หัวข้อ: "Yes,I love him"

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 4

ตั้งแต่สอบสัมภาษณ์จนถึงตอนที่ย้ายเข้าหอพักของมหาวิทยาลัย ฟางไม่ได้เจอกับตาลาไตอีกเลย แม้แต่ในตอนที่พี่วันชาติพามาบ้านของตาลาไต ก็ยังเป็นตอนที่เจ้าของบ้านไปราชการต่างจังหวัดเสียอีก ทำให้หมี่ที่ตามมาด้วยถึงกับบ่น
"น้าตาลเขารู้ว่าเราจะมาไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเขาไม่อยู่บ้านล่ะ"
"เพราะเขาต้องทำงานน่ะสิ"
"ตำรวจแถวบ้านไม่เห็นเขาทำเยอะแยะอย่างน้าตาลเลย" หมี่บ่นเลยโดนวันชาติเขกหัวไปที
"มึงเป็นนักเรียน มึงยังเรียนหนังสือ ทำการบ้าน ไม่เหมือนกับคนอื่นในห้องเรียนเดียวกัน แล้วมึงจะไปหวังอะไรให้ตำรวจทุกคนต้องเหมือนกัน"
หมี่เบ้ปากแล้ววิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนใหญ่ที่ชั้น 3 วันชาติเลยไล่ฝุ่นตามขึ้นไปดู

"อย่าให้มันรื้อบ้านเขา เราแค่แวะเอาของแม่ใหญ่ฝากมาให้เขาเฉยๆ"
ฝุ่นตามขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจมากนัก เห็นหมี่ยืนเท้าเอวตาขวางอยู่ในห้องนอนแล้วเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า
"ชริ"
"ดูทำเสียงเป็นตุ๊ดไปได้" 
"ช่างหนูเหอะ" หมี่ทำเสียงไม่พอใจอย่างชัดเจน "เมื่อไหร่จะเลิกกันซะที ดูดิ เสื้อผ้า ข้าวของเต็มไปหมด"
"บาปว่ะ หมี่ คนเขารักกันก็ดีแล้ว ไปแช่งให้คนเขาเลิกกัน"
"ก็หนูอยากให้เลิกอะ ครูบุ๋มจืดชืดจะตายไป"
ฝุ่นส่ายหน้า เดินไปปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงมือให้เดินตามลงมา "จะจืดชืด หรือจะจัดจ้านเขาก็เป็นคนรักกัน เราเป็นลูกเป็นหลาน ก็อยู่อย่างคนเป็นลูกเป็นหลาน" ฝุ่นพูดอย่างที่วันชาติมักจะพูดอยู่เสมอ ทำให้หมี่เบ้ปากไม่เห็นด้วย

เดินลงมายังได้ยินที่วันชาติคุยกับฟาง

"มึงเอากุญแจบ้านไว้ พี่ตาลก๊อปไว้ให้มึงแล้ว เสาร์อาทิตย์ ไม่มีเรียนก็แวะมารดน้ำต้นไม้ มากวาดบ้านให้เขามั่งแล้วกัน เขาโทรบอกกูไว้แค่นี้"
ฟางพยักหน้า พ่อกับแม่ก็กำชับไว้อย่างนี้เหมือนกัน
"เราไม่นอนนี่จริงเหรอน้า ห้องน้าก็มี" หมี่พูดถึงห้องนอนที่ชั้น 2 
"จริงสิวะ บ้านเราอยู่ใกล้แค่นี้ ส่งฟางที่หอพักเราก็กลับไปนอนบ้านเราที่ชัยนาทดีกว่า"
ฝุ่นทำหน้าเหมือนจะถามว่าชัยนาทนี่ใกล้แค่นี้จริง ๆหรือ
"นี่ก็บ้านเรา แม่ใหญ่บอก" หมี่เถียง
"แต่เจ้าของบ้านตัวจริงเขาไม่อยู่โว้ย แล้วเอ็งไม่กลัวหรือไง" วันชาติทำขู่
หมี่เหลียวมองไปรอบๆ ขณะที่ขยับมากอดแขนฟางไว้ "กลัวอะไร"
"เก๊าะ ผีน่ะสิ" วันชาติยิ่งหลอกเด็กน้อยต่อ จนทำให้ฟางกับฝุ่นถึงกับขำ ที่หมี่กลัว
 
พอเก็บของฝากที่แม่ใหญ่ฝากมาให้เข้าที่เข้าทาง วันชาติเขียนโน้ตทิ้งไว้ แล้วกลับไปส่งฟางที่หอพัก พร้อมกับกำชับให้ตั้งใจเรียน

จนกระทั่งเปิดเรียนได้ครบ 1 สัปดาห์ กลับจากเรียนมีนายตำรวจคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่หน้าหอพัก
"ไง พอได้เข้าเรียนก็ลืมหน้าที่เลยหรือไง"
"ก็...." ฟางอึกอัก ไม่กล้าบอกความจริงว่า ไม่ได้ลืมว่าต้องไปทำความสะอาดบ้านให้ตาลาไต แต่ที่ไม่กล้าไปก็เพราะว่าพอเตือนตัวเองมากๆ เข้าว่าให้ระมัดระวัง อย่าทำให้บุ๋มไม่สบายใจ ก็เลยกลายเป็นไม่กล้าไปหาที่บ้าน
ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ตาลาไตอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่กล้าแวะไปทั้งนั้น

"ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยสิ" ตาลาไตชวน เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของฟาง
ที่เคยเห็นกันมาหลายปีฟางไม่เคยแสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้
แต่คงเพราะมีเหตุผลหลายอย่าง
หนึ่งในนั้นคือเรื่องที่วันชาติโทรมาเล่าเรื่องหมี่เป็นระยะ และอีกเรื่องก็ต้องเป็นเพราะตัวเราเอง....
ฟางพยักหน้า "ขอเอาหนังสือไปเก็บก่อนนะครับ"
ไม่ถึงห้านาทีฟางก็กลับลงมาอีกครั้ง
จากเด็กหนุ่มที่พบเจอกันทีไรก็ใส่เสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงขาสั้น กลายมาเป็นหนุ่มนักศึกษาตัวบาง ผิวที่เคยกร้านแดดกลับดูจางลง ผมที่เคยสั้นเกรียนทรงนักเรียนกลายเป็นผมตัดทรงตามสมัยนิยม ยิ่งทำให้ดูแปลกตา
...แต่มันยังคงหยุดสายตาคู่นี้ไว้ได้เหมือนเดิม...
ไม่รู้เหมือนกันว่า จับจ้องเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
มันอาจเกิดขึ้นหลังจากวันที่พาหมี่มาบ้านแล้วบุ๋มทัก
บุ๋มอีกแล้ว...
หรือเพราะที่เป็นแบบนี้ เพราะบุ๋มบอกว่าต้องเป็นคนนี้....
หยุดโทษบุ๋มเถอะ
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเราเองที่ยิ่งปฏิเสธ กลับยิ่งคิดมากกว่าเดิม

"พี่จะให้ฉันทำอะไรหรือ" ฟางถามทั้งที่กำลังเดินก้มหน้าอยู่ข้างๆ
"กินข้าวเป็นเพื่อนกันก่อน แล้วค่อยๆ คิดว่าจะให้ทำอะไร"
"อ้าว..." ฟางเงยหน้าขึ้นมามองแล้วหันไปทางอื่น
ตำรวจในเครื่องแบบกับหนุ่มนักศึกษาทำให้หลายคนหันมามอง ฟางพูดเบาๆ เหมือนบ่นกับตัวเอง
"ฉันรู้สึกเหมือนโดนตำรวจจับเลย"
"จับใส่หัวใจน่ะสิ"
ฟางหน้าแดงไปถึงหู เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้
"พี่ล้อเล่นแบบนี้กับฉันอีกแล้ว"
"พี่ไม่เคยล้อเล่นกับฟางเลยนะ"
...ทั้งที่สมองสั่งการว่าไม่ควรพูดแบบนี้ แต่แก้มแดงจัดนั่นก็ทำให้ห้ามปากตัวเองไม่ได้สักที....
เตือนตัวเองอีกครั้งว่าไม่ควรพูด
เหมือนกับอีกคนที่เตือนตัวเองว่าไม่ควรฟังคำพูดหวานจากคนที่มีเจ้าของแล้ว
ฟางส่ายหน้า หยุดเดิน
"วันเสาร์ฉันจะไปทำความสะอาดบ้านพี่"
ฟางพูดต่อไป
"ที่ผ่านมา พี่ไม่เคยพูดกับฉันแบบนี้ พี่มักบอกให้ฉันห่างจากยา ห่างจากคนตีกัน จู่ๆ พี่มาทำแบบนี้ฉันไม่ชอบเลย เพราะพี่มีแฟนอยู่แล้ว และถ้าพี่ยังพูดแบบนี้อีก ฉันก็จะไม่พูดกับพี่อีก"
ถ้าเพียงแต่ฟางจะเงยหน้าขึ้นพูดประโยคแบบนี้ ด้วยท่าทีเชื่อมั่นในทุกคำพูด ตาลาไตก็คงจะเชื่อเต็มร้อยว่าฟางเด็ดขาดและจริงจังกับสิ่งที่ตัวเองพูด
แต่เพราะเจ้าตัวเอาแต่ก้มหน้า มือผอมๆ นั่นก็บีบกันแน่น ทำให้นายตำรวจเปลี่ยนเป็นพาดไหล่บางเข้ามาอยู่ข้างๆ พาเดินไปด้วยกันต่อ
"โอเค พี่จะไม่พูดอะไรก็ได้ แต่ฟางต้องไปทำความสะอาดที่บ้านตามที่เคยคุยกันไว้ก่อนหน้านี้" ตาลาไตนิ่งไปอึดใจก็พูดต่อ "วันเสาร์ พี่ไม่อยู่ แต่บุ๋มอยู่ เขาอยากพบฟาง"
"ครับ พี่บุ๋มอยากพบฉันหรือ"
"อือ" เสียงของนายตำรวจจมอยู่ในคอ "เขาบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับฟาง เลยให้พี่มาง้อฟางไปหาเขาหน่อย"
"ฉันไม่ได้งอนพี่นะ"
"ใช่สิ ไม่ได้งอนใคร แค่โกรธจนไม่มาบ้าน"
"ก็พี่ทำตัวไม่น่าไว้ใจเองนี่นา"
ฟางยังคงแกล้งบ่นให้ได้ยินเหมือนเคย

ก่อนเที่ยงวันเสาร์ฟางก็มาที่บ้านของตาลาไตตามคำสั่ง พบแต่บุ๋มอยู่บ้านคนเดียว
พอเข้ามาบ้าน บุ๋มก็ถามถึงเรื่องเรียน และชวนคุยไปเรื่อย
"ฟางเก่งเนอะ ตอนพี่มาเรียนกรุงเทพฯ เป็นเดือนๆ ยังนั่งรถเมล์ไม่ถูกหลงตลอด ไม่ก็เลยป้าย ต้องเดินกลับ"
"ฉันก็ได้แค่ที่พี่วันชาติสอนไว้เหมือนกัน" ฟางพูดขำๆ เพราะหอพักมหาวิทยาลัยก็อยู่ในเขตมหาวิทยาลัย เวลาจะไปข้างนอกก็เกาะกลุ่มไปกับเพื่อนๆ เลยยิ่งไม่ค่อยจะจำทางไปกันใหญ่
"เที่ยงกินอะไรกันดี" บุ๋มชวน
ฟางมองไปที่ครัว "พี่บุ๋มทานข้าวผัดมั้ย ฉันทำให้"
บุ๋มทำท่าอยากขัดว่าจะทำเอง แต่ก็เปลี่ยนใจ ให้ฟางเป็นคนทำข้าวผัดกับแกงจืด
กินกันไปคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไป จนกระทั่งอิ่ม ฟางก็เก็บล้างแล้วออกไปเก็บผ้าเข้ามารีด
เสร็จงานบุ๋มกลับเรียกฟางให้เก็บเสื้อผ้าที่รีดเสร็จแล้ว ขึ้นไปที่ห้องนอน
ฟางแค่สงสัยแต่ก็เดินตามเข้ามาในห้องนอน ถึงได้เห็นกล่องกระดาษและซองจดหมายสีหวาน
"พี่กับตาลกำลังจะแต่งงานกัน"
บุ๋มหยิบการ์ดหันมาส่งให้ฟาง วันแต่งงานจะมีขึ้นในอีก 2 เดือนข้างหน้า
"ยินดีด้วยครับ"
ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ใจมันเจ็บจนร้าว มือชา สองตาแทบมองไม่เห็นข้อความในการ์ด ได้แต่บอกกับตัวเองว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

"พี่ไม่เคยยินดีกับการแต่งงานเลยสักนิด"

ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของบุ๋ม บอกชัดเจนว่าคำที่บอกว่าไม่ยินดีคือความจริง

"ก่อนหน้านี้ ตาลแค่ขำเวลาที่พี่บอกว่าอยากคบกันไปเรื่อยๆ แต่พอเวลาผ่านไป เขาก็เริ่มหงุดหงิด แต่พอเขาพาพ่อกับแม่ไปหาพ่อกับแม่พี่ที่บ้าน คนที่หงุดหงิดคือพี่"

ฟางได้แต่ฟังบุ๋มพูด
ขณะที่บอกกับตัวเองในใจ อีกครั้ง ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมาย...เขาเป็นคนรักกัน

"ไม่ใช่เพราะพี่ไม่อยากแต่งงาน แต่เพราะพี่กลัวว่าพี่จะไม่ได้แต่งงาน"
ฟางไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่บุ๋มพูดสักเท่าไหร่ ยังคงเดินตามบุ๋มมาที่ห้องนอนเล็กที่ชั้น 2 ห้องหนึ่งเป็นห้องของวันชาติที่เจ้าตัวเคยมาพักก็ตอนที่ตาลาไตย้ายจากหอพักมาอยู่บ้านหลังนี้แค่ไม่กี่วันเท่านั้นเอง ส่วนอีกห้องเป็นห้องว่างๆ ที่ไม่มีเครื่องเรือนเลยสักชิ้น
แต่ตอนนี้ ห้องนี้มีเครื่องเรือนพร้อม
"ห้องนอนของฟาง พี่เตรียมไว้แล้วนะ เสาร์อาทิตย์ไม่ได้ไปไหนก็มานอนบ้านเราเถอะ"
"มันคงไม่เหมาะเท่าไหร่ ยิ่งพี่บุ๋มกำลังจะแต่งงานแบบนี้"
"มีอะไรไม่เหมาะ กลัวคนมองว่าเป็นเด็กรับใช้หรือไง"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ฉันเกรงใจ เพราะพี่อาจต้องการเวลาส่วนตัว ส่วนเรื่องมาทำงานบ้าน ฉันมาได้ เลิกเรียนหรือเสาร์อาทิตย์ฉันก็มาทำได้" ฟางรีบอธิบาย
"แต่ไม่อยากมาค้าง"
ฟางพยักหน้ายอมรับ "มันไม่เหมาะ"
บุ๋มมองตาของหนุ่มตัวผอมตรงๆ "บอกมานะ ไอ้ที่ว่าไม่เหมาะเนี่ย มันอะไร"
"คือ...." ฟางคิดหาคำอธิบาย "พี่ตาลไม่ค่อยอยู่ แล้วให้ฉันอยู่ตามลำพังกับพี่บุ๋มมันคงไม่ดีเท่าไหร่ ถึงฉันจะเป็นคนรับใช้ก็เถอะ"
บุ๋มพยายามกลั้นขำ "ฟางไม่ใช่คนรับใช้ แล้วการที่ฟางระวังตัวแบบนี้มันทำให้พี่รู้สึกว่าฟางกำลังคิดอะไรอยู่"
ฟางอ้าปากค้าง มือเย็นเฉียบ
"ไม่ใช่นะครับไม่ใช่ ฉันเกรงใจจริงๆ จนคิดมากเกินไป แต่ฉันไม่ได้อะไรกับพี่ตาลนะครับ ฉันเป็นผู้ชาย กลัวพี่บุ๋มจะเสียหายต่างหาก"
"เหรอ แล้วถ้าพี่ไม่กลัวล่ะ เพราะฉะนั้นคืนนี้ นอนที่นี่นะ ออกไปซื้อของกลับมาทำกินตอนเย็นกันดีกว่า เดี๋ยวตาลกลับมาจะได้กินของอร่อยฝีมือฟางอีก"
บุ๋มรีบเดินนำลงมาข้างล่าง หยิบกุญแจบ้านกับกระเป๋าสตางค์
"เดี๋ยวนะครับ พี่ตาลไม่ได้ไปต่างจังหวัดหรือครับ"
"เปล่า" บุ๋มหันมาหาฟางตรงๆ "วันนี้เขามีนัดที่มหาวิทยาลัยน่ะ พี่ก็เลยบอกให้เขาโกหกฟาง เพราะพี่อยากให้ฟางมาหาพี่ พี่อยากคุยด้วย"

หญิงสาวหันมาสบตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แล้วก็ทำเหมือนที่ผ่านมา คือถ่วงเวลาต่อไปเรื่อยๆ
"ไปซื้อของกันก่อน กลับมาค่อยคุยกัน"
แต่จนกลับมาบ้านแล้วฟางทำกับข้าว บุ๋มก็กลับยังคงชวนคุยเรื่องเรียน และเรื่องเพื่อนๆ ที่มหาวิทยาลัย
เรื่องที่ฟางรู้ว่า ไม่ใช่เรื่องที่บุ๋มบอกว่าอยากคุยด้วย
กระทั่งทำกับข้าวเสร็จ บุ๋มโทรศัพท์หาตาลาไต บอกว่า กับข้าวเสร็จแล้ว
"ทำไมฟางไม่มาตอนที่ตาลรับปริญญา"
"ฉันต้องเฝ้าสวนน่ะ"
"สอบได้มารายงานตัวก็ไม่แวะมา"
"ฉันมามหา’ลัยกับพี่วันชาติ เสร็จเรื่องก็กลับเลย"
“ตอนที่พ่อใหญ่กับแม่ใหญ่ไปบ้านพี่ ก็ไม่ได้ไป”
“อันนั้น ฉันไม่รู้หรอก พี่วันชาติบอกให้มาเฝ้าบ้าน อยู่กับหมี่เท่านั้นเอง”

....คงไม่อยากให้หมี่อาละวาดน่ะแหละ เลยไม่บอกใครที่บ้านก่อน....
"มีเหตุผลตลอด" บุ๋มพูดเหมือนขำ "หมี่หวงตาลมากเลยใช่มั้ย"
"ก็...หวงน่ะครับ" ฟางตอบอ้อมแอ้ม
"ไม่เห็นต้องทำเสียงอย่างนั้น พี่รู้ว่าหมี่น่ะเกินวัยไปเยอะ" บุ๋มเสียอีกที่พูดขำๆ "มันไม่แปลกสำหรับเด็กที่พบเจออะไรมามากอย่างหมี่ เอางี้ ฟางรู้เรื่องอะไรของหมี่บ้าง"
"พี่ตาลรับหมี่เป็นลูกบุญธรรม คนพูดกันเยอะว่าเป็นลูกของเพื่อนพี่ตาล หรือไม่ก็พี่ตาลไปทำคนอื่นท้อง แล้วมีหมี่ พี่บุ๋มเลยไม่อยากแต่งด้วย"
"ผิดทุกข้อ ส่วนความจริงมันจะเป็นไง ถ้าตาลอยากบอกกับฟางเมื่อไหร่ เขาก็คงบอกเอง แล้วเรื่องที่พี่ไม่อยากแต่งงาน ก็อย่างที่บอก มันเป็นความกลัวของพี่เองว่าพี่จะอยู่ไม่ถึงวันแต่งงาน"
บุ๋มเอียงคอมองหนุ่มคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"ถามตรงๆ ตาลเคยหวาน หรือจิ๊จ๊ะอะไรกับฟางหรือเปล่า"
"ไม่ครับ" ฟางตอบทันที
บุ๋มก็ถามต่อทันทีเหมือนกัน "ไม่เคยแล้วทำไมถึงต้องหลบหน้ากัน มันทำให้พี่เชื่อว่าต้องมีอะไรแน่ๆ"
ฟางยังคงนิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถามนี้ จนกระทั่งตาลาไตเข้าบ้าน บุ๋มก็หันไปบอกกับตาลาไต
"บุ๋มขอให้ฟางค้างที่นี่่"
"ตามใจ"
ตาลาไตพูดจบก็เดินผ่านขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาพบกับบุ๋มที่รออยู่
"คุยกันแล้วหรือ"
"คุยแล้ว ฟางเหมือนกับตาลที่ไม่เข้าใจบุ๋ม แต่เขาใจเย็นกว่า เพราะไม่หงุดหงิดกับเรื่องที่บุ๋มพูด"
ตาลาไตส่ายหน้า "ผมไม่ได้อยากหงุดหงิดกับบุ๋ม แต่เราต้องมีเหตุผลในการกระทำ ไม่ใช่ยึดแต่ความเชื่อ"
บุ๋มยิ้มเย็น "บุ๋มไม่ทะเลาะกับตาลเรื่องนี้แล้ว ลงไปกินข้าวกันเถอะ ฟางเป็นคนทำนะ อร่อยกว่าบุ๋มแน่นอน"
ตาลาไตดึงมือบุ๋มไว้ "บุ๋ม ผมขอโอกาส ผมจะไม่มอง ไม่พูดกับฟางอีกก็ได้ แต่อย่าทำเหมือนจับคู่ผมกับฟางแบบนี้"
"อย่าต่อด้วยประโยคที่ว่าเพราะฟางเป็นผู้ชาย" บุ๋มดักคอ "แล้วบุ๋มก็ไม่เคยขอให้ตาลตัดใจ หรือไม่สนใจฟางด้วย ทบทวนคำพูดของบุ๋มใหม่อีกครั้งนะ บุ๋มคือคนที่ขอว่า ถ้าไม่ใช่บุ๋มก็ขอให้เป็นฟาง"
"แต่เรากำลังจะแต่งงานกัน ทำไมบุ๋มยังพูดแบบนี้อีก"
"เพราะ....ความเชื่อของบุ๋มไง" พอเห็นว่าตาลาไตมีสีหน้าเหนื่อย บุ๋มก็พูดต่อ "เพราะฟางหายไปเลย ตาลเองก็ไม่ได้กลับบ้านชัยนาท บุ๋มไม่อยากให้คุณห่างกันแบบนี้ ไม่อยากให้มีใครแทรกเข้ามาระหว่างตาลกับฟาง ที่ตาลทำเพื่อบุ๋ม บุ๋มรู้ บุ๋มเข้าใจ บุ๋มก็ไม่ได้ใจกว้างนักหรอก แต่เพราะงานที่บุ๋มทำอยู่ คนที่พบเจออยู่ทุกวัน ความไม่แน่นอนที่เห็น ทุกอย่างมันทำให้บุ๋มต้องเตรียมพร้อม"
หญิงสาวมองหน้าคนที่เต็มไปด้วยคำคัดค้าน แต่ไม่ได้พูดออกมา
"ช่างเถอะ ไม่นานตาลก็รู้เองแหละ ขอแค่วันนี้ที่บุ๋มได้คุยกับฟางก็พอ แล้วเรื่องหลังจากนี้ก็แล้วแต่ทั้ง 2 คนก็แล้วกัน"

หลังอาหารค่ำ บุ๋มขอเบอร์โทรศัพท์ของฟาง แต่เด็กหนุ่มบอกว่าไม่มีโทรศัพท์
"พี่เห็นเด็กป.1ก็มีโทรศัพท์ใช้กันแล้ว ฟางไม่มีจริงๆ น่ะหรือ" บุ๋มหันไปหา ตาลาไต "หมี่ก็มีโทรศัพท์ใช่มั้ย ที่โทรหาตาลทุกวันน่ะ"
"มี แต่ให้ฝากไว้กับวันชาติห้ามเอาไปโรงเรียน"
"แล้วของฟางล่ะ"
ฟางเป็นคนตอบ "ฉันไม่คิดว่ามันจำเป็นน่ะครับ แล้วพ่อกับแม่ก็มีเรื่องอื่นให้ต้องใช้เงิน"
"ไว้ตาลซื้อให้ฟางสิ วันไหนจะมาไม่มาจะได้คุยกัน"

ยิ่งวินาทีที่ผ่านฟางยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ จนได้แต่ก้มหน้ากินข้าว

ตาลาไตก็พอจะอ่านท่าทีของฟางออกเหมือนกัน รอจนบุ๋มขึ้นไปอาบน้ำ เตรียมตัวเข้านอน ถึงได้คุยกับฟาง
"พี่รู้ว่าฟางไม่อยากมาที่นี่ ไม่อยากเจอพี่ พี่เองก็ไม่สบายใจที่ต้องโกหกให้ฟางมาหา แต่พอหลังแต่งงานไปแล้วบุ๋มคงไม่วุ่นวายกับฟางอีก"
"พี่บุ๋มไม่ได้ถึงขนาดวุ่นวายอะไรกับฉันหรอก แล้วฉันก็รับปากไว้แล้วว่าจะมาทำงานบ้านให้พี่"
"แต่ที่ไม่มา ก็เพราะไม่อยากเจอพี่"
ฟางได้แต่มองไปทางอื่น
...เมื่อเวลาเปลี่ยน เหตุที่ทำให้คิดว่าควรห่างจากตาลาไตก็เปลี่ยนไป
แต่ผลของการกระทำยังเหมือนเดิม

ตาลาไตได้แต่พยักหน้า ยอมรับ
"งั้น ครั้งต่อไปถ้าจะมา ก็โทรหาบุ๋มก่อนแล้วกันว่าพี่อยู่หรือเปล่า"
"ครับ"
คำตอบรับแผ่วเบา แต่มันกลับดังก้องอยู่ในหู จนต้องหาเรื่องไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเก่า ส่วนฟางหันไปทำงานบ้านจนกระทั่งบุ๋มอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียกหา
"ฟางทำอะไร"
"ขัดครัวอยู่ครับ พี่บุ๋มจะเอาอะไรหรือเปล่าครับ"

บุ๋มมองคนที่ไม่ยอมหยุดทำงานบ้านแล้วถอนหายใจ
"ให้เวลาอีก 10 นาทีไปล้างให้เสร็จแล้วมาดูละครเป็นเพื่อนกัน"
ฟางส่ายหน้า
"ฉันไม่ติดละคร พี่บุ๋มดูละครเถอะครับ"

บ้านทาวน์เฮ้าส์ไม่ได้กว้างขวางมากนัก แม้จะคุยกันที่หน้าครัว แต่คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ก็ได้ยินชัดเจน
บุ๋มเดินมาหาตาลาไต คนที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้

"ตาลทำอะไรฟางหรือเปล่า"
"ทำอะไร.. ผมนั่งอยู่ที่นี่.."
บุ๋มหันไปมองคนในครัวที่กำลังล้างมือ แล้วหันมาหาคนที่กำลังคุยด้วย
"ไม่มีอะไรหรอกบุ๋ม"
"ไม่มีอะไร แปลว่าอะไร ก็เห็นๆ อยู่เนี่ย ตาลทำอะไรฟาง"
"ไม่ครับ พี่ตาลไม่ได้ทำอะไร"
"งั้นก็แสดงว่าทำ"
"บุ๋ม ขอร้องละนะ อย่าทำอย่างนี้เลย"
ตาลาไตกอดหญิงสาวไว้หลวมๆ ขณะที่ส่งสายตาเป็นคำว่าขอโทษ และเสียใจให้กับคนที่เดินออกมาจากครัว
"บุ๋มคุยกับตาล คุยกับฟางแล้วนะว่าบุ๋มเหลือเวลาไม่มากนัก บุ๋มขอร้องทั้ง 2 คนว่าช่วยทำให้บุ๋มสบายใจหน่อยได้มั้ย ว่าทั้งคู่จะไม่ห่างเหินกันแบบนี้"
“เราไม่ได้ห่างเหินกัน แล้วที่เราอยู่ที่นี่ในเวลานี้ก็เพราะเรากำลังตามใจบุ๋ม บุ๋มต่างหากที่กำลังพยายามจัดการอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้”
ตาลาไตท่าทางกลุ้มใจทำอะไรไม่ถูก แต่บุ๋มกลับโกรธ
“งั้นก็ตามใจอีกหน่อยสิ เล่นละครหรือทำอะไรก็ได้ให้คนที่เหลือเวลาอีกไม่มากนักคนนี้สบายใจ แล้วเวลาที่บุ๋มไม่อยู่พวกคุณจะแยกไปอยู่กันคนละประเทศก็ตามใจ!”
“บุ๋ม”
“พี่บุ๋มครับ”
ตาลาไตกอดหญิงสาวไว้ แต่บุ๋มเบี่ยงตัวออก “บุ๋ม อย่าพูดแบบนี้”
“แต่บุ๋มต้องพูด บุ๋มอยากให้ตาลมีความสุข แต่ตาลไม่เคยเข้าใจ ไม่แม้แต่จะพยายามฟังเลยสักครั้ง”
“ฟังสิ ผมก็ไปง้อฟางให้มาหาบุ๋มแล้วนี่ไง ฟางเองก็ยอมค้างกับเราแล้วไง”
ตาลาไตพยายามปลอบหญิงสาว ขณะที่ฟางได้แต่พยักหน้า
บุ๋มเหมือนป่วย แต่ก็เหมือนคนที่เชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเองอย่างจริงจัง
....รอให้แต่งงาน แล้วพบว่าลางสังหรณ์ไม่เป็นความจริง ก็คงล้มเลิกความตั้งใจนี้ไปเอง

....จบตอนที่ 4.....

เรื่องคู่ของหมี่ จากพล็อตที่ผมเขียนหมี่ไม่มีคู่ แต่เขาก็อาจจะมีขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้ ขึ้นอยู่กับคนเขียนหมี่
คือผมเขียนพล็อตก็จริง แต่ถ้ามันจะแตกกอต่อยอด มันก็เป็นเรื่องที่แล้วแต่ทีครับ เพราะเราเขียนเรื่องนี้ด้วยกัน
ความรักและชีวิตของหนุ่ม ๆในเรื่องนี้ช่างวุ่นวาย จนทีบ่นว่า เขียนบุ๋มจบแล้วขอเขียนฝ้ายคนเดียวได้มั้ย หนุ่มๆ เรื่องนี้คิดเยอะ ปากหนัก วุ่นวายเหมือนพี่ไจฟ์ !!!!
ดีใจมากที่คุณชอบเรื่องนี้ และยินดีที่ได้รับฟังความคิดเห็น
ขอบคุณมากครับ พบกันวัน ศุกร์นะครับ
ไจฟ์กับที

[--รมยกร--]

ซักจะโมโหตาลแล้วว่ะ    พอบุ๋มจับคู่ให้ ก็ท่านั้นท่านี้ เหมือนไม่คิดอะไร แต่พออยู่กับฟางสองคนก็อีกอาการหนึ่ง แกจะเอายังไงกันแน่พ่อตำรวจใหญ่ 
บุ๋มก็เหมือนกัน เหมือนจะดี เหมือนจะเ้ข้าใจตาล จัดแจงให้ทุกอย่าง แต่...ไม่ยอมเลิก ค้างคากันอยู่แบบนี้ แง่งงง 
คนที่น่าสงสารที่สุด คือ ฟาง สินะๆ  ง่าาา เราอึดอัดกับความโลเลของตาลจัง

[hpsky]

ต่างคนต่างปฏิเสธหัวใจตัวเอง
บุ๋มนางน่ารักนะ แต่นางก็น่าสงสาร
 

[nongrak]

บุ๋มไม่สบายหรือเปล่า คอยแต่จับฟางให้คู่ตาลนี่
แล้วจะได้แต่งกันหรือเปล่า เดี๋ยวถึงเวลาอาจจะไม่ได้แต่ง

[mystery Y]

สนุกดีนะ เป็นการอ่านที่ต้องขมวดคิ้วตลอดเวลา ฮ่ะๆ ไปอยู่ไหนมานะถึงพึ่งเจอเรื่องนี้

[indy❣zaka]

ทำไมบุ๋มบอกว่า เหลือเวลาไม่มากแล้วอ่ะ  บุ๋มเป็นไรหว่า
แล้วทำไมตาลไม่เอะใจเลย ปกติถ้ามีคนข้างตัวพูดแบบนี้ มันต้องเอะใจหน่อยนา

[aehJTS]

ทำไมบุ๋มถึงเชื่อลางสังหรณ์ขนาดนี้
ถ้าเราเป็นตาลก็คงรู้สึกแย่แล้วคงจิตรตกนะเพราะคนที่เราห่วงใย
และหวังดีด้วยคิดตลอดเวลาว่าจะจากไป

  คะ

[maemix]

อ่านแล้วมึนกับตัวพี่ตาล มันอึนอึน
รู้สึกอึดอัดยังไงบอกไม่ถูก

ขอบคุณไจฟ์กับน้องที

[PAAPAENG~]

ให้ความรู้สึกว่ามันจะ 3P กันยังไงไม่รู้ ฮ่าๆ
บุ๋มน่ารักนะ พยายามทำให้ทุกคนมีความสุข
โดยที่ยอมเอาตัวเองออกจากความสุขมา
คือมันเสียสละแบบนางเอกเลยอ่ะ
ไปๆมาๆเลยหมั่นไส้น้าตาล
ทำท่ารักบุ๋มอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ก็มาอ้อร้อกับฟาง!
ชิชะ! เดี๋ยวให้พี่วันชาติได้กับฟางเลย!

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ชอบประโยคนี้ที่คุณทีบ่นจัง...
"หนุ่มๆ เรื่องนี้คิดเยอะ ปากหนัก วุ่นวายเหมือนพี่ไจฟ์ !!!!"
อุตะ! คุณไจฟ์โดนไปเต็มๆ หุหุ

[=นีรนาคา=]

บุ๋มป่วย กำลังจะตาย? หรือมีลางสังหรณ์ว่าตัวเองจะตาย
พยายามพูดมาตลอดว่าตัวเองมีเวลาไม่มาก แต่ทำไมตาลถึงไม่เอะใจอะไรบ้างเลย
บุ๋มเหมือนเอาแต่ใจนะ แต่ที่ทำไปก็เพื่อตาลทั้งนั้น เฮ้อออ ไม่มีใครเข้าใจเธอเลย 

[yaninjinna]

คุณบุ๋มเป็นอะไร....

ทำตัวเหมือนเมียหลวงที่ใกล้ตาย เลยหาเมียใหม่เตรียมไว้ให้สามีซะงั้น

แบบนี้น่าสงสารฟางนะ พี่ตาลอยากหยอดก็หยอด แต่ก็จะแต่งงาน คุณบุ๋มอยากยัดเยียดให้ตาล แต่ก็จะแต่งงานกัน

....สนับสนุนให้ฟางหาแฟนใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป

[Yukisae]

อะไรยังไง บุ๋มจะไปไหน  เหมือนบุ๋มจะไม่อยู่กับตาล
ฝ้าย....คือใคร ???? เคืองตาล เชอะ 555555
สงสารฟาง สงสัยบุ๋ม รอหมี่ตัวแสบ
น้องทีตั้งใจจะบ่นตัวละครหรือบ่นไจฟฟ์55555
++จ้า

[Aoya]

ตาลนี่ยังไงพออยูกับฟางก็หยอดฟาง
แต่พอมีบุ๋มอยู่ด้วยกลับหาว่าบุ๋มคิดมาก ไม่มีอะไร
มันจะไมีมีได้ยังไงบุ๋มยังดูออกเลย

[sukie_moo]

ไปๆมาๆบุ๋มเหมือนเชื่อลางสังหรณ์ของตัวเองจนเข้าขั้นหลอนแล้วนะเนี่ย

[puppyluv]

ชักจะไม่เก็ทแล้วว่าบุ๋มจะเดจาวูไปไหน
บอกว่าตัวเองเหลือเวลาไม่มาก
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแฟนที่จะแต่งงานกันในอีก 2 เดือน
ไม่เตรียมครอสเจ้าสาวแต่มาเจ้ากี้เจ้าการกับน้องฟาง
 
      ช่าย เห็นด้วย หมี่น่ะไม่ต้องมีใครหรอก
ถ้าไม่เต็มยังไงก็รู้สึกขาดอยู่เสมอ
ต้องดัดนิสัยโตเป็นผู้ใหญ่ด้วยตัวเอง
ไม่เช่นนั้นก็อ้อล้อ เกาะติดปนบังคับแฟนตัวเองอยู่ดี
 
บวกและเป็ดกระหน่ำชอบพี่วันชาติ เฮ้!!!

[malula]

คนที่เชื่อมั่นอะไรแปลก ๆ อย่างบุ๋มมีเยอะแยะไป
ถ้ามันเกิดขึ้นจริงก็ว่า เออ..แม่น แต่ถ้าไม่เกิดก็ว่าประสาทแ-ก
ตาลสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับฟางได้แม้มีบุ๋มอยู่ แบบเป็นสัญชาตญาณมนุษย์เพศผู้
ส่วนฟางที่พยายามเลี่ยงตลอดเวลาแม้จะมีใจให้ตาลก็ตามที
ก็เพราะเติบโตมาในสภาพเป็นผู้น้อย ผู้ตาม ผู้ยอม
ที่จะทำเพื่อประโยชน์คนอื่นมากกว่าประโยชน์ตัวเอง

เห็นพูดถึงฝ้าย จะมีบทบาทอะไรกับใคร ไม่มีบุ๋มก็มีฝ้ายเป็นตัวแปรอีกคนหรือไร

[MiSS-U]

ลุ้นกันต่อไป ว่าลางสังหรณ์และความเชื่อของบุ๋มจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่

บวกเป็ด

[love2y]

แงงงงงงงงงง ครูบุ๋มจะตายเหรอเนี่ย ไม่นะ T^T


ปล. คุณไจฟ์ น้องที ถ้าว่างๆ รบกวนรวบรวมนิยายที่เคยลงเล้า เอาไปแปะแนะนำที่กระทู้นี้บ้างนะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36869.0 ไม่ใช่อะไรหรอก .....พี่อยากอ่านนิยายเก่าๆอีกรอบ >_<"

[jiki]

อืม มันอึน มันหนัก มัน...เป็นผู้ชายที่วุ่นวายจริงๆด้วย
วุ่นวายไม่ว่า ปากหนักไม่ว่า
อต่ทั้งวุ่นวาย ทั้งปากหนักมาอยู่ด้วยกันแล้วมันเดาทางไม่ถูก จะเอายังไงก็พูดๆมาดิ //ทึ้งหัวๆ

[konnarak]

บุ๋มเทอเป็นลูคีเมียใช่มั๊ย 555

สงสารฟาง

รอตอนต่อไป

[Gokusan]

รู้สึกอินกับฟาง...ทั้งรัก ทั้งเกรงใจ ทั้งอึดอัด
พยายามทำให้ถูกใจใครหลายคนโดยไม่ฝืนตัวเราด้วยก็ยากนะ

เหมือนบุ๋มป่วย...และพยายามฝากความหวังไว้ที่ฟาง
ก็เพราะมองออก เลยพยายามให้เขาจูนกันได้
และไม่อยากให้ต้องเกรงใจมากนัก...เดี๋ยวเราก็ไม่อยู่แล้ว

ส่วนคุณชายตาล << ด้วยความหมั่นไส้ - -"
การงานในชีวิตนี้ก็เครียดแล้ว อย่าทำให้ตัวเองไม่มีความสุข
ด้วยเหตุผลที่คิดว่าเหมาะควรไปซะทุกอย่างเลย...ชีวิตไม่แน่นอนนักนะ

ตัวแสบหมี่...ไม่ถึงกับต้องมีใครมาปราบหรอก
แค่น่าจะมีอะไรมากำหราบได้บ้าง
เพราะเราเชื่อว่าเด็กก็คือเด็ก...มองโลกแง่ดีไปมั้ยไม่รู้แฮะ
แต่เราสร้างและขัดเกลาเขาได้ด้วยความใส่ใจ ไม่ว่าเขาจะผ่านอะไรมาบ้างก็ตาม

เอาใจช่วยให้ผ่านช่วงเวลาอึดอัดสับสนกันไปได้ไม่ยากเย็นนัก ^^V

[bun]

สงสารฟางเหมือนกันนะที่ชอบคนมีเจ้าของ
 

[why yyy]

ทำไมบุ๋มมันวุ่นวายขนาดนี้นะ รู้ว่าตัวเองจะไม่อยู่ทำไมไม่อยู่เฉยๆ นิ่งๆ ที่ตาลกับฟางเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ..   

[lizzii]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารฟาง
ถ้าเป็นเราคงอยากไปไกลๆ
บุ๋มนี่ยังไง พูดเหมือนจะตาย เอ๊ะ??
หรือบุ๋มนี่แหละตัวร้าย โอ๊ยยยย สับสน
รอตอนต่อไปจ้าา

[iforgive]

คุณบุ๋ม พูดเหมือนคนใกล้ตายที่รู้เวลาตายของตัวเองแบบนั้น เฮ้อ
คนเขาบอกว่าไม่มีอะไรก็จะให้มีให้ได้ แล้วตาลนี่ยังงัย
มาตอดเป็นระยะ  แล้วก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร  หลังแหวนซะดีมั๊ยน๊อ

[kyoya11]

  เพลียกับคุณตำรวจ

[goosongta]

สงสัยแค่อย่างเดียว บุ๋มป่วยเป็นโรคร้ายแรงรอความตายหรือเปล่า ทำไม่ชอบพูดอะไรแบบนี้

[ormn]

  บุ๋มเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ดีชอบบุ๋มจัง

[cinquain]

ต่างคนต่างปฏิเสธความรู้สึกของตัวเอง
ตัวเองเจ็บดีกว่าทำให้คนอื่นเจ็บ ... อย่างนี้คนอ่านเจ็บปวด!

บุ๋มพูดย้ำหลายครั้งเรื่องเวลามีน้อย จะเป็นอะไรหรือเปล่านี่

รอคนเขียนทั้งคู่มาเคลียร์ค่ะ 

ป๋อหลอ -- ชอบประโยคนี้ "หนุ่มๆ เรื่องนี้คิดเยอะ ปากหนัก วุ่นวายเหมือนพี่ไจฟ์ !!!!"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร 555 ^^

อ้อ อ่านตอนนี้แล้วยังไม่อยากตื๊บตาลนะคะ แค่รู้สึกว่าตาลมึนซึนไปนิดเท่านั้น ^^

[fangkao]

ยิ่งบุ๋มพูดแบบนี้ ร้อยทั้งร้อยผู้ชายรู้สึกผิด พยายามยัดเยียดตลให้ฟาง จัดแจงทุกอย่าง ทำเหมือนจะปล่อยมือ แต่ถึงกับจะแต่งงานกันอยู่แล้วแบบนี้มัน ทำให้เราไม่ค่อยชอบตัวบุ๋มเลยอ่ะ