มาลงด้วยความตื่นเต้น คึคึคึ 
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 2
เหมือนกูจะเมา
ผมรู้สึกตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด ตั้งแต่ก้าวย่างเข้ามาในงานวันเกิดที่แสนไฮโซนี้ ไม่เข้าใจเลยปาปารัสซี่ต้องถ่ายรูปพวกนี้ด้วยหรอ? มันน่าจะเป็นการไปดักซุ่มถ่ายไรงี้มากกว่า แต่พอดูกำหนดการต่างๆแล้ว เฮ้ออออออออ...
มันก็ไม่ต่างกันหรอก เพราะรูปต่อๆไป ผมก็ต้องไปดักรอตามสถานที่ต่างๆเพื่อแอบถ่ายอยู่ดี ผมสวมสูทที่ซื้อไว้เมื่อนานแล้ว เพราะแทบไม่ได้ใช้เลย ราคาหลายพันอยู่ก็แพงมากแล้ว ซื้อตัวการ์ตูนได้ตั้งหลายเรื่อง ส่วนทรงผมก็เซ็ตให้เรียบร้อย ดูแก่ไปเลย
ผมถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ทำเนียนเหมือนนักข่าวคนอื่นๆ แต่จุดประสงค์หลักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ‘เจ้าชายนาซิม’ มองหาได้ไม่ยากเลยจริงๆ สำหรับคนๆนี้หล่อสะดุดตามากๆ อีกทั้งท่ามกลางคนไทยเสียสามในสี่ของแขกที่ได้รับเชิญมาในงานเลี้ยงวันเกิดหรูๆแบบนี้ ด้วยส่วนสูงกว่า 185 เซนติเมตร และแม้ว่าเส้นผมจะเป็นสีดำแบบคนเอเชีย แต่หน้าตาก็บ่งบอกว่าไม่ใช่คนเอเชียแน่นอนดูก็รู้แล้ว น่าอิจฉาคนที่มีรูปร่างหน้าตาที่สมบูรณ์แบบๆนี้จริงๆ
มาต่อที่งานเลี้ยง...ไม่รู้จะจัดไปทำไมยิ่งใหญ่แบบนี้ มันก็แค่งานวันเกิด แต่อยากได้สนใจ สนใจงานของตนเองดีกว่า เพราะค่าใช้จ่ายที่พี่ทาอิเห็นว่าจำเป็น ไอ้พี่ตัวดีก็อุตส่าห์โอนมาให้ด้วย ด้วยความคาดหวังว่า....
‘พี่คงได้ภาพเจ๋งๆนะน้อง’
เห็นของกินแบบบุฟเฟ่ต์แล้วน้ำลายมันจะไหล กูกินได้ป่าววะ เฮ้ยๆๆๆ เอางานก่อน เลื่อนสายตาจากของกินยั่วใจตรงหน้ามาดูเป้าหมายทันที ผมยังหาโอกาสไปถ่ายรูปตรงๆไม่ได้ พอได้จังหวะที่เจ้าชายนาซิมเดินไปคุยกับเจ้าภาพ ไอ้ขาไม่รักดีก็ก้าวเข้าไปหาเป้าหมายซะงั้น ไม่รู้ทำไม...ตอนนั้นลืมคิดไปได้ยังไงว่าตนเองมาแอบถ่าย แล้วจะไปขอถ่ายรูปตรงๆทำไม? แต่ไม่ทันแล้ว
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมขอถ่ายภาพท่านทั้งสองได้มั้ยครับ” ให้เข้าใจว่าผมขออนุญาตบุคคลทั้งสองด้วยภาษาอังกฤษ
...เงียบ...
ผมเริ่มจะใจเสียแล้วสายตาที่เหมือนจะตำหนิมาจากเจ้าภาพและ...สายตาอีกคู่ที่เหมือนออกจะแปลกใจมากกว่า แต่ก็คมได้ใจจริงๆ
“.....ได้สิ” เจ้าชายตาคมยิ้มตอบเป็นภาษาอังกฤษในขณะที่เจ้าภาพผู้หล่อเหลาไม่แพ้กันเงียบ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มดีใจ แค่นี้ก็ต้องขอบคุณมากแล้ว หัวกูคงยังไม่หลุดจากบ่านะ
ผมถ่ายภาพบุคคลทั้งสองไปหลายช็อตเลย ก่อนจะกล่าวขอบคุณอีกครั้งและถอยห่างจากออกมา หางตาไม่ไวเหลือบไปสบเข้ากับนัยน์ตาที่แสนน่ากลัวนั้นอีกครั้ง
...บรื่ออออออ น่ากลัว น่ากลัว.....
ผมทำเป็นเดินถ่ายรูปในงานไปเรื่อยๆ ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย
“ขอโทษนะ น้องเป็นนักข่าวหรือเปล่า?” คนมาใหม่ทักผมด้วยรอยยิ้ม
“อะ...เอ่อ ครับ” ผมหันไปตอบรับอย่างงงๆ รู้สึกอดจะประหม่าขึ้นมาไม่ได้ ก็กูมันตัวปลอม
คนมาใหม่น่าจะเป็นแขกในงานนี้ เป็นชายหนุ่มที่น่าจะอายุมากกว่าผมหน่อย
“อ่า...ไม่มีอะไรหรอก พี่เบื่อๆงานเลี้ยงน่ะ อยากได้เพื่อนคุย” คนพูดบอกเหตุผลทั้งยังยิ้มกว้างเหมือนเดิม เขาคงเห็นผมประหม่าล่ะมั้ง
“....ครับ”
“ฮะฮะฮะ พี่ชื่อเฟิร์สแล้วนายล่ะ”
“ผมเนียซครับ” ไม่กล้าบอกว่าจีเนียซ เพราะมันดูเด็กน้อยไป
ชื่อ ‘จีเนียซ’ เป็นชื่อเล่นที่พ่อตั้งให้ ส่วนชื่อจริงสั้นๆว่า ‘สิรธีร์’ พ่อของผมเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ที่ผมเรียนแล้วกันครับ ผมจึงได้เปรียบด้านภาษามาบ้าง เพราะถูกขู่เข็ญมาแต่เด็ก ‘จีเนียซ’ จีเนียซที่แปลว่าความเป็นอัจฉริยะ แม้ตอนนี้ยังไม่มีวี่แววของความเป็นอัจฉริยะ แต่ผมเชื่อว่าในอนาคต ผมต้องเป็นอัจฉริยะแน่นอน ส่วนชื่อจริงความหมายก็ไม่ต่างกันมาก
“ดื่มไรมั้ย น้องๆ!!” เอ่อ...ผมยังไม่ทันตอบเลยนะ
เด็กส่งน้ำ ผมขอเรียกว่าเด็กส่งน้ำนะ เดินมาพร้อมกับถาดใส่แก้วน้ำสีสันนานาชนิด ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอเลือกเองได้ไหม แต่ว่า...
“อ่ะ นี่อร่อยนะ” คนอะไรว้า ไม่น่าคบเลย เลือกของมีแอลกอฮอล์ให้คนคออ่อนอย่างผมได้เยี่ยงไร
“อ่ะ เอ่อ..ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ครับ” ผมปฎิเสธอย่างสุภาพ แต่ในใจด่ามันไปแล้วครับ
“ไม่เคยดื่มหรอ?” ยังงงง...ยังอีก
“ผมแพ้ครับ” ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม อยากเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว
อ้ะ!! แว่บจากหางตาเห็นเจ้าชายนาซิมมองมาทางนี้ด้วยอ่ะ ฮือออออออ...น่ากลัวววว คุยกับคนนี้ต่อก็ได้ แต่ว่า...ไอ้มือไม่รักดีมัน....
“เอ๊ะ!!” เสียงคนตรงหน้านี่นา แต่ช่างเถอะ มือไวจริงๆเลยกู
แต่พอดื่มเข้าไปแล้วรู้สึกว่าจะมีความซ่าแล่นขึ้นสมองผมเลยครับ ไม่น่าดื่มรวดเดียวเลย หนามยอกต้องเอาหนามบ่งงั้นขออีกแก้วละกัน
“อีกแก้วได้มั้ย?” จะขอทำไม แต่ก็พูดไปแล้ว
“เอ่อ..ได้สิ แต่ว่าแน่ใจนะว่าดื่มได้น่ะ” เป็นห่วงหรอ ไม่ต้องห่วง ดื่มได้ๆ อ้าวงงๆ
...อึกๆๆๆ...
“อีกแก้วนะ” แล้วก็อีกแก้ว ว่าแต่...แล้วไมถึงยิ้มวะ ง่ะชักไม่ดีแล้ว เหมือนพวกโรคจิตในการ์ตูนเลย ชิ่งดีกว่า
“เอ่อ..เดี๋ยวสิ” อะไรบังอาจมาจับแขนทำไม ว่าแล้วก็สะบัดสักหน่อย หลุดละ
ผมหยิบอีกหนึ่งแก้วก่อนจะเดินตรงๆไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่า ไม่ไหวๆ ไม่น่าดื่มเลย แต่อร่อยอ่ะ กำลังจะยกแก้วนั้นขึ้นจรดริมฝีปากก็ต้องชะงักทันที จะเมาที่นี่ไม่ได้ ต้องอดทน ต้องทนอด แค่สองแก้วผมก็ตาลายได้แล้ว อีกแก้วได้มีล้มอ่ะ ผมรีบวางมันไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่งก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง ใจเด็ดมากกู
...พอมายืนรับลมแล้วก็ต้องสะบัดหัวแรงๆหน่อย มัน..มัน...
...เหมือนกูจะเมา...
แต่ดีหน่อยที่โรงแรมนี้บรรยากาศดีจริงๆ หรูมากๆด้วย ผมมองไปรอบๆจนทั่วบริเวณ ชักมึนมากไปแล้วกู อ่ะใครวะ? ใครไม่รู้มายืนข้างๆ คุ้นๆนะ ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
“ใช่เลยยย...คนน่ากลัวนี่เอง” แต่ทำไมตอนนี้ไม่รู้สึกกลัวนะ ทั้งๆที่...
ผมยกมือขึ้นไปลูบเบาๆตรงเปลือกตานั้น นี่ก็ดีจริงๆ...ยอมยืนให้ผมลวงลามได้ง่ายๆเลย ฮ่าๆๆๆ
“ตาก็น่ากลัว คมจริงๆ จะบาดมือไหมเนี่ย”
แปลกจังทำไมยังยืนอยู่นิ่งๆได้นะ อ่ะ...งั้นก็ได้โอกาสล่ะ
“นี่...ถ่ายรูปได้ป่ะ”
“...!?.....” เงียบ
“นะๆ ยอมทุกอย่างเลย ไม่อยากไปแอบถ่ายอ่ะ กลัว” แหนะมียิ้มด้วย
ผมยังไม่ได้เอามือลงเลย ก็เลยถือโอกาสใช้ฝ่ามือลูบแก้มนุ่มๆนั้นเบาๆ กล่อม...
....กล่อม...กล่อม...กล่อม...กล่อม...
....จงยอม...จงยอม...จงยอม...จงยอม...
“หึหึหึ” อย่าขำสิ..
“ตกลงนะ (^____^)” ผมเอามือลง สบตาคนตรงหน้าบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง
...ไม้ตายสุดท้ายแล้วนะ...
ไม้นี้ใช้ได้ผลมานักต่อนักแล้ว ผมฝึกมาจากการ์ตูนที่ดูมาเลยนะ เวลาจะขออะไรพ่อกับแม่ใช้วิธีนี้ได้ผลทุกที อย่างว่าล่ะ...แม้แต่กับไอ้พี่บ้านั่นยังได้ผลเลย เอ่อ....
“ทำไมล่ะ ไม่ได้ผลหรอ” เศร้าเลยกู
ผมยังมองหน้าสบตากับคนตรงหน้าอยู่ ก็มันไม่ได้ผลน่ะสิ พอผมยิ้มปุ๊บจากที่เจ้าชายรูปหล่อยิ้มๆอยู่เขาก็บึ้งทันที เอาไงดี เอาไงดี ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ ก้มหน้าลงหันไปซ้ายทีขวาที คิดๆๆๆๆ เอาไงดี เอาไงดี
“........”
อีกรอบ อีกรอบสิ ลองดูๆ คิดแล้วก็ต้องทำ ผมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ยิ้มกว้างๆ ต้องได้ผลสิน่า...
“...นะ ให้ผมถ่ายรูปนะ พรุ่งนี้ผมพาไปเลี้ยงขนม (^____^)” แต่เอาตังค์พี่ทาอิเลี้ยงนะ ของผมต้องเก็บไว้ไปเที่ยวอ่ะ
“..!?...”
เอ่อ...เหมือน...เหมือนผมจะเห็นคิ้วของเขากระตุกด้วยอ่ะ สงสัยจะตาฝาด เอ๊ะ!!! ลืมไปเลยยยยยย เจ้าชายไม่ใช่คนไทยนี่นา ใช่แล้วเขาฟังภาษาไทยไม่ออกนี่เอง งั้นอีกครั้ง
“ผมขอถ่ายรูปคุณนะครับ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ (^____^)” ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษก่อนจะยิ้มกว้างๆอีกครั้ง
“หึหึ เอาสิ” อ้าาาาาาา...ไม่น่าโง่เลยกู พูดเป็นภาษาอังกฤษตั้งแต่แรกก็จบแล้ว
“ขอบคุณครับๆ คุณยืนตรงนี้นะ อ่ะแบบนี้แหละ แค่นี้ก็หล่อแล้วล่ะ” จัดท่าจัดทางเรียบร้อย แล้วก็ถอยเซๆมาตั้งท่าด้านหลัง มะเป็นไรยังทรงได้อยู่ หึหึ
คนอะไรว้าาาาา...หล่อจริงๆ ผมยิ้มอย่างภูมิใจในตัวนายแบบตรงหน้า จากนั้นก็แชะๆๆๆๆๆๆ เป็นสิบๆภาพเลยครับ ถ่ายทุกช็อตทุกมุมเลยครับ และไม่ว่าจะมุมไหนมุมไหนคนๆนี้ก็ดูดีจริงๆ เป็นเวลานานเลยหรือเปล่าเพราะเห็นเหมือนนายแบบของผมจะเริ่มเหมื่อยแล้ว งั้นก็พอก่อนละกัน
“..ขอบคุณมากครับ” ผมโค้งขอบคุณแบบญี่ปุ่น
“ไม่เป็นไร”
“ครับ ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณจริงๆ คุณใจดีจังเลย” ปากพูดไปมือลูบกล้องตัวเก่งไป อยู่ดีๆนะลูกพ่ออย่าหล่นอีกล่ะ
“หึ ยังไงเธอก็ต้องตอบแทนฉันอยู่แล้วนี่”
“ครับๆ ผมไม่ผิดคำพูดดดด...หรอก....น่า คุณ!!! นาย!!! เอ่อ...” เสียงท้ายเริ่มเบาก่อนจะดังขึ้นอีกครั้ง หายมึนทันทีทันใดเลยครับ เขา...เขาพูด..ภาษาไทยได้ ฟังออกด้วย เฮ้ย!!
วูบบบบ....ผมรีบก้าวถอยออกมาให้ห่างจากคนตรงหน้า กล้องหลุดจากมือทันทีดีที่มันติดสายห้อยที่คอ ปล่อยมันไปให้มันห้อยโต่งเต่งอยู่ที่ลำคอนี่แหละ และรีบยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเอง หัวกูจะหลุดจากบ่ามั้ยเนี่ยยยยยยยยย
“เอ่อ..พระ..พระองค์ ฝ่าบาทขอ..ขออภัยพะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องขอประทานอภัยจริงๆ”
ผมรีบเอามือลงก่อนจะก้มหัวลงต่ำๆตามไปด้วย รีบเค้นหาคำราชาศัพท์ออกมาจากซอกหลืบอะไรก็ตามในสมองมาพูดกับคนตรงหน้า ไม่กล้า...ไม่กล้าเงยหน้าเลย น่ากลัว น่ากลัว เมื่อกี้....แง้งงงงงงงงง...กูทำอะไรลงไปปปปปป ไม่น่าจะไปดื่มมันเลย อุ๊บ!!!...สงกะสัยก้มต่ำไป อยากอ้วกอ่ะ นี่กูกินเหล้าอะไรลงไปเนี่ยยยยยย
“เอ่อ..ขอบคุณมาก และขอตัวก่อนนะพะย่ะค่ะ”
พูดผิดพูดถูกแล้วเพราะผมต้องรีบไปเข้าห้องน้ำ จะอ้วกอ่ะ ผมรีบเดินเข้ามาในส่วนจัดเลี้ยง ตอนเข้ามาเห็นอยู่ว่าห้องน้ำมันอยู่... อ่ะ...นั่นไงๆ ผมรีบเดินไปทางซ้ายมือ ตรงดิ่งไปห้องน้ำอย่างเร็วไว พอเข้าไปได้ก็...นั่นแหละ รีบเข้าไปปล่อยที่ชักโครกทันที ก็นะ...ห้องน้ำโรงแรมนี่สะอาดมากจริงๆ ปล่อยเสร็จก็กดไล่ให้มันไปให้พ้นๆสายตาซะ ปิดฝาชักโครกสักหน่อย เหม็นอ่ะ จากนั้นก็นั่งทับซะเลย โอย...เหนื่อยจัง คอขมเลย
...เฮ้ออออออออออ....
พักหายใจจนพอใจแล้ว ผมก็เปิดประตูเดินออกมา มีคนมาเข้าห้องน้ำด้วยแต่ก็น้อยเสียเหลือเกินถ้าเทียบกับแขกในงานแล้ว ผมเดินไปล้างมือล้างหน้าบ้วนปากด้วย เออ...อยากมองก็มองไป อย่าได้แคร์ เรียบร้อยแล้วผมก็ล้วงเอาผ้าเช็คหน้าออกมาเช็คหน้าให้แห้ง สำรวจตรวจตรากล้องแล้วยังอยู่ในสภาพเรียบร้อยอยู่
เสร็จแล้วก็เดินออกมาด้านนอก ภายในงานคนยังคึกคักเหมือนเดิม ผมมองส่องหาเป้าหมายอีกครั้ง เมื่อกี้เสียมารยาทมากไปหน่อย ไม่รู้ว่าเจ้าชายจะโกธรขนาดไหนแล้ว ต้องไปขอโทษสักหน่อยแล้วล่ะ แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อีกทั้งพอเอาของข้างในออก ความหิวก็เริ่มมากวนใจผมมากขึ้น กลับก่อนดีกว่า ไว้เจอกันอีกครั้งค่อยขอโทษแล้วกัน เพราะยังไงก็คงต้องได้เจออยู่แล้ว แต่...รู้สึกว่าเมื่อกี้ที่ออกมาคนที่ยืนหน้าห้องน้ำหน้าตาคุ้นๆนะ เออ..ช่างเหอะ กลับดีกว่า ไปหาไรหม่ำข้างนอกดีกว่าสบายใจมากกว่า
ออกมาจากโรงแรมหรูนั้นผมก็ตรงไปหาอะไรข้างถนนหม่ำทันทีด้วยความหิว ก่อนจะโบกๆแท็กซี่แล้วตรงกลับหอพัก ถึงที่พักผมก็อัพโหลดรูปลงคอมและจัดการส่งทั้งหมดไปให้ไอ้พี่ตัวดีทันที รอสักพักไม่เห็นตอบกลับ ผมจึงไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จมาดูก็ยังไม่ตอบกลับ เออ...ไม่เป็นไร เพลียๆอยู่ด้วย งั้นนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
พรุ่งนี้เหมือนเจ้าชายจะไม่ได้มีโปรแกรมอะไรชัดเจน พระองค์คงอยากพักผ่อนมากกว่า แต่มะรืนนี้ ไม่สิตอนเย็นจะต้องไปทานข้าวกับสาวที่ไหนก็ไม่รู้ที่ห้องอาหารหรูๆที่หนึ่ง ซึ่งผมก็ต้องตามไปแอบถ่ายด้วย ซึ่งก็เหมือนจะดีที่พี่ทาอิยังไม่ขอให้ตามไปเฝ้าทั้งวัน เพราะผมเคยดูรายการๆหนึ่งที่ปาปารัสซี่ต้องตามไปเฝ้าแอบถ่ายตามสถานที่ต่างๆตลอดเลย
ดังนั้นพรุ่งนี้ไปมหาลัยก่อนแล้วกัน เย็นค่อยไปที่โรงแรมที่พักนั้น...
...หวังว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดีเหมือนวันนี้นะ.....
...เอ่อว่าแต่...วันนี้ผ่านไปด้วยดีไหมนะ เพราะผมยังสังหรณ์ใจแปลกๆอยู่เลย.....
...อืม..เกิดอะไรขึ้นบ้างนะ...
...อ่ะ อย่าคิดๆ เดี๋ยวพาลนอนไม่หลับ...
...ว่าแล้วก็นอนดีกว่าครับ....
...ฝันดีนะ จีเนียซ...
TBC
ทักทายทักทายยยยยย 
แต่งไปขำไป แต่งเองอ่านเองสนุกเอง ก๊ากๆๆๆๆ เป็นไปได้นะคนเรา 5555 
ตอนหน้าสลับคนบรรยายบ้าง แหมะ....บอกไว้ก่อนว่าเราชอบที่เจ้าชายบรรยายมากๆอ่ะ 
อยากกรีดร้องเหมือนถูกเชือดซะจริงๆ 55555 
อ่านให้สนุกนะ เรื่องนี้แต่งไปได้เรื่อยๆ หากไม่ติดงานไรมากมายจะพยายามลงวันเว้นวัน (ไม่สัญญานะคึคึ) 
ขอบคุณทุกเม้นต์ทุกกำลังใจ เราอ่านคอมเม้นต์บ่อยมาก เปิดคอมปุ๊บตามอ่านปั๊บ อิอิ 
ดีใจมากที่ชอบกัน ตามอ่านคอมเม้นต์ทุกเรื่องเลย นี่แหละความสุขของคนแต่งล่ะ 
กำลังใจดีก็จะมาลงบ่อยๆ โฮ๊ะๆๆๆๆ 
ฝันฟินๆ ทุกคน ไปละๆ 
Uri 
ปอลอปอลอ จะพยายามตอบคอมเม้นต์นะ จ๊วบบบบบบบ 
ปอลอลอ บวกเป็ดทุกเม้นต์จ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
