บทที่ 3
.
.
โรงเรียนใหม่.....
พีเดินเข้าในโรงเรียนที่ใหม่
ไม่มีคนต้องมายืนรอเหมือนตอนอยู่โรงเรียนเก่า
"อ้าว......พี" พีจำไม่ได้หรอกว่าใครที่มายืนอยู่ตรงหน้า
"เราก๊อป...."
"ก๊อป......อ่อ......ก๊อป" พีรู้สึกดีนิดหน่อยที่เจอเพื่อนโรงเรียนเก่าแม้ว่าจะคนละห้องแต่ก็ยังดีที่มีคนรู้จักบ้าง
อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเคว้งอยู่คนเดียว
.
.
.
การเปิดเรียนวันแรกค่อนข้างวุ่นวายพอสมควรเลย
พีนั่งที่นั่งริมหน้าต่างในห้องโฮมรูม และก๊อปก็นั่งอยู่คู่กับเขา
.
.
.
"พิมโทรไปบอกพี่เพิร์ลมาค่ะ พี่เพิร์ลดีใจใหญ่เลย"
"เหรอ.....แล้ว.....พร้อมละ"
"พี่เพิร์ลไม่ได้ว่าไงค่ะ....สงสัยพี่พร้อมไม่อยู่บ้าน"
"เหรอ......"จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คุยกับพร้อมเลยสักคำ
"พี่พีเป็นอะไรคะ ไม่ต้องห่วงนะ น้องพิมอยู่กะพี่เพิร์ลได้ สบายมาก"
"จ้า.....นี่รักเพิร์ลมากกว่าพี่แล้วเนี่ย"
"ฮ่าๆ.....คนขี้อิจฉาๆๆๆๆ"
"........................ไพีคิดในใจว่าเขาไม่ได้อิจฉาที่พิมได้รับความสนใจจากเพิร์ลหรอก
เขาต้องการแค่ให้พร้อมสนใจเขาเท่านั้นเอง
.
.
.
ตลอดเดือนแรกที่เข้าเรียนที่ใหม่
เขาได้เพื่อนมาอีกสามสี่คน
พอจะเข้ากลุ่มได้
.
.
.
ส่วนพร้อมนี่เขาไม่เจอเลยวันนี้ต้องเดินไปออฟฟิสพ่อสักหน่อย
.
.
.
"สวัสดีครับอาชมพู่....."
"สวัสดีครับ..." ชมพู่รัวคีย์รัวๆพร้อมกับบ่นผู้แทน
"......................."พีมองไปรอบๆ หันซ้ายหันขวาจนชมพู่ที่เพิ่งวางสายต้องเอ่ยปาก
"หาพร้อมเหรอ....."
"ครับ"
"อ้าว.....เรียนโรงเรียนเดียวกันไม่เจอกันเหรอครับ"
"หื้ม????????????"
"อ้าวนี่พร้อมไม่ได้ไปทักเหรอ" พีทำหน้าเหรอหรากว่าเดิม
"ครับ?"
"ก็พร้อมน่ะ.....สอบติดที่เดียวกับพีเลยนะ.....สอบรอบสองน่ะ ติดห้องหนึ่งด้วย อาล่ะ ตกใจ"
"ติดด้วยเหรอครับ.....อยู่ห้องหนึ่งใช่มั๊ยครับ" ถามย้ำอีกที
"ใช่ครับ....อาคิดว่าพ่อหรือน้องพิมเล่าให้เราฟังแล้วซะอีก....เป็นไปได้ไงเนี่ยที่พี่พีไม่รู้ว่าพี่พร้อมสอบติด"
"ไม่มีใครบอกเลยครับ...." พีทำหน้างงๆ
"เหรอพรุ่งนี้ลองไปทักดูสิ" ชมพู่แนะนำก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้นอีก.....
"................................." พีวิ่งกึ่งเดินกลับบ้านไป
.
.
.
"ฮัลโหล......" พร้อมรับโทรศํพท์ที่ดังอยู่ทั้งที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา
"พร้อม..... สอบติดทำไมไม่บอก" เสียงจากปลายสายทำให้ตัวเย็นเฉียขึ้นมาทันที
"ก็รำคาญไง....เลยไม่บอก"
"รำคาญแล้ว.....ทำไม"
"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"
".................อื้ม.....เข้าใจแล้ว"
"ตรู๊ดๆๆๆ" ชิบ.......พร้อมยืนนิ่งๆ.....
ปากเสียๆๆๆๆๆ......พร้อมอยากเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไป
.
.
.
"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"
พีเดินขึ้นห้องไปได้สนใจเสียงเรียกของแม่กับนิ่มี่เรียก
"................................" พีทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน
.
.
.
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พีไม่ใช่คนที่สำคัญ
ทั้งที่เมื่อก่อนพร้อมไม่เคยปล่อยมือจากพีเลย
ไปเรียนก็มีพีพาไปส่งห้องเรียน
วันนี้มาพูดว่าเขาไม่สำคัญ
"........................" พีหลับตาลง เขาหลั่งน้ำตาโดยที่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเขารู้สึกน้อยใจพร้อม หรือเพียงเพราะเขารู้สึกเหมือน
.
.
.
เขารักพร้อมข้างเดียว
.
.
.
"ปากเสียๆๆๆๆ พร้อมนี่" เพิร์ลจิ้มๆๆๆๆๆ ไหล่พร้อม
"โอ๊ย.....ก็มันโมโหนี่นา.....มาถามเอาตอนนี้เนี่ยะนะ.....แล้วเวลาอยู่โรงเรียนนะขวาคนซ้ายคน"
"อะไรขวาคนซ้ายคน"
"ก็เพื่อนไง.....เต็มไปหมด พร้อมไม่ทักหรอก"
"แล้วน้อยใจทำไม"
"ใครน้อยใจ"
"พร้อมไง....ตัวมันขี้น้อยใจ"
"ไม่ใใช่....."
"ขี้น้อยใจ เรียกร้องความสนใจ เกเร ไม่มีเหตุผล"
"เออ....แล้วไง"
"พร้อมนิสัยไม่ดี เค้าสมน้ำหน้า"
"แล้วตัวสมน้ำหน้าเค้าอีกนานมั๊ย"
"เอาจูปาจู๊บมาให้เค้าก่อนแล้วจะช่วย"
"ช่วยยังไง"
"ไปหยิบมาก่อน......."เพิร์ลเหล่มองพี่ชาย
"อ๊ะๆ....เอาไปเลย"
"เอามือถืตัวมา"
"เอาไปทำไม"
"เอามา.....จะให้ช่วยมั๊ยละ"
"เออๆๆ......."
.
.
.
เพิร์ลกดโทรศัพท์ส่งข้อความเสร็จส่งคืนพร้อม
"พร้อมขอโทษ
พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่โรงเรียนด้วยกันนะ"
.
.
"แค่เนี่ยะ"
"เห้ย......เพิร์ล.....ทำไมทำงี้อ่ะ"
"ถ้าอยากให้พี่พีหายโกรธตัวก็ไปตาที่บอก......ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องไป เค้าไม่บังคับ"
.
.
.
เช้าตรู่วันศุกร์ที่แสนสุขใจ
พร้อมยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน
"เพิร์ลนะเพิร์ลอย่าให้ถึงทีเค้าบ้างนะ"............
อาฆาตฝาแฝดด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นพีเดินมา......
.
.
"ไปกินข้าวได้แล้ว.....หิวจะตาย"
พูดเสียงห้วนแต่ทั้งตาทั้งปากมันยิ้มอย่างมีความสุข
...........................................
แฮ่ะๆ.....ชอบให้เด็กๆเขาเลิฟๆกัน....
......
...
..
.
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
