หลังจากทานข้าวเย็นด้วยกันเสร็จ ไข่เจียวกุ้งสับก็ทำเอาคนกินเดินไม่ได้เพราะหนักท้อง...ทำตัวไม่มีกระดูกตั้งแต่ขึ้นจากน้ำ ลำบากทาสรักต้องแบกขึ้นห้อง...คนตัวเล็กเกาะอยู่บนหลังพี่ปันปัน หน้าเล็กซบพลางยิ้มอย่างสุขใจ...ก่อนที่แผ่นหลังจะสัมผัสกับที่นอนนุ่ม
“....................” ปากเล็กยกยิ้มหวานให้คนที่คล่อมตัวเองอยู่หลังจากที่ค่อย ๆ วางเขาลงที่นอน...
“ไข่เจียวอร่อยไหมครับ”
“อร่อยที่สุดเลย..”
“วันหลังกินอีกไหม”
“กินอีก...พี่ปันปันจ๋า..”
“ครับ”
“ลูบหลัง...”
“....................” ปากหนายกยิ้ม ก่อนจะพยักหน้ารับ น้องบีรีบนอนคว่ำก่อนจะต้องเคลื้ม ๆ เพราะแรงลูบอย่างนุ่มนวลที่แผ่นหลังตัวเอง..ปากก็อมยิ้มอยู่ตลอด...มีความสุขที่สุด...ถึงแม้ยังคิดเรื่องคุณเอมอรนั่นอยู่ แต่สิ่งที่พี่ปันปันแสดงออกมาทำให้น้องบีรู้ว่า...รักแค่ไหน..
ปันณธรมองคนที่นิ่งไปก่อนที่ลมหายใจเข้าออกจะสม่ำเสมอ...ไหนล่ะ...คืนนี้จะสั่งอะไร รออยู่ตั้งแต่ที่บอกแต่เจ้านายเขาหลับไปก่อนเฉยเลย...นอนก่อนละกัน...
“อืม...”
ฟอด!
“..อือ...” คนที่หลับสนิทค่อย ๆ รู้สึกตัวเมื่อรู้สึกว่าอะไรหนัก ๆ ทับอยู่บนตัวเขา...เกิดมาก็ไม่เคยเชื่อเรื่องผี...คงไม่มาอำกันตอนนี้หรอกนะ...แถมรู้สึกว่ามีลมหายใจฟืดฟาดอยู่ข้างแก้มด้วย...
“..ลุกขึ้นมารับคำสั่งน้องบีเดี๋ยวนี้เลย..”
“..น้อง...บี!..ทำอะไรครับ ตกใจหมดเลย..” ได้ยินเสียงงุ้งงิ้งอยู่ข้างหู น้ำเสียงคุ้น ๆ ทำให้ปันณธรลืมตาขึ้น แสงสลัวของโคมไฟที่ติดอยู่ข้างฝาทำให้มองเห็นชัดขึ้นว่าใครที่อำเขา...หลับไปแล้วนี่นา ก่อนหน้านี้ยังกอดกันอยู่เลย แล้วไหงตอนนี้มานอนทับอยู่บนตัวเขาได้...
“..ก็กำลังจะออกคำสั่งพี่ปันปันไง..”
“...คำสั่ง ตอนนี้..” พอจะนึกได้...หลังจากที่พยายามตั้งสติ...กอดตอบคนที่นอนอยู่ทับตัวเขาอยู่...ก่อนจะกระซิบถามเบาๆ
“..ตอนนี้แหละ..ฮ้าวว!..”
“..ฟอด!..สั่งอะไรครับ..” สูดความหอมจากหัวกลมนั่น ก่อนจะกระซิบถาม...หาวจนน้ำตาเล็ดอย่างนี้จะสั่งอะไรกัน...
“..อึ๊บ!..”
“.................” ปันณธรมองคนที่พยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างขี้เกียจก่อนจะนั่งทับหน้าท้องเขาอยู่...ตากลมก็จ้องมาที่เขาอย่างหวานเชื่อมผสมกับปรือหน่อย ๆ ...แปลกที่เขามองว่ามันเซ็กซี่...เพราะเสื้อยืดตัวโคร่งที่เจ้าตัวใส่อยู่ก็หลุดลงที่ต้นแขนทั้งสองข้าง เนื้อขาว ๆ นวล สะท้อนแสงไฟดูผุดผ่อง...ทำอย่างนี้กำลังทำให้เขารู้สึกหายใจติดขัด...
“...น้องบี...อยากลวนลามพี่ ปันปัน....”
“อุบ!..จริงเหรอ...” จ้องมองคนที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์...กลั้นหัวเราะเอาไว้..ดูท่าเข้า..ลวนลามนี่นะ
“จริงสิ...น้องบีถอดเสื้อน้า..”
“.....................” หลุบตามองมือขาวที่เอื้อมมาแกะกระดุม ชุดนอนเขาออกทีละเม็ด...แววตามั่นคงและแน่วแน่จนอยากจะหัวเราะ..ตั้งใจจะทำอะไร ถึงขั้นไหนกันแน่...
“..อุ่นจัง...”
“...................” ปันณธรยิ้มพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น สาบเสื้อเขาถูกแหวกออก...ก่อนที่หน้าเล็กนั่นจะแนบลงที่อกเขา ลมหายใจเป่ารดที่หน้าอกจนขนลุกไปหมด...นี่น่ะเหรอลวนราม...
“แค่นี้เหรอครับ”
“งั้นน้องบีจะถอดกางเกง...ไม่เอาดีกว่า...พี่ปันปันลุกขึ้น!..”
“....................” ปันณธรต้องค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งตามคำสั่งศักดิ์สิทธ์ของคนตัวเล็กที่ลงจากตัวเขาแล้วไปนั่งกอดอกพิงหัวเตียง แถมยังอ้าปากหาวปากกว้างอีกด้วย...ตอนนี้ใบหน้าน่ารักดูเชิด ๆ เอาแต่ใจ...
“ถอดเสื้อสิ”
“....................” ปันณธรอมยิ้มก่อนจะทำตาม...อยากจะลองดูเหมือนกันว่าจะสั่งให้ทำถึงขั้นไหน...อันนี้เข้าข่ายข่มขู่แล้ว...หรือจะลวนลามทางสายตา...เห็นใบหน้าเล็กจริงจังแล้วก็อยากจะหัวเราะ...แต่ไม่กล้า...
“ถอดกางเกง..”
“เอาจริงเหรครับ” คำสั่งนั้นทำให้ปันณธรต้องลุกขึ้นยืน...ก่อนจะถามออกไป...อีกคนย่นคิ้วมองเหมือนกับว่าเขาผิดที่ถามออกไป...
“น้องบีบอกให้ถอดกางเกง..”
“ถอดก็ถอด..” เอาสิ กล้ามองก็กล้าถอด...กางเกงนอนถูกรั้งลงจนกองกับพื้น...เหลือแค่บ็อกเซอร์สีดำที่ใส่อยู่โดยที่ข้างในไม่มีชั้นใน ถ้าถอดอีกล่ะก็...เขานี่แหละที่จะไม่ปล่อยให้น้องบีได้นอนคืนนี้...
“....เอานั่งข้าง ๆ น้องบี...ห้าวว!..”
“ว่าไงครับ หนาวนะเนี่ย..”
“ ไม่หนาวหรอก” คนตัวเล็กขึ้นคล่อมเขาอีกครั้ง เลยกอดตอบทั้งที่ยังนั่งพิงหัวเตียง มือเล็กลูบไล้บริเวณหน้าท้องทำเอาปันณธรหายใจติดขัด...มือนุ่ม ๆ ที่สัมผัสไปมาจนเขาอดที่จะยกมือขึ้นมาล้วงเข้าไปในเสื้อยืดลูบไร้ช่วงเอวเนียนนั่นไม่ได้...
“...หลับตาสิ...”
“ครับ” จะทำอะไรอีก...หลับตาลงตามคำสั่งแต่มือก็ยังลูบเอวบางไปมาอย่างเพลินมือ...
“.....1...ไซร้......”
“..................”
“....2....จู่โจม....อืมม...”
“...ทำอะไรครับ...”
“ ห้ามลืมตานะ!”
“ ครับ ๆ “ ถึงจะรับปาก แต่ก็แอบหรี่ตามองอย่างเนียน ๆ คนที่นั่งบนหน้าท้องเขาที่กำลังพิงหัวเตียงอยู่...หน้าน่ารักก้มมองอะไรบางอย่างในมือ...เพ่งมองเพราะแสงไม่พอ...พร้อมกับทำปากพึมพำเหมือนกำลังท่องจำอะไรซักอย่าง...ทำอะไร..
“...จุ๊บ!..หอมจังเลย...”
“.................” ขนลุกเลย..รีบหลับตาเมื่อน้องบีเคลื่อนหน้าลงมา สัมผัสร้อน ๆ ที่ซอกคอ พร้อมกับลมหายใจฟืดฟาดที่เป่ารด ทำให้สะดุ้ง..คำพูดล่อแหลมเหมือน...น้องบีกำลังรุกเขาใช่ไหม...
“...อืมม...”
“..น้อง..บี...” ความสยิวจากลิ้นร้อนที่แตะ ๆ แบบไม่ประสาที่ซอกคอ แรงขบกัดเบา ๆ ทำให้ต้องกดหัวกลมนั่นลงอีกอย่างลืมตัว...นี่แค่น้องบีทำเล่น ๆ ทำเอาสิ่งที่นอนหลับสนิทตื่นตัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้...
“ จุ๊บ! กินนม”
“อึก” กัดริมฝีปากตัวเอง เมื่อมือเล็กยังปิดตาเขาไว้ ส่วนสัมผัสเลื่อนไปที่ยอดอกเปลือยเปล่า แรงดูดดุนนั่นไม่แรงแต่เขาแทบจะทนไม่ไหว
“อย่าจับสิ”
“..อือ..อย่าเล่นสิครับ..พี่จะทนไม่ไหว...”
“.....ห้าวว!...อย่าขัดน้องบี...” ไม่ขัดก็ไม่ขัด ทนไม่ไหวต้องยกมือขึ้นมาอยากจะดึงกางเกงนอนของอีกคนออกใจจะขาด แต่ก็ถูกดุและสั่งไม่ให้จับ...เลยต้องปล่อยก่อนจะค่อย ๆ หายใจเข้าออกอย่างทนกับอารมณ์ที่ก่อเกิดขึ้น...มือเล็กก็ลูบนั่นลูบนี่บนหน้าอกเขา...แล้วก็หยุดเหมือนทำอะไรซักอย่าง ก้มลงมาไซร้ที่ซอกคอ จูบที่ยอดอกเขา...แล้วก็หายไปอีก...เป็นอยู่หลายครั้งจนสงสัยว่ากำลังทำอะไร...
“...................”
“........น้องบีครับ.............”
“......................”
“น้องบี...อะไร....” ลืมตาในที่สุดเมื่อมือเล็กที่ปิดตาเขาหายไป แล้วคนบนตัวเขาก็นิ่งๆ ไป....หลับ....คนที่ปลุกเขาขึ้นมาสั่งกลางดึกตอนนี้หลับเอาหัวซุกคอเขาอยู่...มือยังวางอยู่บนหน้าอกเขา...แล้วก็..
“...หนังสือ...”
“.................”
“วิธี เมคเลิฟ ให้คู่รักหลง.....มันอะไรกันเนี่ย..” ปันณธรหยิบบางอย่างที่วางอยู่ข้างๆ ตัวเขาขึ้นมาดู...เป็นสิ่งเดียวกับที่น้องบีหยุดการกระทำแล้วเพ่งมองในก่อนหน้านี้....อย่าบอกนะว่าที่ทำอยู่นี่ตั้งใจจะทำตามหนังสือ แต่ทนความง่วงไม่ไหว เลยเสร็จอยู่แค่ท่านี้...หลับคาอกกันแบบนี้นี่นะ...
“..เฮ่อ!..เด็กนะเด็ก...ฟอด!!...ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย...” ก้มลงหอมแก้มใส หลังจากที่พลิกให้คนที่อยู่บนตัวเขาลงนอนดี ๆ ร่างเล็กซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดเขาทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสที่นอน...อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ แต่ก็กลัวจะตื่น...เอาไปเล่าให้คนอื่นฟังเจ้าตัวต้องงอนเขาไปอีก 10 ปีแน่ ๆ ทำเป็นไม่รู้ละกัน....
“ฝันดีครับคนเก่ง..” กอดเอวบางก่อนจะหลับตาลง กระชับผ้าห่มให้คลุมทั้งสองคน...เห็นอย่างนี้สิ่งที่ตื่นตัวก็หดหายไปพร้อมกับอารมณ์ขัน...วางหนังสือไว้ที่เดิมทำเหมือนว่าไม่เห็น....
เสียงกรุกกรักอยู่บนหัวเตียงทำให้คนที่นอนหลับค่อย ๆ ลืมตาตื่น ก่อนจะเห็นคนที่เขานอนกอดเมื่อคืนยัดอะไรบางอย่างเข้าไปที่ลิ้นชักหัวเตียง...ร่างบางนั่นยังอยู่ในชุดนอนคงจะพึ่งตื่นก่อนเขาไม่นอน...
“ทำอะไรครับ..”
“..นะ..น้องบี..จะไปอาบน้ำ!..”
“......................” คนที่ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงมองคนรักตัวเองวิ่งฉิวเข้าห้องน้ำ...หลังจากที่เด้งตัวออกจากหัวเตียง....ปันณธรค่อย ๆ เอื้อมมือไปที่ลิ้นชักหัวเตียงพยายามจะดึงออกแต่ก็ดึงไม่ออก...กุญแจที่เสียบไว้หายไป...เอาอะไรซ่อนไว้..หรือว่า..
“..หึๆๆ...” หนังสือนั่นแน่ ๆ ปล่อยไปก่อนละกัน...
วันนี้เป็นวันพระใหญ่ทั้งหมดเลยไปทำบุญกันที่วัดในเมือง ปล่อยปลา ปล่อยนก นาน ๆ ทีได้ทำบุญเข้าวัดจริง ๆ เลยพากันทำให้ครบ...อีกทั้งที่วัดมีงานปิดทองประจำปี คนเลยคึกคัก มีของขายเต็มไปหมด...ครอบครัวมาเฟียไม่ค่อยได้เที่ยวงานเลยสนุกยกใหญ่..เดินเที่ยวกันซื้อนั่นนี่กันพักใหญ่ถึงได้พากันกลับบ้าน...
“...อิ่มมากเลย...ไม่คิดว่าอาหารแบบบ้าน ๆ จะอร่อยขนาดนี้...”
“วันหลังผมจะทำให้ทานครับ พอทำได้แต่อาจจะไม่อร่อยมาก” วาโยพูด มือก็ยื่นไปจับมือคนที่เดินขึ้นบ้านด้วยกัน...ส่วนคู่อื่นๆ มาถึงก็แยกย้ายกันไป...ดูเหมือนว่าปัฐพีจะเหนื่อย ๆ ก็เมื่อคืน...ฉลองที่ใหม่แบบครึ่งคืน...จะแสดงไปถึงไหนว่ายังเตะปี๊บดัง...
“ เธอทำอะไรก็อร่อยหมดนั่นแหละ “
“..จะใส่รสจัด ๆ เลยดีไหมครับ...”
“..โหดไป..ก็รู้ว่าฉันไม่กินเผ็ด..”
“ฮ่าๆๆ เล่นครับ ไปนอนพักก่อนเถอะ...เดี๋ยวผมกับคุณนิชาต้องพาน้องบีไปสวนคุณโอก่อน”
“ได้ ๆ ไม่นอนพักด้วยกันก่อนเหรอ...” คนที่หนุ่มกว่าอายุทำหน้าเล็กตาน้อยใส่คนรัก.. หลังจากที่ถูกดันๆ หลังให้ขึ้นไปพักผ่อนอีกฝ่ายแค่ส่ายหน้า ก่อนจะรีบดันให้ขึ้นไปซักที...เพราะเขายังมีภารกิจสำคัญรออยู่...
“เอาอีกไหม!!”
“ระวังตกนะคะน้องบี..”
“น้ำครับ”
“ขอบคุณครับคุณโอ” วาโยกล่าวขอบคุณคนที่ถือน้ำส้มเย็นๆ ออกมาให้ในสวน...นิชาส่อง ๆ คนที่อยู่บนต้นไม้ต้นเตี้ย ๆ ข้าง ๆ ที่พวกเธอนั่งอยู่...
“ยังไม่รู้เรื่องใช่ไหมครับ”
“ยังหรอกครับ ก็เอาแต่เล่นทั้งวัน....”
“...ทางนั้นคงจะเร่งมือกันน่าดู แต่เตรียมทุกอย่างไว้แล้วคงไม่ช้าเท่าไหร่”
“ครับ ก็เต็มที่กันขนาดนั้น...คอยดูเจ้าของงานจะทำหน้ายังไง...อิจฉาน้องบีจริงๆ น้า..”
“..งั้นเดี๋ยวผมจะบอกคุณภูให้...”
“..คุณโยก็...รายนั้นคิดเรื่องแบบนี้ไม่เป็นหรอกครับ...ผมคงต้องสั่งเป็นขั้นตอนถึงจะทำได้..” ถึงจะพูดอย่างนี้แต่ก็ยิ้มเมื่อนึกถึงคนรักตัวเองที่ป่านนี้คงขมักเขม้นช่วยเพื่อนจัดงานเย็นนี้อยู่....
“..นี่ค่ะ..น้องบีเก็บลงมา...”
“..ลูกใหญ่ซะด้วย...เดี๋ยวทำน้ำปลาหวานมากินกันดีกว่า..” อรเวศบอกก่อนจะเรียกแม่บ้านมาเอามะม่วงเข้าไปทำน้ำปลาหวานออกมาให้ เหลือบมองลูกลิงที่กำลังปีนลงจากต้นมะม่วง..ดีนะที่ต้นนี้มดแดงไม่เยอะ...
“น้องบีจะเก็บไปฝากทุกคนที่บ้านด้วยได้ไหมพี่โอจ๋า”
“ได้สิ...ระวังมดแดงให้ดีล่ะ”
“น้องบีจะพกรังมดแดงไปกัดพี่ปันปัน อิอิ”
“.......................” ทุกคนหันหน้ามองกันพร้อมกับยิ้มกับท่าทีคนที่คิดแล้วยิ้มแบบแปลก ๆ กว่าจะถึงพี่ปันปัน ตัวเองนั่นแหละตัวจะพรุนซะก่อน...
******************************************
“พาน้องบีไปไหน”
“ใกล้ถึงแล้วค่ะ” มือเล็กจับมือพี่นิชาที่จูงแขนเดินไปหลังบ้าน...ก่อนจะพาหยุดอยู่กับที่....หัวกลมก้มลงเล็กน้อยเมื่อคนที่พามากำลังแกะที่ปิดตาออก...
“พี่นิชา...”
“เดินเข้าไปสิคะ...นี่ค่ะกุญแจ...หาทางออกให้เจอ”
“พี่นิชาจะไปไหน แล้ว”
“พี่จะไปรอที่ทางออกค่ะ ทุกคนรออยู่...”
“...........................” น้องบีมองพี่นิชาที่เดินออกไป...ที่นี่ที่ไหน...มีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วยเหรอน้องบีไม่เคยรู้เรื่องเลย...
ตรงที่น้องบียืนอยู่คือซุ้มที่ทำด้วยไม้ดัด...โค้งเป็นวงกลมมีดอกไม้ประดับอยู่อย่างสวยงาม....ตอนนี้รอบ ๆ ตัวมืดมิดไปหมด...มีเพียงไฟสปอตไลท์ที่ส่องมาบริเวณด้านหน้าที่เป็นไม้ดัดที่ทำเป็นกำแพงสูงท่วมหัวน้องบี....กระชับกุญแจไว้ในมือ ก่อนจะออกเดิน...เริ่มเข้าใจว่าน้องบีกำลังทำอะไร...เดินอยู่ในเขาวงกตพุ้มไม้...
“พี่ปันปันจ๋า!!”
“....................” ไม่มีเสียงตอบกลับ...ตะโกนหาพี่ปันปันหลังจากที่เดินมาแล้วเจอทางตัน...ถึงบรรยากาศจะน่ากลัว แต่ดอกไม้ที่ประดับอยู่บนกำแพงไม้ดัดที่ดัดเป็นเหลี่ยมกำแพงมันสวยและส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปหมด...พี่ๆ เล่นอะไรกันแน่...เดินหาทางเดินต่อไปเรื่อย ๆ มือก็แอบเด็ดดอกไม้สวย ๆ ติดไปด้วยตลอดทาง....
“คุณป๊าจ๋า!!”
“...................”
“...น้องบีเมื่อยแล้ว...” ตอนแรกก็สนุก....แต่เดินไปเดินมามันหาทางออกไม่เจอซักที...บรรยากาศก็วังเวง....เงาจากซุ้มต้นไม้เป็นเงาวูบวาบทำให้ตกใจเป็นระยะ...น้องบีเริ่มกลัวแล้วนะ...
“...น้องบีย!!..”
“..เสียงพี่ปันปัน.!...พี่ปันปันจ๋า!! อยู่ไหน!!” ใจดวงน้อยเต้นระทึกขึ้น...ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปข้างหน้า พยายามหาทางไปให้ได้....เพราะตอนนี้น้องบีงงไปหมดแล้ว่าจะไปทางไหน....เสียงลมหวีดหวิวผ่านต้นไม้น่ากลัว จนขนลุกไปหมด...
“ พี่ปันปันจ๋า!! พี่เอ!! คุณป๊า!!”
“.......................”
“...ฮึก...อยู่ไหน!!..น้องบีไม่เล่นแล้ว!!! ฮึก พาน้องบีออกไป!!!” ทุกอย่างเงียบจนคนที่เดินบ้างวิ่งบ้าง วนไปวนมาเริ่มกลัว...จนตะโกนออกไป...แตก็ไม่มีเสียงตอบรับอยู่ดี...
“..น้องบี!! ทางนี้ครับ!!..”
“ พี่ปันปัน!!! พี่ปันปันจ๋า!!!” ลุกขึ้นจากที่นั่งลงเพราะเริ่มเหนื่อย...วิ่งวนไปวนมา...ก่อนจะมองขึ้นฟ้าตามแสงสีชมพูที่พุ่งขึ้นจากไฟสกายแทรคเกอร์ ที่ส่องขึ้นเป็นลำแสงจนมองเห็นก้อนเมฆที่ลอยอยู่เป็นสีชมพู......สวยจังเพราะเริ่มจากมีแสงเดียว เริ่มเป็นสองแสง สามแสง สี่แสงแล้วส่ายสลับไปมา
“โอ๊ย!!” สะดุดขาตัวเองล้มลง เพราะตัวแต่มองแสงนั่น....เจ็บน้ำตาไหลออกมา...เหนื่อยและปวดขาไปหมด.....ยิ่งเดินไปเรื่อย ๆ เหมือนว่าจะใกล้แสงไฟสีชมพูนั้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง...
“.................” หยุดยืนตรงซุ้มที่เหมือนจะเป็นทางออก...มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะมองกล่องที่ตั้งขวางอยู่....ก้มมองกุญแจในมือตัวเอง แล้วเดินเข้าไป....
แกร็ก!!
“....ฮึก..ฮืออ....” ฝาหีบสีขาวถูกเปิดออกด้วยมือเล็ก...น้ำตายิ่งไหลออกมา...ไม่เข้าใจว่าคืออะไร...แต่ทุกอย่างมันต้องดีใช่ไหม..ด้ายแดงที่วางอยู่ในกล่อง..นิ้วเล็กหยิบขึ้นมา...ยกขึ้นถึงได้เห็นว่ายาวออกไป...สาวด้ายแดงแล้วเดินไปเรื่อย ๆ ตามด้ายแดงมีดอกกุหลาบสีขาวมัดติดอยู่..ทำให้ด้ายไม่ปลิวไปตามแรงลม...จนกระทั่งเจอทางออก แต่เป็นประตูไม้ไผ่ น้องบียกมือขึ้นเช็ดน้ำตา...แล้วเดินต่อไปเรื่อย ๆ
“พี่ปันปันจ๋า..ฮึก...อยู่ข้างนอก ..ไหม..”
“...................” ไม่มีเสียงตอบรับ ทำให้น้องบีสาวเท้าจนหยุดอยู่ที่ประตู...กระตุกด้ายแดงทำให้ประตูเปิดออก....ก่อนที่กลีบดอกไม้หล่นใส่เต็มไปหมด....แต่..
“ฮึก พี่ปันปันจ๋า!..”
“.....................” ไม่มีพี่ปันปัน...ทำไมภาพตอนนี้มันเหมือนความความฝันมากสำหรับน้องบี...ด้ายแดงที่ถืออยู่จะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน...ก็ในเมื่อตรงหน้าคือผ้าขาวบาง ๆ ตัดเป็นผืนบางยาวสะบัดไปมาจากไม้ไผ่ที่ต่อโครงขึ้นข้างบน มีโบว์สีชมพูสะบัดสวนจนมองไม่เห็นว่าหนทางข้างหน้าเป็นยังไง....
“ ฮึก..ฮืออ...พี่ปันปันจ๋า...”
“.................” ถึงจะรู้สึกกลัวและไม่แน่ใจว่าอะไร แต่ก็ยอมที่จะเดินตามด้ายแดงไป มือเล็กคอยปัดผ้าและโบว์ที่ปลิวมาบังทางที่จะเดิน...เสียงลมหวีดหวิวและเสียงสะบัดของผ้าทำให้น้องบีเริ่มกลัว...
“พี่ปันปันจ๋า!! ฮึก ฮืออ...น้องบี กลัว...”
“เดินมาสิครับคนดี”
“พี่ปันปัน!” ด้ายที่จับอยู่กระตุกจากอีกฝั่ง...และเสียงคุ้นหูทำให้น้องบีลุกขึ้นก่อนจะวิ่งฝ่าผ้าขาวไปตามด้ายที่กระตุก..พี่ปันปันอยู่ตรงนั้น...ทุกอย่างเหมือนความฝันจริง ๆ...
“ระวังครับ!”
“พี่ปันปัน!!” หลุดจากผ้าขาวซักที...กำลังจะก้าวเมื่อเห็นเป้าหมายยืนอยู่ตรงหน้า...แต่ตรงหน้าคือลำน้ำ...ทุกคนที่ตามหายืนยิ้มอยู่บนแพกลางน้ำ.. ด้ายแดงก็ยังโยงไปหาคนที่ยืนอยู่บนแพ ที่ประดับด้วยดอกไม้สวยงามมาก ๆ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนน้องบีทำท่าจะก้าวลงน้ำ น้องบีจะไปหาพี่ปันปัน ...น้องบีไม่อยากจะอยู่คนเดียว เดินคนเดียวแล้ว...ทั้งเหงาและ น่ากลัว..
“ไม่ต้องมาครับ ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ...”
“ อึก น้องบีจะไปหา พี่ ปัน ปัน..” ทำไมไม่ให้น้องบีไป...น้องบีจะว่ายน้ำไปหาพี่ปันปัน...
“น้องบีก็มาหาพี่ถึงนี่แล้วไงแค่นั้นก็พอแล้ว...ไม้ช่อนี้สวยไหมครับ”
“อึกสวย..” ตอบหลังจากที่พี่ปันปันยกช่อดอกไม้ช่อใหญ่...ให้ดู สวยมาก น้องบีไม่รู้ว่ามีดอกอะไรบ้าง ตรงกลางช่อเหมือนมีอะไรอยู่แต่มองไม่ถนัด..
“น้องบี...ตอบคำถามพี่นะ…ให้ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ฟังและเป็นพยาน...”
“..............” ไม่ตอบแต่พยักหน้าทั้งที่น้ำตาก็เริ่มเอ่อ เพราะพี่ปันปันไม่ยอมให้น้องบีไปหา...
“น้องบีรู้ใช่ไหมว่าพี่รักน้องบี”
“น้องบีรู้”
“น้องบีรักพี่ไหมครับ”
“ฮึก รัก น้องบีรัก พี่ปันปัน” เสียงชัตเตอร์ดังรัว จากคนบนแพ....ก่อนที่น้องบีจะตาโตจ้องมองคนที่ใส่ชุดสูทสีขาว ก้าวลงจากแพพร้อมช่อดอกไม้....พี่ปันปันกำลังจะว่ายน้ำมาหาน้องบี...
เสียงเพลงบรรเลงขึ้น แผ่นบอร์ดสีขาวถูกพี่ภูยกมาบังพวกบนแพไว้...ก่อนที่เครื่องฉายสไลค์จะถูกสาดแสงไปจากบนฝั่ง พร้อมกับเสียงเพลงที่ดังขึ้น...ปรากฏภาพต่างๆ เล่าเรื่องราวระหว่างคนสองคน...น้องบียกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับสะอื้นออกมาเสียงดัง...ภาพน้องบีกับพี่ปันปัน...ภาพที่สองคนเล่นน้ำ ภาพที่กินข้าว...ภาพที่นอนกอดกัน...ภาพแห่งความสุขที่ผ่านมา...น้องบีไม่เคยรู้เลยว่าภาพแห่งความสุขพวกนั้นจะมีคนเก็บบันทึกมันไว้ตลอดมา....
http://www.youtube.com/watch?v=BWk4KCAotAQ สิ่งที่ฉันหวัง สิ่งที่ฉันคอย
อาจดูเหมือนเลื่อนลอย เกือบจะฝันไป
มองหาคนๆหนึ่ง ที่ไม่รู้เป็นใคร
และไม่รู้เมื่อไหร่ จะพบคนผู้นั้น
ส่วนชีวิตฉัน บอกเลยว่ามี
เจอะคนที่แสนดี อยู่ทุกๆวัน
เพียงแค่ไม่มีใคร ที่จะฝันตรงกัน
แต่ว่าฉันมั่นใจ จะพบในไม่ช้า
อาจบางทีในเมืองกว้างใหญ่
หมอกและควันช่วยกันพรางตา
มีขอบรั้วขอบกำแพงสร้างมา
ตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่
แต่เราก็หากันจนเจอ
มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า
เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง
เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่
แต่มันคงไม่ยากเกินไป
ที่ฉันจะพบเธอ
อาจมีสักครั้งที่เราสองคน
ผ่านทางที่วกวน อยู่ใกล้ๆกัน
ใบไม้เพียงใบหนึ่ง หล่นตอนที่เดินผ่าน
ฉันคงจะมองมัน เมื่อเธอเดินผ่านมา
อาจบางทีในเมืองกว้างใหญ่
หมอกและควันช่วยกันพรางตา
มีขอบรั้วขอบกำแพงสร้างมา
ตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่
แต่เราก็หากันจนเจอ
มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า
เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง
เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่
แต่มันคงไม่ยากเกินไป
ที่ฉันจะพบเธอ
...อ้างอิง
http://sz4m.com/t30“ ฮึก ฮืออ พี่ปันปัน!..” ภาพที่เห็นบนจอ... เพลงที่ได้ยิน...ภาพที่เห็นคนที่น้องบีรักมากกำลังว่ายน้ำมา ทั้งต้องคอยประคองดอกไม้ในมือมาด้วย...เท้าเล็กก้าวลงน้ำทั้งที่ยังร้องไห้สะอื้น...
“มาทำไมครับคนดี ให้พี่ไปหาสิ”
“ไม่เอา ฮึก ฮืออ น้องบีจะมาหาพี่ปันปัน.” ไม่รู้ว่าทุกคนทำอะไร แต่น้องบีดีใจ และซึ้งจนร้องไห้ไม่หยุด รักทุกคน รักพี่ปันปันที่ทำเพื่อน้องบีขนาดนี้...
“ไม่ต้องไป น้องบีเดินมาไกลแล้วนะ... แค่รู้ว่าน้องบีต้องการพี่..พี่จะมาหาเอง...ของน้องบีครับ”
“ฮึก ฮืออ” รับช่อดอกไม้หลังจากที่ขึ้นฝั่งทั้งสองคนแล้ว ตรงกลางช่อมีบางอย่างซ่อนอยู่ส่องประกายกับแสงไฟ จนน้องบีน้องหยิบขึ้นมาดู...
...แหวน....
“อยู่กับพี่ตลอดไปนะครับ”
*** ว่าจะถึงไคน์แมกซ์ แต่ก็ไม่ทันซะละ ยาวซะก่อน ใครหื่นรอก่อน...5555 หวังว่าตอนนี้คงยาวเกินไป..ติดตามการอัพเดทจากเพจเล็ก ๆ ของเราค่ะ...จะจบเต็มทีแล้วจ้า
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 631604 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก