อ แล้วแค่ความฝันของไอร่ายังน่ากลัวขนาดนั้น เรื่องจริงที่รอไอร่าอยู่จะน่ากลัวขนาดไหนเนี่ย
แถมให้ใครเห็นน่าก็ไม่ได้ต้องอยู่อย่างหลบ ๆซ่อน ๆ อีก นี่แหละความสวยเป็นกรรมจริง ๆ เลยอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า   

[polartotty]

ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ตอนแต่ละตอนก็ยาวจุใจมากกกกก ชอบมากๆเลย เพราะอ่านจุใจ 5555  ขอจบแบบแฮปปี้น้าาาาาา T__T เรื่องน่ารักมากเลย ถึงแม้พระเอกจะเถื่อน แต่ก็กุ๊กกิ๊กน่ารักมาก ไม่อยากให้จบเศร้าเลยอ่าค่ะ นะคะๆๆๆๆๆ 

[Little_Devil]

ไม่รู้สึกถึงความเป็นพระเอกของโครอสเลย
มันเป็นพระเอกจริงๆ เหรอ

[chin-ruyze]

มาตามอ่านด้วยคน
ฮึก สนุกน้ำตาไหลเบย อิๆๆ
ยาวได้ใจ(อะไรยาว เนื้อเรื่องอ่ะครับ)
ต่อเลย รออ่านอยู่คร้าบบ

[paojijank]

มองข้ามเรื่องนี้ไปหลายวันค่ะ ก็งงกับชื่อความงามและตะแลงแกง พอมาอ่านก็ติดหนึบเลย เป็นแนวที่ชอบด้วยเหมือนเรื่อง Demon Madden  อ่านแล้วสงสารชะตากรรมไอร่าค่ะ ถ้าเนื้อเรื่องจะต้องเป็นไปตามคำสาปละก็ คงได้เตรียมกระดาษทิชชู่แน่ แต่ยังไม่อยากให้ไอร่ารักพระเอกเร็วไป เพราะบังอาจฆ่าน้องหมา ตอนอ่านตอนที่ 2 สงสารมาก น้องหมาตายต่อหน้ายังโดนไอ้บ้าที่ไหนจับทำเมียอีก ตอนต่อไปพวกเมียๆ ของพระเอกก็คงจะมาแผลงฤทธิ์ใส่แล้วซินะ

[@Lucifer_Prince@]

ตามอ่านทันแล้ว(ตามมาจากน้องพีกะพี่เพ้นท์)  แต่ละตอนยาวจุใจมาก  พระเอกได้นายเอกเร็วมากอ่ะ  แต่เค้าชอบนะ  พระเอกหื่นกามมาก  ทั้งโหดร้าย  ดูสิทำไอร่าทั้งคืนตื่นมายังทำอีก  ภัยของไอร่าจะมาอีกแล้ว  จากบรรดาเมียๆทั้งหลายของไอ่พระเอกหื่นกาม  เราอ่ะอยากเชียร์ให้ไอร่าคู่กับไอเรสนะ  คงไม่ต้องขึ้นตะแลงแกงมั๊ง  แค่เป็นทาสบนเตียงอย่างเดียว(มั๊ง)  ขอบคุณคัฟคนเขียน^^

[teatimes]

CHAPTER 4

" วันนี้อาการเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ  ท่านไอร่า"

ไอร่าลืมตาตื่นจากห้วงฝันแล้วหันไปทางต้นเสียง  ก่อนจะต้องยกมือปิดตาเมื่อเห็นแสงสีขาวที่สาดส่องเข้ามาผ่านช่องหน้าต่างบานใหญ่  ลีเดีย..แม่นมของโครอส  นางเป็นคนคอยดูแลเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา  ลีเดียเป็นคนใจดีอ่อนโยนเหมือนแม่นมของเขาตอนเด็ก   แม้เขาจะรู้สึกขัดเขินในตอนแรก  แต่เขาก็ยอมให้ลีเดียคอยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาในระหว่างที่เขานอนซม  ปกติแล้วลีเดียจะมาพร้อมเซรีน่า  หลานสาวที่เกิดจากน้องสาวคนเล็กของอลัน

" ดีขึ้นมากแล้ว  ต้องขอบคุณท่านมากที่ช่วยดูแลข้าจนหายดี"

" เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วเจ้าค่ะ  เซรีน่า  ส่งผ้าชุบน้ำให้ท่านไอร่าเช็ดหน้าสิ"

ไอร่ารับผ้าเนื้อดีจากเด็กสาวมาเช็ดใบหน้า  ก่อนจะขอให้ลีเดียช่วยเตรียมน้ำสำหรับอาบน้ำ  หลายวันมานี้เขาได้แต่เช็ดตัวเพราะมีไข้  ตอนนี้เขาหายดีจนเกือบเป็นปกติแล้ว  จึงอยากชำระล้างร่างกายให้สะอาดบ้าง  ลีเดียกับเซรีน่าขอตัวออกไปเตรียมน้ำให้เขา  ระหว่างรออาบน้ำไอร่านึกถึงความฝันเมื่อก่อนรุ่งสาง  เขาฝันถึงเหตุการณ์ที่ผ่านแล้วเมื่อครั้งวัยเยาว์

" ทำไมเสด็จแม่ถึงทรงชอบมองผืนป่าแห่งโบรเนียนักล่ะพะยะค่ะ"

" เพราะแม่คิดถึงป่าแห่งสายลมหนาว  ..แต่คงไม่มีวันได้กลับไปยังผืนป่าแห่งนั้นได้อีก"

" ทำไมหรือพะย่ะค่ะ"

" นั่นเพราะหัวใจแม่ไม่ได้อยู่ที่ป่าแห่งนั้นแล้ว"

" หัวใจ?  หัวใจของเสด็จแม่ก็ต้องทรงอยู่ที่เสด็จแม่สิพะยะค่ะ  จะอยู่ที่ผืนป่าได้อย่างไร"

" หัวใจของมารดาเจ้าไม่ได้อยู่ผืนป่าอีกแล้วไอร่า  แต่อยู่ที่ข้าต่างหาก"

" เสด็จพ่อ!  ทรงกลับมาจากการตรวจตราเมืองแล้วหรือพะยะค่ะ"

" ไดโอเนียดวงใจข้า...  ข้ากลับมาแล้ว"

สายพระเนตรของพระบิดาที่มองเสด็จแม่ในวันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขา  แม้จะมีผู้คนกล่าวหาว่าเสด็จแม่ทรงใช้มนต์ดำทำให้เสด็จพ่อลุ่มหลง  แต่เขารู้ดี..สายพระเนตรของเสด็จพ่อไม่เคยเป็นเช่นนั้น  ดวงตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักมากกว่าความลุ่มหลงอย่างที่ถูกกล่าวอ้าง

" ไอร่าลูกรัก  ซักวันเจ้าจะพบผู้ที่มอบหัวใจรักให้เช่นกัน"

" ข้ามอบหัวใจให้เสด็จพ่อ  เสด็จแม่  และไซธีเรียแล้วพะยะค่ะ"

" เมื่อเจ้าเติบใหญ่ขึ้นเจ้าจะเข้าใจ..  ไอร่าลูกรัก  เจ้าจงเลือกผู้ที่จะมอบดวงใจให้ดี  หัวใจของเจ้าสำคัญมากนัก  ทั้งกับผู้ที่เจ้าจะมอบดวงใจให้และจะสำคัญต่อแดนเหนือเช่นกัน"

แดนเหนือ..ดินแดนแห่งสายลมหนาวแต่ต่อให้มันหนาวเย็นและมีแต่หิมะปกคลุมเพียงใดก็ยังมีวันที่แสงแดดสาดส่องได้เช่นกัน

เขายืนมองฝูงชนกับเสด็จพ่อที่ระเบียงหน้าปราสาท  วันนั้นเป็นที่มีแสงแดดอบอุ่นที่หาได้ยากในช่วงปลายฤดูหนาว..

" เสด็จแม่ตรัสว่า  ซักวันลูกจะเป็นผู้นำฤดูใบไม้ผลิมาสู่ไซธีเรีย  แต่ฤดูใบไม้ผลิจะอยู่ในดินแดนนี้ได้หรือพะยะค่ะเสด็จพ่อ"

" ซักวันมันจะเป็นเช่นนั้นไอร่า  หลังสิ้นสุดเหมันตฤดูที่เจ้าได้พบรักแท้  ดินแดนแห่งนี้จะมีฤดูใบไม้ผลิมาเยือนครั้งแรกเหมือนดั่งเช่นใจของเจ้า  มันจะเป็นฤดูแห่งการถือกำเนิดครั้งแรกในไซธีเรีย  ประชาชนของเราจะได้รับความสุขที่ลูกนำมามอบให้แก่พวกเขา  ไอร่า  เจ้าต้องรักษาหัวใจของตนไว้ให้ดี  หัวใจของลูกจะเป็นตัวตัดสินว่า  เจ้าจะนำความรุ่งเรืองมาสู่ดินแดนนี้หรือจะเป็นผู้นำความหนาวเหน็บจากความตายมาสู่ไซธีเรีย"

ตั้งแต่เด็กไอร่าเคยได้ยินคำทำนายนี้มาหลายครั้ง  แต่ละครั้งจะแตกต่างกันออกไปตามแต่ละทัศนคติหรือความมุ่งหวังของแต่ละคน  และแม้เนื้อความในคำทำนายจะมีมีสองทางคือ  ทางหนึ่งเขาจะนำพาความสุขอันแสนรุ่งเรืองมาให้  ส่วนอีกทางคือเขาจะนำพาความทุกข์ที่หนักกว่าการเยือนขุมนรกมาสู่ไซธีเรีย  แต่ผู้คนมักเลือกฟังสิ่งที่น่ายินดีเท่านั้น  ดังนั้นเส้นทางที่ว่าเขาจะนำความทุกข์มาให้จึงถูกลบเลือนไป

ไอร่าคิดว่าตัวเขาตอนนี้ไม่น่าที่จะนำความสุขไปมอบให้แก่ใครได้  แม้จะไม่ได้มอบความทุกข์แต่ก็ไม่ได้มอบความสุขเช่นกัน  เพราะเขายังต้องอยู่อย่างหลบซ่อน  ต้องหลบหนีจากการตามล่าที่ไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่  แต่เขาเชื่อว่าถ้าเขาถูกไอเรสจับได้  เขาคงไม่มีวันได้ทำให้ใครมีความสุขได้อีก  เพราะไอเรสคงทรมานเขาให้ตายทั้งเป็นก่อนจะฆ่าเขาให้ตายโดยที่ไม่สามารถสร้างประโยชน์อื่นใดได้อีก  นอกจากตอบสนองความสุขให้ไอเรสที่ได้จากการทรมานตัวเขาอย่างทารุณ

ไอร่าคิดอย่างเศร้าหมองใจเมื่อนึกถึงอนาคตอันไม่แน่นอน  แต่แล้วความคิดของไอร่าก็ต้องหยุดลง  เมื่อมีแมวสีดำตัวใหญ่กระโดดขึ้นมาบนเตียง  แมวตัวนั้นจ้องมองเขาอย่างเพ่งพินิจและมันเดินเข้ามาใกล้โดยไม่ละสายตาออกจากใบหน้าเขา

" เจ้ามาได้ยังไง  เจ้าแมวน้อย" 

ไอร่ายิ้มให้เจ้าแมวน้อยที่มองเขาไม่วางตา  ความจริงจะเรียกแมวน้อยก็ไม่ถูกซักเท่าไหร่  เพราะมันเป็นแมวแสงจันทร์สีดำตัวโตเต็มวัย  มันตัวใหญ่เท่าเสือแต่ปราดเปรียวมากกว่า

เมี๊ยว  เมี๊ยว~

เจ้าแมวใหญ่ทิ้งน้ำหนักลงบนตัวเขาทั้งตัวแล้วไซ้หัวถูใบหน้ากับตัวของไอร่าอย่างออดอ้อน  ความจริงแล้วลิงซ์ตั้งใจจะแอบเข้ามาในห้องของไอร่าเพื่อที่จะจัดการกับของเล่นชิ้นใหม่ตามที่คนหาอาหารบอก  มันไม่ชอบให้โครอสสนใจสิ่งอื่นหรือคนอื่น  โครอสต้องเป็นเจ้านายของมันแต่เพียงผู้เดียว  แต่เมื่อมันเข้ามาพบคนที่ถูกเรียกว่าของเล่นชิ้นใหม่  เพียงแค่เห็นหน้า..  มันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมนุษย์ผู้นี้  และเมื่อมองสบตากับดวงตาสีน้ำตาลคู่งาม  มันก็ตัดสินใจมอบชีวิตให้ทันที  คนงามของเจ้านายมีค่าควรแก่การปกป้องเช่นเดียวกับเจ้านายของมัน

" เจ้าช่วยลุกออกไปหน่อยได้ไหม  ตัวข้าร้อนจนเหงื่อออกแล้ว" 

ไอร่ายิ้มหวานให้เจ้าแมวดำอย่างเอ็นดู  มันช่างน่ารักและว่าง่ายเพียงแค่เขาเอ่ยปากมันก็ทำตาม  แต่ยังไม่วายนอนลงข้างๆให้เขาลูบคางให้

" เจ้าชื่ออะไรเจ้าแมวน้อย  ขอดูที่ปลอกคอของเจ้าหน่อยนะ  ลิงซ์...กลุ่มดาวบนฝากฟ้า  เป็นชื่อที่เหมาะกับจ้ามาก" 

ไอร่ากล่าวแล้วเกาคางให้ลิงซ์ที่ตอนนี้นอนหงายอย่างไม่เหลือศักดิ์ศรีแมวจอมหยิ่งทะนง  มันจะหยิ่งทะนงไปทำไมในเมื่อมีคนงามมาคอยเอาใจแบบนี้  ไอร่ายิ้มขำให้กับท่าทางของลิงซ์ที่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นสัตว์เลี้ยงของคนในปราสาทที่แสนจะใจร้ายนี้

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น  ทำให้ไอร่าต้องรีบคว้าผ้าคลุมข้างเตียงมาคลุมไว้  แม้ว่าตอนนี้จะมีเพียงสตรีสูงวัยกับเด็กน้อยเข้ามาแต่เขาก็ไม่อยากประมาท

" ลีเดียเจ้าค่ะ" 

ลิงซ์ที่ได้ยินเสียงคนนอก  ก็พลิกตัวกลับมานอนหมอบอยู่ข้างไอร่าอย่างไว้ตัว  มันเชิดหน้ามองประตูและนอนนิ่งเหมือนเสือที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อ

" ลิงซ์!  มันทำอะไรท่านไอร่าหรือเปล่าเจ้าคะ!"

ลีเดียร้องอย่างตกใจที่เห็นลิงซ์อยู่บนที่นอน  เจ้าแมวตัวแสบนี่คอยตามไล่กัดสัตว์เลี้ยงตัวอื่นของโครอสมานักต่อนักแล้ว  คราวนี้ถ้ามันทำให้ท่านไอร่าเป็นรอยแม้แต่เล็กน้อย  นางกับหลานสาวคงไม่มีหัวอยู่บนบ่าแน่

" ท่านอย่าตะโกนสิลีเดีย  ลิงซ์ตกใจจะแย่แล้ว"

ลีเดียมองคนพูดแล้วมองลิงซ์ที่ทำท่าน้อยใจหันไปออดอ้อนคนที่นั่งอยู่บนเตียง  ถ้าไม่กล้วว่าจะเป็นการเสียมารยาทนางก็อยากจะตะโกนร้องแล้วหัวใจวายซักครั้งที่เห็นลิงซ์ทำตัวสมแมวเป็นครั้งแรกแบบนี้  เมื่อลีเดียหายตกใจกับภาพที่หาดูได้ยากของลิงซ์  และมองจนแน่ใจแล้วว่าลิงซ์คงไม่ทำอะไรไอร่าแน่แล้ว  นางจึงนำน้ำไปเทใส่อ่างน้ำหลังม่านกั้นเพื่อให้ไอร่าได้ล้างตัว

" พี่สาว  ท่านทำยังไงลิงซ์ถึงได้เชื่อฟังเจ้าคะ"

ไอร่ามองเด็กหญิงที่ถามเขาเสียงใส  เซรีน่าเป็นเด็กหญิงอายุแค่สิบปีหน้าตาน่ารัก  นางจับจ้องเจ้าลิงซ์อย่างสนอกสนใจแต่คงดีกว่านี้ถ้าไม่เรียกเขาว่าพี่สาว

" เซรีน่าเจ้าอย่าเสียมารยาท  ต้องเรียกว่าท่านไอร่า  ขอประทานโทษด้วยนะเจ้าคะท่านไอร่า"

" ไม่เป็นไรหรอกลีเดีย  เซรีน่า  ข้าเป็นพี่ชายไม่ใช่พี่สาว  ถ้าเจ้าอยากเรียกก็ควรเรียกข้าว่าพี่ชาย"

" ข้าไม่เคยเห็นพี่ชายที่ไหนงามเท่าท่านไอร่ามาก่อนเลยเจ้าค่ะ  ขนาดเจ้าหญิงที่ปราสาทฝั่งตะวันตกยังงดงามไม่เท่าท่านเลยนะเจ้าค่ะ"

ไอร่าฟังเด็กน้อยเจื้อยแจ้วแล้วหนักใจ  ..เจ้าหญิงปราสาทฝั่งตะวันตกอย่างนั้นเหรอ  มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่กษัตริย์แดนตะวันออกจะมีเจ้าหญิงและเหล่าสนมชายามากมาย  เพราะเสด็จพ่อของเขาก็มีเช่นกัน  แต่การที่เขาต้องเข้ามาอยู่ในปราสาทแห่งนี้ก็ไม่รู้ว่ามันจะพาความเดือนร้อนมาสู่ตัวเขามากแค่ไหน  ความริษยาของสตรีเป็นสิ่งที่น่ากลัวพอๆกับความลุ่มหลงของบุรุษ

" ท่านไอร่าอย่าได้ใส่ใจคำพูดของเซรีน่าเลยเจ้าค่ะ  นางยังเด็กไม่ประสาดิฉันต้องขออภัยด้วย"

ไอร่ายิ้มบางให้ลีเดีย  เขาพยายามปลอบใจตนเองว่าคงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้  เพราะเขาจะรีบหาทางหนีออกไปจากปราสาทแห่งนี้ในโดยเร็ว  ไอร่าเดินเข้าไปหลังม่านแล้วทำความสะอาดร่างกายจนเรียบร้อย  ก่อนจะเอ่ยปากขอรับอาหารที่ห้องอาหารด้านนอกแทนการทานในห้องนอน  เขาควรจะต้องออกจากห้องนี้ได้แล้ว  เขาต้องเริ่มหาลู่ทางในการออกจากที่แห่งนี้และทำการหลบหนีกลับเข้าผืนป่ามนตราอีกครั้ง

" เซรีน่า  เจ้าจะยินดีแนะนำปราสาทให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม  ว่ามีที่ไหนน่าเดินเล่นบ้าง"

ไอร่าเลือกที่จะถามจากเซรีน่าเพราะคิดว่านางยังเด็ก  คงสามรถบอกเล่าเรื่องที่ทางต่างๆให้เขาฟังได้โดยไม่สงสัยอะไรมาก

" ถ้าเจ้าอยากรู้จักปราสาทของข้า  ก็ควรถามข้าผู้เป็นเจ้าของ  แล้วข้าจะยินดีพาเจ้าไปชมปราสาทด้วยตนเอง"

ไอร่าหยุดเดินเมื่อได้ยินคำพูดเชิงรู้ทันของผู้เป็นเจ้าของปราสาท  ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาพร้อมผู้ติดตาม  อลัน..คนที่ลงมือสังหารสหายของเขา

" ข้าคงไม่รบกวนเวลาของผู้ที่เอาแต่เข่นฆ่าและช่วงชิงอิสระไปจากผู้อื่น  ถ้าเจ้าว่างนักก็จงไปสวดภาวนาให้แก่ผู้ที่ต้องจบชีวิตลงด้วยมือของเจ้าเสียบ้าง  จะได้ไม่ถูกเคียดแค้นจนมากเกินไปนัก"

" ข้าไม่ใส่ใจชีวิตที่ดับสูญไปแล้วหรอกนะ  เพราะข้าจะขอใช้เวลาในการเอาใจสิ่งมีชีวิตที่แสนสวยงามตรงหน้าดีกว่า"

" เจ้ามันคนไร้จิตใจหรือยังไงถึงได้ไม่เห็นคุณค่าของชีวิตผู้อื่นแบบนี้"

โครอสมองแมวป่าที่เริ่มขู่ฟ่ออย่างพอใจ  คนงามปากเก่งของเขาคงหายดีแล้วถึงได้เริ่มต่อปากต่อคำอย่างไม่กลัวเกรง  แต่พอเขาเดินเข้าไปใกล้  อีกฝ่ายก็เดินถอยห่าง  ช่างทำตัวสมเป็นลูกแมวที่เก่งแต่ขู่ฟ่อแต่ไม่กล้าเข้าใกล้  เห็นแล้วชวนให้น่ากลั่นแกล้งเสียจริง

" ข้าย่อมมีจิตใจแน่นอน  แต่ถ้าเจ้าจะสอนให้ข้ารู้จักคุณค่าของชีวิต  ข้าคงต้องขอความกรุณาจากเจ้าในการสอนสั่งข้าให้เป็นคนดีตามที่เจ้าต้องการ"

" ข้าไม่มีวันมอบความกรุณาและเสียเวลาเปล่าไปกับคนชั่วอย่างเจ้า"

อลันกับลีเดียมองตากันอย่างเหนื่อยหน่ายใจ  ลีเดียคิดว่านางไม่ควรไปแจ้งให้ฝ่าบาททรงทราบเลยว่าท่านไอร่าหายดีแล้วและจะทานอาหารที่ห้องอาหาร  ก็ดูสิป่านนี้แล้วทั้งคู่ยังเดินไปได้ไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ  ฝ่ายอลันก็ได้แต่นึกเหนื่อยใจที่พอนายของเขาได้ยินว่าคนที่นอนซมหายดี  ก็ทิ้งงานตรงหน้าแล้วรีบเดินมาแหย่เจ้าแมวป่าให้ขนพองเล่น

" พระองค์ควรเสวยพระกระยาหารเช้าได้แล้วพะยะค่ะ  ช่วงสายพระองค์ทรงมีประชุมกับคณะเสนาบดีฝ่ายการทหารนะพะยะค่ะ"

" ไปสั่งเปลี่ยนการประชุมเป็นวันพรุ่งนี้  วันนี้ข้าจะใช้เวลาเล่นกับเจ้าแมวป่า"

โครอสกล่าวแล้วสั่งให้อลันหาอาหารให้ลิงซ์ที่คอยเดินตามคนงามของเขาอย่างหวงแหน  มันทำท่าไม่ยอมจากไปแต่เมื่อเสียงหวานบอกให้มันไปหาอาหารรองท้องก่อนมาเล่นกันใหม่  ลิงซ์ก็ยอมเดินตามอลันไปแต่โดยดี

" ข้านึกแปลกใจนักที่เมืองของเจ้ายังไม่ล่มสลาย  ทั้งที่มีกษัตริย์เอาแต่ละทิ้งราชกิจแบบนี้"

" เมืองของข้าคงไม่ล่มสลายแต่ถ้าเป็นแดนเหนือก็คงไม่แน่"

โครอสพูดกับคนที่เริ่มปากดี  การที่อีกฝ่ายเปรยขึ้นมาเหมือนไม่ใส่ใจ  ทำให้เขาอย่างแกล้งคนตรงหน้าให้ร้อนรนบ้าง  ฝ่ายไอร่าเองก็เริ่มแอะใจ  คนผู้นี้จะกล่าวถึงแดนเหนือทำไม  หรือจะรู้ว่าเขาเป็นเจ้าชายจากแดนเหนือ  ไม่น่าใช่..อีกฝ่ายคงพิจารณาจากรูปลักษณ์ของเขามากกว่า

" ข้าไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องอะไรกับแดนเหนือ"

" เจ้าคงรู้ดีว่าทำไมข้าถึงได้พูดถึงดินแดนแถบเหนือจริงหรือไม่  องค์ชายไอร่า  ไดแอน  ไซธีรา"

คราวนี้ไอร่าตัวชาวาบ  อีกฝ่ายรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นเจ้าชาย  หรือตอนที่เขาไม่ได้สติได้เผลอหลุดปากอะไรออกไป 

" ข้าว่าท่านดูเหมือนคนล้มทั้งยืนนะองค์ชายไอร่า  อาจเป็นเพราะท่านยังไม่ทานอาหารเช้าให้ข้าช่วยอุ้มไปดีหรือไม่พะยะค่ะ"

" ไม่ต้อง!  ข้ามีขาเดินไปเองได้"

ไอร่าบอกเจ้าคนที่ยียวนกวนประสาท  ก่อนเรียกลีเดียให้เดินนำไปยังห้องอาหาร  แม้จะยังกังวลใจกับคำพูดนั้นแต่เขาต้องใช้เวลาในการไตร่ตรองมากกว่านี้  การทุ่มเถียงโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสืบเรื่องของตนเองมามากแค่ไหนคงไม่ฉลาดนัก  โครอสมองคนที่เดินหนีไปอย่างนึกขัน ก่อนออกเดินตามอย่างอารมณ์ดี

โครอสนั่งลงบนโต๊ะอาหารฝั่งตรงข้ามกับเจ้าแมวป่าที่ไม่ยอมถอดถ้าคลุมออกแม้ว่าเขาจะไล่คนนอกไปหมดแล้ว  คนตรงหน้าระวังเรื่องการเปิดเผยใบหน้ามากและไม่ว่าเขาสอบถามยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ยอมบอกเหตุผล  และยังขู่ว่าถ้าเขายังไม่หยุดตั้งคำถามจะเอามีดกรีดหน้าตนเองเสีย  ถ้ามันจะทำให้เขาหยุดซักถามได้

" ข้าจำได้ว่า  ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าอย่าได้คิดทำร้ายร่างกายตนเอง"

" ไม่จำเป็นต้องใช้มีดข้าก็มีอีกหลายร้อยวิธีที่จะทำลายร่างกายนี้ให้เสียโฉม  ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะยังกล้าเข้าใกล้ข้าอยู่อีกหรือไม่  ถ้าข้าหน้าตาอัปลักษณ์เสียโฉมไปทั้งตัว"

โครอสมองคนที่กล้าข่มขู่เขาด้วยความโกรธขึ้ง  ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเขาขนาดนี้ต่อให้เป็นคนที่ถูกใจ  เขาก็ต้องสั่งสอนอีกฝ่ายได้รู้จักความน่ากลัวของเขาบ้าง  แต่แล้วความโกรธของโครอสก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นคนตรงหน้าพยายามฝืนกินอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ  มือขาวเริ่มทานช้าลงแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดกิน  ทั้งที่เขาเองก็วางมือจากอาหารไปได้ซักพักแล้ว

" เจ้าหิวมากรึไง  ถึงได้ทานอาหารไม่หยุดมือ"

" ข้าไม่ใช่คนกินทิ้งกินขว้าง"

ไอร่าตอบแล้วพยายามกลืนเนื้อกระต่ายตรงหน้า  เขากินจนอิ่มจุกแต่เพราะนิสัยที่ต้องทานอาหารให้หมดทำให้เขาเสียดาย  กลางป่าเขาอาหารไม่ใช่สิ่งที่หากันได้โดยง่าย  ยิ่งเป็นเนื้อสัตว์เขายิ่งไม่อยากเหลือทิ้ง  สัตว์ใหญ่น้อยต้องสิ้นชีวิตลงเพื่อเป็นอาหารให้เขา  เขาไม่อยากทำให้ชีวิตเหล่านั้นสูญเปล่า  ทั้งแดนเหนือก็หนาวเย็น  พืชผลออกดอกผลมาไม่มากอย่างแดนตะวันออก  นั่นทำให้เขาต้องทานอาหารอย่างรู้ค่าและไม่ท้ิงเปล่าให้เสียของ

" อาหารบนโต๊ะก็เหมือนเครื่องประดับเจ้าไม่จำเป็นต้องทานจนหมด"

" ถ้ามันเป็นเหมือนเครื่องประดับ  คราวหน้าเจ้าก็ควรทานเพชรพลอย  ถ้าทานไม่หมดมันจะได้ไม่เน่าเสีย"

" ดินแดนข้ามีอาหารมากพอเลี้ยงผู้คนไปถึงสิบปี  ข้าว่าคงไม่ต้องให้เจ้ามากังวลแทนในเรื่องนี้"

" มีได้ก็หมดได้  เจ้าไม่ควรประมาทกับเรื่องเล็กน้อย  หากปีใดมีฝนแล้งติดต่อกันหรือมีพายุโหมพัด  เจ้าจะไปหาเสบียงที่ไหนไปแจกจ่ายประชาชนในเมื่อเจ้าไม่รู้จักกักตุนเสบียงอาหาร"

โครอสยกยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างพอใจ  ความเป็นผู้นำยังคงไหลเวียนอยู่ในสายเลือดสีน้ำเงินอย่างเข้มข้น  แม้เจ้าชายองค์นี้จะออกจากไซธีเรียมาแล้ว  แต่ความห่วงใยในผู้คนยังคงฉายชัดจากคำพูด  แต่คนงามของเขาจะมีดีอีกแค่ไหนเขาคงต้องคอยดู

" เลิกฝืนทานได้แล้ว  อาหารที่เหลือข้าจะสั่งคนนำไปเป็นอาหารให้สัตว์เลี้ยง  ส่วนผลไม้มันคงไม่เน่าเสียในวันนี้  ข้าจะให้นางกำนัลนำไปเก็บในครัว" 

ไอร่ารับฟังแต่ยังไม่ยอมวางมือ  เขาพยายามทานผลไม้อีกหน่อยจนโครอสต้องฉุดมือเขาให้เดินออกจากห้องก่อนที่เขาจะฝืนทานไปมากกว่านี้  ไอร่าพยายามบิดข้อมือออกแต่กลับถูกบีบกระชับแรงขึ้น  เจ้าคนผู้มีนิสัยยังไงกันทำไมถึงชอบบังคับคนอื่นนัก

" ปล่อยมือข้าเดี๋ยวนี้! "

" ข้ากลัวว่าเจ้าจะหลงทาง  ให้ข้าจับมือนำเจ้าไปดีกว่านะ"

" แค่เดินตามคงไม่ต้องใช้สมองมากนัก  ปล่อยมือข้าได้แล้วเจ้าคนชั่ว"

" ถ้าเจ้ายังดื้อดึง  ข้าจะใช้ปากของข้าปิดปากเจ้าซะ"

" เจ้า!!"

" และเจ้าควรให้เกียรติข้าที่เป็นกษัตริย์ ณ ดินแดนนี้  องค์ชายแห่งไซธีเรียไร้การศึกษาหรืออย่างไรกันถึงได้ไม่รู้จักคำว่ามารยาท"

ไอร่าเม้มปากแน่น  ก่อนจะพยายามข่มความโกรธ  ถ้าคนตรงหน้าให้ความน่าเคารพเหมือนเสด็จพ่อหรือกษัตริย์องค์อื่น  เขาคงให้เกียรติไปแล้ว  แต่จะให้อีกฝ่ายดูหมิ่นราชวงศ์ของเขาก็คงยอมไม่ได้  ไอร่าจึงต้องกลั้นใจกล่าวออกไป

" ต้องขออภัยด้วย  แต่หากท่านประสงค์การให้เกียรติ  ท่านควรมอบมันให้แก่ข้าเช่นกัน"

" ข้าย่อมให้เกียรติท่านแน่นอน  คนงาม  และจะให้เกียรติมากขึ้นถ้าท่านทำตัวอ่อนหวานว่าง่าย"

การเรียกบุรุษว่าคนงามเป็นการให้เกียรติตรงไหนกัน!  ไอร่านึกอย่างเข่นเขี้ยวแต่แล้วเขาก็ต้องยอมเดินตามแต่โดยดี  เมื่อเริ่มตกเป็นเป้าสายตาจากการทุ่มเถียงที่ไร้สาระ  เจ้าของปราสาทเดินนำเขาไปถึงอุทยานหลวงสวยงามขนาดใหญ่  มันตกแต่งอย่างงดงามสมกับเป็นส่วนหนึ่งของพระราชวัง  เมื่อเดินเข้าไปถึงสวนส่วนกลางที่ทีสระน้ำใสและน้ำพุพวยพุงขึ้นมา  ในที่สุดเจ้าคนเอาแต่ใจก็ยอมปล่อยมือเขาเสียที

 

[teatimes]

>> ต่อ <<

" ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าเป็นเจ้าชาย"

" ข้าใช้วิธีไหนย่อมไม่ใช่เรื่องสำคัญ  ขอเพียงแค่ให้ได้คำตอบมาก็เพียงพอแล้ว"

เจ้าคนยอกย้อนเผด็จการ!  วิธีไหนก็ไม่สำคัญงั้นรึ  จะบอกว่าเพื่อสิ่งที่ต้องการต่อให้ใช้วิธีต่ำช้าก็ไม่ขัดข้องสินะ  แต่ก็คงไม่แปลกสำหรับนิสัยเอาแต่ใจอย่างแสนร้ายกาจของคนผู้นี้

ไอร่าเลือกที่เดินชมสวนมากกว่าจะต้องเลือกต่อบทสนทนากวนโมโห  ร่างบางเดินไปถึงริมสระน้ำที่มีหงส์ขาวสองคู่แหวกว่ายอยู่กลางสระ  เมื่อเขาเดินเข้าไปหาพวกมันก็ลอยเข้ามาแล้วน้อมหัวทักทายให้เขามอบจุมพิต  ไอร่ายิ้มหวานก่อนประทับจูบให้เหล่าหงส์ขาวที่เมื่อได้รับการทักทายแล้วก็แหวกว่ายกลับไปอย่างสง่างาม  ไอร่าหันไปชื่นชมต้นไม้ใหญ่ที่มีเหล่านกน้อยรวมตัวกันมากขึ้นและพากันส่งเสียงเพลงขับขานต้อนรับเขา  ถ้าไม่ติดว่ามีผู้อื่นอยู่ด้วยเขาก็อยากร้องเพลงคลอไปด้วยเช่นกัน

โครอสมองคนที่กำลังเดินเล่นอย่างไม่วางตา  ท่ามกลางแสงแดดอีกฝ่ายช่างดูงดงามแม้ยามสวมผ้าคลุม  คนผู้นี้ช่างเหมาะกับแสงแดดมากเสียยิ่งกว่าสายลมหนาวและหิมะโปรยปราย  มือขาวนวลที่โผล่พ้นออกมานอกเสื้อคลุมช่างดูขาวผ่อง  และจากที่เขาเคยได้สัมผัสลิ้มรส  มันก็แสนเนียนนุ่มและมีรสชาติละมุนละไม  โครรอสเดินเข้าไปใกล้ไอร่าที่มัวแต่สนใจนกที่เกาะบนต้นไม้  ยามเมื่ออีกฝ่ายแหงนหน้ามองกิ่งไม้  เขาเห็นเรียวปากอิ่มแดงได้รูปกำลังคลอเสียงเพลงเบาๆ  เสียงหวานใสที่ดังแผ่วเบาช่างหวานซึ้งและชวนเคลิบเคลิ้ม  แต่มันก็หยุดลงเมื่อเขายื่นมือไปสัมผัสแก้มของอีกฝ่าย

" ข้าอยากเห็นใบหน้านี้ภายใต้แสงอาทิตย์  เจ้าจะยอมให้ข้าชื่นชมได้หรือไม่"

โครอสมองคนที่เอนตัวหลบแล้วเม้มปาก  อีกฝ่ายชอบกัดปากอย่างเป็นนิสัย  แล้วเมื่อเรียวปากนั้นคลายออกริมฝีปากคู่งามก็ยิ่งแดงเรื่อจนชวนให้อยากจุมพิต  โครอสโน้มตัวลงหมายจูบอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา  แต่คนตรงหน้ากลับเบี่ยงหน้าหนีจนเขาสัมผัสเข้าที่พวงแก้มแทน

" เจ้า!!!"

ไอร่าหน้าแดงมองคนที่ชอบฉวยโอกาส  แต่ยังไม่ทันจะได้เดินหนีเขาก็ถูกกอดรั้งให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนใหญ่เสียแล้ว  ซ้ำยังถูกดึงตัวลงให้นั่งบนตักของอีกฝ่ายท่ามกลางสายตาของเหล่าองครักษ์ที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ

" เจ้าไม่อายหรือไงที่เอาแต่กอดผู้ชายด้วยกันแบบนี้!"

" หากบุรุษใดเห็นเจ้าแล้วไม่กกกอด  มันผู้นั้นคงเป็นคนตาบอด"

" งั้นเจ้าก็จงเป็นคนตาบอดไปซะ!"

" ปากเจ้าจะเอ่ยถ้อยคำอ่อนหวานบ้างไม่ได้หรือไง  หรือเจ้าอยากให้ข้าสั่งสอนปากดีๆของเจ้า"

ว่าแล้วโครอสก็ทำการปิดปากคนปากดี  แม้จะไม่ได้รุกล้ำเหมือนที่ผ่านมาแต่มันก็ยังคงหอมหวาน  ถ้าเขาต้องชิมรสมากกว่านี้เขาคงห้ามใจไม่ไหวแน่  เมื่อถอนริมฝีปากออกโครอสก็มองคนที่เคยปากดีที่ตอนนี้หันหน้าหนีทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเขา  การได้เห็นเจ้าแมวป่าขู่ฟ่อพองขนแล้วถูกสยบด้วยตัวเขาช่างสร้างความบรรเทิงใจให้เขายิ่งนัก  โครอสจับอีกฝ่ายให้หันหน้าออกแล้วเอนหลังพิงต้นไม้  เขาเกี่ยวปลายผมสีน้ำตาลทองออกมา  เมื่อต้องแสงแดดมันสะท้อนแสงราวไหมเส้นงาม  โครอสยกปอยผมนุ่มลื่นขึ้นจูบ  ก่อนที่จะต้องยอมปล่อยไปเมื่อเจ้าของเส้นผมดึงมันกลับเข้าไปใต้ผ้าคลุม

" ข้าอยากอวดโฉมเจ้าให้ผู้คนได้ประจักษ์ว่าข้าได้ครอบครองสิ่งที่สวยงามเพียงใด"

" หากเจ้าสนใจเพียงรูปลักษณ์ภายนอก  เจ้าก็เป็นคนที่โง่เง่าเสียยิ่งกว่าลาโง่"

" เจ้าต้องการบอกข้าว่าเจ้ามีดีกว่าที่ข้าเห็น?"

