ตอนนี้เป็นตอนที่2คับหลายๆคนเอาใจช่วยเพลงให้ลดความอ้วนให้สำเร็จหนึ่งในนั้นก็ต้องเป้นคินด้วย ก็เขารักของเขาหนิ
ตอนที่2
ตอนนี้ในหัวผมมันก็นึกถึงเรื่องที่คินพูดกับผมเมื่อเย็น ทำไมเขาแสนดีกับผมจังนะแล้วเขาก็เป้นคนแรกในกลุ่มที่สังเกตว่าผมผอมลง บางครั้งผมรู้สึกว่าคินจะเป็นคนแรกที่เข้ามาเวลาที่ผมมีปัญหาและก็อยู่กับผมเป็นคนสุดท้าย คินเป็นเพื่อนที่ดีมากและถ้าใครได้เป็นแฟนก็คงจะเป็นแฟนที่แสนดีแต่เอาไว้ก่อนเรื่องนี้ช่วงนี้ผมหักโหมออกกำลังกายเกินไปรึป่าวนะปวดเนื้อปวดตัวชะมัด
“แม่ฮะเห็นยานวดมั้ยเพลงปวดหลังอะ หาไม่เจอ”
“ไม่อยู่ในตู้ยาหรอหมูเบ๊บ “ผมหาแล้วนะ
“ไม่มีนะคับ”
“หาอะไรกันไอ้หมู”พ่อเดินมาจากสวนหน้าบ้านที่ปลูกต้นไม้อะไรของพ่อไว้มากมายอย่างกับป่าอเมซอน
“ยานวดฮะพ่อเห็นมั้ย”
“อ๋อ หมดแล้วพ่อใช้หมดแล้วลืมซื้อเลยนะเนี่ย”
“อ่าไม่เป้นไรคับเดี๋ยวเพลงไปซื้อเองก็ได้”
ผมขึ้นไปหยิบโทรศัพท์บนห้องจะออกไปซื้อยาข้างนอก
~~~ขอเพียงแค่ลองหันมองหน่อยฉันยังคอย ยังรอคอยเธออยู่ตรงนี้~~~
เสียงโทรศัพท์ผมดัง เบอร์โทรเข้าคือ “คิน”
“ฮัลโหลว่าไงคินมีไรหรอ”
“อ๋อป่าวคิดว่าว่างเลยโทรมาคุยด้วย งั้นไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ”
“เรากำลังจะออกไปร้านขายยาอะเด๋วโทรกลับนะ”
“เป็นไรหรอมึงไม่สบายหรอให้กุไปด้วยมั้ย”
“เฮ้ยไม่เป็นไรๆแค่ปวดหลังปวดตัวอะจะออกไปซื้อยานวด”
“งั้น แล้วเจอกันนะ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด”คินวางสายไปแล้วผมยังคง งงแล้วเจอกันอะไรยังไงของคิน
เดินออกมาจากบ้านแล้วก็ข้ามสะพานลอยไปฝั่งตรงข้ามถ้าผมไปคนเดียวผมก็จะข้ามสะพานลอยที่จริงเขาสร้างสะพานลอยไว้ให้คนข้ามจะได้ปลอดภัยแต่บางทีก็ขี้เกียจ55
“ช้าจังนะ”เสียงจากด้านหลังผมเลยต้องหันกลับไปมองเป็นคนที่เพิ่งจะวางสายผมไปเมื่อครู่นี้
“เอ้า มาไงอะคิน”ผมสงสัยว่าคินรู้ได้ไงว่าผมจะมาซื้อยาที่นี่
“ทำอย่างกับกูไม่เคยมาบ้านมึงอะเพลง เภสัชที่ใกล้บ้านมึงที่สุดก็ร้านนี้ไง”
“รู้ดี555+ แล้วจะออกมาทำไมเราแค่มาซื้อของไม่ได้ออกมาเที่ยว”
“เหอะน่า ก้กูเบื่ออะ รีบกลับมั้ย”
“ก็ไม่นะบ้านก็อยู่ใกล้แค่นี้ ทำไมอะ”
“ไปกินติมกัน”
“ไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มาอะ”
“โห่เพลงมากับกู กูไม่เคยไม่เลี้ยงมึงนะ ก็รู้อยู่”
“ค้าบบพ่อบุญทุ่ม เด๋วเราโทรบอกแม่ก่อน”
“ตกลง นะ^^” คินทำหน้าดูมีความสุขนึกถึงหมาเลยแฮะ555+
ผมโทรไปบอกแม่ว่าไปกินไอติมกับคินแถวๆนี้แม่ก็ไม่ว่าอะไรคินก็อยู่ด้วย เราขึ้นรถ2แถวมาคินเลือกร้านไอติมเจ้าอร่อยอยู่ข้างๆสถานีรถไฟเป็นร้านที่ไม่ว่าเด็ก ผู้ใหญ่ วัยรุ่น เป็นร้านที่เป็นที่ชื่นชอบของคนแถวนี้
“เพลงกินไรวะสั่งเลยนะ พี่ผมเอาไอติมนมสดจัมโบ้นะพี่”คินหันไปสั่งพี่เด็กเสริฟ เธอจดเมนูอมยิ้มเล็กๆคงเพราะคินน่ารักและดูเป็นกันเอง ท่าทางสบายๆนั่นทำให้ผมยิ้มตาม
“ยิ้มไรวะเพลง ยิ้มไรหรออออ^^”คินเห็นผมยิ้มกว้างมันเลยอดแซวไม่ได้
“อะ อะไร ของผมเอาชาเขียวกับชอกโกแลตคับเพิ่มวิปครีม” พี่เขาก็จดพร้อมทวนเมนู
“กูชอบมาที่นี่ ไม่รู้มึงจำได้มั้ยแต่ที่นี่แหละที่กูเจอมึงเพลง”คินพูดลอยๆมันยังคงมองไปทางอื่น
“เราก็ชอบมาที่นี่ไอติมอร่อย”
“โถ่เพลงกูอุตส่าห์ทำซึ้งดันพูดเรื่องกิน”มันพูดเหมือนตัดพ้อแต่ก็ยิ้มนิดๆ
“ยังไงล่ะเราไม่ได้เจอกันตอนเปิดเทอมม.4หรอ”ผมไม่รู้ว่าเราเคยเจอกันก่อนหน้านี้หรือเปล่า
“ไม่หรอกกุเคยเจอมึงก่อนหน้านั้น ตอนนั้นกูอยู่ม.1กูมาแถวนี้กับพี่ตอนนั้นประมาณ5โมงเย็นมั้งเห็นตรงนั้นมั้ยถนนแยกนั้นอะ กุเห็นมึงโดนรถชน”
ใช่ผมจำได้แล้วตอนม.1ผมเคยโดนรถชนวันนั้นผมเพิ่งเลิกเรียนพิเศษกำลังจะเดินไปขึ้นรถ ผมเดินฟังเพลงไปโดยไม่ทันระวังเสียงแตรรถที่มาจากไหนไม่รู้รู้ตัวอีกทีร่างกายผมก็ชา ตัวเปื้อนไปด้วยเลือด ผมนอนจมกองเลือดตัวเองไม่ทันรู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นความเจ็บปวดที่ไม่อาจรับไหวทำให้ผมสลบไปเสียงผู้คนรอบข้างเสียงคนวิ่งกัเข้ามาดู
“คินไม่น่าเลือกจำสภาพเราตอนนั้นเลยนะ”ผมพูดอย่างอายๆ ความประหม่าของผมทำให้เกิดอุบัติเหตุนั่น
“หึ เราก็วิ่งเข้าไปดูนะไม่รู้ว่าน่าสงสารรือน่าขำดี มึงนอนลืมตาแป๋วกุตกใจมากเลยคิดว่าเด็กคนนั้นช็อกตาตั้งซะอีก แต่ว่า ตอนนั้นมึงไม่ได้เอ่อ อ้วนหนิหว่า”
คินเล่าเป็นเรื่องตลกเลยตอนนั้นผมก็เจ็บนะเห้ยแจ่ก้ตกใจมากกว่าทำให้พ่อแม่ต้องเป็นห่วง แต่ตอนม.1ผมยังไม่อ้วนนะจะว่าไงดีหลังจากเข้าโรงพยาบาลผมก็ยังคงเดินไม่ได้ กินอย่างเดียวพอออกจากโรงพยาบาลก็ยังคงใส่เฝือกที่ขานับวันผมรู้ตัวว่าน้ำหนักมากขึ้นจนกลายเป็นคนที่ไม่ชอบออกกำลังกาย กินๆๆๆอย่างเดียว จนกลายเป็นไอ้อ้วนอย่างนี้
“เอ่อก็ตอนนั้นเรายังไม่อ้วนอะ หลังจากรถชนเราก็ขยับร่างกายไม่ค่อยได้ก็กินอย่างเดียวจนเคยตัวก็เลยกลายเป็นอย่างนี้ เหอะๆฟังดูปัญญาอ่อนเนอะ”
“แต่ตอนนี้มึงก็ตั้งใจจะเปลี่ยนตัวเองอยู่ไม่ใช่หรอกุอยากเห็นเด็กคนนั้นอีกครั้งว่ะแต่อยากเห็นตอนที่ไม่จมกองเลือดนะกุไม่ชอบเห็นมึงเปื้อนเลือดเลยว่ะ”
“ทำไมเด็กคนนั้นกับเราตอนนี้ก้คนๆเดียวกัน ต่างกันตรงไหน”
“หึหึ ตอนเด็กไม่เคยมีใครบอกมึงหรอวะว่ามึงน่ารักดีนะ” คินพูดเองแต่ก้เขินเองมันก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์ยิกๆ
“เวอร์ไปป่าว ก็ธรรมดานี่แหละ”
“ไอติมนมสดจัมโบ้กับชอกโกแลต ชาเขียวได้แล้วค่ะ”
“โหน่ากินอะ ^o^”
“ใช่น่ากินอะ”คินมองผม
“ไอติมใช่มั้ย”
“หึหึ มั้ง”
พวกเรากินไอติมเสร็จก็นั่งรถกลับบ้านถึงบ้านก็ทุ่มกว่าพอดีคินต้องลงก่อนผม
“ถึงแล้วโทรมานะเพลง”
“อ่า เดินกลับดีๆนะคิน” คินหันมายิ้มให้ผมแล้วโบกมือบ๊ายบายพร้อมทำหัวสั่นดุ๊กดิ๊กเด็กผู้หญิงบนรถก็แอบกรี๊ดเบาๆ
“ฮัลโหลเพลงถึงยังไม่โทรบอกกูเลยนะ”
“เฮ้ยโทดทีเราไปอาบน้ำมาอะ ลืมเลย”
“แล้วตอนนี้ใส่เสื้อผ้ายังอะ”ผมได้ยินเสียงคินขำแปปนึง
“ใส่แล้วดิ เราไม่ได้ชอบเปลือยล่อนจ้อนนะ”
“รีบใส่ทำไม เรายังไม่ได้ใส่เลย”
“อะ อะไรนะ”
“555+เราอาบน้ำเสร็จยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่ไปใส่ให้มันเรียบร้อยก่อนล่ะ ไม่ต้องรีบโทรมาก็ได้”ผมนึกอายแทนคินทำไมไม่แต่งตัวให้เสร็จก่อนนะ
“ทำไมอะก็อยากคุยกับมึงนี่อีกอย่างมึงก็ไม่เห็นอยู่ดี”เอ่อก็จริงที่ผมไม่เห็น
“คุยกันเมื่อเย็นไม่เบื่อรึไงพรุ่งนี้ก็เจอกันอยู่ดี แล้วแต่คินเหอะจะแก้ก็แก้ไป”
“ห๊ะให้เราแก้ผ้าหรอ แล้วให้เราแก้ให้ใครดูล่ะเสียดายของนะ ไม่ ดู หน่อย เหรอ”
“อะไอ้คินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นไปติดเชื้อไอ้บีมารึไงทะลึ่งขึ้นหน้า”
“หึหึ ไม่ได้ขึ้นหน้าอย่างเดียวมั้งเราว่าขึ้นคร่อมด้วย”
“….”
“เงียบเลยหรอหนูเพลง”
“เอ่อถ้าไม่มีไรแล้วเราขอไปนอนก่อนนะ”
“555+เขินล่ะสิ งั้นฝันดีนะเพลง”ทำไมผมต้องใจเต้นด้วยวะแค่คินมันเรียกชื่อผมปกติ
“อ่า ฝันดีเช่นกัน”
เช้านี้ผมตื่นแต่เช้าเลยจะว่าไงดีล่ะเมื่อคืนหลังจากวางสายความรู้สึกหลายๆอย่างก็ไหลเข้ามาในความคิดจะเป็นเพราะใครล่ะคับก็คนที่บอกฝันดีผมเมื่อคืนนั่นแหละ เช้านี้ก็เจอเจ้าตัวมายืนรออยู่หน้าโรงเรียน
“มาช้าจังกูรอตั้ง10นาทีแหนะ - -* “
“แล้วรอเราทำไมล่ะเด๋วก็ไปเจอกันที่โรงอาหารอยู่ดี”
“พูดมากน่ารีบๆไปเหอะ”คินพูดเสร็จก็เดินลากคอผมเข้าโรงเรียนเจอพวกนั้นนั่งสลอนกันอยู่แล้ว
“ไอ้คินไอ้เพลงเสร็จการบ้านอังกฤษยังวะเอามาลอกมั่งดิ”ไอ้ก้องเป็นคนถามว่าแล้วว่ามันยังต้องไม่ได้ทำ
“ไอ้ห่าก้องเขาทำกันแล้วมึงยังไม่ทำอีกหรอวะส่งคาบ2นะเว่ย”คินบ่นไอ้ก้อง
“ก้กูไม่ว่างอะ นะๆๆขอดูหน่อย”
“ไม่ต้องเด๋วกูสอนเองเพื่อนที่ดีเขาไม่ให้ลอกอย่างเดียวหรอกเว่ยเพื่อนต้องช่วยเพื่อน”ไอ้บีพูดแทรกขึ้นมันห่วงเพื่อนทุกคนไม่ได้ให้เพื่อนลอกอย่างเดียวแต่มันก้ยังสอนเพื่อนอีกด้วยคู่กับเป้แต่เป้จะถนัดคณิตมากกว่า
“ห่าจะสอนกูก็เร็วๆนะคับ”
“ไอ้บีจะสอนมึงก็ตั้งใจฟังหน่อยนะเว่ย”เป้มันก็ห่วงเพื่อนไม่แพ้ไอ้บีเลยล่ะคับ
“เป้กับบีนี่สมกันดีเนอะ”ผมแอบแซวมัน2คนแต่ดูเป็นเป้ที่จะเขินมากกว่าส่วนบีก็หัวเราะชอบใจ
“เพลงไปซื้อข้าวกันเหอะกูหิวแล้ว”คินชวนไปซื้อข้าวเช้าด้วยกัน
หลังจากเรากินข้าวแล้วก็รอก้องทำการบ้านก็ได้เวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ
คาบแรกก็มีเทสเลยอาจารย์ไม่ได้บอกล่วงหน้าเลยจู่ๆก้มาเทส
“เพลงๆนั่งคู่กับกูนะ”คินชวนผมเพราะเทสต้องนั่งโต๊ะละ2คนหัวท้ายผมก็ตกลง
“คินคู่กับเกดมั้ย”เกดเดินมาถามคินเกดดูท่าทางเชิญชวนคินเต็มที่
“โทดทีนะเกดเราจับคู่กับเพลงแล้ว”
เกดดูท่าทางผิดหวังนิดหน่อย
“ไม่เป้นไรจ้ะ แหะๆ”
“เกดนั่งกับเรามั้ยไม่มีใครนั่งกับเราเลย”ไอ้ก้องชวนเกดนั่งด้วย เวลามันสอบมันชอบทำลายสมาธิคนอื่นใครถึงไม่ค่อยอยากสอบใกล้มัน
“เอ่อก็ได้ๆแต่ขอร้องเหอะก้องนั่งเงียบๆนะ”
เลิกเรียนบี คิน ก้อง ก็ชวนผมไปซื้อของเพราะอาทิตย์หน้าจะเป็นวันเกิดเป้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
