ปีใหม่หรรษา ลัลล๊า ณ เดอะบีชชช
สองร่างบดเบียดกันจนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกัน อุณหภูมิแอร์คอนดิชันเนอร์ระดับ 20 องศาก็ไม่อาจดับความอารมณ์ที่ร้อนแรงของทั้งคู่ลงได้
คนผิวเข้มที่อยู่ใต้ร่างคนผิวซีด พยายามกลั้นเสียงร้องแม้จะยากเต็มที สุดท้ายก็ได้แต่กัดเข้าที่ไหล่อีกฝ่าย ไม่แรงที่จะทำให้เลือดออก แต่ก็แรงพอที่จะจะขึ้นรอยฟัน ยังไม่รวมรอยแดงประปรายไปทั่วร่างขาว ล้วนเกินจากฝีมือเขาทั้งสิ้น
พายุอันร้อนแรงเสร็จสิ้น ทั้งสองร่างต่างหอบหายใจ ซบหน้าลงกับหมอน ทั้งๆที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่
ต่ายสำรวจไปทั่วร่างอีกคน ได้แต่หัวเราะหึๆให้กับตัวเอง เด็กนี่ขึ้นรอยง่ายรึเกิน ขบนิด งับหน่อยก็เป็นรอยแล้ว แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า
มันเป็นนิสัยของเขาไปแล้ว ที่ชอบทำรอยให้กับร่างอีกคน
จะได้ไม่เปลืองเนื้อเปลืองตัว โชว์เรือนร่างให้คนอื่นเห็น !
ฝ่ามือขาว ลูบแก้มเขาเบาๆ ทำให้คนที่มัวแค่คิดอะไรเพลินๆสะดุ้งขึ้น
“หืม?” ร้องถามอยากหยอกล้อ หลังเจอสายตาหมาน้อย อ่านออกได้ว่า ‘อยากจะขออีกรอบ’
แค่มองตาก็รู้ใจ
อันที่จริง ไม่ต้องมองตา ไอ้ที่อยู่ในตัวเขาก็บอกได้
เด็กนี่แข็งแรงรึเกิน เขารู้สึกตัวเองแก่ก็ตอนนี้นี่แหล่ะ รอบแรกก็เริ่มหมดแรงแล้ว ...
ไทกริสในตอนนี้ หุ่นโคตรจะเพอร์เฟ็ค กล้ามไม่ใช่แนวกล้ามปู แต่ก็น่ากัดไม่แพ้กัน ส่วนกล้ามท้องน่ะเหรอ นอกจากหกแพ็คเป็นลูกๆนั่น ก็ยังมีวีเชฟเรียกน้ำลายอีก ไม่เสียแรงที่จ้างเทรนเนอร์ส่วนตัวมาเทรน
อันที่จริงไทกริสก็เป็นพวกออกกำลังกายอยู่แล้ว เรื่องสร้างกล้ามเนื้อไม่มีปัญหา แต่ดันมีเอเจนซี่คนนึง มาติดต่อ ว่าอยากได้นายแบบลูกเสี้ยวฮังการี-ไทยคนนี้ ไปเป็นนายแบบให้กับนิตยสารเล่มนึง โดยขอยื่นข้อเสนอว่า อยากได้หุ่นแบบเพอร์เฟ็ค ดูมีความเฮลตี้ เสนอเสร็จก็แนบนามบัตรของเทรนเนอร์คนนึงมา หลังจากนั้นก็โดนทั้งเทรน ทั้งควบคุมอาหารไง
แรกๆก็ออกจะสงสาร เพราะว่าไทกริสติดของหวาน โดยเฉพาะไอศกรีม พอเขาห้ามก็ได้แต่มองตาละห้อย เรียกคะแนนสงสาร จนไอศกรีมในมือต้องสั่นอยู่ร่ำไป แต่พอปรับตัวได้ก็ค่อยว่านอนสอนง่ายหน่อย
และแน่นอน พอเล่มแรกวางแผง ความซวยก็มาถึง เหล่าโมเด็ล โฆษณาทั้งหลายก็ต่างติดต่อเข้ามา จนแทบจะปิดโทรศัพท์ทิ้ง ร้อนจนถึงเขาต้องคอยช่วย ลำพังแค่งานที่ทำ เจ้าเด็กโค่งนี่ก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องมาปลีกตัวทำงานอะไรนี่อีก มีหวัง น้านีได้เอาเขาตาย
ต่ายก็ได้แต่คอยคัดงาน บางทีก็ปฏิเสธโดยทันทีก็มี โดยเฉพาะเคสที่ shirtless นี่แหล่ะ
ของของใคร ใครก็หวงนะเออครืน ครืน ♪
เสียงสั่นของโทรศัพท์ต่ายที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น เรียกความสนใจของทั้งคู่ ต่ายชะเง้อมองคนโทรมา ก็จะตบที่แผ่นหลังแข็งแรงอีกคนเบาๆ ก่อนจะขยับตัวเองออก สิ่งที่ฝังข้างในตัว เสียดสีจนเรียกเสียงครางเบาๆพร้อมกับหน้าที่เบ้ออก
เด็กโค่งหน้ามุ่ยอย่างเห็นได้ชัด
แหม เขาก็พอเข้าใจอยู่หรอก แต่คนที่โทรมามันให้ความสนใจมากกว่านี่สิ ...
จุ๊บปากแดงๆนั่นเบาๆก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มากดรับ
“ว่าไง”
“ฟาย กว่าจะรับ”“นอกเวลางานปะวะ”
“เหอะ จู๋จี๋กับไทกริสอยู่ล่ะสิ”“เออ มีไรวะ”
“ต่าย มึงจำได้ญาติของไอ้กิตได้ปะวะ ที่เขาเคยให้เราไปวางระบบแถวบางนาอ่ะ”“เออ จำได้ ทำไมอ่ะ”
“เขาเคยให้กิฟ วอลเชอร์ที่พักกับกูมาเว้ย กูก็ลืมไปละ แล้วที่นี้ไอ้กิตมันโทรมาถาม ว่าเราอยากไปพักที่รีสอร์ทญาติมันที่หัวหินไหม?”“หา ช่วงนี้นี่นะ คนเยอะจะตาย”
ต่ายร้องถามอย่างงงงวย นี่มันก็วันที่ 30 เข้าให้แล้ว อีกไม่กี่วันก็ปีใหม่แล้ว เขาไม่คิดว่ามันจะมีที่พักเหลือว่างแน่นอน
“เออ ไอ้กิตมันจะจัดการให้ อีกอย่างรีสอร์ทนี้โคตรจะส่วนตัว ไม่มีเส้น ไม่มีเงิน เข้าไม่ได้หรอก”“อวยจัง ถามจริง มึงได้ค่าคอมฯ ไหมวะ?”
“เปล่าเว้ย แต่ว่าพวกกูว่าจะไปไง เลยมาชวนเนี่ย พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวมารับ ไป 3 วัน2คืน” “พวกกูนี่ใครมั้งวะ?”
“ก็ ... กู เอก ส่วนไอ้แชมมันนัดกับครอบครัวไปแล้ว” “แค่นี้ ?”
”.....มีโจด้วย”“หึ กูว่าละ”
“เออน่า ตกลงมึงเอาไง กูจะได้ไปโทรคอมเฟริม ชักช้าอดนะเว้ย” “แปปๆ พรุ่งนี้ไปเที่ยวทะเลกันไหม?”
บอกคนในสาย ก่อนหันไปถามเด็กโค่งที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างๆกัน คนถูกถามเลิกคิ้ว ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ
“ที่ไหน?”
“ที่หัวหิน ไปกับพวกแกน มีโจไปด้วยนะ”
เอ่ยชื่อเพื่อนของอีกคน เพื่อประกอบการตัดสินใจ ไทกริสนิ่งคิด ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปสนใจมือถือต่อ
ต่ายส่ายหัวกับท่าทางไม่สนโลกของคนรัก ก่อนหันไปตอบตกลงกับเพื่อนในสาย คุยกันอีกหน่อย ก่อนจะวางสายไป
เหล่มองคนข้างตัว ที่ดูไม่สนใจอะไร มองเลยไปที่ส่วนที่เพิ่งออกจากตัวเขาเมื่อไม่กี่สิบนาที ตอนนี้สงบลงแล้ว
ใบหน้านิ่งๆ ดูง่วนกับการจ้องโทรศัพท์ จนต่ายต้องแกล้งเอามือไปวางทับหน้าจอไว้ เด็กโค่งหันขวับมาทันที แต่มีหรือที่คนอย่างต่ายจะกลัว ยักคิ้วจึกๆเป็นการท้าทาย
เด็กโค่งชักโทรศัพท์หนี พร้อมๆกับทาบทับคนข้างๆที่นอนคว่ำอย่างเต็มแรง เล่นเอาคนพี่จุกจนพูดไม่ออก
“อั่ก!” ส่งสายตาค้อนไปให้ อีกคนกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกตัวขึ้น แทรกเข่าทั้งสองไปที่หว่างขาของอีกคน แล้วจัดการแยกออก
“อื้ออ ไม่เอาท่านี้” ต่ายดิ้น เพราะเขากำลังนอนคว่ำอยู่น่ะสิ แบบนี้มีแต่จุกกับจุก
อีกคนก็ใจดี จับตัวต่ายพลิกกลับ ก่อนจะสอดแท่งเนื้อร้อนที่พร้อมใช้งานเต็มที่เข้าช่องทางสีแดงสดที่ชุ่มไปด้วยน้ำรักในยกแรก
ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังนอนสงบอยู่เลย เครื่องฟิต สตาร์ทติดง่ายจริงๆ
“อ๊า”
และยกที่สองก็เริ่มขึ้น …………………
ต่ายยิ้มขำกับเด็กโค่งที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น หน้าหล่อๆดูลอยๆ อยากจะสมน้ำหน้า เพราะเมื่อคืนพอจบยกสอง ต่ายก็เตรียมตัวจัดของให้ตัวเองและคนรัก ส่วนไทกริสน่ะเหรอ เล่นเกมส์ในไอแพดอย่างเมามันส์
พอไล่ให้นอนก็ติดพัน ไม่ยอมเลิก ส่วนเขาพอจัดของเสร็จก็แทบหมดแรง เลยหลับไปก่อน ส่วนเจ้านี้น่ะเหรอ ตีหนึ่งกว่านู่นกว่าจะนอน
ไหน เด็กอนามัยที่เคยต้องเข้านอนตั้งแต่สี่ทุ่มนะ ....... ตอนนี้พวกเขากำลังเดินทางไปหัวหิน ด้วยรถตู้จากบ้านของโจ
เอก แกน และโจ อยู่ในสภาพเอเนอจี้เต็มร้อย ผิดกับไทกริสที่เหมือนถูกลากมาจากเตียงก็ปาน (จริงๆก็เกือบถูก เพราะต้องออกเดินทางแต่เช้า คนที่นอนน้อยก็เลยต้องออกอาการง่วงงุน)
จริงๆไทกริสเป็นคนตื่นเช้าแหล่ะ แต่ช่วงนี้งานก็รุม ทั้งงานบริษัทที่ลุงอาเธอร์ให้ลูกชายไปช่วยงาน ทั้งงานถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา ที่มาเป็นพักๆ ที่จริงมีคนมาเสนอให้มันไปเล่นละครด้วย
แต่กลัวจะกลายเป็นละครใบ้ซะก่อน เลยต้องปฏิเสธเขาไป เด็กนี่แสดงสีหน้าเก่งซะที่ไหน คงได้เป็นท่อนไม้ให้คนเขาด่าเล่นอีก
เสียงพูดคุยงุ้งงิ้งจับใจความไม่ได้ เข้าที่โสตประสาท ต่ายที่เผลอหลับไป ผงกหัวขึ้นมองข้างทางว่าถึงไหนแล้ว ก่อนจะหันไปมองคนข้างตัว
เสียงพูดคุยที่เขาได้ยินคงเป็นเสียงคุยของเจ้าเด็กลูกครึ่งอย่างโจกับลูกเสี้ยวอย่างเด็กโค่งของเขานี่แหล่ะ แต่ดูจากทรงแล้ว อีกไทกริสน่าจะเป็นฝ่ายฟังมากกว่าพูด
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถึงแล้วโว้ยยยย” เอกร้องบอก พลางบิดขี้เกียจ หลังจากนั่งรถมาเป็นเวลานาน
รีสอร์ทที่ไปพักนั้น เป็นแนวห้องพักวิลล่า เพื่อเพิ่มความเป็นส่วนตัว อย่างที่แกนเคยบอกไว้จริงๆ บ้านหลังขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ แถมแต่ละหลังก็ไม่ติดกันเกินไป มีแนวพุ่มไม้กั้นกับทางเดินที่ปูด้วยหินกรวดมนเป็นสีๆ
หลังจากไปเจรจาเรื่องห้องพัก พวกเขาก็พากันมาที่บ้านพักสไตล์บาหลี ที่เหมือนกับรู้สึกว่าได้มาเดินป่ามากกว่ามาทะเล แต่แบบนี้ก็สดชื่นไปอีกแบบ หลังจากใช้ชีวิตในเมืองกรุงที่แทบจะไม่ได้สัมผัสความเป็นธรรมชาติเลย
พวกเขายกสัมภาระที่เอามา ก่อนจะตกลงเรื่องห้อง
“มันมี 2 ห้องนอนเอาไง” แกนถามขึ้น มองไปที่ผู้ร่วมเดินทางทั้ง 4
“กูยังไงก็ได้” เอกว่าพลางยักไหล่
เพราะมี 5 คน กับห้องนอน 2 ห้องนอน แถมไซส์แต่ละคน เตียงนึง 2 คนก็แทบจะไม่เหลือช่องว่างแล้ว
“ต่ายมึงว่าไง” เจ้าของชื่อหน้าเหวอ เมื่อถูกส่งไม้มาให้ ดวงตาดำขลับกระพริบปริบๆ
“เอางี้ พวกมึงสองคนก็ห้องนึง แกนกับโจก็ห้องนึง ส่วนกูนอนนี้” เอกชี้ไปที่โซฟาเบดขนาดนอนกลิ้งได้ ที่อยู่ในบริเวณห้องนั่งเล่น
“เห้ย ไม่ได้ดิ” ต่ายกับแกนร้องขึ้นมาทันที ที่เพื่อนพูดเช่นนั้น
เสียเงินก็เท่ากัน จะให้เพื่อนมานอนข้างนอนได้ยังไง
“ได้สิวะ ก็บอกแล้วว่ากูยังไงก็ได้ ถึงแม้กูจะเซ็งตรงที่พวกมึงมีคู่กันหมด ส่วนกูนี่หัวเดียวกระเทียมลีบ รู้งี้จองตัวน้องน้ำหวานไว้ก่อนก็ดี” น้องน้ำหวานที่ว่า คือพนักงานต้อนรับที่ออฟฟิตที่เอกคอยตามจีบอยู่ อีกฝ่ายก็ดูเหมือนเขินๆ แต่จากที่ดูๆก็มีใจให้เกินครึ่งแล้วล่ะ แต่น่าเสียดายตรงที่ว่า สาวเจ้าหนีไปเที่ยวกับครอบครัวทันทีที่มีวันหยุด
“มึงโอเคแน่นะ” ต่ายถามย้ำ เอกส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะตบบ่าเพื่อนแรงๆ จนไหล่แทบทรุด
ป้าบๆ
“เออสิวะ รีบไปเก็บของได้แล้วพวกมึงอ่ะ กูอยากไปเล่นน้ำแล้ว” เพราะมาถึงตอนสาย บวกกับอากาศกำลังดี พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะไปเล่นน้ำทะเลกัน
หลังจากจัดการเก็บข้าวของแล้ว พวกเขาก็พากันมาชายหาดที่อยู่ไม่ไกลจากที่พัก โชคดีตรงที่ว่ามันเป็นหาดส่วนตัว ไม่ใช่สาธารณะ ไม่งั้นคนคงเยอะกว่านี้
ในระหว่างที่พวกเดินเข้ามา ผู้คนทั้งชาวต่างชาติทั้งชาวไทยด้วยกัน ต่างจับจ้องมาที่พวกเขากันหมด
แหม่ ก็แต่ละคนหน้าตาใช่ย่อย แถมเดินมาอย่างกับบอยแบรนด์ต่อให้ไม่อยากหลงตัวเอง แต่พวกเขาก็มั่นใจในระดับนึงว่าหน้าตาดี
ยิ่งเอกที่ใส่แต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว โชว์หุ่นล่ำตามแบบฉบับของลูกเจ้าของค่ายมวย แม้จะมีงานมีการทำก็ยังถูกพ่อเรียกให้ไปเป็นคู่ซ้อมให้เด็กๆบ่อย
“ทากันแดดมารึยัง” ต่ายเอ่ยถามเด็กโค่งที่กำลังถอดเสื้อฮู้ดออก
ตอนมาเมืองไทยใหม่ๆ ไทกริสเป็นคนที่แพ้แดดง่ายมาก แค่โดนแดดจัดๆไม่นาน ตัวก็เริ่มแดง ถ้าหนักมากจริงๆก็จะแสบจนผื่นขึ้น แต่หลังพอเริ่มชิน อาการก็ไม่หนักเท่าแต่ก่อน แต่ผิวก็ยังคงแดงเวลาออกแดดดตามประสาคนผิวขาวจัด
“ทาให้หน่อย” บอกคนพี่ก่อนจะถอดเสื้อออก
“เห้ย!” เสียงอุทานดังขึ้น ต่ายที่กำลังคุ้ยกันแดดในกระเป๋าถึงกับมองหน้าไปที่เพื่อนที่ร้องขึ้นมา
“ไรวะ?”
“ไอ้ต่ายย... กูไม่คิดว่ามึงจะเป็นคนแบบนี้” เอกว่า พลางทำเสียงเหมือนคนจะร้องไห้ ต่ายมองคนที่แสดงละครเก่งจนอยากจะมอบรางวัลอให้ ก่อนจะหันมามองไทกริสที่ยังคงนั่งหน้านิ่ง คงจะงงกับอีกฝ่าย
แต่พอได้เห็นอะไรเต็มๆ ต่ายก็รู้สึกความร้อนสาดเข้าที่หน้า
“ไม่เบานี่หว่าไอ้ต่าย ต้องตีตราจองเลยนะ ไม่ต้องหวงหรอก แค่นี้ไทกริสก็ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ” แกนว่าพลางหัวเราะ
จะอะไรซะอีก ก็รอยอารยธรรมของเมื่อคืนยังไงล่ะ มัวแต่ตื่นเต้นเพราะได้ไปทะเล เลยลืมเรื่องนี้ไปเลย ตัวเขาก็ไม่ต่างกันหรอก แต่เพราะเป็นคนผิวเข้มมันเลยไม่ชัดเท่าไหร่
“สะสะ ใส่เสื้อเหมือนเดิมเถอะ” ต่ายรีบยัดเสื้อในมือของคนน้องไว้
“ไม่เอา” ไทกริสว่า สีหน้าดูพราวทูพรีเซ้นท์รอยบนตัวรึเกิน
“จะบ้าเหรอ คนเยอะแยะ ไม่อายรึไง?” ต่ายเผลอขึ้นเสียงไปโดยไม่รู้ตัว เพราะอารมณ์เขิน แต่กลับทำให้อีกคนขมวดคิ้ว
“กระต่ายอายเหรอ?” น้ำเสียงนิ่งๆตามแบบฉบับเจ้าตัว แต่ทำให้รรยากาศรอบตัวสงบราวกับถูกเปลี่ยนฉากไปดื้อๆ
พวกที่ไม่เกี่ยวข้อง ตบบ่าต่ายอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะพากันเดินออกไป เพื่อหลีกหนีสถานการณ์นี้ไป
“ไม่ใช่อย่างนั้น” บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนลง แต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนคลายโบที่คิ้วออกได้เลย
“คือแบบ ... ก็คนมันหวง..” ต่ายอุบอิบ เขาอายก็จริงแต่อายกับเพื่อนตัวเองมากกว่า อย่างงี้มันได้ล้อเขาไปอีกหลายวัน
แต่เอาจริงๆ ใครจะไปยอมให้แฟนตัวเอง เดินอวดเรือนร่าง ท่ามสายตาเสือ สิงห์ กระทิง แรดกันเล่า !!
อีกคนหัวเราะหึ ก่อนจะจูบปากเขาอย่างรวดเร็ว แล้วจัดการดึงเสื้อในมือต่ายมาสวมแต่โดยดี ก่อนจะยื่นแขนให้อีกคนทากันแดดให้
“พี่ไทกริสคะ” เสียงใสเรียกขึ้น ทำเอาทั้งสองที่กำลังง่วนกับการทากันแดด ต้องเงยหน้ามา เด็กสาวผู้อาจหาญกล้า ดวงตากลมสั่นระริก จะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ ....
เหมือนหนูแฮมสเตอร์เลยแฮะ ...
“อะ เอ่อ คือ หนูขอถ่ายรูปพี่ได้ไหมคะ” สาวน้อยมองมาทางต่ายอย่างเกรงใจ
ไทกริสหันมาต่ายอย่างขออนุญาต ต่ายเองก็ได้แต่พยักหน้าให้
คนเขาอุตส่าห์รวบรวมความกล้ามาขอถ่ายรูป ถ้าไม่ให้ถ่ายรูปนี่คงได้ร้องไห้กลับไปแน่
แฮมเตอร์สาวมานั่งยองๆข้างๆไทกริสที่นั่งเปลชายหาดอยู่ ก่อนจะยึกยัก มองโทรศัพท์ตัวเองกับต่ายอย่างเกรงใจ
คงจะอยากให้ถ่ายรูปให้แต่ไม่กล้าสินะ .....ต่ายว่าเขาไม่ได้ทำหน้าตาหน้ากลัวอะไรเลยนะ
“เดี๋ยวพี่ถ่ายให้” เสนอตัวพลางยิ้มอย่างใจดี อีกฝ่ายทำหน้าตื่น แต่รีบยื่นโทรศัพท์ให้ พลางโค้งให้งกๆ
ตลกดีแฮะ ...
พอได้ตามที่ต้องการ สาวน้อยก็ยกมือไหว้ขอบคุณพวกเขา ก่อนจะวิ่งดุ๊กๆไปหากลุ่มเพื่อนที่ยืนให้กำลังใจอยู่ไกลๆ
“ฮ๊อตจังน้า พี่ไทกริส~” เอ่ยขึ้นอย่างล้อๆ เด็กโค่งกระตุกยิ้มมุมปาก
“ไปเล่นน้ำกัน” ลากคนตัวขาว ไปที่กลุ่มเพื่อนตัวเองอยู่
พอบ่ายแก่ๆ ก็พากันไปเดินงานปีใหม่ที่จังหวัดประจวบฯเขาจัดขึ้น เห็นว่างานนี้จัดทั้งวันทั้งคืน อยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่ บรรยากาศก็ไม่ต่างจากงานวัดนัก บนเวทีก็มีศิลปินนักร้องชื่อดังร้องอยู่ แต่ว่าพวกเขาไม่สนหรอก ... ที่สนน่ะก็คือ
ของกินต่างหาก!!! ตลอดทางมีคนจำไทกริสได้หลายคน บ้างก็ทัก บ้างก็ขอถ่ายรูป แม้แต่ชาวต่างชาติยังมาทัก แถมเซลฟี่ นี่ดังไปถึงเมืองนอกเมืองนาเลยรึไงกัน !!
เดินมาอีกหน่อย ก็เจอแฟนคลับยัดเยียดของกินมาให้
หลุดโหมดควบคมอาหารก็วันนี้แหล่ะ
“เห้ย อยากปาลูกโป่งว่ะ” เอกพูดขึ้น ขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านซุ้มปาลูกโป่ง
พอเพื่อนพูดขึ้น ก็เหมือนได้ย้อนวัยกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ทั้ง 5 จึงเดินเข้าไปในร้าน
“โอ๊ะ ตุ๊กตาเสือ” ต่ายพูดยิ้มๆ พลางสะกิดให้เด็กโค่งมอง
ตุ๊กตาเสือที่หมอบอยู่บนชั้นสูงสุงของร้าน ดูท่าจะได้ยากแฮะ
แต่ก็น่าลอง..
ต่ายเดินไปบอกเจ้าของร้าน ก่อนจะได้ลูกดอกมา 5 ลูก
“ปาแตก 3ดอก ได้ตัวเล็ก แตก 5 ดอกเลือกได้ทั้งร้านครับ” เจ้าของร้านบอก
นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ปา ...
จะแม่นไหมวะ..
โป๊ะ!
โป๊ะ!
โป๊ะ!
โป๊ะ!
โป๊ะ!
แอบทึ่งกับความแม่นปนฟลุ๊คของตัวเองไม่ได้ เจ้าของร้านยิ้มให้ก่อนจะให้เลือกตุ๊กตาในร้าน
“เอาเสือครับ” ชี้ตัวที่หมายตาเอาไว้
“เอ้า” ยื่นให้เด็กโค่งที่กระพริบตาปริบๆ
“เสือน้อย~”
รอยยิ้มมุมปากของเด็กโค่งทำให้ต่ายเกิดหมั่นไส้ ยีกลุ่มผมนุ่มแรงๆ
“ยิ้มเยอะๆหน่อยก็ได้”
เดินไปหาเอกที่ขะมักเขม้นในการปาลูกโป่ง เหลือบกองตุ๊กตาสี่ห้าตัวทั้งเล็กใหญ่ อดแซวไม่ได้
“เอาไปแจกเด็กที่ไหน?”
“ให้พวกเด็กในค่ายนี่แหล่ะ”
คำตอบที่ไม่คาดคิด ทำเอาต่ายอ้าปากเหวอ ไม่คิดจะมีมุมนี้ ....
“มึงไม่สนเหรอ” ถามแกนที่ยืนรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มีเจ้าโจที่คอยคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
“หึ ไม่อ่ะ เด็กๆ” คำว่าเด็ก เรียกคิ้วกระตุกยิกๆจากต่าย
“มึงปาไม่แม่นล่ะสิ”
“อย่ามาท้ากูไอ้ต่าย ระดับนี้แล้ว”
“ไปโจ อย่าไปยอมแพ้ไอ้ต่ายมัน” ว่าแล้วก็ดึงรุ่นน้อง ปรี่เข้าหาเจ้าของร้านที่ยิ้มรับทรัพย์
ทางด้านต่ายก็ไม่ยอมแพ้ ดึงไทกริสที่กอดตุ๊กตาเสือเข้าร้านอีกรอบ
ผลการดวลก็เรียกได้ว่าเสมอ เพราะทั้งต่ายและแกนได้ 3 ลูกพอดิบพอดี จึงได้ตุ๊กตาตัวเล็กไปปลอบใจแทน
สงสัยเมื่อกร้คงฟลุ๊คจริงๆล่ะ ต่ายคิด
“เอาตัวไหนดี” หันไปทางเด็กโค่งข้างตัว ไทกริสมองดูตุ๊กตาในร้าน เขาไม่สนอะไรพวกนี้หรอก แต่ว่ากระต่ายของเขาอุตส่าห์พยายามขนาดนี้แล้ว..
แต่แล้ว สายตาก็สะดุดไปที่ ตุ๊กตากระต่ายหูตกสีน้ำตาลอ่อน ลูกตาดำกลมใส ทำให้เขานึกถึงคนบางคนถึงมา
“เอากระต่าย” ชี้ไปที่ตุ๊กตากระต่ายชั้นล่างที่แทบจะโดยตัวอื่นบดบัง เพราะตัวเล็กกว่า
ส่วนแกนก็ชี้ส่งๆไป ดันไปโดนตุ๊กตาหมาพันธุ์ไซบีเรียน ฮัสกี้ซะงั้น
พอได้มาก็จับยัดใส่มือให้รุ่นน้องข้างๆ ท่ามกลางความงงๆของโจ แต่ไม่ถึง 2 วิ ก็ยิ้มร่าดีใจ ทำเอาคนให้อดยิ้มตามไม่ได้
ตกกลางคืน ทางรีสอร์ทจัดปาร์ตี้บุฟเฟ่ต์อาหารทะเล
และมีหรือที่พวกเขาจะพลาด นั่งดื่มด่ำกับเบียร์เยอรมัน และอาหารทะเลสดๆ รอคอยนับถอยหลังเข้าสู่วันใหม่
เอก ชายหนุ่มไร้คู่หนึ่งเดียวในกลุ่มทำหน้าปุเลี่ยน ให้ชาวต่างชาติคู่นึงที่ดีฟคิสกันอย่างไม่แคร์สายตาชาวบ้าน
ก่อนจะมองไปที่ผองเพื่อนตัวเอง ที่แม้จะไม่เกินหน้าเกินตา ก็งุ้งงิ้งๆกันสองคน
ก่อนจะถอนหายใจออกมา
คิดถึงน้องน้ำหวานโว้ย !!! ว่าแล้วก็เดินหนีภาพบาดตานั้น แล้วควักมือถือโทรหาน้องน้ำหวาน …
.
.
.
.
.
ฟากแกนและโจ-“พี่แกน พี่เอกเขางอนไปนู้นแล้วอ่ะ”
“บอกทำไม จะไปง้อมันเหรอ” อีกฝ่ายทำหน้าเหวอประหนึ่งเจอแมลงสาบ ส่ายหัวยิก
“เย้ย เปล่าซะหน่อย” แกนหัวเราะเบาๆ ยื่นขวดเบียร์ที่เพิ่งกระดกไปอยู่แตะปากอีกฝ่ายเบาๆ โจยิ้มแป้นหูตั้งหางกระดิก จับมืออีกฝ่ายไว้แล้วยกขวดกระดกดังอึกๆ
นี่พี่แกนกำลังอ่อยเขาอยู่ใช่ไหม????? “เมาแล้วเหรอ พี่แกน” เอานิ้วจิ้มแก้มที่ดูตาเยิ้มๆ แต่ยังพูดรู้เรื่อง
“กินยังไม่ถึงครึ่งขวด จะเมาได้ไง” พูดปนหัวเราะ พลางเอามือไปยีผมอีกคน
“พี่แกนเมาง่ายจะตาย”
“ห่วงตัวเองเถอะ กินไปกี่ขวดแล้วล่ะ” เพราะโจเล่นกระดกเอาๆ ผิดกับแกนที่ค่อยๆจิบ เพราะไม่อยากเมาเร็ว ยังไม่ถึงเที่ยงคืนเลย
“โหห ของอย่างนี้ กินเป็นลัง ก็ยังไม่เมาหรอก” ยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มกับดวงตาหยีเล็ก
เห็นหน้าเด็กนี่ทีไร นึกถึงหมาไซบีเรียนทุกทีแกนยิ้มขำ ปล่อยให้คนน้องกระแซะบ้าง หยอกบ้าง เผลอๆก็โดนขโมยกับแกล้มจากปากเขาไปเฉย
ก็เหมือนอย่างเคย ผ่านมา 3 ปีกว่า ความสัมพันธ์เขา ถ้าให้พูดก็เหมือนรุ่นพี่รุ่นน้อง
แต่ก็เป็นแบบ รุ่นพี่ รุ่นน้องที่จูบกัน แล้วก็ ..... 'เอา'กันด้วยล่ะนะ ....
ก็เคยถามเด็กอยู่ ว่าต้องการแบบไหน แต่โจก็ยิ้มให้เหมือนเคย
“แบบไหนที่พี่สบายใจ ผมก็ชอบแหล่ะ รุ่นพี่รุ่นน้องก็ดี ใช่ไหมครับ รุ่นพี่ที่รัก~” ว่าแล้วก็หอมแก้มรุ่นพี่หนึ่งที
เขาไม่เคยคิดว่า ไอ้เจ้าเด็กที่บังเอิญเจอกันเพราะอยู่คอนโดเดียวกัน แถมห้องก็อยู่ตรงข้ามกันอีก จะมาคบกับเขาได้นานขนาดนี้ ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรให้ชัดเจน แต่ก็ไม่ปิดกั้นตัวเอง เด็กเสนอมา เขาก็สนองกลับ วันไหนเบื่อๆก็ชวนมาเล่นเกมส์ในห้อง ง่วงๆก็พากันนอนเตียงเดียวกัน บางทีก็รู้สึกอยากจะปิดปากเจ้าเด็กพูดมากทั้งๆที่บอกว่าตัวเองเป็นคนขี้อาย
มันก็แค่นั้น ชีวิตมันมีอะไรให้ลองอีกเยอะ จนกว่าจะแน่ใจคำว่า
รัก อย่างแท้จริง
เขาก็หวังว่า โจจะยังอยู่ข้างเขาล่ะนะ ...
.
.
.
.
ฟากของต่ายและไทกริส “กระต่าย”
“อื๋อ?”
“กระต่าย”
"หือ"
“...กระต่าย”
“...”
คราวนี้เจ้าของชื่อไม่ได้ขานรับ แต่ละสายตาจากผืนน้ำ แล้วมาสบตาคนที่นั่งข้างๆแทน
“รัก” คำพูดสั้นๆ แต่นัยน์ตาที่พราวระยับ เหมือนกับดวงจันทร์ที่สะท้อนจากผิวน้ำ
“อืออ รักเหมือนกัน” ยิ้มรับ ก่อนจะถูกปิดด้วยปากแดงๆ จูบที่ทำให้ต้องวางแก้วเบียร์ในมือ แล้วโอบรอบคอแข็งแกร่งเอาไว้
เสียงนับเลขถอยหลังดังขึ้น จากฝั่งของชายหาด ทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน แต่ดวงตาทั้งสองคู่ยังคงสบกันอยู่
จนกระทั่งสิ้นเสียงว่า 0 พร้อมกับพลุที่ถูกจุดขึ้นหลายชุด
แต่นั่นไม่ได้ทำให้ทั้งสองสนใจลงได้
เพราะรู้ตัวอีกที ร่างของต่ายก็ถูกเจ้าเด็กโค่งยกขึ้นให้ไปนั่งตัก ก่อนจะมอบจูบรับวันใหม่และปีใหม่อย่างดูดดื่ม
โทรศัพท์ของพวกเขาเด้งรัวๆ จากข้อความสุขสันต์ปีใหม่จากเพื่อนพ้องน้องพี่
แต่คิดว่าสนใจเหรอ
คนตรงหน้าต่างหาก ที่น่าสนใจกว่า ...-------------------------------------------
BEVA TALK : แอร๊ยยย ลืมคนแต่งไปยังค๊าาาาาา หายหัวไปนานจริงๆค่ะ เรียนหนักมว๊ากก แทบจะไม่มีเวลาแต่งเลย นี่ปิดเทอมอยู่เลยแต่งซะเลย รู้สึกเกร็งๆ เพราะไม่ได้แต่งนาน นี่ลืมเนื้อเรื่องหลักไปแล้วนะเนี่ย
สุขสันต์ปีใหม่นะคะคนอ่านทุกคน ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ทั้งเม้นท์ทั้งเป็ดเลย
#ตอบคุณ Sorso นะคะ tigris บีว่าเอามาจากภาษาฮังการีค่ะ แต่จริงๆ tigris เป็นเหมือนชื่อวงศ์ตระกูลของเสือน่ะค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
