หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เปียก! (08/07/58)กลับมาแล้วครับ และจะแต่งต่อไป

[aoihimeko]

อดีตที่แสนเจ็บปวดไม่ทำให้ใครมีชีวิตที่ดีขึ้น

นอกจากคนที่ยอมทิ้งอดีตและใส่ใจกับปัจจุบันและอนาคตมากกว่า

ต่างคนต่างมีปมและน่าสงสาร

หากเลือกที่จะจบชีวิตก็ขอให้ไปสบายนะมิล

ส่วนเฟย์ยังไงก็ทนๆเอาหน่อยน้องๆกำลังพาไปโรงบาล

เข้มแข็งเข้าไว้แล้วกลับมาเปียกให้ดูหน่อย

ปล.หวังว่าพ่อของเฟย์จะตาสว่างซะทีนะหลังจากที่มืดบอดมานาน

[hembetaro]

 

มาต่อ มาต่อ

 

[Lily teddy]

อ้าว นึกว่าพี่มิลตายไปซะแล้ว กลับมาอีกทีกลายเป็นร้ายคลั่งไปเลย แถมชีวิตพี่มิลก็ช่างน่าเศร้า มีความหลังที่เลวร้าย
ถึงได้เกลียดทั้งแม่และน้องตัวเอง แต่จริง ๆพวกแอลกะออยก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วยแท้ ๆ แล้วทั้งแม่กับน้องก็ดูรักพี่มิลมาก
ทำไมพี่มิลถึงไปรักพี่เฟย์มากกว่าล่ะ ถึงจะรักแบบโหด ๆ ก็เถอะ ตอนนี้พี่เฟย์ก็โดนไปซะอ่วมเลยไหนจะโดนสองน้องทำโทษอีก
แต่สองน้องกับเหล่าเพื่อน ๆ นี่คอยช่วยพี่เฟย์ตลอดจริง ๆ แล้วคราวนี้จะมีใครช่วยพี่เฟย์กับพี่มิลทันไหมเนี่ย
ไม่อยากให้มีใครตายเลยแต่ถ้าพี่มิลรอดก็คงต้องอยู่ด้วยความทรมานไปตลอดชีวิตแน่ ๆ
ส่วนพี่แอลนี่จะไปคู่กะยูเฟียจริงเหรอ ทั้งที่พี่เฟย์ก็น่าจะมีใจให้พี่แอลด้วยอะ ที่สำคัญยูเฟียกะพี่แอลเค้าไปปิ๊งกันตอนไหนน๊า
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้กันเหมือนเดิมจ้า   
ปล. จริง ๆ อยากโหวตข้อสุดท้ายเอาหมดเลย แต่กลัวผู้เขียนไปยอมแต่งให้เพราะบอกทำไว้งั้นแหละ
เลยเลือก กอดไป ไม่ได้หื่นนะค่ะ แต่ยังประทับใจกับ คุณ CEO หื่นอยู่อะคะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อดสงสารมิลไม่ได้

ฮือๆๆๆ

[Lily teddy]

หนึ่งเดือน(กว่า ๆ) ผ่านไปไวเหมือนโกหก ยังรอเปียกอยู่นะค่ะ (ไม่ได้เร่งน๊า)
เอา ONE SHORT(2)กอด ของคุณ CEO มาต่อก่อนก็ได้น๊า อิอิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนมาต่อได้ไว ๆ จ้า

[chin-ruyze]

บทที่12 ความรัก ความผิดเพี้ยน ความเกลียดชัง


          ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง ลำคอแห้งผากขาดน้ำขยับตัวมากก็ไม่ได้รู้สึกระบมทั้งตัว

          ที่จำได้ครั้งล่าสุดเหมือนผมจะถูกยิงเพราะเข้าไปกันน้องนัทกับน้องซันนี่นะแล้วก็......ไอ้มิล.....

          ผมอดร้องไห้ไม่ได้ถึงจะเกลียดมันก็เถอะแต่ไม่เคยอยากให้มันตายจริงๆแบบนี้สักครั้ง ภาพใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของมันติดตรึงในจิตใจผมมากกว่าภาพที่มันทำหน้าตาโหดร้ายใส่ผมเสียอีก

          ผมหวนนึกถึงตอนที่ผมความจำเสื่อมแล้วเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นได้เป็นอย่างดี ตอนนั้นถ้าผมไม่คิดจะแก้แค้นขึ้นมา....ถ้าเพียงแต่ผมจะยับยั้งตัวเองไว้ เรื่องในวันนี้คงจะไม่เกิด

          ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้เงียบๆ ภาพในวันเก่าๆผุดขึ้นมาในหัวผมไม่ปะติดปะต่อ ผมเสียใจ...เสียใจจริงๆ

          'เฟย์ ดื่มนมซะ'

          'นี่เค้กร้านดังเลยนะ พี่ซื้อมาฝาก'

          'พ่อซื้อเสื้อผ้ามาให้ ลองใส่ดูนะว่าชอบหรือเปล่า'

          'กินวิตามินเยอะๆจะได้แข็งแรงนะครับเฟย์'

          ภาพรอยยิ้มของทุกคนที่ผมเคยอยากจะเห็นผมได้เห็นมันมาแล้ว และผมก็ทำพังลงเองกับมือด้วย

          "ผมขอโทษ.....ผมเสียใจ....ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมเสียใจจริงๆ....ขอ....โทษ...."

          ......แม่ครับ ถ้าแม่ยังอยู่แม่บอกผมทีว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี แม่ครับผมท้อเหลือเกินอยากจะนอนหลับไปแบบนี้ ไม่อยากตื่นรับความเจ็บปวดอีกแล้วครับ แม่ครับ.....รักผม.....รึเปล่า.....

...............

          หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นพี่เฟย์ซึมลงไปมาก ทำเอาผมกับไอ้ซันเศร้าไปด้วย ผมกับไอ้ซันคิดมาตลอดว่ามันเป็นความผิดของพวกเราที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้าไปแบบนั้นทำให้พี่เฟย์ต้องถูกยิงและทำให้พี่มิลต้องตาย งานศพพี่มิลจัดอย่างเงียบๆ แม่ของพี่เขาร้องไห้จนเป็นลมแล้วเป็นลมอีก พี่ออยก็หน้าหมองไปเยอะ พี่แอลก็ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนดีว่ามีพี่ยูเฟียคอยปลอบอยู่ข้างๆ

          ผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรดีให้พี่เฟย์ร่าเริงขึ้นได้บ้าง ไอ้ซันพยายามแกล้งดุพี่เฟย์หรือแกล้งงอนพี่เฟย์เพื่อให้พี่เฟย์ง้อมันหรือเถียงมันบ้างแต่พี่เฟย์ก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆแล้วหลับตาลงหันหน้าหนีประจำ ผมจนใจจริงๆ

          "นัท ไอ้เฟย์เป็นยังไงบ้างดีขึ้นบ้างมั้ย?"

          เหล่าเพื่อนๆของพี่เฟย์มักจะแวะเวียนมาเยี่ยมพค้อมทั้งซื้อข้าวของมาฝากไม่ขาด ผมจนใจได้แต่ส่ายหน้าให้พวกพี่เขา นอกจากผมและไอ้ซันพี่เฟย์ไม่ยอมพบหน้าใครทั้งนั้นแม้แต่พ่อของตัวเอง

          "นัท.....ซัน....อยู่ไหนครับ มาหาพี่หน่อยนะครับ"

          จู่ๆเสียงพี่เฟย์ก็เรียกผมกับไอ้ซัน ผมมองหน้าพวกพี่เขา พี่ยูเฟียพยักหน้าให้ผมกับไอ้นัทก็เลยลุกออกมา ผมเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป พี่เฟย์นั่งอยู่บนเตียงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนที่ผมเดินเข้าไปพี่เฟย์หันมายิ้มให้ผม

          "นัท หยิบกล่องสีดำเล็กๆตรงหัวเตียงให้พี่หน่อยสิครับ"

          ผมเดินไปหยิบมาให้พี่เฟย์งงๆ พี่เฟย์รับมันมาถือไว้ในมือแล้วยิ้มน้อยๆ ดวงตาแดงก่ำไม่มีน้ำตาแล้วแต่สภาพของพี่เขาตอนนี้ดูเปราะบางเกินไป ดูราวกับจะหายไปได้ทุกเวลา

          "ซัน ออกไปเรียกแอลมาหาพี่หน่อยพี่รู้นะว่าเขาอยู่ที่นี่พี่ได้ยินเสียงเขา อย่าให้คนอื่นตามมานะ"

          ไอ้ซันทำหน้างงๆแต่ก็ยอมเดินออกไปพาพี่แอลเข้ามาแต่โดยดี พวกผมจะออกไปรอข้างนอกพี่เฟย์ก็เรียกไว้ซะก่อน

          "ไม่ต้องออกไปพี่อยากให้เราสองคนฟังด้วย...."

          ผมกับไอ้ซันเลยนั่งลงข้างเตียงพี่เฟย์ ส่วนพี่แอลนั้นเลือกจะลากเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเตียงพี่เขา

          "เฟย์.....เป็นไงบ้าง"

          "อืม ก็ยังดีอยู่ขอบคุณนะ.....พี่แอล"

          "ห๊ะ....เอ่อ....แล้วเรียกพี่มา....มีอะไรหรือเปล่า?"

          ผมเห็นพี่เฟย์ขมวดคิ้วแล้วหลับตาลงครู่หนึ่ง เขาถอนหายใจแล้วเปิดตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาไร้ความลังเลแล้ว

          "พี่แอล ตอนที่ผมไปอยู่ที่บ้านนั้นแล้ว.....ผมได้ข่มขืนทารุณกรรมพี่ไปรวมทั้งถ่ายคลิปแบล็คเมลล์พี่หลายต่อหลายครั้ง.....ผมอยากจะขอโทษ....ผมไม่หวังได้รับการให้อภัยแต่ผมอยากจะพูดมันออกมา ผมขอโทษ ผมเสียใจจริงๆ"

          ผมนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไอ้ซันเองก็ด้วยมันเตรียมจะอ้าปากถามแต่ผมกำมือมันไว้แน่น ปรามมันด้วยสายตาให้มันนิ่งไว้ก่อน พี่แอลหันมามองพวกผมอย่างตกใจแล้วก็หันกลับไปมองพี่เฟย์อีกครั้ง สีหน้ากระอักกระอ่วนของพี่แอลทำให้พี่เฟย์ต้องหลับตาลงอีกครั้ง ฝ่ามือซีดขาวของพี่เฟย์ยื่นกล่องสีดำเล็กๆกล่องนั้นใส่มือพี่แอล

          "ในกล่องนี่มีเมมโมรี่การ์ดตอนนั้นอยู่ ผมขอคืนมันให้จะทำยังไงกับมันก็แล้วแต่ พี่เป็นอิสระจากผมแล้ว....."

          พี่แอลเปิดกล่องแล้วมองมันด้วยสีหน้าปั้นยากเหมือนจะดีใจเหมือนจะร้องไห้และเหมือนจะโมโหด้วย เขาปิดกล่องลงอีกครั้งแล้วสูดหายใจลึก

          "ถ้าพี่บอกว่าไม่เป็นไรมันก็เป็นการโกหก ทั้งโกหกนายและโกหกตัวเองด้วย พี่ไม่สามารถยกโทษให้นายได้หรอกนะเฟย์"

          พี่เฟย์ยิ้มรับแล้วพยักหน้าให้ พี่แอลลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยุดหน้าประตูห้อง พี่เขายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกมา

          "แต่ว่าพี่เองก็เคยทำไม่ดีกับนายเหมือนกันเพราะงั้น......พี่เองก็อยากจะขอโทษนายด้วยและไม่ขอให้นายให้อภัยพี่ แต่พี่อยากให้นายรู้ไว้ไม่ว่ายังไงพี่ก็ยังรักนายเหมือนเดิม....พี่ยังอยากเป็นพี่น้องกับนายต่อไป"

          "ผมไม่มีสิทธิ์จะพูดคำนี้แต่.....พี่แอลครับ ขอให้มีความสุขนะครับ....."

          พี่แอลเดินออกไปจากห้องพร้อมประตูที่ปิดลง พี่เฟย์ลืมตาขึ้นมองผมสองคน แม้จะพยายามเข้มแข็งแค่ไหนแต่แววตาสั่นกลัวนั่นซ่อนไว้ไม่มิดเอาเสียเลย

          "รู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่มั้ย รังเกียจพี่หรือเปล่า...."

          ผมมองหน้าไอ้ซัน ใจจริงก็ยังโกรธอยู่แต่ผมมีสิทธิ์จะโกรธพี่เฟย์มั้ย ผมเป็นแค่ตัวสำรองด้วยซ้ำต่างจากไอ้ซัน มันรักพี่เฟย์ก่อนผม และพี่เฟย์ก็รักมันก่อนผมด้วย....

          "ผมโกรธพี่เฟย์มาก! ผมรังเกียจที่พี่ไปนอนกับคนอื่น! แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมรักพี่เฟย์มากเช่นกัน!"