ไอร่าเหนื่อยใจกับคนผู้นี้จริงๆ  ทำไมถึงได้ขยันแต่ยียวนกวนโมโหเขาไม่เลิก  แถมยังชอบฉวยโอกาสจากเขาทุกครั้งที่มีโอกาส  อย่างตอนนี้ก็ยังคงกอดเขาไม่ปล่อย  ยิ่งเขาดิ้นอีกฝ่ายยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่น  จมูกโด่งคอยซุกไซ้ไปทั่ว  เขาต้องจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนที่มันจะปลดผ้าคลุมเขาแล้วเลื้อยเข้าไปใต้ร่มผ้า

" ทำไมเจ้าถึงสนใจข้านัก  ทั้งที่มีสตรีมากมายรอเจ้าอยู่ที่ด้านนอก  พวกนางล้วนเต็มใจเป็นของเจ้า  ทั้งรูปทรัพย์และยศฐาบรรดาศักดิ์  เจ้าที่มีพร้อมทุกอย่างอยู่ในครอบครอง  ทำไมต้องคอยกลั่นแกล้งทำร้ายข้า  และในเมื่อเจ้าได้สิ่งที่ต้องการแล้วเจ้าก็ควรมีเมตตาปล่อยข้ากลับไปเสียที"

" ข้าว่าเจ้าฉลาดพอที่จะรู้ว่าทำไมข้าถึงไม่ปล่อยเจ้ากลับไป  นอกจากความงาม  เจ้ายังมีประโยชน์กับข้าอีกมาก"

" ถ้าเจ้าคิดจะหาประโยชน์จากข้าที่เคยเป็นเจ้าชาย  เจ้าคงต้องผิดหวัง  ข้าถูกขับไล่ออกมาจากไซธีเรียแล้ว  ..ไม่มีวันได้หวนกลับไปอีก"

โครอสสดับฟังเสียงที่ฟังคล้ายหงอยเหงาขององค์ชายที่ถูกขับไล่ออกจากบ้านเกิด  แม้ในน้ำเสียงจะเรียบเฉยแต่ความเศร้าหมองที่ปิดไม่มิดทำให้เขาอยากเอ่ยคำปลอบโยน

" ถ้าเจ้าบอกข้า  ข้ายินดีช่วยเหลือเจ้าให้ได้กลับไปเยี่ยมเยียนดินแดนที่จากมา  หากเจ้าต้องการสิทธิอันชอบธรรมในราชบัลลังก์  ข้าจะช่วงชิงคืนมาให้  ไอร่า..คนงามของข้า  เจ้าจงอย่าได้เศร้าหมองใจอยู่เพียงผู้เดียว  ให้ข้าได้ช่วยเจ้าคลายทุกข์เถอะนะ"

ไอร่าที่ได้ฟังน้ำเสียงปลอบโยนก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้  เขาอยู่คนเดียวมานานจนจำความห่วงใยจากผู้อื่นไม่ได้แล้ว  แม้แต่กับสหายของเขา..เคนนิส  มันก็นำความห่วงใยมาให้เขาแบบนี้ไม่ได้  แต่เขาจะเชื่อได้อย่างไร  ความลุ่มหลงมัวเมาอาจทำให้คนผู้นี้กล่าวออกมาโดยไม่ทันคิด  เขาไม่อยากปักใจเชื่อกับคนที่รู้จักเพียงไม่กี่วัน  ซ้ำยังเป็นคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเขา

" แค่ท่านปล่อยข้ากลับสู่โซลซีสท์ก็พอ  ข้าสัญญาว่าเมื่อท่านแวะไปเยี่ยม  ข้าจะคอยต้อนรับขับสู้ท่านอย่างดี  จะเลี้ยงดูท่านอย่างอบอุ่นเฉกเช่นสหายสนิท"

โครอสจ้องมองนัยน์ตาสีน้ำตาลที่หันมามองเขาอย่างอ้อนวอน  ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยการขอความกรุณาจากเขา  เขาโน้มหน้าเข้าไปจูบเปลือกตาที่หลับลงอย่างว่าง่าย  แม้คนในอ้อมแขนจะนั่งนิ่งอย่างไม่เต็มใจแต่ก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนข้อที่อีกฝ่ายยอมลงให้

" ทำไมทางเข้าถึงต้องมีมนตราปกป้อง  มันปกป้องเจ้าจากสิ่งใดกัน"

" .... "

" ไอร่า  ถ้าเจ้าไม่บอกข้า  ข้าคงไม่อาจช่วยเหลือเจ้าได้  ได้โปรดเชื่อใจข้า  ให้ข้าได้ปกป้องเจ้าจากสิ่งที่เจ้าหวาดกลัว"

น้ำเสียงเปร่งออกมานั้นช่างมั่นคงและชักชวนให้เชื่อมั่น  คนๆนี้อาจไม่ได้เป็นคนมากเล่ห์และเอาแต่ใช้กำลังเสียทีเดียว  อาจจะยังมีความดีเหลืออยู่บ้าง  ไอร่าลังเล  แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจบอกออกไป  แม้จะไม่ทั้งหมดแต่มันก็อาจทำให้คนตรงหน้ายอมปล่อยเขาออกไป

" ข้า..ถูกตามล่า  ท่านคงรู้ว่าเสด็จพี่ข้า..กษัตริย์แห่งไซธีเรียองค์ปัจจุบัน  ได้ทำการช่วงชิงบัลลังก์มาจากพระบิดา  เสด็จพี่ฆ่าล้างพระชายาและสนมทุกคนรวมถึงบุตรและธิดา  ข้าเองก็เช่นกัน  นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าต้องหลบหนีเข้าสู่ป่า  ท่านลุงของข้าลงมนตราปกป้องข้าไว้  ข้าจะปลอดภัยยามอยู่ในป่า  จะไม่มีผู้พยากรณ์คนใดหาข้าพบตราบเท่าที่ข้าไม่ค้างแรมข้างนอก"

" ปราสาทของข้ามีมนตราปกป้องเช่นกัน  จะไม่มีเวทมนต์ใดสามรถรับรู้ได้ถึงตัวตนของเจ้าหากไม่ถอดเครื่องรางนี้ออก"

" เครื่องรางอาจปกป้องข้าจากการตามหาด้วยเวทมนต์  แต่การที่ต้องอยู่กลางผู้คนคงมีซักวันที่ผู้คนจะได้เห็นหน้าข้า  ท่านทราบใช่หรือไม่ว่า  เสด็จแม่ของข้ามีความงามต้องตาทุกคนที่พบเห็น  ข้าเองก็มีใบหน้าเช่นเดียวกันกับเสด็จแม่  หากมีผู้ใดพบเห็นย่อมต้องมีคนจำได้  และเรื่องคงเข้าไปถึงพระกรรณของเสด็จพี่ในซักวัน"

" หากเขาคิดยกทัพมาเพื่อช่วงชิงทำร้ายเจ้า  ข้าก็จะมีสิทธิอันชอบธรรมในการทำสงครามกับแดนเหนือ"

ไอร่านิ่งเงียบ  นี่สินะที่เป็นสาเหตุจริงๆที่ทำให้คนผู้นี่ไม่ยอมปล่อยเขาไป  สงคราม  การต่อสู้เพื่อแย่งชิงดินแดนของผู้อื่น  ทั้งที่แดนตะวันออกมีความอุดมสมบูรณ์มากมาย  มีป่าเขาอันอุดมสมบูรณ์และมีสินแร่ที่รายล้อม  แต่เพราะความบ้าอำนาจทำให้คนผู้นี้คิดจะยึดครองดินแดนของเขา  แต่ไม่มีวัน..  ต่อให้เขาไม่ได้เป็นองค์ชายอีกต่อไปแล้ว  เขาก็ไม่มีวันยอมให้ใครมาทำลายบ้านเกิดของเขา

" เจ้าจงอย่าได้คิดใช้ข้าเป็นข้ออ้างในการทำสงคราม  เพราะจะไม่มีผู้ใดในไซธีเรียยอมทำสงความไร้สาระกับเจ้า  และจงอย่าลืมว่าพวกเจ้าไม่สามารถย่างเท้าเข้าสู่แดนเหนือได้ด้วยซ้ำ"

" เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด  คนงามของข้า  ข้าย่อมไม่อยากให้ประชาชนเสียเลือดเนื้อโดยใช่เหตุ  เพียงแต่ชี้ให้เห็นว่าข้าสามารถปกป้องเจ้าได้  และจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาช่วงชิงเจ้าไป"

โครอสพูดปลอบคนตรงหน้าที่เริ่มแสดงอาการไม่พอใจยามพูดถึงศึกสงคราม  เจ้าตัวช่างหยิ่งทะนงในสายเลือดและรักดินแดนของตนนัก  แน่นอนว่าเขาอยากครอบครองแดนเหนือ  แต่คนงามของเขายังไม่จำเป็นต้องรับรู้  และถึงไม่ต้องใช้คนตรงหน้าเป็นข้ออ้างในการทำสงคราม  เขาอาจได้ครองแดนเหนือโดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ  แต่ตอนนี้เรื่องนี้คงต้องพักไว้ก่อน  เขาควรปลอบใจเจ้าแมวป่าที่ยังขุ่นเคืองเขาไม่เลิก

" ไอร่า..คนงามของข้า  หากเจ้าอยากอยู่เพียงลำพัง  ข้าก็จะให้คนไปเก็บกวาดปราสาทฝั่งตะวันออก  ที่นั่นเป็นปราสาทที่เสด็จย่าของข้าเคยพำนักก่อนที่ท่านจะสิ้นอายุไข  ปราสาทแห่งนั้นมีมนตราแกร่งกล้าคุ้มครองไม่ต่างจากปราสาทใหญ่  เจ้าอย่าเพิ่งกล่าวทักท้วงสิ่งใดอีก  จงไปพักที่นั่นจนกว่าเจ้าจะสบายใจ  ข้าจะให้เจ้าอยู่อย่างเป็นส่วนตัวและสะดวกสบาย  แต่ถ้าหากเจ้าอยู่ที่ปราสาทแห่งนั้นแล้วยังไม่สบายใจเหมือนอยู่ในป่ามนตรา  เราค่อยมาว่ากันอีกที"



ไอร่ากำลังนั่งอ่านหนังสือกลางสวนดอกไม้ของปราสาทฝั่งตะวันออกกับลิงซ์และเซรีน่า  ไอร่ามาอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้ได้เกือบครบสัปดาห์แล้วนับแต่คนผู้นั้น..โครอส  ได้ขอให้เขาลองมาอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้ด้วยวิธีขอร้องกึ่งบังคับ  แน่นอนว่าไอร่าย่อมสุขสบายกว่าตอนที่อยู่ในป่า  เขาไม่ต้องคอยรดน้ำทำสวน  ไม่ต้องหุงหาอาหารหรือล่าสัตว์เอง  ทุกวันลีเดียจะนำอาหารอุ่นร้อนเข้ามาให้ในช่วงเช้าและมื้อเที่ยง  ยามว่างเขาจะมีเซรีน่าคอยอยู่เป็นเพื่อน  ขณะที่ลิงซ์เป็นเหมือนองครักษ์ประจำตัวเขามากกว่า  มีเพียงช่วงอาหารเย็นเท่านั้นที่โครอสจะมาร่วมโต๊ะและจากไปโดยไม่แตะต้องตัวเขามากมายนัก  แม้จะสบายกายแต่ความสบายใจยังไม่มีในทั้งหมด  เขายังคงสวมผ้าคลุมยามออกมานั่งในสวน  และจะถอดออกยามอยู่ในห้องนอนหรือเวลาทานอาหารกับโครอสเท่านั้น

" อยู่กับข้าสองคน  เจ้าควรถอดผ้าคลุมออกมันถือเป็นการให้เกียรติข้า"

ไอร่าอิดออดแต่ก็ยอมถอดผ้าคลุม  ถึงจะไม่เต็มใจแต่คำว่าเกียรติทำให้เขาต้องยอมผ่อนปรนบ้างในบางเรื่อง  เขาไม่อยากทำตัวเรื่องมากให้เป็นที่ครหา  และแม้อีกฝ่ายจะรับรองว่าจะไม่มีใครรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของเขาแต่เขาก็ยังไม่วางใจ  ความลับไม่มีในโลก  ยิ่งมีคนรู้มากเท่าไหร่  โอกาสที่เรื่องจะไปถึงไอเรสย่อมมีมากขึ้นเท่านั้น 

ตอนนี้เขาไม่ต่างจากนกน้อยในกรงทอง  มีคนคอยดูแลหาอาหารมาให้  มีคนคอยปกป้องเอาใจ  แต่ไม่มีอิสระเป็นเพียงของสวยงามให้ผู้อื่นชื่นชม  ไอร่าคิดถึงวิถีชีวิตในป่าใหญ่ที่จากมา  แม้จะลำบากแต่เขาก็มีความสุข  เขามีความสุขแม้กับชีวิตที่อยู่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย  แต่เขาสามารถหาเพื่อนใหม่ได้  คงมีสัตว์ป่ามากมายยอมเป็นเพื่อนเขาเหมือนอย่างที่เคนนิสเคยเป็น  ไอร่าได้แต่ถอนหายใจกับชีวิตของตนเองในยามนี้  เขาคิดถึงผืนป่าแห่งโซลซีสท์มากเหลือเกิน  คิดถึงอิสระท่ามกลางป่ามนตราที่เคยปกป้องเขามาเกือบสิบปี

" ท่านไอร่า  คำนี้แปลว่าอะไรเจ้าคะ"

" A chroi   " อาห์รี "   มันแปลว่า  ดวงใจของข้า"

" แล้วประโยคนี้แปลว่าอะไรเจ้าคะ" 

ไอร่าละจากความคิดตนเองแล้วสอนเซรีน่าให้อ่านและแปลความหมายของบทกลอนที่เขาเลือกมา  เขาสอนหนังสือตามที่เซรีน่าร้องขอ  ผู้คนในดินแดนนี้ถ้าไม่ใช่บุตรหรือบุตรีของขุนนางหรือคนมีเงินก็จะไม่ได้รับการศึกษา  ต่างจากแดนเหนือที่ทุกคนจะได้รับสิทธิในการเรียนรู้ตามที่ตนต้องการ

" ความรู้เป็นสิ่งสำคัญนัก  ยิ่งถ้าเจ้าอยากเป็นกษัตริย์เจ้ายิ่งต้องเรียนรู้ในทุกสิ่ง  หากเจ้าอยากเป็นนักปราชญ์เจ้าต้องตั้งใจใฝ่ศึกษา  หากเป็นพ่อมดเจ้าต้องเจนจบเรื่องมนตรา  แม้แต่ตกต่ำเป็นคนแล่เนื้อเจ้ายังต้องเรียนรู้งานด้านพานิช"

เสด็จพ่อของเขาให้ความสำคัญกับการศึกษามาก  ท่านกล่าวว่าไม่อยากให้ประชาชนถูกเอาเปรียบจากเหล่าขุนนางหรือพ่อค้าคหบดี  การมีความรู้จะช่วยให้ทุกคนมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น  แม้ยามเรียนรู้จะไม่ทำให้อิ่มท้องแต่ภายภาคหน้ามันจะทำให้ผู้คนสุขสบาย 

ไอร่าเริ่มสอนหนังสือให้เซรีน่าตั้งแต่พื้นฐานอย่างการท่องจำตัวอักษร  จดจำคำศัพท์ง่ายๆ  การผสมคำและการเรียบเรียงประโยค  นางช่างซักถามและจดจำได้ดี  แม้ไม่ได้เก่งกาจแต่ก็มีความพยายาม

" ถ้าเจ้าเก่งไปมากกว่านี้  เจ้าจะหาเจ้าบ่าวที่ฉลาดกว่าเจ้าได้ยังไงกัน"

" งั้นข้าก็จะไม่แต่งงานเจ้าค่ะ  ถ้าต้องอยู่กับคนโง่ข้าขออยู่คนเดียวจะได้คอยดูแลท่านไอร่าไงเจ้าคะ"

ไอร่าอดที่จะเอ็นดูเด็กน้อยผู้นี้ไม่ได้จริงๆ  เซรีน่าเป็นเด็กดีน่ารัก  ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากรับเลี้ยงดูแลให้เหมือนลูกหรือน้องสาว  แต่กับคนที่เอาแต่เก็บตัวอยู่คนเดียวและต้องคอยหลบหนีจากผู้คน  คงน่าสงสารถ้าเซรีน่าจะต้องคอยอยู่กับเขาจนไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างที่เด็กสาวทั่วไปควรเป็น

ก๊อง!  ก๊อง!  ก๊อง!

" ได้เวลาของว่างแล้วเจ้าค่ะ  ข้าจะไปยกน้ำชายามบ่ายมาให้นะเจ้าคะ"

เซรีน่าบอกแล้วรีบลุกออกไปเมื่อได้ยินเสียงระฆังบอกเวลา  นางช่างน่ารักน่าเอ็นดู  ยิ่งยามที่นางวิ่งเล่นสมวัย  ยิ่งทำให้เขานึกอยากแต่งงานแล้วมีลูกสาวที่น่ารักอย่างนางบ้าง  บางทีการแต่งงานอาจเป็นสิ่งที่ดี  การมีข้อผูกมัดคงช่วยให้คนอื่นเลิกสนใจเขาได้  แต่เขาจะเห็นแก่ตัวได้อย่างไรกัน  เขาจะยอมให้คู่ชีวิตเขาต้องเสี่ยงไปกับเขาได้อย่างไร

เมี๊ยว  เมี๊ยว

" ข้าไม่ได้เศร้าใจขนาดนั้นหรอกนะลิงซ์  ถ้าเจ้าอยากให้ข้าอารมณ์ดีเจ้าควรยอมให้เลนีเมียเข้ามาในสวนด้วยมากกว่า  เจ้าจะได้มีเพื่อนเล่น  และข้าจะได้ไม่เหงา"

ลิงซ์สะบัดหน้าอย่างไม่เห็นด้วย  ก่อนจะเหลือบตามามองแล้วล้มตัวให้เขาเกาคาง  ไอร่าระอาใจกับเจ้าแมวเอาแต่ใจตัวนี้จริงๆ  มันว่าง่ายในทุกเรื่องยกเว้นแต่เรื่องของเลนีเมียกับคนที่มายุ่งกับมันเท่านั้น  ลิงซ์ไม่เคยให้ใครแตะต้องตัวนอกจากเขากับโครอส  มันขู่ใส่ทุกคนที่เข้าใกล้  แม้แต่อลันที่เดินมาตามมันไปกินอาหารอยู่ทุกวัน

ไอร่าเคยเข้าไปดูที่ห้องสัตว์เลี้ยงของโครอสมาแล้ว  อลันบอกว่า  เมื่อก่อนมีสัตว์เลี้ยงมากกว่านี้  แต่ถูกลิงซ์ตบไล่หรือไม่ก็ฆ่าตายไปหมด  จนเหลือแต่สิงโตหิมะที่เพิ่งมาใหม่พร้อมเขา  แม้ไอร่าจะนึกรังเกียจโครอสมากขึ้นที่พรากเลนีเมียมาจากผืนป่า  แต่เขาก็สงบใจลงได้เมื่อเลนีเมียไม่ได้แสดงท่าทางทุกข์ร้อนอะไร  ทั้งยังออกจะชื่นชมคนที่ล้มมันได้ด้วยซ้ำ  เลนีเมียไม่ค่อยได้เข้ามาหาเขาที่สวนมากนัก  เพราะมีครั้งหนึ่งที่ลิงซ์กระโจนใส่มัน  จนเขาเกือบได้แผลจากการห้ามทั้งสองตัวไม่ให้สู้กัน  ลิงซ์ขู่ฟ่อไล่เจ้าสิงโตหิมะออกไปจากถิ่นของมัน  และเลนีเมียก็ยอมจากไปแต่โดยดีด้วยความเป็นห่วงในตัวเขาหากเกิดการต่อสู้กันอีก

เมี๊ยว  เมี๊ยว~

" ถ้าเจ้าน่ารักได้ซักครึ่งอย่างที่เจ้าทำกับข้า  คงมีแต่คนเอาใจเจ้าทั้งวัน"

เมี๊ยว!  ฟ่อ!

เสียงขู่ฟ่อของลิงซ์ที่อยู่ๆก็ดังขึ้นทำให้ไอร่าที่กำลังเล่นกับลิงซ์หยุดมือ  ลิงซ์จ้องไปที่ทางเข้าสวนอย่างระวังภัย  ไม่นานนักก็มีนางกำนัลเข้ามา  ไอร่าไม่เคยเห็นหน้า..เขาไม่เคยเห็นหน้าใครนอกจาก  โครอส  ลีเดีย  เซรีน่า  และอลันที่จนบัดนี้ก็ยังไม่เคยเห็นใบหน้าเขา  อลันจะเข้ามายามจำเป็นเท่านั้น  หรือแม้แต่ตอนที่มีคนมาทำความสะอาด  ลีเดียจะอยู่กับเขาคอยกันคนอื่นไม่ให้เข้ามาในสวน

" เซรีน่าถูกเรียกตัวให้ไปช่วยท่านลีเดียเจ้าค่ะ  ข้าเลยอาสานำของว่างมาให้"

" ขอบใจมาก"

ไอร่าตอบแล้วลูบหัวให้ลิงซ์ที่ยังคงมองอย่างจดจ้อง  นางกำนัลวางของว่างเป็นที่มีน้ำชายามบ่ายกับขนมหวานหน้าตาน่าทานหลายอย่าง  มันไม่มากไม่น้อยเกินไป  เพราะหลังจากมื้อเช้าวันนั้นก็ดูเหมือนว่าโครอสจะสั่งคนให้เตรียมอาหารเท่าที่พอทานหมด  ไม่ได้เยอะมากอย่างคราวแรก

" ท่านจะใส่นมในชาด้วยไหมเจ้าคะ"

" ก็ดี  แต่ไม่ต้องใส่น้ำตาลมาก  ดูท่าของหวานคงหวานพอแล้ว"

ไอร่ามองนางกำนัลที่รินน้ำชาจากกาใบสวยลงในถ้วยชาที่มีลวดลายงดงาม  ก่อนใส่น้ำตาลและนมจากนั้นจึงยื่นมาให้เขา  ไอร่ากล่าวขอบคุณแต่ก่อนที่เขาจะยกดื่มเขาก็ได้กลิ่นที่เจือปนบางอย่างออกมาจากน้ำชา

" วันนี้เป็นชาอะไรกัน"

" ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ  ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันเพราะตอนที่รับมาทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"

" งั้นเหรอ.."

ชานี้มีพิษ..  ไอร่าได้กลิ่นเห็ดพิษลอยออกมาจางๆ  เห็ดชนิดนี้หาได้ไม่ยากและมันไม่ทำให้ตายในทันที  แต่เมื่อรับเข้าไปมากๆมันจะสนสมในร่ายกายจนสุดท้ายมันจะทำให้มีอาการเหมือนผู้ที่อาหารเป็นพิษ  ก่อนจะล้มป่วยและตายไปในที่สุด  ไอร่ายิ้มขันในโชคชะตา  ความทรมานของเขาคงใกล้เริ่มต้นขึ้นแล้ว  ถ้าเขาดื่มชานี้เขาอาจได้ตายในสิบวัน  และคงไม่ทรมานมากนักเพราะเขาจะทรุดลงในช่วงสามวันสุดท้ายก่อนสิ้นใจ  ระบบร่างกายที่ล้มเหลวจะทำให้เขาหายใจไม่สะดวก  เขาจะไม่สามรถส่งเสียงร้องให้ผู้ใดรับรู้ถึงความเจ็บปวด  เขาจะค่อยๆหมดลมอย่างทรมานจากความตายที่เริ่มเน่าเสียจากภายใน

ไอร่ากำลังชั่งใจที่จะดื่มชา  เขาจะยอมดื่มชานี้เพื่อให้ถึงจุดจบเร็วขึ้น  หรือจะรอคอยอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะมีวันใดที่เขาพลาดท่าจนต้องพบกับความทรมานที่มากยิ่งกว่า

" ถ้าไม่รีบดื่มชาจะหายร้อนนะเจ้าคะ"

ไอร่ามองคนที่เฝ้ารออย่างมีความหวัง  นางคงได้รับคำสั่งมาจากใครบางคน  ใครซักคนที่ไม่ชอบใจในตัวเขาแม้จะไม่เคยได้พบหน้า  ความชิงชังริษยาเป็นพิษร้ายที่มักมีอยู่ในชนชั้นสูง  มันเป็นพิษร้ายที่คอยเข่นฆ่าผู้คนที่ขวางทาง  ไอร่ายกชาขึ้นดื่มจนหมด  ชาถ้วยเดียวไม่ส่งผลต่อเขามากนัก  ถ้าไม่ได้รับยาพิษเกินสามวันมันจะถูกขับออกจากร่างกายไปเอง

" รับชาเพิ่มอีกไหมเจ้าคะ"

" รบกวนเจ้าด้วย"

ไอร่าตอบและรอชาถ้วยต่อไปพลางชิมขนมหวานดูบ้าง  ขนมหวานไม่มีพิษ  คงเป็นเพราะมันต้องผ่านความร้อนมากกว่า  ความร้อนจะทำให้ยาเสื่อมสภาพ  แต่ยังไม่ทันที่เขาจะรับชาถ้วยที่สอง  ลิงซ์ที่ได้กลิ่นเห็ดพิษจากลมที่พัดมาก็กระโจนใส่นางกำนัลจนถ้วยชาตกแตก  มันยืนคร่อมตัวนางกำนัลที่ล้มลงแล้ว

" ลิงซ์!  หยุดนะ!"

ไอร่าสั่งห้ามลิงซ์ที่ตอนนี้กำลังใช้เท้ากดลำคอของหญิงสาวไว้  มันกดลำคอคนที่นอนอยู่แน่น  ก่อนจะกางเล็บที่เท้าอีกข้างเพื่อตะปบลงไปที่ใบหน้า

" กรี๊ด!  ช่วยด้วยเจ้าค่ะ!"

" ลิงซ์!  หยุด!  แล้วถอยออกมาเดี๋ยวนี้!"

ลิงซ์ขู่คำรามในคออย่างขุ่นเคือง  มันอยากสังหารผู้ที่คิดจะทำร้ายคนงามของมัน  มันอยากทำให้เจ้าคนที่กล้าทำร้ายสิ่งที่มันปกป้องให้ได้พบจุดจบที่น่ากลัวก่อนสิ้นใจ  แต่คนงามที่มันปกป้องกลับเข้าข้างผู้อื่น  ไอร่าเดินเขามาลูบหัวมันแล้วดึงให้มันถอยออกมาช้าๆ  แม้มันไม่เต็มใจแต่ก็ยอมถอยออก  ก่อนจะกระโจนกลับเข้าไปอีกครั้งเมื่อเห็นคนที่ไม่เจียมตัวคว้ากริชเล่มเล็กขึ้นมาหมายจะจ้วงแทงคนที่มันปกป้อง

" กรี๊ด!  อย่า!  ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ  กรี๊ด!!!"

ไอร่าหน้าซีดเผือดกับเสียงโหยหวนและภาพตรงหน้า  ไอร่าเห็นเห็นลิงซ์กำลังขย้ำคอนางกำนัลซ้ำหลังจากที่มันกัดข้อมือให้อีกฝ่ายปล่อยกริชลงพื้น  เลือดสีแดงไหลพุ่งออกมาจากบาดแผลแหวะหวะ  ลิงซ์กัดซ้ำหลายครั้งเมื่อเห็นเหยื่อยังไม่ตาย  ไอร่าพยายามดึงลิงซ์ออก  แล้วร้องตะโกนเรียกคนให้เข้ามาช่วย

" หยุดนะลิงซ์!  ใครก็ได้เข้ามาที!"

ไอร่าร้องตะโกนแต่ไม่มีใครเข้ามา  เขาลืมไปว่าที่แห่งนี้ไม่มีใครเข้ามาได้  ไอร่าพยายามดึงลิงซ์ออกมาแต่มันกัดไม่ปล่อย  มันกัดและขย้ำจนจมเขี้ยว  เหมือนต้องการให้แน่ใจว่าเหยื่อของมันต้องตายสนิทมันถึงจะยอมถอยออกมา  ในที่สุดเมื่อคนที่นอนอยู่เริ่มแน่นิ่งไร้เสียงกรีดร้อง  ลิงซ์ก็ตะปบซ้ำอีกครั้งก่อนก้าวลงมาจากศพ  แล้วเริ่มเลียคราบเลือดเพื่อทำความสะอาดขนตัวเอง

" กรี๊ด!!!"

เสียงกรีดร้องของเซรีน่าและเสียงของหล่นพื้นทำให้ไอร่าตกใจอีกครั้ง  เซรีน่าตกใจจนตัวสั่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า  มีคนตาย  เซรีน่าคิด  มีคนตายอยู่ตรงหน้าเธอ

" ชู่ว์  ชู่ว์  ไม่เป็นไร  เซรีน่า  หลับตาซะ  อย่าร้องไห้.."

ไอร่าพูดปลอบเด็กน้อยที่เสียขวัญ  ก่อนหันไปมองลีเดียที่เพิ่งเดินเข้ามา  ลีเดียเองก็ตกใจเช่นกันกับภาพตรงหน้า  แต่นางเคยชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว

" ท่านไอร่า  ท่านกลับเข้าห้องก่อนเถอะเจ้าค่ะ  ข้าจะให้คนมาจัดการในสวนก่อน"

" ข้าจะพาเซรีน่าไปด้วย  นางเสียขวัญมากทีเดียว"

" ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ"

ไอร่าอุ้มเซรีน่าที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นกลับเข้าห้องนอน  เขาต้องปลอบนางอยู่นานกว่ายอมจะหยุดร้อง  แต่พอเซรีน่าเห็นลิงซ์ที่เดินตามเข้ามาแล้วเช็ดคราบเลือดบนที่นอน  นางก็ร้องไห้ออกมาอีกรอบ

[teatimes]

>> ต่อ <<

" ลิงซ์  ขอร้อง..  เจ้าออกไปก่อนได้ไหม  เซรีน่าคงไม่อยากเห็นเลือดไปมากกว่านี้"

แต่ยังไม่ทันที่ลิงซ์จะออกไปด้วยความแง่งอน  ประตูห้องก็ถูกเปิดออก  โครอสเดินเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวจนน่ากลัว  เขาเดินเข้ามาใกล้ไอร่าอย่างรวดเร็ว  มือหนาปลดผ้าคลุมออกแล้วจับใบหน้างามให้หันไปมาและสำรวจทั่วร่างกาย  เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายปลอดภัยเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงกระชากห้วน

" เกิดอะไรขึ้น  ทำไมถึงมีคนนอกมาตายต่อหน้าเจ้า"

" ท่านอย่าเสียงดังสิ  ไม่เห็นหรือไงว่าแค่นี้เซรีน่าก็เสียขวัญจะแย่แล้ว"

" นางจะเสียขวัญมากกว่านี้ถ้าเจ้ายังไม่บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น  นางและลีเดียต้องรับผิดชอบที่ปล่อยให้คนนอกเข้ามาทำร้ายเจ้าได้"

" พวกนางเป็นคนดูแลข้า  ไม่ใช่ทหารยาม  เจ้าไม่ควรเอาผิดพวกนาง  เซรีน่าเจ้าออกไปหาลีเดียก่อน"

ไอร่าพูดกับโครอสเสียงห้วน  ก่อนหันไปพูดเสียงอ่อนกับเซรีน่าที่กลัวลนลานกับคำขู่ของโครอส

" เจ้าไม่ควรพูดแบบนั้นกับเด็กที่กำลังเสียขวัญ"

" ถ้าเจ้าไม่รีบบอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น  พวกนางจะไม่มีโอกาสได้เสียขวัญอีก"

ไอร่านิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อถูกบีบต้นแขน  แต่เขาคิดว่าตนเองไม่ควรราดน้ำมันลงบนกองเพลิงให้มากไปกว่านี้  ไอร่าสูดหายใจแล้วเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น  แต่ไม่นับรวมเรื่องที่เขารู้ว่ามียาพิษ  คงไม่ดีนักถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง

" เจ้าไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม"

" ข้าไม่เป็นอะไร"

โครอสมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความโกรธ  ทั้งที่เขารีบมาหาด้วยความเป็นห่วงแต่อีกฝ่ายกลับไม่รับรู้ถึงน้ำใจของเขาซักนิด  เขาอยากสั่งสอนคนตรงหน้าให้รู้สำนึก  แต่เขาต้องข่มใจไว้ก่อน  เขามีแผนสำหรับการปราบพยศเจ้าแมวป่าเตรียมไว้แล้ว

" ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก  แค่ได้ยินว่าเจ้าถูกทำร้ายก็รีบตรงมาหาที่ปราสาทตะวันออกทันที"

โครอสพูดเสียงนุ่มลง  เขาต้องทำให้คนตรงหน้าวางใจเขาให้มากกว่านี้  เขาลอบมองอีกฝ่ายที่ดูเหมือนว่าถ้าเขายอมพูดดีด้วยอีกฝ่ายจะไม่ค่อยดื้อดึงมากนัก

" ขอบคุณมากแต่ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว"

ไอร่าตอบตามมารยาท  ก่อนลุกไปดูลิงซ์ที่เลียขนตัวอยู่บนเตียงอีกฝั่งโดยไม่สนใจเจ้าของอย่างโครอสอีก  โครอสได้แต่ยืนมองนิ่งๆไม่ทำอะไร  รอให้เจ้าว่าง่ายกว่านี้ก่อนเถอะ  ข้าจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยทีเดียวที่เจ้าไม่สนใจข้า  โครอสมองไอร่ากับลิงซ์แล้วนึกหมั่นไส้แมวของตนเองที่ตอนนี้มันติดคนงามมากกว่าเขาเสียอีก  แม้ว่าเขาจะสั่งให้มันคอยจับตาดูไอร่า  แต่ดูท่าเจ้าลิงซ์คงเอาแต่อ้อนอีกฝ่ายอย่างเดียวมากกว่า

ก๊อกๆ

" อลันพะยะค่ะ"

เมื่อได้ยินเสียงอลัน  ไอร่าก็คว้าผ้าคลุมขึ้นมาแต่ช้ากว่าโครอสที่ตอนนี้จัดแจงสวมเสื้อคลุมให้เขาเรียบร้อยแล้ว  โครอสฉุดไอร่าให้นั่งลงบนตักแล้วเรียกอลันให้เข้ามาได้   อลันไม่แปลกใจเลยที่เห็นภาพของเจ้านายที่กอดคนในเสื้อคลุม  จะแปลกหน่อยก็ตรงที่ลิงซ์ยอมนั่งนิ่งๆไม่เข้าไปตบตีไล่ที่ท่านไอร่า  แต่เขาก็พอรู้มาบ้างจากนายของเขาว่าลิงซ์ดูชอบท่านไอร่ามากทีเดียว

" ขออนุญาติให้ท่านหมอตรวจท่านไอร่าได้หรือไม่พะยะค่ะ  หมอหลวงตรวจเจอพิษในน้ำชา  ซ้ำยังเจอห่อยาพิษในตัวนางกำนัล  แม้จะไม่มีพิษร้ายแรงแต่ก็อยากให้ท่านหมอตรวจอาการท่านไอร่าเสียหน่อยพะยะค่ะ"

ฝ่ายโครอสที่ได้ยินคำว่ายาพิษก็โกรธขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง  เขากระชับอ้อมแขนแน่นจนคนที่อยู่ในอ้อมกอดส่งเสียงประท้วง  ทั้งที่อีกฝ่ายเริ่มนั่งนิ่งเมื่อมีคนนอกเข้ามา

" ไอร่า  เจ้าได้ดื่มชาเข้าไปหรือไม่"

ไอร่าพยักหน้า  ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหกในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้  โครอสที่ได้ยินก็เรียกหมอหลวงให้รีบเข้ามาดูอาการ  ก่อนเอ่ยถามอะไรบางอย่างที่เขาเพิ่งนึกขึ้นได้

" ทำไมเจ้าถึงไม่รู้ว่ามียาพิษ  ทั้งที่คราวก่อนแค่มีสมุนไพรที่ทำให้นอนหลับผสมอยู่ในยาเจ้ายังรับรู้ได้"

" ข้าไม่รู้  ข้าไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านยาพิษ  และคงเป็นเพราะข้าดื่มชาใส่นมมันเลยทำให้ไม่ได้กลิ่น  ปกติกลิ่นสมุนไพรมักจางลงถ้าทานคู่กับนม  ถ้ามันไม่ได้มีกลิ่นหรือรสที่แรงมากก็คงไม่มีใครรับรู้ได้"

โครอสมองคนที่พูดอย่างช่ังใจแล้วรอฟังผลตรวจจากหมอหลวง  หมอหลวงสอบถามอาการสองสามคำขณะจับชีพจร  เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างบาง  โครอสก็ให้อลันรายงานต่อ

" กระหม่อมให้แพทย์หลวงตรวจศพนางกำนัลที่เสียชีวิตแล้ว  นางเสียชีวิตเพราะถูกสัตว์ร้าย  ..ซึ่งน่าจะเป็นลิงซ์  กัดที่คอจนตาย  ข้างตัวนางมีกริชเล่มเล็กตกอยู่  ข้อมือมีรอยถูกกัด  ภายในเสื้อนางมีห่อยาพิษที่เหลือผงยาอยู่เล็กน้อย  ท่านหมอแจ้งว่าเป็นเห็ดพิษ  ที่ชื่อว่า  อแมนทิน่า  สามารถพบได้ในป่าทั่วไป  กลิ่นและรสไม่แรงมาก  กระหม่อมให้คนไปตรวจสอบแล้วว่าผู้ใดเป็นคนบงการ  ถ้าได้ความจะรีบนำเรื่องมาแจ้งพระองค์พะยะค่ะ"

" เจ้าจงรีบไปจัดการหาตัวคนร้ายและสอบสวนทุกคนที่เกี่ยวข้อง  ข้าจะเป็นคนออกคำสั่งลงโทษทุกคนที่กล้าลองดีด้วยตัวเอง"

ไอร่าที่ได้ฟังน้ำเสียงเอาเรื่องของโครอสก็อดห่วงลีเดียกับเซรีน่าไม่ได้  โครอสจะลงโทษทั้งสองคนด้วยหรือเปล่า  ไหนจะทหารยามอีก  ก่อนหน้านี้เคยได้ยินว่าคนผู้นี้แทบจะไม่ฟังเสียงใคร  ยิ่งเวลาโมโหคนผู้นี้ทำตัวโหดร้ายได้อย่างน่ากลัว

" ท่านคงไม่ลงโทษลีเดียกับเซรีน่ากระมัง  ไม่ใช่ความผิดพวกนาง  เรื่องผิดพลาดย่อมเกิดขึ้นได้  หวังว่าท่านคงไม่ใจร้อนด่วนตัดสินโทษกับผู้ที่ไม่ได้ตั้งใจกระทำผิด"

ไอร่าลองเอ่ยปากขอให้อีกฝ่ายไม่เอาเรื่องผู้ที่ดูแลตนเอง  เขาไม่มีเพื่อนมากนักและคงไม่ดีถ้ามีผู้บริสุทธ์ิต้องมาตายเพราะเขาเป็นต้นเหตุที่นำความยุ่งยากมาให้

" ถ้าเป็นประสงค์ของเจ้า  ข้าจะยอมทำตามก็ได้"

โครอสกล่าวแล้วหอมแก้มนวลเป็นค่าตอบแทน   อลันกรอกตาแล้วส่งสัญญาณให้ลิงซ์และหมอหลวงเดินตามออกมา  ไม่ต้องสั่งเขาก็รู้ว่านายของเขาจะทำอะไรต่อ  หวังว่านายของเขาคงเบามือหน่อยนะคราวนี้  ไม่เช่นนั้นท่านไอร่าคงไข้ขึ้นแล้วทำให้คนดูแลต้องใจหายใจคว่ำเวลารักษาอีกเป็นแน่ 

" ไปอาบน้ำเลยลิงซ์  ตัวเจ้าเลอะเลือดเต็มไปหมด  คราวหน้าอย่าทำเลอะเทอะนัก  ลำบากแม่ข้าต้องคอยช่วยเก็บกวาด"

อลันมองลิงซ์ที่เดินสะบัดหน้านำไปอย่างไม่สนใจเขา  ดีจริง..  ทั้งนายของเขาและสัตว์เลี้ยง  ช่างเอาแต่ใจเหมือนกันหมด



ไอร่าเริ่มรู้สึกอึดอัด  เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ถูกกอดแบบนี้ที่กลางป่า  เขาต้องเจอกับความโหดร้ายของคนตรงหน้าแค่ไหน  ไอร่าพยายามนอนนิ่งไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา  แต่คงไม่สำเร็จตัวเขายังคงหวาดกลัวจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น

" ตัวเจ้าเปื้อนเลือด  คงติดมาจากลิงซ์  ให้ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำดีไหม"

" ไม่จำเป็น  แค่ให้ลีเดียเข้ามาก็พอ"

" ลีเดียคงไม่ว่างมาดูแลเจ้าเพราะต้องคอยดูความเรียบร้อยในสวน  หยุดดิ้นได้แล้วไอร่า  ไม่เช่นนั้นข้าจะกอดเจ้าบนเตียงนี้เดี๋ยวนี้เลย"

โครอสอุ้มคนที่ถูกขู่จนยอมอยู่นิ่งๆอย่างว่าง่าย  เขาพาไอร่าไปจนถึงสระน้ำขนาดใหญ่ที่มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่เต็มสระ

" จัดการตัวเองซะ  ก่อนที่ข้าจะเป็นคนที่ช่วยเจ้าอาบน้ำเสียเอง  และเจ้าคงเหนื่อยกับการอาบน้ำครั้งนี้มากทีเดียว"

" แล้วท่านจะยืนอยู่ทำไม  ออกไปได้แล้ว"

ไอร่ามองคนที่ยอมออกไปแต่โดยดี  ค่อยยังชั่ว..  เขานึกว่าอีกฝ่ายจะดึงดันทำร้ายเขาในนี้เสียอีก  ไอร่าอดมองมือตัวเองที่สั่นน้อยๆไม่ได้  เขายอมรับว่าเขายังกลัวอยู่  เขาไม่อยากเจอความเจ็บปวดจากการถูกขืนใจแบบนั้นอีก  ไอร่าถอดเสื้อผ้าแล้วลงสระ  เขาอาบน้ำอย่างรวดเร็ว  กลิ่นของสมุนไพรชวนให้คุ้นเคยเหมือนสูตรสมุนไพรที่ลีเดียเคยถามเขา  ตอนแรกเขานึกว่าลีเดียจะนำไปใช้เองเพราะมันสามารถแก้อาการปวดเมื่อยได้  แต่เขาไม่คิดว่าลิเดียจะขอตำรับไปเพื่อนำมาให้เขาใช้เองในสระน้ำนี้

ไอร่าแช่ตัวไม่นานก็ขึ้นมาจากสระ  เขารีบเช็ดตัวให้แห้งแล้วใส่เสื้อผ้าชุดใหม่และผ้าคลุมที่มีเตรียมไว้ให้พร้อมอยู่เสมอ  เมื่อเดินออกมาจากห้องอาบน้ำเขาเห็นเซรีน่ายืนรออยู่  ตาของเซรีน่ายังคงแดงช้ำจากการร้องไห้แต่ก็ดูร่าเริงขึ้นแล้ว

" หายตกใจหรือยัง  เซรีน่า"

" หายแล้วเจ้าค่ะท่านไอร่า  ฝ่าบาทมีรับสั่งว่าจะรอท่านที่ห้องเสวยเจ้าค่ะ"

" เข้าใจแล้ว"

ไอร่าเดินตามเซรีน่าไปถึงห้องอาหารที่มีโครอสนั่งรออยู่  หลังจากมีคนจัดเตรียมอาหารบนโต๊ะจนเรียบร้อยทุกคนก็ออกจากห้อง  ตามคำสั่งที่เคยได้รับจากโครอสว่าห้ามเข้ามารบกวนในระหว่างมื้ออาหาร

" ข้าให้คนตรวจดูแล้ว  อาหารพวกนี้ไม่มีพิษ  เชิญเจ้าทานได้ตามสบาย"

" ขอบคุณ"

ไอร่ากล่าวแล้วรอให้โครอสลงมือทานอาหาร  ไม่ใช่เพราะกลัวยาพิษ  แต่เพราะมันเป็นธรรมเนียมของผู้มาอยู่อาศัยที่ต้องรอให้เจ้าของบ้านเริ่มลงมือทานอาหารก่อน  ไอร่าทานอาหารมื้อนี้ด้วยความหวาดระแวง  เขารู้สึกได้ว่าผู้ร่วมโต๊ะมองเขาแปลกไปกว่าทุกครั้ง  เหมือนเจ้าตัวรออะไรอยู่

" รู้สึกเป็นยังไงบ้าง"

ไอร่าขมวดคิ้วเล็กน้อย  รู้สึกยังไงหรือ..  อาหารก็ไม่ได้มีรสชาติอะไรผิดปกติยังคงอร่อยและทานง่าย  เครื่องดื่มหรือไวน์หลังอาหารเป็นเช่นเหมือนทุกครั้ง  คนผู้นี้หมายถึงอะไรกัน..

" ถ้าเป็นเรื่องที่โดยยาพิษเมื่อช่วงบ่าย  ข้าสบายดีแล้วตามที่ท่านหมอบอก  ยาพิษไม่ได้มีฤทธิ์แรงมาก  ขอบคุณท่านที่มีน้ำใจเป็นห่วง"

โครอสหัวเราะเบาๆแล้วยกไวน์ขึ้นดื่มทั้งที่จ้องมองเขา  ไอร่ารู้สึกขนลุกไปตามแนวสันหลัง  อันตราย..  สัญชาตญาณร้องเตือนเขาให้รีบลุกหนีออกไปซะ  แต่เขาจะลุกไปได้อย่างไรในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไร  ไอร่าพยายามทานอาหารจนหมด  โดยไม่คิดจะหาบทสนทนามาพูดคุยอีก  ในขณะที่โครอสเอาแต่ดื่มไวน์  ทั้งที่มื้อก่อนๆโครอสก็ไม่ได้ดื่มเยอะถึงขนาดนี้  ตอนแรกเขาคิดว่าอาจจะมียาบางอย่างอยู่ในไวน์เสียอีก  เพราะรสและกลิ่นของไวน์ก็กลบกลิ่นยาได้ดีพอๆกับนม  อีกทั้งมียาบางชนิดจะออกฤทธิ์ได้ดีขึ้นเมื่อผสมในเหล้า  แต่คนผู้นี้กลับดื่มไม่หยุดมีแผนอะไรกัน

เมื่อเห็นไอร่ารวบช้อนแล้วเช็ดปากอันเป็นสัญญาณในการสิ้นสุดมื้ออาหาร  โครอสยกยิ้มแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกเพื่อลุกจากโต๊ะอาหาร  ไอร่าเองก็ลุกตามเช่นกัน

เคร้ง!

เสียงแก้วหล่นลงพื้น  ไอร่าเซเหมือนจะล้มจนต้องใช้สองมือประคองตัวและค้ำมือไว้กับโต๊ะอาหาร  ใบหน้าขาวนวลเริ่มซีดลง  แม้กระทั่งริมฝีปากก็เริ่มไม่มีสีเลือด  แม้เจ้าตัวจะพยายามประคองสติไว้แต่ก็ดูโงนเงนเต็มที

" เป็นอย่างไรบ้าง  ไอร่า"

" ปล่อย..  เจ้าใส่อะไร..  ลงไปในอาหาร.."

ไอร่ารู้สึกเหมือนจะเป็นลม  มันไม่ใช่ยานอนหลับ  ไอร่าพยายามกวาดตามองอาหารที่เหลืออยู่บ้างบนโต๊ะ  ก่อนจะหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม..  กระเทียม  ฮอร์ธอร์น  แอชชิลเลีย  เปลือกอาร์จูนา  และเครื่องเทศอีกหลายในอาหารมื้อนี้..  พวกมันทำให้ความดันเลือดเขาลดลง  ไอร่าเริ่มพยุงตัวไม่ไหวแต่รู้สึกได้ว่ามีมือใหญ่ช่วยประคองไว้  เจ้าคนชั่วช้า..ทำได้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการสินะ

สมุนไพรหรือเครื่องเทศแต่ละตัวในอาหารมื้อนี้  แม้แต่ละตัวจะไม่ออกผลรุนแรง  แต่ถ้าทานหลายๆอย่างรวมกันมากๆ  ก็แทบจะทำให้คนที่ทานแทบจะล้มทั้งยืนได้จากอาการวิงเวียนและความดันต่ำ  ไอร่ารู้สึกหน้ามืด  เส้นเลือดในตัวเขากำลังขยายออก  นี่สินะสาเหตุที่ทำให้โครอสดื่มไวน์อยู่ตลอด  ไวน์จะทำให้หลอดเลือดหดตัวและเพิ่มการบีบตัวของหัวใจ  ไวน์จะต้านฤทธ์ิยามันทำให้ความดันสูงขึ้น

" ให้ข้าช่วยพาเจ้ากลับห้องนะคนงาม"

โครอสกล่าวแล้วช้อนร่างบางที่ทำท่าจะล้ม  ไอร่าพยายามหายใจสูดอากาศเข้าปอดให้สมองหายมึนงง  แต่มันแทบไม่ทำให้อะไรดีขึ้น  หัวใจเขายังคงเต้นช้าแต่บีบตัวแรง  ไอร่ารับรู้ได้ว่าถูกวางลงบนเตียงก่อนจะรับรู้สึกรสขมที่ผ่านลงไปในลำคอ  รสขมฝาดเฝื่อนของไวน์แดง

" ดื่มอีกสิ  มันจะช่วยให้อาการของเจ้าดีขึ้น"

โครอสจรดปากป้อนไวน์ให้คนที่นอนอย่างหมดท่า  แม้เจ้าตัวอยากหลบหน้าหนีแต่คงไม่มีแรงแม้แต่อ้าปากเองด้วยซ้ำ  ตอนนี้ไอร่าเหมือนลูกนกที่ต้องรอให้แม่นกป้อนอาหาร  แต่มันไม่ใช่อาหาร..มันเป็นไวน์รสแรงที่ทำให้ตัวเขาร้อนขึ้น  ไอร่าทรมานกระสับกระส่าย  ผลของอาหารและไวน์ตีกันไปหมดในตัวเขา  ทั้งที่หัวใจเต้นแรงขึ้นแต่เขายังไร้เรี่ยวแรง  เขาไม่วิงเวียนแต่เริ่มมึนเมา  ไวน์อึกสุดท้ายมาพร้อมปลายลิ้นที่กวาดไล้ไปทั่วโพรงปาก  มันรุกล้ำราวกับมีชีวิตของมันเอง  ไอร่ารับรู้ได้ถึงทุกแรงสัมผัสแต่ไม่อาจหลบหนี  หูเขาอื้อ  แม้จะลืมตาเขาก็เห็นแต่ภาพที่ไม่ชัดเจนเหมือนมีม่านหมอกบังตา 

ไอร่าได้แต่นอนนิ่งเมื่อเจ้าคนชั่วคนด้านบนเริ่มทำการอุกอาจล่วงล้ำเขามาในกายเขา  ไอร่าเจ็บจนต้องร้องออกมาเมื่อรู้สึกสิ่งที่พยายามฝืนสอดใส่เข้ามา  เมื่อมันเข้ามาหมดคนด้านบนก็เริ่มขยับอย่างเชื่องช้าในตัวเขา  ไอร่าอยากให้ตัวเองหลับไปซะจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก  แต่ทุกครั้งที่สติใกล้หลุด  เขาจะต้องรู้สึกถึงแรงกระแทกที่มากขึ้นจนเขาต้องตื่นขึ้นมาจากภาพพร่าเลือน  เขาอยากกลั้นเสียงร้องแต่เขาหยุดตัวเองไม่ได้  แรงกระแทกและการขยับกายที่รุนแรงทำให้เขาต้องส่งเสียงครางออกมา  มันไม่ใช่เสียงครางด้วยความรู้สึกดี  แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด  เขาเจ็บ..เจ็บทั้งกายและใจ 

ไอร่าไม่ได้ร้องไห้แต่เขารู้ดีว่าภายในใจกำลังหลั่งน้ำตา  ไอร่าได้แต่นอนรับแรงที่โหมเข้ามาไม่หยุดหย่อน  เขาไม่รู้ว่าตนเองจะต้องทนไปอีกนานแค่ไหนอีกฝ่ายถึงจะพอใจ  คนๆนี้ตักตวงทุกอย่างจากตัวเขาที่ดิ้นรนหนีไปไหนไม่ได้  ริมฝีปากร้อนและมือหยาบลูบไล้ไปทั่วตัวเขา  ต่อให้ไม่เห็นแต่เขาก็รู้ได้ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเขาจะเจอรอยแดงช้ำมากมาย  หยาดเหงื่อของอีกฝ่ายไหลหยดลงบนตัวเขา  ยิ่งอีกฝ่ายทาบทับอย่างแนบชิด  เขายิ่งได้กลิ่นเหงื่ออย่างชัดเจน  กลิ่นที่เต็มไปด้วยความต้องการ  กลิ่นที่เต็มไปด้วยราคะและความหิวกระหาย 

ไอร่าจำไม่ได้ว่าตัวเองสลบไปเมื่อไหร่  เขารู้สึกตัวอีกทีเมื่อลีเดียซับเหงื่อจากหน้าผากให้เขา  เขามีไข้แม้จะไม่สูงมากอย่างคราวก่อนแต่เขาก็มีไข้ต่ำๆและปวดตัว  ไอร่าขอให้ลีเดียช่วยเตรียมน้ำให้  เขาอยากล้างเอาสิ่งที่เหลือค้างในตัวเขาออกไปให้หมด  ไอร่ากัดปากแน่น  เขาจะไม่ร้องไห้อีก  และเขาจะไม่ร้องขอให้คนผู้นี้ปล่อยตัวเขาอีกแล้ว  เขาจะหนีออกไป..  ต่อให้ต้องเสี่ยงกับการเจอไอเรส  เขาก็จะไม่อยู่ที่นี่  เขาจะไม่ทนอยู่ให้คนๆนี้มารังแกเขาได้อีกแล้ว


>>  To  Be  ConTinue  <<

[lalitalx]

ชอบเรื่องแนวนี้มากมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ 
คือเราชอบอ่านแนววายแฟนตาซีอะค่ะ แต่หายาก เรื่องนี้่แบบใช่เลยยยย การบรรยาย ภาษา ทุกอย่างเป๊ะ
เขินทุกครั้งที่โครอสเรียกไอร่าว่า คนงาม  55555 จะรอติดตามนะคะ พลอตเรื่องน่าสนใจมาก 

[fuku]

ยังเลวได้มั่นคง ทนทานนะโคลอส


เมื่อไหร่จะทำตัวดีๆ ให้ไอร่ามองในแง่ดีบ้างเนี่ย

[beautjang]

พระเอกแมร่งงงงง หื่นได้อีก

ทำไมตอนนี้ดูสั้นจุงเบย55555จริงๆอยากอ่านอีก สนุกมากๆเลยจ้าา


ตอนแรกนึกว่าพระเอกจะดีแล้วนะ ปล่อยมาตั้งนาน สุดท้ายมีแผนชั่วนี่เองงง 

[saruttaya]

ขอให้จบแบบแฮปปี้นะคะ ทำใจไม่ได้ถ้ามันจะจบแบบเศร้า TT

[@Lucifer_Prince@]

ไอ่โครอส  พระเอกหื่น  เห็นเจ้าอลันพูดอยู่ว่าเจ้านายของตัวเองจะทำอะไรคนงาม  เราก็ว่าเอ๊าให้ไปอาบน้ำเเล้วกินข้าวคงไม่มีไรแล้วล่ะ  ที่ไหนได้  ชั่วจริง  หื่นมากกก  จะหื่นอะไรขนาดนี้คนอื่นเค้าไม่มีอารมณ์ร่วมยังฝืนอยู่ได้  ทำให้เค้าต้องเจ็บ  ไอร่าเจ้าหนีไปเลยนะ  หนีไปหาไอเรส  ไอเรสมันรักเจ้ามันไม่ฆ่าเจ้าหรอก  ขอบคุณคัฟคนเขียน รอตอนต่อไปนะ^^

[pannixz]

โครอสเหมือนจะดีอยู่แล้ว
แต่สุดท้ายก็ยังเห็นแก่ตัวอยู่ดีอ่ะ
โครอสไม่พูดคุยกับไอร่ามากกว่านี้
ตอนคุยๆเหมือนจะใส่ใจเรื่องราวของไอร่านะ
แต่จะเข้าเรื่องจริงๆทีไรชอบถึงเนื้อถึงตัว ดูแล้วกลายเป็นหลงไอร่าเฉยๆ ไปเลย

ชอบความจุใจของคนเขียนนี่แหละ ไม่หดจริงๆด้วย
แนะนำนะค่ะ ให้โดนใจคนอ่านต้องยาวขึ้นๆ ฮ่าๆ ได้คืบจะเอาศอก
ท้ายสุดของตอนนี้ สั้นไปมั้ย แหมมมม 

[paojijank]

ขอบคุณค่าสำหรับตอนใหม่
พระเอกยังคงชั่วได้มาตรฐาน ....อย่างนี้ไอร่าจะไปมอบใจให้ได้ง่ายๆ ได้ไง รู้สึกว่าตอนนี้นอกจากความรัก พระเอกเองก็ยังคิดใช้ประโยชน์จากไอร่าด้วย

[BeeRY]

เหมือนจะดีเลยนะโครอส แต่มาดีแตกตอนท้าย ไม่ไหวจริงๆ 
โธ่ ไอร่า หนูอย่ายอมให้ใครมารังแกกันง่ายๆสิคะ สู้เขาลูก แต่จะสู้ยังไงไหว ในเมื่ออีกฝ่ายสุดจะเจ้าเล่ห์
จะรอดูว่าหนูไอร่าจะหนีหมาป่าโครอสพ้นไหมนะ

[jilantern]

โครอสทำตัวดี ๆบ้างเซ่~

[Mio]

ยาวมากๆ สนุกสุด แอร๊ยยย ชอบเรื่องนี้ // ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ.... (รอการอัพอย่างใจจดจ่อ5555)

แน่ใจหรอว่าอีตาโครอสเป็นพระเอกง่ะ -0- ถึงขั้นวางยาไอร่า  ร้ายกาจมากนะยะ  (แต่นางฟ้าก็แอบดูอยู่หลังม่าน อิอิ)

รักคนแต่งนะจุ๊บๆ ขอตอนหื่นๆ เอ้ย! ขอยาวๆแบบนี้ตลอดไป<3

[parn11]

กรี้ดดดด มาอัพแว้ววว

[RoseBullet]

สงสารไอร่าจัง โดนทำเหมือนเป็นสิ่งของ ไม่ใช่มนุษย์ที่มีหัวจิตหัวใจ
ยิ่งฉากที่โดนข่มขืนอ่ะสะเทือนใจเรามาก สงสาร โครอสก็รุนแรงไม่สนใจเลยว่าไอร่าจะทรมานจะเจ็บแค่ไหน
ไอร่าพูดอะไรไปก็เหมือนพูดกับก้อนหิน อีตาโครอสเอาแต่ใจ นางอยากได้อะไรนางต้องได้ ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม
จัดเป็นคนประเภทที่พูดด้วยแล้วเหนื่อยที่สุด อยากยันหน้าแทน ฮ่าาาาาา
ล่าสุดยังก่อคดีใหม่อีก วางยาคนงาม ย๊ากกกกก อยากประเคนฝ่ามือใส่รัวๆ

พอมาที่ปราสาท โอ้โห ตะลึงตึงๆกับบรรดาเหล่ากองทัพเมียๆของนางมาก มเหสีเอกก็มีแล้วนิหว่า
แถมยังมีสนมอีกเท่ากองภูเขา ตอนนี้ขอบอกเลยว่าน่าจะสร้างตำบลๆนึงได้เลยมั้ง ลูกก็ตั้งทีมฟุตบอลได้แล้ว
แต่เท่าที่อ่านมาโครอสแลดูเป็นพวกหื่นกาม ความต้องการทางเพศสูงมากๆๆ ก็คงไม่แปลกล่ะมั้งที่เยอะขนาดนี้
ในบรรดาเมียๆก็ยังมีพวกอิจฉาริษยาอีกต่างหาก เล่นถึงตายเลยด้วย ไม่รู้ว่าถ้ารู้ว่าไอร่าเป็นผู้ชายมีลูกให้ไม่ได้ยังจะปองร้ายอีกไหม
ที่ไอร่ารอดมาได้ส่วนหนึ่งก็เพราะลิงซ์ และเอาจริงๆเจ้าตัวรู้เรื่องพิษเองอยู่แล้วด้วย จะรอดูว่าต่อไปโครอสจะปกป้องคนงามยังไงบ้าง

ส่วนตอนจบจะแฮปปี้หรือแซด เดี๋ยวรอคนเขียนเปิดโหวต ส่วนเราต้องขอติดตามสถานการณ์ไปเรื่อยๆก่อน
ณ จุดนี้ ยังไม่เห็นสิ่งน่าประทับใจจากโครอสเลยแม้แต่ปลายเล็บมือ ลิงซ์ยังน่ารักกว่าอีก เชอะ รอดูต่อไปปปป
 

[chin-ruyze]

ฮึก.......
อ่านแล้วอยากได้
.
.
.
.
.
อยากได้ไอร่า อ๊ากกกกก อิจฉาโครอสเว้ยยยยยย

[cher7343]

อ๊ากกกกกกกกก
ชั้นเห็นนายทำดีกับไอร่าน้อยของชั้น ชั้นก็เริ่มยอมรับ ว่าจะไม่อะไรด้วยแล้วนะ แต่นายกลับมาทำร้ายที่รักของชั้นได้เยี่ยงไร!!!!