หัวข้อ: "Yes,I love him"

[nongrak]

ตอนนี้หมี่ชักจะไม่น่ารักแล้ว แสดงตัวว่าหวงตาลกับฟางชัดมาก

[Gokusan]

อ่ะ คู่น้องร่วมมือกันเป็นระบบ
คอยกระตุ้นคอยบอก...ไม่งั้นก็คืบหน้าแบบหอยทาก
พาให้น้องแสดงออกมากขึ้น...จิ๊ดนึงก็ยังดี เนอะตาล เนอะ

ตอนนี้คนที่น่ากลัวใจคือหมี่...จะทำอะไรต่อไปก็ไม่รู้ - -"

[B52]

คุณพี่สอนน้อง

[kyoya11]

ฟางคิดเยอะมาก ต้องให้คุณครูช่วยสอนเป็นการใหญ่

[little_nok]

อ่านไปแล้วรู้สึกเหมือนตาลจะโกรธฟางที่พูดถึงคนอื่น ถ้าตาลไม่ได้อะไรกับคนอื่นก็น่าจะแคร์ความรู้สึกฟางหน่อย น้องมันถามถึงก็แสดงว่าฟางห่วงกังวลเรื่องนี้อยู่ ตาลก็น่าจะพูดดีๆ กับฟางหน่อย ดูเย็นชาจังน่ะ ฟางก็หงอไปหรือเปล่า รู้หรอกว่าเป็นลูกจ้างเขา แต่ไม่ใช่ทาสน่ะ ไม่ต้องนอบน้อมขนาดนั้นก็ได้ คนทำงานบ้านสมัยนี้ยังไม่ขนาดฟางเลย นี่เป็นถึงคน(แอบๆ) รักกันอยู่ด้วย  ถามว่าหนุ่มๆ เรื่องนี้คิดเยอะกันไหม ใช่เลย ซึ่งนั่นทำให้คนอ่านต้องคิดเยอะตามให้ทันด้วย

[love2y]

อุ๊บกรี๊ดดดดดดด จำวันผิด นึกว่าวันนี้วันพฤหัสฯ ก็ว่าอยู่ทำไมป่านนี้ยังไม่มา 5555+

[puppyluv]

พรุ่งนี้ๆๆๆ

[CarToonMiZa]

ฟางแรงได้ครึ่งของหมี่
ก็คงดี

[@PurPle SuN@]

รู้สึกว่าตอนนี้จะหวานเบาๆ ท่าทางต้องให้คนช่วยกระตุ้นบ่อยๆ ไม่งั้นไม่คืบหน้าไปไหนเหอะ

โรจน์กะต่อเค้าก็น่ารักกันดีเนอะ 55

[Gohan]

พี่ไม่ได้สอนให้แรด 
ถึงเวลานี้ แรดบ้างก็ได้ กองเชียร์ลุ้นจนคอยาวแล้ว ฟางเอ๊ย
เดี๋ยวหมี่มันจะแซงหน้าไปซะก่อน ของเค้ายิ่งแรงๆ อยู่ด้วย
แต่หวานนิดๆ หน่อยๆ แบบนี้ก็ดีนะ พี่ตาลและคนอ่านจะได้อารมณ์ดีเรื่อยๆ
สงสัยต้องให้ฟางคิดมากเข้าไว้ จะได้มีคำสอนเด็ดๆ จากกองเชียร์อีก 55

ขอบคุณสองหนุ่มนะครับ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 22

   ตาลาไตยืนหัวเราะ เมื่อเห็นกลุ่มนักท่องเที่ยวลงมาจากรถปิคอัพคันเก่งของวันชาติด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน
หมี่ ฝุ่นกับ ฝ้าย แข่งกันส่งเสียงเล่าความสนุกสนานให้ตาลาไตฟัง ส่วนฟางกำลังมีสีหน้าเกรงใจวันชาติที่ทำหน้าที่ขับรถ และลงจากรถมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดเต็มพิกัด
“ต่อไปฉันจะไม่ไปไหนกับไอ้ลิงพวกนี้แล้ว แม่งพอไปถึงเขาดินมันก็ร้องโวยวายแข่งกันไม่หยุด เอะอะโวยวายจนลิงค่างตื่นตกใจกันทั้งเขาดิน พอขับรถพามันกลับมาสวนจตุจักร ไอ้สวนห่านี่มันมีที่จอดรถเสียที่ไหน คนแม่งก็อย่างเยอะ...”
วันชาติฟ้องตาลาไต แต่ลิง 3 ตัวที่วันชาติว่าก็ไม่ยอมแพ้ แข่งกันเล่าว่า การเดินเที่ยวทั้งที่คนเยอะๆสนุกขนาดไหน
“มีคนแต่งตัวประหลาด แบบในการ์ตูนด้วยนะน้าตาล”
“แล้วก็มีเด็กนักเรียนเล่นดนตรีด้วย”
“แล้วก็.......”
“คนอย่างเยอะ สนุกห่าอะไร” วันชาติร้องเสียงดังแข่งกับเด็ก ๆ
ตาลาไตยกมือ “โอเค ตกลงว่าไปเขาดินแล้ว ไปเดินสวนกัน แล้วไปไหนกันอีกถึงกลับมาบ่าย”
“ไปเดินสยาม”
“เดินที่ไหน นั่งรถผ่าน” หมี่เถียงทันที
“แค่นั้นก็พอแล้ว รถติดชิบหาย” วันชาติยังบ่นไม่หยุด
ขบวนเที่ยวยังไม่เข้าบ้าน รถมอเตอร์ไซค์รับจ้างของโรจน์ก็เข้ามาจอด
“เฮ้ย รู้เวลาจริง” ตาลาไตแซว
โรจน์รีบบอก ขณะที่ตรงเข้ามาดึงมือวันชาติ “เขาโทรไปบอกให้รีบกลับมา ไม่งั้นจะมีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นแถวนี้ ไปเข้าบ้านอาบน้ำจะได้ใจเย็น ๆ” แล้วก็ไม่ลืมที่จะหันไปบอกเด็ก ๆ “ไปอาบน้ำกันก่อน เดี๋ยวจะได้กลับบ้านกัน” ก่อนที่ก้าวขึ้นข้างบน ยังได้ยินเสียงโรจน์ต่อไป “เด็กๆดีใจที่ได้มากรุงเทพ ฯต่อก็มาอารมณ์เสียเพราะรถติด”
ฟางยิ้มกว้างให้ตาลาไต ขณะที่เดินผ่านไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วออกมาดูของในครัวที่ตาลาไตซื้อมา
“พี่ซื้อของมาเยอะเลย”
“มีข้าวมันไก่ ให้กินกันก่อนกลับ ส่วนพวกขนมกล่องเห็นว่าเมื่อวานฟางต้องออกไปซื้อให้น้องๆ พี่ก็เลยแวะมินิมาร์ทซื้อมา”
“อันที่จริงที่บ้านเราก็มีขาย”
“รู้ว่ามีขาย แต่เพิ่งรู้ว่าเจ้า 3 คนนี้ก็ชอบเหมือนกัน เพราะทุกทีเห็นที่บ้านมีอะไรมันก็กินได้ทั้งนั้น”
แขนใหญ่กอดพาดไหล่แล้วกลายเป็นรั้งเข้ามากอด ขณะที่เสียงฝีเท้าวิ่งลงมาจากชั้นบน
“น้าตาล” หมี่ร้องเรียก
“เออ อยู่ในครัว” ตาลาไตตอบขณะที่คลายแขนออก
หมี่วิ่งมายื่นโทรศัพท์ให้ ”มีโทรศัพท์มา”
ตาลาไตรับโทรศัพท์มามองแล้วเอาไปวางไว้ที่ชั้นวางหนังสือ หมี่มองตามแล้วถาม
“ไม่โทรกลับละน้า”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“มีแต่เบอร์ ไม่มีชื่อ” หมี่พูดต่อ “ใครน่ะ”
ที่จริงจะโกหกว่าเป็นเบอร์คนโทรมาขายประกันก็ได้ แต่เพราะไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น ตาลาไตหันไปมองคนที่ยืนอยู่ในครัว
“หลานของบุ๋มน่ะ”
หมี่กอดอก หรี่ตามองตาลาไตทันที เป็นท่าทางที่ฟางไม่เห็นมานาน “ชื่ออะไร”
“อย่าสนใจเลยน่า”
หมี่แค่กอดอกนิ่ง ๆ เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง หนุ่มวัยรุ่นตัวเล็กก็รีบเข้าไปแย่งแล้วกดรับโทรศัพท์ทันที
“สวัสดีครับ” ดวงตาดุ ๆหันมาจ้องมองตาลาไต ที่แม้จะไม่ค่อยพอใจที่หมี่เสียมารยาท แต่ก็อดที่จะขำไม่ได้
“ใช่ครับ นี่เป็นเบอร์ของน้าตาล แต่ตอนนี้น้าตาลไม่สะดวกรับโทรศัพท์ เขากำลัง.....” หมี่เหลียวมองไปรอบๆ “เขากำลังทำบะหมี่ให้หนูกินอยู่”
ฟางถึงกับหลุดหัวเราะอยู่ในครัว ตาลาไตก็พลอยขำตาม ทั้งเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ ฟางมองดูหมี่พูดต่อไป
“จะอยากรู้อะไรทำไมนักหนาเนี่ย ถามเยอะจัง เป็นพวกทำแบบสอบถามหรือไง น้าตาลก็คือน้าตาล เขาไม่ชอบใครที่ไหนหรอก เพราะเขาเป็นแฟนหนู” พูดแล้วหมี่ก็กดปิดสาย
โรจน์ทันได้ยินประโยคสุดท้ายของหมี่ถึงกับร้อง
แต่ฟางกับตาลาไตที่เห็นลีลาท่าทางของหมี่แบบเต็มๆกำลังหัวเราะ
“หมี่ ไปบอกกับเขาว่าเราเป็นแฟนได้ยังไง แล้วนี่รับโทรศัพท์ของน้าตาลด้วยใช่มั้ย”
“ทำไมจะบอกไม่ได้ รับไม่ได้ ก็หนูเป็นแฟนน้าตาลจริงๆนี่นา”
ตาลาไตได้แต่โบกมือกับโรจน์ว่าให้ตามใจหมี่
โรจน์ก็เลยได้แต่ส่ายหน้า “เนี่ย ต่อชอบบ่น ว่าทุกคนชอบตามใจหมี่ แต่ไม่คิดเลยว่าจะขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก” ตาลาไตบอก
หมี่เดินเข้ามานั่งบนโต๊ะกินข้าว “เขาจะจีบน้าตาลละสิ ห้ามให้เขาจีบนะ น้าตาลเป็นแฟนหนู”
ตาลาไตจับศีรษะเล็กๆ “เขาจีบมันก็เรื่องของเขา สำคัญที่ใจเรา แล้วหมี่เองก็อย่าเที่ยวพูดไป อย่ามองคนที่หน้าตาอย่าตัดสินคนแค่ชั่วเวลาที่เราเดินสวนกัน ชีวิตหมี่ยังอีกยาวไกล ยังต้องพบเจอคนดีๆ อีกมากมาย”
“มีคนดีกว่าน้าตาลอีกเหรอ” หมี่ย้อนให้ตรงๆ
“มีสิ” ตาลาไตอธิบาย “ไม่ต้องมองหา ไม่ต้องพยายามยื้อแย่งให้ได้มา คนของหมี่ให้อย่างไรก็จะเป็นของหมี่”
ด้วยวัย และคนที่พบเจอมาหมี่เข้าใจสิ่งที่ตาลาไตพูด แต่ก็ยังมีความดื้อรั้นอยู่
“แล้วน้าตาลไม่ใช่คนของหนูหรือไง”
ตาลาไตส่ายหน้า หมี่ทำปากยื่นหันไปหาฟางทันที “น้าตาลมีแฟนแล้วใช่มั้ยฟาง”
“เอ่อ....” ฟางหน้าตาเลิกลั่ก หันไปมองตาลาไต
“เรานี่น้า” โรจน์ต้องเข้ามาแยกหมี่อีกครั้ง “ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวลงมากินอะไรกันก่อนกลับบ้าน”
“แหงเลย น้าตาลมีแฟนแล้ว แต่ต้องไม่ใช่คนที่โทรศัพท์มาแน่ ๆ” หมี่ลงจากโต๊ะ แต่พอจะก้าวเท้าขึ้นบันได ก็ไม่วายหันมาบอกกับตาลาไตอีกครั้ง “ไม่เอาแรดนะน้าตาล เพราะหนูไม่แรด ถ้าจะมีแฟนก็ต้องให้เขาเป็นคนดีกว่าหนู เวลาที่หนูอกหัก จะได้มีฟอร์มหน่อย ว่าหนูยังดีไม่พอ”
โรจน์ ถึงกับทำหน้าตาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แต่วันชาติที่ออกมาจากห้องร้องแซวทันที “เออ มึงน่ะไม่แรดเลยสักนิด ไอ้หมี่”
หมี่ไม่เถียงวันชาติ แต่รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนบ้าน มีแต่โรจน์ที่ทำหน้าตาขอโทษ
“วุ่นวายมากเลยเนอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ตาลาไตบอกผ่านๆเหมือนเคย พอเห็นน้องชายเดินลงมา ตาลาไตก็หันไปบอกเรื่องที่จะให้หมี่ มาสอบโรงเรียนในกรุงเทพ ฯ
วันชาติยังคงพูดเหมือนเดิม “มันจะได้เร้อ เสียเวลาเปล่า ๆ”
“เสียเวลาเพราะพูดแล้วไม่ทำอะไร มันแย่กว่าลงมือทำแล้วมันไม่สำเร็จ” ตาลาไตพูดนิ่งๆจนวันชาติต้องเงียบ ขณะที่โรจน์หัวเราะเบาๆ

เพียงครู่เดียว ฝุ่นกับฝ้ายก็ถือกระเป๋าใบเล็กลงมา
ตาลาไตถาม 2 พี่น้องเรื่องเรียนต่อ
“พ่อให้เรียนวิทยาลัยบ้านเรา จะได้อยู่ช่วยงานที่บ้านได้”
“อ้าว” ฟางเพิ่งได้พูดเป็นครั้งแรก
ฝุ่นก็เลยรีบบอก “พี่เรียนที่นี่ก็ดีแล้วไง กูน่ะเรียนไม่เก่งอยู่แล้ว อยากไปเรียนซ่อมรถให้เป็นเรื่องเป็นราว พ่อบอกว่า ซ่อมรถในสวนได้ เปิดร้านเล็กๆได้ด้วย”
ตาลาไตยิ้มกว้าง ขณะที่จับศีรษะเกรียนๆของฝุ่นโยกจนหัวคลอน “เรียนสายวิชาชีพก็ดี แต่ก็ต้องระวังเรื่องยา เรื่องของเถื่อนของปลอมให้มาก”
วันชาติพูดเปรย พอให้ได้ยินกันทุกคน “คนเกิดมาเพื่อเป็นตำรวจ ถึงจะกลายเป็นครู แต่ก็ยังเป็นครูแบบตำรวจอยู่ดี”
ตาลาไตได้แต่ส่ายหน้าให้น้องชาย แล้วชี้บอกฝุ่นกับฝ้ายว่าให้เอาขนมกลับไปบ้านด้วย
“มากินข้าวมันไก่กันก่อนกลับบ้าน”
ฟางจัดข้าวให้วันชาติกับโรจน์ก่อน แล้วอีก 2 จานให้น้อง ฝุ่นกับฝ้ายก็ทำท่าจะแยกไปกินข้างนอก ทำให้ตาลาไตต้องดุ
“นั่งกินด้วยกัน”
“ไม่ได้หรอก พ่อบอกห้ามกินร่วมโต๊ะกับเจ้านาย” ฝุ่นบอกเหมือนกับที่ฟางเคยบอกไว้ไม่มีผิดเพี้ยน
“นั่งที่นี่ อย่าให้ต้องดุ” ตาลาไตทำเสียงเข้ม “ต้องให้ดุตั้งแต่พี่จนถึงน้อง”
หมี่ลงมาสมทบอีกคน โดยที่ไม่ได้ถือกระเป๋าลงมาด้วย ฟางจัดข้าวให้เสร็จก็เดินขึ้นไปเก็บของให้แล้วเอาลงมาวางไว้ด้วยกันกับกระเป๋าของอีก 4 คน
ตาลาไตมองตาม รอจนกระทั่งทุกคนกินอิ่ม ก็เรียกหมี่แยกออกมาคุยกันข้างนอก
“ที่น้าไม่ดุเรื่องโทรศัพท์ เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่หมี่ก็ต้องแยกแยะได้ว่าถ้าเป็นโทรศัพท์เรื่องงาน หมี่จะต้องคืนโทรศัพท์ให้น้าถูกมั้ย”
“ครับ” หมี่รับคำทันที
“ส่วนเรื่องที่หมี่บอกว่าเป็นแฟนน้า น้าก็ไม่ถือเหมือนกัน ถ้ามันจะเป็นสิ่งเตือนใจให้หมี่ทำสิ่งที่ดี แต่หมี่ไม่ควรพูดคำแบบนี้นอกบ้าน เพราะคนที่เสียหายคือตัวหมี่เอง ไม่ใช่น้า”
หมี่รับคำเสียงอ่อยลงกว่าเดิม “ครับ”
“ฟาง ฝุ่น ฝ้าย เป็นพี่ เป็นเพื่อนของหมี่ ไม่ว่าพ่อของพวกเขาจะสอนกันมาอย่างไร แต่เขาคือพี่และเพื่อน คือคนที่จะอยู่กับหมี่ตลอดไป ทำตัวให้พวกเขาอยากอยู่กับเราเสมอ ไม่ใช่ร้ายกับเขาจนเขาต้องนับเวลาถอยหลังว่าเมื่อไหร่เราจะพ้นไปเสียที”
“หนูก็เล่นกับฝุ่นกับฝ้ายตลอดนะ” หมี่เถียงเบา ๆ
“อันนั้นรู้แล้ว แต่สั่งให้ฝุ่นมันเทียวรับเทียวส่ง เวลาที่หมี่ไปทำกิจกรรมแบบนั้นได้ไง มันก็มีงานในสวนที่ต้องทำ มีหนังสือให้อ่าน เราไปสนุกแต่มันกลายเป็นการเพิ่มงานคนอื่น หมี่ไม่อยากมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพ ฯแล้วหรือไง”
“อยากเรียน แต่ครูบอกว่าหนูตัวเล็ก แล้วก็ตัวขาว ให้มาร้องเพลงหรือเป็นหางเครื่องในวงดนตรี จะได้มีคนมาดูเยอะๆ”
“แล้วนั่นจะทำให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้หรือเปล่า”
หมี่เหลือบตามองตาลาไตแล้วส่ายหน้า
“ตั้งใจเรียน จบม.3 จะให้มาลองสอบเข้าม.4 ที่นี่อีกครั้ง เพราะทะเบียนบ้านหมี่อยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนสอบเข้าม.1 แล้ว”
“ครับ”
“คิดอะไรให้มันยาวๆ มองภาพตัวเองในอนาคต ไม่ใช่คิดแต่ความสุขตอนนี้ เพราะถ้าคิดอย่างนั้น เราอาจได้หัวเราะแค่นาทีเดียวแล้วต้องเป็นทุกข์ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ก็ได้”
หมี่มองตาลาไตนิ่งๆ “หนูจะไม่เป็นเหมือนพ่อ”
ตาลาไตยิ้มกว้าง “นั่นแหละคือสิ่งที่อยากได้ยิน”
“หนูจะไม่ทำให้น้าตาลต้องผิดหวัง เพียงแต่เวลาที่มีคนชมว่าน่ารักแล้วมัน...”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะมีสุขเมื่อมีคนชมชอบเรา แต่เราต้องเตือนตัวเอง ว่าเป้าหมายของเราคืออะไร” ตาลาไตยังคงสอนทั้งรอยยิ้ม “ทุกคนอยากเห็นหมี่มีความสุข อยากให้หมี่เติบโตเป็นคนดี แต่สุดท้ายแล้วการที่หมี่จะมีความสุข จะเป็นคนดีหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับตัวหมี่เอง”
“ครับ”
“เบื่อที่น้าสอนหรือเปล่า”
หมี่ส่ายหน้า “ไม่หรอก น้าไม่ได้พูดอย่างนี้ทุกวันนี่ ไม่เหมือนย่า”
ตาลาไตกอดไหล่หมี่พาเดินกลับมาที่รถ
ทุกคนกำลังรออยู่ และทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ตาลาไตพูด
“ถ้าตั้งใจ หมี่ก็ได้มาอยู่กับน้าเร็วขึ้น แต่ถ้ามัวแต่เล่นมากกว่าเรียน มันก็ช้าออกไปเรื่อยๆแล้วยิ่งถ้าสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ไมได้ ต้องไปเรียนที่อื่น...”
“ไม่ หนูจะต้องสอบให้ได้ หนูจะมาอยู่กรุงเทพ ฯมาดูแลน้า” หมี่ตอบอย่างมั่นใจ
เมื่อทุกคนเตรียมพร้อมออกเดินทาง วันชาติหันมากระซิบถามพี่ชาย
“ใครเป็นพ่อหมี่”
ตาลาไตส่ายหน้าไม่ตอบคำถามนี้ ทำให้น้องชายบ่น “เป็นคำถามที่ไม่เคยตอบ”

ส่งทั้ง 5 คนกลับไปแล้ว ฟางก็ขึ้นไปห้องวันชาติ เพื่อทำความสะอาดและเก็บผ้าลงมาซัก ส่วนตาลาไตนั่งอ่านหนังสือเหมือนเคย จนถึงเวลาอาหารเย็นถึงได้ลุกมากินข้าวพร้อมกัน
.......เงียบจริง ๆด้วย......จะชวนคุยก็ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรดี ละคร หนังสือ หรือจะเรื่องเล่นกีฬา ดีหนอ...
“จะถามอะไร”
“เปล่า” ฟางตอบทันที จนตาลาไตขำ
“ยังบอกว่าเปล่า เห็นทำท่าเหมือนจะถาม หรือคุยอะไรสักอย่างแต่ไม่พูดสักที”
“ก็อยากคุย” ฟางยอมรับ “แต่พอจะพูดก็ไม่รู้ว่าพี่จะโกรธมั้ย”
“ลองพูดมาสิ”
“ฟางอยากไปทะเล”
ตาลาไตเลิกคิ้วสูง “อยากไปทะเลแล้วทำไมพี่ต้องโกรธ ไปกับเพื่อนที่คณะหรือ”
“เอ่อ...” ฟางอึกอัก “ไม่ได้ไปกับเพื่อน แต่...อยากให้พี่พาไป”
ตาลาไตยิ้มขำ “แล้วอยากให้พี่ทำอะไรอีก”
“ฟางไมได้สั่งให้พี่ทำนะ” คนที่ไม่เคยออกคำสั่งกับพี่รู้สึกไม่ค่อยดีที่จะต้องพูดเหมือนบังคับแบบนี้
“รู้ พี่กำลังสั่งให้ฟางบอก ว่าฟางอยากให้พี่ทำอะไร”
“ก็แค่นั้นแหละ”
“ไม่แค่นั้นแหละ มีอะไรอีก” ตาลาไตแกล้งทำฟอร์มดุ จนฟางได้แต่ก้มหน้ามองจานข้าวตัวเอง
“ก็...อยากไปดูหนังกับพี่...” คำว่าพี่ของฟางมันจมหายลงไปในคอ จนตาลาไตต้องยอมรับ
“วันเสาร์หน้าคงไปได้”
“พี่ไม่มีงานหรือครับ”
ตาลาไตหันไปมองปฏิทิน ขณะที่ตอบคำถาม “ตอนนี้ยังไม่มีนะ แต่ถ้ามีก็ไปดูหนังตอนเย็นคงได้” พอหันมาเห็นคนที่ยังคงดูเกรงใจ ก็ต้องยอมรับกับตัวเอง
...การที่รู้จักกันมานานหลายปี ไม่ได้ช่วยให้พูดคุยกันได้อย่างสนิทใจ ในทางตรงข้าม ยิ่งนับวันยิ่งเหมือนมีช่องว่างมากขึ้นกว่าเดิม...
ดึกแล้วฟางแยกเข้าห้องนอน ขณะที่ตาลาไตยังอ่านหนังสือจนดึกถึงได้ปิดไฟ พอจะเดินผ่านห้องนอนเล็กยังเห็นไฟเปิดอยู่ ถึงได้เคาะประตูห้อง
“ครับ” ฟางเปิดประตูห้องนอนทันที
“จะเที่ยงคืนแล้ว ทำไมยังไม่นอน”
“กำลังจะนอนแล้วครับ” ฟางตอบพร้อมรอยยิ้ม
ตาลาไตจับศีรษะเล็ก ๆ “อย่านอนดึก” แต่พอจะปล่อยมือ ก็ฉุกใจคิด
....คนที่สร้างช่องว่าง ไม่ใช่ฟาง แต่เป็นพี่ ที่เดินผ่านห้องนี้ทุกคืนที่ฟางมาอยู่ และไม่เคยชวนไปดูหนัง หรือไปเที่ยวที่ไหนด้วยกัน....
....เมื่อคืนก่อน....
ทั้งที่มีคนเต็มบ้านกลับกอดจูบ แต่ตอนนี้ ที่มีกันอยู่ 2 คนในบ้าน กลับกำลังจะเดินผ่านไปอีกครั้ง....
“เก็บหนังสือหรือยัง”
ฟางพยักหน้า ตาลาไตเอื้อมมือเข้ามาปิดไฟในห้อง แล้วดึงมือฟางให้ตามขึ้นมาที่ห้องนอนใหญ่ชั้น 3
“นอนก่อนก็ได้” ตาลาไตสั่งง่ายๆแล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องน้ำ
ความไม่มั่นใจอย่างไม่มีเหตุผลเกิดขึ้นอย่างฉับพลันจนต้องยืนมองหน้าตัวเองในกระจก
ทุกครั้งที่กอดฟางจะเกิดจากการที่บางสิ่งบางอย่างเข้ามากระทบจิตใจจนหวั่นไหว และการกอดฟางก็กลายเป็นการชาร์ตความมั่นใจที่ได้ผลมาตลอด
แต่คราวนี้ มันไม่ได้เหตุผลอะไรในใจเพียงแต่คิดว่าถึงเวลาที่ควรจะทำให้ฟางมั่นใจกว่าเดิม
....กลับรู้สึกแปลก ๆ...เหมือนกับไม่เคยกอด ไม่เคยจูบฟางมาก่อน
..กอดเพราะควรต้องกอดงั้นหรือ...คิดมากไปหรือเปล่า ตั้งกติกาไว้มากไปหรือเปล่า...
ออกมาจากห้องน้ำ เห็นฟางยังยืนอยู่กลางห้อง สีหน้าดูขัดเขิน ที่พี่พาเข้าห้องออกคำสั่งแล้วก็แยกไปเข้าห้องน้ำ 
ตาลาไตเพียงยกยิ้มมุมปาก เมื่อเดินไปปิดไฟแล้วดึงมือให้นอนลงข้าง ๆ
และเพียงแค่นอนกอดไว้จนรุ่งเช้า

*-*-*จบตอนที่ 22*-*-*

ใจเย็นๆ นะครับ ใจเย็นๆ ก็คู่นี้มันหวานเย็นนี่ครับ

วันศุกร์มีตอนพิเศษ
วันอาทิตย์เป็นตอนต่อไป

ขอบคุณจากใจที่ติดตามมาโดยตลอด
ไจฟ์กับที

[--รมยกร--]

หมี่อาจจะแรง แต่..ทำไมเราชอบวะ 555 ที่หมี่นิสัยแบบนี้ ส่วนหนึ่งมาจากตาลเองนั่นแหละ แม้กระทั่งดุยังไม่เคยเล้ย
ส่วนเรื่องฟางตาลาไล เอ้ย ภาคสองแล้วนะพ่อคุณ หวานเย็นเกิ๊น สงสารน้องทุกเรื่องต้องให้ฟางเอ่ยปากเองก่อนตลอด

มารอตอนพิเศษอย่างใจจดจ่อ 

[Gokusan]

ยังอ่านไม่หมด มีเวลาแค่คร่าวๆ และอ่านทอล์ค
กลายเป็นว่ามาตรงวัน ไม่ใช่วันเว้นวันเหมือนเคย
เพราะวันศุกร์เป็นตอนพิเศษ ซึ่ง...ชอบมากกกก ^^
ก็คู่นี้หวานเย็นจนกลายเป็น...ของหวานพิเศษ นี่นะ ฮ่าๆ

เดี๋ยวมา...เวลารีบเร่งไม่มีสมาธิ...สงบถึงอ่านได้ ^^V

เอ่อ...หมี่เอ๊ย ไม่แรดเลยลูก ^^"
ยังดีที่บอกว่าให้เลือกคนที่ดีกว่า...เป็นตรรกะฟอร์มอกหักที่ดีนะ

เวลาคนเยอะจะเหมือนโดนยาสั่งให้เพิ่มความมั่นใจให้น้องน่ะสิ
ถึงได้อยากอยู่ใกล้ เอื้อมมือถึงอยู่ตลอดเวลา
แต่พอไม่มีคนมันก็ดูไม่มีเหตุผลที่จะทำ
แล้วการกอดต้องมีเหตุผลแค่ไหนกันล่ะหว่า?? คุณพี่ตาล - -"

หมี่ดูยอมรับได้ที่ตาลจะมีแฟน แต่มันจะได้จริงแค่ไหนหนอ
เก็บหมี่ไว้รับมือกับโทรศัพท์ขายประกันนั่นท่าจะดี ฮี่ๆ ^^V

[aehJTS]

ตาลอบรมหมีบ้างแบบนี้ก็ดีนะ

แต่เชื่อละหวานเย็นจริง ๆ 

  คะ

[love2y]

กรี๊ดดดดดดดดดด ชอบผู้ชายแบบตาลอ่ะ โฮกกกกกกกกกกกกก มีขายที่ไหนเราจะไปซื้อมาครอบครอง ฮ่าๆๆๆๆ

[fangkao]

ค่อยๆเผยความรู้สึกแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบนะ มันจะเป็นความรู้สึกที่มากกว่าคนรักกันแน่นอน 

[natalee22]

จริงๆเล้ยยยยยยยย คู่นี้หวานเย็นสุดยอดดดดดดดดดดด

รอตอนพิเศษพรุ่งนี้ดีกว่า อิอิ

[cinquain]

ชอบที่ตาลสอนหมี่ในตอนนี้ หมี่จะได้เพลาๆการกระทำลงบ้าง
จะได้ทำแต่สิ่งที่เหมาะสมและเห็นใจเกรงใจคนอื่นเพิ่มขึ้น

ส่วนเรื่องของตาลกับฟาง เริ่มชินกับความหวานเย็นแล้วค่ะ ^^
เพราะฉะนั้นหวานมาเมื่อไหรก็เมื่อนั้น 

[maemix]

พี่ตาลสอนหมี่ให้คิด
หมี่มันก็คิดได้แต่มีบ้างที่มันหลงระเริงไป
พี่ตาลจะทำไรก็รีบทำพ่อสุภาพบุรษหวานเย็น

ขอบคุณไจฟ์กับที

[malula]

ชอบอิน้องหมี่ตอนนี้ซะจริง เด็กวัยนี้มันแรง...
ครูโรจน์เหมาะกับวันชาติที่สุดแล้ว มีคำพูดดี ๆ คอยกล่อม ว่าแต่..เดลหายไปเลย
ส่วนคู่ตาลกับฟาง ก็..เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น

[nongrak]

นับว่าหมี่ยังเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังตาล

[MiSS-U]

เข้าใจเลยว่าคู่นี้เฉื่อยชาจริงๆ

เหมือนจะก้าวไปข้างหน้าได้ แต่กลับหยุดอยู่กับที่ซะงั้น

ดีหน่อยที่ไม่ถอยหลัง 555

รอตอนพิเศษหวานๆ

บวกเป็ด

 

[B52]

วัยนี้มันแรง ยังดีที่ตาลสอนหมี่ยังรู้ฟัง

[TIKA_n]

แหม ตอนนี้รู้สึกหมี่มันน่ารักแฮะ ร้ายแบบเด็ก ๆ อย่างนี้สิถึงจะดี โดยเฉพาะตอนรับโทรศัพท์นี่ สะใจจริง
พออ่านอย่างนี้แล้ว ก็ใช่ว่าหมี่จะยึดติดอยากเป็นเมียพี่ตาลจนเกินเด็กนะ
เหมือนเด็กที่ปลื้มคน ๆ นึง ก็เท่านั้น อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย ขำประโยคนี้ของหมี่จริง
“ไม่เอาแรดนะน้าตาล เพราะหนูไม่แรด ถ้าจะมีแฟนก็ต้องให้เขาเป็นคนดีกว่าหนู เวลาที่หนูอกหัก
จะได้มีฟอร์มหน่อย ว่าหนูยังดีไม่พอ” งั้นถ้ารู้ว่าฟางเป็นแฟนพี่ตาล หมี่ก็น่าจะยอมรับได้ง่ายรึเปล่า
ชอบพี่ตาลสอนหมี่มาก ๆ เพราะคนที่หมี่จะฟังที่สุดก็แค่พี่ตาลนี่แหละ
พูดได้ดี ตรงประเด็น และให้หมี่คิดตามได้ โดยเฉพาะเรื่องของฟาง ฝุ่น ฝ้าย
หวังว่าคำสอนพี่ตาล จะช่ายให้หมี่คิดอะไร ๆ ได้มากขึ้น นะ และเป็นเด็กดีนะเพราะเราก็ไม่อยากเกลียดหมี่เลย
พี่วันชาติกับครูโรจน์ เหมาะสมกันมาก ๆ หวังว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงสำหรับคู่นี้อีกหรอกนะ
เห็นฟางช่วงนี้ที่ยังเกรงใจพี่ตาล แล้วนึกไปถึงตอนพิเศษที่ขี้งอน เอาแต่ใจกับพี่ตาล ช่างต่างกันจริง ๆ
แต่ก็ใกล้แล้วล่ะเนอะ พี่ตาลกำลังสร้างความมั่นใจให้ฟางมากขึ้น ๆ ใกล้ได้เจอฟางในลุคส์ตอนพิเศษแล้วสิน้า
รอตอนพิเศษพรุ่งนี้ค่ะ ชอบจัง ขอบคุณไจฟ์กับที ค่ะ 

[Aoya]

หมี่โตแล้วสินะ แล้วเดลล่ะเลิกวุ่นวายกับฟางแล้วเหรอ

[ka[ze]na]

หมีแรงมาก แต่ยังดีที่คุยรู้เรื่อง เหอะๆๆ หวานเ็ย็นซ๊า~~~  เฮ้อ....

[=นีรนาคา=]

หมี่แรงอ่ะได้ แต่อย่าร้ายนะ หึหึ

หวานเย็นได้ตลอดจริงๆ

[Yukisae]

น้องอ้อนแล้ว ฮิ้วววววว จุดพลุ 555555
หมี่ชอบให้คนชมว่าน่ารักเหรอเนี่ย แต่เรื่องแสบต้องยกนิ้วให้เลย
เค้าค่อยๆหวานทีละนิดๆใช่ไม๊ T_T
++จ้า

[nokkaling]

 

[sukie_moo]

เพราะตามใจหมี่เกินไป  หมี่เลยนิสัยแบบนี้ แต่ก็สอนได้อยู่นะ แต่ดูเหมือนหมี่มันจะฟังแต่น้าตาลคนเดียว

ฟางเริ่มเลยลูก รอน้าตาลเริ่มแก่ตายพอดี