หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[Yunatsu]

ม้ารู้แล้ว
ชัวร์

[maemix]

มันอึดอัดที่ยังไม่ได้บอกป๊าม๊า รอเทศกาลเจผ่านไป
ระหว่างนี้ก็ไปเที่ยวเมืองภูเก็ตให้สบายใจก่อนละกัน

[Aoya]

เห็นม๊ายิ้มๆ ก็เลยคิดว่าม๊ารู้ แล้วก็รับได้
แต่พอม๊าพูดถึงเบลล์ เราก็สะกิดใจละ นี่ยังไม่รวมป๊านะ
สงสัยพายุลูกใหญ่จะรอฮิมกะหยุ่นอยู่ 

[namngern]

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมหยุ่นถึงได้เป็นเด็กน่ารัก
ช่างอ้อน  เพราะมีครอบครัวน่ารักแบบนี้นี่เอง
ป๊ากับม๊าดูรักหยุ่นมากๆเลย
หวังว่า เรื่องที่ฮิมกับหยุ่นจะบอกคราวนี้
ป๊ากับม๊าจะยอมรับได้ด้วยเถอะ

[B52]

แม่รู้แม่เห็นแน่ๆ

[why yyy]

หวังว่าพ่อกับแม่ของหยุ่นจะรับได้นะ!!

[ice_spok]

ออกเจ ไวไวนะ

พวกเรารออยู่

ฮี่ๆ

[evilheart]

เหมือนม๊าหยุ่นจะรู้นะ แต่ยังไม่พูด รอตอนหน้าว่าจะพูดหรือไม่พูด 555

[ka[ze]na]

ดูท่าว่าพระมารดา จะรับทราบแล้วแหละ เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kokoro]

เครียดแทนเลยอ่ะ
แต่ป๊าก็บอกแล้วนะว่าเน้นที่ความสุขของลูก
เพราะงั้น ถึงแม้ตอนแรกที่รู้อาจจะรับไม่ได้
แต่ในที่สุด ก็ต้องเข้าใจหยุ่นแหละน่า 

[na-au]

คนแก่ว่า แม่หยุ่นเห็นชัวร์

 

[Amheihei]

   อ่านมา 3 วัน กว่าจะทัน สนุกอะ มีทุกรสชาด ความจริงอาหารทะเลขาดไปอย่างเนอะ หอยชักตีน (เขาเรียกอย่างนี้จริง2) น่าจะมีในลิสเพราะถ้าเอ่ยถึงภูเก็ต อาหารทะเลต้องมีหอยชักตีน ลวก นึกแล้วอยาก อีกเรื่อง ศาลเจ้า คนภูเก็ต เขาเรียกว่า อ้ำ อันเนี้ยถือว่าเป็นเกร็ดละกันเนอะสำหรับคนที่ยังไม่รู้เนอะ (เราก็รู้ไม่มากหรอก) รออ่านตอนต่อไปเน้อ 

[A-J.seiya*]

บอกๆไปเลยยย
ฮือออ
จะได้รู้เลยว่าป๊ากะม๊าโอเคมั้ยยย

[hembetaro]

 

รอลุ้นอีกคน  ให้เดานะคิดว่าม๊าน่าจะเห็น แต่อยากให้หยุ่นบอกเองมากกว่า

 

[patwo]

ตอนที่ 42.1


ขับรถมอเตอร์ไซต์ออกจากบ้านได้ยินเสียงมันไม่หยุดปาก ขับรถเวฟป้าของมัน ลดเลี้ยวไปตามท้องถนนที่มันคุ้นเคย หมวกกันน๊อคคนละใบ ผ่านทุกอย่างที่มันอยากจะให้ผ่าน โรงเรียนเก่าตอนอนุบาล โรงเรียนตอนจบม.ปลาย อาหารร้านอร่อยที่กินทุกวัน แม้แต่ที่เรียนพิเศษหรือว่า ที่เหล่สาว


“ ถึงละ ลงเลยครับคุณชาย " 


ศาลเจ้าตรงหน้าคนเยอะพอๆกับงานเทศกาลอะไรสักอย่าง สองข้างถนนที่ถึงแม้จะเป็นถนนใหญ่ แต่ก็มีขอกินอยู่สองข้างทาง ปิดถนนเพื่อให้คนได้เข้ามาเดินเที่ยวงาน ศาลเจ้าภูเก็ตมีหลายที่ครับ มันบอกผม แต่ที่มันพาผมมาเป็นที่ที่ดังที่สุดแล้วครับ วัยรุ่นเยอะอย่างที่มันบอกจริงๆ แต่ละคน แตกต่างจากที่ผมคิดครับ


ในความคิดทีแรกคือ ต้องมีคนผิวคล้ำเยอะแน่ครับ.. แต่เปล่า ดูไปดูมา คุณอาจรู้สึกว่าหลงอยู่ใน สิงคโปร ฮ่องกง หรือ เมืองจีนสักเมือง มันบอกว่าคนที่ส่วนใหญ่รากฐานมาจากเมืองจีนครับคืออพยพกันเข้ามา


“ คนที่นี่กินเจกันทำไมว่ะ " ถามระหว่างที่ยืนต่อคิวซื้อธูป มันหันมามองผม คนเริ่มเยอะครับเพราะเป็นวันเกือบๆสุดท้าย


“ ก็ทำบุญไง  เวลามึงเข้าไปไหว้เทพ มึงก็ขอพรเค้า ขอให้ผลบุญที่ได้จากการกินเจนี้ให้กับคนที่มึงรัก ครอบครัวของมึง ก็ว่าไป "


“ แล้วมึงกินให้ใคร "


“ ป๊ากับม๊า กูกินให้ทุกปีอยู่แล้ว "


“ งั้นกูกินให้มึง " หันมามองผม  " ก็มึงบอกให้กินให้กับคนที่รัก "


“ กูหมายถึงครอบครัว ทำไมมึงไม่นึกถึงพ่อแม่มึงก่อน น้องมึง " รู้ว่ามันเขินครับ แต่ปากก็ต้องด่า


“ บ้านกูนับถือคริสต์ .. เค้าก็ไปโบสถ์กันทุกวันอาทิตย์อยู่แล้ว ”


“ การทำบุญคือการที่มึงทำให้คนที่เค้ามีบุญคุณกับมึง ตอบแทนพระคุณเค้า เข้าใจมั๊ย นานๆ ทำบุญ ช่วยทำให้มีสาระหน่อยครับ "


“ งั้นก็กินให้กับคนที่กูรักแล้วกัน "


“ เออดี " พูดไปมือก็ยื่นธูปที่ต้องใช้ไหว้มาให้ผม


“ ก็จะได้รวมมึงอยู่ด้วยไง "  ออกเดินนำทิ้งประโยคที่ทำให้คนฟังต้องถอนหายใจซ้ำๆ ก็ทำแล้วหน้ามันตลกดี ถึงมันจะพูดมากในตอนนี้  แต่มันเครียดครับ ผมรู้


อาหารเจมื้อแรกไม่ได้แย่อย่างที่คิดครับ รสชาติแทบไม่ต่างอะไรกับเนื้อสัตว์จริงๆ แค่มันเป็นแป้ง เดินเที่ยวงานกินกันจนหนังท้องระเบิด ไปร้านไหนก็เหมือนจะได้เยอะครับ สาวๆน่ารักมีแจกมีแถมกันตลอด แวะรอกินไอศกรีมกระทิมองไปรอบๆ เจอสาวคุ้นตาที่มองมา แต่บอกให้ผมเงียบไว้ด้วยการยกมือจุ๊ปาก


“ อะ " มันยื่นไอติมมาให้ผมแต่โดนมือสาวคนนั้นฉกไปต่อหน้าต่อตา


“ ขอบคุณนะค่ะ " เธอยิ้มก่อนจะลงมือกินทันที ไอ้หยุ่นหน้าเหวอก่อนจะยิ้มกว้างพอรู้ว่าเธอเป็นใคร


“ ไอ้เบลล์ แม่ง กูตกใจ "


“ อุ้ย ขวัญอ่อน " ปากว่าแล้วปากก็กิน " พี่เอาเพิ่มอีกถ้วยนึง แฟนหนูยังไม่ได้กินเลย " น้องยิ้มก่อนจะยกมือไหว้ " พี่ฮิมหวัดดีคร่า "


“ หวัดดีครับ "


“ นี่ค่ะ " น้องคนขายยื่นมาให้ผม เบลล์ก็เชิดหน้าใส่ไอ้หยุ่น


“ จ่ายตังค์สิชู้ "  ยื่นตังค์ไปให้คนขายก็เดินออกจากหน้าร้าน ยืนเฉยหน้าร้านไม่ได้นะครับ คนเยอะมาก ถ้าจะคุยคือต้องออกไปคุยกันที่อื่น " พี่ฮิมมากี่วันคะ "


“ สิบวัน " ผมไม่ได้ตอบครับ ไอ้คนข้างๆตอบให้ ยักคิ้วแล้วยิ้มให้น้องเบลล์


“ แล้วพี่ฮิมไปเที่ยวไหนบ้างยัง "


“ ยัง ก็เพิ่งถึงวันนี้ นอนอย่างเดียว เพิ่งออกมา ศาลเจ้านี่เหละ  " ไม่ได้ตอบอีกนั่นละครับ


“ อ๋ออ เออ พรุ่งนี้มีงานพระจีนเห่ตลาด พี่ฮิมมาไหว้พระที่บ้านเบลล์สิคะ " น้องชวนผมจะปฎิเสธได้ไงครับ แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากเลย


“ ไม่ไป "


“ กูไม่ได้ถามมึง ไอ้หยุ่น ตอบอยู่ได้ กูถามพี่ฮิม "


“ แล้วทำไมว่ะ กูจะตอบ " หันมาหาเพื่อนมัน กอดคอสวยๆนั้นดึงเข้ามาหาใกล้ๆ " มึงกินอะไรยัง "


“ กินแล้วดิ "


“ แล้วมึงมากับใคร " 


“ มากับ...” ลากเสียงยาว มองไปรอบๆ แล้วก็ยิ้มให้ผม แต่ไม่น่าใช่ครับ น่าจะเป็นคนข้างหลังผมมากกว่า " นู้นไง "


“ ไอ้หยุ่น! “ เสียงทักจากหลังผมดังได้อีก ไอ้ปอไอ้เชน หันมาเห็นผมก็ยกมือไหว้ทันทีเลย " พี่ฮิมหวัดดีคร๊าบ "


“ เออ หวัดดี " บางทีก็เหมือนตัวเองแม่งโคตรแก่


“ เอ้ย พวกมึงอยู่ด้วยเหรอว่ะ "  ทำหน้าตาตื่นตกใจ แต่เพื่อนก็ดึงมันเข้าไปกอดแล้ว กอดกันกลมไม่เกรงใจใครจะมอง


“ เออดิ พรุ่งนี้วันแห่ตลาดกูต้องอยู่สิว่ะ "


“ แล้วมึงนอนที่ไหนกันว่ะ "


“ กูนอนบ้านไอ้ปอ " ไอ้เชนตอบ มันลูบหัวเบลล์ก่อนจะชี้ให้มองของหน้ากินที่ร้านอื่นๆ แอบเห็นน้องส่ายหน้า ทุกอย่างนั้นอยู่ในสายตาของไอ้หยุ่น แม้มันจะคุยกับไอ้ปออยู่ก็ตาม มันยิ้มจางๆก่อนจะหันมองหน้าผม


“ แล้วพรุ่งนี้มึงไปรับเจ้าบ้านใคร "


“ บ้านไอ้เบลล์ มึงก็ไปรับบ้านไอ้เบลล์ดิ "


“ บ้านกูกับบ้านมัน จัดโต๊ะชนกันทุกปีอยู่แล้วว่ะ " เบลล์บอกก่อนจะยิ้มให้ผม " พี่ฮิมต้องแต่งตัวหล่อๆเลยนะคะ แบบเวลาม้าทรงสาวๆเห็นจะได้ฉกตัวพาไปเดินด้วยถูก อยากเห็นคนศีลแตก ฮ่าๆ "


“ สัดเถอะ " 


“ แล้วนี่จะไปไหนกันต่อ "  ไอ้ปอหันมาถามที่ตอนนี้ก็ย้ายตัวเองมายืนข้างๆผม


“ จะพาไอ้ฮิมไปดูเค้าเดินบันไดมีด "


“ พวกกูก็กำลังจะไป ไปดูด้วยกันเลยดิ "


“ เออไป ดูหลายคนสนุก " ตกลงกันได้ก็เดินไปฝั่งศาลเจ้าครับ ตอนนี้คนเริ่มมาจับจองพื้นที่ส่วนหน้า แต่พวกเราไม่ต้องอยู่หน้ามากครับเพราะสูงกันอยู่แล้ว แต่ก็นะ..


“ มายืนตรงนี้กูจะเห็นได้ไง "


“ เออ นั่นดิ " ก็หลังสุดครับ ผมไอ้ปอไอ้เชนคือ 180 อัพกันทุกคนยืนไกลๆก็พอครับ ไปข้างหน้าบังคนอื่นเค้า แต่เสียใจที่ หยุ่นกับเบลล์มันเตี้ยครับ ในจุดนี้ " งั้นมึงไปดูกับกู "


“ แต่..” ลังเลแล้วหันมาดูผม ผมรู้ว่ามันอยากดูแต่ก็ไม่อยากทิ้งผมไว้คนเดียวครับ


“ มึงไปเถอะ กูเฝ้าแฟนมึงให้ " ไอ้ปอรู้หน้าที่มันเข้ามายืนข้างผม ขนาบข้างด้วยน้องเชนครับ ไอ้หยุ่นทำหน้าเบื่อก่อนเบลล์มันจะหัวเราะ


“ ผัวมึงไม่หายคะ เชื่อกู เชนมึงเฝ้าพี่ฮิมไว้นะ ปอ ห้ามให้ใครมามองนะเว้ย ไปมึง ไปนั่งหน้า " มือน้องเบลล์ที่กำลังจะจูงมันแต่เหมือนมันจะไม่ค่อยอยากจะไป


“ มึงไปเถอะ กูอยู่กับไอ้สองคนนี้ได้ " ไม่ต่างอะไรกับเด็กที่พ่อกับแม่พามาดูการแสดงกลัวว่าจะหายไปถ้าไปกับเพื่อน ผมยืนมองมันจากตรงนี้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ยกมือโบกไล่มันก็พยักหน้าเดินตามแรงจูงน้องเบลล์ไปนั่งข้างหน้า


“ พิธีอะไว่ะ เดินบันไดมีด " หันไปถามไอ้เชนมันก็ชี้ไปที่ ลานข้างหน้าที่มีบันไดสูงมาตั้งไว้ บนนั้นมีมีดที่แนบอยู่กับขั้นบันได


“ พิธีแสดงอภินิหารนะพี่ ก็ไม่มีอะไรหรอก "


“ แล้วพวกมึงมาดูทำไม "


“ ไม่รู้ว่ะ มันต้องมา แบบผมมาดูมาตั้งแต่เด็กจนโตอะ ดูทุกปี แม่งก็ดูอยู่แบบนั้น คือแม่งต้องมา  ทุกทีก็มีมันสองตัวอะ ที่ตื่นเต้น มากี่ปีแม่งก็ตื่นเต้น "


“ ก็มันพวกมันเด็ก " ผมพูดก่อนที่สองคนนั้นจะหันมายิ้มให้ผม


“ ก็หยุ่นมันเด็กในสายตาพี่นี่หว่า "  ผมหัวเราะ ก็อาจจะจริงอย่างที่มันพูด ไอ้หยุ่นมันเด็กในสายตาของผมเสมอ มันเป็นคนที่สดใสเป็นคนที่น่าเป็นห่วง เป็นคนที่ต้องดูแล ผมเคยเป็นทั้งพ่อทั้งแม่และทั้งพี่ ให้กับเฮอร์ แต่พอโตขึ้น เฮอร์ก็ย้ายไปอยู่กับป้าผมก็ไม่มีใครให้ทำแบบนั้น ก็มีแต่มันนี่ละครับ ที่มาให้ผมดูแล เป็นทั้งคนที่ผมดูแล และดูแลผม  มองดูเบื้องหลังเล็กๆที่นั่งอยู่ด้านหน้า อดยิ้มไม่ได้สักวินาทีเดียว..


“ ยิ้มใหญ่เลยเว้ย "


“ เพื่อนมึงน่ารัก "


“ ผมว่ามันน่ารักขึ้น ตั้งแต่คบกับพี่ มันมีความสุขมากขึ้น ทำอะไรด้วยตัวเองได้เยอะขึ้น " ไอ้ปอหันมามองผม " ตอนเด็กๆไปห้องน้ำมันยังต้องชวนผมไปเลยพี่ แม่งโคตรจะป๊อด "


“ ดีแล้ว ถ้าไม่มีกูมันจะได้อยู่ได้ "


“ แล้วพี่จะไปไหน " ไอ้เชนหันมาหาผม


“ เปล่า แต่มึง ถ้าเกิดไม่มีกูขึ้นมาจริงๆมันจะได้อยู่ได้ คนเราไม่ได้ตัวติดกันตลอดเวลา "


“ ก็จริงว่ะ " มันสองคนพยักหน้า อาจจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด


บางทีนี่อาจจะเป็นอะไรที่ผมต้องการมากที่สุดก็ได้ การที่เห็นมันทำอะไรได้ด้วยตัวเอง ไปไหนมาไหนด้วยความมั่นใจ กล้าที่จะทำอะไรได้ด้วยตัวเอง เราไม่สามารถตัวติดกันได้ การเรียนก็ไม่เหมือนกัน แน่นอนว่าผมก็มีทางของผมมันก็มีทางของมันแน่นอนในอนาคต ทางที่เราเดินในสายอาชีพอาจจะไม่ใช่ถนนเส้นเดียวกันแต่เดินคู่ขนานกันไปเสมอ เป็นถนนที่ผมอาจดูแลมันไม่ได้แบบนี้ แต่ผมจะเชื่อว่า มันจะปลอดภัยบนถนนเส้นนั้นที่มันเลือก


“ สนุกมั๊ยมึง กูเสียวสัดๆ นั่งข้างหน้า พระให้น้ำมนต์เต็มหัวเลย " มันบ่นระหว่างเดินเข้าไปบ้าน เกือบจะเที่ยงคืนแล้วครับกว่าพิธีจะเสร็จ ไปนั่งกินน้ำชาขนมปังปิ้งกันอีกกว่าจะกลับเลยยิ่งดึกไปกันใหญ่


“ มึงรีบไปอาบน้ำสระผมเลยไป "


“ เออน่า บ่นว่ะ " เอามือไปขยี้หัวดึงคอมันให้เข้ามาใกล้ มือมันผลักเปิดประตูเข้าไปในบ้าน  ก่อนจะเด้งตัวออกจากวงแขนของผมทันที  น่าแปลกที่มันทำให้ผมหน้าชา ทั้งๆที่มันก็มีเหตุผลของมัน เหมือนโดนรังเกียจเป็นความรู้สึกแย่ที่รู้สึกแย่ไม่ได้


“ ไง กลับกันมาแล้วเหรอ "


“ ป๊า..ทำไมยังไงยังไม่นอนว่ะ " เสียงมันสั่นแค่ฟังก็เข้าใจ คงกำลังกลัว


“ เพิ่งทำงานเสร็จ เป็นไงฮิม สนุกมั๊ย "


“ สนุกครับ แปลกดี "


“ เออๆ งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ตีห้ารีบตื่น ไปตั้งโต๊ะไหว้เจ้ากันที่ร้าน " ป๊าเตือนเราเดินไปปิดไฟจนหมดก่อนจะเดินขึ้นห้อง ห้องที่พอปิดประตูแล้วจะได้ยินเสียงถอนหายใจจากทั่วทุกทิศ


“ กูบอกเลยดีมั๊ยว่ะ " เสียงที่พูดขึ้นหลังจากล้มตัวลงนอน ถอนหายใจยาวๆ " กูอึดอัดจะทำอะไรก็กลัวไปหมด กลัวเค้ารู้ กลัวเค้าจะรับไม่ได้ กลัวไปหมดทุกอย่างเลยว่ะ "


“ กูก็กลัว " ผมพูดก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงข้างกัน " กลัวมึงป๊อดแล้วไม่กล้าบอกป๊ากับม๊ามึง กลัวมึงเลือกเค้ามากกว่ากู ทั้งๆที่ มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น "
 

“ ฮิม..” มันลุกขึ้นมาจับไหล่ผม


“ มึงมั่นใจแล้วเหรอว่ะ ว่ากูนะ ใช่ "


“ ถามเหี้ยอะไรแบบนั้น "


“ กูเห็นมึงกลัว เห็นท่าทางของมึง " หันไปมองหน้ามันที่มองไปทางอื่น " ที่กูกล้าเพราะกูคิดว่า สำหรับกูคือมึงเท่านั้น แต่มึงอะ แน่ใจรึยัง ว่าสำหรับมึงแล้ว คือกูรึเปล่า ใช่กูรึเปล่า "


“  ถ้าไม่ใช่ กูไม่เอามึงมาหรอก .. ให้กูทำใจหน่อยดิว่ะ บอกแม่ว่ามีผัวนะมึง ไม่ใช่สารภาพว่า ทำผู้หญิงท้อง จะให้กูพูดง่ายๆ "


“ ทำผู้หญิงท้องที่มึงพูดง่ายๆ " ผมถาม คำถามที่ทำให้มันยิ้มแห้งๆ แล้วก็ส่ายหน้าเบา


“ แฮ่ๆ..เอาน่า ขอเวลากูหน่อย กูบอกเค้าเองละ ”


ผมว่าบางทีก็อาจจะรอจนถึงวันที่ผมกลับก็ได้ครับ..หยุ่นมันไม่ใช่คนกล้า ทุกวันนี้ยังยืนอยู่ข้างหลังผมคอยหลบๆเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบอยู่เลย คำถามนึงที่ผมถามตัวเองตอนนี้ ผมหรือมันกันแน่ ที่สมควรบอกไป เรื่องนี้ควรได้ยินจากปากลูกชายของเขา หรือคนที่สมควรรับผิดชอบลูกชายเค้า อย่างผมกันแน่


.....................................................................

อยากให้ทุกคนเข้าใจว่า นี่เหละคือ นิสัย และ สันดานของนายมหาสมุทร หรื น้องหยุ่น .. เราว่า มันเป็นที่น่าเห็นใจนะหยุ่นเป็นคนขี้กลัว ไม่กล้าเดินไปในทางที่ต้องเดินเอง ชอบเดินในทางที่มีคนชักจูง คิดไปคิดมา หยุ่นเหมือนพ่อหยุ่นแล้วว  ฮ่าๆๆ

ป.ล. คุณAmheihei ขอบคุณนะคะที่บอก เอาจริงๆ หอยชักตีนอร่อยนะ หนมเคยกินน สารภาพตรงๆ ลืมจ้าาา ฮ่าๆๆ ขอโทษนะเค่อะ

ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #BTS #สถานีรัก ด้วยนะจ๊ะ (แท็กคู่กันนะเค่อะ)

[thaitanoi]

ขอบคุณครับ

[Aoya]

ฮิมคงรู้สึกหน่วงๆ อ่ะ แบบหวั่นใจนิดๆ น้อยใจหน่อยๆ
แต่สิ่งที่ฮิมรู้สึก ทุกอย่างมาจากท่าทางของหยุ่น

ปล. เค้าไปโหวตให้ ฮิม หยุ่น นิยาย แล้วก็คุณขนมแล้วด้วย 

[maemix]

พี่ฮิมรออีกนิด ถ้าพร้อมเข้าไปทั้งสองคนเลย หยุ่นจะได้มั่นใจ
สงสารหยุ่นเหมือนกันคงอึดอัดมาก

[Amheihei]

ตอนที่ 42.1


ป.ล. คุณAmheihei ขอบคุณนะคะที่บอก เอาจริงๆ หอยชักตีนอร่อยนะ หนมเคยกินน สารภาพตรงๆ ลืมจ้าาา ฮ่าๆๆ ขอโทษนะเค่อะ

ไม่เป็นไรจร้า อ่านตอนนี้ทำให้นึกถึงช่วงเทศกาลกินเจที่ภูเก็ต เหมือนหยุ่นกับฮิมเลย ตามไปดูที่อ้ำ แต่ละอ้ำ เพราะทุกคืนเขาจะแสดงไม่เหมือนกัน มีแต่คนแต่งชุดขาว  งานแห่พระรอบเมืง คนเยอะมาก สนุกอะ

[Yunatsu]

อึดอัดแทนพี่ฮิมมม

ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีน้าาา

[ice_spok]

ตอนนี้น่ารัก ๆ

รอวันที่ต้องบอกป๊า ม๊าาา

[quiicheh.]

สู้จ้ะหยุ่นนนนนนนนนนนน
แต่อย่างไงก็พ่อแม่นะเค้ารับได้อยู่แล้ว
ชอบพี่ฮิม ชอบตรงที่แบบเป็นคนชอบดูแลคนอื่น กรี๊ด

[lizzii]

หนมเขียนได้ดีจริงๆ
เพราะเราแอบเคืองหยุ่นอ้ะตอนนี้ 5555555

[why yyy]

ขอบคุณ 

[NUTSANAN]

หยุ่นรีบบอกเถอะ บอกช่าเราก้สงสารพี่ฮิมสงสารหยุ่นด้วยที่ต้องทนอึดอัด ในการจะทำอะไร 

[hembetaro]

 

เห็นใจฮิมนะ แต่ก็เข้าใจหยุ่นอ่ะ

 

[greensnake]

คาดว่าทั้งพ่อและแม่หยุ่นคงดูออก เพราะรู้จักนิสัยลูกชายดี
พอๆกับที่ฮิมรู้จัก ดูจากที่แม่คุยกับฮิมแม่ก็น่าจะรู้แหละ
ในเวลาไม่นานฮิมรู้จักหยุ่นดี ทั้งๆที่ไม่ได้เรียนด้วยกัน
ประกอบกับไม่ค่อยมีสังคมด้วย ไม่แปลกหากแม่สงสัย
ถ้าฮิมรู้จักหยุ่นก็คงเข้าใจ เพราะเรื่องนี้ต้องใช้ความกล้ามากๆ
ถ้าพ้นเทศกาลกินเจแล้วหยุ่นไม่พูด ฮิมคงจัดการล่ะเราว่า
ไอ้อาการ ในสายตาชั้นมีแต่เธอ เนี่ย พี่ฮิมทำเราเขินแทนหยุ่นจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[na-au]

ทั้งสองคนก็จูงมือกันไปคุยกับพ่อแม่ตรง ๆ เลยแล้วกัน

แตกเป็นแตก ยอม ๆ ก็แล้วกันนะ

 

[minenat]

ลุ้นๆๆๆๆ

[patwo]

ตอนที่ 42.2


รุ่งสางที่ผมต้องแหกขี้ตามายืนหน้ามึนอยู่ที่ร้านขายขนมของแม่มัน เป็นร้านที่อยู่ในถนนเส้นวัฒนธรรมของภูเก็ตครับ ชื่อว่าถนนถลาง เป็นร้านขายขนมเล็กๆ ที่มีฮันนี่โทสเป็นอาหารขึ้นชื่อ ที่เหลือก็เค้กแบบร้านทั่วไปครับ ร้านเล็กๆที่ตกแต่งร้านได้สมกับว่า ลูกชายเป็นมือหนึ่งของพวกออกแบบวาดภาพ ก็ม๊ามันอวดผมว่าลูกชายจัดร้านเองกับมือ


“ ฮิมธูปจ๊ะ " ม๊ายื่นธูปมาให้ผมสามอัน หันไปทุกคนกำลังยกธูปไหว้ไหว้แบบคนจีนที่กำมือแทนจะไหว้ โต๊ะแดงรับพระเป็นโต๊ะยาวที่ต่อรวมกับบ้านน้องเบลล์ที่อยู่ติดกัน มันเล่าว่าเมื่อก่อนเบลล์กับมันก็อยู่บ้านติดกันนี่เหละ แต่พอมันเข้าม.ห้า มันก็ย้ายไปอยู่บ้านหลังนั้น


“ ต้องท่องอะไรรึเปล่าครับ "


“ ไม่ต้องจ๊ะ แค่ขอพรก็พอ "  ตอบก่อนจะเริ่มไหว้ ผมก็ไหว้ตาม ไม่รู้จะขออะไร พูดแค่ว่าขอให้ชีวิตมีความสุข ขอให้คนที่รักมีความสุข แค่นี้ก็พอครับ เอาธูปไปปัก วันนี้ทุกบ้านดูครื้นเครงมองไปทางไหนก็มีแต่โต๊ะสีแดงเต็มไปหมด บนโต๊ะมีผลไม้ มีลูกอม มีน้ำชา เยอะแยะไปหมด ได้แต่ยืนงงๆ มองคนข้างๆที่ก็ กำลังวุ่นวายกับการจัดของ


“ กูต้องทำอะไรบ้างว่ะ "


“ ยืนอยู่เฉยๆ พอพระมา กูหมายถึงม้าทรง มึงก็ยกมือไหว้เค้า ใครให้อะไร มึงก็รับไว้ แต่ถ้าเค้าให้กินน้ำชาต่อจากปากเค้า สมมุติว่ามึงกินก็พอนะ อย่ากิน "


“ ทำไมว่ะ "


“ ก็พระบางองค์เค้าเจาะปาก ฟันหน้าฟันลิ้นมา เลือดมันก็ต้องหยดลงในถ้วยดิ "


“ กลัว แล้วมึงจะไปไหว้เค้าทำไม "


“ เค้าเรียกว่าศรัทธา ศาสนา แล้วก็พิธีกรรมไงควาย มันเป็นความเชื่อ " ทำหน้าตาดุๆใส่ผม น้องเบลล์ก็เดินมายืนใกล้ๆ


“ มึงไม่ต้องห่วงพี่ฮิม มึงไปเฝ้าถ้วยชา เติมน้ำชาเถอะ กูจะดูพี่ฮิมให้เอง "


“ ทำไมมึงต้องดูให้ " มันหันเหล่แม่มันที่กำลังจัดโต๊ะ " มึงยืนนิ่งๆข้างๆกูไม่ได้เหรอ "


“ มึงเป็นอะไร นี่หึงกู " น้องเบลล์ชี้มือเข้าหาตัวเอง " กูแค่จะชวนพี่ฮิมเค้าคุย กลัวเหงา แบบไกค์แนะนำ พระที่เดินผ่านไปมา ว่าใครทรงพระอะไรก็แค่นั้น แม่ง..ทีกูไม่เคยเห็นเคยหวง "


ทุกอย่างเงียบจากประโยคนี้ ผมมองหน้าน้องเบลล์ที่เดินลิ่วไปยืนอยู่หลังแม่ตัวเอง ไอ้หยุ่นมันยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆผม จะให้ผมทำอะไรครับ ดึงมันเข้ามากอดหรือจับมือมันเหมือนทุกทีรึไง คนอยู่เยอะแยะ แล้วฐานะตอนนี้เราก็แค่เพื่อนกัน


“ ม๊าหยุ่นปวดฉี่ เดี๋ยวมานะ " บอกเสร็จก่อนจะหันมาหาผม " ไปฉี่เป็นเพื่อนหน่อย "


เดินตามมันเข้าไปด้านในทุกอย่างเงียบ ห้องน้ำอยู่ด้านในสุดของร้าน พอถึงมุมอับมันก็หันหน้ามามองผม ทำหน้างอแงแต่ก็ยืนห่างกัน


“ อะไรของมึง "


“ คือกูไม่ชอบ " ถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าลงมาชนไหล่ของผม รู้ว่ามันคงอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว มันเป็นคนขี้หึง มันไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้ผม หรือทำตัวสนิทสนมมากไป ยิ่งคนที่ดีกว่ามันด้วยแล้วมันจะยิ่งไม่ชอบ ไม่ใช่ว่ามันไม่ไว้ใจ แต่แค่มันมีข้อเสียเยอะเกินไปมันก็เลยกลัว " โธ่เว้ย แม่ง "


“ ฟึดฟัดแล้วได้อะไรว่ะ "


“ กูอยากกลับกรุงเทพ "


“ หนีอีกแล้ว " ถามมันที่เงยหน้าขึ้นจากไหล่ผม


“ ก็กูอึดอัด กูอยากกอดมึง จะตายแล้วเหี้ย ไอ้สัด แล้วกูได้ทำมั๊ย ทำไมกูต้องมาเห็นคนอื่นเค้าทำดีกับมึงได้แล้วกูทำไม่ได้ ทั้งๆที่กูก็แฟนมึง มึงไม่อยากกอดกูบ้างรึไงว่ะ "


“ แล้วตอนนี้กูทำได้มั๊ย " ไม่มีเสียงตอบรับ ผมดึงมันเข้ามากอดจมูกของมันซบลงที่ไหล่ของผมพอดี คงทั้งอึดอัดทั้งเครียด มันดึงมือผมขึ้นมากอดเอวของผม " หยุ่น .. ให้กูพูดให้มั๊ย เรื่องนั้น กับม๊ากับป๊ามึง "


“ ไม่ต้อง กูอยากให้ม๊ารู้จากปากกูเอง "


“ แล้วจะให้กูทำไง จะให้กู ทำยังไงให้มึงยิ้มได้สักที กลับบ้านมา มึงมีความสุขกับเค้าบ้างรึยัง ทั้งๆที่ได้กลับบ้านแท้ๆ "


“ กูอยากบอกม๊า บอกวันนี้เลยก็ได้ แต่แค่หน้าม๊า กูก็ไม่กล้าแล้ว กู ไม่อยากให้เค้าเสียใจ "


“ อย่าพูดให้กูพูดทางออกเดียวที่มึงคิดออกเลยว่ะ "


“ มันไม่ใช่แบบนั้น " เสียงเถียงที่แค่พยายามเถียงเพื่อเอาชนะ ผมรู้ว่ามันคงไม่อยากพูด คือก็ช่างมัน ไม่ต้องบอกไม่ต้องให้เค้ารู้


“ กูเข้าใจมึงมากกว่าที่มึงเข้าใจนะ หยุ่น.. “ จับมือมัน มันก็ถอนหายใจฟึดฟัดเดินเข้ามากอดผมอีก ท่าทางที่มันจะเอาหัวมาโขกที่ไหล่ของผม " กูอยู่ตรงนี้ ก็ไม่ได้ทิ้งมึงไปไหน กล้าหน่อยดิกูก็อยู่ข้างๆนี่แล้วไง "


เงยหน้ามองกัน เราพูดเรื่องนี้กันกี่รอบแล้ว กี่รอบที่มันก็ไม่ทำอย่างที่พูดสักที มันถอนหายใจเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ทัน ได้ยินเสียงเปิดประตูเลยยืนห่างออกจากกันทันที


“ ม๊าให้มาตาม พระมาแล้ว " ไอ้ปอเดินเข้ามา ไอ้หยุ่นกับผมหันไปพยักหน้าก่อนจะเดินตามกันออกไป ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ แม้แต่ไอ้ปอก็ไม่ได้ถามว่า พวกผมมายืนทำอะไรกัน


ได้เห็นทุกอย่างด้วยภาพจริง ที่ไม่ใช่ข่าวน่ากลัวในหนังสือพิมพ์ที่เคยอ่าน จากที่ผมแค่ยืนไหว้ก็ต้องยกกล้องถ่ายรูปแบบไม่หยุด มันพิธีกรรมที่สื่อให้เห็นถึงความศรัทธาประเพณีเดิมที่สืบทอดกันมาหลายปี เป็นการแสดงอภินิหารที่ต้องใช้ความกล้าเอามากๆ ม๊าเล่าว่าการเสียบปาก ด้วยของชิ้นใหญ่ บ้างก็เป็นสิ่งที่เทพเจ้าต้องการ บ้างก็เพราะว่าสมัยนี้มีคนทรงเยอะ ก็เลยมีคนไม่เชื่อเยอะ เค้าเลยต้องทำแบบนี้เพื่อบอกให้ใครๆรู้ว่านี่คือ ของจริง


“ แล้วม๊าไม่กลัวเหรอ แบบโดนหลอก อะไรแบบนี้นะ "


“ เราเชื่อและกราบไหว้ในสิ่งที่เราศรัทธามาจากใจ ใจของบริสุทธิ์ ถ้ามัวมาคิดเล็กคิดน้อย นั่นก็ไม่ใช่ความศรัทธา เอาใจเรานำหน้าสิ่งที่สงสัยดีกว่า ถ้าสบายใจที่จะคิดแบบไหน ก็ขอให้คิดแบบนั้น "


“ ดีจังครับ "


“ ดียังไงละ " ม๊าถามผมระหว่างที่กำลังเก็บผลไม้ที่ไหว้เสร็จแล้วใส่กล่อง


“ ดีที่ผมเจอม๊าครับ ม๊ามีความคิดดีๆที่ทำให้ผม คิดอะไรได้หลายๆอย่าง ขอบคุณนะครับ "


“ ด้วยความยินดีจ๊ะ " เธอยิ้มก่อนจะยื่นกล่องผลไม้มาให้ผม " ฮิมช่วยม๊าหน่อย เอาไปไว้หลังรถนะ ม๊าจะเอากลับบ้าน "


“ ได้ครับ "  ขนของเก็บตามที่ม๊าบอก หยิบนู้นเก็บนี่ เพราะเป็นผู้ชายคนเดียวแล้วครับ คนอื่นซ้อนมอเตอร์ไซค์กันออกไปหาของกิน ไม่อยากไปครับ  อยู่ช่วยทางนี้ดีกว่า


“ อาฮิมลื้อนี่ ยี่เฉิ้นซิง จริงๆอา " อาม่าของน้องเบลล์ ยกนิ้วโป้งให้ผม เป็นคนจีนที่ จีนเอามากๆเลยครับ แกพูดไทยแทบจะไม่ได้ ได้แต่ยิ้มตามครับ ไม่เข้าใจอะไรกับเค้าหรอก  " อาฮิมๆ หนี่เจ่าเต้าหนี่เผิงโหย่วเลอ มา "


“ ครับ " หันมองม๊าที่ก็ยิ้มกว้าง เข้าใจแค่คำว่า อาฮิมๆ ก็คงเรียกผม


“ อาม่าถามว่า ฮิมมีแฟนรึยัง "


“ อ๋อออ " ผมหัวเราะในจังหวะเดียวกันที่ทุกคนมาถึง หันไปมอง ของกินเต็มมือของมัน แถมด้วยหน้าตะกร้ารถก็ยังมี


“ ปู่เจ้าจินอ่า ไคว่ไคว่ "


“ อาม่าบอกไม่ต้องเครียด แต่ตอบเร็วๆ " ม๊ายิ้มก่อนจะรับน้ำที่ฝากไอ้หยุ่นซื้อมากิน


“ มีอะไรเหรอม๊า "


“ อาม่าเค้าถามนะ ว่าฮิมเค้ามีแฟนรึยัง อาม่าแกชอบฮิมนะ " หันไปตอบลูกชายเธอ ไอ้หยุ่นก็หันมามองผม ที่ตอนนี้คงได้แต่ยิ้มให้อาม่า


“ ลี่เซียน เจิ่นเม่อย่าง " ( เบลล์ละเป็นยังไง **ลี่เซียนเป็นชื่อจีนของเบลล์ )


“ อาม่า! ” น้องเบลล์เข้าไปหาย่าของตัวเองแบบไร้เหตุผล อาม่ายิ้มกว้างมองมาที่ผม แกเอานิ้วชี้ ชี้มาทางผมส่วนอีกข้างก็ชี้ทางน้องเบลล์ก่อนจะเอามาแนบข้างคู่กัน " ซิวเสี่ยงอา " (อย่าคิดแบบนั้นเลย)


“ อาลื้อนี่ ซ่วยๆ เจี้ยนคัง อา " ( เราละก็.. เขาหล่อ แข็งแรง ด้วยนะ)


“ อาม่า เฮียฮิมทาโหย่วหนานเผิงโหย่วลา " ( อาม่า พี่ฮิมมีแฟนแล้ว )


“ เสย ? ทาเจิ่นเมอย่าง“ ( ใครละ แล้วแฟนฮิมเค้าเป็นยังไง) น้องเบลล์หันมามองหน้าผม ไอ้หยุ่นกระซิบคำแปลให้ฟังก่อนที่ผมจะหันไปมองหน้ามันที่ตอนนี้ก็นิ่งสงบ หูแดงนิดหน่อยตอนผมแอบขำ


“ บอกอาม่าให้กูที ว่าแฟนกูสวยมาก " มันขมวดคิ้วแต่เพื่อนมันทุกคนแทบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ น้องเบลล์ยังก้มหน้าขำอยู่ข้างย่าตัวเอง


“ อาหยุ่น เมอย่าง " อาม่าเหมือนเร่งมันก็เลยต้องรีบๆตอบ

“ โอ๋ หนีเหิ่นเพี้ยวเลี่ยง ท่าไต่ท่าเดอมี่ฉาวม่าโด่ " คิดว่าแค่คำว่า สวยมาก ก็คงไม่ยาวขนาดนั้น น้องปอหัวเราะขำ ไม่ต่างจากน้องเบลล์กับอาม่า แต่ผมได้แต่ยืนงง หันมองม๊าที่มองผม


“ ไม่เข้าใจละสิ " พยักหน้าม๊าก็ยิ้มกว้าง


“ หยุ่นบอกว่าแฟนฮิมสวยมาก แถมฮิมยังรักแฟนตัวเองมากด้วย มันเป็นแบบนั้นใช่มั๊ย " มองหน้าไอ้หยุ่นที่หันกลับมามองผม มือของมันกำลังถุงในมือไว้แน่น คงจะลุ้นคำถามอยู่


“ ครับ ผมรักแฟนผมมาก " แล้วพร้อมยินดีจะบอกม๊าด้วยว่า แฟนผมก็คือลูกชายของม๊ายืดอกรับแบบไม่อายเลยว่า ผู้ชายคนเดียวที่ผมรัก ก็คือลูกชายของม๊านั่นละครับ 


......................................


ผ่านพ้นเทศกาลกินเจไปแบบอิ่มบุญอิ่มใจ เที่ยงวันที่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเงียบสงบ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปตีสามเพราะ หลังจากเสร็จพิธีส่งพระ พวกเราก็ตระเวนหาของคาวกินกันแบบพวกอดยาก ขับรถมอตเตอร์ไซค์ไปเรื่อยๆ สนใจร้านไหนก็แวะกิน กว่าจะกลับมาถึงบ้านอาบน้ำนอนก็เลยดึก ไหนจะจัดการมันบนเตียงไปอีกสองยกฉลองการออกจากศีลแบบสมบูรณ์


บิดขี้เกียจตัวเองจนรู้สึกเจ็บหลังก่อนจะดึงคนที่นอนข้างๆเข้ามากอด ยันตัวขึ้นหอมแก้มมันที่กำลังหลับสนิท ไม่ได้ล่วงเกินใดๆมาสามวันแล้วครับ คิดถึงสุดๆ มันครางเสียงเบาๆก่อนจะหันกลับมาซุกตัวเข้าหาผม แล้วก็หลับต่อ อมยิ้มกับท่าทางแบบนั้น อย่างน้อยช่วงเวลาหลับอาจเป็นช่วงเวลาที่มันมีความสุขที่สุดก็ได้


กอดมันแน่นขึ้นห่มผ้าคลุมมันเพราะเราไม่ได้ใส่เสื้อ เนื้อแนบเนื้อได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นเป็นจังหวะ ก้มลงหอมแก้ม ใบหู คิ้ว หรือแม้แต่จมูก ปากอิ่มสีสดนั้น ผมกอดมันแน่นก่อนสติจะหลุดลงช้าๆเพราะอยากจะนอนต่ออีกหน่อยสติของผมกำลังไหลไป ในนาทีที่หูของผมจะตัดขาดจากการได้ยินเสียง ประตูห้องของเราถูกเคาะเบาๆก่อนมันจะถูกเปิดออกด้วยความเงียบ


ขาของผมชามันไม่ขยับ พยายามบอกตัวเองให้ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา มันหลับลงอีกครั้ง ก่อนผมจะสะบัดหัวแรงๆจ้องภาพที่ตอนนี้ ชัดที่สุดในสายตา เบิกตามองให้กว้างๆ เด้งตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะเขย่าคนที่เอาแต่ซุกตัวกอดผม



“ ไอ้หยุ่น แม่มึงมา " พอได้ยินแบบนั้นมันก็รีบเด้งตัวขึ้นมา ถอยออกห่างผมไปจนแทบจะตกเตียง


“ มะ ม๊า.. มีอะไรครับ แล้ว ยะ ยังไม่ออกไปอีกเหรอ "


“ กำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้เหละ..” เสียงที่เบาแทบจะไม่ได้ยิน " ม๊าแค่จะเข้ามาแปะนี่ ไว้ที่กระจกให้ลูก " โพสอิดสีแดงถูกขย้ำก่อนจะทิ้งลงที่ถังขยะใกล้ๆตัว " แต่มันคงไม่จำเป็นแล้วละ ม๊าจะออกไปที่ร้านนะ ตื่นแล้วก็ อาบน้ำ พาฮิมไปกินข้าวด้วยละ "


“ ครับ " ตอบแบบเสียงเบา เบาจนผมยังแทบจะไม่ได้ยิน ม๊ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพัก ผมเห็นแววตาที่ซ่อนความเสียใจของเธอที่มองผม มันไม่ต่างอะไรกับผมที่เอามีดเสียบแทงหัวใจเธอ อาจเพราะตอนนี้เราไม่ได้ใส่เสื้อผ้า


ทุกอย่างมันชัด คงคิดเป็นแบบอื่นในแง่ดีกว่านี้ไม่ได้ ทุกอย่างชัด  เธอถอยหลังเดินออกจากห้องไป ไอ้หยุ่นรีบลงจากเตียงวิ่งตามแม่ของมัน คว้ามือเธอเอาไว้ได้ทั้งๆใส่แค่บ๊อกเซอร์ ตอนที่ประตูยังไม่ปิดลง


“ ม๊า หยุ่นอธิบายได้.. มัน คือ..” เสียงสั่นๆ คงกำลังกลัว



“ ไม่ต้องพูด.. อย่าพูดอะไรตอนนี้เลยลูก ม๊าไม่อยากฟัง "


“ ม๊า..”


“ ขอแค่เวลา .. ขอทำใจก่อน แล้วเราค่อยพูดกันเรื่องนี้ "


ทุกอย่างเงียบลง ได้ยินเสียงปิดประตูพร้อมๆกับ ร่างที่ทรุดลงตรงนั้น ไม่มีเสียงสะอื้นอะไร แต่ผมเดินเข้าไปหา กอดมันไว้จากด้านหลัง มันหันหน้ากับมามองกัน  มันกอดผมไว้แน่นเหมือนผมที่กอดมันกลับ ก่อนเสียงโฮจะดังก้องไปทั้งห้องที่มีแต่เรา ที่เข้าใจความรู้สึกของกันและกัน 


มือที่กำลังลูบผมของมันอยู่ตอนนี้ อ้อมกอดที่รัดแน่นของผม ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป เพราะคงไม่มีคำใดที่ทำให้มันดีขึ้น ละอ้อมกอด จูบปากของมันเบาๆทั้งๆที่ยังสะอื้นไม่หยุด  อยากบอกมันว่าผมอยู่ตรงนี้ บอกด้วยร่างกายของผม อ้อมกอดของผมที่กำลังกอดมันอยู่ตอนนี้ ' ว่ามึงยังมีกูอยู่ และกูจะไม่ทิ้งมึงไปไหน '


เดี๋ยวมันก็ผ่านไป.. เพราะทุกอย่างมักต้องใช้เวลา แต่มากน้อยแค่ไหน
เราไม่สามารถคาดเดาได้  ก็เท่านั้น


 .........................................................................

ขอโทษษษษษษษ ที่มาสายไปศาลเจ้ามา เพิ่งกลับมาสดๆร้อนๆ 
ไม่รู้จะพูดอะไร มันพูดไม่ออก อาจเพราะมันเป็นนิสัยหยุ่น และ นิสัยฮิมมั้ง
คนนึงท้าชนทุกอย่าง คนนึงชอบเอาแต่หลบอยู่ข้างหลังตลอดเวลา ก็นะ
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #BTS #สถานรัก ด้วยนะจ้า ขอบคุณมากคร่า