..................
“พี่มะรุมหายหรือยังฮะ” เจ้าตัวดีกรอกเสียงถามลงในโทรศัพท์รุ่นล่าสุดแพงหูฉี่ของผู้เป็นอา อาออยยอมให้โทรศัพท์หาพี่ชายหน้าขาวหลังจากเอาข้าวต้มไปให้พ่อเสือ ริมฝีปากสีแดงคลี่แย้มด้วยความยินดีกับคำตอบที่ได้รับ
“เกือบแล้วครับ อีกไม่กี่วันก็วิ่งได้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเอาไว้หายแล้วมาเที่ยวที่บ้านหนูใหม่นะ ยังไม่ได้ไปดูปาล์มเลย”
“พอได้แล้วเจ้าตัวดี อย่ากวนพี่เขา”
ปากเล็กๆ ยื่นจนเกือบจะชิดกับโคนจมูกเมื่อโดนขัดใจ แต่ก็ยอมยื่นโทรศัพท์คืนให้ผู้เป็นอา ไม่ได้ฟังหรอกว่าผู้ใหญ่คุยอะไรกัน แต่ก็โล่งใจที่พี่ชายหน้าขาวกำลังจะหายป่วยแล้ว
“ไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวสายแล้วโดนครูอุ้มดุไม่รู้ด้วยนา”
เด็กชายพิกเร็ตตาโต แล้วรีบกระโดดขึ้นรถโดยไม่ต้องให้บอกย้ำ ซ้ำยังร้องเรียกเพื่อนกิ่งแก้วให้รีบขึ้นรถไปโรงเรียนอีกด้วยเพราะไม่อยากให้ประวัติเด็กดีประจำห้องต้องด่างพร้อย
ผู้เป็นอายิ้มเอ็นดูในความว่านอนสอนง่ายของหลานชายถึงจะไร้แม่แต่พิกเร็ตไม่เคยทำตัวมีปัญหา เขากำลังจะเตรียมขึ้นรถเพื่อทำหน้าที่สารถีส่งหลานไปโรงเรียนทว่าปลายหางตากลับเป็นร่างของใครบางคนเข้าเสียก่อน พอหันไปมองเต็มตาถึงได้เห็นว่าเป็นพี่ชายไม่แท้ของเขานั่นเอง คิ้วเรียวแต่ไม่เล็กยกสูงด้วยความสงสัย
“พี่เสือโกนหนวดหรือ”
เจ้าตัวไม่ตอบ แต่ลูกคางเกลี้ยงเกลากว่าทุกวันยืนยันสิ่งที่เห็นได้ดีกว่าคำพูดเสียอีก แม้พศินจะไม่ได้ไว้หนวดเครารกรุงรังเต็มหน้าเหมือนมหาโจรห้าร้อยแต่หน้าก็ไม่เคยสะอาดเท่ากับวันนี้มาหลายเดือนแล้ว แต่ที่ยังขัดตาคงเป็นผมสีดำที่ยาวจนเกือบถึงบ่า แถมยังไร้ทรงจนดูน่ารำคาญ
“แล้วพี่จะไปไหน แผลหายแล้วหรือ”
พี่ชายไม่แท้ยักไหล่ ก้มมองดูส่วนกลางลำตัวที่นอนสงบอยู่ในกางเกงมันนิ่งสงบรักษาตัวมาเกือบอาทิตย์แล้วแถมยังไม่แผลงฤทธิ์อีกเลยนับตั้งแต่วันที่ไอ้หมอหน้าตุ๊ดนั่นมาทำแผลกับจัดยาไว้ให้ แต่เขาจะไม่ยกความดีความชอบให้มันหรอกเพราะที่ไอ้เสือน้อยมันป่วยเพราะมันนั่นแหล่ะ ใบหน้าคมคร้ามที่กลับมาดูดีจนเกือบจะเป็นปกติเงยขึ้นสบตากับน้องชาย อาณกรก็เป็นอีกคนที่ไม่เคยทิ้งเขาไปไหนแม้ในยามที่เขาล้มจนลุกไม่ขึ้น
“จะเข้าไปดูไร่เสียหน่อย บอกเองไม่ใช่หรือว่าปาล์มจวนจะตัดได้แล้ว”
“ไปไหนนะ!”
พศินทำเสียงฮึดฮัดในคอ อยู่ห่างกันไม่กี่ก้าวแท้ๆ ไอ้บ้านี่กลับหูตึงจนน่าด่า “ไปทำงาน พอใจหรือยังไอ้เตี้ยเอ๊ย!”
โดนว่าเรื่องส่วนสูงไปเล่นเอาหายงงไปเลย คนสูงน้อยทำหน้าบึ้งแต่ประเดี๋ยวก็กลับมายินดี แม้จะไม่ได้ยิ้มกว้างแต่ดวงตาเป็นประกายมือเรียวยื่นไปแตะไหล่หนาของพี่ชาย ความหวังที่รอคอยมาตลอดเริ่มจับตัวเป็นรูปร่างแล้ว
“พี่เสือกลับมาจริงๆ แล้วใช่ไหม”
ไม่มีคำตอบที่เป็นคำพูดให้ได้ยินอีกครั้ง แต่ในความเงียบนั่นเขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่คาดหวัง เขาเห็นศีรษะทุยสวยผงกรับเพียงครั้งเดียว แล้วมันก็ห่างออกไป
อาณกรมองร่างสูงใหญ่ที่แม้จะผ่ายผอมลงไปแต่ความสง่างามยังอยู่เช่นเดิม เส้นผมสีดำสนิทที่ยาวระต้นคอเพราะขาดการดูแลปลิวไปตามแรงลมที่พัด กลิ่นกายที่แสนคุ้นเคยยังลอยอยู่รอบตัว กลิ่นที่ไม่มีน้ำหอมผู้หญิงปน กลิ่นที่ไร้เหล้าเหม็นฉุนและกลิ่นที่เขาประทับใจไม่รู้ลืม พี่เสือกลับมาแล้วจริงๆ…
…………….
คนงานในไร่เคียงฟ้าไม่เคยตื่นเต้นดีใจเท่ากับวันนี้มาก่อน หลายเดือนจนเกือบจะปีแล้วกระมังที่เจ้าของไร่ตัวจริงไม่ได้ลงมาทั้งคุมงานและลงมือทำงานด้วยตัวเอง กำลังใจที่เหี่ยวแห้งกลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้งทั่วไปไร่ครื้นเครงไปด้วยเสียงพูดคุย หยอกล้อและสอบถาม เพราะกลัวว่าเจ้านายใหญ่จะกลับมาทำงานได้แค่วันเดียว
“พี่เสือหายแน่แล้วนะ”
“แล้วจะไม่ชวนฉันต้มเหล้ากินอีกนะ คราวก่อนคุณออยคาดโทษไว้ถ้าทำอีกมีหวังได้ไปต้มเหล้าขายแน่”
“มึงนั่นแหล่ะตัวดีไม่ต้องไปโทษใครเลย”
“ห่าอะไรไอ้ปืน! กูแค่ทำตามที่พี่เสือบอก”
“มึงกินเยอะกว่าพี่เสืออีก”
“กูกินสองแก้วเอง”
“ส้นตีนนี่ กูเห็นมึงกินแทบจะหมดโหล”
“พอแล้วกูหนวกหู!”
การที่ไอ้ลูกน้องตัวเอ้สองตัวมันต่อล้อต่อเถียงมันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา แต่มันทำให้แก้วหูของเขาทำงานผิดปกติเพราะมันสองตัวนั่งอยู่คนละฝั่งโดยมีเขาอยู่ตรงกลางบนรถไถ ขณะที่เจ้ารถคันใหญ่กำลังไถยกหน้าดินเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการลงต้นกล้าชุดใหม่
สองหนุ่มหุบปากฉับ แต่ยังไม่วายส่งสายตาใส่กัน ผู้เป็นนายไม่ได้ใส่ใจหันไปมองแค่อยากทำงานชดใช้ที่เวลาที่หายไปเท่านั้น ไม่ถึงชั่วโมงหน้าดินที่ชุ่มชื้นจากฝนที่ตกติดกันก็กลายเป็นดินร่วนสวยด้วยฝีมือของเจ้าของไร่เคียงฟ้า ร่างสูงกระโดดลงจากรถไถคันใหญ่ด้วยความแคล่องคล่องว่องไวไม่ต่างจากเดิม ความกระฉับกระเฉงของพศินเรียกความชื่นมื่นให้คนงานในไร่เคียงฟ้าอีกรอบ มือใหญ่ปัดฝุ่นละอองที่ติดตามตัวออกรู้สึกว่าร่างกายสดชื่นขึ้นเมื่อได้คลุกดินคลุกทรายเช่นนี้ เขารอให้ไอ้สองตัวลงจากรถแล้วค่อยเอ่ยถามถึงงานในไร่ต่อ
“ปาล์มตรงไหนเก็บได้แล้ว”
“ท้ายไร่เลยพี่เสือ พรุ่งนี้คุณออยจะพาคนงานไปตัด คืนนี้ต้องจัดคนเฝ้าเยอะเป็นพิเศษ” ปืนตอบพลางตักน้ำในกระติกสีแดงให้เจ้านายอย่างรู้ใจ
ผู้เป็นนายพยักหน้ารับรู้ รับแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวหมดอาการกระหายพอทำเนาได้บ้าง ตั้งใจว่าคืนนี้จะมานอนเฝ้าปาล์มเป็นเพื่อนพวกมันเสียหน่อย
“ข้าวเที่ยงมาแล้วจ้ะ กินข้าวก่อนกันเร็ว”
เมี่ยงตะโกนร้องเสียงดัง วันนี้เด็กสาวสดใสกว่าทุกวันข่าวที่เจ้านายลงมาทำงานกระจายไปทั่วไร่สร้างความตื่นเต้นให้คนทั่งไร่ คุณออยสั่งให้ทำขนมจีนแกงเขียวหวานไก่ มีขนมเจ้าอร่อยที่คนสั่งไปเหมามาจากในเมืองเป็นของตบท้ายอีกด้วย เมี่ยงกับกลอยรับหน้าที่ตักขนมจีนแจกจ่ายให้คนงานในไร่ ส่วนของเจ้านายมีอาณกรคอยดูแล
ดินกับปืนเดินตามเจ้านายไปที่ใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่หามุมที่ร่มที่สุดก่อนจะนั่งลงกินขนมจีนรสเด็ด เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ทุกคนขอบคุณพี่เสือที่ทำให้มีของฟรีอร่อยๆ ได้กิน ช่างเป็นวันที่พิเศษจริงๆ
“ทำไมคุณออยไม่มากินด้วยกันล่ะ” ปืนเอ่ยถามลอยๆ ทั้งดินและพศินไม่ได้ตอบคำถามแต่ก็หันไปมองผู้ชายตัวขาวที่สุดในไร่รองจากพิกเร็ตที่กำลังช่วยเมี่ยงกับกลอยตักขนมจีนและขนมแจกคนอื่นๆ
สองหนุ่มเบือนหน้าจากคนที่ปืนเป็นห่วงแต่ปืนยังทิ้งสายตาไปที่ร่างเล็กๆ นั่น จนดินผิดสังเกต
“อ้าวไอ้ห่าปืน มึงจะมองให้คุณออยเขาท้องเลยหรือไงวะ” ดินแซวก่อนจะจ้วงขนมจีนใส่ปากคำใหญ่ เส้นดีดน้ำแกงเขียวหวานกระเด็นมาโดนตัวเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ไม่ห่างกัน
“ผู้ชายบ้านพ่อมึงท้องได้หรือ” ปืนเบ้ปากใส่ ก่อนจะย่นจมูกรังเกียจน้ำแกงที่เปื้อนเสื้อทำงานตัวเก่งของตัวเอง
“อ้าวมันก็ไม่แน่นะโว๊ย! คุณออยเขาอาจจะพิเศษกว่าคนอื่นๆ มึงดูซิตัวก็ขาว แถมยังตัวเล็กเกือบจะเท่าเมียกูเลย”
“ไอ้สัตว์! คิดอกุศล” ปืนด่าเพื่อนบังคับตัวเองให้เลิกมองเจ้านายอีกคน แต่ไม่รู้ทำไมหางตามันยังคงเห็นร่างเล็กๆ ที่ง่วนอยู่หน้าหม้อแกงอยู่เลย
พศินได้ยินที่ลูกน้องทั้งสองสนทนากันทั้งหมด ตอนแรกไม่คิดจะสนใจแต่พอดินเอาน้องชายไม่แท้ของตัวเองไปเปรียบเทียบกับเมียของมันก็อดคิดไม่ได้
“ผู้ชายมันเอากันได้หรือวะ”
พรวด!
เส้นขนมจีนเกือบหลุดจากปากไอ้ดิน ดีที่ปืนเอามือปิดปากเพื่อนสนิทเอาไว้ได้ทันแล้วรีบดึงมือไปเช็ดกับเสื้อมันด้วยความขยะแขยง แต่ก็ยังมีสติพอที่จะประมวลคำถามของเจ้านายได้
“ทำไมล่ะพี่”
“กูก็แค่สงสัย”
“สงสัยว่าผู้ชายเอากันได้ไหมน่ะหรือ” ดินที่กลืนเส้นขนมจีนลงคอได้สำเร็จ ถามต่อทันที
สามหนุ่มเงียบไปชั่วอึดใจ และเป็นไอ้ตัวดีที่มีความทะลึ่งทะเล้นผิดคนอื่นที่พูดขึ้นก่อน “ถ้าเอากันไม่ได้พวกตุ๊ดพวกเกย์มันจะเกลื่อนเมืองหรือพี่ พี่ไม่เคยได้ยินหรือไงที่เขาพูดกันว่า ชายได้ชายคือยอดชายน่ะ”
“ไอ้ห่าดิน! กูกินข้าวอยู่นะ”
ดินไม่ได้สลดสักนิดแถมยังใช้ศอกกระทุ้งสีข้างเพื่อนปืนเบาๆ เป็นเชิงสัพยอก “ทำเป็นแขยง ตอนมึงมองคุณออยตานี่เชื่อมยิ่งกว่าจ้องน้องจอยที่ร้านคาราโอเกะเสียอีก เออ! จะว่าไปไอ้คุณหมอที่รักษาพี่เสือก็ตัวเล็กเหมือนคุณออยเหมือนกันนะ แถมยังขาวกว่าอีกด้วย มึงเอ๊ย! ถ้าสองคนนี้เป็นผู้หญิงแม่งต้องสวยมากแน่ๆ ตัวก็เล็ก ผิวขาวจั๊วหยั่งกับหยวกกล้วยแถมหน้าตายังน่าฟัดอีก ถ้ากูได้เป็นเมียนะพ่อจะเอาเช้าเอาเย็นเลย โอ๊ย!”
จบประโยคแสนลามกหัวของคนพูดก็คะมำไปด้านหน้าจนปลายจมูกแทบจะจรดกับเส้นขนมจีน ที่หัวยังชาวาบจากแรงตบจากฝ่ามือของคนที่นั่งติดกัน
“ไอ้ห่าปืน ตบหัวกูทำไม”
“ก็มึงมันคิดทุเรศ” ปืนพูดบิดปากรังเกียจในความคิดแสนพิลึกของเพื่อน แต่ไม่ได้บอกหรอกว่าสิ่งที่มันพูดดันไปตรงกับเสี้ยวนึงของความคิดอยู่เหมือนกัน
ชายได้ชายคือยอดชายอย่างนั้นหรือ…คำพูดไร้สาระที่เขาเคยได้ยินอยู่บ้างเหมือนกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแต่ไม่เคยคิดจะใส่ใจเพราะเขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นยอดชายของใคร ทว่าอะไรๆ มันก็เปลี่ยนกันได้โดยเฉพาะความคิดของคน เขาพิสูจน์ความจริงข้อนี้มาด้วยตัวเอง
“คืนนี้กูจะมาอยู่เฝ้าปาล์มเอง”
………………….
อาณกรทั้งแปลกใจและยินดีเป็นรอบที่สองของวันเมื่อจู่ๆ พศินก็เอ่ยปากว่าจะเป็นคนไปรับพิกเร็ตและกิ่งแก้วด้วยตัวเอง เขามองพี่ชายไม่แท้ในเสื้อผ้าที่ดูดีกว่าเมื่อเช้าเพราะชุดทำงานมันเปื้อนฝุ่นและขมุกขมัวไปด้วยดินโคลน จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่พศินตัวเปื้อนเพราะทำงานคือวันที่ปารินจากไป จากนั้นน้ำเมาก็พรากเอาพี่เสือคนเก่งของเขาจากไป แต่วันนี้อะไรดีๆ มันกำลังจะกลับมา
“ทำไม พ่อจะไปรับลูกมันผิดหรือไง”
“ผมไม่ได้บอกว่ามันผิดสักหน่อยแค่แปลกใจที่จู่ๆ พี่ก็ลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง” เขายักไหล่ พลางส่งกุญแจรถให้พี่ชายที่เกือบจะเป็นคนเดิม
“ทำเพื่อคนที่รักบ้างก็ไม่ผิดนี่นา” มือคร้ามแดดสีน้ำตาลคว้าเอากุญแจรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ไป ทิ้งรอยสัมผัสไว้ที่ปลายนิ้วของคนตัวเล็ก ก่อนจะไปทำหน้าที่ของพ่อที่ละทิ้งไปเป็นปี
ร่างเล็กมองตามรถยนต์ประจำตำแหน่งที่กำลังส่งเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม แต่ก่อนที่มันจะเคลื่อนที่ไปกระจกรถก็ไขลงเจ้าของใบหน้าคมสันหล่อเหลาและดูดีกว่าทุกวันยื่นออกมา
“วันนี้พี่จะพาลูกไปเยี่ยมไอ้หน้าตุ๊ด เอ๊ย! หมอมะรุมนะ อาจจะกลับเย็นหน่อยไม่ต้องรอกินข้าวเย็นนะ อ้อ! คืนนี้พี่จะเฝ้าไร่เองด้วย ให้คนเอายากันยุงกับที่นอนไปฝากไว้ไอ้ดินด้วย”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามหาเหตุผล เจ้ารถกระบะก็ออกตัวไปเสียแล้ว อาณกรยกมือขึ้นเกาหัววันนี้พศินสร้างเรื่องแปลกใจให้เขาตลอด แต่แล้วความแปลกใจก็ถูกแทนที่ด้วยความยินดีในที่สุดพี่เสือก็สะลัดคราบไอ้ขี้เมาได้อาจจะไม่ได้สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ทว่าแววตามันไม่ได้เลื่อนลอยเศร้าสร้อยเหมือนอย่างที่ผ่านมาอีกด้วย ริมฝีปากบางกดยิ้มบางที่มุมปาก
“ผมก็รักพี่นะ”
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ดอกไม้ที่ชื่อว่าความหวังผลิบานในหัวใจอีกครั้ง…
……………….
ไม่ได้เช็คคำผิด ตกหล่นอีกเช่นเคย ใจร้อนแต่งเสร็จก็อยากเอาลงให้อ่านเลย เอิ๊กกก
เพราะขาดความรู้เรื่องการแพทย์นะคะ เลยขอข้ามขั้นตอนการรักษานายเสืออย่างเป็นทางการใจ ป.ล. ตอนหน้าอาจจะมี nc ต้องลุ้นนิดนึง
หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐ (อ่าน 580998 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก