ต่ออีก 50% ตอนหน้ามีลุ้นอิอิอิ จะพยายามเขียนนะครับ
กลับมาสู่ที่พักกันเป็นที่เรียบร้อย คิมแทน นอนด้วยกัน หยกและพิมนอนห้องเดียวกันพวกเขาต่างแยกย้ายกันไปนอนห้องใครห้องมัน
“เอาไงมึง จะนอนเลย หรือจะหาไรเล่น”หยก ถามเพื่อนที่ทำหน้าไม่พอใจกับรอยสักที่หลังขวามือตัวเองมากหนัก
“มึงนอนก่อนเลย”พิมมันหันมาบอกผม แล้วก็ก้มดูรอยสักของมันต่อไป จากที่ผมสังเกตมันมาสักพัก เดียวมันยิ้มเดียวมันหน้าบึงสงสัยคงคิดถึงคนให้รอยสักมันแน่เลย ผมขอเอาชื่อเสียงไอ้งูผีเป็นประกัน คิดแล้วก็ขำ
“เอ๋ย มึงคิดถึงเขามาก ระวังนะโว้ยมันจะเข้าฝันมึง”ผมร้องเตือนมันไป
“เหอะ ให้ตายก็ไม่มีทางวะ ผัวมึงมากกว่ามั่งที่จะเข้าฝันมึง”ให้พิมมันย้อนผมเต็มรักมันเลย ถึงกับ เงิบครับพี่น้อง
“........”
“มันไม่ใช่ผัวกู”ผมขอเถียงเลยว่ามันไม่ใช่อะ ก็แค่ว่าที่ผัวในอนาคตโว้ย แม่งมั่ววะ
“เหอะๆๆ”ไอ้พิมมันยิ้มแหย่ๆๆส่งมาให้ผม ประมาณว่า เดียวมึงก็โดนอะไรประมาณนี้อะ
“เหอะ อะไรของมึงวะ กูพูดผิดตรงไหน มันไม่ใช่ผัวกูสักหน่อย”
“เดียวมึงก็โดน กูขอเอาเกิยรติ ผัวมึงเป็นประกัน”
“ส้นสิ ”ยังไงก็ไม่มีทาง
“มึงคิดว่ากูง่ายหรือไงวะ”แม่งอย่าเชียวนะ กูไม่ง่ายนะโว้ย
“ง่ายไม่ง่ายมึงก็เกือบโดนไปแล้วไม่ใช่หรือไงวะสัส”
“.......” เงิบ สิครับ ผมนี้เม้นปากแน่นเลยเถียงมันไม่ขึ้น
“มึงว่าแต่กูเดียวมึงก็โดนกูขอเช่ง ให้มึงโดนก่อนกู”เอาสิ ปากกูศักดิ์สิทธิ์อยู่ไม่แพ้ไอ้คิมหรอกนะ
“ไอ้เหี้ย มึงโดนเองอย่ามาฝากกูสัสหมานี้”ไอ้พิมด่ากลับมาเลยครับ ใครจะสน อยากแช่งกูก่อนทำไม่ละ
“เรื่องของมึง”งอนครับ สะปัดผมเล็กน้อย แล้วก็นอนครับ
“ไอ้ปากหมา มึงลุกมาคุยกับกูก่อนสิวะ มึง......ลุก.....สิวะ มึงมาแก้ให้กูก่อนสิวะ ไอ้ปากหมานี้”ไอ้พิมมันเขย่าแขนผมให้ลุกขึ้น ไม่มีทางสะหรอก
อ้อผมลืมบอกไปว่าปากผมนะแม่นนะครับ อย่าได้แช่งอะไรเลย เป็นจริงตลอด ส่วนไอ้ คิมนะ รางสังหรณ์มันดีครับแม่นมากเจอกับตัวมาแล้ว อย่างตอนที่พวกผมจะหลงทางมาที่นี้มันก็บอกว่ารู้สึกไม่ดีเหมือนมีเรื่องจะเกิดขึ้นกับพวกเรา และพี่ๆๆของเราทั้งสี่คนที่ออกมาท่องเที่ยวหลังเรียนจบแล้วหายไป 3 ปี ได้ครับยังหาไม่เจอ ผมละเป็นห่วงพ่อกะแม่มากเลย ลูกหายกันไปหมดบ้าน นอกเรื่องสะเยอะหลับก่อนดีว่า
Part พิม
“ไอ้หยก ตื่นสิวะ”แม่งเอาจนได้ไอ้ปากหมานี้ รู้อยู่ว่าปากมึงมันแม่นแค่ไหนเสือกมาแช่งกูอีก โว้ย....ควายจริงที่นี้เอาไงละกู แม่งไม่น่าไปกวนตีนพ่อมันเลย เล่นกูจนได้ เอาวะนอนก็นอน มันคงไม่บ้าจี้เข้าฝันกูมาได้หรอก ไม่ใช่ผัวไอ้หยกสักหน่อย กล้าๆๆหน่อยสิวะพิมเรื่องแค่นี้เอง
แต่ทำไม่กูไม่กล้านอนวะ กูอยากจะร้องเป็นภาษาญี่ปุ่นจริงโว้ย ถ้ากูพูดได้นะ
จะให้ออกไปเดินเล่นก็ใช่ที่ ลางสังหรณ์มันบอกว่าข้างนอกมันไม่ปลอดภัยข้างในก็ไม่ปลอดภัย ชีวิตกูทำไม่มันรันทดแบบนี้วะ เกิดเป็น อั้ม พัชราภา สองทำไม่มันซวยแบบนี้วะ ไปที่ไหนก็มีแต่คนอยากได้เป็นเมีย มึงไม่เข้าใจหรือไงว่าสวยเสือกได้ อั้ม เครียดปวดกระบาล
“หยก ตื่นก่อนสิวะ ”ผมยังไม่ละความพยายามร้องเรียก หยกต่อไป แต่ดูแล้วมันคงไม่ตื่น ได้แต่ถอดหายใจ
“ฟู.......นอนก็นอนวะ”ว่าแล้วพิมก็ล่มตัวลงนอนข้างๆๆหยก ผ่านไปสักพักก็หลับสนิท
.oในความฝันO
ทุ้งหญ่ากว้างไกลไพศาสท้องฟ้าสีครามลำธารกว้างปลาแวกว่ายไปมา ทามกลางธรรมชาติ
“ที่ไหนวะเนียสวยชิบหายเลยวะ”พิมที่ตื่นเข้ามาในความฝันเห็นทิวทัดแบบนี้ถึงกับตื่นตาตื่นใน ใครบ้างที่จะไม่ชอบธรรมชาติสวยๆๆแบบนี้บ้างถึงแม่มันจะเป็นแค่ความฝัน
เดินไปเรื่อยๆไปใกล้กับลำธาร มีโขนหินอยู่กลางแม่น้ำลำธารเป็นภาพที่สวยมากจนพิมอดใจไม่ไว้เดินเข้าใกล้และเข้าไปนั่งตรงโขนหินนั้น ทิ้งขาลงน้ำ
“สบายจริงๆๆเลย”ชอบจังอากาศแบบนี้ พิมก้มหน้าลงมองน้ำที่ไหลผ่านไปเรื่อย
“อะไรอยู่ในน้ำ”พิมก้มลงไปใกล้น้ำ เมื่อมองว่ามันคืออะไร
“ตู้ม...............................”พิมกลับโดนอะไรบ้างอย่างลากลงน้ำ เกือบจมน้ำตาย
“แอ่กๆๆๆ”พิมโผล่หัวจากน้ำ แต่กลับโดนใครไม่รู้กระชากเขาหาอย่างแรง
“ปักๆๆ”
“โอ้ย”ใครวะแม่งดึงมาได้ เจ็บชิบ ความฝันบ้าไรวะเล่นกูสะเจ็บเลย
“แค่นี้ก็เจ็บแล้ว เจ้านี้มันผู้ชายแน่หรือ แม่คนใช้” แม่งไม่เจ็บก็บ้าแล้ว เอะ.....เดียวนะ.....เสียงนี้มัน.....คงไม่ใช่มั่ง...กูคิดไปเองแน่ ไม่ใช่อะ กูขอร้อง
“แม่คนใช้แค่นี้ถึงกะเป็นใบ้เชียวหรือ”
ใช่มันแน่ไม่ต้องเงยหน้ากูก็จำได้ ไอ้หยกเหี้ย..........ไอ้ปากหมา ถ้ากูเสร็จเสือกูจะแช่งมึงไม่ให้พุดให้เกิดเลยสัสหมา
“อ้อ จำได้”กูพูดอะไรออกไปเนีย จะบ้า
“เจ้าจำเราได้ แต่ไม่มองหน้าเราแบบนี้มันใช่ได้ที่ไหน”อะไรของมึง กอดกูขนาดนี้ยังไม่พอใจอยากมองหน้ากูอีก สัสเลย
“เจ็บคอ”ไม่ไว้แล้วกลัวชิบหาย
“นี้เจ้ายังไม่หายเจ็บอีก รึ” พิมส่ายหัวไปกับอกของอีกฝ่ายแรง
“เรากัดเจ้าเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ แม่คนใช้”พิมพยักหน้าอีกที
อีกฝ่ายกับผลักตัวของเขาของเล็กน้อยให้บ่นจากอก จบค้างของเขาขึ้นให้สบตา แต่พิมหลับตาลงเพราะกลัวสายตาของอีกฝ่าย
“เจ้าจะหลับตาทำไม่ หึ”อีกฝ่ายก้มลงมากระซิบข้างหูแผ่วเบา ทำเอาพิมตัวสั่น
เหี้ยเอ๋ย แค่มึงกัดกูกูก็กลัวจะบ้าตายอยู่แล้ว นี้ยังจะให้สบตาอีกหรอวะ น่ากลัวเกิดไปนะนั้น ใครก็ได้ช่วยกูด้วย สู้มันไม่ได้อะ เป็นครั้งแรกเลยนะเนียที่แพ้ทาง
“เจ้าจะตื่นตาตาดีๆๆหรือจะให้เรา...........” อย่ากูสิ
“ลืมๆๆๆแล้ว”พิมลืมตาขึ้น ตาจ้องตากับอีกฝ่ายอย่างจัง หน้าร้อนชิบหายกูเป็นไรวะเนีย พิมต้องสบสายตาไปอีกทาง
“ตาเจ้าสวยดี แม่คนใช้” กูไม่ใช่คนใช้โว้ย พิมร้องด่าในใจ
“เราไม่ใช่คนใช้ ท่านปล่อยเราได้แล้ว เราเจ็บ”ใจดีสู้เสือ กล้าร้องเตือนอีกฝ่ายให้ปล่อยตน
“เราปล่อยเจ้า เจ้าก็หนีเรานะสิ”อีกฝ่ายบอกตนเอง
รู้ทันกูอีกแม่ง .................
“เราไม่หนีหรอก”ไม่หนีก็บ้าแล้ว
“ก็ได้เราเชื่อเจ้าแม่คนใช้ แต่ถ้าเจ้าหนีอย่าหวังว่าเจ้าจะรอดไปได้เลย”ชายแปลกหน้า เตือนเขา แต่มีหรือคนอย่างพิมจะเชื่อ พิมพยักหน้า
ปล่อยกูแล้วสินะ อย่าเผลอนะมึงกูหนีแน่พิมคิด พิมถอดหายใจเบา
“ท่านเป็นใคร”พิมถามอีกฝ่าย
“ก่อนที่เราจะตอบเจ้าไม่แนะนำตัวเองก่อนหรือไง”ย้อนกูเหรอแม่ง แม่กูสอนมาดีโว้ย
“แม่เราสอนไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า”กูไม่ได้กวนนะ แม่กูสอนมาจริงๆๆ แต่ได้ข่าวว่ามึงคุยกับเขามาเยอะแล้วนะ
“เราไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเจ้า แม่คนใช้”พูดอย่างเดียวก็ได้โว้ยไม่ต้องเอามือมาแตะหน้ากู
พิมขยับหน้าออกจากสัมผัสของอีกฝ่าย
“เหอะ”ไม่ใช่คนแปลกหน้าตรงไหนวะ แถวบ้านกูเรียกคนโรคจิต เจอกันก็ลวนลามกูแถบกัดคอกูอีก โรคจิตชัดๆๆ มึงไม่แปลกเลย ไอ้แวมไพร
“ อ้อ..................เราถามท่านก่อน”กูไม่ยอมโว้ย เข้ามาฝันกูแล้ว มึงต้องยอมกูโว้ย
“หึ แม่คนใช้”มึงหัวเราะไรวะ เล่นตัวเหรอมึง ได้ข่าวว่าตัวเองไม่ใช่หรือไงวะ
“ท่านต้องบอกชื่อเราก่อนเราถึงจะบอกท่าน เราไม่แนะนำตัวเองกับคนแปลกหน้า”แถสดครับงานนี้
“หึ ก็ ได้ เรามีนามว่า สิงห์ทร”
พิมคิ้วกระตุกเล็กน้อย ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนหรือเปล่านะ พิมคุ่นคิด
“เจ้าจะไม่บอกนามของเจ้าหรือแม่คนใช้” อีกฝ่ายร้องเตือน
“ฟู........”พิมถอดหายใจเล็กน้อย จะบอกชื่อไหนดีวะ จะบอกอั้ม ดี หรือจะบอกพิมดีวะ เอาแม่งทุกชื่อดีไม่วะเนีย
“อ้อ.............. เอาชื่อไรดีอะ”พิมถามอีกฝ่าย ทำเอาอีกฝ่ายมองด้วยความไม่พอใจตนเอง พิมกัดปากตัวเองเล็กน้อย กูเปล่ากวนนะ พิมคิด
“เจ้า”สิงห์ทรไม่พอใจในคำตอบของอีกฝ่ายบีบแขน พิมอย่างแรง
“เจ็บ......”พิมร้องพร้อมทั้งพยายามจะแกะมือของสิงห์ทรออก
“เราถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ามีนามว่าอะไร”น้ำเสียงของสิงห์ทรบอกว่าโกธรมาก จนพิมหน้าถอดสีลงเล็กน้อย
ตาหน้ากลัวไปไหนวะ พูดดีๆๆก็ได้
“บอกแล้ว ปล่อยแขนเรา เราเจ็บ............”พิมบอกอีกฝ่าย
“พูดมา”สิงห์ทรพูดอย่างโมโห
จะโกรธทำไม่เนียเรื่องแค่นี้เอง ล้อเล่นนิดเดียวเอง รักหรอกจึงยอกเล่น
“มณีจันทร์ เราชื่อมณีจันทร์ ปล่อยเราได้แล้ว เราเจ็บ”สิงห์ทร ยอมปล่อยแขน
“แค่นี้ ก็หมดเรื่อง”สิงห์ทรดึงมือของตนเข้าไปหา จะจับทำไม่วะ เผลอแม่งไม่ได้ลวนลามกูตลอดอะ
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสัญญาลักษณ์ที่มือเจ้ามันหมายว่าอย่างไร”พิมส่ายตา เปลี่ยนเรื่องเร็วชิบหาย โกรธกูอยู่มะกี้ มึงหายแล้วเหรอวะ
“.................”
“เจ้าเป็นของเรา แม่คนใช้” ว่าอะไรนะ เป็นของเรา มันพูดเรื่องไรวะ ปากนี้กระตุกถี่ๆๆไม่หยุด มันเล่นกูสะแล้ว
“ท่านพูดเรื่องอะไร ”พิมร้องถามอีกฝ่าย
“หึหึ”
มึงหัวเราะทำซากหอยอะไรวะ คงไม่ใช่การตีตราจ้องกูเหรอไม่มีทางอะ มึงดุเกินไป ถ้ามึงยอมเป็นเมียกู กูยอมอะให้มึงตีตราจ้องกู แต่มึงเป็นเมียกูไม่ได้ กูไม่ยอม พิม ส่ายหน้าไปมา
“ไม่อะๆๆ ไม่จริงอะ”พิมสะปัดมือของจากอีกฝ่ายอย่างแรง แถบด้วยการผลักอกอีกฝ่ายอย่างแรง
“ตู้ม” ผลักเสร็จ โกยสิครับ จะอยู่ให้แม่งจับทำเมียเหรอครับ ไอ้พิมคนแรกละครับหนีก่อน
“อือ................... มีแต่หญ้ากูจะไปหลบที่ไหน ใครก็ได้ปลุกกูที....................”พิมวิ่งไป โว้ยวายไปวิ่งมาไกลมาก มองเห็นไกลเหมือนจะมีถ้ำอยู่ พิมรีบวิ่งอย่างไวไปที่ถ้ำนั้น หารู้ไม่ว่าตั้งแต่แรกแล้วมันไม่มีถ้ำอยู่เลย
------------------------------------------------------------------------
end
ปล. จบไปอีกตอน ตอนนี้ยาวมาก ไม่ถึงฉาก Nc สักที่ อย่าว่ากันนะไม่ช้านี้แหละ จะพยายามเขียนให้ถึงแล้วกันนะ จะเขียนหลายครั้งแล้ว เขียนเองเขินเอง ตอนนี้มันยาวมาก เลยกะแบ่งเป็นสองpart นะจะได้ไม่ขัดตอนกันมาก
เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ 555555555555555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