          ไอ้ซันกัดฟันพูดทั้งน้ำตา มันเป็นคนหวงของ ขนาดตอนเด็กใครมาเล่นของเล่นร่วมกับมัน มันยังต่อยเขาจนตาแตก แล้วยิ่งเป็นคนที่มันรัก มันไม่ยิ่งหวงรึไง ผมยิ้มให้กับมันและพี่เฟย์


          "ผมไม่เคยรังเกียจพี่....แม้ตอนแรกๆผมจะเกลียดพี่ที่ทำแบบนั้นกับผมแต่ผมตอนนี้ก็ไม่ได้เกลียดอะไรพี่เลยสักนิด ตรงกันข้ามผมรักพี่เฟย์เข้าแล้วครับ"


จบ 50%



          เอาไป ครึ่งเดียวก่อน ที่่เหลือผมยังไม่ได้เขียนต่อครับ ช่วงนี้ปัญหาชีวิตเยอะ ทั้งเรื่องซ่อมบ้าน ทั้งเรื่องลุงป่วยอัมพาตกินอีก
          เครียดครับ ขอบคุณที่ยังรอผมทั้งๆที่มันเว้นช่วงนานมาก เพื่อขอบคุณจะเสิร์ฟเรื่องสั้นให้ตามที่ขอครับ

[sowza3366]

  ดีใจที่มาต่อคะ  ถึงมานิดเดียวกะยังดีที่ไม่หายไปนะคะ  ถ้ายังไม่พร้อมจะต่อมาแจ้งข่าวบ้างก็ยังดีคะ

[Fellina]

เป็นกำลังใจให้นะคะ
รอให้พร้อมก่อนแล้วค่อยกลับมาแต่งก็ได้ค่ะ
มาปูเสื่อรอแอลกับยูเฟียดีกว่า อิอิ

[iammz]

ขอบคุณค่าาา มาต่อแล้ว

ยังไงก็เป็นกำลังใจนะคะ สู้ ๆ ค่ะ ^^

 

[aoihimeko]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

เรานึกว่าตาฝาดที่มาต่อ แต่  ฮึก...ฮึก มาต่อจริงๆด้วย

ความรู้สึกผิดที่เกาะกินในใจของเฟย์นั้นช่างน่าสงสาร

หวังว่า ซัน-นัท จะช่วยรักษาได้นะ

รอตอนที่เหลือนะจ๊ะ

ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องเร่ง แค่มาก็พอ 

[Aomampapeln]

ไม่เป็นไรค่ะพี่ยังไงก็รออยู่ตลอดค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[hembetaro]

 

เป็นกำลังใจให้คับ

[Chichi Yuki]

สู้ๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอ
ทุกอุปสรรค์สามารถผ่านไปได้เสมอ

ปล.สงสารมิล แทบจะร้องไห้ น่าสงสารทุกคนเลย

[ultra_bang]

 

หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมาก้เลย  คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คราฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[Lily teddy]

แง มาต่อก็เศร้าเลย ตกลงพี่มิลไม่รอดจริงเหรอเนี่ย น่าสงสารพี่มิลเหมือนกันนะ
ตอนนี้พี่เฟย์ก็น่าสงสารนะ จะว่าพี่เฟย์ผิดทึ่คิดแค้นเกินก็ไม่ได้ เพราะสิ่งที่พี่มิลทำมันก็ร้ายกาจจริง ๆ ถึงทำไปเพราะรักก็เถอะ
แต่ตอนนี้พี่มิลก็ไม่อยู่แล้ว พี่เฟย์ก็เก็บสิ่งดี ๆที่พี่มิลและคนในครอบครัวทำให้เป็นความทรงจำที่ดีล่ะกัน
กับพ่อและพี่น้องคนอื่นคิดว่าพี่เฟย์ก็ยังมีโอกาสปรับความเข้าใจบ้างล่ะ ถึงจะต้องใช้เวลา
อย่างพี่แอลที่ตอนนี้ยังให้อภัยไม่ได้ แต่อนาคตทุกอย่างคงดีขึ้นได้แหละนะ เพราะพี่เฟย์ก็ร้ายกะพี่แอลเยอะจริง ๆ
แม้แต่น้องนัทกะซันที่โกรธพี่เฟย์เรื่องพี่แอลแต่ยังไงความรักก็ทำให้สองน้องยอมให้อภัยพี่เฟย์นี่นะ
ยังไงก็ขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี ไม่มีพลิกหรือเศร้ากว่านี้อีกเลยนะคะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน ผ่านพ้นปัญหาที่มีไปได้ด้วยดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาต่อนิยายให้
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ  ขอให้คุณลุงแข็งแรงขึ้นด้วยค่ะ สู้ ๆ    

[pachth]

ยูเฟียกับแอลเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ T^T ยูเฟียคู่กับคนอื่นไม่ได้หรอ

[maru]

ยังคงสงสัยเรื่องยูเฟียแอล ยังไงนะนั่น ยังไงก็ขอให้แอลมีความสุขละกัน ส่วนเฟย์ตอนนี้ดูเปราะบางมากเลยนะนั่น คงคิดมากน่าดู แต่ก็ยังสงสัยว่าเฟย์คิดยังไงกับแอลกันแน่นะ

[chin-ruyze]

เสิร์ฟที่เหลือ ต่อไปอาหารจานหลักครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ มีแรงฮึดอีกรอบแย้ว หึๆๆ

ต่อ

          "ผมไม่เคยรังเกียจพี่....แม้ตอนแรกๆผมจะเกลียดพี่ที่ทำแบบนั้นกับผมแต่ผมตอนนี้ก็ไม่ได้เกลียดอะไรพี่เลยสักนิด ตรงกันข้ามผมรักพี่เฟย์เข้าแล้วครับ"

          ผมตอบทั้งน้ำตา ใช่ ผมรักพี่เฟย์และก็รักไอ้ซันด้วย มันเปรียบเหมือนพี่น้องของผมและผมรู้มันถึงเวลาที่ผมต้องไปจากครอบครัวของพวกเขาแล้วจริงๆผมดึงไอ้ซันเข้ามากอดกับพี่เฟย์พวกเราร้องไห้เงียบๆ ผมจะจำความอบอุ่นนี้ไว้ในใจ

          "นัท ซัน พี่ขอบใจมากและต่อไปนี้พี่สัญญานะว่าจะดูแลเราสองคนให้ดีที่สุดเท่าที่คนๆหนึ่งจะดูแลคนที่ตัวเองรักได้"

          พี่เฟย์ดึงผมและไอ้ซันเข้าไปหอมแก้มคนละที ไอ้ซันเขินผลักพี่เฟย์วุ่นวาย ผมหัวเราะเบาๆ

          "ถ้าจะให้ดีกว่านะพี่เฟย์ ตอนนี้เพื่อนพี่รอกันอยู่ข้างนอก ออกไปทักทายเขาบ้างดีกว่ารู้มั้ยเพื่อนพี่เป็นห่วงพี่กันมาก5วันที่ผ่านมานี่น่ะ พวกเขามาทุกวันเลยนะ"

          "นั่นสิพี่เฟย์ ออกไปเจอพวกเพื่อนๆพี่บ้างป่ะ ถึงผมจะไม่ค่อยชอบพี่ยูเฟียก็เถอะ ฮึ!"

          ไอ้ซันกอดอกทำแก้มป่องงอนๆ พี่เฟย์ขยี้หัวมันเล่น ผมเดินไปหยิบชุดมาเปลี่ยนให้พี่เฟย์ มีไอ้ซันคอยช่วย พี่เฟย์หันมามองผมก่อนจะยิ้ม

          "ถ้าพี่ไม่มีน้องนัทอยู่ด้วยจะใช้ชีวิตยังไงนะ พี่นึกไม่ออกเลย"

          ไอ้ซันพยักหน้าหงึกหงัก ผมอมยิ้มนิดๆ

          .....ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก ก็พี่เฟย์ยังมีไอ้ซัน มีเพื่อนที่ผมรักอยู่ด้วย คงไม่เป็นไรหรอก.....


+++++++++++++++++++++++++++++


          "ไงไอ้เฟย์ เป็นไงมั่งวะ.....แผลดีขึ้นมั้ย?"

          ไอ้เป็ดคนแรกที่ลุกจากโซฟาเดินเข้ามาพยุงผมไปนั่ง น้องนัทเดินไปตักอาหารมาให้ผม ส่วนน้องซันเดินไปเอาน้ำกับยามาให้ ผมมองกวาดสายตาไปทั่วห้องแคบๆของบ้านผม ไอ้เป็ดมองหน้าผม มือแปะหน้าผาก ไอ้หมาม่อนเดินมามองผมหัวจรดเท้าแล้วทำหน้าเครียด ไอ้ซูกัสขมวดคิ้วมองผม เคี้ยวจูปาจุ๊บดังกร๊อบ ไอ้ยูเฟียนั่งมองผมนิ่งๆแขนมันกอดเอวพี่แอลไว้เบาๆ ผมถอนหายใจ

          "ไม่....กูดีขึ้นมากแล้ว พวกมึงไม่ต้องมองกูแบบนั้นก็ได้"

          "มึงหายเงียบไปตั้งหลายวัน!"

          "อืม กูทำใจอยู่น่ะไอ้ซูกัส"

          "มึงดีขึ้นจริงๆเหรอ หมายถึงสภาพจิตใจมึงน่ะนะ?"

          "ใช่....แน่นอนไอ้หมาม่อน กูโอเคมาก ขอบใจ!"

          "เฟย์......"

          "หืม?"

          ผมหันไปมองไอ้ยูเฟีย มันลุกขึ้นเดินมาดึงผมขึ้นไปกอดแน่น มือมันตบหลังผมเบาๆเหมือนทุกครั้งเวลาผมกังวลหรือเวลามันต้องการปลอบผม

          "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะมึง กูคิดถึงมึงมากๆอย่าหายไปไหนอีกนะ"

          "อ่ะ....เอ่อ.....แน่นอน"

          ผมตอบรับมันงงๆ คำพูดนี้น้องนัทกับน้องซันของผมต่างหากที่น่าจะพูด แต่เอาเถอะมันคงคิดถึงเพื่อนร่วมวงเหล้าอย่างผมแหละนะ เหมือนๆกับที่คิดถึงไอ้เป็ด ไอ้หมาม่อนหรือไอ้ซูกัสนั่นแหละ

          "ถ้ามึงไม่เป็นอะไรแล้วพวกกูกลับดีกว่า มึงพักมากๆจะได้แข็งแรงเร็วๆนะ"

          เหล่าเพื่อนๆผมพากันเดินมาตบหัว? ตบไหล่ ตบหลังแล้วกลับไป ผมหันมองน้องนัทกับน้องซันที่มองผมเขม็ง

          "เอ่อ.....มองอะไรพี่เหรอครับ หน้าพี่มีอะไรติดเหรอครับ"

          "ฮึ่ม.....ทนไม่ไหวแล้วนะ!"

          "เอ่ะ?!"

          น้องซันเดินเข้ามาหาผมแล้วก้มหน้าเข้ามาหาผมใกล้ๆ และ.....

          "จ๊ากกกกก.....พอแล้วน้องซันพี่เจ็บ! หู! หูจะขาดแล้ว โอ๊ยๆปล่อยพี่ไปเถอะ!"

          "หึๆๆสมน้ำหน้า"

          น้องนัทหัวเราะซ้ำเติม ผมลูบหูที่แดงเถือกและเปียกน้ำลายน้องซันงงๆ

          "พี่ทำอะไรผิดอ่ะ ทำไมต้องกัดหูกันด้วยล่ะครับน้องซัน"

          ผมพูดเสียงอ่อย ไม่ได้กลัวเมียนะครับ เขาเรียกให้เกรียติกันเท่านั้นนะครับ

          "ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวซะบ้างนะพี่เฟย์ โดนกัดบ้างก็ดี คิกๆๆ"

          น้องซันอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วล่ะ ผมยกยิ้มให้น้องๆแล้วควานหามือถือมากดเบอร์ยิกๆนานจนน้องซันหงุดหงิดแย่งมือถือผมไป

          "หาอะไรอยู่น่ะ ตั้งนานแล้วนะน่ารำคาญว่ะพี่เฟย์"

          "เอ้า! มารำคาญพี่ทำไมล่ะ พี่กำลังหาเบอร์พ่อพี่อยู่น่ะ.....เอ่อ พี่เป็นห่วงพ่อตั้งแต่วันนั้น...."

          "ไหวแล้วเหรอครับพี่เฟย์"

          "อืม แน่นอนร่างกายพี่ไม่อ่อนแอขนาดนั้น หายเร็วจะตายไม่ต้องห่วงนะครับน้องนัท"

          "เปล่าครับ ผมหมายถึงจิตใจพี่น่ะ หายดีแล้วเหรอ?"

          น้องนัทจ้องตาผมนิ่ง ผมสั่นไหวเล็กน้อย ใช่ ทางด้านร่างกายผมไหวอยู่แล้วแต่ทางด้านจิตใจ.....

          "พี่พอไหว ก็พี่ยังมีน้องนัทกับน้องซันอยู่ข้างๆนี่ครับ มันไหวอยู่แล้วและพี่ก็ปล่อยเรื่องนี้มันคาราคาซังมานานต้องจัดการสักทีแล้ว!"

          ผมตอบอย่างมั่นใจ ตอนนี้ผมเชื่อมั่นในตัวเองและน้องๆจนถึงที่สุดแล้ว ไม่ว่าอะไรคงไม่ทำให้ผมล้มลงได้อีก


ยามดึก



          ผมที่นอนสลึมสลือจะหลับแหล่มิหลับแหล่ต้องโงหัวขึ้นมาเมื่อมีความรู้สึกที่จักจี้และเสียวแปล๊บๆที่น้องชายของผม แสงจากไฟนอกบ้านส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ผมเห็นร่างตะคุ่มๆสองร่างกำลังนัวเนียอยู่บนตัวผม

          "อืม.....อ่ะ....เบาครับมันโดนฟัน....ซี๊ด!"

          "พี่เฟย์ รู้สึกดีไหมครับ...อืม....."

          เสียงน้องซันถามอู้อี้ติดท่อนลำของผม แน่ชัดแล้วว่าคนที่กำลังกินน้องชายผมคือน้องซัน งั้นคนที่กำลังดูดยอดอกและไซร้ซอกคอผมตอนนี้คงจะเป็นน้องนัทสินะ

          "ครับ ดีครับ ดีมาก....อ่ะ....อื้อ.....ซันๆ เดี๋ยว...อา....ช้าหน่อย....อ๊ะ......นัทอย่ากัดสิครับ....อืม....."

          ผมสะดุ้งเมื่อซันรูดแรงมากจนผมแสบแถมนัทยังกัดยอดอกผมเล่นอีก ทั้งเจ็บทั้งเสียว ผมที่กำลังเพลินๆจากการบริการของน้องทั้งสองคนก็ต้องสะดุ้งลุกขึ้นถอยหนีติดหัวเตียงทันทีเมื่อมีมือลูบผ่านช่องทางของผมเหมือนจะแยงเข้ามา

          "เฮ้ย! เดี๋ยวสิ นี่น้องซันน้องนัทจะทำอะไรครับ!?"

          ตายแหงๆ ผมตอนนี้ร่างกายสภาพไม่เต็มร้อยด้วย น้องนัทก็ใช่จะแรงน้อย น้องซันก็นักกีฬาบาส ถ้าเป็นตอนนี้ยังไงผมก็เสียเปรียบสุดๆ ในความมืดผมมองไม่เห็นสีหน้าของน้องทั้งสองคนเลย

          "พี่เฟย์จะกลัวทำไมครับ ผมสองคนจะช่วยทำให้พี่รู้สึกสบายตัวขึ้นไงล่ะครับ อยู่นิ่งๆสิครับ!"

          น้องซันพูดเสียงแหบพร่าแล้วจับข้อเท้าผมแน่นกระชากลงมานอนแผ่หราเหมือนเดิมอีกครั้ง

          "พี่เฟย์ยังไม่หายดี พวกผมจะจัดการให้เองนะครับ หึๆ!"

          เฮ้ย! ทำไมน้องๆของผมมันหัวเราะแปลกๆวะ หรือจะมีแผนอะไรกัน ท่าทางแบบนี้มัน.....เหมือนตอนที่ผมมีแผนจะเอาน้องๆเลยล่ะครับ.......เฮ้ย!

          "นัทครับ ซันครับ คือพี่รู้สึกเจ็บแผลขึ้นมาแล้วอ่ะครับ แผลอาจจะฉีกก็ได้ เปิดไฟหน่อยนะครับ"

          "ไม่ฉีกหรอกครับแผลมันตกสะเก็ดไปแล้ว ก็ผมทำแผลให้พี่เองกับมือ หึๆ"

          น้องนัทหัวเราะในคออีกครั้งแล้วก้มลงมาประกบปากกับผม แล้วมีหรือที่ผมจะยอม สู้กลับสิครับจูบมาผมจูบตอบเอาให้อ่อนระทวยไปเลย

          "อืม....อือ....อึก...อืม....อา....พี่เฟย์ผมขอหายใจ....อึก...."

          "จุ๊บ...จุ๊บ....อืม...."

          เหอ? น้องซันเล่นกับน้องชายผมอีกแล้ว เล่นดูดเน้นที่หัวมันแบบนั้นผมจะเหลือเหรอ โอ๊ย! เสียว
ผมละปากจากน้องนัทแล้วดันหัวน้องซันไว้

          "ซัน....อา....ชะ...ช้าๆก่อน....อื้อ!"

          นัทคว้ามือผมทั้งสองข้างมากดไว้กับเตียงแล้วปิดปากผมอีกครั้งด้วยปากนุ่มๆของน้องนัทเอง ปล่อยให้น้องซัทเล่นกับน้องชายของผมตามสบาย ผมงี้เสียวจนตาลาย

          "อือ...อึก!"

          ผมสะดุ้งอีกรอบเมื่อน้องซันขบกัดขาด้านในผมแล้วเอามือลูบๆก้นผม ยังไม่พอน้องซันยังลากลิ้นลงไปยังด้านหลังผม มันลงต่ำลงไปเรื่อยๆและ.....


          'ม่าย......ใครก็ได้ช่วยกูด้วย กูไม่อยากโดนเสียบ!'



จบตอนที่ 12
ตอนต่อไป บท ความรัก

คำถามครับ จะให้...........
-01 เฟย์โดนซันกับนัทกด หรือ
-02 เฟย์กดนัท ซันกดเฟย์ หรือ
-03 เฟย์กดซัน นัทกดเฟย์ หรือ
-04 นัทกดซัน เฟย์ควบสอง หรือ
-05 ซัทกดนัท เฟย์ ควบสอง

พอๆละ ผมตาลาย ฮ่าๆๆๆ เลือกเอาครับ ด่านจิ้น เลือกเอาเดี๋ยวมาต่อ

แก้ไขแล้วครับ พิมพ์ในมือถือ ลืมชื่อตัวละครครับ 

[andear]

01รัวๆ คิคิ 

[pornumpai-ka]

 


อ๊ากกกกกกกกกกก  อยากจะร้องดังๆๆๆๆๆ  มันค้างงงงงงง

อ่าาาาาา  เลือกไม่ถูกอ่ะ   เดาไม่ถูก  แต่พอดูแล้วก็น่าจะ

ข้อ  5

[hembetaro]

 

ถูกทุกข้อเบย

[Lily teddy]

ตอนนี้เบา ๆ เรื่องทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย แต่จริง ๆ ด่านสำคัญก็คือพ่อนี่แหละนะ
เพราะถึงพี่เฟย์จะมีสองน้อง และเพื่อน ๆ แต่ยังไงพ่อก็คือคนสำคัญในครอบครัว
ที่พี่เฟย์คงปล่อยผ่านไปไม่ได้  (คุ้นว่าเคยบอกพี่เฟย์ไม่ต้องไปสนใจด้วยล่ะ  555)
ในเมื่อเกิดเรื่องเศร้าหลาย ๆ อย่างแบบนี้ ทุกคนคงเข้าใจและคิดได้กับเรื่องที่ผ่านมาบ้างแหละนะ
แต่ที่แน่ ๆ คืนนี้พี่เฟย์จะจัดการกะสองน้องยังไง หรือจะโดนสองน้องจัดการล่ะ เนี่ย  อิอิ 
เลือก 02 ล่ะกันค่ะ เพราะน้องนัทน่ารักคงกดพี่เฟย์ไม่ลงหรอก  ส่วนน้องซันนี่คงพร้อมกดพี่เฟย์นานละ
แล้วที่น้องนัทคิดตอนต้นนี่เหมือนจะไปจากพี่เฟย์กะน้องซันเลยอะ ทำไมนะหรือคิดว่าพี่เฟย์รักน้องซันคนเดียว
แล้วยังพี่ยูเฟียอีก รักพี่เสียดายน้องนะเนี่ย ดูยังอาลัยอาวรณ์พี่เฟย์อยู่เลย
ต่อไปเป็นบทความรักคงมีแต่เรื่องดี ๆ แล้วล่ะเนอะคะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนสู้ ๆ ต่อไปจ้า 
ปล. ทำไมตั้งแต่ยามดึกพี่เฟย์ ถึงกลายเป็นพี่เฟรย์ล่ะค่ะ 

[nunnan]

02 จ้าาาา 

[sowza3366]

01 ดีก่าถึงจะสาสม

[aoihimeko]

ตอนที่เหลือมาแบบเบาๆ แต่ก็ดีแล้วที่เฟย์เลิกเก็บตัว

แต่ตอนหน้านี่สิ หึหึ เอามาให้เลือกแต่มันมีแต่อันไม่ตรงใจเราอ่ะ

ตามแต่คนเขียนละกัน แต่ก็เดาๆเอาว่าน่าจะเป็น

หนูซันกดก่อน เฟย์กดนัท จากนั้นเปลี่ยนเป็น หนูนัทกดเฟย์ เฟย์กดซันต่อ

เอาแบบนี้เป็นไง โอป่ะ หุหุ

[=นีรนาคา=]

ตอนแรกก็อยากเลือก01 เพื่อความสะใจอ่ะนะ
แต่น้องนัทจะไหวมั้ย
เอา 02 ล่ะกันเนอะ
 

[Chichi Yuki]

สรุป!
เฟย์โดนทั้งนัท ทั้งซันกด 55+

[pannixz]

โหวด 01
เคยกดเค้ามาแล้ว
ถึงเวลาดุ้นนั้นคือนสนอง
อร๊ากกก ฉันพิมพ์อะไรลงปายยย
 
ถ้าต่อไม่จบตามจะตามเสียบคนแต่ง 

[Fellina]

vote2 ><

รอยูเฟียกับแอลอยู่นะคะ อิอิ
เปิดเป็นเรื่องใหม่ก็ไม่ว่าน้าาาาา คนเขียน
อยากอ่านคู่นี้มากกกกกก

[Aomampapeln]

01 เพื่อความสะใจของตัวเองหมั่นไส้เฟย์มานานล่ะหึหึ