“อยู่กับพี่ตลอดไปนะครับ”
“..ฮึก..ฮืออ..พี่ปันปัน...” น้องไห้ไปด้วย มองนิ้วเรียวที่หยิบแหวนกลับไปแล้วค่อย ๆ สวมที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างช้าๆ ร่างบางโผกอดร่างที่เปียกโชกพร้อมกับร้องไห้โฮ...หัวกลมพยักขึ้นลงอยู่ในอ้อมกอด...ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้เลย...มันสุขจนล้นปรี่...ไม่เคยคิดว่าจะได้รับสิ่งที่ทุกคนมอบให้ขนาดนี้...
“กลับเข้าบ้านกันเถอะครับ”
“เดี๋ยว ฮึก!”
“ทำไมครับ” ปัณธรถามคนที่เขากอดอยู่ คนอื่น ๆ ค่อย ๆ ทยอยลงจากแพรกันหมดแล้ว...คิ้วหนาเลิกขึ้นเมื่อคนที่เงยหน้ามองยิ้มแบบแปลกๆ ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่เขา และมองไปหากลุ่มคนที่หันหน้ามองกันเลิกลั่ก...
“อยู่นี่แหละ....พี่นิชาจ๋า พี่โอ พี่โย พาน้องบีกลับบ้าน...ส่วนที่เหลือเข้าไปในเขาวงกตให้หมด...คุณลุงช่วยปิดไฟให้หมดด้วยนะครับ..”
คำสั่งประกาศิตทำเอาทุกคนหน้าเหวอ ปิดไฟเดินในเขาวงกตนี่นะ ถึงจะเป็นคนทำเอง...เดินมืด ๆ มัว ๆ ไม่มีทางไปถูกแน่..แต่เมื่อคนตัวเล็กสั่งและดูเหมือนว่าบรรดาคนรักก็สนับสนุนอยากให้แฟนตัวเองลำบากจะทำให้น้องบียิ่งสนุก...ถึงจะประทับใจกับงานคืนนี้ แต่..น้องบีเมื่อยขา และเจ็บแผลที่ล้มด้วย ที่สำคัญกลัวที่สุด...
“น้องบี ป๊าแก่แล้วนะลูก”
“พี่โยจ๋า คุณป๊าแก่แล้วเหรอ” เมื่อคุณป๊าเข้ามาอ้อนน้องบีก็รีบหันไปถามวาโยที่ยืนยิ้มอยู่....
“ไม่แก่ซักนิด”
“..................” ปัฐพีได้แต่ชี้หน้าคาดโทษคนรักที่ยักไหล่ทำท่าไม่ยี่ระ....ฝากไว้ก่อนเถอะ...
“มาหาพวกเราได้แล้วเร็วๆ นะ!!!”
เสียงตะโกนบอกสัญญาณว่าให้เข้าไปในเขาวงกตได้ดังขึ้น ไฟทั้งสวนก็ดับลง ทิ้งไว้แค่ไฟจากบ้านคนงานแถวนั้นที่ส่องมา แต่มันก็ยังมืดอยู่ดี...ชายฉกรรจ์ทั้งสี่เดินจับกลุ่ม ชนนั่นนี่ ชนกันมั่วไปหมดเมื่อเริ่มเดินเข้าซุ้มวงกต....เดินวนไปวนมาก็กลับมายืนที่ทางเข้า...ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักกันมาจากตัวบ้าน...
“เอาวะ! ถ้าออกไปได้คืนนี้จัดหนัก!!”
“สู้โว้ยย!!”
ถึงอย่างนั้นกว่าจะออกมาได้ก็ทำลายพุ่มไม้ไปหลายพุ่ม อาศัยพละกำลังและวิ่งชนเอา..เอาแสงไฟจากบ้านหลังใหญ่เป็นหลักเพราะจำได้ว่าทำทางออกไว้ตรงกับบ้าน...กว่าจะออกมาถึงทางออกได้ก็ใช้เวลากว่ายี่สิบนาที...ทั้งที่น้องบีคนเดียวใช้เวลาแค่ 15 นาที...ชุดสูทที่อุตส่าห์แต่งหล่อเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ผมกระเซิง และหายใจหอบกันเป็นแถว ๆ ไม่น่าเชื่อว่าแค่พุ่มไม้วงกตนี่พวกเขาสี่คนรวมกันยังใช้เวลามากกว่าน้องบีซะอีก...
