ความเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในรถคันหรูทำให้คนที่นอนหลับอยู่เบียดตัวเข้าหาอ้อมแขนที่ตัวเองอิงแอบมาตลอดทาง...แขนแข็งแรงโอบกระชับคนขี้เซาให้แน่นขึ้นพร้อมกับขยับเสื้อสูทที่ใช้คลุมร่างคนนอนหลับให้มิดชิดกว่าเดิม...เบาแอร์จนสุดแล้ว แต่ด้วยความที่วิ่งมาระยะไกล ๆ บรรยากาศภายในรถเลยเย็นพอสมควร....
“..พี่ปัน ปัน จ๋า..น้องบี หิวน้ำ..”
“..นี่ครับ...พี่ธงแวะทานข้าวกันก่อนก็ได้ครับ จะได้ยิงยาวเลย...” หยิบขวดน้ำที่วางอยู่ใกล้ตัวให้คนที่งัวเงียดูด ก่อนจะสั่งการ์ดให้แวะทานข้าว...ใจยังหวั่น ๆ เพราะคนที่อ้อมแขนเขาตัวรุมๆ ขึ้นมาอีกแล้ว...เล่นน้ำทีไรไม่สบาย...
“ปูหนีบแล้ววว”
“หนีบจมูกเป็นไง”
“งั่มเลย คิกคิก”
“...................” คนที่แกล้งเอาขาปูไปหนีบจมูกเล็กนั่น ส่งยิ้มให้คนที่แกล้งอ้าปากกัดมือเขา....ร่าเริงขึ้นมาแล้วก็น่ารักเชียว ขนาดพี่ธงรบยังนั่งยิ้มไปด้วย
“น้อง บี อยากเที่ยวอีกจัง..”
“จะเกเรเรียนรึไง เด็กดื้อ” พูดแล้วส่งเนื้อปูที่แกะแล้วเข้าปากคนที่อ้ารออยู่ ...ก่อนน้องบีจะเคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมข้าว..
“ไม่...แต่พี่ปันปันไม่อยู่...น้องบีจะเหงา.”
“เด็กโง่...เวลาเราไกลกัน...พี่ก็จะอยู่กับน้องบีตลอดแหละ”
“อยู่ยังไง”
“อยู่ในนี้ไง...น้องบีก็จะอยู่ในนี้ของพี่เหมือนกัน...แล้วก็รอคอยเวลาที่จะได้เจอกัน...คุยกัน และกินข้าวด้วยกันอย่างนี้อีก..”
“ครับ..น้องบีจะรอ” ส่งยิ้มหวานให้หลังจากมองพี่ปันปันชี้ที่หัวใจน้องบี แล้วเอามือไปชี้ที่หัวใจตัวเอง....น้องบีเลยเอาใจพี่ปันปันด้วยการเอากล้ามปูให้พี่ปันปันกินทั้งกล้ามเลย....มีความสุขจนไม่อยากจะแยกจากกันไปไหน...
หลังจากแวะทานข้าวก็จัดการซื้อยาแก้แพ้ให้กิน ถ้าไม่ดีขึ้นจะแวะหาหมอ...แต่ดูเหมือนว่าพอพักผ่อนแล้วอาการน้องบีก็ดีขึ้นไม่มีไข้ ตัวไม่รุมเหมือนตอนแรก...หนำซ้ำกลับถึงบ้านก็วิ่งเล่นกับเจ้าเงินล้านอ้อนคุณป๊าได้เป็นปกติซะงั้น...
************************************
ในห้องเรียน ม4/15 เงียบกริบเพราะต่างคนต่างกำลังใช้สมาธิทำบททอดสอบก่อนการเรียนการสอน..มือเล็กจดอะไรยุกยิกลงไปกระดาษคำตอบ ก่อนปากจะแยกยิ้มเมื่อทบทวนเสร็จเงยหน้าขึ้นก็ยังไม่เห็นใครส่ง...น้องบีจะส่งคนแรก...
“เสร็จเร็วอ่ะ น้ำว่าน้ำเร็วแล้วนะ”
“บีมั่ว”
“ไม่เชื่อหรอก....บี..วันนี้ไปซ้อมเพลงที่บ้านน้ำไหม..”
“บ้านน้ำเหรอ...บีต้องขอคุณป๊ากับพี่ปันปันก่อน..” หันมองหน้าเพื่อนก่อนจะคิดกว่าคุณป๊ากับพี่ปันปันจะให้ไหม...
“ไปถึงบ้านเราก่อนดิค่อยโทรขอ รับรองได้ชัวร์เพราะอยู่ที่นั่นแล้ว”
“จะดีเหรอ...” ความคิดน้ำก็ดีนะ...เพราะถ้าไปอยู่ที่บ้านน้ำแล้วค่อยโทรบอก คุณป๊ากับพี่ปันปันต้องห้ามไม่ได้ เพราะอยู่ที่แล้ว...เพื่อห้องยอมโดนดุนิดนึงคงไม่เป็นไร
“ดีสิ...เดี๋ยวก็ถึงวันแล้ว เรายังไม่ได้ซ้อมเป็นเรื่องเป็นราวเลย”
“งั้นวันต่อไปไปที่บ้านบีนะ มีเปียโนตัวเบ่อเร่อเลย..”
“....อะ..อืม..ได้..”
“....................” น้องบียิ้มให้น้ำที่ทำสีหน้าแปลก ๆ หลังจากที่ถูกชวน คงจะกลัวโดนดุเหมือนน้องบีล่ะสิ แต่ไม่เป็นไร..ถึงเวลาก็ให้น้ำไปที่บ้านก่อน แล้วค่อยโทรขอเหมือนกัน....
ถึงเวลาเลิกเรียนน้ำก็โทรให้รถที่บ้านมารับ...ออกจากโรงเรียนก่อนเวลาพี่ปันปันมารับ เพราะวันนี้พี่ปันปันมีธุระมารับเร็วไม่ได้...ดีที่น้องบีไม่ให้ใครมารับเพราะจะรอพี่ปันปัน...ตอนนี้น้องบีขึ้นมานั่งบนรถสีดำของบ้านน้ำ....ตลอดทางน้ำก็ไม่ค่อยคุยเท่าไหร่ จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าบ้านหลังใหญ่...มีคนเฝ้าอยู่หน้าบ้านเต็มเลย...พ่อน้ำต้องเป็นคนใหญ่คนโตเหมือนคุณป๊าแน่ ๆ
“บ้านหลังใหญ่จังเนอะ”
“...บี...น้ำ ฮึก..ขอโทษ..”
“น้ำเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!” น้องบีเดินเข้ามาหาเพื่อนที่ตอนนี้เดินตามกันเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้วเมื่อจู่ ๆ คนที่เดินนำหน้าน้องบีก็หันมาพูดพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลเคลียแก้มใส....
“...น้ำ...ฮึก ฮืออ...”
“.......................” น้องบีทำอะไรไม่ถูกเมื่อเพื่อนร้องไห้หนักขึ้น....เกิดอะไรขึ้นกับน้ำ...แล้วทำไมต้องมาขอโทษน้องบีด้วย...
“…ทำดีมาก...น้องน้ำ…”
“....พี่เจ้า นาย....” คนที่กำลังปลอบเพื่อนชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงดังจากด้านหลัง...ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้....
“..ว่าไงครับน้องบี...”
“ ทำไมพี่เจ้านายมาอยู่นี่ล่ะครับ” คนตัวเล็กถามออกไป เมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศแปลก ๆ ผู้ชายตัวโต ที่อยู่หน้าบ้านตอนนี้มายืนขวางประตูทางเข้าบ้านเต็มไปหมด
“ก็นี่บ้านคนรู้จักของพี่ พี่มาทำธุระ..สำคัญ”
“นี่ไม่ใช่บ้านน้ำเหรอ!”
“ฮึก...ฮืออ บี! น้ำ ขอ ฮืออ โทษ!!”
“...มันอะไรกัน....งั้นก็คงไม่เกี่ยวกับบีแล้ว...ขอตัวกลับนะ...” ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์มันเริ่มไม่ดีแล้ว น้ำก็เอาแต่ร้องไห้แล้วก็ขอโทษ ผู้ชายตรงหน้าก็มองมาอย่างไม่น่าไว้ใจ....
“จะรีบไปไหนล่ะครับ...มาแล้วก็อยู่คุยกันก่อนสิ..พวกแกพาน้ำไปส่งบ้าน..”
“ พี่ ฮึก เจ้านาย...อย่า ทำ ฮือ อะไร บีนะ.!”
“น้ำหลอกบีมา!”
“ ฮึกฮือ ขอ โทษ..น้ำ ผิด ฮืออ”
“เอาล่ะ อย่ามาร่ำไร! น้ำกลับบ้านไปก่อนแล้วพี่จะไปหา...ส่วนน้องบี..มีคนอยากเจอครับ” ขาเรียวขยับถอยหลังเมื่อเจ้านายค่อย ๆ ย่างเข้ามาหา....ส่วนน้ำก็ถูกพาออกไป...โดยที่ยังร้องไห้สะอื้นและหันมามองน้องบีจนลับออกจากตัวบ้าน...นี่มันเกิดอะไรขี้น ทำไมน้ำต้องหลอกเขาด้วย...ไหนว่าเป็นเพื่อนกันไง...มือเล็กค่อย ๆ ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง...ยังไงก็ต้องหาทางติดต่อกับพี่ปันปันให้ได้...
“เอามานี่!!”
“เอาคืนมานะ ไอ้บ้า!!”
“หึ...คิดเหรอว่าจะได้กลับไปหาไอ้ ผอ. นั่น!!!” ท่าทางและแววตาโกรธเกรี้ยวของเจ้านาย ทำเอาน้องบีหน้าถอดสีเมื่อโทรศัพท์ที่ล้วงออกมาถูกแย่งไป รวมทั้งกระเป๋าที่สะพายอยู่ด้วย.....ทำไมจะไม่ได้กลับ...ทำไมน้องบีจะไม่ได้กลับไปหาพี่ปันปัน...
ผลึบ!
“จะไปไหน!!”
“ปล่อย!!” ข้อมือเล็กถูกกระชากจนคนตัวบางปลิวกลับมาประทะหน้าอกของคนที่รั้งไว้...แขนแข็งแรงโอบกอดเอวบางไว้ให้เข้าไปชิดตัวเอง...
“ ทำไมถึงหยิ่งนักนะ...รู้ไหมว่าพี่ชอบน้องบีนะ...”
“..แต่น้องบีเกลียดพี่เจ้านาย!! ได้ยินไหมว่าเกลียด!!” ไม่รู้ว่าทำไมถึงเกลียดตั้งแต่แรกที่เห็น...ทำไมน้ำต้องทำตามที่ไอ้บ้านี่บอกด้วย...เสียงกดต่ำและแววตาจาบจ้วงที่มองมา...ใบหน้าน่ารักเบือนหนีมือหนาที่ยกขึ้นมาลูบแก้มเนียน...มันน่ารังเกียจ...
“งั้น..เรามาลองเล่นสนุกกันซักตั้งไหม..แล้วน้องบีจะเปลี่ยนใจ”
“...อย่า..นะ....” เจ้านายมองแววตาอวดดีที่เริ่มฉายแววหวาดกลัว...ตากลมโต ผิวขาว ๆ เนียน ๆ ผมดำขลับ ทุกอย่างของคนในอ้อมกอดเขามันน่าหลงใหลไปหมด...กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ได้กลิ่นรัญจวนจมูกนี่เหมือนกับกลิ่นดอกไม้หอมหวาน...ตาคมจ้องมองใบหน้าน่ารักอย่างหลงใหล...ถึงแม้ว่าอีกคนจะแสดงออกว่ารังเกียจเขามากแค่ไหนก็ตาม...
“ เจ้านาย!..คุณกำลังผิดข้อตกลง..”
“..องค์ชายพารัน..” เจ้านายพูดพึมพำทั้งที่ยังไม่ได้หันไปมองต้นเสียงที่เข้ามาขัดจังหวะ...ทำไมต้องมาเวลานี้ด้วยนะ...กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว...
“..ปล่อยดอกไม้ดอกนั้นซะ...”
“.......................” ยอมปล่อยตัวคนในอ้อมกอดอย่างเสียไม่ได้ ...รู้สึกหัวเสีย....ถึงแม้ว่าสิ่งที่ได้รับแลกกับสิ่งที่เขาทำมันจะมากมายซะจนคิดไม่ถึง...แต่ก็ยังรู้สึกเสียดายน้องบีไม่น้อย...ก็แค่บังเอิญดูออกว่าเด็กน้ำนั่นมีใจให้เขา...ก็เลยใช้ให้เป็นประโยชน์แค่นั้นเอง...
“...จะไปไหนครับ...เด็กดี...มานี่สิ ผมมีอะไรให้คุณดู...”
“...ปล่อย!!..พวกแกต้องการอะไรกันแน่!!..” เสียงใสตวาดเสียงดังพร้อมกับรั้งแขนตัวเองออกอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากคนที่น้องบีคุ้นหน้าแต่ก็ยังจำไม่ได้ว่าเป็นใคร...
“...จำผมไม่ได้เหรอครับ...ดอกไม้นำโชค...”
“....คน...หน้า..ร้าย....”
“ใช่ครับ ผมเอง...ดีจังที่น้องบีจำได้..” เจ้านายเดินไปนั่งมองสองคนที่ยื้อยุดฉุดกระชากอยู่บนโซฟา...ดอกไม้นำโชคคือะไรเขาก็ยังไม่เข้าใจ เพราะได้ยินองค์ชายอะไรนี่พูด...จู่ ๆ เจ้าชายนี่ก็เข้ามาคุยกับเขาพร้อมกับเสนอสิ่งของมีค่ามากมายให้จนเขาปฏิเสธไม่ได้ เพียงแค่แลกกับการที่หลอกให้น้องบีมาที่บ้านตัวเอง...
“......................” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ทั้งที่เริ่มจะเจ็บข้อมือตรงที่มือหนานั่นบีบแน่น...จำได้แล้ว!...คน ๆ นี้ที่น้องบีเห็นยืนคุยกับพี่เจ้านายที่หน้าโรงเรียน....
“...ต้องการอะไร!..”
“....ก่อนจะบอก เรามาดูหนังกันก่อนดีไหม..” ฉุดข้อมือเล็กให้เดินตาม...บอบบางเหมือนกับว่าจะแตกหักได้ง่าย...แต่แววตานั่นกลับเข้มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ...แล้วไหนจะท่าทางแข็งกระด้างไม่กลัวเขาอีก...ชักจะสนุกแล้วสิ..เพราะเด็กหนุ่มนี่จะต้องเป็นดอกไม้นำโชค และเป็นคนคู่บัลลังค์ของเขาในไม่ช้า...
ปี๊บ!!
/…อย่าทำอะไรน้องบีนะ!!.../
“...พี่เอ...พี่นิชา...” .....เสียงคุ้นเคยทีได้ยิน....และจอภาพขนาดใหญ่ที่ฉาย.....ภาพคนสองคนที่น้องบีรักมากถูกมัดมือและมัดติดกันไว้..ใจดวงน้อยเริ่มจะร่ำไห้เมื่อเห็นภาพ....เป็นวีดีโอที่อัดไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนในคลิปคุยกัน..อะไรกัน ได้ยินเพียงเสียงพี่นิชาร้องไห้ และเสียงพี่เอตะโกนไม่ให้ใครทำอะไรน้องบี...น้องบีหันมองหน้าคนที่ยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ใกล้ๆ กัน....
“...ว่าไงครับ...ตอนนี้ถูกขังอยู่ทั้งสองคน...ให้ข้าวให้น้ำปกติ”
“..ไอ้ คน ฮึก เลว!!”
“...ยิ่งด่ามาก ขัดขืนมาก...ก็ยิ่งไม่รับรองว่าทั้งสองคนจะเป็นยังไง...คุณก็โตพอ และได้ข่าวว่าหายดีแล้ว..คงจะเข้าใจนะว่าต้องทำยังไงพวกนั้นถึงจะปลอดภัย..” ....พารันมองดวงตากลมที่ตอนนี้มีน้ำตามาคลออยู่....แล้วก็นไหลลงในที่สุด...
“..ฮึก..อย่าจับ!!”
“...เลือกเอาน้องบี...จะเชื่อฟัง หรือจะรอดูวีดีโอที่ เชือดพวกมัน!” อุตส่าห์ยื่นมือไปเพื่อจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มใส...แต่กลับถูกมือขาวปัดออกอย่างแรง...
“ ฮึก ฮืออ ไอ้เลว!!..”
“ ฟังนะ!..ถ้าอยากจะให้สองคนนั้นปลอดภัย!..อย่าพยายามติดต่อกับไอ้ปันณธร...อยู่กับผมแล้วพวกพี่คุณจะปลอดภัย...แล้วพวกเขาจะเป็นอิสระ...ก็ต่อเมื่อเราสองคน..เดินทางกลับประเทศผม..”
“ไม่!! ฮึก ฮืออ ไม่ไป!! ขอ ร้อง ฮึก ล่ะ ฮืออ ปล่อย น้อง บี ฮือไป..” บ่าบางทั้งสองข้างถูกสองมือใหญ่บีบจนเจ็บ...พูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาไหว้...เป็นภาพที่น่าสงสารจนเจ้านายต้องหันหน้าหนี....เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าองค์ชายนี่ตั้งใจจะพาน้องบีกลับประเทศตัวเองด้วย
“ไม่มีทาง!!...ผมต้องการคุณ..อย่าขัดใจผม แล้วพี่ชายคุณจะปลอดภัย...และอย่าหวังว่าไอ้ปันณธรกับพ่อมันจะมาช่วยคุณได้.!! ถ้าดื้อ..ผมจะเอานิ้วใดนิ้วนึงของพี่ชายกับพี่สาวคุณมาให้ดูดีไหม!...ถ้างานผมลุล่วงได้จริงๆ คุณจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด...”
“อย่านะ!! ฮึก ห้าม ทำอะไร พี่เอ ฮือ กับพี่นิชา ฮึก นะ!!”
“งั้นก็ว่าง่าย ๆ อยู่กับผมทำตัวน่ารัก...คิดซะว่าใช้...ร่างกายอันหอมหวานนี่..ปกป้องคนที่คุณรัก...เด็กดีของผม..”
“ฮึก ฮือออ อึก ฮืออ!!” ร้องโฮออกมาอย่างหมดความอดทน...ทำไมถึงเป็นอย่างนี้...น้องบียังไม่ได้โทรหาพี่ปันปันเลย...เมื่อวานน้องบียังอยู่กับพี่ปันปัน... เที่ยวด้วยกัน...เสียงกระซิบรักหวานหู ยังจำได้...อ้อมกอดแสนอบอุ่น...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้รับจากคนที่รักน้องบียังวนเวียนอยู่เลย...ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปน้องบีจะไม่ได้เจอทุกคนอีก...
********************************************
ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นที่แม่บ้านเอามาให้เปลี่ยนกำลังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ สาตาทอดมองท้องฟ้าผ่านกระจกใส...สองวันแล้ว...ที่น้องบีไม่ได้เจอใครเลย...น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า...ทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วง...ดวงใจน้อย ๆ เหมือนกับจะแตกละเอียดเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอทุกคนอีก...แต่น้องบีเลือกไม่ได้...น้องบีจะต้องช่วยพี่เอกับพี่นิชา...
...พี่ปันปันจ๋า...คุณป๊าจ๋า...น้องบีคิดถึงเหลือเกิน.....กำลังตามหาน้องบีอยู่ใช่ไหม...พี่ปันปันเก่ง...จะต้องรู้สิว่าน้องบีอยู่ที่ไหน...ถ้าไม่รู้พรุ่งนี้น้องบีจะต้องไปที่ไกลแสนไกล....
“ฮึก ฮืออ...พี่ ปัน ปัน จ๋า ฮืออ..” สองวันแล้วนะ...ทำไมพี่ปันปันไม่มาหาน้องบี...ตามหาน้องบีให้เจอสิ ....
“..น้องบีขา...ทานข้าวค่ะ..”
“.......................” หัวกลมส่ายไปมา..ห้องทั้งห้องมีแค่ทีวีและเตียงนอน...เสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัว...กุญแจขนาดใหญ่ที่ล๊อคอยู่หน้าห้องก็ยังคล้องไว้เหมือนเป็นนักโทษ....น้องบีเหงา...น้องบีอยากจะร้องไห้ตลอดเวลา....
“...มีข้อความจากน้องน้ำฝากมาค่ะ...”
“ อึก น้ำ อยู่ไหน!” หันมามองแม่บ้านที่ยกข้าวเข้ามาให้ทั้งน้ำตา...น้ำมาที่นี่งั้นเหรอ..น้ำจะมาช่วยบีรึเปล่า....
“กลับไปแล้วค่ะ”
“.......................” สีหน้าดีใจเมื่อครู่ กลับสลดลง จนแม่บ้านที่เป็นคนไทยอดที่จะสงสารไม่ได้....แต่เธอก็คงจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้...เพราะไม่งั้นตัวเธอก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกัน...
“น้องน้ำบอกว่า มีคนฝากมาบอก......ไม่ว่าน้องบีจะอยู่ที่ไหน...จะมีม้าอู๊ดตัวนึง...ที่จะอยู่ข้างๆ ตลอด..ไม่ว่าน้องบีจะไปที่ไกลแสนไกล ก็จะมีม้าอู๊ดคอยตามไปด้วย..”
“ฮึก ฮืออ! ฮึก ฮือออ...ฮืออ”
“ฮึก....เขาบอกว่า....รอหน่อยนะคนดี...ม้าอู๊ดอยู่กับน้องบีเสมอและไม่มีวันที่ใครจะทำอะไรได้...” แม่บ้านรับสาร ค่อย ๆ เข้าไปประคองกอดคนที่สะอื้นจนตัวโยนทันทีที่เธอบอกข้อความที่ได้รับมา...จำได้ทุกถ้อยคำที่น้องน้ำฝากบอก...ขอให้คนที่ฝากบอกทำให้ได้เหมือนที่พูดด้วยเถอะ...เพราะสงสารเหลือเกิน....น่าสงสารเหลือเกิน...ร้องไห้ขนาดนี้คงจะรู้แล้วสินะว่าใครฝากมา...
“ฮึก ฮืออ พี่ ปันปัน ฮืออ”
“อยู่อย่างมีความหวังและความเชื่อนะคะ...รอในวันที่เขาบอก”
“ฮึก ฮืออ อือ น้อง บี ฮือ จะรอ” พยักหน้าในอ้อมกอดของแม่บ้านแสนดี...น้องบีต้องเข้มแข็ง...น้องบีต้องเชื่อในสิ่งที่พี่ปันปันเคยบอก..ว่าจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรน้องบีเด็ดขาด....
ก๊อก ๆๆ แกร่ก!
“ทำอะไรกันอยู่”
“คือนวลเอาข้าวเข้ามาให้น้องค่ะองค์ชาย”
“งั้นก็ออกไปได้แล้ว”
“แต่น้องยัง”
“ผมบอกให้ออกไป!!”
“เอ่อค่ะ” นวลอึกอัก เหลียวมอง ห่วงคนที่รีบเช็ดน้ำตาทันทีที่อีกคนเปิดประตูเข้ามา...รู้สึกว่าจะเข้มแข็งขึ้นมานิดนึงแล้ว....อะไรบางอย่างทำให้เธอรู้ว่า คนที่ส่งสารคอยปกป้องน้องบีอยู่จริงๆ
“เตรียมตัวรึยัง พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางแต่เช้า”
“......................”
“ คุณจะต้องไปอยู่ที่นั่น...เรียน และอยู่เคียงข้างคนที่จะได้ครองบัลลังค์คนต่อไป นั่นก็คือผม!”
“.....................” ตากลมจ้องหน้าหล่อแบบแขก ๆ นั่นแบบไม่ใยดี...ทั้งที่ในใจโกรธแค้นจนอยากจะเข้าไปทำร้ายให้สาสาม....แต่ก็คงได้แค่คิด ตั้งสติหยุดร้องไห้ก่อนจะยกถาดข้าวไปนั่งที่โต๊ะริมห้อง....น้องบีจะต้องกิน...กินข้าวให้ตรงเวลาทุกวันเหมือนกับที่คุณป๊ากับพี่ปันปันบอก...น้องบีจะต้องมีแรงกำลัง...แรงใจที่จะรอพี่ปันปันมารับน้องบีกลับบ้าน...
...น้องบีจะรอ..วันที่ได้กินข้าวด้วยกันอีก...ถึงแม้ว่าตอนนี้จะต้องกินข้าวกับน้ำตาแห่งความคิดถึงนี่ก็คงไม่เป็นไร....ถึงแม้ว่าน้องบีจะไปที่ไกลแสนไกล...น้องบีก็จะเชื่อว่าพี่ปันปันอยู่ใกล้ๆ น้องบี...พี่ปันปันจะอยู่ตรงนี้...ในหัวใจน้องบี...
*** ต่อแล้วจ้า กะจะให้ทันกำหนด แต่ไม่ทัน เลยมานิดหน่อย 555 ขอบคุณทุกวิว ทุกเมนท์ ทุกบวก ทุกเป็ดนะคะ ตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้ค่ะ
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632785 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก