ในที่สุดรถตู้คันใหญ่ก็จอดเทียบหน้าบ้านหลังในไร่ปันณธร...คนที่แกล้งหลับมาตลอดทางก็หลับไปจริง ๆ จนกระทั่งถึงที่แล้วก็ยังไม่ตื่น...นิชายังนั่งอยู่รอทุกคนทยอยของลงจากรถ
“ปลุกเถอะนิชา..”
“เดี๋ยวผมอุ้มขึ้นบ้านเองครับ” ปันณธรเดินเข้ามารออยู่ตรงประตูรถ รอให้นิชาปลุกน้องบี...เพื่อที่จะอุ้มขึ้นไปบนบ้าน...พักกินข้าวก็ไม่ยอมกิน...นั่งหน้าหงิกอยู่บนรถ...จนกระทั่งพี่นิชาซื้อนมกับขนมปังมาให้กิน กินเสร็จแล้วก็นอนต่อ...ไม่มีใครกล้ายุ่ง...ยิ่งเห็นปันณธรคุยโทรศัพท์ใบหน้าน่ารักก็ยิ่งยุ่งหนักเข้าไปใหญ่..
“น้องบีขา..คนดีถึงบ้านแล้ว..มีคนมารอเต็มเลย..”
“..อืออ..” ขยับตัวเอามือดันมือพี่นิชาออกจากแก้มตัวเอง ก่อนจะหลับต่อ...ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย...นอนตลอดทางเลย...
“เด็กดี...จะไปเก็บดอกไม้ไหมนะ พี่อยากจะเก็บแล้ว แต่น้องบีไม่ตื่นทำไงดีน้า..”
“..รอ..น้อง บี ก่อน..”
“................” คนที่มารออยู่หน้าประตูพากันอมยิ้ม...พูดเรื่องเก็บดอกไม้ก็รีบบอกให้รอ แต่ตากลมนั่นก็ยังไม่ลืมขึ้นมา...ซ้ำยังจับมือพี่นิชาไว้เหมือนกับไม่อยากให้ไปก่อนน้องบี....
“...ไปได้แล้วค่ะ...ฟอด!..”
“..อื้อ...อืมม...” ในที่สุดก็ลุกขึ้นจนได้หลังจากถูกพี่นิชาขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่...ลุกขึ้นนั่งทำหัวฟู...หน้ายุ่ง..มองซ้ายขวาอย่างงง ๆ เพราะยังตื่นไม่เต็มที่ ก็ตลอดทางน้องบีแกล้งหลับมาตลอด พึ่งจะมาหลับจริงๆ เมื่อไม่นานนี่เอง...
“...มาครับพี่อุ้ม..”
“.....พี่เอจ๋า.....”
“ พี่เอคุยโทรศัพท์อยู่ให้พี่ปันปันรับสิคะคนดี..”
“..มาครับ...”
“ ไม่!!..คุณป๊าจ๋า!!!..”
“..น้องบี...” ทุกคนพากันนิ่งไป เมื่อปันณธรยื่นมือไปจับแขนเล็กเพื่อที่จะอุ้มลงจากรถเพราะดูท่าแล้วยังไม่ตื่นดี คงได้เดินชนอะไรแน่ ๆ แต่กลายเป็นว่าถูกตวาดใส่เสียงดัง พร้อมมือเล็กที่ปัดมือหนาที่ยื่นไปออก จนมือข้างซ้ายปัดถูกเบาะหน้าเสียงดัง...ก่อนจะร้องเรียกคุณป๊าเมื่อพี่เอไม่ว่าง..
“ ว่าไงลูก..เป็นอะไร..หืม..มาหาป๊ามา..”
“..ฮึก..น้องบี ไม่ ให้ พี่ปัน ปันจับ..”
“ทำไมล่ะลูก มาลงมา” ปัฐพีหันมองหน้าลูกชายก่อนจะส่งสัญญาณให้ออกไปก่อน...แล้วหันมารับลูกชายคนเล็กลงจากรถ งอนอยู่แน่ ๆ บวกกับพึ่งตื่นเลยเป็นแบบนี้ รอให้สร่างนอนอีกซักหน่อยคงดีขึ้น...
คนที่เกาะคุณป้าอยู่มองอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันอย่างค้อน ๆ ตากลมเหลือบไปมาเหมือนเริ่มจะตั้งสติว่าถึงที่แล้ว...ก่อนจะค่อย ๆส่งยิ้มให้มะปรางที่ยืนมองอยู่...
“มะปราง”
"ขาน้องบี.." มะปรางส่งยิ้มตอบก่อนจะขานรับคนน่ารักที่ตายังปรือหน่อย ๆ...
“พาน้องบีไปหาพี่ไหมหน่อย”
“พี่ไหมออกไปธุระค่ะไม่อยู่หรอก...งั้นไปดูดอกไม้ไหมคะ วันนี้มีลงแปลงใหม่ด้วย” มะปรางพูดแล้วชักชวนคนที่ทำหน้างอในตอนแรกจนเธอก็ไม่กล้าทัก...เพราะไม่รู้ว่าเป็นอะไร...เห็นป้าสร้อยโทรมาว่าน้องบีหายความจำเสือมแล้ว แต่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม....
“ไปสิ...พี่นิชาจ๋า ไปกับน้องบีไหม..”
“ไปสิคะ...มาเร้ว..”
“พี่ไปด้วยสิ”
“ครับ” ลงจากตักคุณป๊า ก่อนจะเดินไปจับมือพี่นิชา และรอพี่วาโยที่ขอไปด้วย...ไม่แม้แต่จะหันมาสนใจพี่ปันปัน...ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“งานเข้าแล้วแก แล้วกว่าจะเฉลยก็พรุ่งนี้ โดนงอนข้ามคืนแน่”
“คิดมากขนาดนี้เลยเหรอวะ” ปันณธรมองคนตัวเล็กที่เดินออกไปก่อนจะพูดกับเพื่อน...
“พี่ภูมาพอดี”
“.....................” ทั้งหมดหันมองก่อนจะยิ้มให้ภูนรินทร์ที่ขึ้นมา แล้วทักทายกัน ส่วนอรเวศก็หลงเสน่ห์เจ้าตัวแสบเดินตามกันไปเรียบร้อยแล้ว...
“น้องบีปลูกด้วยได้ไหมครับ”
“มันเปื้อนนะคะ”
“ให้แกปลูกเถอะค่ะ” นิชาบอกคนงานที่กำลังก้ม ๆ เงย เอาเม็ดพันธุ์ดอกดาวเรืองลงหลุม...
“นี่ค่ะ งั้นรับผิดชอบ 4 หลุมนี้นะคะ ปลูกให้ขึ้นนะคะ”
“ครับ” พอได้รับเม็ดพันธุ์และพรั่วเล็ก ๆ คนตัวเล็กก็นั่งยอง ๆ ก่อนจะใช้พรั่ว แซะ ๆ ดินที่ร่วนอยู่แล้วเพราะไถให้เป็นร่อง ก่อนจะค่อย ๆ หยอดเม็ดลงไป...
“...ทั้งที่มีแต่คนรัก...ทำไมผมรู้สึกว่าน้องบีน่าสงสาร...”
“....ผมก็คิดเหมือนกัน...ทั้งที่ตอนนี้มีทุกอย่าง แต่ยังรู้สึกว่าน้องบียังมีอะไรที่ยังเติมไม่เต็ม...” อรเวศพูดเสริมวาโย หลังจากที่นั่งลงบนพื้นหญ้าแถว ๆ นั้น...ทำความรู้จักกันเรียบร้อยนิสัยใจคอเข้ากันได้...มะปรางเดินกลับเข้าบ้านไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้...