“อุบ ฮ่าๆๆๆ...ระหว่างทางมีหมาด้วยเหรอ ดูสภาพสิ!”
“ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะสดใสของคนที่นั่งรวมตัวกันอยู่ห้องนั่งเล่นทำให้หนุ่มหล่อที่ตอนนี้ทรุดโทรมทั้งสี่คนมองหน้ากัน...ก่อนจะหันไปมองคนรักของใครของมัน..
“กลับบ้าน!! / ขึ้นห้อง!!”
ปันณธรมองคนที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง...ไม่ได้หนาว...ไม่ได้กลัว...แค่...หัวเราะ...ให้มันได้อย่างนี้สิ...อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่าหมองูตายเพราะงู ทำเองแท้ ๆ กลับถูกเล่นกลับซะหมดแรง...
“ขำมากไหมครับ...ดูสิได้แผลเลย” พูดแล้วโชว์รอยไม้ขีดเป็นรอยยาว มีเลือดซิบที่หลังมือให้คนที่นอนหัวเราะอยู่บนเตียงดู…ก่อนจะเดินเข้าน้องน้ำ...มีเวลามากพอที่รอพวกเขาออกมาจากเขาวงกต...เพราะน้องบีอาบน้ำ และคนอื่นๆ ที่มาก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้ากันหมดแล้ว...
“......................” อาบน้ำเสร็จก็เห็นคนที่หัวเราะเขาก่อนหน้านี้นอนนิ่งไปแล้ว...ว่าจะทำโทษซักหน่อยหลับไปซะแล้ว....ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะคลานขึ้นเตียงปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะกระชับกอดเอวบางนั่นเข้ามาหาตัวเอง...
“อือ อืมม..”
“ฝันดีครับ...เจ้าสาวของพี่” พูดกับคนที่ซุกตัวเข้าหาอกเขา..กระชับผ้าห่มขึ้นก่อนจะสูดความหอมจากขมับเนียน...แล้วหลับตาลง...วันนี้เหนื่อยทั้งวัน...แต่ก็มีความสุขที่สุด....
“...อืมม...”
“.น้อง...บี..” เสียวแปลบที่ยอดอก จากที่กำลังเคลิ้มๆ หลับ กลับสะดุ้งตื่นขึ้น...ก้มมองก็เห็นคนตัวเล็กกำลังใช้ลิ้นดัน ๆ ที่ยอดอกเขาอยู่ เสื้อนอนเขาถูกแหวกออกเหลือแต่หน้าอกเปลือยเปล่า...
“จุ๊บ! อือ”
“อือ..อืมม....” กำลังจะพูดต่อ แต่คนที่ก้มอยู่ก็เงยหน้าก่อนจะประกบปากเขา...ไม่ได้เก่งกาจออกจะเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนกับทำตามขั้นตอนแต่นั่นก็ทำให้อารมณ์ปันณธรแตกกระเจิงได้...
“ยั่วพี่เองนะครับ”
“ถ้าไม่ยั่ว...น้องบีก็ไม่ได้เป็นของพี่ปันปันแบบสมบูรณ์น่ะสิ..พี่ปันปันบอกน้องบีก่อนว่าคุณเอมอรเป็นใคร...” ส่งประกายตาหวานเยิ้มให้คนที่ขึ้นคล่อมร่างบางนั่นอยู่...
..“.คุณเอมอรเป็นฟรีแลนซ์จัดงานนี้.. เด็กแก่แดด...งั้น...คืนนี้ไม่ต้องใช้หนังสือเล่มนั้นแล้วนะ...เพราะพี่จะจัดการเอง.”
“หนัง...อื้ออ..อือ...” กำลังจะอ้าปากทำตาโตใส่คนที่พูดเรื่องหนังสือออกมา แต่ก็ไม่ทันริมฝีปากที่ก้มลงมาฉกชิงความหวานหอมของโพรงปากนุ่ม...ทำเอาคนที่ไม่ตั้งตัวต้องนิ่งและเริ่มเคลิ้มไปกับรสจูบที่อีกคนมอบให้...
“รักนะ ครับ.”
“อือ...รัก..” ปันณธรยกยิ้มก่อนจะฝังจมูกลงที่ซอกคอหอมกรุ่น....ตั้งใจว่าให้เรียนจบก่อน เพราะอย่างน้อย ๆ แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของน้องบีก็แทนคำสัญญาระหว่างพวกเขาแล้ว...หมอเอยังแซวว่างานหมั้นยังขนาดนี้ แล้วแต่งจะขนาดไหน...แต่เด็กมันยั่ว และเขาก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...
“อืม..” จูบเบา ๆ สลับกับใช้ลิ้นร้อนลากผ่านที่ซอกคอ ก่อนจะใช้มือดึงเสื้อยืดสีขาวตัวเดียวกับเมื่อคืนออกอย่างไม่ใยดี...ยิ่งได้สัมผัสยิ่งได้ใกล้ชิดในช่วงเวลาแบบนี้ ปันณธรรู้สึกว่าเสื้อผ้าเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุด...
“...............” มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น เมื่อลิ้นสากวาดผ่านยอดอกที่ตั้งชันเพราะความรู้สึกที่มี...เสื้อยืดปลิดปลิว..กางเกงนอนและชั้นในก็ถูกอีกคนรั้งออกในคราวเดียว...
“น่ารักมากครับ”
“.....................” ตอนแรกตั้งใจว่าจะทำตามหนังสือที่ได้อ่านมา...แต่ตอนนี้คนที่นอนอยู่บนเตียงกลับหน้าแดงเขินสายตาของคนที่ยกตัวขึ้นปลดเสื้อผ้าตัวเองออกเหมือนกัน...หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ เนื้อกายขาวเนียนยั่วตาคนมอง...ดวงตากลมโตเป็นประกายความสุขและเชิญชวนอย่างไม่รู้ตัว...
“รักพี่มากไหมคนดี ฟอด!”
“...รัก....” นิ้วมือสอดประสานกัน..ร่างสูงใหญ่ทาบทับร่างบางพร้อมกับมอบจูบแสนหวานให้อีกครั้ง.....เมื่อน้องบีเต็มใจ...และเขาก็ต้องการ..เพื่อที่สองคนจะได้เป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ที่สุด...ทั้งกายและใจ..ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งนั้น...
“อืออ..พี่ ปัน...” เมื่อลิ้นร้อน ลากผ่านลงมาดูดดุนยอดอกสีชมพูสด...พร้อมกับดูดและเลียสลับกันไปมาทั้งสองข้าง ร่างกายขาวผ่องแอ่นหน้าอกขึ้นรับเพราะแรงปรารถนา....รู้สึกดีกว่าที่คิดไว้ตั้งเยอะ...
“....................” ทุกอย่างเป็นไปอย่างนุ่มนวลแต่ก็แฝงไปด้วยแรงอารมณ์ ลากลิ้นผ่านหน้าท้องแบนราบสองมือหนาจับเอวคอดของคนที่นอนกำผ้าปูที่นอนแน่น...ก่อนที่ลิ้นสากจะเคลื่อนลงเลื่อย ๆ ทำเอาคนที่นอนอยู่หายใจติดขัดเมื่อก้มมองว่าถึงไหนแล้ว...
“อึก อืออ” สะดุ้งจนสุดตัว เมื่อสัมผัสชื้นแฉะที่แก่นกายตัวเอง ความเสียวซ่านอย่างที่เคยได้รับมาแล้ว แต่ตอนนี้กลับรุนแรงมากกว่าเดิม ร่างบางบิดแอ่นไปมาอย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อริมฝีปากและปลายลิ้นของปันณธรสัมผัสทักทายแก่นกายที่ตั้งชูชันแข็งตัวเพราะสิ่งที่ปรนเปรอให้....
“..............” ตาคมช้อนมองคนที่บิดตัวไปมา ตากลมหลับพริ้ม...ฟันขบริมฝีปากแน่น...ปันณธรยกยิ้มอย่างได้ใจ...ก่อนนะครอบปากลงอย่างเต็มที่แล้วรูดขึ้นลง...
“อาส์!..พี่ปัน..อึก”
“.................” ห่อลิ้นเลียวน และทักทายท่อนเนื้อสีสวย ก่อนจะห่อปากรูดขึ้นลงสุดเป็นจังหวะ และเร็วขึ้นตามอาการของอีกคน...
“อืมม...อา..”
“...รักพี่มากไหม...ตอบอีกที...”
“ ...มาก...” ตาที่ปรือเชิญชวนหลังจากที่ความสุขที่พี่ปันปันมอบให้มันถึงจุดสุดยอด....ร่างบางนอนหายใจหอบ...ปันณธรคล่อมร่างบางไว้...ก่อนจะหยิบบางอย่างจากหัวเตียง...
“พี่..ปัน ปัน...”
“พี่จะทำให้น้องบีเจ็บน้อยที่สุดนะครับ” พูดกับคนที่รู้สึกเย็นๆ ที่ช่องทางด้านหลัง...เพราะกลัวว่าน้องบีจะกลัว...ถ้าให้หยุดตอนนี้เขาคงจะคลั่งตายแน่ๆ เพราะมันเต็มที่แล้ว...
“ไม่เป็นไร...น้องบีจะอดทน..เพื่อพี่ปันปัน..”
“................” จุมพิตอย่างหลงใหล...หลงใหลในทุก ๆ อย่าง ตัวตน นิสัย แม้แต่คำพูดน่ารัก ๆ นี่....
“อึก! อือ”
“เจ็บไหมครับ”
“เจ็บ..แต่น้องบีทนได้” ถึงจะพูดอย่างนี้แต่ก็รู้สึกปวดหนึบขึ้นมาเมื่อพี่ปันปันใช้นิ้วแยงเข้าไป...จากนิ้วเดียวเป็นสองนิ้ว...ฟันขาวขบลงริมฝีปากได้รูป...ปวด..และเจ็บมากที่สุดเท่าที่เคยเจ็บมา...
“...พร้อมไหมครับ..เจ็บมากไหม...”
“..พร้อม...”
“..................” ปันณธรใช้มือเช็ดเหงื่อที่ซึมออกมาที่ขมับเนียนก่อนจะสูดความหอมเบา ๆ ...รู้ว่าเจ็บแทบขาดใจ...แต่ก็ยอมที่จะให้ทำ...ยอมที่อดทนเพื่อเขา...ไม่ให้รักได้ยังไง...
“...อื้อ...อึก..”
“..ขอ..โทษ ครับ..” ค่อย ๆ แทรกแก่นกายตัวเองแทนนิ้วมือหลังจากที่รู้สึกว่าอีกคนเริ่มปรับตัวได้...แต่ด้วยขนาดที่ต่างกันทำเอาน้องบีสะดุ้งจนสุดตัว...นิ้วเล็กจิกลงแผ่นหลังหนา...
“ฮึก..ไม่ เป็น ฮึก ไร..ทำต่อสิ..”
“....ขอบ คุณครับ...” ก้มลงหอมแก้มใสพร้อมกับขยับเข้าเรื่อย ๆ ..ยืดหยุ่นคับแน่น..ทำเอาปันณธรนิ่วหน้าเพราะความต้องการ...แต่ก็ต้องค่อย ๆ ขยับจนสุด ถึงได้หยุดก่อนเพื่อให้น้องบีได้พักหายใจ...ก้มลงจูบซับน้ำตาที่ไหลลงที่หางตาคนร่างบางเพราะความเจ็บปวด...
“...รัก..รักมาก..พี่สัญญา..จะรักและดูแลน้องบี..ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่..”
“ฮึก ฮืออ..รัก..เหมือนกัน..”
“..อึก อือ....” ประคองคนที่กอดเขาแน่นเพื่อบรรเทาความเจ็บ...ค่อย ๆ โยกเบา ๆ และแรงขึ้นเรื่อย ๆ ....แทบหลอมละลายกับความสุขในคืนนี้...มันรู้สึกดีอย่างที่สุด....
“อือ..อา...” ฟันขาวขบลงบนบ่าหนา เพื่อผ่อนความเจ็บ...และค่อย ๆ เคลิ้มกับความรู้สึกด้านล่างที่ปันณธรใช้มือช่วยน้องบีด้วย...เมื่อทุกอย่างสอดประสานกันได้ที่...กลิ่นเหงื่อและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มไปหมด...เสียงเตียงสั่นสะท้านและเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่สร้างความปรารถนาให้แรงยิ่งขึ้น...กลิ่นน้ำแห่งรักที่ร่วมกันสร้างจนถึงจุดสูงสุดอวลไปทั่วห้อง...ก็เหมือนไอแห่งรักที่ตอนนี้ฟุ้งกระจายไปรอบ ๆ ตัวของคนสองคนที่กอดกันอยู่...ความสุขที่เติมเต็มและพฤตินัยที่ก่อเกิดว่าเป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์...
เสียงนกที่เกาะตรงหน้าต่างร้องจิ๊บ ๆ ส่งเสียงให้รู้ว่าอรุณรุ่งมาเยือนแล้ว...อากาศปลอดโปร่งน่านอนต่อ ทำให้ใครหลายคนยังหลับใหลอยู่ ตาคมค่อย ๆ ลืมขึ้น...ก่อนจะยกยิ้มเมื่อรู้ว่าอีกคนยังไม่ตื่น...กอดกระชับคนในอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก...เมื่อคืนนี้เหมือนพากันขึ้นสวรรค์ชั้นไหนต่อไหน...ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรัก...
“..ทำไมตัวอุ่น ๆ ...”
“น้องบีครับ...เช้าแล้ว..”
“..อืม..เจ็บ..”
“..............” พูดแต่ยังไม่ลืมตา...หน้าน่ารักนิ่วหน้าเพราเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีที่ขยับ...มือหนารีบลูบ ๆ คลำคนรักตัวเอง..เพราะรู้สึกว่าตัวน้องบีร้อนขึ้น..หรือว่า...
“รุนแรงไปไหนแก..ถึงจะไม่เป็นอะไรมาก แต่ถึงขนาดไข้ขึ้นขนาดนี้”
“........................” ปันณธรได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ ให้เพื่อนที่เขาเรียกให้ขึ้นมาดูอาการน้องบีหลังจากที่จัดการใส่เสื้อผ้าและเปลี่ยนผ้าปูเรียบร้อยด้วยตัวเอง...แต่สุดท้ายก็โดนเพื่อนจับได้จนได้...ดีนะที่หมอเอไม่โกรธ...
“ให้นอนพัก กินยา กินข้าว...ดูแลเอาเองละกัน..แล้วที่สำคัญ..อย่าซ้ำ...เข้าใจไหม”
“เข้าใครครับ!!” รับคำเพื่อนอย่างแข็งขัน...ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงลูบหัวคนที่ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่...ยกยิ้มให้คนที่หลับอย่างอบอุ่น..จะรู้ไหมนะว่ารักมากแค่ไหน...รักจนหัวใจเขาไม่มีที่วางแล้ว...
...ขอให้รักของเราสองคนเป็นอย่างนี้ไปตลอด...จนกว่าจะแยกกันเพราะไม่ได้ยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้...
*************************************
3 ปีผ่านไป...
“เร็วสิน้องบีอยู่นี่!! ทำไมแค่นี้หาไม่เจอ!!”
“ครับพี่กำลังไป!!” เสียงสองคนตะโกนรับกัน..ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะอารมณ์ขึ้นมากกว่าคนที่เดินวนไปวนมาอยู่ใน...เขาวงกต...ที่สูงกว่าเดิมและแน่นหนาป้องกันการทำลาย...
แขกเหรื่อที่สนิทกันพากันหัวเราะอย่างชอบใจ งานนี้ดูยังไงเจ้าบ่าวก็กลัวเจ้าสาวจนลนลาน...ก็แค่เล่นเกมส์หลังจากที่จัดพิธีแต่งแบบไทย ๆ ไปเมื่อตอนเช้า...ตอนเย็นร่วมรับประทานอาหารที่จัดอย่างหรูหราท่ามกลางธรรมชาติในไร่ปันณธร...เลยให้เจ้าบ่าวออกกำลังกายเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากที่เจ้าสาวบอกว่าคนรักของตัวเองเริ่มจะอ้วนแล้ว...
“น้องบี ขอเสียงหน่อย!”
“อยู่นี่!! ชักช้าจริง ๆ รอนานแล้วนะ!!”
“ค๊าบ!! พี่กำลังไป!!” ขาเรียวก้าวยาวๆ เมื่อเห็นทางออกและได้ยิืนเสียงน้องบี...เหนื่อยกว่าตอนที่โดนแกล้งตอนงานหมั้นตั้งเยอะ...ซ้ำท้ายยังมีความเกรงใจในน้ำเสียงและคำสั่งภรรเมียเพิ่มขึ้นมาอีกนิดนึง...
เสียงปรบมือเกรียวกราวพร้อมเสียงหัวเราะเมื่อเจ้าบ่าวยืนเหงื่อท่วมอยู่หน้าทางออก...โต๊ะแขกไม่เยอะเพราะแค่คนที่สนิทกันจริงๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเคยลงข่าวไปเมื่อปีที่แล้ว...และก็จัดการให้ข่าวอย่างเปิดเผย...ไม่มีเสียงนินทาว่าร้าย...มีเพียงเสียงชื่นชมในความหล่อและสวยน่ารักของคู่รักเพศเดียวกัน...ถึงขนาดมีการตั้ง...พี่ปันปันกับน้องบีบีแฟนคลับขึ้น...น้องบีเรียนจบ ม.ปลาย ตอนนี้กำลังต่อปริญญาเกษตรศาสตร์และทำงานช่วยพี่ปันปันที่บริษัทฯ ส่งออกพันธุ์ไม้ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ...
“เก่งจังเลย”
“ใจร้าย” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยิ้มไม่หุบ...เมื่อมือเล็กยื่นผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้....
“คู่ต่อไป!!”
“...มาเร็ว !! ไม่งั้นคืนนี้นอนนอกห้อง!!”
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อเจ้าสาวคนต่อไปห้าวกว่าคนก่อน...อรเวศยืนตะโกนให้คนที่อยู่ในเขาวงกต...ใช่แล้ว..วันนี้ไม่ได้แต่งแค่คู่เดียว...มีถึง 2 คู่...หมอเอกับนิชาแต่งกันไปแล้ว...ส่วนปัฐพีกับวาโยไม่แต่ง เพราะวาโยเองที่ปฏิเสธ...เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้อยู่ด้วยกัน..เพราะแค่นี้ก็มีความสุขอย่างที่สุดแล้ว...ให้หนุ่ม ๆ เขาจัดกันไป...
เสียงหัวเราะคู่สองดังกว่าคู่แรกเพราะดีกรีความกลัวภรรเมียสูงปรี๊ด วิ่งหัวซุกหัวซุนเมื่อได้ยินเสียงเจ้าสาว...ภูนรินทร์ยอมที่จะแหวกต้นไม้ทำลายทางออกมาภายในเวลาไม่นาน...เพราะเจ้าสาวเขาดุกว่าเจ้าสาวคนแรกหลายเท่า...
“พร้อมนะ!”
“พร้อมแล้ว!!” ทุกคนที่ยืนเรียงกันทั้ง 8 คนขานรับคนที่ให้สัญญาณ...ด้านหน้าเป็นบ่อน้ำที่ลอกให้กว้างเป็นสองเท่าและลึกขึ้นนิดหน่อยเพื่อไม่ให้น้ำขุ่นได้ง่าย..น้ำเต็มบ่อและใสจนแทบจะเห็นพื้นดิน...รอบบ่อประดับด้วยดอกไม้อย่างสวยงาม...
“ไป!!”
ตู้ม!!!
เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน...ของ 4 คู่ที่โดดลงไปก่อน..ตามด้วยแขกที่ร่วมใจกันกระโดดตามลงไปอย่างครึกครื้น...ไม่อยากจะเชื่อว่าเล่นน้ำแบบบ้านๆ อย่างนี้มันสนุกกว่าเล่นน้ำสระสวย ๆ ตั้งเยอะ...งานนี้เล่นกันลืมแก่ไปหลายคน....
“หนาวไหมครับ”
“...............” คนถูกถามแค่ยิ้มก่อนจะเอนตัวหาอ้อมกอดที่โอบกอดหลังจากที่ออกมายืนเล่นที่ระเบียงบ้าน...มองบรรยากาศเก่า ๆ สมัยพบกันแรก ๆ แล้วก็ได้แต่ยิ้มอยู่คนเดียว...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจากความรักที่มีเพิ่มมากขึ้น....
“ขอบคุณนะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ที่อยู่เคียงข้างกัน..มอบความสุขและสิ่งดี ๆ ให้กันมาตลอด ฟอด!”
“น้องบีต่างหากที่ต้องขอบคุณ...ขอบคุณที่เติมเต็มทุก ๆ อย่าง ขอบคุณที่ดึงน้องบีออกจากฝันร้าย...ขอบคุณ...ที่รักกัน..” ผละตัวออกก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนร่างสูง ที่ตอนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีอย่างเต็มตัว....
“........................” ปันณธรโน้มลงจุมพิตที่หน้าผากเนียน...น้องบีโตขึ้นมาก...ไม่เอาแต่ใจ...มีเหตุผล...แต่ถึงบางครั้งจะดูร้ายๆ จนทำให้เขาเป็นโรคเกลียมัวเหมือนพี่ภูไปแล้ว...มองดวงหน้าของคนที่อายุมากขึ้น 20 ปีบริบูรณ์...ใบหน้ากลมน่ารักตอนนี้เรียวขึ้น..ผมที่ปล่อยให้ยาวขึ้นจนประบ่าพริ้วสลวย.. ตากลมโตส่อประกายแต่ความสุข....จากคนน่ารัก..ตอนนี้กลายเป็นคนสวยอย่างสมบูรณ์แบบ...และสวยมากจนเขารู้สึกหวง..ถึงมีคนเข้าหาทั้งเขาและน้องบี ก็ไม่มีใครที่จะสามารถทำลายกำแพงรักที่เพียรก่อกันได้....
ท้องฟ้าเริ่มมือมิด...ใบไม้สั่นไหวตามสายลมที่พาดผ่าน...ไม่ช้าหมู่ดาวจะเปล่งประกายสดใส รอบดวงจันทร์ดวงโต... เสียงหรีดหริ่งร้องเหมือนท่วงทำนองเพลง กับภาพธรรมชาติที่เหมือนเอ็มวีที่แสนสวย...ค่ำคืนที่เหน็บหนาวภายนอก..แต่ภายในหัวใจของคู่รักกลับอบอุ่นและอบอวลไปด้วยไอรัก....ดอกไม้น้อยใหญ่ต่างส่งกลิ่นหอมไปตามสายลม เมื่อเย้ายวนหมู่ภมร...เมื่อสืบสายพันธุ์กันต่อไป....
...ดอกไม้บอบบาง...ขุนเขาที่แข็งแรง...กับความรักที่อาจจะดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้...แต่สุดท้ายความอบอุ่นและแข็งแรงของขุนเขาก็โอบล้อมและปกป้องดอกไม้ดอกน้อยให้เติบโตและงดงามในที่สุด....
~ THE END ~
Note : จบแล้วในที่สุด...ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันจนจบ...ขอบคุณทุกบวก ทุกเป็ด ทุกวิว...กับนิยายอุ่นๆ เรื่องหนึ่ง กับนักเขียนตัวน้อย ? ถึงจะไม่สนุกเร้าใจเหมือนเรื่องอื่นแต่ก็เป็นแนวที่เราชอบ..และดีใจอย่างที่สุดเมื่อรู้ว่ามีคนชอบด้วย... ถ้ามีเวลาเราคงจะได้พบกันในเรื่องต่อ ๆ ไป.. <a href="
https://www.facebook.com/pages/Blue_-Area/677110265637791">Blue_Area Novel</a>
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 631536 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก