ตอนที่5.1 อย่าเข้ามานะ
เริ่มเข้าวันที่ หนึ่งที่หยกได้ประการไว้ ตี3 แล้วในช่วงเวลานี้ หยกยังคงนอนไม่หลับ ปวดหัวกับช่วงเวลาหนึ่งวันที่ผ่านมาด้วยความเหนื่อยใจกับความโชคร้ายของตนเอง เพื่อนๆๆคนอื่นก็เจอเหมือนเขา แต่ทำไม่ พวกคู่ครองของพวกมันยังไม่มาทวงสิทธิ์กันอีก จะได้มีเรื่องปวดหัวเหมือนกับเขาบ้าง หยกกระสับกระส่ายไปมาบนเตียงนอนของตนเอง
“องค์ชายเพค่ะ ทรงบรรทมได้แล้วเพค่ะ อย่านอนดึกไปมากกว่านี้เลยเพค่ะ เดียวน่าไม่สวยนะเพค่ะ”นางกำนัลคู่กายของหยกร้องนักขึ้นมา เมื่อเห็นคนเป็นนายพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงไม่ยอมรับยอมนอน
“รู้แล้วน่า น้ำพิม เราแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไร”หยกหันมามองหน้าอีกฝ่ายที่อยู่ข้างเตียงฝั่งประตูทางออก
“เพค่ะ อย่าทรงกังวลไปเลยเพค่ะ ทรงบรรทมเถอะเพค่ะ”
“เราไม่ง่วง เจ้าอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะน้ำพิม จะนอนก่อนเราก็ได้”หยกพูดตอบกลับ แล้วหันหน้าไปทางหน้าต่าง
“เพค่ะ งั้นหม่อมฉันนอนก่อนนะเพค่ะ มีอะไรก็เรียกหม่อมฉันแล้วกัน”น้ำพิมได้แต่สายหน้าพูดประชดเจ้านายตัวเอง แล้วก็ล้มตัวลงนอนอย่างที่พูดจริงๆๆ
มีใครบ้างคนกำลังรอให้อีกคนหลับอย่างใจจดใจจอ แต่ก็รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่ยอมนอนจนช่วงเลยเวลาไปถึง6 โมงเช้า จนร่างบางผลอยหลับไป
หยกที่นอนนี้กำลังนอนฝันหวาน ในความฝันของหยกตอนนี้ กำลังเห็นตัวเองอยู่ที่สวนหลังวังที่เสด็จแม่ชอบมาปลูกต้นไม้ดอกไม้เองเป็นประจำ ในความฝันหยกจำได้ว่าตัวเองเดินเห็นอยู่ในสวน ชมนกชมไม้ไปเรื่อยๆๆก็เห็นต้นไม้ใหญ่ที่อยู่หลังสวนวัง หยกเดินไปเรื่อยๆๆ ก็เดินมาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ แต่ก็ไม่รู้ชื่อว่าต้นอะไร หยกนั่งลงเอานั่งพิงต้นไม้แล้วผลอยหลับ ไปอีกครั้ง ในความฝัน
“อือ”ทำไม่เรารู้สึกเหมือนโดนกอดรัดอยู่ละ หยกที่ตอนนี้กำลังนอนหลับครึ่งหลับครึ่งตื่นรูสึกเหมือนโดนรัด แต่ก็ยังไม่ลืมตาตัวเองขึ้นเพราะคิดว่าความฝัน
“ขนาดเรากอดรัดเจ้าขนาดนี้ เจ้ายังไม่ตื่นถ้าเราทำมากกว่านี้เจ้ามิต้องรูเรื่องเหรอเหรอ”
ใครวะมาพูดข้างหู น่ารำคาญชิบคนจะหลับจะตอน
“โอ้ย”หยกร้องเมื่อเริ่มรู้สึกเจ็บเมื่ออีกฝ่ายกับรัดแน่นกว่าเดิมอีก
“ยังไม่ยอมตื่น เจ้าจะหาว่าเราลักหลับเจ้าไม่ได้นะ”ว่าแล้วก็หอมแก้มคนชั่งหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าอีกฝ่ายกำลังโดนหอมแก้มอยู่
ไอ้บ้าที่ไหนวะอาหน้ามาถูแก้มกูคนจะหลับจะนอนกวนประสาทอยู่ได้ หยกร้องด่า ในใจ ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมา พอลืมตา ตาประสบตากับอีกฝ่าย มองอีกฝ่ายอย่างพินิจพิจารณาว่าเป็นใคร พอมองดูชัดๆๆ
“งู……………….”หยกแทบช็อคที่เห็นอีกฝ่ายเป็นองค์อินนาคาที่ตนกลัวหนักหนา
“กรี้ด……………………………………………..”กีดร้องเป็นเสียงผู้หญิงด้วยความลืมตัว
“ตกใจตื่นจนได้ ให้มันได้อย่างนี้สิ องค์ชาย อินธิรา”องค์อินนาคาได้แต่ถอดหายใจ พระองค์อุสารอเวลาที่จะได้อยู่กับร่างบางสองต่อสอง แต่อีกฝ่ายดันตกใจตื่นจากฝันสะอย่างงั้น
“กรี้ด………………………… แฮ่กๆๆๆ”หยกสะดุ้งตื่นสุดตัวด้วยความตกใจ เหงื่อที่ออกเต็มหน้าร่างบาง อ้าปากหายใจแถบไม่ทัน
“อะ…..อะ…..”อยู่น้ำตาก็ไหลอาบแก้มด้วยความที่ช็อคสุดตัว ตอนนี้ตนเองไม่รู้แล้วว่าจะครองสติยังไงไว้
“องค์ชายเพค่ะเป็นอะไรเพค่ะ”น้ำพิมที่ตกใจเสียงกีดร้อง ขององค์ชายก็รีบเข้ามาในห้องบรรทมขององค์ชายอินธิราหลังจากที่ตนเองนั้นออกไปเตรียมอาหารเช้าให้องค์ชาย
ตัวเธอนั้นพยายามเรียกองค์ชายที่ตกใจน่าตื่นตระหนก ไม่ได้สติที่ลุกขึ้นมานั่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม ในเมื่อเรียกไม่ได้ยินเธอจะเป็นต้องเขย่าตัวองค์ชาย
“องค์ชายเพค่ะๆๆ”เรียกพร้อมๆๆกับเขย่าแขนองค์อินธิรา
“หะ หา”เหมือนหยกจะเริ่มได้สติ เมื่อมีคนมาถูกตัว พอรู้ตัวว่าเป็นใคร ก็ดึงอีกฝ่ายเขามากอดเต็มรัก
“ไม่เป็นไรแล้วเพค่ะ”น้ำพิมกอดปลอบองค์ชาย ที่กำลังสั่นน้อยๆๆด้วยความกลัว
“หม่อมฉันอยู่นี้แล้วเพค่ะ ทรงไม่เป็นไรแล้วเพค่ะ”ลูบหลังองค์ชายเบาจนสังเกตได้แล้วว่าองค์ชายกำลังสงบลง
“ขอบใจนะ น้ำพิม”หลังจากที่ได้สติกลับมาหยกไม่ลืมที่ขอบคุณอีกฝ่าย
น้ำพิมยิ้ม “เพค่ะ”
“เอ๋ยมีไรวะ ร้องเสียงหลงเลย” พิมที่ได้ยินเสียงร้องของเพื่อนตนเองก็รีบวิ่งหน้าตื่นมาหาอีกฝ่ายด้วยความตกใจ พิมเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเพื่อนสงบลงไปแล้ว จึงเดินเข้าไปหา
หยกหันมามองที่ทางประตูที่พิมเปิดเข้าร้องทักตน
“พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว น้ำพิมเจ้าออกไปก่อนเถอะ”หยกแทนตัวเองว่าพี่กับพิม เพราะพวกเขานั้นต้องรักษาหน้าของเสด็จพ่อเสด็จแม่จะไม่พูดคำหยาบต่อหน้าคนอื่นนอกจะอยู่กันเองเท่านั้น ไม่งั้นโดนลงโทษอีก
น้ำพิมเมื่อผู้เป็นนายสั่งจึงเดินออกไปนอกห้อง
พิมจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่เตียงตอนที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่กลางเตียง เหงื่อออกเต็มหน้า
“เป็นไรวะ”พิมถาม แล้วนั่งลงข้างๆๆอีกฝ่าย
“ไอ้งู มันเข้ามาในฝันกู”หยกบอกเพื่อนตนเอง
“เหรอวะ มึงหยกใจมากใช่ปะวะ”พิมได้แต่เห็นใจเหมือนเอามือมาลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆๆ
“มึง Ok นะ”พิมถามอีกครั้ง
หยกพยักหน้าให้อีกฝ่ายเบา
“งั้นก็ดีแล้ว มึงอย่าคิดมาก กูรู้ว่ามึงกลัวนะโว้ย แต่มึงต้องทำใจยอมรับให้ได้นะโว้ย กูเข้าใจว่ามึงตกใจ ถ้าวันหลังมึงไม่ยอมให้มันเข้ามาแบบนั้น มึงก็บอกมันไป กูกลัวว่ามึงจะช็อคตายสะก่อนได้แต่งงานวะ”พิมบอก
“กูไม่คิด ………..กูไม่คิดว่าแม่งจะเข้ามาในฝันกูได้ ถึงกูเคยอ่านมาว่ารอบ100ปีจะมีเผ่างูที่มีความสามารถขนาดนั้นอยู่ แต่กูไม่คิดว่า ไอ้งูผีนั้นมันจะมีความสามารถแบบนี้ด้วย มันเข้ามาในฝันกูได้ยังไง มันไม่มีสิทธิ์เลยด้วยซ้ำ”หยกเจ็บใจตัวเองที่สะเพร่าจนงูผีเข้ามาในฝันตัวเองได้ง่ายๆๆขนาดนี้ มันคงรอเวลาที่เข้าหลับแน่ๆๆ
“วันหลังมึงก็หาทางแก้สะ ทางที่ดีมึงระวังตัวหน่อยก็ดีวะ ”พิมเตือนเพื่อน ถึงพวกเขาสี่คนจะเก่งเรื่องชกต่อยเรียนมาหมด เทควันโต คาราเต้ มวยไทย เรียนทุกอย่างเมื่อเอาตัวรอดให้ได้ ก็ไม่ให้เรียนได้ไงละครับพวกผมนะสวยอย่างกะผู้หญิงแท้ๆๆเลยด้วยซ้ำ
“เออ กูรู้แล้ว แล้วไอ้สองเวรมันไปไหนวะ”
“มันยังไม่ตื่น มันคงไม่ตื่นเพราะเสียงมึงหรอกห่างกันสะขนาดนั้น”พิมสวนกลับอีกฝ่าย
“อืม ”
“งั้นกูไปนอนก่อนนะโว้ย เออลืม เอานี้ไป”พิม ส่งมีดสั้นมาให้หยก หยกมองหน้าพิมไม่เข้าใจว่าอีกฝ่าย จะเอามาให้ทำไม่
“เอาป้องกันตัว ตอนนี้กูไม่ใช้ มึงเอาเก็บไว้ติดตัว ”ว่าแล้วพิมก็จับตัวหยก แล้วเอามีดสั้นสอดเข้าไปข้างเอวผูกกับเชือกที่รัดเอว แล้วเดินออกไป
หยกมองเพื่อนที่เดินออกไป จากห้องนอนของตนเอง แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“แล้วกูจะกล้าหลับหรือไง”หยกได้แต่ถอดใจเบาๆๆ
____________________________________
EN ......
เอาครึ่งแรกไปก่อนนะครับ เดียวจะต่อให้ครับ ส่วนเรื่องคำผิด ก็จะขอแก้ไข้ครั้งเดียวในตอนที่10 เลยนะครับ เพราะอาจจะมาอัพช้าหน่อยหรือไม่ก็อาทิตย์ละตอน คงไม่ว่ากันนะครับ
ส่วนความเดิมของเรื่องว่าทำไม่ทั้งสี่คนมาที่นี้ได้ยังไงนั้นเราขออุบไว้ก่อน แล้วอาจจะมีเพิ่มตัวละครบ้าง บ้างคนที่เคยสนิทกับทั้งสี่คนเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย อิอิอิ
หวังว่าคงจะสนุกกันนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