“.....นิชาว่าจริง ๆ แล้วตอนนี้น้องบีไม่มีอะไรขาดนะคะ...สิ่งที่เราคิดว่าน่าสงสารคือ น้องบียังยืนด้วยตัวเองไม่ได้..สภาพจิตใจตอนนี้...ถึงจะหาย แต่ไม่เต็มร้อย...หนำซ้ำแกยังมองปมด้อยตัวเอง..ว่าไม่มีเหมือนคนอื่นเขา...ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่...ไม่มีครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา...น้องบีฝังใจเรื่องนี้มากที่สุด ถึงจะกลับมาจำอะไรได้ ไม่ได้หมายความว่าแกจะลืมเรื่องที่ทำให้เจ็บปวด...ถ้ามีอะไรมากระทบกระเทือนใจอีก น้องบีก็อาจจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม”
“งั้นคุณปันก็ไม่ควรทำอะไรให้น้องสะเทือนใจใช่ไหมครับอย่างเช่นเรื่องคุณอร ผมรู้ว่าน้องบีคิดเรื่องนี้อยู่ถึงไม่ยอมให้คุณปันเข้าใกล้”
“ก็ไม่ทั้งหมดหรอกค่ะ...เรื่องแค่นี้ไม่เลวร้ายขนาดนั้น...นิชาหมายถึงถ้าแกเห็นภาพซ้ำ ๆ ภาพเดิม ๆที่เคยฝังใจน่ะค่ะ...ส่วนเรื่องคุณปันไม่น่าจะมีปัญหา...อีกอย่างถ้าเราเลี้ยงแกอย่างไข่ในหิน ไม่ให้เผชิญอะไรเลย...แกก็จะเปราะบางพร้อมที่จะแตกสลายได้ทุกเมื่อ...จริงไหมคะ”
“...................” วาโยกับอรเวศพยักหน้ารับ เห็นด้วยกับความคิดเห็นของนิชา...ยังไงซะคนที่เข้าใจน้องบีมากที่สุดก็คงต้องเป็นคนที่เข้าถึงและคอยดูแลมาตลอดสินะ...
“เสร็จแล้ว!!”
“ฮ่าๆๆ ดูหน้าสิ”
“คิก ๆ เปื้อน” ยกพรั่วพร้อมกับตบดินปากหลุมเบา ๆ ส่งยิ้มให้พี่ ๆ ที่นั่งอยู่...ใบหน้าน่ารักมีรอยดินเปื้อนอยู่...ร่างเล็กขยับตัวเพื่อไปต่ออีกหลุม...ดอกไม้ของน้องบีต้องงามกว่าใครๆ แน่ๆ
กว่าจะเสร็จทั้งสี่หลุมที่ได้รับหมอบหมายคนงานคนอื่นก็ทำไปได้คนละร่องแล้ว...ก็มัวแต่ประดิดประคอยเพราะตั้งใจว่าดอกไม้ 4 หลุมนี้น้องบีจะให้มะปรางมารดน้ำให้ทุกวัน และต้องดอกโต ๆ แล้วจะเก็บไปอวดพี่ปันปัน กับคุณป๊า....แต่...เปลี่ยนใจละ อวดคุณป๊ากับคุณม๊าดีกว่า...
“...ไปล้างมือกันเถอะ...น้องบีมีที่ล้างมือ..”
“ที่ไหนคะ”
“ตามน้องบีมาครับ มาเร็ว พี่นิชา..พี่โย พี่โอ..” ทั้งสามคนหันหน้ามองกันเมื่อคนตัวเล็กทำสีหน้ากรุ้มกริ่มแปลก ๆ แต่ก็ยอมเดินตามคนที่วิ่งฉิวออกจากแปลงดอกไม้ ทั้งที่มือยังเปื้อนดินอยู่....
บ่อน้ำใสแจ๋วตรงหน้าทำให้คนที่เดินตามอดยิ้มไม่ได้...เป็นบ่อเดียวกับที่น้องบีเล่นน้ำกับพี่ปันปัน..ตอนนี้น้ำก็ยังเต็มบ่อและใสเหมือนเดิม..
ตู้ม!!
“น้องบี!!”
“ อ่า ๆๆ เปียกเลย คิก ๆ” ทั้งสามคนตกใจจนมายืนอยู่ขอบบ่อ เกือบจะโดดตามลงไปแล้วหลังจากคนที่ก้ม ๆ เงย ๆ ล้างมืออยู่ดี ๆ ก็หล่นตู้มลงไปในบ่อ..แต่คนตัวเล็กนั่นก็โผล่ขึ้นมาหัวเราะคิกคัก และระดับน้ำก็ไม่ลึกมาก ยืนกลางบ่อก็เทียบหน้าอกน้องบีพอดี...
“เป็นอะไรรึเปล่า..มาครับพี่รับ”
“นิชาไปเอาผ้าเช็ดตัวนะคะ” คนที่อาสาไปเอาผ้าเช็ดตัวยิ้มออกมา...ดูเหมือนว่าจะดูออกว่าน้องบีตั้งใจจะทำอะไร ความเจ้าเล่ห์พวกนี้ไม่หายซักที..ให้คุณวาโยกับคุณโอจำไว้เป็นบทเรียนละกัน...
“ขอมือสองคนเลย”
“มาครับ” เมื่อคนที่อยู่ในน้ำชูมือขึ้นมาสองข้าง ขอจับมือทั้งพี่วาโยและพี่โอ...ทั้งสองคนก็รีบยื่นมือไปให้จับอย่างไม่คิดอะไรแต่...
ตู้ม!!..
“น้องบี!!”
“คิก ๆ เปียก ๆ”
“เล่นอะไร ดื้อจริงๆ” วาโยพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย ดีที่เขาไม่ได้พกอะไรติดตัวมาเพราะอยู่ในกระเป๋าเดินทางหมด แต่คุณโอนี่สิ ถึงกับต้องรีบโยนโทรศัพท์ขึ้นไปบนบก...
“อย่าโกรธน้า น้องบีอยากเล่นน้ำ”
“โกรธ”
“พี่โอจ๋า” ลอยเข้าไปอ้อนพี่โอเพราะพี่โอไม่ยิ้มเหมือนพี่วาโยเลย...สงสัยจะโกรธน้องบี..
“..ล้อเล่น..แต่คราวหลังไม่ทำอย่างนี้นะครับ..ถ้าสมมุติว่ามีของสำคัญกว่าโทรศัพท์ที่ถูกน้ำไม่ได้..มันจะทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน เข้าใจไหม..”
“..อือ น้องบีขอโทษ...เข้าใจแล้วครับ...” พยักหน้ารับคำพี่โอ...น้องบีก็ลืมนึกไป...
แต่ไหน ๆ ก็ถูกลากลงมาแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้เล่นน้ำอย่างนี้มานานเหมือนกัน เลยจัดการแข่งขันว่ายน้ำแข่งกันดูซักหน่อยโดยมีคนที่อาสาไปผ้าเช็ดตัวกลับมาเป็นกรรมการตัดสิน...เป็นไปอย่างที่เธอคิดเปะเลย...เสียงหัวเราะและเสียงเง้างอนของคนว่ายช้า ทำให้พี่ ๆ หัวเราะชอบใจ เด็กอะไรไม่ยอมแพ้ จะเอาชนะอย่างเดียว...กลีบดอกกุหลาบสีต่างๆ ถูกนำมาโรยในบ่อจนลอยเต็มไปหมด...กุหลาบพวกนี้คุณคนงานตัดทิ้ง น้องบีเสียดายเลยวิ่งไปเก็บมาแล้วมาโรยในบ่อก่อนจะโดดลงตูมไปอีกรอบ... เหมือนอาบน้ำในอ่างที่มีกลีบดอกไม้โรยอยู่เลย...พี่นิชาดูเหมือนจะทนดูไม่ไหว....เลยลงไปด้วยซะเลย...สนุกสนานกันอยู่ 4 คน...เสียงหัวเราะดังไปทั่วบริเวณสวน น้ำที่ใสแจ๋วก่อนหน้านี้เริ่มขุ่มครักขึ้นมา...จนมองเห็นเป็นดินโคลน...งานนี้เล่นกันลืมแก่เลย...
“เด็ก ๆ ทั้งหลายขึ้นได้แล้วครับ ไปอาบน้ำ สระผม..เปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้มากินข้าวเย็นแล้วครับเด็ก ๆ ทุกคน”
“ใครเด็กห๊า!”
“อ้าวไม่เด็กแล้วเหรอ แต่ดูจากสีน้ำแล้ว..”
“เดี๋ยวเถอะ...มาขอจับมือหน่อย” อรเวศว่ายน้ำเข้ามาใกล้ๆ ฝั่ง...ก่อนจะยื่นมือให้คนที่มาตามจับ...มองไปด้านหลังก็เห็นผู้ใหญ่อีกสามคนเดินมาตามเด็กใครเด็กมันเหมือนกัน...
“อย่ามาเนียน รู้หรอกน่า มุขนี้..ขึ้นได้แล้ว..เดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“...ก็ได้....” หมอเอดึงนิชาขึ้น...เสี่ยพีดึงวาโย...ภูนรินทร์ดึงอรเวศ...แล้วต่างคนต่างพาคู่ตัวเองเดินไปก่อน...ปล่อยให้คนตัวเล็กหันซ้ายขวา...ทำไมทุกคนทิ้งน้องบีไปหมดเลยล่ะ...
“ไม่ขึ้นเหรอครับ...”
“..........................”
“สกปรกนะนั่น มาครับเดี๋ยวเป็นหวัดอีกนะ”
“มาสิ จับมือน้องมือ”
“......................” ปันณธรยิ้มก่อนจะยื่นมือให้คนที่ยื่นมือขึ้นมา....มืออีกข้างคลำที่กระเป๋าตัวเอง...เพื่อตรวจเช็คว่าไม่มีอะไรติดกระเป๋ามา
ตู้ม!!
“ฮ่าๆๆ น้องบีดึงแรงไปหน่อย คิก ๆ”
“...ตลอดเลย....เด็กซน...” เป็นไปตามคาด...มุขเดิมเหมือนตอนนั้นก็เลยเตรียมตัวมาดี...เปลี่ยนเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเรียบร้อย...ตกลงกับคนอื่น ๆ ว่าจะง้อน้องบี ทุกคนเลยเดินไปก่อนกันหมด...เห็นรอยยิ้มและได้ยินเสียงหัวเราะร่าเสียงดังก็รู้สึกว่าคุ้มที่ยอมลงน้ำ...
“นี่แหน่ะว่าน้องบีซน!”
“สู้นะงานนี้เอาสิ! ฮ่าๆๆ” โต้ตอบน้ำที่ถูกสาดมาหา โดยการวิดกลับไปทันที...ก็ยังเล่นกันได้นะทั้งที่น้ำขุ่นขนาดนี้....
“ย๊ากกก!!” พลังคลื่นเต่าถูกปล่อยออกมาจากคนตัวเล็ก...ทำเอาปันณธรอดที่จะหัวเราะไม่ได้...ยังเล่นไม่เลิก...
“อึ๊บ!...พอใจรึยังครับ..”
“..ไม่พอ...” วางแขนแกร่งโอบเอวบางให้เข้ามาหาตัวเอง...ถึงอีกคนจะบอกว่าไม่พอ แต่คางเล็กนั่นก็เกยบ่าเขาและยอมที่อยู่นิ่ง ๆ ไม่ขัดขืนเหมือนตอนที่รถ
“ โกรธอะไรพี่ บอกพี่สิครับ..”
“ไม่ได้โกรธ..”
“ไม่จริง..น้องบีทำแบบนั้นพี่เสียใจนะรู้ไหม...” จมูกโด่งฝังลงที่ซอกคอขาว ก่อนจะสุดลมหายใจเข้าเบา ๆ น้องบียังนิ่งเหมือนเดิม...หรือว่าเมื่อครู่สนุกจนลืมโกรธ...
“พี่ปันปันทำอย่างนั้นน้องบีก็เสียใจ”
“ทำแบบไหนครับ” รู้อยู่แก่ใจว่าน้องบีกำลังคิดเรื่องอะไร แต่อยากรู้ว่าคิดอะไรอยู่....ยังกอดไม่ยอมปล่อยแม้ว่าคนในอ้อมกอดจะพยายามดันออกก็ตาม...เรื่องอะไรจะปล่อย...อยากคุยให้รู้เรื่อง..เพราะการถูกบีเมินมันรู้สึกไม่ดี...
“..รู้อยู่..”
“ ไม่รู้..เรื่องจริง..”
“..คุณเอมอรคนสวยนั่นเป็นใคร..”
“หึงพี่เหรอครับ”
“หึง!”
“................” ได้ยินชัดเต็มสองหู ปล่อยเอวอีกคนให้หลวม ๆ ก่อนจะมองหน้าคนที่ตะคอกคำว่า หึง ใส่หูเขา...หน้าน่ารักงอนได้ที่...ส่งยิ้มกว้างให้จนอีกคนค้อนใส่...
“ไม่มีอะไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้แล้วว่าคุณเอมอรเป็นใคร...ทำไมไม่เชื่อใจพี่ล่ะ..ไม่รู้เหรอว่าพี่รักใคร..”
“..ก็ทำไมไม่บอกน้องบีเลยล่ะ..”
“..หือ..ขี้งอน ๆ ..ไม่บอก เอาไว้พรุ่งนี้ก่อน..หือ ๆ..โอ๊ย!..เจ็บนะเนี่ย”
“...ไม่หายงอนหรอก ถ้าอยากให้หายต้องทำตามคำสั่งน้องบี.......” ปากเล็กกัดปลายจมูกโด่งที่เอามาถูๆ กับปลายจมูกเขาอย่างต้องการง้องอน...
“ให้ทำอะไรล่ะ ยินดีเสมอ..”
“จัดห้องให้น้องบีนอนกับพี่ปันปันด้วย!”
“ครับยินดีมาก!”
“เอาเสื้อผ้าน้องบีชุดนี้ไปซักตากให้ด้วย เพราะน้องบีชอบมากพรุ่งนี้จะใส่อีก!”
“ครับ!”
“เย็นนี้ไปเจียวไข่ให้น้องบีด้วย..ทำเองนะห้ามให้ใครช่วย ใส่กุ้งสับด้วย!”
“ครับ!”
“งั้นตอนนี้อุ้มน้องบีขึ้นจากน้ำได้แล้ว น้องบีไม่เดินกลับบ้านเพราะปลูกดอกไม้เมื่อยมาก!”
“ครับผม!” คำสั่งนานัปการประดังเข้ามาแต่คนรับปากก็รับคำอย่างแข็งขัน ก่อนจะลากร่างบางที่ปล่อยตัวเองให้ปวกเปียกไม่มีกระดูกขึ้นฝั่งพร้อมกับกระเตงกลับบ้านตามคำสั่ง...
“พี่ปันปัน!”
“ครับผ๊ม!” รับคำคนบนหลัง หลังจากที่เดินมาถึงหน้าบ้านกำลังจะเข้าบ้านแล้ว มองเห็นมะปรางยืนถือผ้าเช็ดตัวรอ งวดนี้ป้าสร้อยไม่มาเพราะบ่นปวดขาเลยให้พักอยู่บ้านใหญ่...
“...แล้วคืนนี้...คอยรับคำสั่งน้องบีด้วยนะ...”
** ขอบคุณทุกเมนท์ ทุกวิว ทุกบวก ทุกเป็ดค่ะ...^^ ….เอาตอนเบา ๆ ไป ก่อนที่จะถึงศึกหนักของคนเขียนในตอนต่อไป 5555...
เห็นอะไรแปลก ๆ ก็กดไลค์ได้ก่อนก้ได้ถ้าสะดวก เพราะของดีอาจจะอยู่ในนั้นน้า คริก คริก 
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 631572 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก