-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
ฝากฟินๆ :z1: :z1:
Uri o13 :กอด1:
อยากมาบอก
นิยายของ uriuri :mew1: :mew1: :mew1:
28 มกราคม 2014 เวลา 3:56 น.
yaoi นะจ้ะ มีฉากวาบหวิวทุกเรื่อง เบาๆก็เรื่องนักเปียโนนี่แหละ เรื่องอื่นร้อนแรงมาก รับไม่ได้อยากเฉียดเข้าใกล้นะเออ :o8: :-[ :impress2: :oo1: :jul1: :haun4: :pighaun:
เรื่องแรก ^__^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^__^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35321.0
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=60865
เรื่องที่สอง ^__^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^__^
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=65730
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38240.0
เรื่องที่สาม ^__^ รักนะหนุ่มนักเปียโน ^__^
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=64946
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37696.0
เรื่องที่สี่ ^__^ Love Devil รักร้ายเทพอสูร ^__^
http://www.niyay.com/story-69297/
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40696.0
และเรื่องอื่นๆ ไม่บอก ดองไว้ก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝากด้วยนะ จ๊วบบบบบบ
พบปะกันได้ในเฟส https://www.facebook.com/uri2uri
แนะนำ/แชร์นิยายโปรดกันได้ที่เพจ https://www.facebook.com/uriuri.Story?ref=hl
uri :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
INTRO
เจ้าชายนาซิมบุตรชายคนที่ห้าของกษัตริย์แห่งประเทศหนึ่งในแถบทะเลทรายกับเด็กหนุ่มผู้ริอาจทำตัว เป็นปาปารัสซี่ รับรองฮาได้ใจ และเร่าร้อนถึงทรวง...เหมือนอยากช่วยปลดปล่อยอีกเรื่องแน่นอน
..........................................................
ลูกพี่ลูกน้องตัวดีที่เป็นนักข่าวอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น ขอร้องให้จีเนียซหนุ่มหน้าใสติดการ์ตูน แอบถ่ายภาพเจ้าชายส่งไปให้
เจ้าชายนาซร์ หรือ เจ้าชายนาซิม แห่งประเทศแถบตะวันออกกลางที่มีพระมารดาเป็นคนญี่ปุ่น เป็นคนเจ้าชู้มากๆ ได้ทั้งชายหญิง เมื่อได้มางานวันเกิดเพื่อนอย่างคุณชายฟรานก็เลยเกิดติดใจเมืองไทยขึ้นมา เลยอาศัยช่วงพักร้อนจากเรื่องวุ่นๆ ของประเทศตนเองมาท่องเที่ยวเมืองไทยซะ
และแล้วทั้งสองคนก็มีเหตุต้องโคจรมาเจอกันจนได้
TBC
ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะ :mew1: :mew1:
แต่งสไตล์เดียวกันกับหนุ่มวาย มีคนที่เรื่องหนุ่มวายมาปรากฏอยู่บ้างเป็นบางตอน :hao3: :hao3:
เพราะ...........อะไร ให้ไปติดตามกันเอาเอง หึหึหึ :z1: :z1:
แต่ไม่ใช่ภาคสองของหนุ่มวายคับบบบบ :katai2-1:
เรื่องนี้คาแรคเตอร์พระเอกได้มาจากหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง อ๊ากกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7:
เรากริ๊ดมากเหอะ 555555 ดูไปแบบเพ้อๆ ฟินๆ 5555555 :laugh: :pighaun: :haun4:
ดูนานแล้วจำชื่อไม่ได้ แต่จำติดตาเลยบุคลิคแบบนั้นของพระเอก :-[ :impress2: :o8:
รับรองว่า...........กำเดากระฉูดมากมายยยยยยยยย o13
พระเอกเชื้อนอกนี่สุดๆจริงๆ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ฝากฟินๆ :m1: :m10: :m3: :m12:
Uri :bye2:
-
รอ รอ
-
รอด้วยยย :ruready :ruready
-
มารอด้วยคนค่าาาาา
-
ปัดๆๆๆ เสื่อนั่งคอยจ้าาาาาาาาา :hao3:
-
ตามมาฟินอีกเรื่องนึง^^
-
มาติดตามแล้วค่ะ :mew1:
-
มารอจ้า :กอด1:
-
รอเรื่องใหม่ค่ะ
-
รอติดตามค่าา
-
มาแล้ววววว
-
รอด้วยคน...อิอิ
:z2:
-
อะไรอ่ะ เอามาแค่น้ำจิมให้เค้า จานหลักไปไหน เค้าอยากอ่านๆๆๆๆ :serius2:
รออออออออออออ นะ :hao5:
-
คุณฟราน!!! :o8:
ผิดๆๆ เรื่องนี้ต้อง เจ้าชายนาซิม
เรื่องนี้จะเป็นยังไงน้า
-
เป็นเพื่อนกัน ระดับความหื่นเลยไม่ต่างจากคุณฟรานเลยใช่มั้ย
มาลงชื่อรอ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ติดตามจ้าาาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หอบเสื่อ หอบหมอน มานอนรอค๊า
-
ลงชื่อจองที่ก่อน
-
อยากอ่านแล้วค่าคนเขียนนน~~
-
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 1
หลวมตัวจนได้
“นะ..นะ เนียซ ไม่ว่าจะเป็นกันดั้ม หุ่นยนต์ อะไรที่เราชอบพี่ซื้อให้หมดเลย”
มันไม่ใช่หุ่นยนต์หรือกันดั้มอย่างนั้นนะครับพี่....แต่เขาเรียกว่า.. Gachapon จ๊ะ..กะ..ป๊อง ฮ่าๆๆๆ จากาปองครับจากาปอง น่าร๊ากกกกมาก!!! ผมสะสมหลายเรื่องเลย ขนาดดูอนิเมไม่สวยนะ แต่พอออกมาเป็นจากาปองแล้ว เง้อออออออออออ...อดใจมะไหวอ่ะ เห็นแล้วตามันลุกวาววับเลย
“....ตะ..แต่..”
“แถมทริปเที่ยวญี่ปุ่นตอนงานอนิเมะด้วยเอ้า!!!!”
กึก!!
อ๊ากกกกกกกกกกกก...ไอ้พี่ทาอิบ้า เล่นกูซะแล้ว ก็จะอะไรซะอีกล่ะครับ ไอ้พี่ทาอิจิลูกพี่ลูกน้องคนนี้กำลังจะมาเมืองไทย แต่ไปทำอีท่าไหนไม่รู้ พาสปอร์ตหายกะทันหัน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา...ปัญหามันอยู่ตรงนี้!!!
แล้วทำไมต้องเป็นผมมมมม...พี่ทาอิมาเมืองไทยเพื่อจะมาทำข่าว แถมยังเป็นข่าวซุบซิบอีกด้วย แต่พอเจ้าตัวมาไม่ได้ก็เลยมาขอให้ผมช่วยทำให้ แต่จากที่คุยๆมามันออกแนวบังคับแล้วด้วยซ้ำ ไอ้ผมจะชอบก็ไม่ชอบ เรื่องเสือกชาวบ้านแบบนี้ไม่ไหวจริงๆนะ ที่สำคัญคนที่พี่ทาอิกำลังจะให้ช่วยถ่ายรูปนี้ยังเป็นคนใหญ่คนโตอีก เห็นว่าสาวๆที่ญี่ปุ่นเค้าคลั่งไคล้กันมาก พอสอบถามไปมาปรากฏว่าคนๆนี้เป็นถึงเจ้าชาย เจ้าชายเลยนะเว้ย!!!
‘เจ้าชายนาซิม’ บุตรชายคนที่ห้าของกษัตริย์แห่งประเทศหนึ่งในแถบทะเลทราย มีพระมารดาเป็นคนญี่ปุ่นซะงั้น แต่ว่า....มันจะไม่เป็นการล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเกินไปหน่อยหรอ ก็งานนี้อ่ะ....
...แอบถ่าย...
...แอบถ่ายรูปเลยนะ!!!...
...และนี่ก็คืองานที่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ขอให้ผมช่วย จะให้ผมทำตัวเป็น ‘ปาปารัสซี่’ เนี่ยนะ!!!!
...กูไม่เคยทำาาาาาาาา กูไม่กล้าเว้ย!!!..
แม้ของแถมจากงานนี้จะน่าลิ้มลองอยากได้แค่ไหน แต่....
...เจ้าชายนาซิมจะเป็นพวกคนหัวรุนแรงแบบที่ผมเห็นตามหัวข้อข่าวต่างประเทศหรือเปล่าวะ??...
“น่า....นะ ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆนะจีเนียซ” เสียงตามสายที่ผมรู้สึกว่ามันอ้อนวอนจนจะกลายเป็นอ้อนตีนไปแล้ว
ฐานะทางบ้านผมปานกลาง ผมจึงไม่สามารถมีเงินเก็บไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาถึงต่างประเทศได้ แม้จะทำงานพาร์ทไทม์บ้างก็ตาม มันก็ยังไม่เพียงพอ ก็นะ...พ่อสอนมาดีก็งี้ อยากได้อะไรเกินตัวก็ต้องหามาเอง แล้วก็ต้องแลกเปลี่ยนมาด้วยแรงกายแรงใจหรืออะไรก็ตามแต่นั่นแหละ ส่วนพี่ทาอิ หรือ ‘นาคามูระ ทาอิจิ’ เป็นลูกของป้ากับคุณนาคามูระ ทาเคโร่ เกิดที่ญี่ปุ่น แต่ตอนเด็กมาเมืองไทยบ่อยเสียเหลือเกินเลยสนิทกัน แถมตอนโตแล้วยังรักเมืองไทยมากมายจนมาเรียนจบมัธยมที่เมืองไทยอีก
“...........” เงียบ...คิดหนักนะนั่น
“นะ นะ จีเนียซ จบงานนี้ หุ่นยนต์ กันดั้ม ทริปเที่ยวญี่ปุ่นฟรี พร้อมตั๋วเครื่องบิน อาหาร ที่พักเลยนะ” เสียงโครตยั่วววววววว
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...กูอยากได้ กูอยากไปปปปปปปปปปปปปป
“...แล้ว...เพื่อนนักข่าวพี่ที่เมืองไทยล่ะ” แม้ปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจไปแล้วครับ อีกอย่างงานนี้ผมจะเอาจากาปองชุดรวมของค่ายดิสนี่ย์ หายาก และสวยงามมากครับ ชอบๆ มันไม่ใช่ของญี่ปุ่นแต่จะเอาครับ หึหึ
“มันไม่มีทางให้ข่าวเด็ดพี่แน่นอน นะตกลงนะ”
“...กะ..ก็”
“โอเค ตามนั้น เดี๋ยวพี่ส่งรายละเอียดให้ทางเมล์นะ Arigatou gozaimasu”
ตุ๊ดๆๆๆๆๆ
เฮ้ยยยยยยยย...อะ....อะไรวะ กลัวกูปฎิเสธขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ไอ้พี่บ้าาาาาาา
แต่ว่า....ของสมนาคุณก็ช่างล่อตาล่อใจเสียเหลือเกิน อิอิ...รีบอร์นจะเอาให้ครบเซ็ตเลย นารูโตะด้วย กำลังฉะฉมอยู่ จนตอนนั้นผมไม่ทันคิดว่า....การหลวมตัวเข้ารับงานแอบถ่ายรูปโดยลงทุนของสมนาคุณขนาดนี้มันจะไม่มากไปหรือ??
กูเป็นคนไม่แอ๊บไม่แบ๊ว แต่กูเป็นคนซื่อๆ ใครๆก็ว่าอย่างนั้น เพราะทางบ้านฐานะปานกลางแบบสามารถส่งลูกเรียนโรงเรียนดีๆพอไหว แต่ไม่มีเงินถุงเงินถังมาให้ลูกชายที่อ่อนต่อโลกอย่างผมเที่ยวไปวันๆแน่นอน ดังนั้น...แค่บ้านไม่มีหนี้ ก็เป็นลาภอันประเสร็จแล้ว
แต่ผมเป็นพวกคลั่งจากาปอง เห็นแล้วมันอดไม่ได้ มันคันไม้คันมืออยากสอยมาเป็นของตัวเอง สุดท้ายเงินค่าขนมที่พอเก็บได้บ้างไม่ได้บ้างเลยไปจมอยู่ที่ตัวการ์ตูนลูกรักกันหมด
ผมอยู่กับการ์ตูนตั้งแต่เด็กดูการ์ตูนทุกเรื่องที่เห็นว่าสนุก จนเดี๋ยวนี้แม้จะเพลาๆเรื่องการดูแล้ว แต่ความชอบในตัวหุ่นจิ๋วเหล่านั้นก็ยังมีอยู่ มันจึงกลายมาเป็นของสะสมที่เต็มห้องไปหมด ไม่อยากบอกเล้ยยยยยย ว่ามีเรื่องไรบ้าง เพราะว่า.....
...อ่าาาาา..ละลานตาดีจริงๆ เต็มห้องไปหมดเลยยยยย.....
ผมเปิดเมล์เช็คข้อมูลงานเสือกเรื่องเจ้าชายที่ไอ้พี่ตัวดีส่งมาให้ อืมมมมมมม มันเป็นเพียงกำหนดการคร่าวๆเบื้องต้นว่าเจ้าชายพระองค์นี้จะเสด็จที่ไหนบ้าง พระองค์เดินทางมาเงียบๆอย่างไม่เป็นทางการ มาในฐานะนักท่องเที่ยว
แต่พอดูดีๆคิดดีๆ แล้วก็ต้อง........โหหหหหหห เจ๋งสาดดดดดด รู้ละเอียดเหมือนกันนะเนี่ย แบบนี้ท่าทางพระองค์จะมีไส้ศึกเสียแล้ว กำหนดการที่พัก โรงแรม งานเลี้ยง ร้านอาหาร แบบนี้ไม่เห็นต้องตามไปถ่ายรูปเลยนี่หว่า
...คิดไปคิดมาแล้วเริ่มเครียด เลยปล่อยวางซะ...
...คิดถึงของแถมให้มากๆเข้าไว้ จิตใจจะได้เบิกบาน...
ผมมีกล้องอยู่แล้ว ก็นะ...ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้ซื้อเองหรอก อะฮึ้อะฮึ้ เป็นของขวัญที่พี่ทาอิส่งมาให้ พูดถึงของขวัญของไอ้พี่ตัวดีแล้วเพลียจิต คุณเคยเห็นใครที่ชอบอะไรแล้วมักจะเอาอันนั้นให้เราไหม ไม่ว่าจะงานไหนๆ พี่ทาอิจะส่งกล้องมาให้ผมตลอดๆ กูชอบโมเดลตัวการ์ตูนนนนนนน ไม่ได้ชอบกล้องงงงงงงงงง
เฮ้ออออออออ แต่ก็พอให้อภัย เพราะกล้องบางตัวก็เป็นโมเดลตัวการ์ตูน หึหึ จนตอนนี้ผมมีกล้องถ่ายรูปไม่ต่ำกว่าสิบตัว...... made in japan นะเออ
อีกทั้งไอ้พี่ตัวดียังโทรมาจิกให้ทำความสะอาดบ่อยๆอีก ตกลงกล้องใครกันแน่วะ ทำความสะอาดบ่อยกว่าห้องกูอี๊กกกกกกก
พอเหอะพล่ามเยอะแล้ว.....เตรียมตัว!!!!!!!
....ลุยครับ งานนี้ต้องลุยอย่างเดียว....
.....................................................
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ไม่มีปัญหา แต่คนอะไรวะหล่อสาดดดดดดดด เชื้อยีนที่ได้รับช่างผสมกันได้ดีเสียเหลือเกิน ในรูปว่าหล่อลากไส้แล้ว ตัวจริงเล่นเอาผมลืมกดชัตเตอร์ไปเลย
ผมแต่งกายธรรมดาๆ แต่สวมแว่นตาไว้ปิดบังใบหน้าตามคำแนะนำของพี่ทาอิ กลายเป็นเด็กเนิร์ดไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ผมว่าผมโครตจะเนียนเลย ผมเคยเห็นในทีวีปาปารัสซี่จะชอบอยู่ตามซอกหลืบแต่ผม...ไม่ไหวว่ะ แบบนั้นมันตื่นเต้นเกินไป ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ผู้โดยสาร กล้องที่นำมาวันนี้เล็กเท่าฝ่ามือ ผมใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายใบจิ๋ว พอได้ที่นั่งที่คิดว่าเจ๋งสุดๆแล้ว ก็เนียนเอากล้องออกมาในท่าเตรียมพร้อมโผล่มาแต่หัว แต่ว่า...
...ไม่ถนัดเลย สุดท้ายและท้ายสุดเลยเอาออกมาทั้งตัวกล้อง แต่รับรองว่าไม่มีใครรู้แน่นอน หึหึหึ
...เพราะ...
...ว่า...
...มันเป็นกล้องเคโรโระ....
...อีกทั้ง....อายว่ะ...
ผมแต่งตัวลดอายุได้น่าอายจริงๆ เหมือนเด็กมัธยมเลย แต่กูอยู่มหาลัยแล้วนะเว้ย!!! ปีสองด้วยนะเออ สาขา.......ก็นะ ไม่พ้นเรื่องที่ชอบ
....และก็อย่างที่บอกบอดี้การ์ดที่ตามเจ้าชายมาด้วยมีประมาณห้าคนได้ ผมอึ้งกับแวววิ้งๆส่องประกายความหล่อมากระแทกสายตานั้นจนกระทั่ง...
....เชี่ยยยยยยยย ดะ...ดะ...ดะ...เดิน เดินตรงมาทางนี้ได้ไงวะ
เหงื่อแตกซดเลยกู มือสั่นขึ้นมาซะงั้น และถึงตอนนี้ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่า....ตัวเองพาร่างกายนี้มาสนามบินทำไมตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ ใช่แล้ว!!! ผมมารอตั้งแต่ตีสี่ ใครแม่งให้เที่ยวบินมาเทียบท่าเวลานี้วะ แต่คนก็น้อยได้ใจจริงๆ
แม้มือไม้จะสั่นพั่บๆ แต่ผมก็พยายามประคองสติกดชัตเตอร์รัวๆแม่งเลย บอดี้การ์ดน้อยๆแบบนี้คงได้สักรูปสองรูปดีๆบ้างล่ะ เพราะหลังจากนั่งแล้วผมก็เล็งแล้วเล็งอีกให้ได้มุมและองศาที่พอดีกับทางเดินนั้น
ระหว่างกดชัตเตอร์ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลย แง้งงงงงงงงงง...กลัวสายตาตัวเองมันฟ้องงงงงงงง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
...หยุด!!!!...
...หยุด!!!!...
...หยุด!!!!...
หยุดไม่ด้ายยยยยยย หยุดกดชัตเตอร์ไม่ได้ ดูเหมือนว่าไม่ใช่ว่าหยุดไม่ได้เสียแล้ว แต่เป็นเพราะว่า...
...มือมันสั่นจนกดไม่ยั้งต่างหากกกก....ง่ะ แงๆๆๆ
...พี่ทาอิ ผมเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันมั้ยยยยยยยยยย......
“@^$$#^*(*&%^$%#^*()(^%$#@^&Y@#!$”
เสียงภาษาต่างด้าวและเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ....
...เรื่อยๆ...
...เรื่อยๆ...
...เรื่อยๆ...
...แต่อยู่ๆผมก็เงยหน้าขึ้นซะงั้น...
...ทุกอย่างหยุดชะงัก!!!!!!!!...
หยุด!!! สายตาที่สบเข้ากับดวงตาคมกริบสีเขียวเข้มๆออกสีเงินนั้น.....
...หยุด!!! มือที่กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า...
...หยุด!!! ร่างกายที่เมื่อกี้ควบคุมไม่ได้...
...หยุด!!! เสียงที่เคยดังอยู่รอบตัว...
...หยุด!!! ผู้คนที่กำลังเดินออกมาจากเกทนั้น...
และก็..หยุด!!! แม้กระทั่งลมหายใจ...
ชั่วขณะหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าทุกอย่าง....หยุด!!! หยุดจริงๆ หยุดนิ่งไปหมด แค่เพียงผมได้สบเข้ากับดวงตาคบกริบสีเขียวเข้มๆออกสีเงินที่ล้ำลึกเสียจนเหมือนอัญมณีที่มองมาเหมือนเป็นเจ้าป่านั้น
สายตาที่สบเข้ามาและก็ผ่านไปใช้เพียงไม่กี่วินาทีที่คนๆนั้น ‘เจ้าชายนาซิม’ เดินผ่านหน้าผมไป ก็เหมือนร่างกายของผมจะถูกแช่แข็งไปเสียอย่างนั้น ขะ....เขา...เขา....
...เขา....ต้องเป็นคนโหดร้ายแน่ๆ...
.........น่ากลัวชะมัด!!!!...........
.....น่ากลัว น่ากลัว.....
กว่าสติสตังจะกลับเข้าร่างได้ ก็ตอนที่.......
‘แทร๊กกกก!!!!’
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...ไอ้พี่บ้ามันจะฆ่ากูม้ายยยยยยยยยยย....
กล้องมันหลุดมือ ฮืออออออออออออ....
ผมรีบเก็บกล้องขึ้นมาสำรวจตรวจตราความเสียหาย
...เคโรโระลูกพ่ออออออ แม้จะไม่ใช่สิบโทตัวเขียว แต่ผมก็แอบเทใจให้อยู่นะ
...ชิบหายแล้ว!!! เป็นรอยเลย ดีที่ตกไม่สูง ตกลงมาจากเข่าของผมมันจึงไม่ได้รับความเสียอะไร ตรวจดูรูปภาพ เทคโนโลยีญี่ปุ่นนี่สุดยอดดีจริงๆ....
ผมรีบดึงสติที่แตกกระเจิงไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ในเวลาเพียงไม่ถึงสิบนาทีนี้ให้กลับมาสวมร่างอย่างเร็วไว และพาร่างกายที่อยู่ๆก็ขนลุกซู่ เมื่อคิดไปถึงสายตาคมกริบคู่นั้น ส่ายหัวแรงๆจนแว่นเนิร์ดเกือบหลุดต้องรีบยกมือขึ้นมาจับก่อนจะเดินๆๆๆๆ ออกมาขึ้นแท็กซี่ตรงกลับหอพัก
มาถึงห้องก็โหลดรูปเข้าคอมแล้วก็จัดการส่งแม่งทั้งหมดไปให้ไอ้พี่ตัวดี ให้มันเลือกเอาเอง คงไม่พ้นเสียงบ่นๆมาอีกระลอกแน่ๆ ว่าทำไมถึงถ่ายเยอะอะไรแบบนั้น ก็นะ......
...ครั้งแรกของกูได้แค่นี้ก็ดีถมแล้วพี่ชาย....
แต่ผิดคาด....เพียงเวลาไม่นาน ข้อความหน้าเฟสก็ขึ้นว่า....
‘...เยี่ยมมากไอ้น้องจีเนียซ’
‘ทำต่อไปนะ’
‘...อนาคตของโอนี่ซังอยู่ในมือน้องแล้ว’
‘Arigatou gozaimasu’
แล้วก็ตามมาด้วยตุ๊กตาแสดงอารมณ์รูปร่างต่างๆมากมาย
ให้มันได้อย่างนี้สิ กูจะรอดถึงวันสุดท้ายมั้ยยยยยยยยยย
...รูปครั้งต่อไปคือ... ‘งานเลี้ยง’...
...งานฉลองวันเกิดของ ‘หม่อมราชวงศ์กชศรัญย์’ ...
งานนี้ได้เพื่อนพี่ทาอิเอาบัตรเชิญสำหรับนักข่าวมาให้ผม กูมันคนแสนจะโคตรธรรมดา ได้ไปงานแบบนี้เลยอดจะตื่นเต้นตั้งแต่ตอนรับไอ้ซองสีครีมนั้นมาไม่ได้ งานหรูแบบนั้นกูคงเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงแน่ๆ
..แต่ว่าก่อนไปครั้งนี้ ผมก็อดที่จะเซิฟหาข้อมูลเกี่ยวกับ ‘เจ้าชายนาซิม’ มาศึกษาเพิ่มไม่ได้ ไม่ได้อยากรู้จักคนน่ากลัวแบบนี้เล้ยยยยยยยย
...แต่ทำไงได้ กูหลวมตัวเข้าไปซะแล้ว...
...ฮือออออออออ อย่าร้องก็ร้องไม่ออกแล้วตอนนี้...
TBC
ขอบคุณข้อมูลดีๆจากคุณ Raminate Aiba ด้วยนะจ้ะ และข้อมูลเพิ่มเติมจาก google
กลับมาแก้ไขเลยเพิ่มเติมลงไป..ก็เพื่อเนื้อหาที่น่าอ่านมากขึ้น
ไม่ได้เปลี่ยนเนื้อเรื่องอะไรหรอก แต่ปรับแต่งคำให้น่าอ่านมากขึ้นเท่านั้น
ขอบคุณทุกคนที่รอกัน
ทักทายทักทายยยยยยยย :really2: :really2:
แต่งไปได้สองหน้าปิดคอมลืมเซฟ เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :m16: :3125:
ข้อมูลหายแว๊บไปทันตา :serius2:
เพลียจิต หมดรมณ์แต่งขึ้นมาดื้อๆ ไม่รู้เคยเป็นกันมั้ย? :mew5:
กว่าจะบิ้วรมณ์แต่งขึ้นมาใหม่ได้ เฮ้อออออออออออออ :a6:
แต่ว่า...เรื่องนี้แต่งไปลุ้นไป :m3: :mc3:
แต่งเองกลัวเอง 555555555 :m24: :m24:
อ่านให้สนุก...อ่านให้มีความสุข :mew1:
ขอบคุณทุกเม้นท์ ขอบคุณที่รอ ขอบคุณที่ติดตาม o15 o14
Uri :bye2:
-
เป็นเพื่อนกัน ระดับความหื่นเลยไม่ต่างจากคุณฟรานเลยใช่มั้ย
มาลงชื่อรอ
55555 :hao7:
อาจมากกว่าว่ะ สงสารคนอ่านต่อมหื่นกระจาย กลัวเสียเลือดว่ะ
ขอบคุณที่ติดตาม
uri
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
อ้ายยยย เรื่องใหม่
บวกค่าาาาาาาาาาา
:pig2: :pig2: :pig2:
-
กรี๊ดๆๆๆ จะได้เจอกันแล้ว :hao7:
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาา :mc4:
-
เนียส บรรยายสะตื่นเต้นเลยยย :ling3: :ling3:
-
หลวมตัวทำงานแล้วเมื่อไรจะหลวมใจ(ให้นาซิม)น๊าาาาาา
-
สนุกดี บรรยายฮาได้ใจ
จะติดตามตอนต่อไปนะค่ะ♥
-
ถ้าทางปาปารัสซี่จะมอบใจให้ตั้งแต่งานยังไม่เสร็จ แค่มองตาก็ต้องมนต์ซะ
เพื่อของสะสม เพื่อทริปญี่ปุ่น ได้เนื้อคู่แบบไม่ตั้งใจ
-
รับงานนี้มารับรองว่าเกินคุ้มนะจีเนียซ..อิอิอิ
:z1:
-
เจอกันแล้ว เจ้าชายจะจำได้ไหมน๊า อิอิ
-
ไม่ต้องสงสารคนอ่านหรอกรับรองว่าคนอ่านหื่นกว่าพระเอกแน่นอน
-
ติดตามๆ :impress2:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:เนียซหวังว่าคงจะรอดนะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
กล้องกบ!!!
น่ารักจัง xD
รออ่านเรื่อยๆนะค้า
-
ไม่ต้องสงสารคนอ่านหรอกรับรองว่าคนอ่านหื่นกว่าพระเอกแน่นอน
555555555 :laugh:
จะนอนละเจอประโยคนี้ฮาเลย :m20:
หวังว่าเรื่องนี้จะสนองต่อมหื่นได้อย่างสมใจนะ :z1: :z1: :z1:
ขอบคุณมากๆที่ตามอ่านนะ :pig4:
uri
-
อ่านด้วยจ๋า
-
แถมข้อมูลให้ค่ะ
1. ถ้ามาเที่ยวไม่เกิน 30 วัน ชาวญี่ปุ่นมาไทยไม่ต้องขอวีซ่าค่ะ แต่ถ้าขอมาพำนักระยะสั้น ขอได้ยาว 60 วัน
2. เชื้อยีนส์ >> ยีน (gene) พันธุกรรม
รออ่านต่อนะคะ
-
มารอเพื่อนคุณชายฟราน เจ้าชายบ่อน้ำมันที่พกระดับความหื่นขั้นเทพมาเพื่อหลอกล่อเหยื่อตัวน้อย แอบสงสารเนียซ แมวน้อยที่ท่าทางจะโดนสือเจ้าเล่ห์ตะปบในเร็ววันนี้แน่ๆ
-
แถมข้อมูลให้ค่ะ
1. ถ้ามาเที่ยวไม่เกิน 30 วัน ชาวญี่ปุ่นมาไทยไม่ต้องขอวีซ่าค่ะ แต่ถ้าขอมาพำนักระยะสั้น ขอได้ยาว 60 วัน
2. เชื้อยีนส์ >> ยีน (gene) พันธุกรรม
รออ่านต่อนะคะ
555555 :m23: :m23: :m23:
แต๊งๆๆๆๆ ขอกลับไปแก้เป็นพาสปอร์ตหายละกัน คึคึคึ :fox2: :fox2: :fox2:
ขอบคุณสำหรับคำผิดเด้อออออ o15 o15 o14 o14
uri :hao7: :hao7: :katai4: :katai4:
-
สนุกแถมตื่นเต้นไปกับเนียชด้วย
:hao7:
-
จะรอดมั้ยเนี่ย 5555
จะเอาใจช่วยนะคุณปาปารัสซี่มือสมัครเล่น อิอิ
-
:hao7: :hao5: :katai2-1: :impress2:
น่าติดตามมากอ่ะ ภารกิจที่ทำจะสำเร็จมั้ยเนี่ย ลุ้นๆ
-
:ling1: กรี๊ดดดด จะจำได้มั๊ยน๊า หลวมไปแล้วอ่ะ คิก คิก :mew3: :mew3:
-
มาลงด้วยความตื่นเต้น คึคึคึ :a9: :a9: :a9:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 2
เหมือนกูจะเมา
ผมรู้สึกตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด ตั้งแต่ก้าวย่างเข้ามาในงานวันเกิดที่แสนไฮโซนี้ ไม่เข้าใจเลยปาปารัสซี่ต้องถ่ายรูปพวกนี้ด้วยหรอ? มันน่าจะเป็นการไปดักซุ่มถ่ายไรงี้มากกว่า แต่พอดูกำหนดการต่างๆแล้ว เฮ้ออออออออ...
มันก็ไม่ต่างกันหรอก เพราะรูปต่อๆไป ผมก็ต้องไปดักรอตามสถานที่ต่างๆเพื่อแอบถ่ายอยู่ดี ผมสวมสูทที่ซื้อไว้เมื่อนานแล้ว เพราะแทบไม่ได้ใช้เลย ราคาหลายพันอยู่ก็แพงมากแล้ว ซื้อตัวการ์ตูนได้ตั้งหลายเรื่อง ส่วนทรงผมก็เซ็ตให้เรียบร้อย ดูแก่ไปเลย
ผมถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ทำเนียนเหมือนนักข่าวคนอื่นๆ แต่จุดประสงค์หลักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ‘เจ้าชายนาซิม’ มองหาได้ไม่ยากเลยจริงๆ สำหรับคนๆนี้หล่อสะดุดตามากๆ อีกทั้งท่ามกลางคนไทยเสียสามในสี่ของแขกที่ได้รับเชิญมาในงานเลี้ยงวันเกิดหรูๆแบบนี้ ด้วยส่วนสูงกว่า 185 เซนติเมตร และแม้ว่าเส้นผมจะเป็นสีดำแบบคนเอเชีย แต่หน้าตาก็บ่งบอกว่าไม่ใช่คนเอเชียแน่นอนดูก็รู้แล้ว น่าอิจฉาคนที่มีรูปร่างหน้าตาที่สมบูรณ์แบบๆนี้จริงๆ
มาต่อที่งานเลี้ยง...ไม่รู้จะจัดไปทำไมยิ่งใหญ่แบบนี้ มันก็แค่งานวันเกิด แต่อยากได้สนใจ สนใจงานของตนเองดีกว่า เพราะค่าใช้จ่ายที่พี่ทาอิเห็นว่าจำเป็น ไอ้พี่ตัวดีก็อุตส่าห์โอนมาให้ด้วย ด้วยความคาดหวังว่า....
‘พี่คงได้ภาพเจ๋งๆนะน้อง’
เห็นของกินแบบบุฟเฟ่ต์แล้วน้ำลายมันจะไหล กูกินได้ป่าววะ เฮ้ยๆๆๆ เอางานก่อน เลื่อนสายตาจากของกินยั่วใจตรงหน้ามาดูเป้าหมายทันที ผมยังหาโอกาสไปถ่ายรูปตรงๆไม่ได้ พอได้จังหวะที่เจ้าชายนาซิมเดินไปคุยกับเจ้าภาพ ไอ้ขาไม่รักดีก็ก้าวเข้าไปหาเป้าหมายซะงั้น ไม่รู้ทำไม...ตอนนั้นลืมคิดไปได้ยังไงว่าตนเองมาแอบถ่าย แล้วจะไปขอถ่ายรูปตรงๆทำไม? แต่ไม่ทันแล้ว
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมขอถ่ายภาพท่านทั้งสองได้มั้ยครับ” ให้เข้าใจว่าผมขออนุญาตบุคคลทั้งสองด้วยภาษาอังกฤษ
...เงียบ...
ผมเริ่มจะใจเสียแล้วสายตาที่เหมือนจะตำหนิมาจากเจ้าภาพและ...สายตาอีกคู่ที่เหมือนออกจะแปลกใจมากกว่า แต่ก็คมได้ใจจริงๆ
“.....ได้สิ” เจ้าชายตาคมยิ้มตอบเป็นภาษาอังกฤษในขณะที่เจ้าภาพผู้หล่อเหลาไม่แพ้กันเงียบ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มดีใจ แค่นี้ก็ต้องขอบคุณมากแล้ว หัวกูคงยังไม่หลุดจากบ่านะ
ผมถ่ายภาพบุคคลทั้งสองไปหลายช็อตเลย ก่อนจะกล่าวขอบคุณอีกครั้งและถอยห่างจากออกมา หางตาไม่ไวเหลือบไปสบเข้ากับนัยน์ตาที่แสนน่ากลัวนั้นอีกครั้ง
...บรื่ออออออ น่ากลัว น่ากลัว.....
ผมทำเป็นเดินถ่ายรูปในงานไปเรื่อยๆ ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย
“ขอโทษนะ น้องเป็นนักข่าวหรือเปล่า?” คนมาใหม่ทักผมด้วยรอยยิ้ม
“อะ...เอ่อ ครับ” ผมหันไปตอบรับอย่างงงๆ รู้สึกอดจะประหม่าขึ้นมาไม่ได้ ก็กูมันตัวปลอม
คนมาใหม่น่าจะเป็นแขกในงานนี้ เป็นชายหนุ่มที่น่าจะอายุมากกว่าผมหน่อย
“อ่า...ไม่มีอะไรหรอก พี่เบื่อๆงานเลี้ยงน่ะ อยากได้เพื่อนคุย” คนพูดบอกเหตุผลทั้งยังยิ้มกว้างเหมือนเดิม เขาคงเห็นผมประหม่าล่ะมั้ง
“....ครับ”
“ฮะฮะฮะ พี่ชื่อเฟิร์สแล้วนายล่ะ”
“ผมเนียซครับ” ไม่กล้าบอกว่าจีเนียซ เพราะมันดูเด็กน้อยไป
ชื่อ ‘จีเนียซ’ เป็นชื่อเล่นที่พ่อตั้งให้ ส่วนชื่อจริงสั้นๆว่า ‘สิรธีร์’ พ่อของผมเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ที่ผมเรียนแล้วกันครับ ผมจึงได้เปรียบด้านภาษามาบ้าง เพราะถูกขู่เข็ญมาแต่เด็ก ‘จีเนียซ’ จีเนียซที่แปลว่าความเป็นอัจฉริยะ แม้ตอนนี้ยังไม่มีวี่แววของความเป็นอัจฉริยะ แต่ผมเชื่อว่าในอนาคต ผมต้องเป็นอัจฉริยะแน่นอน ส่วนชื่อจริงความหมายก็ไม่ต่างกันมาก
“ดื่มไรมั้ย น้องๆ!!” เอ่อ...ผมยังไม่ทันตอบเลยนะ
เด็กส่งน้ำ ผมขอเรียกว่าเด็กส่งน้ำนะ เดินมาพร้อมกับถาดใส่แก้วน้ำสีสันนานาชนิด ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอเลือกเองได้ไหม แต่ว่า...
“อ่ะ นี่อร่อยนะ” คนอะไรว้า ไม่น่าคบเลย เลือกของมีแอลกอฮอล์ให้คนคออ่อนอย่างผมได้เยี่ยงไร
“อ่ะ เอ่อ..ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ครับ” ผมปฎิเสธอย่างสุภาพ แต่ในใจด่ามันไปแล้วครับ
“ไม่เคยดื่มหรอ?” ยังงงง...ยังอีก
“ผมแพ้ครับ” ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม อยากเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว
อ้ะ!! แว่บจากหางตาเห็นเจ้าชายนาซิมมองมาทางนี้ด้วยอ่ะ ฮือออออออ...น่ากลัวววว คุยกับคนนี้ต่อก็ได้ แต่ว่า...ไอ้มือไม่รักดีมัน....
“เอ๊ะ!!” เสียงคนตรงหน้านี่นา แต่ช่างเถอะ มือไวจริงๆเลยกู
แต่พอดื่มเข้าไปแล้วรู้สึกว่าจะมีความซ่าแล่นขึ้นสมองผมเลยครับ ไม่น่าดื่มรวดเดียวเลย หนามยอกต้องเอาหนามบ่งงั้นขออีกแก้วละกัน
“อีกแก้วได้มั้ย?” จะขอทำไม แต่ก็พูดไปแล้ว
“เอ่อ..ได้สิ แต่ว่าแน่ใจนะว่าดื่มได้น่ะ” เป็นห่วงหรอ ไม่ต้องห่วง ดื่มได้ๆ อ้าวงงๆ
...อึกๆๆๆ...
“อีกแก้วนะ” แล้วก็อีกแก้ว ว่าแต่...แล้วไมถึงยิ้มวะ ง่ะชักไม่ดีแล้ว เหมือนพวกโรคจิตในการ์ตูนเลย ชิ่งดีกว่า
“เอ่อ..เดี๋ยวสิ” อะไรบังอาจมาจับแขนทำไม ว่าแล้วก็สะบัดสักหน่อย หลุดละ
ผมหยิบอีกหนึ่งแก้วก่อนจะเดินตรงๆไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่า ไม่ไหวๆ ไม่น่าดื่มเลย แต่อร่อยอ่ะ กำลังจะยกแก้วนั้นขึ้นจรดริมฝีปากก็ต้องชะงักทันที จะเมาที่นี่ไม่ได้ ต้องอดทน ต้องทนอด แค่สองแก้วผมก็ตาลายได้แล้ว อีกแก้วได้มีล้มอ่ะ ผมรีบวางมันไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่งก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง ใจเด็ดมากกู
...พอมายืนรับลมแล้วก็ต้องสะบัดหัวแรงๆหน่อย มัน..มัน...
...เหมือนกูจะเมา...
แต่ดีหน่อยที่โรงแรมนี้บรรยากาศดีจริงๆ หรูมากๆด้วย ผมมองไปรอบๆจนทั่วบริเวณ ชักมึนมากไปแล้วกู อ่ะใครวะ? ใครไม่รู้มายืนข้างๆ คุ้นๆนะ ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
“ใช่เลยยย...คนน่ากลัวนี่เอง” แต่ทำไมตอนนี้ไม่รู้สึกกลัวนะ ทั้งๆที่...
ผมยกมือขึ้นไปลูบเบาๆตรงเปลือกตานั้น นี่ก็ดีจริงๆ...ยอมยืนให้ผมลวงลามได้ง่ายๆเลย ฮ่าๆๆๆ
“ตาก็น่ากลัว คมจริงๆ จะบาดมือไหมเนี่ย”
แปลกจังทำไมยังยืนอยู่นิ่งๆได้นะ อ่ะ...งั้นก็ได้โอกาสล่ะ
“นี่...ถ่ายรูปได้ป่ะ”
“...!?.....” เงียบ
“นะๆ ยอมทุกอย่างเลย ไม่อยากไปแอบถ่ายอ่ะ กลัว” แหนะมียิ้มด้วย
ผมยังไม่ได้เอามือลงเลย ก็เลยถือโอกาสใช้ฝ่ามือลูบแก้มนุ่มๆนั้นเบาๆ กล่อม...
....กล่อม...กล่อม...กล่อม...กล่อม...
....จงยอม...จงยอม...จงยอม...จงยอม...
“หึหึหึ” อย่าขำสิ..
“ตกลงนะ (^____^)” ผมเอามือลง สบตาคนตรงหน้าบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง
...ไม้ตายสุดท้ายแล้วนะ...
ไม้นี้ใช้ได้ผลมานักต่อนักแล้ว ผมฝึกมาจากการ์ตูนที่ดูมาเลยนะ เวลาจะขออะไรพ่อกับแม่ใช้วิธีนี้ได้ผลทุกที อย่างว่าล่ะ...แม้แต่กับไอ้พี่บ้านั่นยังได้ผลเลย เอ่อ....
“ทำไมล่ะ ไม่ได้ผลหรอ” เศร้าเลยกู
ผมยังมองหน้าสบตากับคนตรงหน้าอยู่ ก็มันไม่ได้ผลน่ะสิ พอผมยิ้มปุ๊บจากที่เจ้าชายรูปหล่อยิ้มๆอยู่เขาก็บึ้งทันที เอาไงดี เอาไงดี ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ ก้มหน้าลงหันไปซ้ายทีขวาที คิดๆๆๆๆ เอาไงดี เอาไงดี
“........”
อีกรอบ อีกรอบสิ ลองดูๆ คิดแล้วก็ต้องทำ ผมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ยิ้มกว้างๆ ต้องได้ผลสิน่า...
“...นะ ให้ผมถ่ายรูปนะ พรุ่งนี้ผมพาไปเลี้ยงขนม (^____^)” แต่เอาตังค์พี่ทาอิเลี้ยงนะ ของผมต้องเก็บไว้ไปเที่ยวอ่ะ
“..!?...”
เอ่อ...เหมือน...เหมือนผมจะเห็นคิ้วของเขากระตุกด้วยอ่ะ สงสัยจะตาฝาด เอ๊ะ!!! ลืมไปเลยยยยยย เจ้าชายไม่ใช่คนไทยนี่นา ใช่แล้วเขาฟังภาษาไทยไม่ออกนี่เอง งั้นอีกครั้ง
“ผมขอถ่ายรูปคุณนะครับ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ (^____^)” ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษก่อนจะยิ้มกว้างๆอีกครั้ง
“หึหึ เอาสิ” อ้าาาาาาา...ไม่น่าโง่เลยกู พูดเป็นภาษาอังกฤษตั้งแต่แรกก็จบแล้ว
“ขอบคุณครับๆ คุณยืนตรงนี้นะ อ่ะแบบนี้แหละ แค่นี้ก็หล่อแล้วล่ะ” จัดท่าจัดทางเรียบร้อย แล้วก็ถอยเซๆมาตั้งท่าด้านหลัง มะเป็นไรยังทรงได้อยู่ หึหึ
คนอะไรว้าาาาา...หล่อจริงๆ ผมยิ้มอย่างภูมิใจในตัวนายแบบตรงหน้า จากนั้นก็แชะๆๆๆๆๆๆ เป็นสิบๆภาพเลยครับ ถ่ายทุกช็อตทุกมุมเลยครับ และไม่ว่าจะมุมไหนมุมไหนคนๆนี้ก็ดูดีจริงๆ เป็นเวลานานเลยหรือเปล่าเพราะเห็นเหมือนนายแบบของผมจะเริ่มเหมื่อยแล้ว งั้นก็พอก่อนละกัน
“..ขอบคุณมากครับ” ผมโค้งขอบคุณแบบญี่ปุ่น
“ไม่เป็นไร”
“ครับ ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณจริงๆ คุณใจดีจังเลย” ปากพูดไปมือลูบกล้องตัวเก่งไป อยู่ดีๆนะลูกพ่ออย่าหล่นอีกล่ะ
“หึ ยังไงเธอก็ต้องตอบแทนฉันอยู่แล้วนี่”
“ครับๆ ผมไม่ผิดคำพูดดดด...หรอก....น่า คุณ!!! นาย!!! เอ่อ...” เสียงท้ายเริ่มเบาก่อนจะดังขึ้นอีกครั้ง หายมึนทันทีทันใดเลยครับ เขา...เขาพูด..ภาษาไทยได้ ฟังออกด้วย เฮ้ย!!
วูบบบบ....ผมรีบก้าวถอยออกมาให้ห่างจากคนตรงหน้า กล้องหลุดจากมือทันทีดีที่มันติดสายห้อยที่คอ ปล่อยมันไปให้มันห้อยโต่งเต่งอยู่ที่ลำคอนี่แหละ และรีบยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเอง หัวกูจะหลุดจากบ่ามั้ยเนี่ยยยยยยยยย
“เอ่อ..พระ..พระองค์ ฝ่าบาทขอ..ขออภัยพะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องขอประทานอภัยจริงๆ”
ผมรีบเอามือลงก่อนจะก้มหัวลงต่ำๆตามไปด้วย รีบเค้นหาคำราชาศัพท์ออกมาจากซอกหลืบอะไรก็ตามในสมองมาพูดกับคนตรงหน้า ไม่กล้า...ไม่กล้าเงยหน้าเลย น่ากลัว น่ากลัว เมื่อกี้....แง้งงงงงงงงง...กูทำอะไรลงไปปปปปป ไม่น่าจะไปดื่มมันเลย อุ๊บ!!!...สงกะสัยก้มต่ำไป อยากอ้วกอ่ะ นี่กูกินเหล้าอะไรลงไปเนี่ยยยยยย
“เอ่อ..ขอบคุณมาก และขอตัวก่อนนะพะย่ะค่ะ”
พูดผิดพูดถูกแล้วเพราะผมต้องรีบไปเข้าห้องน้ำ จะอ้วกอ่ะ ผมรีบเดินเข้ามาในส่วนจัดเลี้ยง ตอนเข้ามาเห็นอยู่ว่าห้องน้ำมันอยู่... อ่ะ...นั่นไงๆ ผมรีบเดินไปทางซ้ายมือ ตรงดิ่งไปห้องน้ำอย่างเร็วไว พอเข้าไปได้ก็...นั่นแหละ รีบเข้าไปปล่อยที่ชักโครกทันที ก็นะ...ห้องน้ำโรงแรมนี่สะอาดมากจริงๆ ปล่อยเสร็จก็กดไล่ให้มันไปให้พ้นๆสายตาซะ ปิดฝาชักโครกสักหน่อย เหม็นอ่ะ จากนั้นก็นั่งทับซะเลย โอย...เหนื่อยจัง คอขมเลย
...เฮ้ออออออออออ....
พักหายใจจนพอใจแล้ว ผมก็เปิดประตูเดินออกมา มีคนมาเข้าห้องน้ำด้วยแต่ก็น้อยเสียเหลือเกินถ้าเทียบกับแขกในงานแล้ว ผมเดินไปล้างมือล้างหน้าบ้วนปากด้วย เออ...อยากมองก็มองไป อย่าได้แคร์ เรียบร้อยแล้วผมก็ล้วงเอาผ้าเช็คหน้าออกมาเช็คหน้าให้แห้ง สำรวจตรวจตรากล้องแล้วยังอยู่ในสภาพเรียบร้อยอยู่
เสร็จแล้วก็เดินออกมาด้านนอก ภายในงานคนยังคึกคักเหมือนเดิม ผมมองส่องหาเป้าหมายอีกครั้ง เมื่อกี้เสียมารยาทมากไปหน่อย ไม่รู้ว่าเจ้าชายจะโกธรขนาดไหนแล้ว ต้องไปขอโทษสักหน่อยแล้วล่ะ แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อีกทั้งพอเอาของข้างในออก ความหิวก็เริ่มมากวนใจผมมากขึ้น กลับก่อนดีกว่า ไว้เจอกันอีกครั้งค่อยขอโทษแล้วกัน เพราะยังไงก็คงต้องได้เจออยู่แล้ว แต่...รู้สึกว่าเมื่อกี้ที่ออกมาคนที่ยืนหน้าห้องน้ำหน้าตาคุ้นๆนะ เออ..ช่างเหอะ กลับดีกว่า ไปหาไรหม่ำข้างนอกดีกว่าสบายใจมากกว่า
ออกมาจากโรงแรมหรูนั้นผมก็ตรงไปหาอะไรข้างถนนหม่ำทันทีด้วยความหิว ก่อนจะโบกๆแท็กซี่แล้วตรงกลับหอพัก ถึงที่พักผมก็อัพโหลดรูปลงคอมและจัดการส่งทั้งหมดไปให้ไอ้พี่ตัวดีทันที รอสักพักไม่เห็นตอบกลับ ผมจึงไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จมาดูก็ยังไม่ตอบกลับ เออ...ไม่เป็นไร เพลียๆอยู่ด้วย งั้นนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
พรุ่งนี้เหมือนเจ้าชายจะไม่ได้มีโปรแกรมอะไรชัดเจน พระองค์คงอยากพักผ่อนมากกว่า แต่มะรืนนี้ ไม่สิตอนเย็นจะต้องไปทานข้าวกับสาวที่ไหนก็ไม่รู้ที่ห้องอาหารหรูๆที่หนึ่ง ซึ่งผมก็ต้องตามไปแอบถ่ายด้วย ซึ่งก็เหมือนจะดีที่พี่ทาอิยังไม่ขอให้ตามไปเฝ้าทั้งวัน เพราะผมเคยดูรายการๆหนึ่งที่ปาปารัสซี่ต้องตามไปเฝ้าแอบถ่ายตามสถานที่ต่างๆตลอดเลย
ดังนั้นพรุ่งนี้ไปมหาลัยก่อนแล้วกัน เย็นค่อยไปที่โรงแรมที่พักนั้น...
...หวังว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดีเหมือนวันนี้นะ.....
...เอ่อว่าแต่...วันนี้ผ่านไปด้วยดีไหมนะ เพราะผมยังสังหรณ์ใจแปลกๆอยู่เลย.....
...อืม..เกิดอะไรขึ้นบ้างนะ...
...อ่ะ อย่าคิดๆ เดี๋ยวพาลนอนไม่หลับ...
...ว่าแล้วก็นอนดีกว่าครับ....
...ฝันดีนะ จีเนียซ...
TBC
ทักทายทักทายยยยยย :oni2: :oni2:
แต่งไปขำไป แต่งเองอ่านเองสนุกเอง ก๊ากๆๆๆๆ เป็นไปได้นะคนเรา 5555 :laugh3: :laugh3:
ตอนหน้าสลับคนบรรยายบ้าง แหมะ....บอกไว้ก่อนว่าเราชอบที่เจ้าชายบรรยายมากๆอ่ะ :give2: :give2:
อยากกรีดร้องเหมือนถูกเชือดซะจริงๆ 55555 :pigha2: :pigha2:
อ่านให้สนุกนะ เรื่องนี้แต่งไปได้เรื่อยๆ หากไม่ติดงานไรมากมายจะพยายามลงวันเว้นวัน (ไม่สัญญานะคึคึ) :z1: :z1:
ขอบคุณทุกเม้นต์ทุกกำลังใจ เราอ่านคอมเม้นต์บ่อยมาก เปิดคอมปุ๊บตามอ่านปั๊บ อิอิ :hao3: :hao3:
ดีใจมากที่ชอบกัน ตามอ่านคอมเม้นต์ทุกเรื่องเลย นี่แหละความสุขของคนแต่งล่ะ :m3: :m3: :m4: :m4:
กำลังใจดีก็จะมาลงบ่อยๆ โฮ๊ะๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
ฝันฟินๆ ทุกคน ไปละๆ :katai5: :katai5: :katai5:
Uri :bye2:
ปอลอปอลอ จะพยายามตอบคอมเม้นต์นะ จ๊วบบบบบบบ :mew1:
ปอลอลอ บวกเป็ดทุกเม้นต์จ้า
-
น่าร๊าาาากกกกมากกกก
-
ลางร้ายใกล้มาเยือนแล้วววว :a5: o22
-
เนียซหนูกล้ามากค่ะลูกกกกกก :hao7:
รอตอนพาร์ทเจ้าชายอิอิ อยากอ่านแล้ว แฮ่กๆๆๆ//วิ่งออกจากบอร์ด
-
รอตอนโดนทวงค่าตอบแทน
ท่าทางเจ้าชายจะเอาคืนอย่างเยอะ
o18
-
ตามมาให้กำลังใจน้องuriนะ
-
ลางร้ายใกล้มาเยือนแล้วววว :a5: o22
ลางร้ายสำหรับเนียซ แต่ลางดีสำหรับคนอ่านและคนเขียน คึคึคึ :oni2: :oni2: :interest: :interest: o3 o3
รอตอนโดนทวงค่าตอบแทน
ท่าทางเจ้าชายจะเอาคืนอย่างเยอะ
o18
อิอิ มีฟามสุข งานเครียดๆแบบจะอ้วกผ่านไปแล้วหนึ่งงาน 555 :hao3: :hao3: :hao3:
รับรอง..งานนี้ใครหื่น :oo1: :haun4: ได้สมใจอยากแน่นอน โฮ๊ะๆๆๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
เนียซหนูกล้ามากค่ะลูกกกกกก :hao7:
รอตอนพาร์ทเจ้าชายอิอิ อยากอ่านแล้ว แฮ่กๆๆๆ//วิ่งออกจากบอร์ด
หนุกแน่นอน ฟังฟินๆ 555 :hao6: :hao6: :hao6:
uri :z1:
-
ตามมาให้กำลังใจน้องuriนะ
ขอบคุณมากมาย o14 o14
:mew1: :mew1: uri รับกำลังใจมาเลย o13
-
อ๊ายยยย มาต่อเเล้ว มาต่อเเล้ว :hao7:
เนียสเอ้ยแกจะรอดมั้ยเนี่ย เเล้วรู้มั้ยว่าไอ้ข้อเเลกเปลี่่ยนมันคือไร :mew4:
นั่นสิ มันคือไร :m28:
ละไว้ในฐานที่เข้าใจล่ะมั่ง ใช่มั้ย คุณนักเขียน :haun5:
ก็แหมเจ้าชายดูจะทรงเอ็นดูน้องเนียสขนาดนั้น ถึงขาดเข้ามาหาเลย อัยยะ ฟินล่วงหน้าวุ้ย :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[แหมอิตาเจ้าชายพูดอะไรก็ไม่ยิ้มแต่พอเนียซพูดว่าถ้ายอมให้ถ่ายรูปจะให้ทำอะไรก็ยอมเท่านั้นละ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
กร๊ากกกกก...เนียซรอบหน้าเมาแบบนี้อีกนะชอบๆอ่ะ
น่าร้ากกกกก....
-
:mew2: :mew2: เจ้าชายมีแผนร้ายป่าวน๊า จีเนียส จะไหวมั้ยนิ :mew2: :mew2:
-
อยากอ่านความรู้สึกเจ้าชายมากกกกก
อยากรู้ว่าทำหน้าบึ้งเพราะอะไร หรือ กำลังคิดวิธีเขมือบเด็กน้อย
-
รออ่านเจ้าชาย
แต่เนียซน่ารักซะ 555 เตรียมตัวไว้เลย ไปสัญญาอะไรไว้น่ะ
-
เนียซ มึนๆแบบนี้ เสร็จเจ้าชายแน่นอน
-
ใกล้แล้วๆๆๆ ใกล้จะถึงคราว สนุกแล้วซิ :laugh: o18
-
:เฮ้อ:
จะรอดไหมเนี้ยเด็กน้อย
-
ขำ ชอบจีเนียช
-
เด๋วได้โดนเรียกค่าตอบแทน แบบสุดๆแน่นอน
หุหุหุ -.,-
-
มาต่อด่วนนนนน สนุกมาก
ชอบๆๆๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ได้เวลาจ่ายค่านายแบบแล้ว
-
มาตามที่บอก คึคึคึ :fox2: :fox2: :fox2:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 3
ต้องเอาให้คุ้ม
(เจ้าชายนาซิม)
น่าสนใจจริงๆ ตั้งแต่ตอนที่เดินตรงมาขอถ่ายรูปแล้ว ทั้งๆที่แววตาสั่นระริกเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่กลัวเสียมากมาย แต่ปากก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นพอดู ผมก็เลยนึกอยากเล่นด้วย จากที่ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ท่าจะยังเด็กอยู่มาก ไม่เหมือนนักข่าวเลย แล้วยังการแต่งตัวที่เกินวัยนั้นอีก แต่พอนึกดูดีๆก็นะ...คนเอเชียนี่ดูยากจริงๆ หน้าอ่อนกว่าอายุมากอยู่แล้ว เด็กคนนี้น่าจะสูงกว่าห้าฟุตครึ่งได้ล่ะ
ก็ว่าจะไม่สนใจแล้วเชียว แต่พอเห็นดื่มแชมเปญไปแก้วเดียวก็ทำท่าจะจอดซะอย่างนั้น เลยอดไม่ได้ ก็นะ...สำหรับพวกคออ่อนแล้วฟองแชมเปญจะทำให้คนดื่มไม่เป็นเมาเร็วกว่าไวน์ที่ไม่มีฟอง แล้วใครสอนให้ดื่มรวดเดียวแบบนั้นนะ นั่น...ยังอีกยังจะเอาอีก เหมือนคนที่ชวนดื่มคนนั้นจะจับแขนเด็กหนุ่มนั่นด้วย จากนั้น...สะบัดซะแรงขนาดนั้น เล่นเอาแขกมองกันเป็นตาเดียวเลย หึหึ ไม่สนใจเลยแฮะ เอาแต่ใจใช่ย่อย เด็กอะไรเนี่ย สะบัดแขนซะคนอื่นเกือบล้มแล้วก็เดินตรงไปที่ระเบียงเฉย
จากที่ยืนคุยกับเซฟรานผมก็ตัดสินใจเดินตามนักข่าวน้อยนั้นออกไปที่ระเบียง ผมเดินไปยืนอยู่ข้างๆ เห็นเงียบๆไปไม่รู้กำลังมองอะไรอยู่ ดูเหมือนจะเริ่มเมาแล้ว ท่าจะไม่ถูกกับแอลกอฮอล์จริงๆ ใบหน้าขาวใสนั่นขึ้นสีแดงจัดชัดเจนเลย เมาแล้วเป็นแน่ ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆก็....
...หืม?...
อะไรของเขานะ อยู่ๆก็หันมามองที่ผม แล้วก็จ้องเอาๆ จากนั้นก็เดินตรงเข้ามาหา ผมเลยต้องหันไปมองบ้างจากที่ใช้แค่หางตามอง
“ใช่เลยยย...คนน่ากลัวนี่เอง” ..หืม?..หมายถึงผมสินะ เด็กอะไรเนี่ย เมาแล้วเพ้อหรือไง แต่เสียงใสจริงๆ
และโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวหนุ่มน้อยตรงหน้าก็...เอื้อมมือขึ้นมาลูบเบาๆที่เปลือกตาของผม
“ตาก็น่ากลัว คมจริงๆ จะบาดมือไหมเนี่ย” อีกครั้ง เด็กคนนี้มองผมแบบไหนอยู่นะ แต่...
...แปลก...แปลกจริงๆ...ที่ผมก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรด้วยน่ะสิ หากเป็นคนอื่นล่ะก็...
“นี่...ถ่ายรูปได้ป่ะ”
“...!?.....” เงียบ หึหึ
“นะๆ ยอมทุกอย่างเลย ไม่อยากไปแอบถ่ายอ่ะ กลัว” งั้นหรือ
ไม่น่าเชื่อ...แสดงว่าที่แววตาสั่นระริกนั่น เพราะกลัวนี่เอง คงกำลังแอบถ่ายรูปผมอยู่สินะ อ่าา...ถึงจะเจอแอบถ่ายอยู่บ่อยๆ และไม่เคยจะมีใครรอดมือบอดี้การ์ดผมสักคนก็เถอะ แต่สำหรับคนนี้แล้วก็นึกอยากลองเล่นด้วยสักหน่อย คิดแล้วก็...ชักสนุกแล้วสิ อยากรู้จริงๆว่าจะทำยังไงต่อนะ
...อะไรอีกล่ะ อยู่ๆก็เปลี่ยนตำแหน่งมาลูบแก้ม แล้วยังแววตาใสๆนั้นอีก เจ้าหนูรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย หึหึ น่าสนใจนี่ ช่างเป็นการแก้เบื่อในค่ำคืนนี้ได้เป็นอย่างดีจริงๆ
“หึหึหึ” ได้ของเล่นชิ้นใหม่เร็วจริงๆ
“ตกลงนะ (^____^)” อึ้ง!!! อะไรเนี่ย รอยยิ้มแบบนี้ รู้สึกใจกระตุกขึ้นมาเลย เด็กคนนี้ กำลังอึ้งๆอยู่เสียงเล็กๆใสๆก็....
“ทำไมล่ะ ไม่ได้ผลหรอ” หืม? ไม่ได้ผล? เด็กคนนี้...
“........”
อ้าว? ขมวดคิ้วซะงั้น ก้มหน้า จะมาไม้ไหนอีกล่ะ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมๆกับ....
“...นะ ให้ผมถ่ายรูปนะ พรุ่งนี้ผมพาไปเลี้ยงขนม (^____^)” เสียงจะอ้อนไปไหม
“..!?...” รู้สึกหนังตากระตุกเลยครับ นี่เจ้าเด็กบ้า!!! คิดว่าชั้นคนนี้อายุเท่าไหร่แล้ว
หึ!! แต่ก็เอาเถอะ คนเมานี่นะ จะไปเอาอะไรกับคนเมาล่ะครับ ว่าจะไม่ว่าอะไรแล้ว แต่คนอะไรตื้อจริงๆ และครั้งนี้ก็มาเป็นภาษาอังกฤษด้วยก่อนจะยิ้มกว้างๆอีกครั้ง
“ผมขอถ่ายรูปคุณนะครับ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ (^____^)” เฮ้อออ...ยอมให้อีกสักครั้งละกัน แล้วจะเอาคืนให้คุ้มเลยนะไอ้หนู
“หึหึ เอาสิ”
“ขอบคุณครับๆ คุณยืนตรงนี้นะ อ่ะแบบนี้แหละ แค่นี้ก็หล่อแล้วล่ะ”
สุดท้ายแล้วผมก็ยอมยืนเป็นนายแบบให้ ระหว่างนี้ก็สำรวจรูปร่างยั่วใจตรงหน้าไปด้วย พอได้มามองใกล้ๆแบบนี้แล้วเด็กคนนี้ดูบอบบางจริงๆ เหมือนไม่เคยต้องแสงแดดเลย ผิวขาว ผมสีดำน่าจะยาวประมาณสามนิ้วได้ จัดแต่งเป็นทรงเป็นระเบียบเชียว แต่ถ้าปล่อยให้เป็นตามธรรมชาติ จะนุ่มมือแค่ไหนนะ หน้าเด็กจริงๆด้วย นัยน์ตาสีดำออกเทา จมูกเล็กน่ารัก ปากแดงสีพีช น่าลิ้มลองเป็นบ้า รูปร่างสมส่วน มัดกล้ามคงต้องให้ได้เห็นก่อนสินะ หึหึหึ ผิวขาวๆคงจะนุ่มมือน่าดู จะว่าไปโดยรวมแล้วก็ต้องเรียกว่า...
....น่ารัก...
....น่าลิ้มลองจริงๆ....
...ชักน่าสนใจมากขึ้นแล้วสิ หึหึ...
...เล่นเอาผมรู้สึกพองใจขึ้นมาไม่ได้....
“..ขอบคุณมากครับ” คนตรงหน้ากล่าวขอบคุณเป็นภาษาไทยพร้อมโค้งแบบญี่ปุ่นมาให้
“ไม่เป็นไร” ผมก็ตอบเป็นภาษาไทย
“ครับ ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณจริงๆ คุณใจดีจังเลย” แค่ตอนนี้เท่านั้นล่ะหนูน้อย
“หึ ยังไงเธอก็ต้องตอบแทนฉันอยู่แล้วนี่” จะเอาให้คุ้มเลยเด็กน้อย
“ครับๆ ผมไม่ผิดคำพูดดดด...หรอก....น่า คุณ!!! นาย!!! เอ่อ...” เสียงท้ายเริ่มเบาก่อนจะดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดภาษาไทยอยู่ น่าแกล้งจริงๆ
วูบบบบ...แล้วก็นะอะไรจะกลัวปานนั้น ก้าวถอยหลังอย่างเร็ว แล้วยังหน้าเหวอๆนั่นอีก คนอะไรอ่านออกง่ายจริงๆด้วย หายากนะ คงไม่ใช่นักข่าวอาชีพแล้วล่ะ
...แล้วเป็นคนของใคร!!!?....
“เอ่อ...พระ..พระองค์ ฝ่าบาทขอ..ขออภัยพะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องขอประทานอภัยจริงๆ”
พูดแล้วก็ก้มหน้าก้มตา ถูกหลอกมาหรอ ไม่น่าใช่ เห็นแบบนี้แล้วไม่มีทางไม่รู้จักผมแน่นอน รับงานมาแบบไม่รู้อะไรเลยงั้นหรือ?
...รู้จักกันน้อยเกินไปแล้วนะเด็กน้อย ไม่รู้อะไรเลยแล้วยังกล้ารับงานมาอีก แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะสอนให้...ว่าผมเป็นคนอย่างไร เที่ยวเมืองไทยครั้งนี้คงสนุกน่าดู
....สิ่งที่ให้ไปกับสิ่งที่จะได้มา มันต้องสมน้ำสมเนื้อกันสิ หึหึ...
“เอ่อ..ขอบคุณมาก และขอตัวก่อนนะพะย่ะค่ะ” เจ้าหนูนั่นรีบพูดแล้วรีบเดินจากไป
....หืม?....
“หึหึหึ” ปล่อยไปก่อน ยังไงก็หนีไม่รอดหรอก
....ของๆฉัน ยังไงก็ต้องเป็นของชั้น....
...ดังนั้น!! ยังไงเธอก็ต้องเป็นของชั้น....
...นับตั้งแต่ที่เธอปล่อยคำพูดนั้นออกมา เธอก็เป็นของชั้นเรียบร้อยแล้ว...
...เด็กน้อย...
......................................
(จีเนียซ)
เช้าวันต่อมาเสียงรบกวนจากโทรศัพท์นักดาษโซโลเล่นเอาผมแทบอยากขว้างทิ้ง แต่พอคิดได้ว่าของมันหายากนะ เลยต้องกระเสือกกระสนตื่นก่อนเวลามารับโทรศัพท์
“ใคร?” เสียงแหบๆนี่เสียงกูหรอวะ เออ..ช่างเหอะ
“เนียซนี่มันอะไร?”
“อะไรคืออะไร แล้วนั่นใคร?”
“เนียซ!! ลืมตาขึ้นเดี๋ยวนี้!!” เฮ้ย!! เสียงคุ้นๆว่ะ แว้กกกกก...ไอ้พี่ตัวดี หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลยครับ
“อ่ะ..เอ่อ...ครับๆตื่นแล้วพี่ โอ้ย!” แง้งงงงง....หัวชนเขาชอปเปอร์เลยครับ รีบหยิบชอปเปอร์ตรงหัวเตียงมาดู ชอปเปอร์ปลอดภัยดีครับ มันเป็นงาน resin หายากมาก แต่ตัวนี้ชอบมากเป็นพิเศษ วางไว้ที่หัวเตียงเหมือนเดิม
“รูปนี่มันหมายความว่าไง เนียซ” ไอ้พี่บ้า ก็รูปเจ้าชายอ่ะดิ แต่ยังไม่เถียงครับ
“ดูดีออก พี่ไม่ชอบหรอ?” เสียงอ่อนเสียงหวานก่อนครับ
“ไม่ใช่...แต่...เฮ้ออออ นี่มันถ่ายแฟชั่นแล้วนะ มันผิดคอนเซปว้อย!!” เหวออออออ...เอาไงวะ ต้องเอาตัวรอดแล้วครับ เอาตัวให้รอดเป็นยอดเนียซ
“โอนิ...เจ้าชายเคยถ่ายแฟชั่นหรอ?” จากที่หาข้อมูลมาทั้งหมด ยังไม่มีข้อมูลว่าเจ้าชายเคยถ่ายแฟชั่นเลยครับ
“.........” เงียบ
“.........” อิอิ...เหมือนจะได้ผลครับ รอดตัวแล้วกู
“เดี๋ยวพี่คุยกับหัวหน้าก่อนละกัน ว่าแต่เราไปถ่ายมาได้ยังไงเนี่ย?” หึหึ ฝีมืออัจฉริยะจีเนียซครับ อย่าให้ได้โม้เชียว
“...อื้ม!! เรื่องมีอยู่ว่า...ด้วยความหน้าตาดี...และการกระทำที่สมกับชื่อจีเนียซ โอโต้ก็....”
“พอๆเลยเรา เริ่มเล่าแบบนี้คงอีกนาน....” อะไรๆ ขัดคอว่ะ
“ปลอดภัยดีนะ” โอนิ....ฮืออออออ..เกือบไม่รอด ซาบซึ้งน้ำตาพาลจะไหลหลาก น้ำมูกเริ่มย้อยละ
“..........” พูดมะออก ซึ้งง่ะ ถอนตัวได้ไหม แต่ไม่กล้าพูด มีหวังคอขาดหรือไม่ก็หัวทิ่มแน่ๆ
“.....ครับ ขอบคุณโอนิ” ก็นะ ผมมันน้องที่ดีนี่นา เพียงแค่นึกถึงของแถมที่จะได้รับแล้ว อ่า....ทำต่อไปก็ด้ายยยย.... ว้อย! ไมวันนี้อากาศเย็นแปลกๆนะ เล่นเอาน้ำมูกไหลเลย เช็คๆตัวหลังมือแล้วเอามาป้ายชุดนอน มะเป็นไรเดี๋ยวก็ซักแล้ว
“เออ...อย่าทำอะไรเสี่ยงๆแล้วกัน พี่ยังไม่อยากถูกแม่เด็ดหัว” ฮ่าๆๆๆๆๆ คุณป้ารักผมมากครับ เคยจะพาผมไปญี่ปุ่นตั้งหลายครั้ง แต่ผมเกรงใจครับ อยากหาเงินไปเอง ไม่ได้ครับ ผมก็มีศักดิ์ศรี ฮิฮิฮิ
...หึหึ แต่วางแผนไว้อย่างดีเลยครับ ถ้าได้ไปถึงเมื่อไหร่นะ จะใช้บริการโอนิให้สมใจอยากเลยครับ ว่าแล้วผมก็จะไปค้างบ้านคุณลุงคุณป้าด้วย ให้โอนิพาไปเที่ยว เฮ้ออออ...แค่คิดก็เตลิดไปไกลแล้วครับ พอๆก่อน (แบบว่าถึงตอนนั้นค่อยโยนศักดิ์ศรีทิ้งไง)
“อย่าลืมเย็นนี้ล่ะ”
“ครับ อย่าลืมตั๋วเครื่องบินผมล่ะ”
“เด็กบ้า!! เออๆ..ไม่ลืมๆ เดี๋ยวส่งไปให้ก่อนเลย”
“จริง!!!” ยะฮู้........ (^____^)
“ไม่เกินอาทิตย์หน้า”
“ขอบคุณคร๊าบบบบบ โอนิจังน่ารักที่สุ๊ดดดดดด”
“พอๆ เลี่ยงว่ะ แค่นี้นะ ดูแลตัวเองด้วย บาย”
“ครับผม...บายครับ”
อ้าาาาาาาา....ให้อภัยงานหนักแค่ไหนก็คุ้มล่ะ หึหึหึ one piece , naruto , toriko , titan , conan , Bleach , Beelzebub และอะไรอีกวะ จากาปองจ๋าาาาาา.... โอ้ไม่...งานนี้ขอเป็นเรซิ่นนะ รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะรีบไปสอยมาเลยจ้าาาาา
แต่ก่อนอื่นเลยอาบน้ำแล้วไปเรียนก่อนดีกว่า...ว่าแล้วก็อย่าให้ช้าครับ ค่อยๆเปลือยทีละชิ้น ทีละชิ้นฮ่าๆๆๆ แล้วก็เดินโท่งๆไปอาบน้ำครับ ล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย อาบน้ำไม่สระผม เสร็จแล้วก็เช็คๆๆตัว ทาแป้ง ปาดครีมเล็กน้อย เพื่อเสริมความหน้าตาดี แต่งตัวโดยเริ่มจากสวมลิงก่อนละเอียดจริงๆเลยเรา เอาล่ะ แต่งตัวครบชุดไปมหาลัยล่ะ ก่อนไปก็..ซุปไก่สักขวดหนึ่ง ตามด้วยน้ำเปล่าสักแก้ว ยาอมสักเม็ด และแล้วก็เสร็จสิ้นภารกิจประจำของทุกเช้า อ้า...ลมหายใจสดชื่นนน...กลิ่นซุปไก่ลอยมา ไม่ช่ายยย... (เล่นเองแป้กเอง)
แล้วก็เหมือนเดิมจักรยานรุ่น Waver ......? เอ่อ...มันไม่มีหรอกครับ ผมตั้งเองชื่อมาจากเรือเล็กชนิดหนึ่งในเรื่อง one piece ครับ ผมชอบมากๆเหมือนเจ็ตสกีอ่ะ แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียวหรอก เอาเป็นว่าใครเคยดูก็จะรู้เอง มันใช้ในน้ำ แต่ผมจะใช้บนบก ใครจะทำไม หึหึ
จากหอพักไปมหาลัยไม่ไกลครับ วันนี้เจ้าสัวก็คงมาก่อนใครเพื่อนเหมือนทุกที ‘เจ้าสัว’ คือเพื่อนสนิทของผมครับ ฐานะมันก็...นั่นแหละสมชื่อมันเลย แต่ไอ้นี่อ่ะหน้าตามันไม่ให้นะครับ หน้ามันฝรั่งจ๋าเลย ผมสีบรอนหยิกด้วย ที่เข้ากันได้เพราะผมเคยด่ากับมันเป็นภาษาอังกฤษ แล้วไม่รู้ว่าคำไหนไปโดนใจไอ้เพื่อนโรคจิตเข้า มันเลยตัวติดผมเจและก็เป็นเพื่อนกันในที่สุด
และผมกับมันก็ใช้ชีวิตกันอย่างสงบครับ เพราะชอบการ์ตูนเหมือนกัน แต่มันชอบสะสมเป็นพวก Action Figure มากกว่า ทั้งของยุโรปและเอเชีย เอ่อ...เจ้าสัวมันสูงน้อยกว่าผมหน่อยนึงครับ ในกลุ่มก็มีเพื่อนคนอื่นๆอีก แต่เรื่องนี้ผมเด่นผมเป็นตัวเอก ก็เลยไม่อยากกล่าวถึงเพื่อนๆมากนัก เอามาแค่คนเดียวให้รู้ว่าพระเอกอย่างผมก็มีเพื่อนนะ พอ!!
“นารูโตะตอนใหม่มาแล้วนะมึง” แต่แปลกแฮะวันนี้มากันครบทีมเลย
“หรอวะ ช่วงนี้กูยุ่งๆว่ะ โหลดมาเผื่อด้วยดิ”
“เออๆ...อาทิตย์หน้ากูจะไปญี่ปุ่นฝากซื้อไรมะ” เจ้าสัวมันไปบ่อยครับ
“ไม่ล่ะ” หึหึ เพราะเดี๋ยวผมก็จะได้ไปเองแล้ว
ไมวะ มองหน้าๆ ก็นะ...ทุกครั้งที่มันไปเยือนแดนอาทิตย์อุทัยผมจะต้องฝากมันซื้อของมาให้ตลอด แต่ครั้งนี้ครั้งเดียว และครั้งแรกที่กูไม่สนใจ ฮ่าๆๆๆ
“มึง....ไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่า? ช่วงนี้กูกำลังเก็บเงิน” ผมบอกอย่างภาคภูมิใจ ยึดอกเล็กน้อย เด็กดีรู้จักเก็บออมก็งี้ อะไรๆ เพื่อนคนอื่นๆมองหน้ากูไมวะ
“มึง....เป็นแบบอย่างที่ดีจริงๆว่ะ” ไอ้นี่ชื่อปาร์ตี้ ไม่อยากพูดถึงมันเลย แต่จำใจในเมื่อมันอยากพูดกับผมก่อน
มันเป็นเด็กเนิร์ดครับ แต่อย่าคิดว่าเนิร์ดเพราะคงแก่เรียนนะครับ นั่นมันภาพลวงตา มันเนิร์ดเพราะเล่นเกมมากไปครับ มันก็ชอบสะสมโมเดลเหมือนพวกผมแหละ แต่จะเป็นโมเดลที่มาจากเกมอ่ะครับ ช่วงนี้เห็นมันกำลังบ้า DMC ได้ยินว่าเขาฮิตกันมานานแล้ว แต่มันพึ่งจะมาบ้าเองช่วงนี้ไง พระเอกหล่อว๊าก หมั่นไส้อ่ะ
“จากนั้นกูจะไปเยือนแดนอาทิตย์อุทัยเอง” ผมพูดต่ออย่างภาคภูมิใจ งานนี้มีเงินเท่าไหร่จะขนไปถล่มให้หมดเลยคอยดู
“...........” เงียบ มองมาที่ผมกันอย่างอึ้งทึ้ง คงตกใจกันอ่ะดิที่กูจะไปญี่ปุ่นเองน่ะ
“...เฮ้ออออ...ไปๆขึ้นเรียนได้แล้ว” ส่วนนี่ชื่อหมวยเล็ก ไม่อยากพูดถึงเลยจริงๆ
หมวยเล็กเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่ม ตามคอนเซปล่ะครับ พระเอกต้องมีเพื่อนเป็นผู้หญิง คบหากันอย่างสนิทสนมจนนางเอกเกิดการเข้าใจผิด แต่พอปรับความเข้าใจกันได้ เราก็จะหวานชื่นกันจนใครต่อใครก็ต่างพากันอิจฉาล่ะครับ คึคึ
และแล้วเราทั้งหมดสี่คนก็ขึ้นห้องเรียนกัน ว่าแต่.....
...เมื่อกี้มันอะไรหรอ?....
....ทำไมต้องถอนหายใจกันด้วยวะ....
....กูไม่เข้าใจพวกมึงเลยว่ะ....
TBC
ทักทายทักทายยยยยย :hao5: :hao5:
มาแว้ววววววววววววววววววววว :katai4: :katai4:
เรื่องนี้ความรักมาช้ากว่าความหื่นนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4:
ตอนหน้าคงจะฟินเบาๆละ ก่อนจะ.....คึคึคึ :oo1: :oo1: :jul1: :jul1:
ขอบคุณทุกเม้นต์ทำกำลังใจ อยู่ๆรมณ์ตกอ่ะ กลัวตันโคตรๆ เห่อๆๆๆ :mew5: :mew5: :katai1: :katai1:
Uri :bye2:
-
เจ้าชายอย่าแกล้งน้องเยอะน่ะะะะ :mew6:
-
ฮา .................. :katai2-1:
-
จีเนียซน่ารัดดูเอ๋อๆดี555
-
หืมมมมมมมม? ชักสงสัย
ทำไมคุณเพื่อนต้องถอนหายใจกันน้ออ?
ปอลอ รอดูคุณเจ้าชายจีบจีเนียซ 5555 น่าร้ากกกกกกกกกกก
-
ชอบเจ้าชายๆๆ :-[
-
''เธอต้องเป็นของฉัน''อ๊าย ฟินเคอะ :-[ :o8:
-
อยากอ่านช่วง ระทึกแล้วอ่ะ มันลุ้นไป :o8:
ใจจะวายแล้ว :ling1:
-
ตอบเม้นต์ๆๆ เนื่องจากไม่ได้ถามคนเขียน เอาเป็นว่าถามใครคนนั้นตอบเองละกัน 5555
เจ้าชายอย่าแกล้งน้องเยอะน่ะะะะ :mew6:
เจ้าชาย : ไม่ได้แกล้งครับ แต่เอาจริง หึหึหึ
จีเนียซน่ารัดดูเอ๋อๆดี555
จีเนียซ : ผมไม่เอ๋อนะครับ แค่สังคมแคบ เลยตามใครเขาไม่ค่อยทัน แต่ถ้าเรื่องการ์ตูนละก็...ผมกินขาด 555
หืมมมมมมมม? ชักสงสัย
ทำไมคุณเพื่อนต้องถอนหายใจกันน้ออ?
ปอลอ รอดูคุณเจ้าชายจีบจีเนียซ 5555 น่าร้ากกกกกกกกกกก
ปาร์ตี้ : ก็นึกว่าคิดได้จะเก็บเงินจริงๆน่ะสิ แต่ที่ไหนได้
เจ้าสัว : ใช่ๆ (เห็นด้วยอย่างแรง)
ปอลอ
จีเนียซ : อย่างเจ้าชายคงไม่จีบผมหรอกครับ
เจ้าชาย : ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น
จีเนียซ : ก็.....ไปอ่านเอาเองในตอนต่อๆไปดีกว่าครับ (หน้าแดงระเรื่อ)
ชอบเจ้าชายๆๆ :-[
เจ้าชาย : ขอบคุณครับ ว่าแต่...ชอบมากกว่าเซฟรานหรือเปล่า? หึหึ
จะรอดไม๊ จีเนียซ
ตายๆๆจีเนียซเอ้ยเสร็จแน่อีงานนี้
อิอิอิ
:haun4:
(รวมตอบทีเดียวนะ) จีเนียซมองหน้าเจ้าชาย เหมือนจะถามว่า คำถามนี้หมายถึงอะไร ก็ตัวเเขายังมีชีวิตอยู่นี่นา เจ้าชายยิ้มๆ
เจ้าชาย : อยู่ในอ้อมกอดของฉัน ยังไงเธอก็รอด
จีเนียซ : ....?? (ผมว่าผมจะงงมากกว่าเดิมนะ)
:-[ :-[ :-[ :-[จีเนียซน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
จีเนียซ : ผมไม่มีค่าชมนะครับ และผมก็ไม่เคยมีความหลังอะไรกับคำๆนี้แบบกรีนด้วย คึคึคึ (แต่ผมก็มีวิธีใช้คำพูดนี้กับกรีนนะครับ รอให้เราเจอกันก่อนแล้วจะรู้เอง หึหึ)
ตอนหน้านายแบบก้อมาเก็บค่าตัวแล้วอ่ะจิ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เก็บเบาๆก่อน ให้คนอ่านค่อยๆฟิน 555
จีเนียซเอ๊ย หนูจะทันเล่ห์เหลี่ยมเจ้าชายจอมหื่นมั้ยเนี่ย 5555
คำถามนี้เจ้าชายขอตอบ
เจ้าชาย : รู้จักกันน้อยเกินไปแล้ว คนอย่างเจ้าชายนาซร์ไม่จำเป็นต้องใช้เล่ห์เหลี่ยม อยากได้ก็ขอตรงๆ แต่สำหรับเด็กคนนี้.....(ทำหน้าแปลกใจสุดๆ)....แต่ถึงอย่างนั้นก็น่ารักนะ (ยิ้มบางๆ)
ตอบเท่าที่หาคำมาตอบได้นะ เพราะบางเม้นต์ เราก็ไม่รู้จะตอบยังไง 555
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ อ่านบ่อยมากๆ :mew1: :mew1:
uri o15 o14
-
:-[ :-[ :-[ :-[จีเนียซน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ตอนหน้านายแบบก้อมาเก็บค่าตัวแล้วอ่ะจิ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตายๆๆจีเนียซเอ้ยเสร็จแน่อีงานนี้
อิอิอิ
:haun4:
-
จีเนียซเอ๊ย หนูจะทันเล่ห์เหลี่ยมเจ้าชายจอมหื่นมั้ยเนี่ย 5555
-
จีเนียชจะรู้ตัวไหมเนี่ยว่าเจอ......เข้าแล้ว :ling1:
-
เนียซไม่รอดแน่ :hao6: :hao6:
-
เนียซ ยังไม่รู้ชะตากรรม ฮ่าๆๆ
-
อุ้ยน่ารักอ่ะเรื่องนี้ เนียซ ใสซื่อมากเลยรอ :z1: :oo1: :pighaun:
-
ตามมาจากเรื่องกรีนกับคุณฟราน ชอบเจ้าชายจังมาจากแถบทะเลทรายด้วยอ่ะ กรี๊ด~
-
ติดตามๆ
-
มารอเนียซเสร็จแน่ โดนจองตัวไว้แล้วนิ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จะรอดไม๊ จีเนียซ
-
:mew3: :mew3: เนียซ..... จะเจออะรัยน๊า อ๊ายยยยยยยยยยย รอๆๆๆๆๆ
-
เจ้าชายเจ้าเล่ห์มากอ่ะ เนียซโดนงาบแน่นอน ฟันธง
-
น่ารักสุดๆเลยยยยย :-[
-
น่าิติดตามมากค่ะ จะคอยนะคะ
-
เพิ่งว่างมาอ่านค่ะ เผลอแป้บเดียวผ่านไป3ตอนแล้วหรอเนี่ย55555
เจ้าชายดูจะงาบเนียสน่าดู แต่เนียสดูเอ๋อๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลยแหะ :laugh:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
o13
-
:call: :call: :call: ชอบจริงๆอ่ะการแต่งเรื่อง ของคุณ ติดตามด้วยคนน้าาาาา ตามาตั้งเเต่เรื่องงเเรก เเล้ว ฟินมากกกกกกก
-
ช้า....เพราะงานยุ่งๆ คึคึคึ
อีกเรื่องยังไม่ได้พิมพ์เลย เฮ้อออออ
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 4
ดินเนอร์
เวลาช่างเดินเร็วจริงๆ แว่บเดียวก็เย็นแล้ว ผมจึงต้องจำใจหอบกล้องเคโรโระตัวเก่งมาแอบซุ่มที่โรงแรม..xxx....โรงแรมหรูที่ติดหนึ่งในสามของประเทศ การแต่งกายวันนี้ผมแต่งแบบนักท่องเที่ยว หึหึหึ ข้อมูลมาจากอินเตอร์เน็ตครับ หาดูว่าโรงแรมระดับนี้คนแต่งกายแบบไหนถึงเฉียบเข้าไปได้บ้าง กูจะได้ไม่ต้องถูกไล่ตะเพิดกลับออกมาอย่างลูกหมาข้างถนน
แม้บ้านผมจะฐานะปานกลาง แต่หน้าตาผมดูรวยนะครับ ฮ่าๆๆๆ เซ็ตผมดีๆ หยิบเสื้อผ้ายี่ห้อดังที่หาซื้อมาได้เพียงไม่กี่ชุด เพราะแพงมาก แม้จะเป็นเสื้อผ้าใส่เล่นก็เหอะ มาสวมเสริมความร่ำรวยหน่อย ผมก็เหมือนนักท่องเที่ยวแล้วครับ
มาถึงหน้าโรงแรมก่อนเวลาสักเล็กน้อย เอามือจับหน้าอกตัวเองมันกำลังเต้นบีบอยอยู่พอดีเลย ก่อนจะลงจากแท็กซี่
...ตื่นเต้นว่ะ...
..ฟู่ฟฟฟ...สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่พนักงานโรงแรมจะมาเปิดประตูรถ ผมเดินลงมายิ้มให้พนักงานที่โค้งให้ผมก่อนแล้ว นี่คือ...
...จีเนียซในมาดคุณชายน้อย...หึหึ
ผมเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างมั่นอกมั่นใจ และก็เดินตรงไปที่โซฟาลายสวยงามที่ถูกจัดวางเรียงรายให้นั่งเล่นทั่วบริเวณหน้าฟร้อน บริเวณนี้มีพนักงานกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณคอยบริการแขก
ว่าแต่...อย่าเดินเข้ามาหากูนะ กูยังไม่พร้อมตอบคำถาม และเหมือนคำภาวนาของผมจะได้ผล เพราะไม่มีใครสนใจผมเลย ดีมาก!!
พอได้มุมเหมาะๆผมก็ย่างก้าวเข้าไปกำลังจะนั่ง...เสียงภาษาอังกฤษที่ต้องพูดกับผมแน่ๆก็ดังเข้ามาในการรับรู้จนได้
“ขอโทษนะครับ ใช่คุณจีเนียซหรือเปล่าครับ?”
เฮือก!!!!
....หยุดชะงักเลยกู....
...ที่นี่มีคนรู้จักกูด้วยหรอกวะ?....
ผมค่อยๆหันมามองคนเรียก ปรับสีหน้าอย่าให้เหวอมาก อย่าให้เค้ารู้ว่าเราตกใจ คนนี้เป็นพนักงานของโรงแรมนี้แน่นอน ผมรู้...เพราะสวมฟอร์มพนักงาน ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอ หรือว่า....เขาจะโยนผมออกไปข้างนอก
...ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก....
อย่านะ!! เหงื่ออย่าเพิ่งแตกนะ เขาอาจเข้าใจผิดก็ได้...
“...ย... เยส” อย่า..อย่าสั่นครับกู
“เชิญทางนี้ครับ” แล้วเขาก็ผายมืออย่างสุภาพเชิญผมให้เดินตามไป
ผมจะทำยังไงครับ...กูมีทางเลือกที่ไหนเล่า มัน...ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนผมกำลังเข้าเมืองผิดกฎหมายอะไรทำนองนั้นเลย แม้ท่าทางของผู้มาเชิญจะสุภาพมากก็ตาม และมันก็เหมือนกับว่าถ้าผมไม่ตามไปผมจะต้องถูกพนักงานคนนั้นที่กำลังก้มหน้าน้อยๆยืนนิ่งๆและกำลังทำท่าทางผายมือเชิญให้ผมเดินไปตามทางที่เขาเชื้อเชิญนั้น หรือพนักงานคนอื่นๆก็ได้ที่อาจจะจับผมโยนออกไปหน้าโรงแรมหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ว่า...
...พอเหลือบมองรอบๆแล้ว พนักงานที่นี่มารยาทดีกันมากๆเลยครับ ไม่มีการแอบมองกันอะไรทำนองนั้นเลย ทุกคนกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดี ยอดเยี่ยมมาก!!! ที่นี่พนักงานมารยาทเยี่ยมอ่ะ สมกับที่เป็นโรงแรมหนึ่งในสามของประเทศเลย
เอาไงเอากันวะ ผมตัดสินใจเดินตามทิศที่พนักงานคนนั้นเชิญ เขาเดินตามผมมาเยื้องๆและผายมือต่อเมื่อมาถึงทางที่ต้องเลี้ยว จากนั้นเดินมาอีกหน่อยก็มาขึ้นลิฟต์ ยอมรับเลยว่าที่นี่หรูหรามากๆ ผมบรรยายแทบไม่ถูกเลย แค่ราคาต่อคืนก็เล่นเอาค่าขนมผมไปหลายเดือนแล้ว อย่าให้กูรวยบ้างก็แล้วกัน กูจะไม่มาที่แบบนี้เลย กูจะไปที่ๆคนเงินน้อยไป กูจะได้ผลาญเงินได้ทั่วถึง ฮ่าๆๆๆๆ
ขึ้นมาที่ชั้นยี่สิบกว่าๆชั้นอะไรก็ไม่รู้ เพราะไม่ว่าผมจะมองไปทางไหน ผมก็ว่ามันหรูไปหมดนั่นแหละ บรรยายไม่ถูกจริงๆไอ้เราก็ไม่มีความรู้ด้านนี้ด้วย เอาเป็นว่าสวยมากๆพอ เดินออกจากลิฟต์มาอีกสักหน่อยก็เจอกับ...ประตูอะไรก็ไม่รู้ แล้วพนักงานคนนั้นก็หยุดเดิน ทำไมไม่นำไปต่อวะ เออ...แต่ไม่ต้องก็ได้ เพราะมาถึงตอนนี้...
...แง้งงงงงงงงงงง...เอากูกลับไปด้วยคนนนนนนนนน...
...นะ..นั่นมันบอดี้การ์ดเจ้าชายนาซิมนี่หว่าาาาา....
...กูจำได้...
...กูกลัวววววววว.....
ผมมองพนักงานคนที่มาส่งตาละห้อยเลย กูรู้แล้ว กูกำลังจะถูกเชือดแหงๆ...กำลังสวดส่งตัวเองเลย
...พี่ทาอิผมไม่เอาอะไรแล้วได้มั้ย? เค้าอยากกลับบ้านนนนนนนน...
แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว บอดี้การ์ดสองคนนั้นเปิดประตูแล้ว ผมมองหน้าสองบอดี้การ์ดยักษ์นั้น
...กูกลัวพวกมึงนะ...
..แต่ถึงอย่างนั้นไอ้สองคนนั้นก็ไม่ได้มองหรือสนใจต่อสายตาของผมแต่อย่างใด เหมือนกูเป็นเพียงอากาศที่พัดเข้ามาก็เท่านั้น มันเปิดประตูแล้วก็ผายมือ อ้อๆผมลืมบอกไปว่าก่อนเปิดประตูพวกมันโค้งให้ผมก่อนด้วยนะ แต่ผมก็รับรู้ได้ด้วยปลายจมูกว่านั่นคือ...มารยาทเท่านั้นแหละ พอเดินเข้ามาในห้องเท่านั้นแหละ....
...ว้าววววววววววววว...สุดยอดดดดดดดดด...
...ตาวาววับ เคลิบเคลิ้มกับความหรูหราของห้อง...
...(^____^)...
สวยงามมากกกกก...นี่มันห้องอะไรเนี่ย? จัดแบบไทยผสมเทศได้อย่างลงตัวเลยครับ นี่คือการเอาความรู้สึกมาบรรยายครับ บอกแล้วผมไม่มีความรู้ด้านนี้ ผมมองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจบวกตื่นเต้นอย่างมหันต์เข้าไปด้วย มองไปรอบๆอยู่อย่างเพลิดเพลิน... ณ เวลานั้นความกลัวก่อนหน้านี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง
สวยเกินบรรยายจริงๆ กำลังมองเพลินๆ....
....ชะอุ่ย!!!....
...จากที่ตื่นตาตื่นใจก็กลายเป็นตื่นเต้นมากกว่าเดิมครับ....
...จะ..เจ้า...เจ้าชายนาซิม....
...แววตานั่น...
...สายตาแบบนั้น....
....กับใบหน้าคมคายเรียบเฉย.....
...ตะ...แต่จ้องมองมาที่ผมนิ่งๆ....
...มะ...เหมือนสิงโตกำลังจะตะครุบเหยื่อเลย....
....น่ากลัวววววว น่ากลัวชะมัด...
เอ่อ...มีพนักงานทั้งชายและหญิงคอยยืนบริการอยู่สองสามคน ส่วนเจ้าชายลูกครึ่งคนนั้นก็นั่งอย่างสบายอยู่กับพื้นพรมขนาดใหญ่บนพื้นต่างระดับที่กว้างขาวงงดงามมากกกก ตรงหน้าเขาเป็นโต๊ะเตี้ยๆไม่ใหญ่มาก คือเขาไม่ได้นั่งเก้าอี้อ่ะนะ แต่ด้านหลังของเขาก็มีที่พิงด้วย ผมบรรยายไม่ถูกครับ มันเหมือนเรานั่งพื้นแต่เป็นพรมนุ่มๆนั่งกินข้าวกันแบบห้องอาหารแบบญี่ปุ่น แต่บรรยากาศแบบอาหรับอ่ะ หรือเปล่าวะ? ที่ๆเจ้าชายนั่งจะถูกยกพื้นสูงขึ้นไปประมานเกือบเมตรได้
แต่ต้องยอมรับจริงๆว่ากับคนๆนี้ แม้ในท่วงท่าการนั่งวางขาข้างหนึ่ง ตั้งขาข้างหนึ่งแบบนี้ ก็ยังดูดีได้อีก บุคลิกคนอะไรก็ไม่รู้ช่างสง่างามไร้ที่ติจริงๆกับใบหน้าคมสันนั่น...แล้วชุดอะไรของเขานะมันดูดีมากๆเลยครับ นี่ผมกำลังหลุดเข้าไปอยู่ในโลกเวทมนต์หรือเปล่าเนี่ย?...เพียงแค่นี้ก็ดูรู้แล้วว่าคนๆนี้เป็นชายผู้สูงศักดิ์เป็นแน่ ถึงในใจจะแอบชื่นชมไปเยอะ แต่ผมก็ยังกลัวเขาอยู่นะครับ
....เง้ออออออออ ตาน่ากลัวชะมัด....
ชะแว้บ! หลบสายตาแว่บนึงก่อน ก่อนจะหันกลับมาต่อสู้ทางสายตากันใหม่ สู้เสือว้อย!
อึก!
...ตาคมกริบมองมาที่ผมอย่างแน่วแน่ จนผมรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นหนูตัวกระจ้อยร่อยไปเลย...
“...เจอกันอีกแล้วนะ” คนตรงหน้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ น้ำเสียงอ่อนโยน จากที่กลัวผมเลยรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย
แต่แล้ว...ง่ะ!!! คนตรงหน้าเป็นเจ้าชายตัวจริงนะเว้ย!!
..คําราชาศัพท์ คําราชาศัพท์ คําราชาศัพท์...
“อ่ะ...เอ่อ...ขอประทานอภัยพะ..พะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อม..กระหม่อมเสียมารยาทไปแล้ว” ผมพูดรัวๆเร็วๆพร้อมกับรีบก้มหน้าลงทันที
“หึ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” อะ...อะไรอ่ะ ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น
....เจ้าชายกำลังหัวเราะ....(ขอเลี่ยงใช้คำราชาศัพท์บ้างนะ มันใช้ยาก)
...อะไรกัน ผมทำอะไรผิดหรอ?...
“หึหึหึ...เธอนี่น่าสนใจจริงๆด้วย”
“พะ..พะย่ะค่ะ” ผมรีบก้มหน้าลงอีกครั้ง ก็กูมันน่าค้นคว้านี่หว่า
“นั่งก่อนสิ”
“เอ่อ...” มันจะดีหรอ? ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้า พระองค์หยุดขำแล้วและก็เหมือนเดิม มองมาที่ผมนิ่งๆเหมือนเดิม
“ขะ..ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ” ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขาและขึ้นนั่งลงฝั่งตรงข้ามรู้สึกถึงอาการเกร็งของตัวเองได้อย่างชัดเจน และ...ก็ยิ่งเกร็งมากขึ้นเมื่อเจ้าชายชวนคุย...
“เธอชื่อะไรล่ะ?” เอ่อ..รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ? แต่ตามมารยาทผมก็ต้องแนะนำตัวล่ะครับ
“ผมชื่อ สิรธีร์ ...xxx.. เรียก เนียซ ก็ได้ครับ”
“เนียซ?”
“เอ่อ..จีเนียซครับ” รู้สึกหน้าร้อนๆเวลาบอกชื่อเล่นเต็มๆ
“งั้นหรือ...ความหมายดีนะ ฉันชื่อนาซร์ ดีใจจริงๆที่ได้รู้จักกับเธอ ฉันเพิ่งมาเมืองไทยครั้งแรกเลย”
เห๋.......ไม่จริงน่า พูดไทยคล่องขนาดนี้เลยนะ ผมมองเจ้าชายอย่างไม่อยากเชื่อ
“หึหึ เธอคงไม่เชื่อสินะ” เอ่อ...ก็นะ แต่ถึงอย่างนั้นคนตรงหน้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกผมนี่นา
“...ต้องขอประทานอภัยอีกครั้งพะย่ะค่ะ แต่ถึงอย่างนั้นฝ่าบาทก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกกระหม่อมนี่พะย่ะค่ะ” เป็นประโยคยาวๆที่ผมสบตาของเจ้าชายนาซิม..ไม่สิ ‘เจ้าชายนาซร์’ และพูดตรงๆกับพระองค์
“...นั่นสินะ สมัยเรียนไฮสคูลเพื่อนฉันที่เป็นคนไทยเขาสอนมาน่ะ”
“คน...!!” เกือบไปแล้ว เกือบถามไปแล้วว่าเป็นคนที่เขาไปงานวันเกิดหรือเปล่า เพราะผมเห็นพวกเขาคุยกันอย่างสนิทสนมเลย
“หืม?”
“เอ่อ..ไม่มีอะไรพะย่ะค่ะ” จะถูกว่าหรือเปล่าเนี่ย?
..เงียบ...ไม่ว่าไม่ถามต่อแล้ว แต่ก็ยังมองมาที่ผมอยู่เช่นเดิม สายตาแบบนั้นเหมือนจะมองทะลุไปถึงไส้ติ่งผมเลย
“....ทานได้ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” คนตรงหน้ายิ้มบางก่อนจะเชื้อเชิญอย่างอ่อนโยน
ที่จริงผมประหม่ามากๆเลย แต่ว่าการที่ได้มีอะไรให้ทำมันน่าจะช่วยให้ผมคลายอาการประหม่าลงไปได้บ้าง ผมจึง...
...กินล่ะนะ...
“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ” ผมไหว้เขาด้วยนะครับ ไม่ได้พูดอย่างเดียวแล้ว รู้สึกว่าเป็นครั้งแรกที่ตัวเองไหว้คนตรงหน้าเลยแฮะ
...มรรยาทไทยของกู ช่างต่ำต้อยจริงๆ...
“หึหึหึ” เอาเป็นว่าผมจะคิดว่าเจ้าชายขำผมด้วยความเอ็นดูละกันนะ
กินไปกินไป เอ่อ...ตกลงคนที่ได้ดินเนอร์กับเจ้าชายในค่ำคืนนี้กลายเป็นผมไปซะแล้ว ไหนว่าเจ้าชายจะไปดินเนอร์กับสาวสวยไงล่ะ แล้วงี้ผมจะถ่ายรูปยังไงล่ะเนี่ย แต่...กินก่อนดีกว่า
กิน กิน กิน แล้วก็กิน มีสบตาบ้างแต่ผมก็เลี่ยงไปสนใจอาหารต่ออย่างรวดเร็ว คือผมไม่ได้ตะกละนะ แต่เวลากินแล้วมีคนมองอยู่เนี่ยมันออกจะเขินๆน่ะ เลยตั้งใจกินอย่างเดียวดีกว่า
...ฮ้าาาาาา..อิ่มชะมัด...
ระหว่างทานเราต่างก็ทานกันไปอย่างเงียบๆ ดีที่ผมเคยทานอาหารบนโต๊ะหรูๆมาก่อน บวกกับสมัยเรียนก็เคยถูกสอนเรื่องมรรยาทบนโต๊ะอาหารหรูๆด้วย มื้อนี้จึงผ่านไปด้วยดี อันที่จริงก็ต้องยอมรับว่ากระเพาะจีเนียซมันกำลังต้องการอาหารไปย่อยด้วยครับ ผมจึงลืมที่จะเขินไปเลย กินเสร็จยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม....
...อึก!!...
แทบสำลัก ก็ดันไปสบเข้ากับนัยน์คบกริบคู่นั้นเข้า ผมรีบหลบสายตาหันไปด้านข้างก่อนจะค่อยๆดื่มน้ำพร้อมกับอาการหน้าร้อนขึ้นมานิดๆ ดื่มเสร็จวางแก้วเช็คริมฝีปากนิดหน่อย เหลือบมองคนตรงหน้าอีกครั้ง
....ไมมองหน้ากูจังว้าาาาา.....
มันเริ่มว่างละ...
...เริ่มรู้สึกเขินๆขึ้นมาแล้วแฮะ...
..สงกะสัย แต่ไม่กล้าถามครับ...
“........” เงียบ แล้วไงต่อน้าาาาา
“ต้องใช้อีกเท่าไหร่ล่ะ?” เจ้าชายนาซร์เริ่มพูดก่อนครับ มองตรงๆพูดเรียบๆ
“ครับ?..เอ่อ..พะย่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไร พูดตามที่เธอถนัดก็ได้ ยังไงเสียฉันก็ไม่ใช่คนไทยอยู่แล้ว มันฟังยากน่ะ”
“........ครับ..ขอบคุณครับ” แปลก...มันแปลกๆ แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน เพราะคำราชาศัพท์พูดยากจริงๆ
“หืม...? ขอบคุณทำไม”
“...ก็ที่...อนุญาตให้ผมพูดธรรมดาได้ไงครับ” คงไม่ผิดใช่ไหม?
“อ้อ...หึหึ”
“แล้วตกลงว่าเธอต้องใช้อีกเท่าไหร่ล่ะ”
“...ครับ? หมายถึง....?” ถึงตอนนี้แววตาของคนตรงหน้าพราวระยับขึ้นมาทันที ผมรีบหลบสายตานั้น ทำเป็นมองผลไม้บนโต๊ะทันทีเลย
ตอนนี้อาหารบนโต๊ะถูกเก็บไปหมดแล้วครับ มีผลไม้กับน้ำอะไรสักอย่างเสิร์ฟมาล้างปากเท่านั้น และจากหางตาผมก็เห็นเจ้าชายยกมือขึ้น แล้วจากนั้นคนที่อยู่ในห้องก็ทยอยเดินออกไปนอกห้องกัน...จนหมด จึงเหลือเพียงเราสองคนเท่านั้น ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้งทันที
“....รูปถ่าย เธอต้องใช้อีกเท่าไหร่?” อึ้งเลย หมายถึงรูปเองหรอ? เอ๋...? หือ...?? เหมือนเมื่อคืน...!!?? เหวอๆๆๆ..กูทำอะไรไปบ้างวะ
...คิด คิด คิด คิด คิด....
“นี่...ถ่ายรูปได้ป่ะ” คุ้นๆ
“นะๆ ยอมทุกอย่างเลย ไม่อยากไปแอบถ่ายอ่ะ กลัว” อะไรเนี่ย?
“...นะ ให้ผมถ่ายรูปนะ พรุ่งนี้ผมพาไปเลี้ยงขนม (^____^)” กูทำอะไรเนี่ย?
“ผมขอถ่ายรูปคุณนะครับ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ (^____^)” กูทำอะไรลงไปปปปปป
“ครับๆ ผมไม่ผิดคำพูดหรอกน่า” อะไรกันนนนนน...นี่เสียงกูหรืออออออ???
.....แว้กกกกกกกกก....(ร้องในใจครับ ยังไม่อยากคอขาด)
ผมค่อยๆเงยหน้ามาสบตากับคนตรงหน้า ใบหน้าเรียบเฉย แต่แววตาไหวระริกเหมือนกำลังขำผมอยู่เลย เหวอแดกเลยกู...ถึงว่าสังหรณ์ใจแปลกๆตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เรื่องนี้นี่เอง...กูลืมไปได้ยังไง
....แปร๊ดดดดดดดดด...หน้าร้อนขึ้นมาทันทีเลยครับ ก็รู้อยู่ว่าของฟรีไม่มีในโลก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ปัญหามันอยู่ตรงนี้!!!
....กูไปบอกเขาทำมายยยยยยย...ฮือออออออ...
...ไม่น่ากินเหล้าเลยกู....
“อ่ะ...เอ่อ..” พูดไม่ออกเลย ความลับไม่มีในโลกเป็นแบบนี้นี่เอง แต่ไมมันไม่ลับให้นานกว่านี้วะ
“....ว่าไงล่ะ หืม?” อย่ามายิ้มอย่างอ่อนโยนเลยนะ กูหนอกู...กูแพ้คนอ่อนโยนนนนน กูมันคนอ่อนไหวง่าย
...เอาวะ เป็นไงเป็นกัน อย่างน้อยเจ้าชายก็ยินยอมให้ผมถ่ายรูปเอง ดีกว่าแอบถ่ายแล้วโดนจับได้ละกัน ดูเหมือนผมจะไม่มีโชคในอาชีพนี้จริงๆ ร่วงตั้งแต่เริ่มเลยกู
“...คุณจะยอมให้ผมถ่ายรูปดีๆหรือเปล่าครับ?”
“.......” เงียบ
....เงียบ.....
“..(ยิ้มบางๆ)..นี่เป็นวิธีขอร้องของเธอหรือ?”
....เอ๋...เอ๋...เอ๋...ฉ่าาาาาา...ความร้อนสูดฉีกขึ้นสู่ใบหน้าอีกครั้งเลยครับ เพราะจากประโยคเมื่อครู่เหมือนผมกำลังข่มขู่คนตรงหน้าเลย
“..คะ..คือ...ใครบอกล่ะครับ ผมก็..บอกไปแล้วไง ว่าถ้าคุณยอมให้ผมถ่ายรูปน่ะ ผมยอมคุณทุก...ทุกอย่าง” ประโยคท้ายเริ่มเบาลงครับ กูไม่ยอมได้ม้ายยยยยย
“...รู้หรือเปล่า? ว่าฉันไม่ชอบถูกถ่ายรูป” ไม่รู้ก็ต้องรู้แล้วล่ะครับงานนี้
“...ครับ”
“...แต่สำหรับเธอ ฉันให้เป็นกรณีพิเศษ” พูดแล้วยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนแบบนั้น ในการ์ตูนมันเหมือนตัวร้ายมากกว่าพระเอกนะผมว่า
“ครับ...ขอบ..ขอบคุณครับ”
“..และที่ฉันให้ ฉันให้ตามที่เธอขอ...” แม้น้ำเสียงจะฟังดูนุ่มนวล แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นเหยื่อของสิงโตยังไงอย่างงั้นเลย
....ซวยแล้ว ซวยแล้ว นายซวยแน่ๆ จีเนียซ...
แต่ว่า...เพราะพ่อสอนมาดี ท่านบอกว่าอยากได้อะไรเกินตัวก็ต้องหามาเอง แล้วก็ต้องแลกเปลี่ยนมาด้วยแรงกายแรงใจหรืออะไรก็ตามแต่นั่นแหละ ผมจึงต้อง...ฟู่ฟฟฟฟ...
“..ครับ ตามสัญญา”
“หึ...แล้วสัญญาว่าอะไรล่ะ” มาแล้ว..คำถามที่น่ากลัวที่สุดในสามโลก สำหรับผมในตอนนี้
“..ทะ..ทุกอย่าง ให้ทุกอย่าง” แง้งงงงงงง...ใครสั่งใครสอนให้มึงไปบอกเขาแบบนั้นวะไอ้จีเนียซ อัจฉริยะชั่วค่ำคืนแหงๆเลยกู
“...ร่างกายของเธอ” หืม? ร่างกายของผมทำไม?
มองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่แววตาที่มองสำรวจไปตามเรือนร่างของผมนั้นเลยทำให้ผมต้องก้มมองเข้าหาตนเอง ก่อนจะ...
...ถึงกูจะดูบอบบาง แต่แรงกูเยอะนะ....
เงยขึ้นมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง แววตาพราวระยับเลย เหมือนโดนดูถูกยังไงอย่างงั้น
...เจ็บใจจิ๊ดเลย งั้นก็...
“...ได้ครับ”
“...หืม? แน่ใจนะ” เจ้าชายถามอย่างแปลกใจ ก็ใช่อ่ะดิ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่นา ก็แค่ถูกใช้แรงงาน อ่ะโถ่วววววววววววว...
“แน่ใจสิครับ (^____^)” คำไหนคำนั้น ผมเป็นคนรักษาคำพูดนะครับ หึหึ อย่ามาดูถูกกันนักนะ
“หึ...งั้นขอของเมื่อวานก่อนเลยละกัน” คำพูดมาพร้อมกับรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ เล่นเอาผมขนลุกขึ้นมาทันที
...แต่ว่า...
....คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง....
...บอกแล้ว ผมเป็นคนไม่แอ๊บไม่แบ๊ว แม้หลายคนจะว่าผมซื่อก็ตาม...
...แต่ว่า...
...เหมือนครั้งนี้ผมจะไม่อยากซื่อเลยจริงๆ....
...โอนิจังงง...ช่วยเนียซด้วยยยยยยยยยย....
TBC
ทักทายทักทายยยยยย :mew1:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่งถึงตอนนี้แล้วขำอ่ะ :hao6:
ขอบอกขอบอก คนคิดแบบจีเนียซนอกจากจะเห็นในการ์ตูนแล้ว มันมีตัวตนจริงๆนะ
อย่างฮาอ่ะ 5555555 o18
บอกก่อนว่ามันไม่ได้แปลว่าเขาโง่นะ เพียงแต่... :mew3:
คนไม่เคยมีประสบการณ์ ไม่ได้สนใจเรื่องเพศมักจะคิดไม่ถึงน่ะ ก๊ากๆๆๆๆ :katai5: :katai5:
โค้งงามๆ..ขอบคุณทุกเม้นต์ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน ขอบคุณทุกคนที่รอ :pig4: :pig4:
Uri :bye2:
-
แปะก่อนไว้ตอบเม้นต์ ขอบคุณที่อ่าน ที่ถาม ที่ให้กำลังใจ ที่ชอบ ที่รอ :mew1: :mew1:
-
ไม่รู้จักไม่เป็นไรเดี๋ยวนาซติวให้เนี๊ยซเอง
แต่เด็กมันไม่เค๊ยไม่เคยก็เบาๆหน่อยนะคุณน๊าซ
-
จะยอมจริงดิเข้าใจความหมายผิดแล้ว
จะรอดเหรอไงเนี่ยรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:z1: รอชมความเข้าใจผิดแบบเสียเลือด :m25:
-
เอร๊ยยยย....เนียซ เหมือนหนูจะเข้าใจไปคนละทางรึเปล่าเนี่ย
เจ้าชายก็ค่อยๆนะคะ น้องไม่เคย
:z1:
-
โดนใช้ร่างกายอย่างนักอ่ะะะ :oo1: :oo1:
-
5555 ไหวไม๊จีเนียซ
-
น้องเนียซของพี่น่ารักน่ากอดจริงๆ
-
อร๊าย น่าติดตามคร้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ชอบๆๆๆ น้องน่ารักมากมาย :mew3: :mew3: :mew3:
-
อ้าว จีเนียซ ยอมเขาง่ายๆงั้นละลูก หนสร่างเมารึยังนั่ง :m20: :m20: :m20: :m20:
-
เอิ่มมม จีเนียซมันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นน้าาาาาา
-
น่ารักใสๆ^^(หรอ)
-
สนุกมากกกกกก
เนียชน่ารักมั้กๆ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ ค้างมาไวๆเน้อ
-
ชักเริ่มสนุกแล้วสิ จีเนียซซื่อๆดีเนอะไม่รู้เลยว่ากำลังจะถูกสิงโตจับกิน ฮ่ะๆ
-
แหมๆ จะโดนไรบ้างนะเนี่ย :z1:
-
รอเวลาแลกเปลี่ยน ทดแทน ชดเชย คึ คึ
-
อิหนู..ซื้อ(บื้อ)เกินไปรึเปล่า..เค้ากำลังหลอกหนูอยู่นะคะ.. :katai1:
-
เอ่อ...ท่าทางจะไม่รอดนะ หนูนะ
อัจฉริยะยังไงก็...รอดยาก ^^"
หาทางถ่ายคลิป...เอ๊ย รูป ให้ได้เยอะๆ แล้วกัน
ให้มันคุ้มกับค่าเหนื่อยหน่อย...ใช้แรงงานแบบที่เข้าใจนั่นแหละ
ตั้งความหวังต่อไปว่า...เที่ยวญี่ปุ่น << เดี๋ยวนี้ไม่ต้องมีวีซ่านะเธอ ^^V
-
เจ้าชายจะใช้แรงงานเด็กเหรอคะ??? อิอิ
-
เนียซไม่รอดแน่จ้า คึคึ
-
รอติดตามๆ
-
:z1: :z1:
ไม่รอดแน่ ๆ
-
55555555
พูดไปพูดมา ยังไงก้อไม่รอดมือเจ้าชายอยู่ดี
แต่ฮา เนียซมาอ่ะ 5555+
-
อร๊ายยย น้องเนียซหนูน่ารักมากๆ เลยลูก :katai1: อยากอ่านต่อจริง ๆ ขอบคุณนะคะ
-
:z3: :z3: :z3:
คุณนักเขียน ตัดแบบกระชากใจมากอ่ะ
เนียซเอ้ย แกจะรอดมั้ยเนี่ย
มาต่อเร็วๆนะ ชอบมากๆ สนุกมากอ่ะ
-
เอาละ เจ้าชายทวงสัญญาแล้ว
แล้วเนียซจะรอดหรือ? :mew1:
-
o22 เย้ยยยยย นี่เรียกซื่อ หรือบื้อ? ละเนี่ยยย :laugh:
ไหงยอมง่ายๆ หยั่งงี้ก็เข้าทางเจ้าชายนาซิมอ่ะดิ o18
มาต่อเร็วๆน้าาา :กอด1:
-
จีเนียซหนูซื่อไปนะลูก :m20: :m20:
-
ไม่รอดๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
เนียซ หนูเข้าใจผิดแล้วลูก
"ร่างกาย" ในความหมายของเจ้าชาย ไม่ใช่ใช้แรงงานนะจ้ะ
หนูซื่อเกินไปจริงๆ
:z13: :z13:
-
:katai1: :katai1:โอ้ยยยยยยยยยยยจีเนียซจะถูกเค้ากินยังไม่รู้ตัวอีกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่รอดแน่นอน
-
ส่งตัวเองเข้าปากเสือซะงั้น ฮ่าๆ
-
เบาๆ ก่ะเนียซ ด้วยน๊า เจ้าชายเค้าไม่เค้ย ไม่เคยอ่ะ :mew2: :mew2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
-
น่ารักๆๆๆ >< น่ารักที่สุด จีเนียซน่ารัก :กอด1: :กอด1:
ถวายตัวเองใส่พานให้เจ้าชายไปแล้วล่ะสินะ!!! แอร๊ยยย~!!! :-[ :-[
-
จีเนียซน่ารักมากมากมากมากกกกกก >___<
เจ้าชายก็ดูเจ้าเล่มากจริงๆค่ะ ฮ่าาาา เนียซจะรอดไหมน้า ~~~~
-
เสร็จแน่
พ่อโอตาคุ 55
:z1:
-
ไม่รอดแน่ๆ :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยยยยย เนียซเอ้ยยยยย
เข้าใจกันไปคนละทาง ดูท่าไม่น่ารอด กร๊ากกกกกกกกกก :katai5:
-
เพิ่งเข้ามาตามอ่าน
เนียซน่ารักมากเลย แต่ซื่อไปรึเปล่าเนี๊ยะ
คิดได้ไงว่าเจ้าชายจะใช้แรงงาน :m20:
เจ้าชายอย่ารุนแรงกับเนียซมากนะ :o8:
รอคุณ uri มาต่อตอนต่อไป มาไวไวน้าาาาาาาา... :L2:
-
เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ
แล้วก็ เนียซไม่น่ารอดนะคะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ต้องการร่างกายคนละความหมายเเล้วจีเนียซ เดี๋ยวก็โดนเขมือบหรอก
-
เพิ่งได้เข้ามาติดตามเรื่องนี้ ชอบๆ สนุกดี
เนียซเซ่อๆ เอ๋อได้ใจจริงๆ :laugh:
-
เอ่อ...จะรอดมั้ยเนี่ย
อาจจะรอดป่าวแบบเจ้าชายเห็นไม่ประสีประสา
ลุ้นต่อไป เอิ้ก
รออ่านต่อนะคะ
-
อย่าปล่อยให้รอดไปได้นะ เจ้าชาย :z3: :z6:
-
อิอิ อ่านเม้นต์แล้วเลยต้องลอง 555555 (อดใจไม่ลงไม่ไหว ต้องลงให้ได้ ไม่ค่อยว่างพิมพ์อ่ะ) :impress: :impress: :impress: :impress:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 5
ใช้ร่างกายทำงาน
....เงียบ....
“.......”
“........”
...คือ.. เราเงียบกันมาสักพักแล้ว และผมกำลังรออยู่เนี่ย...ว่าเจ้าชายจะให้ผมทำอะไร แต่เอาเถอะผมมีเวลาทั้งคืน เพราะพรุ่งนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงบ่าย อยู่ได้ๆ
“...เหมือนเธอจะยังไม่เข้าใจสินะ” หือ? ไม่เข้าใจอะไร ยังไม่มีอะไรให้ไม่เข้าใจเลยนี่ครับ
“...เอ่อ...ให้ผมทำงานอะไรครับ?”
“...??!!...” เหมือนว่าเจ้าชายจะอึ้งๆไปเลยครับ
“หึหึหึ..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เง้อออออออออ...อะไรอ่ะ
ผมรีบก้มมองหาจุดขำของตัวเองทันที วันนี้กูต้องพบอะไรแปลกๆมาด้วยแน่เลย คนตรงหน้าถึงได้ขำเอา..ขำเอาแบบนี้ ยกแขนยกมือขึ้นมาสำรวจตรวจตราความผิดปกติ ดึงๆเสื้อออกมาดู
...กูใส่มาผิดตัวหรือเปล่า? เออ...ก็ไม่นี่หว่า หรือกูใส่เสื้อกลับด้าน?...ก็ไม่ใช่อีก...
...กูไม่เข้าจายยยยยย...เลยเจงๆ...
“หึหึหึ...” ยังครับยัง ครั้งนี้ผมจึงตัดสินใจว่าจะถามเจ้าชายตรงๆเลยดีกว่า
“...บอกได้มั้ยครับ? ว่าคุณขำอะไร” สงสัยอ่ะ สงสัย
“นี่เธอไม่รู้จริงๆหรือ?” แววตายังพราวระยับอยู่เลยครับ
“...เอ่อ..(ส่ายหน้าเบาๆ)...คุณกำลังทำให้ผมเสียความมั่นใจนะครับ” ผมบอกด้วยความจริงใจ มองตาปริบๆให้รู้ว่าผมพูดจริง
“........” เงียบ...ไม่ตอบ แต่หยุดขำแล้ว แถมยังมองมาที่ผมนิ่งๆอีก
...ง่ะ!!!...
...แบบนี้ก็ไม่ไหวนะครับ เจ้าชาย...แบบว่ามัน...น่ากลัวอ่ะ
เราสบตากันนิ่งๆ ใจผมสั่นนะ แต่ก็ไม่รู้ทำไมยังไปสบตากับเขาอยู่ แล้วเจ้าชายก็ยืนขึ้น ผมก็มองตาม....จะไปไหนอ่ะ
...เอ่อ...เอ่อ...เอ่อ..
....เจ้าชายนาซร์เดินมาหาผมเฉยเลยครับ และร่างกายมันก็ไปเอง...ผมผละออกมาจากโต๊ะ เยิบๆตัวถอยมาด้านหลังเมื่อคนตรงหน้ากำลังโน้มตัวนั่งลงมาตรงหน้าผม
หมับ!
เฮือก!!!
ก็...พอนั่งได้แล้วเจ้าชายก็จับแขนผมทันที ไอ้ผมก็สะดุ้งสิครับ พอเจ้าชายเห็นผมสะดุ้งก็ขมวดคิ้วน้อยๆ
“...กลัวฉันหรือ?”
“...!?...” ผมไม่ตอบ จากที่สบตากับคนตรงหน้า ผมก็หันหน้าไปอีกทาง
ทำไมต้องถามผมด้วยสายตาเว้าวอนด้วยนะ (ในความเป็นจริงไม่ไช่เว้าวอน) แปลกจริงๆ...
“....ผมแค่ตกใจน่ะครับ” สุดท้ายผมก็ต้องตอบ
“.........” แล้วทำไมถึงเงียบล่ะ
ผมหันกลับมาดูคนที่นั่งตรงหน้าอีกครั้ง
...อึก!!
...เคยบอกแล้ว....
...กูไม่แอ๊บ...
...กูไม่แบ๊ว...
...กูคนซื่อ...
...และที่สำคัญ...
...กูมันคนอ่อนต่อโลก...
...กูแพ้สายตาแบบนี้....
...สายตาที่สามารถตรึงผมให้นิ่งๆอยู่กับที่...
...สายตาที่เหมือนวันนั้น วันแรกที่ผมเจอเขา แต่ครั้งนี้มันดูรุนแรงและเรียกร้องแบบแปลกๆด้วย เล่นเอาผมต้องกลั้นหายใจไปโดยอัตโนมัติทันที ตาของผมถูกดึงดูดด้วยสายตาคมเข้มตรงหน้า ช่างเป็นสีตาที่แปลกจริงๆ ‘สีเขียวเข้มๆออกสีเงิน’ นัยน์ตาคมกริบที่ดูแปลกตา แต่กลับสวยงามดั่งอัญมณีและดูมีพลังดั่งเจ้าป่าอย่างสิงโต และแล้ว....
....ความมืดก็มาเยือนผม...
...ผมรับรู้ได้เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาดั่งกลีบกุหลาบตรงริมฝีปากเท่านั้น ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกว่าคนตรงหน้าช่างอ่อนโยนจริงๆ สัมผัสที่อ่อนหวานและค่อยๆหวานมากขึ้นเมื่อริมฝีปากของผมถูกเปิดด้วยปลายลิ้นร้อนๆของเขา เล่นซะผมตัวอ่อนไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเองเลย ปลายลิ้นนุ่มๆที่เข้ามากวาดต้อนลิ้นของผม เขากวาดต้อนดูดกลืน เหมือนจะสูบวิญญาณของผมให้ออกมาจากร่างเลย
...จูบ...
...จูบ...
...จูบ...
...ความรู้สึกเบาๆที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว กว่าจะรู้ตัวก็....
“อืมมมมม...” เริ่มหายใจไม่ออกแล้ว
....และเหมือนเจ้าชายจะรู้เลยครับ เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออก ผมไม่กล้าลืมตาเลย รับรู้แค่ว่ากลีบปากของตนเองฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานๆเท่านั้น
“ฮ่าาาาา...แฮ่กๆๆๆๆ” เหมือนผมกำลังจะจมน้ำ และเพิ่งได้โพล่พ้นน้ำขึ้นมาสูบอากาศเลย
แต่ว่า...ช่างเป็นการจมน้ำที่แปลกจริงๆ มันรู้สึกดีไปหมด ใจที่เต้นอย่างรุนแรง...ไม่ใช่เพราะกลัว แต่ผมก็ตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไร
“ลืมตาสิ”
เป็นน้ำเสียงที่นุ่มจริงๆเลย และผมก็เชื่อฟังซะด้วย ทั้งๆที่ก็บอกตัวเองแล้วว่า...จะไม่เผชิญหน้ากับคนๆนี้แล้วแท้ๆ ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมา....
...ฉ่าาาาาาาาา...ปุ้นๆๆๆ...ฟู่ฟฟฟฟฟฟฟฟ...
ร้อนจริงๆ ร้อนไปทั่วทั้งหน้าแล้วครับ แม้ก่อนหน้านี้จะรู้สึกร้อนตามใบหน้าอยู่แล้วก็ตาม แต่พอลืมตาขึ้นมาเจอกับแววตาลึกซึ้งและรอยยิ้มหวานๆของเจ้าชายรูปหล่อเท่านั้น ผมก็ไปเลยครับ...
...อยากจะสลบให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย...
...อย่ายิ้มครับ อย่ายิ้ม ขอร้อง...
อยากจะยกมือขึ้นไปปิดปากที่กำลังอมยิ้มอยู่นั้น แต่ยังไม่กล้าครับ ไม่อาจเอื้อม...ก็เขาคนนี้เป็นถึงเจ้าชายเลยนี่นา
...อ่าาาา... ตาพร่ามัวขึ้นมาเสียเฉยๆ คงอีกไม่นานแล้วล่ะ น้ำตากูต้องร่วงแน่ๆ ยอมรับเลยว่าเวลาที่ผมอายมากๆแล้ว น้ำตามันจะชอบไหลออกมา ไม่รู้ทำไม ก็แค่รู้สึกอายเท่านั้นนะ ไม่ได้รู้สึกอย่างอื่นเลยจริงๆ
“เอ๊ะ!!”
ก็จู่ๆเจ้าชายก็ก้มลงมาจูบเบาๆตรงเปลือกตาของผมอ่ะ หลับตาแทบไม่ทัน ผมลืมตามองหน้าคนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อสัมผัสอุ่นๆนั้นผ่านพ้นไป แต่ลมหายใจอุ่นร้อนก็ยังรินรดอยู่ตรงใบหน้าของผม ระยะห่างที่ว่าแคบอยู่แล้ว ค่อยๆแคบลงเรื่อยๆอีกครั้ง ยอมรับเลยว่าไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไปปฎิเสธเลยจริงๆ ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่า....ตอนนี้ผมได้นั่งอยู่บนตักของเจ้าชายนาซร์เป็นที่ เรียบร้อยแล้ว
...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...
...ช่างเถอะ...
เป็นเพราะเขาพยุงผมไว้นี่เอง ผมจึงไม่ได้ล้มพับไปไหน รสสัมผัสอุ่นร้อนกับเรียวลิ้นร้อนๆนี้ช่างให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ เกิดมาไม่เคยเลยที่จะรู้สึกแบบนี้ องศาในการจูบ เสียงจ๊วบๆจากการจูบนั้น ได้ยินแล้วขนลุกยังไงก็ไม่รู้ แต่ผมยอมรับเลยว่า...
...ชอบจังเลย...
...ชอบการจูบแบบนี้จังเลย...
การกระทำที่มักจะไปก่อนความนึกคิด ผมก็ยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยคนตรงหน้าทันที เมื่อเจ้าชายทำท่าจะผละออก แล้วการจูบที่ดูเหมือนจะแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงก็เริ่มขึ้น ผมเบียดตัวเข้าหาร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ที่เพียงแค่สัมผัสผ่านเนื้อผ้าก็รู้แล้วว่าคนๆนี้สุขภาพดีแค่ไหน และไม่เพียงแค่ผมแล้ว...เพราะดูเหมือนเจ้าชายเองก็กอดรัดตัวผมมากขึ้นเช่นกัน
....ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าผมอยากได้มากกว่านี้ อยู่ๆก็เข้ามากระแทกในใจอย่างรุนแรง ผมยืดตัวขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเจ้าชายจะถอนริมฝีปากออกอีกครั้ง ทำไมนะ....
...ไม่เข้าใจตัวเองเลย...
เฮือก!!!
“อื้ออออ...” ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าแผ่นหลังถูกฝ่ามือร้อนๆลูบไล้ไปทั่ว
“ตัวเธอร้อนไปหมดแล้ว”
“อื้มมมม...”
สายตาของผมตอนนี้พร่ามัวไปหมด เป็นครั้งแรกที่รู้สึกล่องลอยได้ขนาดนี้ แผ่นหลังของผมค่อยๆสัมผัสกับความนุ่มของเนื้อผ้าอะไรสักอย่าง ริมฝีปากที่แนบชิดกันอย่างดูดดื่มถอนออกตั้งแต่เมื่อไหร่ผมยังไม่รู้สึกตัว เลย คงเป็นเพราะผมกำลังรู้สึกดีมากๆกับการลูบไล้เล้าโลมของฝ่ามือร้อนนั้น
ริมฝีปากที่ถอนออกไปไม่ได้ไปไหนไกลเลย ลมหายใจอุ่นร้อนยังคงวนเวียนอยู่ตามใบหน้าของผม ก่อนจะลงไปที่ซอกคอ กกหู
“อ้า...! ฮ่าาาาาา...แฮ่ก...แฮ่ก..”
ไม่ไหวแล้วครับ ผมรู้สึกดีมากๆเลย ไม่เคยคิดเลยว่าคนเราจะมีความรู้สึกแบบนี้กันด้วย ความอึกอักคับแน่นที่ค่อยๆก่อตัวตรงช่องท้องน้อยและส่งผ่านความรู้สึกนั้น ไปยังกลางลำตัว ทำให้ผมรู้สึกทรมานได้ไม่น้อยเลย อยากล้วงเอา ‘จีน้อย’ ออกมาจริงๆ เรื่องแบบนี้ก็พอเข้าใจอยู่ ความต้องการทางเพศเป็นเรื่องธรรมชาติ ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายก็เป็นเรื่องแทบจะธรรมดาแล้วสมัยนี้ แต่ที่อดจะแปลกใจไม่ได้ คือ...
....ผมไม่เคยคิดเลยว่า....
...ตัวผมเองจะมีอารมณ์..อย่างนี้...
...กับผู้ชายด้วยกัน...
....กับเจ้าชายที่แสนอันตรายอย่างนี้...
“อื้อออออ...อ้า...!”
ไม่รู้ว่าเสื้อผมถูกถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าตอนนี้รู้สึกเจ็บจิ๊ดตามจุดต่างๆที่ริมฝีปากคู่สวยนั้นลากผ่าน ก่อนจะเห็นเป็นจุดแดงๆ แต่ความรู้สึกก็ไม่จบเพียงเท่านั้น เพราะมันมาพร้อมกับความรู้สึกที่อยากให้คนตรงหน้าทำมากกว่านี้ ตรงหน้าอกทั้งสองข้างที่กำลังตกอยู่ในปากและในนิ้วมือเรียวสวยของคนที่กำลัง ขึ้นคร่อมผมอยู่ ผมก็แอ่นตัวขึ้นเพื่อรับสัมผัสอันเย้ายวนนั้นอย่างเผลอตัว
“อ๊า....! อ้า..ฮ่าาาา..ฮ่าาาา”
นี่มันเสียงครางของผมคนเดียวเลย กับเสียงหายใจแรงๆที่กำลังช่วยระบายความร้อนในร่างกายของผม ก็มันอดไม่ได้นี่นา กลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว....ช่องท้องน้อยเสียวแปล๊บๆเลยครับ รับรู้ได้เลยว่าจีน้อยเปียกไปหมดแล้วแน่ๆ
ผมกลัว...แต่...ในความกลัวก็มีความอยาก อยากในที่นี้คือ อยากรู้อยากลองนะครับ ก็มันแปลกๆนี่นา และในตอนนี้...ผมก็อยากให้เจ้าชายช่วย...
....ช่วย....
...ปลดปล่อยผมที...
...เจ้าชาย....
..................................
...................
.....
.
เจ็บแปล๊บๆเลยครับ...
...เจ็บจนน้ำตาแทบไหล แต่ผมไม่ใช่คนอ่อนแอไง...
จึงต้อง...
“เอ่อ...ผมนึกว่าใช้ร่างกายทำงานแบบ...แบบ...ใช้แรงงานน่ะครับ”
“....หื้อ? อ้อ....หึหึ” ...แปร๊ดดดดด...หน้าร้อนๆอีกแล้วกู
นี่ผมคิดน้อยไปใช่ป่ะเนี่ย ก็นะ...ยอมรับว่ารู้สึกดีมากๆเลยล่ะ แต่แบบนี้...จะไหวมั้ยเนี่ยกู รู้สึก...ทั้งเสียใจและเจ็บใจรวมด้วยยังไงไม่รู้แฮะ
“..นี่ก็ถือว่าเป็นการใช้ร่างกายทำงานนี่” อย่าพูดทั้งรอยยิ้มร้ายๆแบบนั้นสิครับ
“...เอ่อ...ก็...ครับ” อายว่ะ...
“หึหึ...จะถ่ายรูปไหม? คืนนี้”
โอ้....ลืมได้ไงเนี่ย กูมาทำงานนะ ไม่ใช่มา....เอ่อ...นั่นแหละ มาให้เขาฉึกๆอ่ะ วันนี้ไม่มีภาพมีหวังไอ้พี่ทาอิไม่ยอมส่งตั๋วเครื่องบินมาให้ผมแน่แท้ครับ
....กล้อง กล้อง กล้อง...เคโรโระลูกพ่อ อย่าครับ!! เจ้าชายมองมาที่เคโรโระของผมอย่างทึ่งๆ นึกไม่ถึงอ่ะดิ หึหึหึ
“คุณนั่งตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวผมหามุมถ่ายเอง”
เจ้าชายนาซิมหรือเจ้าชายนาซร์รับคำสั่งผมอย่างดีเลยครับ แค่ท่านั่งที่ไม่ว่าจะมุมไหนผมก็ว่าเขากินขาดทุกมุมเลยครับ คนอะไรว้าาาาาา...แค่นั่งนิ่งๆให้ผมแชะๆๆๆก็ทำเอาผมใจเต้นตึ๊กๆตั๊กๆไปหมดเลย
สง่างามจริงๆ สมควรแล้วล่ะที่สาวๆที่ประเทศญี่ปุ่นจะคลั่งไคล้เจ้าชายพระองค์นี้กันอย่าง มากมาย ถ่ายรูปครั้งนี้โอนิคงได้ตังค์เพิ่มขึ้นนะ แบบนี้ต้องไถเพิ่มครับ ก็ผมเสียหายเยอะเลยนี่นา แต่ว่า...แบบนี้ต้องเอาให้คุ้มครับ
...ถ่ายรูปไปด้วยวางแผนในใจไปด้วย ต้องเอาให้คุ้มทั้งโอนิและเจ้าชาย ทำผมอายดีนัก ไม่ปล่อยให้รอดหรอกครับ
...หึหึ...
...เตรียมตัวพบกับ...
...จีเนียซในมาดมาเฟีย!!!...
...เร็วๆนี้....
ง่ะ...อย่าจ้องกันแบบนั้นดิ...
...เจ็บใจว่ะ...
...ถึงจะไม่ค่อยกลัวแล้ว...
...แต่ผมก็เขินเป็นนะครับ...
...เจ้าชายนาซร์...
TBC
ทักทายทักทายยยยย :hao7:
เขียนไปแล้ว แต่ไม่ได้พิมพ์อ่ะ เลยลงไม่ได้ เหอะๆ :mew2:
อันที่จริงไม่อยากผิดคำพูดหรอก แต่ยังไม่ว่างพิมพ์จริงๆ ต้องขอ อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะ o1 o1 o1
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นต์มากๆ เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลย ไปละ ฝันดีทุกคน o14 o14 o14
Uri :bye2:
-
ไว้ตอบเม้นต์ อิอิ
โดน ฉึกๆแล้วใช่ม่ะ ไม่ค่อยเรียกเลือดเลยยยย :katai1:
อ่านดีๆดิ แล้วจะรู้ว่าโดนหรือไม่ ฮ่าๆๆๆๆ (คิดว่าเราจะพลาดหร้อก คึคึคึ)
คราวนี้มาเรียกเลือดแบบน้อยๆซินะคะ
ขนาดมาแค่นี้ยัง... :pighaun:เลยค่ะ
น้องทำงานใช้ร่างกายไปแล้วก็ถ่ายรูปให้คุ้มเลยนะคะ
ไม่อ่ะ ไม่ได้กะเรียกนะ รออ่านตอนต่อดีกว่า
ง่ะหนูเนียสสส. ถึงหนูจะไม่เข้าใว่าใช้ร่ายกายทำงานคืออะไร แต่หนูก็ดูให้ความร่วมมือกะเจ้าชายเต็มที่เลยนะเนี่ย :ling1:
มาต่อเรวๆน้าาา :mew1:
จีเนยซ : ตอนนั้นมันห้ามใจไม่ได้แล้วอ่ะ แต่หลังจากนั้นก็เสียใจนะ กระซิกๆ
เสร็จเจ้าชาย :hao6:
กระซิบคนเขียน>>
เป็นเพราะเขาผยุงผมไว้นี่เอง ผมจึงไม่ได้ล้มพับไปไหน พยุง
องค์ศาในการจูบ องศา
...ถึงจะไม่ค่อยกล้วแล้ว...
ขอบคุณสำหรับคำผิดนะ
-
โดน ฉึกๆแล้วใช่ม่ะ ไม่ค่อยเรียกเลือดเลยยยย :katai1:
-
แบบว่าได้ใช้ร่างกายของเนียซให้น๊าซจริงๆแล้วใช่ป่ะ คนอ่านกลัวเข้าใจผิด
คุณชายน๊าซเค้าก็มีมุมอ่อนโยนเหมือนกันนะ
-
คราวนี้มาเรียกเลือดแบบน้อยๆซินะคะ
ขนาดมาแค่นี้ยัง... :pighaun:เลยค่ะ
น้องทำงานใช้ร่างกายไปแล้วก็ถ่ายรูปให้คุ้มเลยนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:มาต่อแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คึคึ :hao6:
-
ถ่ายให้คุ้มกับที่เสียไปนะจีเนียส :impress2: :z3:
-
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
เอาอีก แฮ่
-
จีเนียสถ่ายรูปเอาให้คุ้มค่ากับพลังงานที่เสียไปเลยนะจ๊ะ :z1:
-
เอาให้คุ้มๆนะจีเนียซ มาดมาเฟีย 555
:laugh:
-
ง่ะหนูเนียสสส. ถึงหนูจะไม่เข้าใว่าใช้ร่ายกายทำงานคืออะไร แต่หนูก็ดูให้ความร่วมมือกะเจ้าชายเต็มที่เลยนะเนี่ย :ling1:
มาต่อเรวๆน้าาา :mew1:
-
ไม่ค่อยเลยเนียซ มาแบบเบาๆ
-
ทำไมจีเนียซน่ารักแบบนี้ พลาดจริงๆที่เข้ามาช้า ว่าแต่เจ้าชายได้น้องแล้วก็อย่าทิ้งนะ
-
เสร็จเจ้าชาย :hao6:
กระซิบคนเขียน>>
เป็นเพราะเขาผยุงผมไว้นี่เอง ผมจึงไม่ได้ล้มพับไปไหน พยุง
องค์ศาในการจูบ องศา
...ถึงจะไม่ค่อยกล้วแล้ว...
-
:z1: :z1: :z1:
-
และแล้วจีเนียซก็ได้ใช้ร่างกายทำงาน หึๆ..
-
:katai3: :katai2-1: :katai2-1:
ในที่สุดก็มาเเล้ว จีเนียส
โดนใช้ร่างกายทำงานจนได้
เอิ่ม แต่อยากได้ฉบับเต็มกว่านี้อ่ะ อิ อิ
:hao6: :hao7: :katai1:
-
แอ๊วมากเนียซ >//////<
-
เจ้าชายทำอะไรเนียชบ้างเนี่ย
-
ถูกกินไปแล้วใช่ใหมเนี่ย เหอเหอ เป็นปาปารัสซี่ีที่เปลืองเนื้อเปลืองตัวกับคนแอบถ่ายมากที่สุด
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ หึหุหุหุ :hao6: :hao6: :hao6:
-
จีน้อย โถ่วๆๆ :katai5:
-
จะได้เห็นจีเนียซมาดมาเฟีย หรือว่า จีเนียซมาดเมียมาเฟียกันแน่น้อ :katai3:
-
:pighaun:
-
จริงๆไม่ต้องถ่ายรูป แค่เป็นแฟนเจ้าชายจะไปเที่ยวไหนก็ได้ในโลกแล้วมั้ง
-
เอาอีก :impress2:
-
555 ฮาเนียซอ่ะ ตลกแม้กระทั่งตอนฉึกๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ใช้งานร่างกาย !!!
-
อยากอ่านต่อแล้ว :mew3:
-
อ๊าก!!เกือบฉึกๆๆแล้ว อีกนิดเดียวเองอ่า :z3:
เจ้าชายไมยอมปล่อยง่ายๆงี้อ่ะ :angry2:
หนูเนียซในมาดมาเฟียจะเป็นยังไงน้า...
-
เนียซ จับเจ้าชายถ่ายนูดเลยดิ
รับรองคุ้มกับการที่ "ใช้ร่างกายทำงาน" แน่ๆๆ
-
:ling1: ยังไม่คุ้ม รอแบบน้องได้กำไรอ้ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
อ๊ายเชื่อลูกหนูไม่แบ๊วหนูซื่อมากกกกกกกกกกกกกกกก
นอนรอนั่งรอตีลังการอ
-
สนุกๆ ต่ออีกนะ
-
อยากเห็นของแลกเปลี่ยนจากการถ่านรูปคืนนี้ :hao6:
:กอด1:
-
รอจ้า
ปลฬคนแต่งหาย :ling2: :ling2:
-
มาแล้วดีกว่าไม่มา คึคึคึ :hao6:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 6
เริ่มต้น
เพียงก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ผมก็กัดริมฝีปากตัวเองทันที ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้แน่นๆจากนั้นก็ปล่อยให้สายน้ำเค็มๆหลั่งไหลลงมาจากดวงตาทั้งสองข้าง พร้อมๆกับ...
“ฮึกๆๆๆ อึก” กู...กูเสียตัวแล้ว
...ครั้งแรกของกู...
...พรหมจารีย์ของผมที่อุตส่าห์เก็บไว้ไม่เคยให้ใครได้สัมผัส แต่บัดนี้...เพราะพี่ทาอิคนเดียวเลย เจ้าชายบ้านั่นด้วย
“ฮือๆๆๆๆๆ” เจ็บใจนัก!!
กะจะเก็บไว้ให้ซากุระจัง แต่ทำไมวะ....ทำไมต้องมาเสียให้กับผู้ชายด้วยกันวะ!!
ผมตัวสั่นเทาไปทั่วทั้งร่างกาย...สักพัก ก่อนจะค่อยๆนั่งลงพิงกำแพงห้อง กอดเข่าตัวเองอย่างเศร้าเสียใจสุดชีวิต ดีแค่
ไหนแล้วที่เมื่อคืนนี้ไม่ได้แสดงความอ่อนแอต่อหน้าเจ้าชายนาซร์
ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆคลานตรงไปที่ห้องน้ำ เอื้อมมือขึ้นไปที่อ่างล้างหน้าค่อยๆผยุงตัวเองให้ลุก
ขึ้นยืน ในขณะที่ความทรงจำบางอย่างก็หลั่งไหลเข้ามาในหัว...
ผมกลัว...แต่...ในความกลัวก็มีความอยาก อยากในที่นี้คือ อยากรู้อยากลองนะครับ ก็มันแปลกๆนี่นา และในตอนนี้...ผมก็อยากให้เจ้าชายช่วย...
....ช่วย....
...ปลดปล่อยผมที...
...เจ้าชาย....
ฝ่ามือร้อนๆที่ลากผ่านไปตามเรือนร่างของผม มันอดไม่ได้เลยที่จะยอมรับว่ารู้สึกดีแค่ไหน ผมเคยช่วยตัวเองนะครับก็ตามประสาของเด็กผู้ชาย แต่ว่า...ผมติดการ์ตูนมากกว่าไง ความสนใจในเรื่องนี้จึงมีเท่ากับศูนย์จุดหนึ่งเลยก็ว่าได้ เลยเคยช่วยตัวเองแค่ครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น ไม่เคยชอบหรือคิดจะจีบใครสักคนเดียวด้วย เพราะเทใจให้เจ้าหุ่นโมเดลหมด แต่ก็จะมีบ้างที่แอบมองคนที่สนใจ แต่ก็เท่านั้น แต่นี่...
“อื้ออออ...”
มัน..ก...เกินกว่าที่เคยรู้สึกแล้วนะ กว่าจะรู้ตัวมือร้อนๆนั้นก็สัมผัสเข้ากับ ‘จีน้อย’ อย่างเต็มไม้เต็มมือแล้ว ความตื่นเต้นตื่นตัวเข้ามาไม่ขาดสาย ไม่มีโอกาสร้องค้างอะไรแล้วตอนนี้ ไม่แม้แต่จะส่งเสียงคราง เพราะริมฝีปากของผมก็กำลังถูกปิดอีกครั้ง ครั้งนี้ดูเหมือนจะเร่าร้อนมากขึ้น ลิ้น...ลิ้นนั้นที่เข้ามากวาดต้อนเกี่ยวเรียวลิ้นของผมเหมือนจะดูดกลืนวิญญาณของผมไปด้วยเลย ไม่น้าาาาาาาาาาา....................
....พรหมจรรย์ของช้านนนนนนนนนนน.....
ความรู้สึกกลัวเกาะกินไปทั้งใจ แต่ก็นั่นแหละ...มันก็ยังพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกวาบหวามทางกาย ใจไปทางร่างกายไปทาง และแน่นอน...ผมพ่ายแพ้ต่อปฎิกิริยาของร่างกายอย่างสิ้นเชิง เพราะไม่ว่าเจ้าชายจะจูงผมไปทางไหนผมก็โอนอ่อนไปทางนั้นอย่างไร้ทางขัดขืน
แรงรูดรั้งที่ค่อยๆเร็วขึ้น...แรงขึ้น.....
...และแค่เพียงเจ้าชายนารซ์ละออกจากริมฝีปากของผม...
“อื้มมม..! อ้า....อ๊ะ..! อื้อออ..”
ริมฝีปากร้อนกับลมหายใจอุ่นนั้นก็ซุกไซ้ไปที่ซอกคอ ลงมาตามลากไหล่ทั้งสองข้าง ส่วนฝ่ามือใหญ่นั้นก็ยังคงลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผม ตามเนื้อผ้า ตามแผ่นหลัง หน้าท้อง ความรู้สึกเสียวแบบสายฟ้าแลบเข้ามาสู่ร่างกายผมอย่างต่อเนื่อง ระลอกแล้ว...ระลอกเล่า ผมอดใจไม่ไหวจึงต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นโอบคนข้างบนให้ลงมาแนบชิดกับตัวเองมากขึ้น ณ เวลานี้ บอกได้คำเดียวว่า...
...อยากปลดปล่อยแล้วจริงๆ...
กึก!!
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาา.....
...อย่าเพิ่งหยุดดิดดดดดดดดดดดด....
ในความรู้สึกที่กำลังจะสุขสมเจ้าชายก็หยุดเสียดื้อๆ แล้วยังผละตัวออกเล็กน้อยเพื่อมามองหน้าผม รอยยิ้มน้อยๆกับแววตาพราวระยับที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขา...
...กำลังสนุกแค่ไหน....
“แฮ่ก...แอ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...” หอบหายใจเพื่อระงับอาการอยากของตัวเองได้ไม่กี่วิผมก็ต้องยอมแพ้
มือผมยังโอบกอดคนตรงหน้าไว้อยู่จึงไม่ยากที่ผมจะออกแรงที่มีเพียงน้อยนิด รั้งเจ้าชายให้โน้มตัวลงมากอด อย่างน้อยการที่ไม่ต้องสบตากันก็คลายความอับอายไปได้บ้าง
“......ผ...ผมขอร้อง...ล่ะ” เสียงอย่างแหบเลย แถมยังเบาหวิวด้วย แต่ดีที่ริมฝีปากของผมอยู่พอดีกับใบหูของคนนิสัยไม่ดีพอดี
ความรู้สึกที่เหมือนกำลังจะได้บินแต่ก็ถูกตัดปีกไม่ให้ขึ้นสู่ท้องฟ้า ความสุขที่กำลังจะได้รับอยู่แล้วแต่กลับถูกค้อนขนาดใหญ่ทุบลงมา...
...มันช่าง....
...ทรมานจริงๆ...
“...ตามสัญญา...” เสียงทุ่มราบเรียบที่เหมือนจะไม่ทุกข์ร้อนเอ่ยออกมาอย่างชัดเจน
“.....ต...ตามสัญ...ญา” อะไรก็ได้ เพราะตอนนี้ในหัวมันเบลอไปหมดแล้ว
...ขอเหอะ....
“หึหึ...”
ช่างร้ายกาจอะไรอย่างนี้นะ และถึงแม้จะรู้สึกแวบเข้ามาอย่างนั้นในเวลาไม่กี่วินาที ผมก็ไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้แล้ว
“อ้า...อ๊า...!”
แรงรูดรั้งที่กลับมาอีกครั้งและค่อยๆเร็วขึ้น บอกได้เลยว่าผมไม่สามารถจับการกระทำทั้งหมดที่เจ้าชายปรนเปรอให้ได้เลย รู้สึกเพียงว่าร่างกายนี้เหมือนถูกห่อหุ้มไปด้วยความเร่าร้อน ช่างเป็นร่างกายที่ทรยศต่อตัวเจ้าของสิ้นดี
...ประ...ปลดปล่อยซะที...เถอะ...
ผมรู้สึกถึงความเสียวซ่านที่แล่นปรู๊ดขึ้นมาบนหัวก่อนจะรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่เข้าใจความรู้นี้เท่าไหร่ แต่ว่า....
...มันรู้สึกดีชะมัดเลย...
“อ๊าาาา....”
แรงกระตุกจากการปลดปล่อยทำให้สมองของผมขาวโพลงและล่องลอยอย่างไงไม่รู้ ทั้งรู้สึกเบา สบาย เหนื่อย แต่ก็มีความสุขไปพร้อมๆกัน
...ให้ได้อย่างนี้สิ....
....วิ้ง วิ้ง วิ้งเลยแฮะ
“แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...พ..อื้อออ..พอแล้ว”
คนอะไรเนี่ยเลื้อยอยู่นั่นแหละ
อึก!!!
...แปร๊ดดดดดด....มากกว่าครั้งไหนๆ ในความร้อนที่ผุขึ้นบนใบหน้าของผม จ...เจ้า...เจ้าชายยกมือที่เมื่อกี้รูดรั้งจีน้อยขึ้นมา....ละ...ละ...เลีย...
...เลีย!!!...
ผมเบิกตากว้างถึงกว้างที่สุดเท่าที่ดวงตาของผมจะขยายออกได้ เรียวลิ้นสีแดงที่ตวัดออกมาเลียนิ้วเรียวงามที่เปื้อนคราบน้ำสีขุ่นของผมอย่างช้าๆ เหมือนจงใจให้ผมกระอักความอายตายอยู่ตรงนี้ ดวงตาคมเข้มที่เจ้าชายตั้งใจสบเข้ากับดวงตาของผม เสมือนจะตรึงผมเอาไว้ให้เห็นว่าเขากำลังชิมความเป็นตัวตนของผม
...ช่าง...
...ช่าง..ไม่มีความปราณีกับใบหน้าของผมเอาเสียเลย....
.....สายตาที่คมกริบดุจราชสีห์นั่น....
ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
ไม่...ไม่ไหวแล้ว ผมรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างยากลำบาก ในขณะที่ไม่คิดเลยว่า...หัวใจของตนเองจะเต้นโครมครามได้ขนาดนี้ มันคงจะเป็นอาการเดียวกันกับที่ผมกำลังลุ้นถึงการต่อสู้ระหว่างลูฟี่กับตัวร้ายในฉากต่างๆแน่ๆ
“เอ๊ะ..!”
สติมาปัญญาเริ่มเกิด จังหวะที่เจ้าชายขยับตัวขึ้นมาอีกครั้งจึงมีช่องว่างระหว่างเรา ผมจึงรีบพลิกตัวคลานหนีออกมาจากอ้อมกอดนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ทุลักทุเลพอสมควร รู้หรอกว่าถ้าคนตรงหน้าจะดึงให้กลับเข้าไปหาตนเองน่ะไม่ใช่เรื่องยาก แต่เจ้าชายก็ปล่อยผมให้ดึงกางเกงที่จะหลุดมิหลุดแหล่ขึ้นมาสวม และคลานกระดึ๊บๆหนีออกมาอีกทาง
ผมหันกลับไปเพื่อจะหยิบเสื้อตัวเก่งของตนเองจึงปะทะเข้ากับ...สายตาที่มองการเอาตัวรอดที่ไม่น่าจะรอดหากเจ้าคนตัวใหญ่นั่นไม่จงใจปล่อยผม สายตาที่มองผมอย่างขบขัน ริมฝีปากบางนั้นหยักยิ้มนิดๆอย่างร้ายๆในความคิดของผม นั่น...มันทำให้ผมรู้สึกว่า....
...นี่มัน....
...เพิ่งเริ่มต้นเองใช่ม้ายยยย...
...............................
.................
..
“เฮ้ย!!” และแล้วความทรงจำที่แสนลามกก็ต้องดับวูบ พร้อมๆกับจีน้อยที่กำลังตื่นตัวเหี่ยวลงทันที....
สิ่งที่ปรากฎในกระจกเงาโคตรน่าเกลียดอ่ะ กูหรอเนี่ย? ผม รีบยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเองทันที กระพริบตาปริบสองปริบตามแบบฉบับของคนหน้าตาดี ก่อนจะโน้มตัวไปดูสภาพใบหน้าตัวเองใกล้ๆกระจก ความหล่อของกู แค่ร้องไห้ไม่ถึงห้านาที ไมมันโทรมงี้เนี่ยยย... สงสัยผมจะเล่นบทดราม่ามากเกินไป เอ่อ...ผมยังไม่ถูกเจ้าชายสอดอาวุธเข้ามาในตัวนะครับ สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเป็นเพียงมารยาของผมเท่านั้นเอง และก็อย่างที่เห็นจากในความทรงจำของผมนั่นแหละ
...ส่วนฉากที่ผมพึ่งดราม่าไปนั้น...
...แบบว่า...
...ผมแค่ซ้อมไว้ก่อนน่ะครับ เผื่อของจริงผมจะได้ไม่เสียใจมาก คึคึ แต่ดูเหมือนว่ามันจะส่งผลต่อใบหน้าอันเยาว์วัยของผมมากไปแล้ว รับไม่ค่อยได้ไงไม่รู้ รู้งี้ไม่น่าเล่นเลยตู
เอาเป็นว่าผมคงต้องรีบล้างหน้าอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยแล้วล่ะครับ แต่ก่อนอื่นก็ต้อง.....
.....................................
‘แน่ใจนะ’
‘เถอะน่า...กำหนดการมีแค่อาทิตย์เดียวเองนี่นา’
‘แล้วนายต้องช่วยงานอะไรบ้างล่ะ ยังไม่บอกพี่เลยนะ’
‘ก็...เป็นไกด์พาเที่ยว แค่นั้นแหละ’
‘.....จริง’
‘โอนิไม่เชื่อก็ยกเลิกงานผมสิ แต่ของที่ให้ไปแล้วไม่คืนนะ’
‘เฮ้ย!! เออๆๆ...ดูแลตัวเองด้วย’
‘ครับ บาย’
‘บาย’
เพราะรูปถ่ายนั่นเลยครับ ดินเนอร์อะไรนั่น เลยทำให้ผมต้องถูกสอบสวนจากพี่ทาอิแบบนี้ แต่เรื่องไรผมจะบอกความจริงล่ะ ไกด์...ผมไม่ได้เป็นเสียหน่อย และอย่าคิดนะ...ว่าผมจะยอมปล่อยให้เหตุการณ์ชวนเสียตัวนั่นผ่านเลยไป สาบานเลยว่าผมจะต้องเอาคืนอย่างสมน้ำสมเนื้อเลย...คอยดู เมื่อคืนนี้...ฉ่า...จะหน้าแดงทำไมวะกู ดีแค่ไหนแล้วที่เจ้าชายแค่ช่วยผมปลดปล่อยอย่างเดียว ถ้ามากกว่านั้น...จะตื่นเต้นแค่ไหนเชียวน้าาาาา...หึหึหึ
...แต่ฉากเลียน้ำของผมนั่นก้ออออ.....
...อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....
ใครก็ได้เอาความทรงจำส่วนนี้ออกไปทีททททททททททททททททท.....เหอะๆๆๆ ยอมรับว่าอึ้ง...อึ้งมากๆถึงมากที่สุด และ...เอ่อ...มันเซ็กซี่มากๆด้วย โอยยยยยยย...อยากได้ไปบอกใครเชียว แต่คนไรวะ ทำเอาผมเป็นขนาดนั้น แต่เหมือนเจ้าตัวจะแทบไม่มีอารมณ์อย่างว่าเลย สีหน้าเรียบนิ่งได้อีก
...ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...แล้วทำไมกูต้องอยากให้เค้ามีอารมณ์กระทุ้งกูด้วยวะ อ้ากกกกกกกกกกกกก...พอๆๆๆๆ ก่อนที่ผมจะบ้ามากไปกว่านี้
ป๊าดๆๆๆ!! ตบแก้มตัวเองทั้งสองข้างเบาๆ อย่าแรงกลัวเจ็บ เรียกสติตัวเองกลับเข้าร่างอย่างด่วนๆ
...อันที่จริงมันก็แปลกๆอยู่นะ จากข้อมูลที่ได้แม้จะหายากมากก็เหอะ ผมไม่น่ารอด!! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ลุกด้วยความตื่นเต้น คึคึ มันทำให้ผมคิดว่า...ตกลงนี่ใครเป็นรองเป็นต่อกันแน่วะ
เอาเป็นว่า...สิ่งที่บอกพี่ทาอิไปก็แอบมีส่วนจริงอยู่บ้าง เพราะเจ้าชายจะเอาผมไปเที่ยวด้วย และก็ดูเหมือนโปรแกรมการท่องเที่ยวพักผ่อนในเมืองไทยทุกอย่างจะถูกเปลี่ยนหมด เย็นวันนี้เราจะเดินทางไปเที่ยวเกาะทางใต้ของเมืองไทย เห็นว่าเป็นเกาะส่วนตัวของพระสหายของพระองค์
กำลังเพ้อได้ที่ ก็ต้อง....
“ทำหน้าเหมือนคนเพิ่งเสียน้ำเลย”
เฮือก!! นะ..น้ำ ความทรงจำเมื่อคืนแว่บเข้ามาทันทีเลยครับ
“ใคร! ใครเสียน้ำ” ขมวดคิ้วเลยกู ต้องรีบกลบเกลื่อนด้วยอาการโมโหครับ
“แหนะเข้าใจด้วย อะอะ แค่นี้ก็ทำเป็นโมโหนะ จริงป่ะเนี่ย” ผู้หญิงไรวะ อย่ามาทำหน้าล้อเลียนนะเว้ย คนมันเพิ่มผ่านมาสดๆร้อนๆก็ต้องเข้าใจบ้างดิวะ
“วู้ววว...ถ้าจริงคงไม่สบายตัวขนาดนี้หรอก นี่ๆๆๆๆ” กระแทกก้นขึ้นลงๆบนม้านั่งให้ดูเลยเอ้า!
“ฮ่าๆๆๆๆ พอแล้วหมวย” เจ้าสัวว่าพรางดึงหมวยเล็กลงนั่งเก้าอี้ด้วยกัน ก่อนจะยิงคำถามต่อ
“แล้วไมมึงโทรมแบบนี้วะ” คำพูดนั่นไม่เข้ากับสายตาวิบวับนั่นเลยว่ะ
“ก็...เมื่อเช้าดราม่ามากไปหน่อยน่ะ”
“หืม? เรื่องไรวะ”
“Hotarubi no mori e ”
“...!?...” อาการนี้ไม่ได้แปลว่าไม่เข้าใจนะครับ แต่ว่า...
“...เป็นไร?” ผมถาม เพื่อความกระจ่าง แบบว่าไม่อยากคิดไปเองไง
“ดูด้วยหรอ?” เจ้าสัวมันหรี่ตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อครับ
“...ก็...นานๆที” อ้อมแอ้ม (โกหก) ตอบ
“โด่ววววววว ไอ้เราก็นึกว่าไม่ชอบ ฮ่าๆๆๆ...แล้วเป็นไง?”
“เศร้า” เค้นจากความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว ขอร้องเพื่อน อย่าถามซอกแซกมากเพราะกูก็จำไม่ค่อยจะได้แล้ว
“เอาน่า...นานๆที” แปะๆ มันตบหัวผมครับ นี่คือการปลอบใช่มะ
“แต่หมวยชอบนะ แม้จะไม่สมหวังแต่ก็ได้มีความรัก” เพ้อแล้วหมวย แต่ก็ดึงความทรงจำของผมออกมาได้อีกติ้ดสองติ้ด
“ไม่ไหวว่ะ กูไม่ชอบความรักแบบนี้หรอก เศร้าเกิน อีกอย่างกูคงไม่มีง่ายๆด้วย” ผมบอก
“ของแบบนี้ใครจะไปรู้ บทจะมามันก็มาเองแหละ” หมวยยังพูดต่อ ก่อนจะเสริมด้วยปาร์ตี้ที่ตั้งแต่มาก็พึ่งจะเปิดปาก
“ใช่ๆ” แม่ง...มึงลืมปากไปไว้ไหนวะ ปกติพูดมากกว่านี้
“หืม...หรือมึงกำลังมีความรัก” ได้ทีจับผิดแล้วกู
“เฮ้ย!! ไม่ใช่กู!! ไอ้เจ้าสัวโน่น” แหนะๆ
“.......” เงียบ
ผมจึงหันไปหาเจ้าสัวก่อนจะ...
“...จริงง่ะ”
แปร๊ดดดดดดดดด.....หน้าแดงกระทันหันเลยเว้ย แบบนี้มันต้องซ๊วบบบบบบบ
“ป่ะ..เปล่า...” เฮ้ยๆ!! มันไม่ธรรมดาแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
“หืมมมมม?” ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะจ้องตรงๆเพื่อกดดันเป้าหมายที่ยังหน้าแดงไม่เลิกพร้อมทำปากขมุบขมิบ และไม่เพียงแค่ผม...หมวยเล็กก็จ้องกดดันด้วยเช่นกัน
เจ้าสัวมองด้วยหางตาไปทางปาร์ตี้อย่างไม่พอใจอย่างแรง คึคึ มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดว่ะเพื่อน เพราะไอ้คนถูกมองมันก็มิได้รู้สึกรู้สาอะไรด้วยเลย นอกเสียจากเหยียดยิ้มเหมือนกำลังจะได้รับชัยชนะยังไงอย่างงั้น
...และแล้วมันก็คงทนต่อสายตาอยากเสือกของพวกผมไม่ไหว หึหึ
“ใครจะไปรักไอ้บ้านั่นลงวะ?” อันแน่โมโหกลบเกลื่อนเหมือนกูเลยมึง
“มึง!!...ผู้ชายหรอวะ” หมวยเล็กเบิกตาโตๆ ก่อนจะพูดภาษาพ่อขุนที่นานๆเจ้าตัวจะขุดมาพูดที
“ก็....ไรวะ” โหๆๆๆ ไม่รู้งานนี้ไอ้คนถูกต้อนจะหน้าแดงหรือหน้าซีดแล้วครับ ได้ทีผมก็เลยช่วย...
“ฮ่าๆๆๆๆ...ในที่สุดมึงก็แพ้เป็นคนแรก” ช่วยซ้ำเติมความอับอายและความพ่ายแพ้นั่น
“เชี่ย!! กูจะไปเรียนแล้ว”
“เฮ้ยเดี๋ยวดิ ฮ่าๆๆๆๆ...ใครวะ?” ผมถามปาร์ตี้ทันที หลังจากที่เจ้าสัวสะบัดตูดไปขึ้นคลาสเรียนซะงั้น
“ไม่รู้มัน” อ้าว...กูก็นึกว่ามึงจะรู้
“อ้าว”
“หมวยก็พยายามถามอยู่ แต่ก็นั่นแหละ...(ยักไหล่เบาๆ)...อย่างที่เห็น”
“ตกลงพวกมึงรู้หรือไม่รู้วะ”
“ตอนนี้ก็รู้พอๆกับมึงน่ะแหละ แต่ก่อนหน้านี้พวกกูก็แค่สงสัย” ปาร์ตี้เป็นคนแถลงไข ส่วนหมวยเล็กก็ทำเพียงพยักหน้าเออออ
“แต่กูว่านะ คนที่จะแพ้ไม่น่าจะเป็นเจ้าสัวว่ะ”
“หืม...? แล้วใครล่ะ”
“คิคิคิ” น่าเกลียดมาก ยายหมวยเล็ก
“หึหึหึ...มึงไม่รู้จริงหรอ?” หน้าตามึงตอนนี้ก็ชั่วร้ายมากบักปาร์ตี้
“อะไรของพวกมึง”
“.....”
ปาร์ตี้ไม่ตอบ แต่เอียงคอไปทางซ้ายนิดๆ ผมก็เอียงตามอ่ะนะ แล้วมันก็ยกมือขึ้นและใช้นิ้วชี้จิ้มๆไปที่ซอกคอที่เอียงไปทางใบหูของตนเอง ผมก็บ้าจี้ส่องดูว่ามันเป็นไร
“........” ผมขมวดคิ้วเล็กๆ ในขณะที่หมวยเล็กยิ้มกว้างๆ ก่อนจะจิ้มลงมาที่คอของผม
เชี่ย...!!
...ฉ่า....ผมรีบยกมือมาตะปบหูตัวเองทันที นี่!...ไอ้เจ้าชายบ้านั่น ทำรอยตรงนี้ด้วยหรอวะ เมื่อเช้าก็ว่าสำรวจดีแล้วนี่นา ก็นึกดีใจอยู่ที่มีเพียงร่องรอยตามร่างกายเท่านั้น ไม่คิดว่าจะมีแอบมาตรงนี้ด้วย ละ..แล้วพวกมันเห็นด้วยหรอวะ ไม่ๆๆๆๆ
“เอาผมลงหน่อยก็ไม่เห็นแล้วล่ะ” ด้วยความหวังดีจากหมวยเล็กครับ
...เออ...ก็เพราะผมบังนี่แหละกูเลยไม่ทันสังเกต แล้วพวกมึงเห็นได้ไงวะ!!
“กูก็จะไปเรียนแล้ว!!” ผมสะบัดเสียงใส่ กลบเกลื่อนด้วยอาการโมโหเหมือนเดิม
เอาล่ะ....ผมเข้าใจความรู้สึกของเจ้าสัวขึ้นมาทันทีทันใดเลย
....ไม่น่าเลยกู....
...เพราะเหตุการณ์ในตอนนั้นสินะ....
...เพื่อนในกลุ่มถึงได้ต้องหากิจกรรมเพื่อดึงตัวเองให้ออกมาจากความวุ่นวายทั้งหลายแหล่นี้....
...เฮ้อออออออออออ...
...นั่นแหละ ไม่ว่าจะเหตุการณ์เมื่อวานหรือวันนี้มันก็เหมือน...
....เพิ่งเริ่มต้นชัดๆ....
TBC
ทักทายทักทายยยยยยยยยย :mew1: :mew1:
อดีตนั้นมักส่งผลต่ออนาคตเสมอ
แต่อดีตของทั้งสี่คนนี้...บอกได้คำเดียวว่า...ฮา...55555555555 (ระวังจีเนียซพาไปดราม่านะ คึคึคึ) :fox2: :fox2:
แต่ก็นั่นแหละ ไว้จะเล่าให้ฟัง เล็กๆน้อยๆ...ในซอกหนึ่งของความเป็นเด็ก :a11: :a11: :a11:
เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะเฉลยเรื่อยๆนะ บอกก่อนว่าเรื่องนี้หลากหลายอารมณ์มาก ทั้ง... :haun4: :oo1: และ :m24: :m32: :sad3: และ :sad2: และ :13223: :ซูโม่: และ :laugh5:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกกำลังใจ :impress: o15 o14
Uri :bye2:
เอาล่ะรีๆแก้ๆ เอ๋...มันก็อันเดียวกันนี่หว่า :katai4:
-
ปล่อยให้รอตั้งนานกว่าจะเฉลย ในที่สุดหนูเนียซก็ยังไม่ได้ถูกกิน<ขั้นสูงสุด>
แล้วจะมีคู่เจ้าสัวมาแจมมั้ย ต่อมอยากรู้ทำงานอ่ะ
-
:กอด1: คนแต่งหายไปพักนึงแน๊ะ คิดถึง ในที่สุดน้องเนียซก้อมา ยืมเจ้าชายมากอดแปป :กอด1: เจ้าชายแอบร้ายนะ แอบทำตราประทับไว้ด้วย :laugh:
-
เปียกไม่ถึงใจ เพราะยังไม่ ฉึกๆๆ
คนแต่งแอบหลอกกกก :mew5:
-
โชคดีมากหนูเนียสที่รอดมาได้ แต่คงอีกไม่นานแล้วแหละ555 :hao6:
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
นึกว่าเสร็จเจ้าชายไปแล้วซะอีก
-
เนียซจะรอดไปได้สักกี่"น้ำ"
-
มันพึ่งแค่เริ่มต้นน่ะน้องเอ๊ย
ความมันส์ยังมีอีกยาวไกล
:laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
ในที่สุดก็มาซะที
น้องยังไม่โดนแทงสินะ เฮ้อ โล่งอก
รอตอนต่อไปนะ
-
จีติงต๊องว่ะ :m20:
-
นึกว่าจะเสร็จซะแล้ว จีเนียซเอ๊ย
-
กอดคนแต่งแน่นสักทีก่อนหายไปนานมากเค้าคิดถึงงงงงงง :กอด1:
นู๋จียังไม่โดนเจ้าชายกินจนหมดตัวนี่เอง ตอนแรกไอ้เราก็นึกว่าาาา :hao7:
ว่าแต่จีเนียสจะพาไปดราม่าจริงอะ :mew2:
-
อยากให้เจ้าชายกระทุ้งก็ไม่บอก ลามกใช่ย่อยนะเรา ^__^
-
วันใหม่กับตอนใหม่ :hao7:
ด้วยความอยากลง 5555
ปอลอลอ ฉบับรีใหม่ :hao6: :katai5:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 7
ความลับกับงานหลัก
ตอนนี้ผมเลิกเรียนแล้วครับ และนี่ก็เพิ่งบ่ายสองกว่าเองพวกเพื่อนๆชวนไปเดินซื้อของกันในห้าง แต่ผมก็ปฎิเสธที่จะไปด้วย ก็เลยมานั่งทำบาป(ฆ่า)เวลารอคนของเจ้าชายมารับ แบบว่า...เมื่อวานพอตกลงอะไรเสร็จสรรพ เจ้าชายก็บอกว่าจะมารับผมที่มหาลัย ไอ้ผมก็ไร้ซึ่งความเกรงใจครับ ไม่มีทางหรอกที่จะปฎิเสธ คึคึคึ
ระหว่างที่กำลังนั่งเล่นเกมมือถืออย่างสบายอารมณ์ ก็มีหนุ่มน้อยหน้ามนหน้าตาน่ารักแต่เรียนคนละคณะเดินหอบหนังสือตรงมาที่โต๊ะข้างๆโต๊ะที่ผมนั่งจับจองอยู่
‘พลั๊บ!!!’ อูย...วางหนังสือซะแรงเลยครับ
ทะเลาะกับใครมาวะนั่น ผมแอบเหลือบตามองนิดๆ แหม่ะ...หน้าตาดีใช่ย่อยเลย ผมยักไหล่นิดๆแล้วก็หันกลับมาเล่นเกมต่อ ดูเหมือนคนมาใหม่ก็ไม่ได้สนใจใครสักเท่าไหร่ด้วย แม้จะมีคนมองมาทางนี้มากก็ตาม
‘พั่บๆๆๆ’ เสียงพลิกกระดาษไปมา คงจะมานั่งทำรายงานล่ะมั้ง
ต่างคนต่างนั่งจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตัวเองสักพักหนึ่ง
“เรียนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?” คนมาใหม่พูดขึ้นมาเบาๆ พูดทั้งๆที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเขียนรายงาน
“ตั้งแต่แรก” ผมตอบและก็ยังเล่นเกมต่อ ไม่ได้หันไปมองคนถามด้วย
“เชี่ย!!” เสียงสบถเบาๆ แต่กูได้ยินเต็มสองรูหูเลยครับ ผมยกยิ้มเล็กๆไม่ตอบโต้อะไรและยังคงเล่นเกมต่อ
“ถ้ากูไม่เจอมึงในงานนั่น มึงจะไม่บอกกูเลยใช่มั้ย?” ใส่อารมณ์เล็กน้อยในน้ำเสียงด้วยเว้ย
“อืม” ผมตอบเบาๆ เครื่องบินชนกำแพงซะได้ เอาใหม่ มันเป็นเกมโคตรง่ายแต่ก็ต้องใช้สมาธิเหมือนกันนะ
“ห่าเอ้ย!!” เสียงสบถเบาๆรอบที่สอง และผมก็ไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็เริ่มเล่นเกมใหม่
“ไวท์เตอร์หรือพี่เกรย์?” แล้วคนข้างๆก็ถามต่อ เสียงก็ยังเบาๆเหมือนเดิม
“ไวท์เตอร์” ผมก็ตอบสิครับ มือก็กดยิกๆไปด้วย
“แล้วพี่เกรย์ล่ะ” เขาถาม
“จะเข้ามาตอนภารกิจสองน่ะ” และผมก็ตอบ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ละ”
“เดือนที่แล้ว แต่พึ่งเริ่มเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“เมืองไทยมีใครบ้าง?”
“ไม่รู้”
“........”
หลังคำตอบของผม เขาก็เงียบไปสักพัก และเขาก็ถามต่อพร้อมกับจดเขียนรายงานไปด้วย ส่วนผมก็เหมือนเดิม...เล่นเกม
“ระดับไหน?”
“A” ผมตอบ ระดับที่เรียกว่า...ส่งผลไปทั่วโลกเลย
“...ทำไมไม่ติดต่อกูด้วยวะ” เสียงยังเบาเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนเขาจะหงุดหงิดอีกแล้ว
“มึงน่าจะรู้แล้ว...ว่า ‘โรส’ อยู่กับใคร” ผมย้ำถึงเป้าหมาย และถึงขนาดมาถามกันแบบนี้ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว
โรสในที่นี้ หมายถึงเป้าหมายที่เราใช้เรียกกันเวลาปฎิบัติภารกิจ ซึ่งผมจะยังไม่บอกว่าโรสคืออะไร เพราะมันจะกลายเป็นการนำความลับทางราชการมาเปิดเผย ฮ่าๆๆๆๆ
“.......อืม...เฮ้อออออ...มีไรให้ช่วยก็บอกละกัน” หึหึ กูไม่กล้าครับ
“ไม่ล่ะ กูกลัวสามีมึง” ผมพูดเรียบๆ ยิ้มนิดๆ แต่ไม่คิดว่า....
“เชี่ย!!!” ชะอุ๋ย...สบถซะดังเลย
ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนข้างๆอย่างแปลกใจ และก็ใช่ว่าจะมีแค่ผมนะครับ นักศึกษาหลายคนก็มองมาที่เขาเหมือนกัน แต่ดูเหมือนคนสบถจะไม่สนใจใครเขาเลย มีแค่ท่าทีฟึดฟัดและก็จดยิกๆต่อ ผมก็หันกลับมาเล่นเกมต่อ อ้าว....ชนกำแพงอีกละ เริ่มใหม่ๆ
“มึง...สเป็คเค้า” คนข้างๆพูดขึ้น อ่า...ทำเป็นรู้ดีเปลี่ยนเรื่องซะได้นะมึง งั้นก็เอาคำตอบเจ๋งๆของกูไปซะ หึหึ
“อืม...เค้าก็สเป็คกู”
กึก!!! รู้สึกจากหางตาว่าคนโต๊ะข้างๆจะชะงักไปเล็กน้อยนะ หึ มันคงอยากจะหันมามองหน้าผมมากเลยตอนนี้
“....แน่ใจหรอ? คนนี้” อ่ะนะ กูคงแน่ไม่เท่ามึงหรอก
“แต่กูคงไม่พูดว่า... ‘ช่วยรับเวอร์จิ้นของผมได้มั้ยครับ’ แบบมึง”
“........”
“.........”
“...มะ...มึง...มึงรู้” เสียงสั่นเชียว คึคึ
“หึหึ” ผมขำเบาๆอย่างร้ายๆ เดาว่าคู่สนทนาของผมคงกำลังหน้าแดงก่ำไปแล้วชัวร์
“อ่ะ....เออ เออ แต่กูฟันธงเลย มึง...มึงไม่รอดแน่...ชัวร์!!” ฮ่าๆๆๆ
“เอาน่า...กูทำใจมาแล้วล่ะ” ผมอมยิ้มเล็กน้อย แต่ยังคงทำหน้าเรียบเฉย ไม่มีทางให้มันรู้หรอกว่ากูก็เกือบไปแล้ว
“กูอยากเตะมึงว่ะ” คิคิ ไม่มีทาง
“กูอยากขำมากกว่าว่ะ” ผมพูดออกมาเรียบๆ แต่นัยน์ตาผมระยิบระยับเลย...ฮา....
“.....” เงียบ ไม่รู้จะใช้อารมณ์โหมดไหนแล้วล่ะสิ
“กูต้องไปเอาเรื่องพี่เกรย์หน่อยแล้ว” อ่านะ กูอยากให้มึงไปเอาเรื่องพี่ชายมึงมากๆเลย ‘ไอ้กรีน’
“เผื่อกูด้วยนะ”
“แน่นอน”
“กูต้องไปแล้ว” ผมบอก ใกล้เวลาที่นัดแล้ว
“อืม..รักษาตัวด้วย” ด้วยความหวังดีสินะ และของกูก็ด้วยความหวังดีเช่นกัน
“มึงก็ด้วย อ้อนคุณชายบ่อยๆ เขาน่าจะชอบ หึหึ” แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินออกมา ไปที่ๆนัดกับเจ้าชายก่อนที่เจ้าชายจะมาถึง
..........................................................
‘ความลับไม่มีในโลก’
ไม่ว่าจะยุคสมัยไหนคำๆนี้ก็ใช้ได้ผลเสมอ และแม้ผมจะรู้อยู่แล้ว เพราะพึ่งประสบมาแล้วสองเรื่องสองคนติดต่อกันสองวัน แต่ผมก็อดที่จะกลัวความลับของตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความลับของผมจะรั่วไหลออกมาอีก
ผมไม่ถนัดงานสอดแนม นั่นคือความจริง ตอนรับงานของพี่ทาอินั้น มันเป็นความบังเอิญจริงๆ แต่ก็คงต้องขอบคุณเจ้าพี่ชายคนนี้ที่ทำให้งานหลักของผมง่ายขึ้น และด้วยความกังวลกับงานแอบถ่ายรูปนั้น งานหลักจึงยังดำเนินต่อไปอย่างเรียบร้อย หรือเปล่าว้า? บอกก่อนนะว่าผมไม่ใช่นักแสดงที่ดีนัก เปลี่ยนบทบาทบ่อยไม่ได้ ผมก็คือผม ไม่ว่าจะอยู่ในบทบาทไหน และก็เพราะว่าผมเป็นคนแบบนี้ งานส่วนใหญ่ของผมจึงอยู่หน้าจอคอมกับหน้าเอกสารมากกว่า มีบู๊บ้าง แต่ก็มักจะแพ้ เหอะๆๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เอาตัวรอดเก่งนะ ก็เห็นรอดมาทุกที
อีกอย่างการที่กรีนมารู้เรื่องตอนนี้ จะว่าดีก็ดี จะว่าแย่ก็แย่ เพราะเจ้าเพื่อนคนนั้นคงจะไม่หยุดอยู่แค่นั้นง่ายๆแน่ แต่...หึหึ ให้พี่เกรย์ปวดหัวซะบ้างก็ดี ชอบแกล้งผมดีนัก ขอเอาคืนหน่อยเถอะ
“เชิญครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวขอบคุณเบาๆ ที่บอดี้การ์ดของเจ้าชายเปิดประตูรถให้ พอได้เข้ามานั่งในรถแล้วผมก็นึงถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้...
“อืมมมม...” นี่มันจูบกระชากวิญญาณชัดๆ ริมฝีปากที่ดูดดูนเรียวลิ้นของผมอยู่นี้ไม่มีคำว่าพอดีเอาซะเลย
ปลายลิ้นร้อนที่กอดเกี่ยวไปกับปลายลิ้นของผม ปลายลิ้นที่สัมผัสไปทั่วทุกอณูพื้นที่ในช่องปากของผม ยอมรับเลยว่าไม่มีความรังเกียจเลยสักนิด ผมตอบสนองต่อสัมผัสนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ นั่นก็คงยิ่งเป็นอะไรที่คนที่อยู่ค้างใต้ผมพอใจมากขึ้น
เอาเป็นว่า...ตอนนี้ ผมและเจ้าชายยังนั่งอยู่บนรถคันสวยที่กำลังวิ่งมาส่งผมที่หอพัก และไม่รู้ว่าด้วยบรรยากาศอะไรผมถึงได้ขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนตักของเจ้าชาย และก็ให้เจ้าชายนาซร์ได้ลวงลามไปทุกพื้นที่ของร่างกายอย่างลืมความอายแบบนี้
ฝ่ามือร้อนๆที่ลากสัมผัสไปตามเนื้อผ้าเล่นเอาผมแทบจะอยากถอดเสื้อผ้าออกมาเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดที่ว่า....
...กูยังอยากให้ครั้งแรกของกู เกิดขึ้นบนเตียงนอนนุ่มๆ ไม่ใช่บนเบาะรถยนต์....
....อ่า...คิดไปได้นะกู...
แต่ก็นั่นแหละ ไม่รู้เจ้าชายจะคิดยังไง ขนาดผมยังคิดว่าตัวเองโคตรใจง่ายเลย แต่ว่า...ใครไม่เจออย่างผมก็คงไม่รู้หรอก
สายตาที่เหมือนจะกินผมอยู่ตลอดเวลา แม้ใบหน้าจะยังคงความเรียบนิ่ง คนๆนี้...ที่ผมแอบเทใจให้ว่าดูดีสุดๆ ดูร้ายกาจสุดๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าด้วยความกลัวที่มีต่อบุคคลตรงหน้า ก็นำมาซึ่งความท้าทายที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้วในตัวผม
...ผมกลัว...
...ผมกลัวเจ้าชาย...
...แต่ผมก็บ้าพอที่จะพาตัวเองเข้าไปอยู่ในความกลัวนั้น....
...ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่แล้วว่า สุดท้ายผมอาจจะไม่เหลืออะไรเลย...เหมือนตอนนั้น ซึ่งกว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ก็เรียกว่า...
...แทบจะตายทั้งเป็น....
...อ่า...อย่าดราม่าดิ กลับมาที่รสจูบกันดีกว่า...
หลังจากเหตุการณ์สะเทือนหัวใจเมื่อคืนจบลงด้วยการให้ผมถ่ายรูปอีกหลายรูปนั้น เจ้าชายก็ว่าจะมาส่งผมที่หอเอง แต่อยู่ๆเขาก็มีงานด่วนเข้ามาซะงั้น แถมยังมาสั่งให้ผมค้างที่โรงแรมนั้นอีก อืม...มันก็ไม่เลวร้ายหรอกนะ แม้อะไรๆมันจะรวดเร็วเกินกว่าที่ผมจะทันได้ตั้งตัวก็เถอะ
“อื้ออออ...พะ..พอเถอะครับ”
จุ๊บ...เจ้าชายจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบวมเจ่อของผม
อ่า....จะตายอยู่แล้วครับ กูโคตรใจง่ายเลย หลายๆอย่างมันก็รู้ๆกันอยู่ เสียรู้ครั้งเดียว แต่ที่เหลือเหมือนกูจะเต็มใจหมดเลยว่ะ
“เชิญครับ” หืม?
อ้าว...ถึงแล้วหรอ คิดอะไรอยู่วะกู ลามกอีกแล้ว สะบัดหัวเล็กน้อย
ตอนนี้ผมกำลังเดินเข้าไปในโรงแรมที่เพิ่งจากไปเมื่อเช้าตรู่ อย่างที่บอกไปแล้วว่าเมื่อคืนผมค้างที่นี่ครับ ค้างเฉยๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากที่เล่าไปครับ
ผมเดินตามบอดี้การ์ดมาที่ลิฟต์ พอลิฟต์เปิดเราทั้งหมดสามคนก็เข้ามาในลิฟต์ที่มีพนักงานประจำอยู่แล้ว แต่ก่อนที่ลิฟต์กำลังจะปิดนั้น
“รอด้วยครับ!!!” กึก!!
ทั่บๆๆๆๆ คนมาใหม่วิ่งทั่บๆมาอย่างไว
“ขอบคุณครับ แฮ่ก แฮ่ก อ่า...ชั้น 20 ครับ ขอบคุณ”
คนมาใหม่เป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผม ปล่อยผมสั้นให้ฟูๆอย่างคนที่ไม่ได้ใส่ใจดูแล ผมสีบรอนซ์ที่คุ้นตากับหน้าตาน่ารักๆร้ายๆที่คุ้นเคย นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล จมูกโด่งเล็กแบบเด็กชาวยุโรปกับริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติ หลังจากเขากล่าวขอบคุณพนักงานโรงแรมที่กดลิฟต์รอให้แล้ว เขาก็หันมายักคิ้วให้ผมฉึกนึง
...วันนี้มันวันอะไรวะ....ผมขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก
“โรงแรมนี่สวยงามมากเลยนะครับ” เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นมา พร้อมกับหันมายิ้มให้ผม แววตาขี้เล่นแบบนี้ เฮ้ออออออออ....
โอเค...กูรู้ว่ามึงอยากคุยกับกูละ
“ครับ” ผมรับคำยิ้มตอบบางๆ แต่ในความคิด....กูหมั่นไส้ไอ้เด็กฝรั่งพูดไทยชัดถ้อยชัดคำนี่ชะมัด
...วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ยยย....
“โดยเฉพาะสวนที่ชั้น 35 สวยมากๆเลย เย็นๆคุณลองขึ้นไปดูสิ ดูพระอาทิตย์ตกน่ะ รับรองว่าจะต้องถูกใจแน่นอน” เขาพูดแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีต่อ
“หรอครับ ฮะฮะฮะ อย่างนี้ผมคงไม่พลาด” ผมยิ้มตอบรับนัดนั้นทันที ทำไมจะไม่รู้ล่ะ โอ้ย...กูอยากจะบ้าตาย เกลียดจริงๆงานสอดเนมเนี่ย ขอบู๊ๆได้มั้ย งานแรกของกูมีหวังพังไม่เป็นท่าแน่ๆ
“คุณมาเที่ยวหรอ?” คนมาใหม่ถามขึ้นมาอีก
“ครับ แล้วคุณล่ะ” ผมก็ตอบสิครับ แต่มาเที่ยวโรงแรมนะ เพราะถ้าหมายถึงเมืองหรือประเทศ ก็นี่แหละบ้านเมืองกู
“ผมก็อยากมาเที่ยวนะ แต่ก็....นั่นแหละ อ่า....ผมไปก่อนนะ” เขากล่าวลา ก่อนจะยกมือบายลาผม
เฮ้อ.....เอาน่า อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าฝ่ายตรงข้ามส่งใครมา แต่...มีการเคลื่อนไหวถึงขนาดนี้ คงจะไม่ได้ไปเที่ยวกันแล้วแน่ๆเลย
.........................................................
“อื้ออออ....”
ดะ...เดี๋ยวนะ แค่เปิดประตูเดินเข้ามา เขาก็รั้งตัวของผมไปจูบเลยครับ ความอายน่ะมีมั้ย?
โอเค...ผมตอบตกลงอะไรแปลกๆแบบนั้นไปก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าเจอปุ๊บจูบปั๊บ เจอปุ๊บจูบปั๊บแบบนี้นะ
“...หึหึ คงไม่ได้ไปเที่ยวแล้วล่ะ” ถอนปากออกอย่างอารมณ์ดี ขนาดไม่ได้ไปเที่ยวนะ และก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆด้วย แล้วทำไมดูเหมือนเขาจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยสักนิดวะ
“เสียใจหรือเปล่า?” เจ้าชายถามเบาๆพลางโอบกอดผมไว้หลวมๆ ก่อนจะรั้งมานั่งที่โซฟาลายสวยงาม โดยที่ให้ผมนั่งแปะอยู่บนตักของเขา และยังให้ผมนั่งคร่อมหันหน้ามาทางเขาอีก บอกได้เลยว่า...
...ผมหน้าแดงเถือกด้วยความอายตั้งแต่ถูกจูบแล้ว และก็ลามแดงต่อเนื่องยาวเลยทีนี้ แต่ก็นั่นแหละมันก็รู้สึกดีมากแบบแปลกๆก็เลยปล่อยเลยตามเลย
“...ครับ?” ผมไม่เข้าใจเสียใจอะไร
ระหว่างตอบผมก็แอบเหล่ๆตามองว่ามีใครมองผมบ้างมั้ย แล้วพวกเขาทำหน้ายังไง แต่ก็...ทุกอย่างนิ่ง ทุกคนเงียบ สงบ เหมือนเรื่องที่เจ้าชายกำลังทำอยู่นี้เป็นเรื่องปกติ...หรือเปล่า? ผมก็ไม่อาจคาดเดาได้
“ก็...ไม่ได้พาเธอไปเที่ยวแล้วน่ะสิ”
“อ๋อ...ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มตอบ ก็เมื่อวานตอนพระองค์พูดบอก ผมก็เผลอแสดงอาการดี๊ด๊าออกมาน่ะสิ
“โอกาสหน้านะ ชั้นสัญญาว่าจะพาไป” อย่าพูดข้างหูได้มั้ยครับ มันเสียว
เจ้าชายดึงผมมากอดเบาๆเหมือนปลอบ
“ครับ ขอบคุณครับ” ถ้ายังมีโอกาสน่ะนะ ว่าแต่ผมก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอก จริงๆนะ
แล้วจากนั้นเราก็......
...จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ...
ครับ เราก็จูบกันต่อครับ จูบกันท่ามกลางเหล่าบอดี้การ์ดนั่นแหละ
“อืมมม...” ผมครางเบาๆ ดูดปากกันอย่างเอร็ดอร่อยเลยครับ ประมาณว่าดูดกินกันเข้าไป เอาจนผมเคลิ้มอ่ะ ถามว่า....
....อายมั้ย?...
...อายครับ...
...โคตรอาย...
...แต่ไม่รู้ว่าทำไม...
...ผมถึงยังยอมให้เขาจูบ...
....ก็อย่างที่บอกแหละ....
....ก็มันรู้สึกดีอ่ะ....
........................................................
“อร่อยไหม?”
“อร่อยครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะทานอาหารไทยเก่งขนาดนี้”
“นี่เป็นครั้งที่สอง” จริงง่ะ
“.......”
เกือบจะไม่ได้กินข้าวแล้ว ไม่ใช่ว่ากำลังจูบกันแล้วผมท้องร้องขึ้นมาหรอกนะครับ นั่นมันนิยายไป แต่...ถึงจะว่าอย่างนั้น เหตุการณ์ที่ผมเจอก็ไม่ค่อยจะต่างจากนิยายเท่าไหร่ ก็ในขณะที่เจ้าชายกำลังซุกไซร้ผมอยู่นั้น บอกเลยว่าผมหลับตาแทบจะตลอดเลย
....แต่อยู่ๆเจ้าชายก็รวบกอดผมไว้จนจมกับอกให้ผมได้สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของพระองค์ จากนั้นผมก็รู้สึกว่ามีใครมากระซิบอะไรให้เจ้าชาย แล้วเจ้าชายก็เพียงกอดผมแน่นๆสักพัก ก่อนจะผละผมออกมาและหอมลงบนหน้าผากของผมเบาๆให้ผมได้หน้าแดงต่อเนื่องอีกยาวนาน แล้วก็สั่งให้บอดี้การ์ดมาพาผมมายังห้องอาหารก่อน ส่วนตัวพระองค์ ก็ไปจัดการอะไรไม่รู้และตามมาทีหลัง
“ผมยังไม่เห็นว่าคุณจะไปเที่ยวที่ไหนเลย” ผมถาม
“....เผอิญมีงานด่วนเข้ามาน่ะ” เขาพูดสบตาผมพร้อมกับน้ำเสียงราบเรียบ
“หรอครับ”
“เธอพาทัวร์ในกรุงเทพได้มั้ยล่ะ”
“ก็...ไม่มีปัญหาครับ ว่าแต่คุณอยากไปไหนล่ะครับ”
“ให้เธอเป็นคนตัดสินใจละกัน” เจ้าชายบอกก่อนจะส่งยิ้มหล่อๆมาให้ผมได้ใจเต้นเบาๆ คนอะไรวะ มีมุมให้ต้องศึกษาเยอะแยะไปหมดเลย
“เอางั้นก็ได้ครับ” ผมยิ้มบอก
โปรแกรมเที่ยวไม่ใช่ปัญหา ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า....ไม่รู้ว่าจะมีใครมาร่วมแจมด้วยนี่น่ะสิ แต่ก่อนอื่นผมคงจะต้องไปพบคนๆหนึ่งตามที่นัดกับเขาก่อนดีกว่า อย่างน้อยๆเราก็เคยเป็น.....
....คนที่ยอมตายแทนกันได้....
....มาก่อน....
TBC
ทักทายทักทายยยยยยย :mew1: :mew1:
ไม่รู้จะทักไรอ่ะ อิอิ :hao4: :hao4:
ขอบคุณที่ตามอ่านกันนะ :pig4: :pig4:
Uri :bye2:
-
ตายเอกเรามีอะไรมากกว่าที่คิดแฮะ
-
:katai2-1: ว้าวววว หนูเนียสก็ไม่ใช่ธรรมดานะเนี่ย
ตื่นเต้นจัง จะเป็นยังไงต่อเนี่ยยย :ling1:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
ไม่ธรรมดาอีกแล้วนิยายคุณUri แต่จะออกมารูปแบบไหนคงต้องรอลุ้น
แต่คงไม่สมบุกสมบันเท่ากรีนน้อยหรอกนะ
ปล.ระดับความหื่นยังไม่ได้ครึ่งของคนของกรีนน้อยเลยนะ
-
ความลับเยอะจริ๊ง!เรื่องนี้
-
เนียซมาจากองค์กรไหนเนี่ยTOT USB AIA AISบอกมานะว่ามาจากไหน
-
สรุปว่าจีเนียสคือใครกันแน่ เริ่มเรื่องมาเหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาๆ แต่ไหงตอนนี้มันไกลจากคำว่าธรรมดาไปแล้วล่ะนั่น 5555
-
โอ้....นึกว่าเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาที่ออกกึ่งโอตาคุหน่อยๆอย่างเดียวซะอีก
-
:katai2-1: :katai2-1: :pig4:
-
กลายเป็นนิยายบู๊ไปซะงั้นอ่ะ
แต่ก็ชอบนะ :impress2:
-
:hao7: เอาแล้วๆ แล้วเนียสล่ะ จะเปนอะไร ในเมื่อ กรีนยังเปนหัวขโมย :katai1: ความอยากรู้เข้าครอบงำ :z3:
-
อั๊ยยะ!! เรื่องนี้มันมีอะไรมากกว่าที่คิดนะเนี่ย o13
-
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกดีค่ะ
น้องน่ารักมากๆ.555
อ่านตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กหนุ่มธรรมด๊าธรรมดา
ที่ไหนได้ล่ะ
ปริศนาเริ่มโผล่มาให้ลุ้นแล้ว 55
น่าติดตามมากเลยค่ะ
ชอบๆ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:hao3: :hao3: :hao3:สรุปว่าไอ้ที่ตอนแรกนึกว่านายเอกของเราเป็นเด็กธรรมดานี่คิดผิดอะดิ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
นี่มันอะไรก๊านนนนนนนนนนน :z3: :z3:
-
โดยคนเขียนหลอกอีกแล้ว
ตอนแรกก็นึกว่าเนียซ โดนเจ้าชายฉึกๆ ซะแล้ว
ตอนต่อมา จากที่อ่านมาจากตอนที่ 1 จนถึง ตอนที่ 7 ก็นึกว่าเนียซ เป็นเด็กธรรมดา
ที่ไหนได้ เป็นสายลับ 5555+
-
o18
-
โว้ววว...น้องเนียซของเราไม่ธรรมดา...ฮุฮุฮุ
o18
-
ที่แท้นู๋เนียซก็ซ่อนเขี้ยวเล็บไว้ด้วย
-
ตอนมาเจ็ดตอนโดนคนเขียนหลอกทุกตอน โกรธแล้วนะ :3125:
แต่ทำยังไงได้ชอลนู๋เนียสไปซะแล้วเลยต้องง้อคนแต่งต่อไป :o12:
-
โอ้มีซับซ้อนซ่อนเงื่อนหรือนี่
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เอ่อ...............คืือ ไม่ใช่อะไรนะแต่เรางงว่าเรื่องนี้มันไปเกี่ยวกับเรื่องไหนรึเปล่า
แบบ...........มันนึกไม่ออกอ่ะ :m28:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อน
มีอะไรให้ค้นหา
:katai1: :katai1:
-
เหมือนจะโรแมนติกแต่กลายเป็นหนังแอคชั่นทุกทีสิน่า555
-
หนูเนียซนี่ท่าจะไม่ธรรมดา
ความลับเยอะซะจริง :z3:
-
กรี๊ดมีกรีนน้อยโผล่มาด้วยคิดถึงๆ
-
เนียซ ออกแนวซื่อ แต่แอบบู้เก่งเหรอ
-
รอเรื่องนี้อยู่ อิอิ
-
มาช้ามากกกกกกกก ไร้ข้อแก้ตัว :hao5: :hao5: :hao5:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 8
จับได้
‘เจ้าชายนาซิม ฟาราห์ นาดีร อัล-เฮลมันด์’ เป็นชื่อเต็มของเจ้าชายนาซร์ อย่างที่รู้กันแล้วว่าพระองค์เป็นบุตรชายคนที่ห้าของกษัตริย์แห่งประเทศหนึ่งในแถบทะเลทราย มีพระมารดาเป็นคนญี่ปุ่น และด้วยการที่พระองค์มีพระมารดาเป็นชาวต่างชาติ จึงไม่แปลกเลยที่พระองค์จะถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์
ที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เนื่องจากว่าคืนนี้ ‘เจ้าชายราออฟ อัลบา อัชชา อัล-เฮลมันด์’ มงกุฎราชกุมารหนึ่งในผู้ที่ได้รับเลือกให้เป็นรัชทายาทคนต่อไป และเป็นพระเชษฐาของเจ้าชายนาซร์ได้เสด็จมาเยือนประเทศไทยเป็นการส่วนพระองค์ เพราะหลังทานมื้อเย็นแล้วเจ้าชายก็บอกว่าจะเสด็จไปรับพระเชษฐาและให้ผมเที่ยวเล่นในโรงแรมรอนะ ซึ่งก็พอเหมาะพอเจาะกับที่ผมนัดกับคนๆหนึ่งเอาไว้พอดีเป๊ะ
แต่ดูเหมือนเจ้าชายจะกลัวว่าผมจะเหงาเลยปล่อยบอดี้การ์ดอยู่เป็นเพื่อนผมตั้งสามคน และไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหนพวกมันก็จะกลายเป็นเงาตามตัวผมไปทางนั้น แล้วอย่างนี้ผมจะแอบไปเจอคนๆนั้นได้ยังไงวะ
...คิด..คิด..คิด..คิด..คิด..คิด....
สุดท้ายแล้วก็คิดไม่ออก เอาล่ะเบสิคสุดละ เหมือนเดิม เหมือนเมื่อบ่าย หวังว่าอีกคนคงจะไม่ทำแผนผมแตกนะ
“ว้าววววว....”
สวยจริงสวยจังอย่างที่คนๆนั้นว่าเลยล่ะครับ ชื่นชมบรรยากาศยามเย็นกับสวนสวยสักพัก ผมก็อดใจไม่ไหวต้องยกกล้องขึ้นมาถ่ายสักภาพสองภาพ ไปๆมาๆอาจเกินสิบภาพ 555 และ...มองหาคู่เดทไปด้วย อ่ะนะ คนที่นัดให้ขึ้นมาเจอกัน แล้วก็....นั่นนนนไง เจอละ
ฉากต่อไปนี้ผมอยากให้คุณผู้อ่านคิดถึงฉากของหนังรักโรแมนติกด้วยนะ แล้วมันจะทำให้คุณได้ทั้งอารมณ์และบรรยากาศ เอาล่ะ...
ผมมองตรงไปที่เขา ก่อนที่เขาจะหันมาสบตาผมด้วย ช้าๆ... และเขาก็มองตรงๆมาที่ผม ผมยิ้ม เขาก็ยิ้ม ผมเดินตรงไปที่เขา เป็นภาพสโลโมชั่นที่ช่างซาบซึ้งจริงๆ เรายังคงสบตากันอยู่อย่างนั้น พร้อมกับระยะทางที่แคบลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ เหมือนมันจะเนิ่นนาน แต่ไม่ใช่...เพราะมันเป็นเวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น
หมับ!!!
และแล้วเราทั้งสองคนก็เข้าไปสู่อ้อมกอดของกันและกัน เราต่างก็คิดถึงกันอย่างสุดหัวใจ เราต่าง....น้ำตาซึม (ซะเมื่อไหร่) จากนั้นก็....
.....ไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ ทั้งที่ใจจริงผมอยากทำอย่างนั้นแทบตาย ผมเนียนเดินถ่ายรูปไปเรื่อยๆจนไปยืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน ผมเล็งไปที่ดวงตะวันสีสวยที่กำลังจะเริ่มลาลับขอบฟ้าท่ามกลางตึกสูงใหญ่ ระฟ้าเคียงข้าง
ถึงตอนนี้ใช่ว่าการ์ด (สั้นๆ) จะยังไม่ตามผมนะครับ มันยังตามอยู่แต่ผมเห็นแล้วล่ะ ว่าพวกมันก็ทำเพียงเฝ้าระวังอยู่ห่างๆ อันที่จริงด้วยชีวิตเฉื่อยๆเรื่อยๆของผม มันก็ทำให้ผมอดจะตื่นเต้นเล็กน้อยไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ออกปฎิบัติการอย่างเต็มตัวจริงๆ ที่ผ่านมาน่ะหรอก อยากให้พูด...เรื่องมันแซ่บบบบบบ
คิดอยู่นาน ผมก็ต้องยอมรับว่ามันผิดปกติมากๆ ตั้งแต่เจอเจ้าชายนาซร์มาเลยก็ว่าได้ ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มีการตามประกบตัวผมหรือเปล่า? เพราะผมไม่เห็น แต่...ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในโรงแรมนี้ในวันนี้ผมก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ค่อยๆเปลี่ยนไป และชัดเจนมากขึ้นเมื่อเจ้าชายไม่อยู่ เชื่อเถอะว่า...คนคุ้มกันไม่ได้มีแค่สามคนนี้แน่นอน ทุกอย่างมันดูระแวดระวังกันอยู่ตลอดเวลา และยิ่งดูเหมือนการคุ้มกันจะยิ่งหนาแน่นขึ้น...
....อย่างช้าๆ...
...โดยแทบไม่รู้ตัว....
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมพูดบอกโดยที่ไม่ได้หันไปมองคู่สนทนา ใช้วิธีเดียวกับเจอกรีน ก่อนจะทำเป็นถ่ายรูปดวงอาทิตย์ไปด้วย
“เพิ่งถึงวันนี้” คนข้างๆตอบรับเบาๆ ผมรู้สึกว่าเขากำลังยิ้มน้อยๆ
คิดถึงจัง กี่ปีแล้วนะ...
“กี่ปีแล้วนะ” อ่ะคิดเหมือนกันเลย ผมยิ้ม...แต่ก็ไม่ได้หันไปมองคนคิดเหมือนกัน
“แปดปี” ผมพูดขึ้น
“อืม...” เขาขานรับ และก็พูดต่อ
“นายไม่เปลี่ยนไปเลย”
“..(ยิ้ม)..นายก็ด้วย” ที่เปลี่ยนก็แค่เราแต่ละคนต่างก็สูงขึ้นมากเท่านั้น แต่เราก็สูงไม่ต่างกันมากนัก
จากนั้นเราสองคนต่างก็ยิ้มอย่างเงียบๆ เราต่างก็คิดถึงกัน ข้อนี้เราทั้งคู่ต่างรู้กันดีอยู่แก่ใจ ในระหว่างนี้ผมยังยืนยกกล้องหันไปซ้ายทีขวาที แต่คนข้างๆกลับก้าวถอยหลังไปนั่งที่ม้านั่งตัวยาวด้านหลัง ผมแอบเห็นจากห่างตาว่ามันล้วงหยิบเอาหูฟังเล็กๆขึ้นมาเสียบหู แหม่ะช่างรู้ใจผมจริงนะ แบบนี้ก็ช่วยได้เยอะเลย
ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่นั้น แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่เราก็ต่างรู้กันดีว่า...มีแต่เราทั้งคู่เท่านั้นที่จะยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปกับกาลเวลา กับคนอื่นวันหนึ่งอาจเปลี่ยนไปเป็นศัตรู แต่ก็มีแต่เราสองคนเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงเราก็จะยังคงเป็น....
................................
...................
....
.
หลังเงียบกันไปพักใหญ่ดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆส่องแสงสีส้มนวลตาลาลับขอบฟ้า ผมไม่พลาดที่จะเก็บภาพน่าประทับใจอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งคิดว่า.....มันอาจจะนานเกินไป
“เริ่มเมื่อไหร่” ผมถามเข้าประเด็น อย่างน้อยผมก็จะได้รีบๆจัดการงานของตัวเองให้เรียบร้อยก่อน
“อีกสองวัน” คนข้างหลังตอบกลับมา น่าเสียใจจังผมอยากยิ้ม อยากมองหน้า อยากทักทาย อยากกอด แต่ที่ทำได้ตอนนี้คงมีเพียงเท่านี้
“แล้วระหว่างนี้ล่ะ” ผมถามเรื่องงาน แม้ในใจจะคิดแต่เรื่องส่วนตัว
“.......” เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับ แต่ผมกลับรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“....มาก่อนตั้งสองวัน” ‘ปกติไม่ใช่นิสัย’ ผมคิดต่อ แต่ไม่ได้พูดออกมา
“....อยากเจอนายก่อน”
“.....” ผมเงียบ แต่ก็อดไม่ได้
“...คิดถึง” ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นความรู้สึกจากใจ
“...ใช่...คิดถึง” คนข้างหลังตอบกลับและก็ทำเอาผมยิ้มขึ้นกว้างๆได้เช่นกัน
“.......”
“........”
“...ชั้น...เป็นห่วงนาย” น้ำเสียงที่จริงจังนั้น มัน...ทำให้ผม จากที่ยิ้มๆก็.....เริ่มเครียดแล้ว มันผิดปกตินะแบบนี้
“.......” ผมขมวดคิ้ว
ท่าทาง...งานนี้จะไม่หมูซะแล้ว คงได้มีการตายไปข้างแน่ๆ แต่ความเครียดของผมก็คงจะไม่มีเพียงแค่นั้น เพราะระหว่างที่กำลังนั่งเครียดอยู่นั้น ฉับพลันเสียงที่ดังอยู่รอบๆตัวก็เงียบลงกะทันหัน และผมก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบๆ ผมหันกลับไปมองด้านหลัง
...ผมก็ต้องใจตกไปอยู่ตาตุ่มด้วยความตกใจสุดขีด ก่อนจะรีบปลอบใจตัวเอง....
....เย็นไว้ เย็นไว้ ใจเย็นๆ....
ผมเห็นคนที่นั่งอยู่ยังคงนั่งฟังเพลงพร้อมกับคลอเสียงตามบทเพลงเบาๆไปด้วย มันเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มให้ผม พร้อมทั้งพยักหน้าให้หนึ่งครั้ง ผมยังตกใจไม่หายจึงไม่ทันทักทายตอบกลับ และเพียงพลิกตาเดียวผมก็ถูกสายตาคมกริบคู่สวยดึงกลับไป
...แววตาคมกริบดุดัน ใบหน้าเรียบเฉย ที่ผมไม่เคยจะเดาอารมณ์ได้ ท่วงท่าที่ก้าวอย่างมั่นคง ก้าวเดินตรงมาที่ที่ผมยืนอยู่ แต่นั่นกลับเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขาเอ่ยมันออกมา
“จิน อลองโซ เอลลิทท์”
...กึก!!...
...ผมรู้สึกถึงอาการหายใจสะดุดของตนเอง มือผมเย็นเฉียบขึ้นมาทันที....
....ผมเกลียดการแสดง เพราะผมไม่เคยแสดงอะไรได้แนบเนียนเลย เป็นไปได้ว่าเจ้าชายคงจะรู้อะไรมาบ้างแล้ว
....กลัว....
...ความกลัวที่ไม่รู้มาจากไหนกระแทกเข้ามาหาผมอย่างรุนแรง แต่ดูเหมือนเจ้าคนที่นั่งฟังเพลงสบายๆอยู่บนม้านั่งจะทำเพียงกระตุกรอยยิ้มเพียงน้อยนิดเท่านั้น เออ!! มึงเก่ง!! แต่กูนี่กำลังจะตาย เพราะหายใจติดขัดไม่ทั่วท้องนี่แหละ
ช่วงจังหวะนั้นรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าชาย แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย ไม่รู้ว่าเจ้าชายจะรู้หรือไม่? แต่การที่พระองค์พูดชื่อนี้ขึ้นมาแสดงว่า.....
....พระองค์รู้ตัวตนของผมแล้ว....
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......
ตายแน่ๆเลยกู รู้จักชื่อกันขนาดนี้ คงไม่ต้องบอกแล้วล่ะว่า พระองค์จะไม่รู้ตัวตนของผมด้วยน่ะ แล้วทำไมมันเร็วงี้เนี่ย.....อยากดิ้นเป็นไส้เดือนถูกน้ำร้อนลวกจริงๆ
เปล่าครับผมไม่ได้ชื่อ ‘จิน อลองโซ เอลลิทท์’ แต่ชื่อของคนนี้ เป็นชื่อของหนึ่งในนักฆ่าตระกูลดังแห่งเกาะคอเคซัสที่โด่งดัง
‘จิน อลองโซ เอลลิทท์’ บุตรชายคนสุดท้องของ ‘ตระกูลมือสังหาร’ หรือรุนแรงอีกนิดก็ ‘ตระกูลนักฆ่าแห่งเกาะคอเคซัส’ เกาะกลางทะเลที่โด่งดังว่าเป็นเกาะของตระกูลที่เปรียบเสมือนยมทูตแห่งความตาย ตระกูลเอลลิทท์ให้บรรยากาศเหมือนตระกูลโซดิกในเรื่อง Hunter X Hunter เลยล่ะ
ไม่แปลกเลยที่ผมจะรู้เรื่องของ ‘จิน อลองโซ เอลลิทท์’ ก็ในเมื่อ ‘จิน’ เป็น ‘เพื่อนรักเพื่อนตาย’ ของผม และจินก็น่ารักเหมือนคิรัวมากๆ แต่ว่าจินร่าเริงกว่าคิรัวเยอะ และจินก็ไม่มีพี่ชายแบบคิรัว และก็ไม่ได้มีอดีตที่เยือกเย็นแบบคิรัวด้วย ส่วนเรื่องที่ว่าผมกับจินรู้จักกันได้ไงนั้น ผม....
....จะเล่าให้ฟังทีหลัง...
การที่เจ้าชายเอ่ยถึงจินจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม คงไม่ต้องบอกว่างานของจินคืออะไร เพียงแต่เจ้าชายรู้มากน้อยแค่ไหนแล้วตอนนี้ ส่วนผม...ผมยังไม่รู้เลยว่าเป้าหมายของจินคือใครเท่านั้น แต่ก็นั่นแหละ...การที่จินปรากฎตัวอยู่ที่นี่ก็แปลว่า ‘เป้าหมาย’ คนนั้นของตระกูลเอลลิทท์อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ที่สำคัญ...อาจเป็น.....
...ผม...
...หรือไม่ก็...
...คนตรงหน้านี้....
...ก็ได้...
...มันน่าคิดไปหมด แต่...เอาเป็นว่าผมจะไม่ปักใจไปก่อนว่าเป็นใคร เพราะผมก็อาจคาดเดาผิดไปก็เป็นได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจเลยก็คือ....เป้าหมายของจินต้องเกี่ยวข้องกับโรสของผมแน่นอน ไม่อย่างนั้นจินคงไม่เข้ามาหาผมและคงไม่รับงานนี้แน่ๆ
....ว่าแต่พวกคุณเจอจินหรือยัง? แต่ที่แน่ๆผมมั่นใจว่านอกจากครอบครัวของจินและผมคงมีแต่คนที่ตายไปแล้วเท่านั้นที่เคยเจอกับจิน ดังนั้นเจ้าชาย...ไม่เคยเห็นหน้าจินมาก่อนแน่นอน ไม่รู้ถึงแม้กระทั่งรูปร่าง หน้าตา อายุ หรือแม้แต่เพศที่แท้จริงของจิน แต่ก็ต้องยอมรับว่าคนของพระองค์ทำงานได้ดีเยี่ยมและรวดเร็วจริงๆ
...ดีจน...
...ลางสังหรณ์ของผมเตือนว่า...
...นี่เพิ่งเริ่มต้น...
...เท่านั้น...
...........................................
.......................
......
.
ต่อข้างล่าง
-
เน็ตหลุดๆ น่าเบื่อมากๆ ช่วงนี้เน็ตหลุดบ่อยมากๆ ใครเป็นบ้าง ฝากเซ็งด้วย ฮ่าๆๆๆๆ
...........................................
.......................
......
.
“เธอเป็นคนของใคร?” เยือกเย็นและพร้อมจะบดขยี้
ณ ตอนนี้ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากเจ้าชายนำผมก้าวเข้ามาในชั้นของโรงแรมหรู ที่ได้ถูกจองไปแล้วทั้งชั้น ทุกอย่างยังดูเป็นปกติ มีเพียงการคุ้มกันที่หนาแน่นขึ้น จนกระทั่งผมถูกพาตัวไปยังอีกห้องหนึ่ง และสิ่งที่ปรากฏอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่นั่น ก็ทำเอาผมแทบช็อต
...มันเป็นรูปถ่ายของบางคนในทีมปฏิบัติการในครั้งนี้...
แม้มีแค่สามรูป แต่รายละเอียดนั่นก็บ่งบอกว่าเจ้าชายรู้แล้วว่าทีมเรามีทั้งหมดกี่คน แต่คงไม่รู้ว่าเรารับคำสั่งจากฝ่ายไหน ผมจึงถูกเค้นถามอยู่ ณ ขณะนี้
พอผมไม่ตอบเจ้าชายก็เอื้อมมือมาเชยคางผมขึ้น และออกแรงบีบอย่างแรง
“อึก!!”
“ชั้นถูกใจเธอนะ แต่ไม่คิดว่าเธอจะน่าสนใจมากได้ขนาดนี้” พูดพร้อมรอยยิ้มมุมปากบางๆ แต่น่ากลัวในความรู้สึกของผม
“...อื้อ!...”
ผมออกแรงสะบัด ‘มันเจ็บนะ’ และแม้จะหลุดแต่ผมก็หนีไปไหนไม่ได้ ถอยมาข้างหลังได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ในนี้มีบอดี้การ์ดเจ้าชายอยู่กันหลายคนด้วย
ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวคนตรงหน้าจริงๆ ที่เคยเขินๆน่ะลืมไปได้เลย ลางสังหรณ์ของผมไม่เคยพลาด คนตรงหน้านี้เป็นบุคคลอันตรายจริงๆ ต้องโหดร้ายด้วยแน่ๆ เหมือนตัวเองหลงมาเล่นกับไฟเลย น่าจะเชื่อลางสังหรณ์ของตัวเองตั้งแต่แรกแล้วแท้ๆ ถ้าเพียงแต่ผมไม่คิดจะเปลี่ยนแผน เพราะการรับงานไอ้พี่ทาอินั่นเป็นโอกาสเข้าใกล้เจ้าชายง่ายๆ แบบว่าประวัติของผมก็ซับซ้อนนะครับ ผมถูกเปลี่ยนประวัติมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ผมประเมินคนตรงหน้าต่ำเกินไป แค่สองวันเขาก็จับได้แล้วว่าผมเป็นใคร ไม่รู้ว่าอะไรไปสะกิดเขา แต่คงไม่ได้เกิดจากผมแน่นอน และถึงจะเป็นแบบนั้น นั่นก็แปลว่า...
...ผมพลาด...
โดยหลักแล้วผมต้องรีบถอยทันที แม้งานนี้จะเป็นงานช่วยเหลือก็ตาม แต่กฎก็ต้องว่าไปตามกฎ มิเช่นนั้นหัวหน้าทีมก็จะคุมลูกทีมไม่ได้ คนที่จะเปิดเผยข้อมูลทั้งหมดได้นั้นมีแต่หัวหน้าทีมชุดปฎิบัติการนั้นๆเท่านั้น การลงโทษสำหรับคนผิดกฎ คือ...
....การถูกส่งตัวกลับไปฝึกใหม่...
...เหมือนจะดี...
แต่นั่น....เป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการ เพราะตอนนี้ผมมีความสุขแล้ว กับครอบครัว กับเพื่อนๆ กับมหาวิทยาลัย การถูกส่งไปฝึกใหม่นั้น นอกจากไม่รู้ว่าเราจะกลับไปเจอกับอะไรแล้ว ยังเสียเวลามากๆด้วย ผมไม่มีทางยอมแลกแน่นอน
“หึ ชั้นว่าจะอ่อนโยนกับเธอซะหน่อย แต่ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว”
“.......” ถึงตอนนี้ผมก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่า...ดูเหมือนผมจะพลาดหลายเรื่องเลย
“และเธอก็ไม่ควรจะทำให้ชั้นโกรธ เธอเป็นคนของใคร?” เสียงราบเรียบเยือกเย็นถามขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับดวงตาคบกริบสีเขียวเข้มๆออกสีเงิน
“......” อึก! มันน่ากลัวมากกับสายตาที่มองมา แต่ก็อย่างที่บอก...
“...ผมบอกไม่ได้”
ผมบอกไม่ได้จริงๆ แม้ตอนนี้ตัวผมจะสั่นไปหมดแล้วก็ตาม คุณเคยดูหนังแล้วเห็นพวกสายลับที่วันๆอยู่แต่กับกองเอกสารมั้ย แล้ววันหนึ่งคนๆนั้นก็ถูกจับตัวไป นั่นแหละ อาการผมก็ไม่ต่างไปจากอาการของคนแบบนั้น แม้การสอบสวนจะดูนุ่มนวลเพราะยังไม่มีการใช้ความรุนแรงใดๆ แต่มันกดดันเป็นบ้าเลย
“หึหึ ช่างเป็นลูกน้องที่ภักดีจริงๆเลยนะ” คำพูดประชดประชันแต่น้ำเสียงราบเรียบ ผมเลยไม่รู้ว่าคนตรงหน้าที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่นั่นรู้สึกอย่างไร
“...ผม... อยู่ฝ่ายเดียวกับ...คุณ” ผมเริ่มรวนในการใช้คำศัพท์ ผมไม่ได้ถูกส่งมาเป็นสายลับ และผมก็ไม่ได้ถูกส่งมารับใช้ แต่ผมถูกส่งมาเพื่อ...ช่วยเหลือ....อย่างลับๆ
ผมไม่ได้ถูกมัด แต่ก็กำลังถูกต้อนไม่ต่างกับถูกมัดไว้เลย ผมไม่เก่งศิลปะการต่อสู้นี่คือเรื่องเสียเปรียบหากผมคิดจะใช้กำลัง แต่การเปิดเผยข้อมูลที่ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามรู้แล้วหรือไม่นั้น ผมก็ทำไม่ได้เพราะเป็นกฎและคนทำได้ก็มีแต่หัวหน้าชุดปฎิบัติการอย่างที่บอกเท่านั้น แม้ผมจะไม่ได้มาในฐานะศัตรู
“หึหึ แน่ใจได้อย่างไร ว่าอยู่ฝ่ายเดียวกับชั้น”
ท่านั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ดูองอาจช่างไม่เหมือนเจ้าชายเลย มันเหมือนมาเฟียมากกว่า หากผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนตรงหน้ามีฐานะอะไร
“...ผม... จะไม่หักหลังคุณ” เพราะหน้าที่ของผม มีแค่การช่วยเหลือ หมดจากนั้นผมก็ถอนตัว แม้ว่าการถูกเปิดเผยตัวตน ผมจะต้องถอนตัวจนกว่าจะมีคำสั่งใหม่ก็ตาม
“หึหึหึ งั้นกินน้ำนั่นซะ”
“ครับ?”
เป็นแก้วน้ำ เหมือนน้ำธรรมดา แต่ผมว่าไม่น่าใช่ ผมมองคนที่ทั้งกลัวและเคยชื่นชมที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างเครียดจัด สายตาที่มองมามีแววระยับแปลกๆ มันยิ่งทำให้ความกลัวของผมทวีความรุนแรงมากขึ้น ผมรู้ว่าการขัดขืนจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าชายต้องรู้อะไรมากกว่าที่ผมคาดคิดแน่นอน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ผมคงจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว
“.........”
ไม่มีคำสั่งซ้ำ มีเพียงความเงียบ แม้ในนี้จะมีคนอยู่ไม่ต่ำกว่าหกคน แต่ไม่มีใครขยับหรือพูดส่งเสียงอะไรเลย ผมค่อยๆยื่นมือไปจับแก้วน้ำใบนั้นขึ้น เห็นเลยว่ามือผมสั่นแค่ไหน เจ้าชายทำเพียงขยับมุมปากบางๆเท่านั้น ผมค่อยๆดื่มน้ำนั้นในขณะที่สบกับนัยน์ตาสีสวยนั้นโดยไม่คิดหลบ
..อึก...อึก...
....จนหมดแก้ว...
อย่างที่คิดจริงๆ นี่ไม่ใช่น้ำธรรมดา มันมีสารบางตัวที่ผม...จำได้ดีเลย มันเป็นสารหลอนประสาทอ่อนๆ แต่ถึงจะรู้แบบนี้แล้ว ผมก็ยืนยันไม่ได้ว่ามันจะรุนแรงสักแค่ไหน รู้แต่ว่าเพียงเวลาไม่นานใจผมก็สั่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น และเหมือนจะสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ ผมกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรงพร้อมทั้งกำมือตัวเองแน่น ตาเริ่มพล่ามัวแต่ผมยังมีสติดี
“เธอเป็นคนของใคร?”
“....ผม...เป็น......”
ไม่! ไม่ไม่ไม่ ไม่ได้ บอกไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด ผมไม่ได้มาเป็นศัตรูนะ ผมมาเพื่อช่วยเหลือ
“...ผม...บอกไม่ได้จริงๆ” ผมกัดฟันพูด
“หึหึ ปากแข็งจริงนะ ชั้นชักจะถูกใจเธอมากขึ้นแล้วสิ” รอยยิ้มหยันๆที่ผมไม่คิดว่าเจ้าชายจะทำเป็นด้วย
“.......”
“น้ำที่เธอดื่มไปจะทำให้ใจเธอสั่น” ผมกำลังเป็น
“......”
“มือและเท้าของเธอจะค่อยๆชา และเธอจะหมดแรงในที่สุด” เจ้าชายพูดบอกช้าๆ หรือสมองผมรับรู้ช้าลงก็ไม่รู้
ฟุบ!
ผมเริ่มชามือชาเท้าอย่างที่เขาพูดเลย ก่อนที่ผมจะเริ่มทนไม่ไหว และทรุดลงนั่งพื้นในที่สุด
“.......” พูดอะไรไม่ออกได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างโกรธๆ ไม่น่าจะเคยแอบปลื้มคนแบบนี้เลย
“เธอจะทรมาน ในขณะที่เธอยังคงมีสติครบถ้วน”
“.......” ใช่...ทรมาน
“ชั้นมียาแก้ แต่เธอต้องบอกมาว่าเธอเป็นคนของใคร เจ้าหนู”
เจ้าชายพูดก่อนจะโน้มตัวเล็กน้อยมาลูบไล้ใบหน้าผมเบาๆเหมือนจะเอ็นดู ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงเคลิ้มเขินอายไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าจิ๊ดๆที่มาจากนิ้วมือนั้น มันเลยทำให้ใบหน้าของผมร้อนขึ้นมาดื้อๆ และถึงผมจะรู้สึกแบบนั้นตอนนี้ผมก็ต้องต่อสู้กับความทรมานอย่างหนัก ที่เกิดจากยากล่อมประสาทอ่อนๆนั่นเช่นกัน
“...ไม่...ได้...ผม...บอกไม่ได้” เสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“.........”
“.........”
มีเพียงแค่สายตานิ่งๆกับความเงียบที่โรยไปรอบตัว ผมเริ่มกอดตัวเองและกอดแน่นขึ้น จมูกได้กลิ่นคาวเลือดจางๆจากริมฝีปาก ที่เผลอกัดลิ้นตัวเองไป
“ฮะซีน เอายานั่นมาสิ”
“พะย่ะค่ะ”
“...??...”
ใจสั่น บอกได้เลยว่าใจยังสั่นไม่หาย ถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่ายานี้ไม่ได้รุนแรงมากนัก แต่มัน...ทรมานจริงๆ ผมเริ่มรู้สึกหอบและเหนื่อย แต่ผมก็ยังมีสติดี
“ปากแข็งจริงๆ” แม้จะพูดแบบนี้ แต่เจ้าชายกลับเหยียบยิ้มอย่างพอใจ
“..อื้อออออ...” ไม่ทันได้ตั้งตัวผมก็ถูกรวบตัวไปบดจูบอย่างรุนแรง
รสจูบที่ผมเคยชอบ แต่ไม่ใช่ครั้งนี้แน่นอนจูบรุนแรงที่ผมรู้สึกหวาดกลัว อาจเพราะดูเหมือนตอนแรกที่เจอกันเจ้าชายไม่ได้มีท่าทีคุกคามอะไรผม แต่ไม่ใช่เลยในสถานการณ์ขณะนี้ เมื่อความจริงบางอย่างปรากฎ
ลิ้นร้อนที่เข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นของผมไม่ได้ให้ความรู้สึกดีเลย ฟันคมๆนั้นขบกัดริมฝีปากของผมดูดดุนบาดแผลที่ผมกัดก่อนหน้านี้จนผมรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในช่องปาก ไม่มีความรู้สึกดีเหมือนที่เคยจูบเลยแม้แต่นิดเดียว
“..ยะ...อย่า...อ๊ะ...”
พอถอนริมฝีปากออกเจ้าชายก็กรอกบางอย่างให้ผมกินเพิ่ม ผมพยายามขัดขืน แต่แรงบีบที่กรามก็รุนแรงจนต้องรับเม็ดเล็กๆนั้นลงไป แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังดิ้นไม่หยุด เหมือนมันจะดีที่เขาไม่ได้มัดผมแต่ผมว่าไม่ใช่ ตอนนี้ร่างกายของผมอ่อนปวกเปียกไปหมดแล้ว อาการใจสั่น ชามือชาเท้า มันทำให้เรี่ยวแรงของผมหายไปหมด
“เดี๋ยว!...เอ๊ะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” พอหลุดออกมาได้ผมก็ทรุดลงตรงหน้าเจ้าชายอีกครั้ง
“แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก...เจ้าชาย พระองค์...ไม่ควรทำแบบนี้” แม้แต่เสียงผมก็ยังต้องเค้นพูดออกมา
“หึ ก่อนหน้านี้น่ะใช่ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว” รอยยิ้มทรงเสน่ห์บนใบหน้าหล่อเหลาที่ผมเคยแอบหลงใหล ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นเยือกเย็น
“...คุณเอาอะไรให้ผมกิน”
“ยาสารภาพ”
...อึก!!..
ยะ..ยา สารภาพ โกหกชัดๆ ถ้าเป็นในแก้วน้ำน่ะอาจจะใช่ แต่ยาที่เพิ่งกินไปนี่ไม่ใช่แน่นอน พอเวลาผ่านไปสักครู่ ความรุ่มร้อนที่มาพร้อมกับอาการขนลุกซู่ซ่า ทั้งท้องน้อยของผมก็รู้สึกเสียวแปร๊ดๆขึ้นมา นี่มันจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ผมเคยชื่นชมคนๆนี้ได้อย่างไรนะ
...ไม่นะ...
...ทำไมผมจะจำความรู้สึกนี้ไม่ได้ล่ะ....
“...มะ...ไม่ใช่ ไม่นะ”
“เธอก็รู้นี่”
“พระองค์ไม่ควรทำแบบนี้” เสียงผมเริ่มแหบแห้งและสั่นเครือ เจ้าชายสืบประวัติของผมไปได้ลึกแค่ไหนแล้ว
“...ควรหรือไม่ควร ชั้นเป็นคนตัดสินเอง”
TBC
ทักทายทักทายยยยยย :mew1: :mew1:
เหนื่อยมากสำหรับตอนนี้ :katai4: :katai4:
พระเอกที่เราวางไว้ไม่ได้อยากให้ร้ายนะ
แล้วนิยายเราก็อยากให้ออกแนวโรแมนติกคอมเมดี้มากกว่า
ตอนนี้เลยเขียนลบ เขียนลบอยู่หลายรอบ :katai1: :katai1:
หลักๆเลยก็คือ ไม่ต้องการให้บุคลิกพระนายแตกต่างจากที่วางไว้
กว่าจะได้ตอนที่ดูโอเคที่สุดก็เสียเวลามาก (เซ็งสุดๆ) :mew5: :mew5:
ขอบคุณที่ยังติดตาม o15 o14 และยืนยันว่า....อะไรๆก็อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไป
ตอนหน้า :m10: :oo1: :haun4: :z1: :z1:
Uri
ปอล้อปอลอ
ถูกใจทุกเม้นต์ +เป็ดให้ทุกคน :katai2-1:
-
เอา ปกหนุ่มวายกับชายในฝัน มาอวด
เค้าช๊อบชอบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คุณฟราน กับ กรีนน้อย
[attachment deleted by admin]
-
เค้างงนิดหน่อยถึงปานกลางประมาณโดนพายุไต้ฝุ่น เพราะงั้นต้องมาต่อเร็วๆ
-
หนูเนียสแย่แล้วววว แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าเจ้าชายนาซิมดูแบดดี เผอิญชอบแบดบอยอ่ะนะ55 :z1:
o13 ปกสวยมากกกก คุณฟรานหล่อดีจริงๆ555
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
โอ๊ยย ตึ๊บเลย ฮ่าาาาา :really2:
สงสัยหายไปนาน ต่อเกือบไม่ติด ฮ่าาาาา
-
เอ๊ะ...อะไร ยังไง ใครคือใคร
รอๆ :hao4:
-
:katai1: อิตาเจ้าชายแกเนียซ ชร๊านนน อิตาพวกนี้นิ :z6: น่าปล่อยให้มันโดนฆ่านัก :katai1:
-
พยามทำความเข้าใจแต่ก็ยังงงๆอยู่ดีอ่ะรอตอนต่อไปดีกว่า
-
สายลับจับหนุ่มหล่อ :ling1:
-
จะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย ลุ้นๆ~
-
ตอนหน้า ขอแบบหน่วงๆ โหดๆ ซาดิส ก็ดีน่ะะะะะ :oo1: :oo1:
-
สนุกๆรอต่อนะ
-
เดาเรื่องไม่ออกซะแล้วสิ่ :katai1:
-
จะยังไงต่อเดาไม่ถูกเลย :ling1:
ปล.คุณฟรานหล่อมาก :z1:
-
แบบว่า งง อ่ะ = =
-
:oo1: เดาไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
งง ได้อีก 555+
แต่ชอบๆๆ
-
อะไรมันจะซับซ้อนปานนั้น :ruready
-
จับได้เลย งงกันไป
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แต่ก้อชอบนะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เพิ่งกลับจากทำงาน เมื่อเช้ารีบเลยลงมะทัน อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
เอาไปอ่านซะ :hao6: :hao6: :hao6:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 9
ครั้งแรก...ความจริง
(จีเนียซ)
“พระองค์ไม่ควร....ทำแบบนี้จริงๆ” พูดทั้งน้ำตารื้น ผมไม่มีแรงเหลือแล้ว ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย
“อย่าสนุกกับคนของชั้น หรือกับชั้นล่ะ”
“..!!!...” ไม่! มันแย่จริงๆกับสถานการณ์แบบนี้ แต่ถ้า....
“ซาอิด”
“พะ...”
“ไม่!!” ผมกัดฟันเค้นเสียงตวาดขึ้นมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้
“หือ?”
“กับ...คุณ” ไม่...ไม่คิดว่าคนๆนี้จะคุยด้วยยากเย็นเช่นนี้ อีกทั้งในสภาพแบบนี้ของผม ‘ต่อต้านไม่ได้’ นี่คือความรู้สึกที่แน่นอนที่สุด
“ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ ..........”
ก่อนที่เรื่องจะแย่มากไปกว่านี้ก็มีคนเดินเข้ามาในห้องเพิ่มและเขาก็ส่งโทรศัพท์ให้กับเจ้าชาย เจ้าชายรับเครื่องมือสื่อสารนั้นไปแนบหูโดยไม่แม้แต่จะกล่าวคำทักทายปลายสาย สายตาสีดั่งอัญมณีคู่นั้นยังคงจับจ้องมาที่ผม ผมเห็นคิ้วของเจ้าชายขมวดเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ และพอพระองค์วางสาย
“หึหึ ออกไป!” รอยยิ้มกับสายตาที่อ่านไม่ออก แต่มันก็น่ากลัวในความรู้สึกของผม
“พะย่ะค่ะ”
ทุกคนเดินออกไปหมดแล้ว ตอนนี้จึงเหลือเพียงเราสองคน
“..........”
“...........”
“ไวท์เตอร์ แอล สการ์แลต รหัส มิส หัวหน้าทีมชุดปฎิบัติการคุล ส่วนเธอเคนดี้ จีเนียซ สิรธีร์ ผู้ช่วยเหลือ...รักษาข้อมูล”
“...แฮ่ก..แฮ่ก อึก..” ทรมาน
ความรู้สึกที่ว่า...หลวมตัวสุดๆเลย ถึงตอนนี้คงจะต้องบอกแล้วว่าทีมชุดปฎิบัติการ ‘คุล’ ที่เจ้าชายกล่าวถึงเป็นหน่วยงานลับของ ‘องค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลก’ มีไวท์เตอร์เป็นหัวหน้าทีมคุลในครั้งนี้ ‘โรส’ กับ ‘คุล’ หมายถึงดอกกุหลาบ โรสในภาษาอังกฤษ คุลในภาษาเปอร์เซีย ชุดปฎิบัติการเรามีทั้งหมด 7 คน เข้ามาในเมืองไทยแล้ว 5 คน ประจำการต่างประเทศ 2 คน ‘โรส’ นามแฝงที่เป็นเป้าหมายของเรา และ ‘โรส’ ก็คือ....
..... ‘ข้อมูลน้ำมันดิบ’ ที่อยู่ในความครอบครองของเจ้าชายนาซร์ทั้งหมด....
“คำสั่งใหม่ เธอต้องมาเป็นผู้ช่วยของชั้น”
“........” งั้นหรอ ผมทำเพียงสบตาทั้งที่ตาพร่ามัวไปหานัยน์ตาสีสวยนั้นตรงๆเท่านั้น ตอนนี้เริ่มไม่ไหวจะพูดแล้ว สมองมันเริ่มจะเบลอๆแล้วด้วย คำสั่ง...ไม่รู้ว่ามาจากใคร ใครเป็นคนสั่ง? แม้อยากถามแต่คงต้องถามกันยาวแน่ๆ
...รอก่อน...
...รอให้พ้นจากสถานการณ์นี้ไปก่อน...
“แต่เห็นที ชั้นคงจะต้องช่วยเธอก่อนสินะ” คำพูดเหมือนจำใจ แต่แววตาไม่ใช่
“.....” ผมไม่ตอบ เพราะรู้อาการของตัวเองดี พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความทรมานไว้
“เธอถูกจับได้ง่ายเกินไป แล้วจะช่วยอะไรชั้นได้”
แทงใจดำ!!! คำพูดเรียบๆแต่สายตาดุดัน ตำหนิอย่างแรง! ผมไม่เถียง ผมอ่อนหัด เอาตามตรงเลย ตอนรับคำสั่งผมยังแปลกใจไม่หาย ทำไมถึงเลือกผม ผมที่ไม่น่าจะทำงานนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่งแท้ๆ แม้บางครั้งผมจะแอบคิดว่า...ตนเองกำลังถูกองค์กรหลอกใช้อยู่หรือเปล่า? แต่ก็ต้องทิ้งความคิดนั้นไป เพราะหัวหน้าทีมคือ ‘ไวท์เตอร์’ และงานนี้ก็มี ‘พี่เกรย์’ บุคคลทั้งสองคนนี้ ผมรักพวกเขา และพวกเขาก็รักผม พวกเรารักกันดั่งพี่น้องแท้ๆเลย และทั้งสองคนก็ฉลาดและเฉลียวเกินกว่าที่จะไม่รู้ว่าองค์กรต้องการอะไร ที่สำคัญ...คงมีแต่สองคนนี้เท่านั้นที่กล้าตั้งคำถามกับเบื้องบน
“...ผม...ช่วยคุณได้...แน่นอน ไม่เช่นนั้น...คุลคงไม่ส่งผมมา...” ผมไม่แม้แต่จะหลบสายตาคมกริบนั่นในขณะที่...พยายามกัดฟันพูดประโยคนี้ด้วยอาการใจสั่นอย่างรุนแรงเพราะฤทธิ์ยา
“.......” แววตาคู่สวยเปลี่ยนไปเล็กน้อย และไม่ทันขาดคำ...
“อ่ะ!! อือ!...อ”
...เจ้าชายก็ดึงผมให้ขึ้นไปบนตักนั่นอีกครั้ง ลิ้นร้อนๆส่งกลับเข้ามาใหม่ แม้จะยังคงความดุดันแต่ก็อ่อนโยนกว่าครั้งแรกมากนัก จูบที่เรียกร้องแปลกๆ ผมไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่คิดต่อต้านเมื่อความคิดว่าตนเองก็กำลังต้องการสัมผัสนี้เช่นกัน เรียวลิ้นอุ่นร้อนที่เข้ามาพัวพันและซอกซอนไปตามแนวฟันยิ่งเพิ่มความรัญจวนให้ผม เอาตามตรงเลย...ผมยังไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์สักครั้ง แต่ผมเคยถูกกระตุ้นด้วยยาปลุกเซ็กส์มาก่อน รวมทั้งยากล่อมประสาทด้วย แต่นั่นมันผ่านมาแปดปีแล้ว มันเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ผมไม่มีวันลืม ผมเคยฝันร้ายแต่ผมก็เอาชนะมันมาได้ และผมก็ไม่เคยกลับไปฝันเห็นมันอีกเลย แม้ในขณะปฎิบัติงานผมจะเจอเหตุการณ์ใกล้เคียงกัน
พระองค์ถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะเลียเบาๆตรงบาดแผลของผม บางเบาแต่กลับให้ความรู้สึกดีแทบบ้า
“ชั้นไม่เคยฝืนใจใคร” คำพูดเหมือนจะอ่อนข้อให้ แต่สายตา...แทบจะกลืนกิน สายตานั้นบ่งบอกว่าพระองค์ช่างพึงใจกับปฎิกิริยาของผมเสียเหลือเกิน
“....ไม่เป็นไร ถ้า..เป็นคุณ” ใช่! อารมณ์ใคร่ผมบอกแค่นั้น ความต้องการทางร่างกายกำลังเรียกร้องหาสัมผัสจากบุคคลตรงหน้า
ตอนนี้สติของผมตีรวนกันไปหมด มีทั้งต้องการ ชอบ เกลียด กลัว โกธร ประทับใจ ชื่นชม เอาแน่ไม่ได้เลย แต่ความรู้สึกที่ว่า...
...ต้องทำให้ได้รับการยอมรับ...รุนแรงที่สุด
“ชั้นจะพยายามอ่อนโยน...เด็กน้อย”
หลังคำพูดนั้นเจ้าชายก็อุ้มผมขึ้นมาและพาไปยังห้องอีกห้อง ที่ผมแทบจะมองไม่ออกเลยว่ามีประตูห้องนอนฝังอยู่ทางผนังแบบนี้ด้วย
เตียงนอนสวยงามหลังใหญ่แต่ผมไม่มีอารมณ์มาชื่นชมแล้วตอนนี้ เพียงวางตัวผมลงเจ้าชายก็ตามมาคร่อมทันที การแลบลิ้นเป็นกริยาต่อจากนั้น แม้ผมจะไม่มีประสบการณ์แต่การชักนำจากคนตรงหน้าก็ทำให้ผมอดไม่ได้...ที่จะเอาลิ้นของตัวเองไปเกี่ยวพันกับความยืดหยุ่นของปลายเรียวลิ้นนั้น เสียงบางเบาจากการดูดกลืนซึ่งกันและกัน ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปคล้องคอเจ้าชายให้ลงมาแนบแน่นมากขึ้นตามอารมณ์ปรารถนาของร่างกาย
มือคู่สวยของเจ้าชายไม่ได้อยู่นิ่งอีกแล้ว พระองค์ลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวของผม เพียงเวลาไม่นานผมก็เปลือยเปล่าภายใต้ร่างหนา ผมเริ่มกระสับกระส่ายอย่างรุนแรง ผมเริ่มไม่รู้แล้วว่าตัวเองต้องการอะไรในตอนนี้ แค่รู้สึกว่ามีตัวอะไรไม่รู้คลานยั้วเยี๊ยปลุกปั่นอารมณ์ความต้องการทางเพศไปทั่วทั้งตัว ความรุ่มร้อนกำลังเผาผลาญร่างกายของผม
ผมลดมือลงมาสัมผัสเนื้อตัวคนด้านบนสะเปะสะปะ ก่อนจะสัมผัสไปเจอกับแท่นความรุ่มร้อนที่แปลกๆผ่านทางเนื้อผ้า มัน....ทำให้ผมรู้สึกดี ผมยืนยันว่าผมยังมีสติ และเพราะสติที่มีอยู่ผมจึงทรมาน อาการชามือชาเท้ากำลังถูกทดแทนด้วยความต้องการทางเพศที่... ‘ค่อนข้างจะรุนแรง’ อาการใจสั่นยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง และเหมือนจะระเบิดในเร็วๆนี้ หากไม่ได้รับการปลดปล่อยที่ถูกวิธี การยินยอมของผมมาด้วยหลากหลายอารมณ์ ที่เคยชื่นชม และเขินเจ้าชายอยู่บ่อยครั้งนั้นเป็นเรื่องจริง และอีกเรื่องที่สำคัญคือ....
....การยอมรับ....
....อย่างไม่มีเงื่อนไข....
....ตามสัญญา...
....จากคนด้านบน....
อาจเป็นเพราะใจผม....ที่ให้ไปง่าย เพราะยา และเพราะ...ความรับผิดชอบที่ผม...
...พลาด....
ดังนั้นการสละร่างกายโดยการแลกด้วยวิธีนี้อาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด นั่นเพราะผมยังมีโอกาสดิ้นรน แต่ที่ยอมโดยขอให้เป็นเจ้าชาย เพราะพระองค์เป็น ‘เจ้าชายนาซิม ฟาราห์ นาดีร อัล-เฮลมันด์’ เป็นผู้กุมบังเหียน ‘บริษัท Helmand Shell’ สัมปทานบ่อน้ำมันเพียงหนึ่งเดียวของประเทศเบซาเลเอล และเป็นบุคคลที่อยู่ใกล้ชิด ‘โรส’ ที่สุด และวิธีนี้ผมก็จะยังสามารถยืนหยัดในฐานะเจ้าหน้าที่ปฎิบัติการได้ต่อ เพราะสำหรับพวกเราแล้ว....
....หน้าที่ความรับผิดชอบต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง.....
นั่นเป็นเหตุผลที่เอามาอ้าง เพื่อให้รู้สึกว่า ‘หัวใจยังไม่ได้ถูกยกให้ใคร’ ใช่!! ผมอยู่ในระหว่างปฏิบัติงานของคุล!!!
“ชั้นคงต้องรีบแล้วล่ะ ไม่เช่นนั้นเธออาจจะช็อตได้”
ฝ่ามือร้อนลูบสำรวจอย่างช่ำช่องไปตามเรือนร่างของผม ริมฝีปากที่กดจูบตามซอกคอ ลาดไหล่ ให้ความรู้สึกเสียวกระสันอย่างที่สุด ยิ่งประกอบกับยาที่ผมได้รับไปด้วยแล้วนั้น
“อื้อออ...อ๊ะ!...”
“ดูเหมือนเธอจะชอบนะ”
“เอ๊ะ! อา~....”
มันง่ายเหลือเกินเพียงแค่เจ้าชายเล้าโลมเล็กน้อยจากการปลุกปลอบ ‘จีน้อย’ และแรงเสียดสีเบาๆของเนื้อผ้า ประกอบกับฝ่ามือร้อนๆของเจ้าชายที่ลูบสัมผัส...สำรวจไปตามสัดส่วนต่างๆตามร่างกายของผม ผมก็ปลดปล่อยแล้ว มันเหมือน...อัดอั้นมานาน
“ฮ้า~....แฮ่ก..แฮ่ก....แฮ่ก”
“หึ ไวจริง” รอยยิ้มร้ายๆกับสายตาพราวระยับ
ผมมองหน้าเจ้าชายรูปหล่อที่เคยชื่นชม ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือว่าหน้าตา หากแต่ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเสียก่อนการร่วมรักกับคนๆนี้ คงจะเป็นอะไรที่น่าประทับใจจนลืมไม่ลงมากกว่านี้แน่ๆ ผมคงเอาไปโม้ให้ไอ้กรีนฟังสนุกปากเลยล่ะ ผมแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเบาๆเมื่อคิดถึงตอนนี้ และนั่นคงเป็นอาการเชิญชวนคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน ริมฝีปากของผมถึงได้ถูกฉกชิมไปอย่างรวดเร็วแบบนี้
“อืมมมม...”
ลิ้นแลกลิ้นพัวพันกันอย่างเร่าร้อนเป็นอะไรที่ปลุกปั่นอารมณ์ดิบได้เป็นอย่างดี ความต้องการที่พึ่งถูกปลดปล่อยไปกลับมาอีกครั้ง ไม่ต้องบอกอะไรมันก็ดุนดันทักทายหน้าท้องของเจ้าชายอย่างหน้าไม่อาย
“ชอบหรือเปล่า?”
“......” ผมส่ายหน้าไม่รู้ แต่มันเสียวแทบขาดใจ ขณะแค่จูบนะ
ความร้อนของร่างกายเพิ่มมากขึ้นตามอารมณ์ความต้องการ จากเดิมที่มันถูกกระตุ้นด้วยยามาก่อนนั้นแล้ว ตอนนี้...มันเริ่มแปลกๆ แปลก...มันแตกต่างจากยาที่เคยโดน ทั้งๆที่ผมก็เพิ่งจะปลดปล่อยไปรอบหนึ่ง
มือคู่สวยไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผม มันจิ๊ดแปล๊บๆขึ้นมาอย่างแรง เล่นเอาผมกระตุกวูบแผ่นหลังลอยขึ้นมาทันที ปฎิกิริยาตอบรับจึงเป็นอาการที่เผลอจิกเล็บลงบนแขนแข็งแรงของคนตัวโต
“อ้า~.....”
“หึหึ เซนซิทีฟสินะ”
“......”
แรงเสียดสีเบาๆจากทางด้านหลัง เสื้อผ้าเจ้าชายหายไปอย่างรวดเร็ว เนื้อตัวผมตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อที่ออกมาเยอะมาก เหมือนมันสามารถผลิตน้ำเองได้เลย
“อืออออ...”
มีการล่วงล้ำมาจากทางช่องด้านหลังพร้อมกับความลื่น ผมดึงคนข้างบนลงมาจูบอีกครั้ง ผมอดไม่ได้ที่จะดูดเรียวลิ้นของอีกคนแรงๆเพื่อบรรเทาอาการเสียวกระสันของตนเอง เล็บมือของผมจิกไปตามบ่ากว้างของเจ้าชาย เนื้อตัวผมร้อนผ่าวดั่งไฟเผา เจ้าชายกดจูบสนองผมอย่างดุเดือดไม่แพ้กัน ก่อนจะดูดริมฝีปากล่างผมอย่างแรงและทิ้งช่วงลงไปดูดดุนเนื้อตัว ตามกกหูลำคอเรื่อยลงมาตามลาดไหล่ หน้าอก เม็ดสีชมพูแดงกำลังถูกกัดกินอย่างไม่ปราณี เพียงไม่นานจุดแดงๆก็เพิ่มปริมาณมากขึ้นจากเมื่อวาน
“ฮ่า~ห์ อา.....”
เพราะอะไรไม่รู้ แต่ความเจ็บปวดเล็กๆนี้กำลังทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก พอเจ้าชายจะผละริมฝีปากออกผมจึงได้กดให้ลงไปใหม่
“หึหึ...”
พระองค์สนองผมอย่างถึงพริกถึงขิง ทั้งมือทั้งริมฝีปาก ทั้งด้านบนด้านล่าง และเหมือนการขยายจากช่องทางด้านหลังจะพร้อมแล้ว
“อ้า~....”
เจ้าชายส่งนิ้วเรียงยาวข้างหนึ่งขึ้นมาที่ปากของผม
“ดูดซะ” ตามบังชา อารมณ์นำทางล้วนๆแล้วตอนนี้
ปากคู่สวยยังคงปรนเปรอให้กับเม็ดทับทิมสีสวยของผม อีกมือจัดการแยกเรียวขาของผม ก่อนจะจ่อความรุ่มร้อนเข้ามา แรงกดเบาๆที่ด้านหลัง เล่นเอาผมเสียวแปล๊บขึ้นมา หมอนใบเล็กถูกจับยัดเข้ามารองใต้สะโพก ก่อนจะมีบางอย่างดุนดันเข้ามาพร้อมกับความลื่นที่ช่องทางด้านหลังของผม ผมกกกอดและจิกเล็บไปตามเนื้อตัวของคนด้านบนอย่างแรง ด้วยรู้สึกถึงความอึดอัดและเจ็บจิ๊ดๆขึ้นมา
ผมกำลังจะขยับสะโพกหนี แต่กลับถูกกดให้อยู่กับที่...
มือที่ให้ผมดูดเปลี่ยนลงมายึดสะโพกของผมเอาไว้
“อ้า...อ๊า!...”
อาจเพราะความลื่นเมื่อส่วนที่ใหญ่ที่สุดผ่านพ้นเข้ามาแล้ว มันก็ไหลลื่น แต่มันก็ยัง...
...จุก...เจ็บแบบจุก มันจิ๊ดไปตามไขสันหลัง...
ผมรับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตอีกอย่างในร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเอง แต่รับรู้ได้ด้วยการเต้นของเส้นชีพจร
“พร้อมนะ”
“ฮ่า~...ฮ่า~” ไม่มีแรงตอบแล้วครับ
สวบ
“อ๊ะ!...อื้ออออ...”
...เสียวสยิวแทบขาดใจ....
...เบาๆแต่เน้นตรงจุด...
ด้วยความลื่นจึงทำให้การสอดส่ายลื่นไหล ช่องทางนั้นตอดรัดของของอีกฝ่ายอย่างรุนแรงตามอารมณ์กระสันสวาท แต่ก็ยังไม่พ้นที่จะรู้สึกทุรนทุรายอยากได้มากขึ้น...มากขึ้น
“ผ่อนคลายหน่อย...เด็กน้อย อา~”
“....อื้อออ...”
...สวบ...สวบ..สวบ...
อีกครั้งที่ผมดึงคนข้างบนลงมาจูบ มือหนึ่งกอดรัดลำคอ อีกมือหนึ่งจิกเล็บไปตามแผ่นหลังกว้าง เมื่อช่องทางด้านหลังคลายตัวลง แรงกระแทกก็ต่อเนื่องรุนแรงขึ้น
“อ๊า!!...อ๊า~...”
“อืมมม..ดีมาก อย่างนั้นแหละ”
เราผละออกจากกันเล็กน้อยก่อนแรงกระแทกกระทั้นจะโหมกระหน่ำรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก เจ้าชายก้มกลับลงมาซุกไซร้ซอกคอผม และยังคงส่งแรงกระแทกมาอย่างต่อเนื่อง พระองค์ใช้มือข้างหนึ่งช่วยประคองเอวของผมเอาไว้ อีกมือก็กกกอดความร้อนรุ่มของผม ในขณะที่มือทั้งสองข้างของผมก็กอดและจิกข่วนไปตามแผ่นหลังกว้างของพระองค์ ริมฝีปากของผมครวญครางไร้ภาษา ก่อนที่ผมจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง
“อ๊า!..อ๊ะ!...อ้า~...”
ผมถึงแล้วแต่อีกคนยังไม่ ของเหลวสีขุ่นของผมเปรอะเปื้อนไปตามหน้าท้องน้อยของเราทั้งสองคนมากขึ้นตามของเก่าก่อนหน้านี้ และแรงกระแทกก็รุกเร็วขึ้น เสียงจากกิจกรรมเข้าจังหวะฟันระคายหู แต่ก็ปลุกอารมณ์ที่พึ่งดับไปของผมขึ้นมาใหม่ได้อย่างรวดเร็วอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าชายจะถึงฝั่งฝัน
“อืมมมม...เยี่ยมจริงๆ”
แรงกระตุกถี่ๆมาพร้อมกับบางอย่างกำลังเติมเต็มช่องทางด้านหลังของผม มันไม่คุ้นเคยเอาซะเลย แต่มันกลับรู้สึกถึงการเติมเต็ม น่าแปลก...
....พระองค์ไม่ได้สวมถุงยาง....
แต่ความคิดนี้ก็หยุดไปแทบจะในทันทีที่เจ้าชายถอนตัวออกไป
“เอ๊ะ!”
และจับตัวผมพลิกค่ำลง จับเรียวขาของผมทั้งสองตั้งชันเข่าขึ้นมา เจ้าชายลูบไล้ไปตามบั้นท้ายและแผ่นหลังของผม
“อ้าาาาา.......” เสียงมาพร้อมกับร่างกายที่สั่นระริกขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้
“หึหึ จริงๆด้วย”
“อื้ออออออออ...อ้า!!...ฮ่าา~ฮ่าา~ฮ่าา~”
เพียงลูบเบาๆยังไม่พอ พระองค์ใช้นิ้วเรียวกรีดลากยาวไปตามแผ่นหลังลงมาที่สะโพกกลมของผม ความเสียวซ่านที่ไม่รู้มาจากไหนกระแทกเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วและรุนแรง ผมกระตุกดิ้นพล่านขึ้นมาทันที ขนลุกซู่ตลอดแนวสันหลัง ไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“อ๊ะ!! ไม่!...อ้า~...ฮ่าา~”
“ดีจริงๆ”
และไม่ต้องรอช้าเจ้าชายก็ส่งความรุ่มร้อนของตัวเองกลับเข้ามาทางช่องทางด้านหลังของผมอีกครั้ง ฝ่ามือหนึ่งสลับลูบสะโพกกับจีน้อยไม่ห่างหาย อีกฝ่ามือลูบไล้กรีดกรายสัมผัสแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผมไปด้วย เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมเพิ่งรู้ว่า...
...แผ่นหลังของผมไวต่อสัมผัสมากแค่ไหน...
สวบ
“อา~....ไม่คิดว่าเธอจะร้อนแรงได้ถึงเพียงนี้”
“อ๊ะ!!...อื้อออ...”
“ชั้นจะเก็บเธอไว้”
“อ้า~~...”
ช่องทางที่เพิ่งจะถูกใช้งานไปดูเหมือนจะตอดรับแท่นความร้อนของเจ้าชายเป็นอย่างดี อารมณ์ที่เหมือนจะค้างของผมกำลังได้รับการเติมเต็มอีกครั้ง อาการขนลุกซู่ซ่ายังไม่หาย ดูเหมือนจุดอ่อนที่เพิ่งค้นพบนี้นอกจากจะกระตุ้นผมแล้ว ยังกระตุ้นต่อมกลั่นแกล้งของคนข้างบนได้เป็นอย่างดีด้วย อารมณ์แบบนี้ใช้อะไรฉุดก็ไม่อยู่แล้ว แม้แต่เสียงที่เอาแต่พระทัยนั่นผมก็ยังฟังผ่านเลยไปไม่ได้สนใจ การประสานหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันของเราจึงมีแต่จะต้องเดินหน้าต่อ
..สวบ สวบ...
“อ๊า~....อ้า~...”
“เด็กน้อย...จะมีแต่ชั้นเท่านั้นที่ทำแบบนี้กับเธอได้”
“อ๊า!!!...อ๊ะ...”
“จงจดจำเอาไว้ให้ดี...จีเนียซ”
“จำไว้ อา~~”
“อ้า~~...ส์”
ผมเงยหน้าขึ้นส่งเสียงครางยอมรับเลยว่ารู้สึกดีแทบบ้า เสียงเอาแต่พระทัยที่เหมือนดั่งคำสั่งมีมาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งผมก็ไม่ได้จะสนใจฟังแต่มันกลับซึมซับเข้ามาในต่อมการรับรู้ได้อย่างน่าแปลก ผมปรือตาหันกลับมามองคนที่ยังคงขยับตัวอยู่อย่างไม่เหน็บเหนื่อย สายตาคมจับจ้องมาที่ผมเหมือนบังคบให้ผมจดจำการกระทำนี้ของพระองค์ ก่อนเจ้าชายจะโน้มตัวลงมาประกบปากซึ่งกันและกันอีกครั้ง ไม่ต้องลีลาอะไรมากผมก็สนองตอบอย่างเต็มที่ตามจังหวะที่พระองค์นำ...
...ไม่เป็นไรประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผมจะไม่มีวันลืม....
รสจูบที่รุนแรงเร่าร้อนแต่อ่อนหวานในที ก่อนแรงกระแทกจะแรงขึ้น เร็วขึ้น เน้นย้ำจุดกระสันมากขึ้น เป็นอีกครั้งที่ผมปลดปล่อยก่อนเช่นกัน และเจ้าชายก็ตามมาติดๆ
“อ๊า~~...อ้า~”
“อา~”
“จำไว้ให้ดี เนียซ...เธอเป็นสมบัติของชั้นแล้ว” เสียงแผ่วเบากระซิบอยู่ข้างหู ผมรู้สึกขนลุกซู่~..อีกครั้ง
“อืออออ...”
และมันก็ไม่ได้จบเพียงเท่านี้ เมื่อเจ้าชายล้มตัวลงมากกกอดผมทั้งที่ยังไม่ได้ถอดถอนส่วนเชื่อมต่อด้านหลัง ไม่นานหลังจากนั้นผมก็กลับมาครางต่อ ยอมรับเลยว่าค่ำคืนนี้ช่างยาวนานเสียเหลือเกิน
.....................................................
................................
..........
..
(เจ้าชายนาซร์)
ผมยิ้มมุมปากนิดๆในขณะที่ทอดสายตานิ่งๆอย่างที่ทำบ่อยๆ ยามอารมณ์ดี
...ถูกสเป็ค...และ...ถูกใจ...
ร่างที่นอนทอดตัวยาวอยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ทำให้ผมรู้มาอีกอย่างว่าเด็กคนนี้ร่างกายบอบบางมากกว่าที่คิด ซึ่งต่างกับจิตใจเสียเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเด็กน้อยนี้..จะเป็นคนของ ‘องค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลก’ อันที่จริงจีเนียซควรจะถูกผมทำลายตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้ว ‘มันควรเป็นอย่างนั้น’ แต่ผมก็เลือกที่จะปล่อยไป หลังจากนั้นผมก็ให้ทหารคนสนิทตรวจสอบประวัติเบื้องต้น มันไม่มีอะไรน่าสนใจมาก ก็แค่คนไทยธรรมดา ที่กำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง มีครอบครัวธรรมดาและเพื่อนสนิทอีกสองสามคน
...แต่...คงไม่มีคนธรรมดาคนไหนกล้าสู้สายตากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็น...ราชวงศ์ ‘หวาดกลัว’ ‘ตื่นกลัว’ ในแววตาใสๆนั่นบ่งบอกอย่างนั้น แต่...ผมกลับสัมผัสได้ถึงความท้าทายในสายตานั้น ไม่น่าใช่คนธรรมดาอย่างที่ประวัติบอกมาแล้วเป็นแน่
เมื่อคืนวานที่ดินเนอร์ ก่อนหน้านั้นผมแทบจะจับเด็กนั่นมาขืนด้วยโซ่ แล้วบังคับให้สารภาพคายความจริงออกมา หากแต่พอได้สบกับแววตาตื่นกลัวที่ออกอาการชื่นชมและปลาบปลื้มผม อาการเขินอายอย่างเป็นธรรมชาติ จึงทำให้นึกเปลี่ยนใจขึ้นมา เจ้าหนูนี่แสดงละครไม่เก่ง ลงลองเล่นด้วยอีกสักหน่อยดีกว่า หลังล่วงเกินไปเล็กน้อย ยิ่งมั่นใจว่า....
...อ่อนหัด...
...แต่โอหัง...
...หึ!!....
...แม้แต่จูบ...ก็ไม่ได้เรื่อง...
....คนของใคร??...
...และใครส่งไอ้เด็กอ่อนหัดนี่มา....
อีกครั้งที่ผมต้องให้หน่วยลับของ ‘เจ้าพี่ราออฟ’ ให้สืบประวัติของเจ้าเด็กอ่อนหัดอีกครั้ง ‘เจ้าชายราออฟ อัลบา อัชชา อัล-เฮลมันด์’ มงกุฎราชกุมารแห่ง ‘ประเทศเบซาเลเอล’ ประเทศบ้านเกิดของผม เจ้าพี่ราออฟพระเชษฐาพระญาติสนิทเพียงคนเดียวที่ผมไว้ใจ
และผลที่ได้จากประวัติที่ซับซ้อนกว่าที่คิดของเด็กคนนี้ เบื้องต้นทราบแค่ว่ามีการแก้ไขประวัติ...หลายต่อหลายครั้ง จนไม่อาจรู้ได้ว่าอันไหนจริงอันไหนเท็จ
...น่าตกใจ!...
แต่ผมยังไม่ปักใจเชื่อ จึงให้สืบลึกลงไปอีก ในที่สุดจึงรู้ว่า ผมก็กำลังถูก....‘แหกตา’ ประวัติที่สืบได้ครั้งแรกเป็นเรื่องจริง แต่ประวัติหลังจากนั้นเป็นของลวง มันยากที่จะคาดเดา ด้วยเพราะนิสัยและความเป็นธรรมชาติของเจ้าเด็กน้อยนี่ เพียงเท่านี้ก็รู้ได้ว่า ‘เบื้องบน’ ของเด็กคนนี้....
...มีอำนาจมากแค่ไหน...
....แต่น่าแปลก....
...ที่ส่งเด็กอ่อนหัดมาทำงานนี้ ยอมรับ...จากความสนใจผมก็เกิดความพึงใจขึ้นมากในตัวของเจ้าเด็กอ่อนหัดนี่ พอคิดมาถึงตรงนี้ ก็ต้องมานั่งขำตัวเองเบาๆ ดูเหมือนคนที่ตัดสินใจส่งจีเนียซให้เข้ามาหาผมจะฉลาดเป็นกรดจริงๆ เล่นได้แม้กระทั่งความชอบและรสนิยมส่วนตัวของผม พวกเขารู้ว่าผมจะต้องถูกใจเจ้าเด็กน้อยนี่เป็นแน่ เพราะนอกจากรูปร่างหน้าตาที่กระตุ้นให้ผมสนใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว ยังมีความน่ารักของนิสัยอีก ท้าทายแต่ก็ตื่นกลัวเหมือนพวกสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ช่างมั่นใจจริงๆเลยนะ ว่าผมจะยอม....
.....ปล่อยเขา.....
...หึ!...
‘องค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลก’ กับนักธุรกิจอย่างผม เราเป็นมิตรและศัตรูได้ในเวลาเดียวกัน และเราก็ไม่ต่างกัน
คืนดินเนอร์นั้นผมเสียเวลาไปกับหลายเรื่อง เนื่องจากมีเรื่องการแก่นแย่งการปกครองของประเทศบ้านเกิดมาเกี่ยวข้องด้วย เลยต้องจำใจปล่อยให้เจ้าเด็กน้อยที่ริอ่านทำตัวเป็นปาปารัซซี่อ่อนหัดหรือสายลับอ่อนหัดดี...ได้หลับไปอย่างสบายตัว ตื่นเช้ามาก็มีเรื่องด่วนติดต่อเข้ามาอีก
...ฝ่ายตรงข้ามเลื่อนไหวแล้ว...
เจ้าพี่ราออฟต้องเสด็จมาเมืองไทยอย่างเร่งด่วนเป็นการส่วนพระองค์ ข้อมูลสำคัญถูกส่งมาที่เมืองไทยทั้งหมด รวมทั้งข้อมูลทางธุรกิจของผม คงเข้าตามแผนของใครบางคนพอดี ตกบ่ายข่าวว่าคนจากตระกุลเอลลิทท์มาถึงเมืองไทยแล้ว นี่เป็นเรื่องยากที่สุด พวกเรารู้ก่อนหน้านั้นแล้วว่า....ฝ่ายตรงข้ามจ้างยมทูตแห่งความตายมาทำงานนี้ และเราก็ใช้วิธีเดียวกันเช่นกัน แต่ที่ว่ายากก็คือ...
...ไม่น่าเชื่อว่าเป้าหมายของยมทูตแห่งความตาย...
...จะเป็นคนๆนั้น...
แต่ทุกอย่างก็เริ่มกระจ่างในตอนค่ำ เมื่อเจ้าพี่เสด็จมาพร้อมกับข่าวของคนที่ชื่อ ‘จิน อลองโซ เอลลิทท์’ มือสังหารที่ถูกส่งตรงมาจากตระกุลเอลลิทท์ ‘จิน อลองโซ เอลลิทท์’ บุตรชายคนสุดท้องของตระกุลเอลลิทท์ ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ามีรูปร่างหน้าตาอย่างไร อายุเท่าไหร่ นอกจากบุคคลในครอบครัว เราสืบได้แค่ว่าเพศชายมาเท่านั้น และอยากให้ชื่อแหกตาเพราะชื่อไม่อาจบ่งบอกว่าเขาหรือเธอเป็นเพศใด และ...ทั้งหมดนั่นก็ถือว่าเยอะมากแล้ว ข้อมูลของตระกุลเอลลิทท์เป็นข้อมูลที่ยากต่อการสืบค้นและค้นหา สิ่งที่ตระกุลเอลลิทท์ยมทูตแห่งความตายทำคือ...
...รับเป้าหมายและจบชีวิตของเป้าหมายเท่านั้น...
ประวัติที่เคยคิดว่าลวงจึงอาจจะไม่ใช่ของลวงตาอีกต่อไป เมื่อผมตัดสินใจใช้... ‘ยา’ ...กับเจ้าหนูอ่อนหัดที่แสนน่ารักคนนี้
...และเด็กน้อยที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงนุ่มๆแห่งนี้ก็เป็นสมบัติของผม...
...โดยสมบูรณ์....
...และอย่าสงสัย...
...ว่าคำสั่งที่ให้เจ้าหนูอ่อนหัดมาเป็นผู้ช่วยของผมเป็นใคร...
...ถ้าไม่ใช่....
.... Misty Morn... Rosa hybrids พันธุ์สีขาว...
TBC
ทักทายทักทายยยย :mew3:
เป็นอีกตอนที่ยาวมากๆ ไม่อยากตัดตอนให้อารมณ์ค้างไปมากว่านี้แล้ว :impress2:
เพราะเนื้อหาในเหตุการณ์ก็มีปริศนาให้คาใจพอควรแล้ว
ดีใจสวบๆที่สามารถปั่นจนออกมาได้อีกหนึ่งตอน :really2: :really2: :o8:
ที่หายไป ไม่ได้หายไปไหน ยังแวะเวียงอ่านนิยายของคนอื่นอยู่
ส่วนของตนเองที่ไม่ไปไหน เพราะพล็อตเรื่องในหัวมันหายไป ไม่รู้หล่นหายไปไหน :mew4: :mew2: :mew6:
เครียดจริงๆ ใครเคยเจอคงเข้าใจ เจ็บปวดมาก :katai1: :katai1:
ขอบคุณที่ติดตาม o14
ขอบคุณที่ยังรอและรักนิยายของเรา o15
Uri
ปอล้อปอลอ
บวกเป็ดให้ทุกเม้นต์แล้ว เพราะถูกใจหมด แบบว่าไม่ค่อยจะได้ตอบเม้นต์ด้วย แต่อยากให้รู้ว่าเราอ่านทุกความเห็น :กอด1: :กอด1:
ปอลอลออีก เราอ่านนิยายเยอะมากๆ บางครั้งไปเจอนิยายที่เวปอื่นที่สนุกๆอยากแนะนำมากๆ แต่ไม่กล้าเอามาแนะนำในเล้าอ่ะ 5555 :hao7: :hao7:
ว่าจะสร้างเพจแนะนำดีหรือเปล่า? ยังคิดอยู่ ฮุฮุฮุ :katai5: :katai5: :katai5:
-
:oo1: น้องจีช้ำหมดดดด
-
:hao6: :hao6: เรื่องมันซับซ้อนยิ่งนัก
-
เจ้าชายถนอมๆจีเนียซน๊า เดี๋ยวช้ำหมด :z1:
:a5: เรื่องนี้มันลึกลับซับซ้อนจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สายลับจับหนุ่มหล่อ :ling1:
เราติดซีรี่ย์เปิดใจมาก 55555555 คอแนวนี้แหละ อ่านไปหลายรอบแล้ว :hao6: :hao6:
ดีใจสวบๆที่โดดมาอ่านของเราด้วย :hao5: :hao5:
อิอิ :mew1: :mew1:
ปกติอ่านแต่นิยาย ชื่อนักเขียนหรืดนามแฝงจำไม่ได้หรอก นอกจากมันสนุกมากจนต้องไปตามหาผลงานของคนนั้น เลยจำได้ :katai4: :katai4:
-
เสียตัวเสียแล้ว
ลึกลับจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
แหม่ เช็ดเลือดกำเดา ก่อนคอมเมนต์555 :m25:
o13 ลึกลับซัอนจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนซื่อๆ?!แบบเนียสจะเป็นคนที่ดูเหนือความคาดหมายขนาดนั้น5555
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
หนูจีช้ำในหมดแล้วมั้ง :jul1:
เรื่องนี้ช่างซับซ้อนยิ่งนัก :katai1:
ไม่สามารถเดาเนื้อเรื่องไปก่อนได้เลย
มีหลายปริศนามากที่รอให้มาคลี่คลาย
-
หนุ่มน่อยโดนกินซะแล้ว.. :hao7:
-
รู้สึกกลัวเจ้าชายขึ้นมาทันที
อย่าทำอะไรรุนแรงกับหนูเนียซนะ
-
น่าสงสารจังเลย
โดนเจ้าชายเล่นซะ :haun4:
-
หนูเนียซช้ำหมดแล้วค่า!
-
:m10: :m10: :m10: โอ๊ย นู๋เนียชของฉ๊าน "อร่อยมั้ยคะ" เจ้าชายน่ะ :hao6: :hao6:
-
หมดสภาพแน่ๆ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ในที่สุดปมก็คลายออกจีเนียชนี่เป็นบุคคลที่เราคาดไม่ถึงจริงๆ
เจ้าชายเองก็ ได้น้องแล้วก็ถนอมๆน้องหน่อยนะ
หวังว่าเป้าหมายของจินคงไม่ใช่จีเนียชนะ
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากกว่าเจ้าชายทะเลทรายหื่นๆกะนักศึกษาแบ๊ว
ชอบค่ะชวนติดตาม :call:
-
จริงๆแล้วคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ
คิดว่ามันต้องมีอะไรซับซ้อนมากกว่าที่เห็นชัวร์
แต่พออ่านสองตอนล่าสุดในหัวก็คิดว่า
"นี่มันซับซ้อนมากกว่าที่คิดไว้อีกว่ะ" เลย
สนุกมากๆเลยนะ รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว~
-
:jul1: :heaven
ตายอย่างสงบ เอิ้กๆ
-
เอามาเสิร์ฟอีกตอน คึคึ
ไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อว่าตอนอะไร เลยใส่ไปว่า....อย่างที่เห็น คำตอบอยู่ท้ายตอน :katai2-1:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 10
โรส
ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นก่อนจะกระพริบตาเบาๆสองสามครั้งเพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง พอชินแล้วผมก็มองสำรวจไปรอบๆห้อง มีบุคคลหลายคนอยู่ในห้องนี้ และสองในนั้นก็น่าจะเป็นคุณหมอกับคุณพยาบาลในชุดขาว แต่ความอบอุ่นที่ได้รับอยู่นี่มัน....
“...!!?....”
“เป็นไงบ้าง?” เจ้าชายถาม
“......” จะให้ตอบยังไงล่ะเนี่ย ผมอ้าปากแต่ไม่มีเสียง
“น้ำนะ” ผมพยักหน้า
เจ้าชายรับน้ำมาจาก...น่าจะเรียกว่าทหารองครักษ์ มาป้อนให้ผม อยู่ๆก็รู้สึกว่า...ใบหน้าของตนเองก็เห่อร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ผมก็พยายามที่จะไม่ใส่ใจนักและเอื้อมมือจะรับน้ำมาดื่ม หากพอสบตากับนัยน์ตาสีสวยจึงทำเพียงยื่นริมฝีปากออกไปจ๊วบกับหลอดดูดเท่านั้น
หลังได้น้ำให้ลำคอชุ่มชื่นแล้วผมจึงได้เวลาสำรวจคนที่นอนโอบตัวเองอยู่ ผมกำลังนอนทับหัวไหล่ของเจ้าชายนาซร์ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง เจ้าชายในชุดอาหรับเนื้อดีสีครีมบางเบาสบาย พระองค์และผมอยู่ภายใต้ผ้าห่มแพรผืนเดียวกัน เล่นเอาผมแทบไม่กล้าสบกับสายตาเจ้าชายเลย แววตาที่อ่านยากแบบนี้ไม่รู้ว่าพระองค์กำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นผมก็มองไปรอบๆห้องอีกครั้งด้วยใบหน้าร้อนๆและใจตุ้มๆต่อมๆ คิดในใจแต่เพียงว่า....
...เก็บอาการหน่อยสิจีเนียซ...
...ต่อว่าตนเองในใจเบาๆด้วยความรู้สึกแปลกๆ...
...ไม่เข้าใจ...
...ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมบรรยากาศมันถึงเหมือนจะเปลี่ยนไป....
แต่ก็นั่นแหละ ผมยังไม่พร้อมจะถามและไม่รู้ว่าอีกคนพร้อมจะตอบกันด้วยหรือเปล่า?
...ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลแน่ๆ และดีหน่อยนึงที่ทุกคนที่อยู่ในห้องแห่งนี้ ไม่แสดงอาการอะไรหรือสายตาแปลกๆอะไรให้ผมรู้สึกอึดอัดใจและอายไปมากกว่าที่เป็นอยู่
“ที่ไหนครับ?” ผมขมวดคิ้วเบาๆหันไปถามคนที่นอนเคียงข้าง แต่ก็ไม่กล้าที่จะสบตาอยู่ดี
“รีสอร์ท Amira ชลบุรี”
“.......”
งั้นหรอ ผมพยักหน้ารับรู้เบาๆ คุณหมอตรวจดูอาการผมอีกเล็กน้อย เหมือนก่อนหน้านี้ก็ตรวจไปแล้วรอบนึงกระมัง
“อุณหภูมิร่างกายอยู่ในระดับปกติแล้วกระหม่อม แต่ยังต้องรับพระโอสถอย่างต่อเนื่องระยะหนึ่งก่อนพะย่ะค่ะ”
“ขอบใจมากท่านหมอ” กล่าวกับคุณหมอก่อนจะพยักหน้าให้นายทหารองครักษ์
“เชิญครับท่านหมอ” นายทหารองครักษ์ที่ผมจำชื่อได้ว่าเขาชื่อ ‘ฮะซิน’ เขาน้อมรับก่อนจะหันไปพูดกับคุณหมอ
“กระหม่อมทูลลาพะย่ะค่ะ” เจ้าชายทำเพียงพยักหน้าเบาๆ ส่วนผม...
“...ขะ...ขอบคุณครับ”
ก็...เขามารักษาผมนี่ครับผมก็ควรจะพูดด้วย คุณหมอท่านนั้นเพียงยิ้มและคำนับทั้งเจ้าชายและผมเท่านั้น ก่อนจะเดินออกไปพร้อมพยาบาลอีกคนตามที่ฮะซินเชิญ
ตอนนี้จึงเหลือเพียงผมกับเจ้าชายรูปงามเท่านั้น
“ผมรู้สึก...เหมือนผมหลับไปนาน?”
ผมเหลือบๆตาขึ้นไปมองเจ้าชาย มองเพียงริมฝีปากสวยนั้นเท่านั้น ไม่กล้าสบตาด้วยจริงๆมันรู้สึกแปลกๆและใบหน้าของผมก็ร้อนมากๆด้วยตอนนี้
“ใช่...เธอหลับไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน”
“...ง่ะ...งั้นหรอครับ” อึ้ง....จนพาลพูดแทบจะไม่ออก อีกอย่างเวลาผมหลับผมหลับเป็นตาย ยิ่งเวลาป่วยอย่าให้ปลุกเลย ไม่ตื่นแน่นอน
“หึหึ อ่อนหัดจริงๆ”
“...!!!...”
ผมหันขวับเลย คำพูด...แม้จะยั่วอารมณ์ผม แต่เมื่อผมได้สบตาคมคู่สวยนั้น อารมณ์ที่คิดว่ากำลังถูกต่อว่าก็พลันมลายหายไป สายตาที่ทอดอ่อนโยนกว่าครั้งไหน ทำให้ผมไปต่อแทบไม่ถูกได้แต่ทำหน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์และหันหน้าหนีไปอีกทางเท่านั้น
“เริ่มแล้วสินะครับ” ผมเบี่ยงประเด็น แต่เรื่องใกล้เคียงกัน เจ้าชายลูบไหล่ที่โอบอยู่ของผมเบาๆ
“ใช่”
“ผมต้องทำอะไรบ้างครับ”
“อยู่กับชั้น”
“...!!...” ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย อย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก เผด็จการแปลกๆ
คือ...ระหว่างที่ผมหลับไปมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า? ตอนนี้ผมตามเจ้าชายพระองค์นี้ไม่ทันจริงๆนะ และขณะที่ถามและตอบนี้ผมก็ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายด้วย เลยไม่รู้ว่าเจ้าชายทำสีหน้าแววตาอย่างไร
...เมื่อผมเงียบ เจ้าชายก็เงียบ...
เราไม่มีการพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาและสาเหตุของการที่ผมนอนโทรมด้วยพิษไข้มาหนึ่งวันหนึ่งคืนนี่ เพราะมันไม่จำเป็น เราก็แค่...เดินหน้าต่อก็เท่านั้น แต่...ความอ่อนโยนที่เหมือนจะกลับมา...หรือเปล่า? เพราะผมรู้สึกว่ามันไม่เหมือนกับความอ่อนโยนครั้งก่อนๆ ก่อนตัวตนของผมจะเปิดเผย มันทำให้ผม....
...สับสน...
“...แต่ข้อมูล...”
ผมเงยหน้าและกำลังจะพูดแย้งถึงภารกิจของตัวเอง แต่คงเป็นการกระทำที่พลาดอย่างแรง เพราะก่อนจะจบประโยคริมฝีปากของผมก็ถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว
“อ้ะ...”
ผมเบิกตากว้างสบกับแววตานุ่มลึก ชะงัก!! ไปทันที จนกระทั่งสัมผัสถึงความอ่อนโยน นุ่มนวลของกลีบปาก เหมือนคนละคนกันเลยกับที่เคยจูบทั้งที่เป็นบุคคลเดียวกัน ปลายเรียวลิ้นที่เริ่มจะคุ้นเคย สอดแทรกเข้ามาพัวพันเบาๆกับลิ้นเล็กของผม ผมสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มที่กำลังหยอกล้อกับลิ้นของตนเอง ผมจูบไม่เก่งแต่ด้วยการชักนำจากผู้เชี่ยวชาญผู้สูงศักดิ์ ผมก็อดไม่ได้...เมื่อพอตั้งสติได้ก็ไม่อาจสู้สายตาคมกริบสีเขียวเข้มๆออกสีเงินนั้นได้อีก จึงได้แต่ปิดเปลือกตาลงและล่องลอยไปกับรสสัมผัสวาบหวามนั้น
ความรู้สึกรัญจวนใจกำลังก่อตัวเล็กๆ ให้ผมต้องยกมือทั้งสองขึ้นไปโอบกอดท้ายทอยของเจ้าชายอย่างห้ามใจไม่อยู่ ความรุ่มร้อนค่อยๆก่อตัวขึ้นมาพร้อมกับรสจูบที่ทวีความเร่าร้อนขึ้น...ช่างอันตรายเสียจริง
เจ้าชายถอนริมฝีปากออก แล้วเราก็สบตากันอีกครั้ง ความต้องการเสพความเร่าร้อนของพระองค์ปรากฎทางแววตาอย่างไม่ปิดบัง จนผมเองก็เพิ่งรู้สึกถึงความร้อนราวกับไฟแผดเผาบนใบหน้าของตนเอง...ที่คงส่งผลให้ใบหน้าผมแดงจัดกว่าเดิมแน่ๆ เจ้าชายเลื่อนริมฝีปากที่ฉ่ำไปด้วยรสสัมผัสก่อนหน้านี้เข้ามาหากลีบปากของผมอีกครั้ง เพียงแตะอย่างแผ่วเบา แล้วผละออก หนึ่งครั้ง...สองครั้ง...สามครั้ง...ก่อนจะหยอกล้อกับกลีบปากที่เหมือนจะเริ่มเจ่อของผม ทาบทับเบาๆ เละเล็มเบาๆ ก่อนจะบดขยี้...แรงขึ้น...และแรงขึ้นโดยไม่ได้ถอนริมฝีปากออกแต่อย่างใด เป็นเพียงการบดขยี้กลีบปากเท่านั้น จนเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว...
“อืออออ...”
....ต้องเป็นฝ่ายอาจหาญส่งลิ้นของตัวเองเข้าไปหาลิ้นร้อนของพระองค์ก่อน ปากสวยของเจ้าชายดูดดุนลิ้นร้อนของผมตอบเบาๆ แต่เสียวซ่านสะท้านไปทั้งตัว จนผมทนแรงต้านทานนั้นแทบจะไม่ไหว ต้องค่อยๆปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง อดใจที่จะลองเล่นลิ้นกอดเกี่ยวพัวพันกับลิ้นของพระองค์ไม่ได้ พอลิ้นเรียวได้สัมผัสกันความร้อนแรงในรสจุมพิตก็ทวีความเร่าร้อนมากขึ้น หนักหน่วงคล้ายจะกลืนกินแต่ก็อ่อนโยน
รับรู้เพียงรสสัมผัสซาบซ่านจากการจุมพิตรับอรุณที่แสนจะต้านทานไหว ฝ่ามือร้อนของเจ้าชายลูบไล้สัมผัสไปตามท้ายทอยและเส้นผมทางด้านหลังศีรษะของผม อีกมือก็ประคองแผ่นหลังของผมเบาๆ ความเสียวซ่านจากการสัมผัสแผ่นหลังของผมแล่นจิ๊ดขึ้นมาให้ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว จนเผลอตัวขยับเบียดเข้าหาแผ่นอกแข็งแกร่งตรงหน้า แค่นั้นคงยังไม่พอ รสสัมผัสจากฝ่ามือที่ลูบไล้แผ่นหลังของผมไปมาจนผมเริ่มต้านความรัญจวนนั้นไม่ไหว ต้องจิกเล็บลงบนลาดไหล่ของพระองค์แน่นๆเพื่อช่วยบรรเทาอาการสั่นสะท้าน
แรงสัมผัสของรสจูบยังแผ่วเบาแต่หนักหน่วงซาบซ่านในความรู้สึก ยังดำเนินต่อไป...และต่อไป อีกครั้งที่เป็นผมที่ไม่อาจผ่อนระบบการหายใจได้ จึงต้องออกแรงบีบบ่ากว้างของอีกฝ่ายอย่างแรง พระองค์คงรับรู้ส่งผลให้เจ้าชายค่อยๆละริมฝีปากออก ผมลืมตาขึ้นมาด้วยอาการหอบหายใจอย่างหนัก ในจังหวะที่สามารถเรียกเลือดมาหล่อเลี้ยงใบหน้าให้ได้แดงเข้มยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยเพราะเจ้าชายยังไม่วายใช้ลิ้นอุ่นร้อนของพระองค์เลียกลีบปากของผมด้วยแววตาอยากจะกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัว
....แล้วผมจะต้านยังไงไหวนอกจากรีบก้มหน้าลงหายใจหอบหนัก แล้วซ่อนใบหน้าแดงๆของตัวเองเอาไว้เท่านั้น ด้วยหัวใจที่ตื่นรัวกระเด็นกระดอนจะออกมาจากอกอยู่แล้ว ทำไมถึงยังทำแบบนี้นะ ผมไม่เข้าใจเลย
“เอ๊ะ!!”
อะไรไปกระตุ้นเจ้าชายละเนี่ย พระองค์ใช้มือเชยคางให้ใบหน้าของผมเงยขึ้นมา แล้วพระองค์ก็ทาบริมฝีปากลงมาหนักๆอีกหนึ่งครั้ง แถมท้ายด้วยการ...
“อื้อออ...”
...ดูดกลีบปากล่างของผมอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง ผละออก...ก่อนจะแลบลิ้นมาเลียริมฝีปากของพระองค์เองอย่างคนเพิ่งได้ลิ้มลองของอร่อยมายังไงอย่างงั้น เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพียงเวลาไม่กี่วินาที แต่มันกลับทำให้ผมไปต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว
“อาบน้ำเองได้มั้ย?” เจ้าชายพูดด้วยแววตาหวานฉ่ำพร้อมกับสบสายตาอึ้งๆของผมไปด้วย
“...ดะ..ดะ...ได้...ครับ” ผมต้องกระพริบตาปริบๆเพื่อเรียกสติสตังของตัวเองอย่างยากเย็น ก่อนตอบ
อาบน้ำ...ปกติก็ต้องอาบเองอยู่แล้ว แต่เจ้าชายกลับถามเหมือนผมอาบน้ำเองไม่เป็นซะงั้น
“อีกสักพัก ชั้นจะให้คนมารับ”
พระองค์ลูบแก้มของผมเบาๆก่อนผละจากและลุกเดินออกไป
ผมได้แต่นั่งให้หายจากอาการหัวใจจะวายของตนเองอีกพักหนึ่ง ก่อนจะตัดใจค่อยๆลุกไปจัดการกับร่างกายของตนเอง ผมหลับยาวไปถึงสองคืนกับอีกหนึ่งวัน ความรุนแรงของยานั้นช่างไม่ปราณีผมเอาซะเลย อีกทั้งเจ้าชายที่ออกจะ.... อ่า....ไม่ไหว ผมจำได้...จำได้หมดทุกฉากทุกตอน ไม่ได้สลบไสลเป็นลมไปก่อนแต่อย่างใด จำได้แม้กระทั่งประโยคสุดท้าย
‘เด็กน้อยที่น่ารัก...แม้กระทั่งความฝันของเธอก็ต้องเป็นชั้น’
...น่าอายจริงๆ....
...และเหมือนร่างกายกำลังถูกคุกคามยังไงก็ไม่รู้...
ตอนนี้อาการเจ็บปวดตามร่างกายอันจากกิจกามอันเร่าร้อนนั้นยังคงมีอยู่ แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าร่างกายนี้ได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี เพียงแค่คิดถึงเหตุการณ์เสียเวอร์จิ้นนั้นผมก็อดที่จะหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอีกไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนไอ้กรีนมันเจอจะรู้สึกอายอย่างผมหรือเปล่า?
...เฮ้อ...ถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะดีใจหรือเสียใจดี (ก็....เจ้าชายก็สเป็คอ่ะ แต่ให้ฉึกๆกันจริงๆนี่...ยังไม่ไหว อายว่ะ) แต่ตอนนี้...ไม่ทันแระ ความรู้สึกกับเจ้าชาย...ผมรู้สึกปลาบปลื้มและชื่นชมพระองค์มากๆ อ้อ...ยังมีทั้งความเกรงกลัวและท้าทายอีกด้วย (นี่แหละสเป็คผม คึคึ) ก็เลยอดจะเขินอายเวลาที่ได้สบกับแววตาที่ยากจะอ่านความรู้สึกแต่คมกริบเหมือนอยู่เหนือผู้คนตลอดเวลานั้นไม่ได้ ทั้งการกระทำที่ชวนหวั่นไหวบ่อยครั้งที่เล่นเอาหัวใจของผมเต้นโครมคราม ยอมรับว่าแปลกๆ ความรู้สึกต่อสายตาเหล่านั้นมันแปลกๆ มันไม่ใช่รักชอบแบบที่ผมคิดว่าผมเข้าใจ ผมเข้าใจความรักมีหลายแบบ แต่นี่ผมกลับอธิบายไม่ถูก เพราะเวลาเพียงแค่นี้มันไม่ทำให้คนเราเกิดรักกันได้หรอก ไม่มีทาง!! เอาไว้มีโอกาสเจอกรีนก่อนค่อยถามมันดีกว่า แบบว่า...คนมันมีประสบการณ์ก่อนอ่ะนะ น่าจะ...นะ แต่ถ้าพูดถึงพวกเจ้าสัว...เออ...ผมไม่ได้ไปเรียน ซ้ำยงไม่ได้ติดต่อบอกพวกมันเลย คงต้องโทรหาแล้วล่ะ
ส่วนเรื่องงานของผมนั้น เดิมคนประจำการอยู่ประเทศไทยมีผมคนเดียว อืมมม..งานก็เยอะอ่ะนะ แต่เป็นของหน่วยอื่นมากกว่า ของผมมันงานซ้ำซ้อนเลยนานๆมีที แต่งานนี้มันใหญ่เกินกว่าที่ผมจะทำคนเดียวได้ เลยต้องมีการตั้งทีมขึ้นมา พูดแบบนี้ไม่ได้แปลว่าผมเก่ง หรือมีอำนาจหน้าที่อันยิ่งใหญ่อะไร อย่างที่ผมเคยบอกไปในทีมของไวท์เตอร์กับพี่เกรย์ที่เป็นรุ่นพี่และมักได้รับมอบหมายเป็นหัวหน้าทีมนั้น กลุ่มพวกเราถือว่างานกระจอกมาก เราทำหน้าที่ติดตามผลมากกว่า โดยการทำแค่ดูอยู่ห่างๆแล้วก็รายงาน ช่วยเหลือได้ภายใต้คำสั่ง ในแต่ละครั้งใช้เวลาสั้นๆ นานสุดก็แค่วันเดียว งานหลักเราจึงไม่ใช่บู๊ เพราะถ้าเราฝืนคำสั่งเราอาจจะตายได้ อาจถูกพวกเดียวกันหรือฝ่ายตรงข้ามฆ่าก็ได้ แต่ที่เคยเจอฝ่ายตรงข้ามจะฆ่าเราก่อน เอาเป็นว่านอกจากเบื้องบนสายตรงของพวกเราแล้ว คนในองค์กรแทบจะไม่รู้ว่ามีหน่วยงานประเภทเราอยู่ด้วย
สรุปก็คือเราทำหน้าที่เหมือนพวกหน่วยสอดเนม แต่งานเราสบายกว่านั้น มันไม่เสี่ยงขนาดนั้น อย่างเช่นผมเคยถูกแฝงตัวไปเป็นนักเรียนทัศนศึกษาในโรงเรียน เป้าหมายดูแค่ว่าคนที่ส่งไปปฏิบัติการต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ และรายงาน จากนั้นก็ให้ทำตัวกลมกลืนกับนักเรียนธรรมดาและกลับออกมา เหมือนงานของกลุ่มปฎิบัติการเหล่านั้นไม่ได้มีพวกเรารวมอยู่ด้วย ไม่เคยมีใครรู้ว่าองค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลกจะมีกลุ่มของพวกเรา...นั่นแหละ อีกเพราะหน่วยสอดเนมก็มีอยู่แล้วของมัน พวกเราเป็นแค่ตัวเสริมให้การรายงานของหน่วยสอดเนมน่าเชื่อถือเท่านั้น เราจึงได้ทำเฉพาะงานที่สำคัญจริงๆ เพราะงานของพวกเรามันมักซ้ำซ้อนกับงานของหน่วยอื่น
และการที่ผมต้องเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องในภารกิจระดับ A ครั้งนี้ เพราะเจ้าชายนาซร์เลือกมาเมืองไทย จะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่อาจทราบได้ เพราะผมไม่ได้รับการแจ้งมา เบื้องต้นที่เราประชุมกันครั้งแรกแผนที่วางไว้ก็แค่เพียงให้ผมดูอยู่ห่างๆ เป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาอย่างที่เคยเป็น เพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนั้นสายเราก็รายงานมาว่าฝ่ายตรงข้ามได้ใช้บริการของตระกูลเอลลิทท์ แสดงว่างานนี้ ‘ฆ่าล้างโคตร’
....ฆ่าล้างโคตรจริงๆ....
เพราะปัญหานี้มันเริ่มมาจากการแก่นแย่งที่จะเป็นผู้นำประเทศ ประเทศหนึ่งในแถบทะเลทราย‘ประเทศเบซาเลเอล’ ประเทศที่ประชากรในประเทศเชื่อว่าปกครองโดยพระผู้เป็นเจ้า ผู้ปกครองประเทศต้องสืบเชื้อสายโดยตรงเท่านั้น
‘เจ้าชายนาซิม ฟาราห์ นาดีร อัล-เฮลมันด์’ เป็นบุตรชายคนที่ห้าของกษัตริย์แห่งประเทศเบซาเลเอล มีพระมารดาเป็นคนญี่ปุ่น และด้วยการที่พระองค์มีพระมารดาเป็นชาวต่างชาติ พระองค์จึงถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ แต่ด้วยความสามารถของพระองค์ บ่อน้ำมันในประเทศเบซาเลเอลทั้งหมดจึงตกเป็นสัมปทานของ ‘บริษัท Helmand Shell’ บริษัทที่เจ้าชายนาซร์เป็นผู้ก่อตั้ง และแหล่งสนับสนุนเงินทุนหลักของประเทศเบซาเลเอลก็คือ...บริษัท Helmand Shell
ส่วน ‘เจ้าชายราออฟ อัลบา อัชชา อัล-เฮลมันด์’ มงกุฎราชกุมารหนึ่งในผู้ที่ได้รับเลือกให้เป็นรัชทายาทคนต่อไป และเป็นพระเชษฐาของเจ้าชายนาซร์เป็นพระญาติที่สนิทกันกับเจ้าชายนาซร์มากที่สุด พูดถึงตอนนี้คงพอมองเห็นแล้วว่าเจ้าชายนาซร์จะสนับสนุนใครขึ้นครองราชย์ ระหว่างเจ้าชายราออฟพระเชษฐาที่มีความเก่งกล้าสามารถด้านการปกครองกับรัชทายาทคนอื่นที่ต้องการเพียงเงินสนับสนุนจากบริษัท Helmand Shell
ทั้งหมดนี้ผมเพียงอธิบายให้เห็นภาพ เพราะภารกิจของคุล เราไปไม่ถึงเรื่องของการเมืองการปกครองในประเทศนั้น เพียงแต่คุลก็ไม่รู้ว่าเป้าหมายของตระกูลเอลลิทท์เป็นใคร และสัปดาห์ต่อมาพี่ทาอิได้ขอร้องให้ผมเป็นปาปารัซซี่จำเป็นให้ด้วยการเอาของชอบมาล่อลวง หลังจากตกปากรับคำงานแอบถ่ายไปผมจึงได้ขอเปลี่ยนคำสั่งใหม่ จริงๆก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ แค่ขอคำสั่งใหม่จากดูอยู่ห่างๆ ขยับมาใกล้ชิดยิ่งขึ้น แต่นิสัยกระต่ายตื่นตูมเวลาแอลกอฮอล์เข้าสู่สายเลือดเลยทำให้อาชีพปาปารัซซี่ของผมไปไม่รอด และสุดท้ายตัวตนที่แท้จริงก็ถูกเปิดเผย (ผมแอบคิดว่ามีคนจงใจเปิดเผยด้วยซ้ำ) (ปอลอ..ระหว่างนี้ลืมงานแอบถ่ายไปแล้ว อีกเดี๋ยวก็จะได้เดือดร้อน)
“เชิญทางนี้ครับ”
หลังชำระร่างกายตนเองจนสดชื่นและออกมาจากห้องผมก็พบกับฮะซิน คนๆเดียวกับที่อยู่ในห้องตอนผมตื่น เขาเชิญให้ผมเดินไปตามเส้นทางหนึ่ง แม้จะบอกว่าที่นี่เป็นรีสอร์ท แต่มันก็หรูหราเกินกว่านั้นไปมากโข มันเหมือนบ้านหรือคฤหาสน์สไตล์รีสอร์ทที่ผมเคยเห็นภาพตามโฆษณาแพงๆมากกว่า สวยงามและปลอดโปร่ง เดินตรงมาไม่นานเราก็มาเจอกับสวนสวยที่ร่มรื่นสบาย ถัดมาก็เป็นห้องอาหาร เป็นห้องอาหารที่ส่วนตัวพอสมควร พอก้าวเข้ามาเจ้าชายนาซร์ก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว พระองค์อยู่ในชุดที่เรียกว่า โต๊ป (Thobe) เป็นชุดแต่งกายสำหรับชีวิตประจำวัน โดยมากจะเห็นเฉพาะในกลุ่มอ่าวอาระเบีย ลักษณะชุดยาวคลุมข้อเท้า ผ่าหน้าความกว้างพอสำหรับสวมหัวได้ เสื้อแขนยาว ส่วนใหญ่นิยมใช้ผ้าสีขาวตัดเย็บ แต่ของพระองค์เป็นสีครีมโดยใช้ผ้าเนื้อดีคล้ายผ้าแพร คอตั้งเหมือนขอบคอชุดจีนลายกลัดสีทองลากเป็นเส้นรอบคอยาวกว้างประมาณสามนิ้วลงมาถึงหน้าท้อง แขนยาวปลายแขนแบบปล่อย ด้านข้างมีทหารองครักษ์อีกสองสามคนในชุดสูทสากล แต่คนที่ยืนอยู่ใกล้พระองค์ที่สุดผมจำได้ว่าเขาชื่อ ‘ซาอิด’
“ขะ...ขอโทษที่มาช้าครับ”
ผมเคยบอกไปแล้วกับเจ้าชายผมไม่ถนัดใช้คำราชาศัพท์ เลยเลือกที่จะพูดเฉพาะคำที่สามารถพูดได้เท่านั้น เพราะดูเหมือนพระองค์ก็ไม่ได้จะใส่ใจเรื่องนี้ด้วย หรือบางทีผมอาจจะคิดมากไปเอง แต่เอาเป็นว่าเจ้าชายเคยอนุญาตแล้วก็แล้วกัน
“.....” พระองค์เพียงมองมานิ่งๆ และยิ้มมุมปากบางเบาเท่านั้นเหมือนที่เคย
ความรู้สึกย้อนกลับไปในหลายวันก่อนที่ได้ดินเนอร์กับพระองค์
อาหารเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว พอผมนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัว พนักงานก็เสิร์ฟอาหารทันที เรานั่งทานอาหารเพียงสองคนในบรรยากาศที่...ส่วนตัวสุดๆ หากแต่พอทานได้สักพัก...
“ดีใจที่ทรงเสด็จมานะเพคะเจ้าชาย”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองไปตามเสียงหวาน แล้วก็..
อึ้ง!!
ผู้มาใหม่เป็นหญิงสาวที่จัดได้ว่าสวยงามจับใจเลย หล่อนอยู่ในชุดอาหรับแบบผู้หญิงสีชมพูมีลวดลายเป็นลูกไม้สวยงาม ท่วงท่างามสง่า หล่อนยิ้มน้อยๆแต่มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ กิริยามารยาทผู้ดีสุดๆ สง่างามมากในความรู้สึกของผม ผมคงจะค้างไปอีกนานหากไม่ได้ยินเสียงนี้
“อมิร่า ไม่มีแขกหรือไง?” เรียบๆแต่ก็เหมือนดุอยู่ในที
“คิคิคิ ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมชั้นก็แค่อยากมาเห็นด้วยตาตัวเองเท่านั้นเองเพคะ”
“......” เจ้าชายไม่พูดอะไรต่อ แต่หรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างรู้ทัน
“โถ่...เจ้าพี่จะไม่แนะนำให้หม่อมชั้นรู้จักหน่อยหรือเพคะ”
“.....นั่นสิ” เจ้าชายเงียบก่อนยิ้มมุมปากอย่างร้ายๆ (ผมแอบขนลุกด้วยอ่ะ) ตอบคนมาใหม่ แล้วพระองค์ก็หันมาสบตาผมที่มองพระองค์อยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะแนะนำชื่อสาวสวย
“เจ้าหญิงอมิร่า อาล อีซา บูไซย์ เจ้าของรีสอร์ท ส่วนนี่จีเนียซ สิรธีร์” และแนะนำผมต่อท้ายแก่เจ้าหญิงแสนสวยและผู้เป็นเจ้าของรีสอร์ท
“...เอ่อ” ติดอ่างเลย เป็นถึงเจ้าหญิงเลยหรอเนี่ย
“(ยิ้มหวาน)...สวัสดีจ้า”
“สะ...สวัสดีครับ” ผมพนมมือไหว้อย่างเก้ๆกังๆ
“คิคิ อืม...” เจ้าหญิงเธอเดินเข้ามาหาผม
“เธอนี่น่ารักจริงๆเลยนะ~...... โอ้...ขออภัยเพคะ”
เธอทักผมตอบ ก่อนจะเอื้อมมือเพื่อที่จะแตะใบหน้าของผม สายตาเจ้าหญิงเธอเคลิบเคลิ้มเหมือนจะหลงใหลอะไรซะอย่าง แต่มือนั้นกลับชะงักไปเมื่อผมสังเกตว่าเธอสบตาเข้ากับแววตาคมกริบของเจ้าชาย เจ้าหญิงผละจากผมออกไปเล็กน้อยแต่ก็ยังคงรอยยิ้มหวานสวยไว้บนใบหน้า มองไม่ออกสักนิดว่าเจ้าหญิงพระองค์นี้คิดอะไรอยู่
“งั้นหม่อมชั้นไม่รบกวนแล้วดีกว่า ว่าแต่อาหารถูกปากมั้ย? จีเนียซ”
ผมยังงงปนอึ้งอยู่ แต่ก็ตอบกลับไป
“ก็..ครับ เอ่อ..กระหม่อม”
“ดีจ้ะ หม่อมชั้นทูลลาเพคะ ขัดข้องประการใดเรียกหม่อมชั้นได้ทุกเมื่อนะเพคะ”
เจ้าชายไม่ตอบ แต่พยักหน้าให้คล้ายจะรำคาญ
รำคาญ!!
เฮ้ย!!!
ฮะฮะครั้งแรกเลยนะที่ผมอ่านสีหน้าแววตาแบบนี้ออกน่ะ ไม่ไหวแฮะเผลอยิ้มออกมาจนได้ แต่ดูเหมือนรอยยิ้มผมคงไม่ได้ถูกใจใครอีกคนสักเท่าไหร่
“ชอบหรือ?”
“ครับ?”
“.......” เจ้าชายไม่ยอมพูดต่อ แต่กลับมองผมนิ่งๆ เกร็งขึ้นมาทันทีเลยแฮะ
“ทานต่อเถอะ”
“คะ..ครับ” ‘อะไรของเค้านะ’ คิดในใจเบาๆอย่างไม่เข้าใจ
ผมก็เลยต้องหันกลับมาทานที่เหลือต่อ ไม่นานมื้อเช้าของเราก็เรียบร้อย
ผมเดินตามเจ้าชายมาที่ห้องๆหนึ่ง ฮะซินเดินเฉียงนำหน้า ส่วนซาอิดกับทหารองครักษ์อีกสองสามคนตามหลังอีกที ห้องนี้เต็มไปด้วยภาพเขียนขนาดใหญ่ และชั้นหนังสือขนาดใหญ่ มีหนังสือจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ เหมือนห้องนี้ไว้อ่านหนังสือและพักผ่อนไปในตัว ฮะซินเดินไปกดๆอะไรที่ภาพวาดภาพหนึ่ง ภาพนั้นค่อยๆเคลื่อนไปด้านหลังก่อนจะเลื่อนตัวออกด้านข้าง ปรากฏเป็นประตูขนาดกว้างประมาณหนึ่งเมตรสูงจรดเพดาน ไฟติดทันที ข้างในปรากฏเป็นบันไดตัวทอดยาวลงไป เราทุกคนเดินลงไปตามทางที่ปรากฏ ลงไปด้านล่างก็เป็นทางเดินยาวกว้างประมาณสองเมตรทอดตัวยาวไปอีกประมาณ 5 เมตรได้
ตลอดทางจะมีภาพเขียนประดับตามทางเดินตลอด ผมแน่ใจว่าภาพเหล่านี้จะต้องมีกลไกอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่นอน(จากประสบการณ์) เราเดินไปสักพักก็เจอห้องกว้างๆโล่งๆ มีเพียงชุดโซฟาสีดำวางอยู่ตรงกลางหนึ่งชุดเท่านั้น ผนังด้านข้างเต็มไปด้วยลวดลายต่างๆ เป็นภาพเขียนฝาผนัง ดูไม่ออกว่าเป็นภาพอะไร ฮะซินเดินไปที่ผนังฝั่งหนึ่งและก็เหมือนเดิม กดรหัสอะไรบางอย่างลงไปพร้อมทั้งสแกนเยื่อตา อีกครั้งที่ภาพนั้นเคลื่อนตัวไปด้านหลังและเลื่อนออกด้านข้าง ข้างในปรากฎเป็นห้องๆหนึ่ง ภายในห้องนั้นมีคนอยู่ประมาณสี่ห้าคน บนโต๊ะตัวไม่ใหญ่มากนักมีกระเป๋าเซฟสีเงินอยู่สองใบ เพียงแค่เห็นผมก็พอจะเดาได้แล้วว่า....
...เวลานั้นมาถึงแล้ว....
...ใช่ ก็พรุ่งนี้ก็ถึงวันปลิดชีพของคนๆนั้นแล้วนี่นา...
TBC
ทักทายทักทายยยยยยย :hao6:
เหมือนจะปมเยอะ แต่จริงๆไไม่เยอะหรอก :hao3:
ค่อยๆอ่าน ค่อยๆทำความเข้าใจไปนะ :katai5: :katai5:
ขอบคุณที่ตามอ่านกัน :pig4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ รัก...ทึ่สุด :man1: :man1:
ปอลอบวกเป็ดให้ทุกคนเลย จู๊บๆ :mew1: :mew1:
uri :bye2:
-
เจ้าชายคิดว่าจีเนียซชอบเจ้าหญิงสิน่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แลดู เจ้าชายจะหวงจีเนียซ น่าดู :oo1: :impress2:
-
ใครจะโดนฆ่านี่ โอยอยากรู้ :ling1:
ว่าแต่กรีนนี่ นุ้งกรีนของฟรานใช่ป่ะคะ แต่จำได้ว่าจีเนียซบอกว่ากรีนเป็นนักฆ่านิ มันยังไง เอ๊ะรึว่าเราจำผิด :katai1:
โอ๊ย อยากรู้ เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปดีกว่า :mew2:
:L2: :กอด1: :pig4: :กอด1:
-
ตามติดเป็นเห็บหมา กร้ากกกก
-
เรียกว่าเป็นหน่วยสัพเพหะสินะ นายน่ะ :ruready
-
เจ้าชายดูหวงเนียสจริงๆน้าา :z1:
อัพเร็วจัง มาต่ออีกเร็วๆน้าา555 :กอด1:
-
:-[ อร๊ากก นู๋เนียส เจ้าชายหึงด้วยแหละ นู๋ :hao7:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:z1: :z1:
พึ่งตามมาอ่าน แต่รับรองว่าจะเร่งสปีดตามให้ทันเน้อ
นายเอกน่าร๊ากกกกก :-[
-
แหม...เจ้าชายหวงน่าดู
:hao3:
อยากรู้ว่าใครจะโดนฆ่า...อยากรู้ๆๆ
:katai1:
-
จะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย ปมเยอะจริง!
-
แบบว่ายิ่งอ่านยิ่งค้างคาใจ
ยิ่งอ่านยิ่งอยากติดตาม
อยากให้ลงตอนต่อไปเร็วๆ
ใครจะโดนฆ่า
แล้วกรีนของคุณฟราน นี่ใช่กรีนนักฆ่ารึป่าว(เอ๊ะ! รึเราจำผิด)
มาต่อไวไวนะ มันค้างมาก :katai1:
-
จริงๆปมมันก็ไม่เยอะอย่างที่คนแต่งว่าจริงๆแหละ
จริงๆแล้วตัวละครแต่ละตัวมันมีความลับเยอะมันเลยเหมือนมีปมเยอะแค่นั้นเอง :katai3:
-
เจ้าชายหึงหรอ หึงแน่ๆเลย
กิกิกิกิกิกิ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
แล้วจะไปปลิดชีพใครล่ะนั้น
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
หน่วยงานซ้ำซ้อนที่ซ้อนคนอื่นๆๆ
ว่าแต่จีเนียซ นายนี่เป็นสายไม่ได้เรื่องอ่ะ โดนจับได้ 555+
-
ตอนนี้มีแววหึงหวงด้วย คิกๆ
ใครน้าที่เป็นโรส
ติดตามๆ
-
เจ้าชายเริ่มหวงจริงๆ จังๆ แล้ว
เนียซน้อยท่าจะโดนหม่ำอีกหลายรอบแน่ๆ
โทษฐานมองคนอื่นมากว่าเจ้าชาย
บวกและเป็ดชอบๆๆๆ
:hao6:
แต่ล้นตอนต่อ
พรุ่งนี้จะเด็ดชีพใคร
โรสไหน
:z3:
-
โอ้ลึกลับได้อีก
-
อืมๆ เอาเป็นว่าจะพยายามไม่สงสัยทั้งที่สงสัย
เจ้าชาย จิ้ม :oo1: :oo1: จีเนียซ แล้วอย่าทิ้งกันเน้อ
:mew1: :mew1:
-
เฮ้อออออออออออออออ...
รีหมดซ้าาาาที :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 11
ภารกิจกับความเร่าร้อน
“เจ้าพี่” เจ้าชายนาซร์เรียกบุคคลตรงหน้าด้วยภาษาอังกฤษ ก่อนจะยกมือขวาทาบอกซ้ายแล้วโค้งทำความเคารพ เช่นเดียวกันฮะซินและซาอิดก็ทำไม่ต่างกัน ผมจึงต้องทำตามเพื่อแสดงความเคารพแก่บุคคลตรงหน้า
บุคคลตรงหน้า...ผมจำได้เป็นอย่างดีว่าพระองค์ คือ ‘เจ้าชายราออฟ อัลบา อัชชา อัล-เฮลมันด์’ เจ้าชายพระองค์นี้มีรูปร่างสมส่วนสง่างามไม่ต่างจากเจ้าชายนาซร์นัก แต่สง่าราศีและพลังบางอย่างของความเป็นผู้ปกครองคนฉายชัดมาก ดูอ่อนโยนแต่เด็ดขาด หน้าตาคมเข้มหล่อเหลาอย่างคนอาหรับแท้แต่สีตาจะแตกต่างจากคนอาหรับ คือไม่ใช่สีดำ แต่เป็นสีเขียวอ่อนออกสีเงิน ซึ่งต่างกับเจ้าชายนาซร์ที่เป็นสีเขียวเข้มออกสีเงิน ไม่น่าเชื่อว่าพระองค์ก็อยู่ที่นี่ด้วย
เจ้าชายราออฟเพียงพยักหน้าเบาๆและกวาดตามองมาที่พวกเรารอบหนึ่ง สายตาเรียบนิ่งไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรแม้มุมปากจะยกยิ้มเล็กน้อยก็ตาม ก่อนพระองค์จะเดินนำไปอีกห้องที่อยู่ติดกัน และตามด้วยทหารองครักษ์สามนาย ห้องที่เรากำลังยืนกันอยู่นี้ล้อมรอบไปด้วยกระจกที่กำลังสะท้อนเราแต่ละคน แต่พอเข้ามาอีกห้องผมก็รู้สึกถึงความแตกต่าง ห้องนี้ถูกออกแบบเซฟตี้มาอย่างดี เป็นเพียงห้องสีเทาอ่อนแบ่งผนังฝั่งละห้าช่อง ซึ่งหลังจากปิดประตูลงแล้วก็ดูไม่ออกเลยว่า...ช่องไหนคือประตู
ในห้องนี้มีโต๊ะรูปจันทร์เสี้ยวตัวใหญ่สวยงามหนึ่งตัว และเก้าอี้ตัวใหญ่สามตัว คนของเจ้าชายราออฟนำกระเป๋าเซฟทั้งสองใบไปวางไว้บนโต๊ะ ในนี้เรามีกันทั้งหมดเจ็ดคน มีเพียงเจ้าชายทั้งสองพระองค์เท่านั้นที่นั่งลงบนเก้าอี้สองในสามตัวนั้น ถึงตอนนี้ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าตนเองได้รับเกียจติถึงขนาดนี้เชียวหรือ?
“......” เจ้าชายไม่ได้พูดอะไร แต่ใช้การพยักหน้าสื่อสารกับฮะซิน
ฮะซินขยับกระเป๋าเซฟทั้งสองใบเล็กน้อยก่อนจะเปิดมันออกทีละใบ กลไกการเปิดก็ดูยุ่งยากนิดหน่อย ต้องมีรหัสกับตราราชวงศ์ประจำพระองค์ของเจ้าชายนาซร์หนึ่งใบและเจ้าชายราออฟอีกหนึ่งใบ ด้านในปรากฎกล่องสีดำขนาดใหญ่กว่าฮาร์ดดิสเล็กน้อย การเปิดกล่องสีดำใบเล็กนั้นก็ต้องมีรหัสอีกเช่นกัน แต่กล่องนี้ต้องใช้กุญแจด้วย ของเจ้าชายนาซร์เป็นหัวแหวนที่สวมนิ้วก้อย ส่วนของเจ้าชายราออฟเป็นหัวแหวนที่สวมนิ้วกลาง และภายในนั้นก็เป็น...
“นี่มัน....” ผมเปรยออกมาเบาๆ
“ใช่ รหัสพระเจ้าสร้างโลก” เจ้าชายนาซร์พูดขึ้นก่อนจะสบตาผม
‘รหัสพระเจ้าสร้างโลก’ มันคือ ‘ไมโครชิพ’ ที่ซ่อนอยู่ในฮาร์ดดิสนี้ ไมโครชิพทั้งหมดเจ็ดชิ้น และถ้าไมโครชิพชิ้นใดหายไปมันจะไม่สามารถเปิดได้เลย แต่หากมีไมโครชิพครบทุกชิ้นแม้การเปิดจะเป็นเรื่องยาก แต่ก็ไม่มีทางเกินความสามารถของสามแฮกเกอร์ริเอล ลูซ และธาน สามแฮกเกอร์ที่ได้ชื่อว่าเก่งที่สุดในโลก ดังนั้นการเปลี่ยนเอาไมโครชิพชนิดพิเศษที่มีเฉพาะหน่วยงานลับในกลุ่มไวท์เตอร์กับพี่เกรย์ใส่ลงไปจะทำให้ไม่มีใครสามารถเปิดได้แม้แต่สามคนนั้น เรื่องนี้รู้เฉพาะในกลุ่มคนไม่กี่คนเท่านั้น และจำกัดเฉพาะข้อมูลความลับระดับ A เท่านั้น ที่จะได้รับไมโครชิพตัวนี้ไป ไมโครชิพที่เชื่อมต่อกับ DNA ของมนุษย์
ไมโครชิพชนิดพิเศษที่ผมมีนอกจากจะเชื่อมต่อกับ DNA ของผมแล้วยังเก็บข้อมูลของผมเข้าไปด้วย มันเหมือนบัตรประจำตัวที่มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่ามันฝังอยู่ตรงส่วนไหนของร่างกาย ใช่แล้วล่ะไมโครชิพฝังอยู่ในร่างกายของกลุ่มพวกเราทุกคน และแต่ละคนก็ฝังในตำแหน่งที่แตกต่างกัน และแม้มันจะอยู่ในร่างกายเราแต่มันก็เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย มันไม่สามารถตรวจพบได้ไม่ว่าด้วยอุปกรณ์อะไรก็ตาม ดังนั้นไมโครชิพนี้ก็เปรียบเสมือนรหัสตัวที่เจ็ด..วันที่เจ็ด..วันที่โลกถูกสร้างอย่างสมบูรณ์ ผู้ที่เปิดได้มีเพียงผู้ถือกุญแจอย่างเจ้าชายทั้งสองพระองค์เท่านั้น....งานของผมได้เริ่มขึ้นแล้ว
...รักษาข้อมูล....
...นี่คืองานที่ผมต้องสานต่อให้จบภารกิจนี้....
“ใส่ไมโครชิพที่เธอมีลงไปก็จะสมบูรณ์”
“ครับ” ผมยื่นแขนออกมา “มันฝังอยู่ในนี้ครับ” ผมชี้บอกตำแหน่ง เจ้าชายนาซร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนพระองค์จะยืนขึ้น และเดินเข้ามาหาผม
“ชั้นจะเอาออกให้เอง”
“....ครับ” ผมแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากขัดอะไร
นายทหารของเจ้าชายราออฟคนหนึ่งยกกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ขนาดเล็กมาวางบนโต๊ะ และเปิดออกเพื่อหยิบใบมีดและอุปกรณ์ล้างแผลทำแผล เมื่อทุกอย่างพร้อมเจ้าชายก็สบตาผมก่อนจะ...
จุ๊บ! เบาๆที่ริมฝีปากของผม พาให้ผมอึ้งไปทันทีพร้อมๆกับอาการหน้าเห่อแดงอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องเกร็ง ชั้นจะทำให้เธอเจ็บน้อยที่สุด”
คำพูดเรียบๆกับสายตาอ่อนโยนทั้งสีหน้าท่าทางก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร จุ๊บแผ่วเบานั้นมันจึงเหมือนจุ๊บปลอมใจเท่านั้น พอเริ่มตั้งสติได้ผมก็ได้แต่เม้มปากอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่กล้าหันไปมองหน้าใครทั้งนั้น มัน......
....น่าอายจริงๆ...
...แต่เพราะความเป็นธรรมชาตินั้น เลยทำให้ผมพูดไม่ออก ได้แต่พยายามสะกดกลั้นระงับความอายและอาการหัวใจกระเด็นกระดอนอยู่นี้เท่านั้น
เจ้าชายสวมถุงมือเรียบร้อยและก็ได้เวลาลงมือกรีดแขนผมเสียที ตลอดเวลาที่กรีดลงไปบนเนื้อของผมนั้นเจ้าชายไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรเลย มีแต่ส่งสายตาอ่อนโยนมาให้ผมได้อายเป็นครั้งคราวเท่านั้น จนรู้สึกว่าความเจ็บที่ควรจะเจ็ดมากนั้นเบาบางลง ไมโครชิพตัวจิ๋วไม่ได้อยู่ลึกอะไร ใช้เวลาเพียงไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อยโดยที่ผมปฎิเสธที่จะฉีดยาชาด้วย เพราะไม่ต้องการให้เสียเวลาและไม่ชอบความรู้สึกชาๆของยาชาด้วย
ด้านในเป็นไมโครชิพตัวจิ๋วเล็กมากหนึ่งตัว ภารกิจของผมเพียงแค่สลับไมโครชิพเท่านั้น ไมโครชิพที่อยู่กับผมไม่ได้มีผลอะไรเลยกับข้อมูลที่จะใส่เข้าไปรวมกับไมโครชิพอีกหกตัว เพราะเดิมมันก็มีไมโครชิพอยู่แล้วเจ็ดตัวในตัวเครื่อง
ส่วนของผมแค่สลับเอาตัวที่จะไปแทนตัวที่เจ็ดออกและฝังตัวใหม่ลงแขนเหมือนเดิม แต่เจ้าชายกลับไม่ทำอย่างนั้น
“เอ่อ...” ผมกำลังจะท้วงแต่...
“ไม่จำเป็นต้องใส่อีกแล้ว” ผมสบตาพระองค์อีกครั้งอย่างแปลกใจ
“เหตุผลหลังจบภารกิจเธอจะเข้าใจเอง”
“ครับ”
ผมรับคำเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเจ้าชายนาซร์ก็ล้างแผลและทำแผลให้ผม น่าแปลกใจมากที่พระองค์ก็ทำเรื่องแบบนี้เป็นด้วย แต่ผมก็ไม่ได้คิดที่จะถาม เอาเป็นว่า...ภารกิจนี้รวดเร็วกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก เมื่อทุกอย่างพร้อมเรียบร้อย เจ้าชายนาซร์ก็หันไปหาฮะซิน
“เริ่มได้เลย”
เมื่อได้รับคำอนุญาตฮะซินก็เดินไปที่ผนังฝั่งหนึ่งและทาบฝ่ามือลงไป ผนังสีเทาอ่อนเคลื่อนไปด้านหลังก่อนจะค่อยๆเลื่อนออกด้านข้างปรากฎเป็นประตูหนึ่งช่อง ห้องอีกฝั่งมีจอมอนิเตอร์นับคร่าวๆไม่ต่ำกว่าสิบตัว พร้อมทั้งอุปกรณ์คอมพ์อีกจำนวนหนึ่งพร้อมใช้งาน
“ใช้เวลาทั้งหมดสิบห้านาทีพะย่ะค่ะ” หลังต่อฮาร์ดดิสเข้ากับคอมพ์ ฮะซินก็หันมารายงาน เจ้าชายทั้งสองพระองค์พยักหน้า
...เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย....
พวกเราก็ได้เวลาออกไปจากที่นี่ ที่เหลือก็คงเป็นหน้าที่ขององครักษ์คนเก่งอย่างฮะซินเท่านั้น เจ้าชายทั้งสองพระองค์เข้ามาที่นี่ด้วยเส้นทางที่ต่างกัน ในขณะที่เจ้าชายราออฟกำลังจะแยกไปอีกทางเจ้าชายนาซร์ก็พูดขึ้น
“เจ้าพี่” เรียกสั้นๆ ผมไม่รู้ว่าพระองค์ทำสีหน้าอย่างไร เพราะผมยืนอยู่ด้านหลังพระองค์จึงมองไม่เห็น
“น้องอย่ากังวลเลย...จนกว่าจะถึงเวลานั้น พี่จะปลอดภัย” เจ้าชายราออฟยิ้มอ่อนโยนให้เจ้าชายนาซร์
“พะย่ะค่ะ”
เป็นการสนทนาสั้นๆและเข้าใจกันเองก่อนที่เจ้าชายนาซร์จะยกมือขวาทาบอกซ้ายและโค้ง ซาอิดก็ทำและผมก็ทำตามด้วย พระองค์ยิ้มบางมาให้ก่อนจะเดินออกไปและแยกไปอีกทาง
............................................................
กลับขึ้นมาบนห้องที่ผมนอนพักก่อนหน้านี้ ห้องถูกเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่และถูกทำความสะอาดแล้ว ทั้งๆที่งานผมก็สำเร็จแล้วแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันเพิ่งจะเริ่มต้นเองนะ ที่จริงแล้วการเก็บรักษาข้อมูลด้วยรหัสพระเจ้าสร้างโลกนี้ทางองค์กรผมเคยเสนอให้เจ้าชายไปแล้ว แต่พระองค์ทรงปฎิเสธและยังเป็นการปฎิเสธอย่างเด็ดขาดด้วย แต่มา ณ วันนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้พระองค์ทรงเปลี่ยนใจ ผมไม่อยากคิดอะไรมากนัก อ้อโทรศัพท์ผมไม่ได้พบมาด้วยแต่ก่อนเข้าห้องมานี้ผมถามหากับเจ้าชาย พระองค์จึงสั่งให้ซาอิดเอาโทรศัพท์เครื่องหนึ่งมาให้ผม ผมเลยถือโอกาสโทรหาเจ้าสัวก่อนเลย
“โหล”
“เออ...กูเอง”
“กูไหนไม่รู้จัก”
“เชี่ย! มึงอย่ากวนบาทากู”
“ฮ่าๆๆๆ เออๆ แล้วเอาเบอร์ใครโทรมาวะ”
“ยืมคนแถวนี้”
“แล้ว...” มันกำลังจะพูดต่อ แต่ผมรีบชินพูดก่อน ไม่อยากให้มันซักไซร้
“กูติดงานอยู่ฝากลาด้วย”
“อ่ะ...เออๆ เดี๋ยวกูเคลียร์ให้ มึงเหอะดูการ์ตูนให้มันน้อยๆหน่อย” เชี่ย! ไปเชื่อปาร์ตี้มัน
ปารต์ตี้เคยหาว่าผมติดการ์ตูนเลยไม่ไปเรียน เพราะมันเคยไปบ้านผมแล้วจ๊ะเอ๋กับเหล่าลูกกระจ๊อกของผม...แบบ..เต็มห้อง แล้วไง..โอเคผมติดการ์ตูน หลงจ๊ะกะป๊อง แต่ทุกคนก็ติดอ่ะ แต่มันหาว่าผมติดมากกว่า เพราะบางครั้งผมก็ขาดเรียนไปหลายวัน แต่กูไม่เคยบอกว่ากูดูการ์ตูนมากไปนะ แม้พฤติกรรมจะฟ้องก็เหอะ แต่จะแก้ตัวเพื่อเพิ่มประเด็นใหม่ทำไมล่ะ ในเมื่อมันคิดแบบนี้ก็เอาแบบนี้แหละ
“กูจะดูน้อยลงก็ต่อเมื่อมึงเลิกดูมันแล้ว”
“ห่า...ไม่คุยกับมึงละ พูดแล้วเข้าตัว” โด่ววว..ที่มึงพูดว่ากูมานั่นเพื่อจะให้ตัวเองดูดีขึ้นว่างั้น สุดท้ายก็จนมุมตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆ
“เออ..บาย” จบสั้นๆแล้วก็วางสาย
ก๊อกๆ! พอดีกับที่ประตูถูกเคาะเบาๆและเปิดออก เจ้าชายนาซร์เดินเข้ามา ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่บนโต๊ะและอดจะประหม่าเล็กๆไม่ได้ เมื่อได้สบเข้ากับนัยน์ตาสีสวย
เราสบตากันเงียบๆ จนผมเองที่เริ่มรู้สึกอึดอัด เหมือนจะเริ่มหายใจไม่สะดวก แววตาเจ้าชายแปลกๆ นัยน์ตาที่ส่อแววระยิบระยับเหมือนจะขบขำอยู่ในที แถมยังเหมือนมองผมเสียแทบจะทะลุอยู่แล้ว อีกทั้งผมรู้สึกขนลุกเมื่อรู้สึกถึง...
...ความพึงพอใจ...
....ที่ปรากฏอยู่ในแววตานั้น....
....แถมผมยัง...
....เผลอ....
...อุ่นวาบในอกยังไงก็ไม่รู้....
....แปลกๆแต่ลึกๆแล้วผมกลับชอบสายตาที่มองมาอย่าง....เหมือนจะ....เล้าโลมนั่น...
“เธอกลัวชั้น?” พระองค์พูดพร้อมยกยิ้มมุมปากน้อยๆ ผมยอมรับเลยว่าด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่ออย่างเทพบุตรทั้งยังเป็นผู้สูงศักดิ์แบบนี้ รอยยิ้มเพียงน้อยนิดนี้ก็เล่นเอาผมใจสั่นหวั่นไหวขึ้นมาได้ไม่ยากเลย
“เอ่อ...ปะ..เปล่าซะหน่อย” ใครจะไปยอมรับแม้จะแอบกลัวอยู่บ้าง แต่ยอมรับว่าหวั่นไหวแปลกๆมากกว่า แต่ผมก็ไม่มีทางยอมรับเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน
“หึหึ” ขำเบาๆ จากนั้นเจ้าชายก็เดินมานั่งลงบนเตียงหลังใหญ่ แต่สายตานั่นก็ยังจับจ้องมองมาที่ผมไม่วางตา
....รู้สึก...เสียความมั่นใจขึ้นมาทันที...
“คุณ...กำลังใช้สายตากดดันผมอยู่นะครับ” ผมบอก รู้สึกอารมณ์บูดเล็กน้อย ไม่ชอบเลยความรู้สึกถูกกดดันแบบนี้
“..(ยิ้มกว้าง)...งั้นหรือ?”
“.....” ผมลอกกลืนน้ำลาย แปลกๆกับสายตาและรอยยิ้มแบบนั้น
“แต่ชั้นว่า...เธอกำลังอึดอัดใจ...” เงียบสักพักแต่สายตายังจับจ้องมานิ่งๆ “...เธอกำลังหวั่นไหว”
..วาบบบบบบ...ฉ่า....
ความรู้สึกร้อนวูบปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าให้ผมรู้ถึงความอุ่นร้อนนั้นทันที อาการหน้าแดงเผลอทำให้อักอักจนพูดไม่ออก คอแห้งเมื่อโดนจับได้ ก็...หลังเหตุการณ์ก่อนผมจะเสียจิ้นมันค่อนข้างร้ายแรงในความรู้สึก แต่มาในเวลานี้ ผมกลับแทบจะลืมๆมันไปด้วยซ้ำ ก็ผมเป็นคนไม่ชอบคิดอะไรมากนี่นา
“เจ็บมากไหม” พระองค์พูดพร้อมกับมองไปยังบาดแผลที่แขนซ้ายของผม
“เอ่อ....”
“มานี่มา” ก่อนที่ผมจะทันได้ตอบเจ้าชายก็เหมือนจะเปลี่ยนใจจึงเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา
ผมไม่ได้ตอบรับแต่ก็เดินเข้าไปใกล้พระองค์ พอเดินเข้ามาอยู่ในตำแหน่งที่เจ้าชายเอื้อมมือถึงพระองค์ก็ยื่นมือมาจับแขนซ้ายของผมยกขึ้นมาดูบาดแผล ก่อนจะโน้มใบหน้าลงและจูบเบาๆที่แขนของผมในตำแหน่งที่ใกล้กับบาดแผลนั้น ปรากฏความรู้สึกอุ่นวาบตรงรอยบาดแผลนั้น
ถึงตอนนี้ตัวผมก็แข็งค้างไปแล้วด้วยความที่นึกไม่ถึงว่าเจ้าชายจะ...อ่อนโยนได้แบบนี้ ไม่ต้องบอกเลยว่าหน้าผมแดงเถือกไปทั่วแล้วเช่นกัน ความเขินพุ่งเข้าสู่หัวใจพาให้ใบหน้าแดงจัดมากขึ้น อาการหัวใจเต้นรัวเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน แม้ก่อนหน้านี้จะรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้างก็ตามแต่มันไม่ได้รุนแรงแบบนี้
เจ้าชายยิ้มบางๆ
“เธอกำลังทำให้ชั้นอยากกอดเธอนะ”
“อ้ะ!” ผ...ผมทำอะไร
“และชั้นจะไม่ลังเลเลย”
กึก!
ผมถูกแช่แข็งโดยสายตาคมคู่สวยนั่นอีกครั้ง เจ้าชายเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ระยะห่างระหว่างเราแคบลงเรื่อยๆ เพียงไม่นาน....ผมก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มอ่อนหวานที่มาจากริมฝีปากคู่สวย ยอมรับเลยว่าไม่คิดที่จะปฎิเสธสักนิด ผมออกจะลุ้นตามไม่ได้ว่าหากเป็นสถานการณ์ที่ร่างกายของผมปกติ ผม...จะรู้สึกอย่างไร จะแตกต่างจะการถูกปลุกเร้าด้วยยามั้ย ถึงแม้อาการเจ็บในช่องทางด้านหลังจะมีอยู่บ้าง แต่ความอยากรู้อยากลองที่มักจะชนะความรู้สึกอื่นของผมเสียทุกครั้งไป รวมทั้ง....
....ครั้งนี้ด้วย....
รสจุมพิตที่อ่อนละมุนค่อยๆเร่าร้อนมากขึ้นตามอารมณ์ของเราทั้งสองคน ลิ้นเราพัวพันเกี่ยวต้อนกันอย่างดื้อดึงไม่มีใครยอมใคร แต่สุดท้าย...ผมก็พ่ายแพ้ต่อความรู้สึกรัญจวนใจที่อีกคนสร้างขึ้น หรือเป็นผมเองที่เกิดอารมณ์ง่ายกว่าก็ไม่รู้
ผมเบียดตัวเข้าหาอ้อมกอดเจ้าชายมากขึ้น รู้สึกเสียววาบที่ท้องน้อยระลอกแล้วระลอกเล่า อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยุ้มเสื้อของอีกฝ่าย เจ้าชายโอบกอดผมแน่นขึ้นเช่นกัน ฝ่ามือร้อนๆค่อยๆลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของผม
“อือออออ..”
จนผมอดไม่ได้ต้องครางออกมาเบาๆผ่านริมฝีปากที่กำลังบดจูบกันอยู่นี้ ริมฝีปากก็ว่าทำหน้าที่ดีแล้ว แต่ฝ่ามือกลับเล้าโลมผมหนักยิ่งกว่า ฝ่ามือร้อนๆสอดเข้าไปภายใต้เนื้อผ้า สัมผัสผิวเนื้อของผมอย่างยั่วยวน
“อื้ออออ....”
ความเสียวจิ๊ดแล่นขึ้นมาทันที ไม่นานเสื้อผมก็ถูกเลิกขึ้น เจ้าชายถอดริมฝีปากออกและถอดเสื้อของผมออกไป ตอนนี้อารมณ์ใคร่กำลังกรุ่นได้ที่เรื่อยๆ เจ้าชายโน้มตัวมาจุ๊บกลีบปากผมเบาๆหนึ่งครั้งก่อนจะสัมผัสไปที่ใบหูของผม เลียและหยอกล้อเบาๆ ซุกไซร้ซอกคอ สร้างความสยิวเสียวซ่านได้มากโข
“อ่า....อือออ”
ฝ่ามือร้อนยังคงลูบแผ่วเบาไปตามร่างกายของผม ความรู้สึกว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้าสู่ร่างกายส่งผลให้ผมขนลุกชันไปทั่วทั้งตัว นัยน์ตาของผมเริ่มจะพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา ที่ทำได้คงเพียงส่งเสียงครางอย่างห้ามใจไม่อยู่แล้วเท่านั้น
เจ้าชายปลดรั้งกางเกงของผมออกก่อนที่จะอุ้มผมขึ้นมาวางบนเตียง ด้วยว่ามันยังเป็นเวลากลางวันแสงสว่างเลยไม่ให้ความปราณีแก่ใบหน้าของผมเลย สายตาคมสวยที่มองมาลามเลียไปทั่วทั้งตัว...เหมือนอยากจะกลืนกินผม ทำให้ขนอ่อนตามร่างกายพากันลุกชันมากขึ้น แล้วยังมาพร้อมกับอาการยิ่งเพิ่มความรู้สึกต้องการคนตรงหน้ามากขึ้นเช่นกัน
น่าแปลกมากที่ผมเกิดความรู้สึกโหยหาร่างกายของบุคคลที่กำลังทาบทับลงมานี้ได้มากมายเสียเหลือเกิน ทั้งๆที่เราก็เพิ่งจะเคยมีอะไรกันครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง เอาเป็นว่าเราจะไม่พูดถึงจำนวนการสอดใส่ละกัน เพราะนั่นผมก็จำไม่ได้ว่าคืนนั้นมันกี่ครั้งต่อกี่ครั้งกันแน่
เจ้าชายทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง และตามด้วยการลูบคลำไปทั่วร่างกายของผมอย่างคนรู้จุดอ่อนของผมดี พระองค์รู้ดีจริงๆว่าจุดไหนจะสร้างความรู้สึกรุนแรงในความใคร่ให้ผมได้บ้าง ผมได้แต่หลับตาครางและกอดก่ายคนด้านบน จิกเล็บลงบนแขนหรือแผ่นหลังกว้างนั้นตามแต่มือของผมจะสัมผัสถึง เจ้าชายผลัดตัวออกเล็กน้อยและเพียงไม่นานพระองค์ก็ทาบทับลงมาใหม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม
...พระองค์กำลังเปลือยเปล่า...
...ไม่ต่างจากผม...
นั่นยิ่งเพิ่มสีแดงฉานบนใบหน้าของผมมากขึ้นเมื่อปรือตาขึ้นมามอง ความรู้สึกเขินอายกระแทกเข้ามาอย่างจังจนผมต้องรีบหลบสายตาหวานฉ่ำนั้น และเสตาไปมองด้านข้าง
“รังเกียจหรือ?”
“อ้ะ!”
ไม่พูดเปล่าแต่เจ้าชายสอดนิ้วเรียวยาวเข้ามาทางด้านหลังของผมด้วย ก่อนจะใช้ลำตัวพระองค์แยกเรียวขาของผมออกจากกัน เผยให้เห็นจุดอ่อนไหวของผมมากขึ้น
“อ้า...อึก...อื้ออออ”
มันเจ็บจิ๊ด แต่เพราะความลื่นที่ไม่รู้เจ้าชายเตรียมแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ช่วยบรรเทาไปได้มาก อีกทั้งอาจเป็นเพราะบางทีผมยังเจ็บจากการร่วมรักกันครั้งก่อนอยู่บ้าง
“ร่างกายเธอ...จะชินเอง ผ่อนลมหายใจ นั่นแหละเด็กน้อย”
ผมทำตามคำพูดบอกนั้นแต่โดยดี เจ้าชายก้มลงมาจุมพิตที่กลีบปากผมอีกครั้งก่อนจะสอดลิ้นเข้ามากวาดต้อนไล่เลียลิ้นกับลิ้นของผม ความสนใจบางส่วนจึงมาอยู่ที่ริมฝีปาก มืออีกข้างของพระองค์ก็เล้าโลมไปตามร่างกายที่สั่นระริกของผมและเลยลงมาสัมผัสจีน้อยอย่างแผ่วเบา...อ้อยอิ่ง...
เป็นผมเองที่ยั้งใจแทบจะไม่อยู่แล้วต้องแอ่นตัวขึ้นเพื่อให้ร่างกายแนบชิดสัมผัสกับเนื้อตัวเจ้าชายมากขึ้น การสอดใส่เพิ่มขึ้นสองนิ้ว...สามนิ้ว และกดจุดเบาๆไปที่จุดกระสันของผมอย่างรู้ดีว่าอยู่ตรงจุดไหน
“อ๊ะ...!อ๊า...”
“ชั้นสัญญา...เธอจะเจ็บน้อยกว่าครั้งที่แล้ว”
ผมปรือตามองไปที่กลางลำตัวนั่นเมื่อคนด้านบนยกตัวขึ้นเล็กน้อย เพื่อเตรียมความพร้อมอีกครั้ง ความใหญ่โตตามแบบฉบับของคนต่างชาติช่างไม่ปราณีแก่กันบ้างเลย อารมณ์ท้าทายที่เคยมีหดลงทันที ไม่อยากนึกเลยว่า...ผมเคยรับเข้าไปได้ยังไง และเหมือนเจ้าของจะรู้สึกถึงความนึกคิดของผม
“เธอจะรับเข้าไปได้ทั้งหมด มองตาชั้น...แล้วคิดถึงแต่ชั้น”
มันไม่ยากเลยที่จะทำตาม ด้วยอารมณ์ในขณะนี้และด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มนุ่มเหมือนปลอบโยนตลอดเวลา ผมเลื่อนสายตาขึ้นไปสบกับนัยน์ตาคนพูดและตัดสินใจยกมือทั้งสองข้างไปรั้งท้ายทอยของเจ้าชายลงมา กดจูบพระองค์ก่อนอย่างเรียกกำลังใจให้กับตนเอง เจ้าชายจูบตอบผมอีกครั้งอย่างอ่อนโยน ดูดดื่มมากขึ้น ร้อนแรงมากขึ้น พร้อมๆกับค่อยๆกดความเร่าร้อนเข้ามาในตัวผม
“อื้อออ....ส์”
แม้มันจะเจ็บแต่การถูกปลอบด้วยริมฝีปากสวยและฝ่ามือร้อนๆไปตามจุดไวต่อสัมผัสทั้งหลายบนร่างกายของผม ก็ช่วยผมได้มาก ผมรับรู้ถึงแท่นความร้อนที่รุกล้ำเข้ามาในร่างกายของตนเอง รับรู้ถึงอัตราการเต้นของเส้นชีพจรที่มาจากความอุ่นร้อนนั้น เจ้าชายยังคงกดจูบผมอย่างต่อเนื่องก่อนจะถอนริมฝีปากออก และเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ความเซ็กซี่เล็กๆนั้นพาให้ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วแดงมากขึ้น พาให้ความรู้สึกต้องการร่างกายอีกคนมากขึ้นตามไปด้วย
“อา...” พระองค์ครางออกมาเบาๆ
“......” พร้อมทั้งยิ้มบางๆมาให้ผมเมื่อเราสบตากัน
ไม่มีคำพูดอะไรทั้งสิ้น เจ้าชายค่อยๆถอนตัวออกและเข้ามาใหม่ช้าๆ
“อ้า~...”
ก่อนพระองค์จะยกขาทั้งสองข้างของผมขึ้นมาชิดกับลำตัวผมและกดทาบตัวพระองค์เองลงมา
อึก!
...มัน...
...มันลึกมากขึ้น....
“ชอบหรือเปล่า?”
อ๊ากกกกกกกกกกกก....หน้าไหม้เลย ใครจะไปกล้าบอกเล่า ถึงตอนนี้ผมก็ได้น้ำตาร่วงของจริง ร่วงด้วยความอายสุดจิตสุดใจนี่แหละ ถึงขนาดนี้แล้วใครเขามาถามกันล่ะเนี่ย พระองค์ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะโน้มตัวลงมาจุมพิตตรงหน้าผากผมอย่างแผ่วเบาและทาบอยู่อย่างนั้น ก่อนจะ...
“หึหึ หน้าเธอแดงหมดแล้ว เขินหรือ?” ปลายจมูกเราแตะกันพอดี
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...อีกรอบ ไม่ไหวแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะระเบิด ผมได้แต่....
“ยะ...อย่า...อย่าพูดอีกเลย...ได้โปรดเถอะ” พูดออกมาพร้อมน้ำตาแห่งความอาย ฮืออออออ...
....มันน่าอายเสีย..ใจแทบขาด....
ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ คงสมใจอยากของคนชอบแกล้งแล้วพระองค์ขยับตัวออกและสอดเข้ามาใหม่อย่างต่อเนื่องแต่ไม่ได้รุนแรง เหมือนจะยั่วกันเสียมากกว่า คนอะไรมีความอดทนชะมัด แต่ผมอ่ะ...ยังเด็กนะ ความอดทนมีกับใครเขาที่ไหนกันเล่า!
...อยากบอก...
...อยากบอกว่า...
...ให้เร็วกว่านี้....
...แต่ไม่กล้า...
...จึงได้แต่เอามือที่ปิดตาไว้ลง และก็ต้องหน้าแดงอีกระลอก ด้วยพอสบกับแววตาเหมือนรู้ทันนั่น ผมจึงได้แต่มองค้อน
คนรูปหล่อผู้สูงศักดิ์ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าชายยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีก่อนจะกดจูบลงมาหากลีบปากของผมแรงๆหนึ่งครั้งและเริ่มต้นเกมรักที่แสนดุเดือดขึ้น
แรงกระแทกกระทั้นอย่างเร็วแล่นจังหวะมากขึ้น...มากขึ้น เสียงจากแรงเสียดสี เสียงจากการล่วงล้ำ พาให้อารมณ์ใคร่เตลิดเปิดเปิงไปไกล ผมกอดรัดร่างข้างบนมากขึ้นตามแรงอารมณ์ ความรู้สึกชื่นชอบต่อสัมผัสของร่างกายเจ้าชายไม่รู้มาจากไหน แต่มันรุนแรงในความรู้สึกมาก...มากจนอดไม่ได้ที่จะสนองตอบรับแรงกระแทกกระทั้นนั้นอย่างลืมอายไปทันที
ดูเหมือนกิริยาแบบนี้ของผมอีกคนจะพอใจเสียเหลือเกิน จังหวะรับรุกเป็นไปอย่างเหมาะเจาะ แม้ผมจะยังด้อยประสบการณ์แต่ดูเหมือนจะเป็นที่พอใจของเจ้าชายมาก
“อา...น่ารักจริงๆเด็กน้อย”
“อ๊า...อ้า~”
“ร่างกายเธอเริ่มจะจดจำสัมผัสของชั้นแล้ว”
มันคงจะจริง แต่ตอนนี้ผมไม่มีสมองมาคิดอะไรอื่นแล้ว ความรู้สึกที่กำลังแตะบันไดสวรรค์ทำให้ผมไม่คิดถึงเรื่องอื่นเลยแม้แต่นิดเดียว และเพียงไม่นาน...
“อ๊ะ! อ๊า~~....”
น้ำขุ่นขาวของผมก็ถูกปลดปล่อยออกมาสู่ฝ่ามืออุ่นร้อนที่คอยปลอบใจอยู่ไม่ห่างนั้น จังหวะกระแทกกระทั้นยังไม่ได้สิ้นสุดลงเนื่องด้วยอีกคนยังไม่เสร็จสมอารมณ์หมายเสียที
แรงกระแทกดั่งพายุไม่ลดลงเลย ผมจึงทำเพียงส่งเสียงครางต่อเท่านั้น เป็นเวลาหลายนาทีจนจีน้อยเริ่มจะลุกขึ้นมาสู้อีกครั้ง แต่เหมือนอีกคนก็ยังไม่สมใจเสียที พระองค์กดจูบลงมาอีกครั้ง แรงจุมพิตเร่าร้อนและเรียกร้องมากยิ่งขึ้น รสจูบที่ดุเดือดพาเอาอารมณ์ความใคร่ปะทุขึ้นมาได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว จากเดิมที่กรึ่มๆอยู่แล้ว
เจ้าชายยืดขาข้างหนึ่งของผมออกเหยียดยาว อีกข้างยกขึ้นพาดบ่า
...ท่านี้มัน....
อึก!
...ลึกกว่าเดิมอีก...
ไม่ไหวแล้ว เสียงจังหวะล่วงล้ำ...เสียงคราง...เสียงหอบจากการหายใจเพื่อระบายความกระสันสวาทของอารมณ์ใคร่ เจ้าชายไม่เหนื่อยบ้างหรือ? แต่ผม...เหนื่อยนะ ทั้งที่ผมทำเพียง....
...ส่งเสียงประกอบจังหวะเท่านั้น...
...ก็ใครมันจะไปกลั้นไหวล่ะ เจ้าชายเล่นกระแทกจุดกระสันเน้นๆเสียอย่างนั้น เพียงไม่นาน....ก็เป็นอีกครั้งที่ผม...
“อ๊า!...อ้าส์~~...”
...ปลดปล่อยความสุขล้นของตนเองออกมา....
เจ้าชายลูบปลอบจีน้อยเบาๆ แรงกระแทกส่งเข้ามาอีกหลายครั้งก่อนผมจะรู้สึกถึงอาการกระตุกเบาๆจากคนด้านบน และรับรู้ถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามาในร่างกายของตนเอง
“อา~~” คนด้านบนครางออกมาเบาๆอย่างสุขสม
ณ เวลานี้มีแต่เสียงหอบของเราทั้งสองคน เจ้าชายโน้มใบหน้าลงมาดูดริมฝีปากผมเบาๆก่อนจะกดจูบสำทับอีกครั้ง
“หลับเสียนะ เด็กน้อย”
เหมือนดั่งเสียงสวรรค์ เพียงคำอนุญาตเบาๆผมก็ปิดเปลือกตาที่ทำท่าจะปิดไม่ปิดอยู่แล้วลงทันที แล้วค่อยๆพาร่างกายที่อ่อนล้านี้ลงสู่นิทรา...ในอ้อมกอดที่เหมือนเริ่มจะคุ้นเคยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่า....
....อุ่นดีจัง....
TBC
ทักทายทักทายยยยยยย
ที่จริงตอนนี้ว่าจะเรียกเลือดด้วยการฆ่าฟัน
ฉากเร่าร้อนมีอยู่แล้วแต่เดิม แต่ไม่คิดว่าจะแต่งยาวแบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
แต่งเพลินไปหน่อย คึคึคึ (ไม่กล้าตัด เสียดาย) :m25:
ฆ่าของจริงต่อตอนหน้าละกัน :katai1: :katai1:
ตอนนี้เอาฟินไปก่อน ฮี่ฮี่ :hao6: :hao6:
ขอบคุณทุกเม้นต์นะ...จ๊ะ :pig4: :pig4:
Uri :กอด1:
-
:oo1: :m25: เขิลลล :-[
ชอบๆๆ
-
มะ ไม่ไหวแล้ว ขอเลือดด่วน
-
...ง่ะ no comment555 :m25:
-
อ๊าย เจ้าชาย
ทำจีเนียซสลบคาอกเลย
-
เลือดท่วมกันเลยทีเดียว ฮ่ะๆ
-
รู้สึกได้ถึงคำว่า"รัก"
-
อั๊ยยะเจ้าชายยยยยยยยยยยย นู๋จี :-[
-
ร้อนแรงกันจริงๆอร๊ายยยยยยยยยยยยยยย :haun4:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:ไม่ไหวแล้ว :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ทำไมตอนนี้จากที่เครียดๆตอนแรก
กลับมาเร่า....และ...ร้อน...ตอนท้ายกันนะ
อะ..อ๊าย..ฟิน :impress2:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เลือดสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
หลังจากเค้นความลับกันอยู่หลายตอน
ในที่สุดความเขินกับความเร่าร้อนมันกลับมาแล้ว :haun4: :haun4:
-
สนุกดีค่ะแต่งงนิดหน่อย
-
เอร๊ยยยยย.....เจ้าชายยยยยยยย
:jul1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
ไม่มีคำบรรยาย
-
คดีพลิกยังงัยยังงั้น
และแล้วเจ้าชายก้อทรงหลงเสน่ห์สายลับอ่อนหัด
-
หุหุ คนแต่งเดียวกันกับหนุ่มวาย มาจิ้มไว้ก่อนๆ เด๋วอ่านๆๆ :z2:
-
เอ.... จีเนียซหายไปไหนน้า :call:
-
:-[
-
:oo1:
-
ชอบจีเนียซจัง น่ารัก ให้ความรู้สึกอยากปกป้องและดูแล ปล.ชื่อก็เพราะความหมายก็ดีด้วย o13
-
เมื่อไหร่จะมาต่อตอนใหม่น้า... :katai1:
ค้างเติ้งมานานแล้วอ่า
คิดถึงน้องจีเนียซสุดๆ :monkeysad:
-
ทักทายทักทายยยยยยยยยยยยยย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เรื่องนี้เราได้รีไรท์ใหม่ตั้งแต่ตอนที่ 1-11 แล้วเรียบร้อย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ไม่ได้แก้เนื้อหาอะไรมากหรอก
เน้นเพิ่มเติมคำลงไปใหม่ให้สมบูรณ์เท่านั้น :hao3:
ใครชอบก็กลับไปอ่านใหม่ได้นะจ้ะ :L1: :L1: :L1: :L1:
ดึกมากๆจะลงตอนที่ 12 ให้จ้าาาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
uri :bye2: :bye2:
-
ดีใจ ที่กลับมาาาา :hao5: :hao5:
-
กลับมาแล้วจุ๊บๆ :mew1:
-
อ่านก่อนนะจ้ะ :mew1: :mew1: :mew1:
เรื่องนี้เรารีไรท์ให้ทั้งหมดแล้ว ไม่ได้แก้เนื้อหาอะไร แต่เพิ่มเติมคำลงไปใหม่ให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
ว่าแต่...เขาก็เขียนลงไปเยอะนะ แต่ไมดูเหมือนน้อยจังหว่าาาาาา งง
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 12
เป้าหมาย ตอนแรก
ตื่นมาอีกทีก็ค่ำมืดเสียแล้ว ในห้องหรูเหลือเพียงผมคนเดียวกับแสงไฟอ่อนๆสีนวลตา ผมขยับตัวเพื่อจะผยุงตัวเองขึ้น
“อา..” มันเจ็บจิ๊ดๆด้านหลัง แต่...โอเคมันเหมือนจะเริ่มชินขึ้นมานิดหน่อย
ร่างกายที่เปลือยเปล่าก่อนหน้านี้ได้รับการดูแลทำความสะอาดเรียบร้อย และผมก็อยู่ในชุดนอนผ้าแพรเนื้อดีสีครีม ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น มันขัดๆแต่ก็พอรับได้ ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ ขณะที่คิดผมก็เดินมาที่ระเบียงห้องก่อนจะมองลงไปที่สวนสวยที่อยู่ด้านล่าง เพราะห้องนอนที่ผมนอนพักนี้อยู่ชั้นสอง จะว่าไปรีสอร์ทที่นี่จะเป็นบ้านพักแบบสองชั้นแทบทั้งหมด
กึก!
..‘จิน อลองโซ เอลลิทท์’...
เขายืนอยู่ข้างล่าง เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผม ปล่อยผมสั้นให้ฟูๆอย่างคนที่ไม่ได้ใส่ใจดูแล ผมสีบรอนซ์ที่คุ้นตากับหน้าตาน่ารักๆร้ายๆที่คุ้นเคย นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล จมูกโด่งเล็กแบบเด็กชาวยุโรปกับริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติ เขาอยู่ในชุดรัดรูปหนังสีดำเงา นัยน์ตาสีสวยนั้นกำลังมองขึ้นมาที่ผม เราสบตากันและเพียงเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที
พรึ่บ!
ร่างเพรียวบางในชุดหนังสีดำก็โยนขึ้นมานั่งยองๆเข่าตั้งข้างหนึ่งตรงระเบียงที่ผมยืนอยู่ มุมปากน่ารักยกยิ้มอย่างร้ายๆ แววตาพราวระยับ แต่พอเปิดปากพูดเท่านั้นแหละ
“เจ็บมากมั้ย?” อึก! เล่นเอาสะอึกเลย
“บะ..บ้าดิ” ผมพูดออกมาได้แค่นี้ก่อนที่ใบหน้าของตนเองจะเห่อร้อนขึ้นมาไม่ได้
“หึ” อย่ามายิ้มแบบรู้ทันนะ อื้ม! เอาเป็นว่าเข้าเรื่องสำคัญดีกว่า
“ถึงเวลาแล้วหรอ?” ผมถามเข้าประเด็น
“...อืม” เขาตอบก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งลงตรงระเบียงและห้อยขาทั้งสองข้างลงมา “...และนายต้องไปกับชั้น” หือ...?
“มันอยู่ในภารกิจนายด้วยหรอ?” ผมถามพร้อมมองหน้าจิน สงสัยอ่ะ ตระกุลเอลลิทท์มีแบบนี้ด้วยหรอ?
“หรือนายอยากตาย” จินสวนตอบมาทันที ก่อนจะจ้องเข้ามาในดวงตาของผม แถมยัง...
“หรือนายชอบไอ้หมอนั่น” อ่ะ..ไอ้หมอนั่น ไอ้หมอนั่นที่ว่า...เค้าเป็นเจ้าชายนะเว้ย เพื่อนใครว้า~
“ปะ...เปล่านี่ อีกอย่าง...เขาเป็นเจ้าชายนะ”
ขวับ! หันขวับมาเลยเพื่อนตู
อึ๋ย! ตาวาวไม่เปลี่ยนเลย ดุด้วย ผมรีบหลบสายตาลุกวาววับนั่นทันที ก่อนจะสบกลับไปใหม่อีกครั้ง โอยยยย...ข้าน้อยผิดไปแล้ววววววว อย่าจ้องแบบนั้นดิ เค้ากลัวน้า~
“ต่อให้นายปฎิเสธ...”
ปัง!
“เอ๊ะ! อือออ..”
อะไรก็ไม่รู้เจ็บจิ๊ดที่ท้ายทอยจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ชนิดที่ว่าผมได้ยินแต่เสียงเท่านั้นยังไม่ทันได้มองเลยว่าเสียงนั้นเกิดจากอะไร และมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง หลังจากนั้น...
.......................................
............................
.................
.....
.
“...!!...”
‘ที่นี่?’ เอ๋
แปลกจัง...
ผมตื่นมาอีกทีก็เห็นทุกอย่างกลายเป็นสีขาวไปหมด ห้องที่ผมอยู่เป็นสีขาว เตียงที่ผมนอนก็เป็นสีขาว ผ้าห่มก็สีขาว หมอนก็สีขาว ผมลุกเดินลงจากเตียงก่อนจะออกมาจากห้องสีขาวนั้น ข้างนอกก็สีขาว ทุกอย่าง..เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนเป็นสีขาวหมดทั้งสิ้น ผมเดินออกมาจากตัวบ้านมองไปรอบๆ
คุ้นๆ
คุ้นเคย...
ผมย่นคิ้วเค้นความทรงจำบางอย่างเมื่อนานมาแล้วทันที
“ที่นี่มัน....”
“ต่อไปนี้ที่นี่จะเป็นฐานลับของเรา” จินยิ้มบอกกับผม
จินที่อายุสิบขวบกับผมที่อายุเท่ากัน เราหนีออกมาได้สำเร็จและเราก็มาเจอเกาะแห่งนี้ เกาะที่เต็มไปด้วยธรรมชาติสีเขียวหาดทรายสีขาว
“แต่ที่นี่ไม่ใช่ของเรานะ” ผมบอก
“แต่ตอนนี้มีแต่เรา มันจึงต้องเป็นของเราสิ” เอ่อ...
“หรือนายเห็นคนอื่นอยู่ด้วย” จินพูดต่อ
“ไม่...ไม่เห็นมีใครเลย ตะ...ตั้งสามวันแล้ว” อยาก...ร้องไห้ แต่จินไม่เห็นจะอยากร้องไห้ด้วยเลย ผมจึงต้องเข้มแข็งด้วย
“ถูกต้อง ไม่มีใคร แสดงว่าไม่มีเจ้าของ ดังนั้นตอนนี้เราเป็นเจ้าของที่นี่แล้ว” จินพูดอย่างจริงจัง
“........” ผมเงียบ ผมงง ผมคิดไม่ทัน
“........” แต่พออีกคนจ้องบังคับเหมือนจะให้ผมยอมรับ ผมจึงต้อง...
“...อะ...อื้ม! ที่นี่เป็นของเราแล้ว”
หลังจากคำตอบนั้นจินก็ยิ้มกว้างอย่างผู้ที่ได้รับชัยชนะ และตอนนี้เขาก็กำลังได้เป็นเจ้าโลก...ที่ทั้งเกาะแห่งนี้เปรียบเสมือนโลกใบนั้น โลกของเราเพียงสองคน แล้วเราก็เล่นกันว่าจะสร้างอะไรที่นี่บ้าง และบ้านพักสีขาวหลังนี้ก็เป็นหนึ่งในไอเดียที่ผมและจินคิดกันขึ้นมา แต่ตอนนั้นเราได้แค่คิด เราไม่ได้สร้างกันจริงๆ จนเราทั้งคู่ได้รับการช่วยเหลือจากกลุ่มไวท์เตอร์ ซึ่งในขณะนั้นพี่เกรย์ก็ร่วมในปฏิบัติการครั้งนั้นด้วยเช่นกัน
ไม่น่าเชื่อ...ว่าไอเดียเด็กๆที่เราช่วยกันคิดจะเป็นจริงในวันนี้ได้ ผมเดินออกมาจากบ้านพักสีขาวหลังนั้น และมองสำรวจไปทั่วอาณาบริเวณก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
“ฮะฮะ...ไม่เปลี่ยนเลย” ใช่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย ตั้งแปดปีแล้วแม้จะถูกเต็มหลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาแต่ความเป็นธรรมชาติสีเขียวท่ามกลางชายหาดสีขาวก็ยังอยู่เหมือนเดิม ผมเดินสำรวจไปรอบๆเท่าที่จะเดินได้และพยายามเค้นความทรงจำเมื่อแปดปีที่แล้วว่าได้คิดจะสร้างอะไรไว้บ้าง
“หือ..?” อะไรนะนั่น เหมือนคุ้นๆ
สิ่งที่เห็นมันเป็นเหมือนภูเขา แต่น่าจะเป็นโดมที่ห้อยระโยนระยานไปด้วยเถาวัลย์ไปทั่วจนดูแทบไม่ออกว่า...พอพ้นประตูเข้ามามันจะ....
“เฮ้ย!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..” น่าอัศจรรค์ใจได้ถึงขนาดนี้
ลานรถบั๊ม!
...อดไม่ได้จริงๆ กร๊าสสสสสสสสสสส......
หนึ่งในไอเดียของผมเอง ฮ่าๆๆๆๆ....งานวัดต่างจังหวัดที่เคยไปเห็นก่อนถูกจับตัวและไปเจอกับจิน และนำมาเป็นไอเดียว่า...ผมอยากจะมีไว้ที่นี่ ตอนนั้นจินไม่เห็นด้วยนี่หว่า มันว่าผมเด็กด้วยซ้ำ เออก็ตอนนั้นกูยังเด็กนี่หว่า อยากขับรถจริงๆนี่ แต่ในเมื่อทำไม่ได้และเมื่อมีโอกาสไปเที่ยวงานวัดต่างจังหวัดแล้วได้ไปเจอ ผมก็เลยลองขับดู โอเค...มันโคตรทุลักทุเลสำหรับเด็กอายุไม่ถึงสิบขวบ แต่มันสนุกมาก มากจนลืมไม่ลงเลยล่ะ และไม่คิดว่า...
แล้วผมก็เดินเข้าไปหารถ....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
...รถทรงอุลตร้าแมน...หึหึหึ
ขอหน่อยเหอะ ขับล่ะนะ
ครืนๆๆๆ
ฟิวส์สสสสส....
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ใช้ได้ เล่นได้จริงๆด้วย
ในนี้กว้างมากพอสมควร ขับได้สบายมาก สนุกอ่ะ ว่าแต่เล่นคนเดียวก็หนุกนะเนี่ย แต่ไม่ได้บรรยากาศเท่าไหร่ ก็มันไม่มีใครมาบั๊มๆด้วยนี่หว่า ชนกันทีหัวสะเทือนเลย ฮ่าๆๆๆ
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
“หือ?”
เสียงติ๊ดมาพร้อมกับจอโมนิเตอร์ขนาดยักษ์ที่ติดตั้งอยู่อีกฝั่งของผนังโดมขนาดใหญ่นี้...พอภาพปรากฎขึ้นมา ก็มีภาพตั้งแต่การเริ่มการก่อสร้างที่นี่ ผมยิ้ม...มันมรตั้งแต่สัญญาซื้อขาย โห...แพงมากเลยนะนั่น มาจนออกแบบ ลงเสา เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์...สวยงามมาก และมาจบที่ภาพของ...
... ‘จิน’ ...
ดูเหมือนมันจะเขินๆด้วยแฮะ ผมยิ้มอดจะขำไม่ได้ มันน่ารักดี น่ารักจริงๆนะ หลังจากที่เราจากกันมันคงรู้แล้วว่าเกาะนี้ไม่ใช่ของเราและเกาะแห่งนี้มันมีเจ้าของ แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันจัดการยังไงถึงได้เกาะแห่งนี้มาเป็นของตัวเอง แถมยังสร้างสรรค์สิ่งที่เราพูดคุยกันไว้แทบทุกอย่าง ถ้าให้ผมเดานะ มันคงกลัวเสียหน้าแน่ๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น มันกลับจริงจังกับ...
... ‘การสร้างฐานลับ’ ....
นี่เสียมากมาย...
มันน่ารักจริงๆนั่นแหละ
“หวัด...หวัดดี”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” กลั้นไม่ไหวแล้ว ขณะมาแต่จอนะยังน่าขำนาดนี้ แต่ว่า...ตัวจริงไม่มีทางทำแบบนี้แน่นอน
“...อยากพานายมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสซักที” พูดแล้วก็เอียงหัวเล็กน้อย ท่าจะเขินหนักเว้ย หน้าแดงด้วย ฮ่าๆๆๆ
“.......” ...ผมเงียบ รอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ หากแต่ริมฝีปากก็ยังคงติดรอยยิ้มอยู่
“เอาเป็นว่า..ยินดีต้อนรับ...สู่ฐานลับของเรา”
ผมยิ้มกว้างทันที หน้าจอดับไปแล้วหลังจบประโยคนั้น
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
“หือ?” อะไรอีก แล้วรอยยิ้มก่อนหน้านี้ก็อันตรธานหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าของผมที่เริ่มซีดเผือกขึ้นมาทันที
“...!!!....” กึก!
อึก!!
ภาพที่ปรากฏเป็นภาพข่าวที่ผมกำลังนั่งทานข้าวกับเจ้าชายนาซร์สองต่อสองที่รีสอร์ท Amira ชลบุรี กะ...เกิดอะไรขึ้น ทำไม...
พรึ่บ!
ควับ!!
ทั่บๆๆๆๆๆ
ผมรีบลุกลงจากรถและรีบวิ่งกลับไปทางบ้านพักสีขาว จำได้ว่าข้างในมีคอมพิวเตอร์อยู่ด้วย เมื่อไปถึงผมรีบกดเปิดคอมพ์ทันที ตอนนี้ภายในใจกำลังเต้นตุ้มๆต่อมๆ มันเกิดอะไรขึ้น ผมแทบจะรอให้จอติดไม่ไหว ภายในใจมันร้อนรนไปหมด ทำไมกัน ทำไมกลายเป็นผมไปเป็นข่าวกับเจ้าชายซะงั้นอ่ะ พอจอติดผมรีบเสิร์ชหาข่าวที่ว่าทันที มันเป็นข่าวจาก.......
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..”
อะ...ไอ้พี่บ้า ฮือออออออออออออ.... ทำไมกูถึงมีพี่บ้าแบบนี้ ไอ้พี่ทาอิเล่นผมซะแล้ว แต่..เดี๋ยวๆๆๆๆๆ แล้วข้อมูลล่ะ พี่ทาอิไปเอารูปพวกนั้นมาจากไหน ผมรีบเข้าไปดูในเมลล์ตัวเองทันที
...ซวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......
...โคตรซวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...
โอเค...มันมาจากเมลล์ของผม เหมือนผมเป็นคนส่งรูปไปเอง แต่ว่า...โอ้ยเครียด ปวดหัวจิ๊ดเลย แล้วไอ้พี่ทาอิมันไม่เฉลียวใจบ้างหรอ? นี่น้องนะเว้ย! น้องๆๆๆๆ น้องอ่ะ เอาไปลงอย่างนั้นแล้วผมจะอยู่ยังไง โอเคอีกครั้ง...มันเป็นข่าวจากหนังสือพิมพ์ของญี่ปุ่น แต่...ฮือออออออออออออออ โอเคๆ ผมไม่ได้อยู่ญี่ปุ่น ผมไม่รู้ ผมไม่เห็น ผมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และไม่รู้ด้วยว่าผลตอบรับที่โน่นจะเป็นยังไง เพราะสำหรับเจ้าชายแล้วที่โน่นพระองค์เป็นเหมือนไอดอล ดารา ซุปเปอร์สตาร์ อะไรทำนองนี้มากกว่า เพราะก็อย่างที่รู้พระมารดาชาวญี่ปุ่นนั้นเป็นสามัญชนธรรมดาเท่านั้น อันนี้ไม่พูดถึงฐานะ แต่พูดถึงบรรดาศักดิ์ผู้หญิงคนนี้ก็เพียงแค่คนธรรมดา แต่เจ้าชายก็เป็นเจ้าชายไง และหล่อเหลาคมคายมากๆด้วย โอ้ยเครียด....
ผมรีบต่อแชทหาไอ้พี่ตัวดีทันที
‘พี่’ สั้นๆ ใจร่มๆ
‘........’ เงียบ อะไร พี่ขึ้นออนไลน์อยู่นี่
‘พี่ทาอิ’
‘........’ เงียบ ไม่ตอบใช่มั้ย
‘ไอ้พี่ทาอิ’
‘เฮ้ย! เรียกให้มันดีๆหน่อยดิ๊’ หึหึ
‘ผมกำลังโกรธพี่นะ’ ทำกันได้ ฮือออออออออ......
‘เรื่อง?’
‘จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ’
‘.......’ ขึ้นพิมพ์
...ผมรอ...
‘.......’ แล้วก็ไม่ส่งมาซักที เอาวะ
‘พี่ลงรูปแบบนั้นได้ไง แล้วผมจะอยู่ยังไง’ เรื่องมันแซ่บนะพี่นะ
‘หา...’
“พี่ลงได้ไงอ่ะ” อ้าวเผลอพูดออกมาซะงั้น
‘พี่ลงรูปผมอ่ะ’ พิมพ์ส่ง
‘อ้าว...ก็เราให้พี่ลงเองนี่’ ห๊ะ!!!!
“เมื่อไหร่ เฮ้ย!” เผลอพูดอีกละ
‘ผมบอกตอนไหน?’ พิมพ์ส่ง
‘ตอนส่งรูปมา พี่ถามเราแล้วนะ เรายุให้พี่ลงด้วยซ้ำ’
“เฮ้ย!!!” ผมบอกตอนไหน กลับไปอ่านทุกบรรทัดผมไม่ได้พูดซักคำ เอ้ยเดี๋ยว...ผมไม่ได้ถ่ายรูปนั้นเองด้วย
‘ผมพูด?’ พิมพ์ส่ง
‘นายพิมพ์’ เอาล่ะ ผมไม่ได้พูด แต่ผมพิมพ์ แล้วถ้าผมไม่ได้พิมพ์ล่ะ ใครพิมพ์ แล้วรู้จักเมลล์รู้จักรหัสเมลล์ผมได้ไง
‘มีอะไรหรือเปล่า? หรือไม่ใช่นาย’ เอาล่ะ มันคงไม่ดีแน่ ในเมื่อพี่ทาอิไม่รู้ ก็ปล่อยให้ไม่รู้ต่อไปไปก่อน
ผมครุ่นคิด...ใครกันนะ...
...ที่เป็นคนทำ...
‘สงสัยตอนนั้นผมเบลอ’ พิมพ์ส่ง
‘เบลอ?’
‘อืม...เพิ่งตื่น’
‘บ่ายเนี่ยนะ’ อ้าวหรอ แล้วก็ค้นหาประวัติการคุยกัน
‘ครับๆ นอนกลางวัน’ พิมพ์ตอบ
‘นอนมากเป็นอู๊ด’
‘พี่แหละเป็นอู๊ด’
‘เออๆ ว่าแต่จัดการเองได้นะ’ หือ? จัดการ...จัดการไรอีกล่ะ โอ้ย...สมองหยุดทำงานชั่วคราว
‘.......’
‘.......’
‘..ไอ้น้อง’
‘...เอาน่า ทุกอย่างจะเรียบร้อย’ เอางี้ไปก่อน ว่าแต่ไม่เห็นมีประวัติการคุยกันเลย สงสัยถูกลบไปแล้ว ไม่เป็นไรผมกู้ได้
‘ดีมาก ที่เหลือพี่จะลงให้นายหล่อกว่าเดิมอีก’
อึก!
“ห๊ะ!!!” ยังมีอีกหร้อก!!!
....อารายเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
TBC
ใครงงก็ช่วยไม่ได้อ่ะนะ :mew5: :mew5:
ถ้างงมากจริงๆ แนะนำให้กลับไปอ่านใหม่เหอะ อ่านช้าๆแล้วจะเข้าใจ o18
ตอนหน้าเจ้าชายนาซิมออกโรงเอง ดังนั้นในส่วนที่หายไปจะปรากฏในตอนหน้า
แล้วจะรู้เองแหละว่า.... :sad4: :sad4: :sad4:
หลังจากหนูเนียซหมดสติไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
พบกันตอนหน้านะจ้ะ
ขอบคุณทุกคนที่รอกันจ้าาาา o15 o15 o14 o14
uri :bye2:
-
ทำไมรู้สึกว่ามันสั้นแปลกๆ
-
:mc4:เค้าจิ้นทาอิกับจิน
-
จีเนียซ กลับมาแล้ววว!!! :laugh:
-
เออจริง พอคุณวัวพันปีพูดว่า "เค้าจิ้นทาอิกับจิน"
เพิ่งคิดได้ ว่ามันน่าจิ้นจริงๆแหละ ว้ายยยย :o8:
สั้นง่ะ (หมายถึงตอนนี้นะ ไม่ใช่อย่างอื่น555) รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
อืม งงแฮะ :m28:
เอาเป็นว่าเดี๋ยวกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนแรกรอตอนต่อไปดีกว่า :mew3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เนียซจังกลับมาแล้ววววววววววววว :กอด1:
เราว่าเรา งง แหละ เดี๋ยวเราจะกลับไปอ่านใหม่ สงสัยห่างไปนาน :really2:
-
ดีใจที่ม่ต่อนะ
จู่ๆน้องจีก็โดนขโมยตัว
แล้วเจ้าชายหายไปไหนนะ
คนที่ส่งรูปจะใช่จินรึเปล่านะ หรือเจ้าชาย
รอตอนหน้าจ๊ะ :mew1:
-
เอ่อ...เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปดีกว่า
-
เอิ่ม .. ขอกลับไปอ่านใหม่อีกรอบก่อนนะ :z3:
-
โคตรฮา :m20:
-
ึดีใจมาต่อแล้ว
-
หนุกอ่ะ ต้องเป็นจินแน่เลย แกล้งเนียซ
-
สนุกๆ ลุ้นตอนต่อไป
-
ซวยแล้วน้องเอ๊ยยยย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ว่าจะลงหนูไอ แต่ต้องยกธงขาว ไฟล์หาย ปวดหมองเลย เอาเรื่องนี้ไปก่อน แฟนหนูไอรอก่อนนะจ้ะ
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
รูปที่ 13
เป้าหมาย ตอนจบ
(เจ้าชายนาซิม)
หลังเสพสุขกับเด็กน้อยแสนน่ารักแล้วผมก็ออกมาจากห้องนั้น หากว่าอยู่ต่อมิวายคงต้องอยากกลืนกินเจ้าเด็กนั่นต่อแน่ๆ
การที่ผมตัดสินใจไม่ลงไมโครชิพอีกตัวกลับเข้าไปในร่างกายของจีเนียซ เพราะร่างกายนั้นเป็นของผม ใช่แล้ว...เค้าเป็นของผม ดังนั้นถ้าไม่ใช่ของๆผม ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะใส่หรือแต่งเติมอะไรบนร่างกายของจีเนียซได้
...อย่าได้หวังเลย...
...จีเนียซ สิรธีร์ เป็นของผมแล้ว...
...แม้แต่ ‘องค์กรความร่วมมือทางเศรษฐกิจโลก’ ผมก็ไม่ให้...
...หึ...
เดินออกจากห้องนั้นผมก็เจอกับฮะซินและซาอิดที่รออยู่ด้านนอก ฮะซินที่จัดการด้านข้อมูลกลับขึ้นมาแล้ว แสดงว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี ทั้งคู่โค้งให้ผมอย่างนอบน้อมดังเช่นทุกครั้ง ผมเดินนำทั้งคู่มาต่ออีกห้องหนึ่งทันที
“ฝ่าบาท” ฮะซินพูดขึ้นก่อน
“.....” ผมปรายสายตามองคนพูดก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ ฮะซินรู้ดีว่าต้องทำยังไง
“ทุกอย่างเรียบร้อยพะย่ะค่ะ”
“หึ!” เพียงยกยิ้มมุมปากเท่านั้น
...เสด็จอา...อยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ ถ้าเอาไปได้น่ะนะ....
ผมกับเจ้าพี่ราออฟรู้มานานแล้วว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ความวุ่นวายทางการเมืองและการปกครองของประเทศ แต่...นั่นแหละ รู้แต่ไม่มีหลักฐาน อีกทั้งบุคคลนั้นยังเป็นถึงพระญาติคนสนิทและมีตำแหน่งสำคัญทางการเมืองการปกครองด้วย การจะทำอะไรเขา...เราจะต้องรัดกุมมากพอสมควร
“....” ผมเงียบไปพักก่อนจะมองไปที่อีกคน...และนั่นหมายถึงการอนุญาตให้รายงานได้
“กระหม่อม...สายเรารายงานมาอย่างที่พระองค์คาดไว้เลยพะย่ะค่ะ”
“งั้นหรือ?”
“พะย่ะค่ะ ยมทูตแห่งความตายตามมาทันทีหลังเราไม่ถึงสามสิบนาที”
...ช่างรวดเร็วจริงๆ แสดงว่า...เป้าหมายของมัน....
...ไม่ได้มีแค่คนเดียวเท่านั้น...
ออกจะแปลกไปซักหน่อย ปกติคนกลุ่มนี้จะไม่รับงานสังหารทีละสองคน พวกเขาจะรับเป็นคนๆไป มันต้องมีอะไรนอกเหนือจากที่สืบมาได้แน่ๆ
...แล้วมันอะไรกันนะ...
“ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ”
“.......” ซาอิดพูดอีกครั้ง เขากล่าวพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ
“ฝ่าบาทราออฟ”
“.......” ผมเพียงพยักหน้าและรับโทรศัพท์เครื่องนั้นมา นั่นเพราะปกติผมจะไม่รับโทรศัพท์จากใครง่ายๆนั่นเอง
“เจ้าพี่” ผมทักคนปลายสาย ก่อนจะได้รับข้อมูลที่ทำให้ผม...
“...!!!...” ว่าไงนะ!
“นาซร์...นาซิม” เสียงคนปลายสายเรียกซ้ำ
“พะย่ะค่ะ”
“ระวังตัวด้วย”
“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ พระองค์เองก็ด้วย”
จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร เป้าหมายของจินมีสองคน คนแรกคือ...เจ้าพี่ราออฟ อย่างที่คิด แต่อีกคนเนี่ยสิ....
...จีเนียซ...
...มันเกิดอะไรขึ้น...
ทำไมเธอถึงตกเป็นเป้าหมายไปด้วยนะ มันน่าจะเป็นเรามากกว่ามิใช่หรือ?
“ฮะซิน”
“กระหม่อม”
“เฝ้าจีเนียซไว้ อย่าให้คลาดสายตา จัดคนยามเฝ้าด้วยยิ่งดี”
“พะย่ะค่ะฝ่าบาท”
ฮะซินยกมือขวาทาบอกซ้ายแล้วทำความเคารพ ก่อนจะลาออกไปจัดการตามที่ผมสั่ง จากนั้น...
“ส่วนเจ้า...จับตาดูอมิร่าเอาไว้” ผมสั่งซาอิด
“พะย่ะค่ะฝ่าบาท” และซาอิดก็ทำความเคารพไม่ต่างกัน ก่อนจะออกจากห้องไปจัดการตามที่ผมสั่ง
กิริยายกมือขวาทาบอกซ้ายแล้วโค้งทำความเคารพนั้น เป็นรูปแบบการถวายบังคมของประเทศบ้านเกิดของผมเอง
เมื่อได้อยู่คนเดียวผมก็อดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ในหลายๆเรื่อง เจ้าพี่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่เอาเถอะ...ไม่ว่าเจ้าพี่จะเอาข้อมูลมาจากไหน เจ้าพี่กับผมก็เป็นศัตรูกันไม่ได้อยู่ดี หากแต่...อมิร่า แววตาและรอยยิ้มที่น้องแสดงออกมา มันไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย ใครสอนให้น้องเป็นคนปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอกันนะ
ดูเหมือนความกังวลของผมจะไม่ใช่แค่ความกังวลไปฝ่ายเดียวแล้ว เพราะ...ตอนนั้นผมไม่อาจรู้เลยว่า....อมิร่าก็ได้ลงมือทำบางอย่างไปแล้วเช่นกัน
ก๊อกๆๆ
“เข้ามา”
“ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ”
“ว่ามา”
“ท่านรัฐมนตรีอยากเจรจากับฝ่าบาทพะย่ะค่ะ” หึ
“รายงานท่านพี่ด้วย เราจะไปรอที่ห้องประชุมเล็ก”
“พะย่ะค่ะ”
เร็วจริงๆ เร็วกว่าที่คิดเสียอีก หวังว่า...คำสั่งยกเลิกการล่อสังหารคงจะรวดเร็วด้วยนะ มิเช่นนั้น...เสด็จอา หากแม้นเป็นท่าน หม่อมชั้นก็ไม่อาจละเว้นไว้ได้เช่นกัน
..........................................
.......................
........
..
การเจรจาตกลงใช้เวลายาวนานกว่าที่คิดเสียอีก และก็ไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง แต่ว่า...เจ้าพี่ราออฟก็ตกลง...ก็เพื่อรักษาชีวิตอีกหนึ่งชีวิตเอาไว้ เจ้าพี่ราออฟตกลงที่จะให้ผมแบ่งเงินปันผลส่วนหนึ่งให้กับเหล่าเสนาบดีและไม่เข้าไปก้าวก่าย แลกกับการถอยจากการหนุนหลังเจ้าพี่กาซัด ‘เจ้าชายกาซัค ฮาจิลาร์ บู อัล-เฮลมันด์’ เจ้าชายรัชทายาทอันดับหนึ่ง บุตรชายขององค์มเหสีและหลานชายของ ‘ฮุซซาน อิมาน อาล ซาอิด-มูด’ ท่านนายกรัฐมนตรี
ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปด้วยดี หากแต่พอผมก้าวเข้าไปในห้องที่จากออกมาเมื่อกลางวัน บางอย่างก็แปลกไป
ปัง!
ควับ!
พรึ่บ! ไฟดับทันที
บรรยากาศแปลกๆ ไม่ใช่เจ้าหนูนั่นแน่ๆ อีกอย่างไม่มีเหตุผลที่จีเนียซจะต้องปิดไฟเลย
“ใคร!?” ใครกัน...!!
“.......” หากแต่กลับมีแต่ความเงียบ
“เราถามว่าใครอยู่ในนั้น?” เสียงเย็นมากขึ้นเมื่อไม่มีคนตอบ มีคนอื่นอยู่ในนี้ด้วย หรือว่า...!! โธ่เอ๊ย!
“........” ยังเงียบ
ผมตัดสินใจเดินเข้ามาในห้อง คนๆนั้นไม่ได้อยู่ในห้องงั้นแสดงว่า...
...ตรงระเบียง....
“เราจะถามอีกเพียงครั้งเดียว ใครอยู่ข้างนอกนั่น?” ผมถามเสียงเย็นอีกครั้งและนี่จะเป็นครั้งสุดท้าย
“....ขออภัยกระหม่อม” เสียงใสแหบเล็กน้อยมาพร้อมกับการปรากฏตัวของคนๆหนึ่ง ใบหน้าของคนนั้นถูกปิดเกือบทั้งหมด เหลือเพียงดวงตาข้างซ้ายเท่านั้น นอกนั้นเป็นสีดำหมด อ้อ...เว้นเส้นผมสินะที่เป็นสี....
...นั่นมัน...
เส้นผมสีบรอนซ์แปลกตา...
....เด็กหนุ่มที่อยู่บนชั้น 35 ....
เด็กที่...ไม่คิดว่าจะเป็นคนๆเดียวกัน รู้จักกันกับเด็กน้อยของผมอย่างนั้นหรอกหรือ? ว่าแต่ ณ ตอนนั้นดูเหมือนจะมาดีมากกว่า คง...ไม่ใช่ศัตรูของจีเนียซแล้วล่ะ เพราะหากเขาจะจัดการกับของๆผม คงจะทำตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แล้วทำไม...ผมลอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายก็คงไม่ทันได้สังเกตหรอก
ไม่ผิดแน่...
หากแต่ผมก็ไม่ได้พูดมันออกมา หึ...ชั้นจะเล่นด้วยซะหน่อยแล้วกันนะ เจ้าหนูนักฆ่า เจ้าเกี่ยวข้องอย่างไรกับของๆเรากัน?
“เจ้าเป็นใคร?”
“พระองค์คงทราบดีอยู่แล้ว” กล้าต่อปากต่อคำ
“เจ้าควรคืนของๆเรามาซะ” ผมเปิดประเด็น จีเนียซหายไป..และเขาต้องอยู่กับเจ้านักฆ่านี้เป็นแน่ ไม่อยากคิดหรอกว่าจะอยู่ในสภาพไหน แต่เมื่อไม่พบศพก็แปลว่าปลอดภัยดี เพียงแต่...ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมเจ้านักฆ่านี่ต้องเอาตัวเด็กน้อยของผมไปด้วย
“น่าเสียดาย พระองค์มาช้าไปหน่อย อีกอย่าง...ของๆพระองค์เป็นของผมก่อน”
...โอหัง!!!!...
“โอหังเกินไปแล้วนะเจ้าหนู” ช่างเป็นกิริยาวาจาที่หยิ่งยโสเสียจริง หากไม่เพราะว่าผมเจอของถูกใจก่อน บางที....
ผมพูดบอกด้วยรอยยิ้ม หากแต่...ในใจก็เริ่มจะลุกเป็นไฟแล้ว ช่างกล้าดีแท้ที่มาพูดแบบนี้กับผม เอาล่ะ...ก็ถือว่ากล้าหาญมากจริงๆล่ะกัน แบบนี้...คงไม่รอเจ้าพี่มาจัดการเองเสียแล้วล่ะ ผมไม่ปล่อยไปแน่ หากแต่ความคิดนั้นก็ต้องสะดุดทันทีเมื่อ...
“เปล่าเลย แต่หากพระองค์ไม่เคยรู้...จีจะตายแทนผม.....แน่นอน”
ช่างมั่นใจเสียจริง จี...จีเนียซน่ะหรอ หึ...ไม่มีทาง ถ้า...ผมสบดวงตาสีน้ำทะเลนั้นเรียบนิ่ง ก่อนจะกล่าวถึงสิ่งที่มั่นใจมากยิ่งกว่า
“..ถ้าเราไม่อนุญาตเขาไม่มีสิทธิ์ตาย” นี่คือความสัตย์จริง ดูเหมือนอีกฝ่ายจะสะอึกไปเล็กน้อย แต่เขาก็รีบกลบเกลื่อนมันทันที
“.....แต่ตอนนี้ ของๆพระองค์ไม่ได้อยู่กับพระองค์แล้วนี่” เขาพูดเหมือนจะยิ้มเยาะอยู่ในที เด็กจริงๆ เธอกับชั้นมันคนละชั้นกัน แม้ว่าเธอจะเป็นยมทูตแห่งความตาย สังหารคนมาแล้วนักต่อนัก แต่ความห่างชั้นก็ยังมีอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้น..การอยู่ต่อหน้าชั้นเธอก็ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือแน่นอน
“..และเขาก็ไม่ได้อยู่กับเธอ” ผมบอกต่อคำพูดนั้นของอีกคน แววตานั่นเปล่งประกายเล็กน้อย ไม่รู้คิดอะไรอยู่ แต่...คนอย่างผมใช่ต่อกรด้วยได้ง่ายๆหรอกนะเจ้าหนู
“....ก็แค่ตอนนี้” ขึ้นน้ำเสียงเล็กน้อย ยั่วง่ายจริง
“ใช่ก็แค่ตอนนี้” ผมพูดก่อนจะปล่อยบางสิ่งที่อยู่ในมือออกไปอย่างรวดเร็ว
พลั๊วะ!
“อื้อออ..เอ๊ะ! บ้าเอ้ย! มันเจ็บนะ!! เป็นเจ้าชายแน่หรอ?” แววตาลุกเป็นไฟ กลับกลายเป็นตัวของตัวเองทันที
“แน่นอน ชั้นไม่ใช่เจ้าชายอย่างเดียวหรอกนะ” ผมพูดพร้อมยิ้มร้ายที่มุมปาก
ใช่ เพียงเสี้ยววินาทีผมก็เหวี่ยงแส้ที่แอบแขวงไว้ข้างผนังไปหาเจ้านักฆ่าน่ะทันที และด้วยความที่มันก็คงมีฝีมือพอตัวถึงได้หลบการโจมตีของแส้เส้นนี้พ้น แต่ไม่วายโดนแขนไปเล็กน้อยเช่นกัน
“ลอบกัด!!” กัดฟันพูดแบบนั้น คงเจ็บไม่เบา
“มันก็เป็นวิธีเดียวกับเจ้ามิใช่หรือ?”
....นักฆ่าที่ฆ่าเพียงพริบตา นั่นคือ..ฉายาของ ‘จิน อลองโซ เอลลิทท์’
หลังคำพูดนั้นของผม บรรยากาศโดยรอบก็เหมือนจะเยือกเย็นขึ้นมาทันที แววตาขี้โมโหก่อนหน้าแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแทบจะทันทีเช่นกัน
“พระองค์รู้มากเกินไปแล้ว” คำพูดที่เหมือนจะโวยวายเปลี่ยนไป คนๆนี้เป็นคนฉลาดจริงๆ
แววตาเย็นชา...
ราบเรียบ...
...ไร้ซึ่งความรู้สึก...
ของจริงแล้วสินะ ดูเหมือนผมจะยั่วคนตรงหน้าได้มากโขเลย ก็จะฆ่าเลยได้อย่างไรล่ะ เพราะดูยังไงยังไงเจ้านักฆ่าตระกูลดังคนนี้ก็ไม่น่าที่จะเป็นศัตรูกับคนของผมได้ หากแต่ความสัมพันธ์นั้นเป็นอย่างไร คงต้องสืบกันลึกไปอีกขั้นหนึ่ง แต่ตอนนี้...คงต้องรับมือเจ้าเด็กนี่ให้ดี ตระกูลเอลลิทท์ไม่ได้มีดีแค่ชื่อหรอก หากลงมือจริง...
....ไม่เคยมีคำว่าพลาด....
ฟิ้วสสสสส...
เฉียด!
พรึ่บ!
อึก!
เคร้ง!
“...!!!...” กึก!
“ฝ่าบาท! / ฝ่าบาท!” ซาอิดกับฮะซินเรียกผมอย่างตกตะลึง ก็จะไม่ตกตะลึงได้อย่างไร ผมโดนปาดคอนี่นา เลือดไหลซิ๊ดเลย แต่ไม่ลึกหรอก ดีจริงๆที่หลบการจู่โจมที่รวดเร็วนั้นได้ คนๆนี้...คือคนที่สังหารผู้อื่นภายในเวลาเพียงเสี้ยววินาที และสังหารด้วยการปาดคอเป้าหมายโดยที่เหยื่อแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ การเคลื่อนไหวที่ว่องไวดั่งแสง มองไม่ทันจริงๆ หากเจ้าพี่ราออฟมาไม่ทันผมอาจโดนมากกว่านี้....ลึกกว่านี้ก็เป็นได้ และคงได้สังหารกันจริงๆ คนที่บังอาจทำให้เลือดของราชวงศ์หลั่งไหล ไม่สมควรมีชีวิตอยู่!!! แต่ว่า...
“เจ้ามาหาเรามิใช่หรือ?” เสียงเจ้าพี่ หากแต่แม้นจะเป็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ยังราบเรียบ
“นาย!!” นาย...เรียกเจ้าพี่ว่านาย ช่างกล้าจริงๆนั่นแหละ
“หึหึ อย่าอารมณ์เสียเร็วนักสิ”
“ชิส์...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ปากพูดตาจิก เพราะตอนนี้ร่างเพรียวบางนั่นถูกเจ้าพี่ราออฟรวบแขนทั้งสองข้างเอาไว้ เหมือนจะโอบกอดแต่ไม่ใช่ ทุกการเคลื่อนไหวของคนทั้งคู่ล้วงอยู่ในสายตาของผม ดูเหมือน...เจ้าพี่จะรู้จักและคุ้นเคยดีกับเจ้านักฆ่านี่จริงๆซะแล้ว
“เราจะปล่อย หากเจ้าไปกับเราแต่โดยดี” เจ้าพี่ต่อรอง
“ไม่มีทาง!!”
“..(ยิ้มอย่างอารมณ์ดี)...งั้นก็อยู่อย่างนี้ เราไม่เดือดร้อนแน่นอน”
ถึงตอนนี้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี้ต่างอึ้งกันไปหมด ไม่บ่อยนักหรอกที่เจ้าพี่ราออฟจะแสดงกิริยาเช่นนี้ออกมา รอยยิ้มที่ขบขำอย่างเป็นธรรมชาติทั้งที่อยู่ในสถานการณ์ที่ตนเองอาจถูกสังหารได้ง่ายๆ ช่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจดั่งเคย สมกับเป็นเจ้าพี่จริงๆ หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป...แววตาคู่นั้นของเจ้าพี่ราออฟ แววตาที่ไม่เคยแคร์ผู้ใด แววตาที่ไม่เคยสื่อความในใจต่อสิ่งใด
...กำลังมองเจ้านักฆ่านั่นอย่างเอ็นดู...
ผมเพียงยกยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี หากแต่ในใจก็ไม่วายที่จะคิดสังหารเจ้าเด็กนั่น
“...ก็ได้!!” กระแทกกระทั้น กล่าวด้วยความโมโห ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า...นักฆ่าที่สังหารคนดั่งสายลมจะเจ้าอารมณ์ได้ถึงเพียงนี้
“หึ! แล้วอย่าลืมทำตัวเป็นเด็กดีล่ะเจ้าหนู” เจ้าพี่กล่าวอย่างอารมณ์ดี
“บ้าเอ้ย!” บ่นเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินและเจ้าพี่ก็คงจะได้ยินเช่นกัน แต่พอพระองค์นิ่งเฉย ผมจึงนิ่งตาม
“ที่เหลือพี่จัดการเอง พักผ่อนเถอะนาซิม” เจ้าพี่กล่าว และไม่คิดว่าจะกล่าว เขารู้จักผมดีและคงรู้ว่าถ้าตนมาช้ากว่านี้...ของเล่นของตนคงถูกผมทำลายเป็นแน่ ก็ได้...เพื่อเจ้าพี่
“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ” ผมตอบรับพร้อมสบตาคนเป็นพี่ หากแต่เจ้าพี่เพียงยิ้มละไมที่มุมปากหยันนั่นอย่างขอบใจผมจริงๆเท่านั้น
“ชิส์...” เจ้าหนูนักฆ่าขึ้นเสียงมองผมอย่างโมโห คงโกรธไม่เบาที่ตัวเองพลาดและคงไม่คิดว่าตนเองจะพลาด
พอเจ้าพี่กับทหารองครักษ์และเจ้านักฆ่านั่นเดินพ้นจากไปแล้ว สององครักษ์ของผมก็รีบทำแผลเบื้องต้นให้ผมก่อนทันที หลังจากนั้น....
“กระหม่อมสมควรตาย” ซาอิดกับฮะซินก็คุกเข่าลง แสดงการยอมรับถึงความผิดพลาดอย่างมหันต์นั่นทันทีเช่นกัน
“ใช่ พวกเจ้าสมควรตาย” ผมบอก พวกมันสมควรตายจริงๆนั่นแหละ ปล่อยให้เชื้อพระวงศ์เลือดไหลได้อย่างไร
“......”
“......”
“เราจะอภัยให้ แต่อย่าให้มันเกิดขึ้นอีก พวกเจ้าคงรู้...ว่าต้องทำอย่างไร”
“ฝ่าบาท ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ / ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ”
หากมีครั้งหน้าคงต้องสั่งสอนกันอย่างหนักแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสั่งสอนกัน คงต้องให้เจ้าสองคนนี้ไปทำงานให้เสร็จก่อน ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องรีบจัดการ
............................................
..........................
............
..
นอกจากเจ้านักฆ่านั่นก็ยังมีเหตุชุลมุนเล็กๆเกิดขึ้นสร้างความเสียหายให้กับรีสอร์ทอมิร่าไปกว่าครึ่ง หากเพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็เช้า...และกว่าพวกเราจะจัดการเรื่องราวยุ่งเยินทั้งหมดเสร็จ เราทุกคนก็ต้องโดยสารเครื่องบินส่วนตัวบินตรงจากประเทศไทยกลับประเทศบ้านเกิดทันที เพื่อสะสางเรื่องราวที่เหลือ เพราะเมื่อคืนมีเหตุการณ์ที่คาดการณ์ไว้อยู่แล้วได้เกิดขึ้นที่ประเทศบ้านเกิดของผมด้วย และทั้งหมดนั่นก็เป็นหน้าที่ของผู้ที่จะขึ้นเป็นผู้ปกครองประเทศคนต่อไป โดยมี ‘เจ้าชายฟาฮัด ซาอิด ฟาร์ อัล-เฮลมันด์’ เจ้าชายรัชทายาทอันดับที่สาม เจ้าชายผู้รักสันโดษ ชอบการท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ เป็นผู้ช่วยด้านการบริหารและการปกครองของเจ้าพี่ราออฟ ส่วนผม...ก็บอกแล้วไง สนับสนุนเงินทองอย่างเดียวพอ
แต่ถึงอย่างนั้น....ตอนเช้าของที่นี่ก็ช้ากว่าที่เมืองไทย 4-5 ชั่วโมง และเช้านี้มันก็มาพร้อมกับข่าวที่ไม่น่าอภิรมย์เอาซะเลย หนังสือพิมพ์ญี่ปุ่นพาดหัวข่าวผมเช่นเคย แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ...ภาพที่ปรากฏอยู่ในนั้น เป็นภาพที่ผมกำลังนั่งทานมื้อเช้ากับจีเนียสเมื่อวานนี้ที่เมืองไทย...ที่รีสอร์ท Amira ชลบุรี เจ้าเด็กน้อยนั่นไม่ได้เป็นคนถ่ายภาพนั้นแน่นอน ดังนั้นไม่มีทางที่เจ้าหนูนั่นจะเป็นคนส่งภาพนี้ไปที่ญี่ปุ่นดังเช่นทุกครั้ง แล้วมันจะเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่....
...คนๆนั้น....
...ว่าที่คู่หมั้นคู่หมายของโอรสแห่งกษัตริย์ประเทศเบซาเลเอล คู่หมั้นคู่หมายเจ้าชายตระกูลอัล-เฮลมันด์ หญิงสาวผู้น่ารักอ่อนหวาน เป็นทั้งพระญาติและเพื่อนเล่นตั้งแต่สมัยเด็กของเจ้าชายราชวงศ์ เธอคือเจ้าหญิง...
“อมิร่า”
“เพคะ” ‘เจ้าหญิงอมิร่า อาล อีซา บูไซย์’ เจ้าหญิงที่หนีไปตั้งรกรากอยู่ที่เมืองไทย แต่เมื่อคืนนี้เธอจำต้องเดินทางกลับมาประเทศบ้านเกิดอีกครั้ง ด้วยเหตุผลเดียวกับพวกเราทุกคน
...เหตุที่ว่านั่นคือ... ‘กษัตริย์อับดุล ราฟีห์ บู อัลบา อัล-เฮลมันด์’ ได้ประกาศสลับราชบังลังก์เมื่อคืนนี้ และนั่นจึงเป็นเหตุความวุ่นวายให้เจ้าพี่ได้งานยุ่งตั้งแต่เมื่อคืน...
“.......” ผมจ้องหน้าน้องนิ่งๆ จากรอยยิ้มมันก็กลายเป็นใบหน้าเรียบเฉย ก่อนเธอจะหันหน้าไปอีกทาง
“........” และระหว่างเราก็มีแต่ความเงียบ
“หม่อมชั้นไม่ใช่เศษผ้า” น้องพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาและช้อนตาขึ้นมาสบกับผมตรงๆ
“พี่ไม่เคยเห็นน้องไร้ค่าเช่นนั้น น้องก็รู้” ผมบอกอย่างใจเย็น
“ใช่....หม่อมชั้นรู้ รู้ว่าตัวเองไร้ค่าแค่ไหน” เสียงเธอเริ่มสั่นเครือ
“อมิร่า...อย่าบีบน้ำตา” ผมดุเสียงเรียบเย็นขึ้น ผมรู้ดีว่าเธอรู้สึกเช่นไร เธอน้อยใจแต่เธอไม่ได้เสียใจแน่นอน
“......” เธอเงียบก่อนใบหน้าที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตานั้นจะหายไป และกลับมามีรอยยิ้มละไม
“น้องควรกลับไปหาเขา” ผมแนะนำ อมิร่ามีคนที่รักอยู่แล้ว แม้ว่าน้องจะรู้ดีถึงฐานะของตัวเองแต่เธอก็ยังไปรักกับคนๆนั้น และที่สำคัญเธอไม่เคยบอกเขาเลยว่า...ตัวเธอเองเป็นว่าที่คู่หมั้นหมายของเจ้าชายแห่งอาหรับ
“.......” น้องไม่ตอบ แต่กลับหันหน้าไปอีกทาง “...เขาทิ้งหม่อมชั้นไปแล้วเพคะ” หือ?
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที กล้าดียังไงคนโง่เง่าคนนั้น กล้าดียังไง!!!
“....อย่าทรงกริ้วเพคะ” น้องพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาบีบมือของผมเบาๆให้ใจเย็น แต่จะให้ใจเย็นได้ยังไง ที่ผมและเจ้าพี่ราออฟปฎิเสธเธอไม่ใช่เพราะมันหรอกหรือ?
ใช่...เพราะอมิร่ามีคนรักอยู่แล้ว เมื่อเจ้ากรมวังนำเรื่องคู่หมั้นหมายมากราบทูลเจ้าพี่ราออฟจึงปฎิเสธ เพราะเจ้าพี่รู้แล้วเช่นกัน ก็จะไม่ให้ไม่รู้ได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อเจ้าคนที่อมิร่าหลงรักเป็นพระสหายคนหนึ่งของเจ้าพี่เอง และพอมาถึงผม...ผมก็ปฎิเสธด้วยเหตุผลเดียวกัน อีกอย่างทั้งผมและเจ้าพี่ราออฟต่างก็รักอมิร่าแบบน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะนำมาปฎิเสธหรอกเพราะถึงแม้จะไม่ได้รักชอบแบบชู้สาวแต่ก็เสพสุขด้วยกันได้ แต่เป็นเพราะอมิร่ารักคนๆนั้น เราทั้งคู่จึงกล้าปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใย เพียงแต่ไม่คิดว่า....
“ทำไมถึงปล่อยมันไป” ผมถามพยายามควบคุมความโกรธไว้ ถ้าอมิร่าไม่มีเหตุผลที่ดีพอ ผมจะไปล่ามันเอง บอกแล้วไง...ถึงอย่างไรผมก็รักเธออย่างน้องสาว
“...เพราะเขาจะมีความสุขกว่าเพคะ” หือ? แสดงว่า...อมิร่ายอมปล่อยเจ้าคนโง่นั่นไปเองงั้นหรือ?
“น้องหมายความว่ายังไง?”
“เหตุผลเดียวกันเพคะ” อะไรนะ
“........” ผมเงียบ..
ผมมองหน้าน้อง พยายามรวบรวมความคิดว่าน้องหมายถึงอะไร อยากบอกนะ....
“อมิร่า” เสียงผมเย็นขึ้นมาทันที อย่าบอกนะ...ว่าเหตุผลที่ส่งรูปไปลงหนังสือพิมพ์เพียงเพราะเธอคิดแบบนี้
“...ถ้าเค้ารักเจ้าพี่จริง เค้าจะกลับมาเพคะ” เธอยิ้มละไมบอกพร้อมกับลูบมือผมเบาๆ ผมค่อยๆดึงมือตนเองออกมาจากฝ่ามือน้อง ความโกรธเรื่องของน้องเหือดหายไปทันที และทดแทนด้วยเรื่องที่ไม่คิดว่า...ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าทำถึงขนาดนี้
“คิดดีแล้วใช่มั้ย? ที่กล้าทำถึงเพียงนี้” ผมบอก แต่ด้วยคำพูดที่แฝงการขู่เป็นนัยๆ จากรอยยิ้มหวานเธอก็หยุดยิ้มทันที
“หม่อนชั้นแค่เป็นห่วง”
“เธอกำลังแก้แค้นพี่” ผมพูดความรู้สึกของเธอออกมา เปลี่ยนสรรพนามการเรียกทันที
“......” เธอเงียบเป็นการยอมรับโดยนัย นัยน์ตาหวานเริ่มแดงก่ำ แต่กลับไม่คลอไปด้วยน้ำตาอย่างที่ควรจะเป็น แน่นอนเธอแค้น...แค้นทั้งผมและเจ้าพี่ราออฟ แค้นแบบเด็กๆ แค้นทั้งๆที่รู้เหตุผลดี
“เธอกลับไปซะ ไปอยู่ในที่ๆของเธอ” ผมบอกอย่างพยายามใจเย็นที่สุด
“.......” เธอเม้นปากอย่างจนไปด้วยคำพูด
ผมรู้...เธอโกรธ เธอเศร้า เธอน้อยใจ และตอนนี้เธออาจจะกำลังเสียใจ แต่ผมจะไม่สงสารเธอ เพราะเธอตัดสินใจทำเองทั้งหมด ดังนั้นเธอก็ต้องยอมรับการ ‘ตัดสิน’ จากผมเช่นกัน
“...หม่อมชั้นทูลลาเพคะ” เธอกล่าวและโค้งเคารพ
อมิร่าเดินออกไปแล้ว ส่วนผมก็ต้องระงับอารมณ์คุกกรุ่นที่กำลังรบกวนจิตใจอยู่นี้อย่างยากลำบาก เรื่องอะไร...
...มันเรื่องอะไร...
“...ที่ชั้นจะรอให้เธอกลับมาเองล่ะ เจ้าหนู”
“เธอเป็นของชั้นแล้ว..จีเนียซ”
“เธอเป็นของชั้นแล้ว...”
“ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เธอก็คือของๆชั้น”
...อย่าได้เป็นอิสระอีกเลย...
...ของเล่นมันต้องอยู่ในกล่องสิ...
...เด็กน้อยของชั้น....
TBC
เรารักเจ้าชาย กร๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสส... :hao7: :hao7: :hao7:
แล้วพบกันใหม่จ้าาาา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
อยากมาบอก
นิยายของ uriuri :mew1: :mew1: :mew1:
28 มกราคม 2014 เวลา 3:56 น.
yaoi นะจ้ะ มีฉากวาบหวิวทุกเรื่อง เบาๆก็เรื่องนักเปียโนนี่แหละ เรื่องอื่นร้อนแรงมาก รับไม่ได้อยากเฉียดเข้าใกล้นะเออ :o8: :-[ :impress2: :oo1: :jul1: :haun4: :pighaun:
เรื่องแรก ^__^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^__^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35321.0
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=60865
เรื่องที่สอง ^__^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^__^
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=65730
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38240.0
เรื่องที่สาม ^__^ รักนะหนุ่มนักเปียโน ^__^
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=64946
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37696.0
เรื่องที่สี่ ^__^ Love Devil รักร้ายเทพอสูร ^__^
http://www.niyay.com/story-69297/
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40696.0
และเรื่องอื่นๆ ไม่บอก ดองไว้ก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝากด้วยนะ จ๊วบบบบบบ
พบปะกันได้ในเฟส https://www.facebook.com/uri2uri
แนะนำ/แชร์นิยายโปรดกันได้ที่เพจ https://www.facebook.com/uriuri.Story?ref=hl
uri :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านแล้วอยากเป็นเงาอย่างเดียวนะ :mew5: :mew5: :mew5:
เห็นแต่เงาเขาเลยไม่ลง :hao5: :hao5: :hao5:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6:
uri จ้า
-
ตายล่ะ เจ้าชายหลงน้องจี 55555555
-
ซับซ้อนจริงๆ รอตอนต่อจ้า :ruready
-
มาอัพไวไวน้าาาาาาา :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
อุ้ย
เจ้าชายทรงรอ จีเนียซ 5555+
-
อยากมาตอบ
ดีใจมากมาย เราแฟนนิยายคุณ วัวพันปี ด้วยล่ะ คุ คุ คุ
:mc4:เค้าจิ้นทาอิกับจิน
ไม่รู้จะทำให้ผิดหวังอ๊ะเปล่านะ คู่นี้ยากจะโคจรมาเจอกันจริงๆ :mew2: :mew2: :mew2:
เออจริง พอคุณวัวพันปีพูดว่า "เค้าจิ้นทาอิกับจิน"
เพิ่งคิดได้ ว่ามันน่าจิ้นจริงๆแหละ ว้ายยยย :o8:
สั้นง่ะ (หมายถึงตอนนี้นะ ไม่ใช่อย่างอื่น555) รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
ตอนนี้เลยลงยาวๆซะเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
ดีใจที่ม่ต่อนะ
จู่ๆน้องจีก็โดนขโมยตัว
แล้วเจ้าชายหายไปไหนนะ
คนที่ส่งรูปจะใช่จินรึเปล่านะ หรือเจ้าชาย
รอตอนหน้าจ๊ะ :mew1:
ดีใจที่มาอ่าน อ่านตอนนี้ไปคงรู้แล้วนะจ้ะ :mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณและดีใจที่หลายคนจะกลับไปอ่านใหม่
และ..ขอโทษที่ไม่ได้ตอบทุกเม้นต์นะจ้ะ แต่อ่านทุกเม้นต์ บวกเป็ดทุกคน ซาบซึ้งใจ :mew6: :mew6: :mew6:
-
จับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ฮ่ะๆ
-
ซับซ้อนเช่นเคย คงได้แต่รอตอนต่อไป :mew6:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เห็นว่ามีตอนจบต่อท้าย เลยนึกว่าจบแล้วยังงงๆอยู่เลยจบเร็วจังจะเคลียร์กันยังไง
พอมาอ่านปุ๊บก็เอะใจเจ้าชายยังไม่มีวี่แววว่าจะได้เจอน้องจีเราเลย อ่านจนจบเจอTBC
เลื่อนกลับไปอ่านหัวเรื่องใหม่..เลยเข้าใจว่าตอนจบของตอนเป้าหมาย... :katai1:
รอลุ้นตอนต่อไปคับ
-
ใครจะเจอใครก่อนกัน
-
อ่านแรกๆ ก็งงๆ แต่อ่านไปอ่านมาก็สนุก
-
ชอบแนวนี้มากเลย เจ้าชายยยย >//<
-
ขอให้หาเนียซให้เจอเร็วๆนะเจ้าชาย
จะได้กลับมาสวีทวิ๊ดวิ้วกันต่อ
มีคู่ใหม่ด้วยอ่ะ เจ้าชายราออฟกับจิน
ท่าทางคู่นี้จะมัน :laugh:
-
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผิดคาดไปเยอะเลย
ไม่นึกว่าอมีร่าจะเป็นตัวการเรื่องข่าว
รอตอนต่อไปนะ
ปล.เหมือนจะมีอีกคู่มาให้จิ้นแฮะ
-
เจ้าชายยยยยยย จีเนียซ ไม่ใช่ของเล่นไม่ใช่สิ่งของนะ ดูพูดเข้า เดี๋ยวก็ให้จินจับไปซ่อนนอกโลกเลย ฮึ้ย
-
คู่ของท่านพี่กับนักฆ่านี้ยังไงๆ อยู่น๊าาาาาาาาาาา
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เหอๆ อ่านชื่อนึกว่าจบ :hao3:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
แค่ชื่อตอนยังซับซ้อนขนาดนี้
ก็ว่าอยู่ทำไมจบเร็วนัก
อ่านถึงบรรทัดสุดท้าย เงิบบบบ
อะไรยังไงเคลียร์เลย พอเลื่อนลงมา TBC
เก็ทเลย เก็ทแล้ว 5555
ค้างมากมาย รอตอนต่อไปนะจ้า
-
รอจ้าา
สนุกมากเลอ
เจ้าชาย ขนาดนี้ไม่ใช่ของเล่นแล้วแหละ หวง ห่วง ซะขนาดนี้
หุหุ
-
เข้ามาเห็นมีตอนจบนึกว่าจบแล้วนะเนี่ย
แหมที่แท้ ตอนแรกกับตอนจบนี่เอง
-
อร๊ากกกกมาต่อเร็วๆสิค๊าาาาาา หื่นค้างง่าาาาาา :ling1: :ling1: :z3: :z3:
-
สนุกดีค่ะ ตอนสู้กันมันดี ^^
จินจะคู่กับเจ้าพี่ใช่ไหม? ท่าทางจะรู้จักกันดี
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew2: :mew2: :mew2:หายไปไหนนนนนนนนนน :call: :call: :call: :call:
-
จบตอนแบบเลือดหมดต้ว ขอไปเติมเลือดก่อน
-
รองับบบบ ><
-
งง กับคำว่า จากาปอง มาก
มัน กาชาปอง(gachapon) ไม่ใช่
ขัดๆนิดนึง (เราก็โอตาคุคนนึง คุคุ เลยรู้สึกขัดๆ)
เรื่องนี้ก็สนุกดีๆ
รออ่านอยู่น้า
:hao3:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:z13: :z13: จบแล้วหรอครับ :serius2: :serius2:
-
ชอบคับ โดนใจ :katai2-1: :katai2-1:
-
แอบงงเล็กน้อย นี่คือยังไม่จบใช่ไหมคะ?
-
:pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านไม่คิดว่าจะซับซ้อนขนาดนี้
เราคิดว่าเป็นพวกนิยายใสๆไม่ซับซ้อนแต่
พอได้มาอ่านแล้วไม่เป็นเหมือนที่คิดเอาไว้
เลยรอๆติดตามตอนต่อไปคร้า
-
สนุกอ่ะ เนียส :impress2:น่ารัก
-
นี่จบหรือยังคะเนี่ย? แอบงง
-
จะมาต่อไม๊น้อออ ... คิดถึงจัง :hao5:
-
ดองอีกแล้วหรอ :mew5:
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: งงเป็นเป็ดตาแตก คืออะไรยังไง งงจริงๆนะเนี่ยไม่ได้พูดเล่น หรือว่าต้องอ่านอีกรอบดีนะเอิ๊คๆ อ่านๆไปก็จินตนาการว่าตัวเองเป็นโคนันไปด้วยซะเลย :hao7: :hao7: :hao7: มันมีเงี่ยนงำน่ะเนี่ย โอ๊ยๆๆ เป็ดงงๆ :really2: :really2: :really2: :really2: แต่ก็รออ่านอยู่ 555 สักวันความจริงคงกระจ่าง :katai1: :katai1:
-
ยังไม่เคลียร์นะเออออออออ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ว่าแล้วว่าจินชอบเนียซ
เจ้าพี่คู่จินสินะ
เรื่องกำลังมันส์เลย แต่ทำไมขึ้นในนิยายที่โพสจบแล้วอ่ะ
-
ตอนแรกนึกว่าใสๆ สักพักพลิกซะงั้น สนุกมาก
-
จบแบบนี้เลยหรอ หรือเราต้องอ่านอีกรอบเหมือนเราจะไม่เข้าใจอะไรเลย หรือคนอื่นว่ายังไงกันมั่งครับ หรือมีอีกภาค หรือไปอยู่ในเรื่องใหม่ ไขข้อข้องใจให้เราที อยากรู้จนนอนไม่หลับ
แต่ถ้าจบแล้วก็ขอบคุณมากๆครับ สนุกดี
:pig4:
-
:katai5: :katai5: รอแล้วรอเล่าหายไปน๊านนาน :ling1: :ling1:
-
จบแบบไม่เคลียเลยฮะ :katai1:
-
สรุปคือจบแล้วหรอ :ruready :ruready
-
จบแล้ว
-
อยากได้ต่ออออออ :z3:
-
:L2:
-
จบแบบนี้เลยหรอ กริ๊ดดดดด
-
จบเลยหรอ????? ยังไงๆ ไหนบอกหน่อยคร้าาาาา
-
หือออออ ?!?!?!!? นี้คือจบแล้วอ่อ หรือยังไม่จบอ่ะ ยังไงๆ แอบมึนพูดเลยยย :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
จบเร็วจัง อยากอ่านต่อ :hao4: :m25:
-
ตกลงว่าจบแล้ว? งงๆๆ เหมือนเรื่อมันยังไม่จบ
-
เดี๋ยวนะ จบแบบนี้เลยเหรอ เหมือนนักเขียนการ์ตูนที่โดนกองบก.สั่งตัดจบยังไงยังงั้นเลยนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13
-
ขอบคุณค่ะ นิยายสนุกมาก แต่ความรู้สึกเหมือนโดนตัดจบอ่ะนะ มีตอนพิเศษสรุปท้ายน่าจะเลิศกว่านี้มั้งคะ..แหะๆคิดว่างั้นนะ
-
ประเดี๋ยวก่อนนะ
นี่จบแล้วเร้ออออ :katai1: :katai1: :katai1:
ค้างมากมายจ้า อยากอ่านตอนของจินกับราออฟ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จบแล้วหรอค่ะ??
-
จบ....จริงอ่ะ..
...
คือ...ตั้งใจใช้ไหม..
...
ให้จบแบบค้างคาน่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
งานี้น้องจีไม่รอดเเน่ ไปสัญญากับเจ้าชายไว้ว่าจะยอมให้ทำไรก็ได้
เเต่ก็หนีกลับก่อนซะงั้น
วันต่อมาไม่รอดเเน่ๆหนูหุหุ
-
โถ่ๆๆ น้องจี ไปตกปากสมยอมกับเจ้าชายเเล้ว ไม่รอดเเน่
-
อ้าววววว ดรื่แงนี้ยังไม่จบนี่คะ ไหงไปอยู่ในหมดที่จบแล้วกัน ว้าาาาา อยากอ่านต่อน้อ
-
แปะไว้ก่อนเดียวมาอ่าน คึคึ
-
จบแบบนี้จริงๆหรอคะ
:ling1: :ling1:
-
น่าเสียดาย
:hao5: :hao5:
-
ง่าาา
-
:pig4: :pig4: :pig4: