พิเศษ : you , who came from the stars . ( end )
- -------------------------------------------------------------- - - - -
ปุณณ์เดินกระสับกระส่ายไปมาอยู่ที่ล็อบบี้คอนโด สายตาจับจ้องที่นาฬิกาข้อมือ ทำไมเวลามันผ่านไปช้าแบบนี้ ! นี่มันสิบห้านาทีแล้วนะที่พิชบอกใกล้ถึง ไหนล่ะ ! ไหนนน
ปากสวยเริ่มเม้มเข้าหากัน คิ้วขมวดจ้องไปที่ถนนหน้าคอนโด รถประจำทางของโรงงานพิชมีเส้นทางผ่านหน้าคอนโดนี้พอดี แต่ยังไม่เห็นสักคัน เห็นแต่รถเมล์ !
ไม่ได้เจอตั้งนาน นานเป็นเดือน วันนี้จะได้เจอแล้ว โอย ตื่นเต้น ปุณณ์เริ่มทำอะไรไม่ถูก ในหัวตอนนี่คิดวนไปวนมาว่าข้าวของที่ซื้อมาจะพอมั้ย มีเค้กไอติมด้วยพิชจะกินมั้ย วนไปเวียนมาต่างๆนาๆเกี่ยวกับพิชทั้งนั้นล่ะ
“อ้ะ .. มาแล้ว”
รถบัสสกรีนชื่อบริษัทพิชตัวใหญ่ยักษ์ขับมาจอดแล้ว ร่างสูงหัวฟูกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่ก็เดินลงมาแล้วรถบัสก็จากไป ยืนรอตรงนี้พิชจะหาว่าเราคิดถึงออกนอกหน้าหรือเปล่า หรือกลับไปรอบนห้องดี แต่ก็อยากเจอ อยากคุยแล้ว โอยทำยังไงดี
“ปุณณ์ !”
พิชไม่ปล่อยให้ปุณณ์คิดนานเพราะพอเห็นหน้าปุณณ์จากระยะไกลก็รีบวิ่งเข้ามาทันที แล้วก็รั้งแขนอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น
“คิดถึงจังเลย”
พิชกระซิบเบาๆข้างใบหูขาวผ่องที่เริ่มแดงก่ำเพราะความเขิน สองแขนยังโอบรอบเอวปุณณ์แน่น จนกระทั่งปุณณ์ค่อยๆยกแขนกอดหลวมๆ แม้จะติดกระเป๋าเป้สะพายหลังของพิชอยู่
“อื้อ .. เตรียมมือเย็นแล้ว หิวยัง ไปกินกันดีกว่า”
“คร้าบ ป่ะไปกัน”
พิชเริ่มคุยจ้อเรื่องเพื่อนที่โรงงาน แขนแกร่งที่เริ่มขึ้นสีเพราะตากแดดโอบเอวปุณณ์ไว้หลวมๆโดยไม่รู้ตัว ซึ่งปุณณ์ก็มัวแต่ตั้งใจฟังถามนั่นนี่ประสาคนไม่เคยรู้แล้วก็อยากรู้ว่าคนสำคัญของตัวเองทำงานอะไร สองคนไม่ได้รับรู้เลยด้วยซ้ำว่านอกจากพวกเขายังมีคนอื่นอยู่ในล็อบบี้ รวมถึงพนักงานสองคนที่เริ่มกริ๊ดกร๊าดเพราะรู้มาตั้งนานแล้วว่าสองคนนี้เขาอินเลิฟกันแต่ไม่คิดว่าจะหวานขนาดนี้ !
“เอ้อ ผมไปดูดวงมาด้วยที่งานวัดแถวโรงงาน อย่างฮา”
ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว
“ยังไงอ่ะ ดูดวงด้วยหรอ ?”
“พี่ที่รู้จักเขาพาไปดูขำๆ ตั้งสามร้อย เขาบอกผมจะได้แฟนที่มาจากดวงดาว”
“หือ เอเลี่ยน ?”
“ไม่ใช่ … แต่ผมว่าเขาแม่นนะครับ”
พิชยิ้มสื่อความหมายไปให้คนนั่งตรงข้ามจนปุณณ์รู้สึกแปลกๆ ได้แต่ยกมือปัดผมหน้าแก้เขิน
“เพราะ … คุณปุณณ์ก็ไปออกรายการทอล์ควิทเดอะสตาร์อะไรนั่น มาจากดาวชัดๆ หึหึ”
”เพ้อเจ้อ ใครเป็นแฟนนายไม่ทราบ มั่วจริงๆ กินไปเลยไป ชอบไม่ใช่หรอยำวุ้นเส้นอ่ะ”
“โถ่ อย่าเปลี่ยนเรื่องดิปุณณ์ เขินหรอ กิ้วๆ”
“นี่หยุดเลย แล้วใครให้เรียกปุณณ์เฉยๆ หา !”
ทำเสียงโหดแต่มือกำช้อนซ้อมถลึงตาหน้าแดงก่ำ ใครมันจะเชื่อว่าโกรธนี่มันอาการคนเขินชัดๆ !
“เรียกแฟนตัวเองผิดตรงไหนครับ ?”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ขี้ตู่ว่ะ”
“ก็เป็นวันนี้เลยมั้ยล่ะ? ผมไม่อยากอยู่กับคุณแบบไร้สถานะอีกแล้ว ทำไมเราไม่ทำให้มันชัดเจนไปเลยล่ะครับ นะปุณณ์นะ .. ถึงผมจะเด็กกว่าไปเยอะ คุณก็เริ่มจะเข้าสู่วัยแก่เข้าไปทุกที แต่ผมสัญญาว่าจะรักและเคารพคุณตลอดไปนะครับ”
“นี่มันคำบอกรักหรือไหว้พ่อวันพ่อ ไอ้บ้า ยังไม่แก่!”
“โวยวายแบบนี้บ้านผมเรียกแก่แล้วนะ วัยทองอ่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ โธ่อย่าอายสิครับ”
“ไอ้เด็กบ้า ไม่คบโว้ย !”
“ไม่ได้ ต้องคบ เสียใจด้วยนะครับคุณแฟน”
“ทำไมต้องคบไม่ทราบ ? เหอะ”
เคืองโว้ย !!!
“เพราะไม่มีใครรักคุณเท่าผมอีกแล้วไงครับ เพราะฉะนั้นคนที่เหมาะสมแบบผมจะไปหาที่ไหนได้อีก จงยินยอมพร้อมใจมาคบกันเถอะนะปุณณ์น้า ซารังเฮโย”
ปุณณ์เบิกตากว้างเมื่อพิชยกสองแขนทำท่าหัวใจกลางหัวแบบที่ดาราวัยรุ่นชอบทำท่าแอ๊บแบ๊วกัน มันไปจำมาจากไหน !
“น่ารักปะ จำมาจากในโซเชียลแคมอ่ะ ฮ่าๆ”
“เล่นด้วยหรอ ? มีเวลาเนอะ”
“ก็เห็นพี่แบงค์ผู้จัดการคุณเขาทำโซเชียลแคมคุณนี่ … ผมคิดถึงก็เลยตามไปเล่น เลยติดงอมแงมเลย ถึงคุณจะไม่ได้เล่นเองก็เถอะ ..”
“ไอ้บ้า …”
ปุณณ์ก้มหน้าก้มตากินข้าว
“เขินหรอครับปุณณ์ เขินพิชหรอ เขินแฟนหรอ”
“นี่ !!”
“ผมจริงจังนะ เรามาคบกันเถอะ”
“มันจะดีหรอ ...”
“เห็นแก่ความรักของเราเต๊อะ อายุปูนนี้แล้วนะปุณณ์ ต้องรีบสวีทกันเข้าไว้ พรุ่งนี้เดินไม่ไหวแก่หง่อมทำไงครับ”
“ไปฝึกงานเป็นช่างแต่กลับได้สกิลปากหมามาด้วยใช่มั้ยหา !”
“แหะๆ เหมือนจะติดความลูกทุ่งของพื้นที่มา”
“ไอ้เด็กช่างกิ๊กก๊อก”
“อ่าวคุณ แสดงว่าไม่เคยได้ยินคำยอดฮิตของบรรดาสายช่างแบบผม”
“อะไรล่ะ ?”
“เด็กช่างรักจริง … เคยได้ยินมั้ยครับคุณ ?”
- ------------------------------------------------------------------- --
ีิคิคิ จบแล้ววววว ที่เหลือเจอในเล่มนะคะ <3 <3
- มีตอนพิเศษปุณณ์พิช และ กวิ้นอ๋อง -
PS" ใครที่ติดตามมาตั้งแต่หมอปิ๊งกับปลาทู ใกล้เปิดเจอแล้วนะค้าา >< ปกสวยมากกก
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 431559 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก