บทที่ 9
"พีไม่เป็นรึไง?" พร้อมหน้ายุ่ง
"ไม่ขนาดนี้......"พีตวัดขาจะลงจากเตียงแต่ถูกคว้าเอวลากขึ้นมาอยู่กลางเตียง
"แล้วขนาดไหน......." พีตาโต พยายามบอกว่าพร้อมชอบแกล้งเขาประจำอยู่แล้ว.....ครั้งนี้ก็แค่แกล้งเล่น
"พร้อม........"เหมือนโลกหมุนคว้างยังไงแปลก.......
"พีเคยจูบกับใครมั๊ย......"พีหลับตาลงคิดก่อนตอบแผ่วๆ
"ไม่เคย......." พอลืมตาแล้วเห็นน้องยิ้มพีเหมือนลืมไปแล้วว่าพร้อมคร่อมตัวเขาไปไว้
"พี......พร้อมขอจูบแรกได้มั๊ย......แลกกับจูบแรกของพร้อม"
".........อ......" ไม่มีคำตอบ มีแค่สัมผัสแผ่วๆกับความชื้นที่เหมือนฝัน
"รู้มั๊ย......ว่าเพราะอะไร พร้อมถึงจูบ......" สายตาคนถูกจูบเหมือนยังมึนงง
"ไม่รู้......." พีตอบแผ่วๆเสียงเบา.......
"เพราะพร้อมน่ะ.....ระ...."
"พร้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"เสียงสองสาวตะโกนเรียกก่อนประตูจะเปิดผั๊วะเข้ามา.......
"...................." พีเห็นว่าเพิร์ลมองานิ่งๆก่อนจะถอยหลังออกไป
ได้ยินเสียงเพิร์ลบอกกับน้องพิมเบาๆ
"ยังไม่ตื่นเลย....เราลงไปดูการ์ตูนกันดีกว่า"แล้วเสียงนั่นเงียบหายไป
.
.
.
"หน้ามุ่ยเลย......งอนอะไรเค้า" เพิร์ลกระซิบถามตอนที่นั่งกินข้าวกลางวัน
"............"พร้อมทำเมินๆก่อนจะหยิบขนมปังเข้าปาก
"อ๋อ......งอนที่ขัดจังหวะเหรอ" สาบานว่าเพิร์ลไม่ได้แกล้งพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อยพอให้พีที่นั่งอีกฝั่งได้ยิน
"แค่กๆ......." พีสำลักคาบาโบนาล่าฝีมือพี่จ้าทันที
"เอ้า......เพิร์ลพูดจาอะไรระวังหน่อยสิ"
"พี่เพิร์ลพูดอะไรเหรอคะ......."น้องพิมที่ต้องแรกไม่รู้เรื่องเริ่มสนใจบ้าง
"ก็พูดว่า......."
"พอเลย.....น้องพิมทานเข้าเถอะ....เดี๋ยวต้องให้พี่เพิร์ลติวคณิตไม่ใช่เหรอ"
"ค่ะ.......พี่พีระวังหน่อยนะคะ...." พีพยักหน้าให้นอกน้องแต่ก็แอบเหล่มาทางแฝด
.
.
น้องพิมเกาะหนึบเพิร์ลจนเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเพิร์ลเลย ทั้งสองคนเลือกจะติวหนังสือกันในห้องนั่งเล่น
พร้อมเห็นเพิร์ลยิ้มเกือบตลอดเวลาที่ติวหนังสือน้อง
พีเงยหน้ามองพร้อมที่สะกิดเขาเบาๆ
"ข้างบน......" พร้อมทำปากและชี้มือแบบไม่ออกเสียง
พร้อมเดินออกไปก่อนแล้วพีก็เดินตามออกไป
เพิร์ลเห็นทั้งสองคนตั้งแต่พร้อมสะกิด
ได้แต่บกกับตัวเองในใจว่า
ปล่อยให้เขามีเวลาอยู่ด้วยกันบ้างเถอะ......
.
.
.
แล้วเพิร์ลก็ลูบผมน้องพิมที่ก้มหน้าอ่านโจทย์คณิตให้ฟัง
"น้องพิม.....คิดถึงพี่ด้วยนะ"
".......ค่ะ" น้องพิมเอียงคอมองพี่เพิร์ลที่ยิ้มให้ตัวเอง....แต่ทำไมยิ้มแบบนั้นละคะ
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นค่ะ.....มันเหมือนพี่เพิร์ลกำลังร้องไห้" น้องแตะมือนุ่มนิ่มที่แก้มเบาๆ
เพิร์ลกุมมือน้องเอาไว้.....สายตารักใครที่ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่ารักน้องสาวคนนี้ที่สุด
รักน่ะรัก
.
.
.
แต่แบบไหนเพิร์ลอยากเก็บเอาไว้ในใจ......ให้รู้คนเดียว
.
.
"อ่านอยู่ได้......"พร้อมเริ่มจิ๊ปากเมื่อพีที่เดินตามขึ้นมายังถือหนังสือในมือมานั่งอ่านในห้องนอนด้วย
"ก็ยังไม่จบนี่......" พีผงะเมื่อใบหน้าของพร้อมอยู่ใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจ
"พร้อม......"
"อย่าลืมว่าต้องคิดถึงพร้อม
"จะไม่ลืม......"
"จะไม่ได้นะ......ต้องพูดว่าคิดถึงแน่นอน" พร้อมนอนลงบนตัก
"หมอนก็มี......." พีท้วงหน้าระเรื่อ
"ไม่เหมือนกันนี่นา....ตักพีรู้สึกดีกว่าเยอะ"
"............."พีลูบหัวพร้อมเบาๆ
"ไม่นอนละ.....เอาละพี" พร้อมลุกขึ้นนั่งทำท่าขึงขัง
"พร้อมจะบอกพีละ......"พร้อมสูดลมหายใจเข้าออกแรงๆก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"โอ๊ะ.....ของสิบวิ...."แล้วเจ้าตัวก็วิ่งปรู๊ดไปล็กห้อง
"............................"พีนั่งมองท่าทางเหล่านั้นแล้วยิ้ม
"เป็นอะไร......ลุกลี้ลุกลน"
"เปล่าแค่จะบอกรัก...อุ๊บ" พร้อมปิดปากตัวเอง ก่อนจะหันข้างไม่มองหน้าพีอีก
"ก็เมื่อเช้าจะบอกรักพี.....แต่เพิร์ลดันเข้ามาอ่ะ" พร้อมไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำว่าพีหน้าแดงกว่าตัวเอง
"หันมาพูด......."พีพูดเสียงเบาและสั่น
"หืม?....."พร้อมหันมาเห็นพีงึมงำกับมือตัวเอง
"พูดแล้วมองหน้าพีได้มั๊ย"
"อื้ม........" พร้อมเดินมานั่งข้างๆพีที่ขอบเตียง เด็กชายเอามือแตะแก้มพีที่ร้อนผ่าวให้เงยขึ้น
"พีรักพร้อมใช่มั๊ย........"
"ใช่.....เอ๊ย.....พร้อมอ่ะ" พีตาโตเมื่อถูกคนอายุน้องกว่าเล่นงาน
"พร้อมรักพี ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่....แต่คิดว่าน่าจะเกิดมาแล้วรักเลย" พร้อมพูดสายตาที่ซื่อตรง จ้องมองพี
"......."พีหลับตาลงรับสัมผัสที่ทำเอาใจสั่นระรัวที่ริมฝีปาก
จูบครั้งนี้ไม่ได้ตื่นเต้นเท่าเมื่อเช้า แต่มันอ่อนโยน และจริงใจ
"พร้อมจะคิดถึงพี....จะรักพี รักไปตลอด พีเองก็ด้วยรึเปล่า"
"แน่นอน....ที่สุด" ไม่รู้อีกกี่ครั้งที่จูบกัน......
จูบสัญญา.......
ว่าเราจะรักและคิดถึงกัน.....จะอดทนรอคอยที่เจอกันอีกครั้ง
สนามบินคนเยอะมากกกกกกกกก
แม่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ป๊านั่งข้างๆกุมมือเอาไว้ไม่ปล่อย
หลังจากคุยกันแล้วแฝดบอกกับแม่ว่าจะไปเอง...เพราะคุณปู่คุณย่าจะมารับที่สนามบินที่โน่น
แม่เงียบแต่ก็ยอม.........
แฝดยอมให้แม่งอนเพราะรู้ว่าถ้าแม่ไปส่งที่เซี่ยงไฮ้ต้องไม่ยอมกลับแน่ๆถ้าพวกเขาไม่กลับมาด้วย
ปู่รักษ์กับอามุมาส่งด้วย
คุณแมนกับคุณเอิร์นและพีกับน้องพิมมาถึงช้าเพราะเกิดอุบัติเหตุบนถนนสายที่ต้องใช้เดินทาวมา
คนที่ต้องเดินทางชะเง้อหน้าแล้วชะเง้อหน้าอีก
"เอาน่าไอ้เสือ.....เดี๋ยวก็มา....ใกล้ถึงแล้วใช่มั๊ยมุ" ปู่รักษ์โยกหัวพร้อมเบาๆ
"อื้ม.....นั่นไงๆมาแล้ว"
"...................."พร้อมใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก.....เขาเห็นพีเดินกึ่งวิ่งนำมากับน้องพิม
"มาช้า........"พร้อมพูดเสียงเรียบ ความโกรธที่มีมันหายไปหมดตั้งแต่เห็นหน้า
"ขอโทษ....."พีเอ่ยกับพร้อมส่วนน้องพิมเดินไปกอดเพิร์ลแล้วร้องไห้
"ไม่เอาแบบนี้ค่ะ......ไม่เอาแบบนี้" เด็กหญิงพูดเสียงอู้อี้
"น้องพิม......"เพิร์ลเสียงสั่น....มันเหมือนกับว่าที่ตั้งใจมาทั้งหมดเหมือนจะยุติเพราะคำนี้
"พิมจะไม่ดื้อนะพี่เพิร์ล......พี่เพิร์ลอย่าไปเลยนะนะ.....นะคะ" น้องพิมกอดเอวเพิร์ลแน่ไม่ปล่อย
เจ้าตัวเองหันไปยิ้มแหยๆให้ปู่รักษ์ที่โอบเอวอามุที่ตาแดงๆ
"น้องพิมมานี่นะ" เพิร์ลจูงน้องมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแม่
"พี่พิมจะไปเรียน....จะตั้งใจเรียนแล้วกลับมาบ้าน.....บ้านของเรา" เพิร์ลยิ้มให้แม่ที่ปิดปากตาแดง
"พี่จะโทรมาหา....จะทำทุกอย่างที่จะบอกให้รู้ว่าคิดถึงที่นี่ คิดถึงทุกๆคน.....คิดถึง...น้องพิมของพี่"
เพิร์ลมองน้องด้วยแววตาที่ไม่คิดปิดบังอะไรอีกแล้ว แม่จะรู้ก็ช่างแต่มันทนไม่ไหวแล้ว
"พร้อมต้องดูแลตัวเองดีๆ ทานข้าวให้ตรงเวลา อย่าเอาแต่เล่นคอมฯนะ"
"อื้ม.....ถ้าหนาวก็ต้องทำให้ร่างกายอบอุ่น ใส่เสื้อผ้าหนาๆ .....แล้วก็....แล้ว......."เสียงพูดเหมือนจะขาดหายไป....พีกลืนก้อนที่มันจุกลำคอไป
"พี........." พร้อมครางชื่อพีเบาๆ
"พร้อม.......พีขอโทษนะ......" พีพูดแล้วก้มหน้าลงซบกับไหล่น้อง
"..........พี........"พร้อมอึ้งไปเมื่อพีร้องไห้กับไหล่เขา
"อย่าร้องไห้.......สัญญาว่าจะโทรมาหาบ่อยๆ จะคิดถึงด้วย....จะรีบเรียนแล้วรีบกลับมา"
"พร้อมรักพีนะ........"เสียงกระซิบแผ่วที่ได้ยินกันสองคนทำให้พีร้องไห้หนักกว่าเดิม
"พร้อมไปเถอะ......."เพิร์ลเดินมาเรียกแฝด
"ไฟนอลคอลแล้ว......." พีปล่อยพร้อมแล้วปาดน้ำตา
"อื้ม......จะไปเดี๋ยวนี้" พร้อมเดินจูมือพีมาที่เก้าอี้ตรงแม่
"แม่ครับ....พร้อมจะรีบกลับ แม่ทนเหงาสักหน่อยนะ สัญญาลูกผู้ชายเลยว่าจะรีบกลับ" แม่ปิดหน้าร้องไห้ก่อนจะกอดแน่นๆ
"........................................"ตั้งแต่เกิดมาพร้อมกับเพิร์ลอาจได้กอดจากแม่และป๊ามานับครั้งไม่ถ้วนแต่ครั้งนี้มันทั้งอบอุ่นอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยรัก...
"ตั้งใจเรียนนะไอ้เสือ" ป๊าโยกหัวแฝดทั้งตู่
"โทรกลับมาหาแม่ด้วยนะ......."ทั้งคู่พยักหน้า....
"ป๊าก็หวานกับแม่บ่อยๆนะจะได้ไม่เหงา" พร้อมพูดไปยิ้มไป
"ใช่ๆ ดูซีรี่ย์กับแม่นะ....อบอุ่นๆ" เพิร์ลกระเซ้าป๊า
.
.
.
สองคนพี่น้องเดินตามกันหายลับตาไป........
หายไปพร้อมกับหัวใจของใครบางคน........(หรือสองคน)
แม่ที่มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งหันกลับมามองสองพี่น้องที่เหลือ
ถ้ากลับมาแล้วยัง"รัก"กันเหมือนเดิม.....แม่ก็จะไม่ขวาง........
แต่ถ้าใครฝ่ายหนึ่งไม่ได้เป็นอย่างที่คิด....
แม่ก็จนใจ
.........................................................................................
ไปแล้วๆ......สงสารนะเนี่ย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วติชมค่ะ
twitter จ้า @murinmimeow มีอะไรจะไปนำเสนอทักทาย หรือติชมได้นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
