หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[Moose]

อิฟู่นี่นะ น่ารำคาญจริง ผัวไม่โทรแล้วมาเครียดลงกับไฟหรอฟะ

[nuttzier]

อ่านแล้ว  บางฉากมีน้ำตาซึมด้วยอ่ะ  อินๆ
อยากอ่านต่อแล้ว  อิอิ

[patwo]

ตอนที่ 65

นั่งแท็กซี่มาที่โรงพยาบาล ผมโทรไปบอกเหมือนฝันแล้วว่าให้เอารถของผมไปไว้ที่คอนโดแล้วฝากกุญแจไว้ที่พนักงาน แต่มันบอกอันตรายครับมันจะแวะเข้ามาให้ถ้ามันว่าง  ผมไม่อยากจะวกไปวนมาหลายรอบเสียเวลา อีกอย่างมีคนคอยผมอยู่ ไม่อยากให้มันมันคอยนานเกินไป อีกอย่างผมเองก็มีเรื่องที่อยากจะรู้   เปิดประตูเข้ามาในห้องที่ยังคงมีเสียงเถียงกันอยู่

“ กูไม่หิวมึงจะบังคับกูทำไมว่ะ กูไม่อยากกิน " เสียงของไอ้เทม มันบอกฟู่ที่พยายามป้อนข้าวมันอยู่

“ ก็จะได้กินยาไง พยาบาลสั่งไว้ พี่อย่าดื้อดิ ไม่อยากหายเหรอว่ะ ฟู่เป็นห่วงนะเว้ย "

“ ขอบใจมึงมาก แต่เดี๋ยวกูหิวแล้วกูจะบอก กูกินเองได้ " ผมเดินเข้ามาในห้องที่ทุกคนกำลังพูดคุยกัน วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ สายตาเหล่านั้นมองผม

“ หึ.. นั่นไงคนที่ทำให้อยากอาหาร " หันมามองหน้าผม ปิดฝาอาหารเปิดไว้แล้วลากโต๊ะไปอีกฝั่ง " ยังกล้ามาอีกว่ะ เป็นฟู่นะ ฟู่ไม่กล้ามาหรอก โดนแฟนนอกใจยังไม่พอ ยังมาโดนชู้ที่แย่งแฟนเราไปนั่นเหละแทงอีก อ้อ จะเรียกว่าแย่งไปไม่ได้หรอก เพราะ สมยอมกันทั้งคู่ "

“ ฟู่ มึงนี่ยังไง พอไอ้ไฟมันไม่เถียงมึงใส่ใหญ่เลยนะ เรื่องของมึงรึเปล่า ด่าเหมือนไฟมันแย่งผัวมึง  " พี่โจ๊กว่า ไอ้เทมมองหน้าผมที่แค่มองทุกคนนิ่งๆ ไม่ได้สบตาใครเป็นพิเศษ

“ ก็พี่เทมพี่ชายฟู่ "

“ พวกมึงออกไปก่อนกูจะคุยกับไฟสองคน " เทมพูดขึ้น มันมองหน้าผมที่ก็สบตามองมัน

“ ไม่! ฟู่ไม่ไป เผื่อมันตอแหลอะไรพี่เทมอีกละ ฟู่ไม่ไปหรอก ฟู่จะฟังด้วยแล้วถ้ามันตอแหลเมื่อไหร่ ฟู่จะเถียงขึ้นทันที " เทมมองหน้ามัน

“ ฟู่ ไฟมันแฟนกูนะ แล้วนี่ก็เรื่องของกู มึงออกไปก่อนไป  "

“ แฟนกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอว่ะ เค้าทำให้พี่เสียใจแบบนี้ เค้าทำให้พี่เจ็บตัวแบบนี้ เค้าทิ้งพี่ไว้แบบนี้ เค้าทำแบบนี้เหรอว่ะ " ตวัดตาถามเทม มันถอนหายใจออกมา ไม่ได้ตอบคำถามของฟู่

“ ทิ้งไอ้เทมนี่ เมื่อคืนพวกมึงไล่มันไม่ใช่เหรอว่ะ " พี่โจ๊กว่า ทุกคนเงียบ คราวนี้พี่เทมมองหน้าพี่โจ๊ก

“ ไล่มัน พวกมึงไล่มันทำไมว่ะ "

“ ก็มันไม่สมควรมาหาพี่ด้วยซ้ำ มันทำให้พี่เจ็บตัว ทำให้พี่เจ็บใจ ทำให้พี่เสียสติ "

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกมึงว่ะ! “ เทมว่าเสียงดังขึ้น " กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วงกู แต่นี่มันเรื่องของกูกับไฟ มันเป็นเรื่องที่กูสองคนต้องตัดสินใจว่าจะเอายังไงกัน  "

“ แต่พี่เทม " ฟู่เถียงขึ้นมันก้มลงกอดเทม  " ฟู่ไม่อยากให้พี่เสียใจอีก ฟู่ไม่อยากให้พี่ต้องรู้สึกแบบนั้น ฟู่ไม่อยากให้พี่คบกับคนที่สวมเขาให้พี่ คนแบบนี้สักวันก็ต้องทำอีก ถ้าพี่คบกับมันต่อ ก็ต้องเจ็บแบบนี้อีก "

“ นั่นไง เพราะแบบนั้นกูเลยต้องพูดกับไฟก่อน กูต้องเคลียร์กับมัน  พวกมึงออกไปก่อนเถอะ กูจะพูดกับไฟ " เทมพูดเสียงนิ่งๆ ฟู่ถอนหายใจออกมา สองมือของมันจับหน้าของฟู่ขึ้นมา ก่อนจะยิ้มให้  " ขอบใจที่มึงเป็นห่วงกูนะฟู่ "

“ พี่ก็เป็นห่วงฟู่เหมือนกัน ไม่งั้นคงไม่มารับมีดแทนฟู่ "

“ เออก็มึงน้องกู  ออกไปก่อนไป " มันบอกทุกคนที่ดันหลังเดินออกไป ฟู่มองหน้าผม ในแววตาเกลียดชังนั้น ไหล่ที่กำลังเดินผ่านชนผมเข้าอย่างจัง จนตัวผมเหมือนถูกดึงไปข้างหลังผมถอนหายใจออกมาในเวลาแบบนั้น ถ้าทำได้กูคงจะชกแม่งสักทีแล้วตะโกนดังๆใส่ว่า ' กูไปแย่งผัวมึงรึไง่ะ ถึงต้องทำกับกูแบบนี้นะไอ้สัด ' แต่เงียบดีกว่าไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวกับคนแบบนี้


ประตูนั้นถูกปิดลง แต่ผมก็ยังยืนนิ่งอย่างงั้น เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกไม่กล้าสบสายตากับมัน เป็นครั้งแรกที่ประหม่าขนาดนี้ ผมกลืนน้ำลายลงคอตอนได้ยินเสียงเรียก " ไฟ "

“ มึงเป็นยังไงบ้างว่ะ เจ็บแผลอยู่รึเปล่า " ผมเดินเข้าไปหามัน มองหน้ามันก่อนจะก้มลงดูแผลใต้เสื้อคนไข้ที่ถูกเปิดทับ ผมรู้ครับ ว่าเสียงของผมกำลังสั่น แต่ก็อยากจะพูด พูดให้หมดทุกคำพูดที่อยากจะพูดกับมัน " มันแทงลึกแค่ไหนว่ะ ทำไมถึงโดนได้ละมึง แล้วมึงหิวมั๊ย อยากจะกินอะไรรึเปล่า อาหารที่โรงพยาบาลถูกปากมั๊ย ถ้าไม่อยากจะกินกูจะออกไปซื้อให้ มึงอยากจะกินอะไร บอกมาเลยได้นะ แล้วมึง .. "

“ ไฟ " มันจับหน้าผมให้จ้องดูมัน น้ำตาหลั่งออกมาจากตาทั้งสองข้างตอนที่เอ่ยถามคำพูดพวกนั้น  ดวงตาของเราสบกัน

“ กูขอโทษ กูขอโทษจริงๆเทม กูขอโทษ คือกู.." ประคองหน้าของผมเอาไว้ ผมร้องไห้ออกมาแต่เทมกลับเช็ดมันออกให้

“ ไม่ต้องร้อง พูดออกมา อยากพูดอะไรกับกูมั๊ย " ส่ายหน้าให้มัน “ แล้วเซฟมันเป็นยังไงบ้าง กูว่ามันคงตกใจ มันแทงกูแล้วก็วิ่งออกไปเลย มึงอยู่กับมัน มันเป็นไงบ้างละ "  ส่ายหน้าอีกหนผมปฏิเสธมัน

“ กูไม่ได้อยู่กับเซฟ กูจะไปนอนกับมันได้ไง " ผมเงียบลงสักพัก " จะไปอยู่กับมันได้ไง ทั้งๆที่ยังไม่เลิกกับมึง " กูจะไปไหนได้ทั้งๆที่มึงนอนอยู่ตรงนี้ ยังจะให้กูไปไหนได้อีก ทั้งๆที่ที่กูอยากจะมาที่สุดก็คือ ที่นี่ ที่ที่มีมึง 

“ ถ้างั้นมีอะไรจะพูดมั๊ยละ " จ้องหน้ามันที่เหมือนกำลังบอกใบ้ สิ่งที่ผมต้องพูด หัวใจของผมบีบรัดมันเต้นเร็วจนแทบจะทะลุอกออกมา " พูดมาได้เลย กูรอฟังอยู่ "

“ กูเลิกยุ่งกับเซฟแล้ว  กูรู้ ว่ากูมันไม่ดี กูรู้ว่าถึงพูดไปก็คงไม่มีความหมายอะไร แต่เทม กูขอโทษ กูขอโทษมึง กูขอโทษ อึก กูขอโทษ กูมันไม่ดี กูมันเหี้ยเอง ฮือๆๆ ทั้งๆที่มึงรักกูขนาดนี้ แต่กูเหี้ยเองที่เอาแต่คิดว่ามึงไม่รัก กูมันเลวที่ให้ความหวังไอ้เซฟ ที่ไปเที่ยวกับไอ้เซฟ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของกู เพราะกูเอง  กูคนเดียว ถ้ากูไม่ยื่นมือไปหาไอ้เซฟ ถ้ากูไม่ตอบรับความต้องการของมัน วันนี้มึงคงไม่เป็นแบบนี้ มึงคงไม่โดนแทงแบบนี้ มึงคงไม่เจ็บตัว ทั้งหมดมันเป็นเพราะกู เพราะกู กูคนเดียว กูเอง กูทำให้มึงเจ็บ เทมกูขอโทษ  กูขอโทษเทม กูมันไม่ดี กูไม่ดี อึก ฮือๆ กูมันไม่ดี  ขอโทษ "

ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไร รู้แค่ว่าพูดในสิ่งที่อยากจะพูด ต้องพูดออกมาให้หมด คำพูดซ้ำๆ เหมือนคนไม่มีสติ เหล่านั้น น้ำตาที่ไหลออกมา เทมทำได้แต่ประคองหน้าผมเอาไว้ เช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดนั่นให้ผม

“ กูคิด กูคิดว่ามึงจะตายแล้ว ตายเพราะความมักมากของกู ตายเพราะคนแบบกูที่ไม่รู้จักพอ กูมันเหี้ยจริงๆ กูมันเลวที่เอาแต่สนใจคนอื่น แล้วไอ้คนอื่นคนนั้นที่กูสนใจ มันกลับมาทำร้ายมึง ทำให้มึงเจ็บอีก ถ้าคืนนั้นกูกลับคอนโด มึงคงไม่ออกไปกินเหล้า ถ้าวันนั้นกูคุยกับมึงดีๆ ไม่ว่ามึง ไม่เอาแต่เลี่ยง  ถ้ากูพูดในสิ่งที่ต้องพูดมึงคงไม่เป็นแบบนี้ ไม่นอนโรงพยาบาล ไม่ถูกแทง "

“ ไฟ..”

“ กูคิดว่ามึงจะตาย คิดว่าจะไม่มีมึงอีกแล้ว จะไม่เทมให้กูกอดอีกแล้ว จะไม่มีคนแบบมึงอยู่ข้างๆกูอีกแล้ว ถึงจะเป็นแค่ความคิด แต่มึง.. กูทรมาณมากเลย ทรมาณมากกับการที่ต้องคิดว่าจะไม่มีมึงอยู่  มึงฟังแล้วคงจะคิดว่า กูมาพูดอะไรไร้สาระยังไงมึงก็เจ็บไปแล้ว แล้วกูก็รู้ว่าความเจ็บมันหายไม่ได้ด้วยคำพูด แต่กูมีแค่คำพูดเดียวจริงๆ กูขอโทษ "

“ มันไม่ใช่เพราะมึงทั้งหมด เลิกโทษตัวเอง กูไม่เคยโทษมึงเลย "

“ เหี้ยเทม แต่กู " ผมจ้องหน้ามันที่กำลังมองดูผม สายตาของเทมเจ็บปวดแม้ผมจะแค่ร้องไห้

“ ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นเพราะกูไปกินเหล้า กินจนขาดสติ  อาจจะใช่ที่กูไปกินก็เพราะเอาแต่คิดถึงมึง  แต่มันไม่ใช่ความผิดของมึงคนเดียว " เทมเช็ดน้ำตาให้ผมเป็นครั้งแรกที่เราอยู่ในสถานการณ์แบบนี้  สถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้  " มึงไม่ผิดหรอกที่เดินไปหาความสุข กูมาคิดดูแล้วว่า มึงไม่ผิดเลย ใครๆ ก็อยากจะมีความสุขทั้งนั้น กูเอง ถ้าให้ความสุขมึงไม่ได้ ก็ควรยอมรับว่าตัวเองทำไม่ได้  กูไม่โกรธหรอก ถ้ามึงจะเลือกมันกูก็เข้าใจ  แล้วกูก็เข้าใจมัน เพราะที่มึงครึ่งๆกลางๆอยู่แบบนี้เพราะมึงก็มัวแต่คิดถึงกู อีกอย่างเมื่อคืน ไอ้ฟู่ก็ปากหมาด่ามัน มันก็เลยยิ่งโกรธ กูไม่เอาเรื่องมันหรอก มึงไม่ต้องห่วง "

“ เทม " หัวใจของผมชาตอนที่กำลังเรียกชื่อมัน ความเข้าใจที่มันพูดผมไม่ได้ต้องการ คำพูดที่ดูเหมือน มันอยากจะพูดว่า ถ้ามึงจะไปก็ไปเลยนะ กูเข้าใจ

“ มึงคงกังวลสินะ ว่าเซฟจะเป็นไงหลังจากที่มันแทงกู กูจะแจ้งตำรวจรึเปล่า แต่มึงไม่ต้อง..”

“ ไอ้เหี้ย!!! “ ผมตะโกนออกไปเสียงดัง ทั้งๆที่ตากำลังแดง เทมหันมาจ้องหน้าผมเพราะกำลังตกใจเสียงที่ตวาดมันออกไป  " มึงฟังกูพูดอยู่รึเปล่าว่ะ กูบอกว่าอะไร มึงฟังอยู่รึเปล่าว่ะ มึงรู้รึเปล่าว่ะ ว่าที่กูพูดออกไปทั้งหมดมันหมายถึงอะไร ประโยคไหนของกูที่ทำให้มึงคิดว่า กูกังวลถึงไอ้เซฟเหรอ  คำว่า กูกลัวว่าจะไม่มีมึงอยู่กลัวว่าจะเสียมึงไป ทั้งหมดที่กูพูดไปมึงไม่ได้ฟังเหรอ ว่ากูกำลังบอกว่า กูขาดมึงไม่ได้กูขอโทษที่ทำแบบนั้นลงไป กูผิดไปแล้วเพราะกูมันเหี้ยเอง ทั้งหมดมันความผิดของกู "

“ ไฟ "

“ มึงไม่ได้ยินเหรอว่าทั้งหมดนั่นกูบอกว่า กูรักมึง!  มึงไม่ได้ยินหรอว่ะ "  ผมร้องไห้ออกมาหนักตอนที่มันทำได้แค่อึ้ง เหมือนเด็กที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ วินาทีที่ตัวเองเอาแต่สะอื้น ผมรู้สึกอุ่นที่ริมฝีปากของตัวเองจนแทบจะลอยออกไป หลับตาแน่นตอนที่มือนึงกอดที่รอบเอวเอาไว้ ปากของผมชา น้ำตาที่ร่วงหล่นลงมา

“ เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ "

“ กูรักมึง " ผมพูดเสียงเบาเทมยิ้มก่อนจะจูบผมอีกครั้ง ห่อตัวตอนที่มือมันสวมกอดเข้าไปใต้เสื้อ " กูขอโทษ ถึงกูจะหน้าด้านที่เอาแต่พูดแค่คำนี้ ถึงกูจะมีแค่คำนี้ที่พูดได้ กูก็อยากจะขอโทษ ขอโทษที่กูเห็นแก่ตัว ขอโทษที่เอาแต่เรียกร้องอะไรมากมายจากมึง ขอโทษที่ยังคิดไม่ได้ ขอโทษที่ทำตัวเป็นเด็ก ขอโทษที่เอาแต่คิดถึงอดีต ขอโทษที่เอาแต่เรียกร้องความสนใจ ขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บ ขอโทษที่ทำให้มึงต้องเข้าโรงพยาบาล ทั้งหมดที่ผ่านมา มันคือความผิดของกู ที่ไม่ว่าจะขอโทษยังไง มึงก็คงกลับมารู้สึกดีเหมือนเดิมไม่ได้ แต่กูก็ ขอโทษ ขอโทษนะเทม "

“ ไม่ต้องร้อง กูไม่ชอบ " มันเช็ดน้ำตาให้ผม " มึงจะร้องไห้ทำไม "

“ กูกลัวมึงตายนี่ิหว่า กลัวมึงจะไม่อยู่ข้างๆกู กลัวมึงทิ้งกู ถึงกูจะเหี้ย แต่กูก็เป็นคนเหี้ยคนนึงที่กลัวมึงจะทิ้ง เป็นแค่คนเหี้ยคนนึงที่อยากจะให้มึงรักเหมือนเมื่อก่อน  แต่กูไม่มีอะไรให้มึงรักหรอกนะ กูไม่น่ารัก ไม่ช่างเอาใจ ไม่ช่างพูด ไม่ใช่สเป็คของมึง เป็นแค่คนเอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี แต่ถึงอย่างงั้นก็อย่าหมดรักกูเลยนะ กูรู้ว่ามันยากที่จะให้อภัยกู มันยากที่จะรักกูเหมือนเดิม เทม.. กูขอโทษ  "

“ ก็ไฟไง " มันบอกแบบนั้นก่อนจะจูบผมอีกที " นี่เหละไฟ .. เมื่อก่อน กูก็รักคนแบบนี้ คนที่ไม่ได้อ้อน ไม่ได้ช่างพูดเอาแต่ใจนิสัยไม่ดี ขี้งอน ขี้หงุดหงิด ตอนนั้นกูก็รักคนแบบนี้ไม่ใช่เหรอว่ะ "

“ อื้ม..”

“ สเป็คกูเปลี่ยนไปแล้ว มึงไม่รู้เหรอ. “ กอดที่รัดตัวผมแน่น รู้สึกร่างทั้งร่างชาจนหมดเรี่ยวแรงลงไปเสียเฉยๆ ความเสียใจและความสับสนหลายวันที่ผมต้องเผชิญมาทั้งหมด  " เจ็บมากใช่มั๊ย ตอนที่กูเอาแต่แคร์ไอ้หยุ่นมากกว่ามึง เจ็บมากใช่มั๊ยตอนที่กูรักไอ้หยุ่นนะ "

คำถามที่ทำให้ผมนิ่ง แล้วพยักหน้ายอมรับความจริงในใจข้อนั้นได้เสียที  มันเป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่เหมือนแผลซ้ำม่วงจนแทบรักษาไม่หาย เจ็บจนทำใจไม่ได้ ทรมาณเหมือนกำลังตาย ครั้งนึงผมเคยมองมันใส่ใจใครอีกคนที่ไม่ใช่ผม มีอะไรกับผมแต่ไม่เคยเอ่ยชื่อของผม ความทรมาณทั้งหมดในวันนั้นผมยังจำมันได้ดี

แต่พอมาเทียบในวันนี้ สิ่งที่ผมสัมผัส สิ่งที่ผมรู้สึก สิ่งที่ผมเห็น คนคนนั้นได้ตายจากผมไปนานแล้ว เทมไม่ใช่คนที่มองแต่ไอ้หยุ่นอีกแล้ว เทมมองมาที่ผม มีสายสัมพันธ์บางอย่างที่ผูกเราไว้ตั้งแต่ตอนไหนผมไม่รู้ แต่ที่รู้คือ แค่คิดว่า การที่ไม่มีใครอีกคนนึงอยู่ใกล้ๆ มันช่างทรมาณ แค่คิดว่าถ้าผมลืมตาตื่นขึ้นมาผมจะไม่เจอเทมอีกแล้ว จะไม่มีมันอีกแล้ว เป็นเพียงความรู้สึกที่ว่า แค่คิด ก็เหมือนกำลังตายลงไปแล้ว

เคยมีคนนึงบอกผมว่า ความรัก เราต้องสูญเสียมันก่อน ถึงจะรู้ว่ามันมีค่า ต้องหายไปก่อนถึงจะรู้ว่า ความรู้สึกที่แท้จริงคืออะไร คือรักหรือแค่ชอบ แต่สำหรับเทมตอนนี้ผมตอบคำถามข้อนั้นได้แล้วครับ

 " งั้นเราเจ๊ากัน ตกลงมั๊ย  "

“ หื้ม ? " ผมเอียงหน้ามองเทมที่ยิ้มมุมปาก

“ มึงทำให้กูเจ็บเรื่องไอ้เซฟ กูทำให้มึงเจ็บเรื่องไอ้หยุ่น ต่างคนต่างทำให้อีกคนคนเจ็บมามากแล้ว เพราะงั้น เราก็เจ๊ากัน ต่อไปนี้มึงไม่ต้องคิดเรื่องกูกับไอ้หยุ่นอีกแล้ว กูเองก็จะไม่คิดเรื่องไอ้เซฟเหมือนกัน แล้วเราจะได้คิดถึงกันมากขึ้น รักกันมากขึ้น ต่อไปนี้จะมีแค่มึงกับกู  "

“ แค่เจ๊ากันเหรอมึง แค่นั้นเหรอ มึงไม่โกรธ ไม่อยากต่อยกู ไม่อยากให้กูห่างจากมึงเหรอ ให้กูหายไปจากมึงสักพักมั๊ย  ให้เวลาดัดสันดานคนแบบกู ให้กูรู้ว่ามึงจะเป็นคนเดียวที่กูรัก ไม่ใช่คนที่เพราะกูเห็นคนอื่นไม่ดีไม่ถูกใจ แล้วก็กลับมาหามึง มึงไม่อยากทำแบบนั้นเหรอ "  ไม่ใช่ว่าปากเก่งที่พูดออกไปแบบนั้น แต่คิดว่า นี่คือผล ที่ผมควรได้รับ เท่านั้นเอง

“ แล้วมึงรักกูมั๊ย " มองหน้ามันที่ตั้งคำถามนี้กับผม สายตาสั่นๆที่มองมันอยู่นั้น ไอ้เทมยิ้ม "  กูรักมึงนะนั่นคือคำตอบที่ว่าทำไม กูถึงให้อภัยมึงง่ายๆ กูเจ็บพอแล้วไฟ มึงเองก็เจ็บพอแล้ว มึงอยากทรมาณอีกเหรอว่ะ  แต่กูไม่อยากแล้วว่ะ มันพอแล้ว พอแล้วจริงๆ "

" เทม กูยอมรับเลยนะ กูรู้สึกแย่ว่ะ ที่ทำให้มึงเสียใจขนาดนี้ แล้วมึงยังให้อภัยกูง่ายๆอีก ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจนะเว้ย ดีใจ แต่ขนาดมึงทำกู กูยังเอาแต่จำมันไว้เลย แล้วทำไมมึงถึงให้อภัยกูง่ายๆแบบนี้ว่ะ "

" ที่กูไม่อยากดัดสันดานมึงแบบที่ต้องให้ไปอยู่ไกลๆ ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง เพราะกูคิดว่าคนที่เค้ารักกัน เค้าก็ต้องมีความรู้สึกอยากจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ใช่เหรอว่ะ   กูเองก็เป็นแบบนั้น  กูรักมึง กูเลยไม่อยากห่างจากมึง ไม่อยากเริ่มต้นใหม่ คนรักกันไม่มีความคิดเหี้ยอะไรแบบนั้นหรอก ไม่มีความคิดที่อยากจะห่างกัน เค้ามีความคิดแค่อยากอยู่ด้วยกันนานๆเท่านั้นละ เพราะกูเองก็ไม่รู้ว่า เพื่ออะไรที่กูต้องทำแบบนั้นว่ะ เพื่ออะไรที่กูต้องทรมาณตัวเองแบบนั้น  ทรมาณตัวเองเพื่อสันดานคนแบบมึง  ถ้ากูทำแบบนั้น ลองห่างมึงดูสักพักทั้งๆที่รักมากแต่ยอมห่างกัน มึงทรมาณ กูทรมาณ ถามจริงๆเถอะว่ะ เราจะกลับมารักกันเหมือนเดิมเหรอว่ะ  "

“ .. ” ผมเงียบ ไม่ได้ตอบคำถามของมัน เพราะไม่รู้ เลยตอบไม่ได้ ถ้าเราห่างกันไปจริงๆ ผมจะรู้สึกผิดกับตัวเองที่ทำแบบนั้นจนไม่สามารถกลับมารักมันได้อีกรึเปล่า จะเคยชินกับความเดียวดายจนรู้สึกว่าแบบนี้ก็ดีแล้วรึเปล่า จะรู้สึกว่าอย่ากลับมารักกันเลยอยู่แบบนี้ดีแล้วรึเปล่า ผมจะคิดแบบนั้นมั๊ย เมื่อวันเวลาผ่านไป

“ ทำไมรักกันแล้วต้องห่างกันว่ะ รักกัน แล้วทำไมต้องทรมาณกันว่ะ คนรักกันนะ มันต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอว่ะ .. หรือมึงต้องการจะเป็นแบบนั้น

“ ไม่ต้องการ " ผมกอดมันเอาไว้เต็มอ้อมแขน " กูไม่อยากห่างจากมึงเลย แต่ไม่รู้จะทำยังไง เพื่อไถ่โทษ ความผิดที่กูทำกับมึงดี กูผิด กูรู้ว่าคำขอโทษมันไม่พอ มันล้างความเจ็บของมึงไม่ได้เทม แต่กูไม่รู้ กูไม่รู้ว่าจะทำยังไง  "

“ รักกูสิ.. ต่อจากนี้ รักกูมากๆก็พอแล้ว ไฟ "

                                ครั้งนึง ผมเคยคิดว่า ตัวเองจะมีความสุขขนาดไหนนะ ที่ได้เป็นคนสำคัญของมัน .. เรามองหน้ากันตอนนี้ ในวินาทีนี้  ผมได้คำตอบของคำถามนั่นแล้วครับ แม้ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเพื่อความขอบคุณความรู้สึกนั้นก็ตาม

[patwo]

“ แล้วนี่โดนอะไรมา " มันจับที่ปากของผมมุมปากไม่ได้ซ้ำแค่แตกนิดหน่อย ก็โดนพี่นิวต่อยไปเมื่อคืน " โดนต่อยเหรอว่ะ ใครต่อยมึง "

“ กูต่อยตัวเอง " เทมทำหน้าไม่เชื่อ มันจ้องตาผม " กูต่อยตัวเองจริงๆ ก็กูโมโหที่ทำให้มึงเจ็บ เป็นการต่อยเตือนสติตัวเองนะ "

“ เหรอ " ผมจูบผมอีกทีลิ้นที่แทรกเข้ามาในปากของรับ จูบตอบรับลิ้นของมัน มือเทมล้วงเข้ามาในเสื้อสะกิดยอดอกจนต้องหดตัวเกร็ง " แต่กูไม่เชื่อ ถ้ากูหาคำตอบได้ว่าใครต่อยมึง ไม่ใช่แค่มันที่จะโดนกูต่อยกลับ แต่มึงก็จะโดนไปด้วย "

“ ไอ้เทม " บีบหัวนมของผม ไอ้เทมยิ้มก่อนจะกอดเอวของผมไว้หลวมๆ " เรื่องนี้ที่ทุกคนเค้าทำแบบนั้นเพราะเค้ารักมึงกันทั้งนั้น  "

“ หมายถึงเรื่องที่ต่อยมึงด้วยใช่มั๊ย " ผมไม่ตอบ เทมไม่เซ้าซี้แต่ผมคิดว่ามันรู้ " นี่ ถ้ามึงสงสัยว่าทำไมกูให้อภัยกับมึงง่ายๆ ทั้งๆที่มึงทำให้กูเสียใจมากขนาดนั้น ทำไมไม่ดัดสันดาน ก็คิดง่ายๆแค่ว่า กูอยากเอามึงเลยไม่อยากดัดสันดานอะไร ดัดไปก็ไม่ได้เอากัน มึงคิดแบบนั้นดิ  "

“ ไอ้สัดตลก "

“ ฮ่าๆ..” เทมหัวเราะก่อนจะถอนหายใจออกมา " กูคิดถึงมึงจริงๆ กูดีใจมากเลยมึงรู้มั๊ย ที่มึงยืนอยู่ตรงนี้ กูบอกตรงๆว่า ตอนแรกกูไม่มีหวังอะไร แบบนั้นหรอก กูคิดแค่ว่าคงไม่มึงแล้วละ คงไม่มีแล้ว เป็นความรู้สึกที่แบบ เหี้ย มึงกลับมาดิว่ะ กลับมาลืมไปก่อนว่ากูเคยทำอะไรไปบ้าง กลับมาให้กูเริ่มต้นใหม่ก่อน กูยังมีอะไรหลายๆอย่างที่อยากจะทำกับมึง กูบอกตัวเองว่า ถ้ามึงกลับมากูจะกอดมึงไว้ จะไม่ให้มึงไปไหน แต่พอยิ่งคิดแบบนั้น ยิ่งมองไปรอบๆห้องที่ไม่มีมึงแบบนั้น .. เป็นความรู้สึกที่แม่งโคตรจะเหี้ย " มันหลับตา ตอนที่มันก้มหน้าลงนั้น ผมรู้ว่าเทมคงกลั้นน้ำเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ออกมา " รู้อะไรมั๊ย แค่กูรู้สึกว่ามึงมา แค่ในฝัน กูยังรู้สึกดี "

ผมไม่ได้ตอบอะไร แค่กำมือของมันไว้ กูเม่งเหี้ยมาก เหี้ยจนอยากจะร้องไห้ออกมา เหี้ยจนอยากจะหนีมันไปไกลๆไม่อยากให้มันเสียใจอีก เหี้ยจนอยากจะตบหน้าตัวเองแล้วถามว่า มึงแม่งทำแบบนี้กับคนคนนี้ได้ยังไงว่ะ ตอนนั้นคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงเหี้ยขนาดนี้

“ แต่มึงแม่ง ก็ยืนอยู่ตรงนี้ละ ไม่ใช่แค่ความฝันแบบเมื่อเช้า แต่กูก็ยังอดสงสัยไม่ได้ กูเห็นมึงจริงๆนะ มึงไม่ได้มาจริงๆเหรอว่ะ "

“ ตอนนี้กูยืนอยู่ตรงนี้  " ผมยิ้มให้มัน

แม้ในใจอยากจะตะโกนไปว่า กูนี่เหละที่มึงเห็น แต่การพูดโอ้อวดความรู้สึกเหล่านั้นไม่จำเป็นสำหรับผม ผมไม่ต้องการให้ใครมารับรู้ว่า ใจผมห่วงมัน ไม่อยากให้ใครมารับรู้ความรู้สึกว่าหัวใจผมเจ็บปวดแค่ไหนกับความรู้สึกเมื่อคืนนั้น เพราะเทมเจ็บกว่าผมมาก สิ่งเหล่านั้นที่เกิดขึ้นกับผม คงไม่เป็นไร ก็สมควรได้รับแล้ว

ไม่มีเพื่อนคนไหนไม่รักเพื่อน คิดแค่ว่าถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับผม เราสลับหน้าที่กันเจ็บ เพื่อนของผมก็คงไม่ปล่อยให้เทมอยู่ อย่างน้อย อาเนียเหมือนฝันก็คงทำแบบนั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ผมกับมันหันไปมองพร้อมกัน ฟู่เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางเซงๆ ไม่มองหน้าผม แต่มองหน้าเทม

“ ยาหลังอาหาร " พูดแค่นั้นก่อนจะวางยาเอาไว้บนโต๊ะกินข้าวสำหรับผู้ป่วย

“ แล้วทำไมมึงต้องมองไอ้ไฟแบบนั้น " เทมถาม คราวนี้มันหันมองจ้องหน้าผมเลยครับ เป็นคนสวยที่น่ารักเวลายิ้มก็จริง แต่ก็แรงใช่ย่อย เหมือนกับไนท์เลย น่ารักและน่ากลัว

“ เกลียด " สั้นและได้ใจความ " ฟู่จะไม่ชอบคนที่ทำให้พี่เทมต้องเจ็บตัวแล้วก็เจ็บใจหรอก บอกไว้ก่อนเลย แม้ว่าจะอ้าง จะแก้ตัวว่าทำเพราะอะไร ก็ไม่ให้อภัยเด็ดขาด พี่จะให้อภัยเค้าก็เรื่องของพี่ แต่ฟู่ไม่ "

“ ฟู่มึงนี่นะ "

“ เจ็บแล้วจำคือคนพี่ แต่เจ็บแล้วทน มันคือควาย แต่พี่ไม่ต้องซีเรียสหรอก ก็โดนสวมเขาไปแล้ว พี่ก็เป็นอยู่แล้วละ "

“ นี่กูช่วยมึงมาให้ด่ากูทำไมวะเนี้ย " เทมมันว่ายิ้มๆ ฟู่ถอนหายใจออกมาเซ็งๆ

“ อ้ออ แล้วอย่าลืมแจ้งความละ หวังว่าแฟนพี่คงไม่มารยาใส่ทำตัวเป็นคนดี ไม่ให้แจ้งความชู้หรอกนะ ฟู่กลับละ ไม่อยากเห็นหน้า "  พูดจบแล้วออกไป มันปิดประตูลงอย่างแรง

“ นี่..” เทมทักผมที่กำลังนิ่ง " กูขอโทษแทนมันด้วย นิสัยมันแบบนี้เหละ "

“ ฟู่รักมึงดีนะ "

“ หึงเหรอ " ผมส่ายหน้า ผมรู้มันไม่ใช่เชิงชู้สาว เป็นเหมือนเพื่อนเป็นเหมือนพี่น้องมากกว่า เทมช่วยมันไว้มันก็ต้องรู้สึกเจ็บปวดแทนในเวลาแบบนี้ มันคงเป็นธรรมดา

“ กินข้าวได้แล้วมึง " ลากโต๊ะมาให้มัน ข้าวต้มที่เคยร้อนกลายเป็นอุ่นไปแล้ว ผมเปิดฝาดูข้าวต้มหมู ที่ขิงถูกคนรวมในนั้น " เค้าไม่ได้โรยขิงมาข้างหน้าเหรอว่ะ "

“ ไอ้ฟู่คนรวมหมดแล้วมันคิดว่ากูกิน "  เทมเป็นคนไม่กินขิง

“ งั้นแปปนึง " นั่งตักขิงในชามออกให้มันจนหมด  ผมผลักโต๊ะไปใกล้ " กิน  จะได้กินยา "

“ เห็นแบบนี้แล้วอยากจะป่วยนานๆ " เอื้อมมือมากอดเอวผมไว้ เทมลูบ " แต่ใจนึงก็อยากหายป่วยเร็วๆ จะได้กอดมึง "

ผมถอนหายใจออกมาในวินาทีที่มันกำลังยิ้มอยู่นั้น ผมก้มลงไปกอดมันไว้แน่น " ไม่เป็นไร ถ้ามึงกอดกูไม่ได้ กูจะเป็นคนก้มลงไปกอดมึงเอง "

ไอ้เทมนิ่ง ตอนที่ผมดึงตัวเองออกมา มันก้มลงกินข้าว ทั้งๆที่หูของมันโคตรจะแดง อาหารที่ดูน่าอร่อยแต่ผมว่ามันคงไม่ได้เป็นแบบนั้น โรงพยาบาลขึ้นชื่อเรื่องอาหารเหมือนอ้วกหมาทุกหนแห่ง

“ แดกเสร็จแล้ว มึงก็แดกยาซะนะ  " มันพยักหน้า กินข้าวพร้อมกับดูข่าวของตัวเองเงียบๆ ผมเองก็รู้สึกหิวเหมือนกันนะ แต่คิดว่าไอ้เทมหลับก่อนดีกว่าค่อยลงไปหาอะไรกิน หรือว่าสั่งอะไรมากิน

“ ขอโทษนะครับ " ต้นเสียงแปลกที่ทัก ผมหันไปมองก่อนจะยกมือไหว้ คุณหมอประจำตัวคนไข้เดินเข้ามาพร้อมนางพยาบาล เขายิ้มให้ผมที่ยิ้มกลับไป " ได้เข้ามาในห้องแล้ว ไม่ต้องนอนตากยุงแล้วสินะ "

“ อ่า ครับ " ตอบเสียงเบาผมยิ้มแห้งๆ

“ แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ ยังปวดแผลอยู่มั๊ย "

“ นิดหน่อยครับ มันตึง แล้วก็ขยับตัวยาก "

“ ครับแบบนี้ละ เพราะมันเป็นแผลที่เพิ่งเย็บ คุณต้องระวังการเคลื่อนไหวนะครับ ไม่งั้นแผลอาจฉีกได้ " คุณหมอยิ้มให้มันก่อนจะหันมามองหน้าผม " ต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ น้องชายคุณห่วงคุณมาก เมื่อคืนเพื่อนคุณคงไล่ให้เค้ากลับ แต่เค้าก็ไม่ยอมหลับ นอนรอที่ล๊อปปี้ข้างล่างทั้งคืนเลย "

กูว่าละ หมอแม่งต้องปากมาก ช่วงเวลาที่ผมกำลังจะมองไปทางอื่น ผมเห็นเทมยิ้มออกมาแม้สายตาจะเอาแต่มองคุณหมอที่พูดกับมัน เอื้อมมือมาจับมือของผมไว้ ผมดึงออกมันก็เพิ่มแรงกำมือผมมากขึ้น รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า

“ น้องชายน่ารักดีนะครับ "

“ ครับ " ผมตอบเสียงทุ่มๆก่อนที่คุณหมอจะเดินออกไป ประตูปิดลง ทุกอย่างในห้องก็เงียบ

“ ไหนใครบอกว่านอนคอนโดว่ะ "

“ หมอแค่เจอคนหน้าเหมือน " บอกมันทั้งๆที่ไม่มองหน้า หัวใจของผมเต้นตอนที่มือมันเอื้อมมาประคองที่แก้มแล้วเอียงหน้าให้สบสายตากับมันไว้ แว่บแรกที่ผมหลบตาผมยิ้มออกมา

“ ใช่ มึงแม่งโคตรหน้าโหล่ ขนาดกูยังเจอคนหน้าเหมือนในฝันอยู่บ่อยๆ "

“ กินข้าวเถอะสัด " เชิดหน้าให้มัน ไอ้เทมหัวเราะ

“ ไฟ.. เรื่องเซฟที่มันแทงกู กูจะไม่เอาเรื่องมันนะ "

“ ทำไมว่ะ " ถามออกไปทันที ผมไม่รู้ว่าเทมคิดอะไรมันหันมาจ้องหน้าผม " กูว่าคนเราถ้าทำผิดมันก็รับผิดไม่ใช่เหรอว่ะ มึงคิดว่า กูจะไม่สบายใจรึเปล่าว่ะเทม มึงเลยไม่อยากเอาความกับมัน เพราะที่มันแทงมึงเรื่องก็มาจากกู "

“ ก็ไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมดหรอกว่ะ " ถอนหายใจออกมา " จริงๆมันไม่ได้จะแทงกู แต่จะแทงฟู่ กูไม่รู้มีคำพูดไหนที่ไปสะกิดอารมณ์มันแบบนั้น ก็ใช่ว่ากูจะไม่อยากเอาเรื่องมันหรอกนะ กูเองแม่งโคตรอยากจะเอาคืน แต่มึง อนาคตทั้งชีวิตเลยนะ "

“ ก็จริงของมึง " ความฝันทั้งหมด เหมือนจบชีวิตลงทันที ถ้ามันไม่เส้นสายใหญ่พอจะปิดคดี

“ ตอนนี้กูก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ถึงฟังแล้วโคตรจะพ่อพระ แต่ก็ช่างมันเถอะ "

“ คำขอโทษก็ไม่เอาเหรอว่ะ แบบว่าถ้ามึงยอมมากราบตีนกู กูจะไม่เอาเรื่องมึง "

“ กูคิดว่ามันคงไม่ยอม แล้วเรื่องก็จบ แค่ให้มันมาขอโทษแล้วกัน แต่ไม่มาก็ไม่เป็นไร กูทำบุญคิดว่าฟาดเคาระห์ปีชง "

“ โคตรจะพ่อพระ "

“ แต่กูจะบอกให้มันเลิกยุ่งกับมึง " เทมยกยิ้มมุมปาก มันตักข้าวในชามนั่นกิน " ดูเหมือนง่ายแต่การทำแบบนี้กับมันที่รักมึงมากๆแล้ว กูว่าแม่งไม่ต่างอะไรกับเด็กติดยาแล้วต้องหักดิบ ทรมาณน่าดู   แค่นี้มึงว่ากูดูพ่อพระพอรึยังว่ะ "

ผมไม่ตอบเลือกที่จะเงียบแทน ถอนหายใจออกมาตอนที่คิดถึงความรู้สึกของคนที่มันพูดถึง ผมไม่รู้ว่าเซฟสมควรจะโดนแบบนั้นรึเปล่า เพราะผมเองก็ผิดที่ไปกับมัน ผมให้เรื่องปานปลายก็เพราะผม แต่มันก็ผิดที่มาแทงเทม แม้จะโมโหเพราะฟู่ด่ามัน ผมไม่รู้ว่าควรแสดงความคิดเห็นแบบไหน เลยได้แต่นิ่ง

เทมใช้เวลากินข้าวกินยาไม่นาน พอมันกินไปสักพักมันก็หลับ หลับคาทีวีทั้งที่ถือก็ถือรีโมตอยู่ ผมกดปิดทีวีเลื่อนโต๊ะไปตั้งไว้ที่เดิมก่อนจะเดินออกจากห้อง นั่งเล่นมือถือตัวเองดูการอัพเดททั่วไป แต่สักพักก็มีข้อความนึง ถูกส่งเข้ามา

' ผมรักพี่ พี่ไฟ ผมอยากเจอพี่ คุยกับผมหน่อยได้มั๊ยครับ โทรกลับหาผมหน่อยนะ เซฟ '

ผมนะ..ควรเคลียร์เรื่องของมันให้จบ ใช่มั๊ยครับ

...................



ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรเลย
มันเป็นความรู้สึกที่ เพราะเทมคือน้ำและไฟก็คือไฟ ไม่รู้เหมือนกัน
แต่คิดว่า คงเป็นแบบนี้เหละ  มีคอมเม้นท์นึงบอกกัยหนมว่า คนเราทำผิดก็ควรกล้าที่จะยอมรับ กล้าที่จะสารภาพ อย่าหนี เพราะเราคือคนที่ผิด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถึงกลัวก็ต้องสารภาพมันไป ดีกว่าหนีแล้วก็แก้ไขอะไรไม่ได้เลย
ตอนหน้าเจอกันวันศุกร์ ดราม่าเทมไฟเซฟ ตอนสุดท้ายแล้วจ้าาาา
จากนั้นก็ ฮิมหยุ่น นะเด้อออ ว่าแต่ วันอาทิตย์นะ คิดว่าควรต่อฮิมหยุ่น(ดราม่า) หรือขั้นตอนด้วยอะไรหวานๆก่อน
คนอ่าน อยากอ่านแบบไหนมากกว่ากัน ดราม่าต่อกันไป นี่ หนักไปมั๊ย

ใครมีเฟสหรือทวิต หนมฝากแท็ก #BTSสถานีรัก ด้วยนะจ้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า

[Twinkle]

 
กรี๊ด
จบดราม่าเเล้วเว้ยยยยยยยยยยยย

ขอให้เรื่องอิเซฟจบบบบบบ

เพี้ยงงงงงง

รักเทมไฟค่ะ

**รักพี่หนมด้วย ตอนหน้าขอหวานๆน้าคิดถึงง

[Snowermyhae]

เซฟควรหายไปจากชีวิตไฟได้แล้ว กลับมาทำไมมมมม
ไฟรีบเคลียร์ให้จบแล้วกลับมาสวีทกับเร็วๆนะลูก

[IIIA]

โหยยยยย พี่โจ๊กกกกก วินมากกกก 

คุณหมอขอกอดที 

เทมไฟก็เข้าใจกันก็ดีแล้ว อย่าดราม่ากันต่อเลย ท้องอืดแล้ว 

แต่เดี๋ยวนะ............ ฮิมหยุ่น ดราม่า 

[KilGharRah]

กล้าทำก็กล้ารับ แบบนี้คือลูกผู้ชายของจริงนะไฟ 
รู้สึกดีที่ไฟกล้าที่จะพูดทุกอย่างออกมา ไม่ใช่มานั่งรู้สึกผิดแล้วเอาแต่หนีหน้า
รักกันก็ควรพูดกันให้เข้าใจเนอะ

ตอนหน้าขอจัดไอ้เซฟหนักๆสักทีได้มั้ย 

[mooping-7]

ขอขั้นด้วยดราม่าฮิมหยุ่นก่อนละกัน (แต่ทำมัยต้องมีคำว่าดราม่าไม่เข้าใจขอหวานๆมั่งอะไรอย่างนี้สิ )

ตอนนี้เสียน้ำตาไปกับน้องไฟเลยย ฮือๆๆๆๆ กลับเข้าสู่ภาวะปกติได้แล้วนะสำหรับเทมไฟ รักกันมากๆรักกันนานๆ

[Annko]

เค้าไม่ชอบกินมาม่าอ่ะ ไม่เอาได้ป่ะ
ยอมเป็นเบาหวานอ่ะ ^^

[๐๐ตะวัน๐๐]

เทมเป็นผู้ใหญ่มากเลยอ่ะเป็นคนที่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรและต้องการอะไรชัดเจนมาก

คนทำผิดถ้าสำนึกผิดแล้วก็ควรได้รับโอกาสล่ะน่ะ

[NOoTuNE]

หวังว่าเซฟจะคิดได้แล้ว


พ่อแม่เลี้ยงมาแทบตายอย่าเอาชีวิตมาทิ้งกับความรักที่อีกทั้งชีวิตมันก็จะวิ่งเข้ามาหามรึงอีกไม่รู้กี่ครั้งเซฟ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเรียกว่ารักรึเปล่าหว่ะ รึว่ามันคือ ความอยากชนะเท่านั้นเอง

ส่วนเทมไฟ ไม่มีอะไรจะพูดเพราะน้องทั้งสองคนได้รับบทเรียนมากพอแล้ว น้องได้เรียนรู้เองแล้วผลของมันมันให้อะไรกับเรา เราก็ยังยืนยันว่าสองคนนี้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเลิกรากันจริงๆ เพราะสิ่งที่เกิดมันเกิดจาก ความเห็นแก่ตัวแบบเด็กๆของไฟเท่านั้นเิอง น้องไม่ได้นอกใจเทม สำหรับเรามันก็เหมือนแค่เด็กย้ำคิดย้ำทำ ฝังใจกับเรื่องเดิม เทมเคยทำ ฉันทำบ้างไม่ก้าวผ่านมันไปซักที แต่สุดท้ายไฟก็ก้าวผ่านมัน

รอตอนหน้าค่ะ ถ้าจะดราม่าต่อก็ดีค่ะ เราชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชีวิตรักตอนวัยรุ่น รักกันสามวันโกรธกันเจ็ดวันทั้งนั้น

[kate kate]

จบกันด้วยดี เทม ไฟ        .... หายปากแข็ง หายอึน และเปิดใจกว้างๆๆ เคลียร์ๆๆ กันแบบนี้ก็ดีแหละ

หวังว่าเซฟคงไม่ทำอะไรไฟอีกนะ

อย่ามาแบบ กูรไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้อะไรแบบนี้ หนักหน่วงมาหลายตอนแหละ คู่นี้

ขอฮิม หยุ่น หวานๆๆ ก่อนจะมาม่านะ อืด เทมไฟ มาหลายตอนแหละ ขอพักน้ำตาบ้าง

[whitefang]

กรี๊ดดด เข้าใจกันเเล้วนะ ต่อจากนี้พอเคลียร์กับเซฟเเล้วขอหวานๆเลยนะ 

[lizzii]

อยากเตะฟู่ 5555

[fuku]

ฟู่เอ๊ย แกนี่มัน..... ปากดีเกินจะชมได้

น่าจะสอนบ้างล่ะนะว่า จะพูดอะไรคิดบ้าง

เฮียเทมนี่โคตรพ่อพระ แต่ก็เข้าใจแหละว่าฟ้องขึ้นมาเรื่องมันจะเยอะ เวลาสืบสวนแล้วมันจะสาวไส้ไป
เรื่องจะงามไส้มาก

แต่ได้เป็นบทเรียนล่ะเนอะว่ามีอะไรก็พูดกันตรงๆ ดีบ้างไม่ดีบ้างก็พูดออกมาดีกว่าปล่อยให้คาราคาซัง
แล้วเรื่องยาวแบบนี้

[pemiko2012]

ในที่สุดดดดด
ดราม่าก็ผ่านไป
ไฟเคลีลยร์กะเซฟซะ เอาให้จบ

พี่เทมโคตรเป็นคนดีที่รักไฟ
แต่ก็ถูกอย่างที่ว่า
เจ็บกันมามากแล้ว จะทรมานไปอีกทำไม
ในเมื่อวันนี้ไฟเลือกพี่เทม รักพี่เทม
แค่นี้ก็โอเคแล้ว เรื่องที่ผ่านมาก็ทิ้งมันให้เป็นอดีตไป
เก็บมันไว้เตือนตัวเอง จะได้ไม่ทำร้ายใจคนที่รักแบบนี้อีก
ทีนี้ก็รักกันได้ซะที

ฟู่น่าเบื้อ น่ารำคาญนะคะ55555
เยอะเกิน ดราม่าจบนางจะได้ไปๆซะที
หวังว่าจะไม่โผล่มาแล้วนะ อิอิ
เจอรอบหน้าไม่รับประกันว่า ไฟจะอยู่เฉย
คนเราไม่ใช่เรื่องของเราก็เงียบๆไปเถอะ รู้ว่าห่วง แต่ไม่ควรนะ

[Money11]

น้องไฟฟฟฟฟ
เข้าใจกันแล้วนะ เคลียร์นะ ฮืออออออ

อยากตีตูดฟู่มาก เยอะตลอด 5555

แอบอยากได้ตอนหวานๆกรุบกริบขั้นดราม่านะคะพี่หนม เรากินมาม่าติดต่อกันมาหลายตอนมาก โฮย

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ v

[nutty]

รีบเคลียร์กับน้องซะ จะได้โล่งใจได้ พี่เทมพ่อพระมักๆ
จบดราม่าคู่นี้ ขอหวานๆอีกหลายตอนของเทมไฟเลย อย่าเพิ่งเอาคู่หลักมาคั่น

[evilheart]

ไฟอย่ายืดเยื้อนะ

[full69]

 

[FahFon]

เทมไฟกำลังจะแฮปปี้แล้วววววว รีบๆเคลียให้จบนะ ไฟ~~ ^^


ทรมาน <<< สะกดแบบนี้จ้า คนแต่ง ^^

 

[Yunatsu]

 

เทมหล่อใากกกกจิงๆ
แต่เหตุผลทั้งหมดที่เทมอธิบายมา ก้เข้าใจความรู้สึกเลย
อยากได้ตอนหวานๆของฮิมหยุ่มกับเทมไฟ แบบ double date เลยไรงี้
ไปตจว เทม ฮิม ทำเซอไพรส์เมียงี้
น่ารักกกก

 

[Still_14OC]

ไปเลยไฟ แต่พาเทมไปด้วยนะ

[Isomer005]

คุณพระ  นี่จบมาม่า3ห่อนี่ ยังจะมีมาม่าของคู่หลักอีกเหรอ
อุ๊ย  ฉันไม่ไหวนะคะ พี่ชายยยยย

[Moose]

อยากจะถามคนเขียนว่า จะมีดราม่าอีกแล้วหรอ นี่มันเยอะแล้วนะคะ TT

[Takarajung_TK]

เทมไฟเข้าใจกันแล้ว

ต้องใช้ "ทรมาน" นะคะ

[Arancia]

เยี่ยมๆๆๆ ดีมากเทม รักกันก็ต้องอยากอยู๋ด้วยกันเป้นธรรมดา ต้องให้อภัยกันนะ อย่าทำผิดซ้ำสองกันอีก
ส่วนเซฟ ต้องเคลียร์ให้รู้เรื่อง ไฟมันก็ผิดที่ไปให้ความหวังแบบผิดๆไว้ แต่ก็ต้องบอก มันยังเป็นเด็ก ดีแล้วที่เทมไม่แจ้งจับไม่งั้นเสียอนาคตแน่ๆ ทำผิดต้องยอมรับผิดนะคะ

ขอหวานขั้นเยอะๆก่อนได้มั้ยคะ อยากได้น้ำตาล เสียน้ำตากันไปซะเยอะแล้ว อย่าเพิ่งมาม่าต่อเลย กลัวจะอิ่มเกินไป ฮ่าๆๆๆๆ

[Mrl●]

ไฟควรพอเรื่องเซฟได้ล่ะ
ไม่ต้องไปเจอเลย ถ้าไปก้เอาเทมไปด้วย

[river]

เฮ้อ....ค่อยยังชั่ว
เทมคิดได้ดี คิดถูกต้อง จะแยกกัน ลงโทษกันให้เจ็บกันต่อไปทำไม