“...น้องบี...”
“..ฮะ...ใคร...” หันมองตามเสียงเรียก มองก่อนจะมองหน้าพี่วาโย แต่พี่วาโยกลับส่ายหัว ก่อนจะพยักหน้าไปทางคนตัวดำหน้าดุที่ยืนอยู่..เสียงเรียกเมื่อครู่ทำเอาน้องบีใจเต้นแรง...รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เห็นฟันสีขาวเรียวตัวตัดกับสีผิวของหน้าและหนวดเครานั่น...นายนิลจะเรียกชื่อน้องบีได้ยังไงก็ พี่วาโยบอกว่านายนิลเป็นใบ้
“..ม้าอู๊ดมาหาองค์ชายแล้วครับ..”
“....ว่า..ยังไง..นะ ..นายนิลว่า ยังไง น้องบีได้ยิน ฮึก ไม่ ชัด ฮึก!” ยอมปล่อยพี่วาโย ก่อนเท้าเล็กจะค่อย ๆ เดินเตาะแตะไปยืนตรงหน้าคนที่พูดอะไรออกมา....ใครบอกว่าไม่ได้ยิน น้องบีได้ยินชัดเจน... แต่อยากให้ย้ำ...ว่ามันไม่ใช่ความฝัน...
“...นายนิลคนนี้ จะบอกน้องบีว่า...ม้าปันอู๊ด...มาหาน้องบีแล้วครับ คนดี..”
“..ฮึก!..มา แล้ว เหรอ..ฮึก มา ฮืออ! แล้วเหรอ..อืออ ฮึก น้อง บี..ฮือ รอ ตั้ง..นาน ฮืออ!...”
“ขอโทษที่มาช้า...ขอโทษที่ให้รอ...ม้าอู๊ดผิดไปแล้วที่มัวแต่วางแผนจนทำให้น้องบีรอ...อย่าโกรธม้าปันอู๊ดเลยนะเด็กดี” เดินเข้ามายืนตรงหน้าคนที่ร้องไห้สะอื้น ก่อนจะโอบกอดร่างที่แสนคิดถึงในอ้อมกอด...คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้..ได้ยินเสียงร้องน้องบีตอนแรกจะเข้ามาแล้วแต่วาโยห้ามไว้...เพราะจะเสียแผนเปล่า ๆ ...โค้งหัวให้คนชั่วทั้งที่อยากจะฆ่ามันให้ตายทันทีที่เห็นหน้า...
“ฮึก ฮืออ พี่ ปันปัน ฮืออ จ๋า! ฮือ พี่ปัน ปัน ฮือ!”
“พี่อยู่นี่แล้วคนดี..พี่อยู่นี่แล้ว...” ร่างเล็กโอบกอดตอบเขาแน่นพร้อมกับร้องไห้โฮ...สงสารจนจับใจ...เพียงเพราะต้องการที่โค่นสิ่งปฏิกูลพวกนี้ให้หมดไปจากประเทศไทย เลยวางแผน หาข้อมูล และหาทางเข้ามาที่นี่ได้ และง่ายขึ้นเมื่อเจอวาโย...ร่างเพรียวนั่นยืนรออยู่ด้านนอกหลังจากปิดประตูให้เขาอยู่กับน้องบีสองคน...
“ ฮึก ฮืออ น้องบี คิดถึง...คิดถึง ฮือ..”
“..พี่อยู่นี่แล้ว...ต่อไปจะไม่ให้ใครมาทำร้ายน้องบีอีก..หยุดร้องนะครับคนดี”
“ ฮึก อือออ...” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มทั้งน้ำตาให้คนที่มองอยู่...มือใหญ่เอื้อมมาปาดน้ำตา...แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อสีที่ทามือมาถูกน้ำตาแล้วเปื้อนแก้มใสนั่น...
“ดำเลย ทำไงดี”
“ ฮึก พี่ปัน ปัน แกล้ง น้องบี” ช้อนตามองคนที่แสนคิดถึง ใบหน้าดำคล้ำเต็มไปด้วยหนวดเครา...เห็นแล้วก็นึกไปถึงคุณหนวดที่ไร่พี่ภู ป่านนี้ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เจออีกเลย...น้องบีแย่มากที่อยู่กับพี่ปันปันมีความสุขที่พี่ปันปันง้อ จนลืมไปลาคุณหนวดเลย
“...................”
“.....................” เอียงแก้มให้คนที่ก้มลงมาหอมได้ถนัดขึ้น....แต่ก็ต้องก้มงุดเมื่อคิดไปถึงคืนที่ทะเล...น้องบีรู้สึกดีจนลืมอายไปซะแล้ว..
“น้องบีต้องอยู่ที่นี่ซักพัก พี่จะต้องจัดการกระบวนการกบฏพวกนี้ให้ได้...อย่างน้อย ๆ พวกมันจะต้องไม่ไปวุ่นวายกับประเทศเรา...คุณป๊าฝากความคิดถึงมา...”
“น้องบีคิดถึงคุณป๊า..”
“หมอเอกับนิชาก็อยู่นั่นรอฟังข่าวอยู่ มานี่สิ” น้องบีเดินตามปันณธรมาที่เตียง ก่อนที่เครื่องมือสื่อสารขนาดเท่าฝ่ามือจะถูกนำออกมา มือหนากดปุ่มไปมา น้องบีรู้แล้วว่ามันคืออะไร ร่างเล็กเดินเข้ามานั่งจนชิดคนที่กำลังจัดการอยู่ ซักพักถึงได้มีภาพขึ้น...มีเสียงพูดคุยออกมาเพียงเบา ๆ แต่ก็ได้ยิน...
“ฮึก คุณป๊า จ๋า ฮือ”
/ น้องบี เป็นยังไงมั่งลูก ปลอดภัยไหมคนดี ป๊าคิดถึงจังเลย /
“ น้องบีไม่ ฮึก เป็นไร.” ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล ยิ่งได้เห็นอีกสองคนที่มายืนอยู่ด้านหลังคุณป๊าน้ำตาก็ยิ่งไหลมากขึ้น....พี่เอกับพี่นิชา..ปลอดภัยแล้ว..ดีใจจัง...
“นอนได้แล้วเด็กดี พรุ่งนี้เจอกัน แต่ผมคือนายนิลบ้าใบ้นะครับ คุณน้องบี”
“รู้แล้ว นายนิล น้องบีรู้ว่าต้องทำยังไง…” หลังจากที่ร้องไห้อ้อนคุณป๊า กับพี่ ๆ ไปแล้วก็รู้สึกสบายใจ...เหมือนความฝัน...น้องบีไม่อยากจะหลับ กลัวตื่นขึ้นมาสิ่งเหล่านี้จะหายไป...
“หลับฝันดีครับ...รักน้องบีนะ”
“...................” ปากเล็กแยกยิ้มอย่างมีความสุข...ไม่อยากจะห่างกันอีกเลย แต่มันจำเป็นและน้องบีจะทำให้พี่ปันปันเสียแผนไม่ได้...ปากหนาจุมพิตที่หน้าผากเนียนอย่างนุ่มนวลก่อนจะขยับผ้าห่มให้คลุมมิดชิด...
“พี่ปันปันจ๋า”
“ครับ” คำว่า จ๋า ก่อนหน้านี้หายไปพักนึงหลังจากที่จำทุกอย่างได้...คงคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว...แต่ตอนนี้กลับทำให้ฟังแล้วนุ่มหัวและน่าเอ็นดูที่สุด..ยิ้มให้คนที่เรียกมือก็ยังลูบแก้มเนียนนั่นอยู่....
“น้องบีไม่ได้ฝันใช่ไหม”
“ไม่ได้ฝันหรอกครับ...เพราะถ้าน้องบีฝัน พี่ก็คงจะฝันด้วย...แล้วเราก็มาเจอกัน”
“ที่ทางช้างเผือก”
“ใช่ที่ไหนเล่า…นอนได้แล้ว..แล้วอย่าลืม ผมนายนิล..” ก็ยังจะตลกได้อีก...ย้ำอีกครั้งก่อนจะยืดตัวขึ้น...คนตัวเล็กส่งยิ้มให้ทำให้เขามีความสุขอย่างล้นปรี่
“พี่ปันปันจ๋า...รักนะ...”
“รับทราบครับ…หลับตาได้แล้ว...”
“...............” ตากลมปิดลง แต่ปากก็ยังอมยิ้มอยู่....ปันณธรยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกจากห้องนอนน้องบี...วาโยยังรออยู่ที่หน้าห้อง...ที่มีโต๊ะกับเก้าอี้.. สำหรับนั่งพัก..ดีที่พารันไม่ให้การ์ดมาเฝ้าหน้าห้องเพราะให้ยืนตรงบันไดด้านล่าง...ห้องพารันอยู่เยื้องไปจากห้องน้องบีเพียงนิดเดียว..แต่วาโยบอกว่านาน ๆ ที่พารันจะมาที่นี่...แต่ตั้งแต่น้องบีมาก็มาบ่อยแต่ไม่ทุกวัน...นั่นมันทำให้เขาทำงานได้สะดวกขึ้น...
“นายนิลต้องอยู่เฝ้าน้องบีทั้งคืนหน้าห้อง ให้นอนพักช่วงกลางวันจากหกโมงเช้า ถึงหกโมงเย็น.. เดี๋ยวผมจะดูแลต่อเอง...หรือถ้าตื่นเร็วก็ออกไปหาได้ เพราะเวลาเข้างานคือ หกโมงเย็น”
“รับทราบครับคุณวาโย” วาโยมองก่อนจะยิ้มให้คนที่รับคำอย่างแน่นหนัก...สมแล้วที่เป็นลูกชายของผู้ชายคนนั้น...ปัฐพี..บารบีอนันต์...มือเรียวตบที่บ่าของปันณธรเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ...
“ทางนั้นสบายดีไหมครับ”
“สบายดีครับ...คุณพ่อฝากบอกคุณด้วย..ว่าท่านอยากพบ ให้กลับไปหาท่านได้ไหม..” รอยยิ้มค่อย ๆ จางจากใบหน้า...ก่อนจะนั่งลงสนทนาอย่างแผ่วเบา...
“ ผมคงไม่มีหน้ากลับไปหรอกครับ...ผมละอายสิ่งที่คุณพ่อทำกับท่านมากจนผมล้างความผิดพวกนั้นไม่ได้”
“แต่คุณพ่อคุณก็ไม่อยู่แล้ว...หลังจากที่คุณแม่เสียชีวิต..คุณเป็นคนเดียว...ที่คุณพ่อ...ต้องการ..”
“...ผมไม่สมควรหรอกครับ...มันจะทำให้ท่านเสื่อมเสียเปล่า ๆ ..เรื่องราวที่เกิดขึ้น...เพราะผมเสนอเอง เพื่อที่ลบล้างความผิดของคุณพ่อได้บ้าง..มันเป็นเรื่องน่าอาย..ที่ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าคุณรู้แล้ว..” วาโยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เพียงวันเดียว ก่อนที่เขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่กับพ่อ...เหตุการณ์ที่ทำให้เขาเหมือนคนหน้าด้าน...
“คุณพ่อเล่าให้ผมฟังแล้ว...ก่อนหน้านี้คุณดูแลคุณแม่ได้เป็นอย่างดี...พอคุณแม่เสียก็ดูแลคุณพ่อ โดยที่ไม่เอาเงินเดือนซักบาท...ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย ถ้าสิ่งที่ทำความต้องการของทั้งสองฝ่าย...ส่วนเรื่องที่แล้วไปแล้ว..ปล่อยมันผ่านไปเถอะครับ..”
“แต่....”
“เอ่อ...ดูแลดี ๆ นะ..ผมขอตัวไปนอนก่อน พรุ่งนี้เช้าผมจะมาเปลี่ยน”
“ครับคุณวาโย” บทบาทเปลี่ยนไปเมื่อการ์ดองค์ชายพารันเดินขึ้นมาพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวย...ก่อนจะพาไปส่งที่ห้องขององค์ชายนั่น...คงจะค้างสินะ...
“คิดดูนะครับคุณวาโย คุณพ่อต้องการพบคุณซักครั้ง...ก่อนที่ท่านจะไม่ได้เจอคุณอีกตลอดชีวิต..”
“...................” เพียงแค่ยิ้มแต่ไม่ตอบ... ก่อนจะเดินลงมาด้านล่าง...เพียงแค่นึกถึงไออุ่นและความสุขคืนนั้นก็วนกลับมา...ไม่เคยคิดว่านายท่านก็ต้องการเขา...ต่างจากเขาที่รู้ตัวเองมาตลอดว่าหลงรักผู้ชายคนนั้นจนหมดหัวใจหลงรักผู้ชายที่อายุห่างกันเกือบยี่สิบปี หลงรักคนที่มีลูกมีภรรยาอยู่แล้ว.....ปันณธรโตขนาดนี้แล้ว...คงจะเปลี่ยนไปเยอะสินะ...แม้แต่เขาเองก็เปลี่ยนไปไม่น้อย....
*************************************
วาโยแกะส้มใส่จานให้คนที่นั่งอยู่ที่เดิมเมื่อวาน แต่ต่างกันตรงที่วันนี้..มีรอยยิ้มสดใสขึ้นมา...หวังว่าองค์ชายคงจะไม่สงสัยนะว่าทำไมร่าเริงขึ้น แต่เขาก็วางใจได้ในระดับนึง เพราะปันณธรบอกว่า..น้องบีฉลาดพอ...
“พี่โยจ๋า...ดูสิ คิกคิก สวยจัง..”
“สวยจริงหรือเปล่าครับ อย่าแกล้งกันสิ” นั่งลงข้าง ๆ คนที่นั่งอยู่พร้อมวางจานส้มลง มือเล็กก็เอื้อมมาพร้อมเครือไม้ประดับที่ถูกพันกันเป็นวง ๆ ก่อนจะวางใส่หัวเขา...
“สวยจัง...พี่วาโยสวยเหมือนพี่โอเลย...แต่หน้าผอมไปนิด..”
“เขาเรียกหน้าตอบ..ทานส้มครับ” ก็เพราะว่าคิดมากเรื่องในอดีตที่หนีมาตั้งนานแล้ว...แต่ไม่คิดว่ามันจะวิ่งตามมาเร็วขนาดนี้...แต่ได้ยินคำพูดของปันณธรเมื่อคืน มันก็ทำให้เขานอนฝันดีได้....
...อยากจะลองทำตามหัวใจตัวเองอีกซักครั้ง...จะได้ไหมนะ...
“พี่ปันปันยังไม่ตื่นเหรอ”
“ หือ...อยู่กับผมเบื่อใช่ไหม..”
“เปล่า แต่น้องบีคิดถึงพี่ปันปัน..”
“นี่พึ่งบ่ายโมงเอง พึ่งนอนเองครับ เมื่อเช้าก็ใครกันรั้งให้อยู่ถึงสามโมงแน่ะ ทั้งที่เขาเลิกงานหกโมงเช้า”
“น้องบีเอง”
“.................” เบะปากให้คนที่ยอมรับพร้อมกับเอียงคอ ทำหน้าทะเล้นตอบอย่างน่าหยิก....จนป่านนี้องค์ชายก็ยังไม่ตื่นเลยพอมีเวลาสำหรับสองคนที่จะอยู่ด้วยกันในห้องโดยที่เขาเฝ้าหน้าประตู...
“วาโย”
“เอ่อ..ครับองค์ชาย..” วาโยรีบลุกขึ้นก่อนจะค้อมหัวให้คนที่เดินเข้ามา ส่วนคนตัวเล็กก็เอาแต่ทำหน้าบึ้งก่อนจะหยิบส้มขึ้นมากิน...
“ผมจะต้องไปเมืองไทยซักสองวัน...ดูแลทางนี้ให้ดี ผมสั่งคนมาเพิ่มแล้ว แม้แต่มดก็อย่าให้เข้ามา...”
“.................”
“น้องบี อยากได้อะไรรึเปล่า..แล้วผมจะซื้อมาฝาก...”
“ไม่อยาก”
“งั้นก็อยู่ที่นี่เป็นเด็กดี...ถ้างานทางนั้นสำเร็จ ผมจะกลับมาฉลองกับคุณที่นี่..” ตาคมมองคนที่ยังกินส้มหน้าตาเฉยไม่แม้แต่จะหันมามอง เห็นแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ไม่อยากจะเสียอารมณ์ตอนนี้ เพราะเขากำลังจะได้ทุกอย่างในไม่ช้า...แม้แต่ราชบัลลังค์..และคนที่กำลังเมิืนเขาอยู่นี่...
“................”
“....................” เมื่ออีกคนยังไม่มีท่าทางสนใจ พารันก็ตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้น...ยังจำกลิ่นหอมหวาน และเนื้อกายอ่อนนุ่มเมื่อคืนนี้ได้...แทบจะยั้งตัวเองไม่ได้ จนต้องระบายกับนางโลมในวังที่มีไว้บำเราชนชั้นสูง...อยากจะทำงานให้สำเร็จ แล้วกลับมาจัดการกับดอกไม้นำโชค...ที่ส่งกลิ่นเย้าใจเขาอยู่...
“น้องบีไม่ชอบ”
“....................” วาโยไม่พูดอะไร ก่อนจะก้มเก็บพวงดอกไม้ที่หล่นจากหัวตอนเขาก้ม ...วางใส่หัวกลมนั่น....แล้วนั่งลงข้าง ๆ เหมือนเดิม...ตอนแรกก็ไม่แน่ใจ แต่พอเห็นแววตาทั้งปันณธรและน้องบี เขาก็มั่นใจว่าทั้งคู่เป็นยังไง....
“นายนิลโดนน้ำไม่ได้”
“นั่นน่ะสิ ห้ามเชียว” วาโยบอกคนที่ล้างมือกับน้ำตกเล็ก ๆ ในสวน ตาก็มองคนที่เดินเข้ามาใหม่....ใบหน้าน่ารักยิ้มแย้มขึ้นมาทันทีหลังจากที่เล่นนั่นนี่อยู่จนกระทั่ง สี่โมงเย็น....
“........................”
“ตื่นแล้วเหรอ”
“.......................” คนตัวดำพยักหน้าตอบคำถามของน้องบี ก่อนจะส่งยิ้มให้....คงทำอะไรไม่ได้มาก เพราะแถวนี้มีการ์ดที่พารันสั่งให้มาเฝ้าเต็มไปหมด....
“องค์ชายพารันไปเมืองไทยสองวัน..สั่งให้เฝ้าน้องบีให้ดี...อย่าให้หนีไปได้ เพราะท่านสั่งให้คนมาเพิ่มแล้ว..”
“...............” พยักหน้ารับคำวาโยอย่างนอบน้อม ก่อนจะยืนตรงตั้งใจเฝ้าเหมือนการ์ดทั่วไป...เหมือนฟ้าเข้าข้าง....และดอกไม้นำโชค คงจะนำโชคแต่คนดีเท่านั้น...เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาข้อมูลการก่อกบฏต่างๆ รวมถึงแผนการร่วมมือขององค์ชายพารันกับรัฐมนตรีประเทศไทยถูกส่งไปให้คนในวังนาเธียร์รับรู้เป็นที่เรียบร้อย...โดยไม่ได้ทิ้งหลักฐานว่าใครส่ง ประเทศใครก็จัดการเอาเอง..คิดว่าจะยืดเยื้อรอเวลาอีกนิด ...แต่ในเมื่อโอกาศมาถึง..พรุ่งนี้เจอกันที่ประเทศไทยละกัน....
“คุณวาโยกลับกับผมนะครับ”
“...คือผม..ไม่แน่ใจว่ามันจะดีไหม....” เสียงรอดผ่านไรฟันจากปันณธรเหมือนกระซิบแต่คนที่อยู่ใกล้ก็ได้ยิน... วาโยตอบแต่ก็ต้องหันไปหาน้องบี ทำทีเหมือนว่าคุยกับน้องบีอยู่...
“น้องบีรักพี่ปันปันนะ คิกคิก”
“ดีสิครับ...คุณพ่ออยากพบคุณ...และผมก็อยากให้คุณไปดูแลท่าน..ถ้าคุณเต็มใจทำ...” ทำเสียงรอดไรฟันอีกรอบ...เหลือบมอและอมยิ้มกับคนที่ทำเป็นสนทนากับวาโย แต่ทำพูดนั่นไปคนละทิศทางเหมือนแกล้ง....
“...ถ้าคุณว่าดี...ผมก็จะไป..และเต็มใจที่จะดูแลท่าน..ให้ดีที่สุด...”
“น้องบีก็จะดูแลพี่ปันปันกับคุณป๊า พี่เอ พี่นิชา ให้ดีที่สุด..” ยิ้มจนตาปิดอย่างน่ารัก...สนทนาเข้าเรื่องพอดี...วาโยยื่นมือไปหาคนที่เขามองหน้าเหมือนคุยด้วย แต่ความจริงสนทนากับอีกคน ก่อนจะจับแก้มนุ่มนั่นบีบเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว...
“ครับ ดีที่สุด”
“ดีที่สุดเลย” เอียงคอพูดทำหน้าทะเล้น พูดเลียนแบบพี่ปันปัน...ทำเอาวาโยอดที่จะหัวเราะไม่ได้...ไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ...หัวเราะได้อย่างเต็มที่....และความสุขที่ก่อเกิดในหัวใจ...
**************************************
หัวใจน้องบีเต้นถี่ตอนนี้ทุกคนแต่งตัวได้ทะมัดทะแมงที่สุด แม้แต่พี่ปันปันก็ไม่ได้ปลอมตัวแล้ว...ตากลมมองการ์ดในบ้านเกือบสิบคนที่นอนแอ้งแม้งด้วยฝีมือของพี่ปันปันคนเดียว....แค่มือเปล่านี่แหละเร็วจนมองไม่ทันว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น พี่วาโยก็เก่งเหมือนกัน...แต่ก็ไม่ได้ทำให้สลบเหมือนพี่ปันปัน...เมื่อวานนัดแนะกันไว้แล้ว...วันนี้เลยต้องฝ่าออกไป...เพราะถึงจะเป็นคนดูแลน้องบี แต่องค์ชายพารันก็สั่งไว้ว่าห้ามพาออกไปไหนเด็ดขาด ให้อยู่แต่ในบ้าน...
“ข้างนอกเหลือไม่ถึงสิบคน..แม่บ้านไม่มีปัญหา ทุกคนเป็นคนดี..”
“น้องบีถือนี่ไว้ ถ้าใครวิ่งเข้าหาก็ยิงได้เลย...เดินตามคุณวาโยไว้”
“..คะ...ครับ..” รับคำก่อนจะจับวัตถุสีดำมาถือไว้อย่างสั่นๆ ตอนนี้ทั้งสามคนแอบอยู่ในบ้าน...พวกแม่บ้านเป็นใจเปิดทางให้ หนำซ้ำยังออกไปล่อพวกนั้นให้ไปคนละทิศละทาง...สงสารประเทศนี้เหลือเกินที่มีคนอย่างองค์ชายพารันอยู่ คนที่คิดจะขายแม้กระทั่งแผ่นดินตัวเอง
“@@#^%&&&*”
“พี่ปันปัน!”
“ไม่ต้องกลัว วิ่งตามมา!” น้องบีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จะเป็นภาระพี่ปันปันไม่ได้ จับกระชับปืนไว้แน่นก่อนจะวิ่งตามพี่ปันปันกับพี่วาโยออกไปด้านนอกที่ตอนนี้มีการ์ดสองคนวิ่งเข้ามาและพูดภาษาอะไรฟังไม่รู้เรื่อง...ทั้งสองฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากัน...
“มากันให้หมด!!! คุณวาโยคุ้มกันน้องบีด้วย!!”
“........ครับไม่ต้องห่วง...”
“ เข้ามา!!..”
ปึ๊ก!! ปึ๊ก!!!
วาโยมองปันณธรอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เืมื่อครู่แล้ว...เหมือนดูหนังที่ใช้แสตนด์อินเล่นแทนเลย...ไวชนิดปืนไม่ได้กิน...เพราะเพียงแค่ยกปืนขึ้นมา ไม่เท้าก็มือที่เหวี่ยงใส่ปืนของการ์ดที่วิ่งเข้ามาพร้อมกัน หลังจากที่วิ่งมาจากทิศต่างๆ ของบ้านเพราะได้ยินเสียงตะโกนที่เหมือนกับตั้งใจเรียกพวกมันมารวมตัวกัน...
ปัง!!
“อั๊ก!”
“พี่ปันปัน!”
“พี่ไม่เป็นไร ทำดีมาก”
“..................” ก็ยังยิ้มให้กันได้...มีคนเข้ามาด้านหลังจะจับตัวน้องบี แต่ก็ไม่ทันลูกปืนที่คนตัวเล็กยิงออกไปเฉียดหัวการ์ดลอบกัดนั่นไปนิดเดียว หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของวาโยที่เล่นซะหมอบ โทษฐานเข้าผิดทาง...ต้องยอมรับในประสาทสัมผัสของคนตัวเล็กนี่ เพราะขนาดเขายังไม่รู้เลยว่ามีคนเข้ามา...และมองยังไงท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ นี่ก็บ่งบอกว่า...ยิงปืนไม่เป็น..แต่ก็อุตส่าห์ยิงผิดเป้าไปนิดเดียว...ส่วนอีกคนพลาดถูกเตะเข้าที่สีข้างคงเพราะหันมาสนใจเสียงปืน...
“ไม่มีเวลามาเล่นด้วยแล้ว..”
“ย้ากกกก!!!”
ปึ๊ก ปึ๊ก!!
ปืนทุกกระบอกถูกเตะจากมือการ์ดตัวโต...ลงบ่อเลี้ยงปลาที่วางอยู่หน้าบ้านอย่างแม่นยำ...ทีละกระบอกจนหมด..ไม่มีเวลาแม้จะวิ่งไปเก็บเมื่อถูกคนที่เตะทีเดียวล้มถึงสอง...แต่ละชุดก็จัดเต็มแบบลุกไม่ขึ้น....จากเก้าคนเหลืออีกสองที่ยังทนทานอยู่...วาโยจัดการไปสามเพราะเข้าผิดทิศทั้งสามคนอาศัยไม้หนัก ๆ ที่แม่บ้านหาให้ฟาดให้สลบ เพราะเขาไม่เก่งขนาดปันณธรที่แค่ยกขาเตะก้านคอ สันมือทุบที่ต้นคอก็สลบ หักแขน หักกระดูก.....มันเกินความสามารถเขาเกินไป
“เข้ามา!!”
“พี่ปันปันระวังนะ!” น้องบีตะโกนบอกเมื่อการ์ดตัวโตและดูเหมือนจะแข็งแรงที่สุดสองคนสุดท้ายวิ่งเข้ามาพร้อมกัน......ร่างสูงกระโดดเกาะคอหนึ่งในการ์ดที่วิ่งเข้ามา ก่อนจะเหวี่ยงตัวเตะอีกคนที่ตามเข้ามาอีก...กดคอคนที่เกาะหน่วงให้ล้มลง ก่อนจะใช้กำปั้นชกที่หน้าท้องอย่างหนักหน่วงจนอีกคนกระอักน้ำย่อยใส ๆ ออกมา...ปืนที่ปันณธรดึงออกมาถูกจ่อที่หัวคนที่ยังมีสติ....ก่อนจะทำท่าให้อีกฝ่ายรู้ว่าให้ลุกขึ้น...
ปึ๊ก!!!
“.....................” สันมือกระแทกที่ต้นคอเพียงแค่ครั้งเดียว การ์ดร่างสูงนั่นก็ล่วงลง หลังจากที่อุตส่าห์พยายามพยุงตัวลุกขึ้นมา....เสียงต่อสู้ที่ดังก่อนหน้านี้เงียบสนิทลง....แม่บ้านก็ไม่มีใครกล้าออกมาซักคน...
“ไปน้องบี คุณวาโย!!”
...ไม่นาน.....ก็ได้นั่งประจำที่ในเครื่องบินสายการบินที่จะพาทุกคนกลับประเทศไทย...นึกว่าจะตกเครื่องซะแล้ว...วาโยเหลือบมองคนที่ยังหายใจหอบอยู่เล็กน้อย...สลบเกือบยี่สิบคน...ได้แค่แผลฟกช้ำที่มือและแขน...โหดไปไหมปันณธร...ปืนมีก็ไม่ใช้เหน็บเอวไว้เฉย ๆ ถ้ามีใครมาเล่าเขาคงไม่เชื่อแน่ ๆ..... หลังจากที่จัดการพวกนั้นได้หมด แม่บ้านก็ยอมออกมาช่วยกันลากไปกอง ๆ กันไว้...ไม่มีใครตายแค่สลบและงัวเงียหนักๆ กุญแจรถในบ้านถูกนำมาให้และให้กำลังใจ...ใจหายเหมือนกันเพราะแม่บ้านหลายคนที่เขาสนิทด้วย...มาถึงสนามบิลเช็คอินได้ทันเวลา....
“ตื่นเต้นไหมครับคุณวาโย”
“ครับตื่นเต้น” ส่งยิ้มให้คนที่นั่งตรงข้ามกัน ในอ้อมแขนแข็งแรงมีคนที่อิงแอบไม่ห่างส่งยิ้มให้เขาอยู่...อีกคนบอบบางราวแก้วเจียระไน อีกคนก็แข็งแกร่งดั่งภูผา...มันช่างลงตัวและสวยงามอย่างที่สุด....แล้วตัวเขาล่ะ...พบกันแล้ว...จะเป็นยังไง...
** ต่อแล้วค่ะ ขอบคุณทุกเมนท์ ทุกบวก ทุกเป็ด ทุกวิว นะคะ หวังว่าจะสนุกเน้อ...เพราะทุกตอนก็แต่งเต็มที่..ติดตามตอนต่อไปจ้า
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 631550 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก