หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[ice_spok]

มาม่าชามโตเลยยยย

ม๊าาาาาาาาาาาาาาา

[lonesomeness]

แง เค้าไม่ชอบมาม่าาาาาาาาาา
 
แต่ไม่เป็นไร กินไว้ให้ชีวิตมีสีสีนก็ได้
แต่คงไม่ให้กินนานใช่มั้ยจ้ะ?

[maemix]

ม๊ามาเห็นก่อนที่หยุ่นจะบอก
ให้ม๊าทำใจแป๊ปหนึ่งนะ
แล้วค่อยเข้าไปคุย
ฮิมหยุ่นสู้ๆ

[dukdikdukdik]

น้องหยุ่นขอเวลาม๊าทำใจนะ อย่าพึ่งยอมแพ้ สู้ ๆ

[Babelilong]

ม๊ารีบทำใจเร็วๆนะ

หยุ่นนจะได้มีความสุข คุคุ

[lizzii]

มาม่าบิ๊กแพ็กยังน้อยไป ฮืออออออ

[why yyy]

หยุ่นร้องไห้อีกแล้ว!!   เฮ้อ!!   เด๋วคุณแม่ก็เข้าใจเองแหละ!!

[B52]

หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี

[kenghan]

เดี๋ยวเมฆหมอกก็จะหายไปใช่ไหม

[quiicheh.]

แค่มีพี่ฮิมข้างๆก็สุดยอดแบ้ววววว

[Tamtang]

ม๊ายยยย ไม๊จริ๊งงงงงงงง  มาม่าาา ไม่อาววว หนูไม่อาวมาม่าา(แต่ถ้าไม่มีก็ไม่สนุกน่ะสิ เอ๊ะ!)  มาม่าอย่านานน๊ะ 

[ตัวไหมอ้วนกลม]

    อ่า  ม๊าเข้ามาเจอซะแล้ว    เป็นกำลังใจให้สองหนุ่มนะ  ม๊าแค่ขอเวลาอย่าเครียดกันนะ   

[na-au]

ม๊ารู้แล้ว เหลือแต่ป๊า

ตอนหน้ารู้กันให้หมด ๆ กันไปแล้วกัน

ทำใจหยุ่น หนูต้องทำใจอย่างเดียว

 

[mooping-7]

หลุดจากอารมณ์หน่วงของไฟเสร็จ มาเจอของหยุ่นต่อ 

[lazat.mchub]

ขอให้แม่หยุ่นทำใจได้เร็วๆ ไม่อยากกินมาม่านาน

[hembetaro]

 

หวังว่าม๊าคงเห็นความสุขของลูกชายมาก่อนนะ
แต่ก็เข้าใจม๊านะ ลูกชายคนเดียวของบ้าน
แถมยังเคยคบกับผู้หญิง ขึ้นกับจู่ๆกลับมีผัวซะงั้น
กะทันหัน...คงทำใจลำบากเหมือนกัน

สงสารพี่ฮิมกับร้องหยุ่นด้วย

 

[thaitanoi]

รึจะกลายเป็นสถานีเศร้า รอติดตามต่อไปครับ

[kokoro]

ม๊ารู้แล้ว
หยุ่นจิตตกอีกแน่ ยิ่งม๊ายังไม่ยอมรับฟังอะไรแบบนี้
แต่คิดว่ายังไงม๊าก็ไม่น่าจะต่อต้านแบบรับไม่ได้เลย
น่าจะขอเวลาทำใจไปก่อนล่ะน่า

[maemix]

เข้ามารอฮิมหยุ่น
อยากรู้ม๊าจะทำใจได้หรือยัง
 

[JustWait]

โอย สู้ๆนะฮิมหยุ่น รอค่ะ

[chisarachi]

เพิ่งอ่านตอนแรกกกก แต่แวบมาเม้นกอน
นายเอก(รึเปล่า)เรียนที่เดียวกันเลยยยยยย
แถมเป็นเด็กทุนเหมือนกันอีก  ฮ่าๆๆๆๆ นี่เลยวิ้งแจ้นมาเม้นก่อน
หวังว่าพรุ่งนี้คงเจอกันที่มอนะ ฮ่าๆๆ มโน

[maemix]

มาด้อมๆมองๆ อีกรอบ ไปแระ

[AdLy]

อ่านรวดเดียว อยากเม้นมาตลอดๆ

แต่พอถึงเวลา จนตอนนี้ กลับบอกได้แค่ว่า ชอบมากอ่ะ ชอบตัวละครทุกตัวนะ ดูมีมิติอ่ะ

ไม่มีขาวดำ จนเกินไป ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง มีเทาบ้าง ไรบ้าง แต่ล้วนเกิดจากความรักทั้งนั้น

ไม่มีใครดีสมบูรณ์แบบ แต่คนที่แตกต่างกัน มักช่วยเติมสิ่งที่ขาดตัดส่วนที่เกินให้กันได้เสมอ


อยากให้ม๊าเข้าใจหยุ่นกับฮิม และให้โอกาสในเร็วๆนี้ด้วยนะ

[sweetbasil]

ชอบคู่เทมกับไฟอ่ะ 

[Isomer005]

สนุก ชอบ ปมเยอะ ครบเครื่อง อ่านแล้วหยุดไม่อยู่เลย
แม้ว่าจะมีคำผิดให้เห็นบ้าง แต่ก็มองข้ามไปล่ะ
ตะโกนบอกเลยก็ได้ว่า ชอบบบบบบบบบบ
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ

[patwo]

ตอนที่ 47

มันเงียบ เงียบตั้งแต่ตอนนั้น มาถึงตอนนี้ก็ยังเงียบ .. แวะกินบะหมี่ขึ้นชื่อของที่นี่ หมี่ฮกเกี้ยน ก่อนมันจะขับรถพาผมมาที่ร้านของแม่มัน วันนี้เปิดปกติ หลังจากหยุดยาวเก้าวันจากเทศกาลถือศีลกินผัก จอดรถที่หน้าร้านมันยืนนิ่ง มองเข้าไปไม่เห็นแม่มันในร้านครับ ได้ยินแต่เสียงเท้าของน้องเบลล์ที่วิ่งออกจากบ้านเข้ามาหาพวกผม


“ มึง "


“ หื้ม ? “ น้องจับมือไอ้หยุ่น ที่ตอนนี้แค่หันหน้าไปมอง " มึงรู้แล้วใช่มั๊ย " เบลล์พยักหน้าไอ้หยุ่นก็ถอนหายใจ


“ ม๊าเรียกกูให้ไปหา ถามว่า กูเลิกกับมึงแล้วเหรอ "


“ แล้วถามว่าอะไรอีก "


“ ถามว่า มึงกับพี่ฮิมเป็นแฟนกันใช่มั๊ย ? “  เบลล์จับมือเพื่อนตัวเองไว้แน่น ถอนหายใจกับความเงียบของคนตรงหน้า แม้แต่กับผมมันยังไม่พูดด้วยเลย คำพูดที่ถามคำก็ตอบคำ " หยุ่นมันเกิดอะไรขึ้น มึงให้แม่มึงรู้ได้ไง "


“ มันสุดวิสัยว่ะ กูขี้เกียจจะอธิบาย " มันดึงแขนตัวเองออกจากการจับกุม เดินเข้าไปในร้าน ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจ


“ มันก็แบบนี้ ชอบเงียบเวลามีปัญหา ไม่ก็หนี น่าเบื่อ ทำไมไม่หัดพูดอะไรให้มันเคลียร์ๆสักทีว่ะ " น้องหันมาหาผม เหมือนมีหลายอย่างที่อยากจะพูดแต่ก็แค่เงียบและเลือกที่จะพูดบางคำ  " ฝากมันด้วยนะ พี่ฮิม "


ผมพยักหน้าเดินเข้าไปในร้านที่ตอนนี้มันก็ย้ายตัวเองไปยืนอยู่ หน้าตู้เค้ก มองแม่เดินออกมาจัดเค้ก  ต่างคนก็ต่างเงียบ ไม่มีใครเริ่มพูด


“ วันนี้ม๊าทำเค้กอะไรบ้างเหรอครับ " เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะถาม แม่มันก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ 


“ ก็มีบลูเบอรี่ชีสเค้ก บราวนี่ แล้วก็ทีรามิสุ ฮิมอยากจะกินชิ้นไหนเป็นพิเศษรึเปล่า ม๊าจะทำให้ "


“ อื้ม ของขึ้นชื่อของเรา เป็นอะไรละครับ "


“ เค้กบ๊อก " ลูกชายของเธอตอบแทนก่อนจะหันมามองหน้าผม " มันเป็นของขึ้นชื่อของร้านเรา เวลาใครมาก็ต้องสั่งกิน "


“ งั้นก็เอา เค้กบ๊อก "


“ งั้นม๊าจะทำให้ละกัน ยังกินไหวใช่มั๊ย " หัวเราะเบาๆก่อนจะหาเข้าไปในส่วนของครัวหลังร้าน


“ มึงต้องกินให้หมดนะ เพราะม๊าลงมือทำเอง " มันหันมาหาผม แม้สายตาของมันจะไม่สู้ดีนัก มือชี้ไปที่โต๊ะโซนหลังร้าน ที่ติดกับสวนเล็กๆ " ไปนั่งนู้น เดี๋ยวกูจะเข้าไปช่วยม๊า เดี๋ยวกูเอาไปให้ "


“ หยุ่น " ผมดึงมันเข้ามาใกล้กระซิบเบาๆลงไปที่ข้างหู " มึงโอเคนะ "


“ ถ้าม๊าไม่พูดแสดงว่าไม่อยากพูด ทำตัวอย่างที่มึงเคยทำเถอะ "


“ มึงบอกตัวเองเถอะ " เอานิ้วกดลงไปที่ระหว่างคิ้วมันก็คลายออกน้อยๆเหมือนไม่รู้ตัวว่ากำลังกังวล


“ กลัว " บางทีนี่อาจเป็นคำพูดสั้นๆที่บอกความรู้สึกของมันได้มากที่สุด พยักหน้าว่าผมเองก็รู้ จับมือมันแน่นมันก็เหลือบมองแม่มัน  ผมจับแก้มมันเกลี่ยเบาๆจนมันยิ้มกว้าง


“ มึงยังมีกูอยู่ทั้งคน "


“ เพราะมีมึงไง กูเลยยืนอยู่ตรงนี้ได้ แล้วไม่บอกเลิกมึงไปก่อน  " พูดจบก็เดินไปช่วยแม่ตรงเค้าเตอร์ เด็กน้อยที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังผมตอนนี้โดนผมดึงออกมาอยู่ข้างหน้า ขานั้นก้าวไปและผมที่คอยจับเบื้องหลังนั้นไว้ ไม่ต่างอะไรกับสอนลูกชายให้หัดเดิน


.....................................................


นั่งอยู่กลางร้าน ชิมเค้กบ๊อกที่อร่อยที่สุดของร้าน อร่อยจริงๆครับ ม๊าให้ผมเยอะมาก ใส่ทุกอย่างแบบจัดเต็ม ได้กินเค้กอีกสามขิ้นอิ่มจนนั่งนิ่งมองไปรอบๆ เป็นร้านที่จัดได้โมเดิ้ลมากครับ มีภาพบุคคลสำคัญหลายๆคน แต่งเน้นสีโทนดำภายนอก และโทนสดใสด้วยรูปวาดภายใน หยิบหนังสือตรงชั้นวางมาอ่าน ระหว่างที่ทุกคนกำลังยุ่ง แม้จะมีลูกค้าแค่สามสี่โต๊ะ


   กริ้ง..


“ กินอะไรดีแก " ลูกค้าคนใหม่ที่เดินเข้ามา ผมเหลือบตามองก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ


“ อื้ม เค้กบ๊อกมั๊ย อยากกิน "


“ เอาสิ " ยืนรอสักพักแต่ไม่มีวี่แววว่าคนในครัวจะเข้ามารับออเดอร์ครับ พวกเธอยืนมองดูเค้กไม่ได้สนใจจะเรียกอะไร " นี่ ร้านนี่นะ เป็นร้านของรุ่นน้องที่โรงเรียนเราไงแก จำได้มั๊ย "


“ ใครว่ะ "


“ ก็เด็กที่ชื่อ มหาสมุทรไง "


“ อ๋ออ ไอ้เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักตัวขาวเล็กๆคนนั้นน่ะนะ แฟนเบลล์น้องรหัสกู " อีกคนพยักหน้าก่อนจะยิ้มกว้าง "  ทำไมว่ะ " เสียงเงียบลงก่อนเพื่อนจะหันดูซ้ายดูขวา


“ แม่งเป็นเกย์เว้ย "


“ ห๊ะ จริง ?  งั้นน้องก็เลิกกับน้องกูแล้วดิ มึงไปเอาข่าวมาจากไหน มั่วรึเปล่า "


“ จากไหนละ ก็ ig มันไงง โชว์ภาพกับแฟนโต้งๆเลยเว้ย ไม่ได้ล๊อคด้วย แฟนแม่งโคตรหล่ออะ เสียดาย สืบๆดู เป็นเดือนวิศวะนะเว้ย แม่ง เสียดายมากกก หล่อมากจริงๆ " หลังจากประโยคนี้ผมลดหนังสือลง มองดูพวกเธอที่ยังคุยกันออกรส ขาของผมก้าวเข้าไปหา ใกล้จนเธอทั้งหันมอง คนนึงที่ทำท่างงๆ กับอีกคนที่ตาโตเหมือนเห็นผี


“ หล่อเหมือนผมรึเปล่าครับ "


“ คือ.. ขอโทษคะ " คนที่เคยเห็นหน้าผมยิ้มแห้งๆ เธอก้มหน้าขอโทษ " ไม่ได้ตั้งใจ "


“ คนนี้นะเหรอ แฟนน้องเค้า " เธอกระซิบกับเพื่อนแต่ผมได้ยิน


“ ใช่ครับ.ผมเป็นแฟนหยุ่น แล้วเลิกว่าแฟนผมต่อหน้าผมสักที แล้วที่บอก เสียดายอะ .. สงสารผมเถอะ ถ้าต้องเจอแบบคุณสองคน ผมว่า แบบแฟนผมดีกว่า  "


“  ขอโทษอีกทีคะ " พูดแล้วก็เดินจากไป ไม่ได้กินเค้กของที่ร้าน จากที่ได้เงินก็คงจะไม่ได้เสียลูกค้าไปแล้วสองคน ถอนหายใจก่อนจะหันไปทางเค้าเตอร์ ผู้หญิงเจ้าของร้านยืนอยู่ คงได้ยินทุกอย่าง การกระทำทั้งหมดของผม


“ ขอบคุณนะฮิม " ม๊าพูดสั้นๆ ไม่เข้าใจว่าขอบคุณเรื่องอะไร เพราะผมปกป้องลูกชายของเธอเหรอ ? ไม่ทราบครับ เธอเดินเข้าไปในครัว มองเบื้องหลังนั่นแท้จริงเป็นผมรึเปล่า ที่ต้อง พูดว่า ขอโทษ 


ถอนหายใจกับความอึดอัด นั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเดินก่อนจะเผลอหลับไปทั้งแบบนั้น แอร์เย็นๆกับอากาศข้างนอกที่ร้อนมากๆ ไม่ได้ห่วงหน้าตาหรือลูกค้าที่เดินเข้าออกร้าน  เอาหนังสือกางแล้วปิดหน้าตัวเองไว้นอนหลับแบบยืดตัวยาวทั้งโซฟา

[patwo]

“ เอาน้ำอีกแก้วมั๊ย "  เสียงที่ถามมาพร้อมมือที่แนบลงบนแก้มของผม มันดึงหนังสืออกพับตั้งไว้บนโต๊ะ ลืมตาตื่นขึ้นมอง ไอ้หยุ่นนั่งอยู่ตรงที่เหลือของโซฟาที่ผมนอน " มึงหิวรึเปล่า "


“ กี่โมงแล้วว่ะ "


“ หกโมงเย็น กูปิดร้านแล้ว วันนี้กินข้าวที่บ้านนะ "


“ ม๊ามึงละ "


“ กลับไปแล้ว ม๊าจะทำกลับข้าวให้มึงกินเย็นนี้ กูล้างของอยู่เพิ่งเสร็จ "


“ แล้วมึงคุยกับม๊ายัง " 


“ คุยแล้ว แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคุย " ลุกขึ้นมานั่งตอนที่มันถอนหายใจลงมาพิงตัวผมพอดี " ก็คุยเรื่องทั่วไป ในครัว "


“ อึดอัดน่าดูเลยมึง "


“ ตอนที่มึงบอกแม่มึงว่า ชอบกู แม่มึงว่าไงบ้างว่ะฮิม "  หันหน้ามาถามผม มันนั่งอยู่ตรงกลางโซฟาข้างตัวของผม ที่นี่ไม่มีใครมีแต่เราสองคนเท่านั้น จ้องตาที่เหนื่อยล้าของมัน มันก็มองกลับมาก้มหน้าจนผมต้องดึงตัวเข้าไปจูบ จูบเบาๆลงบนหน้าผากและปลายจมูก


“ กูไม่ชอบเลย เหมือนไม่ใช่มึง "


“ กูเครียด กูก็ไม่ชอบ "


“ ถ้าทำได้จะไม่ชอบกูใช่ไหม " ถามเพราะผมรู้ว่ามันคิด แค่ไม่พูดออกมาก็เท่านั้น มันเหมือนคนที่ถูกเสือไล่ต้อนมาจนถึงหน้าผาสูงจะเดินหน้าก็ไม่อยากจะเดินเพราะกลัวจะตกลงไป  อยากจะถอยหลังก็ไม่ได้เพราะเสือก็ไม่ยอมถอยห่าง ตอนนี้เลยได้แต่ยืนเฉยๆ มองดูทุกอย่างด้วยความตื่นเต้นและกังวล


“ อย่าพูดเลย กูทำมันแล้ว " หันมามองหน้าผม จูบผมกลับเบาๆ " กูรักมึงแล้วฮิม " มือมันเอื้อมมากอดเอวผมเอาหน้ามาซุกไว้กับไหล่


“ ให้กูจัดการให้มั๊ย "


“ กูอยากให้ม๊ากับป๊า ฟังคำอธิบายที่มันมาจากปากกู ถึงกูจะไม่กล้า ถึงกูจะกลัว แต่คงดีกว่าถ้าเค้าจะฟังมันจากปากลูกชายของเค้า " เสียงอู้อี้แต่ฟังแล้วก็พอเข้าใจ คนบางคนที่ยิ่งดีกับเราเท่าไหร่เราก็ยิ่งลำบากใจที่จะทำร้ายเค้ามากขึ้นเท่านั้น " มึงพูดยังไง แม่มึงถึงเข้าใจว่ะ ฮิม "


“ ก็แค่บอกความจริง "


“ บอกตรงๆ เลยรึไง "


“ กูก็บอกตรงๆ ว่าคนที่กูชอบไม่ใช่ผู้หญิง  "


“ แล้วแม่ว่าไง " มันถามผมทั้งๆที่หน้ายังซบอยู่ไหล่ มือกอดเอวผมแน่นขึ้น ไม่ต่างอะไรจากเด็ก


“ แม่ก็เงียบ แล้วถามว่า แน่ใจใช่มั๊ย กูก็ตอบว่าแน่ใจ แม่ถามว่ากูเป็นเกย์รึเปล่า "


“ แล้วมึงตอบว่าไง "


“ กูเปล่า แต่กูชอบมึง ถ้าเป็นผู้ชายกูชอบมึงแค่คนเดียว ไม่ได้รู้สึกชอบผู้ชายคนอื่น ขนาดไอ้ไฟ.. “ พอคำนี้มันก็เงยหน้าจากไหล่ผมขึ้นมามองหน้า " ไอ้ไฟน่ารักกว่ามึง  กูชอบยังชอบมึงเลย "


“ มึงก็ไปชอบไอ้ไฟสิ "  ไอ้คนขี้หึง..


“ หึ "


“ หิว " มันพูดก่อนจะพิงผมให้มากขึ้น นอนราบลงกับโซฟาอีกครั้งมันก็ทับผมมาทั้งตัว " ไม่อยากกลับบ้านเลย "


“ กลับเถอะ ยังไงก็หนีความจริงไม่พ้น กลับไปเผชิญหน้ากับความจริงกันดีกว่า "


ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจกับร่างที่เอาแต่บิดขี้เกียจอยู่บนตัวผม มันทำเสียงขัดใจก่อนจะยอมลุกขึ้น ปิดประตูสตาร์ทมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน วันนี้ฟ้าครึ้มกว่าปกติ ไอ้หยุ่นใส่หมวกกันน็อคมันมองดูท้องฟ้า


“ กูว่ารีบซิ่งกลับบ้านกันเถอะ ฝนตกแน่ "


ซิ่งรถกลับบ้านทั้งๆที่ติดไฟแดงตลอดทาง ฟ้าครึ้มขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ไม่สามารถผ่าไฟแดงได้ ฝนเริ่มตกโปรยปรายและเทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว ไอ้หยุ่นจอดรถลงข้างทาง ป้ายรถเมล์ที่มีคนจอดรถรอฝนซาอยู่สองสามคน


“ เหี้ยย เปียกถึงกางเกงใน " เสียงบ่นของมัน ยื่นมือไปเขย่าหัวมันที่มีน้ำเกาะสองสามครั้ง  ถ้าน้ำเกาะเยอะกว่านี้จะเป็นหวัดได้  เสื้อมันเปียกแต่โชคดีที่ใส่สีเข้ม ไม่ชอบเวลาที่มีคนมองรูปร่างของมัน ชอบมองคนเดียว 


“ อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้ว "


“ ใต้เบาะมีเสื้อฝน "


“ เอากุญแจมา กูไปเอาเอง "  แบมือขอ มันก็ยื่นให้ แต่ก็จับแขนผมไว้


" รอให้ฝนซาก่อน มึงออกไปมึงก็เปียก "


“ แต่มึงต้องรีบกลับบ้าน มึงป่วยง่าย พอป่วยแล้วใครลำบาก ไม่ใช่กูรึไง อยู่ตรงนี้ กูจัดการเอง " ดึงแขนออกจากมันวิ่งไปที่รถ พยายามไขเปิดเบาะที่ก็ยากเอามากๆ ไม่ค่อยได้ขับรถมอเตอร์ไซต์แค่หาว่าต้องแทงกุญแจลงไปตรงไหน ยังหาไม่ค่อยจะเจอ เปียกไปทั้งตัวตอนที่ก้มลงหา คนผ่านไปผ่านมาคงกำลังงงว่ามายืนตากฝนอยู่ตรงนี้ แต่ในที่สุดก็เปิดออก  ใส่เสื้อฝนเป็นแบบคลุมเรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปหามันที่ยืนงงอยู่ หยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่


“ มึงขับเป็นรึไง "


“ เป็นดิ " ยิ้มให้ มันก็ขมวดคิ้ว คงงงว่าที่ผ่านมาทำไม ผมไม่ขับ จริงๆเคยขับของไอ้โอ้มาบ้าง ก็เลยขับเป็น ขึ้นมอเตอร์ไซต์สตาร์ทรถมันก็วิ่งมาขึ้นหลังมุดตัวเองเข้ามาในเสื้อฝนนั่งชิดกันมากกว่าทุกครั้ง เสื้อฝนที่กันฝนให้กับผมและมันที่อยู่ด้านหลัง ตรงเอวรู้สึกอุ่นมีมือนึงมากอดไว้ หน้าของมันก็ซบลงมาที่หลังเปียกๆของผม ไม่มีคำพูดใดยกเว้นรอยยิ้ม  ผมว่า บางที ฝนตกแบบนี้เลยทำให้ผมกับมันใกล้กัน มันก็ดีเหมือนกันนะ


สภาพเปียกไปถึงกางเกงในด้วยกันทั้งคู่ เสียงฝนกลบเสียงมอเตอร์ไซค์ขอเราเสียสนิท จอดรถตรงโรงรถก่อนจะเดินเข้าบ้าน บ้านที่มีแสงสว่างไปทั่ว บ้านไอ้หยุ่นด้านหน้ากับข้างจะเป็นกระจกครับ มองเห็นด้านใน มันยืนตัวสั่นก่อนผมจะผลักมันให้เข้าบ้านไปก่อน


“ มึงเข้าไป แล้วรีบอาบน้ำ สระผมด้วยนะ "


“ มึงอะ "


“ กูรอให้มึงอาบเสร็จก่อน ไปๆ รีบๆเข้าไป " มันรีบวิ่งเข้าไปตามคำสั่งของผม เก็บรถให้เข้าที่ผมก็หนาวจนปากสั่นไปหมดแล้ว ขาที่ก้าวกำลังเดินเข้าบ้านแต่กลับหยุดนิ่ง ไอ้หยุ่นที่ผมสั่งในรีบเข้าไปมันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นมองดูภาพในบ้านที่ผมเองก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเท่าไหร่ชัดนักจากตรงนี้ ฝนกลบเสียงที่ควรได้ยิน แต่ผมว่าดีแล้วที่เป็นแบบนั้น


ภาพที่แม่มันกำลังร้องไห้ เธอยืนร้องไห้จนตัวสั่นทั้งๆที่พ่อของมันก็กำลังกอดไว้ ในมือถือกรอบรูปอะไรสักอย่าง แต่น่าจะเป็นรูปมันเพราะมันกำลังก้มหน้า  อาหารบนโต๊ะโฉยควันไปทั่วไป แต่ไม่มีความรู้สึกอยากอาหารเลย ลำคอของผมแห้งผากหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ เดินเข้าไปใกล้มันที่เงยหน้าขึ้นมามองผม หยดน้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ผมเองที่เหมือนโดนผลักลงไปในหน้าผา  มีแต่คำว่า ' ทำไง ทำไง ทำไงดีวะ กูจะทำยังไงดี ' เต็มไปหมด


“ หยุ่น..”


“ กูไม่เข้า กูไม่ไป " เสียงมันสั่น เอื้อมมือไปจับมือมันไว้แน่น


“ มึงจะป่วยถ้าไม่รีบอาบน้ำ "


“ ช่างมัน ไม่เป็นไร  "


“ เข้ามา " ผมเปิดประตูบ้านทุกคนในนั้นเหมือนจะไม่รู้สึกด้วยซ้ำไป " กลับมาแล้วครับ " พูดแบบนั้นถึงจะรู้สึก ม๊าทำหน้าตาตกใจเช็ดน้ำตาลวกๆแล้วเดินลิ่วเข้าไปในครัว ป๊ามันหันหน้ามาหาผมก่อนจะยิ้ม


“ เปียกเหมือนลูกหมาเลยพวกมึง ไปๆ อาบน้ำ แล้วรีบลงมากินข้าว "


“ ครับ " ดึงมันที่ยืนก้มหน้าอยู่หลังผมให้เดินขึ้นไปบนบ้าน ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างที่มันสวนทางกับพ่อมัน  ทำได้แค่รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดใหม่ แล้วกลับมานั่งกินข้าวที่จัดเอาไว้เต็มโต๊ะ


ไอ้หยุ่นไม่พูดกับผม อาบน้ำเสร็จก็มานั่งเป่าผมอยู่ที่โต๊ะ รอจนผมอาบน้ำเสร็จ ลงไปข้างล่างพร้อมๆกัน อาหารถูกจัดเสร็จแล้ว ทุกคนกำลังคอยอยู่ ป๊ากับม๊าดูทีวีจากโต๊ะอาหาร


“ มาๆ นั่งๆ วันนี้มีแต่ของที่หยุ่นชอบทั้งนั้นเลย ฮิมลองกินดูนะ ว่าชอบมั๊ย " พยักหน้าก่อนจะนั่งลง มันทำตัวลีบๆนั่งลงข้างแม่ของมัน


“ แนะนำเมนูอาหารให้ ฮิมสิหยุ่น " พ่อมันบอก มันก็เงยหน้าขึ้นมามอง ขอบตาแดงทั้งแม่ทั้งลูก


“ ก็มี.. แกงส้มปลาหน่อไม้ อันนี้เผ็ดนะ ปลาราดพริก ผัดเผ็ดหมู น้ำพริกกุ้งเสียบ ใช่มั๊ยม๊า " ม๊าพยักหน้า " อันนี้เอ็นไก่ทอด ปีกไก่ย่างเครื่องแกง ทำไมมันมีแต่ของเผ็ดๆว่ะ มึงจะกินได้มั๊ย "


“ ได้ดิ "   


“ โอเคๆ ลองกินดู อร่อยๆทั้งนั้น " ทุกคนลงมือกินข้าวผมก็ด้วย ม๊าตักปลาจากแกงส้มให้ผม ตักให้ผมชิมทุกอย่าง ก่อนจะตักให้ลูกชายเธอ ลองชิมไปคำแรก อร่อยครับเป็นครั้งแรกที่กินอาหารใต้สูตรคนจีน


“ อร่อยมั๊ย เป็นไงบ้าง "


“ อร่อยครับ อร่อยๆ "  ทุกคนยิ้มเหมือนโล่งใจที่ผมบอกว่าอร่อย


“ แล้วฮิมเป็นคนกรุงเทพเลยเหรอ " ป๊าถามครับ


“ ครับ เป็นคนกรุงเทพ "


“ แล้วมีพี่น้องกี่คน ลูกเต้าเหล่าใครละ "


“ พ่อแม่ผม ทำงานอยู่ที่อเมริกาครับ พ่อเป็นหัวหน้าวิศวะที่นู้น แม่เปิดร้านอาหารไทย มีสองสาวคนนึง ชื่อเฮอร์ ครับ "  ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังถูกสอบประวัติจากพ่อตา เพราะว่ามาจีบลูกสาวเค้าเลยว่ะ


“ ฮิมกับเฮอร์  น่ารักจังพ่อแม่ช่างตั้ง " ม๊าว่าก่อนจะตักเอ็นไก่ทอดให้


“ ขอบคุณครับ "


“ แล้ว ตอนนี้ฮิมอยู่ที่ไหน หยุ่นเล่าว่า ฮิมอยู่คอนโด เช่าเหรอ "


“ เปล่าครับ พ่อแม่ผมซื้อให้ คือ บ้านผมอยู่นอกเมืองครับ แต่ผมเรียนในเมืองตลอด เมื่อก่อนต้องเข้ามาเรียนมันลำบากครับ ก็เลยย้ายไปอยู่บ้านป้า แล้วแม่เกรงใจป้า ก็เลยซื้อคอนโดให้ แต่ว่าน้องสาวผมชินกับการอยู่บ้านป้าแล้วครับ ผมก็เลยอยู่คอนโดคนเดียว "


“ แล้วไม่เหงาเหรอฮิมอยู่คนเดียว "


“ เมื่อก่อนเหงาครับ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว " หันมองหน้าไอ้หยุ่นที่เบนสายตาหลบผม เหมือนมันไม่อยากให้ผมบอกว่า มันไปค้างกับผม


“ เพราะตอนนี้ไอ้หยุ่นไปอยู่ด้วย " ป๊าพูดครับ ผมว่าท่านสองคนอาบน้ำร้อนมาก่อนก็คงรู้อะไรมากกว่าผมอยู่แล้ว แถมยังเลี้ยงไอ้หยุ่นมาก็คงจับอาการผิดปกติของมันได้ 


“ ก็ครับ "


“ รบกวนรึเปล่าฮิม ม๊าว่า หยุ่นก็ดูแลตัวเองไม่ค่อยได้นะ "  มองผมแบบเกรงใจ แต่ผมกลับส่ายหน้า


“ อะไรม๊า  ดูแลตัวเองได้เถอะ ดูมาตั้งนานกว่าจะเจอมัน ก็ปกติดี แต่พอมีแม่งนะ..โอ๊ย อ๊ากกก " เหตุเพราะพูดไปเคี้ยวเอ็นไก่ไป ก็เลยกัดเข้ากับปากตัวเอง มันเด้งตัวขึ้นลงเพราะความเจ็บ " เหี้ยฮิมมม กูเจ็บบบ ไอ้สัด "


“ มึงนี่นะ " พูดได้แค่นั้นก็รีบวิ่งไปที่ตู้เย็น เปิดเอาน้ำแข็งยัดใส่ปากให้มันอม น้ำตานองหน้าเพราะความเจ็บมีเลือดไหลที่มุมปาก ผมยกมือเช็ดให้ก่อนจะป้ายกับเสื้อตัวเอง " อีกแปปก็หาย มึงรอก่อน ทีหลังก็อย่ารีบกิน ตะกละแล้วแบบนี้ทุกที "


“ อื้ออ กูเจ็บ " พูดทั้งๆที่น้ำแข็งเต็มปาก ผมพยักหน้าเหมือนบอกมันว่า ผมรู้แล้ว เคาะหัวมัน ไอ้หยุ่นถอนหายใจอมน้ำแข็งไปเรื่อยก่อนจะหันเข้าหาโต๊ะ ที่เมื่อกี้เหมือนเราลืมอะไรบางอย่าง .. ใช่ ลืมว่า พ่อแม่ไอ้หยุ่นร่วมโต๊ะกับเราอยู่ไง
 

“ ขอโทษครับ "


“ ครั้งแรกเลยนะที่เห็นมันโดนดูแลจากคนอื่นที่ไม่ใช่ม๊า " ป๊าว่าก่อนม๊าจะพูดเสริม " ปกติม๊าจะให้เค้าทำเอง เพราะตอนเด็กๆ ม๊าจะชินกับการช่วยเค้า "


“ ไม่แปลกใจเลยใช่มั๊ย ที่มันไม่ค่อยกล้าแสดงออก "


“ ไม่เกี่ยวกับม๊าหรอก หยุ่นว่าตัวเองไม่ชอบเองมากกว่า " เถียงพร้อมกับกัดน้ำแข็งกินไปจนหมดแล้วก็เริ่มกินข้าวต่อ " แล้วจะกินไรได้อีกว่ะ "


“ ก็กินข้าวเข้าไปเยอะๆ เอานี่ " ตักปลาให้มัน ก็เอาไปกินแค่เนื้อๆ โปะข้าวให้มันเยอะๆ มันก็พยักหน้าแล้วก็กิน มันกินของมันไปเรื่อยผมก็หันมากินของตัวเองต่อ


“ ฮิมลองกินนี่ดู อร่อยนะ " ป๊าตักไก่ย่างเครื่องแกงให้ผม ก็กินครับ เป็นรสชาติแปลกๆที่ผมไม่เคยกิน กินกันจนเสร็จทุกอย่างเกลี้ยงโต๊ะ ผมอาสาช่วยล้างจานครับ แม่มันก็ไม่ว่าอะไร ยืนล้างจานกันไปสองคนไอ้หยุ่นไปนั่งดูทีวี


“ ฮิม เวลาหยุ่นอยู่กับฮิม เค้าก็เป็นแบบนี้รึเปล่า "


“ ก็แบบนี้ครับ "


“ เด็กจริงๆเลย " หันมายิ้มให้ผม " ขอโทษนะ บางทีฮิมก็คงเหนื่อยที่ต้องดูแลเด็กแบบหยุ่น "


“ ผมเต็มใจครับ "


" เข้าใจแล้วละ " แม่ไม่พูดอะไร หยุดการสนทนาแค่นั้น เช็ดจานเก็บเป็นอย่างสุดท้ายก่อนที่เธอจะเดินไปหาสองพ่อลูกที่กำลังดูทีวี


“ หยุ่น ม๊าขอคุยอะไรด้วยหน่อย "


“ ครับ "


“ เรื่องฮิม "  พอได้ยินชื่อตัวเอง มือก็รีบเช็ดเข้ากับผ้า พาขาตัวเองเดินไปจุดที่กำลังมีการสนทนาให้เร็วที่สุด แต่เสียงนั้นที่ดังขัดผมขึ้นมา " ขอเราคุยแค่ในครอบครัวของเราก่อนนะฮิม "


“ ได้ครับ " ตอบเสียงเรียบๆแล้วพาตัวเองไปอยู่หลังตู้เย็น ใครจะหาว่าเสียมารยาทก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยถ้าเกิดอะไร ผมจะได้ช่วยมันทัน


ทุกอย่างตรงนั้นเงียบ แม้เสียงทีวีก็ถูกปิดลง มองจากตรงนี้มันก็คงเครียด แม่มันเอื้อมมือไปจับมือมันเอาไว้ รอยยิ้มที่ผมว่ามันดูอุ่นใจฉายชัดขึ้นมา


“ ม๊ารู้นะ ว่าหยุ่นไม่ได้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก.. ทำไมละ มันเกิดอะไรขึ้น " 


“ ผมไม่รู้ " หันมองหน้าแม่มัน ความรู้สึกทุกอย่างเป็นอย่างที่มันบอก " ไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่า ผมชอบมัน ชอบมันมากจริงๆ แต่เค่มันคนเดียวนะ ไม่ได้คิดจะชอบผู้ชายคนอื่น หยุ่นอธิบายม๊าไม่ได้ ไม่รู้จะพูดยังไง "


“ ไปเจอฮิมได้ไงว่ะ มันเข้ามาจีบเหรอ "


“ ก็ประมานนั้นมั้ง เรียกว่าจีบเหรอว่ะ ไม่รู้อะ  " ส่ายหน้าใส่พ่อตัวเอง ผมยืนแอบขำอยู่ตรงนี้ กูคงไม่ได้จีบมึงหรอก เหี้ยเอ้ย


“ มันโดนมอมยารึเปล่าว่ะ ทำไมมันดูงงๆ "


“ บ้า ไม่ใช่แล้ว ยาเหี้ยไรอยู่นานขนาดนี้ละ ป๊า "


“ หึ "


“ คือจะพูดไงให้ป๊ากับม๊าเข้าใจว่ะ เอาง่ายๆคือผมรักมัน มันก็รักผม ทางบ้านมันก็รู้แล้วนะ ว่าผมกับมันเป็นแฟนกัน  แล้วคือ มันก็บอกผมว่า มันชอบผู้ชายคนเดียวก็คือผม ซึ่งก็ไม่รู้ว่าแม่งตอแหลรึเปล่า แต่ตอนนี้ผมก็ชอบผู้ชายคนเดียวก็คือมัน หมายความว่าถ้าให้ไปชอบคนอื่นก็คงไม่ แบบนี้เรียกว่าอะไรว่ะ ไบมินิ มั๊ย คือเอาแค่คนเดียวไง "


“ ไบมินิ " ทุกคนหลุดขำไม่ต่างอะไรจากผม มึงคิดได้ไง ไบมินิ 


" เอาจริงๆเหรอหยุ่น คนนี้จริงๆใช่มั๊ย " แม่มันถาม ไอ้หยุ่นพยักหน้า


“ อื้อ ถ้ามันไม่ทิ้งผม ผมก็คงไม่ทิ้งมัน อนาคตเราไม่รู้ถ้าวันนึงผมหรือมันไปเจอผู้หญิงที่ใช่จริงๆ เรื่องนี้อาจไม่เคยเกิดขึ้นกับเราก็ได้ แต่ที่หยุ่นพามันมา ตอนนี้หยุ่นมั่นใจว่า มันคือคนนั้นที่หยุ่นคิดว่าตัวเองมีความสุข โคตรจะสุข เหมือนมีแฟนมีพ่อมีแม่ มีเพื่อน มีน้องในคนเดียวกัน มันอยู่กับหยุ่นเวลาที่หยุ่นต้องการใครสักคน มันไม่เคยทิ้งไปไหน ตอนนี้ถ้าถามว่า อยากได้อะไรมากที่สุด ก็คงอยากได้มัน อยากได้จนออกนอกหน้า เลยมาบอกให้ป๊ากับม๊ารู้ไม่อยากให้รู้เป็นคนสุดท้าย และรู้จากปากหยุ่น ลูกของป๊ากับม๊าเอง "


ก็เพิ่งจะเคยได้ยินมันพูดอะไรแบบนี้ ความรู้สึกของมันที่ผมไม่รู้ ไม่เคยรู้เลยจริงๆ ป๊ากับม๊ามันถอนหายใจ เค้ายิ้มให้กับความสุขของลูก เป็นครอบครัวที่ผมว่า เค้ามองเห็นความสุขของลูกมากกว่าสิ่งอื่นใด


“ แล้วถ้า ฮิมมันทิ้งหยุ่นละ " ทุกอย่างเงียบ ไอ้หยุ่นตอบแทนความรู้สึกของผมไม่ได้ ทุกวันนี้มันยังหึง ยังทำตัวเป็นเด็กๆใส่ผมอยู่เลย มันคงรู้สึกว่าสักวัน ผมจะรำคาญ ผมรู้ว่ามันคิดเรื่องนี้ตลอดเวลา แต่แค่บอกตัวเองว่า ทำให้ดีที่สุด


“ ผมจะพยายามครับ "  พูดออกไปเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ทุกคนหันมามองรวมทั้งมันด้วย นั่งลงด้านหน้า " ผมไม่ทิ้งหยุ่นหรอก ถ้าทิ้งแบบไปรักคนอื่น แต่ถ้าเราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ ก็ต้องเลิก ผมไม่อยากพูดออกไป ถ้าผมทำไม่ได้ คนที่เสียใจที่สุดก็คือ หยุ่น "


“ แล้วคิดว่าความรักแบบนี้มันมั่นคงเหรอ "


“ ผมว่ามันอยู่ที่ตัวเราเองมากกว่า ถ้าเรารู้จักที่จะเรียนรู้ ที่จะเข้าใจ มันก็อยู่กันได้นาน ผมว่าคำว่า ตลอดไป ในความรัก มันเหมือนกับว่า เรามีใครสักคนที่อยู่เป็นเพื่อนไปจนตายมากกว่า "


“ ก็จริงอย่างที่ฮิมพูด " ม๊าพูดขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือไอ้หยุ่น " กว่าที่ม๊าจะมีหยุ่น ตอนนั้นม๊าก็แก่มากแล้ว มีชีวิตไปข้างหน้าน้อยกว่าชีวิตที่เคยผ่านมา พอมานั่งคิดๆดูแล้ว ป๊ากับม๊ามีความเห็นตรงกันคือเพราะความเป็นความสุขของลูกเราก็ยอมเสมอ  เพราะถ้าม๊ากับป๊ามัวเอาความรู้สึกไม่ชอบมากำหนดชีวิตของลูก ลูกก็คงไม่มีความสุขแน่ๆและชีวิตมันก็ดูไร้ค่าลงไป อีกอย่างป๊ากับม๊าก็คงไม่ได้อยู่กับลูกตลอด คนที่อยู่ได้นานกว่าก็คือ ฮิม คือตัวของลูก .. งั้น หยุ่นก็มีความสุขเถอะ "


“ ไม่ชอบให้ม๊าพูดแบบนี้เลยว่ะ "


“ ก็ความจริง ถามว่ารับได้มั๊ย ไม่ได้หรอก เสียใจมั๊ย เสียใจดิ มากด้วยนะ..ก็ลูกชายคนเดียว แต่เพราะหยุ่นมีความสุข พอเห็นหยุ่นมีความสุขมากขนาดนี้ แต่กลับต้องมาอึดอัดกับม๊ามากขนาดนี้ ก็เลยคิดขึ้นได้ว่า มันก็ดีออก ที่ลูกจะมีใครสักคนที่ดูแล อย่างน้อยถ้าเป็นฮิม ก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร ฮิมดูแลหยุ่นได้ดีที่สุดอยู่แล้ว แต่ถ้าเสียใจก็ต้องรับให้ได้ด้วยนะ  "


“ ม๊า.. “


“ ม๊าโอเค ก็มันเป็นความสุขของหยุ่นนี่ " มันหันไปมองหน้าป๊ามันที่ตอนนี้ก็แค่ยักคิ้ว " จริงๆ ป๊าเป็นคนบอกให้ม๊าคิดแบบนี้ เราอยู่กับหยุ่นได้ไม่นาน สิ่งที่เราให้หยุ่นได้ นอกเหนือจากสมบัติของเรา ก็คือสิ่งนี้ และม๊ากับป๊าก็คิดว่ามันมีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมด .. นั่นคือก็ ความสุข "


“ ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ " มันกอดม๊าของมันก่อนป๊าจะเข้ามากอดตาม


“ แค่เป็นคนดี มีการมีงานทำ เลี้ยงป๊าเลี้ยงม๊าตอนแก่ เลี้ยงดูตัวเองได้ ก็คงพอแล้วละ ..” ป๊ามันพูดก่อนจะหันมองผม " มึงอย่าทิ้งลูกกูแล้วกัน ถึงเด็กสถาบันเดียว คณะเดียวกัน กูก็ไม่สนนะเว้ย " คำขู่ที่ทำได้แต่ยิ้ม


“ บอกลูกป๊าว่าอย่าทิ้งผม ด้วยละกันครับ "


บางทีผมว่า ความเข้าใจ จากคนที่รัก มันก็ดีมากกว่าอะไร ทั้งหมดในโลกใบนี้


.....................................................


แถมนิดนึง..


“ ร้อน " เสียงบ่นของคนข้างผมที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาด อยู่ที่หาดป่าตองเป็นหาดที่มีทรายขาวแถมยังละเอียด น้ำทะเลสีฟ้าสวยสุดลูกหูลูกตา ฝรั่งเดินกันให้ทั่วอารมณ์หลุดมาอยู่ในเมืองฝรั่งสักเมือง  นั่งเก้าอี้เช่ากันคนละตัว นั่งกันในร่ม จิบเบียร์และกินอาหารทะเล  ไอ้หยุ่นบอกว่าแพง ถ้าไม่พาผมมามันจะไม่ยอมจ่ายเด็ดขาด จริงของมันครับ ราคาฝรั่งอารมณ์เก้าอี้ตัวเดียวห้าร้อย


“ อากาศดี " อาจจะสวนทางแต่ผมคิดแบบนี้  ฝนไม่ตกแดดออกเปรี้ยง ใส่หมวกใบเดียวกับกางเกงบิลลาบองเล่นกีฬาทางน้ำจนตอนนี้ตัวเริ่มคล้ำ หันไปสะกิดมันที่เอาแต่นอนนิ่งๆ มองสาวผ่านแว่นกันแดดที่นุ่งบีกินี่เดินผ่านไปมา  " เล่นน้ำกันหน่อย ไป "


“ ไม่เอาอะ กูบอกแล้วไง กูแค่มาเป็นเพื่อนเว้ย  " บ่นครับแต่ผมรู้จุดประสงค์ของมัน ถอดแว่นก่อนแดดมาออกคร่อมมันบนเก้าอี้ตัวที่มันนัั่ง ก้มลงไปจนต่ำจูบลงที่ปากของมันจนตามันโตขึ้นแบบตกใจ ไม่ปล่อยง่ายๆ ล้ำลิ้นเข้าไปในปากตัวเราใกล้กันมากขึ้น จะทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครมาสนใจหรอก จะเอากันบนหาดยังไม่มีคนมาสนใจเลย


“ มองกูนี่ "


“ ฮิม แม่ง..” ขัดใจแต่มองซ้ายมองขวา อยากทั้งคู่ครับ หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้มีอะไรกันเลย กะว่าจัดหนักตอนกลับถึงกรุงเทพทีเดียว 


“ ไปจับปูกันมั๊ย ? “ ทำท่าลังเลแต่ก็ยังนิ่ง


“ กูร้อนว่ะ มึงไปเล่นเถอะ ไม่ดำไปมากกว่านี้แล้วละ กูว่า "


“ อยากเล่นน้ำกับมึง " ยืนขึ้นก่อนจะดึงมันให้ลุกตามไป ขัดขืนแต่ก็ต้องกระชากให้มาด้วยกัน


“ กูไม่ไปเว้ย สาดดด ปล่อยกู เหี้ยฮิม "


“ ทำไมมึงกลัวน้ำทะเลว่ะ "


“ กูเคยจมน้ำ สมัยมาเล่นน้ำตอนเด็กๆ กูกลัวเวลาคลื่นซัด เหี้ย หลอน "  ทำท่าจะเดินกลับผมก็ฉุดมือมันไว้ " อะไรอีกว่ะ "


“ ไปเล่นน้ำกับกู " ย่อตัวลงมันก็เอียงหน้างง เหมือนไม่เข้าใจ " ไปกับกู ขี่หลังกู ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น อยู่กับกูทั้งคน "


“ เหี้ยย แต่ว่ามึง กูหนักนะครับ ไม่ใช่ อั้มพัชราภา  "


“ มาเถอะน่า กล้าหน่อย ความกลัวมึงสร้างขึ้นมาเองทั้งนั้น "


ในวินาทีนั้นมือมันกอดคอผม รองมือเกี่ยวขามันก่อนจะลุกขึ้น มือมันยิ่งกอดแน่นพอจะเข้าใกล้น้ำทะเล ชีวิตไอ้หยุ่นมีความกลัวอยู่หลายอย่าง ความกลัวที่สุดจากมันไปแล้ว และตอนนี้ ก็มีอีกหนึ่งอย่าง ผมคิดว่ามันคงดีถ้าผมจะเป็นคนคอยอยู่ใกล้ๆแล้วช่วยมันออกจากความกลัวเหล่านั้น


“ ฮิม ถ้ากูตกจากหลังมึงละว่ะ "


“ กูนะเหรอจะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น กลัวอะไรมีกูอยู่ทั้งคน "


“ เออ มันก็จริงนะ " กอดกระชับรอบคอของผม พร้อมลงไปในน้ำ เดินลงไปช้าๆ จมลงเรื่อยๆ ไอ้หยุ่นเริ่มสั่น


“ พอๆไอ้เหี้ย ลึกแล้ว สาดดดด "


“ แค่เอวกูนี่อะนะลึก "


“ เออ ก็มันจมไปทั้งตูดกูแล้วไง เควี่ย! กลางหลังกูแล้ว ” 


“ เหรอ มึงอยากจมทั้งตัวมั๊ย " ย่อตัวจนมันจมทั้งตัว หมัดเต็มๆก็เลยลงกลางหลังผม


“ ห่า! กูเจ็บแล้วปล่อยมึงลง ทำไง "


“ กูก็ฆ่ามึงไง ไอ้เหี้ย เอากูขึ้นไป กูกลัว " โวยวายทำได้แค่ทึ้งหัวผมแล้วดึงไปซ้ายทีขวาทีตามประสามัน


“ อยู่กับกูยังกลัวอีกเหรอว่ะ " คำถามที่มันเงียบไป ถอนหายใแล้วกอดผมแน่น
 

“ ก็ถ้าไม่มีมึงอยู่ กูก็คงเล่นน้ำทะเลไม่ได้แบบนี้แล้วกันละว่ะ "


“ แล้วถ้ากูไม่อยู่ "  เห็นมันเงียบไปก็เลยลองเรียกมันดูอีกครั้ง " หยุ่น..”


“ ก็เพราะแบบนี้ กูเลยต้องมีมึงอยู่ไง ฮิม " ซบหน้าลงบนมือที่กอดผม ไม่มีคำพูดอะไรจากมัน หรือจากผม ทุกอย่างมันบอกออกมาแล้วทุกคำพูด


ชีวิตมันต้องมีผม เช่นกันที่ว่า ชีวิตของผมก็ต้องมีมัน เป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน เหมือนกันครับ


.......................................................



ตอแหลที่สุด ฉันเกลียดแกอีหยุ่น TTTTTTTT #มันอิจฉาอะตาจะเป็นไฟ
รู้สึกชอบครอบครัวของฮิมจัง ดูมีเหตุผล ดูเป็นครอบครัวที่แบบ เออ เสียใจนะแต่ไม่เป็นไร ความสุขลูก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัจ้า ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #BTS #สถานีรัก ด้วยนะจ้า 

[felin_kkr]

ขอสารภาพว่าตั้งแต่อานมา...เพิ่งเม้นครั้งแรก....

เรื่องนี้สนุกมาก เนื้อไม่เว่อเกิน  ดำเนินๆไปเรื่อยๆ ดราม่าบ้างอะไรบ้าง เป็นเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ในชีวิต

อ่านแล้วดูไม่ขัดดีคะ
 

แต่ตอนดราม่า เราหยุดอ่านไปรอคนเขียนเอาตอนต่อไปมาต่อก่อนละ ฮ่าๆๆๆ กลัวค้าง


 

[maemix]

เฮ้อ! ในที่สุดก็คลียร์สักที ต้องขอบคุณป๊าม๊าที่เข้าใจหยุ่น
เลือกที่จะให้หยุ่นอยู่กับความสุข มีคนที่ดูแลหยุ่นได้
ครอบครัวนี้เขาคุยกันเหมือนเพื่อนเลย กันเองดี

[hembetaro]

 

ยิ่งรักพี่ฮิมเข้าไปอีก

ปล. อิพี่ฮิมพูดบ่อยแล้วนะว่า ถ้าเผื่อตัวเองไม่อยู่

ชักยังงัย